Όταν Εξαπολύουμε το Φταίξιμο στο Ταίρι μας...!!!!

Αυτό που δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ελαφρότητα επειδή έχει την δύναμη να καταστρέφει την εγγύτητα των τρυφερών μας σχέσεων, είναι η ύπουλη συνήθεια της κριτικής και της απόδοσης φταιξίματος στο ταίρι μας. Μπορεί πραγματικά να γίνει πολύ εθιστική σαν συνήθεια. Μπορεί να γίνει μια συνήθεια πάνω στην οποία ενδέχεται να γαντζωθούμε και η οποία αργά αλλά σταθερά αποστραγγίζει την ζωτική μας ενέργεια και καταστρέφει ολοκληρωτικά την σχέση μας. 

Όταν εξαπολύουμε το φταίξιμο στο ταίρι μας για αυτά που μας συμβαίνουν, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο γιατί συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το κάνουμε και σίγουρα δεν συνειδητοποιούμε πόσο βλαβερό είναι για την σωματική υγεία και την ψυχική ηρεμία μας, διαφορετικά δεν θα το κάναμε. 

Έχουμε την αίσθηση πως όταν αποδίδουμε το φταίξιμο στο ταίρι μας για κάθε πρόβλημα που αναδύεται ανάμεσά μας, θα ''διορθώσει'' τα πράγματα ή ότι θα αλλάξει την συμπεριφορά αυτού στον οποίο αποδίδουμε το φταίξιμο. 

Στην πραγματικότητα όμως αυτή η συμπεριφορά πολλαπλασιάζει τον ψυχικό μας πόνο καθώς καθιστά αδύνατη την οικειότητα και την σύνδεση ανάμεσά μας και βεβαίως η στιγμιαία αίσθηση του ''αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου'' καλύπτει τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και απομακρύνει την επίλυσή τους.

 

Γιατί όταν εξαπολύουμε το φταίξιμο στο ταίρι μας γίνετε εθιστικό…Οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις, είναι μη αποτελεσματικοί μηχανισμοί αντιμετώπισης των συναισθημάτων και των δύσκολων καταστάσεων της ζωής μας. Αποσπούν την προσοχή μας από αυτά που πραγματικά συμβαίνουν μέσα μας. 

Ποτό, υπερκατανάλωση τροφής, τυχερά παιχνίδια κλπ μας οδηγούν στο να δραπετεύσουμε από τον συναισθηματικό πόνο, την δυσαρέσκεια, ακόμα και την πλήξη. Επειδή τα δυσφορικά συναισθήματα είναι συχνά δύσκολο να τα αντιμετωπίσουμε και απαιτούν ανάληψη ευθύνης, τείνουμε να τα απομακρύνουμε. Και ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω μιας εθιστικής συμπεριφοράς. 

Ο εθισμός χρησιμεύει για να αποσπάσει την προσοχής μας. Γινόμαστε αναίσθητοι παύοντας να είμαστε παρόντες στην στιγμή, σε μια προσπάθεια να αποφύγουμε το πραγματικό πρόβλημα. Όταν εμπλεκόμαστε σε εθιστικές συμπεριφορές, δεν έχουμε τον χρόνο, την υγιή κατάσταση του νου ή τους κατάλληλους πόρους για να αντιμετωπίσουμε το ερέθισμα που υποβόσκει βαθιά μέσα μας. 

Απλά παίρνουμε μια μικρή ''δόση'' αδρεναλίνης, της ορμόνης του στρες που εκκρίνεται στο σώμα μας όταν αισθανόμαστε έντονα συναισθήματα όπως θυμού ή αγανάκτησης, γιατί ενεργοποιούμε την κατάσταση ''μάχης ή φυγής'' και αυτό είναι που μας κάνει να νιώθουμε καλά στιγμιαία. 

Το πρόβλημα με την αδρεναλίνη είναι ότι ναι μεν μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί, αλλά μόνο για λίγο. Είτε πρόκειται για την γευστική απόλαυση από ένα δεύτερο κομμάτι κέικ σοκολάτας που θα φάμε, είτε για τις επιδράσεις μιας ναρκωτικής ουσίας, ωθούμε το σώμα μας σε μια κατάσταση που ξεφεύγει από την υγιή και τα δυσφορικά μας συναισθήματα σε προσωρινή εξαφάνιση. 

Βεβαίως, δεν αργεί να επανέλθει εκείνη η στιγμή που θα ξαναβρεθούμε καταπρόσωπο με τις σκοτεινές πλευρές και τους προσωπικούς μας δαίμονες έτοιμους να μας κατασπαράξουν και που θα εμπλακούμε σε περισσότερους εθισμούς, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που τελικά προκαλεί περισσότερους πόνους. 

Όταν κατηγορούμε το ταίρι μας, εστιάζουμε προσωρινά την προσοχή μας στο άλλο άτομο και όχι στον εαυτό μας. Αντί να αναλάβουμε την ευθύνη του δικού μας ρόλου στην όλη κατάσταση, δημιουργούμε απόσπαση της προσοχής μας και μάλιστα αρκετά αποτελεσματική. 

Ακριβώς όπως με τα ''παραδοσιακά'' εθιστικά μοτίβα, η ανάγκη μας να συνεχίσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στο ταίρι μας, γίνετε άθελά μας ένα παρόμοιο συμπεριφορικό αυτή την φορά επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το οποίο κλιμακώνεται και αρχίζει να ξεπερνά την λογική σκέψη μας. Δεν μπορούμε ούτε μια ώρα δίχως να κάνουμε μια κριτική ή να ψάχνουμε λόγους για να τον/την κατηγορήσουμε με την πρώτη ευκαιρία. 

Εκείνο όμως που συμβαίνει είναι, πως η σύγκρουση δημιουργεί κορύφωση της αδρεναλίνης στο σώμα μας σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο διότι λειτουργεί ως υποκατάστατο για ότι λείπει από την σχέση μας. Συνήθως οικειότητα, έρωτας, ουσιαστική επικοινωνία και σύνδεση. 

Όταν εξαπολύουμε το φταίξιμο στο ταίρι μας, μπορεί να δημιουργούνται έντονα συναισθήματα μέσα μας, αλλά όχι εκείνα που μας βοηθούν να επιλύσουμε το πρόβλημα. 

Συνήθως δείχνουμε με το δάχτυλο ο ένας τον άλλο ή προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να διατηρήσουμε τον έλεγχο της κατάστασης στην βιασύνη μας να αποδείξουμε πως όλο το δίκιο είναι με το μέρος μας. Οι αισθήσεις μας όμως εξαντλούνται όπως όταν κάνουμε έρωτα αλλά μέσω της αντίθεσης και όχι της αρμονίας. 

Όταν εξαπολύουμε συνεχώς το φταίξιμο στο ταίρι μας, πυροδοτούμε την αποσύνδεση και την σύγκρουση. Η αδρεναλίνη εξαντλείται γρήγορα από το σώμα μας και η επιστήμη μας λέει ότι από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος όπου το ζευγάρι συνεχίζει να κλιμακώνει τη σύγκρουση για να την διατηρήσει στα ''υψηλά της'' επίπεδα. 

Σαν αποτέλεσμα προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τα χαρούμενα συναισθήματα της αγάπης, της υγιούς επικοινωνίας και της οικειότητας, με την καταστροφική αδρεναλίνη της μάχης/φυγής, της απογοήτευσης και του πόνου. 

Η απόδοση του φταιξίματος στο ταίρι μας γίνεται το ναρκωτικό μας και έως ότου να αποτοξινωθούμε από αυτό, γινόμαστε σκλάβοι του ασυνείδητα, μη επιτρέποντας στην σχέση μας να ανθίσει. 

Για να είμαστε σε θέση να πούμε ''αρκετά έως εδώ'', χρειάζεται να απελευθερωθούμε από την ανάγκη του ''εσύ φταις για όλα'', διαφορετικά είναι αδύνατον να νιώσουμε την χαρά, τον ενθουσιασμό, την ζωτικότητα και την σύνδεση που επιθυμούμε. Γιατί όταν παύουμε να κατηγορούμε επί δικαίω ή αδίκω μόνιμα τους άλλους, τότε και μόνο τότε αρχίζουμε να ευδοκιμούμε. 

Αυτή είναι και η στιγμή που μπορούμε να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της απόδοσης του φταιξίματος στο ταίρι μας, να χτίσουμε την σχέση μας σε νέες βάσεις, να απολαύσουμε τον έρωτα, την διασκέδαση το γέλιο την χαρά, να εστιάσουμε σε αυτά που μπορούν να μας κάνουνε ικανοποιημένους και ευτυχισμένους σαν άτομα και σαν ζευγάρι …

MARIA PEPPA

www.hypnotherapy4u.gr

Μαρία Πέππα – Κλινική Υπνοθεραπεύτρια 

https://katohika.gr

Πολεμώντας τους εσωτερικούς μας δαίμονες…!!!!

Άγχος…Πίεση…Κατάθλιψη….Εμμονές….Ψυχοσωματικά.... προβλήματα. Η μάστιγα της σημερινής εποχής και μιας κοινωνίας που απαιτεί πολλές, μικρές καθημερινές θυσίες που ρουφούν την ενέργειά μας, θαμπώνουν την αύρα μας και μας αναγκάζουν να γίνουμε ακόλουθοι και ενισχυτές της ασταμάτητης ροής της αρνητικότητας γύρω μας. 

Άνθρωποι συνοφρυωμένοι που περπατούν καθημερινά σκυθρωποί, αμίλητοι, με έλλειψη κάθε ίχνους χαμόγελου και μειδιάματος γύρω από τα χείλη τους, έτοιμοι να εκτονώσουν την έντασή και τη νευρικότητά τους στους συνανθρώπους τους, που κατά το σύνηθες, αισθάνονται το ίδιο πιεσμένοι και απογοητευμένοι από τη ζωή, χωρίς λόγο. 

Ακόμα και αν τα έχουν όλα, νιώθουν ότι δεν έχουν τίποτα. Δε βιώνουν καμία ευχαρίστηση, προσκολλημένοι συνεχώς στο αβέβαιο αύριο. Δεν απολαμβάνουν τη στιγμή, αναζητώντας την ευτυχία σε φαντάσματα του παρελθόντος. Όχι δεν γεννηθήκαμε έτσι… 

Κάποτε είχαμε χιούμορ, χαμογελούσαμε συνεχώς, περπατούσαμε ανέμελοι, βιώνοντας με όλες τις αισθήσεις μας την ομορφιά του κάθε δευτερολέπτου της υπάρξεώς μας. Νιώθαμε ανακούφιση μέσα στην αγκαλιά αγαπημένων μας προσώπων και πιστεύαμε ότι θα είμαστε για πάντα ασφαλείς. 

Όντας μικρά παιδιά, κουλουριαζόμασταν κάτω από τα σκεπάσματα μας, φοβούμενοι τα αόρατο τέρας που αδημονεί επιθετικά κάτω από το κρεβάτι μας. Ακούγαμε τα παραμύθια με τον κακό λύκο και τις ιστορίες για τα κακά ξωτικά και τα δαιμόνια τέρατα, αγνοώντας την αληθινή τους ύπαρξη μέσα μας. Γεννήθηκαν σιγά - σιγά, μεγάλωσαν μαζί μας και έφτασαν να μας κυριεύουν και να μας χειραγωγούν, σπαταλώντας την ενέργειά μας, κατατρώγοντας το χαμόγελό μας και φλυαρώντας στο υποσυνείδητό μας. 

Ώσπου γιγαντώθηκαν και πήραν μορφές. Τις ξέρουμε, τις αναγνωρίζουμε, προσπαθούμε να τις πολεμήσουμε αλλά είναι δύσκολο, αδύνατο και μερικές φορές φαντάζει ακατόρθωτο. Ο δαίμονας της τελειομανίας, ο αυτουργός και κύριος υπεύθυνος της μελαγχολικής μας φύσεως, μας στέρησε και μας στερεί καθημερινά την απόλαυση της ζωής και την αναγνώριση της αληθινής μας ταυτότητας. 

Να είσαι καλός στα πάντα, ο Καλύτερος, να μην κάνεις ποτέ λάθη και να αντιστέκεσαι πάντα στις αδυναμίες σου, να γυρίζεις την πλάτη στον εαυτό σου και να γίνεσαι ο πιο σκληρός κριτής και ο χειρότερος τιμωρός του. 

Να ξυπνάς κάθε μέρα νιώθοντας το κεφάλι σου βαρύ, το σώμα σου πονεμένο από το βάρος της πίεσης και του άγχους, από τη φλυαρία του άγρυπνου νου σου και από τους εφιάλτες των προβλημάτων σου που σε στοιχειώνουν κάθε βράδυ. 

Να εξυψώνεσαι από τα μπράβο των άλλων και να περιμένεις την αναγνώριση, την αποδοχή και την επιβράβευση από το περιβάλλον σου για να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και να του δώσεις άλλη μία ευκαιρία να αποδείξει ξανά και ξανά στους άλλους ότι είναι ο καλύτερος. 

Να γίνεσαι εμμονικός και ψυχαναγκαστικός με πράγματα που άλλοτε σε ευχαριστούσαν και τώρα σε εξαντλούν και σε οδηγούν σε τάσεις αυτοκαταστροφικές. 

Να γίνεσαι αντικοινωνικός και να απομονώνεσαι βυθίζοντας τον εαυτό σου όλο και πιο πολύ στο λάκκο της καταθλιπτικής σου μανίας. Να κυριεύεσαι από άγχος και στρες, αναπτύσσοντας στο κεφάλι σου πάντα τα χειρότερα σενάρια, φανταστικές καταστάσεις με άσχημο τέλος, που τα γεννά ο νους μόνο και μόνο για να σε κάνουν να υποκύψεις στους δαίμονες σου. 

Είναι και θα είναι πάντα εκεί όσο και αν τους πολεμάς… Η μόνη σου ελπίδα είναι οι άγγελοί σου, που είναι πάντα παρόντες στη ζωή σου και ας μην τους δίνεις σημασία. Που σου υπενθυμίζουν να σέβεσαι και να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του αφιερώνεις χρόνο και να τον γαληνεύεις. Να απομακρύνεις την τοξικότητα και την αρνητική ενέργεια. 

Να αποδεχτείς τις αδυναμίες σου και να εκτιμήσεις τα λάθη που έκανες και σε δασκάλεψαν. Να σου υποδεικνύουν το σωστό μονοπάτι προς την ευτυχία και να σε προμηθεύουν με τα όπλα της αγάπης και της φροντίδας μπροστά στα εμπόδια που υψώνουν οι εμμονικοί σου δαίμονες. 

Άκουσε τους αγγέλους σου, ήταν και θα είναι πάντα κοντά σου. Και κατέληξε να γίνεις εσύ ο μεγαλύτερος φύλακας άγγελος του εαυτού σου. Φτάνει να μην παρατήσεις τη μάχη ποτέ! «Δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να ζήσεις μια πλούσια και ευτυχισμένη ζωή. Οι καλοί φίλοι και μια αγαπημένη οικογένεια αξίζουν το βάρος τους σε χρυσό» λέει ένα ρητό. Και είμαι απόλυτα σύμφωνη.  

Χριστίνας Σταθάκου 

omorfizoi.gr

http://www.awakengr.com

Μην κοιτάς έξω για την επίλυση των προβλημάτων, αλλά μέσα σου…!!!!

«Μην κοιτάς έξω για την επίλυση του προβλήματος. Όχι, γιατί η επίλυση δεν θα έρθει από έξω. Αλλά επειδή, η ουσιαστική επίλυση θα έρθει από τον τρόπο που στέκεσαι στα πράγματα. 

Αν το πρόβλημα δημιουργείται μέσα σε εσένα, τότε εκεί ακριβώς πρέπει να διορθωθεί. Αν κοιτάς υπερβολικά έξω (την αίσθηση αδικίας, την οικονομική κατάσταση της χώρας, τις συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί), τότε θα δημιουργηθεί η εντύπωση μέσα σε εσένα, ότι είναι αδύνατον να βρεις λύση. Αν η αλήθεια βρίσκεται μέσα σου, εκεί πρέπει να στραφείς για τη διόρθωση του προβλήματος. 

Μέσα σε σένα δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά μέσα σε εσένα ίσως υπάρχουν δοξασίες και σκέψεις οι οποίες υλοποιούν προβλήματα. Το να κοιτάς γύρω-τριγύρω επικεντρωμένος στη γενική κατάσταση καθυστερεί τη λύση. Το να παραπονιέσαι για την «ατυχία» σου επίσης καθυστερεί τη λύση. 

Να θυμάσαι ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα δημιουργούν αντίστοιχη πραγματικότητα. 

Γίνε ανεξάρτητος και ατομικός μέσα σε εσένα. Μεγάλωσε και πάψε να γυρεύεις την ευθύνη της ζωής σου αλλού. Υπάρχει ένας ασυνείδητος φόβος μέσα στον άνθρωπο να είναι ανεξάρτητος. Η αιτία βρίσκεται στην ανάγκη του να αγαπιέται και στον φόβο του, ότι εάν γίνει δυνατός δεν θα έχει αγάπη. 

Πολλοί άνθρωποι ασυνείδητα δημιουργούν οι ίδιοι πρόβλημα στον εαυτό τους, για να εισπράξουν αγάπη από τους γύρω τους. 

Υποδαυλίζουν ασυνείδητα τις λύσεις, επειδή με αυτό τον τρόπο προκαλούν τη συμπάθεια των άλλων. Μην φοβάσαι να μεγαλώσεις. Μην φοβάσαι να είσαι ανεξάρτητος. Τα προβλήματα δεν είναι η αιτία που είσαι ζωντανός. Αν αναλώνεσαι μόνιμα σε αυτά, τότε χάνεις της ουσία. 

Αν οι συζητήσεις είναι επικεντρωμένες μόνο στο πρόβλημα, τότε υπάρχει…πρόβλημα στην ανθρωπότητα την ίδια. Αν η επικοινωνία των ανθρώπων βασίζεται μόνο στα «ατυχή» γεγονότα, τότε σίγουρα στην ανθρωπότητα υπάρχει το πρόβλημα. Είσαι εδώ για να γιορτάσεις. Δεν είσαι εδώ για να αναλώνεσαι σε αυτό που δεν είναι τέλειο. Είσαι εδώ για να θυμηθείς!» 

Απόσπασμα από το βιβλίο Αναζητώντας τη Δύναμη της Ελένης Ιεροδιακόνου εκδ. Ι.Ε.Αρχέγονο 

Αρχική φωτογραφία: pinterest

http://www.awakengr.com

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες ζουν για πάντα στην καρδιά μας...!!!!

Η σπουδαιότερη κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας δεν είναι υλικά αγαθά αλλά οι εμπειρίες και οι αξίες τους, που συνεχίζουν να υπάρχουν για πολύ καιρό αφού εκείνοι φύγουν.

Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες δεν πεθαίνουν ποτέ, η κληρονομιά που αφήνουν συνεχίζει να ζει ήσυχα μέσα στην καρδιά μας.

Σε μια κοινωνία που εστιάζει τόσο πολύ στα υλικά υπάρχοντα, λίγα πράγματα εμπλουτίζουν τη ζωή μας περισσότερο από τις αναμνήσεις στοργής, τις ιστορίες που μοιραστήκαμε και τις ιδιαίτερες στιγμές με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας.

Πολλοί από μας έχουμε κάποια αγαπημένη γιαγιά ή κάποιον αγαπημένο παππού που θυμόμαστε συχνά. Επιπλέον συνεχίζουν να είναι παρόντες στην οικογένειά μας κάθε φορά που κάνουμε κάτι που τους χαρακτήριζε και ήταν ιδιαίτερο για εκείνους: φτιάχνουμε ένα κέικ χρησιμοποιώντας τη συνταγή τους ή αντιμετωπίζουμε τον πονόλαιμο με κάποια από τις σπιτικές θεραπείες τους.

Κρατάμε τη μνήμη τους ζωντανή εστιάζοντας σε ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή των ανθρώπινων όντων: η μνήμη εκείνων που αγαπάμε και οι άνθρωποι που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για μας.

Θα θέλαμε να σας προσκαλέσουμε να σκεφτείτε πάνω σε αυτό μαζί μας σήμερα.

Πώς θα πούμε αντίο στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας

Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής είναι όταν πρέπει να πούμε αντίο σε μια γιαγιά ή έναν παππού κατά την παιδική ηλικία. Για εμάς τους ενήλικες η απώλεια έχει διαφορετικό αντίκτυπο, επειδή έχουμε πολλούς πόρους στη διάθεσή μας για να αντιμετωπίσουμε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα της ζωής.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσετε ένα παιδί να πει αντίο σε κάποια γιαγιά ή σε κάποιον παππού; Θα σας παρουσιάσουμε μια σειρά από βήματα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε.

Όταν τα μικρά πονούν

Κάθε παιδί βιώνει πόνο όταν αντιμετωπίζει την απώλεια κάποιου ατόμου που είναι σημαντικό γι’αυτό. Είναι κάτι που δεν ξεχνιέται και, παρόλο που το παιδί μπορεί να φαίνεται καλά, δίνει ανεπαίσθητα σημάδια κάποιων από τις εσωτερικές διεργασίες που βιώνει.

Οι ειδικοί της παιδικής ψυχολογίας συνιστούν ειλικρίνεια με τα παιδιά και προσοχή στην επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιούμε. Μη χρησιμοποιείτε φράσεις του τύπου «ο παππούς είναι με τους αγγέλους τώρα» ή «η γιαγιά απλώς ξεκουράζεται».

Αποφεύγετε τη χρήση φράσεων που μπορεί να μπερδέψουν ένα παιδί. Εφόσον αυτή είναι η πρώτη τους εμπειρία από το θάνατο, θα πρέπει να ξέρουν τι σημαίνει: δεν θα ξαναδούν το πρόσωπο που αγαπούν αλλά θα μάθουν να το θυμούνται με αγάπη κάθε μέρα. Κάτι άλλο που πρέπει να έχετε υπόψη είναι η ανάγκη για απελευθέρωση των συναισθημάτων σας. 

Μην κρύβετε τη θλίψη σας για να μην επιτρέψετε στα παιδιά σας να σας δουν να πονάτε, διαφορετικά θα αρχίσουν να θεωρούν αποδεκτό και προτιμότερο το να κρατούν μέσα τους τα συναισθήματά τους. Μη φοβηθείτε να εκφραστείτε και αφήστε τα παιδιά να κλάψουν αν το χρειάζονται. 

Θα πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίζουμε πότε πονάει ένα παιδί. Πιθανώς να μην μπορέσουν να επεξεργαστούν αμέσως όσα συνέβησαν. Αυτό φαίνεται από τις ζωγραφιές τους, τη σιωπή τους ή ακόμα και από τους εφιάλτες τους.

Ένα άλλο λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι ότι δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να αποχαιρετίσουν τη γιαγιά ή τον παππού τους ή δεν τα αφήνουν να παρευρεθούν στην κηδεία. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο αποχαιρετισμός μιας γιαγιάς ή ενός παππού που έχει πεθάνει αποτελεί μέρος της διαδικασίας πένθους του παιδιού.

Προφανώς, η αντίδραση ενός παιδιού απέναντι στο θάνατο μιας γιαγιάς ή ενός παππού εξαρτάται από την ηλικία του. Ωστόσο μπορούμε να υποθέσουμε ότι μετά την ηλικία των 6 ή 7 ετών ένα παιδί μπορεί ήδη να αποδεχτεί αυτή τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής: όλοι τελικά πρέπει να πούμε αντίο στις γιαγιάδες και στους παππούδες μας.

Η κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους

Μια γιαγιά ή ένας παππούς μπορεί να αφήσει πίσω του ένα σπίτι, ένα περιβόλι με μηλιές ή ακόμα και ένα σετ ασημικών εκατό χρονών. Ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία στη γλώσσα της καρδιάς.

Οι γιαγιάδες και οι παππούδες υπήρξαν εκείνοι που μας βοήθησαν να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα. Ακόμα κι αν έκαναν λάθη, αυτά δεν αναιρούν όλο το καλό που έκαναν για μας.

Η κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι επομένως διπλή και τρομερά ισχυρή. Συμβολίζουν τις οικογενειακές ρίζες και μια κοινή ταυτότητα που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Ένα παιδί θεωρεί για πάντα πολύτιμες τις στιγμές που μοιράστηκε με τις γιαγιάδες και τους παππούδες του. 

Η σχέση αυτή διαφέρει από εκείνη που έχει με τους γονείς του : είναι ζεστή και καθαρά συναισθηματική. Ένα χαλί υφασμένο από χιλιάδες ιστορίες και απογευματινούς περιπάτους προς το σπίτι μετά το σχολείο που ζουν στη μνήμη μας, όπως το κέικ με το χαρακτηριστικό άρωμα που ακόμα θυμόμαστε και η φωνή που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Δεν είναι ποτέ εύκολο να πούμε αντίο σε μια γιαγιά ή έναν παππού που έχει κάνει τόσα πολλά για μας. Ωστόσο εξέλιξη και ωρίμαση σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους οδυνηρούς αποχαιρετισμούς.

Αν και έχουν αποβιώσει, ζουν αόρατοι μέσα στην καρδιά μας για να συνεχίσουν να μας νοιάζονται και να παραμένουν ζωντανοί μέσα από το πολύτιμο δώρο που μοιραζόμαστε όλοι: την ικανότητα να θυμόμαστε.

http://newsone.gr

Ο «Άγιος Στυλιανός» καλεί όσους θέλουν να υιοθετήσουν παιδάκι...!!!!

Το Δημοτικό Βρεφοκομείο «Ο Άγιος Στυλιανός» «καλεί» όσους θέλουν να ενημερωθούν για υιοθεσία ή για να γίνουν ανάδοχοι γονείς. Η συνάντηση ενημέρωσης του ιδρύματος θα γίνει στις 7 Φεβρουαρίου, όπου θα ενημερωθείτε για τις διαδικασίες και τις προϋποθέσεις για υιοθεσία ή αναδοχή. 

Όπως αναφέρει το singleparent.gr «Διαπιστώνοντας το συγκινητικό ενδιαφέρον των αναγνωστών μας να υιοθετήσουν ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς, το Singleparent.gr επικοινώνησε με το δημοτικό βρεφοκομείο Θεσσαλονίκης «Ο Άγιος Στυλιανός» και συγκεκριμένα με τον προϊστάμενο της κοινωνικής υπηρεσίας. 

Εάν επιθυμείτε να υιοθετήσετε παιδάκι ή να γίνετε ανάδοχοι γονείς, μπορείτε να παρευρεθείτε στη συνάντηση ενημέρωσης του Ιδρύματος που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Φεβρουαρίου 2018, οπότε και θα ενημερωθείτε σχετικά με τις προϋποθέσεις, τη διαδικασία που απαιτείται αλλά και τη χρονική διάρκεια αναμονής της υιοθεσίας ή της αναδοχής. Την ίδια μέρα, θα σας δοθεί η αίτηση προκειμένου να περάσει από έγκριση και να μπείτε σε σειρά προτεραιότητας. 

Η συμμετοχή σας στη συγκεκριμένη συνάντηση, προϋποθέτει να καλέσετε στο 2310-929600 εσωτερικό 35, να δηλώσετε αν επιθυμείτε υιοθεσία ή αναδοχή (διότι κάθε περίπτωση έχει οριστεί διαφορετική ώρα ενημέρωσης) ενώ σας γνωστοποιούμε ότι η συγκεκριμένη ημερομηνία ενδέχεται να αλλάξει οπότε και θα σας ειδοποιήσουν από το Ίδρυμα. Ευχόμαστε σε όλους, το όνειρό σας να βγει αληθινό και κάθε μωράκι να βρει ένα ζεστό σπιτικό. 

Δημοτικό Βρεφοκομείο Άγιος Στυλιανός 28ης Οκτωβρίου 99, Θεσσαλονίκη, Τ.Κ. 546 42 Τηλ.: 2310929600, Fax: 2310911665, Email: agstyl1@otenet.gr»

http://www.typosthes.gr

http://eimaimama.gr

Φταίει το ξερό μας το κεφάλι που επιμένουμε στα απωθημέναν ;

Έρχεται κάποια στιγμή που επεξεργάζεσαι σταδιακά ένα προς ένα κάθε κομμάτι της ζωής σου και καταλήγεις τελικώς στο συμπέρασμα πως δεν έχεις ζήσει τίποτα απ’ όσα ονειρευόσουν.

Σε πιάνει μια μελαγχολία κι αναρωτιέσαι αν ακόμα υπάρχει χρόνος για να κάνεις όλα εκείνα που έχουν σφηνωθεί βαθιά μες στο κεφάλι σου και έχουν σχηματίσει μορφές άπειρων απωθημένων. 

Κοιτάς το ημερολόγιο με τόση ανυπομονησία στο βλέμμα σου και ψάχνεις τις ημερομηνίες που θα πάρεις ρεπό απ’ τη δουλειά ή άδεια, ή ακόμα κι αν δεν εργάζεσαι, ψάχνεις να βρεις την ιδανική περίοδο που θα σου είναι εφικτό να συγκεντρώσεις ένα μικρό χρηματικό ποσό.

Σκέφτεσαι πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πως οι ημέρες πετούν σαν μεταναστευτικά πουλιά κι εσύ δεν έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, να διαχειριστείς τον άνεμο στα φτερά σου!

Ζηλεύεις με παράπονο όλους εκείνους που φεύγουν διακοπές, όλους εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν, να εξερευνούν νέα μέρη και να συναντούν νέες περιπέτειες και κλείνεσαι υπομονετικά στο καβούκι σου, παρακαλώντας την υπομονή να μη μεταμορφωθεί σε απογοήτευση.

Και μεγαλώνεις… Έτσι περνούν ημέρες, μήνες, χρόνια, κι εσύ… μεγαλώνεις….!!!

Πόσα τόλμησες να κάνεις άραγε;

Σε πόσα εμπόδια ύψωσες το ανάστημά σου και είπες αποφασιστικά «θα τα καταφέρω» ;

Σε νιώθω… Δεν είσαι ο μόνος με τόσα απωθημένα άλλωστε!

Σήμερα αναλογίζομαι το νόημα των ονείρων και των στόχων που έμειναν απλώς στη φαντασία μας και στριμωγμένα στα μαξιλάρια μας. Δεν έχει ουσία να ονειρεύεσαι σ’ έναν κόσμο τόσο ρηχό και τόσο κενό. Δεν έχει ουσία να επιμένεις σε στιγμές που δεν σου έχουν δοθεί μέχρι τώρα.

Σίγουρα, δεν πρέπει κανείς να περιμένει να του χαρίζονται όνειρα κι επιτεύξεις στόχων, καθώς θα πρέπει ο ίδιος να πολεμάει για να τα κερδίζει με την αξία του, αλλά… Αλλά αν πολεμάς χρόνια για να ζήσεις μερικές στιγμές κι η ζωή δε σε βοηθάει να τις πετύχεις, τότε ποια η ουσία;

Φταίνε άραγε οι επιλογές μας; Φταίει το ξερό μας το κεφάλι που επιμένουμε στα απωθημένα;

Φταίμε εμείς που δεν κατεβάζουμε τον πήχη;

Ό, τι κι αν φταίει δεν πρέπει να διαγράφεις τα όνειρά σου, ούτε τους στόχους σου! Απλώς μερικές φορές επιβάλλεται να παρεκκλίνεις λίγο από αυτά, μήπως και βρεις έναν άλλον δρόμο που θα σε οδηγήσει κοντά τους! 

Ίσως να πάρει περισσότερο χρόνο απ’ τον αρχικό, αλλά ακόμα κι έτσι, θα φτάσεις εκεί που θες, αλλά με σίγουρα αποτελέσματα!

Κλείσε τα μάτια λοιπόν… Θα βρούμε την άκρη…

Μαρίας Σμυρνιωτάκη.

αναπνοές

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

10 σοφά λόγια που ακούσαμε από τις γιαγιάδες μας...!!!!

10 σοφά λόγια που ακούσαμε από τις γιαγιάδες μας!

Η αγάπη των παππούδων και των γιαγιάδων είναι άνευ όρων και οι σοφές εκφράσεις τους μοναδικά εφόδια για τη ζωή του καθενός, πολύτιμα μαργαριτάρια σοφίας για να θυμάσαι.

Όταν είσαι μικρός, δεν θες ν’ ακούς τη γιαγιά και τον παππού που σου προσφέρουν με αγάπη κομμάτια γνώσης και εμπειρίας από τη μακρόχρονη ζωή τους – μάλιστα, σχεδόν διαμαρτύρεσαι που σου στερούν χρόνο από το παιχνίδι ή τους φίλους σου. Μόνο όταν μεγαλώσεις, καταλαβαίνεις την αξία που έχουν αυτά τα αληθινά μαργαριτάρια της σοφίας που σου προσφέρονταν απλόχερα.

Να μερικά σοφά λόγια που ξεδιπλώνουν την αγάπη της γιαγιάς. 

1. Κάνατε μεγάλα σπίτια αλλα μικρότερες οικογένειες…

2. Πάτε στο φεγγάρι αλλά δεν πάτε στον γείτονα…

3. Κατακτήσατε το διάστημα αλλά καταστρέφετε την γη…

4. Έχετε περισσότερες γνώσεις αλλά λιγότερη κρίση…

5. Έχετε πολλά υπάρχοντα αλλά λιγότερες αξίες…

6. Πλατύτερους δρόμους αλλά και στενότερα μυαλά…

7. Έχετε περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο…

8. Αγαπάτε σπάνια, ζηλεύετε και μισήτε συχνά…

9. Έχετε τις βιτρίνες γεμάτες αλλά τις αποθήκες της ψυχής σας έρημες, άδειες…

10. ΔΩΣΑΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ…

http://www.xorisorianews.gr

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Η αποδοχή είναι ένα εισιτήριο εξόδου από τον θυμό και το φόβο...!!!!

«Δεν χρειάζεται να σου αρέσει αυτό που συμβαίνει στη ζωή σου, όμως πρέπει να αποδεχτείς, ότι συμβαίνει.» Όσο ο άνθρωπος δεν αποδέχεται την πραγματικότητα είναι αδύναμος να διακρίνει το ρόλο του, και πώς έχει συμβάλει στη διαμόρφωσή της. Η ανικανότητα να αποδεχτεί κάποιος την πραγματικότητα, ισοδυναμεί με την άρνηση να κάνει μια συνειδητή επιλογή.

«Όταν δεν επιλέγεις, ζεις σε έναν αυτόματο πιλότο. Γίνεσαι ένα θύμα των περιστάσεων.» Αποδοχή σημαίνει απλά, αναγνώριση. Όταν αναγνωρίζεις κάτι, το βλέπεις έτσι όπως είναι πραγματικά.

Όλες μας οι εμπειρίες, ανεξαρτήτως του πόσο άσχημες είναι, είναι προσωρινές. Η αποδοχή μιας εμπειρίας, σαν μιας προσωρινής κατάστασης, μπορεί να κάνει πολύ πιο εύκολη τη διαχείριση της.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα σου προκαλέσει προσωρινά ίσως κάποια αρνητικά συναισθήματα θυμού, πόνου, ή φόβου. Όμως όταν αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, με τη γνώση ότι είναι προσωρινή, είναι πιο εύκολο να τη διαχειριστείς με πιο ήρεμο νου.

Η αποδοχή επίσης, είναι ένας εισιτήριο εξόδου από τον θυμό και το φόβο. Σε πηγαίνει από εκεί που βρίσκεσαι στο σημείο που θέλεις να βρεθείς, πολύ πιο γρήγορα.

Αποδέχομαι κάτι, δεν σημαίνει ότι το εγκρίνω. Ούτε και ότι δεν θα επηρεαστώ από αυτό που συμβαίνει. Αποδέχομαι, σημαίνει απλά ότι μπορώ να ‘’παραδοθώ’’ στην πραγματικότητα χωρίς να αντιστέκομαι και να εθελοτυφλώ, ώστε να δω τι πραγματικά συμβαίνει.

Αφαιρώντας λοιπόν την αντίσταση και την άρνηση και κυρίως τον έλεγχο ή την επιθυμία μου να συνέβαινε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αφαιρώ κάθε επιπλέον συναισθηματική φόρτιση, η οποία θα με δυσκολέψει ακόμα περισσότερο.

Μέσα από την αποδοχή, μπορώ να κάνω μια σοφότερη επιλογή. Γιατί βγαίνω από μια φαντασίωση που έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου, και που μπορεί φαινομενικά να με προστατεύει, και μπαίνω στον πραγματικό κόσμο των γεγονότων και της αλήθειας.

Όταν περνάμε στην κατάσταση της αποδοχής, μπορεί να σημαίνει ότι κάτι που πρότερα ήταν κρυφό, τώρα αποκαλύπτεται σε εμάς. Σημαίνει ότι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, και να δείξουμε από τι πραγματικά είμαστε φτιαγμένοι.

Και κυρίως, ότι έχουμε τη δύναμη και όλα τα απαραίτητα εφόδια για να το κάνουμε. Η άρνηση, προέρχεται πολλές φορές, από τη λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε την αλήθεια. Ότι δεν θα την αντέξουμε. Όμως πολλές φορές, αναδύεται μέσα μας ένα ανυποψίαστο απόθεμα δύναμης, όταν η ζωή μας βάζει σε μια δοκιμασία. Η αποδοχή, είναι μια πράξη θάρρους.

«Αποδοχή, είναι η θαρραλέα επιλογή να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις, προτού ασκηθεί επάνω σου δύναμη.»

Όταν αποδεχόμαστε, δείχνουμε την προθυμία μας, να κάνουμε πλέον μια συνειδητή επιλογή. Και τιμάμε με αυτόν τον τρόπο τις αξίες μας, την σοφία, τη δύναμη και το πνεύμα μας.

Αποδοχή σημαίνει ότι είμαστε πρόθυμοι να δούμε τους άλλους, όπως πραγματικά είναι. Κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Και ταυτόχρονα, να διατηρούμε την πίστη, πως ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί, εμείς θα βρούμε έναν τρόπο να είμαστε καλά.

Όταν αποδεχόμαστε τις επιλογές των άλλων, δείχνουμε τη δύναμη, να περάσουμε μέσα από αυτή τη δοκιμασία. Επιτρέπουμε στους άλλους να έχουν την ελευθερία να είναι αυτοί που πραγματικά είναι, όμως ταυτόχρονα, επιτρέπουμε και στον εαυτό μας να έχει την ελευθερία της επιλογής.

Της επιλογής, εκείνου που είναι ωφέλιμο για εμάς, και τιμάει τον πραγματικό μας εαυτό. Όπως επίσης και να απομακρύνουμε οτιδήποτε βλάπτει την ψυχική μας ηρεμία. Μα για να συμβεί αυτό, πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι, να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Και να εμπιστευτούμε.

Μόνο όταν δούμε την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, μπορούμε να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Όταν αποδεχόμαστε αυτό που είναι, τότε αποκτάμε επίγνωση και για αυτό που δεν είναι.

Όταν γνωρίζουμε και αξιολογούμε τι πραγματικά συμβαίνει, τότε μόνο μπορούμε να προσδιορίσουμε και τι πρέπει να κάνουμε. Η αποδοχή απαιτεί εμπιστοσύνη. Και υπομονή. Πρέπει να εμπιστευτείς τον εαυτό σου τόσο, ώστε να ξέρεις πως θα κάνεις τη σωστή επιλογή.

Και πως το σύμπαν, ο θεός ή όποια είναι η ανώτερη δύναμη στην οποία πιστεύει ο καθένας, θα σε εφοδιάσει με οτιδήποτε χρειαστείς, για να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις.

Μπορεί να σημαίνει ότι καλείσαι να έχεις υπομονή. Να έχεις υπομονή στο θυμό ή στον φόβο σου Πρέπει να αποδεχτείς, πως αυτό που έχεις να κάνεις, μπορεί να μην είναι εύκολο, είναι όμως το σωστό. 

Το παλιό σου έχει υποσχεθεί, οι υποσχέσεις όμως δεν έχουν εκπληρωθεί. Ο άνθρωπος, πολλές φορές προτιμάει το παλιό, αντί το καινούριο. Γιατί το παλιό είναι γνώριμο. Είναι οικείο. Είναι όμως και μίζερο. Μόνο το καινούριο υπάρχει πιθανότητα να σου φέρει ευδαιμονία. Ο μοναδικός τρόπος για να μάθεις, είναι να το επιτρέψεις. – Osho 

Ζωή Κοσμαδάκη 

*Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο της Iyanla Vanzant «One Day my Soul Just Opened Up»

enallaktikidrasi.com

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Επίλεξε λοιπόν να κρατήσεις στη ζωή σου αυτούς που σ’ αφήνουν ν’ αναπνεύσεις και δε σε θάβουν κάτω από απαιτήσεις και ταμπέλες...!!!!

"Πριν διαγνώσεις τον εαυτό σου με κατάθλιψη, σιγουρέψου ότι ..."

Ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις ξένος. Ξένος στο σώμα σου, στο μυαλό σου, στην ίδια σου τη ζωή…. Κοιτάς γύρω σου, δεν αναγνωρίζεις το δωμάτιο σου, έχεις ξεχάσει τι μέρα είναι -βασικά δε σε νοιάζει τι μέρα είναι. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν ταιριάζεις με τίποτα και κανέναν.

Είναι εκείνη η στιγμή που βρίσκεσαι ανάμεσα σε κόσμο, αλλά νιώθεις μόνος. Το λεπτό που δέχεσαι αγκαλιά αλλά νιώθεις κάκτος. Η ιστορική μέρα που οι φίλοι σου μιλούν για ποτά, γκομενάκια, ρούχα, ταξίδια κι εσύ σιωπηλός μετράς τα πλακάκια της βεράντας σου ξανά και ξανά. 

Είμαι σίγουρη πως δεν ξέρεις πόσο ξαφνικά κι απροσδόκητα μπορείς να ανεβάσεις τον εαυτό σου σ’ ένα βάθρο και απλά να μην αναπνέεις τον ίδιο αέρα με τους υπολοίπους.

Κοιτάς γύρω σου μια μέρα και λες «πού βρίσκομαι Θεέ μου». Δεν μπορεί κάποιο λάθος έγινε. Στόματα κουνιούνται γύρω σου, άνθρωποι δρουν, αντιδρούν κι εσύ ζεις σε αργή κίνηση μην μπορώντας να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί. Μόνο τα γοερά κλάματα θα σε σώσουν, όχι τίποτα άλλο, μπας και σε ακούσει κάποιος όμοιος σου και έρθει να σε σώσει.

Το μόνο που παίζει σε replay στο μυαλό σου είναι το εξής ερώτημα : «Μήπως ανήκω σε άλλο κόσμο ή όλοι οι υπόλοιποι είναι για το Δαφνί;»

Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθεις μια βαθιά απελπισία , ένα πηγαίο πανικό. Θέλεις να ξαποστάσεις και για λίγο να μην προσπαθείς για τίποτα. Τι θα γινόταν τότε άραγε; Θα συνέχιζαν όλα να έρεαν ή απλά η εικόνα θα πάγωνε σαν να περίμενε τον πρωταγωνιστή της να αναπνεύσει ξανά; 

Πού κουράγιο για ακόμη μια αναπνοή, θα μου πεις. Ένα φιλί ζωής χρειάζεται για να πάρεις τα πάνω σου, ένα χέρι να σε αδράξει και να φροντίσει τις πληγές από τα γόνατα σου, μια σφαλιάρα αγάπης να αφυπνίσει τα κρυσταλλωμένα από καιρό συναισθήματα.

Καιρός να ξυπνήσεις φίλε μου, δεν παίζεις σε ταινία και προφανώς δε θα βρεθεί ο άνθρωπος της ζωής σου στο δρόμο σου τυχαία να σε σώσει. Προφανώς κι εθελοτυφλείς αν περιμένεις κάποιον να σου βάλει τον ορό που σου τοποθετούν όταν «κλατάρεις» σωματικά. Άραγε υπάρχει τέτοιος ορός για την ψυχή;

Όταν λοιπόν φτάσεις σε αυτή τη στιγμή, λίγο πριν καταδικάσεις βίαια τον εαυτό σου και πριν του τοποθετήσεις την ταμπέλα του καταθλιπτικού, γύρνα γύρω σου και τσέκαρε ποιοι σε περιτριγυρίζουν.

Ο Γουίλιαμ Γκίμπσον είχε πει: «Πριν διαγνώσεις τον εαυτό σου με κατάθλιψη, σιγουρέψου ότι δε συναναστρέφεσαι με μαλάκες». Μήπως όσοι είναι δίπλα σου ανήκουν στη κατηγορία ανθρώπων που ρουφούν την ενέργειά σου, κόβουν τα φτερά σου και σου δημιουργούν τύψεις κι ενοχές; Μήπως ζεις γι’ αυτούς και για τις υποχρεώσεις τους;

Είναι ανάγκη ν’ αναρωτηθείς αν σε περιτριγυρίζουν άνθρωποι που σ’ αγαπούν και σου δίνουν χώρο να είσαι αυτό που θέλεις. Δεν απαιτούν μάταιες συγγνώμες και δε θα σε βαρύνουν με προσδοκίες και όνειρα για το ποιος θα έπρεπε να γίνεις. 

Θα είναι αυτοί που θα θέλουν να σε κάνουν να χαμογελάς και δε θα τρέχουν δίπλα σου μόνο για να παριστάνουν το «βράχο» κάθε φορά που λυγίζεις. Κοίταξε προσεκτικά ποιος από αυτούς προσπαθεί να χωρέσει το όλον σου σε καλούπια και ποιος σε αφήνει ελεύθερο να γίνεις αυτό ακριβώς που έχεις ανάγκη.

Παρατήρησε αν υπάρχει κάποιος που σε «μαστιγώνει» με τα λάθη σου κάθε που βρίσκει ευκαιρία. Ή αν έχεις άτομα που σε θυμούνται μόνο όταν έχουν την ανάγκη σου. 

Επίσης βάλε στο μικροσκόπιο αυτούς που δεν έχουν χώρο στη ζωή τους για σένα. Όχι μόνο δεν είσαι στις προτεραιότητες τους, αλλά τσαλακώνεσαι για να χωρέσεις στην ατζέντα τους. Ρώτα τον εαυτό σου: «έχω πραγματικά χρόνο και χώρο για τέτοιους ανθρώπους;»

Αν η απάντηση είναι όχι, μην ψάχνεις την λύση σε ψυχιατρικές διαγνώσεις και μην κρύβεσαι πίσω από «ψυχολογικά» προβλήματα. Η λύση είναι στο να ξεσκαρτάρεις όσους είναι εκεί, δίπλα σου. Επίλεξε λοιπόν να κρατήσεις στη ζωή σου αυτούς που σ’ αφήνουν ν’ αναπνεύσεις και δε σε θάβουν κάτω από απαιτήσεις και ταμπέλες.

Άλλωστε είμαστε συνδυασμός όλων αυτών που κρατάμε στη ζωή μας. Γι’ αυτό πρόσεχε τι θα κρατήσεις. 

Χαρά Βλαχοδήμου - pillowfights.gr 

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Για να γίνουμε ένα με το Όλο πρέπει να υπερβούμε τις λέξεις και τις έννοιες...!!!!

Καθώς εγκαθιδρύεται το κέντρο του εγώ και μαθαίνουμε να περιγράφουμε τον κόσμο μέσω της γλώσσας, ξεχνάμε την αδιαφοροποίητη προγλωσσική φύση της ζωής. 

Η γλώσσα, που στην αρχή αποτελούσε την αναπαράσταση μιας πτυχής του παντός, γίνεται υλική μέσα στη δική της πραγματικότητα. Καθώς η γλώσσα εξελίσσεται, χρησιμοποιείται όχι μόνο για να ονομάσει τα αντικείμενα, αλλά επίσης για να περιγράψει τις σχέσεις που έχουν ανάμεσά τους. 

Παρόλο που προερχόμαστε από μια προγλωσσική κατάσταση, μαθαίνουμε γρήγορα τη διαφορά ανάμεσα στο "δέντρο" και το "σπίτι". Μαθαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στο "μεγάλο σπίτι" και το "μικρό σπίτι". Μαθαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στο "δικό σου μεγάλο σπίτι" και το "δικό μου μικρό σπίτι". 

Σε κάποιο σημείο, η γλώσσα και η αντίληψη μεταπηδούν από τον κόσμο των αντικειμένων στον αφηρημένο κόσμο των εννοιών. Τώρα "θέλουμε το δικό σου μεγάλο σπίτι" γιατί "δεν μας αρέσει το δικό μας μικρό σπίτι". Έχουμε "πρόβλημα" με το μικρό σπίτι. Θα νιώσουμε "ολοκλήρωση" με το μεγάλο σπίτι. Η γλώσσα περιγράφει όλα αυτά τα αντικείμενα και τις σχέσεις. Ξεχνάμε πως πρόκειται μόνο για γλώσσα, λέξεις, σκέψεις. Υπάρχει πραγματικά κάποιο πρόβλημα; 

Παρόλο που λαχταράμε την ενότητα που βιώσαμε πριν τη γλώσσα, δεν μπορούμε να βρούμε την ενότητα αυτή στον κόσμο που δημιουργήσαμε με τη γλώσσα. Μπορούμε μόνο να προσεγγίσουμε αυτή την ενότητα με τη γλώσσα. Και αντί να ξαναθυμηθούμε αυτή την προγλωσσική ενότητα που κουκουλώσαμε, πασχίζουμε για περισσότερη γλώσσα. 

Δημιουργούμε λεπτομερείς περιγραφές της ενότητας και συμβολικές αναπαραστάσεις. Δημιουργούμε ψυχολογία, φιλοσοφία και θρησκεία. Αλλά επειδή εξακολουθούμε να ψάχνουμε μέσα στο χώρο της γλώσσας, του εγώ και των αντικειμένων, ουσιαστικά δεν φτάνουμε ποτέ στην ενότητα. 

Έτσι, αντιμετωπίζουμε ένα βαθύ παράδοξο. Με ποιον τρόπο η αναζήτηση της κατανόησης μπορεί να υπερβεί τον εαυτό της; Μπορούμε να δούμε πως η αναζήτηση από μόνη της μπλοκάρει την κατανόηση της ολότητας, αφού ο αναζητητής από τη φύση του διασπά τον κόσμο. 

*Από το βιβλίο "Μην κάνεις τίποτα", Steven Harrison, Εκδ. Αλκυών

http://www.aytepignosi.com

Τα σημαντικά τα δένει η ψυχή ανθρωπάκο, όλα τα άλλα είναι ιστορίες...!!!!

Στη ζωή σου, θα μπουν πολλοί άνθρωποι... 

Και θα ρθει η ώρα που θα κρατήσεις ελάχιστους... αυτούς που θέλει η ψυχή σου...

Αυτούς που αξίζουν να πορεύονται δίπλα σου...

Είναι συνήθως μια λέξη κοινή.

Τόσο κοινή, που δεν την προσέχεις ενώ την λες δεκάδες ίσως και εκατοντάδες φορές μέσα στην μέρα.

Είναι μια λέξη που δεν μετριέται για σπάνια, ξεχωριστή και ιδιαίτερη στο στόμα των πολλών.

Όμως μετράει όταν την λες ΕΣΥ!

Μετράει όταν την ακούει εκείνος που στέκεται απέναντί σου και χαμογελάει, παίρνει δύναμη, αντέχει.

Είναι ο κώδικας που χτίζεται με κόπο.

Με κλάμα, με πόνο, με πείσμα.

Είναι ο κώδικας που γράφεται με σημάδια που ο χρόνος δεν τα σβήνει.

Θυμάμαι πόσο μου θύμωνες για εκείνες τις λέξεις που σκόρπιζα από δω κι από κει και ποτέ δεν κατάλαβες πως δεν ήταν οι ίδιες λέξεις με αυτές που άκουγες εσύ.

Ακόμα και το “μου”, αυτό το τόσο κτητικό πραγματάκι, δεν έχει καμία αξία ή έχει όλη την καύλα, όλο τον έρωτα, όλο το πείσμα κι όλη τη διεκδίκηση του κόσμου μέσα σε τρία γράμματα.

Μετράω λίγες τέτοιες λέξεις, με τους ελάχιστους, εκείνους που δενει η ψυχη και ποτέ η λογική.

Είναι εκείνοι που λογικά δεν θα έπρεπε να έχουν αντέξει.

Είναι εκείνοι που λογικά δεν θα έπρεπε να στέκονται ακόμα και να κοιτιόμαστε κατάματα.

Είναι εκείνοι που λογικά δεν μας δένει τίποτα.

Είναι εκείνοι οι επαναστάτες που πήραν τη λογική και την έκαναν κουρέλι γιατί έτσι της άξιζε.

Είναι εκείνοι που στα δύσκολα, στα ανάποδα, στις μέρες που δεν παλεύονται, φωνάζουν τον παρόν τους και σε σηκώνουν να συνεχίσεις.

Είναι οι ΜΟΥ.

Είσαι εσύ, που μου είπες σήμερα το πρωί, “πάμε” κι έδωσα μια μάχη ακόμα με άγνοια κινδύνου.

Είναι εκείνη, που δεν ήξερε αλλά ψιθύρισε “εδώ” κι εγώ χαμογέλασα. 

Κι άντεξα. 

Ναι ρε φίλε, αφού άντεξε εκείνη και έμεινε ΕΔΩ, εγώ θα αντέχω για πάρτη της.

Μαζί της είναι κι εκείνη που λέω “ηλίθια” κι όποιος δεν ξέρει στραβοκοιτάει, αλλά εκείνη κι εγώ ξέρουμε πως μέσα σε αυτή τη λέξη κλείνω όλη την αγάπη του κόσμου. 

Όλη τη φροντίδα κι όλη την έννοια του κόσμου.

Γι’αυτό σου λέω… τα σημαντικά, δένονται κόμπος στην ψυχή κι από εκεί, δεν ξεριζώνονται ποτέ ανθρωπάκο…

Ούτε ο χρόνος, ούτε η παρουσία, ούτε τίποτα… η ψυχή ανθρωπάκο!

Γιατί εκεί, μπαίνουν μόνο οι εκλεκτοί.

Απλά.

attikanea

Καλλιόπη

Σοφία Παπαηλιάδου 

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτό που είμαι...!!!!

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτό που είμαι, όχι γιατί βαρέθηκα να μπαίνω διαρκώς στα παπούτσια τους, να δικαιολογώ, να υποτάσσομαι, ή να κουνώ συγκαταβατικά το κεφάλι στα όποια γούστα τους, αλλά γιατί κουράστηκα.

Κουράστηκα να τσαλακώνεται η αλήθεια μου και να μπερδεύεται με όνειρα, ή βλέψεις που έχουν άλλοι για εμένα και όχι εγώ για εμένα και έμαθα πως αυτό που είμαι όσο κι αν μοιάζει με σένα, ή διαφέρει, είναι στον κόσμο μοναδικό.

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνεται αυτό που αισθάνεται όσο «παράτολμο», «επικίνδυνο», ή «ακατανόητο» μπορεί να φαίνεται στα μάτια σου, ή να ακούγεται στα αυτιά σου, γιατί αυτά είναι μόλις κάποια από τα χαρακτηριστικά που στο δικό μου κόσμο συνθέτουν το «ροζ».

Κουράστηκα να μπαλώνω το ροζ συννεφάκι μου με άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς, πιο «καθώς πρέπει» μόνο και μόνο για να είναι αποδεκτοί, ή να ταιριάζουν με ιστορίες αγάπης ανθρώπων που προσωπικά βρίσκω ανιαρές. 

Έμαθα άλλωστε πως και ο έρωτας εξίσου βιώνεται μοναδικά, σαν ζωντανός οργανισμός, που παίρνει φωτιά από δύο και σε αλλάζει…

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να επιλέγει να αλλάζει, όχι για να πάει κόντρα σε κάποιο σύστημα, ή κάποιο πρόσωπο, αλλά γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό, την ίδια στιγμή που οι γνωστοί άγνωστοι προσπαθούν εμμονικά μια ζωή ολόκληρη να μας πείσουν για το αντίθετο, γιατί αυτό τους συμφέρει… 

Να γινόμαστε όλο και πιο «ίδιοι». Όλο και πιο άδειοι…

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτεται αυτό που σκέφτεται, χωρίς ντροπή και ενοχές και να λέει αυτό που θέλει, όταν το θέλει, μόνο αν το θέλει. Χωρίς ντροπή και ενοχές… Εκεί στάσου. Σκέψου πόσο δύσκολο είναι, όταν η φύση μας εξορισμού έχει ταυτιστεί με αυτές τις έννοιες.

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αγκαλιάσει την ευάλωτη πλευρά του, αυτή που φοβάται, αυτή που δε ξέρει, αυτή που δεν έχει απαντήσεις για όλους και για όλα, αυτή που αγχώνεται και ξεσπά, αυτή που τρέμει… 

Αυτή την υπέροχη πλευρά, δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αγαπήσει και τέλος…

Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρει, ό,τι αποφασίσει ο ίδιος να ρισκάρει, γιατί η ζωή αυτή είναι ολοκληρωτικά δική του και όχι κάποιου άλλου. Γιατί για αυτήν τη ζωή ο εαυτός μου έχει την απόλυτη ευθύνη. Γιατί για αυτήν τη ζωή ο εαυτός μου είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού και… παίρνει το ρίσκο με όποιο τίμημα. 

*Εμπνευσμένο από το «Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης» Χόρχε Μπουκάι – Photo: Author/Depositphotos

Συγγραφέας Μάρη Γαργαλιάνου- enallaktikidrasi.com

Σε πονάει, σίγουρα, αλλά θα το ξεπεράσεις...!!!!

Σε πονάει, σίγουρα, αλλά θα το ξεπεράσεις (Χ.Μπουκάϊ)

«Έχω κάτι δυσάρεστο να σου πω… Λυπάμαι, τέλειωσαν όλα.»

«Και τώρα;» θα ρωτήσει εκείνος.

«Δεν ξέρω. Σε πονάει, σίγουρα, αλλά θα το ξεπεράσεις.»

Κι εγώ προσθέτω : σου εγγυώμαι ότι μπορείς ν’ αντέξεις αυτό που ακολουθεί.

Αν δεν αγκιστρωθείς πάνω στον άλλον, θα το ξεπεράσεις το πένθος.

Αν δεν επιχειρήσεις να τον κρατήσεις, θα επιβιώσεις μετά την απώλεια.

Εκτός αν πιστεύεις ότι εξαιτίας του σίγουρα θα πεθάνεις.

Λένε πως ήταν ένα καραβάνι στην έρημο.

Μόλις πέφτει η νύχτα σταματάει το καραβάνι.

Ο μικρός που φροντίζει τις καμήλες πλησιάζει τον οδηγό του καραβανιού και του λέει :

«Έχουμε ένα πρόβλημα. Οι καμήλες είναι 20, και έχουμε 19 σκοινιά. Τι να κάνω;» Αυτός του απαντάει :

Κοίτα, οι καμήλες δεν είναι και πολύ έξυπνες, είναι μάλλον κουτές. Θα πας λοιπόν δίπλα στην καμήλα που περισσεύει και θα κάνεις ότι τη δένεις. Αυτή θα νομίζει ότι την έχεις δέσει και θα κάθεται φρόνιμα.»

Λίγο δύσπιστος ο μικρός, πάει όμως και κάνει ότι τη δένει, και πραγματικά η καμήλα μένει εκεί, ακίνητη, σαν να ήταν στ’ αλήθεια δεμένη. Σηκώνονται το άλλο πρωί, ο οδηγός μετράει τις καμήλες, και είναι είκοσι. Είναι όλες εκεί. Φορτώνουν οι έμποροι τα πράγματά τους και το καραβάνι ξαναπαίρνει τον δρόμο του. Οι καμήλες προχωρούν στη σειρά και πάνε για την πόλη. Όλες, εκτός από μία που έμεινε πίσω.

«Αρχηγέ, είναι μία καμήλα που δεν ακολουθεί το καραβάνι. Έχει μείνει πίσω.» «Είναι εκείνη που δεν έδεσες χθες γιατί δεν είχες σκοινί;»

«Ναι. Πώς το ξέρεις;»

«Δεν έχει σημασία. Πήγαινε και κάνε ότι τη λύνεις. Δεν ακολούθησε τις άλλες επειδή νόμιζε ότι είναι δεμένη, και εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι δεμένη, κι έτσι δεν πρόκειται να ξεκινήσει ποτέ.» 

Χόρχε Μπουκάϊ....Ο δρόμος των δακρύων..Εκδόσεις opera

Εικόνα: http://orig13.deviantart.net/4404/f/2011/317/4/f/4f1e45eee73c11aa1368906abe0750c6-d4g17z2.jpg

lecturesbureau.gr

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Μένεις εσύ να σε σηκώνεις όρθιο…!!!!

Μένεις εσύ να σε σηκώνεις όρθιο…

Ποτέ δεν μπορούσα να δεχτώ εύκολα το τέλος στις καταστάσεις που περικλείει η ζωή μας. Όμορφες ή δύσκολες. Στις ιστορίες των παραμυθιών που άκουγα ήθελα πάντα ν’ακούσω λίγο ακόμα, αργότερα στις καταστάσεις και στις σχέσεις που τελείωναν ήθελα να κρατούσαν μια στάλα παραπάνω, σε ανθρώπους που έφευγαν, που πέθαιναν, σε κύκλους που έκλειναν και σε τελείες που έμπαιναν. 

Έστεκα πάντοτε λιγάκι παραπάνω, εκεί κοντά τους, κι ας είχαν φύγει, έστεκα να κοιτώ.

Μικρό παιδί, που κρατάει σφιχτά μια μπάλα στα χέρια του μέσα σ’ένα τεράστιο γήπεδο που το λένε ζωή. Αυτή η μπάλα θαρρεί πως είναι ό,τι του έχει μείνει. Την κρατάει τρομαγμένο χωρίς να μπορεί να την αποχωριστεί, να την αφήσει κάτω, χαμένο το βλέμμα του κοιτάει όλες τις κατευθύνσεις δίχως να ξέρει προς τα που θα μπορούσε να την κλωτσήσει τώρα πια. Γάντζος γερός! Αυτή είναι η εικόνα.

«Τι μένει τώρα;» ρωτούσα, δυνατά ή βουβά, με το βλέμμα μου να έχει την ίδια ματιά μ’ εκείνη του παιδιού εκείνου. Κι άργησα ν’ ακούσω μια τόση δα φωνούλα που συνυπήρχε πλάι μου και απαντούσε από μέσα από τα σωθικά μου σταθερά. Μα την άκουσα κάποτε.

«Μένεις εσύ», μου είπε.

Μένεις εσύ να σε σηκώνεις όρθιο σε τούτο το γήπεδο, ξανά και ξανά.

Μένεις εσύ να συνεχίζεις το βήμα σου, να προχωράς.

Κι όταν όλα τ’άλλα γύρω φωνάζουν, κραυγάζουν ή σωπαίνουν βαθιά πάλι μένεις εσύ εκεί, να τα κοιτάς με το χρώμα της ψυχής σου που ήταν μαζί να σε συντροφεύει όλα αυτά τα γήινα, ή μη, χρόνια και να σου δίνει δύναμη.

Μένεις εσύ, να ενώνεις κομμάτια και να πλάθεις το πιο σημαντικό παζλ, αυτό του εαυτού σου.

Εσύ, να μαθαίνεις πώς να σε ακούς, πώς να σε αγαπάς, απλά, σιωπηλά, πώς να σε προσέχεις. Εσύ, ελεύθερος.

Αυτό έμαθα εγώ από αυτή τη φωνούλα και ήθελα να στο πω, να το ξέρεις.

Σου το λέω αλήθεια, ότι και αν χαθεί, ότι και αν φύγει από τα χέρια σου θα μένεις πάντα εσύ, για να ξαναρχίζεις από το μηδέν για να δημιουργείς από το τίποτα κάτι ζωντανό. 

Κι αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, θα είναι η μόνη που δεν θα έχει τελεία. Γιατί είσαι κι εσύ φοίνικας ιερός που πάντα θα μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του! 

Να το θυμάσαι αυτό! 

Συγγραφέας Βασιλική Παπαγιαννάκη

enallaktikidrasi.com

Σκέψεις που αφυπνίζουν το μυαλό μας...!!!!

Κάποιες βασικές σκέψεις που λειτουργούν σαν αφετηρία στην αφύπνιση του μυαλού μας. Είναι σαν πυλώνες που πάνω τους μπορούμε να στηρίξουμε την αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας αλλά και στην γενικότερη φιλοσοφία της ζωής μας.

Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη. 

Το να κατανοήσουμε πως η ύπαρξή μας είναι πολύτιμη θα μας αφυπνίσει και θα μας ενεργοποιήσει. Να είστε ευγνώμονες που κατέχετε το δώρο της ζωής. Αν το βρίσκετε δύσκολο να είστε ευγνώμονες για οτιδήποτε, καθίστε, κλείστε τα μάτια σας, πάρτε μια βαθιά αργή ανάσα και νιώστε ευγνώμονες για το οξυγόνο. Κάθε ανάσα που παίρνουμε μπορεί να είναι συγχρονισμένη με την τελευταία ανάσα κάποιου άλλου. Ζήστε τη ζωή σας σε όλη της την έκταση.

Όλα είναι παροδικά. 

Η παροδικότητα όλων, το αναπόφευκτο της μετατροπής και του θανάτου αλλάζει τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με όλα. Είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε πλήρως. Οι στιγμές γίνονται ημέρες, οι ημέρες γίνονται μήνες, οι μήνες γίνονται χρόνια και τα χρόνια περνούν και όλος αυτός ο χρόνος που περνά είναι η ζωή μας. 

Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που θέλουμε να πειραματιστούμε καθ' όλη τη ζωή μας, αλλά τόσα λίγα αυτά που τελικά κάνουμε. Έχοντας ως δεδομένο ότι η ζωή μας είναι τόσο πολύτιμη, δεν πρέπει να χάνουμε το χρόνο μας με φόβους και αναβολές. Τα άσχημα νέα: τίποτα δεν είναι μόνιμο. 

Τα καλά νέα: τίποτα δεν είναι μόνιμο. Ξοδέψτε τον χρόνο σας σε αυτά που έχουν αξία.

Κάρμα – Μοίρα ή απλά ο νόμος της αιτιώδους συνάφειας. 

Τα πάντα προέρχονται από μια αιτία και γίνονται για μια αιτία. Κατανοήστε πως μια αρνητική σκέψη οδηγεί σε μια αρνητική αιτία που παράγει πάντα ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Πάρτε την απόφαση να δράσετε θετικά. Παράγοντες όπως η άγνοια, ο εγωισμός, η υπερβολική υπερηφάνεια, η οργή, ο φθόνος και το μίσος είναι αρνητικοί σπόροι που φυτεύονται και ανθίζουν στο μέλλον μας. 

Φυτέψτε για το κοντινό και μακρινό μέλλον σας θετικά πράγματα όπως η συμπόνια, η αγάπη και η καλοσύνη. Δοκιμάστε, για μια δεδομένη χρονική στιγμή να σκέφτεστε μόνο θετικά και γρήγορα θα συνειδητοποιήσετε πόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας είναι οι αρνητικές σκέψεις. Είναι μια τεράστια απόφαση το να σκέφτεστε θετικά και όχι απαραίτητα εύκολη αλλά σε λίγο καιρό η αρνητικότητα δεν θα υπάρχει στη ζωή σας και στο μέλλον σας.

Η Ευτυχία και η Δυστυχία κάνουν παρέα. 

Κάθε άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη φιλοδοξεί να είναι ευτυχισμένος. Ο καθένας θέλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευτυχής. Αλλά η ευτυχία και η δυστυχία είναι στιγμές της ζωής μας. Αν επικεντρωθείτε σε αυτά που δεν έχετε, ποτέ δεν θα είστε αρκετά ευτυχής. 

Μερικές φορές η ευτυχία στην ζωή σας έγκειται στο να βρείτε τη σωστή ισορροπία στη δυστυχία. Ζήστε και μην φοβάστε τις κακές στιγμές. Οι κακές στιγμές θα σας βοηθήσουν να μάθετε πράγματα αλλά και θα σας κάνουν να νιώσετε πιο βαθιά την ευτυχία που θα ακολουθήσει. 

Το πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους

είναι ότι σκέφτονται περισσότερο

με τις ελπίδες, τους φόβους και τις επιθυμίες τους

παρά με το μυαλό τους.

Will Durant

"Το Κλειδί της Σκέψης"

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Θεϊκή εποχή, υπέροχοι άνθρωποι...!!!!

Άρχισα τη ζωή μου με μία σκέψη, ότι όλα τα παθήματα που υπάρχουν (όλα τα παθήματα που υπάρχουν), είναι παθήματα εν δυνάμει να τα πάθω εγώ! Ήτοι : να μείνω ανάπηρη, να σκοτώσω κάποιον, να βιασθώ, να πεθάνει το παιδί μου κλπ.

(Μία σκέψη που θα έπρεπε ο καθένας μας να κάνει, πριν αρχίσει να ζει.)

Είδα ένα βίντεο από Φρυκτωρίες που αναφερόταν στους άθλους του Θησέα, όπου ο ομιλητής λέει ότι ο μύθος είναι αλληγορικός, αφορά σε κάθε άνθρωπο, όλοι γεννηθήκαμε για να περάσουμε άθλους, εξ ου……. και η λέξη ΓΕΝΕΘΛΙΑ!! (Πόσο με εξέπληξε! Η ημερομηνία γέννησής μας σήμανε την έναρξη των άθλων μας!)

Λέει επίσης ότι όλοι γεννηθήκαμε για να γίνουμε ΗΡΩΕΣ! Με την έννοια ότι τους άθλους μας ΜΠΟΡΟΥΜΕ (και γι’ αυτό) ΘΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΥΜΕ ΕΙΣ ΠΕΡΑΣ!

Γύρνα πίσω και δες τη ζωή σου, όλα αυτά που πέρασες. Αν τα γνώριζες, θα ήθελες να τα περάσεις; Και.. θα μπορούσες να τα αποφύγεις;

Κανείς άνθρωπος γεννημένος δεν θα μπορούσε ΕΙΣ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ να περάσει τους άθλους του (με μόνη εξαίρεση τον Χριστό), όλοι εξαναγκαζόμαστε. Εξαναγκαζόμαστε σημαίνει, στήνονται οι συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα κάνουν γκελ στα παθήματά μας και θα μας ωθήσουν (ως αντίδραση) να τα κάνουμε (κάτω από τη μύτη μας. Εν αγνοία του ανθρώπου και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του.)

Η εύκολη ζωή

Εύκολη ζωή είναι να διαβαίνεις (δίχως να στέκεσαι και χωρίς να παρεκκλίνεις) τον δρόμο σου, συνειδητά (γνωρίζοντας) και ηθελημένα. Να μην ζεις αμυντικά, να μην θέλεις να την γλιτώσεις, να έχεις κατά νου όλα τα πιθανά ενδεχόμενα και να πας βουρ άφοβα να τα περάσεις..

(Η άλλη είναι η δύσκολη, αυτή που κατά κόρον επιλέγεται. Το γιατί είναι δύσκολη αυτή η ζωή που φαίνεται η πιο εύκολη, θα το καταλάβει ο άνθρωπος αφού περάσει το μισό της ζωής του. Η ζωή κρίνεται από το πού σε οδηγεί...)

Θεϊκή εποχή, υπέροχοι άνθρωποι

Αυτό που έχει περάσει η πλειοψηφία τα τελευταία χρόνια, απλά δεν σηκώνεται. Περνάμε το ένα δύσκολο και στο καπάκι έρχεται το ακόμα πιο δύσκολο, και στο καπάκι το ακόμα πιο δύσκολο, και το ακόμα πιο δύσκολο, και το ακόμα… και χωρίς διάλειμμα, χωρίς ανάσα ξεκούρασης. Αυτός ο απίστευτος άθλος, που πραγματικά, στα ανθρώπινα μέτρα, δεν γίνεται να βγει, ΟΣΟΙ ΖΟΥΜΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και τον φέρνουμε εις πέρας!

Η εποχή μας είναι ΕΞΑΙΡΕΣΗ! Εποχή απαράμιλλη, όχι για την υψηλή σπουδαιότητά της, αλλά για τη μοναδικότητά της! ΠΟΤΕ, σε καμία άλλη χρονική στιγμή, δεν ήταν ζητούμενο ΟΛΟΙ να φτάσουν στο θεό! Πάντοτε υπήρχαν οι φωτεινές εξαιρέσεις, άνθρωποι που έφταναν το υψηλό, για να γίνουν το παράδειγμα για τους πολλούς. Ο ήρωας, ο άγιος, ο στρατηλάτης, ο μύστης, δίδασκαν, νουθετούσαν, όριζαν το υψηλό και το πλήθος υπάκουε, ακολουθούσε.

Από αυτή την εποχή θα βγει το μοναδικό αποτέλεσμα: εξαιρέσεις θα είναι τα κατώτερα όντα. Η πλειοψηφία, ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ (ο λαουτζίκος, η πλέμπα) θα φτάσει στο θεό!

(Να προσθέσουμε κι ότι όλο αυτό, αφορά σε μία διαδικασία που ο καθένας κάνει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! Μιλάμε για έργο θαυμαστό, που μόνο εξαίσιες ψυχές θα επέλεγαν να διαδραματίσουν.) 

Στεφανία Λυγερού

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

«Υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή»...!!!!

Ο Τσάρλι Τσάπλιν υπήρξε πολύ γνωστός Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης του βωβού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1889 από γονείς, επίσης, του θεατρικού χώρου, οι οποίοι τον βοήθησαν να ξεκινήσει επαγγελματικά. 

Ο κυριότερος χαρακτήρας που ενσάρκωσε στις ταινίες του ήταν ο Σαρλό. Όντας ένας χαρακτήρας, ο οποίος έχει αποτυπωθεί στο μυαλό των γενεών ως μια οικεία και αναγνωρίσιμη εικόνα, ο Σαρλό ήταν ένας αγαθός αλητάκος, ο οποίος προσπαθούσε να επιβιώσει στην άδικη και άνιση κοινωνία. 

Φορώντας μεγάλα παπούτσια κι ένα ημίψηλο καπέλο και κρατώντας ένα μπαστούνι από μπαμπού, ο Τσάρλι Τσάπλιν προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει άπειρες στιγμές γέλιου. Τα λόγια του συνεχίζουν να παρακινούν και να εμπνέουν τον κόσμο, ακόμα και μετά το θάνατό του, το 1977.

1. “Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω”

2. “Το μόνο που χρειάζομαι για να κάνω μια κωμωδία είναι ένα πάρκο, ένας αστυνόμος και ένα ωραίο κορίτσι”

3. “Το βασικό γνώρισμα του μεγάλου ηθοποιού είναι ότι του αρέσει πολύ ο εαυτός του, όταν παίζει ένα ρόλο”

4. “Υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή”

5. “Μια μέρα χωρίς γέλιο είναι χαμένη μέρα”

6. “Οι πόλεμοι, οι συγκρούσεις, είναι όλα επιχείρηση. «Ένας φόνος σε κάνει κακό. Χιλιάδες φόνοι σε κάνουν ήρωα.» Οι αριθμοί αγιοποιούν”

7. “Η απλότητα δεν είναι απλό πράγμα”

8. “Σκεπτόμαστε πολύ και αισθανόμαστε λίγο”

9. “Για να γελάσεις πραγματικά, πρέπει να είσαι σε θέση να πάρεις τον πόνο σου και να παίξεις μαζί του”

10. “Τίποτα δεν είναι μόνιμο σε αυτόν τον αισχρό κόσμο, ούτε καν τα προβλήματα”

11. “Η ζωή θα ήταν υπέροχη, αν οι άνθρωποι σε άφηναν ήσυχο”

12. “Το πιο θλιβερό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι να συνηθίσω την πολυτέλεια”

13. “Τι να το κάνεις το νόημα; Η ζωή είναι επιθυμίες, όχι νόημα”

14. “Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός και πρέπει να είμαστε και μεις σκληροί για να τον αντιμετωπίσουμε”

15. “Ο πραγματικός χαρακτήρας ενός ανδρός φαίνεται όταν έχει πιει”.

Charlie Chaplin – (1889 – 1977)

Συγγραφέας Στέφανος Καράμπαλης

enallaktikidrasi.com

Γιατί δεν είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε...!!!!

Το "είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε" είναι κάτι που το ακούμε και το διαβάζουμε συχνά. Η αλήθεια είναι ότι αν και οι σκέψεις επηρεάζουν όλο το σύστημά μας - τα συναισθήματα, το σώμα και τη συμπεριφορά μας δεν έχουν την ικανότητα να αλλάξουν αυτό που πραγματικά είμαστε.

Η δύναμη των σκέψεων είναι αναμφισβήτητη. Μπορούν να αρρωστήσουν ή να θεραπεύσουν ένα σώμα, να διαμορφώσουν συμπεριφορές ολόκληρων πληθυσμών. Οι σκέψεις, όπως κάθε τι άλλωστε, είναι ενέργεια. Είναι μια έκφραση της συνειδητότητας (ή επίγνωσης), γι' αυτό και δεν έχει νόημα να κατηγορούμε ή να κρίνουμε τις σκέψεις, όποιο περιεχόμενο και αν έχουν, ό,τι και αν λένε.

Το πρόβλημα με τις σκέψεις εμφανίζεται όταν πιστεύουμε ότι μπορούν να μας πουν ποιοι είμαστε και, δευτερευόντως, να μας πουν "πώς έχουν τα πράγματα". 

Δηλαδή, όταν τις χρησιμοποιούμε για να αντλήσουμε από αυτές την ταυτότητά μας ή να ερμηνεύσουμε καταστάσεις και γεγονότα. Όλες οι σκέψεις που εμπεριέχουν τις φράσεις "είμαι αυτό", "είμαι ", "είμαι κάπως", είναι σκέψεις αυτοπροσδιορισμού, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από έναν φανταστικό εαυτό. 

Αν ήταν να εκφράσουμε την πραγματική μας ταυτότητα με μία λέξη, αυτή θα ήταν η λέξη "είμαι". Η λέξη "είμαι" εμπεριέχει ό,τι χρειάζεται να ξέρει η συνειδητότητα που αποκτά επίγνωση του εαυτού της. Οτιδήποτε άλλο συνοδεύει τη λέξη "είμαι", αποτελεί ένα χαρακτηρισμό, μια ταμπέλα, ένα επίθετο, που προέρχεται από μια υποκειμενική ερμηνεία του νου.

Όταν πιστεύουμε ότι το περιεχόμενο των σκέψεων είναι αληθινό, ουσιαστικά περιορίζουμε τη συνειδητότητα, την οριοθετούμε και την εγκλωβίζουμε σε μία πεποίθηση. Όπως γράφει και ο ψυχολόγος Stephen Wolinski στο βιβλίο του Κβαντική Συνειδητότητα : "Μόλις ταυτιστούμε με κάτι, περιοριζόμαστε και αποσυνδεόμαστε από το όλον. 

Έτσι, νιώθουμε βαρείς, συμπαγείς και ογκώδεις. Χάνουμε δηλαδή την ελαφρότητα που αναζητάμε, εξαιτίας των ορίων, της διαδικασίας συγχώνευσης και της διαδικασίας ταύτισης".

Αλλά η δύναμη των σκέψεων φτάνει ως εκεί. Δεν σημαίνει ότι η ταύτιση είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη, ούτε σημαίνει ότι χάνεται η πραγματική μας ταυτότητα και γινόμαστε οι σκέψεις. Πάντα είμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε : η μία ενιαία συνειδητότητα. Δεν μπορούμε να γίνουμε κάτι άλλο. 

Μπορούμε όμως να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι άλλο (η πίστη και η ταύτιση έχουν το ίδιο νόημα). Αλλά αυτό το "κάτι άλλο" είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργείται από την ταύτιση τού "είμαι" με τις σκέψεις. Δεν σημαίνει ότι γινόμαστε κάτι άλλο. Σημαίνει μόνο ότι κυριαρχεί παροδικά ένα ψέμα.

Και το ψέμα αποτελείται πάντα από τη λέξη "είμαι" που συνοδεύεται από έναν χαρακτηρισμό. Αν αφαιρέσουμε τον χαρακτηρισμό, αποκαλύπτεται το "είμαι", το οποίο δεν είχε πάψει ποτέ να υφίσταται. Αλλά αν και ήταν πάντα παρόν, παρουσιαζόταν παραμορφωμένο εξαιτίας του χαρακτηρισμού ("είμαι αυτό", "είμαι ", "είμαι κάπως").

Οι σκέψεις λοιπόν, ποτέ δεν αφαιρούν την πραγματική μας ταυτότητα. Μπορούν μόνο να λειτουργήσουν σαν παραμορφωτικοί φακοί μέσα από τους οποίους αντιλαμβανόμαστε αυτό που είμαστε και να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε κάτι άλλο. Για να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η πραγματική μας ταυτότητα πρέπει να αποταυτιστούμε από τις σκέψεις. Πρέπει να δούμε τις σκέψεις στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Με άλλα λόγια, για να αποταυτιστούμε από τις σκέψεις, πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε επίγνωση του γεγονότος ότι υπάρχουν οι σκέψεις και ότι είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Και τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση της ύπαρξης των σκέψεων; 

Η επίγνωση. Στρέφοντας το ενδιαφέρον μας στην επίγνωση, αντί για το περιεχόμενο των σκέψεων, απελευθερώνουμε το "είμαι" από τους χαρακτηρισμούς και βιώνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. 

Νίκος Μπάτρας - aytepignosi, revealedtheninthwave

http://thesecretrealtruth.blogspot.com