Σάββατο 5 Μαΐου 2018

Πρώτες φορές όσο μεγαλώνεις ...!!!!

Όταν μεγαλώνεις, ένα απ’ αυτά που «χάνεις» είναι η γοητεία της πρώτης φοράς σε πολλά πράγματα, σε πολλές εμπειρίες. 

Μοιάζει να πρέπει να «ψάχνεις» για να βρεις τί θα κάνεις για πρώτη φορά. 

Όταν είσαι μικρός, το χτυποκάρδι, η λαχτάρα, η αγωνία, το ερωτηματικό, η αίσθηση της πρώτης φοράς έρχεται εύκολα, αβίαστα, απαραίτητα! 

Ωστόσο, όλες οι πρώτες φορές έχουν μετά να κάνουν και με τις πρώτες φορές του παιδιού σου : 

Πρώτο δόντι, πρώτη φορά χωρίς πιπίλα, πρώτη εκδρομή με όλα τα συμπαρομαρτούντα-μπουκάλια, βραστήρες, πάνες, αρκουδάκια, πιπίλες, κουδουνίστρες, «την Άρτα και τα Γιάννενα»! 

Και τα πρώτα, μετά δεν έχουν τέλος. 

Γιατί μπορεί να 'χει περάσει η πρώτη αγάπη η δικιά μας, η πρώτη χυλόπιτα, οι πρώτες γραπτές εξετάσεις, όμως τώρα έχουμε τα πρώτα του κανακάρη ή της κανακάρας μας! 

Που θα τα περάσουμε πλάι πλάι. 

Ο γονιός καλείται να 'ναι παρών και απών συγχρόνως. 

Δεν δρούμε εμείς αντί για το παιδί μας. Δεν βιώνουμε εμείς στη θέση του. 

Πορευόμαστε δίπλα του και συμπλέουμε, αλλά ο καπετάνιος είναι το παιδί. 

Εμείς εκεί, πλήρωμα, να λέμε τη γνώμη μας, να βοηθάμε όπου ζητηθεί, να «κρατάμε τα μπόσικα» στις τρικυμίες, αλλά την ευθύνη του ταξιδιού την έχει το παιδί. 

Με την έννοια ότι πρέπει να κατανοεί το μέγεθος της ευθύνης που έχει ανά ηλικία, τις συνέπειες των πράξεών του, την ενεργή συμμετοχή, που πρέπει να 'χει στη διαδικασία του μεγαλώματος. 

Αυτό απαιτεί μια ωρίμανση του παιδιού ανά ηλικία και πρωτιά, ωρίμανση για να αντιμετωπίσει το ρίσκο της πρώτης φοράς, την πιθανή επιτυχία, αλλά και την εξίσου πιθανή αποτυχία. 

Επιπλέον, πρέπει μα ενυπάρχει διάθεση να ξαναπροσπαθήσει, αν τα πράγματα δεν πήγαν τελείως καλά. 

Η ευθύνη της διαδικασίας προς την ωρίμανση, αυτή είναι η δουλειά του γονιού. 

Ανάλογα με το νου και τη γνώση που έχει κερδίσει από τη δική του πορεία, με τα «μπαγκάζια» που κουβαλά και διαχειρίζεται, έτσι ή αλλιώς, να κάνει τη δουλειά που του αναλογεί, ως γονιού, την προετοιμασία του μικρού του να πετάξει «έξω από τη φωλιά». 

Συχνά, προβληματιζόμαστε τί να κάνουμε, πώς να προετοιμάσουμε καλύτερα αυτήν την όποια πρωτιά για το παιδί μας. Για να την περάσει πιο ομαλά. 

Ο γονιός όμως δεν χρειάζεται να πει κάτι, να αναλύσει, να προετοιμάσει... 

Όχι την τελευταία ώρα. 

Η δουλειά γίνεται από τότε που το παιδί είναι μικρό, προετοιμάζοντάς το να αντιμετωπίζει όλες τις πρώτες φορές της ζωής του, με τη βεβαιότητα ότι είναι ένα βήμα προς το μεγάλωμα. 

Μια ευκαιρία για να μάθει πράγματα, να χαρεί με καινούργιες γνωριμίες και εμπειρίες, να γίνει ανεξάρτητο. 

Εμείς, δείχνουμε στο παιδί μας, με τη ζωή μας την ίδια, ότι το καινούργιο μπορεί να ‘χει δυσκολίες ή απογοητεύσεις , όμως αυτό το ξεπερνάμε και πάμε παρακάτω, στη χαρά της γνώσης, της γνωριμίας με την ίδια τη ζωή. 

Η πρώτη δημοτικού είναι μια ιδιαίτερη πρωτιά! 

Ακόμη κι αν το παιδί μας έχει πάει σε παιδικό σταθμό, προνήπιο και νήπιο, στην πρώτη δημοτικού είναι η στιγμή που φεύγει «επίσημα» από κοντά μας και μεγαλώνει και εντάσσεται σ’ ένα χώρο υποχρεώσεων και ευθύνης. 

Καλείται να κινητοποιηθεί σ’ ένα πιο απαιτητικό απ’ ό,τι πριν πλαίσιο και επίσης καλείται να δοκιμάσει τις μαθησιακές του ικανότητες. 

Καλείται να προσαρμοστεί μέσα στην καινούργια του πραγματικότητα, αλλά και συγχρόνως να ξεκινήσει να μαθαίνει με ένα πιο δεδομένο και οργανωμένο τρόπο. 

Στην πρώτη τάξη το παιδί καλείται να επιδείξει, πιο συγκεκριμένα πια, διάρκεια προσοχής, σεβασμό σε κανόνες, προτεραιότητα του πρέπει «έναντι του θέλω», να βγει λίγο από την εγωκεντρική προσέγγιση και άμεση ικανοποίηση των αναγκών του και να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο ομάδας και διαδικασία ακολουθίας οδηγιών και σταδιακών ενεργειών, βηματισμού προσέγγισης στόχων, πιο αυστηρής αξιολόγησης των πεπραγμένων του, νέων πρωτοβουλιών και προσπάθειας ανάδειξης μέσα από τις ικανότητες του, τόσο τις σχολικές όσο και τις κοινωνικές αποδοχές δημιουργίας νέων σχημάτων που υπάρχουν έξω και μέσα στην οικογένεια. 

Όταν τα διαβάζουμε όλα αυτά ή τα πολυσκεφτούμε, η αλήθεια είναι ότι τρομάζουμε λίγο. 

Ωστόσο, ο στόχος είναι να τα ζήσουμε με θάρρος και επίγνωση ότι η ζωή είναι αυτό! Ή τελοσπάντων, και αυτό! 

Και αυτό αρχίζει από την γέννηση κοντά! 

Η γέννηση η ίδια είναι μια κατάκτηση! 

Το πρώτο κλάμα, το πρώτο γάλα, ο πρώτος κολικός, ο πρώτος εμετός, ο πρώτος πυρετός, η πρώτη λέξη. 

Το παιδί σε κάθε ηλικία, από τότε που γεννιέται, πρέπει να βοηθιέται από το περιβάλλον του στο να εντάσσεται σε κάθε εξελικτικό του στάδιο, με ομαλό τρόπο. 

Το να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, να βγάλει τα pumpers, να πετάξει το μπιμπερό και την πιπίλα, να ακούσει και να πει παραμυθάκι ή τραγουδάκι, το να πλύνει τα δόντια του, το να έχει παρέες και ενδιαφέροντα, καθώς μεγαλώνει από μικρό μικρό, το βοηθούν να «πετά» χαρούμενα και ανεξάρτητα σε κάθε του πρώτη φορά! 

Δεν αποφασίζει ο γονιός «τώρα θα αφήσω το παιδί μου να μεγαλώσει!» 

Το γεννά και απλά το μεγαλώνει βοηθώντας το να μεγαλώσει, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. 

Να γίνει αυτόνομο με σεβασμό στους γύρω του. 

Κάθε χρονιά, μετά την πρώτη δημοτικού, θα 'ναι μια καινούργια χρονιά, συνέχεια της προηγούμενης. Η πρώτη δημοτικού όμως, μοιάζει να ‘ναι η «απόλυτη αρχή»! 

Και κάθε χρόνο, η πρώτη μέρα του σχολείου θα ‘ναι πάντα η πρώτη μέρα. 

Ποτέ όμως δεν θα ‘ναι η απόλυτη πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού! 

Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι παρά μια μέρα, πρώτη μιας μεγάλης σειράς πολλών ημερών στο σχολείο, που θα ακολουθήσουν η μία μετά την άλλη, για πολλά χρόνια, και όλες μαζί τελικά, θα διαμορφώσουν τη σχολική πραγματικότητα του παιδιού. 

Ακόμη κι αν η πρώτη μέρα είναι δύσκολη, μπορούν να ακολουθήσουν πολλές άλλες καλύτερες. 

Το τονίζω αυτό για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση και να μην τρελαινόμαστε με υπερβολές. Το παιδί ξεκινά και πράγματι η γνωστική και συναισθηματική του ωριμότητα, η γραφική του ικανότητα, η πληρότητα και καθαρότητα του λόγου του, η διάρκεια της προσοχής του και η δυνατότητά του να συνδιαλέγεται με συνομήλικούς του αλλά και ενήλικες, με οργανωμένο τρόπο, θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία του στο σχολείο, μέσα και έξω από την τάξη. 

Η πρώτη στο δημοτικό δεν είναι πιο δύσκολη τελικά από την πρώτη στο γυμνάσιο, στην αγάπη, στην «χυλόπιτα», στο Πανεπιστήμιο, στο μεταπτυχιακό, στη δουλειά, στο στρατό, στη σεξουαλική επαφή, στο γάμο στο διαζύγιο, στο νοσοκομείο, στην απόλυση. 

Θυμάμαι την πρώτη χρονιά του γιου μου στο δημοτικό, όχι πολύ καλά. 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχε ερωτική επαφή και κάποια στιγμή μου το είπε ολόχαρος! 

Θυμάμαι την πρώτη μέρα του στο Πανεπιστήμιο. Θυμάμαι την πρώτη μέρα του στη δουλειά. 

Πιο πριν θυμάμαι το πρώτο του μεθύσι, μου το ‘πε, δεν το είδα. 

Θυμάμαι την κατασκήνωση παλιά, την πρώτη μέρα. 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψα στην αγκαλιά του και με παρηγορούσε αυτός. 

Θυμάμαι το πρώτο μας ταξίδι οι δυο μας. 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μεγάλος έκλαψε αυτός και δεν μπορούσα να τον παρηγορήσω, γιατί το θέμα που είχε εκείνη τη στιγμή με υπερέβαινε. 

Θυμάμαι τόσες πρώτες φορές, έντονες και σημαντικές, που η πρώτη δημοτικού είναι μόνο μία απ’ αυτές. 

Μιλώ για το μεγάλο αριθμό πρώτων φορών πιο πριν απ’ το μεγαλύτερο γιο. 

Όμως κι απ’ τον μικρότερο έχω να θυμάμαι άλλες κι άλλες πρώτες. 

Η πρώτη φορά θέλει ανεξαρτησία και σύνεση. 

Ασφάλεια στο ρίσκο. Που σημαίνει να’ σαι προετοιμασμένος και να κάνεις την επιλογή της συνέπειας. 

Δηλαδή να ‘σαι υπεύθυνος. Δηλαδή ώριμος για τη φάση που βρίσκεσαι.Ας βοηθάμε μέσα από τη δική μας ωρίμανση τα παιδιά μας να ωριμάσουν γλυκά όσο γίνεται σε μια ζωή συχνά δύσκολη και απρόβλεπτη. 

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! 




Μαρία Ρουσοχατζάκη
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Επικοινωνίας
Λογοπαθολόγος M.S., C.C.C. – Συγγραφέας Παιδικών Βιβλίων,  www.mrous.gr
E-mail : logos@mrous.gr
Youtube: Μαρία Ρουσοχατζάκη 

Η σωστή μητέρα δεν ξεχνάει τον εαυτό της...!!!!

Η Ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη σε πολλές στερεοτυπικές αντιλήψεις και αρνείται να ακούσει μία πιο ολοκληρωμένη άποψη και να την αποδεχτεί ως πιο ολοκληρωμένη και σωστή. 

Μία από τις αντιλήψεις που αναμασάει διαρκώς η κοινωνία είναι πως ο γονέας, ειδικά η μητέρα, δεν έχει πια δικαίωμα να ενδιαφέρεται για τον εαυτό της και να αγωνίζεται για τα όνειρά της. 

Κάθε φορά που μία γυναίκα είναι μητέρα και αγωνίζεται παράλληλα και για το στόχο της, γίνεται αποδέκτης κακεντρεχών σχολίων, σε αντίθεση με τον άνδρα ο οποίος δεν καταδικάζεται τόσο απόλυτα και σκληρά. 

Για το μεγαλύτερο ποσοστό της Ελληνικής κοινωνίας, η γυναίκα ακόμα και τώρα θεωρείται ολοκληρωμένη και πλήρης αποκλειστικά μόνο όταν τεκνοποιήσει. Για αυτό και επιτίθεται τόσο πολύ στη γυναίκα, επειδή ενδόμυχα θεωρεί πως πρέπει πλέον να ενδιαφέρεται αποκλειστικά για αυτό το ρόλο, επειδή για εκείνη είναι ότι σημαντικότερο υπάρχει. 

Η σωστή αντιμετώπιση του θέματος βρίσκεται κάπου στη μέση και μπορεί σίγουρα να υπάρξει μία χρυσή τομή. 

Διότι είναι άλλο να αδιαφορώ για το παιδί εξαιτίας του εγώ μου και άλλο να φτάσω στο σημείο να ξεχνάω εντελώς τον εαυτό μου. 

Σε καμία περίπτωση μία γυναίκα που αγωνίζεται για το όνειρό της, δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως κακή μητέρα. 

Αντιθέτως, μπορεί να είναι ένας πιο πλήρης άνθρωπος και να διαπνέεται από μεγαλύτερη διάθεση να φροντίζει το παιδί της. 

Και για το ίδιο το παιδί όμως βλέποντας τη μητέρα του να αγωνίζεται για το όνειρό της, διδάσκεται το σπουδαίο μάθημα του να μην εγκαταλείπει ποτέ τους στόχους και τα θέλω του και να συνεχίζει να αγωνίζεται για αυτά, παρά την ηλικία, την προσωπική κατάσταση ή οποιαδήποτε άλλη αντιξοότητα. 

Η καταπίεση των αναγκών και των ονείρων μας όχι μόνο δε μας καθιστά καλύτερους ανθρώπους και πιο ανιδιοτελείς γονείς, αλλά αντιθέτως, γεμίζει τους ανθρώπους με στεναχώρια, απωθημένα και νευρώσεις. Με αποτέλεσμα, να ξεσπάνε όλα αυτά τα απωθημένα στα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας, τα παιδιά. 

Αλήθεια, πόσα παιδιά δεν καταπιέστηκαν ψυχικά και με έντονη συναισθηματική βία για να ακολουθήσουν επαγγελματικούς ή προσωπικούς δρόμους , απλά και μόνο για να εκπληρώσουν τα απραγματοποίητα όνειρα των γονιών; 

Με αποτέλεσμα, να γίνουν και τα ίδια δυστυχισμένα; Πάρα πολλά. Και αυτό είναι ένα εγκληματικό λάθος, διότι τα παιδιά είναι ολοκληρωμένες υπάρξεις που έρχονται στη ζωή αυτή για να ζήσουν για εκείνα και όχι για εκπληρώσουν τα όνειρα των άλλων. 

Η παντελής έλλειψη φροντίδας για τον εαυτό οδηγεί τους γονείς να γίνουν υπερπροστατευτικοί, να ρίξουν όλο τους το ενδιαφέρον στο παιδί και στο τέλος να το ευνουχίσουν και τα κάνουν μαλθακά και φοβισμένα. 

Αν οι γονείς δεν είναι ευτυχισμένοι, τότε ούτε το παιδί θα είναι χαρούμενο. Αν η μητέρα είναι συνεχώς στεναχωρημένη, τότε ούτε αυτό θα ευεργετήσει την ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή του παιδιού. Το παιδί θα είναι περισσότερο ευδιάθετο όταν βλέπει τη μητέρα του χαρούμενη. 

Το να παραγκωνίζει κάποιος εντελώς τον εαυτό του, δίνει στο παιδί το λανθασμένο δρόμο που θα το οδηγήσει και εκείνο στο να μην υπολογίζει ποτέ τον εαυτό του. 

Αντιθέτως, η φροντίδα του παιδιού με τον παράλληλο αγώνα και για τα δικά μας όνειρα, μας κάνει καλύτερους και πιο ευδιάθετους και νουθετεί στο παιδί τα όρια, το μέτρο και την αυτοεκτίμηση. 

Η σωστή μητέρα βάζει πάνω από όλα το παιδί της, αλλά δε σταματάει να αφουγκράζεται ποτέ τον εαυτό του και τις ανάγκες του. Αν ξεχάσουμε εντελώς τον εαυτό μας, τότε καμία σχέση μας δε θα είναι ποτέ ισορροπημένη και υγιής. 




CoverPhoto: @Alain Laboile photography 

Ένας άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται αυτό που είναι ;

Ένας άνθρωπος, τελικά, γεννιέται ή γίνεται κακός; Έχουν ακουστεί άπειρες απόψεις, έχει χυθεί τόσο μελάνι ώστε να απαντηθεί με μία βεβαιότητα ή με ένα τουλάχιστον βασικό συμπέρασμα για ένα θεμελιώδες ερώτημα: Ένας άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται αυτό που είναι; 

Ένας άνθρωπος είναι τελικά από τη γέννησή του καλός ή κακός ή γίνεται; 

Ωστόσο , καλά και κακά στοιχεία ενυπάρχουν σε κάθε άνθρωπο, ένας σκληρός άνθρωπος μπορεί να εμφανίσει κάποια σημάδια ευαισθησίας, όπως και ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα ευαίσθητο χαρακτήρα, μπορεί να επιδείξει κιόλας μεγάλη σκληρότητα. Αλλά μπορούμε να ορίσουμε το καλό και το κακό ως ένα διαρκές μοτίβο συμπεριφοράς που έχει υπερισχύσει σε έναν άνθρωπο και είναι μόνιμο. 

Ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το θέμα δεν ήταν άλλος από το Σωκράτη. Ο Σωκράτης ως ο πρώτος ανθρωποκεντρικός φιλόσοφος που ασχολήθηκε με το μείζον αυτό ζήτημα, θεωρούσε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι από τη φύση του κακός ( σε αυτόν ανήκει η γνωστή φράση, ουδείς εκών κακός). 

Σύμφωνα με αυτόν, ένας άνθρωπος ο οποίος προβαίνει σε μία αξιόποινη πράξη , δεν έχει γνώση ότι αυτή του η πράξη είναι αντίθετη με την ηθική ή με αυτό που από την κοινωνία έχει οριστεί ως καλό (πχ κάποιος κλέβει, επειδή δεν έχει διδαχθεί ότι η πράξη του αυτή είναι αξιόποινη και ηθικά κατακριτέα). 

Άρα είναι η έλλειψη γνώσης (αγνωσία), εκείνη που κάνει έναν άνθρωπο καλό ή κακό. 

Όμως, θα διαφωνήσει κάποιος προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι πολλοί άνθρωποι διδάχθηκαν ότι η κλοπή είναι μία αξιόποινη πράξη όπως και ο φόνος και στο τέλος να ήταν αυτοί οι ίδιοι που σκότωσαν και έκλεψαν. Άρα, ήταν θέμα γνώσης η υπεροχή του καλού ή του κακού ,ή ένας άνθρωπος γεννιέται με έναν στοιχειώδη χαρακτήρα, ο οποίος πλάθεται με τα βιώματα – ειδικά αυτά που συμβαίνουν στην παιδική ηλικία; 

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η κύρια αιτία που σε έναν άνθρωπο μπορεί να υπερτερεί ο κακός , εγωιστής ή σκληρός χαρακτήρας να οφείλεται κατά κύριο λόγο στους γονείς και το κατά πόσο ένα παιδί αγαπήθηκε ή ανατράφηκε σωστά. 

Αυτό είναι ένα από τα λογικότερα επιχειρήματα, διότι ο άνθρωπος σε ένα μεγάλο βαθμό στα πρώτα χρόνια της ζωής του ‘’ρουφάει’’ σαν σφουγγάρι τις συμπεριφορές – καλές ή κακές – που έχουν υιοθετήσει οι γονείς του. 

Στην πορεία, αν το ίδιο άτομο έρθει αντιμέτωπο με την αδιαλλαξία ή τη σκληρότητα και την αδικία, και το ίδιο να υιοθετήσει αυτό τον τρόπο ζωής. Από την άλλη όμως υπήρξαν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε ιδρύματα ή κακοποιήθηκαν από γονείς και να υπερίσχυσε μέσα τους ο καλός τους χαρακτήρας και τα θετικά τους γνωρίσματα. 

Πολλοί διαφωνούν με την πεποίθηση ότι ένας άνθρωπος γεννιέται και έχει μεγαλύτερη ροπή στο καλό ή το κακό, διότι θεωρούν ότι ένα βρέφος δε μπορεί μέσα του να έχει κακία , μίσος , επιθυμία να βλάψει ή να προβεί σε κάποια αξιόποινη πράξη. 

Πολλοί αιτιολογούν την αντικοινωνική συμπεριφορά ως απόρροια εξωγενών από το άτομο γεγονότων ( ένα παιδί μεγαλώνει σε περιβάλλον κακοποίησης και όταν μεγαλώσει κακοποιεί και το ίδιο τη γυναίκα του , ένας άνθρωπος κλέβει επειδή βρέθηκε σε μία τραγική οικονομική κατάσταση). 

Ένας άνθρωπος, με τον ερχομό του στη ζωή, έχει και από εκείνη τη στιγμή έναν δικό του τρόπο αντίληψης ο οποίος με τα χρόνια , τα βιώματα και την ανατροφή πλουτίζει και αποκτά υπόσταση. Άρα ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ήδη μία ροπή η οποία λόγω βιωμάτων να βγαίνει στην επιφάνεια. 

Δύο άνθρωποι μπορεί να μεγάλωσαν σε ένα ίδρυμα , ο ένας μεγαλώνοντας να ασχολήθηκε με τον εθελοντισμό επειδή συμπόνεσε άλλα παιδιά και να μη θέλει κάποιος άλλος να βιώσει την εγκατάλειψη, ενώ ο άλλος μπορεί να μίσησε τους υπόλοιπους επειδή εκείνοι μεγάλωσαν καλά και εκείνος στερήθηκε την αγάπη. 

Με τον ίδιο τρόπο δύο άνθρωποι που νόσησαν, ο πρώτος να αγάπησε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω του, ενώ ο δεύτερος να μισεί τους άλλους επειδή ήρθε σε εκείνον η ασθένεια. Άρα μπορεί να υπάρξει ως συμπέρασμα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μέσα μία ροπή η οποία να βγαίνει στην επιφάνεια και να οξύνεται λόγω των βιωμάτων και των καταστάσεων. 

Η ανθρώπινη ψυχή είναι τόσο δύσκολη, πολυεπίπεδη, δυσανάγνωστη, έχει τέτοια μοναδικότητα και βάθος που δε σταματάει να εκπλήσσει. Και , σίγουρα, δε γίνεται να υπάρχει ένα και μόνο συμπέρασμα το οποίο να είναι απόλυτο, ειδικά σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. 

Η ροπή του ανθρώπου είτε περισσότερο στο καλό, είτε περισσότερο στο κακό είναι ένας συγκερασμός τόσο κοινωνικών, οικογενειακών καταστάσεων , όσο και έμφυτης ροπής από τη γέννηση του ατόμου κιόλας. 




Η αληθινή ελευθερία ξεκινά…!!!!

Η αληθινή ελευθερία ξεκινά... 

Όταν δε θέλεις να αποδείξεις πια τίποτα σε κανένα. Είσαι αρκετός για σένα και σου φτάνει. 

Όταν δεν περιμένεις πια μήνυμα από κανένα. 

Αχ! αυτό το μήνυμα. Πόσες ατελείωτες ημέρες και νύχτες περίμενες με αγωνία και καρδιοχτύπι εκείνο το μήνυμα, εκείνο το τηλέφωνο. Και τελικά, αποφάσισες να μην περιμένεις πια τίποτα από κανένα. Αν κάτι είναι να έρθει, θα έρθει. 

Όταν είσαι ο εαυτός σου, δεν τσαλακώνεσαι συνεχώς για να εντυπωσιάσεις άτομα που σε αφήνουν και απόλυτα αδιάφορη. Σε όποιον αρέσεις στην τελική. 

Όταν δε θέλεις να γίνεις όμορφη για τους άλλους. Πόσες ώρες πια πέρασες μπροστά από ένα καθρέφτη, προσπαθώντας να αρέσεις στους άλλους, να ακούσεις την επιβεβαίωση από τα χείλη τους, να αρέσεις σε εκείνον ή εκείνη για τον οποίο καρδιοχτυπούσες. Τώρα πια θέλεις να είσαι όμορφος για εσένα. 

Όταν δεν αφήνεις την ενοχή να σε κυριεύει, καταλογίζοντάς σου ευθύνες για όλα. Μην την ακούς, σταμάτα επιτέλους να αυτοτιμωρείσαι. 

Είσαι ελεύθερος όταν πια έχεις διαχωρίσει τις πραγματικές από τις πλασματικές σου ανάγκες. 

Όταν σταματάς να προσδοκάς από τους άλλους. Την αγάπη, το χρόνο, την προσοχή, την αναγνώριση. Κουράστηκε η ψυχή σου να προσδοκά λίγα ψίχουλα αγάπης, να ακουμπάς την καρδιά σου για να ζεσταθεί και να παγώνει περισσότερο. Και αποφασίζεις ότι όλα αυτά θα τα δίνεις πια εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. 

Όταν ανακαλύπτεις την πραγματική σου αξία και δεν επιτρέπεις πια σε κανένα να σε κάνει να νιώθεις άχρηστος ή λίγος. 

Όταν επιτέλους ανακαλύπτεις ότι η χαρά είναι αυτό που αξίζεις. Ότι γεννήθηκες για να βιώνεις την ευτυχία. Και αποφασίζεις να μην αφήσεις ξανά κανέναν και καμία να σε πληγώσει. 

Όταν ερευνάς, αναρωτιέσαι για τα πάντα, γελάς δυνατά, χορεύεις στη βροχή και δε σε νοιάζει αν βραχείς... 

Τότε πια είσαι ελεύθερος... 




Nα μην ξεχάσεις ποτέ...!!!!

Και να θυμάσαι να ανοίγεσαι με ζωντάνια στις χαρές της ζώης, να αγκαλιάζεις με δύναμη την ομορφιά της κάθε ημέρας που ξημερώνει μπροστά σου, να είσαι πάντα υπερήφανος γι’αυτό που είσαι, για όλα αυτά που είσαι. 

Μην προσπαθείς να τους κάνεις να σε αγαπήσουν, μη χτυπάς την κάθε πόρτα, μην αφήνεις τα λόγια ή τη σκληρή τους στάση να πληγώνουν την καρδιά σου. Δεν υστερείς σε τίποτα από αυτούς, μπορείς και εσύ να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις το θαύμα της ζωής με όλες τις χαρές και τις στεναχώριες της. 

Είσαι πανέμορφος από τη μέρα που γεννήθηκες, και αν κάποιοι στο διάβα της ζωής σου βρεθούν να σου πουν το αντίθετο, να μάθεις να μη σε απασχολεί. 

Να, πάλι σήμερα στο σχολείο κάποια παιδιά γελούσαν ειρωνικά και σε σχολίαζαν. Τα λόγια τους έκαναν τα μάτια σου να δακρύσουν και δεν ήξερες σε τι έφταιξες, τι τους έκανες και σε πληγώνουν. Να ήξερες μόνο πόσες φορές τα λόγια του κόσμου πλήγωσαν και εμένα και τον καθένα μας, όπως εσένα τώρα. 

Μην τους παρεξηγείς τους ανθρώπους, βιάζονται να σε κρίνουν εύκολα τις περισσότερες φορές, νομίζουν ότι είναι δυνατοί όταν σε κάνουν να νοιώθεις αδύναμος. Να μη σε απασχολεί όμως αυτό... 

Να μην ακούς αυτούς που σου λένε ότι τα όνειρά σου είναι μεγάλα, γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι με μικρή θέληση, μικρότερη από τη δική σου. Μην τους ακούς, η δύναμη της θέλησής σου είναι μεγαλύτερη από ότι πιστεύουν ότι κρατάει και σε εμποδίζει. 

Να θυμάσαι ότι πετυχαίνουμε στη ζωή περισσότερο από τα ''όχι'' των άλλων, παρά από τα ''ναι'' τους. 

Mην αφήνεις τις μικρές δυσκολίες που συναντάς, να σε κάνουν να νοιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις. Η αδυναμία σου μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη δύναμη που είχες ποτέ σου. 

Και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι η διαφορετικότητά σου είναι δικαίωμα και αυτό που κάνει τη ζωή τόσο όμορφη, το γεγονός ότι δεν είμαστε ίδιοι. 

Να αντλείς δύναμη από τους ανθρώπους που σε θεωρούν ήρωά τους και που στο πρόσωπό σου βλέπουν τη δίψα για ζωή και το πόσο δυνατός μπορεί να είσαι. Να είσαι υπερήφανος για τη διαφορετικότητά σου!!! 

Και να μην ξεχάσεις ποτέ ότι κάθε φορά που σε πληγώνουν, κάθε φορά που νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις, κάθε φορά που σε θεωρούν αδύναμο, διαφορετικό, ανίκανο, για μένα είσαι ο καλύτερος Φίλος που είχα ποτέ και είσαι υπέροχος και τέλειος όπως ακριβώς είσαι!!! 




CoverPhoto: @Alain Laboile 

Παρασκευή 4 Μαΐου 2018

Άλλαξε τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και τα πράγματα θα αλλάξουν....!!!!

Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος πού πιστεύει βαθειά ὅτι τά πιό σημαντικά μαθήματα στήν ζωή συχνά εἶναι τά ἁπλούστερα, αὐτά πού προσπερνᾶμε περισσότερο.Ἡ πείρα μου μοῦ ἔχει δείξει εἶναι ὅτι κάθε κατάσταση εἶναι πολύ λιγότερο σημαντική ἀπό τήν ἑρμηνεία της.Καί θά πάω ἀκόμη μακρύτερα γιά νά πῶ ὅτι κάθετί στήν ζωή εἶναι ἁπλό.

Εἶναι ἁπλά ἕνα προϊόν τοῦ νοήματος πού τοῦ δίνουμε. Ὅπως εἶπε ὁ Γουέιν Ντύερ, Ἄν ἁλλάξεις τόν τρόπο πού βλέπεις τά πράγματα, τά πράγματα πού βλέπεις ἁλλάζουν.

Κι αὐτό εἶναι ἐξαιρετικά σημαντικό γιατί ξεκλειδώνει κάθε πόρτα στόν κόσμο. Τό νά εἶσαι ἕτοιμος -ή νά ἔχεις αὐτήν τήν προοπτική, αὐτήν τήν κατανόηση, ὅτι εἶσαι ἐσύ πού ἔχεις τόν ἔλεγχο.Γνωρίζοντας χωρίς ἀμφιβολία ὅτι θά σέ πάει σέ μέρη. Ἡ ἐρώτηση, βέβαια, εἶναι τί κάνεις γι’ αὐτό? Ἔτσι? 

Δέν εἶναι μυστικό ὅτι τό νά δεῖς τά πράγματα μέ ἀρνητικά γυαλιά, πρόκειται νά ἐμφανιστοῦν ἀρνητικά. Ἄν κοιτάζεις τήν ζωή σάν μιά γιγάντια τραγωδία, καί εἶσαι πάντοτε τό ἀβοήθητο θῦμα, μάντεψε, θά μείνεις μέ αὐτόν τόν τρόπο.

Στήν οὐσία ἐνδυναμώνεις μία προφητεία αὐτοεκπλήρωσης. 

Εἴμαστε αὐτοί πού νομίζουμε ὅτι εἴμαστε.
Ὁ κόσμος γύρω μας ὑπάρχει ὅπως ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά τόν βλέπει.
Λέξεις ὅπως δυσκολία
Λέξεις ὅπως ἀδύνατο 
δέν σημαίνουν τίποτα.

Στήν οὐσία δέν ὑπάρχουν μέχρι νά τούς δώσουμε ζωή.

Δημιουργοῦμε ἀρνητικότητα, οἰκοδομώντας ἐμπόδια πού δέν ἔχουν κανένα λόγο νά ὑπάρχουν.

Μοῦ ἀρέσει νά ἁπλοποιῶ αὐτήν τήν ἐξίσωση γιατί γιά μένα τό θέμα εἶναι νά ἔχω ἕναν σκοπό καί νά τόν ὁλοκληρώσω.

Αὐτό εἶναι.
Εῖσαι στό σημεῖο Α καί θέλεις νά πᾶς στό σημεῖο Β.

Καί ὑπάρχουν πραγματικά 2 ἐπιλογές.
Μπορεῖς νά χαρτογραφήσεις τό μονοπάτι σου καί νά τό κάνεις νά συμβεῖ ἤ μπορεῖς νά δημιουργήσεις δικαιολογίες ὅτι εἶναι ἀδύνατο.

Πώς δέν μπορεῖς νά τό κάνεις .
Πώς ἡ ἐπιτυχία δέν εἶναι γιά σένα.

Ἄρχισε μέ μικρά πράγματα ὅπως νά ξυπνᾶς ἐνωρίς
ἤ ἅλλαξε τίς διατροφικές σου συνήθειες.

Βλέπουμε αὐτό πού εἶναι μπροστά μας καί ρωτᾶμε ΓΙΑΤΙ.

Δέν λέμε ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ?
Κι ἐδῶ εἶναι ἡ θεώρησή μου.

Ἀφοῦ τά ἀνθρώπινα ὄντα ἔστειλαν τόν ἄνθρωπο στήν σελήνη, μπορεῖς νά ἀρχίσεις μέ μιά στρατηγική νά ξυπνᾶς ἐνωρίς τό πρωί χωρίς νά σταματᾶς τό ξυπνητήρι. 

Εἶναι τόσο ἁπλό.
Κι αὐτό ἐφαρμόζεται σέ ὅλη τήν ἄνοδο στήν σκάλα σέ μεγαλύτερα πράγματα, νά τρέχεις μαραθώνειο, νά πάρεις τήν προαγωγή καί ἄλλα καί ἄλλα…Βγαίνοντας ἔξω ἀπό μιά ἰδιαίτερη κατάσταση.

Δές τόν ἑαυτό σου σάν κάποιον-κάποιαν πού κερδίζει,
Πού ἐπιτυγχάνει.

Παράτησε ὅλα τίς ὑπόλοιπες ἀποσκευές πίσω σου, δέν βοηθᾶνε κανέναν.

Λένε ὅτι κάποια ἀπό τά μεγαλύτερα πράγματα πού ὁλοκληρώθηκαν στήν ζωή, ὁλοκληρώθηκαν ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ἤξεραν ὅτι κάποτε τό θεωροῦσαν «ἀδύνατο».

Εἶχαν ἕνα στόχο καί τόν πέτυχαν.
Πρίν σκεφτεῖς τίς λεπτομέρεις, χρειάζεται νά γνωρίζεις ὅτι μιά λύση εἶναι ἐκεῖ ἔξω, ὅτι ὑπάρχει, τό θέμα εἶναι πότε θά τό κάνεις νά συμβεῖ.

Καί γι’ αὐτό εἶναι τόσο σημαντικό νά θέσεις τόν ἑαυτό σου γιά τήν ἐπιτυχία. Νά βάλεις τήν ἀρνητικότητα στήν ἄκρη καί νά ἀναλύσεις τί ὑπάρχει μπροστά σου μέ τούς φακούς κάποιου πού μπορεῖ καί θά τελειώσει τήν δουλειά.

Νά περιβάλλεσαι μέ θετικούς ἀνθρώπους.
Σταμάτησε νά ἀλληλεπιδρᾶς μέ πράγματα πού σοῦ λένε ὁ,τιδήποτε ἐκτός ἀπό ΝΑΙ.

Ἡ ζωή εἶναι ἀρκετά δύσκολη ἤδη.
Δέν χρειάζεσαι πρόσθετα ἐμπόδια.

Πρόκειται γιά σένα καί γιά αὐτόν τόν σκοπό.
Ἐσύ καί οἱ στόχοι σου.
Ὄχι ἄν ΜΠΟΡΕΙΣ, ἀλλά ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.
ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΣΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ?
Απολαύστε το παρακάτω βίντεο :




Δείτε πως μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τους τέσσερις κύριους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου που επηρεάζουν την ευτυχία μας...!!!!

Δείτε πως μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τους τέσσερις κύριους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου που επηρεάζουν την ευτυχία μας. Τα όμορφα αισθήματά σας ξεκινούν από αυτούς τους τέσσερις νευροδιαβιβαστές : 

· ντοπαμίνη 

· ωκυτοκίνη 

· σεροτονίνη και ενδορφίνες.

Όλα τα αισθήματα και τα συναισθήματα είναι το αποτέλεσμα των νευροχημικών αντιδράσεων, που λαμβάνουν χώρα στο σώμα σας.

Μαθαίνοντας να εκπαιδεύετε τον εαυτό σας και να αυξάνετε την επίγνωση και τη γνώση σας, μπορείτε να ενεργοποιήσετε αυτούς τους τέσσερις σημαντικούς νευροδιαβιβαστές, που αυξάνουν τη διάθεση, την ευτυχία και την παραγωγικότητα.

Ντοπαμίνη
Η ντοπαμίνη μας κινητοποιεί να αναλάβουμε δράση προς έναν στόχο, προς επιθυμίες και ανάγκες και δίνει ένα κύμα ενισχυτικής ευχαρίστησης όταν επιτυγχάνονται.

Η αναβλητικότητα, η αυτοαμφισβήτηση και η έλλειψη ενθουσιασμού συνδέονται με τα χαμηλά επίπεδα ντοπαμίνης.
Η ντοπαμίνη παίζει επίσης μεγάλο ρόλο στην διατήρηση ενός υγιούς βάρους.

Όταν έχετε επαρκή επίπεδα ντοπαμίνης στο σύστημά σας, τρώτε λιγότερο, κάνετε πιο συνετές επιλογές και έχετε μεγαλύτερη συγκέντρωση.

Τα χαμηλά επίπεδα ντοπαμίνης συνδέονται με την κατάθλιψη, την αναβλητικότητα και με αισθήματα αυτοαμφισβήτησης.

Για να αυξήσετε τα επίπεδα ντοπαμίνης σας, ορίστε καθημερινούς ή μηνιαίους στόχους, ώστε να λαμβάνετε ικανοποίηση όταν τους πετυχαίνετε.

Δημιουργήστε νέους στόχους πριν επιτύχετε τους τρέχοντες.
Αυτό διασφαλίζει μία διαρκή ροή για να βιώνετε την έκκριση ντοπαμίνης.

Κινητοποιηθείτε μέσω της γυμναστικής αφού η ντοπαμίνη αυξάνεται παράλληλα με την σεροτονίνη και τις ενδορφίνες όταν γυμνάζεστε.

Ωκυτοκίνη
Ο υποθάλαμος του εγκεφάλου μας παράγει μία ορμόνη, που ονομάζεται ωκυτοκίνη, η οποία είναι επίσης νευροδιαβιβαστής.

Αναφέρεται ευρέως ως η ορμόνη “της αγκαλιάς” ή “της αγάπης”.

Έχει αποδειχθεί ότι εμπνέει αισθήματα εμπιστοσύνης, αγάπης, χαλάρωσης και ήρεμη διάθεση, μειώνοντας το στρες.

Όταν αγκαλιάζεστε, γελάτε, χορεύετε, κρατιέστε από το χέρι, ακούτε την αγαπημένη σας μουσική και βρίσκεστε με ανθρώπους που σας κάνουν χαρούμενους, διεγείρετε την εσωτερική παραγωγή σας. 

Ένα άλλος απίστευτος πυροδότης, που αυξάνει την ωκυτοκίνη έως 10-50% είναι το διάβασμα ενός βιβλίου ή η παρακολούθηση μίας ταινίας, που σας συγκινεί.

Για να αυξήσετε τα επίπεδα ωκυτοκίνης σας, κάντε μασάζ, αφού χαλαρώνει τους μύες σας και η παρατεταμένη σωματική επαφή πυροδοτεί την απελευθέρωση της ωκυτοκίνης.

Δείξτε στους φίλους και στην οικογένειά σας ότι τους αγαπάτε, αγγίζοντάς τους τρυφερά.

Μπορείτε να πάρετε αγκαλιά τους γονείς σας, να αγκαλιάσετε ένα φίλο, ή να αγκαλιαστείτε με τον/την σύντροφό σας.Ακόμα και το να δώσετε σε κάποιον ένα δώρο μπορεί να αυξήσει την ωκυτοκίνη σας.

Σεροτονίνη
Μπορεί να σας προκαλέσει έκπληξη να μάθετε ότι η μεγαλύτερη ποσότητα του νευροδιαβιβαστή των όμορφων αισθημάτων, της σεροτονίνης, κατασκευάζεται και κατοικεί στο έντερό σας.

Η σεροτονίνη είναι υπεύθυνη για την διάθεση, την όρεξη, την ποιότητα του ύπνου, το αίσθημα σεξουαλικής επιθυμίας και την υψηλού επιπέδου εγκεφαλική λειτουργία, όπως η μνήμη και η μάθηση.

Όταν δεν έχετε αρκετή σεροτονίνη, βρίσκεστε σε μεγαλύτερο κίνδυνο κατάθλιψης και άλλων διαταραχών διάθεσης, όπως επίσης ριψοκίνδυνων συμπεριφορών.

Για να αυξήσετε αυτό το χημικό του εγκεφάλου, αναλογιστείτε παρελθούσες επιτυχίες και εξασκηθείτε στην ευγνωμοσύνη.

Όχι μόνο θα νιώσετε σημαντικοί για αυτά που έχετε καταφέρει, αλλά εξασκώντας την ευγνωμοσύνη, θα συνειδητοποιήσετε ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που αξίζουν στην ζωή.

Η σεροτονίνη ρέει όταν νιώθετε αξιόλογοι ή σημαντικοί.
Η μοναξιά και η κατάθλιψη εμφανίζονται όταν η σεροτονίνη απουσιάζει.

Οι φυσικοί τρόποι για να τονώσετε τη σεροτονίνη σας είναι η ασφαλής έκθεση στο ηλιακό φως – 10-15 λεπτά την ημέρα παράγουν Βιταμίνη D – η ποιότητα ύπνου, η τακτική άσκηση και ο περιορισμός της κατανάλωση “λευκών” τροφών, όπως η ζάχαρη, το ρύζι, το αλεύρι και τα ζυμαρικά.

Αντιθέτως, προσθέστε τυρί, αυγά, ξηρούς καρπούς, μπανάνες, αβοκάντο, γαλοπούλα, και ψάρια, ως σημαντικά συστατικά του καθημερινού διατροφικού σας πλάνου.

Άλλοι τρόποι για να αυξήσετε τα επίπεδα της σεροτονίνης σας είναι να κάνετε χαρούμενες σκέψεις, αφού ο εγκέφαλός σας παράγει σεροτονίνη, όταν ανακαλείτε χαρούμενες αναμνήσεις ή σκέφτεστε πράγματα που σας κάνουν χαρούμενους.

Κάντε μία χαμηλής έντασης γυμναστική, αφού το σώμα σας παράγει σεροτονίνη όταν κάνετε ασκήσεις αεροβικής, σε αντίθεση με τις ενδορφίνες, που τις παράγει κατά την αναερόβια άσκηση.

Ενδορφίνες
Οι ενδορφίνες είναι οι νευροδιαβιβαστές που παράγονται στην υπόφυση και στο κεντρικό νευρικό σύστημα.Είναι υπεύθυνες για πολλές λειτουργίες, που σχετίζονται συνολικά με τα αισθήματα χαράς και ευεξίας.

Αυτές οι ορμόνες είναι η πρώτη γραμμή άμυνας του σώματος παρέχοντας οπιούχα δράση (παρόμοια με της μορφίνης) μετά από γυμναστική ή τραυματισμό και μας κάνουν να νιώθουμε φανταστικά. Μπορούν να διεγερθούν από τροφές, όπως το κακάο (μαύρη σοκολάτα), οι μπανάνες, οι ξηροί καρποί, τα ψάρια, το γιαούρτι, και η γαλοπούλα.

Οι καλύτερες φυσικές μέθοδοι δημιουργίας αυτών των χημικών μεγάλης ισχύος είναι το σεξ, το γέλιο, η άσκηση και οι νόστιμες ή οι πικάντικες τροφές. 

Εν ολίγοις, η έρευνα έχει δείξει ότι ο εγκέφαλος έχει την δυνατότητα για νευροπλαστικές αλλαγές σε κάθε ηλικία.

Μπορείτε να εξελίξετε τον εγκέφαλό σας εκπαιδεύοντας τα εγκεφαλικά κύματα και τους νευροδιαβιβαστές με την Κβαντική Βιο-Ανάδραση, την τελευταία εξέλιξη στην Βιο-Πληροφορικής Κβαντικής Ιατρικής για να σας βοηθήσει να εγκαταστήσετε νέες χαρούμενες συνήθειες με επανάληψη και συνέπεια. 

Με αυτόν τον τρόπο θα αρχίσετε να μεταστρέφετε την βιοχημική ισορροπία του εγκεφάλου σας.

Με τον καιρό, οι νέες συνήθειές θα σας φαίνονται τόσο φυσικές όσο και οι παλιές σας.




Δρ. Βιολέττα Αννίνου, Ph.D.
Αριστούχος Μοριακής Βιολογίας Delaware, USA
Κάτοχος δύο διδακτορικών: Ολιστική Διατροφολογία - Κβαντική Βιο – Ανάδραση
Μεταπτυχιακό στη Νευρολογία, Νευρο – Ανατομία και στη Νευροηλέκτρο- Φυσιολογία.
Βραβευμένη για τις έρευνες της στη Μοριακή Βιολογία από το Dupont, Delaware, USA ( Dupont Ιατρικών Ερευνών).
πηγές πληροφόρησης:

Τρ. Ζαχαριάδης : «Ανώριμοι γονείς αναθρέφουν ανώριμα παιδιά..»...!!!!

Πολύ συχνά ακούμε σε συζητήσεις να είναι στα χείλη όλων ερωτήσεις όπως: «τι έχει πάει τόσο στραβά;», «πως φτάσαμε εδώ που είμαστε;» κ.λ.π.

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από τα προβλήματα που είναι κοινά σε παγκόσμια κλίμακα, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα σημαντικό τοπικό ζήτημα : την ανωριμότητα!

Δυστυχώς ακόμη και σε συνέδρια, γίνεται συχνά ειδική μνεία σε σχέση με το ότι ο μέσος Έλληνας αργεί να ωριμάσει.

Η κρίση μάλιστα που περνάμε, ενισχύεται πάρα πολύ απ’ τον παραπάνω παράγοντα. Τα αίτια αυτής της ανωριμότητας θα τα βρούμε στη δομή της ελληνικής οικογένειας. Ανεξάρτητα από το πώς και πότε ξεκίνησε να υφίσταται αυτό πρόβλημα (γιατί δεν ήταν ανέκαθεν έτσι), στην παρούσα φάση θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε.

Κάθε οικογένεια στήνεται αρχικά γύρω από τους δύο γεννήτορες. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ανήκουν πλήρως σε μια ομάδα και μέσα στα όριά της να εξασφαλίζουν στενές, αυθεντικές σχέσεις. 

Ο κάθε σύντροφος λοιπόν μέσα από τη στενή ψυχο-σεξουαλική σχέση που αναπτύσσει με τον άλλον, προσδοκά να καλύψει τις ανάγκες του για στοργή, μοίρασμα και αληθινή ένωση. Όμως καθώς μεγαλώναμε, πολλούς από εμάς δεν μας προετοίμασαν επαρκώς ώστε να είμαστε ικανοί να δομήσουμε μια τέτοια αυθεντική σχέση. 

Έτσι ο πατέρας και η μητέρα συχνά δεν μπορούν να βρουν αναμεταξύ τους αυτό που αναζητούν. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά «πληρώνουν τα σπασμένα»...

Ο γονιός μετατρέπει (ασυνείδητα) τον μπλοκαρισμένο ερωτισμό του προς το σύντροφο, σε υπερβολική στοργή προς το παιδί. Οδηγεί έτσι τον απόγονό του να δεθεί κυριολεκτικά μαζί του. Γονιός και τέκνο, σχηματίζουν έναν αδιάρρηκτο προσωπικό δεσμό. Είναι σαν να ορκίστηκαν σιωπηλά να σχηματίσουν οι δυο τους μια ομάδα που δεν χωρά κανέναν άλλο! Ακόμη κι ο άλλος γονιός μένει απέξω. 

Αυτό βέβαια στην ουσία τον βολεύει. Γιατί πατέρας και μητέρα έχουν ταιριάξει μεταξύ τους στα νευρωτικά τους χαρακτηριστικά. Ο καθένας δηλαδή έχει βρει στον άλλον, το άρρωστο (πλην όμως γνώριμο!) κομμάτι του από την παλιά δική του οικογένεια. 

Όταν λοιπόν ο ένας παίρνει το συμβιωτικό με το παιδί ρόλο, ο άλλος αναλαμβάνει το ρόλο του «συναισθηματικού ζητιάνου». Με αυτό τον τρόπο στήνεται μια δυναμική (νοσηρή) ισορροπία και η οικογένεια δένει σφικτά.

Στατιστικά είναι συχνότερα η μητέρα αυτή που δημιουργεί τη συμμαχία με το παιδί.

Ο πατέρας δεν είναι σε θέση να καλύψει τις συναισθηματικές της ανάγκες ως σύζυγος και αυτή τις καλύπτει μέσα από το παιδί της. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μένουν σε μια σχέση εξάρτησης και πιθανόν δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους. Η μητέρα πάλι, ανακουφίζεται μέσα στην παντοδύναμη κυριαρχία της. 

Έχοντας τον απόγονο ως λάφυρο, αισθάνεται ότι έχει κατατροπώσει το αρσενικό, που έτσι κι αλλιώς την έχει απορρίψει. Ο μεγάλος χαμένος από αυτά τα «παιγνίδια» είναι βεβαίως το παιδί. Το βρέφος, εάν του επιτρέπαμε να αναπτυχθεί φυσιολογικά, θα έπρεπε να ολοκληρώσει σταδιακά μέσα στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του τη διαδικασία της εξατομίκευσης.

Αυτό σημαίνει να περάσει «αναίμακτα» και με φυσικό τρόπο τη φάση του αποχωρισμού από τη μητέρα και να αρχίσει να σχηματοποιεί τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πολλές μαμάδες όμως εξαιτίας των δικών τους κενών εμποδίζουν την υγιή ανάπτυξη των παιδιών τους. Τους μεταδίδουν (με μη λεκτικούς τρόπους συνήθως) τα δικά τους μπλοκαρίσματα. 

Όπως ένα παιδί φοβάται να μην το εγκαταλείψουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο φοβάται και η μητέρα (που έχει μείνει ουσιαστικά ανώριμη) να μην εγκαταλειφθεί από το παιδί της. Η συμβιωτική σχέση έχει στηθεί. 

Ο ομφάλιος λώρος είναι ξανά άθικτος και ενώνει αδυσώπητα τις δύο πλευρές, οι οποίες θα τραβούν η μια την άλλη εις αεί. Τo παιδί έχει πλέον μάθει να αξιολογεί τον (από)χωρισμό ως εγκατάλειψη και καταστροφή.

Ο πατέρας δεν είναι βέβαια άμοιρος ευθυνών σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Δέχεται αδιαμαρτύρητα την όλη κατάσταση και αντί να επέμβει διαχωρίζει συνήθως τη θέση του. Αποτραβιέται στην άκρη και αφήνει τη γυναίκα να λάβει τις δύσκολες αποφάσεις. Η κατάσταση του είναι άλλωστε γνώριμη, αφού σε μια ίδιας δομής οικογένεια μεγάλωσε κι ο ίδιος. 

Ούτε αυτός έχει ενηλικιωθεί. Η βρεφική πλευρά της προσωπικότητας και των δύο συζύγων ζητά επιτακτική ικανοποίηση. Δεν υπάρχει μια ώριμη σχέση ικανή για βάθος συναισθημάτων και αληθινή κατανόηση. Στο γάμο πλέον, δεν διαπραγματεύονται δύο ενήλικες. 

Είναι δύο μικρά παιδιά που ζουν μαζί και διεκδικούν το ένα από το άλλο υποχρεωτική ευχαρίστηση. Το αποτέλεσμα είναι οι οικονομικές διαφορές, οι τσακωμοί και η απιστία (το 92% των αντρών απατά. Και στις γυναίκες τα ποσοστά έχουν αυξηθεί, μιλάμε σήμερα για 70%).

Θεωρητικά μιλώντας, οι γονείς αποκτούν παιδιά με αρχική πρόθεση να τους προσφέρουν επαρκή κάλυψη των υλικών και συναισθηματικών τους αναγκών. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν όμως, χρειάζεται να μειώνεται η φροντίδα και η προστασία τους προς αυτά, έτσι ώστε να δοκιμάσουν τα ίδια να φροντίσουν τον εαυτό τους. 

Για να το θέσουμε με ψυχαναλυτικούς όρους, πρέπει να αντικατασταθεί η αρχής της ηδονής (ευχαρίστησης) από την αρχή της πραγματικότητας. Δυστυχώς, ωριμότητα και προσκόλληση δεν ταιριάζουν. Τι γίνεται όμως στ’ αλήθεια; Οι γονείς περνούν στα παιδιά τους τα περίφημα «διπλά μηνύματα».

Τους δίνουν δηλαδή ταυτόχρονα δύο αντικρουόμενες οδηγίες! Μπορεί για παράδειγμα να παροτρύνουν από τη μια το παιδί να παντρευτεί και να τεκνοποιήσει και από την άλλη να σαμποτάρουν με κάθε μέσο όλες τις ερωτικές επιλογές του παιδιού. Θυμηθείτε τις ελληνικές ταινίες και την «αθάνατη» Ελληνίδα μάνα : «Εγώ πότε θα κρατήσω στα χέρια μου εγγονάκι?» και ταυτόχρονα «Δεν μπορώ να καταλάβω που πας και τις βρίσκεις όλες... η μια χειρότερη απ’ την άλλη!». 

Αυτό που στην ουσία επιθυμεί η μητέρα είναι παράλογο και ανεδαφικό : θέλει ο γιος της να θέτει όρια σε όλους τους άλλους αλλά να παραμένει εξαρτημένος από την ίδια. Δε χρειάζεται σοφία για να αντιληφθούμε το ασύμβατο του πράγματος. Ένας άνθρωπος εκπαιδεύεται να είναι ή εξαρτημένος ή ανεξάρτητος. Δεν γίνεται να είναι υποταγμένος στη μαμά του, αλλά όχι στη γυναίκα με την οποία θα ζήσει μαζί.

Όταν λοιπόν ακούμε κάποιον να ξεστομίζει περήφανα τη φράση : «Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια», θα μπορούσαμε να διακρίνουμε κι ένα δεύτερο μήνυμα πίσω από αυτή.

Ίσως μια διευκρίνιση του τύπου : «Κανένας μας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί κανέναν». Η διευκρίνιση αυτή υποκρύπτει ταυτόχρονα και την απειλή ότι αν κάποιος τολμήσει να απομακρυνθεί από την οικογένεια, τότε θα στερηθεί την αγάπη και τη στοργή των υπολοίπων. Άρα κανείς δεν έχει στην ουσία την *άδεια* να οδεύσει προς την εξατομίκευση. 

Το οικογενειακό «δέσιμο» γίνεται αυτοσκοπός. Με ένα σχεδόν ιδεοψυχαναγκαστικό τρόπο, το «Εγώ» της οικογένειας αφιερώνεται στη διαιώνιση αυτής της σχέσης εξάρτησης. Δυστυχώς ένας σημαντικός αριθμός από αυτά τα άτομα έχει ή αποκτά τα στοιχεία της προσωπικότητας ενός καταθλιπτικά οργανωμένου ανθρώπου.

Σκεφτείτε τώρα μέχρι πια ηλικία μένουν οι νεοέλληνες και οι νεοελληνίδες κάτω από την πατρική στέγη. Βλέπουμε νέους ανθρώπους στην ηλικία των είκοσι πέντε, τριάντα ή κι τριάντα πέντε ετών να είναι προσκολλημένοι στη γονική εστία. 

Στην Ευρώπη το έχουν παρατηρήσει αυτό και μας ειρωνεύονται συνεχώς. Υπάρχουν μάλιστα ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες εάν στα τριάντα σου μένεις με τη μαμά σου, αυτό θεωρείται αυτόματα ψυχοπαθολογία. Στην Ελλάδα βέβαια το φαινόμενο αυτό είναι κοινωνικά αποδεκτό. 

Οι νέοι από τη μεριά τους υποστηρίζουν ότι είναι πρακτικοί οικονομικοί λόγοι αυτοί που τους εμποδίζουν να μετακομίσουν. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες ενός ενήλικα. 

Οι γονείς πάλι αισθάνονται ασφάλεια που έχουν κοντά τους και υπό τον έλεγχό τους τα παιδιά τους. Δεν διακινδυνεύουν κανέναν αποχωρισμό και δεν συνταξιοδοτούνται από τον αρχικό τους ρόλο. Έτσι διατηρούν αυτή την κατάσταση όσο περισσότερο μπορούν.

Τι γίνεται τώρα όταν έρθει η ώρα για το παιδί να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια;

Γιατί έρχεται κάποια στιγμή (σε μια φάση έντονης αμφιθυμίας συνήθως) για όλους αυτούς τους ανώριμους άντρες και γυναίκες, που αποφασίζουν να παντρευτούν. Ο γάμος αυτός βέβαια δεν έχει τις προϋποθέσεις για να στεριώσει σωστά. Οι δύο σύζυγοι χαμένοι στα δικά τους προβλήματα είναι ανίκανοι να εδραιώσουν μια αληθινή και βαθιά συντροφική σχέση. Σύντομα αρχίζουν τα προβλήματα. 

Η μόνη διέξοδος που βρίσκουν τα ζευγάρια είναι η απόκτηση τέκνων. Τα παιδιά σαν από μηχανής θεοί, έρχονται να δώσουν (παροδικά) τη λύση στη λιμνασμένη και άχαρη σχέση των γονιών τους. Συμβολικά, η γέννησή τους μειώνει το άγχος του θανάτου των γονιών. 

Ο νέος πατέρας και η νέα μητέρα έχουν τώρα κάτι για να απασχολούνται (και μάλιστα full time) αντί να πρέπει να διαπραγματευτούν την προβληματική τους σχέση. Φυσικά τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί, αλλά έχουν μετατεθεί στο μακρινό μέλλον.

Με την απόκτηση των παιδιών φαίνεται πλέον σε όλη της την έκταση η κακή εκπαίδευση που έχουν λάβει οι γονείς από την πρώτη τους οικογένεια. Πρώτα απ’ όλα τους είναι αδύνατο να αποκολληθούν από αυτή και να δοθούν ψυχή τε και σώματι στη νέα δική τους οικογένεια. Πολλοί δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν σε ποια οικογένεια πραγματικά ανήκουν. 

Συχνά ο/η σύντροφος φαντάζει σαν αντίπαλος (είναι ο «ξένος») και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη παρά μόνον για την παλιά καλή οικογένεια. Το δεμένο με την παλαιά οικογένεια μέλος αποδίδει τους «δαίμονες» στη νέα του οικογένεια. 

Σαν τον κακοποιημένο που, μόλις βρει ευκαιρία, θα κακοποίηση και καραδοκεί να εφαρμόσει τη γνώριμη σε εκείνον συμπεριφορά. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες αγιοποιούνται. Επειδή αποπλανητικά τόσα χρόνια έχτιζαν εξαρτητική σχέση με το παιδί τους, αυτό νιώθει ότι με τον γάμο του τους πρόδωσε. Αιτία της «προδοσίας» βαφτίζεται ο/ή σύζυγος. Έτσι προκύπτουν οι γνωστές εχθρικές διαθέσεις έναντι εκείνου που τους «έκλεψε» από τη μητρική/πατρική αγκαλιά (θυμηθείτε τη σχέση νύφης – πεθεράς).

Με τη σειρά τους λοιπόν οι νέοι γονείς θα αναπαράγουν το γνώριμο σε αυτούς πρότυπο.

Θα φροντίσουν τα παιδιά τους να μην απελευθερωθούν ποτέ συναισθηματικά από αυτούς. Η νέα γενιά θα φοβάται με τη σειρά της οποιαδήποτε αποστασιοποίηση από τη γονική εστία. Τα «δεμένα πρωταρχικά τρίγωνα» θα συνεχίσουν να υπάρχουν και τα παιδιά θα εκδηλώνουν θυμό για το δήθεν βίαιο απογαλακτισμό τους. Θα προτιμούσαν να παραμείνουν αιωνίως προσκολλημένα στους γονείς τους.

Όταν έρθει η ώρα λοιπόν να αλλάξουν ρόλους και να γίνουν σύζυγοι, εραστές και γονείς οι ίδιοι, το σύστημα καταρρέει! Το μοντέλο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ανώριμοι γονείς αναθρέφουν ανώριμα παιδιά. Γενεές ολόκληρες ταλαιπωρούνται και υποφέρουν σκληρά στην Ελλάδα από αυτή την πραγματικότητα. Τώρα όμως ξέρουμε τι μας συμβαίνει. Η επιλογή είναι πλέον δική μας.

Aπόσπασμα απο το βιβλίο του ψυχαναλυτικού θεραπευτή Τρύφωνα Ζαχαριάδη «Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον” εκδόσεις Αρμός 




Βοηθήστε το παιδί σας να ανακαλύψει τον άγγελο μέσα του...!!!!

Τι σας ζήτησε φέτος το παιδί σας για τα Χριστούγεννα; Τι έγραψε στη λίστα του για τον Αι-Βασίλη; 

Το παιχνίδι που είδε σε κάποια διαφήμιση; Το τελευταίο ηλεκτρονικό γκάτζετ; Ένα smartphone;

Καλά όλα αυτά, αλλά σύντομα θα παλιώσουν, τα παιδιά θα τα βαρεθούν, θα ξεχαστούν, θα αντικατασταθούν από κάτι άλλο…. Τελικά τι θα μείνει; 

Αν πραγματικά σας ενδιαφέρει να μείνει «κάτι», να κάνετε τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σας, όχι για λίγες μόνο μέρες, αλλά για μια ολόκληρη ζωή, τότε, εκτός από τα δώρα που ζήτησε, να του κάνετε και ένα δώρο έκπληξη, που δεν το περιμένει: να το βοηθήσετε να ανακαλύψει τον άγγελο που έχει μέσα του!

Όλοι έχουμε έναν άγγελο μέσα μας, τον καλό, θετικό, υπέροχο, πνευματικό μας εαυτό, αλλά συχνά ξεχνάμε την ύπαρξη του, επειδή μας παίρνει η κατηφόρα της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων. 

Δείχνοντας στα παιδιά μας το δρόμο να συναντήσουν τον άγγελο μέσα τους, στην πραγματικότητα τα βοηθάμε να έρθουν σε επαφή με την αγάπη, την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, τη δοτικότητα, τη συμπαράσταση, την αγάπη για το συνάνθρωπο, συναισθήματα που θα διαμορφώσουν το παιδί σας σε έναν καλύτερο και πιο ευτυχισμένο άνθρωπο.

Ξέρετε όμως κάτι σημαντικό; Η θεωρία δε μετράει, αυτά τα μαθήματα ζωής διδάσκονται μόνο στην πράξη. Να τι μπορείτε να κάνετε λοιπόν:

1. Δώστε στο παιδί σας την ευκαιρία να γίνει Άγιος Βασίλης. Ξεκαθαρίστε παλιά ρούχα και παιχνίδια, σε καλή κατάσταση, και χαρίστε τα. Ακόμα καλύτερα, αν μπορείτε να τα τυλίξετε σε όμορφα χαρτιά και να τα πάτε προσωπικά με το παιδί σας σε κάποια οργάνωση για να τα χαρίσει σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.

2. Γενναιοδωρία. Ζητήστε από το παιδί να διαλέξει κάποια τρόφιμα στο σούπερ μάρκετ που κάνετε τα ψώνια σας και βάλτε τα στο ειδικό κουτί δωρεάς τροφίμων σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Συζητήστε με το παιδί σας για το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι σε ανέχεια και ότι το να χαρίσετε κάτι δίνει μεγάλη χαρά.

3. Προτρέψτε το παιδί σας να γράψει κάρτες που λένε «Ευχαριστώ». Εκτός από τις κλασσικές κάρτες που εύχονται χρόνια πολλά, με αυτό τον τρόπο το παιδί μπορεί να δείξει ότι εκτιμάει την προσφορά ενός δασκάλου, ενός συγγενή, ενός φίλου.

4. Συζητήστε για την αρετή της καλοσύνης. Τι καλές πράξεις μπορείτε να κάνετε για να λαμπρύνετε την μέρα ενός άλλου ανθρώπου; Όσο μικρές και αν είναι αυτές οι πράξεις, να θυμάστε ότι κάνουν μεγάλη διαφορά στη ζωή κάποιου άλλου.

5. Χαρίστε γλυκά χαμόγελα και… παραδοσιακά γλυκά. Φτιάξτε μαζί με το παιδί σας μελομακάρονα, κουραμπιέδες, κουλουράκια, γλυκά από τον τόπο που κατάγεστε ή από τον τόπο καταγωγής των δικών σας γονιών ή παππούδων και μοιράστε γλυκά σε φίλους και γνωστούς.

6. Οικογενειακό συμβούλιο καλοσύνης. Συζητήστε με το παιδί σας τρόπους με τους οποίους μπορείτε να συμβάλετε οικογενειακώς για να κάνετε τον πλανήτη γη ένα καλύτερο μέρος. Κάντε μια λίστα με τις ιδέες του κάθε μέλους της οικογένειας. 

Οι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να συμβάλετε μπορεί να είναι με μία δωρεά σε μία παγκόσμια οργάνωση, όπως η VVF, ή σε κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό, ή μια απόφαση τύπου να περπατάτε περισσότερο και να χρησιμοποιείτε ως οικογένεια το αυτοκίνητο λιγότερο για να μη μολύνετε το περιβάλλον.

7. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να φτιάξει χειροποίητα δώρα και κάρτες και να τα χαρίσει σε αγαπημένους του ανθρώπους, χωρίς να περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα.




Σας προσκαλώ να πάτε στο http://katapliktiki.gr για άρθρα, νέα και χρήσιμες πληροφορίες.
Θυμηθείτε επίσης να επισκεφθείτε την επαγγελματική μου σελίδα στο Facebook
https://www.facebook.com/lvarvogli να κάνετε like και να συζητήσουμε!
Διαλέξτε Αγάπη, Ηρεμία, Χαρά!   Δρ Λίζα
Ψυχολόγος- Συγγραφέας

Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ είχε μια ερευνητική ευκαιρία που λίγοι μελετητές του εγκεφάλου θα ευχόντουσαν να έχουν + video...!!!!

                                           
Η Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ είχε μια ερευνητική ευκαιρία που λίγοι μελετητές του εγκεφάλου θα ευχόντουσαν να έχουν. 

Έπαθε ένα σοβαρό εγκεφαλικό και παρακολούθησε τον εαυτό της καθώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου της, η κίνηση, η ομιλία, η αυτοσυνείδηση, σταματούσαν μία μία. Μια εκπληκτική ιστορία.

                             
http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

6 Aρνητικά πράγματα που λέτε στο παιδί νομίζοντας ότι είναι θετικά...!!!!

Και τι να πείτε που να είναι σωστό 
Έρευνες δείχνουν ότι θετικές εκφράσεις που λένε οι γονείς στα παιδιά τους θεωρώντας ότι τους κάνουν καλό επιτελούν ακριβώς το αντίθετο: όχι μόνο δε βοηθάνε, αλλά έχουν και αρνητικά αποτελέσματα! 

Ο λόγος που δεν κάνουν καλό; Επειδή αυτές οι φράσεις είναι θετικές μόνο επιφανειακά και στην πραγματικότητα δε βοηθάνε το παιδί να χτίσει εσωτερικό σύστημα πλοήγησης στον κόσμο και τη ζωή. 

1. Μπράβο! 
Γονείς, συγγενείς και δάσκαλοι λένε τόσο συχνά «μπράβο», που τελικά χάνει την αξία του! Λέγοντας «μπράβο» σε ένα παιδί για το κάθε τι που κάνει, μικρό ή μεγάλο, με ή χωρίς προσπάθεια, το παιδί μαθαίνει ότι αυτό είναι απλώς μια έκφραση και δεν το συνδέει πραγματικά και βαθιά με κάτι που το ίδιο έχει κάνει. Συνήθως τα παιδιά ακούνε πολλά «μπράβο» για τα αυτονόητα, οπότε δεν έχουν κάτι ουσιαστικό για να αισθάνονται περήφανα για τον εαυτό τους. 

Τι να πείτε αντί για «μπράβο» 
Δε χρειάζεται να επικεντρώνεστε πάντα στο αποτέλεσμα. Εξίσου σημαντικό είναι να επαινέσετε την καλή προσπάθεια: «βλέπω ότι πραγματικά συγκεντρώθηκες», «αυτή είναι στ’ αλήθεια μια καλή προσπάθεια», κλπ., δηλώσεις που δείχνουν στο παιδί ότι η προσπάθεια είναι πολύ σημαντική για να φτάσει στο αποτέλεσμα. Με αυτό τον τρόπο τονώνετε την αυτοπεποίθηση του παιδιού και του δίνετε να καταλάβει ότι έχει τον έλεγχο της ζωής του. 

2. Είσαι καλό παιδί! 
Εννοείται ότι το παιδί σας είναι καλό, όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου! Οι περισσότεροι γονείς επαινούν το παιδί τους αφότου κάνει κάτι σωστά, λέγοντάς του «είσαι καλό παιδί» πιστεύοντας ότι έτσι τονώνουν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του. 

Δυστυχώς, αυτό είναι λάθος, γιατί έτσι το παιδί νομίζει ότι είναι καλό αποκλειστικά και μόνο επειδή έκανε το σωστό, πχ πήρε καλό βαθμό/μίλησε ευγενικά/έμαθε ποδήλατο, κλπ. Έτσι όμως, το παιδί δεν αποκτά το λεγόμενο «εσωτερικό κέντρο ελέγχου», δηλαδή δεν καταλαβαίνει ότι το ίδιο είναι άξιο και ορίζει τη ζωή του, αλλά περιμένει την εξωτερική επιβράβευση για να νιώσει όμορφα. 

Τι να πείτε αντί για «Είσαι καλό παιδί» 
Επαινέστε τη συμπεριφορά, όχι το παιδί! Η διαφορά είναι τεράστια : το παιδί καταλαβαίνει ότι το αγαπάτε και ότι το θεωρείτε καλό και άξιο άτομο άσχετα από τις επιδόσεις του. Έτσι, επαινώντας τη συμπεριφορά, ουσιαστικά δείχνετε στο παιδί τι έκανε σωστά και σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί, χωρίς να το κρίνετε ως άνθρωπο (δηλαδή αν δεν είχε μιλήσει ευγενικά θα ήταν κακό παιδί;). 

Έτσι, λέγοντάς του για παράδειγμα «παρατήρησα τι ευγενικά που μίλησες» βοηθάτε το παιδί να καταλάβει τι έκανε σωστά και μόνο του να κρίνει αν πρέπει να συνεχίσει αυτή τη συμπεριφορά. 

3. «Είσαι πολύ έξυπνος!» 
Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι όταν γονείς και δάσκαλοι επαινούν ένα παιδί γενικά και αόριστα λέγοντάς του ότι είναι έξυπνο, στην ουσία το μπλοκάρουν από το να είναι δημιουργικό και να προσπαθεί στα δύσκολα, επειδή δεν επιθυμεί να χάσει τη θετική αυτή αξιολόγηση που του έκαναν. 

Τι να πείτε αντί για «Είσαι πολύ έξυπνος» 
Είναι προτιμότερο να επαινέσετε το παιδί για την προσπάθεια, να του δώσετε να καταλάβει ότι έχει ικανότητες, αλλά παράλληλα να κάνετε τη σύνδεση ότι η εξυπνάδα από μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται προσπάθεια και δουλειά. «Βλέπω ότι έλυσες σωστά όλα τα προβλήματα με πολλαπλασιασμό, που σημαίνει ότι κατάλαβες την έννοια του πολλαπλασιασμού και έμαθες τους πίνακες», «Δεν έκανες ούτε ένα λάθος στην ορθογραφία, οπότε καταλαβαίνω ότι μελέτησες καλά». 

4. «Τι ωραία ζωγραφιά/κατασκευή/χειροτεχνία!» 
Ειδικά στον τομέα της τέχνης, όταν επαινείτε το τελικό αποτέλεσμα του κόπου του παιδιού, στην ουσία κάνετε μία αξιολογική κρίση και εκτίμηση από τη μεριά σας, σαν να είστε εσείς ο ειδικός και το παιδί ο άσχετος. Πολλές φορές ο γονιός λέει «καταπληκτική ζωγραφιά! 

Πολύ μου αρέσει η βάρκα που έκανες» και το παιδί, προσβεβλημένο απαντάει «μα δεν είναι βάρκα! Δε βλέπεις; Είναι διαστημόπλοιο». Τα περισσότερα μικρότερα παιδιά που δε ζωγραφίζουν ή δεν κάνουν «τέλειες» χειροτεχνίες έχουν επίγνωση των ικανοτήτων τους και ο έπαινός σας ακούγεται ψεύτικος. 

Το παιδί μπορεί να αντιδράσει με ένα «είναι χάλια» και να χαλάσει το έργο του ή να χάσει το ενδιαφέρον του. Ο λόγος που δεν είναι καλή ιδέα να επαινείτε το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι έτσι βάζετε φρένο στη φαντασία και τη δημιουργικότητα του μικρού καλλιτέχνη. 

Τι να πείτε αντί για «Τι ωραία ζωγραφιά/κατασκευή/χειροτεχνία» 
Αντί να κρίνετε το έργο ή να βιαστείτε να μαντέψετε τι είναι ή να δώσετε οδηγίες για το πώς να το βελτιώσει (βάλε εδώ λίγο κίτρινο ακόμα, να μένεις μέσα στις γραμμές όταν ζωγραφίζεις, που ακούστηκε μωβ ήλιος; κλπ), είναι προτιμότερο να κάνετε παρατηρήσεις ή ερωτήσεις στο παιδί. 

«Βλέπω διάλεξες πολλές αποχρώσεις του γαλάζιου», «Πες μου για τη ζωγραφιά σου, ποια είναι η ιστορία της», «Τι σου έδωσε έμπνευση γι’ αυτό το έργο;». Με αυτό τον τρόπο βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ένα δικό του πλαίσιο αναφοράς, να κρίνει το ίδιο το έργο του και να σκεφτεί πάνω σε αυτό, καθώς και να αποφασίσει πώς θα συνεχίσει καλλιτεχνικά αργότερα. 

5. «Σταμάτα τώρα αμέσως, γιατί αλλιώς…»! 
Ίσως αυτή να είναι η συχνότερη απειλή που εκτοξεύουν οι γονείς στα παιδιά τους για να τα κάνουν να σταματήσουν κάτι αρνητικό. Οι γονείς πιστεύουν ότι είναι καλή ιδέα επειδή το λένε πολιτισμένα και δε τσακώνονται με το παιδί. Στην πραγματικότητα όμως, κάνουν κακό στο παιδί τους γιατί, καταρχήν, το απειλούν και με τη συμπεριφορά τους του δείχνουν ότι και το ίδιο μπορεί να απειλεί άλλους, πιο αδύναμους από το ίδιο για να τους αναγκάσει να κάνουν κάτι που δε θέλουν. 

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα με τις απειλές είναι ότι, συνήθως, είναι παράλογες και ο γονιός αναγκάζεται να μην κάνει αυτό που απείλησε ότι θα κάνει πάνω στα νεύρα του, με αποτέλεσμα να γίνεται αναξιόπιστος και το παιδί να αντιλαμβάνεται ότι κάθε φορά που ο γονιός ξεκινάει με το «Σταμάτα τώρα αμέσως, γιατί αλλιώς…» είναι μόνο λόγια και τελικά δε γίνεται τίποτα αρνητικό. 

Τι να πείτε αντί για «Σταμάτα τώρα αμέσως, γιατί αλλιώς…» 
Μερικές φορές η απειλή φαίνεται να είναι ο μοναδικός τρόπος να σταματήσει ο γονιός μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Ωστόσο, καλύτερη προσέγγιση που βοηθάει το παιδί να κινηθεί προς τη σωστή συμπεριφορά (και σταδιακά να την εμπεδώσει) είναι το να δείξει ο γονιός στο παιδί εναλλακτικές.  
«Αν δεν μπορείς να μοιραστείς αυτό το παιχνίδι που διάλεξε πρώτος ο μικρός σου αδερφός, θα πρέπει να βρούμε μια λύση, γιατί δε γίνεται να τσακώνεστε. Μπορείς να υποχωρήσεις, να του το αφήσεις για λίγο και μετά να έρθει η σειρά σου να το πάρεις. 

Μπορείς να βρεις κάποιο άλλο παιχνίδι να παίξεις τώρα. Μπορείς να προτείνεις εσύ μία δίκαιη λύση. Αν δε βρεθεί λύση, θα αναγκαστώ να πάρω το παιχνίδι και από τους δυο σας, για να μην τσακώνεστε». Με αυτό τον τρόπο βοηθάτε το παιδί να βρει λύση και να καλλιεργήσει σωστή συμπεριφορά, ενώ και εσείς και το παιδί βγαίνετε κερδισμένοι. 

6. Δωροδοκία 
Πόσες φορές δε λένε οι γονείς «αν κάνεις (ή αν δεν κάνεις) αυτό, τότε θα σου δώσω εκείνο», που, ουσιαστικά, είναι δωροδοκία στην πιο απλή της μορφή! Η δωροδοκία έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή, όμως δε βοηθάει το παιδί να μάθει να βρίσκει λειτουργικές λύσεις, να συνεργάζεται και να κάνει πράγματα επειδή βασίζονται σε κάποιους κανόνες ή επειδή το ίδιο έχει ένα σύστημα αξιών (που του το μετέδωσαν οι γονείς). 

Τι να πείτε αντί για «αν κάνεις (ή αν δεν κάνεις) αυτό, τότε θα σου δώσω εκείνο» 
Βοηθήστε το παιδί να καταλάβει ότι η συμπεριφορά που προσπαθείτε να του διδάξετε έχει από μόνη της αξία και ότι με το να την εντάξει στο ρεπερτόριό του, το παιδί θα ανταμειφθεί ηθικά, θα αναγνωριστεί σαν άτομο και θα έχει έναν σημαντικό ρόλο. 

Έτσι, αντί να δωροδοκήσετε το παιδί που δε θέλει να κάνει τα μαθήματά του λέγοντάς του «Αν διαβάσεις τα μαθήματά σου θα πάμε στο πάρκο», μπορείτε να του πείτε «Πρώτα πρέπει να τελειώσεις αυτά που σας έβαλε η δασκάλα και μετά, αν έχουμε χρόνο, θα πάμε στο πάρκο». 

Με αυτή τη λίγο διαφορετική διατύπωση, όχι απλώς δεν δωροδοκείτε το παιδί, αλλά το βοηθάτε να δει τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεων του. Επιπλέον, δεν κινδυνεύετε να σας έρθει κάποια στιγμή μπούμερανγκ η δωροδοκία, όταν το παιδί σας πει «Δεν πρόκειται να κάνω τα μαθήματά μου αν δε με πας στο πάρκο». 

Αλλάζοντας λίγο τον τρόπο επικοινωνίας με το παιδί σας και φροντίζοντας η διατύπωση αυτών που του λέτε να είναι εποικοδομητική, θα μπορέσετε να το βοηθήσετε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, να αυξήσει την αυτοπεποίθησή του, και να αποκτήσει εσωτερικό σύστημα αξιών και ανταμοιβής. Επιπλέον, με αυτές τις στρατηγικές έρχεστε πιο κοντά στο παιδί σας και ενισχύετε το συναισθηματικό σας δεσμό. 




Θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας και να κουβεντιάσουμε στο www.katapliktiki.gr
Θυμηθείτε επίσης να επισκεφθείτε την επαγγελματική μου σελίδα στο Facebook 
Διαλέξτε Αγάπη, Ηρεμία, Χαρά! Δρ Λίζα 

Στρες : σαμποτάροντας τον εαυτό...!!!!

Ποιος είναι ο χειρότερος εχθρός σας; Μήπως το ψυχολογικό και διανοητικό στρες που - πιθανότατα αθέλητα - δημιουργείτε στον εαυτό σας; Το στρες είναι μια φυσιολογική αντίδραση του εαυτού μας σε δύσκολες ή αφύσικες καταστάσεις, όταν αισθανόμαστε ότι οι δυνατότητές μας δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουμε ένα εμπόδιο ή μια δυσκολία που συναντάμε.

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά κανείς στο στρες μπορεί να είναι είτε φυσιολογικός, οπότε οι επιπτώσεις του στρες είναι παροδικές και, άρα, μηδαμινές, είτε πολύ έντονος, με αποτέλεσμα να σαμποτάρει το άτομο τον εαυτό του.

Καθένας έχει την εμπειρία του να έχει χάσει την υπομονή του με κάποιον άλλον, να έχει εκνευριστεί στο τιμόνι λόγω κίνησης και να έχει βρίσει, να έχει ξεσπάσει τα νεύρα του σε κάποιον που δεν του έφταιγε σε τίποτα, ή να δημιουργεί παρεξηγήσεις, εκνευρισμό και διανοητικό στρες επειδή η πίεση που αισθάνεται του θολώνει την κρίση.

Μερικοί άνθρωποι δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις στη ζωή τους αραιά και που, ενώ άλλοι άνθρωποι κάνουν αυτό το αυτό-σαμποτάρισμα τρόπο ζωής, δημιουργώντας διαρκώς ψυχικό και διανοητικό στρες στον εαυτό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι οι ίδιοι που το δημιουργούν και όχι τα γεγονότα ή άλλοι άνθρωποι.

Οι τρόποι που σαμποτάρει κανείς τον εαυτό του
Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να σαμποτάρει κανείς τον εαυτό του, χωρίς καν να το καταλάβει. Διαβάζοντας τις παρακάτω περιγραφές, που αποτελούν τα συχνότερα λάθη που κάνει κάποιος για να σαμποτάρει τον εαυτό του, μπορεί κανείς να εντοπίσει με ποιο τρόπο σαμποτάρει τον εαυτό του και με απλές τεχνικές να το διορθώσει.

Προσωπικότητα τύπου «Α»
Οι άνθρωποι με προσωπικότητα τύπου «Α» έχουν ένα συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς : συνήθως βιάζονται, είναι διαρκώς «εν κινήσει» - κυριολεκτικά και μεταφορικά - φέρονται επιθετικά, είναι νευρικοί και σε υπερένταση. Αυτά τα χαρακτηριστικά τύπου «Α» προκαλούν στον άνθρωπο έντονο συναισθηματικό στρες στις σχέσεις του, λόγω της επιθετικής στάσης του. 

Το άτομο αυτό όχι μόνο δε χαίρεται τις σχέσεις του, αλλά συχνά δε βλέπει τις προφανείς λύσεις στα διάφορα προβλήματα επειδή βιάζεται τόσο πολύ, ώστε δεν προσέχει τις λεπτομέρειες. Το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι δημιουργούνται ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Άτομα με αυτή την προσωπικότητα συνήθως αντιμετωπίζουν στη συνέχεια προβλήματα υγείας, κυρίως καρδιοαγγειακά.

Αρνητική συνομιλία με τον εαυτό
Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συχνά σαμποτάρουν τον εαυτό τους είναι όταν η εσωτερική τους φωνή «μιλάει» μόνο αρνητικά. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε στον εαυτό μας, ο οποίος συνήθως αναπτύσσεται στην παιδική ηλικία, μπορεί να μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή και να χρωματίζει τις εμπειρίες μας, είτε σαν ηλιαχτίδα είτε σαν μαύρο σύννεφο που μας περιβάλλει και εμποδίζει την όρασή μας. 

Τα άτομα με αρνητική εσωτερική ομιλία συνήθως βλέπουν γύρω τους προβλήματα, αποδίδουν στους άλλους αρνητικά κίνητρα και προθέσεις - ενώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο -, ερμηνεύουν τα θετικά γεγονότα ως αρνητικά, βρίσκουν όλο προβλήματα και χάνουν σημαντικά οφέλη και θετικά πράγματα στη ζωή τους, μόνο και μόνο επειδή η αρνητική φωνή μέσα τους επισκιάζει κάθε τι θετικό. 

Με αυτό τον τρόπο όμως το άτομο δημιουργεί μια αρνητική αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή αυτό το άσχημο ή αρνητικό που περιμένει να του συμβεί θα του συμβεί, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν προσπάθησε το ίδιο για κάτι καλύτερο. Τα άτομα με αρνητική εσωτερική φωνή πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετές ικανότητες για να ανταπεξέλθουν στις διάφορες δύσκολες καταστάσεις και να αντιμετωπίσουν το στρες, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ακόμα περισσότερο άλυτο στρες στη ζωή τους.

Αδυναμία στην ικανότητα επίλυσης συγκρούσεων
Μήπως είστε επιθετικοί απέναντι στους άλλους ενώ θα μπορούσατε με θετικό τρόπο να χειριστείτε την ίδια κατάσταση; Μήπως ξεκινάτε λέγοντας «δεν έκανες...» (πχ, τα ψώνια, την καθαριότητα, την όποια δουλειά), αντί να ρωτήσετε ευθέως, χωρίς το αρνητικό «δεν», «έκανες... το τάδε πράγμα;». 

Ή μήπως έχετε παθητική στάση και αφήνετε τους άλλους να σας εκμεταλλεύονται επειδή δεν ξέρετε πώς να πείτε όχι και να θέσετε όρια; Οι αντιπαραθέσεις με τους άλλους είναι μέρος της ζωής, όπως και τα ζητήματα προς επίλυση. 

Ο τρόπος όμως με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τις διάφορες συγκρούσεις μπορεί να ενδυναμώσει τις σχέσεις ή να τις επιβαρύνει, δημιουργώντας περίσσιο ψυχικό και διανοητικό στρες για όλους τους εμπλεκόμενους, δημιουργώντας τελικά ακόμα μεγαλύτερες συγκρούσεις και προβλήματα.

Πολλοί άνθρωποι που φέρονται επιθετικά και δε χειρίζονται τις διάφορες συγκρούσεις με θετικό τρόπο, δε συνειδητοποιούν τη συμπεριφορά τους και δεν αντιλαμβάνονται ότι σαμποτάρουν όχι μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τις σχέσεις τους. Συνήθως τα άτομα αυτά δε γνωρίζουν άλλους τρόπους να χειριστούν τις καταστάσεις.

Απαισιοδοξία
Αν είστε απαισιόδοξο άτομο, τείνετε να βλέπετε τα πράγματα χειρότερα απ' ότι είναι, δε διακρίνετε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, θεωρείτε ότι το κάθε τι θα έχει αρνητική κατάληξη, βλέπετε τα προβλήματα και τα μειονεκτήματα και όχι τις ευκαιρίες και τα πλεονεκτήματα, με αποτέλεσμα να σαμποτάρετε τον εαυτό σας δημιουργώντας διανοητικό και συναισθηματικό στρες. 

Η απαισιοδοξία είναι κάτι παραπάνω από το να βλέπει κανείς το ποτήρι ως μισο-άδειο : πρόκειται για μια συγκεκριμένη θεώρηση του κόσμου και της ζωής που υπονομεύει την αυτοπεποίθηση του ατόμου, που το καθιστά ανίκανο να πιστέψει στις ικανότητές του, που του δημιουργεί διαρκώς αμφιβολίες και δημιουργεί επιπροσθέτως και προβλήματα υγείας.

Αναλαμβάνοντας πολλές ευθύνες
Μήπως έχετε πολύ βαρύ πρόγραμμα, πολλές ευθύνες και καθήκοντα και έντονο στρες; Πολλοί άνθρωποι δημιουργούν έντονο στρες στη ζωή τους επειδή δε χειρίζονται το χρόνο και τις υποχρεώσεις του με προτεραιότητα τον εαυτό τους. Είτε γιατί κανείς είναι προσωπικότητα τύπου «Α» είτε γιατί δεν ξέρει να πει όχι, καταλήγει στο να επιβαρύνει τον εαυτό του με χρόνιο στρες αναλαμβάνοντας περισσότερα από όσα μπορεί.

Αλλαγές
Για να αλλάξει κανείς τις αρνητικές αυτές συνήθειες, θα πρέπει πρώτα να τις εντοπίσει και να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο σαμποτάρει τον εαυτό του. Στη συνέχεια μπορεί να εφαρμόσει διάφορες τεχνικές, όπως χαλάρωση, αλλαγή τρόπου σκέψης, θετική σκέψη, αισιόδοξη στάση ζωής, οργάνωση και προγραμματισμό, προκειμένου να πάψει να σαμποτάρει τον εαυτό του και να μειώσει το συναισθηματικό και διανοητικό στρες στη ζωή του. 




Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. 
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος