Παρασκευή 31 Αυγούστου 2018

Αν δεν έχεις μεράκι για τη δουλειά σου, δε θα πετύχεις...!!!!

Όλοι μας τη ζωή πασχίζουμε ν’ αποκτήσουμε τα απαραίτητα εφόδια που θα μας βοηθήσουν να πετύχουμε στη ζωή μας. Όλες οι γνώσεις που έχουμε λάβει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μας συντροφεύουν στο επόμενο βήμα που έχουμε θέσει ως στόχο, το πανεπιστήμιο. 

Αφότου, λοιπόν, ξεπεράσουμε το δράκοντα που ακούει και στο όνομα πανελλήνιες, είμαστε μία ανάσα μακριά απ’ την αγαπημένη μας σχολή. Αν η επιλογή του μελλοντικού μας επαγγέλματος είναι καθαρά δική μας, τότε είμαστε απ’ τους τυχερούς, διότι υπάρχουν κι εκείνοι που ακολουθούν τις αποφάσεις των γονέων, χωρίς να επιθυμούν να υπηρετήσουν τη σχολή που τους επιβάλλουν.

Μόλις ολοκληρώσουμε, λοιπόν, τις σπουδές μας και πιάσουμε στα χέρια το πολυπόθητο πτυχίο, ριχνόμαστε με αυτοπεποίθηση στην αγορά εργασίας. Και κάπου εδώ, αρχίζει ο Γολγοθάς! 

Εκεί που περιμένεις πως οι αγώνες τόσων χρόνων θα πιάσουν επιτέλους τόπο, έρχονται τα αφεντικά να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, αφού ένα πτυχίο, δε θα είναι αρκετό να σου εξασφαλίσει τη θέση στην εταιρεία που έχεις βάλει στο μάτι. 

«Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, ένα μεταπτυχιακό θα με σώσει», σκέφτεσαι. Ξοδεύεις χρόνο και χρήμα για το επόμενο χαρτί που θα κορνιζάρεις με υπερηφάνεια στον τοίχο σου και χτυπάς ξανά απ’ την αρχή πόρτες για εργασία!

Τώρα έχεις ένα επιπλέον θετικό μπόνους που, ναι, ίσως σου εξασφαλίσει ένα γραφειάκι στο τέλος του διαδρόμου και σε κάνει επιτέλους χαρούμενο. Απ’ όλη αυτήν την εικόνα που περιγράφω, δε θα είχε κανένα νόημα, να έκανες όλα αυτά αν δε σου άρεσε η δουλειά σου εξ αρχής.

Το επάγγελμά σου, πρέπει να είναι το μεράκι σου, να το αντιμετωπίζεις με αγάπη κι όχι με πικρία ή δυσαρέσκεια. Πρέπει να σε εκφράζει, να σου δίνει ενέργεια και να σε ολοκληρώνει ψυχικά και πνευματικά. 

Τότε μονάχα θα μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου πραγματικά επιτυχημένο κι ευτυχισμένο. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι ή να επιλέγεις δουλειές με βάσει «τι είναι της μόδας» ή «τι μου παρέχει περισσότερα χρήματα».

Τα πτυχία, λοιπόν, ναι, μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο και να συμβάλλουν θετικά, προκειμένου να έχεις το «job of your dreams» αφού, χωρίς αυτά, δε θα είχες τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες για να μπορείς να φέρεις εις πέρας τις απαιτήσεις του επαγγέλματος που έχεις επιλέξει.

Υπάρχουν όμως κι ορισμένες περιπτώσεις ατόμων, που έχουν καταφέρει κι έχουν πετύχει πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή τους, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους. 

Είναι εκείνοι οι αυτοδημιούργητοι άνθρωποι, οι οποίοι στα διάφορα επαγγελματικά τους εγχειρήματα, κουβαλούν μαζί τους εμπειρίες, γνώσεις και προβάλλουν μία συμπεριφορά γεμάτη αυτοπεποίθηση κι αισιοδοξία, μ’ αποτέλεσμα να πετυχαίνουν το στόχο τους.

Φυσικά, απ’ τη στιγμή που δεν έχουν στη φαρέτρα τους πτυχία τα οποία θα παρουσιάσουν στον εκάστοτε εργοδότη, στηρίζονται σε κάτι πολύ βασικό: στο έμφυτο ταλέντο που διαθέτουν και στην αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν. 

Πάρτε για παράδειγμα ορισμένους ηθοποιούς ή τραγουδιστές, οι οποίοι είχαν από μικρή ηλικία μία κλίση στον τομέα που τους ενδιέφερε, είχαν το ταλέντο και το μεράκι να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό από μόνοι τους και στο τέλος κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, χωρίς να έχουν σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο.

Ένα ακόμη παράδειγμα επιτυχημένων ανθρώπων, χωρίς πτυχία, είναι οι διάφοροι youtubers ή οι stand up comedians, οι οποίοι μπόρεσαν να κάνουν αυτό που αγαπούν, στηριζόμενοι στο ταλέντο τους, έχοντας αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητές τους. 

Με αυτόν τρόπο, μπορούν να αντιμετωπίζουν το επάγγελμα τους ως χόμπι, να διαπρέπουν πάνω σ’ αυτό και να έρχονται αγκαλιά με την επιτυχία. Φυσικά, ο καθένας μας πρέπει πρώτα να καθορίσει τι θεωρεί επιτυχία κι έπειτα να θέσει στόχους, τους οποίους θα κατακτήσει ρίχνοντας σκληρή δουλειά με υπομονή κι επιμονή.

Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, απ’ όλα αυτά, είναι πως είτε έχεις πτυχία είτε δεν έχεις, το βασικότερο όλων, είναι πως πρέπει να κάνεις αυτό που αγαπάς. 

Η δουλειά σου πρέπει να είναι το πάθος σου· να λατρεύεις να λύνεις εξισώσεις, να κλίνεις ρήματα στα αρχαία, να πωρώνεσαι με τον κώδικα που γράφεις και να αισθάνεσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος κάθε φορά που βοηθάς τους συνανθρώπους σου σε κάποιο πρόβλημα υγείας ή κερδίζοντας μια δίκη! Κάνε αυτό που κάνεις με μεράκι και το μόνο σίγουρο είναι ότι όλο αυτό θα μεταφραστεί σε επιτυχία, ευτυχία και ψυχική ικανοποίηση.




Νάνσυ Γιοβάνογλου

Ο θυμός προς τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας...!!!!

Κάθε φορά που νομίζουμε πως θυμώνουμε με τους άλλους, στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τι γίνεται μέσα μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ψάξει βαθύτερα, θα το διαπιστώσουμε αυτό. 

Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι απλά η προβολή του δικού μας, κεκαλυμμένου εσωτερικού θυμού, για την απογοήτευση που νιώθουμε, για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν, για την έλλειψη ικανοτήτων ή σωστής κρίσης από μέρους μας ενδεχομένως… 

Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί κάποιος μας κορόιδεψε για παράδειγμα και στην ουσία ο θυμός μας είναι προς τον εαυτό μας που δεν κατάλαβε τι άνθρωπος ήταν, που του έδωσε περισσότερα από όσα έπρεπε να του δώσει, που εθελοτυφλούσε ίσως στα σημάδια του χαρακτήρα που δεν ήθελε να δει. 

Νομίζουμε πως θυμώνουμε για το ψέμα και την προδοσία κάποιου και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που επέτρεψε να έχει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Προσδοκίες που πονούν, αφού δεν ικανοποιήθηκαν και προκαλούν θυμό προς εμάς που επιτρέψαμε αυτόν τον πόνο, τον οποίο μπορούσαμε να αποτρέψουμε, έχοντας λιγότερες προσδοκίες. 

Νομίζουμε πως θυμώνουμε για την απαξίωση που μας δείχνει κάποιος ή την απόρριψή του και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν κατάφερε να τον κάνει να δει την αξία μας, τις ικανότητές μας, όλα όσα έχουμε να προσφέρουμε. Ή ίσως θυμώνουμε γιατί νιώθουμε και οι ίδιοι ανεπαρκείς, οπότε επαληθεύεται μέσω της συμπεριφοράς του, η άσχημη αυτοεικόνα μας κι αυτό μας θυμώνει πολύ.

Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά βαθιά μέσα μας θυμώνουμε με εμάς που δεν γίναμε κατανοητοί. Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί δεν μας φροντίζουν,στην ουσία όμως θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν γίνεται πιο διεκδικητικός ή που νιώθει πως δεν αξίζει φροντίδα κι επιβεβαιώνεται. 

Νομίζουμε πως θυμώνουμε με όσους μας κακοποιούν, αλλά θυμώνουμε με εμάς είτε γιατί δεν καταφέραμε να βάλουμε σαφή όρια απέναντί τους, είτε γιατί δεν καταφέραμε να τους κάνουμε να τα δουν και να τα σεβαστούν. Θυμώνουμε ακόμη και απρόσωπα. Με την πολιτεία, το κράτος, τους θεσμούς που δεν τηρούνται, για παράδειγμα. 

Και πάλι όμως, θυμώνουμε με τον εαυτό μας που νιώθει τόσο μικρός απέναντί τους και τόσο αδύναμος να τους αντισταθεί και να τους νικήσει. Κι επειδή – σύμφωνα και με τη φράση του Γκάντι – «Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει αν δεν του το επιτρέψεις», την επόμενη φορά που θα νιώσεις τον θυμό σου να προβάλεται στο πρόσωπο κάποιου άλλου, κοίταξε στον καθρέφτη σου και προσπάθησε να αναγνωρίσεις το θυμό προς τον εαυτό σου. 

Κι αφού το κάνεις αυτό, συγχώρεσε τις αδυναμίες που εντόπισες σε εσένα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να συγχωρήσεις κι εκείνον, που έγινε απλά ο καθρέφτης του δικού σου θυμού. 
Σκέψεις Νίνας... 

Τι παθαίνει το ανθρώπινο σώμα όταν βουτάει σε κρύα νερά...!!!!

Πριν όμως φορέσουμε τα μαγιό μας και κάνουμε βουτιά , ας δούμε σε τι ακριβώς κάνει καλό μία τέτοια συνήθεια.

1. Μπουστάρουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα 
Για το σώμα μας μία τέτοια ξαφνική αλλαγή, από τα πουλόβερ και το καλοριφέρ στο μπικίνι και στη θάλασσα, είναι ένα σοκ και ίσως να νομίζουμε πως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα. Λάθος. 

Επιστήμονες από την Τσεχία παρακολούθησαν ανθρώπους όπου βουτούσαν σε κρύα νερά για μία ώρα τρεις φορές την εβδομάδα. Διαπίστωσαν λοιπόν πως υπήρχε σημαντική αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων, που σχετίζονται με το ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτό οφείλεται στο ότι το κρύο νερό αποτελεί έναν ήπιο στρεσογόνο παράγοντα, που ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα μας.

2. Γινόμαστε all-natural high 
Πολλοί χειμερινοί κολυμβητές είναι με το χαμόγελο στα χείλη και όχι δεν είναι γιατί έχει παγώσει πάνω τους. Γι αυτή την ανεβασμένη διάθεση ευθύνονται οι ενδορφίνες. Οι ενδορφίνες είναι φυσικά παυσίπονα και αντικαταθληπτικά που παίρνουν τον πόνο και τη θλίψη μακριά. 

Και ένα μικρό tip: έκρηξη ενδορφινών δεν έχουμε μόνο όταν κάνουμε μπάνιο σε κρύο νερό, αλλά και όταν πονάμε ή ερχόμαστε σε οργασμό. Όσο αφορά στο κρύο, αυτό ενεργοποιεί το παρασυμπαθητικό σύστημα, το οποίο είναι υπεύθυνο για την ξεκούραση και την ανασυγκρότησή μας και αυτό μπορεί να πυροδοτεί την απελευθέρωση ντοπαμίνης και σεροτονίνης. 

Αυτοί οι νευροδιαβιβαστές σήκώνουν το βάρος το να μας κρατούν χαρούμενους. Από τη μία λοιπόν έχουμε τις ενδορφίνες και από την άλλη έχουμε και τη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη και όλα αυτά κάνουν πάρτυ όταν εμείς βουτάμε στην κρύα θάλασσα. Μαγεία.

3. Βελτιώνεται η σεξουαλική μας ζωή 
Ερευνητές μελέτησαν ανθρώπους που καθημερινά έκαναν κρύο ντους και διαπίστωσαν πως τα επίπεδα τεστοστερόνης και τα οιστρογόνα στις γυναίκες είναι υψηλά. Ανεβαίνει η libido με το κρύο νερό. Ω ναι!

4. Το αίμα κυκλοφορεί καταπληκτικά στο σώμα 
Μία τόσο extreme συνήθεια (ε δεν είναι και το πιο φυσιολογικό να κάνεις μπάνιο, όταν οι άλλοι φοράνε θερμοφόρες) βοηθά στην κυκλοφορία του αίματος, το οποίο κυκλοφορεί ανεμπόδιστα μέσα στα τριχοειδή μας αγγεία, τις φλέβες και τις αρτηρίες. Επίσης γίνεται μια εξαιρετική απολέπιση στο δέρμα μας, ενώ πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως βοηθά και στη μείωση της κυτταρίτιδας.

5. Καίμε θερμίδες
Αν με το κολύμπι καις θερμίδες, με το κολύμπι στην κρύα θάλασσα καις τις διπλάσιες γιατί κάνεις ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια προκειμένου να ζεσταθείς. Έτσι το σώμα καταναλώνει περισσότερη ενέργεια…άρα θερμίδες! 




Μήπως έχεις ξεχάσει ότι η ζωή είναι παιχνίδι ; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που γερνάς ;

Το Μυστικό της Νεότητας....Δεν σταματάμε το παιχνίδι επειδή γερνάμε. Γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε. 

Τι είναι αυτό άραγε που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η ζωή δεν είναι παιχνίδι; Ποιος είναι αυτός που μας έκανε να πιστέψουμε ότι αν παίρναμε τη ζωή στα σοβαρά θα είχαμε μια καλύτερη ζωή… μια ευτυχισμένη ζωή… 

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι η σοβαρότητα είναι η αρρώστια του μυαλού ενώ η χαρωπότητα, κράτα σε εγρήγορση και ακμαιότητα τόσο το μυαλό όσο και την καρδιά μας. Είναι αυτή, που παίρνει το βάρος από τους ώμους μας έτσι ώστε να μην λυγίζουν τα γόνατα μας και κάνει ανάλαφρο το βηματισμό μας. 

Είναι αυτή που δίνει μια φρεσκάδα δροσιάς στα χείλη και μας κάνει να βλέπουμε την ομορφιά ακόμα κι εκεί που οι άλλοι δυσκολεύονται να την αντικρίσουν. Και πάντα, εξαιτίας της μπορούμε να αντικρίζουμε μια σπίθα φωτός ακόμα και στα πιο βαθιά μας σκοτάδια. Και αυτά, δεν υπάρχουν γύρω μας αλλά μέσα μας. Στο μυαλό μας… 

ΠΡΕΠΕΙ… ΠΡΕΠΕΙ… ΠΡΕΠΕΙ… 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!!!! 

Ας απαρνηθούμε τον καθωσπρεπισμό και ας ζήσουμε την ζωή μας όπως την ορίζει η ψυχή μας… 

Και ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι κάποιος εραστής του εφήμερου και λιγότερο υπεύθυνος αν είναι πιο χαρωπός. Η υπευθυνότητα δεν είναι ποιότητα μυαλού αλλά καρδιάς. Και ο πραγματικά υπεύθυνος αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του αναγνωρίζοντας στους άλλους το δικαίωμα να είναι και εκείνοι υπεύθυνοι για την δική τους ζωή. 

Χρειάζεται να γελάμε και να βρίσκουμε ένα λόγο να έχουμε καλή διάθεση καθημερινά. Μια σταγόνα γέλιου μπορεί να δημιουργήσει σιντριβάνια χαράς αρκεί να βγαίνει από την καρδιά μας. 

Και σίγουρα η ενέργεια του γέλιου μπαίνει παρακαταθήκη στα κιτάπια της ζωής μας ούτως ώστε αργότερα, όταν την χρειαστούμε, να έχουμε την δυνατότητα να μεταμορφώσουμε τα δυσβάστακτα Αχ και Βαχ που φλερτάρουν με την καθημερινότητά μας. 

Το να γερνάς είναι αναπόφευκτο, το να μεγαλώνεις όμορφα όμως είναι επιλογή. 

Και χρειάζεται Ευφυΐα. Συναισθηματική Ευφυΐα για να γίνει αυτό. Να έχεις την ικανότητα να μην βλέπεις εμπόδια, να μην βλέπεις προβλήματα αλλά προκλήσεις. Προκλήσεις που ακονίζουν το μυαλό και μεγαλώνουν τη δύναμή σου χωρίς να κλειδώνουν την καρδιά σου. Γιατί η δύναμη, όταν η καρδιά είναι κλειστή γίνεται σκληρότητα και μεγαλώνει την απόσταση που έχεις με τον εαυτό σου… 

Σε κάθε πρόκληση, βλέπεις σε τι κατάσταση είναι τα φτερά σου κι αν χρειάζεται, κάνεις μια παύση. Νιώθεις που βρίσκεσαι, τι έχεις αλλάξει, τι έχεις μεταμορφώσει και τι χρειάζεται να κάνεις ακόμα για να ενδυναμώσεις το πέταγμα σου… 

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται η καρδιά σου να έχει κρατήσει την νεανική της ποιότητα. Και μια καρδιά μπορεί να παραμείνει νεανική ακόμα κι όταν το μυαλό είναι έμπειρο. Αυτός είναι άλλωστε ο συνδυασμός της σοφίας. 

Το θάρρος είναι μια από τις ποιότητες της νεανικής καρδιάς. 

Ο άνθρωποι με νεανική καρδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, έχουν τόσο έντονη τη ζωή μέσα τους που τολμάνε να κάνουν τα "αδύνατα - δυνατά". Τολμάνε να ζουν πέρα από τον συμβατικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Δεν είναι ότι δεν έχουν φόβους, απλά δεν γίνονται υποχείριο τους. Δοκιμάζουν και δοκιμάζονται βάζοντας χρώμα στη ζωή τους. 

Συνήθως οι άνθρωποι μετανιώνουν όταν κάποιες φορές γίνονται πιο τολμηροί. Όμως βαθιά μέσα τους, σε εκείνες τις εσωτερικές στιγμές που ακούνε τον εαυτό τους, ξέρουν ότι εκείνες ακριβώς τις στιγμές, ένιωσαν την ζωή να κυλάει μέσα τους και να ερωτοτροπεί με κάθε κύτταρο του κορμιού τους. Όμως αρνούνται να το παραδεχτούν γιατί τότε θα είναι σαν να αποδέχονται ότι έχουν ζήσει με λάθος τρόπο. Έχουν ζήσει μια ζωή στα μέτρα που τους παραχώρησαν οι άλλοι. 

Λένε κάποιοι : καλύτερα να μετανιώνεις γι’ αυτά που έκανες παρά γι’ αυτά που δεν έκανες. Όμως αν θες την γνώμη μου μην μετανιώνεις για τίποτα. Όσοι μετανιώνουν φοβούνται το θάνατο και κάνουν πίσω στη ζωή. 

Κάνε γόνιμα τα λάθη σου… Δες τα σαν δασκάλους και άλλαξε τον εαυτό σου μέσα από αυτά… Πες ένα συγγνώμη κι ένα σ' αγαπώ όπου χρειάζεται και αγάπησε περισσότερο τον εαυτό σου. 

Οι φόβοι σου κάνουν λάθη όχι εσύ… 

Η σοβαρότητά σου κάνει λάθη όχι εσύ… 

Η σοβαρότητα ζητά ασφάλεια και η ασφάλεια κανόνες για να μην ξεφεύγει ούτε στιγμή από μια ελεγχόμενη ζωή, βιωμένη μέσα σε συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά. Και όποιος το κάνει αυτό δεν καταλαβαίνει ότι το μεγαλύτερο σφάλμα το διαπράττει απέναντι στον εαυτό του. 

Όλοι γερνάμε και δεν χρειάζεται να έχουμε κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να το πετύχουμε αυτό. Όμως χίλιες φορές, όταν έρθει η ώρα μου, έχοντας γευτεί ολοκληρωτικά τη ΖΩΗ να πω: ΕΖΗΣΑ και να αποχωρίσω χαμογελαστά από την αλάνα της ζωής, παρά από φόβο μη με ακούσει ο θάνατος να πω ψιθυριστά: Ακολούθησα τους κανόνες κι ένα δάκρυ ανεξέλεγκτο να κυλήσει από τα μάτια μου… 




despoina palamari 

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018

Σωκράτης : Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση...!!!!

Ο Σωκράτης, ο Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος και μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού και παγκόσμιου πνεύματος και πολιτισμού και ένας από τους ιδρυτές της Δυτικής φιλοσοφίας, γεννήθηκε το 470 π. Χ.

Πιθανότατα σπούδασε αστρονομία και γεωμετρία όταν ήταν νέος. Ήταν ανάμεσα στους Αθηναίους που πολέμησαν στην μάχη της Αμφίπολης, στην μάχη στο Δήλιο της Βοιωτίας και στην πολιορκία της Ποτίδαιας. Αν και πριν την συμμετοχή του στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν είχε σχέση με την πολιτική η εμπειρία του στην διάρκεια του πολέμου τον ώθησε να είναι ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της πόλης του. 

Βέβαια το πραγματικό του ενδιαφέρον σε όλη την διάρκεια της ζωής του ήταν η φιλοσοφία. Ο Σωκράτης δεν άφησε γραπτά κείμενα, θεωρώντας ότι ένα κείμενο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο για την στείρα μάθηση ενός σχολείου, αλλά δεν ήταν διόλου χρήσιμο για την τόνωση της ίδιας της έρευνας.

Η φιλοσοφία του Σωκράτη ασχολείται κατά κύριο λόγο με τον άνθρωπο και τις σχέσεις του στην κοινότητα την οποία ζει. Ο Σωκράτης απέρριψε εντελώς να ασχοληθεί με την μελέτη της φύσης όπως οι Σοφιστές. 

Οι πρώτοι φιλόσοφοι λοιπόν αναζητούσαν την αρχή της δημιουργίας του κόσμου, ενώ ο Σωκράτης αναζήτησε την αρχή κάθε ηθικής έννοιας, που δεν επηρεάζεται από ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες αλλά ούτε από τη δυνατότητα της αντίληψης του κάθε ανθρώπου. Αναζήτησε δηλαδή το απόλυτο και απέρριψε το σχετικό, μελέτησε την ηθική ουσία και απέρριψε τα ηθικά φαινόμενα.

Ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος που διείσδυσε εις βάθος στη μελέτη της πραγματικής ουσίας του ανθρώπου. Μίλησε πρώτος για την ψυχή ως την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή ως αυτό που επιτρέπει την πλήρωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από την διαρκή αναζήτηση και βελτίωση της ψυχής. 

Ο Σωκράτης επιθυμούσε να δημιουργήσει μία στέρεα θεωρία που θα ορίζει οριστικά και αμετάκλητα τις έννοιες του καλού, της αρετής και της σοφίας.

Για τον Σωκράτη η πρώτη προϋπόθεση για την επίτευξη της γνώσης, είναι το ίδιο το άτομο να αναγνωρίσει την άγνοιά του. Προσποιούμενος λοιπόν τον αδαή συζητούσε προσπαθώντας να παίξει τον ρόλο της συνείδησης. 

Έκανε ερωτήσεις, ειρωνευόταν και προσπαθούσε να εκμαιεύσει την αλήθεια από τον συνομιλητή του. Πολλές φορές βύθιζε τον άνθρωπο που συζητούσε μαζί του σε σκέψεις και τον γέμιζε με αμφιβολίες ωθώντας τον έτσι να αναζητήσει νέες αλήθειες. 

Αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω του διαλόγου και είναι αυτό που ο Σωκράτης έλεγε μαιευτική μέθοδος, θεωρώντας πως φέρνει στον άνθρωπο την αληθινή γνώση.

Ο Σωκράτης δεν δημιούργησε ποτέ σχολή. Δίδασκε μέσα στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας, σε εξωτερικούς και σε εσωτερικούς χώρους τους ανθρώπους που ήθελαν να τον ακούσουν. 

Ο λόγος του Σωκράτη ελεύθερος, ανατρεπτικός, αντίθετος στην παραδοσιακή θρησκεία, ενάντια στους κανόνες και τις πεποιθήσεις της εποχής τον έφερε αντιμέτωπο με τις αρχές. Κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων. 

Αρνούμενος να αναιρέσει τις απόψεις του επιβεβαίωσε την ορθότητα της διδασκαλίας του ενώπιον των δικαστών και αποδέχθηκε στωικά την ποινή του, το θάνατο.

Ενώ ανάμενε 30 μέρες την εκτέλεση της απόφασης (γιατί ο νόμος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής ποινής πριν από την επιστροφή του ιερού πλοίου από τις γιορτές της Δήλου) οι φίλοι, οι σύντροφοι και οι μαθητές του καθημερινά προσπαθούσαν με κάθε δυνατό μέσο να τον παρακινήσουν να φύγει, αλλά εκείνος αρνήθηκε λέγοντας ότι ο ίδιος είχε κηρύξει την πίστη στη δικαιοσύνη και τον σεβασμό του νόμου.

Έτσι το 399 π. Χ. σεβόμενος την δικαιοσύνη και τους νόμους ήπιε το κώνειο και πέθανε μιλώντας στους μαθητές του.

Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα.
μτφ.: Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση

Ο Σωκράτης είπε:
Ού τό ζήν περί πλείστου ποιητέου,αλλά τό εύ ζήν.
(Δεν πρέπει να βάζουμε σε ανώτερη μοίρα την πεζή ζωή, αλλά την έντιμη,ηθική,
ανώτερη ζωή).

Αισχρόν δε μήδεν πράττε, μηδέ μανθάνε
Ούτε να πράττης ,ούτε να μανθάνης κάτι το αισχρόν

Αν έχεις κάτι δύσκολο να κάνεις, ανάθεσέ το σε έναν τεμπέλη. Θα βρει έναν εύκολο τρόπο να το κάνει.

Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν αυτά που δεν ξέρουν.

Πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασσα κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα!

Σε συμβουλεύω να παντρευτείς. Αν βρεις μια καλή γυναίκα, θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος.

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου.

Εκείνος που περισσότερο μοιάζει με Θεό είναι εκείνος που δεν εξαρτάται από τίποτα.

Ο μέν δειλός τής πατρίδος,ό δέ φιλόδοξος τής πατρώας ουσίας εστί προδότης.
(Ο δειλός γίνεται προδότης της πατρίδας του, ενώ ο φιλόδοξος της πατρικής κληρονομίας).

Η αγάπη προς τις διακρίσεις παροτρύνει προς τα καλά και τα έντιμα.

Αρχή της σοφίας είναι η γνώση της άγνοιας.

Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει.

Αι μεν ποδήρες εσθήτες τα σώματα, αι δε υπέρμετροι περιουσίαι τας ψυχάς εμποδίζουσιν.

Τοίς νόμοις γάρ τών πολιτών εμμενόντων,οί πόλεις ισχυρόταταί τε καί ευδαιμονέσταται γίγνονται.
(Οταν οι πολίτες μένουν σταθεροί στους νόμους, οι πόλεις γίνονται και πιο ισχυρές και πιο ευτυχισμένες).

Το ασήμι και η πορφύρα ειναι χρήσιμα στους τραγωδούς, οχι στη ζωή.

Ο άνθρωπος πράττει κακώς απο άγνοια.

Αγαθοί άνθρωποι δε γίνονται μόνο με επιστήμη αλλά και με ορθή γνώμη.

Κάθε πράξη που γίνεται με δικαιοσύνη είναι αρετή

Πρέπει να προκαλούμε την κρητική των κωμικών, γιατι αν μιλήσουν για κατι πραγματικό, μας βοηθούν να το διορθώσουμε, διαφορετικά μας αφήνουν αδιάφορους.

Καλό ειναι οι νέοι να καθρεπτίζονται συνεχώς, έτσι ώστε αν ειναι ωραίοι, να γίνονται αντάξιοι του εαυτού τους, και αν ειναι άσχημοι να προσπαθούν να συγκαλύψουν την ασχήμια με μόρφωση.

Είτε αν παντρευτείς, είτε αν δεν παντρευτείς, ό,τι και αν κάνεις από τα δυο, θα μετανιώσεις.

Το καλό ξεκίνημα δεν είναι βέβαια ασήμαντο πράγμα, ούτε όμως σημαίνει πολλά πράγματα.

Ο χορός είναι εξάσκηση που βοηθάει στη σωματική ευεξία.

Υπάρχει ένα μόνο καλό, η γνώση και ένα κακό, η αμάθεια.

Το σπουδαιότερο απόκτημα είναι οι ελεύθερες ώρες.




Βιβλιογραφία : Ο Σωκράτης, Βασίλειος Ν. Τατάκης, 
Εκδ. Αστήρ
Wikipedia
gnomikologikon 

Ό,τι μας ενοχλεί τους άλλους είναι απλώς μια προβολή αυτών που βρίσκουμε άσχημα πάνω μας...!!!!

Μερικές φορές, αυτό που μας λείπει είναι αυτό που μας στερεί την ικανότητα να κρίνουμε τους άλλους με αντικειμενικό τρόπο. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αρνητική προβολή. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας κατά τον οποίον αποδίδουμε τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μας στους άλλους. Σε καταστάσεις συναισθηματικής σύγκρουσης, αποδίδουμε στους άλλους τα δικά μας συναισθήματα ή σκέψεις, τα οποία εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε.

Η αρνητική προβολή διαχειρίζεται καταστάσεις συναισθηματικής σύγκρουσης που προέρχονται από εσωτερικά ζητήματα, καθώς εμείς αποδίδουμε στους άλλους τα ίδια μας τα συναισθήματα τα οποία δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε. 

Προβάλλουμε τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ως δικά μας, διότι μας προκαλούν άγχος ή ταραχή, οπότε τα κατευθύνουμε προς κάποιον άλλον και τα αποδίδουμε, χωρίς αιδώ, σε αυτούς τους ανθρώπους, σαν να ήταν οι δικές μας σκέψεις ή αισθήματα.

Μεγάλο μέρος του έργου της προσωπικής ανάπτυξης συνίσταται από την προσπάθεια να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από αυτές τις προβολές, θέτοντας ένα σαφές όριο μεταξύ της ιστορίας που δημιουργούμε σχετικά με αυτό που συμβαίνει και αυτού που πράγματι συμβαίνει. Ως εκ τούτου, μπορούμε να αποφύγουμε τη στρέβλωση των γεγονότων και να ξεπεράσουμε τη σύγκρουση που υπάρχει μόνο στον δικό μας ψυχισμό.

«Δεν βλέπουμε τους άλλους όπως είναι, τους βλέπουμε όπως εμείς είμαστε»   Emmanuel Kant

Η άμυνα του εγώ απέναντι στους προσωπικούς περιορισμούς.
Προβάλλουμε τις προσωπικές μας άμυνες, διότι είναι αυτές που μας προκαλούν άγχος ή ταραχή για να διατηρήσουμε μια θετική αυτοεικόνα. Η αυτοεκιμήσή μας και οι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουμε παίζουν ένα θεμελιώδη ρόλο στην άμυνα του εγώ. 

Οι λεγόμενοι μηχανισμοί άμυνας του εγώ είναι στρατηγικές που χρησιμοποιούμε, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι διατηρούμε την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή μας αλλά και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας.

Ο εγκέφαλός μας φαίνεται ότι έχει αναπτύξει διαφορετικούς τρόπους να μας προστατεύει από ό,τι μας προκαλεί οδύνη, ή ό,τι δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί άμυνας είναι στρατηγικές που αναστέλλουν την οδύνη που προέρχεται από ορισμένα βιώματα και συναισθήματα που προκύπτουν από τα βιώματα αυτά. 

Αυτοί οι μηχανισμοί μας προστατεύουν όταν δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε μια πτυχή το εαυτού μας, η οποία δεν μας αρέσει, ή διαλύει την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτοί οι μηχανισμοί γίνονται αυτόματοι ως αποτέλεσμα κατάχρησης των συγκεκριμένων μηχανισμών. Ως εκ τούτου, καθίσταται δύσκολο να διακόψουμε αυτή τη συνήθεια, παρά το γεγονός ότι μπορεί να παράγει ανισορροπία σε συγκεκριμένες πτυχές της ανάπτυξής μας. 

Είναι φυσιολογικό να χρησιμοποιούμε αυτούς τους μηχανισμούς ενίοτε, αλλά είναι επίσης σημαντικό να μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε και να τους πολεμήσουμε, έτσι ώστε να μην καταλήξουμε να διαστρεβλώσουμε την πραγματικότητα σύμφωνα με τη θέληση του εγώ.

Σε διαφορετική περίπτωση, αυτοί οι μηχανισμοί άμυνας θα στραφούν εναντίον μας, δημιουργώντας σημαντικές στρεβλώσεις στην αντίληψή μας, ενώ θα καταστεί δυσκολότερη η αναγνώριση και η ταυτοποίησή τους, διότι καμουφλάρονται εύκολα ανάμεσα στις ρεαλιστικές μας αντιλήψεις. Οι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουμε μας κάνουν να φαινόμαστε πιο δυνατοί όταν είμαστε αδύναμοι και να φαινόμαστε αδύνατοι όταν είμαστε δυνατοί.

Αυτό που βλέπουμε στους άλλους λέει πολλά για τον εαυτό μας.
Οι άλλοι άνθρωποι ενεργούν ως κάτοπτρο του νου μας, πάνω στο οποίο εμείς βλέπουμε να αντικατοπτρίζονται διαφορετικές ποιότητες ή πτυχές του είναι μας. Όταν βλέπουμε κάτι που δεν μας ικανοποιεί σε κάποιον άλλον, αισθανόμαστε δυσαρέσκεια και απόρριψη, οι οποίες είναι ενδεικτικές του γεγονότος ότι αυτή η πτυχή του εαυτού μας δυσαρεστεί. Η ψυχολογική προβολή μάς κάνει να σκεφτούμε ότι το ελάττωμα αυτό δεν μας αγγίζει, δεν μας ανήκει, οπότε υπάρχει μόνο στον άλλον.

Η ψυχολογική προβολή είναι ένας ψυχικός μηχανισμός άμυνας μέσω του οποίου ένα πρόσωπο αποδίδει στους άλλους τα δικά του συναισθήματα, σκέψεις, ή κίνητρα τα οποία ο ίδιος αρνείται ότι διαθέτει, ή δεν τα αποδέχεται για τον εαυτό του. 

Όταν το μυαλό μας συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μια απειλή για την ψυχική μας υγεία, την αποδίδει σε μη αποδεκτές ιδιότητες ενός εξωγενούς αντικειμένου.

Ως εκ τούτου, το μυαλό μας κατορθώνει να αυταπατάται και να κάνει αυτά τα απειλητικά στοιχεία να φαίνεται ότι υπάρχουν εκτός του εαυτού μας. Αυτές οι προβολές ισχύουν τόσο για τα αρνητικά συναισθήματα όπως το μίσος, η απέχθεια και οι επιθυμίες θανάτου αλλά και για θετικά όπως ο θαυμασμός, η εξιδανίκευση και η τρυφερότητα. 

Ως αποτέλεσμα, όταν ασκούμε ακραίου βαθμού κριτική στου άλλους, ενδεχομένως να κρίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

«Ό,τι μας ενοχλεί στους άλλους είναι απλώς μια προβολή αυτού που δεν έχουμε ακόμη επιλύσει με τον ίδιο μας τον εαυτό»  Buddha




Κείμενο – Απόδοση Λ.Τ.

Ανήκουμε εκεί που μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα...!!!!

Κάθε στιγμή της ζωής μας κρέμεται από λέξεις. Η ευτυχία και η δυστυχία μας εξαρτάται από τις λέξεις των άλλων κι από αυτές που θα πούμε. Πολλές φορές μία λέξη είναι αρκετή για ν’ ανατρέψει τα πάντα. Μία λέξη που ειπώθηκε την κατάλληλη στιγμή, μια λέξη που δεν ειπώθηκε ποτέ όταν θέλαμε να την ακούσουμε. Ναι, ακόμη και οι λέξεις που δεν βρίσκουν ποτέ το δρόμο τους από το μυαλό στο στόμα μας, πληγώνουν ή λυτρώνουν.

Nα λέμε αυθόρμητα ό,τι νιώθουμε ή να φιλτράρουμε τις σκέψεις μας προτού τις εκφράσουμε; Ποιο είναι τελικά το σωστό; Έχει σημασία τι είναι σωστό ή τι είναι αληθινό; Κι αν ο τρόπος που εκφραζόμαστε είναι λάθος; 

Αν δεν έχουμε την ευχέρεια του λόγου; Αν δεν ξέρουμε να βρούμε τις σωστές λέξεις για να τις βάλουμε στη σωστή σειρά; Τότε αυτά που θέλουμε να πούμε δε βγαίνουν ποτέ σωστά από μέσα μας. Τότε καλύτερα είναι να σκεφτόμαστε καλά πριν μιλήσουμε.

Οι λέξεις προηγούνται των πράξεων ή τις συνοδεύουν. Κάποιες απ’ αυτές έχουν μεγάλη επιρροή από εμάς, γιατί μας μένουν καρφωμένες στο μυαλό. Άλλες μας βασανίζουν κι άλλες μας κάνουν να γελάμε. 

Οι αναμνήσεις μας είναι έντονα συνδεδεμένες με τα αισθήματα που μας προκάλεσαν οι λέξεις που ανταλλάξαμε με άλλα πρόσωπα. Οι λέξεις ντύνουν τα αισθήματά μας, κάποτε όμορφα κάποτε άσχημα. Έχουν σημασία και βαρύτητα. Μπορούν να μας σώσουν από μία δύσκολη κατάσταση αλλά και να μας καταστρέψουν.

Με τους ανθρώπους που εκφραζόμαστε ελεύθερα, χωρίς ν’ αγχωνόμαστε για την κάθε λέξη που θα πούμε, μ’ αυτούς ανήκουμε. Μ’ αυτούς που δεν παρεξηγούμαστε. Μ’ αυτούς που ο διάλογος παίρνει μία όμορφη διάσταση. 

Που μας εξιτάρει ν’ ακούμε και ν’ ανταλλάζουμε απόψεις. Που γινόμαστε χαζά παιδιά λέγοντας βλακείες, που βρίζουμε χωρίς να φοβόμαστε. Με τους ανθρώπους που νιώθουμε ότι έχουμε απόλυτη ελευθερία λόγου και έκφρασης, μ’ αυτούς ανήκουμε.

Τις αγαπάω τις λέξεις. Γι’ αυτό και τις γράφω, δεν τις λέω. Δεν τις χαραμίζω. Προτιμώ να τις γράφω γιατί είναι ένα υπέροχο παιχνίδι που δε βαριέμαι ποτέ. Γιατί οι λέξεις έχουν χιλιάδες συνδυασμούς που μπορεί να γραφτούν. Υπάρχουν λέξεις ακόμη και μετά από τόσα χρόνια που κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει δίπλα.

Υπάρχουν ακόμη χιλιάδες ιστορίες και χιλιάδες σκέψεις που περιμένουν να ειπωθούν. Υπάρχουν ακόμη λέξεις που περιμένω να πεις και δεν είπες. Κι άλλες που τόλμησες να πεις μια φορά και μετά τις ξέχασες. 

Κρέμομαι από τα χείλη σου κάθε φορά, όχι μόνο γιατί με ηρεμεί απόλυτα το να μου μιλάς, αλλά και γιατί περιμένω ν’ ακούσω από σένα αυτές τις λυτρωτικές λέξεις που κάθε τρελά ερωτευμένος δε χορταίνει ν’ ακούει.

Μια φορά μου είπες να μην έχω ανάγκη τις λέξεις. Μου είπες να μην εξαρτώμαι απ’ αυτές. Μου είπες ότι είναι μεγάλη αδυναμία να θέλει κανείς ν’ ακούει τα αυτονόητα. Κι εγώ που έχω τόση ανάγκη ν’ ακούω να λες ότι μ’ αγαπάς πρέπει ν’ αρκεστώ στις πράξεις. 

Οι πράξεις θα ‘πρεπε να μου ήταν αρκετές. Όμως, εγώ αγαπώ τις λέξεις περισσότερο από τις πράξεις. Ίσως γιατί είμαι τεμπέλα και οκνηρή. Προτιμώ να γράφω παρά να αθλούμαι ή να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να σ’ ακούω να μιλάς, παρά να κάνουμε έρωτα.

Υπάρχουν ακόμη λέξεις που υπάρχουν μέσα σου και με ψάχνουν. Που αν τις πεις, θα απελευθερωθείς και θα ξαλαφρώσεις. Να είσαι σίγουρος πως μαζί μου οι λέξεις σου θα είναι ασφαλείς. Έχω φυλάξει γι’ αυτές την πιο όμορφη και ζεστή γωνιά του μυαλού μου. 

Μη μου θυμώνεις που πάντα προσπαθώ να βρω τρόπους να στις κλέψω. Είναι κι αυτό ένα παιχνίδι του έρωτα. Έτσι να το βλέπεις. Ένα παιχνίδι που θέλω να κερδίσω γιατί έτσι θα κερδίσουμε κι οι δυο. Στον έρωτα όταν και οι δύο αγαπούν το ίδιο, κανείς δεν βγαίνει χαμένος.




Πράξια Αρεστή – Photo: Author/Depositphotos

Η ζωή, στα δύσκολα, φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους που σου συμπαραστέκονται...!!!!

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό, προορισμένος, δηλαδή, να ζήσει σε μια οργανωμένη κοινωνία. Καλείσαι, λοιπόν, εσύ κι ο καθένας από μας, να συνυπάρξεις με άλλους και να αποτελέσεις συχνά συνδετικό κρίκο – και μάλιστα απαραίτητο – για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Έχεις σκεφτεί, αλήθεια, με πόσους και διαφορετικούς ανθρώπους συναναστρέφεσαι καθημερινά; Με αυτούς που προέρχονται από το στενό οικογενειακό σου περιβάλλον και με τους οποίους σε συνδέουν δεσμοί εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. Με φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, συνεργάτες, συντοπίτες. Είτε πρόκειται για ανθρώπους που σε νοιάζονται πραγματικά και σε αγαπούν είτε απλώς για κάποιους που καιροφυλακτούν και σε περιστοιχίζουν, γιατί αποβλέπουν κάπου.

Υπάρχουν, όμως και εκείνοι που έρχονται στη ζωή σου ξαφνικά κι από το πουθενά, σαν μετεωρίτες. Δεν τους γνωρίζεις, δεν έχεις συγγενικές, φιλικές ή άλλες επαφές μαζί τους. Μια σύμπτωση σας έφερε κοντά – πες το κάρμα, τύχη, κοινή μοίρα – κι επιβεβαίωσε τη λαϊκή ρήση, σύμφωνα με την οποία τίποτα σε τούτη τη ζωή δεν γίνεται χωρίς λόγο, δεν γίνεται τυχαία.

Συναντήθηκες μαζί τους, γιατί έτσι το θέλησε η ίδια η ζωή. Σαν να πρόβλεψε ότι θα τους χρειαστείς, για να πορευτείς μαζί τους στις δυσκολίες που η ίδια σου επιφύλασσε, σαν να προνόησε, σαν να ήθελε να σε αποζημιώσει κάπως. Μοναδικό κι ανυπολόγιστο το όφελος αυτής της προσφοράς. Ξεχωριστή η αίσθηση της ασφάλειας που παρέχει και μάλιστα σε τόσο χαλεπούς καιρούς , όπως είναι αυτοί που ζούμε.

Μένεις έκπληκτος βλέποντάς τους να είναι ανιδιοτελείς κι ανυστερόβουλοι, «ζεστοί» και δοτικοί και να σου ανοίγουν την αγκαλιά τους αυθόρμητα. 

Όχι για να σε εξαπατήσουν και να σε κατασπαράξουν, όπως είθισται συχνά στην εποχή μας. Αλλά για να σε διαβεβαιώσουν ότι θα είναι δίπλα σου, όταν τους χρειαστείς, διατεθειμένοι να σε στηρίξουν και να σου συμπαρασταθούν. Έτσι απλά, χωρίς ανταλλάγματα.

Μα, θα μπορούσες να μου πεις, αφού κι άλλοι γύρω μας προτίθενται να μας βοηθήσουν και να μας συμπαρασταθούν, γιατί θεωρούμε ξεχωριστή την προσφορά αυτών των ανθρώπων από το πουθενά; 

Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους δε έζησες μαζί, δε σας έδεσαν κοινοί δεσμοί από το παρελθόν, γιατί δεν είχατε κοινό παρελθόν. Μόνο η δυνατότητα βαθύτερης επικοινωνίας μεταξύ σας και οι συγκυρίες σας έχρισαν συνοδοιπόρους σε μια παράλληλη πορεία, αμοιβαίας αλληλοϋποστήριξης και ισχυρών δεσμών φιλίας.

Πρόκειται για μια σχέση καθαρή και άδολη, βασισμένη, κατά κύριο λόγο, στην ενσυναίσθηση. Μια σχέση που, δεν αποδεικνύει μόνο ότι προορισμός των ανθρώπων είναι να ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες, αλλά ενισχύει και την τελεολογία, σύμφωνα με την οποία στον κόσμο όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, προκειμένου να επέλθει η ολοκλήρωση.

Άνθρωποι συναντιούνται τυχαία, αναπτύσσουν ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, δίνουν και δίνονται, μοιράζονται το χθες που δεν έζησαν μαζί, και το αύριο, στο οποίο αναλαμβάνουν από κοινού να φέρουν σε πέρας μια αποστολή, ικανή να προσφέρει πληρότητα στους ίδιους αλλά και σε όσους βρεθούν στην ίδια θέση με αυτούς. 

Δεν τους γνωρίζεις κι όμως όταν τους βλέπεις και τους ακούς, νιώθεις σαν να τους ήξερες από παλιά. Έρχονται για να μείνουν στην καρδιά σου και πριν καν να το καταλάβεις οι δρόμοι σου ενώνονται με αυτούς τους ανθρώπους από το πουθενά. 

Κι αν τυχόν αναρωτηθείς γιατί το κάνουν, η απάντησή τους είναι ξεκάθαρη : «Το ίδιο θα πρέπει να κάνει ο καθένας, αν θέλει να θεωρείται Άνθρωπος… να πράττει, δηλαδή, και να προσφέρει αυτό που ήθελε να προσφέρουν οι άλλοι σε εκείνον». Τόσο απλά κι αφοπλιστικά. 




Photo: Author/Depositphotos
Συγγραφέας Ιωάννα Λένη

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018

Το παιδί σε θέλει εκεί, γονιό. Όχι κατ’ όνομα. Ουσιαστικά...!!!!

Μη φανταστείς ότι θα έχεις τις ώρες της ησυχίας σου όπως πριν.

Μη φανταστείς ότι δε θα καταπατηθούν τα δικαιώματά σου.

Μη φανταστείς ότι δε θα πενταπλασιαστούν οι υποχρεώσεις σου.

Μη φανταστείς, επίσης, ότι θα πίνεις τον πρωινό σου καφέ σουλατσάροντας στο ίντερνετ με τις ώρες.

Μη φανταστείς ότι θα βλέπεις στην τηλεόραση τα σίριαλ που έβλεπες ή ότι θα ακούς τη μουσική που άκουγες.

Μη φανταστείς ότι η κομμώτρια ή η γυμνάστρια ή η μανικιουρίστα σου θα σε βλέπουν το ίδιο συχνά. 

Πολύ περισσότερο μη φανταστείς ότι μπορείς να λείπεις ατέλειωτες ώρες από το σπίτι.

Μη φανταστείς ότι μπορείς να προσπερνάς προβλήματα ή συζητήσεις που σε θέλουν εκεί.

Μη φανταστείς, με λίγα λόγια, ότι δε θα αλλάξει ο – προ παιδιών – ρυθμός της ζωής σου.

Γιατί αν κάτι τέτοιο είναι που φαντάζεσαι θα πέσεις από τα σύννεφα όταν μια ωραία πρωία αποφασίσεις να το παίξεις μαμά ή μπαμπάς και συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν έγινε όπως το υπολόγιζες. 

Το παιδί σου, για παράδειγμα, μπορεί να έχει να πατήσει κάνα μήνα στο σχολείο.

Μπορεί να μην ανοίγει βιβλίο από την αρχή του χρόνου.

Μπορεί να άρχισε το κάπνισμα ή το ποτό ή τίποτα χειρότερο και να μην πήρες μυρωδιά.

Μπορεί να έμπλεξε σε παρέες με ξυρισμένα κρανία.

Μπορεί να κάνει bullying σε συμμαθητές του.

Να μιλάει με παιδεραστές στο φέισμπουκ.

Μπορεί να έχει βυθιστεί σε κατάθλιψη.

Να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις παρατηρήσεις σου.

Ή μπορεί πολύ απλά να μη θέλει να σε βλέπει στα μάτια του.

Μην ξαφνιάζεσαι. Τα πράγματα, ξέρεις, δε συμβαίνουν μαγικά γύρω μας. Τα παιδιά δε μεγαλώνουν μόνα τους για να γίνουν ξαφνικά λαμπροί επιστήμονες όπως ονειρεύεσαι. Τίμιοι πολίτες όπως εύχεσαι. Ή απλά ευτυχισμένοι άνθρωποι, όπως είναι η βαθύτερη επιθυμία σου. 

Θέλει κόπο όλο αυτό. Θέλει χρόνο. Θέλει να θέλεις να είσαι γονιός. Όχι κατ’ όνομα. Ουσιαστικά γονιός. 

Πρέπει να χύσεις ιδρώτα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μέρα με τη μέρα για χρόνια ολόκληρα προκειμένου να δεις το σημαντικότερο έργο της ζωής σου (κακά τα ψέματα αλλά όταν έχεις παιδιά αυτό είναι) να αποκτά έστω ρίζες που θα το στηρίζουν στα δύσκολα και θα το ‘’σηκώνουν’’ στα στραβοπατήματα.

Να είσαι εκεί, λοιπόν. Στα ατέλειωτα πρώτα άυπνα βράδια. Στα κουραστικά απογεύματα που διαβάζεις ιστορία ή ελέγχεις ορθογραφία και ασκήσεις αριθμητικής. Στα ‘’άχαρα’’ παιδικά πάρτι. Στις ‘’βαρετές’’ συνελεύσεις του Συλλόγου Γονέων. Στις βόλτες στις παιδικές χαρές. Να παίζεις μαζί τους. 

Να συζητάς ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν είναι σε ηλικία να καταλάβουν. Και αργότερα να είσαι εκεί. Να τα πηγαίνεις στις δραστηριότητές τους. Να ξαγρυπνάς για να τα γυρίζεις σπίτι από τις βραδινές εξόδους τους. Να βάζεις κανόνες. Και να ελέγχεις ότι τηρούνται. Και πάλι να συζητάς. Και να ακούς. 

Κολλητός φίλος τους όταν πρέπει αλλά γονιός τους κάθε φορά. 

Μάντης, ξέρεις, δεν οφείλει να είναι κανείς – πόσο μάλλον τα παιδιά – για να προβλέπουν τις αντιρρήσεις που τυχόν θα εξέφραζες αν ήσουν εκεί. Μην θυμώνεις αλλά θα σπάσεις τα μούτρα σου όταν, μετά τόσα χρόνια ''απουσίας'' σου, κάπου κοντά στα δεκάξι ή δεκαεπτά τους, σκεφτείς ότι ήρθε η ώρα να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα.

– Καλά, τώρα το θυμήθηκες;

Και μην μπεις καν στον κόπο να τα στραβοκοιτάξεις, να τα επιπλήξεις ή ακόμα χειρότερα να τα απειλήσεις με τιμωρίες και τσαμπουκάδες. Ο σεβασμός χτίζεται. Η αγάπη κερδίζεται.

Έχασες και δεν ήταν παιχνίδι. 
Είπαμε: γονιός εκ των υστέρων δε γίνεσαι. 




Κλαίρη Τζωρτζάκη – mamagers

Ανέπνεα, περπατούσα αλλά δε ζούσα...!!!!



Πώς είσαι; Αυτή είναι η ερώτηση που ακούς πιο συχνά από όλες τις άλλες στη ζωή σου, έτσι δεν είναι; Και τι απαντάς;

“Είμαι εντάξει”, λες τις περισσότερες φορές. Οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν.

Μια ημέρα μιλούσα με φίλη μου που μόλις πριν από δυο μήνες είχε γεννήσει ένα μωράκι και ο κόπανος άντρας της ήθελε να τη χωρίσει. Ήταν άνεργη, ευάλωτη, πληγωμένη και ανασφαλής. Αλλά και πάλι απαντούσε “Είμαι εντάξει” όταν τη ρωτούσαν τι κάνει.

Εγώ ήξερα ότι σίγουρα δεν ήταν εντάξει.
Αυτό με έκανε να σκεφτώ. Τι συμβαίνει με εμένα; Πώς είναι η ζωή μου; Είμαι εντάξει ή όχι;

Νόμιζα ότι ήμουν καλύτερα από τους γύρω μου. Είχα μια πολύ καλά αμειβόμενη δουλειά, ζούσα σε μια μεγάλη πόλη και δούλευα δεκατέσσερις ώρες την ημέρα. Βέβαια, νύσταζα και ήμουν κουρασμένη όλη την ημέρα, αλλά και ποιος δεν ήταν; Οι περισσότεροι στην εταιρία μου έτσι ήταν. Για εμένα το είμαι εξοντωμένη ήταν ένδειξη σκληρής δουλειά και προαπαιτούμενο για να είμαι επιτυχημένη.

Νόμιζα ότι ήμουν στο σωστό δρόμο.
Όμως κάποια στιγμή κάτι με χτύπησε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, άνοιξα πραγματικά τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι δε ζω.

Ήμουν ζωντανή αλλά δε ζούσα. Ήμουν ένα ζόμπι που περιπλανιόταν.

Αυτά είναι οι 10 σημάδια που μου έστελνε το σύμπαν για να καταλάβω ότι δε ζω πραγματικά και εγώ τα αγνοούσα. 

ΕΙΧΑ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΡΑΔΥ 
Πάντα ένιωθα χαρούμενη και ενθουσιασμένη την Παρασκευή επειδή θα είχα μπροστά μου το σαββατοκύριακο. Όμως την Κυριακή το βράδυ, ακόμα και μετά από ένα ωραίο σαββατοκύριακο, πάντα είχα αγωνία και πονούσε το στομάχι μου για την επόμενη ημέρα.

Η αλήθεια είναι ότι σιχαινόμουν τη δουλειά μου.
Ήταν μια καλή δουλειά με καλό μισθό. Αλλά τη σιχαινόμουν.
Κάθε Δευτέρα πρωί έδινα μάχη για να σηκωθώ από το κρεβάτι λέγοντας στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.

Αλλά πολύς κόσμος έχει τη μελαγχολία της Δευτέρας, έλεγα. Νόμιζα ότι ήταν κάτι συνηθισμένο και ότι ήταν λογικό να το νιώθω κι εγώ. Αλλά δεν ήταν…

Θα περνούσα τριάντα χρόνια από τη ζωή μου δουλεύοντας με αυτόν τον τρόπο. Τα τριάντα καλύτερα χρόνια νιότης, υγείας, και παραγωγικότητας. Ξέρεις, τριάντα χρόνια είναι ένα μεγάλο διάστημα για να κάνεις μια δουλειά γνωρίζοντας ότι δε θα κάνεις καμία διαφορά στον κόσμο που ζούμε. Γνωρίζοντας ότι δε θα λείψεις σε κανέναν όταν φύγεις και ξέροντας ότι θα νιώσεις τεράστια ανακούφιση όταν θα έχεις τελειώσει με αυτή τη δουλειά. 

ΗΜΟΥΝ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΣΥΝΕΧΩΣ 
Δε θα έπρεπε να να είμαι εξουθενωμένη μονίμως αλλά ήμουν. Η ζωή είναι ένας αγώνας και εγώ χρειαζόταν να είναι το πιο γρήγορο άλογο. Μονίμως συνέκρινα τον εαυτό μου με άλλους ανθρώπους και προσπαθούσα να καταφέρω περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον. 

Ένιωθα ικανοποίηση όταν κατέρρεα στο κρεβάτι τη νύχτα μετά από πολλές ώρες δουλειάς. Εάν πήγαινα στο κρεβάτι χωρίς να είμαι πολύ κουρασμένη, ένιωθα ότι κάτι δεν έχω κάνει καλά.

Δεν συνειδητοποιούσα ότι εκτιμούσα την αξία μου ανάλογα με τόσο εξουθενωμένη ένιωθα. Δεν έβλεπα ότι δεν έπαιρνα καμία αναγνώριση και κανένα βραβείο που κουραζόμουν τόσο πολύ. Δεν έβλεπα ότι έχανα τον χρόνο μου κυνηγώντας πράγματα που δε χρειαζόταν να κυνηγήσω. 

ΔΕ ΖΟΥΣΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ 
Το αποτέλεσμα του να είμαι κουρασμένη και να δουλεύω πολύ, ήταν και το να μη ζω τη στιγμή. Όταν ήμουν στη δουλειά το μυαλό μου περιπλανιόταν στο σαββατοκύριακο μου και στον σύντροφό μου. Όταν ήμουν με την οικογένεια μου, σκεφτόμουν τη δουλειά και όλα όσα έπρεπε να κάνω.

Το σώμα μου ήταν στο παρόν και το μυαλό μου στο παρελθόν.Έπαιζα σε ένα παιχνίδι όπου η ζωή μου κυλούσε σαν μπάλα και το μυαλό μου έτρεχε για να την πιάσει. 

ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΟΥ 
Το να δουλεύεις σε ένα γραφείο για 14 ώρες την ημέρα σημαίνει ότι βρίσκεσαι στο σπίτι για λιγότερες από οκτώ ώρες για να κοιμηθείς. Σχεδόν δε συναντιόμουν καθόλου με την οικογένεια μου από τότε που ξεκίνησα τη δουλειά. Επέστρεφα στο σπίτι αφότου είχαν πάει για ύπνο και τους έβλεπα μόλις για πέντε λεπτά το πρωί λίγο πριν φύγω για τη δουλειά.

Στην πραγματικότητα περνούσα περισσότερο χρόνο με τους συναδέλφους από όσο με την οικογένεια μου. Και όταν ήμουν με την οικογένεια μου, δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τη δουλειά. 

ΕΒΑΖΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ 
Σκεφτόμουν ότι με το να είμαι ευγενική, καλή και ευχάριστη ήταν η εγγύηση για να κερδίσω την αγάπη και την αποδοχή από τους άλλους. Έμενα κοντά σε ανθρώπους με καταστροφική συμπεριφορά χωρίς να υπολογίζω το πόσο άβολα αισθανόμουν και πιστεύοντας βαθιά ότι αν ήμουν αρκετά καλή μαζί τους, αυτοί μια μια ημέρα θα γίνονταν καλύτεροι και θα είχαν καλύτερη ζωή ακόμα και εις βάρος μου.

Ποτέ δεν μπορούσα να πω όχι σε κανέναν. Έμενα μέχρι αργά στη δουλειά για να κάνω και δουλειές άλλων, προσπαθώντας να κερδίσω την εκτίμηση τους. Το αποτέλεσμα ήταν να μη με υπολογίζουν καθόλου. 

ΔΕΝ ΕΠΕΝΔΥΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ 
Παλαιότερα αξιοποιούσα τον χρόνο μου. Διάβαζα βιβλία, ζωγράφιζα, τραγουδούσα. Ήταν πράγματα που έφερναν πιο κοντά στην πνευματική μου φύση. Αλλά τα παράτησα. Σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε για να δουλέψω περισσότερο. Έβαλα τη δουλειά στο κέντρο της ζωής μου και όλα τα υπόλοιπα απλά υπήρχαν γύρω της. Έκανα σεμινάρια που μισούσα για να τα πάω καλύτερα στη δουλειά. Επειδή η δουλειά μου έδινε χρήματα… 

ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ 
Η δουλειά που διάλεξα δεν είχε να κάνεις καθόλου με το όνειρό μου. Όταν ζοριζόμουν, έδινα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα κυνηγήσω το όνειρο μου αργότερα. Αλλά ήξερα ότι το αργότερα μπορεί να σημαίνει και ποτέ. 

ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΖΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ 
Προσπαθώντας να τους ικανοποιήσω τους πάντες και να είμαι το καλό παιδί, έγινα διπρόσωπη. Χαμογελούσα αλλά έβριζα μέσα από τα δόντια μου. Προτιμούσα να προσπαθώ να έχω την αποδοχή των ξένων αντί να χτίζω τις σχέσεις με τους αγαπημένους μου. 

ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ 
Από ένα σημείο και έπειτα δεν ένιωθα ούτε χαρά ούτε λύπη. Απομακρύνθηκα και από τις όποιες σχέσεις μου. Ένα κομμάτι μέσα μου πέθαινε ενώ εξακολουθούσα να ζω.

Κάλυπτα τη δυστυχία με δείγματα ψεύτικης χαράς
Ενώ δεν ήμουν ευτυχισμένη, σκεφτόμουν όλους τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη. Και όσο περισσότερο κρυβόμουν από το πόσο δυστυχισμένη ήμουν, τόσο δυστυχούσα.

Ανέπνεα, περπατούσα αλλά δε ζούσα.
Τώρα θέλω να ζήσω, να χαρώ και να ευτυχήσω βρίσκοντας το νόημα της δικής μου ζωής. 




ΑΠΟ ΤΗΝ MAI PHAM ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ THRIVEGLOBAL.COM 

Σκέφτεσαι την αυτοκτονία ;….Διάβασε αυτό τώρα...!!!!

Aν αυτή τη στιγμή σκέφτεσαι να δώσεις τέλος στη ζωή σου, σε παρακαλώ σταμάτα για λίγο να διαβάσεις το κείμενο που ακολουθεί. Θα σου πάρει μόνο 5 λεπτά. Ο στόχος μου δεν είναι να σε κάνω να αλλάξεις τα αρνητικά σου συναισθήματα. Δεν είμαι θεραπευτής ούτε επαγγελματίας ψυχικής υγείας- ξέρω όμως πολύ καλά πώς νιώθει κάποιος που πονά τόσο πολύ όσο εσύ. 

Δεν ξέρω ούτε ποιός είσαι ούτε γιατί διαβάζεις αυτό το κείμενο. Ξέρω μόνο ότι αυτή τη στιγμή το διαβάζεις και αυτό είναι καλό. Μπορώ να υποθέσω ότι βρίσκεσαι εδώ γιατί έχεις προβλήματα και σκέφτεσαι να δώσεις τέλος στη ζωή σου. 

Αν ήταν δυνατό, θα προτιμούσα να είμαι δίπλα σου αυτή τη στιγμή, να κάτσω μαζί σου, να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο και με τις καρδιές μας ανοιχτές. Αλλά αφού αυτό δεν είναι δυνατό, ας δοκιμάσουμε με αυτόν τον τρόπο που έχουμε μπροστά μας αυτήν την ώρα.

Έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που θέλησαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους και έτσι έχω μια ιδέα για το πώς μπορεί να νιώθεις. Ξέρω ότι μπορεί να μην έχεις τη διάθεση να διαβάσεις για πολύ ώρα και έτσι θα είμαι σύντομος. 

Για τα επόμενα λίγα λεπτά που θα είμαστε μαζί εδώ, έχω να προτείνω 5 απλά, πρακτικά πράγματα τα οποία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου. Δεν θα συζητήσω για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να τελειώσεις τη ζωή σου. Απλά υποθέτω ότι από τη στιγμή που σκέφτεσαι κάτι τέτοιο, θα πρέπει να νιώθεις πολύ άσχημα μέσα σου.

Ωραία λοιπόν, είσαι ακόμη εδώ διαβάζοντας αυτό το κείμενο και αυτό μου αρέσει πολύ. Θα ήθελα να σου ζητήσω να μείνεις μαζί μου μέχρι να τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Ελπίζω ότι αυτό τουλάχιστον σημαίνει πως κάπου μέσα σου έχεις μια μικρή αμφιβολία για το αν πρέπει να δώσεις τέλος στη ζωή σου ή όχι. 

Πολύ συχνά οι άνθρωποι νιώθουν έτσι ακόμη και αν είναι βυθισμένοι στο πιο βαθύ σκοτάδι της απόγνωσης. Το να μη νιώθεις σίγουρος για το αν θες να πεθάνεις είναι πολύ φυσιολογικό. Το γεγονός πως είσαι ακόμη ζωντανός σημαίνει ότι δεν είσαι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνεις. 

Σημαίνει πως ακόμη κι αν ένα μέρος του εαυτού σου θέλει να πεθάνεις, την ίδια στιγμή ένα άλλο μέρος του εαυτού σου θέλει να ζήσεις. Ας κρατηθούμε λοιπόν από αυτό κι ας συνεχίσουμε για λίγα λεπτά ακόμη.

Σκέψου για λίγο το εξής : 
«Η αυτοκτονία δεν είναι κάτι που επιλέγουμε. Συμβαίνει όταν ο πόνος που νιώθουμε είναι βαρύτερος από τα μέσα που πιστεύουμε ότι έχουμε για να τον αντιμετωπίσουμε». 

Αυτό είναι όλο. Δεν είσαι κακός ή τρελός ούτε αδύναμος ή γεμάτος ελαττώματα επειδή σκέφτεσαι την αυτοκτονία. Δεν σημαίνει καν ότι θέλεις στ’ αλήθεια να πεθάνεις – σημαίνει μόνο ότι νιώθεις περισσότερο πόνο απ’ όσο μπορείς να διαχειριστείς αυτήν τη στιγμή. 

Αν για παράδειγμα αρχίσω να φορτώνω ασταμάτητα με βάρος τον ώμο σου, κάποια στιγμή θα καταρρεύσεις … όσο κι αν θέλεις να κρατηθείς όρθιος. Η δύναμη της θέλησης δεν έχει τίποτα να κάνει με αυτό. Φυσικά,θα χαιρόσουν πολύ αν μπορούσες να κρατηθείς όρθιος.

Σε καμιά περίπτωση μην αποδεχθείς την άποψη που λέει ότι : «Αυτό δεν είναι αρκετό για να θες να τελειώσεις τη ζωή σου». Υπάρχουν πολλές μορφές πόνου που μπορούν να οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Το κατά πόσον ο πόνος είναι υποφερτός και διαχειρίσιμος διαφέρει από άτομο σε άτομο. Κάτι που για κάποιον είναι αντιμετωπίσιμο για εσένα μπορεί να μην είναι. 

Το σημείο μετά το οποίο ο πόνος γίνεται ανυπόφορος εξαρτάται από τα μέσα που διαθέτουν οι άνθρωποι να τον αντιμετωπίσουν και όχι από την θέληση ή τις δυνατότητές τους. Γι’αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι διαφέρουν σημαντικά ως προς τον πόσο πόνο μπορούν να διαχειριστούν, όπως διαφέρουν και σε πολλά άλλα χαρακτηριστικά τους.

Όταν ο πόνος υπερβαίνει τις δυνατότητες που έχει κάποιος να τον διαχειριστεί, τότε το αποτέλεσμα είναι οι σκέψεις αυτοκτονίας. Η αυτοκτονία δεν είναι κάτι λάθος ή σωστό, δεν είναι ελάττωμα του χαρακτήρα και σαν ιδέα είναι ηθικά ουδέτερη. Είναι απλά μια ένδειξη ότι ο πόνος έχει γίνει μεγαλύτερος από τα μέσα που έχουμε στην διάθεσή μας αυτή την στιγμή να τον διαχειριστούμε.

Μπορείς να αντιμετωπίσεις τις ιδέες σου να βλάψεις τον εαυτό σου αν κάνεις ένα από τα δυο πράγματα : 

1) βρίσκοντας ένα τρόπο να μειώσεις τα επίπεδα του πόνου που νιώθεις ή 

2) βρίσκοντας έναν τρόπο να αυξήσεις τα μέσα που έχεις να τον αντιμετωπίσεις. Πρόσεξε ότι και οι δύο επιλογές μπορεί να είναι δυνατές.

Τώρα θέλω να σου ζητήσω να σκεφτείς τα εξής ΠΕΝΤΕ πράγματα :
1. Πρέπει να γνωρίζεις ότι οι άνθρωποι καταφέρνουν τελικά και ξεπερνούν τις ιδέες αυτοκτονίας – ακόμη και άνθρωποι που νιώθουν τόσο άσχημα όσο εσύ αυτή τη στιγμή. Ακόμη και στατιστικά οι περισσότερες πιθανότητες είναι με το μέρος εκείνο που θέλει να συνεχίσεις να ζεις. Ελπίζω ότι αυτή η πληροφορία θα σου ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας ότι μπορείς να το ξεπεράσεις και να συνεχίσεις να ζεις.

2. Πάρε κάποια απόσταση από τα προβλήματά σου για λίγο. Πες στον εαυτό σου «θα περιμένω ένα 24ωρο πριν κάνω οτιδήποτε». Ή μια εβδομάδα. Πρέπει να θυμάσαι καλά ότι οι ιδέες μας και τα συναισθήματά μας είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα από τις πράξεις μας : επειδή νιώθεις τόσο άσχημα (συναίσθημα) και σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις (ιδέα) δε σημαίνει πως πρέπει να το κάνεις αυτή τη στιγμή (πράξη). Κράτα μια απόσταση μεταξύ της επιθυμίας να αυτοκτονήσεις και της καθαυτό πράξης της αυτοκτονίας. 

Ακόμη κι αν είναι μόνο για 24 ώρες. Το έχεις κάνει ήδη, απλά και μόνο διαβάζοντας αυτή τη σελίδα. Μπορείς να το κάνεις για άλλα πέντε λεπτά συνεχίζοντας να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Συνέχισε και συνειδητοποίησε πως παρόλο που νιώθεις ότι θέλεις να αυτοκτονήσεις, δεν το πράττεις προς στιγμήν. Αυτό για μένα είναι πολύ ενθαρρυντικό και ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για σένα.

3. Οι άνθρωποι πολλές φορές οδηγούνται στην αυτοκτονία επειδή ψάχνουν τρόπο να ανακουφιστούν από τον πόνο. Θυμήσου ότι η ανακούφιση είναι και αυτή ένα συναίσθημα. Και πρέπει να είσαι ζωντανός για να τη νιώσεις. Δεν πρόκειται να νιώσεις την ανακούφιση που τόσο απελπισμένα αναζητάς αν είσαι νεκρός.

4. Κάποιοι άνθρωποι θα αντιδράσουν άσχημα στις ιδέες που έχεις να βλάψεις τον εαυτό σου, διότι οι ιδέες αυτές είτε τους τρομάζουν είτε τους θυμώνουν. Για την ακρίβεια, σε αντίθεση με τις προθέσεις τους, μπορεί να σε πληγώσουν ακόμη περισσότερο αντί να σε βοηθήσουν με το να λένε ή να κάνουν απερίσκεπτα πράγματα. Πρέπει να καταλάβεις ότι αυτές οι αρνητικές τους αντιδράσεις οφείλονται στους δικούς τους φόβους και δεν έχουν σχέση με σένα.

Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σταθούν δίπλα σου αυτή την πολύ τρομακτική στιγμή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα σε επικρίνουν για τις ιδέες σου, δεν θα σε στείλουν στο νοσοκομείο ούτε θα σε μαλώσουν για τα αρνητικά σου συναισθήματα. Απλά θα σταθούν στο πλευρό σου, θα σε ακούσουν και θα σε υποστηρίξουν. Μπορείς να βρεις κάποιον από αυτούς. 

Τώρα. Χρησιμοποίησε τις 24 ώρες που πρόσφερες στον εαυτό σου ή και ολόκληρη την εβδομάδα και πες σε κάποιον άλλον τί συμβαίνει μέσα σου και πόσο άσχημα νιώθεις. Μην φοβάσαι να ζητάς βοήθεια, αντίθετα είναι πολύ ανθρώπινο να ζητάς βοήθεια και θα σε ανακουφίσει. 

Μερικοί άνθρωποι που θα μπορούσες να ζητήσεις βοήθεια τώρα είναι οι ακόλουθοι : 

· Ένας καλός σου φίλος / φίλη 

· Ένας στενός σου συγγενής που εμπιστεύεσαι (γονιός, αδελφός, αδελφή, θείος, εξάδελφος κλπ) 

· Ένας ψυχολόγος ή ένας ψυχίατρος που μπορεί να γνωρίζεις ή να είχες κάνει επαφή 

· Ένας ψυχίατρος που εφημερεύει σε ένα κρατικό νοσοκομείο (πάρε το 166 και πες τους ότι θέλεις τώρα να μιλήσεις με έναν ψυχίατρο γιατί νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου) 

· Τηλεφώνησε στο 1018 (είναι γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία και θα βρεις κάποιον ειδικό να μιλήσεις) 

Μην συνεχίσεις να κάνεις το λάθος να προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις όλο αυτό μόνος σου. Το να μιλήσεις για το πως έφτασες ως εδώ θα σε απελευθερώσει από το επιπρόσθετο βάρος που νιώθεις και μπορεί να αποτελέσει αυτό που χρειάζεσαι τώρα ώστε να αυξήσεις τα μέσα που έχεις για να αντιμετωπίσεις τον πόνο και να επανακτήσεις την ισορροπία σου.

5. Τα αυτοκαταστροφικά συναισθήματα είναι από μόνα τους τραυματικά. Όταν καταλαγιάσουν, πρέπει να συνεχίσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου. Η αναζήτηση θεραπεία με έναν ειδικό λειτουργό ψυχικής υγείας είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα. Μην ξεχνάς επίσης ότι μπορεί να υπάρχουν και ομάδες αυτοβοήθειας τόσο στην κοινότητά σου όσο και στο διαδίκτυο.

Ωραία, έχουν περάσει μερικά λεπτά και είσαι ακόμη εδώ μαζί μου. Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.

Αφού έφτασες ως εδώ, σου αξίζει μια επιβράβευση. Πιστεύω πως πρέπει να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου. Το δώρο σου θα είναι να προσθέσεις στην ζυγαριά λίγο παραπάνω βάρος δεξιά, εκεί που βρίσκονται τα μέσα αντιμετώπισης που διαθέτεις. 

Θυμήσου ότι στην αρχή του κειμένου σου επεσήμανα ότι η ιδέα είναι να προσπαθήσεις να έχεις περισσότερα μέσα αντιμετώπισης από τον πόνο που νιώθεις. Ας δώσεις λοιπόν στον εαυτό σου και άλλο ένα μέσο αντιμετώπισης, ή δύο ή δέκα… μέχρι αυτά να γίνουν περισσότερα από εκείνα που σε πονάνε.

Τώρα, παρά το γεγονός ότι αυτό το κείμενο μπορεί να σου προσέφερε κάποια ανακούφιση, η καλύτερη λύση που μπορούμε να σου προτείνουμε είναι να βρεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις μαζί του (δες ξανά τις προτάσεις μας πιο πάνω). 

Όταν βρεις κάποιον που θέλει να σ’ ακούσει, και του μιλήσεις για το πώς νιώθεις τώρα και τί σε έφερε ως εδώ θα έχεις αυτομάτως αυξήσει κατά ένα τα μέσα που διαθέτεις για να αντιμετωπίσεις τον πόνο σου. Να ξέρεις ότι το πρώτο άτομο που θα διαλέξεις δεν θα είναι και το τελευταίο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να σε ακούσουν. Είναι καιρός να αρχίσεις να ψάχνεις κάποιον από αυτούς.

ΤΩΡΑ: ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ
Μπορείς να βρεις πληροφορίες για βοήθεια εδώ

Και μέχρι να βρεις και να μιλήσεις σε κάποιον μπορείς να μείνεις ακόμη εδώ μαζί μου, ή να αναζητήσεις πληροφορίες και στις άλλες σελίδες του τόπου μας ή και σε άλλους δικτυακούς τόπους. 




Σημείωση: Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί πρωτότυπα στα Αγγλικά από την Martha Ainsworth και δημοσιεύτηκε στο site metanoia.org που διατηρούσε η ίδια από το 1990. Η Ελληνική απόδοση έγινε από την ομάδα του helpsuicide.wordpress.com.

Σκέψεις για να βγει ζωή μέσα από τη στάχτη...!!!!

Αυτό που συνέβη δυστυχώς φέτος το καλοκαίρι δεν μπορεί να αλλάξει, μπορεί όμως να μας αλλάξει.

Το φετινό καλοκαίρι είναι ίσως το πιο επώδυνο από τα καλοκαίρια που θυμάμαι. Το πένθος βαρύ, οι νεκροί πολλοί, κάποιοι απ’ αυτούς αρκετά κοντινοί μου, ώστε να φτάνουν σε μένα λεπτομέρειες της προσωπικής τους ιστορίας μέσα από δρόμους που δεν διέρχονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κι εγώ μέσα σε αυτό το κλίμα, νιώθω πως έχω υποχρέωση, αφού έμεινα ζωντανή, να ξεθάψω τη ζωή από τη στάχτη.

Αυτό που συνέβη δυστυχώς δεν μπορεί να αλλάξει, μπορεί όμως να μας αλλάξει. Αν του το επιτρέψουμε, τότε ίσως να έχουμε ξεπληρώσει το χρέος μας απέναντι στη ζωή, που για κάποιον άγνωστο λόγο επέλεξε να μας κρατήσει μαζί της. Τι άλλαξαν λοιπόν σε μένα οι τελευταίες πυρκαγιές;

1. Μου έμαθαν πως δεν είμαι άτρωτη
Οι άνθρωποι προσπαθώντας να προστατεύσουμε την ηρεμία μας, καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε άτρωτοι. Πιστεύουμε ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί σε εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε. 

Μάλιστα πολλές φορές για να μην επαναστατήσει η λογική μας ενάντια σε αυτή την πλάνη, τη συμπληρώνουμε με άλλη μια, πιστεύουμε ότι ο κόσμος ακολουθεί κάποιες αρχές δικαιοσύνης τις οποίες γνωρίζουμε και υπηρετούμε, επειδή λοιπόν είμαστε «καλοί άνθρωποι» είμαστε θωρακισμένοι απέναντι στο κακό που αφορά μόνο τους «άλλους» τους «κακούς» εκεί έξω.

Βασισμένοι πάνω σε αυτές τις ψευδαισθήσεις υιοθετούμε πολλές φορές αποδεδειγμένα επικίνδυνες για τον εαυτό μας συμπεριφορές όπως το κάπνισμα ή το σεξ χωρίς προφυλακτικό ή το κλείσιμο της εξόδου προς τη θάλασσα με το φράχτη μιας πολυτελούς οικίας, πεπεισμένοι ότι το «κακό» δε θα συμβεί σε μας ή τουλάχιστον δε θα συμβεί τώρα.

Όμως τα πρόσφατα γεγονότα μας απέδειξαν ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι δίκαιος ή αν είναι ακολουθεί μιαν άλλη δικαιοσύνη της οποίας τις αρχές αγνοούμε εντελώς. 

Συνεπώς το οποιοδήποτε κακό μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους ακριβώς τόσο νέους και αθώους όσο κι εμείς, ίσως και ακόμα περισσότερο. Γιατί όχι και σε εμάς τους ίδιους; Χρειάζεται λοιπόν να μάθουμε να ζούμε με την επίγνωση ότι είμαστε ευάλωτοι και να προσπαθούμε όσο μπορούμε να προφυλάξουμε τον ευάλωτο αλλά και πολύτιμο εαυτό μας από δυνητικά επικίνδυνες καταστάσεις.

2. Μου έμαθαν πόσο σημαντική είναι η παρούσα στιγμή
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά θα δούμε ότι αφιερώνουμε πολύ μεγάλο μέρος της ενέργειας μας καθημερινά αναπολώντας το παρελθόν ή σχεδιάζοντας το μέλλον. Όταν όμως ο θάνατος εμφανίζεται τόσο ορμητικός δίπλα μας, μας προσφέρει μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε, να καταλάβουμε ότι στην πραγματικότητα αυτό είναι χάσιμο του αναντικατάστατου χρόνου μας, γιατί στα αλήθεια δεν έχουμε εξουσία ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον. 

Το παρελθόν έχει κάνει την πορεία του, με έναν συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορεί να αλλάξει. Το μέλλον δεν ήρθε ακόμα και το πιο πιθανόν είναι ότι ποτέ δεν θα έρθει όπως το έχουμε φανταστεί.

Αυτή όμως εδώ η μικρή στιγμή είναι παρούσα και προσφέρει στον καθένα μας την ευθύνη να την αξιοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί, αν την επόμενη στιγμή είναι η ώρα να φύγουμε. 

Εμένα η σκέψη αυτή με οδηγεί να αναρωτηθώ, ποίο θα είναι το ίχνος που θα αφήσω πίσω μου; Για μένα λοιπόν το ίχνος αυτό είναι ότι αγάπησα και ότι δημιούργησα, είναι ο τρόπος που αξιοποίησα τις ενσυνείδητες μου στιγμές. Αφού όπως το λέει κι ο Σεφέρης: Πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωράμε […] γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

3. Με έμαθαν να είμαι ευγνώμων για πολύ περισσότερα
Βλέποντας πόσο εύκολα μια καθημερινή στιγμή μπορεί να γίνει αιτία θανάτου, τουλάχιστον εγώ συνειδητοποίησα πόσα πολύτιμα πράγματα προσπερνώ καθημερινά, χωρίς να τα χαίρομαι όσο θα μπορούσα επειδή συμβαίνουν «όπως συνήθως».

Καθώς γράφω ρούφηξα «όπως συνήθως» την τελευταία γουλιά του καφέ μου και αποφάσισα να σταθώ όπως δεν κάνω συνήθως λίγο περισσότερο στην γεύση της που είχα και σήμερα την ευκαιρία να την απολαύσω, μετά κοίταξα τον ήλιο στο παράθυρό μου που είναι ιδιαίτερα ζεστός «όπως συνήθως» τα πρωινά του Αυγούστου και είπα να μην γκρινιάξω όπως συνήθως επειδή και σήμερα κάνει περισσότερο ζέστη απ’ όσο θα ήθελα. 

Μετά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη μαμά μου και αποφάσισα να χαρώ που μπορεί ακόμα να ανησυχεί για μένα, αντί να θυμώσω όπως συνήθως επειδή θεωρώ υπερβολικό το άγχος της. 

Κάπως έτσι με αφορμή τα τελευταία γεγονότα νιώθω περισσότερη ευγνωμοσύνη και απόλαυση για τα δεκάδες μικροπράγματα που συνεχίζουν να συμβαίνουν, όπως συνήθως, στη ζωή μου.

4. Μου έμαθαν να ξεχωρίζω αυτό που είμαι από αυτά που έχω
Παρατηρώντας πόσο εύκολο είναι να χάσει κανείς όλα όσα έχει, αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάτι που θα έμενε ακόμα κι αν μια φωτιά ή όποια άλλη απειλή μου έπαιρνε όλα όσα έχω. Στην δική μου κατανόηση, σε αυτά που έχω συμπεριλαμβάνεται και η ζωή μου, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέρω σήμερα.

Αυτό λοιπόν που νιώθω ότι δεν μπορεί να απειληθεί άμεσα, είναι η ενέργεια που αποδίδω στον κόσμο, το ίχνος που αφήνω μέσα από τον τρόπο που σχετίζομαι με τους άλλους και μέσα από όσα δημιουργώ. Αυτό για μένα δεν είναι κάτι που έχω αλλά κάτι που είμαι. Αυτό που είμαι είναι λιγότερο ευάλωτο και περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε έχω γι’ αυτό επιλέγω να επενδύσω σε αυτό τις περισσότερες δυνάμεις μου.

5. Μου έμαθαν ότι το να ζω υπολογίζοντας τους άλλους μπορεί να με σώσει
Ένας από τους λόγους που οι πρόσφατες πυρκαγιές είχαν τόσα πολλά θύματα ήταν ότι σε καιρούς ηρεμίας, οι οικισμοί δημιουργήθηκαν από την άναρχη σύμπτωση ατομικών επιθυμιών, χωρίς κανείς να συλλογιστεί ότι το αδύναμο ζώο που λέγεται άνθρωπος κατάφερε να τα βγάλει πέρα με τη φύση, ακριβώς επειδή έμαθε να συμβιώνει με τους όμοιους του.

Όταν λοιπόν εγώ θέλω να ικανοποιήσω την όποια επιθυμία μου, είναι καλό να σκεφτώ αν η πραγμάτωση της, παραβιάζει την ελευθερία και την ασφάλεια κάποιων συνανθρώπων μου. Για παράδειγμα, μήπως το μέρος που θέλω να χτίσω ένα σπίτι, είναι ο δρόμος από όπου χρειάζεται να περάσουν κι άλλοι άνθρωποι; 

Μήπως το σημείο που θέλω να σταθμεύσω το αυτοκίνητο μου, είναι το μοναδικό πέρασμα για κάποιον άνθρωπο με αναπηρία; Τελικά μήπως ο καλύτερος τρόπος να είμαι ασφαλής, είναι να σκέφτομαι συλλογικά και να φροντίζω να είμαστε όλοι ασφαλείς;

6. Μου έμαθαν ότι είναι ωφέλιμο να μην αποφεύγω να σκεφτώ τα δυσάρεστα
Οι άνθρωποι τείνουμε να αποφεύγουμε να σκεφτούμε ό,τι μας δημιουργεί δυσφορικό συναίσθημα. Όμως παρά το ότι είναι καλό, όπως προαναφέρθηκε, να μην αναλωνόμαστε σε μελλοντικά σχέδια, τα πρόσφατα συμβάντα απέδειξαν την αξία του να έχουμε προετοιμάσει ένα σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση κρίσεων.

Με άλλα λόγια σε κατάσταση ηρεμίας που έχουμε την δυνατότητα καθαρής σκέψης είναι καλό να αφιερώνουμε χρόνο για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε ως άτομα και ως ομάδες σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. 

Όσο καλύτερα έχει αφομοιωθεί αυτό το σχέδιο, τόσο πιο εύκολα μπορεί να εφαρμοστεί όταν προκύψει ανάγκη. Συνεπώς το να αφιερώσω λίγο χρόνο για να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω αν… είναι πιθανότατα μια σωτήρια επιλογή για μένα και τους γύρω μου.

7. Μου έμαθαν ότι δεν μπορώ να ελέγχω τα πάντα, μπορώ όμως να ελέγχω αρκετά
Μπροστά σε μια τόσο ξαφνική καταστροφή γεννιέται σχεδόν αναπόφευκτα το ερώτημα, πόσο αβοήθητη είμαι μπροστά σε δυνάμεις που δεν μπορώ να ελέγξω; Η πρώτη απάντηση είναι σκληρή. Ναι, στην πραγματικότητα ελέγχουμε τη ζωή μας πολύ λιγότερο από όσο θα θέλαμε. 

Ανάμεσα μάλιστα στα πολλά που καλούμαστε να υποστούμε χωρίς τη δική μας απόφαση, θα είναι, για όσους από μας δεν αυτοκτονήσουν, ο τρόπος και ο χρόνος του θανάτου μας.

Το ευχάριστο όμως είναι ότι όταν συμφιλιωθούμε με όλα όσα δεν μπορούμε να ελέγξουμε, συνειδητοποιούμε πολύ πιο καθαρά πόσα πολλά είναι εκείνα που μπορούμε να ελέγξουμε κι αυτό μας οδηγεί σε μια πιο συνειδητή και ουσιαστική ζωή.

Μπορεί να μην μπορώ να αποφασίσω τον τρόπο του θανάτου μου, όμως υπάρχουν πολλά που μπορώ να κάνω για να μειώσω τις πιθανότητες για αρκετούς τρόπους θανάτου. Αυτά που μπορώ να κάνω εκτείνονται σχεδόν σε κάθε πεδίο δράσης μου. 

Στον τρόπο που μαγειρεύω, που οδηγώ, που εργάζομαι, που χτίζω το σπίτι μου, που φροντίζω την υγεία μου κ.α. Παρομοίως μπορεί να μην μπορώ να ελέγξω το χρόνο του θανάτου μου, αλλά αφού αυτός δεν είναι τώρα, αυτό σημαίνει πως υπάρχει μια μικρή πολύτιμη στιγμή που μου προσφέρει χιλιάδες δυνατότητες για να επιλέξω. 

Αν είμαι λίγο τυχερή, θα έχω ακόμα αρκετές τέτοιες στιγμές. Το να ξέρω τα όρια της ελευθερίας μου, με βοηθάει να αξιοποιήσω καλύτερα όση ελευθερία πράγματι διαθέτω.

8. Μου έμαθαν να μη φοβάμαι την ερώτηση: Αν πέθαινα σήμερα;
Όταν άνθρωποι με τους όποιους νιώθεις ότι έχεις αρκετά κοινά χαρακτηριστικά πεθαίνουν τόσο αιφνίδια, μοιάζει σχεδόν αδύνατον να αποφύγεις το παραπάνω ερώτημα. Το καλό είναι πως όταν το ερώτημα αυτό ξυπνάει, συνήθως αρχίζει μια μέρα πιο ουσιαστική από τις προηγούμενες.

Λοιπόν, εγώ, αν πέθαινα σήμερα θα λυπόμουν πολύ γιατί έχω πολλά ακόμα να κάνω, όμως θα ήμουν ήσυχη επειδή μέχρι σήμερα έκανα το καλύτερο που μπορούσα, ίσως να μην ήταν όσο καλό θα ήθελα, όμως ήταν πράγματι το καλύτερο που μπορούσα κάθε δεδομένη στιγμή. 

Αν πέθαινα σήμερα θα άφηνα πίσω μου αυτό το κείμενο και τις μνήμες των ανθρώπων που αγαπηθήκαμε πολύ. Αν πέθαινα σήμερα θα ήθελα να περάσω όσο χρόνο μου μένει μαζί με τους αγαπημένους μου. Επειδή λοιπόν κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα πεθάνω σήμερα… κάπου εδώ θα σας αφήσω! Η ζωή μας καλεί!




Μαρία Ιωαννίδου, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια