Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Κάνε άμεσα αυτά τα βήματα για καθημερινή αποτοξίνωση και δες το σώμα σου να αλλάζει...!!!!

Η αποτοξίνωση δεν πρέπει να είναι ένας τρομακτικός όρος.
Δεν υπάρχει λόγος να στερείσαι πράγματα για να φροντίζεις το σώμα σου…

Πρόσθεσε τα παρακάτω tips στο καθημερινό σου πρόγραμμα και δες το σώμα σου να αλλάζει!

Πιες ζεστό νερό με λεμόνι κάθε πρωί : Σε μια κούπα ζεστό νερό ρίξε το χυμό μισού λεμονιού. Το λεμόνι βοηθά στο να ισσοροπείται το pH του σώματος και στην φυσιολογική πέψη.

Προκάλεσε εφίδρωση : Τα προγράμματα Cardio υπάρχουν σε κάθε γυμναστήριο και βοηθούν στην αποβολή των τοξινών μέσω του ιδρώτα. Επίσης αν έχεις πρόσβαση σε σάουνα ή χαμάμ ακόμη καλύτερα.

Φάε περισσότερους καρπούς : Η καλή διατροφή περιλαμβάνει φυσικά, μη επεξεργασμένα προιόντα που αποτοξινώνουν τον οργανισμό. Σιγουρέψου ότι έχεις ενσωματώσει στην αποτοξίνωση σου προϊόντα που υποστηρίζουν την υγιή λειτουργία του ήπατος και των νεφρών, όπως το λάχανο, τα παντζάρια, και τα φυλλώδη, πράσινα λαχανικά.

Κάνε yoga : Δοκίμασε να εξασκηθείς σε αυτόν τον τρόπο εκγύμνασης. Οι μυς σου θα δυναμώσουν, η σιλουέτα σου θα λεπτύνει και θα αποκτήσεις ευεξία και εσωτερική ηρεμία.

Μαγείρεψε στο σπίτι: Όταν μαγειρευεις στο σπίτι έχεις πλήρη έλεγχο αυτών που τρως και των υλικών που προσθέτεις στο φαγητό σου. Το να τρως απ” έξω μπορεί να είναι βολικό αλλά δεν πρέπει να γίνεται καθημερινά.

Πιες πράσινο τσάι: Είναι πλούσιo σε κατεχίνες, οι οποίες επιταχύνουν την δραστικότητα του ήπατος και αυξάνουν την παραγωγή αποτοξινωτικών ενζύμων.




Ο άτιμος ο φόβος που μου διδάξατε με έκανε καλό παιδί…!!!!

Θυμάμαι να σας βλέπω να τσακώνεστε κρυφά, σε χαμηλούς τόνους. Να μην ακούω. Ναι γιατί δεν πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Θυμάμαι να κλαίτε κρυφά, κάτω από τα σεντόνια, στο μπάνιο, στο δωμάτιό σας. Ναι γιατί η λύπη ήταν κάτι κακό, δεν πρέπει να μας βλέπουν. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Θυμάμαι να χαμογελάτε και να κάνετε σαν να μην τρέχει τίποτε όταν σας προσβάλανε, σας υποτιμούσαν. Ναι γιατί το παν ήταν να είστε καλά παιδιά. Από φόβο τι θα πει ο κόσμος και πως θα σας δει ο άλλος, πνιγόσασταν στα συναισθήματά σας. Λες κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Πολύ καλά καταλάβαινα. Καταλάβαινα ότι όλα αυτά τα νιώθω κι εγώ. Και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Θυμός, λύπη, αγανάκτηση, απογοήτευση, που να τα πήγαινα; Εσάς έβλεπα και είπα να σας μοιάσω. 

Να είμαι το καλό παιδί, να χαμογελάω κι ας πονάω, να μη μιλάω και ας με θυμώνουν κι ας με πληγώνουν. Από φόβο μήπως παρεξηγηθώ, μήπως δε με αγαπήσουν, μήπως γίνω κακό παιδί επειδή θα εκφραστώ. Από αυτόν τον φόβο, έγινα κι εγώ το καλό παιδί.

Και σήμερα μπούχτισα. Πνίγηκα. Γιατί ποτέ δε μου μάθατε ότι το να είμαι το καλό παιδί δε θα μου έκανε και τόσο καλό τελικά. Άνθρωποι πέρασαν και με ισοπεδώσανε. Εκμεταλλεύτηκαν την καλή μου καρδιά, εκμεταλλεύτηκαν τη σιωπή μου, ξεπεράσανε τα όριά μου γιατί ποτέ δε μου μάθατε ότι βάζουμε ΚΑΙ όρια. 

Από φόβο μήπως τους χάσω – γιατί έτσι μου είπατε- ηττόμουν κάθε μέρα. Δε μου μάθατε ποτέ ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χειραγωγεί τη ψυχή μου, δε μου μάθατε ποτέ ότι όπως μπορώ να επιλέξω κάποιον να με αγαπήσει, έτσι μπορώ να επιλέξω και πότε θα του πω να σταματήσει να με πληγώνει. Από φόβο μήπως δεν αγαπηθώ, κλείστηκα στον εαυτό μου, σιώπησα.

Ήσασταν καλά παιδιά. Θέλατε να μου διδάξετε την αγάπη, την ελευθερία, την οικειότητα, τη ζεστασιά, τη φιλία, την τρυφερότητα, την συντροφικότητα, την ηρεμία. Και καλώς πράξατε.

Μου άρεσαν όλα αυτά. Ωστόσο δε μου δείξατε και τις σκιές που συντροφεύουν αυτά τα όμορφα πράγματα που μου διδάξατε. Γιατί εγώ μεγάλωσα και ήθελα να συνεχίσω την κληρονομιά σας. Αντίκρισα όμως πολλά εμπόδια για τα οποία και πάλι δε μου μιλήσατε. 

Αντίκρισα ανθρώπους που η κληρονομιά που μου αφήσατε έγινε αντικείμενο χλευασμού, γελοιοποίησης, διακωμώδησης, εμπαινιγμού και εξευτελισμού.

Δε μου είπατε: «παιδί μου, άσχετα με το πόσο υπέροχο και μοναδικό πλάσμα είσαι, άσχετα με το πόσο αξίζει να αγαπηθείς και να αγαπήσεις, εκεί έξω θα συναντήσεις την ασυδοσία, το ψέμα, την κοροϊδία, την εκμετάλλευση, την προδοσία, την απογοήτευση. 

Ό,τι και να γίνει, μην αρρωστήσεις την ψυχή σου. Μην φοβηθείς. Γιατί έτσι θα κάνεις έναν μεγάλο εχθρό. Τον εαυτό σου. Θα γίνεις ένα κουφάρι πόνου και ο πόνος θα έρθει επειδή θα επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες στον εαυτό σου. 

Θα λες ότι όλα αυτά συνέβηκαν επειδή δεν είσαι επαρκής. Θα λες ότι δεν αξίζεις την αγάπη και τον σεβασμό κανενός. Θα φοβηθείς να μιλήσεις, να εκφραστείς. Θα φοβηθείς να προχωρήσεις, θα φοβηθείς να μείνεις, θα φοβηθείς να αγαπήσεις και πάλι. Μην το κάνεις.

Άκου να σου πω παιδί μου, χρειάζεται να μάθεις να μην αγνοείς τον πόνο σου, αλλά ούτε να το παίζεις θύμα. Όλα αυτά θα σε κάνουν να στραφείς εναντίον σου. Μέσα σου να στρέφεσαι όχι εναντίον σου. Κι όταν θα στραφείς μέσα σου θα συναντήσεις το φίδι που κουλουριάζει γύρω από την όμορφή σου καρδιά και θρέφεται από τις ενέργειές της, και αυτό το φίδι ονομάζεται φόβος.

Ο φόβος θα θέλει να γίνει σύμμαχός σου για να σε στρέψει εναντίον σου και να σε κάνει εχθρό σου. 

Θα σε παραλύσει ώστε να μην κάνεις τίποτε, θα σου κλέψει την χαρά , θα σου εξαφανίσει το χαμόγελο , θα σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν αξίζεις, θα σε βάλει στη γωνία να μείνεις σιωπηλή επειδή μπορεί αυτοί που είναι δίπλα σου σήμερα να φύγουν αν μιλήσεις, αν εκφραστείς. Μπορεί να σε ρίξει στην μελαγχολία και αν τον πιστέψεις και πολύ, μπορεί να σε τυφλώσει τόσο που να θέλεις να δώσεις τέλος στη ζωή σου.

Δώσε όμως προσοχή παιδί μου. Αυτόν τον φόβο μπορείς να τον μεταλλάξεις. Να τον μεταμορφώσεις. Πώς; Ακούγοντάς τον, βλέποντάς τον, νιώθοντάς τον. Και όταν θα το κάνεις θα μπορέσεις να προετοιμαστείς για κάτι καλύτερο, για κάτι μεγάλο. Μέσα από αυτόν τον μεταλλαγμένο φόβο θα εξασφαλίσεις ότι έχεις περισσότερη δύναμη για να σηκωθείς και πάλι και να σαρώσεις, να ξεπεράσεις τα εμπόδια και εκείνους που σου τα βάλανε.

Ο μεταλλαγμένος φόβος θα σε προετοιμάσει να εξοπλιστείς με τα σωστά εφόδια ώστε να προστατέψεις την ψυχή σου από τους εισβολείς. 

Θα σε προετοιμάσει να βλέπεις πιο καθαρά, να σκέφτεσαι πιο καθαρά, να επικοινωνείς πιο καθαρά ώστε να κάνεις καλύτερες επιλογές, να ανοίγεσαι εκεί που αξίζει και να ακούγεται πρώτα η φωνή σου για να μη χρειαστεί να ακουστεί η κραυγή σου. 

Και έτσι θα μάθεις να βλέπεις ότι η αξία σου δε βρίσκεται έξω από σένα, ότι δε χρειάζεται κανένας να σε επιβεβαιώνει, γιατί θα ξέρεις από μόνος σου τι αξίζεις. Δε θα φοβάσαι.

Θα αναγνωρίσεις πως οι άλλοι θα έχουν πάντα να σου επιρρίψουν ευθύνες επειδή δεν είναι επαρκής από μόνοι τους για να βρουν την ευτυχία μέσα τους. Θα δεις πως η προδοσία και η απόρριψη δεν έχει σχέση με σένα, αλλά με εκείνον που τη διέπραξε. 

Θα αντιληφθείς πως αυτός που θα σε εγκαταλείψει, θα αφήσει τελικά χώρο για να έρθει κάτι καλύτερο. Δε θα φοβάσαι να μείνεις για λίγο μόνος. Θα ξέρεις πως η δειλία ποτέ δεν αναλαμβάνει της ευθύνες της. Για αυτό δε θα φοβηθείς μήπως εσύ είσαι ανεπαρκής.

Ο μεταλλαγμένος σου φόβος θα σου πει :
«Δείξε τη λύπη σου, είσαι άνθρωπος και θα πονέσεις . Κανένας άνθρωπος δεν έγινε κακός επειδή πόνεσε και το έδειξε»

«Πες ότι θύμωσες, ότι δυσαρεστήθηκες, ότι πληγώθηκες. Η ζωή δεν είναι μόνο να δείχνουμε όμορφα συναισθήματα. Και αν αυτός που σου προκάλεσε πόνο δεν το αναγνωρίζει, τότε μάλλον δε θα αναγνωρίζει και την αγάπη σου. Οπότε τι έχεις να φοβηθείς;»

«Βγάλε τη φωνή που πνίγεις μέσα σου. Κανείς δεν πέθανε επειδή άκουσε μια αγανακτισμένη φωνή. Τι φοβάσαι, μήπως σε κακοχαρακτηρίσουν; Ό,τι και να κάνεις, και φωτοστέφανο να φοράς κάτι θα έχουν να πουν».

«Εκφράσου. Εκφράσου με τον καλό τρόπο που έμαθες, χωρίς να περιμένεις πως και οι άλλοι θα εκφραστούν ανάλογα. Μη φοβάσαι, αν απομακρυνθούν. Αν το κάνουν για αυτόν τον λόγο τότε δεν άξιζαν την προσοχή σου έτσι κι αλλιώς».

Αυτά θα ήθελα να μου πείτε. Γιατί έφτασα κάποια στιγμή στο σημείο να αμφισβητήσω την υπέροχη κληρονομιά σας επειδή έμαθα με σκληρό τρόπο ότι ο φόβος μήπως δεν είμαι καλό παιδί, φέρνει μόνο χάος στη ζωή. 

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έμαθα. Αν και με περιττό πόνο, έμαθα. Όπως και να έχει όμως σας ευχαριστώ. Γιατί ήσασταν υπέροχοι, γιατί με μάθατε να αγαπώ κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Κι ας φοβήθηκα.

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα που ο φόβος και η σιωπή του τον αρρώστησαν και τον πήραν μακριά. Εκείνη την στιγμή που τα φώτα αυτής της πραγματικότητας έσβησαν, στο δωμάτιο ήταν οι δικοί του άνθρωποι. 

Ήταν παρούσα μόνο η ΑΓΑΠΗ σε όλο της το μεγαλείο. Η ΑΓΑΠΗ που είναι η είσοδος και η έξοδος αυτού του κόσμο. Η ΑΓΑΠΗ το νόημα της ζωής. Ο φόβος παραμόνευε στη γωνιά του νομίζοντας ότι θα του δώσουμε σημασία. Όμως όχι. Τον είχαμε μάθει καλά, ξέραμε τι ήταν σε θέση να κάνει. 

Έφυγε αθόρυβα αυτή τη φορά, αφού όμως είχε κάνει τη δουλειά του. Δε θα του επιτρέψουμε να κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Θα αγαπάμε, θα προχωράμε, θα εκφραζόμαστε, αλλά δε θα φοβόμαστε. Τίποτε!




Το μέγεθος του μικρού δαχτύλου του χεριού σας φανερώνει πολλά για τον χαρακτήρα σας...!!!!

Η χειρομαντεία είναι μια αρχαία τεχνική που χρησιμοποιούνταν από τα μέντιουμ, τα οποία διάβαζαν το μέλλον ενός ατόμου με γνώμονα τις γραμμές και το σχήμα των χεριών του.Σήμερα, η πρακτική είναι πιο αναπτυγμένη και επικεντρώνεται περισσότερο σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και σε συνδυασμό χαρακτηριστικών, που αποκαλύπτουν μοναδικά χαρακτηριστικά για τον καθένα μας.

Ένας τέτοιος τρόπος που μπορείτε να μάθετε περισσότερα πράγματα για σας, είναι να κοιτάξετε το ύψος του μικρού σας δακτύλου. Σύμφωνα με τους παλμιστές, αυτό το μικρό δάχτυλο μπορεί να καθορίσει τρεις τύπους ανθρώπων. 

Συμβουλευτείτε τις παρακάτω εικόνες και μάθετε σε ποιο είδος ανήκετε.Ανάλογα με το πόσο μακρύ ή κοντό είναι το μικρό σας δάχτυλο, μπορείτε να προσδιορίσετε σε ποια κατηγορία ανθρώπου ανήκετε. Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων, ας τους ονομάσουμε τύπου Α, τύπου Β και τύπου C. 
Τύπου Α 
Κρατάτε τα συναισθήματά σας κρυφά και δεν είστε πολύ ανοιχτοί με τους ξένους. Προτιμάτε να παρουσιάζετε τον εαυτό σας πιο δυνατό και ανεξάρτητο, από ότι είναι στην πραγματικότητα. Ωστόσο, γίνεστε ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος με αυτούς που δένεστε και εμπιστεύεστε. 

Aπεχθάνεστε τα ψέματα, την υποκρισία και την ατιμία, επειδή πάνε ενάντια στις πεποιθήσεις σας. Eίστε λίγο εκκεντρικός και αλαζονικός. Δεν αντέχετε τους ανόητους. Έχετε μεγάλη καρδιά και θέλετε να βοηθάτε άλλους. Είστε επιμελής στη δουλειά σας – θα ολοκληρώσετε κάθε εργασία που σας δίνεται, ακόμα και την πιο βαρετή. Οι εκφράσεις σας αποκαλύπτουν όλες τις σκέψεις σας – ειδικά των ματιών σας. 
Τύπου Β 
Λίγο ντροπαλός και συγκρατημένος, δεν σας αρέσει να είστε ο πρώτος που θα πλησιάσετε κάποιον. Στις σχέσεις, είστε πολύ πιστοί και αφοσιωμένοι. Όταν ερωτεύεστε, δίνετε την πλήρη προσοχή σας στον άλλο – είναι πάντα στο μυαλό σας. Κατά βάθος έχετε πολύ ευαίσθητη ψυχή. 

Κρατάτε μυστικά πολύ καλά, προσποιείστε ότι είστε ανίδεοι για να προστατέψετε τα συναισθήματα κάποιου. Μόλις βάλετε κάτι με το μυαλό σας, είστε αποφασισμένοι ότι θα το καταφέρετε. Φοβάστε μην πληγωθείτε. Παρόλο που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν χρειάζεστε κανέναν, κρυφά ονειρεύεστε να συναντήσετε την αδερφή ψυχή σας. Είστε βράχος – παραμένετε πάντα ήρεμοι εν μέσω του χάους.
Τύπου Γ 
Δεν είστε μνησίκακοι, σχεδόν τίποτα δεν σας αναστατώνει. Νιώθετε άβολα με το άγνωστο και σίγουρα δεν σας αρέσουν οι εκπλήξεις. Οι άνθρωποι θα σας περιγράψουν ως ανοιχτόμυαλους, έχετε μεγάλο σεβασμό στις απόψεις των άλλων. Το εγώ σας επικρατεί, αλλά είστε πάντα οι πρώτοι που θα ζητήσετε συγγνώμη αργότερα. 

Τα προβλήματά σας προτιμάτε να τα κρατάτε για τον εαυτό σας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά αν δεν μπορείτε να πείτε τι σας ενοχλεί πραγματικά. Προτιμάτε να περιβάλλεστε από ειλικρινείς ανθρώπους. Νιώθετε ότι μπορείτε να εμπιστευτείτε περισσότερο κάποιον που είναι πολύ ειλικρινής, από κάποιον που λέει πάντα γλυκόλογα. 




[shared] [fanpage]

Όρια με συμπόνια : Πώς να πεις «όχι» χωρίς να πληγώσεις και να πληγωθείς...!!!!

Μήπως συνηθίζετε να λέτε «ναι» στους άλλους και να το μετανιώνετε πικρά αργότερα; Πιστεύετε ότι πρέπει να βοηθάτε τους άλλους και ότι συχνά πρέπει να δώσετε πρώτα, για να λάβετε; Δεν είστε μόνοι. 

Πολλοί έχουμε αναπτύξει την πεποίθηση ότι πρέπει να είμαστε καλοσυνάτοι, ευχάριστοι ή και χρήσιμοι, καταστέλλοντας τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας για να αξιωθούμε την αγάπη ή να χαίρουμε σεβασμού. 

Αυτή η αντίληψη, φυσικά, δεν είναι σωστή και αποτελεί ακόμα έναν στόχο που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Όταν δίνουμε για να πάρουμε, καταλήγουμε συχνά να νιώθουμε θυμό και δεν θέτουμε υγιή όρια τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική μας ζωή.

Στην αρχή του έτους είχα μια παρουσίαση σε μια ομάδα 100 εργαζομένων με θέμα την αύξηση της ανθεκτικότητας στο άγχος. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου, ρώτησα τους υπαλλήλους τι προκαλούσε άγχος στη ζωή τους. 

Μια από τους υπαλλήλους, με το όνομα Cheryl, είπε : «Το αφεντικό μου, μου προκαλεί άγχος.» Όταν ζήτησα περισσότερες διευκρινίσεις, είπε στην ομάδα ότι αρκετές φορές την ημέρα το αφεντικό της συνήθιζε να της στέλνει αγχωτικά μηνύματα με διαταγές όπως : «Έλα στο γραφείο μου τώρα!». 

Η Cheryl είπε ότι όταν λάμβανε αυτά τα μηνύματα, πάγωνε και δεν ήξερε τι να κάνει ή να πει για αρκετά λεπτά. Δεν αισθανόταν ασφαλής να απευθυνθεί στο αφεντικό της για όσο διαρκούσε ο θυμός του και προτιμούσε να αποφεύγει τη σύγκρουση, οπότε δεν έκανε τίποτα.

Αυτό το πρότυπο αλληλεπίδρασης παγιώθηκε ανάμεσά τους: Μετά από κάθε προσταγή, η Cheryl «κατέβαζε το διακόπτη» αυτόματα και περίμενε μέχρι να αισθανθεί έτοιμη να απαντήσει. 

Αυτή η στάση της προκαλούσε ακόμα πιο επιθετικές εκρήξεις από την πλευρά του αφεντικού της και έτσι δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος : εκείνη πάγωνε και ο προϊστάμενος «έπαιρνε φωτιά». Και το πιο σημαντικό για τη Cheryl που δεν έβαζε υγιή όρια στην εργασία ήταν ότι επαναλάμβανε το ίδιο πρότυπο συμπεριφοράς όταν προέκυπτε κάποια σύγκρουση στο σπίτι.

Τι σημαίνει «συμπονετικό όριο»;

Το «συμπονετικό όριο» είναι μια έννοια που χρησιμοποιώ τα τελευταία χρόνια με τους μαθητές και τους πελάτες μου. Το ορίζω ως αντιμετώπιση της οποιασδήποτε δυσκολίας προκύπτει με συμπόνια και ενεργή ακρόαση της ανάγκης μου να είμαι συμπονετική τόσο με τον εαυτό μου όσο και με κάθε άλλο εμπλεκόμενο άτομο. 

Όταν ένα όριο καταπατάται, το πρώτο συναίσθημα που αισθανόμαστε συχνά είναι ο θυμός. Ο θυμός χρησιμεύει στο να μας προστατεύει από κινδύνους και να μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα όριά μας, ώστε να αποκαταστήσουμε την αρμονία. Η πρακτική της καλλιέργειας συμπονετικών ορίων αποδείχτηκε εξαιρετικά ευεργετική στην προσωπική και επαγγελματική ζωή μου.

Πότε δεν βάζουμε συμπονετικά όρια;

· Όταν λέμε «ναι», ενώ στην πραγματικότητα θέλουμε να πούμε όχι.

· Όταν τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων γίνονται προτεραιότητες για εμάς.

· Όταν παραμελούμε σημαντικά ζητήματα που μας προκαλούν ανησυχία σχετικά με το σπίτι ή την εργασία.

· Όταν υποφέρουμε σωματικά γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη συγκέντρωση στα εξωτερικά ερεθίσματα σε βαθμό που αγνοούμε τις ανάγκες μας όπως ο ύπνος, ο διαλογισμός, η άσκηση, οι διακοπές και γενικότερα τη μέριμνα για τον εαυτό μας.

· Όταν ανεχόμαστε την κακοποίηση στις σχέσεις μας.

· Όταν γινόμαστε υπερβολικά απολογητικοί και δεν εκφράζουμε αυτό που πραγματικά αισθανόμαστε και χρειαζόμαστε.

Ο θυμός στο χώρο εργασίας πυροδοτείται συχνά σε κοινωνικές περιστάσεις, όταν για παράδειγμα, ένας συνεργάτης δεν αναλαμβάνει το μερίδιο που του αναλογεί σε ένα πρότζεκτ, ο προϊστάμενος δεν αναγνωρίζει τους μόχθους σας ή όπως στο παραπάνω παράδειγμα, το αφεντικό είναι πολύ νευρικό και σας συμπεριφέρεται απαίσια. Στην περίπτωση της Cheryl, το άγχος του αφεντικού μετατρέπεται σε έκδηλο, ασυγκράτητο θυμό προς την υπάλληλό του.

Ο θυμός και ο καθορισμός ορίων συνδέονται άμεσα. Ο θυμός είναι ένα από τα συναισθήματα που αισθανόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι ως απειλή. Όταν απειλούμαστε, απελευθερώνουμε την ορμόνη επινεφρίνη, ακολουθούμενη από νορεπινεφρίνη (νοραδρεναλίνη). 

Αυτές οι ορμόνες προετοιμάζουν το σώμα μας ν’ αντιδράσει αυξάνοντας τον καρδιακό ρυθμό και την πίεση του αίματός μας και με σκοπό να αντιδράσουμε με πάλη, φυγή ή «πάγωμα».

Ένας πιο υγιής τρόπος ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες
Πολλοί έχουμε αναπτύξει σχεδόν αυτοματοποιημένες αντιδράσεις στις δύσκολες καταστάσεις. Με την πάροδο του χρόνου, όσο πιο συχνά ανταποκρίνεται κάποιος με έναν ορισμένο τρόπο, τόσο περισσότερο ισχυροποιούνται οι νευρώνες που μεταφέρουν πληροφορίες από και προς τον εγκέφαλο – καθιστώντας όλο και πιο δύσκολο να αλλάξουμε την άμεση αντίδραση όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι ως απειλητικό. 

Ωστόσο, μια πρακτική τακτικού διαλογισμού μπορεί να μας βοηθήσει να επιλέξουμε να κάνουμε μια παύση πριν αντιδράσουμε, ώστε να έχουμε το χρόνο να διερευνήσουμε όλα τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας.

Ο θυμός είναι ένα αίσθημα στο οποίο δεν είχα δώσει αρκετό χώρο στη ζωή μου, σε αντίθεση με το φόβο και τη θλίψη, που είχαν γίνει φίλοι μου. Καθώς το να εκφράζω το θυμό μου συνεπαγόταν μπελάδες τόσο όταν ήμουν έφηβη όσο και όταν ενηλικιώθηκα, έμαθα να τον καταπνίγω. 

Παρ’ όλα αυτά, ο θυμός έφτασε στο σημείο να εξωτερικεύεται με τρόπους βλαβερούς για εμένα και τους άλλους, γιατί δεν του επέτρεπα να εκφράζεται όταν ήταν δικαιολογημένος. Εάν δεν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να βιώσουμε το θυμό μας με καλοσύνη και αποδοχή, δεν μπορούμε να θέσουμε υγιή όρια και αυτό μπορεί να βλάψει εμάς και τους άλλους.

Τώρα που είμαι μεγαλύτερη και σοφότερη, είμαι πιο ανοικτή στην έκφραση και αποδοχή του θυμού.

Οι δύο ερωτήσεις που απευθύνω στο θυμό όταν παρατηρώ ότι έρχεται είναι :

· Τι πρέπει να προστατευθεί;

· Τι πρέπει να αποκατασταθεί;

Αυτά τα ερωτήματα είναι χρήσιμα επειδή μου επιτρέπουν να ανακαλύψω και να αποκαταστήσω τα όριά μου με συμπόνια για τον εαυτό μου και τους άλλους. Έχω διαπιστώσει ότι ο θυμός είναι δώρο και έρχεται για να με προστατεύσει από κινδύνους. Ο θυμός ίσως είναι ένας ισχυρός σύμμαχος, και από αυτόματη αντίδραση μπορεί να μετατραπεί σε κινητήρια δύναμη που γεμίζει την καρδιά μας με θάρρος.

Πέντε βήματα για να σχεδιάσουμε τα συμπονετικά όριά μας

1. Εντοπίστε τη στιγμή κατά την οποία αισθάνεστε ότι έχει καταπατηθεί ένα όριο.
Ποιες σωματικές αισθήσεις αναδύονται στο σώμα σας; Σε ποιο σημείο του σώματός σας αισθάνεστε τα περισσότερα ερεθίσματα; Τι αισθάνεστε;

Είχα την ευκαιρία να δουλέψω με την Cheryl πάνω στο πώς να δημιουργήσει ένα συμπονετικό όριο. Παρατήρησε ότι τα περισσότερα σωματικά συμπτώματα προέρχονταν από τα χέρια και την κοιλιά της. Η Cheryl αυτό που ένιωθε ήταν θυμός, φόβος και κυρίως οργή.

2. Προσεγγίστε τα συναισθήματά σας με καλοσύνη.
Προκειμένου να παραμείνει στο δύσκολο συναίσθημα της οργής, ενθάρρυνα την Cheryl να του απευθυνθεί σαν να πρόκειται για ένα άτομο, με ευγενικό και δεκτικό τρόπο. Η Cheryl είπε: «Θυμέ, εκτιμώ ότι μου επισημαίνεις ότι τα όρια μου έχουν καταπατηθεί και με φροντίζεις». Ήταν σε θέση να επαναλαμβάνει αυτή τη δήλωση ξανά και ξανά για να ανακουφίζει τον εαυτό της όταν πραγματικά ήθελε να διώξει μακριά το θυμό.

3. Εντοπίστε ποιες ανάγκες σχετίζονται με τα συναισθήματά σας.
Στην περίπτωση της Cheryl, εκείνη αισθανόταν θυμό και με επίγνωση κατάφερε να τον παρατηρήσει, να τον διατηρήσει και να του απευθύνει το ερώτημα ανοικτά: «Τι είναι ανάγκη να προστατεύσουμε; Τι πρέπει να αποκατασταθεί;»

4. Αναγνωρίστε το δικό σας συμπονετικό όριο.
Η Cheryl αναγνώρισε την ανάγκη της να αισθάνεται ασφαλής στην εργασία και ειδικά σε σχέση με τις απαιτήσεις του αφεντικού της. Χρειαζόταν έναν πιο ήρεμο τρόπο επικοινωνίας κσι ήθελε να της απευθύνονται με σεβασμό, ώστε να μπορεί να είναι περισσότερο συγκεντρωμένη και παραγωγική.

5. Εκφράστε τα συμπονετικά όρια με λόγια.
· Ξεκινήστε με μια θετική δήλωση (μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα παρακάτω παραδείγματα στην εργασία ή στο σπίτι) :

Εκτιμώ όλα όσα έχεις συνεισφέρει στην ομάδα μας.
Εκτιμώ τη φιλία μας και δεν ξεχνώ πόσο με φροντίζετε και με υποστηρίζετε πάντα.Cheryl: Μου αρέσει να συνεργάζομαι με εσάς και να αναδεικνύουμε μαζί τις καινοτόμες δράσεις του τμήματος μας.

· Να είστε άμεσοι και συγκεκριμένοι.
Cheryl : Θα ήθελα να βρούμε έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο επικοινωνίας σε σχέση με τα επείγοντα θέματα που προκύπτουν στη δουλειά. 

· Ηγηθείτε με συμπόνια.
Cheryl: Καταλαβαίνω ότι έχετε πολλές προθεσμίες που σας πιέζουν και χρειάζεστε άμεσες λύσεις. Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω. Αυτό θέλω. 

Εάν έχετε κάτι που είναι επείγον, παρακαλώ στείλτε μου ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σχετικά με αυτό, τι χρειάζεστε και το χρονοδιάγραμμα για το πότε πρέπει να το έχω φέρει εις πέρας. Δεν θα ήθελα να λαμβάνω μηνύματα από εσάς κάθε λίγο, γιατί αποσυντονίζομαι και δεν ξέρω πώς ν’ αντιδράσω, γεγονός που κάνει και τους δυο μας λιγότερο αποτελεσματικούς.

· Συζητήστε με τον όποιον άλλο εμπλέκεται.
Ζητήστε την άποψη των άλλων: «Είστε ευχαριστημένοι με αυτό; Έχετε κάποια άλλη πρόταση που θα λειτουργούσε καλύτερα για σας;»

· Μη μένετε προσκολλημένοι στο αποτέλεσμα.
Μπορεί να μην πάρετε αυτό που επιθυμείτε, αλλά είναι σημαντικό να μοιράζεστε την «αλήθεια» σας με καλοσύνη. Εάν δεν τιμούμε το αληθές, τότε τα όριά μας συνεχίζουν να παραβιάζονται και αδυνατούμε να δείξουμε συμπόνια στον εαυτό μας ή σε οποιονδήποτε άλλο.

Ο θυμός, όταν διοχετεύεται σωστά, μπορεί να θέσει υγιή όρια χωρίς να καταπατήσει τα όρια των άλλων. Αυτό σημαίνει να ζει κανείς θαρραλέα και με συμπόνια, κάτι που ο κόσμος μας χρειάζεται.

Έχω διαπιστώσει ξανά και ξανά ότι ένα πρόσωπο που ηγείται με συμπόνια στον εργασιακό του χώρο, μπορεί να ξεκινήσει μια πραγματική επανάσταση περισσότερης καλοσύνης και ευεξίας στους εργασιακούς χώρους. Θα ήθελες να γίνεις ένας τέτοιος άνθρωπος σήμερα; Ναι!




Carley Hauck 
Επιμέλεια – Μετάφραση: Ελεάνα Πανδιά, Επικοινωνιολόγος, MA, υπ. διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
www.mindful.org

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

«Ανοιχτοί λογαριασμοί»… όταν το παρελθόν παρεμποδίζει το παρόν...!!!!

Τον όρο «ανοιχτοί λογαριασμοί» ή «μισοτελειωμένες υποθέσεις» τον δημιούργησαν οι Perls, Hefferline και Goodman (1951) από την «αρχή της συμπληρωματικότητας» της ψυχολογίας Gestalt. Σύμφωνα με αυτή, όταν αντιλαμβανόμαστε ένα σχήμα που δεν έχει ολοκληρωθεί, ο νους προσπαθεί να το τελειοποιήσει και να το δει ολοκληρωμένο.

Σε αντιστοιχία με αυτό, οι ανολοκλήρωτες εμπειρίες και τα συναισθήματα επιμένουν στη μνήμη μας ζητώντας την ολοκλήρωσή τους. Οι ανολοκλήρωτες εμπειρίες αφορούν στις ανάγκες που δεν έχουν ικανοποιηθεί καθώς και σε συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί και τα οποία συνδέονται με αναμνήσεις του παρελθόντος. 

Οι μισοτελειωμένες υποθέσεις είναι, με άλλα λόγια, η παρεμπόδιση ενός συναισθήματος που βιώθηκε μια ή περισσότερες φορές στη διάρκεια μιας σχέσης. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είναι γεγονότα της παιδικής ηλικίας, μη ικανοποιητικές γονικές σχέσεις, απώλειες, τραύματα ή ακόμη και η μη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του ατόμου.

Ο τερματισμός μιας σχέσης λόγω αιφνιδιαστικού θανάτου, διαζυγίου ή χωρισμού προκαλεί συχνά ανοιχτούς λογαριασμούς. Στις περιπτώσεις αυτές, τα άτομα ή δεν πενθούν, ή αποφεύγουν να τελειώσουν τη σχέση και να την αποχαιρετίσουν. Αγνοούν τα δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία τότε κρύβονται από κάτω. 

Αυτό καταλήγει σε άλυτα συναισθήματα και ανεκπλήρωτες ανάγκες. Ο ανοιχτός λογαριασμός στερεί, τελικά, από τα απαραίτητα κίνητρα για να ασχοληθεί κανείς με άλλες δραστηριότητες, θολώνοντας την παρούσα εμπειρία και εμποδίζοντας την επένδυση ενέργειας σε τωρινά γεγονότα.

Ο θυμός και η δυσαρέσκεια είναι τα πιο συχνά και ουσιαστικά συναισθήματα που δεν εκφράζονται. Οι συνέπειες των ανοιχτών λογαριασμών, καθώς και τα συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί, συχνά μπλοκάρονται στο σώμα και έχουν ως αποτέλεσμα κάποιο σωματικό σύμπτωμα. 

Το άτομο, που δεν έχει καλύψει την ανάγκη του, προσπαθεί ξανά και ξανά να την καλύψει. Αυτός ο καταναγκασμός της επανάληψης δείχνει ότι μια μισοτελειωμένη υπόθεση του παρελθόντος, παραμένει ανοιχτή και ανολοκλήρωτη στο παρόν. 

Οι καταναγκαστικές επαναλήψεις είναι οι έντονες προσπάθειες του ατόμου να λύσει σημαντικά προβλήματα της ζωής του.

Ως εκ τούτου, ο οργανισμός προσπαθεί ξανά με την ίδια παγιωμένη στάση, με το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς. Δυστυχώς, καθεμιά από αυτές τις προσπάθειες αποτυγχάνει και το άτομο ολοκληρώνει επανειλημμένα ένα διαστρεβλωμένο κύκλο, γι’ αυτό και παραμένει ανικανοποίητο. 

Υπάρχει, δηλαδή, μια «θλιβερή κυκλικότητα» που προκαλεί συναισθήματα ματαίωσης και πόνου. Έτσι, ενώ το παρελθόν είναι παρελθόν, με τους ανοιχτούς λογαριασμούς κουβαλάμε ένα μεγάλο μέρος του στο τώρα… 




Δημητρίου Στεφανία, 
Ψυχολόγος Α.Π.Θ., 
Εκπαιδευόμενη Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt

Δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι...!!!!

Πόσες φορές σου έχει τύχει να πεις «Δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι τώρα». «Δεν είναι σωστό να του θυμώσω». «Έχει κάνει τόσα για μένα». «Δεν πρέπει να νιώθω απογοήτευση. Αφού έχω τα πάντα στη ζωή μου. Μα, είμαι τόσο αχάριστος;» Κι όμως το συναίσθημα είναι εκεί. Δίνει το παρόν αγνοώντας την εκλογίκευση που επιχειρείς. Τι συμβαίνει σε αυτές τις καταστάσεις; Πώς πρέπει να τις χειριζόμαστε αν θέλουμε να εξελιχθούμε;

Δεν υπάρχει λάθος συναίσθημα
Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα χρειάζεται να ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Δεν υπάρχει λάθος συναίσθημα. Τα συναισθήματα είναι η απευθείας σύνδεση με τον εσωτερικό μας κόσμο. 

Είναι μηνύματα από το ασυνείδητό μας. Όταν νιώθουμε κάτι έντονα ο εαυτός μας προσπαθεί να μας επικοινωνήσει κάτι. Αν νιώθουμε θυμωμένοι με κάποιον σημαίνει ότι κάτι σε αυτόν μας θυμώνει ακόμα και αν δεν ξέρουμε τι. Κάτι μας ενοχλεί κι ας μη γνωρίζουμε το λόγο.

Το συναίσθημά σου είναι η αλήθεια σου
Δεν είναι λάθος αυτό που νιώθουμε. Είναι η αλήθεια μας. Δεν έχει σημασία αν δε μας βγάζει νόημα με βάση την κοινή λογική. Το συναίσθημα έχει τη δική του λογική. Την Ψυχο-λογική.

«Μα πώς γίνεται να θυμώνω με το παιδί μου; Πρέπει να είμαι πολύ κακός γονέας!» Γίνεται και είναι και πολύ ανθρώπινο. Τα παιδιά όσο και αν τα αγαπάμε είναι αναπόφευκτο πολλές φορές να μας σπάνε τα νεύρα. Οι ανάγκες τους συχνά ανταγωνίζονται με τις δικές μας. Δεν είμαστε «κακοί» αν αγανακτούμε μέσα μας. Άνθρωποι είμαστε.

«Πώς να θυμώσω με τη μητέρα μου που με μεγάλωσε και με αγαπάει τόσο; Πρέπει να είμαι πολύ κακός γιος/κόρη!». Είναι φυσιολογικότατο να της θυμώσεις. Είναι ανθρώπινη και η μητέρα σου, όχι θεά. Η ανθρώπινη φύση της θα σου προκαλέσει κάποιες φορές αγανάκτηση και θα σε εξοργίσει. Συμβαίνει σε όλους. Δε γίνεται αλλιώς.

«Πώς γίνεται να με ενοχλεί ο σύντροφός μου που με προσέχει τόσο πολύ; Που είναι τόσο καλός και όλοι μου λένε πόσο καλό παιδί είναι. Μήπως κάτι πάει στραβά με μένα;» Όχι, τίποτα δεν πάει στραβά με σένα. Το ότι σε προσέχει κάποιος δε σημαίνει ότι πάντα πρέπει να είσαι ευχαριστημένος μαζί του. Αυτό είναι αδύνατον. 

Δε σημαίνει ότι είναι κακό να είσαι δυσαρεστημένος μαζί του. Δεν υπάρχουν «πρέπει». Δεν υπάρχει καλό και κακό συναίσθημά. Υπάρχει μόνο το δικό σου συναίσθημα. Η δικιά σου αλήθεια. Ο καλύτερος άνθρωπος μπορεί να είναι ο άλλος αλλά εσένα μπορεί να μη σου ταιριάζει. Τι να κάνουμε τώρα.

«Πώς γίνεται να παραπονιέμαι για τη ζωή μου αφού τα έχω όλα; Πρέπει να είμαι πολύ αχάριστος!» Δεν είσαι αχάριστος. Η ζωή δεν είναι κουτάκια τα οποία αν τα γεμίσεις θα νιώσεις πλήρης με το ζόρι. Δεν υπάρχει αντικειμενική πληρότητα. Μόνο υποκειμενική. Μόνο η δική σου.

Επεξεργασία σημαίνει εξέλιξη
Μην αγνοήσεις το συναίσθημά σου. Ο βαθύτερος εαυτός σου στέλνει ένα μήνυμα. Εκφράζεις το βαθύ θέλω σου όπως λέω και στο βιβλίο μου. Αν επιλέξεις να μη δώσεις σημασία να είσαι σίγουρος ότι το συναίσθημα θα επανέλθει δριμύτερο. Δεν θα περάσει. Δε θα φύγει. Ο μόνος τρόπος να το ησυχάσεις είναι να το κοιτάξεις κατάματα. 

Να το επεξεργαστείς. Μπορεί, βέβαια, αυτό να φαντάζει αδύνατο σε πρώτο χρόνο. Αν για παράδειγμα νιώθεις θυμό με τον προστατευτικό γλυκό σύντροφό σου, μη βιαστείς να συμπεράνεις ότι κάτι δεν κάνεις καλά. Ίσως χρειαστεί να το εκφράσεις και να το δείτε μαζί αν η σχέση το αντέχει.

Αν επιλέξεις να μην το εκφράσεις για τον οποιοδήποτε λόγο (πχ. φοβάσαι πώς θα το πάρει, πώς θα ακουστεί, θα σε πάρουν για τρελό) δεν πειράζει. Δεν είναι πάντα εύκολο να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, ειδικά αν για κάποιο λόγο νιώθουμε περίεργα για το γεγονός ότι τα νιώθουμε... Όμως, μην το καταπνίξεις. 

Συζήτησέ το με κάποιον έμπιστο φίλο. Μίλησε με έναν ειδικό αν αυτό που νιώθεις επιμένει. Μόνο μην το καταπνίξεις. Επεξεργάσου το. Τι σε κάνει να νιώθεις έτσι; Τι συμβαίνει; Για ποιο λόγο έχει αντίκτυπο πάνω σου;

Η επεξεργασία των συναισθημάτων είναι που μας ωριμάζει σαν ανθρώπους. Όχι η ηλικία. Μπορεί να δεις ανθρώπους 60 ετών και να είναι ακόμα σαν 7χρονα παιδιά. 

Εξελισσόμαστε σαν προσωπικότητες όταν δίνουμε σημασία στον εσωτερικό μας κόσμο. Όταν ακούμε το συναίσθημά μας και σκύβουμε στοργικά επάνω του για να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Μεγαλώνουμε όταν κατανοούμε τον εαυτό μας. Αυτά που νιώθουμε είναι ο μοναδικός τρόπος για να αφουγκραστούμε τι είναι αυτό που μας εκφράζει.

Γι αυτό να θυμάσαι ότι δεν είσαι περίεργος, αγνώμων, κακός ή αχάριστος. Είσαι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας και παλεύεις να βρεις τη δική σου αλήθεια. Μην πεις «δε θα έπρεπε να νιώθω έτσι». Άκου το συναίσθημά σου και επεξεργάσου το. Μάθε από αυτό και θα μάθεις τον εαυτό σου.




Δημήτρης Φλαμούρης

Σε ευχαριστώ γιαγιά...!!!!

Γιαγιά σε ευχαριστώ. Κάποτε με έκανες να πιστεύω ότι σοκολάτα αρκεί για να είμαι ευτυχισμένη.

Γιαγιά σε ευχαριστώ. Μου δίδαξες ότι η αγάπη για κάποιον ξεπερνά τους όποιους περιορισμούς της ηλικίας και δε σταματάει ποτέ να προσφέρει. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να προσφέρεις στον άνθρωπο που αγαπάς, κανένα εμπόδιο, καμία κούραση, τίποτα.

Γιαγιά σε ευχαριστώ. Τα γκρίζα σου μαλλιά δεν με εμπόδισαν πολλές φορές, να σε βλέπω σαν τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου.

Γιαγιά μου και πάλι σε ευχαριστώ. Μου έδειξες ότι οικογένεια είναι ο άνθρωπος που σε φροντίζει και σε αγαπάει.

Γιαγιά σου οφείλω ευγνωμοσύνη γιατί όλη μου η ευτυχία όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη ζωή εξαργυρωνόταν σε μία καραμέλα, ένα περιποιημένο φαγητό, μία αγκαλιά. Αυτά είχα και όμως αυτά ήταν για μένα ο πλούτος όταν ήμουν παιδί.

Γιαγιά μου σε ευχαριστώ γιατί εσύ και ο παππούς μου δείξατε ότι η αγάπη μένει και αντέχει στο πέρας των χρόνων, όταν ο εγωισμός αρχίσει να περισσεύει , όταν μας νοιάζει περισσότερο το ‘’εμείς’’ και λιγότερο το ‘’εγώ’’.

Γιαγιά μου σε ευχαριστώ... το παιδικό μου χέρι κράτησε το δικό σου και ζήσαμε μαζί πολλές όμορφες και άσχημες στιγμές.. όπως για κάθε παιδί, έτσι και για εμένα , ήσουν η γιαγιά εκείνη που είχε πάντα χρόνο για μας και ήταν έτοιμη να μας αγκαλιάσει πάντα με στοργή.

Ήταν όμως και ο άνθρωπος εκείνος που υπενθύμιζε σε όλα τα μέλη της οικογένειας ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν και κάποτε αναπόφευκτα γερνούν. Και έχουν ανάγκη τη στοργή , την αγάπη, τη βεβαιότητα ότι κάποιος θα είναι εκεί και για αυτούς.

Σε ευχαριστώ γιαγιά.. κάθε μέρα θα σε σκέφτομαι... 




CoverPhoto: www.flickr.com

35 αποστάγματα σοφίας από την Ιαπωνία...!!!!

Οι ξένοι ίσως βλέπουν την Ιαπωνική κουλτούρα σαν κάτι το μυστηριώδες. Το πιο ελκυστικό και γοητευτικό σε αυτήν τη χώρα είναι το γεγονός ότι αν και αγκάλιασε την τεχνολογία και τον μοντερνισμό, οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν ισχυρό δεσμό με τις ρίζες τους και τις αρχαίες παραδόσεις τους. Ίσως εδώ βρίσκεται η ρίζα της διαφώτισης.

Για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε κάπως την κουλτούρα αυτής της χώρας και την βαθιά σοφία αυτού του έθνους, σας παραθέτουμε εδώ 35 αρχαία ιαπωνικά αποφθέγματα.

Εάν το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, τότε δεν αξίζει να ανησυχείτε για αυτό. Εάν δεν λύνεται, τότε είναι άχρηστο να ανησυχείτε.

Σκεφτείτε όσο χρόνο θέλετε, αλλά όταν τελειώσετε, σταματήστε να σκέφτεστε.

Μην κρατάτε κάτι που φεύγει, μην διώχνετε κάτι που έρχεται.

Γρήγορα σημαίνει να πηγαίνεις αργά χωρίς διακοπές.

Είναι καλύτερα να είσαι ο εχθρός ενός καλού ανθρώπου παρά ο φίλος ενός κακού.

Δεν υπήρξε ένας μεγάλος άνθρωπος χωρίς μικρούς ανθρώπους δίπλα του.

Αυτός που θέλει να φτάσει ψηλά θα σκεφτεί τον τρόπο να φτιάξει μια σκάλα.

Ένας σύζυγος και μια σύζυγος είναι σαν το χέρι και το μάτι. Όταν το χέρι πληγώνεται το μάτι κλαίει, και όταν το μάτι κλαίει το χέρι σκουπίζει τα δάκρυα.

Ο ήλιος δεν γνωρίζει ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. Φωτίζει χωρίς σκοπιμότητα και τους ζεσταίνει όλους.

Ένας βάτραχος στη λίμνη δεν γνωρίζει την απεραντοσύνη της θάλασσας.

Ένα μεγάλο ταξίδι αρχίζει πάντα με ένα μικρό.

Αυτός που πίνει δεν ξέρει τους κινδύνους από το ποτό, αυτός που δεν πίνει δεν ξέρει τα οφέλη του.

Αν και το ξίφος μπορεί να χρειαστεί μόνο μια φορά σε όλη την διάρκεια της ζωής, θα πρέπει να φοριέται πάντα.

Τα όμορφα λουλούδια δεν κάνουν καλούς καρπούς.

Η θλίψη, σαν ένα σχισμένο ρούχο, θα πρέπει να αφήνεται στο σπίτι.

Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος, ακόμη και τα σημάδια από την ανεμοβλογιά είναι όμορφα σαν τα λακκάκια στα μάγουλα.

Κανείς δεν σκόνταψε ξαπλωμένος.

Ένας ζεστός λόγος μπορεί να σε ζεστάνει τρεις μήνες του Χειμώνα.

Πάντα αφήστε χώρο να περάσουν οι ανόητοι και οι τρελοί.

Εάν θέλεις να ζωγραφίσεις ένα κλαδί θα πρέπει να ακούσεις την αναπνοή του ανέμου.

Έλεγξε το επτά φορές πριν αμφισβητήσεις κάποιον.

Κάνε ότι μπορείς και άφησε τα υπόλοιπα στην μοίρα.

Η υπερβολική τιμιότητα συνορεύει με την ανοησία.

Η τύχη πάντα θα επισκεφτεί ένα σπίτι όπου υπάρχει γέλιο.

Αυτός που μπορεί να υπομείνει για μισή ακόμη ώρα παραπάνω από τον αντίπαλο, θα πετύχει την νίκη.

Μόλις οι πέτρες μπορούν να κολυμπούν, τα φύλλα θα βουλιάξουν.

Ακόμη και οι πίθηκοι πέφτουν από τα δέντρα.

Το κρύο τσάι και το κρύο ρύζι υποφέρονται, αυτό που δεν υποφέρεται είναι το κρύο βλέμμα και τα σκληρά λόγια.

Εάν δεν μπεις στην φωλιά της τίγρης, δεν θα πιάσεις το μωρό της.

Εάν μια γυναίκα θέλει κάτι, θα σκαρφαλώσει βουνό για να το πάρει.

Κανε μια ερώτηση και ας ντραπείς για ένα λεπτό. Εάν δεν την κάνεις και δεν μάθεις, θα ντρέπεσαι για όλη σου την ζωή.

Ένας κακός τεχνίτης δεν έφτιαξε ποτέ ένα τέλειο βάζο.

Η γη πάντα σκληραίνει μετά την βροχή.

Τα βαθύτερα ποτάμια ρέουν σιωπηλά.

Εάν αποφασίσεις να ξεκινήσεις το δικό σου ταξίδι, θα είσαι μόνος για χίλια χιλιόμετρα. 




Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Φέρε μόνος σου την αλλαγή που θα σε κάνει ευτυχισμένο...!!!!

Στην παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις, τους αριθμούς και τα χρώματα. Ένα μάθημα ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, θα ήταν να μας γράψουν στο μαυροπίνακα της τάξης μία αλήθεια που με πόνο θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς μέτρο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αναστολές. Άνθρωποι, που θα αγαπήσουν το «είναι» σου με τα ελαττώματά του και θα αποδεχτούν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία σου.

Μόνο σε αυτούς αξίζει να επενδύσεις γιατί αυτοί, είναι άνθρωποι και όχι απλά άτομα. Και μπορεί να σε τρομάξει η αλήθεια τους όμως έρχεται μια στιγμή που η ζωή απαιτεί να ξεπεράσεις τις όποιες ανασφάλειές σου και να αποφασίσεις την αλλαγή κάνοντας το δικό σου απολογισμό.

Μία αλλαγή που θα την κάνεις μόνος, θα πολεμήσεις, θα πονέσεις, θα ρισκάρεις αλλά καταλαβαίνοντας τί πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και θα σε ανταμείψει με τη μαγεία της αναγέννησης. Αναγέννηση από τις στάχτες του παρελθόντος γεμάτες αναμνήσεις και σκόρπια πρόσωπα.

Πόσοι άνθρωποι έχουν γύρω τους ανθρώπους που τους αγαπούν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν μοναξιά; Μπορεί και εσύ ο ίδιος να το έχεις βιώσει ή να το βιώνεις αυτή τη στιγμή!

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί;

Μην φοβηθείς το χάος, την αβεβαιότητα, την ασυμμετρία συναισθημάτων που θα νιώσεις. Η ανθρώπινη ψυχή σε καλεί να αφεθείς, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί εσύ και μόνο εσύ το επιθυμείς! Ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα στα συναισθήματα, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις υποσχέσεις και τη λογική!

Αυτή η αέναη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και στο μυαλό! Δεν είναι εύκολο να αφήσεις στο παρελθόν κάτι που αγαπάς, όμως θυμήσου πως δεν είναι απώλεια καθετί που χάνεις!

Γιατί οι ζωές μας είναι κύκλοι με δαντελένιους φιόγκους να μας δένουν με ό,τι η ψυχή μας ποθεί. Πάρε μία βαθιά ανάσα και αφέσου. Αφέσου στο ένστικτο της στιγμής.

Στα μαθήματα που οι άνθρωποι που πέρασαν από δίπλα σου και σου δίδαξαν. Χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο στο φιλμ των αναμνήσεων και ψαχούλεψε μέσα σου. Σίγουρα θα βρεις το θάρρος που κρύβεις, κάποιες φορές πολύ βαθιά και τότε ο δικός σου απολογισμός θα ξεκινήσει. Μην φοβηθείς τη νύχτα,το σκοτάδι της απώλειας. Ξέρεις, οι μεγαλύτερες αλλαγές γίνονται ύστερα από βαθιές νύχτες.

Δώσε χώρο, χρόνο και κομμάτια από την ψυχή σου σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να εκφραστείς χωρίς να βάζεις τη μάσκα του “δυνατού” γινόμενος ευάλωτος και τρωτός.

Σε αυτούς με τους οποίους μπορείς να είσαι ο αληθινός σου εαυτός. Να είσαι αληθινός. Μόνο τότε θα δεις και την αλήθεια των άλλων και τότε θα επιλέξεις και είμαι σίγουρη πως θα δεις ότι οι πληγές σου μία μία θα εξαφανίζονται, χωρίς να το καταλάβεις. Θα έχεις βρει τον εαυτό σου να αφήνεται σε αυτά που η ψυχή σου ποθεί.

Η σκόνη της αλήθειας κρύβεται στις χαραμάδες της μάσκας που επιλέγεις να φοράς για να προστατευτείς από αυτά που νομίζεις ότι θα σε ισοπεδώσουν στον σκληρό κόσμο που ζούμε.Πως ενδεχομένως σε κάνουν να χάσεις από δίπλα σου ανθρώπους. Πίστεψέ με όμως, . Και οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν, θα μείνουν κοντά σου για αυτή ακριβώς την ευάλωτη μα τόσο αληθινή πλευρά σου! 60




Ζωή Αργύρη

20 τρόποι για ν’ απαλλαγείτε από την εξάρτηση...!!!!

Σε κάθε σχέση όπου δύο άνθρωποι γίνονται ένα, το τελικό αποτέλεσμα είναι δύο μισοί άνθρωποι.

Η εγκατάλειψη της ψυχολογικής ασφάλειας είναι μια απ’ τις δυσκολότερες υποχρεώσεις της ζωής. Η οχιά της εξάρτησης τρυπώνει στη ζωή με πάρα πολλούς τρόπους και η ολοκληρω­τική εξόντωσή της γίνεται ακόμη δυσκολότερη εξαιτίας των αναρίθμητων ανθρώπων που ωφελούνται από την ψυχολογική εξάρτηση του άλλου. 

Ψυχολογική ανεξαρτησία σημαίνει ολοκληρωτική ελευθερία από όλες τις υποχρεωτικές σχέσεις κι απουσία μιας ετεροκατευθυνόμενης συμπεριφοράς. Σημαίνει να είσαι ελεύθερος από την υποχρέωση να κάνεις κάτι που ποτέ δεν θα διάλεγες, αν δεν υπήρχε αυτή η σχέση. 

Η εγκατάλειψη της ασφάλειας γίνεται ιδιαίτερα δύσκολη, επειδή η κοινωνία μας διδάσκει ότι πρέπει να ικανοποιούμε ορισμένες προσδοκίες στις συγκεκριμένες σχέσεις με γονείς, παιδιά, πρόσωπα κύρους και εραστές.

– Διατυπώστε την προσωπική σας «διακήρυξη της ανεξαρτησίας», στην οποία θα αναφέρετε πώς θέλετε να λειτουργείτε στις σχέσεις σας, όχι εκμηδενίζοντας το συμβιβασμό, αλλά σαρώνοντας αλύπητα κάθε εκμετάλλευση.

– Συζητήστε με κάθε άτομο που νιώθετε ότι είστε ψυχολογικά εξαρτημένοι απ’ αυτό. Δηλώστε του την πρόθεσή σας να λειτουργήσετε ανεξάρτητα, εξηγήστε του πώς νιώθετε όταν κάνετε κάτι απλώς από υποχρέωση. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να ξεκινήσετε, επειδή οι άλλοι πιθανόν να μην έχουν καν συνειδητοποιήσει πώς νιώθετε όντας εξαρτημένοι.

– Βάλτε στόχο σας ν’ αντιμετωπίσετε τα κυριαρχικά άτομα στη ζωή σας. Δοκιμάστε ξαφνικά να πείτε «Όχι, δεν το θέλω αυτό» κι ελέγξτε την αντίδραση που θα προκαλέσει στο άλλο άτομο η δήλωσή σας αυτή.
                    ω ! τι ελευθερία! – Ilya Repin 1903
– Κανονίστε μια συνάντηση με τον κυρίαρχο σύντροφό σας σε μια στιγμή όπου δεν θα νιώθετε ότι απειλείστε. Στη διάρκεια αυτής της συνάντησης εξηγήστε του πως μερικές φορές νιώθετε υποταγμένοι, ότι σας εκμεταλλεύεται κι ότι επιθυμείτε να καθορίσετε έναν κώδικα που θα του επιτρέπει να καταλαβαίνει πότε αισθάνεστε έτσι, ώστε να μη θίγετε όλη την ώρα αυτό το θέμα. Ένα απλό άγγιγμα του αυτιού, ή ο αντίχειρας στο στόμα θα σημαίνουν πως εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή νιώθετε υποταγμένοι.

-Τη στιγμή που νιώθετε να σας καταπιέζουν ψυχολογικά πείτε το στον άλλο κι ύστερα αντιδράστε με τον τρόπο που εσείς θέλετε.

– Θυμίστε στον εαυτό σας ότι οι γονείς, οι σύζυγοι, οι φίλοι, τ’ αφεντικά, τα παιδιά κι όλοι οι άλλοι συχνά δεν εγκρίνουν τη συμπεριφορά σας, μα ότι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το τι είστε εσείς. Είναι δεδομένο ότι σε κάθε σχέση θα συναντήσετε την επιτίμηση. Αν την περιμένετε, τότε δεν θα σας επηρεάσει. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορείτε να εκμηδενίσετε πολλούς απ’ τους δεσμούς εξάρτησης που σας υποδουλώνουν συναισθηματικά.

– Ακόμη κι αν εσκεμμένα αποφεύγετε τα κυριαρχικά άτομα (γονείς, σύζυγο, αφεντικά, παιδί), εξακολουθείτε να ελέγχεστε απ’ αυτούς ακόμη κι όταν απουσιάζουν, αν νιώθετε συναισθηματική ακινητοποίηση εξαιτίας τους.

– Αν νιώθετε υποχρέωση να κάνετε μια επίσκεψη, αναρωτηθείτε αν εσείς θα θέλατε να σας επισκεφτεί κάποιος μόνο και μόνο επειδή νιώθει υποχρεωμένος. Αν όχι, τότε κάντε την ίδια παραχώρηση σ’ όσους μεταχειρίζεστε κατ’ αυτό τον τρόπο και κουβεντιάστε το μαζί τους. Δηλαδή, αντιστρέψτε τη λογική και δείτε πόσο πράγματι αναξιοπρεπής είναι μια σχέση που διατηρείται από υποχρέωση.

– Αποφασίστε να βγείτε από το ρόλο της εξάρτησης κάνοντας μια εθελοντική εργασία, διαβάζοντας, προσλαμβάνοντας μπέιμπυ-σίτερ (έστω κι αν δεν μπορείτε ν’ ανταποκριθείτε οικονομικά), βρίσκοντας μια δουλειά από την οποία μπορεί να μην αμείβεστε καλά. Γιατί; Απλούστατα θα εκτιμήσετε τον εαυτό σας πολύ περισσότερο και αυτή η ανταμοιβή είναι κατά πολύ υψηλότερη σε χρήμα και σε χρόνο.

– Φροντίστε να είστε οικονομικά ανεξάρτητοι, δίχως δεσμεύσεις και χρέη. Είστε σκλάβοι αν χρειάζεται να ζητήσετε χρήματα. Αν κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, φροντίστε να κερδίζετε δικά σας με οποιονδήποτε δημιουργικό τρόπο μπορείτε να επινοήσετε.

– Αφήστε τους να φύγουν, αν θέλουν. Φύγετε κι εσείς!
                          Ελευθερία -Peter Max 1980

– Σταματήστε να δίνετε διαταγές! Σταματήστε να δέχεστε διαταγές!

– Αναγνωρίστε την επιθυμία σας για μοναχικότητα και μην αισθάνεστε υποχρεωμένοι να μοιράζεστε καθετί που νιώθετε και γνωρίζετε με κάποιον άλλο. Είστε μοναδικό και ιδιαίτερο άτομο. Αν νιώθετε ότι πρέπει να μοιράζεστε τα πάντα, τότε δεν επιλέγετε και φυσικά είστε εξαρτημένοι.

– Επιτρέψτε στο παιδί σας να έχει το δωμάτιό του. Παραχωρήστε του ένα χώρο που να μπορεί να ελέγχει και στο βαθμό που αυτό δεν είναι βλαβερό, επιτρέψτε του να αποφασίζει για την οργάνωσή του. Το στρωμένο κρεβάτι δεν αποτελεί ένδειξη καλύτερης ψυχολογικής υγείας από το ξέστρωτο, έστω κι αν σας έχουν διδάξει το αντίθετο.

– Σε μια παρέα συναναστραφείτε και με άλλους ανθρώπους, πέρα απ’ το σύντροφό σας. Μη νιώθετε υποχρεωμένοι να είστε συνεχώς μ’ αυτό το άτομο. Χωριστείτε, μα όταν η παρέα διαλυθεί ξαναενωθείτε. Θα διπλασιάσετε έτσι τις γνώσεις και τις εμπειρίες σας.

– Αν εσείς θέλετε να πάτε στον κινηματογράφο κι ο σύντροφός σας να παίξει τένις, κάντε το. Δεχθείτε μεγαλύτερα διαστήματα αποχωρισμού και τότε οι στιγμές που θα είστε μαζί θα είναι πιο ευτυχισμένες και πιο γοητευτικές.

– Ταξιδέψτε μόνος ή με φίλους και μη νιώθετε προσκολλημένοι στο σύντροφό σας. Όταν επιστρέφετε θα νιώσετε πιο έντονα κοντά στο σύζυγό σας και θα έχετε επωφεληθεί εξίσου από τις χωριστές στιγμές σας.

– Να θυμάστε πάντα ότι δεν είστε υπεύθυνοι για την ευτυχία των άλλων. Οι άλλοι κάνουν τον εαυτό τους ευτυχισμένο. Έτσι, μπορείτε αληθινά να απολαύσετε τη συντροφιά κάποιου άλλου. Μα, αν νιώθετε ότι αποστολή σας είναι να κάνετε τους άλλους ευτυχισμένους, τότε είστε ένα εξαρτημένο άτομο, που αντίστοιχα θα νιώθετε θλίψη όταν οι άλλοι δυστυχούν. 

Ή, ακόμη χειρότερα, θα νιώθετε πως εσείς τους κάνατε δυστυχισμένους. Είστε υπεύθυνοι μόνο για τα συναισθήματά σας και το ίδιο ισχύει για όλους τους άλλους. Κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα σας εκτός από σας τους ίδιους.

– Θυμηθείτε ότι η συνήθεια δεν αποτελεί δικαιολογία για να κάνετε κάτι. Επειδή ακριβώς είστε υποταγμένοι στους άλλους, δεν επιτρέπεται να αφήνετε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Η ουσία της αποτελεσματικής ζωής και ανατροφής των παιδιών είναι η ανεξαρτησία. Κατά τον ίδιο τρόπο, το σήμα κατατεθέν ενός πετυχημένου γάμου είναι η κατά το δυνατόν μικρότερη συγχώνευση των δύο συζύγων και μια εξαρχής συμφωνημένη αυτονομία και αυτοδυναμία. 

Κι ενώ μπορεί να νιώθετε πραγματικό φόβο προκειμένου να αποκολληθείτε απ’ την κατάσταση εξάρτησης, αν ρωτήσετε αυτούς από τους οποίους εξαρτιέστε συναισθηματικά, θ’ ανακαλύψετε προς μεγάλη σας έκπληξη ότι θαυμάζουν εκείνους που σκέφτονται κι ενεργούν για τον εαυτό τους.

Μια ακόμη ειρωνεία. Θα εισπράξετε περισσότερο σεβασμό επειδή είστε ανεξάρτητοι, ιδιαίτερα απ’ αυτούς που προσπαθούν να σας κρατήσουν υποταγμένους.

Η οικογενειακή φωλιά είναι ένας όμορφος τόπος για ν’ αναπτυχθεί ένα παιδί, η εγκατάλειψή της όμως είναι ακόμη πιο όμορφη και έτσι είναι δυνατόν να την αντιληφθεί, τόσο αυτός που φεύγει όσο κι εκείνος που μένει.
Γουαίην Ντυερ – Oι περιοχές των σφαλμάτων σας. 
Εκδότης : Γλάρος. Μετάφραση: Δημήτρης Κωστελένος
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Αλήθεια, πόσο καλά βλέπουμε ;

Δεν ξέρω πότε ξεκίνησα να μην βλέπω καλά, να μην διακρίνω τόσο καλά τα μικρά γράμματα στα βιβλία και στον υπολογιστή. Είχα πάντα άριστη όραση και έτσι άρχισα σιγά-σιγά να απελπίζομαι σαν να μην ήθελα να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωνα και εμφάνιζα τα πρώτα συμπτώματα της πρεσβυωπίας.

Στο σούπερ-μάρκετ δεν μπορούσα να διαβάσω τα συστατικά στις ταμπέλες των προϊόντων, στο κινητό, το ίδιο δυσκολευόμουν να διαβάσω τα γράμματα, στην εφημερίδα, στα βιβλία, το ίδιο, θεέ μου, γιατί βάζουν τόσο μικρά γράμματα μονολογούσα, αλλά επέμενα να βλέπω με τον ίδιο τρόπο. 

Την απόφαση να πάω στον οφθαλμίατρο και να φορέσω γυαλιά την πήρα ένα βράδυ, όταν βγήκα τρέχοντας από το αυτοκίνητο για να πάρω την κόρη μου από ένα πάρτι και δεν έβλεπα να διαβάσω το κουδούνι στην πολυκατοικία με τα ονόματα των ιδιοκτητών.

Τώρα, όταν φοράω τα γυαλιά μου, νιώθω μεγάλη χαρά και αγαλλίαση που βλέπω καλά, ξεκάθαρα και απολαμβάνω την ανάγνωση για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο πολύ. 

Είμαι ευτυχισμένη όταν φοράω τα γυαλιά μου, όταν μπορώ να διαβάζω τον κατάλογο στα εστιατόρια στο ημίφως και είμαι έξαλλη όταν ψάχνω τα γυαλιά μου και δεν τα βρίσκω στην τσάντα μου ή μέσα στο σπίτι.

Η όραση για κάποιους από εμάς ήταν αυτονόητη αλλά τίποτα στην πραγματικότητα δεν είναι αυτονόητο. Τώρα που παλεύω για να είμαι στην πρότερη κατάστασή που τόσο γενναιόδωρα μου είχε προσφέρει η φύση μου, αναλογίζομαι, πόσοι τυφλοί είμαστε μπροστά στην ομορφιά του κόσμου. 

Τώρα που απολαμβάνω την ανάγνωση και το γράψιμο με τη βοήθεια των γυαλιών και βιώνω την αίσθηση της όρασης, σαν μυστήριο και θαύμα, αναλογίζομαι όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου που είχα την εντυπωσιακή όραση, πόσο τυφλή ήμουν, πόσο στερημένη από την απόλαυση. 

Όταν βλέπεις πραγματικά, κοιτάς τον κόσμο με προσοχή, με περιέργεια, με έκπληξη, με δέος. Όταν μπορείς να μένεις έκθαμβος μπροστά σε κάτι, όταν μπορείς να απολαμβάνεις κάθε στιγμή, τότε βλέπεις πραγματικά.

Παραλληλίζοντας την εμπειρία της πρεσβυωπίας μου με τη ζωή, θα μπορούσα να πω, ότι χρειάζεται να βάλουμε όλοι ένα φίλτρο καθαρότητας για να δούμε καλά, σαν να βάζουμε έναν μεγεθυντικό φακό σε ό,τι βλέπουμε και ό,τι κάνουμε. 

Όλοι μπορούμε να εξασκηθούμε να αντικρίζουμε τα πράγματα χωρίς φευγαλέες ματιές, κοιτώντας με ένταση κατευθείαν στην καρδιά των πραγμάτων, με πρωτόγονη περιέργεια και συγκίνηση μικρού παιδιού που ανακαλύπτει για πρώτη φορά την ομορφιά των πραγμάτων.

Πριν, δεν έβλεπα καλά. Tώρα, βλέπω καλύτερα κι ας φοράω γυαλιά. Κι όπως λέει και ο Mικρός πρίγκιπας, «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια».




Χριστίνα Βαμβακίδου
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Eίσαι η δουλειά που κάνεις ;

Διάβασα προ ημερών στoν «New Υοrker» ένα κείμενο της 86χρονης αμερικανίδας νομπελίστριας Τόνι Μόρισον. Ομολογώ ότι ο τίτλος ήταν που μου τράβηξε την προσοχή. «The work you do, the person you are» («Η δουλειά που κάνεις, ο άνθρωπος που είσαι»). 

Μια αυτοβιογραφική αφήγηση από μια ταραχώδη παιδική ηλικία. Το παραθέτω αυτούσιο, με μερικές περικοπές. Λόγια παραμυθίας για τους εργαζομένους και ανέργους στην Ελλάδα του 2017.

«Το μόνο που έπρεπε να κάνω για τα δύο δολάρια ήταν να καθαρίζω το σπίτι Της για λίγες ώρες μετά το σχολείο. Ηταν μάλιστα ένα πανέμορφο σπίτι, με καναπέ με πλαστικό κάλυμμα και καρέκλες, άσπρη μοκέτα από τοίχο σε τοίχο, άσπρο εμαγιέ φούρνο, πλυντήριο και στεγνωτήριο – πράγματα συνηθισμένα στην περιοχή Της, απόντα στη δική μου. Μεσούντος του πολέμου, Εκείνη είχε βούτυρο, ζάχαρη, μπριζόλες και καλτσοδέτες με πίσω τη ραφή.

Ηξερα να τρίβω πατώματα πεσμένη στα γόνατα και να πλένω ρούχα στη σκάφη, αλλά δεν είχα ποτέ δει ηλεκτρική σκούπα Χούβερ ή σίδερο που δεν θερμαίνεται με φωτιά.

Μέρος από το καμάρι που δούλευα γι’ Αυτήν ήταν ότι έβγαζα λεφτά για σκόρπισμα : στο σινεμά, σε καραμέλες, paddleballs, παιχνίδια, χωνάκια παγωτό. 

Όμως το μεγαλύτερο καμάρι ήταν ότι έδινα το μισό μεροκάματό μου στη μητέρα μου, που σημαίνει ότι κάποια από αυτά που εγώ κέρδιζα πήγαιναν σε αληθινά πράγματα – για να πληρωθεί η ασφάλεια ή το χρέος στον γαλατά ή στον παγοπώλη. 

Ήταν απέραντη η ευχαρίστηση ότι ήμουν χρήσιμη. Δεν ήμουν σαν τα παιδιά στα παραμύθια : φορτικά στόματα που περίμεναν κάποιον να τα ταΐσει, μπελάδες που ήθελαν συμμάζεμα, σκοτούρες τόσο μεγάλες που αναγκάζονταν να τα εγκαταλείπουν στο δάσος. 

Είχα αποκτήσει ένα στάτους που δεν μπορούσα να κατακτήσω με τις απλές αγγαρείες του σπιτιού μου, που μου εξασφάλιζε ένα αργό μειδίαμα, ένα επιδοκιμαστικό ενήλικο νεύμα του κεφαλιού… (…)

Σιγά σιγά, έγινα καλύτερη στο καθάρισμα του σπιτιού Της, αρκετά καλή ώστε να μου αναθέτει να κάνω περισσότερα, πολύ περισσότερα. Μου έδινε εντολές να κουβαλώ βιβλιοθήκες στο πάνω πάτωμα και μια φορά μου ζήτησε να μετακινήσω ένα πιάνο από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Έφαγα τα μούτρα μου ενώ κουβάλαγα τις βιβλιοθήκες. 

Και μετά το σύρσιμο του πιάνου τα πόδια και τα χέρια μου πονούσαν οικτρά. Ήθελα να αρνηθώ ή τουλάχιστον να παραπονεθώ, αλλά φοβόμουν ότι θα με απολύσει και ότι θα έχανα την ελευθερία που μου έδινε το δολάριο, όπως και τη θέση που είχα πια στο σπίτι – αν και αμφότερα είχαν σιγά σιγά εκφυλισθεί… (…)

Kαι όμως, δυσκολευόμουν να επιστρατεύσω το θάρρος να διαπραγματευτώ ή να απορρίψω τις αυξανόμενες απαιτήσεις Της. Και ήξερα πως αν έλεγα στη μητέρα μου πόσο δυστυχισμένη ήμουν, θα μου έλεγε να παραιτηθώ. 

Ωσότου μια μέρα, μόνη στην κουζίνα με τον πατέρα μου, του έκανα λίγες γκρίνιες για τη δουλειά. Του είπα λεπτομέρειες, παραδείγματα όσων με ενοχλούσαν, και ενώ με άκουγε προσεκτικά, δεν είδα στα μάτια μου να με συμπονά. 

Κανένα “Φτωχή μικρούλα μου”. Ίσως καταλάβαινε ότι ήθελα μια λύση για τη δουλειά, όχι μια διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση, άφησε κάτω το φλιτζάνι με τον καφέ και είπε : “άκου. Δεν ζεις εκεί. Ζεις εδώ. Με τους ανθρώπους σου. Πήγαινε στη δουλειά. Πάρε τα λεφτά σου. Και γύρνα στο σπίτι”.

Αυτό ήταν που είπε. Αυτό ήταν που άκουσα :

1. Ότι και να 'ναι η δουλειά σου, κάνε την καλά. Όχι για το αφεντικό, αλλά για σένα.

2. Εσύ κάνεις τη δουλειά, δεν σε κάνει αυτή.

3. Η αληθινή ζωή είναι με εμάς, την οικογένειά σου.

4. Δεν είσαι η δουλειά που κάνεις, είσαι ο άνθρωπος που είσαι.

Εκτοτε έχω δουλέψει για όλα τα είδη των ανθρώπων, για ιδιοφυΐες και ηλίθιους, εύστροφους και βαρετούς, γενναιόδωρους και μίζερους. Εχω κάνει πολλών ειδών δουλειές, αλλά ύστερα από εκείνη την κουβέντα με τον πατέρα μου ποτέ δεν έγινε η δουλειά το μέτρο αυτού που είμαι, ποτέ δεν έβαλα την ασφάλεια μιας δουλειάς πάνω από το σπίτι μου».




Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2.7. 2017.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Εκτίμησε αυτά που έχεις και θα αποκτήσεις περισσότερα από αυτά που θέλεις...!!!!

Στην πολύχρονη θητεία μου ως συμβούλου κατά του στρες, η πιο διαδεδομένη και αρνητική νοητική στάση που έχω συναντήσει στους πελάτες μου είναι ότι εστιάζουν την προσοχή τους σε όσα δεν έχουν παρά σε όσα έχουν. Εμείς οι άνθρωποι δεν δίνουμε σημασία σε αυτά τα οποία έχουμε. 

Συνεχίζουμε να διευρύνουμε τη λίστα των επιθυμιών μας, γεγονός που εγγυάται ότι θα παραμείνουμε ανικανοποίητοι. Το μέρος του μυαλού μας που υποστηρίζει ότι «μόλις ικανοποιηθεί αυτή μου η επιθυμία, θα είμαι ευτυχισμένος» είναι αυτό που επαναλαμβάνει τα ίδια κάθε φορά που γεννιέται μια καινούρια επιθυμία.

Ένας φίλος μου μετακόμισε πριν από λίγο καιρό στο καινούριο του σπίτι. Όταν τον είδα, λίγο καιρό αργότερα, συζητούσε για το επόμενο σπίτι του, που θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο! Και δεν είναι ο μοναδικός. Οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε το ίδιο πράγμα. Θέλουμε ετούτο ή εκείνο. 

Αν δεν αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε όλα εκείνα που δεν έχουμε, και έτσι νιώθουμε πάντα ανικανοποίητοι. Αν πάλι αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, απλώς επαναλαμβάνουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης με καινούριες επιθυμίες. Έτσι, ανεξαρτήτως του αν αποκτάμε ό,τι επιθυμούμε, εμείς συνεχίζουμε να νιώθουμε δυστυχισμένοι.

Δεν μπορούμε να βρούμε την ευτυχία όταν εφευρίσκουμε συνεχώς καινούριες επιθυμίες. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει ένας τρόπος για να είμαστε ευτυχισμένοι: να αλλάξουμε τον προσανατολισμό της σκέψης μας από αυτά που θέλουμε σε αυτά που ήδη έχουμε. 

Αντί να εύχεστε ο σύντροφός σας να ήταν διαφορετικός, σκεφτείτε τα προτερήματά του. Αντί να παραπονιέστε για το μισθό σας, νιώστε ευγνωμοσύνη που έχετε δουλειά. Αντί να εύχεστε να μπορούσατε να κάνετε διακοπές στη Χαβάη, συλλογιστείτε πόσο πολύ διασκεδάσατε στο σπίτι σας. Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος!
Κάθε φορά που πιάνετε τον εαυτό σας να πέφτει στην παγίδα του «μακάρι η ζωή να ήταν διαφορετική», σταματήστε και ξεκινήστε από την αρχή. Πάρτε μια βαθιά αναπνοή και σκεφτείτε όλα όσα σας κάνουν να νιώθετε ευγνωμοσύνη. Όταν δεν σκέφτεστε διαρκώς τι θέλετε αλλά όλα όσα έχετε, καταλήγετε να αποκτήσετε τα περισσότερα από αυτά που επιθυμείτε.

Αν εστιάσετε την προσοχή σας στα προτερήματα του συντρόφου σας, τότε και αυτός θα σας φέρεται με περισσότερη αγάπη. Αν είστε ευγνώμονες για τη δουλειά σας, αντί να παραπονιέστε γι΄αυτήν, θα γίνετε καλύτεροι, πιο παραγωγικοί, ενώ δεν αποκλείεται και να πάρετε αύξηση. 

Αν ψάχνετε τρόπους να διασκεδάσετε εκεί όπου βρίσκεστε, αντί να περιμένετε να πάτε στη Χαβάη, θα έχετε μάθει πλέον να διασκεδάζετε. Αλλά και αν δεν πάτε, έτσι κι αλλιώς θα έχετε περάσει ήδη πολύ καλά.

Υπενθυμίστε, λοιπόν, στον εαυτό σας να αρχίσει να σκέφτεται περισσότερο αυτά που έχετε παρά αυτά που επιθυμείτε. Αν το κάνετε, η ζωή σας θα σας φανεί καλύτερη από πριν. Και ίσως για πρώτη φορά καταλάβετε τι σημαίνει να αισθάνεστε ικανοποίηση.

~ «Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα γιατί όλα είναι μικροπράγματα» Richard Carlson εκδόσεις Πεδίο 




by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Οι « Διαφορετικοί » - Η αξία του να διαφέρεις...!!!!

«Είναι αυτοί που ο κόσµος δεν τους φαντάζεται ικανούς για κάτι, που κατορθώνουν συχνά αυτό, που κανείς δεν φανταζόταν ότι µπορεί να γίνει…»

«Είναι κάποιοι που µπορεί να επηρεάσουν, να εµπνεύσουν, να κάνουν καλύτερο τον κόσµο, έστω µια στάλα», έλεγε ο ήρωας της ταινίας στη σύντροφό του… Από τα σχολικά του χρόνια έδειχνε διαφορετικός, πολύ ευφυής µα κλεισµένος στον εαυτό του. Είχε µάθει, έδειχνε η ταινία, ότι - χωρίς κανέναν να τον υποστηρίζει - ο τρόπος για να σταµατούν πιο σύντοµα τα πειράγµατα των συµµαθητών του, ήταν να τους στερήσει την ευχαρίστηση που ένιωθαν, µε την προσπάθειά του να τους ξεφεύγει.

Η παραίτησή του αυτή, τέλειωνε τα πειράγµατα πιο γρήγορα. Γιατί δεν έβρισκαν ικανοποίηση στο να επιβάλλουν τη δύναµή τους. Μια τεχνική που ανακάλυψε µόνος του, αφού δεν ένιωθε να υπάρχει κανείς σύµµαχός του, να τον προστατεύσει. 

Ώσπου βρέθηκε ένας καλός φίλος κοντά του… Ο άνθρωπος αυτός, που τόσο διαφορετικός έδειχνε σαν παιδί, έµελλε να γίνει ο εµπνευστής της τεχνητής νοηµοσύνης. Αυτός που θα «έσπαγε» τον κωδικό κρυπτογράφησης Ενίγκµα, του Γ’ Ράιχ, κάτι που τότε έµοιαζε αδιανόητο να γίνει.

ΟΙ «∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ»
Άνθρωποι ευαίσθητοι, ευφυείς, συχνά νιώθουν ότι µειονεκτούν, γιατί µεγάλωσαν σε ένα δύσκολο περιβάλλον, µε πράγµατα που έκαναν ταπεινή την αυτοεκτίµησή τους. Έτσι, φέρονται διαφορετικά από τους πολλούς και ξεχωρίζουν από την οµοιοµορφία. 

Κάτι που κάνει καµιά φορά τους πολλούς να τους κοιτάζουν µε περιέργεια, θα ᾽λεγε κανείς αρνητικά… Ίσως γιατί οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν νιώθουν πάντα εύκολο να ακολουθήσουν τους τύπους κοινωνικής συµπεριφοράς κι έτσι δείχνουν συνεσταλµένοι, «διαφορετικοί»!

Από διάφορα τυχαία περιστατικά µπορεί να χαρακτηριστούν «παράξενοι»… Ποιος έχει την υποµονή να αναλύσει σε βάθος τη συµπεριφορά τους; Οι άνθρωποι αυτοί φέρονται διαφορετικά, ίσως όχι πάντα «άνετα», µα πιο γνήσια στην πραγµατικότητα. 

Μπορεί να µην πηγαίνουν στην κηδεία κάποιου συγγενούς τους, όχι γιατί δεν νιώθουν πόνο, µα διότι πονούν περισσότερο και δεν θέλουν να δουν αυτόν που έχασαν από τη ζωή τους… 

Μπορεί να αποφεύγουν τις κοσµικές συγκεντρώσεις γιατί ντρέπονται, και η αίσθηση ότι µειονεκτούν στην άνετη κοινωνική συµπεριφορά, τραβάει -σαν το µέλι - την προσοχή κάποιων… Αυτών που θέλουν να φανούν δυνατοί στο πλήθος, σαρκάζοντας τη διαφορά τους από την οµοιόµορφη συµπεριφορά.

Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Είναι εύκολο κάποιες φορές να ξεχνάµε ή να κρύβουµε τα προβλήµατά µας, γελώντας µε τα προβλήµατα των άλλων. Θέλει δύναµη και γνώση για να το αποφύγεις αυτό. Ο άνθρωπος µαθαίνει να είναι ανθρώπινος ή όχι. 

Είναι πιο εύκολο να προσέξουµε τη διαφορά κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων από την οµοιοµορφία, παρά να εστιάσουµε στο πρόβληµα αυτών που τη χλευάζουν µε µένος… Η σκληρότητα λανθασµένα θεωρείται ως δύναµη και η ευαισθησία ως πρόβληµα, ενώ στην ουσία ισχύει το αντίστροφο!

Κι έτσι, η - κάποιες φορές - λειψή από την οικογένεια, αυτοεκτίµηση των ευαίσθητων ανθρώπων, τραυµατίζεται ακόµη περισσότερο από τον υπόλοιπο άγνωστο κόσµο…

Πολύ συχνά, γνωρίζεις τέτοιους ανθρώπους στην καθηµερινότητά σου… Νοµίζουν λανθασµένα ότι είναι αδυναµία η ευαισθησία, το να σκέφτεσαι διαφορετικά, αφού δεν το κάνουν πολλοί. ∆εν τους είναι εύκολο να καταλάβουν τη σηµασία των ικανοτήτων τους, γιατί δεν βλέπουν τις αξίες να είναι δηµοφιλείς. 

Και πόσο δύσκολο είναι να πιστέψουν ότι η κακία των άλλων συχνά προέρχεται από το φθόνο των ικανοτήτων τους. Οι ίδιοι νοµίζουν ότι χλευάζεται η διαφορετικότητά τους. Οµως, όταν βρεθεί κάποιος που θα τους αναγνωρίσει την αξία τους, αντιδρούν µε ένα πλατύ χαµόγελο. Και αρχίζει η µεταµόρφωσή τους από φαινοµενικό άνθρακα κοινωνικά, σε διαµάντι…

Τότε µπορεί να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος, µε σιγουριά για τον εαυτό του, δεν εκφράζει κακία ή φθόνο προς τους άλλους. Ότι αυτοί που τους πείραζαν µε κακία, εξέφραζαν σε κάποιον άλλον τη δυσφορία µε το δικό τους εαυτό… 

Τότε καταλαβαίνουν ότι η επίδραση της οµορφιάς και της οµοιογένειας είναι παροδική και γρήγορα ξεθωριάζει… Και ότι το διαφορετικό γίνεται στο τέλος το αντικείµενο του θαυµασµού.

«Η οµορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα, γιατί δεν χρειάζεται απόδειξη», είπε κάποτε ο Ουµπέρτο Εκο, θέλοντας να δείξει ότι ότι το ανθρώπινο µάτι προσελκύεται πρώτα από την οµορφιά, και ότι θέλει περισσότερο χρόνο για να εκτιµήσει άλλα χαρίσµατα… αν δώσει αυτό το χρόνο και την ευκαιρία!




Γράφει ο ψυχολόγος Νικόλαος Βακόνδιος 
Συγγραφέας Νίκος Βακόνδιος