Αποχαιρετάμε έναν ακόμη χρόνο.
Άλλες 365 μέρες πέρασαν από πάνω μας, αφήνοντας σε κάποιους τα σημάδια τους, άλλους τους γέμισαν αναμνήσεις, άλλους ενοχές, άλλους προβληματισμό κι άλλοι τις αντιμετώπισαν τελείως επιδερμικά.
Κάθε που τελειώνει ένας χρόνος συνηθίζεται να λογίζεται σαν ώρα απολογισμού.
Είναι η ώρα που ο κάθε ένας βάζει κάτω τα πεπραγμένα του και «κάνει ταμείο», ώστε στο τέλος να μετρηθεί πόση είναι η χασούρα και πόσα τα κέρδη.
Τι χάσαμε, αλλά και γιατί τα χάσαμε.
Χάσαμε κομμάτια του εαυτού μας, της συνείδησης μας, της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού μας;
Αν δεν χάσαμε, μήπως ξεχάσαμε να πούμε ευχαριστώ για ότι μας προσφέρθηκε, να ζητήσουμε συγνώμη για τα λάθη, να αναγνωρίσουμε τα θετικά του άλλου, να δείξουμε ανωτερότητα σε μικροπρέπειες, να φερθούμε ντόμπρα και ειλικρινά, να συνδράμουμε όταν υπήρχε ανάγκη, να ντραπούμε όταν φανήκαμε «λίγοι»…
Τι κερδίσαμε, αλλά και πως τα κερδίσαμε.
Κερδίσαμε προσωπική αναγνώριση, στιγμές χαράς, την ησυχία μας, πρωτιές και επαίνους, εσωτερική πληρότητα, ηρεμία και γαλήνη.
Αν δεν κερδίσαμε, μήπως ικανοποιηθήκαμε όταν νοιώσαμε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, όταν μας κοίταξαν με βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη, όταν μας έσφιξαν το χέρι εγκάρδια, όταν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε έστω ένα μικρό, τόσο δα, όνειρο, όταν μοιραστήκαμε την χαρά μας, όταν είπαμε την αλήθεια μας κι ελάφρωσε η ψυχή μας…
Δώσαμε και πήραμε. Άλλοι λίγα, άλλοι περισσότερα. Όμως για να γίνει ο «λογαριασμός» προϋποτίθεται ο απολογισμός. Και για να έχει νόημα και αποτέλεσμα θα πρέπει να γίνει σε βάθος, επί της ουσίας και με απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στο ίδιο μας τον εαυτό.
Και φυσικά καλά και ευπρόσδεκτα τα «κέρδη» κι ότι μας ικανοποίησε.
Όμως για αυτά που χάσαμε ο απολογισμός μετατρέπεται σε μια διαδικασία επίπονη, ακόμα και σκληρή, γιατί θα έρθει και μας τρίψει στα μούτρα όσα αρνηθήκαμε να παραδεχτούμε, όλα αυτά για τα οποία εθελοτυφλήσαμε, ότι μας εξέθεσε και όσα προκαλέσαμε.
Πόσο επώδυνες μπορεί να γίνουν δύο πράξεις απλής αριθμητικής! Πρόσθεση και αφαίρεση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν ταυτίζεται το αποτέλεσμα τους.
Αφού μετρηθούν τα θετικά και τα αρνητικά, έρχεται η ώρα των συμπερασμάτων κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο.
Τι θα φυλαχτεί, τι θα πεταχτεί, τι θα ακυρωθεί, τι θα έχει συνέχεια.
Πέρα από την αυτοκριτική, που υποχρεώνει η ανασκόπηση των συμπεριφορών, φέρνει και το ξεσκαρτάρισμα, όχι μόνο στον τρόπο συμπεριφοράς και αντιμετώπισης της προσωπικής σου πορείας, αλλά ξεσκαρτάρισμα και σε πρόσωπα, που θα πρέπει να αποφασιστεί ο ρόλος τους στη ζωή μας.
«Για όλους… Όσους πέρασαν… Φίλους… Εχθρούς… Γνωστούς… Απλούς περαστικούς… Τους δήθεν που μας χρησιμοποίησαν… Τους άσχετους που θέλησαν να περάσουν καλά… Τους περίεργους… Ακόμα και αυτούς που δεν έβρισκαν τίποτα ενδιαφέρον στη δική τους ζωή… Κι επέλεξαν να βολτάρουν στη δική μας μήπως και καταφέρουν να δώσουν νόημα στη δική τους… Ο χρόνος δικάζει… Άλλοτε γράφει κι άλλοτε διαγράφει…» (Αλκυόνη Παπαδάκη).
Τέτα Βαρλάμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου