Σάββατο 22 Απριλίου 2023

7 λέξεις που χρησιμοποιούν οι ευφυείς άνθρωποι και 4 που έχουν διαγράψει...!!!

7 λέξεις που χρησιμοποιούν οι ευφυείς άνθρωποι και 4 που έχουν διαγράψει…

«Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φά’το» έλεγαν οι παλιοί και προφανώς ήξεραν ότι πρόκειται για μία διαχρονική αλήθεια με εφαρμογή και στην εποχή των social media, των άπειρων mails και της επικοινωνίας που μπορεί να έγινε πιο εύκολη, αλλά ταυτόχρονα και πιο δύσκολη.

Πώς πείθεις κάποιον να κάνει το «δικό σου», να εργαστεί προς τη δική σου πρόταση; Πώς αλλάζεις το κλίμα σε μία συζήτηση που δείχνει ότι θα «στραβώσει» πριν καν αρχίσει;

Σύμφωνα με την Courtney Seiter, υπεύθυνη περιεχόμενου στη Buffer.com – μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες management στα social media – όλο το παιχνίδι της επικοινωνίας περιστρέφεται γύρω από 10 μαγικές λέξεις ή κουβέντες και άλλες 7 που ό,τι δουλειά κι αν κάνεις, καλό θα είναι να αποφεύγεις.

1. «Εάν»
«Εάν θα ήθελες», «εάν θα μπορούσες» και πάει λέγοντας. Το «εάν» μας κάνει πιο συμπαθείς ακόμη και μέσα από ένα mail, λέει η Seiter, υποστηρίζοντας ότι βάζει έναν μικρό δισταγμό, σε οτιδήποτε δεν πρέπει να ξεχειλίζει από υπερβολική αυτοπεποίθηση.

2. Πληθυντικός αριθμός
Όχι της ευγένειας, αλλά της ομάδας. «Ας προσπαθήσουμε», «το κοιτάμε και το παλεύουμε», «θα τα καταφέρουμε». Ακόμη κι αν δεν… πιστεύουμε λέξη για το όποιο team spirit, ας το λέμε φωναχτά. Στο τέλος, γίνεται πιστευτό επιμένει η Seiter.

3. «Μαζί»
Είναι λέξη – κλειδί, που δουλεύει καλύτερα, όταν τη χρησιμοποιούμε σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις. Μάλιστα, σύμφωνα με παλαιότερη μελέτη του πανεπιστημίου του Stanford τα αποτελέσματα για τα μέλη ομάδων που άκουγαν συχνά τη λέξη «μαζί» ήταν εντυπωσιακά: – εργάζονταν 48% περισσότερο – αισθάνονταν λιγότερη κούραση – είχαν ισχυρότερο συναισθηματικό δεσμό με την ομάδα. Πολιτικάντικο το τρικ; Ίσως, αλλά δουλεύει.

4. «Ευχαριστώ»
Αυτό που σας έλεγε η μαμά σας, όταν ήσασταν μικροί. Να λέτε «ευχαριστώ». Δεν είναι απλώς ότι η ευγνωμοσύνη μακραίνει τον βίο, είναι ότι τον κάνει και πιο εύκολο.

Όσοι ευχαριστούν τους άλλους – για το παραμικρό, που λέει ο λόγος – εκπέμπουν το μήνυμα ότι είναι άνθρωποι με φιλότιμο, που δεν θα αδικήσουν κανέναν.

5. «Μπράβο»
Πείτε το πειστικά, με πάθος, χαμογελαστά. Μη φοβάστε να επιβραβεύσετε κάποιον, κυρίως όταν το αξίζει. Το «μπράβο» ανοίγει πόρτες, ζεσταίνει καρδιές, κάνει τους ανθρώπους να ανοίγονται, να είναι πιο παραγωγικοί και πιο πρόθυμοι.

6. «Επειδή»
Αν πρέπει να αρνηθείτε κάτι, να απορρίψετε μία πρόταση, να τροποποιήσετε την κατεύθυνση ενός project, το «επειδή» είναι σωτήριο.

Εξηγώντας στους άλλους, το γιατί δεν θα κάνουμε αυτό που προτείνουν και εξηγώντας το ήρεμα και σταθερά, σα να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, μειώνουμε τις αντιδράσεις και καταφέρνουμε το επιθυμητό.

7. Το όνομα του / της
Όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον – φίλο, σύντροφο, συνεργάτη – το να χρησιμοποιούμε το όνομα του πολλές φορές είναι σωτήριο. Υποσυνείδητα περνάμε το μήνυμα – κατά την Seiter, πάντα – ότι τον λαμβάνουμε υπ’ όψιν, ότι δεν αδιαφορούμε για τη γνώμη του, ότι εμείς και εκείνος συνδεόμαστε σε έναν μοναδικό δεσμό.

Τα ονόματα, όπως χαρακτηριστικά λέει, δεν είναι μόνο για να μας φωνάζουν στον δρόμο…

Όσο για τις λέξεις που καλό θα είναι να αποφεύγουμε, γενικώς; «Πρέπει», «είναι ανάγκη», «δεν γίνεται», «γρήγορα», «τώρα».

Όλες αυτές είναι κουβέντες που χαρακτηρίζονται από ένταση και αρνητισμό και στις οποίες σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνεται κανείς.

Ακόμη κι αν όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν πιο γλυκανάλατα και όχι τόσο ηγετικά, η Seiter, υποστηρίζει ότι στο τέλος της μέρας φέρνουν αποτέλεσμα και γι’ αυτό χρησιμοποιούνται από τα πιο έξυπνα και ικανά στελέχη επιχειρήσεων.




Σε εσένα…!!!

Σε εσένα που μου κέρασες τον πρωινό καφέ γιατί ήμουν η πρώτη πελάτισσα.

Σε σένα που περίμενα από πίσω σου στην ουρά του super market με ένα γάλα στο χέρι και μου είπες πέρνα.

Σε σένα που δεν είδα το stop και μου είπες να προσέχεις γιατί τρέχουν εδώ.

Σε εσένα που δε μου έφταναν τα ψιλά για το χυμό και μου είπες δεν πειράζει άλλη φορά

Σε εσένα που μου κέρασες τον πρωινό καφέ γιατί ήμουν η πρώτη πελάτισσα

Σε σένα που μου δεν πρόλαβα να πάρω νούμερο στην τράπεζα και μου έδωσες το δικό σου γιατί είχες πάρει δύο.

Σε σένα που περίμενα να με αγνοήσεις και να βάλεις βιαστικά τα ψώνια σου στις σακούλες και να εξαφανιστείς και όμως δεν το έκανες.

Σε σένα που περίμενα να ξεσπάσεις όλα σου τα νεύρα για αυτή μου την παράβαση και όμως δεν το έκανες.

Σε σένα που περίμενα να βάλεις πίσω το χυμό και όμως δεν το έκανες.

Σε σένα που περίμενα να μου πεις μουτρωμένα καλημέρα μιας και μόλις ξύπνησες και όμως δεν το έκανες.

Σε σένα που περίμενα να σκεφτείς καλά να πάθω και να ερχόμουν νωρίτερα και όμως δεν το έκανες.

Σε ευχαριστώ για τα μικρά καθημερινά παραδείγματα ευγένειας και σεβασμού.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε.




Τάμι Γκεκτσιάν – Απόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, AΠΘ

Φεγγαρόπετρα – Ο λίθος του έρωτα, της χαράς, της διαίσθησης και της αγάπης…!!!

Αυτό το μαγικό πετράδι μοιάζει πάντα διαφορετικό όταν κινείται στο φως, χαρακτηρίζεται από ένα μοναδικό, μυστήριο, ταξίδι λάμψης. Αλλιώς ονομάζεται και σεληνίτης από την ελληνική λέξη σελήνη (φεγγάρι).

Ο συγκεκριμένος λίθος είναι καθαρά θηλυκός! Βοηθά στη διατήρηση της νεότητας και στο άνοιγμα του τρίτου ματιού. Διεγείρει την επίφυση. Εάν τοποθετηθεί κάτω από το μαξιλάρι σας κυλήστε γύρω από προφητικά όνειρα.

Βοηθάει έντονα στη ροή της αγάπης μεταξύ των συντρόφων και ενισχύει τον δεσμό. Επίσης έχει την ικανότητα να ενώνει εραστές οι οποίοι απομακρύνθηκαν. Πέρα από τον έρωτα είναι επιπλέον ένας λίθος παγκόσμιας αγάπης.

Εξουδετερώνει την αρνητική ενέργεια χαρίζοντας ισορροπία συναισθημάτων και αγαλλίαση.

Η ενέργεια της είναι στο ζενίθ, κατά τις φάσεις της σελήνης.

Πρόκειται για ένα πραγματικά σπουδαίο πετράδι που θα βοηθήσει κατά πολύ την επίγεια ύπαρξη σας να συναντηθεί με την υπερκόσμια εκθαμβωτική σας δύναμη.




Ελένη Κακλαμάνου

Παρασκευή 21 Απριλίου 2023

Ο συμπαντικός προορισμός του ανθρώπου κατά τον Πλάτωνα…!!!

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό (θεϊκό στοιχείο) και από την Ύλη. Το πρώτο, για λόγους που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν εδώ, έπρεπε να αφυπνισθεί.

Η διαδικασία αυτή, αφύπνισης του εσωτερικού θείου, συμβολιζόταν μέσα από τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης. Η αναγέννηση του Θείου ήταν πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου η οποία εξελισσόταν στην οδό που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον.

Ο κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί (Νοητό – Ύλη) με τρόπο ανάλογο του σύμπαντος. [Ο δρόμος της φιλοσοφίας ενεργοποιούσε την φρόνηση (σωστή φορά νου) και οδηγούσε στην αλήθεια (θεία άλη ή απομάκρυνση από την λήθη)....]

Ο Πλάτων, λέει σχετικά:

«Η σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος.

Αυτές πρέπει να ακολουθούμε όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην ορθή τροχιά μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του σύμπαντος.

Έτσι θα εξομοιώσουμε τη νόηση μας με το αντικείμενο της – ομοιότητα σύμφωνη με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα κατακτήσουμε την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό που έθεσαν και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι θεοί»
(Πλάτων, «Τίμαιος», 90c).




Η ζωή είναι ένας πόλεμος, με τον εαυτό μας να είναι ο πιο συχνός εχθρός…!!!

Η ζωή μπορεί να παρομοιαστεί σαν ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες με καταστάσεις κι ανθρώπους. Από κάποιες μάχες βγαίνουμε νικητές κι από άλλες χαμένοι και χρειάζεται ανασυγκρότηση για να προχωρήσουμε.

Οι εχθροί πολλοί, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ξετρυπώνουν από παντού, σε ανύποπτο χρόνο για να μας ρίξουν κάτω, χρησιμοποιώντας τα όπλα τους. Ψέμα, υποκρισία, προδοσία, κοροϊδία κι ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα τους για να τη βγάλουν καθαροί ή για να πάρουν τη θέση μας. 

Κάποιοι στ’ αλήθεια καταφέρνουν να μας ξαφνιάσουν και κάποιοι είναι τόσο προβλέψιμοι όσο κι η γκρίνια της μάνας μας όταν αφήνουμε τα ρούχα στο πάτωμα.

Υπάρχει, όμως, ένας εχθρός που πρέπει να αντιμετωπίζουμε απ’ την αρχή της ζωής μας μέχρι και την τελευταία μας ανάσα. Ένας εχθρός, πιο δυνατός απ’ όλους τους άλλους, πιο απρόβλεπτος, πιο κοντά σε μας από οποιονδήποτε άλλο. Αυτός καθορίζει το μέλλον μας, αυτός μας οδηγεί στην επιτυχία ή στην καταστροφή. Όλοι οι άλλοι είναι ασήμαντοι μπροστά του.

Κι αν αυτόν τον εχθρό τον κατανοήσουμε και καταφέρουμε να τον φιλέψουμε, τότε γινόμαστε αήττητοι κι ευτυχείς. Με αυτόν τον εχθρό παλεύουμε, όταν μένουμε μόνοι, όταν δε μιλάμε πολύ χαμένοι στις σκέψεις μας. Αυτός ο αιώνιος εχθρός είναι ο εαυτός μας.

Τις μεγαλύτερες μάχες τις δίνουμε μαζί του. Κάποτε νικά και κάποτε τον νικάμε. Κάποτε μας ξαφνιάζει με τις σούπερ δυνάμεις του και κάποτε μας απογοητεύει. 

Γι’ αυτό τα βάζουμε μαζί του. Για κάθε λάθος επιλογή, για κάθε αδυναμία που μοιάζει να είναι σωστή, για κάθε τεμπελιά κι οπισθοχώρηση, για όλες τις φορές που εμπιστεύτηκε τους λάθους ανθρώπους.

Για να βγούμε νικητές της ζωής και να μπορούμε να τα βάλουμε με άλλους, πρώτα πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τις πράξεις μας και το μυαλό μας. 

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει απεριόριστες ικανότητες και μόνο δαμάζοντάς τον, γινόμαστε παντοδύναμοι ψυχικά. Αν καταφέρουμε να νικήσουμε τον «κακό» μας εαυτό, τότε μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Όταν δίνουμε μάχες με τον εαυτό μας, λοιπόν, παλεύουμε για να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας. Έναν έρωτα που μας πλήγωσε, ένα φίλο που μας πρόδωσε, ένα συνάδελφο που μας πούλησε, αλλά πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας που καταρρακώθηκε εξαιτίας κάποιων άλλων.

Οι συζητήσεις που κάνουμε με τον εαυτό μας είναι οι πιο εποικοδομητικές. Λογομαχούμε μαζί του συνεχώς για πολλούς λόγους. Για να τηρήσει τη δίαιτα, να μη στείλει εκείνο το μήνυμα στον πρώην, να μην ανάψει το τσιγαριλίκι, να μην είναι τόσο μαλάκας με τους ανθρώπους γύρω του.

Οι μάχες με τον εαυτό μας δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι αιματηρές και δίνονται στα σκοτάδια, στις πιο μοναχικές μας στιγμές, ακόμη κι ανάμεσα σε άλλους. Αν σταματήσουμε να πολεμάμε, σημαίνει ότι απλώς παραδοθήκαμε στην πιο κακή εκδοχή του είναι μας.

Αφεθήκαμε στην ευκολία των πραγμάτων που είναι καταστροφική και δυστυχής. Σημαίνει ότι χάσαμε τη μάχη με το μεγαλύτερό μας αντίπαλο, αυτόν που τελικά καθορίζει το μέλλον και τη ζωή μας.

Όταν μας βλέπετε χαμένους, λοιπόν, στις σκέψεις μας, όταν δε μιλάμε πολύ, μη μας ενοχλείτε και μη μας παρεξηγείτε. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να δίνουμε μέσα μας, μία απ’ τις πιο σημαντικές μάχες τις ζωές μας. Και πρέπει να βγούμε νικητές.




Πράξια Αρέστη – pillowfights.gr

Ο καθένας έχει την προσωπική του ελευθερία και δεν μπορείς να του τη στερήσεις…!!!

Να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου.

Όχι από τους άλλους.

Οι άλλοι δε σου φταίνε.

Δε γίνεται να ελέγχεις τους ανθρώπους.

Ο καθένας έχει την προσωπική του ελευθερία και δεν μπορείς να του τη στερήσεις.

Το να φτιάξεις τον κόσμο σου κάνοντας τον να μοιάζει ουτοπικός απλά θα σου δημιουργήσει ψευδαισθήσεις και αργότερα θα έρθει η στιγμή που αυτός ο κόσμος θα γεμίσει συντρίμμια.

Με το να επιβάλλεσαι και να επιβάλλεις στους άλλους καταντάς να τους βάζεις σε έναν αναγκαστικό αγώνα επιβίωσης μαζί σου.

Δε σκορπάς χαρά γύρω σου, σκορπάς απόγνωση λειτουργώντας έτσι.

Οι σχέσεις για να κρατηθούν και να έχουν ισορροπία χρειάζονται ανθρώπους που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όχι έναν άνθρωπο που αποφασίζει μόνος του.

Δε χρειάζεται μόνο να μιλάς, χρειάζεται και να ακούς τον άλλο, να νοιάζεσαι και για τη δική του ψυχική υγεία. Όχι μόνο για τη δική σου.

Γι’ αυτό να μην έχεις απαιτήσεις από τους άλλους.

Να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου.




Πόπη Κλειδαρά

Πέμπτη 20 Απριλίου 2023

Η ζωή είναι μικρή. Μην αφήνεις τους άλλους να τη ζουν για σένα…!!!

Χτυπάς το χέρι στο τραπέζι και λες δυνατά τη γνώμη σου. Δεν την ψιθυρίζεις, δεν τη σκέφτεσαι όπως συνηθίζεις να κάνεις. Την ουρλιάζεις στα μούτρα του συνομιλητή σου. Νιώθεις πηχτούς, άσπρους αφρούς να σχηματίζονται στο στόμα σου. 

Τα αυτιά σου βουίζουν και η καρδιά σου πάει να σπάσει από την ένταση.Τώρα κάνω την επανάστασή μου, σκέφτεσαι κι αυτόματα νιώθεις περηφάνεια για σένα. 

Μόνο που αυτό δε θα κρατήσει για πολύ. Βλέπεις, η καταπίεση πάνω σου έχει γερές ρίζες. Κι όλες εκείνες οι ενοχές που για χρόνια στις ποτίζουν, έχουν θεριέψει κι έχουν κάμει κάτι ρίζες να, με το συμπάθειο. 

Απέναντι έχεις το αντικείμενο της καταπίεσής σου. Μάνα, πατέρα, αδερφό, σύντροφο ή φίλο, σημασία δεν έχει. Δεν έχει και πρόσωπο άλλωστε η καταπίεση, μήτε γνωρίζει φύλο. Ξέρει μόνο από φαρμακερά λόγια.

Ξέρει από λέξεις που φωλιάζουν στην καρδιά και την κάνουν να δειλιάζει σε οποιαδήποτε απόφαση βγαλμένη από το νου ή την ψυχή σου. Ξέρει από νήματα που σε δένουν και σε κάνουν μαριονέτα. 

Θέλεις να κουνήσεις το χέρι αριστερά κι εκείνο αυτόματα πάει δεξιά. 

Θέλεις να κλάψεις και σου επιβάλλουν να γελάσεις. 

Θέλεις να φύγεις κι όμως πρέπει να μείνεις εκεί. 

Το νιώθεις το αδιέξοδο της ζωής σου. Σε τρελαίνουν τούτα τα δεσμά. Πληγιάζουν τα χέρια, το μυαλό, την καρδιά σου. Γι’αυτό φωνάζεις. Ξεσπάς κι αποζητάς την ελευθερία σου. Λες για μια στιγμή πως την κέρδισες. 

Μάλλον υπέταξες το θεριό που στέκει απέναντί σου. Δε μιλά, μάλλον κατάλαβε ότι δε δέχεσαι πια άλλη καταπίεση. Ελπίζεις. Και κάπου εδώ το Σύμπαν γελάει. Σε χλευάζει για την ακρίβεια γιατί τούτη την επανάσταση την έχεις κάνει πολλές φορές. Και κάθε φορά τρως τα μούτρα σου. 

Γιατί τα θεριά που μας τρώνε τη ζωή καλό μου, δεν καταλαβαίνουν από φωνές. 

Καταλαβαίνουν μόνο από ψυχρές αποφάσεις. Μέσα σου δεν έχεις αποφασίσει να κάνεις ακόμη την αληθινή σου επανάσταση. Γι’αυτό κι όλες οι προσπάθειες αποτυγχάνουν. Γιατί είναι κατά βάθος για τα μάτια του κόσμου.

Βολεύτηκες να σου κουνούν τα χέρια, να σε ταΐζουν στο στόμα, να στα προσφέρουν στο χέρι. Βολεύτηκες να μη χρειάζεται να αποφασίζεις, να μην απαιτείται να σπάσεις αυγά για να φας μια γ@μημένη ομελέτα. Άτιμο πράγμα το βόλεμα. 

Σε εθίζει δίχως να το καταλάβεις. Κι εσένα όλο τούτο το βόλεμα αφιόνισε το μυαλό σου. Σε νάρκωσε, το συνήθισες. Κι είναι οι λίγες οι φορές που κοιτάς με αθόλωτο μάτι τα ζόρια σου κι αντιδράς. Πατάς πόδι και φωνάζεις σε εκείνους που σου ρημάζουν τη ζωή. Σε εκείνους που σε θέλουν πιόνι των δικών τους αποφάσεων κι όχι άνθρωπο των αυτόνομων επιλογών. 

Τι θα γίνει τελικά με σένα, μου λες; Τι θα κάνεις; Πόσα δεν μπορώ αλλιώς θα μαρτυρήσεις στον καθρέφτη για να πείσεις τη μούρη σου ότι όντως της πάνε τα σκοινιά; Δηλαδή ποιο είναι το επόμενο βήμα; Διάλεξαν για σένα μια ζωή. Την έφτιαξαν στα δικά τους μέτρα και σε πέταξαν να ζεις μέσα.

Την ονομάτισαν κιόλας δική σου ζωή. Τι άλλο θα σου βάλουν για να ζήσεις; Κανά σύντροφο της κοινής αποδοχής που θα σου γυρνάει τα άντερα κι όμως θα σε πείσουν ότι τον αγάπησες. Και τι άλλο; Πόσα άλλα ακόμη μέχρι να ξυπνήσεις και να το βάλεις στα πόδια; 

Άσε τους άλλους να αποφασίζουν κι εσύ κάτσε να κλαις τη μοίρα σου. Κάτσε να ζηλεύεις εκείνους που φτιάξαν τις ζωές και τα σπίτια τους. Αλλά κυρίως ζήλευε εκείνους που ζουν κι ας τρώνε τα μούτρα τους. Κι εσύ μείνε αψεγάδιαστη πορσελάνινη κούκλα πολυτελείας για να τους κάνεις τα κέφια. 

Για να μην ταράξεις τα βαλτωμένα νερά τους. Κι επειδή ξέρω ότι σκέφτεσαι και να το κάνεις έτσι όπως σε μάθανε να υποτάσσεσαι, λέω να σου ουρλιάξω κι εγώ. Σύνελθε! 

Η ζωή είναι μικρή. Μην αφήνεις τους άλλους να τη ζουν για σένα. Μην τους επιτρέπεις να αποφασίζουν για σένα.Γι’αυτό κούνα το κεφάλι σου και ξεβολέψου μαλάκα. Ε μαλάκα!

Υ.Γ Μπας κι αποφασίσεις και ξεκουνήσεις μικρό μου.




Στεύης Τσούτση

Σκέψου έξω από το κουτί…!!!

Οι περισσότεροι άνθρωποι, παρόλο που δεν το γνωρίζουν, κοιμούνται. Κοιμούνται όταν γεννήθηκαν, κοιμούνται όταν ζουν, κοιμούνται όταν παντρεύονται, κοιμούνται όταν μεγαλώνουν τα παιδιά τους, κοιμούνται όταν πεθαίνουν χωρίς να ξυπνήσουν ποτέ. 

Δεν θα φτάσουν ποτέ να κατανοήσουν την ομορφιά και το μεγαλείο που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξη.

Η πιθανότητα αφύπνισης είναι αντιστρόφως ανάλογη με το πόση αλήθεια μπορείτε να συλλέξετε χωρίς να το βάλετε στα πόδια.

Μέχρι σε πιο σημείο είστε διατεθειμένοι να σκεφτείτε σε κάτι που δεν σας είναι οικείο;

Νομίζετε πως είστε ελεύθεροι, αλλά πιθανώς δεν υπάρχει μια χειρονομία, μία σκέψη, ένα συναίσθημα, μια στάση, μια πεποίθηση που δεν προέρχεται από κάποιον ή κάτι άλλο. Δεν είναι τραγικό;

Πρόκειται για μια μηχανική ζωή , που σας επιβλήθηκε. Και δεν το γνωρίζετε. 

Είστε σκλάβοι όλων εκείνων που δεν συνειδητοποιείται. Μπορείτε να ελέγξετε εκείνα τα πράγματα για τα οποία είστε συνειδητοποιημένοι, αλλά εκείνα για τα οποία δεν είστε συνειδητοποιημένοι ελέγχουν εσάς. Όταν συνειδητοποιήστε, τότε απελευθερώνεστε από αυτά.

Είναι επώδυνο. Πράγματι, όταν αρχίζουμε να αφυπνιζόμαστε, αισθανόμαστε πολύ πόνο. 

Είναι επώδυνο να βλέπεις να γκρεμίζονται οι ίδιες μας οι ψευδαισθήσεις. Όλα αυτά που νόμιζες πως κατασκεύαζες συνθλίβονται, και αυτό είναι επώδυνο. 

Αλλά όταν γκρεμίζονται οι ψευδαισθήσεις, επιτέλους έρχεστε σε επαφή με την πραγματικότητα!”




Anthony de Mello


Να είσαι ευγνώμων αν έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που αγαπούν και το δείχνουν…!!!

Δύο είναι οι κατηγορίες ανθρώπων που θα γνωρίσεις στην ζωή σου.

Εκείνοι που θα ανοίξουν τις σελίδες τους και θα σε αφήσουν να διαβάσεις και την τελευταία λέξη του βιβλίου τους και εκείνοι που θα σε αφήσουν απλά να τους ξεφυλλίσεις χωρίς να καταλάβεις την ουσία τους.

Εκείνοι που είναι ανοιχτά βιβλία δεν θα σε κάνουν ποτέ να αμφιβάλεις για εκείνους. Θα σου ανοίξουν την καρδιά τους, θα γελάσουν με την ψυχή τους, θα ανοίξουν το σπίτι τους και θα κάνουν τα πάντα για να το νιώσεις σαν δικό σου.

Είναι εκείνοι που ξέρεις πως μπορείς να ανοιχτείς, πως μπορείς να κλάψεις και να ξεσπάσεις. Είναι εκείνοι που θέλουμε δίπλα μας.

Θέλουμε ανθρώπους με παιδικές ψυχές που να δείχνουν τα συναισθήματά τους χωρίς να φοβούνται. Θέλουμε ανθρώπους αληθινούς που δεν κρίνουν. Θέλουμε εκείνους που μας θυμούνται λιγάκι παραπάνω.

Εκείνους που φτιάχνουν χρόνο ακόμα και αν δεν έχουν. Εκείνους που αγαπάνε και το δείχνουν και το λένε. Θέλουμε την επιβεβαίωση. Αυτή τη γλυκιά επιβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά.

Η ζωή είναι πολύ όμορφη για να είσαι μόνος. Όλα είναι καλύτερα όταν έχεις κοντά σου αυτούς που αγαπάς.

Να είσαι ευγνώμων αν έχεις βρει τέτοιους ανθρώπους γιατί είναι σπάνια, ακατέργαστα διαμάντια.

Και πρέπει να τους φυλάς σαν τα μάτια σου.




Ειρήνη Αγγελίδη 

Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

Τι είναι το MATRIX και πως εγκλωβίστηκαν οι ανθρώπινες ψυχές μέσα σε αυτό...!!!

ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ;

ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ;

Οι Άνθρωπος που είναι Φως και Ζωή όμοιος με τον Πατέρα, θέλοντας να συμμετάσχει στο σχέδιο του, στην κατανόηση της νέας διττής δημιουργίας που είναι αποτέλεσμα της ένωσης του Άγιου Λόγου με τα στοιχεία του σκότους από πυρ και πνεύμα, εισήλθε στον κύκλο που περικλείει τους επτά κύκλους της νέας διττής δημιουργίας από πυρ και πνεύμα.

Με την είσοδο του στον όγδοο κύκλο που περικλείει την νέα δημιουργία, από Φως που ήταν μετατράπηκε σε Νου της Αρμονίας, και μέσα στους επτά κύκλους από Ζωή μετατράπηκε σε ψυχές.

Και αφού έμαθε την σύσταση των κύκλων της νέας διττής δημιουργίας από τον "αδερφό" του τον δεύτερο Νου δημιουργό από πυρ και πνεύμα, στην συνέχεια ο Άνθρωπος δημιούργησε σύμφωνα με την δική του φύση επτά ανθρώπινα θεϊκά σώματα.

Δημιούργησε τις ψυχές όπου φέρουν τις τέλειες ενέργειες από πυρ των δυνάμεων της αρμονίας, που υποδέχονται στον πυρήνα τους την νοητή ουσία του Ανθρώπου τον Νου.

Με αυτόν τον τρόπο ο Άνθρωπος θεός, θα μπορούσε να έχει συνεχώς επικοινωνία με τα είδωλα του τις ανθρώπινες ψυχές που θα έστελνε μέσα στους επτά κύκλους.

Και έτσι εισήλθαν τα είδωλα οι ανθρώπινες ψυχές αφού διέρρηξαν πρώτα τους κύκλους στον αισθητό και διττό κόσμο από πυρ και πνεύμα των επτά κύκλων.

Η μεν θνητή διττή φύση που είχε τις δυνάμεις της αρμονίας των επτά κύκλων, αμέσως δημιούργησε επτά δικά της ανθρώπινα σώματα ένα για κάθε κύκλο, από τα δικά της συστατικά. (πυρ και πνεύμα διττό).

Και έτσι ο Άνθρωπος θεός θα μπορούσε να ζήσει και κατανοήσει την νέα διττή δημιουργία με τα είδωλα του τις ψυχές, κινούμενος με τις ψυχές στο σύμπαν, και ενδυόμενος στον δικό μας αισθητό κύκλο μέσω της σάρκας τον χώρο και υλικό κόσμο, και ως λογική το διττό πνεύμα αυτής της διττής φύσης..γνωρίζοντας ότι πάντα οι ανθρώπινες ψυχές μέσω της νοητής ουσίας στον πυρήνα τους θα έχουν επικοινωνία με την πηγή τους στον Όγδοο κύκλο, τον Άνθρωπο Νου θεό.

Και τότε συνέβει το μεγάλο μυστήριο:

Αποστάτησαν κάποιες από τις δυνάμεις του δεύτερου Νου δημιουργού μέσα στην διττή δημιουργία από πυρ και πνεύμα.

Κάποιες δημιουργές οντότητες του αδερφού δεύτερου Νου δημιουργού, που επέβλεπαν την αρμονία των σφαιρών μέσα στην θνητή διττή δημιουργία για την σωστή λειτουργία της, έγιναν ένα με το διττό κόσμο και τα άκρα του, αποστάτησαν...,

και διέκοψαν με ένα πλέγμα που δημιούργησαν την επικοινωνία των ενσαρκώμενων ανθρώπινων ψυχών με την πηγή τους. Συμμάχησαν με το διττό πνεύμα της φύσης ώστε να κρατήσουν για πάντα εγκλωβισμένο τον Άνθρωπο θεό.

Και από τότε χάνοντας την επικοινωνία οι ανθρώπινες ψυχές με τον Άνθρωπο θεό, έμειναν στην Λήθη και εγκλωβισμένες στον κόσμο της σάρκας.

Ο Αποστάτες δημιουργοί, με αυτόν τον τρόπο δημιούργησαν ένα matrix όπου κρατούν εγκλωβισμένες τις θεϊκές ανθρώπινες ψυχές, όπου μέσω της διττής σάρκας και λογικής που ενσαρκώθηκαν οι ανθρώπινες ψυχές, μπορούν πλέον με τον κατάλληλο προγραμματισμό ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ ΤΟΥΣ... 

να τις κρατούν εγκλωβισμένες στο matrix και παράλληλα να παράγουν συνεχώς αρνητική ενέργεια μέσω των αισθήσεων και συναισθημάτων που τους προκαλλούν, παράγοντας έτσι οι ψυχές την απαραίτητη ζωϊκή ενέργεια για να παραμένουν στην ζωή τα ενεργειακά σώματα των Αποστατών.

Με αυτόν τον τρόπο οι Αποστάτες δημιουργοί, που επέβλεπαν το σχέδιο του Πατέρα Θεού, εγκλώβισαν τον Άνθρωπο απορροφώντας του την ζωϊκή ενέργεια για να παραμένουν αυτοί εν ζωή με τα ενεργειακά τους σώματα και να τον εξουσιάζουν.

Oι ανθρώπινες ψυχές για να απεγκλωβιστούν από το matrix πρέπει πρώτα να κατανοήσουν την αλήθεια, τον εαυτό τους, για να ξέρουν μετά προς τα που να πετάξουν, ειδάλλως αν γίνουν ένα με την πληροφορία που δέχονται από τους αποστάτες θα ξαναγυρίσουν πίσω σε μία ακόμη ζωή μέσα στο matrix.




morfeas sky
Αναδημοσίευση από oneirosky
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι, θα εμφανίζεται μπροστά σου…!!!

Ο Καρλ Γκουστάβ Γιούνγκ ήταν ψυχοθεραπευτής και φιλόσοφος. Θεωρούσε ότι η νεύρωση και η κατάθλιψη είναι κατά βάθος μία προσπάθεια επέκτασης της συνειδητότητας. Μας αρέσει αυτή η άποψη.

Γι’ αυτό και μοιραζόμαστε μαζί σας τα αγαπημένα μας γνωμικά του!

1. Μην προσκολλιέσαι σε αυτό που φεύγει – μπορεί να χάσεις αυτό που έρχεται.

2. Ό,τι μας εκνευρίζει στους άλλους, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

3. Αν είστε χαρισματικό άτομο, αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίσατε κάτι. Σημαίνει ότι έχετε να προσφέρετε.

4. Η συνάντηση δυο ατόμων είναι σαν την επαφή δυο χημικών ουσιών. Και τα δυο στοιχεία μεταμορφώνονται εν μέσω της αντίδρασης.

5. Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του.

6. Ό,τι δεν μας αρέσει στους άλλους, εξελίσσει την αυτογνωσία μας.

7. Η όρασή μας θα είναι καθαρή μόνο όταν κοιτάξουμε μέσα στην καρδιά μας. Όποιος στρέφει το βλέμμα του έξω από τον εαυτό του ονειρεύεται. Όποιος το στρέφει μέσα του, αφυπνίζεται.

8. Μοναξιά δεν είναι να μην έχεις ανθρώπους γύρω σου. Είναι να μην είσαι σε θέση να εκφράσεις όσα είναι σημαντικά για σένα.

9. Δείξε μου έναν άνθρωπο με σώας τας φρένας και θα τον θεραπεύσω.

10. Σκεφτόμαστε το παρελθόν αναπολώντας τους γονείς μας, και το μέλλον για τα παιδιά μας.

11. Αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι, θα εμφανίζεται μπροστά σου συνέχεια.

12. Η κατάθλιψη είναι σαν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Αν εμφανιστεί μπροστά σου, δεν πρέπει να την απομακρύνεις απότομα. Κάλεσέ την κοντά σου, πρόσφερέ της ένα κάθισμα και άκου τι έχει να σου πει.

13. Πολλές φορές, τα χέρια λύνουν ένα μυστήριο που ο νους αδυνατεί να αγγίξει.

14. Ένα όνειρο είναι μια μικρή κρυφή πόρτα στα έγκατα της ψυχής, η οποία οδηγεί σε εκείνη την πρωταρχική κοσμική νύχτα της ψυχής, η οποία υπάρχει πολύ πριν εμφανιστεί το συνειδητό εγώ.

15. Ο άνθρωπος που δεν έχει διαβεί την κόλαση των παθών του, δεν τα έχει ξεπεράσει.

16. Η αντίληψή σου θα είναι ορθή μόνο όταν καταφέρεις να αντικρίσεις την ψυχή σου.

17. Δεν είμαι τα βιώματά μου. Είμαι αυτό που επιλέγω να γίνω.

18. Μπορεί να πιστεύουμε ότι έχουμε πλήρη αυτοέλεγχο. Ωστόσο, ένας στενός φίλος μας μπορεί εύκολα να εντοπίσει μια πτυχή μας, την οποία εμείς αγνοούμε.

19. Η λέξη «μαγεία» είναι συνώνυμο της ψυχολογικής ανάτασης.

20. Οι προσωπικότητές μας αποτελούν τμήμα του κόσμου που μας περιβάλλει, και είναι εξίσου μυστηριώδεις όσο αυτός.




yolife.gr
govastileto.gr

Προσκόλληση...!!!

Πως παραιτείσαι από την προσκόλληση στα πράγματα; Μην το προσπαθήσεις ποτέ. Είναι αδύνατον. Η προσκόλληση στα πράγματα αποβάλλεται μόνη της όταν δεν επιδιώκεις πια να βρεις τον εαυτό σου σ’ αυτά. Στο μεταξύ έχε απλώς επίγνωση της προσκόλλησής σου στα πράγματα. 

Μερικές φορές μπορεί να μη γνωρίζεις ότι είσαι προσκολλημένος σε κάτι, δηλαδή ταυτισμένος μαζί του, μέχρι να το χάσεις ή να υπάρξει η απειλή της απώλειας. Αν τότε στενοχωρηθείς, αγχωθείς, κ.ο.κ., σημαίνει ότι είσαι προσκολλημένος. 

Αν έχεις επίγνωση ότι είσαι ταυτισμένος με κάτι, η ταύτιση δεν είναι πια ολοκληρωτική. «Είμαι η επίγνωση που έχει επίγνωση ότι υπάρχει προσκόλληση». Αυτή είναι η αρχή της μεταμόρφωσης της προσωπικότητας.
Eckhart Tolle – A new earth

Μετά από 45 χρόνια διαδρομής, σ’ αυτή την ενσάρκωση στον πλανήτη γη, έχοντας αγωνιστεί για να δημιουργήσω ό,τι τέλος πάντων δημιούργησα και βλέποντας τώρα να καταρρέει το ένα απόκτημα πίσω από άλλο, αρχίσω να κατανοώ βαθύτερα την μεγάλη αξία της μη προσκόλλησης και τη μεταμορφωτική δύναμη που έχει η επίγνωση ότι διαρκώς ταυτιζόμαστε με υλικά αγαθά αλλά και με ανθρώπους. 

Κάθε προσκόλληση μας, μικρή ή μεγάλη, δεν είναι παρά ένα δυσβάσταχτο φορτίο που κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας. 

Ίσως, έλεγα χθες σε ένα φίλο, αν τα χάσουμε όλα, να χαθεί μαζί μ’ αυτά κι ο φόβος, το άγχος και η αγωνία μας που μας λαχανιάζουν και μας εξουθενώνουν καθημερινά. 

Ίσως τότε να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πηγάδι της σύγχυσης και του αδιεξόδου, απ’ αυτό το Μαραθώνιο για επιβίωση και να μπορέσουμε να φωνάξουμε πλέον σαν τον μεγάλο στοχαστή Καζαντζάκη, «δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος».




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ομαδική ή ατομική πνευματική εργασία ;

Η ομαδική δουλειά μπορεί να βοηθήσει το φως της παρουσίας σου να γίνει πιο έντονο. Μια ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται σε μια κατάσταση παρουσίας παράγει ένα συλλογικό ενεργειακό πεδίο μεγάλης έντασης. 

Δεν αυξάνει μόνο το βαθμό παρουσίας κάθε μέλους της ομάδας, αλλά βοηθάει επίσης να ελευθερωθεί η συλλογική ανθρώπινη συνειδητότητα από την κυριαρχία του νου. Αυτό θα κάνει την κατάσταση της παρουσίας όλο και περισσότερο προσβάσιμη σε άλλα άτομα.

Όμως, αν ένα τουλάχιστον μέλος της ομάδας δεν είναι ήδη σταθερά εδραιωμένο σ’ αυτήν, μπορώντας έτσι να διατηρεί την ενεργειακή δόνηση αυτής της κατάστασης, ο εγωικός νους μπορεί εύκολα να επιβληθεί ξανά και να σαμποτάρει τις προσπάθειες της ομάδας. 

Αν και η ομαδική εργασία είναι ανεκτίμητη, δεν είναι αρκετή και δεν πρέπει να καταλήξουμε να εξαρτιόμαστε απ’ αυτήν. 

Ούτε πρέπει να καταλήξουμε να εξαρτιόμαστε απόλυτα από ένα δάσκαλο, από κάποιο βαθύ γνώστη παρά μόνον κατά τη διάρκεια της μεταβατική περιόδου, όπου μαθαίνουμε το νόημα αλλά και τον τρόπο προσέγγισης του εσωτερικού φωτός.

Όταν διακρίνεις λοιπόν στην πνευματική ομάδα με την οποία εργάζεσαι, καταστάσεις ασυνειδησίας που επηρεάζουν και χαμηλώνουν τις ενεργειακές δονήσεις σου, είναι θεμιτό να αποτραβιέσαι για κάποιο διάστημα από αυτήν, έτσι ώστε επανακτώντας το κέντρο σου, να μπορείς αργότερα να συνεισφέρεις στη συνειδησιακή ανύψωση ολόκληρης της ομάδας. 

Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής προς τον προορισμό σου, έτσι κι αλλιώς, οφείλεις να το βαδίσεις μόνος σου.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...




Που είσαι Κύριε ;

Που είσαι, Κύριε; Δε σε θέλω με κρίνο Ευαγγελικό στο χέρι, μα με ρομφαία! Φτάνει πια το έλεος κι η καλοσύνη. Ο κόσμος σάπισε ως τη ρίζα του και πρέπει καινούργιο να φυτέψεις. Κι αν είναι να χαθούν και πέντε δίκαιοι και δέκα να μην τους λυπηθείς! Δέσε με το μαντήλι το κεφάλι σου σφιχτά, να μη σαλεύει η γνώμη, και χτύπα!

Σου πήραν το θρόνο, άνοιξαν λάκκους να πέσεις, μόλεψαν το τζάκι και σου σβήσαν την ιερή φωτιά – και πως τους ανεβαστάς ακόμη στην απαλάμη σου, Κύριε, και τους δίνεις τον ήλιο και τη βροχή και τ’ αρσενικά παιδιά;

Μέσα στην πήλινη μου ετούτη ρωμαίικη καρδιά νιώθω ένα πολιτισμό καινούργιο, φανταχτερό κι απλότατο και κάθε μέρα εδώ στο βράχο τούτον αγωνίζομαι, πέρα απ’ τις καρδιές τις φράγκικες που σάπισαν, να ξεχωρίσω και να συλλάβω το νέο πρόσωπο της ανώτατης Ελπίδας.
Κάποτε, λιγοψυχώντας απ’ την πολλή λαχτάρα, θυμούμαι μου ‘λεγες, Μύρο: «Πάει, χάθηκε η Ελλάδα, ξεθύμανε η δύναμή της, νερούλιασε το αίμα της, δεν μπορεί πια να συλλάβει και να γεννήσει τον ήρωα. Και τότε γιατί να ζει; Ας σβήσει!»

Μα εγώ, στη σιωπή της νύχτας, αφουγκραζόμουν. Και να, δυο, τρεις, δέκα φωνές, από τα πέρατα της Ρωμιοσύνης, αποκρινόταν.

Ο ένας έλεγε: «Η Ελλάδα δεν είναι γεωγραφία κι ανάμνηση. Δεν είναι συ κι εγώ μήτε οι χιλιάδες Ρωμιοί που την μολεύουν. Ζει και βασιλεύει μέσα μου ακατάλυτη κι έχει τα σύνορα της ψυχής μου και πρωτεύουσά της είναι μέσα μου η Πόλη!»

Κι ένας άλλος, από την άλλη μεριά, ήσυχα απηλογιόταν: «Νιώθω μέσα μου ένα φως καινούργιο, μια νέα γραμμή, χρώμα νέο, ρυθμόν αλλιώτικο, ένα τραγούδι φανταχτερό σαν παραμύθι ανατολίτικο, πλούτο και δύναμη, που δεν είναι δικά μου, μα της Ελλάδας. Αυτή είναι μέσα μου σα σπόρος και λαχτίζει και δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ!»

Και μια τρίτη φωνή, γυναικεία, ανέβαινε απ’ τα βάθη της γης και μιλούσε: «Στα στήθη μου φλεβίζει αντρείας γάλα. Δώσε, Θε μου, να κάμω ένα Γυιό να μπει στην Πόλη!»
Και με σκληρότητα τότε γύριζα στον εαυτό μου κι έλεγα: «Και συ, τι έχεις να πεις; Τι ζητάς;»

Εγώ ζητώ, αποκρινόμουν κι ο ιδρώτας της αγωνίας έτρεχε σε όλο μου το κορμί, εγώ ζητώ να βρω την καρδιά, την αρχή και το τέλος, το σκοπό της Ελλάδας, όπου η κάθε φωνή να βρει και να πιάσει τη θέση της, να μη χαθεί σταλαματιά δύναμη και χάρη. Εγώ ζητώ την ουσία του αγώνα. Το Θεό.

Ζητάς καινούργια θρησκεία; Είπε ειρωνικά ο Κοσμάς και γέλασε.

Δεν ξέρω, αγαπημένε, κι ούτε με νοιάζει να ονοματίσω την αγωνία μου και τη μέθοδο της λύτρωσής μου με λέξεις. Ζητώ που να σταθώ σίγουρα πατώντας, που να σταθείτε και σεις, ζητώ να βρω την πηγή της ζωής μου, δηλαδή της παγκόσμιας ζωής, και τη δικαιολογία της προσπάθειας. Πες το Θρησκεία, Θεό, Χίμαιρα, τραγούδι, πλάνη, τι με νοιάζει; Εγώ το λέω: Λύτρωση.

Νίκος Καζαντζάκης
Απόσπασμα από το «Συμπόσιο»




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το σχολείο που ονειρευόμαστε…!!!

Το κείμενο που ακολουθεί κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε».

Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι αυτό που έχω εδώ κι έναν χρόνο. Είναι αυτό που με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον εκτιμώ. Είναι αυτό που με δίδαξε πως μπορώ κι εγώ να περιμένω καλύτερες μέρες στη ζωή μου κι ότι δεν τέλειωσαν όλα εκείνη τη στιγμή που με έριξαν μέσα σε μια φυλακή. 

Εδώ οι μαθητές περιμένουμε με λαχτάρα να ξημερώσει η καινούργια μέρα για να έρθουμε στο σχολείο, κι ούτε που βγαίνουμε διάλειμμα, για να προλάβουμε να μάθουμε όλα αυτά που χάσαμε τόσα χρόνια. 

Κι όταν έρχονται οι γιορτές, λυπόμαστε που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνοι και διψασμένοι για γνώση ως τη στιγμή που το σχολικό κουδούνι θα ηχήσει ξανά στ’ αυτιά μας και η χαρά θα έρθει και θα θρονιαστεί πάλι στην καρδιά.

Αν από την αρχή της ζωής μας είχαμε αντιληφθεί την αξία του σχολείου, αυτή τη στιγμή θα νιώθαμε ίσοι με τους υπόλοιπους μαθητές και θα διεκδικούσαμε κι εμείς μια θέση στην κοινωνία.

Προσωπικά, δεν θα είχα κυνηγήσει ποτέ το εύκολο χρήμα. Δεν θα είχα στηρίξει ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα ψέμα και δεν θα είχα ακολουθήσει τη λάθος διαδρομή. 

Δεν θα είχα μάταιες ελπίδες και δεν θα πίστευα σε ψεύτικες υποσχέσεις. Από τότε που ανακάλυψα τη γνώση νιώθω το μυαλό μου ελεύθερο και την ψυχή μου γεμάτη. Έμαθα να αντέχω να ζω δίχως τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ, συνειδητοποίησα τα λάθη μου, άρχισα να διεκδικώ ξανά το μέλλον, που νόμιζα πως δεν δικαιούμαι να έχω. 

Νιώθω σεβασμό για τους άλλους και τους κοιτώ ίσια στα μάτια. Έμαθα να κυνηγώ τα πράγματα που έχουν διάρκεια κι όχι αυτά που φαντάζουν όμορφα και γρήγορα χάνονται. 

Κι είμαι εγώ ένας από τους τσιγγάνους στον καταυλισμό που έστειλα το παιδί μου στο σχολείο για να μην κάνει τα λάθη που από αγραμματοσύνη έκανα και να μην πάψει ποτέ να διεκδικεί τη ζωή και να την ονειρεύεται.

Κώστας Σ., μαθητής του Γυμνασίου Φυλακών Κασσαβέτειας, νικητής, στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε»




Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

Τρίτη 18 Απριλίου 2023

Να μάθεις να λες “μπορώ” και να το εννοείς…!!!

Πόσες ήταν οι φορές που είπες “Τα παρατάω,δε μπορώ να το κάνω”..

Πόσες ήταν οι φορές που το μετάνιωσες;

Η πραγματική δύναμη του ανθρώπου προέρχεται από μέσα του.

Λένε πως “δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”…
Άμα θες κάτι πραγματικά θα το κάνεις..

Μια κοπέλα από το σχολείο μου στο χωριό ήθελε πολύ να σπουδάσει παιδαγωγός, οι γονείς της όμως δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τη στείλουν Αθήνα για σπουδές…

Με δυσκολία έβγαζαν τα έξοδα του σπιτιού καθώς ο πατέρας της είχε χάσει τη δουλειά του λόγω της κρίσης και η μητέρα της δούλευε μόνο δυο φορές την εβδομάδα σαν οικιακή βοηθός..

Της έλεγαν συνεχώς να παρατήσει τα όνειρα της γιατί μετά το σχολείο θα έπρεπε να δουλέψει για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό της. Είχαν παραδώσει τα όπλα και πίστευαν πως όλα έχουν τελειώσει για την οικογένεια τους…

Η κοπέλα όμως το ήθελε τόσο πολύ που διάβαζε μέρα νύχτα για να τα καταφέρει..χωρίς καμία βοήθεια,χωρίς φροντιστήρια…Έτσι έβγαλε 19.000 μόρια και πέρασε παιδαγωγικά στην Αθήνα.Ο πατέρας της παρόλα αυτά ήταν και πάλι αρνητικός και δεν την άφηνε να φύγει με τίποτα…

Ένα πρωί λοιπόν αγανακτισμένη από τη στάση των γονιών της σηκώθηκε και είπε στον εαυτό της:”Δεν με νοιάζει τι λέτε εσείς, εγώ Μπορώ και θα το κάνω”!

Πήρε τηλέφωνο την θεία της στην Αθήνα και της ζήτησε να την φιλοξενήσει μέχρι να βρει μια δουλειά.Έμεινε εκεί για ένα μήνα.Τα πρωινά πήγαινε στη σχολή και το απόγευμα δούλευε…η θεία της θαύμαζε τόσο πολύ τη δύναμη της και της έδωσε ένα δωμάτιο να μένει σπίτι της…

Η κοπέλα τα κατάφερε! Πήρε πτυχίο και ασχολείται πλέον με αυτό που πάντα ονειρευόταν.Οι γονείς της είναι περήφανοι για αυτή…

Ο αγώνας της κόρης τους για μια καλύτερη ζωή τους άλλαξε όσα πίστευαν μέχρι τότε… Ξεκίνησαν μια δική τους μικροεπιχείρηση ρισκάρωντας όσα λίγα χρήματα είχαν στην άκρη καλλιεργώντας βιολογικά προιόντα στον κήπο τους. 

Με τον καιρό όλα άλλαξαν…έφτιαξαν…χάρη στην δύναμη της κόρης τους!

Η ζωή είναι ωραία όταν κυνηγάς τα όνειρα σου και γίνεται ακόμα καλύτερη όταν τα πραγματοποιείς.

Μην επαναπαύεσαι στον καναπέ σου γκρινιάζοντας για όλα αυτά που θες να κάνεις και “δεν μπορείς”! Μην παραπονιέσαι για τη ζωή σου…

Όλα μπορείς να τα αλλάξεις, αρκεί να το θες πραγματικά!




Η ζωή είναι είναι για να τη ζήσεις, όχι για να την καταλάβεις…!!!

Η ζωή είναι είναι για να τη ζήσεις, όχι για να την καταλάβεις.

Εγώ…;

Εγώ σε σκέφτομαι. Πολύ. Ανά τακτά διαστήματα μέσα στην ημέρα πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται σε άκυρες ώρες. Σε στιγμές που δεν έχεις καμία δουλειά να είσαι στο μυαλό μου. Ακόμα περισσότερο, μετουσιώνεσαι σε ανάγκη... 

να σε νιώσω. Ψάχνω να βρω τραγούδια που κάνουν πιο έντονη την παρουσία σου. Και ακόμα πιο πολύ την απουσία σου. Κοιτάω γύρω μου και αποζητώ μικρά πράγματα που θα μπορούσα να συζητήσω μαζί σου.

Με γεμίζει τρομερά να βρίσκεσαι στη σκέψη μου, σαν να είναι κάτι που κάνεις επίτηδες γνωρίζοντας ότι το θέλω και είναι από επιλογή σου. Εκείνες τις στιγμές σε θέλω δίπλα μου, σε ψάχνω, σκέφτομαι αφορμές να σε πάρω τηλέφωνο για να σε ακούσω. 

Μόνο και μόνο για να δω πώς θα με αντιμετωπίσεις, σε τί φάση θα σε πετύχω, να δω σε τί διάθεση είσαι και αν θα αλλάξει όταν με ακούσεις. Ένα απλό μήνυμα και όχι απαραίτητα με λόγια.

«Ξέρεις πού είμαι. Ξέρεις ότι σε θέλω εδώ. Γιατί είσαι ακόμα εκεί;»

Ένα απλό μήνυμα.

Εγώ αυτό θέλω.

Και εσύ..; Όποιος και όποια κι αν είσαι εσύ. Εσύ συνέχισε να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι τί πήγε στραβά, ανέλυσέ το άλλη μια φορά, συζήτα το όσο θές. Ταλαιπωρήσου μόνος σου. Σε τελική ανάλυση τα πράγματα είναι απλά. 

Κάνε αυτό που νιώθεις και αυτό που σου βγαίνει. Αν το δικό σου «έξω» ταιριάξει με το άλλου, δε θα χρειαστεί να προσπαθήσεις καν. Απλά όλα θα κουμπώσουν, χωρίς κόπο, μόνο με τον τρόπο που θα προκύψει αυθόρμητα.

Κλείσε τη μύτη και βούτα λοιπόν! Χωρίς σωσίβιο. Χωρίς αλεξίπτωτο. Τα ημίμετρα και τα μισά δεν πρόκειται να βγάλουν πουθενά. Τσαλακώσου, στίψε τη ζωή, ρίσκαρέ και παίξ’ τα όλα στο τραπέζι. Ζήσε στο έπακρο τα πάντα. 

Κι αν τίποτα δεν πάει καλά,μάζεψε τα κομμάτια που εσύ ο ίδιος έσπασες, από επιλογή σου, γέλα δυνατά στα μούτρα της ζωής και ρίξε άλλη μια ζαριά. Αφέσου και δες μετά αν αξίζει. Ζήτα αυτό που θες, απαίτησέ το. Αν δεν το πάρεις, φύγε. 

Μην κρατάς «πισινές», ελευθερώσου, μην σκέφτεσαι άλλο, μην ανησυχείς τί είναι σωστό, τί λάθος και τί «πρέπει». Πίσω από κάθε μεγάλη πληγή υπάρχει ένα «έπρεπε». 

Αυτά μετανιώνουμε. Ζήσε καλά. Γέλα συχνά. Αγάπα πολύ. Η ζωή είναι είναι για να τη ζήσεις, όχι για να την καταλάβεις.

Προτιμώ να τα δίνω όλα πάντα παρά κάποια στιγμή στη ζωή μου να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να είχα κάνει το κάτι παραπάνω ή ακόμα χειρότερα να συνειδητοποιήσω ότι δεν έκανα και δεν έδειξα όλα αυτά που ένιωθα και ήθελα. 

Το «τί θα γινόταν αν..» είναι το μοναδικό που δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεπεράσω.

Τα πιο αληθινά «καλά να πάθεις» τα έχω πει σε μένα και δε τα μετάνιωσα ποτέ.




Γιώργος Σώτος

Όταν χαθεί η επικοινωνία, χρειάζεται γενναιότητα για να πας παρακάτω…!!!

Είναι φορές που ενώ είμαι μέσα σ’ έναν κύκλο αγαπημένων ανθρώπων, αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα οποία αναφέρονται δεν με αγγίζουν καθόλου. Είναι λέξεις, νοήματα, σκέψεις που δεν μπορώ ν’ακολουθήσω. 

Μια διαφορετική γλώσσα που μέχρι χθες μπορεί να μου ήταν οικεία αλλά σήμερα κάτι έχει αλλάξει. 

Δεν την καταλαβαίνω. Νιώθω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει και θα πρέπει γρήγορα ν’αποδεσμευτώ κρατώντας την εικόνα που θέλω και όχι αυτή που πάει να σχηματιστεί παρά τη θέλησή μου.

Είναι αυτό το συναίσθημα, που θέλεις να σηκωθείς έτσι απλά και να φύγεις κλείνοντας νοερά την πόρτα σε ένα κεφάλαιο, σε μια χρονική περίοδο που ότι είχε να σου προφέρει το έχεις πάρει, το έχεις γευτεί και τώρα όλα αυτά θα πρέπει να τα κρατήσεις μέσα σου, να μετατραπούν σε εικόνες..., 

εικόνες έντονες με πολλά χρώματα και έχοντας αυτές σαν εφόδια να σε συνοδεύουν στην επόμενη σκέψη, που και αυτή με την σειρά της θα δημιουργήσει τον επόμενο υπέροχο πίνακα της ζωής σου.

Δεν ξέρω εάν συμβαίνει μόνο σ΄ εμένα, αλλά η δυναμική της καθημερινότητας με τα άπειρα πράγματα που έχει ο καθένας να διαχειριστεί, μας θολώνει την αντίληψη και μας παρασύρει να συνεχίζουμε σχέσεις, φιλίες ή καλύτερα επικοινωνίες που πλέον δεν έχουν να μας προσθέσουν τίποτα. 

Και θέλοντας να μην ακουστεί υλιστικό, εγωιστικό, το “προσθέσει” το αναφέρω με την έννοια του αλληλεπιδρώ. 

Όταν πάψει αυτή η μαγική κατάσταση υπό την οποία μέσα από την επικοινωνία δυο ή περισσότεροι άνθρωποι αλληλεπιδρούν με απώτερο σκοπό να γίνουν καλύτεροι, ανεβαίνοντας επίπεδα στην κλίμακα του μαζί, τότε είναι η στιγμή αυτή στο χρόνο που θα πρέπει ν’ανοίξει η πόρτα, να βγούμε έξω και να πάμε παρακάτω.

Η στιγμή που έρχεσαι αντιμέτωπος με τη νέα κατάσταση της νέας σου πραγματικότητας, που ενδεχομένως έχεις αργήσει αρκετά να την ορίσεις στον χρόνο με τις σημερινές του διαστάσεις και όχι αυτό που είχες μάθει να θεωρείς έως τώρα, είναι μια στιγμή που μπορεί να μην είναι η ευκολότερη για ν΄αντιμετωπίσεις, άλλα είναι αυτή που πρέπει με δύναμη ψυχής όχι απλά ν’αντιμετωπίσεις αλλά και ν΄αλλάξεις. 

Είναι ίσως δυσκολότερη ακόμα και από την πρώτη εκείνη στιγμή που δίσταζες να σκύψεις για το πρώτο σου φιλί. 

Είναι μια στιγμή που πρέπει ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου ότι όσο και αν πονάει όσο και αν το θέλεις όσο και αν όλα μπορούν να είναι ακριβώς όπως χθες, θα πρέπει ν΄ αλλάξεις και να προχωρήσεις.

Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, όλα γύρω μας αλλάζουν. Μαζί με όλα αυτά αλλάζουμε και εμείς. Μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε, γευόμαστε, ζούμε και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία και τριβή αναπτύσσεται ένας καινούργιος χαρακτήρας, μια καινούργια προσωπικότητα, που μέρα με την ημέρα προσθέτει και αφαιρεί. 

Σαν ένα μεγάλο δοχείο με νερό που είναι διαρκώς σε κίνηση. Καθώς κινείται άλλοτε πέφτει νερό και άλλοτε μια αόρατη κανάτα με καινούργιο πόσιμο νερό το συμπληρώνει με νέες εμπειρίες και ερεθίσματα. 

Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να έχει σαν βάση τις πρότερες αρχές και πιστεύω μας, αλλά σίγουρα όλη αυτή η προσθαφαίρεση έχει αλλάξει τον χαρακτήρα μας … λίγο και τις ανάγκες και θέλω μας … πολύ. 

Άλλωστε πόσο ανιαρό θα ήταν να μέναμε ίδιοι όπως την πρώτη φορά που ορίσαμε τον εαυτό μας σ’ ετούτο εδώ τον κόσμο;

Τι ομορφότερο βέβαια από το να μεγαλώνουμε παράλληλα. Να ζούμε μαζί την κάθε κοινή και διαφορετική εμπειρία συμπληρώνοντας εμείς το νερό στην κανάτα γεμίζοντας την με όλα αυτά τα συστατικά τα οποία θα μας έκαναν καλύτερους και ταυτόχρονα θα δημιουργούσαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για το λίγο ακόμα μαζί. 

Πόσο ωραία θα ήταν εάν μπορούσαμε να έχουμε στη ζωή μας όλους αυτούς τους ανθρώπους που αγαπήσαμε για κάποια στιγμή αλλά οι αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, μεγαλώνουμε και ενεργούμε μας έφεραν μακριά;

Πόσο όμορφο θα ήταν να είχαμε τη δύναμη να φωνάξουμε δυνατά, να ταρακουνήσουμε όλους αυτούς που νοιαζόμασταν να σπάσουν τα δεσμά της συνήθειας και να έρθουν μαζί μας παρακάτω;

Μπορεί όλο αυτό να φαντάζει σαν κάτι κακό. Σαν μια εξέλιξη μέσα στον χρόνο που μας αφήνει να χάσουμε πράγματα, αλλά ουσιαστικά είναι η συνειδητοποίηση , ότι μέσα από αυτήν την αλλαγή, αυτήν την εξέλιξη, θα βρεθούμε στο τέλος... 

με τους ανθρώπους που έκαναν και αυτοί μια πορεία παράλληλη στο χρόνο μ’ εμάς και κάποια στιγμή αποφάσισαν να ξαποστάσουν, κάνοντας μια μικρή γωνία, έτσι ώστε να ενωθεί με τη δικιά μας.

Και για όλους αυτούς που αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και αφήσαμε πίσω μας, δεν θα πρέπει να μας στεναχωρεί η τροπή. Θα πρέπει που και που, σε κάποιες στιγμές κοντά στη θάλασσα, να κλείνουμε τα μάτια και να θυμόμαστε την πιο δυνατή μας στιγμή μαζί τους.

Σίγουρα θα κάνουν το ίδιο.




Χρήστου Μίαρη

Κάνε τις σκέψεις σου, την δύναμή σου…!!!

Κάνε τις σκέψεις σου, την δύναμή σου.
Πριν από πολλά χρόνια, σε μια εξαιρετικά δημοφιλή εκπομπή που ονομαζόταν «το πιο παράξενο μυστικό», ο Ερλ Νάιτινγκέιλ, δίδαξε πολλούς από εμάς ότι γινόμαστε εκείνο που σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Οι σκέψεις σου καθορίζουν αν είσαι ισχυρός ή ανίσχυρος, αν είσαι χαρούμενος ή λυπημένος, επιτυχημένος ή όχι. Τα πάντα είναι σκέψεις που περιφέρεις μαζί σου.

Οι ευτυχισμένες σκέψεις δημιουργούν ευτυχισμένα κύτταρα. Η υγεία σου καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις σκέψεις που κάνεις. Σκέψου με πάθος ότι δεν θα αρπάξεις κρυολόγημα και το σώμα σου θα αντιδράσει σύμφωνα με τη σκέψη σου. 

Αρνήσου να κάνεις σκέψεις κόπωσης, ναυτίας ή ημικρανίας και το σώμα σου θα ανταποκριθεί στις σκέψεις σου. 

Ο νους σου λέει στο σώμα σου να παράγει τα «φάρμακα» που χρειάζεται για να σε κρατήσει υγιή. Δώσε σε κάποιον ένα χάπι ζάχαρης και πείσε τον ότι είναι φάρμακο κατά της αρθρίτιδας, και τότε το σώμα του θα αντιδράσει σε αυτό το υποκατάστατο, παράγοντας περισσότερη ενέργεια κατά της αρθρίτιδας.

Ο νους είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο για την υγεία. Επίσης δημιουργεί υπέροχες σχέσεις, αφθονία, επιτυχία και ότι θελήσεις. 

Όταν οι σκέψεις σου εστιάζονται σε αυτό που θέλεις να προσεκλύσεις στη ζωή σου και διατηρείς αυτές τις σκέψεις με το πάθος της απόλυτης πρόθεσης, τελικά θα ενεργήσεις σύμφωνα με αυτή την πρόθεση, γιατί πρόγονος κάθε πράξης είναι η σκέψη.

Καθόρισε τη σκέψη σου

Σε κάθε στιγμή της ζωής σου, εσύ έχεις την επιλογή για κάθε είδος σκέψεων που επιτρέπεις να μπουν στο νου σου. Κανείς άλλος δεν μπορεί να σου βάλει εκεί μια σκέψη. Ανεξάρτητα με τις συνθήκες που αντιμετωπίζεις, η επιλογή είναι δική σου. 

Διάλεξε την αντικατάσταση των σκέψεων που εξασθενίζουν και αποδυναμώνουν με σκέψεις που σε δυναμώνουν. Μην πείθεις τον εαυτό σου ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται ή πως ευκολότερα το λες παρά το κάνεις.

Ο νους σου είναι δικός σου και εσύ τον ελέγχεις. Είσαι δημιουργός και επιλογέας των σκέψεών σου. Μπορείς να τις αλλάζεις κατά βούληση και κανείς δεν μπορείς να τις ελέγξει χωρίς τη δική σου συγκατάθεση. Γι’ αυτό διάλεξε τις σκέψεις που σε κάνουν πιο δυνατό.

Η επιλογή είναι δική σου.




Οι σημαντικότερες μάχες που κέρδισες, είναι αυτές που δεν ήξερε κανείς ότι τις δίνεις…!!!

Οι σημαντικότερες μάχες που κέρδισες, είναι αυτές που δεν ήξερε κανείς ότι τις δίνεις..

Είναι μερικές Δευτέρες, που δεν θες να έρθουν…

Είναι κι άλλες, που τις περιμένεις από την Κυριακή να έρθουν!!

Να έρθουν για να σε κάνουν να σαρώσεις τα πάντα… να τα ισοπεδώσεις… να τα ζήσεις και να τα βγάλεις μέσα από το σύστημά σου…

Δεν είναι εύκολες οι μάχες που έχεις να δώσεις… είναι όμως μάχες που θες να τις δώσεις… είτε για να ξεμπερδεύεις, είτε για να ξεκαθαρίσει το τοπίο…

Είναι μια τέτοια μέρα που ξεκίνησε βουβά και αθόρυβα… ήρεμα και σιωπηλά… και ήρθε να γεμίσει με μικρές μικρές μάχες…

Περπατάω ανάμεσα σε νάρκες, άλλοτε προσεκτικά και άλλοτε αρχίζω να τρέχω, να πιέζω τα πράγματα, να τα φτάνω στα όριά τους μόνο και μόνο για να γίνει η έκρηξη και να καθαρίσει το τοπίο…

Σηκώνομαι κι ετοιμάζομαι για την μάχη μου…

Και στις μάχες πηγαίνουμε πάντα φορώντας τα «καλά» μας…

Τον εχθρό θα πρέπει να τον αντιμετωπίζεις με τα καλύτερα σου, μου έλεγε ο μπαμπάς μου…

Τα ανάποδα δεν αντέχουν την ομορφιά, λέει εκείνος…

Τελικά ο παρονομαστής είναι ο ίδιος…

Στις μάχες, φοράμε τα καλά μας… το καλύτερό μας maquillage και πέφτουμε με τα μούτρα σαν να μην υπάρχει αύριο..

Σαν το αύριο που θα έρθει να θες να είναι καθαρό, αμόλυντο, ανέπαφο από μιασμένες ψυχές και νοσηρά αισθήματα…

Είναι το αύριο που δεν το υπολογίζεις μεγαλεπήβολα… το υπολογίζεις όμως με γλυκύτητα, με προσμονή κι αναμονή μοναδική…

Είναι το αύριο μέσα στο οποίο δεν ψάχνεις τα πολλά, δεν ψάχνεις τα πάντα, δεν ψάχνεις την ολοκλήρωση…

Ψάχνεις την «στιγμή»…

Ναι, την στιγμούλα…

Την στιγμή που θα αγκαλιάσεις τον άνθρωπό σου… την στιγμή που θα κρατήσεις εκείνο το ποτήρι κόκκινο κρασί και θα κλείσεις στιγμιαία τα μάτια… για να δεις μπροστά σου ότι σου λείπει…

Είναι η στιγμή που θα κοιτάξεις στα μάτια εκείνο που σου λείπει πιο πολύ και θα ξέρεις πως ακόμα ο πόνος δεν έχει περάσει…

Μέχρι που θα έρθει μια μέρα που θα κλείνεις τα μάτια και θα δεις εσένα…

Ναι, εσένα…

Και τότε θα πρέπει να καταλάβεις για πρώτη φορά, πως πιο πολύ από όλους, πιο πολύ από όλα, σου λείπεις ΕΣΥ!!!

Και τότε, θα πρέπει να φτιάξεις ένα ταξίδι, κοντινό, μακρινό, δεν έχει σημασία.. .

Θα πρέπει να είναι όμως ένα ταξίδι δικό σου…

Μοναδικά δικό σου…

Θα είναι μια Δευτέρα που δεν θα κάνεις ότι κάνεις κάθε Δευτέρα…

Θα είναι μια Δευτέρα, διαφορετική, μοναδική…

Σ’ ένα μέρος… μυστικό!!!

ΥΓ. Ξέρω ένα μέρος που δεν μοιάζει με κανένα… είναι ο ήχος αυτής της Δευτέρας!!!

Αφιερωμένο στις μάχες που δόθηκαν σήμερα και κερθίθηκαν! Αθόρυβα! Βουβά! Γιατί κανείς δεν ήξερε ποιες ήταν οι μάχες που έδινες… Γιατί κανείς δεν άξιζε να ξέρει…

Στις μάχες που δώσαμε και αν και νικήσαμε, δώσαμε το χέρι στον αντίπαλο να σηκωθεί..



Σοφίας Παπαηλιάδου