Και ποτέ άραγε βρίσκει κάνεις τη δύναμη να αντέξει; Ποτέ βρίσκει το κουράγιο να σφίξει τα δόντια και να ματώσει τα ούλα και να συνεχίσει; Να πει «ΟΧΙ» δεν θα με νικήσεις; Και δεν μιλάμε για μια συγκεκριμένη νίκη. Μιλάμε για τη δύναμη που πηγάζει από μέσα μας. Αυτή που ξέρει να διαπερνά εμάς και όλους όσους τυχαίνει να έχουμε στο πλευρό μας.
Τη δύναμη που εκπέμπουμε ή μεταδίδουμε γύρω μας. Αυτή μωρέ την διακριτική και αθόρυβη που κάνει τους άλλους να σου λένε «Μπράβο σου, εγώ δεν θα μπορούσα».
Για όσους τη κουβαλάμε μέσα τους δεν είναι κάτι σημαντικό, δεν το βλέπουν καν έτσι. Μερικοί την παρομοιάζουν σαν μια όμορφη και γοητευτική γυναίκα που κάθεται στην άκρη του καναπέ και σε κοιτάζει υπομονετικά, λέγοντας σου συνεχεία την ιδία φράση μέχρι να την κάνεις πράξη.
Να σε κάνει να πιστέψεις τα λόγια της και να την ακολουθήσεις τυφλά. Άλλοι την παρομοιάζουν σαν μια έκρηξη, δεν ξέρεις ποτέ ποτέ θα γίνει και ποτέ θα σταματήσει.
Δεν σε προειδοποιεί απλά συμβαίνει χωρίς να ξέρεις το πως και το γιατί και όταν συμβεί αυτό είσαι υποχρεωμένος να υπακούσεις στο κάλεσμα αυτό είτε με το να καταφέρεις να τη σταματήσεις είτε με το να ρίξεις λίγο ακόμα λαδί στη φωτιά και να την κάνεις πιο δυνατή. Και οι δυο πηγάζουν από μέσα μας, απλά ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό τρόπο να εξηγεί και να μεταφράζει τα πράγματα τα όποια του συμβαίνουν.
Έτσι είναι η δύναμη του καθενός. Άλλοτε βουβή και άλλοτε θορυβώδης.
Ή κρατάς τα χαλινάρια ή την αφήνεις ανεξέλεγκτη. Ας μιλήσω όμως για μια συγκεκριμένη δύναμη που συνδυάζει όλα τα παραπάνω. Τη δύναμη της αγάπης. Πόση δύναμη μπορεί να βρει ένας άνθρωπος όταν βιώνει την αργή και βασανιστική έννοια της απώλειας;
Είτε αυτή είναι ερωτική, φιλική, οικογενειακή. Γιατί δεν αγαπάς δυνατά μόνο όταν ερωτεύεσαι αλλά και όταν οι άλλοι, είτε ανήκουν στον φιλικό σου κύκλο είτε στα μέλη που αποτελούν την οικογένεια σου, σε κάνουν να νιώθεις έντονα συναισθήματα.
Σου γεμίζουν το άδειο μπουκαλάκι της καρδιά σου με χαρά, λύπη, άγχος, επιτυχία, στήριξη, ευτυχία., βοήθεια, κατανόηση και πάνω απ’όλα αποδοχή χωρίς να περιμένουν να γεμίσεις και εσύ το δικό τους. Τότε σου μαθαίνουν την πραγματική έννοια της αγάπης.
Όταν όμως φτάσει η στιγμή του αποχαιρετισμού είτε αυτός ονομάζεται χωρισμός, είτε θάνατος μόνο ένα πράγμα κυριαρχεί. Η εσωτερική σου δύναμη.
Αυτή που εκείνη τη χρονική στιγμή ακροβατεί σε ένα σχοινί και ξέρει ότι δεν πρέπει να χάσει την ισορροπία της γιατί πρέπει να σε κρατήσει ζωντανό μέχρι το τέλος της δοκιμασίας που έχεις κληθεί να βγάλεις εις πέρας.
Μόνο εκείνη σε καταλαμβάνει εκείνη την ώρα και σε βοηθάει στο να σηκώσεις το κεφάλι και να πεις «Είμαι πιο δυνατός από εσένα που προσπαθείς να με γονατίσεις». Και πολλές φορές τα καταφέρνει. Με τον δικό της μυστηριώδες και θαυμαστό τρόπο. Σε κάνει να περπατήσεις μέχρι την άλλη άκρη του σχοινιού και να βγεις νικητής.
Δεν έχει σημασία το τι θα περάσεις μέχρι να τα καταφέρεις αλλά το αποτέλεσμα. Αυτή τη δύναμη λοιπόν πρέπει να βρούμε όλοι μας.
Αυτή που μας ουρλιάζει καθημερινά και εμείς την πνιγούμε και την ρίχνουμε ξανά στον πάτο του βυθού. Γιατί κάποιος, κάποτε μου είπε «Το κουράγιο δίνει τα φτερά και δυναμώνει την ελπίδα, η πιστή ατσαλώνεται γίνεται θυμός και σε οδηγεί στη νίκη..»
ΧΑΡΑ ΜΑΚΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου