Σάββατο 1 Μαΐου 2021

Πόσο είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα γιατί μόνο αυτό ξέρουνε ;

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας. Διαλέγεις έξω λοιπόν το κλείσιμο όλων αυτών των πραγμάτων στον εαυτό σου, ως υποταγή των πάντων στην δική σου θέληση και κυριαρχία, και βάζεις και τον Θεό εκεί μέσα...Αυτό το πράγμα είναι κόλαση. 

Είναι το να υποτάσεις τα πράγματα σε ένα τυφλό εγώ το οποίο δεν αλλάζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται σε κανέναν, αλλά ζητάει την προσφορά όλων των άλλων.

Πόσο είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα γιατί μόνο αυτό ξέρουνε;

Τα παιδιά μας δηλαδή δεν τα μαθαίνουμε να αγαπούν, αλλά να ζητούν αγάπη.... Τα μαθαίνουμε ότι αν έχεις αξία θα σε αγαπούν, όχι όμως ότι θα έχεις αξία αν αγαπάς, και τα ετοιμάζουμε έτσι για μία μεγάλη σύγκρουση και την μεγάλη δυστυχία που ακολουθεί....

Γιατί θα συγκρούονται συνέχεια με τον άλλον και θα τον ρωτάνε, πονώντας και προξενώντας πόνο, «γιατί δεν με αγαπάς;» και θα ζητάνε συνέχεια απόδειξη αυτής της αγάπης. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να ζητάνε συνέχεια αυτή την απόδειξη, γιατί ο άλλος δεν μπορεί να χάσει τον εαυτό του προσπαθώντας να αποδείξει την αγάπη του.




π.Νικολαος Λουδοβίκος

Η μεγαλύτερη ήττα μας, είναι να είμαστε ίδιοι με χτες...!!!!

Μελετώντας τη σοφία των αιώνων, την αλήθεια των χρόνων που πέρασαν από τον πλανήτη μας, και τις ιστορίες των γηραιότερων από εμάς, μπορώ να συμπεράνω ότι:

Την ειρήνη την διαπραγματεύεσαι κρατώντας γερά στο χέρι σου το ξίφος σου.

Αυτός που μπορεί να μην μπλεχτεί στον καβγά, είναι αυτός που ξέρει τέλεια την τέχνη του καβγά.

Ο λαός αντέχει τις πολιορκίες, όταν τα τείχη του κάστρου του είναι πολύ γερά.

Ηγέτης δεν είναι αυτός που κάθεται στην κορυφή του τραπεζιού, αλλά αυτός που χρησιμοποιεί για την ομάδα του ένα στρογγυλό τραπέζι.

Αν εμπνεύσεις, και ιδιαίτερα για το καλό, τότε έχεις δημιουργήσει μια πολύ δυναμική ομάδα.

Η κοινωνία για να αλλάξει, πρέπει να αλλάξουν αυτοί που την αποτελούν, δηλαδή εγώ και εσύ.

Σε μία διαμάχη, το δίκαιο και το άδικο θα καθοριστούν όταν αυτή τελειώσει.

Θέλει προσοχή, γιατί τα λάβαρα του σήμερα, μπορεί να γίνουν οι ντροπές του αύριο.

Νικητής δεν είναι αυτός που μάχεται καλύτερα, αλλά αυτός που θα αναγνωρίσει πότε έχει έρθει η ώρα για να ζήσει ειρηνικά.

Μάθε να παρατηρείς τους χρόνους και τις εποχές πως αλλάζουν. Θα βρεθείς μπροστά σε λιγότερες εκπλήξεις έτσι.

Μάθε να ακούς πότε τα τύμπανα ηχούν πέρα από τους λόφους όταν το σκοτάδι πέφτει γύρω σου. Έτσι θα σε βρει πανέτοιμο η ανατολή.

Μάθε να διαβάζεις τις ενδείξεις και όχι να κρύβεσαι πίσω από ευχολόγια ή να τις αρνείσαι. Σώζει ζωές αυτό.

Αγαπώ δεν σημαίνει ότι δεν υπερασπίζομαι τη ζωή τη δική μου και των αγαπημένων μου.

Η μεγαλύτερη αντίσταση που έχουμε να κάνουμε, είναι αυτή απέναντι στη βόλεψή μας.

Η μεγαλύτερη μάχη, είναι αυτή απέναντι στη συνήθεια.

Η μεγαλύτερη ανατροπή, είναι να βγούμε από τη βεβαιότητα και να αντιμετωπίσουμε την αβεβαιότητα.

Η μεγαλύτερη επίτευξη, είναι να διακρίνουμε την ουσία των πραγμάτων.

Η μεγαλύτερη ήττα μας, είναι να είμαστε ίδιοι με χτες.

Η μεγαλύτερη νίκη μας, είναι να απολαμβάνουμε την όποια διαδρομή μας.




Όλα εδώ πληρώνονται και με ΜΕΓΑΛΟ τόκο (;)…!!!!

«Ο καθένας τελικά παίρνει αυτό που του αξίζει» !!

«Ο καθένας τελικά παίρνει αυτό που του αξίζει», λέμε συχνά, θεωρώντας πως σε αυτόν τον κόσμο ο κακός θα τιμωρηθεί και ο καλός θα ανταμειφθεί για τις πράξεις ή τη συμπεριφορά του.

Είναι πράγματι δίκαιος ο κόσμος στον οποίο ζούμε;

Σαφώς όχι.

Τα παραδείγματα αναρίθμητα σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο και είναι περιττό να επαναληφθούν εδώ.

Παρ' όλα αυτά, βαθιά μέσα μας, έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο δίκαιο, όπου αργά ή γρήγορα, ο καθένας ανταμείβεται ή τιμωρείται για τις πράξεις και την συμπεριφορά του.

Η πίστη σε ένα δίκαιο κόσμο είναι μία καλά ριζωμένη πεποίθηση του ανθρώπου, που τον βοηθάει να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του, φυσικό και κοινωνικό, ως σταθερό, ελεγχόμενο, ασφαλές και οργανωμένο με τάξη.

Τον βοηθάει να λειτουργήσει μέσα σε αυτό, να προβλέψει συμπεριφορές και καταστάσεις, να προετοιμαστεί για αυτές και εν τέλει, να ανταπεξέλθει καλύτερα στις καθημερινές δυσκολίες ή προκλήσεις της ζωής.

Τον βοηθάει επίσης να κατανοήσει και να νοηματοδοτήσει γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του.

Για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό, αρκεί να φανταστούμε για μία στιγμή πώς θα νιώθαμε αν κάποιος μας έλεγε πως οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας, είναι τυχαίο, χαοτικό και χωρίς κανέναν απολύτως σκοπό ή λόγο.

Πως, το να κάνεις σήμερα μία καλή πράξη δεν θα επιστρέψει αύριο ως καλό σε εσένα, αλλά θα χαθεί στο χάος του κόσμου.

Πως, αν κάποιος διαπράξει ένα έγκλημα εις βάρος σου, μπορεί και να μην συλληφθεί, να μην καταδικαστεί, να μην τιμωρηθεί.

Η ανασφάλειά μας θα εκτινάσσονταν στα ύψη και θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να προσαρμοστούμε σε μία τυχαία, ανεξέλεγκτη και χωρίς δικαιοσύνη κοινωνική ζωή.

Ακριβώς λοιπόν επειδή αυτή η πεποίθηση εξυπηρετεί μία πολύ σημαντική, προσαρμοστική λειτουργία για το άτομο, είναι και πολύ δύσκολο να την εγκαταλείψει.

Φυσικά δεν ερχόμαστε στον κόσμο με αυτή την πεποίθηση.

Το βρέφος θα απαιτήσει άμεσα να φάει, να παρηγορηθεί, να απασχοληθεί από τον περίγυρό του.

Σταδιακά, όμως, τα παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν από τους γονείς και το σχολείο ότι, αν κάνουν αυτό που «πρέπει», τότε θα έχουν και μία ανταμοιβή.

Φυσικά μαθαίνουν και το αντίθετο: αν δεν κάνουν αυτό που πρέπει, θα τιμωρηθούν.

Παράλληλα μαθαίνουν πως η ανταμοιβή ή η τιμωρία, έρχεται ως κάτι που τους «αξίζει» για την συμπεριφορά που έδειξαν: Ένα άτακτο παιδί αξίζει την τιμωρία, διότι έκανε φασαρία –έκανε κάτι που «δεν έπρεπε». Ένα ήσυχο παιδί αξίζει την ανταμοιβή γιατί έκανε «αυτό που έπρεπε».

Και κάπως έτσι, ήδη από την παιδική ηλικία, διαμορφώνεται μία βάση πάνω στην οποία το άτομο, στη μετέπειτα εφηβική και ενήλικη ζωή του, θα στηριχθεί για να επιδιώξει τους προσωπικούς του στόχους και θα εξασφαλίσει μία ψυχολογική σταθερότητα και ασφάλεια.

Τι κερδίζουμε από αυτή την πεποίθηση, όμως;

Διότι προφανώς, για να ζούμε σε έναν κόσμο καταφανώς άδικο και να συνεχίζουμε, έστω και ασυνείδητα, να πιστεύουμε πως «δεν πειράζει, όλοι αργά ή γρήγορα, θα έχουν αυτό που τους αξίζει», κάτι κερδίζουμε.

Συνήθως, αυτό που κερδίζουμε είναι η συνοχή. Δεν ανατρέπεται η εικόνα του κόσμου, όπως έχει διαμορφωθεί μέσα μας.

Για να καταλάβουμε πώς ακριβώς το κάνουμε αυτό, θα δούμε ορισμένα παραδείγματα, τα οποία έχουν προκύψει από πολυάριθμες έρευνες.

Στην περίπτωση μίας καταφανούς αδικίας, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να την αναστρέψουμε, προσπαθούμε, με διάφορους τρόπους να την εκλογικεύσουμε.

Πώς;

Στην περίπτωση των παιδιών, για παράδειγμα, η «τιμωρία» δεν εκλαμβάνεται από τον γονιό ως αδικία.

Δεν σκεφτόμαστε δηλαδή, ως γονείς, ότι αδικούμε το παιδί μας βάζοντάς το τιμωρία για κάτι «κακό» που έκανε. Θεωρούμε ότι πράττουμε στα πλαίσια της ορθής διαπαιδαγώγησης των παιδιών.

Εκλογικεύουμε την αδικία (και την παρουσιάζουμε και στο παιδί μας έτσι) ως μέσον καλύτερης προετοιμασίας του παιδιού για τον κόσμο.

Άλλες φορές, επειδή δεν μπορούμε να αλλάξουμε την αδικία που βλέπουμε να συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλάζουμε την ίδια την πραγματικότητα, διαστρεβλώνοντας τα αίτια της αδικίας: ο απολυμένος φταίει ο ίδιος για την απόλυσή του, η γυναίκα ήταν προκλητικά ντυμένη και... 

φέρει ευθύνη για τον βιασμό της, ο οδηγός δεν πρόσεχε και προκάλεσε ο ίδιος το ατύχημα, ο φίλος μας που διαγνώστηκε με καρκίνο φταίει ο ίδιος που δεν πρόσεχε τη διατροφή του, κάπνιζε, δεν αθλούνταν, κλπ.

Η ιδέα ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι αρνητικό καθαρά και μόνο λόγω τύχης, μας είναι σχεδόν αδιανόητη, μας πανικοβάλει. Άλλωστε το βλέπουμε και στον εαυτό μας.

Όταν εμείς οι ίδιοι βιώνουμε κάποια αδικία (πέσαμε θύμα ληστείας, κακοποίησης, αρρωστήσαμε, κλπ) συχνά σπεύδουμε να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας: «Τα ήθελα και τα 'παθα», «δεν πρόσεχα όσο έπρεπε», «δεν έκανα όλα όσα έπρεπε και να τώρα» – «μου άξιζε ό,τι μου συνέβη».

Άλλες φορές πάλι, δείχνουμε υπερβολικά μεγάλη (μεγαλύτερη απ' ότι δικαιολογεί η ίδια η πραγματικότητα) εμπιστοσύνη στους θεσμούς: μιλάμε για «δίκαιη» καταδίκη ενός εγκληματία, λέμε «δεν μπορεί, για να μου έβαλε αυτόν τον βαθμό ο καθηγητής, θα έχει δίκιο» ή δικαιολογούμε τις απολύσεις ως «ανάγκη να επιβιώσει η επιχείρηση».

Από την άλλη πλευρά, η πεποίθηση ότι ο κόσμος που ζούμε είναι δίκαιος μας επιτρέπει να βλέπουμε το μέλλον με αισιοδοξία και πως οι εξελίξεις τελικά θα είναι προβλέψιμες, ελεγχόμενες και σταθερές.

Δεν θα έρθουν ανατροπές στη ζωή μας. Κάπως έτσι, ωθούμαστε στο να συμπεριφερόμαστε στους άλλους τίμια, ειλικρινά, θετικά, πιστεύοντας πως, «αφού του συμπεριφέρομαι σωστά, θα μου συμπεριφερθεί κι αυτός έτσι».

Στη βάση της δικής μας «ορθής» συμπεριφοράς, διαμορφώνουμε προσδοκίες για την συμπεριφορά του άλλου.

Για αυτό και νιώθουμε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας όταν αντιλαμβανόμαστε πως ο άλλος μας εξαπάτησε ή μας παραπλάνησε.

Ανατρέπονται οι πυρηνικές πεποιθήσεις μας γύρω από το πώς (νομίζουμε ότι) λειτουργεί ο κόσμος.

Τέλος, κάποιοι άνθρωποι έχουν έντονο μέσα τους το κίνητρο για διατήρηση, ενίσχυση ή αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Εδώ εντάσσονται οι άνθρωποι που σπεύδουν να βοηθήσουν τα θύματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, που συμμετέχουν σε εθελοντικές οργανώσεις, που εργάζονται... 

σε υπηρεσίες όπως η πυροσβεστική και το 166: είναι τόσο ισχυρή η αίσθηση του δικαίου μέσα τους, που οδηγούνται στην αυτοθυσία προκειμένου να αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη του κόσμου που μας περιβάλλει.

Η πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι δίκαιος είναι ένα από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα της σύγχρονης εποχής.

Ως τέτοιο, έχει τις θετικές και τις αρνητικές του διαστάσεις.

Έχει αποδειχθεί πως η δοξασία του δίκαιου κόσμου είναι εξαιρετικά λειτουργική για τον άνθρωπο, διότι αποτελεί ένα είδος άμυνας απέναντι στο στρες που βιώνει, ενώ παράλληλα αποτελεί παράγοντα ενίσχυσης συμπεριφορών που προσανατολίζονται στην προσπάθεια, την επιτυχία, τον προγραμματισμό και την αντιμετώπιση των προκλήσεων της ζωής.

Ταυτόχρονα, συμβάλλει σε ένα αυξημένο αίσθημα προσωπικής ευεξίας, καθώς, όσο περισσότερο ένας άνθρωπος πιστεύει ότι ζει σε έναν δίκαιο κόσμο, τόσο περισσότερο δίκαιη θα φροντίζει να είναι η συμπεριφορά του, θα δείχνει εμπιστοσύνη στο μέλλον του και θα κρίνει ως δίκαια τα όσα του συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να νιώθει μεγαλύτερη ισορροπία στη ζωή του.

Επίσης, άνθρωποι με ισχυρή πίστη στη δικαιοσύνη του κόσμου φέρουν περισσότερες πιθανότητες να βοηθήσουν έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη, έχουν υψηλότερο αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, παραμένουν προσηλωμένοι στη χρήση δίκαιων και θεμιτών μέσων, αποφεύγουν...

συμπεριφορές που παραβιάζουν τους κανόνες και αρνούνται να υποθάλψουν μία απάτη, ένα ψέμα ή κάποια άλλη συμπεριφορά εκμεταλλευτικού τύπου (ακριβώς επειδή φοβούνται τις αρνητικές συνέπειες των πράξεών τους σε έναν κόσμο που είναι δίκαιος).

Από την άλλη πλευρά, μελέτες έχουν δείξει πως οι άνθρωποι, που πιστεύουν σταθερά και έντονα ότι ο κόσμος που ζούμε είναι δίκαιος, τείνουν να είναι πιο συντηρητικοί και αυταρχικοί (πολιτικά και ιδεολογικά τοποθετούμενοι στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος), πιο πλούσιοι, πιο θρήσκοι αλλά και πιο αυτάρκεις έναντι όσων διατηρούν ασθενέστερη πίστη στην δικαιοσύνη του κόσμου.

Σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο, η πίστη στη δικαιοσύνη του κόσμου συνοδεύεται από κάποιους κινδύνους που αξίζουν περαιτέρω προβληματισμού:

Για παράδειγμα, θεωρώντας πως, «όπου φτωχός και η μοίρα του», ωθούμαστε στο να κανονικοποιήσουμε την αδικία, να την εκλογικεύσουμε, να την δούμε ως κάτι φυσικό και αναπότρεπτο, για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα.

Άμεση απόρροια αυτού, είναι η αδράνεια σε κοινωνικό επίπεδο :

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για την αδικία, αφού ο καθένας λαμβάνει στη ζωή αυτό που του αξίζει («για να είναι φτωχός θα φταίει αυτός, δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο»), μειώνεται το κίνητρο για κοινωνική αλλαγή, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι κάτι, κάποιος, κάπου, λογικά, θα φροντίσει ώστε το μέλλον να είναι καλύτερο για αυτούς τους ανθρώπους.

Τέλος, στενεύει το πεδίο της ατομικής δράσης μας, με την έννοια ότι μας αρκεί να ξέρουμε πως εμείς κάνουμε αυτό το λίγο, το ελάχιστο, καλό που μπορούμε και περνάει από το χέρι μας, χωρίς να είναι απαραίτητα ανάγκη να γίνουν αλλαγές σε ευρύτερο κοινωνικό ή θεσμικό επίπεδο.

Το αν πιστεύει κανείς ότι ο κόσμος είναι δίκαιος ή όχι δεν εντάσσεται σε αξιολογικές κρίσεις του τύπου «καλό» ή «κακό».

Είναι μία από τις κυρίαρχες ιδεολογίες της σύγχρονης κοινωνίας και μεγαλώνουμε, λιγότερο ή περισσότερο, στην βάση αυτής της πεποίθησης.

Όπως κάθε ιδεολογία όμως, έτσι και αυτή έρχεται να μειώσει και να υποτιμήσει οτιδήποτε δεν είναι σύμφωνο με τον τρόπο που αυτή εκλαμβάνει την πραγματικότητα.

Επιπλέον, το αν και το κατά πόσο ένας άνθρωπος θα υιοθετήσει τελικά αυτή την άποψη, εξαρτάται από τον ίδιο και τις ψυχικές του αντοχές.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το θέμα προσφέρει γόνιμο έδαφος για προβληματισμό, αυτοπαρατήρηση και αυτοκριτική, καθώς και για προσεκτική παρατήρηση των μηνυμάτων που εκφράζονται διαμέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν σήμερα η κοινωνία και οι θεσμοί της.




Α. Αποστολοπούλου, Ψυχολόγος

Έχουμε πει τόσες φορές για τη δύναμη των λέξεων. Ας επωφεληθούμε, επιτέλους...!!!!

Έχουμε πει τόσες φορές για τη δύναμη των λέξεων. Ας επωφεληθούμε, επιτέλους!

Η σωστή επιλογή τους χτίζει σύμπαντα:

- Δεν λέμε "αφεντικό", λέμε "εργοδότης".

- Δεν λέμε "πελάτης", λέμε "αγοραστής".

- Δεν λέμε "δεν γίνεται", λέμε "εγώ δεν μπορώ".

- Δεν λέμε "δεν μπορώ", λέμε "θα δοκιμάσω".

- Δεν λέμε "μας κάνουν...", λέμε "τους αφήνουμε να..."

- Δεν λέμε "πού μας κατάντησαν", λέμε "να δεις τι θα τους κάνουμε".

- Δεν λέμε "όλοι μαζί", λέμε "εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει".

Για όποιον θέλει να αλλάξει τον κόσμο και τη ζωή του, βέβαια. Οι υπόλοιποι ας αναλογίζονται τι τους κάνουν και πώς δεν μπορούν να αντιδράσουν. Γιατί όχι; Κάποιοι ανάμεσά μας τους θέλουν και για κοπάδι. Χατίρια να χαλάμε, τώρα;




Παρασκευή 30 Απριλίου 2021

Χριστός Ανέστη αδέλφια μου...!!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Αγαπημένη μου συμπαντική οικογένεια....η Ανάσταση του Κυρίου εύχομαι να γεμίσει τις καρδιές σας με αγάπη και φως...ας μιμηθούμε το παράδειγμα του Χριστού μας...και ας μοιράσουμε απλόχερα την αγάπη μας...το χαμόγελο μας....τη συμπόνια μας....τη συγχώρεση μας....και ότι καλό βγαίνει μέσα από την ψυχή μας....

να ξέρετε ότι η θυσία του Κυρίου.....πρέπει να μείνει ανεξίτηλη μέσα μας......γιατί μας χαρίζει την αιώνια ζωή.....

ας κάνουμε το θέλημα του Θεού...όσο μπορεί ο καθένας και ας βιώσει τα μαθήματα του.....ας κάνει αυτό που έχει έρθει να κάνει για να εκτελέσει το σχέδιο της ψυχής του....!!!

Μάθετε από κάθε κατάσταση να παίρνετε μόνο τα καλά και τα θετικά....και να ψάχνετε να βρείτε το θησαυρό που κρύβετε πίσω από κάθε πόνο ή πρόβλημα που σας προκύπτει....

έχετε εμπιστοσύνη στη Θεϊκή Συγχρονικότητα...έχετε υπομονή...ο Θεός είναι πάντα μαζί μας και μας βοηθά....απλά κάποια πράγματα πρέπει να τα παραδίδουμε σε Εκείνον που γνωρίζει καλύτερα τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας...!!!

Σας στέλνω όλη μου την αγάπη...και τις καλύτερες ευχές μου για κάθε μέρα...γιατί κάθε μέρα είναι γιορτή...κάθε μέρα αξίζει...γιατί είμαστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ....εκτιμήστε τη ΖΩΗ σας...και απολαύστε την...γιατί κάποιοι άλλοι δεν έχουν το προνόμιο αυτό....!!!

Και του χρόνου αγαπημένοι μου άγγελοι...με υγεία χαρά και ευτυχία να είναι πάντα γεμάτη η ζωή σας...!!!


Αγάπη και φως
Λένα Μπαξέ

Πώς οι γονείς κάνουν τα παιδιά νευρικά...!!!!

Όταν ένα παιδί είναι νευρικό υπέρ το δέον, το πρώτο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εξετάσουμε τα εγγενή αίτια για να διαπιστώσουμε την ύπαρξη ή μη κάποιας πάθησης που χρήζει την παρέμβαση ειδικού, όπως για παράδειγμα η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας.

Αν αυτή η περίπτωση απαλειφθεί, τότε θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τι είναι εκείνο που κάνουμε λάθος, αφού το παιδί, πιθανότατα, αντιδρά μ’ αυτόν τον τρόπο στην δική μας συμπεριφορά και στο περιβάλλον που εμείς έχουμε δημιουργήσει γύρω του.

Μήπως είστε κι εσείς νευρική;
Η σύγχρονη ζωή, η εναλλαγή μεταξύ δουλειάς και οικογένειας, οι αυξημένοι καθημερινοί ρυθμοί, το στρες για ένα σωρό πράγματα που εξαρτώνται από ένα σωρό διαφορετικούς παράγοντες ή, απλώς, οι τεταμένες σχέσεις μέσα στο σπίτι, είναι πράγματα που μπορεί ν’ αποβούν καθοριστικά, όχι μονό για τη δική σας συμπεριφορά και γενικότερη διάθεση απέναντι στις υποχρεώσεις σας, αλλά και του παιδιού σας.

Η βιασύνη, οι φωνές, η έλλειψη προσοχής από μέρους σας και το πιθανό έλλειμμα τρυφερότητας που προκύπτει ως συνέπεια, δημιουργούν στο παιδί μία αίσθηση ανασφάλειας που αδυνατεί να διαχειριστεί, παρά μόνο με τρόπους που το κάνουν κυκλοθυμικό και απρόβλεπτο.
Τα νεύρα εντός του σπιτιού
Όταν οι ενδοοικογενειακές σχέσεις περνούν κρίση, το παιδί ίσως γίνεται μάρτυρας σκηνών που περιέχουν ένταση, φωνές, λεκτική ή σωματική βία και απότομες, ακατανόητες συμπεριφορές. Μιμούμενο λοιπόν τους γονείς είναι φυσιολογικό να αντιδρά με παρόμοιους τρόπους κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό του ή που, απλώς, νιώθει να απειλείται από κινδύνους που μόνο αυτό αντιλαμβάνεται ως τέτοιους. 

Το ίδιο συμβαίνει όταν επιστρατεύουμε συχνά φωνές, ύβρεις ή και σωματική βία ακόμη, για να το επαναφέρουμε στην τάξη. Σχεδόν σίγουρα, θα επαναλάβει κάποια εκδοχή όσων έχει υποστεί, κάθε φορά που ο θυμός του για κάτι θα φουντώσει ή θα νιώσει την ανάγκη να επιβληθεί σε άλλα παιδιά ή ενήλικους.

Ο περιορισμένος χώρος δράσης
Τα μικρά παιδιά δεν έχουν και πολλά να κάνουν πέρα απ’ το να ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους και τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπίσουν τις καθημερινές προκλήσεις που περικλείει. Οι πολλές ερωτήσεις, η διαρκής κίνηση απ’ το ένα μέρος στο άλλο και η ενασχόληση με διαφορετικά πράγματα κάθε λίγα λεπτά δεν συνιστούν απαραίτητα υπερκινητικότητα ή νευρικότητα, αλλά ενός είδους καθημερινή «γυμναστική»

Αν, λοιπόν, ο χώρος δράσης τους είναι τέτοιος που περιορίζει τις κινήσεις τους και τα καθηλώνει σε συγκεκριμένες στάσεις ή συμπεριφορές, είναι απόλυτα φυσιολογικό να παρουσιάσουν νευρικότητα, ανυπομονησία και έλλειψη προσοχής. 

Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν ακούν διαρκώς απ’ το στόμα των γονιών απαγορεύσεις και αρνήσεις. Η ασφάλειά τους αποτελεί, σαφώς, το πρώτο σας μέλημα, αλλά ας μην είναι με τρόπο που καταπιέζει δραματικά την τάση τους για παιχνίδι, εξερεύνηση και ανακάλυψη.
H έλλειψη προσοχής
Η παρουσία των γονιών δίπλα στο παιδί και η αμέριστη προσοχή τους, ειδικά όταν στέλνει σήματα με τη συμπεριφορά του, δίνουν σ’ εκείνο την αίσθηση ότι έχει εξασφαλίσει την ανταπόκριση που χρειάζεται και στους ίδιους τους γονείς τη δυνατότητα να μαθαίνουν, ώστε να προλαμβάνουν την ένταση προτού αυτή κλιμακωθεί και βρεθούν σε πιο δύσκολη θέση.

Εάν αμελείτε να του δίνετε την προσοχή που ζητά, βάζοντας συγχρόνως τους δικούς σας όρους, το παιδί είναι πιθανόν να μάθει να την απαιτεί με τρόπους αρνητικούς, οι οποίοι θα πυροδοτούν νεύρα εκατέρωθεν διαιωνίζοντας τη δυσάρεστη κατάσταση.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα
Όσο προστατευμένο κι αν είναι το παιδί στην οικογενειακή εστία, δεν μπορεί να μην έρθει σε επαφή με ερεθίσματα που οι γονείς δεν ελέγχουν, όπως είναι η τηλεόραση, οι φίλοι και οι άλλοι ενήλικες του άμεσου ή ευρύτερου περιβάλλοντός του

Έτσι, οι πιθανότητες να μιμηθεί ή να υιοθετήσει συμπεριφορές που εσείς έχετε φροντίσει να κρατήσετε εκτός σπιτιού αυξάνονται ραγδαία, ειδικά αν δεν του έχετε επισημάνει ποτέ ποιες είναι αυτές και γιατί πρέπει να τις απορρίψει.

Όταν βλέπετε κάτι αρνητικό στην τηλεόραση και δεν αρπάζετε την ευκαιρία να το στηλιτεύσετε με λόγια απλά και κατανοητά ή όταν παρακολουθείτε απαθείς τους γύρω σας να επιδίδονται σε καυγάδες και ανάρμοστη συμπεριφορά, είναι πολύ πιθανό να στείλετε το λάθος σήμα στο παιδί, ωθώντας το να παραστρατήσει απ’ την κατεύθυνση που με κόπο έχετε προσπαθήσει να του δώσετε.




mama365.gr

Τι είναι αυτό που μας κάνει να αμφισβητούμε την αξία μας...!!!!

Πόσο συχνά βάζεις τις προτεραιότητες των άλλων πάνω από τις δικές σου;

Πόσο συχνά σκύβεις το κεφάλι και λες ναι εκεί που ολόκληρη η ύπαρξη σου λαχταρά να φωνάξει όχι;

Πόσο συχνά γίνεσαι ο αρνητής του εαυτού σου επικρίνοντας την κάθε σου πράξη;

Πόσο συχνά βρίσκεις δικαιολογίες και κατασκευάζεις εμπόδια για να μην ανακαλύψεις εσένα;

Πόσο συχνά;

“Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ένα καλό για το τίποτα κορόιδο, δεν είναι ταπεινοφροσύνη, αλλά χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο.” Ααρόν Μος

Υπάρχουν τρεις βασικές ανάγκες στη ζωή κάθε ανθρώπου από τη στιγμή που γεννιέται. Οι δυο πρώτες χρειάζεται να ικανοποιηθούν στα πρώτα χρόνια της ζωής μας και η τρίτη στην πορεία της.

Οι ανάγκες αυτές είναι:

1. Έχουμε ανάγκη να πάρουμε από τους γύρω μας αγάπη, φροντίδα και στοργή.

2. Έχουμε ανάγκη να δώσουμε στους άλλους αγάπη, φροντίδα και στοργή.

3. Έχουμε ανάγκη να δώσουμε σε μας την αγάπη, την στοργή και την τρυφερότητα μας.

Αν η πρώτη ανάγκη δεν ικανοποιηθεί όταν είμαστε παιδιά τότε κάνουμε τα πάντα για να είμαστε αρεστοί σε όλους.

Αν η δεύτερη ανάγκη δεν ικανοποιηθεί στην παιδική μας ηλικία τότε μεγαλώνοντας γινόμαστε απορριπτικοί προς τους άλλους. Και ενώ λέμε ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν, ότι δεν έχουμε ανάγκη κανέναν άλλον στην ζωή μας, στο βάθος νιώθουμε ότι είμαστε ουσιαστικά μόνοι.

Αν δεν ικανοποιήσουμε και την τρίτη μας ανάγκη τότε στο πέρασμα των χρονών νιώθουμε ότι δεν είμαστε αξιαγάπητοι. Αρχίζουμε να μην εκτιμούμε και να μην σεβόμαστε τον εαυτό μας και επιτρέπουμε στους άλλους να μας πληγώνουν και να μας μειώνουν.

Η αγάπη για τον Εαυτό δημιουργεί αυτοεκτίμηση που οδηγεί στο να συνειδητοποιήσεις το πόσο σημαντικός και ιδιαίτερος άνθρωπος είσαι. Γιατί είσαι ένα τέλειο παιδί του Θεού. 

Αν ανακαλύψεις τον Ανώτερο Εαυτό και την Ουσία του Θεού μέσα σου τότε θα γνωρίσεις την αξία που έχεις εσύ για τον κόσμο και θα νιώσεις ότι η Ψυχή σου, η Ύπαρξη σου, είναι φτιαγμένη από αγνή Αγάπη.

Αν ανακαλύψεις την αυτοεκτίμηση και αρχίσεις να αγαπάς αυτήν την αίσθηση θα αρχίσεις να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου και τότε θα μπορέσεις να αγαπήσεις και να κατανοήσεις με ένα διαφορετικό τρόπο όλους τους άλλους γύρω σου. Θα αλλάξεις την οπτική που βλέπεις και αισθάνεσαι τα πράγματα. 

Ποτέ κανείς ξανά δεν θα σε αφήσει στην γωνία και δεν θα σε προσπεράσει γιατί η ακτινοβολία σου θα είναι τέτοια που όλοι θα σταθούν και θα αναρωτηθούν τι συμβαίνει, τι έχει αλλάξει…

Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς κηρύγματα, η αλλαγή θα τους επηρεάσει και σταδιακά θα αρχίσουν και εκείνοι να αλλάζουν τη στάση και τα συναισθήματα τους απέναντι σου. Αυτός είναι ο τρόπος που ο ένας αλλάζει τους πολλούς, αλλάζοντας μόνο τον εαυτό του.

Κι αν μέχρι τώρα δεν έχεις αναγνωρίσει την αξία σου, δεν έχεις εκτιμήσει, σεβαστεί και αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό σου χρειάζεται να ξέρεις ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Μπορείς να αρχίσεις να το κάνεις από σήμερα. Άρχισε ν’ αγαπάς τον Εαυτό σου…

Κι αν δεν ξέρεις πώς να το κάνεις άρχισε με τον εξής τρόπο:

Διαλογιστική άσκηση : “Όταν αναπνέει η καρδιά”

Βάλε μια μουσική που σου αρέσει και σε χαλαρώνει. Κάθισε αναπαυτικά ή ξάπλωσε αν το προτιμάς. Στην αρχή παρατήρησε για λίγο την αναπνοή σου και μετά φαντάσου ότι αυτή που αναπνέει είναι η καρδιά σου.

Εισπνέει η καρδιά, φιλτράρει τον αέρα και τον στέλνει παντού στο σώμα. Στη συνέχεια το σώμα με τη σειρά του εκπνέει τον αέρα της καρδιάς, από κάθε κύτταρό του.

Κάνε αρκετές αναπνοές με αυτόν τον τρόπο και μετά φαντάσου ότι η καρδιά μαζί με τον αέρα της εισπνοής της στέλνει στο σώμα γέλιο, χαρά, αγάπη και φως σε ότι χρώμα θέλει.

Το σώμα εκπνέει με τη σειρά του, από κάθε κύτταρό του, την αναπνοή της καρδιάς μαζί με το γέλιο, τη χαρά, την αγάπη ή το φως της.

Κάνοντας αυτή τη διαλογιστική άσκηση θα βρεθείς μέσα σε μια θεραπευτική σφαίρα γεμάτη αγάπη και φως επιτρέποντας στον εαυτό σου να δεχτεί το  ''άγγιγμα'' της καρδιάς σου.




Δέσποινα Παλαμάρη
Image: Katerina Plotnikova

Πως να σταματήσεις τον θόρυβο του μυαλού…!!!!

Άνθρωποι, παράξενα όντα. Υπεκφυγές. Συναισθήματα που κρύβονται πίσω από ένα δάχτυλο, μόνο και μόνο για να μη πληγωθεί ο εγωισμός και η εικόνα που έχεις πλάσει για τον εαυτού σου.

Άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από κάτι. Κάτι που στην ουσία δε ξεφεύγουν ποτέ. Κάνουν κύκλους γύρω τους σαν να είναι κλεισμένοι μέσα σε μια γυάλα. Σαν μέλισσες κλεισμένες μέσα σε ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι που χτυπάνε στα τοιχώματα νομίζοντας πως θα βρουν διέξοδο εκεί που δεν υπάρχει. Ώσπου τελειώνει το οξυγόνο μαζί με τις αντοχές και πέφτουν νεκρές.

Ένας φαύλος κύκλος από καταπατημένα συναισθήματα. Πόνος, θυμός, αγανάκτηση και όλα αυτά δικά τους, μόνο δικά τους. Όσο και αν προσπαθούν γυρνούν πίσω… Μα φοβούνται, αλήθεια φοβούνται και ξαναπομακρύνονται. Έτσι, νομίζοντας πως έχουν τη δύναμη να ξεφύγουν απλά αποφεύγουν την όλη διαδικασία.

Όμως ο πόθος του ανεκπλήρωτου δε φεύγει χωρίς να εκπληρωθεί, καραδοκεί στην επόμενη γωνία. Βαθιά μέσα τους όλοι το ξέρουν, απλά προσπαθούν μήπως καταφέρουν να γίνει ένα κλικ και να εξαφανιστεί το συναίσθημα. Κοίταξε να δεις που όσο πιο πολύ το αποφεύγεις τόσο πιο πολύ θες να το ζήσεις.

Μη παρατείνεις την ολοκλήρωση του κύκλου χάνοντας χρόνο, ρίσκαρε και ΖΗΣΤΟ. Όταν ξεκινάει το αίσθημα του πόθου, της ανάγκης για κάτι, της επίτευξης ενός στόχου, οτιδήποτε και αν είναι αυτό (πρόσωπο, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο κοκ) το μυαλό δημιουργεί την αίσθηση πως είναι ανάγκη και να επιτευχθεί ο εκάστοτε στόχος. 

Η μη επίτευξη λοιπόν αυτού του στόχου επιφέρει αισθήματα μη επιτυχίας και συνεπώς ανικανότητας • θεωρείς πως πλέον δε θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου όλα τελείωσαν. 

Αυτό φυσικά είναι ξεκάθαρα ψευδαίσθηση και οφείλεται στις προσδοκίες που δημιούργησες κατά την διαδικασία της επίτευξης του στόχου. Δίχως λοιπόν να έχεις καν μπει στο ταξίδι όπου θα ξεκινούσε να διαδραματίζεται ο υποφαινόμενος στόχος, εσύ στο κεφάλι σου ξεκινάς και δημιουργείς προσδοκίες. Τι προσδοκίες; Θα σου πω…

Πλάθεις μια φανταστική κατάσταση όπως εσύ ιδανικά την θες. So, ξεκινάς και το θρέφεις, φτιάχνεις τον ήρωα, την κατάσταση, το μέρος, τις συνθήκες κοκ. 

Όταν λοιπόν έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα πια, με την ζωντανή κατάσταση η οποία πλέον έχει σάρκα και οστά όλα καταρρέουν θεαματικά σαν σε ταινία του Χόλυγουντ, που ξάφνου βλέπεις τον ουρανοξύστη να γίνεται πολλά μικρά κομματάκια. Ουαου, θεαματικό δε βρίσκεις;! Ε στο δικό μας σενάριο, δε θα το έλεγα.

Στην δίκη μας ταινία είσαι εσύ από μια γωνία παρακολουθώντας τα γεγονότα που διαφέρουν τόσο μα τόσο πολύ από το φανταστικό σου σενάριο και γίνεσαι εσύ ο ουρανοξύστης. Κάνε το εικόνα, κάτι σαν παζλ μοιράζεσαι ξάφνου σε κομματάκια που πέφτουν αργά και βασανιστικά στο έδαφος. Επίσης θεαματικό θα έλεγα.

Συμπέρασμα;! Γιατί βρε αδερφέ έχουμε την τάση να δημιουργούμε προσδοκίες;! Λες και έχουμε στον αυτόματο πιλότο το μυαλό μας μοιάζει. Έχεις παρατηρήσει πως όσες φορές δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις αυτές τις προσδοκίες όλα κυλούν με τόσο μοναδικό και δικό τους τρόπο, που στο κάτω κάτω δεν αυτοσαμποτάρεσαι κι όλας!

Κάτι που δε σας είπα και είναι ίσως το πιο σημαντικό και συνάμα βοηθητικό, είναι πως έχοντας όλη σας την ενέργεια πλάθοντας αυτήν την πραγματικότητα, παράλληλα συσσωρεύεις στην οραματιζόμενη κατάσταση και ότι εμβέλειας ενέργεια θέλεις. Τι σημαίνει αυτό; Θα σου εξηγήσω ευθείς αμέσως.

Φαντάσου λοιπόν πως έχεις την τάδε κατάσταση• ξεκινάς και είσαι θετικός στο έπακρο, σιγά σιγά και αφού εστιάζεις πολύ αρχίζεις και σκέφτεσαι τα πιθανά αρνητικά σενάρια «και μήπως γίνει αυτό, μήπως γίνει εκείνο», αυτήν ακριβώς την στιγμή λοιπόν η ποιότητα της ενέργειας που στέλνεις αλλάζει από θετική γίνεται αρνητική. 

Κάπου εδώ χαλάει η σύσταση. Σκέψου το σαν συνταγή γλυκού που ενώ σου λέει τις ακριβείς δοσολογίες εσύ πας και βάζεις παραπάνω από κάποιο υλικό. Τα γλυκά θέλουν ακρίβεια. Για να πετύχουν άρα αν βάλεις από κάτι παραπάνω πάει το γλυκό καταστράφηκε και δε το θελουμε εμείς αυτό. Το θέλουμε; Δε το θελουμε!

Οι δονήσεις συνεπώς από υψηλές γίνονται χαμηλές όταν αλλάζουμε την σύσταση και όλα αντιστρέφονται, τώρα το φανταστικό σου γεγονός καταρρέει σαν το πολυπόθητο ουρανοξύστη. Όπως καταλαβαίνεις σε όλη αυτή την φανταστική διαδικασία στο τέλος κάτι καταλήγει σε Χολυγουντιανό ουρανοξύστη που καταρρέει και επίσης δε το θέλουνε αυτό.

Συμπέρασμα; Σταματά να προσδοκίες προκαταβολικά. Είναι τόσο όμορφη η διαδικασία όταν σε εκπλήσσει. Κάτσε και ανακάλεσε όλες εκείνες τις φορές που δε προσδοκούσες και αφέθηκες στη ΡΟΗ. Όλοι έχουμε τέτοιες αυθόρμητες στιγμές και είναι μοναδικές. Απλά οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ελέγχουμε ό,τι συμβαίνει γύρω μας ή έστω να προσπαθούμε προστατεύοντας τον εαυτό μας. 

Όμως αν ήταν έτσι θα μέναμε κλεισμένοι σε μια όμορφη γυάλινη εύθραυστη γυάλα μη αφήνοντας τίποτε να εισβάλει. Όποτε απλά απόλαυσε!

Μην πολυαναλύεις. Be the flow. Let the flow take you with. Όλα είναι κύκλος, εσύ επιλέγεις τι κύκλος όμως θα είναι αυτός. Αν η επιλογή δεν είναι συνειδητή, θα είναι φαύλος που όλο θα σε τριβελίζει, αν όμως επιλέξεις με πλήρη συνειδητότητα θα είναι ένας κύκλος με εκπλήξεις και όμορφα γεγονότα. 

Άλλωστε και οι όχι τόσο ορθές επιλογές είναι μαθήματα. Πάντα κάτι θα αποκομίσεις στο βαλιτσάκι σου για το μέλλον. Η γραμμή είναι πολύ λεπτή. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό μόνο τι ευχαριστεί εσένα στο εδώ και στο τώρα.

Εμπιστεύσου την διαίσθηση σου! Ακολούθησέ την. Κάποιες φορές ίσως η εμπειρία αυτή σε βοηθήσει μακροπρόθεσμα. Οφείλεις στον εαυτό σου μια αρεστή σε εσένα επιλογή στο τώρα, το μετά κανείς μας δε το γνωρίζει. Μη ξεχνάς όλα στο μυαλό είναι.

Σκέψου τελικά αξίζει να παλεύεις να αποφύγεις κάτι που θα γίνει όσο και να προσπαθείς να το ελέγξεις;! Θέλω όμως να ξέρεις πως εκεί έξω πολλοί τσαλακωθήκαν αλλά είχαν πάρει τουλάχιστον ένα πολύτιμο δώρο, την εμπειρία και πληθώρα συναισθημάτων. 

Όταν το δικό σου όμορφο και δημιουργικό μυαλουδάκι πονούσε όσο προσπαθούσε να καταστρώσει το σχέδιο της αποφυγής, εκείνοι βίωναν αυτό το ωραίο σφίξιμο στο στομάχι του αναπάντεχου. Την ευφορία του ολοκληρωμένου. Σταματά τώρα κιόλας να σκέφτεσαι και αφέσου!

Η ζωή ξέρει τη δουλειά της! Ε ναι, αυτή είναι και η μαγεία της…

Με εκτίμηση αγάπη και φως




Κοντέσα

Που βρίσκεται στ’ αλήθεια το πραγματικό;

Μέσα στην θάλασσα αυτού που αποκαλούμε κόσμο μας, επιπλέουν εκατοντάδες Ιδέες τις οποίες ενστερνιζόμαστε για να πλοηγηθούμε μέσα του.

Κάθε λαός, κάθε φυλή και κάθε κοινωνική ομάδα ακολουθούν τις δικές τους αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι πραγματικό. Κατά το παρελθόν η γνώση για το τι είναι πραγματικού διατηρήθηκε μυστική. Το πραγματικό όμως δεν μπορεί να είναι μια κρυμμένη αλήθεια. Είναι μια χώρα που εκτείνεται σ΄ όλο το μήκος και το πλάτος εκείνου που εννοούμε Κόσμο. 

Βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται πάντοτε εκεί. Είναι Πανταχού Παρόν και πληρεί τα πάντα. Γιατί όμως εμείς δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε; Γιατί προσπαθώντας να το εντοπίσουμε έχουμε καταναλώσει τόσο πολύ μελάνι αλλά και έχουμε διαφωνήσει τόσο μεταξύ μας;

Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, θα ανακαλύψει πως θραύσματα της γνώσης του πραγματικού, υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Υπήρχαν σε κάθε περίοδο της ιστορίας της. Η γνώση του δεν ανήκε ποτέ σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτισμό ούτε αναπτύχθηκε ποτέ από κάποια συγκεκριμένη θρησκεία ή φιλοσοφία.

Η γνώση είναι σαν τον αέρα. Υπάρχει γύρω μας και μας πλαισιώνει. Την αναπνέουμε και κυλάει μέσα μας. Γιατί η γνώση είναι μια κατάσταση αντίληψης που δεν έχει πατρίδα, δεν έχει θρησκεία και δεν έχει εποχή. 

Το πραγματικό, γίνεται αντιληπτό μόνον με τα πιο λεπτοφυή “όργανα” που μπορεί να διαθέτει κανείς και αυτά αφορούν στην συνειδητότητά του. Προσεγγίζεται, αφαιρώντας ιδέες και πεποιθήσεις και προσθέτοντας εγρήγορση, αντιληπτικότητα και προσοχή.

Ο Κόσμος αυτού που αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικό είναι η διευρυμένη εικόνα του εαυτού μας. Όπου και να πάμε, όπως και αν κινηθούμε, ο κόσμος μας ακολουθεί. Όταν είμαστε παρόντες, δεν έχουμε μόνο την αίσθηση του σώματός μας, των οργάνων μας και των μελών του σώματός μας. 

Είμαστε παρόντες σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου γύρω μας τοποθετήσουμε την προσοχή μας. Γιατί στην ουσία τίποτε δεν υπάρχει που να διαχωρίζει την παρατήρησης μας σε “μέσα” και “έξω”. Δεν υπάρχει όριο που να χωρίζει το ανθρώπινο σώμα μας απ΄ αυτό που ονομάζουμε κόσμο μας. Θα μου πείτε, ο πόνος που αισθανόμαστε είναι ένα όριο. 

Ναι είναι, όσο λειτουργούμε σαν ακρωτηριασμένοι από το σώμα της γης μας ή από το σώμα των διπλανών μας, ή από το σώμα των πουλιών και των ζώων. Από το σώμα των φυτών, των πετρωμάτων και του αέρα… 

Γιατί είναι εκτός λειτουργίας η σύνδεση μας με τα μέλη του κοσμικού μας σώματος. Αλλά η εγκατάσταση για μια προσεχή σύνδεση υπάρχει μέσα μας. 

Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Έχουμε τον μηχανισμό, αν και σε αχρηστία, για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από τη δική μας υπόσταση.

Όταν κοιτώ ένα δέντρο, που βρίσκεται άραγε ακριβώς εκείνο που με διαχωρίζει απ΄αυτό; Υπάρχει κάτι στην διαδρομή της απόστασης που διανύει το η αίσθησή μου το οποίο να σηματοδοτεί τις διαφορετικές περιοχές μας; 

Καθώς ψάχνω να βρω τι είναι εκείνο που μας διαχωρίζει, βρίσκω πως εκείνο που μας κάνει να πιστεύουμε κάτι τέτοιο είναι αυτό που μας έχουν διδάξει να πιστεύουμε. 

Εγώ είμαι άνθρωπος εκείνο δέντρο και το μόνο κοινό που έχουμε είναι ότι κατοικούμε στον ίδιο πλανήτη και το ότι εγώ σαν άνθρωπος μπορώ να το θαυμάσω ή να το κόψω και να εκμεταλλευτώ το δέντρο με πολλούς τρόπους.

Αναρωτιόμαστε ποτέ πόσες φορές νιώθουμε τα πέλματά μας καθώς περπατάμε; Πόσο συχνά είμαστε παρόντες κατά την διάρκεια της μάσησης της τροφής μας; 

Πόσο συχνά νιώθουμε την παρουσία της κοιλιά μας, των μαλλιών μας ή των αγκώνων μας; Πόσες στιγμές αντιλαμβανόμαστε τον χώρο γύρω μας καθώς περπατάμε σε ένα πεζοδρόμιο; Πόσο συχνά ακούμε κάποιον καθ΄όλη την διάρκεια της επικοινωνίας μας μαζί του; 

Αν ακούμε την χροιά της φωνής του και τις αλλαγές της; Έχετε αναρωτηθεί που βρισκόμαστε όταν είμαστε απόντες από το σώμα μας, τον περιβάλλοντα χώρο μας ή τους συνανθρώπους μας; Σε τι διαφέρει το να μην είμαστε παρόντες όταν μασάμε από το να μην είμαστε παρόντες όταν κοιτάζουμε ένα δέντρο ή όταν μας μιλούν και δεν ακούμε; 

Σε όλες τις περιπτώσεις απλά απουσιάζουμε από αυτό που συμβαίνει. Και εκείνο που συμβαίνει, όσο εμείς απουσιάζουμε, είναι η ροή του αέναου Τώρα που περιλαμβάνει συνεχώς, ανόθευτα από ιδέες, όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.

Το πραγματικό είναι ένα διαρκώς ρέον γεγονός απαγκιστρωμένο από την εκάστοτε γνώση μας γι' αυτό.




Κάλλιας Κουβά

9 βήματα για θεραπεία στην ενήλικη ζωή από ένα παιδικό ψυχικό τραύμα...!!!!

Το ψυχικό τραύμα δημιουργεί συναισθήματα, τα οποία αν δεν επεξεργαστούμε τη στιγμή που βιώνουμε το τραύμα, παραμένουν εγκλωβισμένα στο μυαλό και το σώμα μας.

Αντί να θεραπευτούμε, το τραύμα παραμένει στο σώμα μας ως ενέργεια στο ασυνείδητό μας, επηρεάζοντας τη ζωή μας μέχρι τη στιγμή που θα το αποκαλύψουμε και θα το επεξεργαστούμε.

Στην ενήλικη ζωή, η υγιής ροή και η επεξεργασία των δυσάρεστων συναισθημάτων, όπως ο θυμός, η θλίψη, η ντροπή και ο φόβος είναι ουσιαστικής σημασίας για τη θεραπεία από το ψυχικό τραύμα της παιδικής ηλικίας.

Η πιο υγιής απάντηση στις συναισθηματικές πληγές της παιδικής ηλικίας είναι επίσης και η πιο σπάνια : 

Όταν συμβαίνει το τραύμα, αναγνωρίζουμε την παραβίαση που προκάλεσε στην αίσθηση του εαυτού μας, αισθανόμαστε τα φυσιολογικά συναισθήματα που ακολουθούν και στη συνέχεια συνειδητοποιούμε ότι η παραβίαση δεν λέει τίποτα για εμάς προσωπικά, και έτσι μπορούμε να το ξεπεράσουμε.

Αλλά επειδή τα συναισθήματα όπως ο θυμός και η θλίψη είναι οδυνηρά – και επειδή το κλάμα ή το να ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τους άλλους ανθρώπους δεν είναι συχνά κοινωνικά αποδεκτό – αυτή η διαδικασία δεν συμβαίνει αυτόματα.

Αντ ‘αυτού, μπορεί να καταπνίξουμε τα συναισθήματά μας, αντί να τα αισθανόμαστε και να τα επεξεργαζόμαστε. Όταν είμαστε παιδιά, αυτή η διαδικασία είναι ακόμα πιο δύσκολη. Αυτό που μπορεί να επηρεάσει ελάχιστα έναν ενήλικα – π.χ. μια προσβολή σχετικά με την εμφάνιση – μπορεί να είναι “μαχαιριά” για ένα παιδί και να του δημιουργήσει προβλήματα όπως κατάθλιψη, διαταραχές στη διατροφή κοκ.

Στη συνέχεια κουβαλάμε αυτά τα ψυχικά τραύματα στην ενήλικη ζωή μας και αυτά επηρεάζουν τις σχέσεις μας, την καριέρα, την ευτυχία, την υγεία … τα πάντα. Αυτό συμβαίνει μέχρι να τα επεξεργαστούμε και να τα θεραπεύσουμε αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά μας.

Γιατί δεν αισθανόμαστε πάντα τα συναισθήματά μας

Ακόμη και οι πιο προστατευτικοί γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους, μπορούν να βλάψουν μακροχρόνια την συναισθηματική υγεία τους. Επειδή δεν θέλουν να τα βλέπουν να βιώνουν αρνητικά συναισθήματα όπως ο πόνος, οι γονείς πολλές φορές σπεύδουν όταν το παιδί αντιμετωπίζει μια αρνητική κατάσταση. 

“Μην αισθάνεσαι άσχημα – όλα είναι εντάξει”, λένε όταν το παιδί αρχίζει να κλαίει. Η αλήθεια είναι ότι το πρόσκαιρο αρνητικό συναίσθημα μπορεί να είναι καλό για εμάς. Χρειάζεται να το βιώσουμε για λίγο, να το αναγνωρίσουμε και να σκεφτούμε γιατί αισθανόμαστε έτσι.

Υπάρχουν και γονείς που δεν είναι συμπονετικοί και ζητούν από τα παιδιά να σταματήσουν το κλάμα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το παιδί δεν μαθαίνει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του.

Δεν μαθαίνει ότι τα συναισθήματα είναι προσωρινά και φευγαλέα. Ότι έχουν μια προβλέψιμη αρχή, μέση και τέλος και τελικά θα τα ξεπεράσουμε. Όταν δεν μαθαίνουμε πώς να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματά μας, ίσως αρχίσουμε να ερμηνεύουμε όλα τα συναισθήματα ως τρομακτικά.

Για να θεραπεύσουμε ένα τραύμα της παιδικής ηλικίας, πρέπει να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία που έπρεπε να ξεκινήσει πριν από δεκαετίες, όταν συνέβη το τραυματικό περιστατικό.

Την πρώτη φορά που δοκιμάζετε αυτή την τεχνική, καλό είναι να αρχίσετε με ένα μικρής σημασίας περιστατικό.

Βήμα 1: Γείωση
Για να λειτουργήσει αυτή η διαδικασία, πρέπει να βιώνετε το παρόν. Αρχικά, βρείτε ένα ήσυχο μέρος, όπου δεν θα σας ενοχλήσει κανείς. Καθίστε άνετα με τα μάτια σας κλειστά και πάρτε αρκετές βαθιές αναπνοές που στρέφουν την προσοχή σας στο σώμα σας. 

Πιέστε και απελευθερώστε τους μυς και νιώστε τη βαρύτητα στα χέρια σας. Αφήστε τον εαυτό σας να αισθανθεί συνδεδεμένος με το έδαφος κάτω από τα πόδια σας. Φανταστείτε ένα ρεύμα ενέργειας από την ουρά σας μέχρι το κέντρο της γης. Μόλις αισθανθείτε ότι εστιάζεστε στο σώμα σας, μεταβείτε στο Βήμα 2.

Βήμα 2: Ανάκληση
Σκεφτείτε μια κατάσταση που σας αναστάτωσε πρόσφατα. Βρείτε κάτι που προκάλεσε μια ήπια έως ισχυρή συναισθηματική αντίδραση. Ελέγξτε τι συνέβη με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες και φανταστείτε τον εαυτό σας πίσω σε εκείνη την στιγμή και τον τόπο. Ζήστε όλο το περιστατικό ξανά με τις αισθήσεις σας. Όταν αρχίζουν να εμφανίζονται συναισθήματα, μεταβείτε στο Βήμα 3.

Βήμα 3: Αίσθηση
Συνεχίστε να αναπνέετε βαθιά και να χαλαρώνετε. Στη συνέχεια, αναζητήστε νοητά στο σώμα σας για οποιεσδήποτε αισθήσεις. Παρακολουθήστε κάθε φυσική αντίδραση που αντιμετωπίζετε – μυρμήγκιασμα, σφίξιμο, καψίματα, πόνος κλπ. Κάθε μία από αυτές τις αισθήσεις είναι μια μικρή πληροφορία που σας βοηθάει να καταλάβετε... 

την αρνητική εμπειρία σας στο παρελθόν. Εξερευνήστε αυτές τις αισθήσεις και σιωπηλά περιγράψτε τις στον εαυτό σας με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες. Μόλις διερευνήσετε και περιγράψετε όλες τις φυσικές σας αντιδράσεις, μπορείτε να προχωρήσετε στο Βήμα 4.

Βήμα 4: Ονομάστε το
Συνδέστε ένα συναίσθημα με κάθε μία από τις αισθήσεις που αισθάνεστε. Είναι το σφίξιμο που νιώθετε στο στήθος, άγχος; Είναι η θερμότητα που αισθάνεστε στα χέρια ή στον αυχένα, θυμός; Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε τις λεπτές διαφορές μεταξύ παρόμοιων συναισθημάτων. 

Αυτό θα σας δώσει μια μεγαλύτερη αίσθηση της εμπειρίας σας και την πληρέστερη γνώση του εαυτού σας. Μόλις ονομάσετε τα συναισθήματά σας, μεταβείτε στο Βήμα 5.

Βήμα 5: Αγάπη
Ως μέρος μιας προσεκτικής προσέγγισης για την επούλωση του τραύματος, πρέπει να αποδεχτούμε πλήρως όλα όσα αισθανόμαστε. Πείτε: “Αγαπώ τον εαυτό μου που νιώθει (θυμωμένος, λυπημένος, ανήσυχος κλπ.).” Κάνετε αυτό με κάθε συναίσθημα που νιώθετε, ιδιαίτερα με τα πιο σκληρά.

Αγκαλιάστε την ανθρώπινη φύση σας και αγαπήστε τον εαυτό σας γι ‘αυτό. Αφού αποδεχτείτε και αγαπήσετε τον εαυτό σας για κάθε σας συναίσθημα, προχωρήστε στο βήμα 6.

Βήμα 6: Νιώστε το και ζήστε το
Καθίστε με τα συναισθήματά σας και τις αισθήσεις σας, αφήνοντας τα συναισθήματα να σας διαπερνούν και να ρέουν. Μην προσπαθήσετε να τα αλλάξετε ή να τα αποκρύψετε. Παρατηρήστε τα. Αναγνωρίστε και καλωσορίστε κάθε δυσφορία που αισθάνεστε, γνωρίζοντας ότι θα φύγει σύντομα και θα σας βοηθήσει να θεραπευτείτε. 

Αφήστε το σώμα σας να ανταποκριθεί με τον τρόπο που θέλει ή χρειάζεται. Αν νιώθετε την ανάγκη να κλάψετε, κάντε το. Εάν αισθάνεστε την ανάγκη να φωνάξετε ή να ρίξετε μια γροθιά σε ένα μαξιλάρι, θα πρέπει να φωνάξετε ή να χτυπήσετε το μαξιλάρι. 

Εκφράζοντας τα συναισθήματά σας – με παραγωγικό τρόπο – είναι το κλειδί για να ενεργοποιηθούν μέσα σας και να τα επεξεργαστείτε πλήρως. Όταν αισθανθείτε και βιώσετε τα συναισθήματά σας, μεταβείτε στο βήμα 7.

Βήμα 7: Λάβετε το μήνυμα και τη σοφία του
Οι αισθήσεις ή τα συναισθήματα που βιώνετε τώρα συνδέονται με μία ή περισσότερες εμπειρίες στο παρελθόν σας; Σας δίνει οποιαδήποτε εικόνα για τη ρίζα του τραύματος ή μια αρνητική, περιοριστική πεποίθηση για τον εαυτό σας; Αυτή τη στιγμή, ίσως να σκέφτεστε, “Δεν μου έρχεται τίποτα.” 

Ρωτήστε τον εαυτό σας: “Αν αυτή η αίσθηση ή το συναίσθημα θα μου έλεγαν κάτι, τι θα ήταν;” Όταν νομίζετε ότι έχετε ακούσει όλα τα μηνύματα που σας στέλνουν τα συναισθήματα, προχωρήστε στο Βήμα 8.

Βήμα 8: Μοιραστείτε το
Εάν αισθάνεστε άνετα να μοιράζεστε τις σκέψεις σας με κάποιον άλλο, κάντε το. Διαφορετικά, γράψτε για αυτές σε ένα χαρτί. Περιγράψτε τι συνέβη όταν συνέβη το περιστατικό που σας τραυμάτισε για πρώτη φορά, πώς αντιδράσατε εκείνη την στιγμή και τι μπορείτε να δείτε τώρα. 

Μιλώντας ή γράφοντας για τις εμπειρίες και τα συναισθήματά σας είναι ένα σημαντικό βήμα για την επούλωση του τραύματος. Γράφοντας γράμματα (χωρίς να τα στέλνετε) σε εκείνους που σας βλάπτουν μπορεί να είναι μια πολύ αποτελεσματική μέθοδος για να διώξετε ένα συναίσθημα. Μόλις έχετε μοιραστεί τις σκέψεις σας, πηγαίνετε στο τελικό βήμα.

Βήμα 9: Αφήστε το να φύγει
Οπτικοποιήστε την ενέργεια που τραυματίστηκε μέσα σας ή πραγματοποιείστε μια τελετουργική απελευθέρωση, όπως σκίζοντας μια επιστολή που γράψατε στο άτομο που σας έβλαψε ή απορρίπτοντας το τραύμα με τη μορφή ενός αντικειμένου στη θάλασσα.

Ενώ η διαδικασία επούλωσης των συναισθηματικών πληγών μπορεί να σας κάνει να νιώσετε άβολα στην αρχή, τελικά θα αποδειχθεί ένα πολύ ικανοποιητικό ταξίδι και θα ανταμειφθείτε.

Η ενέργεια που σπαταλούμε όταν δεν έχουμε επουλώσει το τραύμα θα απελευθερωθεί και ο χώρος που καταλάμβανε κάποτε μέσα μας, θα γεμίσει με μια νέα θετική ενέργεια που μπορεί να μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε μια ζωή που θα αγαπήσουμε.




psychologytoday.com
 Andrea Brandt Ph.D. M.F.T.
Μετάφραση-επιμέλεια: enallaktikos.gr
Image by Silvia Grav

Δυνατό....αλλά αληθινό...!!!!

Ήρθες γυμνός. Θα φύγεις πάλι γυμνός.

Ήρθες αδύναμος. Τόσο αδύναμος που θα φύγεις το ίδιο ξανά.

Ήρθες χωρίς λεφτά ή υλικά. Θα φύγεις το ίδιο χωρίς λεφτά και υλικά.

Το πρώτο σου ντους; ήταν κάποιος που σε έπλυνε.

Το τελευταίο σου ντους; κάποιος θα σε πλύνει.

Αυτός είναι ο άνθρωπος!

Γιατί λοιπόν τόση υπερηφάνεια, τόση κακία, τόσο φθόνο, τόσο μίσος, τόσο δυσαρέσκεια, τόσο εγωισμός ...;

Έχουμε περιορισμένο χρόνο στη Γη και τη σπαταλάμε στη ματαιότητα.

Συμφωνείτε; Συγγνώμη για την εικόνα είναι σκληρή αλλά ας γίνουμε άνθρωποι έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα την αγάπη μου σε όλη την ομάδα μας...




Ειρήνη Καραγιαννοπούλου

Παιδικά τραύματα και η αποδοχή του εαυτού μας...!!!!

«Οι γονείς μου με χτυπούσαν όταν ήμουν παιδί και δεν είμαι τραυματισμένος», είπε ο άντρας τον οποίον η πρώην σύντροφός του τον κατήγγειλε για σωματική βία.

«Όταν ήμουν παιδί με άφηναν να κλαίω μόνος μου μέχρι να κοιμηθώ και ήταν τόσο άσχημο που δεν έβγαινα πια από το δωμάτιο μου », είπε ο άντρας που περνά πολλές ώρες στα κοινωνικά δίκτυα, επηρεάζοντας έτσι τον ύπνο του.

"Με τιμωρούσαν ως παιδί και είμαι καλά", είπε ο άντρας που, κάθε φορά που κάνει λάθος, λέει στον εαυτό του λόγια περιφρόνησης, ως μια μορφή αυτό-τιμωρίας.

«Ως παιδί, με χτυπούσαν και υποφέρω από ένα τραύμα που ονομάζεται« εκπαίδευση», είπε η γυναίκα που ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατί όλοι οι σύντροφοι που επιλέγει καταλήγουν να είναι επιθετικοί .

«Όταν γινόμουν ''ιδιότροπη'' ως παιδί, ο πατέρας μου με κλείδωνε σε ένα δωμάτιο μόνη μου, για ''να μάθω'' και σήμερα το εκτιμώ που το έκανε », είπε η γυναίκα που παθαίνει άγχος και δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί φοβάται τόσο πολύ να βρίσκεται σε μικρούς χώρους.

"Οι γονείς μου, μου έλεγαν ότι θα με αφήσουν μόνο μου ή ότι θα με έδιναν σε κανέναν ξένο, όταν είχα ξεσπάσματα και δεν έχω τραύματα από την παιδική μου ηλικία ", είπε η γυναίκα που προσεύχεται να βρει την αγάπη και έχει συγχωρήσει τις επαναλαμβανόμενες απιστίες του συντρόφου της, ώστε να μην νιώσει εγκαταλειμμένη.

«Οι γονείς μου με έλεγχαν μόνο με το βλέμμα τους και να΄μαι. Δείτε! Μια χαρά βγήκα!», είπε η γυναίκα που δεν μπορεί να διατηρήσει βλεμματική επαφή με όποιον έχει «εξουσία» χωρίς να νιώθει φόβο .

«Ως παιδί, με χτυπούσαν ακόμη και με σιδερένιο καλώδιο και σήμερα είμαι καλός άνθρωπος και σωστός επαγγελματίας», είπε ο άντρας που οι γείτονές του τον κατήγγειλαν στην αστυνομία ότι μεθυσμένος κλωτσούσε /πετούσε /χτυπούσε πράγματα και φώναζε στη γυναίκα του.

«Οι γονείς μου με ανάγκαζαν να μελετώ και να ακολουθήσω μια καριέρα που θα μου απέφερε χρήματα και ορίστε! Είμαι μια χαρά!», είπε ο άντρας που ονειρεύεται την Παρασκευή κάθε μέρα επειδή είναι απελπισμένος με τη δουλειά του κάνοντας κάθε μέρα κάτι που δεν είναι αυτό που πάντα αναζητούσε/ονειρευόταν.

«Όταν ήμουν μικρή, με ανάγκαζαν να κάθομαι στο τραπέζι μέχρι να τελειώσω όλο το φαγητό και μάλιστα με έβαζαν με δύναμη, όχι όπως αυτοί οι επιτρεπτικοί σημερινοί γονείς», επιβεβαίωσε η γυναίκα που δεν καταλαβαίνει γιατί δεν μπορεί να έχει μια υγιή σχέση με το φαγητό και η εφηβεία της ήρθε μαζί με την διατροφική διαταραχή.

"Η μητέρα μου με δίδαξε να σέβομαι! Με την βοήθεια της παντόφλας της αλλά η πρόθεση και το αποτέλεσμα ήταν σωστά.'', είπε η γυναίκα που καπνίζει 5 πακέτα τσιγάρα την ημέρα για να ελέγξει το άγχος της.

«Ευχαριστώ τη μαμά και τον μπαμπά μου για κάθε χτύπημα και κάθε τιμωρία, γιατί, αν δεν το έκαναν, ποιος ξέρει που θα είχα καταλήξει», είπε ο άντρας που δεν μπόρεσε ποτέ να έχει μια υγιή σχέση στη ζωή του και του οποίου ο γιος του, του κρύβεται λέγοντας ψέματα συνεχώς γιατί τον φοβάται .

Και κάπως έτσι περνάμε όλοι οι υπόλοιποι τη ζωή μας, ακούγοντας ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι είναι καλοί άνθρωποι χωρίς τραύματα, αλλά παραδόξως σε μια κοινωνία γεμάτη βία και τραυματισμένους ανθρώπους!




The Fellow Empath
Μετάφραση /επιμέλεια :Διαπροσωπικές Σχέσεις
Georgia Kyriakopoulou

Πέμπτη 29 Απριλίου 2021

Ένα μάθημα προσευχής και ευγνωμοσύνης του Αρχάγγελου Μιχαήλ...!!!!

“Τι όμορφη μέρα. Όλα βρίσκονται σε πλήρη τάξη και απόλυτη ηρεμία. Ευχαριστώ για αυτό!”

Κάνοντας αυτή την σκέψη έκλεισε τα μάτια της και επικαλέστηκε κοντά της τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.

Σε παρακαλώ έλα κοντά μου, είπε και αμέσως ένα δροσερό αεράκι, χάιδεψε το πρόσωπό της.

– Έλα… πάμε να πετάξουμε, της είπε.

Δεν έχασε ευκαιρία… Του έδωσε το χέρι της με απόλυτη σιγουριά.

Πέταξαν ψηλά, έγιναν ένα με τον καταγάλανο Ουρανό.

Κάθισαν σε ένα κατάλευκο σύννεφο και αγνάντευαν την τελειότητα.

– Ξέρεις τι σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες;

Πως υπάρχουν φορές που προσεύχομαι αλλά δεν αλλάζει κάτι.

Και τελικά αναρωτιέμαι… με ακούει κανείς;

Γύρισε, την κοίταξε και με γλυκύτητα της απάντησε…

– Πάντα σε ακούω. Ακούω την κάθε σου σκέψη. Νιώθω το κάθε τι που αισθάνεσαι. Ακούω ακόμα και την παραμικρή σκέψη, τον παραμικρό ψίθυρο πίσω από την σκέψη σε κάθε σου προσευχή.

– Τότε γιατί δεν γίνεται αυτό που επιθυμώ;

– Με τι διάθεση προσεύχεσαι;

– Με τι διάθεση προσεύχομαι; Ζητώ βοήθεια. Κάνω έκκληση για βοήθεια, γιατί νιώθω μόνη, φοβισμένη.

– Ακριβώς. Ζητάς βοήθεια με κίνητρο το φόβο και την έλλειψη. Με τον τρόπο που προσεύχεσαι δηλώνεις πως κάτι σου λείπει. Προσεύχεσαι νιώθοντας έντονα τον φόβο μέσα σου, ελπίζοντας και εκλιπαρώντας απλά για μία αλλαγή, για ένα Θαύμα.

– Ε ναι. Και που είναι το κακό σε αυτό; Δεν καταλαβαίνω. Αφού όντως αυτό που ζητώ δεν το έχω.

– Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να σε βοηθήσω να το αλλάξεις αυτό. Έχουμε πει πολλές φορές πως είσαι ο Δημιουργός της Ζωής σου.

Πως δημιουργείς την πραγματικότητά σου με βάση αυτά που σκέφτεσαι και αυτά που νιώθεις.

Βέβαια, τα συναισθήματά σου υπάρχουν, επειδή έκανες τις συγκεκριμένες σκέψεις. Αν επομένως αλλάξεις τις σκέψεις σου, θα αλλάξουν αυτόματα και τα συναισθήματά σου. Ωραία ως εδώ;

– Ναι. Αυτά μου τα έχεις πει τόσες πολλές φορές και νομίζω πως ήδη έχω καταφέρει να ελέγχω τις σκέψεις μου, άρα και τα συναισθήματά μου σε ένα μεγάλο βαθμό.

– Ναι γλυκό μου παιδί, μια χαρά τα καταφέρνεις. Συνεχίζουμε;

– Φυσικά, φυσικά του είπε και του χαμογέλασε γλυκά.

– Την στιγμή λοιπόν που κάνεις την προσευχή σου και αισθάνεσαι ότι αυτό που ζητάς δεν το έχεις, γίνεσαι μία συνειδητότητα έλλειψης.

Άρα ζητάς από την πλευρά της έλλειψης και του φόβου.

Γνωρίζεις όμως ήδη, πως εσύ δημιουργείς την πραγματικότητά σου, με βάση αυτά που σκέφτεσαι και αυτά που νιώθεις.

Άρα πώς γίνεται να πραγματοποιήσεις το θετικό και η προσευχή σου να υλοποιηθεί όταν ζητάς κάτι από την οπτική της έλλειψης;

Πώς γίνεται μέσω του αρνητικού να φέρεις το θετικό στην Ζωή σου;

Πώς περιμένεις να έρθει η θετική αλλαγή μέσω της αρνητικής σκέψης, συναισθήματος και λόγου; Όταν εστιάζεις στο αρνητικό, αυτό θα υλοποιήσεις.

Το αρνητικό φέρνει πάντα αρνητικό αποτέλεσμα.

Το θετικό φέρνει το θετικό.

– Άρα όταν προσεύχομαι είναι σαν να ικετεύω τον Θεό και Εσάς να κάνετε κάτι για εμένα. Δηλώνω πως κάτι μου λείπει. Και η προσευχή καταντά δράμα και εγώ θύμα.

– Ναι, αγγελένια μου. Ενώ η προσευχή για να είναι σωστή, στην ουσία παίρνει την μορφή της Ευγνωμοσύνης!

Πως κάτι ήδη το έχεις.

Όχι πως κάτι σου λείπει και παρακαλάς για να έχεις.

Επίσης, την στιγμή που κάθεσαι να προσευχηθείς, μέσα σου τρέμεις.

Όταν παρακαλάς για κάτι, στην πραγματικότητα φοβάσαι πως ίσως και να μην λάβεις ποτέ.

Άρα αμφιβάλλεις για το αποτέλεσμα. Σωστά;

– Ναι… του απάντησε κουνώντας το κεφάλι της διστακτικά.

– Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;

Αυτό σημαίνει πως αμφιβάλλεις για τον ίδιο τον Θεό και για την δύναμη που λες ότι έχει.

Ή μέσα σου σκέφτεσαι πως ο Θεός επιλέγει, σε ποια προσευχή θα πει ναι και σε ποια όχι.

Αλλά Ένα έχω να σου πω. Πως ο Θεός ακούει, απαντάει και πραγματοποιεί όλες τις προσευχές!

– Μα πώς γίνεται αυτό;

Αφού…υπάρχουν προσευχές που δεν έχουν απαντηθεί.

Ακόμα και εκείνες πως έχω κάνει μέσω της Ευγνωμοσύνης.

– Όταν προσεύχεσαι η σκέψη σου, το συναίσθημα σου και ο λόγος σου είναι θετικά;

– Ναι, είναι.

– Μην βιάζεσαι να απαντήσεις.

Η πραγματική σκέψη είναι θετική;

Η σκέψη που κρύβεται πίσω από όλα αυτά είναι θετική;

Εκείνη η μικρή φωνούλα μέσα σου, συμφωνεί με αυτά που σκέφτεσαι, νιώθεις και λες;

Ή την στιγμή που προσεύχεσαι ακόμα και μέσω της Ευγνωμοσύνης,

όπως λες, σου ψιθυρίζει πως αυτό δεν γίνεται;

Γλυκό μου παιδί, όσο περισσότερο ξεκάθαρη γίνεσαι και Είσαι με τον εαυτό σου, άλλο τόσο θα είναι και ο Θεός μαζί σου.

Ο Θεός υλοποιεί αυτά που πραγματικά ζητάς, νιώθεις και λες.

Πραγματικά!

Δεν είναι επιλεκτικός!

Υλοποιεί αυτά που πραγματικά επιθυμείς εσύ για εσένα!

– Τώρα καταλαβαίνω…

Μου λες να ανακαλύψω την μοναδική μου Αλήθεια…

– Ακριβώς… Η μοναδική σου, μονάκριβη Αλήθεια σου ποια είναι;

Πάντα να την ελέγχεις γιατί σου λέει πάντα και μόνο την Αλήθεια!

– Κατάλαβα… Επιτέλους κατάλαβα.

Οπότε κάθε φορά που προσεύχομαι και νιώθω μέσα μου την μικρή φωνούλα να αμφισβητεί, χρειάζεται να αποκωδικοποιώ αυτό που αισθάνομαι,

για να προσεύχομαι χωρίς φόβο, αλλά με Ευγνωμοσύνη.

Τέλεια!

Να ρωτήσω επίσης κάτι άλλο. Μου είπες πριν πως αμφιβάλλω για τον ίδιο τον Θεό, όταν προσεύχομαι με φόβο.

Άρα η προσευχή και η υλοποίηση της έχει να κάνει με την σχέση μου με τον Θεό και Εσάς, τους Αγγέλους μας; Αυτό μου λες;

– Ναι. Η υλοποίηση των προσευχών σου, έχουν να κάνουν με το τι πραγματικά πιστεύεις μέσα σου για τον Θεό και Εμάς, όπως λες.

Σε ρώτησα και πριν.

Πιστεύεις πως ο Θεός είναι Παντοδύναμος;

Πιστεύεις πως έχει την δύναμη να υλοποιεί τα πάντα και πως τα πάντα προέρχονται από αυτόν;

Τι αληθινά πιστεύεις για τον Θεό;

– Σωστά… όταν μέσα μου πιστεύω πως ο Θεός είναι Παντοδύναμος αυτόματα σταματώ να αμφιβάλλω πως δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτό που ζητώ, γιατί η Πίστη μου παραμένει ακλόνητη.

Ενώ μέχρι τώρα υπήρχαν φορές που ζητούσα, ικετεύοντας και παρακαλώντας, αμφιβάλλοντας για το αποτέλεσμα.

Άρα όταν πιστεύω ακράδαντα πως ο Θεός υλοποιεί τα πάντα, στην ουσία, όταν προσεύχομαι δεν παρακαλώ, αλλά ευγνωμονώ και ευχαριστώ προκαταβολικά νιώθοντας απόλυτη Σιγουριά για το αποτέλεσμα.

– Ακριβώς. Μπράβο, μπράβο, της είπε γελώντας.

Άρα, κάτω από αυτό το πρίσμα η κάθε προσευχή, από μία προσευχή ικεσίας μετουσιώνεται σε μία προσευχή Ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών.

Γιατί γνωρίζεις πως ήδη έχεις.

Γιατί πιστεύεις πως ο Θεός απαντάει πάντα!

Γιατί πιστεύεις στην Παντοδυναμία του Θεού!

Γιατί αυτή, είναι μία αιώνια Αλήθεια!

Αυτή δεν αναζητάς τόσο καιρό;

– Ναι. Αναζητώ και επιθυμώ να συνδέομαι με την Μία, αιώνια Αλήθεια!

– Αυτή είναι Μία Αλήθεια!

Τι θα κάνεις τώρα με αυτή; Θα πιστέψεις; Θα αμφισβητήσεις ξανά;

Πώς θα προσευχηθείς την επόμενη φορά;

– Με Ευγνωμοσύνη και λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ…. γιατί η Αλήθεια είναι πως ήδη έχω.

Γιατί ο Θεός είναι μόνο Αγάπη και όλα προέρχονται από Αυτόν.

Είναι Πανταχού Παρόν και τα Πάντα Πληρών. Τα Πάντα Πληρών!

Θα το λέω συνέχεια μέχρι να το συνειδητοποιήσω πλήρως.

Πραγματικά είναι μία από τις πιο σπουδαίες συνειδητοποιήσεις και μία εκπληκτική Αλήθεια!

Σε ευχαριστώ… Ειλικρινά…

– Είμαι πάντα εδώ για εσένα… Το ξέρεις αυτό…

– Φυσικά…

Και έτσι όπως καθόντουσαν στα σύννεφα, ήρθαν δίπλα τους και άλλοι Αρχάγγελοι και Άγγελοι. Κάθισαν όλοι μαζί παρέα. Πείραζαν ο ένας τον άλλον, γελούσαν.

– Επιθυμώ να προσευχηθώ, τους είπε δυνατά.

Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν.

Εκείνη έκλεισε τα μάτια, τοποθέτησε τα χέρια της μπροστά από την καρδιά και με καθαρή φωνή είπε…

– Σας ευχαριστώ που είστε δίπλα μου διαρκώς!

Σας ευχαριστώ που στέκεστε στο πλευρό μου!

Σας ευχαριστώ, γιατί μου προσφέρετε πάντα ό,τι Αγαπώ και επιθυμώ!

Σας ευχαριστώ γιατί μαζί σας γίνομαι ένα παιδί και πάλι…

Και θυμάμαι πόσο όμορφα είναι όταν παίζεις και πως μέσω του γέλιου, της Χαράς και της Αγάπης μπορώ να ανακαλύψω την Αλήθεια, να εξελιχθώ και να θυμηθώ!

Σας ευχαριστώ! Σας Αγαπώ!

Είχαν μαζευτεί Όλοι γύρω της! Ο Ένας αγκάλιαζε τον Άλλον, ώσπου έγιναν όλοι Ένα! Μία μεγάλη, ζεστή, φωτεινή αγκαλιά!

Αγάπη και Φως




Χρυσάφη Μαρία