Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Συνάντηση με το χαρούμενο εσωτερικό παιδί.....!!!!!!!!!

Η ψυχολογία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή, τις διάφορες καταστάσεις, τους ανθρώπους κ.λπ. με τρία διαφορετικά, ανάλογα με την περίσταση, επίπεδα του «εγώ». Μέσα μας, λοιπόν, κρύβουμε ένα «παιδί», έναν «ενήλικο» και έναν «γονιό».

Το «παιδί» αντιστοιχεί στο καινούργιο, στην περιέργεια, στο παιχνίδι. Το παιδί διαθέτει το πλεονέκτημα της αβεβαιότητας. «Διαβάζει» διαφορετικά το ίδιο πράγμα κάθε φορά. Το παιδί καταξιώνει τον ρομαντισμό της επιθυμίας. 

Ο «ενήλικος» λειτουργεί με λογική και υπευθυνότητα. Όσο μεγαλώνει, έχει λιγότερες ερωτήσεις και πράττει μόνο τα αναγκαία. Το πολύ – πολύ να χρησιμοποιεί τον υπαινιγμό, την έμμεση παρατήρηση. Ξεχνά όμως ότι η σημερινή ουτοπία είναι η αυριανή δυνατότητα. 

Τέλος, ο «γονιός» εστιάζει το ενδιαφέρον του στην καθοδήγηση και στην προστασία. Πολλές φορές όμως γίνεται θύμα της βιολογικής του μοίρας: της φθοράς που επέρχεται, όσο περνούν τα χρόνια, μιας φθοράς που δεν του επιτρέπει να παίζει τον ρόλο του πάντοτε εξίσου καλά.

Μπαίνοντας στην εφηβεία και τα αγόρια και τα κορίτσια αρχίζουν να παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα «σοβαρά». Αυτή η συμπεριφορά αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπα και στη στάση του σώματός τους. 

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στις φωτογραφίες των περιοδικών, που απευθύνονται σ’ αυτή την ηλικία, οι έφηβοι εμφανίζονται με ύφος σκυθρωπό και πρόσωπα συνοφρυωμένα! Βέβαια, αυτός είναι ο τρόπος των εφήβων να δείξουν ότι μεγάλωσαν και απαιτούν από τους άλλους να τους παίρνουν στα σοβαρά. 

Ακριβώς όμως αυτή είναι η κατάλληλη εικόνα για τη σωστή ανάπτυξη της γελαστικής συμπεριφοράς.

Ως παιδιά γελάμε πολύ εύκολα με οτιδήποτε μάς φαίνεται αστείο. Στην εφηβεία, όμως, και στην προσπάθειά μας να δείξουμε ότι μεγαλώσαμε, «ξεχνάμε» να γελάμε, ιδίως με τον εαυτό μας. Αναπτύσσουμε ανελαστικές και απόλυτες συμπεριφορές, συνηθίζοντας αυτό το είδος της σοβαρότητας και ως ενήλικες.

Η γελωτοθεραπεία στηρίζεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στη φύση του παιδιού, κι αυτό, σε πρακτικό επίπεδο, σημαίνει ότι με τη γελωτοθεραπεία μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε τις ψυχονοητικές ικανότητες του παιδιού. 

(Ξανα)θυμόμαστε την παιδικότητα. Μαθαίνουμε να παίζουμε με τη ζωή. Απελευθερώνοντας το παιδί που κρύβουμε μέσα μας – ή μήπως υπερπροστατεύουμε; – αυτομάτως φανερώνονται τα άδικα και τα δίκαια «πρέπει» της ζωής μας ως ενήλικες. Δίνοντας βάση στα δίκαια «πρέπει» θα κερδίσουμε σε σοβαρότητα, χωρίς την αρρώστια της σοβαροφάνειας.

Με αυτόν τον τρόπο ξεμπλοκάρεται κι ο ταλαιπωρημένος «ενήλικος» αλλά κι ο «γονιός», που είναι χαμένος μέσα σε ανούσιες προστατευτικές και καθοδηγητικές συμπεριφορές.

Οι J. Laplanche και J.B. Pontalis στο Λεξικό της Ψυχανάλυσης και στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους να αναλύσουν τον Φρόιντ αναφέρουν γι’ αυτόν πως πίστευε και επέμενε ότι το παιδικό παρελθόν του κάθε ανθρώπου παραμένει μέσα του και μάλιστα άφθαρτο. Ο πρώτος αυτός ψυχισμός του ατόμου διατηρεί πάντα την ικανότητα της παλινόρθωσης.

Προσωπικά, έχω πολύ σοβαρούς λόγους να πιστεύω πως είναι «στο χέρι μας» να κινητοποιήσουμε αυτή την παλινόρθωση της παιδικότητάς μας. Η κατά βούληση ενεργοποίηση της παιδικότητάς μας έχει αποδειχθεί, στην πράξη, μία πολύ γόνιμη αντίδραση, σε αντίθεση με την βεβιασμένη συμπεριφορά στο πλαίσιο της οποίας… μιμούμαστε τα παιδιά.

Το μόνο λοιπόν που χρειάζεται είναι να βρούμε το θάρρος για να γελάσουμε! Μπορούμε να αποτελέσουμε την έκπληξη για εμάς, για τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τα παιδιά μας, τους συναδέλφους μας.

Αυτή η «έκπληξη» δικαιώνει την άποψη ότι: «Δεν γερνάμε επειδή τα χρόνια περνούν, αλλά επειδή τα αφήσαμε να περάσουν».

Αν αυτό φαίνεται σε κάποιους μια επιπόλαιη και καθόλου σοβαρή άποψη και στάση ζωής, ας σκεφτούν ότι τα παιδιά μαθαίνουν τη ζωή και την κοινωνικοποίηση μέσα από το παιχνίδι.

Τα δικά μας ενήλικα «παιχνίδια» έχουν να κάνουν με τις διαπροσωπικές σχέσεις, με επαγγελματικούς προβληματισμούς, με απώλειες αγαπημένων προσώπων και λοιπά σοβαρά θέματα.

Μαθαίνοντας να παίζουμε με τον πόνο μας κυρίως, μαθαίνουμε συγχρόνως και πότε αυτός ο πόνος αξίζει να σταματήσει. Μετά, μπορούμε να αισιοδοξούμε χωρίς φόβο, θυμό ή «απορίες». «Βρες χρόνο να είσαι παιδί», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος, «για να νιώσεις αυθεντικά ανθρώπινος».

Πηγή Προέλευσης
Γραμμένο από τον Αλέξανδρο Λουπασάκη
Γιατρό Βελονισμού & Ολιστικής Θεραπευτικής
Δημιουργό του ψυχοσωματικού προγράμματος “Χαρούμενη Φυσική Ιατρική”
Συγγραφέα του βιβλίου Γέλιο, η καλύτερη θεραπεία (Εκδόσεις Κέδρος)
Τηλ: 210 8219278 – Κιν: 6978 328888

(H επιμέλεια και ή αναδημοσίευση του άρθρου είναι μια προσφορά από το φιλανθρωπικό μη κερδοσκοπικό και μορφωτικό σωματείο Αρμονική Ζωή, Γρίβα 23, Χαλάνδρι – 210 6818220, 210 6818151)

Προσοχή: H σωματική και ψυχολογική σας υγεία είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη. Πάντα να συμβουλευθείτε τον γιατρό σας πριν εφαρμόσετε οποιαδήποτε τεχνική ή μέθοδο.



Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Οι διαφορές των δύο φύλων.....!!!!!!!!

Ανθρώπινη Αρμονία – Tόμος 1 Φυλλάδιο αρ. 61

H KAΤΑΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ
Η προσπάθεια συντονισμού με το άλλο φύλο μάς δίνει σταθερότητα, χαρά, ασφάλεια και επιβεβαίωση, αλλά δεν είναι πάντα χωρίς προβλήματα και προκλήσεις. Μία κύρια πρόκληση είναι να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να ανταποκριθούμε και να βρούμε λύσεις στις διαφορές αναγκών, όποτε προκύπτουν. Μερικές συγκρούσεις μπορεί να έχουν σχέση με διαφορετικές ανάγκες όσον αφορά τα εξής :

α. Καθαριότητα – τάξη
β. Τρυφερότητα – σεξ
γ. Διαχείριση των χρημάτων
δ. Ανατροφή των παιδιών
ε. Κοινωνικές δραστηριότητες

Oι περισσότερες από αυτές τις συγκρούσεις έχουν να κάνουν με :
1. Ελευθερία από έλεγχο = παιχνίδια δύναμης
2. Το ποιος έχει δίκιο = αξία

Εκτός από αυτές τις διαφορετικές ανάγκες οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και κίνητρα στην επικοινωνία. Και τα δύο φύλα, βέβαια, χρησιμοποιούν την επικοινωνία σαν μέσο έκφρασης αναγκών, σαν απόδειξη για το ποιος έχει δίκιο ή σαν απόδειξη της αξίας τους.

Εντούτοις, μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούν την επικοινωνία, για να δημιουργήσουν συναισθηματική σύνδεση. Η ίδια η επικοινωνία είναι ο σκοπός. Οι άνδρες φαίνεται ότι θεωρούν την επικοινωνία σαν μέσο για να πετύχουν κάποιο αποτέλεσμα, όπως λύση σε ένα πρόβλημα.

Έτσι, έχουμε συχνά την περίπτωση που μια γυναίκα αρχίζει συζήτηση για κάποιο θέμα, όχι επειδή ψάχνει μια λύση, αλλά επειδή βιώνει σύνδεση μέσα από την ίδια την επικοινωνία. Ο άνδρας, όμως, αισθάνεται ότι η επικοινωνία έχει μόνον ένα σκοπό, να καταλήξει σ’ ένα συμπέρασμα ή μια λύση, μετά από τα οποία δεν χρειάζεται πια να επικοινωνεί. 

Και ανακύπτει το παγκόσμιο πρόβλημα : να θεωρούν οι γυναίκες τους άνδρες «απόμακρους» και οι άνδρες τις γυναίκες «ανακριτές».

Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας, το οποίο για να λυθεί χρειάζεται το κάθε φύλο να κατανοήσει το άλλο.
Οι γυναίκες χρειάζεται να καταλάβουν ότι, όταν οι άνδρες είναι απόμακροι ή δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους, δεν είναι γιατί δεν τις αγαπούν, αλλά γιατί απλώς λειτουργούν διαφορετικά. 

Βιώνουν ενότητα όχι τόσο μέσα από τα λόγια, αλλά μέσα από τις πράξεις, δουλεύοντας για παράδειγμα, ώστε να παρέχουν στην οικογένειά τους τα απαραίτητα.

Οι άνδρες, από την άλλη, χρειάζεται να καταλάβουν την ανάγκη της γυναίκας να βιώσει συναισθήματα ενότητας και αγάπης μέσα από τη λεκτική επικοινωνία. Οι άνδρες χρειάζεται, μάλλον, να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα των γυναικών, παρά να βρουν τους λόγους που δεν θα έπρεπε να τα έχουν.

ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ
Γενικά οι γυναίκες έχουν τα ακόλουθα παράπονα για τους άνδρες.
1. Δεν έχουν αρκετή κατανόηση.
2. Δεν είναι ευαίσθητοι σε συναισθήματα και ανάγκες.
3. Δεν είναι αρκετά τρυφεροί.

4. Έχουν την τάση να παραμελούν τα προκαταρκτικά στο σεξ, εκσπερματώνουν γρήγορα και χάνουν το ερωτικό τους ενδιαφέρον, προτού η γυναίκα ικανοποιηθεί.
5. Δεν επικοινωνούν. Δεν εκφράζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους.
6. Δεν δίνουν αρκετή σημασία στις συντρόφους τους.

7. Δεν αφιερώνουν αρκετό χρόνο στο σπίτι με τα παιδιά.
8. Δεν βοηθούν στην τάξη και την καθαριότητα του σπιτιού.
9. Δεν εκτιμούν την εργασία που απαιτείται για τη φροντίδα του νοικοκυριού, για τη γέννηση και την ανατροφή των παιδιών και δεν συνυπολογίζουν αυτή τη συνεισφορά στην οικογενειακή ζωή.

10. Παίρνουν αποφάσεις για την εργασία και τη ζωή τους, χωρίς να σεβαστούν τις ανάγκες της γυναίκας και της οικογένειας.
11. Δεν είναι μονογαμικοί και δημιουργούν εξωσυζυγικές σχέσεις.

ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
1. Οι γυναίκες παραπονούνται, κριτικάρουν και γκρινιάζουν υπερβολικά.
2. Προσπαθούν να ελέγχουν και να καταπιέζουν τους άνδρες.
3. Σπάνια είναι ευχαριστημένες.

4. Έχουν την τάση να απέχουν από την ερωτική πράξη για τιμωρία ή για εκβιασμό.
5. Δεν σκέπτονται λογικά, αλλά συναισθηματικά.
6. Αλλάζουν συχνά διάθεση λόγω των ορμονών τους, ιδιαίτερα στην έμμηνο ρύση, κατά την εγκυμοσύνη ή στην εμμηνόπαυση.

7. Είναι απρόβλεπτες.
8. Έχουν την τάση να κουτσομπολεύουν.
9. Κι αυτές δημιουργούν εξωσυζυγικές σχέσεις.
10. Δεν βρίσκονται στο σπίτι αρκετά (που για πολλούς άνδρες σημαίνει πάντοτε).
11. Δεν φροντίζουν αρκετά το σπίτι.

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Με δεδομένη αυτή την κατάσταση μπορούμε να κάνουμε τα ακόλουθα για να δημιουργήσουμε μια σχέση αγάπης και εξέλιξης :

1. Να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη της πραγματικότητάς μας. Nα πάψουμε να πιστεύουμε ότι φταίει ο άλλος για το πώς νιώθουμε εμείς. Εμείς δημιουργούμε τα συναισθήματά μας με τη σημασία που δίνουμε σε κάθε τι.

2. Να θεωρήσουμε τον άλλον σαν τον δάσκαλό μας και να μάθουμε μέσα από τις θετικές και τις αρνητικές του ιδιότητες.

3. Να μάθουμε μέσα από τη συμπεριφορά του άλλου που μας ενοχλεί. Nα μάθουμε να έχουμε εσωτερική αίσθηση της αξίας και της ασφάλειάς μας – ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά του άλλου.

4. Να μάθουμε να επικοινωνούμε πιο αποτελεσματικά με «εγώ μηνύματα» και ενεργητική ακρόαση. Nα βρούμε την κατάλληλη ώρα να μιλήσουμε με τον άλλον. Nα μην τον πιέσουμε, όταν ήδη έχει πρόβλημα.

5. Να κατανοήσουμε :
α. Τις ανάγκες του άλλου (όπως: τρυφερότητα, αγάπη, αποδοχή, ελευθερία, σεβασμό, ενότητα).
β. Τις πεποιθήσεις του άλλου (όπως: κινδυνεύω, δεν αξίζω, η ελευθερία μου κινδυνεύει).
γ. Τις αντιδράσεις του άλλου.
Nα καταλάβουμε τις ανάγκες που τον / την αναγκάζει να συμπεριφέρεται και να επικοινωνήσει με τον τρόπο του / της.

6. Να εκφράζουμε θετικά συναισθήματα όπως :
α. Ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια και την εξυπηρέτηση που μας προσφέρει.
β. Αναγνώριση αυτών που ο άλλος κάνει.
γ. Αναγνώριση των ικανοτήτων, ιδιοτήτων και αρετών του άλλου.
δ. Αγάπη και εκτίμηση.

7. Να συμμετέχουμε ο ένας στις δραστηριότητες του άλλου. Nα ενδιαφερόμαστε για τα ενδιαφέροντα του άλλου.

8. Να μην συζητάμε με άλλους για τον αγαπημένο μας, αλλά μόνον με αυτόν (εκτός φυσικά από κάποιον σύμβουλο επικοινωνίας).

9. Καθημερινά να οραματιζόμαστε τον άλλον μέσα σε φως και να του στέλνουμε αγάπη. Nα κλείνουμε τα μάτια μας και να τον φανταζόμαστε μέσα σε φως νιώθοντας ήρεμος/η και ευτυχισμένος/η. Μπορούμε, επίσης, να οραματιστούμε ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε αρμονικά.

10. Να συναντιόμαστε τακτικά για επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Αυτό είναι καλύτερα να γίνεται σε εβδομαδιαία βάση.

Kαι αν χρειάζεται :
11. Να συμμετέχουμε σε ομάδες για αυτογνωσία και δημιουργία διαπροσωπικής αρμονίας.
12. Να επισκεφθούμε μαζί έναν επαγγελματία σύμβουλο.




Πηγή Προέλευσης
Ο Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ είναι συγγραφέας 20 βιβλίων με τιράζ πάνω από 100.000 στην Ελλάδα. Μερικά από τα βιβλία του είναι: “ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”, “ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ”, “ΟΡΑΜΑ ΖΩΗΣ”, “ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ”, “ΑΥΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ”, “ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ”, “ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ”, “ΔΙΑΤΡΟΦΗ για ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΙΑ”.

Προσοχή: H σωματική και ψυχολογική σας υγεία είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη. Πάντα να συμβουλευθείτε τον γιατρό σας πριν εφαρμόσετε οποιαδήποτε τεχνική ή μέθοδο.