Τα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπου είναι γνωστά από την αρχαιότητα!
Μέσα από την πλατωνική γραμματεία και ό,τι έχει σωθεί, μάλλον ό,τι έχουν αφήσει να έχει πρόσβαση ο σημερινός άνθρωπος, βλέπουμε πως τα γνώριζαν πολύ καλά! Είχαν δε, άμεση σχέση με τις θεραπείες που γινόντουσαν, και ιδιαίτερα στα Ασκληπεία, οπου προσεγγίζαν την απώλεια σθένους, την ασθένεια δηλαδή, σε ενεργειακό επίπεδο.
Η γνώση λοιπόν πάνω σε πολύ πιο λεπτοφυή θέματα δόθηκε από “κάποιους” σε όλο τον πλανήτη προσαρμόζοντας τα ανάλογα με την νοητική εξέλιξη, την κουλτούρα, τις γεωγραφικές συνθήκες του εκάστοτε έθνους.
Για αυτό και συναντάμε πολλές φορές τις ίδιες πληροφορίες αλλά με διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.
Οι κινέζοι για παράδειγμα έχουν τους μεσημβρινούς σώματος, οι ινδοί τα τσάρκας, όπου είναι ενεργειακοί τροχοί με συγκεκριμένη ταχύτητα και φορά και βέβαια την απαραίτητη πολικότητα στον άντρα και στην γυναίκα για σωστή ροή ενέργειας!
Δεν είναι τυχαίο δηλαδή πως η κατεύθυνση περιστροφής αλλάζει από τσάκρα σε τσάκρα.
Για παράδειγμα, το ριζικό τσάκρα που έχει σχέση με την επιβίωση και μεταφέρει τις κοσμικές ενέργειες σε γήινο επίπεδο, περιστρέφεται δεξιόστροφα για τον άντρα, εκφράζοντας τα χαρακτηριστικά αυτού του κέντρου με την έννοια της κατάκτησης και της κυριαρχίας, τόσο υλικά όσο και σεξουαλικά ενώ για τη γυναίκα το ριζικό τσάκρα περιστρέφεται αριστερόστροφα κάνοντας τις γυναίκες πιο δεκτικές στη ζωοδότρα δύναμη της Γης που ρέει μέσα από το ριζικό κέντρο.
Με την ίδια εναλλαγή λοιπόν, ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω τα ενεργειακά κέντρα περιστρέφονται διοχετεύοντας την ενεργεία σε όλο το σώμα με απώτερο σκοπό να φτάσει στο κέντρο της κεφαλής.
Η μη σωστή ροή ή ο φραγμός αυτής της ενεργείας με διαφόρους τρόπους μέσα από τα βιώματα μας όπως σταματόντας τα βίαια, αντιστρέφοντας τα, υπολειτουργώντας ή υπερλειτουργώντας τα, έχουν την αντίστοιχή επίπτωση στο σώμα και την ψυχολογία μας.
Εκεί βρίσκεται και μία από τις ρίζες της ομοφυλοφιλίας. Είναι δηλαδή αντεστραμμένες κίνησης ενεργειακά κέντρα με τα αντίστοιχα αντίστροφα αποτελέσματα.
Δουλεύοντας δηλαδή με τα ενεργειακά κέντρα ξεχωριστά μπορείς να μετασχηματίσεις και να διορθώσεις πολλές πιθανές, μη φυσιολογικές για τον άνθρωπο λειτουργίες σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο.
Πάμε να γνωρίσουμε λοιπόν πως τα αντιλαμβανόνταν τα 7 ενεργειακά κέντρα οι αρχαίοι έλληνες, μέσω του συγγραφικού έργου του Πλάτωνα, Τίμαιος.
Πρώτο ενεργειακό κέντρο: Τὸ Ἱερὸν Ὀστοῦν (Μουλατχάρα)
Τὸ ἱερὸν ὀστοῦν (λατ. os sacrum) εἶναι ἡ κατάληξις τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τῆς ὀνομασθείσης “ἱερὰ σύριγξ”. Ἡ σπονδυλικὴ στήλη περιέχει τὸν μυελόν, τὴν λεπτοφυὴν ὕλην τῆς Ψυχῆς καὶ οὐσίαν ζωῆς, τὸ δὲ ἱερὸν ὀστοῦν εἶναι ἡ βάσις καὶ ἐκ τῶν κυριοτέρων κέντρων συμπυκνώσεως αὐτῆς.
Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 1ον Τσάκρα, τοῦ ἱεροῦ ὀστοῦ. Λέγεται Μουλαντχάρα ποὺ σημαίνει “ἡ ῥίζα-βάσις”, ὄνομα σύμβολον τῆς ἀγκύρας τῆς ζωῆς καὶ τῆς ζωτικῆς ἐνεργείας. Κέντρον τῆς Βάσεως τῆς ζωτικῆς ἐνεργείας, συμβολίζεται μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα, Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ αἱματίτης, ὁ καπνίας κρύσταλλος, ὁ μέλας γρανάτης, ὁ καστανὸς ἴασπις, ὁ ὀψιδιανός καὶ ὁ μέλας ὄνυξ.
Τὸ ἀθάνατο μέρος τῆς ψυχῆς, συγκεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως εἰς τὸν μυελόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν κεφαλήν καὶ τὸν αὐχένα ἐκτείνεται συμπαγῆς κατὰ μήκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τῆς ἱερᾶς σύριγγος.
Ἡ ὕπαρξις τοῦ μυελοῦ ποὺ ὁ Πλάτων ἀποκαλεῖ καὶ “σπέρμα” εἶναι πολὺ σημαντικὴ διότι ἐν μυελῷ στερεώνονται οἱ δεσμοί τῆς ζωῆς καὶ ῥιζώνει τὸ θνητὸ γένος.
Ὁ ἴδιος ὁ μυελός ἐδημιουργήθη ἀπὸ ἄλλα στοιχεῖα. Ἐκ τοῦ συνόλου τῶν πρωταρχικῶν τριγώνων, οἱ θεοί ἀπομόνωσαν ὅσα ἦταν τέλεια καὶ λεῖα ἄρα κατάλληλα, λόγῳ τῆς ἀκριβείας των, διὰ τὴν παραγωγήν τοῦ πυρὸς, τοῦ ὕδατος, τοῦ ἀέρος καὶ τῆς γῆς, καὶ τὰ ἔμειξαν εἰς τὰς ὀρθὰς ἀναλογίας δημιουργώντας πανσπερμίαν δι’ ὅλον τὸ θνητὸν γένος.
Σὲ αὐτὸ τὸ ὑπόστρωμα ἐδράζουν τὰ εἶδη τῶν ψυχῶν, οὕτως ὁ μυελός γίνεται τὸ ἀγκυροβόλιον ὅλων τῶν δεσμῶν τῆς ψυχῆς καὶ γύρω του οἰκοδομεῖται τὸ σῶμα, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν κατασκευήν τοῦ ὀστεΐνου περιβλήματος τοῦ μυελοῦ.
Τὰ ὀστᾶ θεωροῦνται ὅτι προέρχονται ὰπὸ τὸ κοσκίνισμα καθαρῆς καὶ λείας γῆς ποτισμένης μὲ μυελόν καὶ ζυμωμένης. Κατόπιν ἡ ζύμη εἰσήχθη πυρὸς καὶ ἐμβυθίσθη ὕδατος καὶ κατόπιν πολλῶν τέτοιων διαδοχικῶν ἐμβαπτίσεων κατέστη ἀδιάλυτη πυρὸς τὲ καὶ ὕδατος.
Δι’ αὐτοῦ τοῦ πέτρινου περιβλήματος εἶναι ποὺ προφυλάσσεται τελείως ὁ μυελός. Ὅσα ὀστᾶ ἦσαν ἰδιαιτέρως ἔμψυχα ἐκαλύφθησαν μεθ’ ὀλίγων σαρκῶν ἐνῶ τὰ πλέον ἄψυχα καλύπτονται ὑπὸ πολλῶν καὶ πυκνῶν.
Ἐκεῖ λοιπόν ὅπου ἐδράζει ἡ φρόνησις καὶ ἡ ὀξεῖα αἴσθησις τὸ δέρμα εἶναι λεπτὸ ἐπιτρέποντας τὴν ἀντίληψιν ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὸ ἔργον τῆς διανοίας.
Κατὰ μῆκος τῆς ράχεως ἐκτείνονται οἱ σφόνδυλοι, κυλινδρικοὶ στροφεῖς ποὺ ἀρχίζουν ἀπὸ τὴν περιοχήν γύρω ἀπὸ τὸν διαυχένιον καὶ τὸν νωτιαῖον μυελόν ἕως τὴν βάσιν τῆς λεκάνης, με ἀρμούς ἀνάμεσά των ὥστε νὰ διευκολύνεται ἡ κίνησις καὶ ἡ κάμψις. Ἡ ἱερὰ σύριγξ καταλήγει εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα μέρη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὸ ἱερὸν ὀστοῦν.
Ἐκεῖ εὑρίσκεται τὸ ἀγκυροβόλιον τῆς ψυχῆς ποὺ τὴν συνδέει μὲ τὸ στοιχεῖον τῆς γῆς, ἕνα σημεῖον συγκεντρώσεως τῆς ζωτικῆς δυνάμεως τῆς ψυχῆς.
Σημαντικὴ ἐδῶ εἶναι ἡ ἄποψις τοῦ Πλάτωνος ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός, μὲ τὰ ὄργανα καὶ τοὺς ἱστούς του συνδέονται ὄχι μὲ τὴν φυσικὴν δομήν καὶ ἀποτελεσματικότητα ἀλλὰ μὲ τὴν ψυχήν, μὲ τὴν νόησιν καὶ τὴν εὐγενὴν φιλοσοφικὴν εἱμαρμένην τοῦ ἀνθρώπου κατά τὴν πορείαν του πρὸς τὴν γνῶσιν τοῦ ἀγαθοῦ.
Δεύτερο ενεργειακό κέντρο:Ἡ Γονή (Σβατισθάνα)
Ἡ γονὴ (λατ. genitalia), τὰ γεννητικὰ μέρη ὄπως ἡ μήτρα καὶ τὸ σπέρμα, παρέχουν τὴν ἀναπαραγωγικὴν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ μυελὸς τῶν ὀστῶν εἶναι ἡ λεπτοφυὴς ὕλη τῆς ἰδίας τῆς ψυχῆς καὶ ὁ δεσμὸς τῆς ζωῆς μὲ τὸν ὁποῖον ἀρμόζεται ἡ Ψυχὴ ἐν τῷ Σώματι.
Ὁ μυελὸς τοῦτος κατερχόμενος ἀπὸ τὴν σπονδυλικὴν στήλην, συγκεντρώνεται εἰς τὴν γονήν, εἰς τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ γίνεται ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἀπὸ ὅπου προβάλλει τὸ νεογνό.
Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 2ον Τσάκρα, τῶν γεννητικῶν ὀργάνων. Λέγεται Σβαντχιστχάνα ποὺ σημαίνει “τὸ ἀγαπημένο τῆς μέρος”, ταιριαστὸ ὄνομα διὰ τὸ ἀφροδίσιον κέντρον.
Κέντρον τῆς ἀναπαραγωγῆς καὶ τῆς ἐρωτικῆς πράξεως, συμβολίζεται μὲ ἐρυθρὸν χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ ἀμετρίνης κρύσταλλος, ὁ πυρόχρωμος καὶ ἐρυθρὸς ἀχάτης, ὁ ἐρυθρὸς γρανάτης, ὁ ἐρυθρὸς ἴασπις, τὸ ἠλιοτρόπιον (κοιν. “αἱματόπετρα”, bloodstone), τὸ καρνεόλιον, ὁ σεληνόλιθος καὶ ὁ ῥοδοχρωσίτης.
Τὸ ἀθάνατον μέρος τῆς ψυχῆς συγκεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως ἐν τῷ μυελῷ τῆς σπονδυλικῆς στήλης, ποὺ ὁ Πλάτων ὀνομάζει καὶ “σπέρμα”.
Εἰς τὴν ἔξοδον τῶν ποτῶν, ἐκεῖ ὅπου φθάνουν τὰ πόσιμα ὑγρά ἀφοῦ ὁλοκληρώσουν τὴν διαδρομήν των ἀπὸ τοὺς πνεύμονας καὶ τὰ νεφρά καταλήγοντας εἰς τὴν κύστιν ἀπὸ ὅπου καὶ ἀποβάλλονται τῃ πιέσει τοῦ ἀέρος, οἱ θεοί ἤνοιξαν δίοδον ἐπικοινωνίας μὲ τὸν μυελόν, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν κεφαλήν καὶ τὸν αὐχένα ἐκτείνεται συμπαγῆς κατὰ μήκος τῆς σπονδυλικῆς στήλης (ἱερὰ σύριγξ)..
Ὁ μυελός ὅμως εἶναι ἔμψυχος καὶ μόλις ηὗρε διέξοδον, ἐμφύσησε ἀκριβῶς εἰς τὴν περιοχήν τῆς διεξόδου αὐτῆς τὴν ζωτικὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐκροῆς κι οὕτως ἐδημιουργήθη ὁ γενετήσιος ἔρως.
Ὁ Πλάτων πιστεύει ὅτι λόγῳ αὐτοῦ ἡ φύσις τῶν γεννητικῶν ὀργάνων εἶναι ἀνυπάκουη καὶ αὐταρχικὴ, ἐπιχειρώντας ἐν τῷ οἴστρῳ της νὰ κυριαρχήσει ἐπὶ τῶν πάντων, καὶ τούτο συμβαίνει ὁμοῖως τοῖς ἀνδράσι καὶ ταῖς γυναιξί.
Ἐάν τὴν ἐποχήν τοῦ οἴστρου μείνουν διὰ πολὺ χρόνον ἄγονα δυσανασχετοῦν καὶ ἀγανακτοῦν, καὶ ἡ ἀνάγκη αὐτὴ περιφερόμενη εἰς ὅλον τὸ μῆκος καὶ τὸ πλάτος τοῦ σώματος προκαλεῖ τὴν χειροτέραν δυστυχίαν καὶ γεννᾷ κάθε εἴδους ἀσθένεια.
Αὐτὸ συνεχίζεται ἕως ὁ ἔρως καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνδρός καὶ τῆς γυναικός συναντηθοῦν, σᾶν νὰ ἤθελαν νὰ κόψουν μαζί τὸν καρπόν ἑνός δένδρου.
Τότε σπέρνουν εἰς τὸ γόνιμο ἔδαφος τῆς μήτρας μικροσκοπικά, ἀόρατα καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα (ζῳντανά δηλαδή πράγματα) τὰ ὁποῖα σταδιακῶς διαμορφώνονται καὶ θρέφονται εἰς τὸ ἐσωτερικὸν μέχρι νὰ μεγαλώσουν καὶ τελικῶς ἐξέρχονται εἰς τὸ φῶς, ὁλοκληρώνοντας οὕτως τὴν γέννησιν τῶν ἐμβίων ὅντων.
Ἡ ἀντίληψις αὐτὴ περὶ μικροσκοπικῶν ἀοράτων καὶ ἀδιαπλάστων ζῴων μᾶλλον χρεώνει τόν Πλάτωνα μὲ τὴν ἀνακάλυψιν τῶν σπερματοζωαρίων καὶ δὲν συναντάται εἰς τοὺς προγενεστέρους φιλοσόφους.
Τρίτο ενεργειακό κέντρο: Ἡ Γαστήρ (Μανιπούρα)
Ἡ γαστὴρ (λατ. abdomen), ἡ κοιλιακὴ χώρα ὑπὸ τοῦ διαφράγματος καὶ ἄνωθεν τοῦ ὀμφαλοῦ φιλοξενεῖ τὸ κατώτερον ἐκ τῶν θνητῶν μερῶν τῆς Ψυχῆς ὃν καλεῖται “ἐπιθυμητικὸν”. Κύρια λειτουργία του εἶναι ἡ θρέψις τοῦ σώματος. Ἐπιθυμητικὸν ἔχουν ἐπίσης τὰ δένδρα καὶ τὰ φυτά.
Τοῦτο εἶναι ἡ πηγὴ πάσας ἐπιθυμίας σχετικῆς μὲ τὰς σωματικὰς ἀνάγκας ὄπως ἡ ὄρεξις τοῦ σώματος διὰ τροφὴν ἀλλὰ καὶ ἄλλαι ὀρέξεις ὄπως ἡ ἐρωτικὴ. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 3ον Τσάκρα, τοῦ ἡλιακοῦ πλέγματος.
Λέγεται Μανιπούρα ποὺ σημαίνει “χώρα τοῦ λαμπεροῦ κοσμήματος” καὶ ἡ λειτουργεία του εἶναι ἐπιθετική: νὰ κατακτᾷ, νὰ καταναλώνῃ, νὰ μετασχηματίζῃ ἄλλα πράγματα σὲ μέρη τοῦ ἑαυτοῦ του.Κέντρον τῆς Θέλησεως, συμβολίζεται μὲ κίτρινον χρῶμα.
Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ κρύσταλλος ῥουτιλίου, ὁ κιτρίνης κρύσταλλος, ὁ κίτρινος ἴασπις, τὸ ἤλεκτρον, ὁ χρυσοβήρυλλος ἡλιόδωρος, ὁ λίθος ὁ καλούμενος “γαλῆς ὀφθαλμός” καὶ τὸ καλούμενον τοπάζιο.
Τὸ ἄλλο μέρος τῆς ψυχῆς, ἐκεῖνο ποὺ ἐπιθυμεῖ τὰ φαγητά, τὰ ποτά και ὅ,τι ἄλλο τοῦ ἐπιβάλλει ἡ φύσις τοῦ σώματος, εὑρίσκεται μεταξὺ τοῦ διαφράγματος καὶ τοῦ ὁρίου τῆς περιοχῆς τοῦ ὀμφαλοῦ.
Ὁ χώρος αὐτὸς εἶναι σᾶν φάτνη διὰ τὴν τροφήν τοῦ σώματος. Αὐτὸ τὸ μέρος τῆς ψυχῆς δὲν πρόκειται ποτέ νὰ κατανοήσῃ τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ ἂν ἀκόμη ἐρχόταν εἰς ἐπαφήν μὲ ἐπιχειρήματα δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ ἀντιληφθῇ τὴν σημασίαν των.
Ἔτσι εὑρίσκεται εἰς τὴν μεγαλύτερην ἀπόστασιν ἀπὸ τὴν ἔδραν τῶν ἀποφάσεων, τὴν κεφαλήν, ὥστε νὰ προκαλῇ τὸν ἐλάχιστον θόρυβον καὶ τὴν ἐλάχιστην ἐνόχλησιν ἐπιτρέποντας εἰς τὸ κυρίαρχον μέρος τῆς ψυχῆς νὰ διαβουλεύεται ἀπερίσπαστο.
Τὸ μέρος αὐτὸ τῆς ψυχῆς ὅμως ἔχει μία ἰδιότητα, νὰ ψυχαγωγεῖται άπὸ τὰ εἴδωλα καὶ τὰ φάσματα τῆς νυκτὸς καὶ τῆς ἡμέρας. Το χάρισμα αὐτὸ ἀξιοποιεῖ τὸ ἧπαρ, ποὺ εὑρίσκεται μαζί του εἰς τὴν ἱδίαν κατοικίαν.
Τὸ ἧπαρ εἶναι πυκνὸ, λεῖο και λαμπερὸ, προικισμένο μὲ γλυκύτητα ἀλλὰ καὶ μὲ πικρότητα. Ὑπὸ καταστάσεων φόβου ἢ ἀπειλῆς, τὸ ἧπαρ ἀποκτᾶ ἕνα πρασινωπὸν “χολῶδες” χρῶμα, συμπιέζεται ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, ζαρώνει καὶ τραχύνεται φράζοντας τὰς πύλας εἰσόδου του καὶ προκαλώντας πόνους και λύπας.
Ὅταν ὅμως δέχεται πνοὴν πραότητος ἐκ τῆς διανοίας, τότε ἡ πικρότης ἡρεμεῖ ἐνῶ ἡ γλυκύτης ἐνεργοποιεῖται καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ ἥπατος ἐπανέρχονται εἰς τὴν ὀρθήν, λεῖαν καὶ ἐλευθέραν μορφήν των.
Τότε τὸ σύνοικον μέρος τῆς ψυχῆς γίνεται ἤπιο κι εὐτυχὲς τὴν νύκτα καὶ καθὼς εἶναι ἀποκομμένο ἀπὸ τὸν λόγον καὶ τὴν φρόνησιν, ἐπιδίδεται με σοβαρότητα εἰς τὴν ὀνειρομαντείαν.
Οὕτως τὸ “μαντεῖον τοῦ σώματος” διὰ τῆς ἐκεῖ θέσεῶς του προσδίδει εἰς τὸ ἀνάξιον μέρος τῆς ψυχῆς μία ἐπαφήν μετὰ τῆς ἀληθεῖας.
Οὐδεῖς ἀσκεῖ τὴν ἀληθινὴν κι ἐμπνευσμένη μαντικήν μὲ τὸν νοῦ του, ἀλλὰ εἴτε κατὰ τὸν ὕπνον του, ὅταν ἡ δύναμις τῆς φρονήσεως εἶναι ἀδρανῆς, εἴτε ὅταν μεταμορφώνεται ἀπὸ κάποια ἀσθένεια ἢ ἀπὸ ἱερὸν παροξυσμόν.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐπανευρίσκει τὴν λογικὴν του ἀναπολεῖ τὸ ὄνειρον ἢ τὸ ὅραμα -τὰς μαντικὰς ἢ θεϊκὰς ῥήσεις, τὰ φάσματα ποὺ εἶδε- καὶ μὲ τὴν λογικὴν του προσπαθεῖ νὰ διακρίνῃ τὶ ἀκριβῶς σημαίνουν.
Καὶ δι’ ὅσον καιρόν ζεῖ αἱ ἐνδείξεις τοῦ ἥπατος εἶναι ἀρκοῦντως σαφεῖς, ὅταν ὅμως πεθάνει, αὐτὸ γίνεται τυφλὸ καὶ τὰ μαντικὰ του σημεῖα πλέον συγκεχυμένα, διὰ νὰ τοὺς ἀποδοθεῖ νόημα σαφές.
Ὁ Πλάτων εἰς Τίμαιον ἀποσαφηνίζει τὴν σχέσιν τῶν ὀνείρων μὲ τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, ἀποσυνδέοντάς τα ἀπὸ τὸ ἀνώτερον μέρος τῆς ψυχῆς καὶ τοποθετώντας τα εἰς τὸ κατώτερον, “θνητὸν” μέρος.
Εἰς Πολιτείαν ὑποστηρίζει ὅτι ὅποιος φροντίζει καλὼς καὶ καταπραΰνει τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ τὸ θυμοειδὲς μέρος τῆς ψυχῆς του, δὲν ἔχει νὰ φοβηθῇ τίποτε ἀπὸ τὰ φάσματα ποὺ ἐμφανίζονται εἰς τὰ ὄνειρὰ του - τὰς θηριώδεις καὶ ἀναίσχυντας εἰκόνας ποὺ ταλαιπωροῦν τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους.
Ἀντιθέτως μάλιστα διὰ τοὺς ἀγαθούς τὰ ὄνειρα ἔχουν θετικὴ λειτουργία ποὺ μπορεῖ μάλιστα νὰ ἅπτεται τῆς ἀληθείας. Οὕτως ὁ Πλάτων περιγράφει τὰ ὄνειρα τοῦ Σωκράτους εἰς Κρίτωνα, ὅπου μία γυναίκα τοῦ ἀποκαλύπτει διὰ τελετουργικῆς και συμβολικῆς γλώσσης ὅτι ὁ θάνατός του...
θὰ καθυστερήσει κατὰ μία ἡμέραν καὶ εἰς Φαίδωνα, ὅπου πρὸς τὸ τέλος τὴς ζωῆς του παίρνει κατὰ γράμμα τὸ ἐπίμονον ὄνειρον ποὺ τοῦ ἐπιτάσσει νὰ ἀσχοληθῇ μὲ τὴν μουσικὴν, ἐνῶ ἕως τότε τὸ ἑρμήνευε ὡς προτροπήν διὰ τὴν φιλοσοφίαν, τὴν μεγίστην μουσικήν.
Εἰς Φαίδρον ὁ Πλάτων συνδέει τὸν μάντιν μὲ τὸ μένος (τὴν μαντικὴν μὲ τὴν μανικὴν) καὶ διαχωρίζει τὸ ἔργον του ἀπὸ τὴν οἰωνιστικὴν, τὴν τῶν ἐμφρόνων ζήτησιν τοῦ μέλλοντος, τὴν λογικὴν δηλαδή ἑρμηνείαν τῶν θείων σημάτων.
Ὑποστηρίζει ὅτι ἡ οἰωνιστικὴ προήλθε ἀπὸ τὴν οἰονοΐστικὴν, ποὺ ἐτυμολογικῶς ἐμπεριέχει τὴν ἀνθρώπινην οἲησιν, τὸν νοῦ καὶ τὴν ἱστορίαν.
Ἐπίσης ἀπορρίπτει τὴν λαϊκὴν πίστην εἰς τὴν οἰωνοσκοπίαν ἀπὸ τὰ ἐντόσθια τῶν θυσιασθέντων σφαγίων, ἐξηγώντας εἰς Τίμαιον ὅτι τὸ ἧπαρ δὲν διατηρεῖ τὴν μαντικὴν του ἱδιότητα ὅταν πεθάνει καὶ μόνον συγκεχυμένα σημεῖα δύναται νὰ δώσῃ.
Ὁ Πλάτων ἀποδίδει τὴν ἱδιαίτερην αὐτὴν λειτουργία τοῦ ἥπατος εἰς ὅλους τοὺς ζωικοὺς ὀργανισμούς καὶ ὅχι μόνον εἰς τὸν ἀνθρώπινον.
Τέταρτο ενεργειακό κέντρο: Ἡ Φρήν (Αναχάτα)
Ἡ φρὴν (λατ. cor), ἡ θωρακικὴ χώρα ἄνωθεν τοῦ διαφράγματος καὶ ὑπὸ τοῦ λαιμοῦ φιλοξενεῖ τὸ ἀνώτερον ἐκ τῶν θνητῶν μερῶν τῆς Ψυχῆς ὃν καλεῖται “θυμοειδὲς”. Ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἕδρα τῶν συγκινήσεων ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἔντασιν καὶ πάθος, ὄπως ἡ ἀνδρεία, ὁ θυμός, ὁ Ἔρως.
Συσχετίζεται δὲ μὲ τὸ “πνεῦμα”, τὴν θείαν πνοὴν καὶ τὴν ἔμπνευσιν τῶν εὐγενῶν ἰδεῶν. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 4ον Τσάκρα, τῆς καρδίας.
Λέγεται Ἀναχάτα ποὺ σημαίνει “ἐκεῖνο ποὺ δὲν χτυπιέται” ἀναφορικῶς μὲ τὴν ἐκπεμπτικὴν λειτουργεία του: νὰ αἰσθάνεται, νὰ ἐμπνέῃ, νὰ ἐκφράζῃ τὴν συγκίνησιν.
Συνδέεται μὲ τὴν prana, τὴν ζωτικὴν πνοὴν καὶ τὴν λειτουργίαν τῆς ἀναπνοῆς. Κέντρον τοῦ Συναισθήματος, συμβολίζεται μὲ πράσινον χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ σμάραγδος, τὸ ρουμπίνι, ὁ μαλαχίτης, ὁ νεφρίτης (ζαντ), ὁ ἀβεντουρίνης, ὁ ὀφίτης, τὸ περίδοτον, τὸ ἐσπεριδόχρωμον ὀπάλιον καὶ ὁ ῥοδόχρωμος χαλαζίας.
Τὸ θνητὸ μέρος τῆς ψυχῆς περιλαμβάνει τὰ δεινὰ καὶ ἀναγκαῖα πάθη: τὴν ηδονήν, τὰς λύπας, τὸ θάρρος καὶ τὸν φόβον (τοὺς ἄφρονας σύμβουλους), τὸν θυμόν ποὺ δύσκολα καταλαγιάζει καὶ τὴν ἐλπίδα.
Εἶναι συνδεδεμένο μὲ τὴν ἄλογην αἴσθησιν καὶ μὲ τὸν ἔρωτα, τὸν ἐπιχειρητὴν τῶν πάντων. Ἡ θνητὴ ψυχή θεωρεῖται πὼς διαθέτει μία καλύτερην καὶ μία χειρότερην πλευράν, οὕτως ἡ θωρακικὴ κοιλότης ἐπίσης χωρίζεται εἰς δύο μέρη ἔχοντας ἐν μέσῳ τὸ διάφραγμα.
Ἐκεῖνο τὸ μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀνδρεία καὶ πάθος ἐπειδὴ ἔχει τάσιν ἐπιβολῆς εὑρίσκεται πλησιέστερα τῆς κεφαλῆς, μεταξὺ τοῦ διαφράγματος καὶ τοῦ λαιμοῦ, ὥστε νὰ ἀκούῃ τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ νὰ συμπράττῃ εἰς τὴν χαλιναγώγησιν τῶν ἐπιθυμιῶν.
Ἡ δὲ καρδία, ὁ κόμβος τῶν φλεβῶν καὶ τοῦ αἵματος ποὺ διατρέχει ὁρμητικῶς ὅλα τὰ μέλη, εὑρίσκεται εἰς τὴν θέσιν τῆς σκοπιᾶς, δηλαδὴ τοῦ φρουροῦ.
Ὅταν μαίνεται ὁ θυμός καὶ καθὼς ὁ λόγος ἀναγγέλει τὴν τέλεσιν μίας ἀδίκου πράξεως, εἴτε ἀπὸ ἐξωτερικούς παράγοντας εἴτε ἀπὸ τὰς ἐσωτερικὰς ἐπιθυμίας, ἡ καρδία διαμέσου ὅλων τῶν στενωπῶν μεταφέρει ταχυτάτως...
τὰς διαταγὰς καὶ τὰς ἀπειλὰς πρὸς κάθε μέρος τοῦ σώματος ποὺ δύναται νὰ ἀντιληφθῇ αὐτὰς, ὥστε νὰ συμμορφωθῇ μετὰ τῶν ἐπιταγῶν τοῦ ἀνωτέρου μέρους τῆς ψυχῆς.
Ἡ καρδία πρὸ τοῦ ἐπερχομένου κινδύνου καὶ τῆς ἐγέρσεως τοῦ θυμοῦ ἀναταράσσεται καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ διέγερσις τῶν παθῶν ἐκδηλώνεται μὲ τὴν μορφήν τοῦ πυρὸς.
Οὕτως πλησίον τῆς καρδίας εὑρίσκονται οἱ πνεύμονες διὰ νὰ τὴν βοηθοῦν, ἀπορροφώντας τὸν ἀέρα καὶ τὰ ὑγρά, ψύχοντας τὴν καρδίαν καὶ παρέχοντας δρόσον καὶ χαλάρωσιν κατά τὴν ὑπερθέρμανσιν.
Διὰ τοῦτον καὶ οἱ πνεύμονες περιβάλλουν τὴν καρδίαν σᾶν μαλακὸ καὶ προστατευτικὸ πλέγμα, οὕτως ὥστε ὅταν τὸ πάθος δυναμώνει ἐντὸς της, νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸ μαλακὸν της περίβλημα, νὰ δροσίζεται καὶ μειώνοντας τοὺς πόνους της νὰ μπορῇ μαζί μὲ τὸν θυμόν νὰ ὑπηρετῇ εὐκολοτέρως τὸν λόγον.
Τὰ δύο μέρη τῆς θνητῆς ψυχῆς συνδέονται ἀντιστοίχως μὲ τὸν θυμόν καὶ τὰς ἐπιθυμίας εὑρισκόμενα τὸ πρῶτον εἰς τὸ στῆθος καὶ τὸ δεύτερον εἰς τὴν κοιλίαν.
Ὁ θυμός καθορίζει τὴν ἀνθρώπινη ἀνδρείαν καὶ τὴν θέλησιν διὰ ἐπικράτησιν, συνδέεται μετὰ τῆς λειτουργείας τοῦ αἵματος ἐν τῷ ὀργανισμῷ καὶ διατηρεῖ μεγαλυτέρα συγγένεια πρὸς τὴν φρόνησιν.
Πέμπτο ενεργειακό κέντρο: Ὁ Ἰσθμός (Βίσουντα)
Ὁ τράχηλος (λατ. collum), ἡ περιοχὴ τοῦ λαιμοῦ καὶ τοῦ αὐχένος ἀποτελεῖ τὸ ὅριον μεταξὺ τοῦ ἀθανάτου καὶ τοῦ θνητοῦ μέρους τῆς Ψυχῆς, καλεῖται δὲ Ἰσθμός. Ἡ κύρια λειτουργεία τοῦ ἰσθμοῦ εἶναι ἡ ἐπικοινωνία τῶν δύο αὐτῶν μερῶν καὶ ἰδίως ἡ προστασία τοῦ ἀνωτέρου μέρους ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰς ἀνάγκας τοῦ κατωτέρου.
Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 5ον Τσάκρα, τοῦ λαιμοῦ. ΛέγεταιΒισούντχα ποὺ σημαίνει “καθαρμός” ἢ “καθαρότης”, ὄνομα δηλοῦν τῆς προστατευτικῆς καὶ καθαρτικῆς λειτουργείας διὰ τὸ ἀνώτερον μέρος τῆς ψυχῆς. Κέντρον τῆς Ἐπικοινωνίας, συμβολίζεται μὲ κυανοῦν χρῶμα.
Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ κυανόλιθος (κοιν. “λάπις λαζούλι”), ὁ γλαυκὸς ἀχάτης, ὁ καλούμενος ἀζουρίτης, ὁ χαλαζίας λίθος ὁ καλούμενος “τίγρεως ὀφθαλμός”, τὸ γλαυκὸν ὀπάλιον, καὶ οἱ καλούμενοι “τυρκουάζ” καὶ “ἀκουαμαρίνα”.
Τὸ ἀθάνατο μέρος τῆς ψυχῆς, ἐπικεντρώνεται εἰς τὴν περιοχήν τῆς κεφαλῆς καὶ ἰδίως ἐντός τοῦ μυελοῦ τῶν ὀστῶν τῆς σπονδυλικῆς στήλης.
Οὐσιαστικῶς ἔχει ὡς ὄχημά του ὅλο τὸ σῶμα, ἐνῶ ἐν σώματι καθαυτῷ ἐδράζει καὶ τὸ θνητόν μέρος τῆς ψυχῆς. Ἀναγκαῖον ὅριον μεταξὺ τῶν δύο μερῶν αὐτῶν εἶναι ὁ τράχηλος, ποὺ ὁ Πλάτων ὀνομάζει “ἰσθμόν” καὶ “ὅριον μεταξὺ τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ στήθους”.
Κρατεῖ τὰ δύο μέρη χωριστὰ ὥστε τὸ ἀνώτερο μέρος νὰ παραμένῃ ἀγνότερο καὶ ἀνενόχλητο ἀπὸ τὰς ταραχὰς ποὺ ἀναγκαστικῶς φέρει τὸ θνητὸ μέρος.
Ἐπίσης λειτουργεῖ σὰν ἀμφίδρομη γέφυρα ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν δύο μερῶν, προάγοντας τὴν ἁρμονικὴν συνεργασίαν ταυτοχρόνως μὲ τὴν προφύλαξιν τοῦ ἀθανὰτου μέρους.
Ἡ διπλή του λειτουργία διαφαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ στόμα ποὺ ἐξυπηρετεῖ τόσο τὰς ἀνάγκας τῆς θρέψεως ὅσο καὶ τὴν καλλιέργειαν τῶν ἀρίστων.
Ἡ εἴσοδος τοῦ στόματος ἐξυπηρετεῖ τὸ ἀναγκαῖον, διότι ἀναγκαῖα εἶναι αὐτὰ ποὺ εἰσέρχονται καὶ προσφέρουν τροφήν διὰ τὸ σῶμα, ἐνῶ ἡ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὸ ἐξυπηρετεῖ τὸ ἄριστον, διότι τὸ ρεῦμα τῶν λόγων ποὺ ῥέει πρὸς τὰ ἔξω καὶ τίθεται τῇ ὑπηρεσίᾳ τῆς φρονήσεως εἶναι ἡ πλέον κάλλιστη καὶ ἄριστη πηγή ποὺ δύναται τὶς νὰ φαντασθῇ.
Έκτο ενεργειακό κέντρο: Ὁ ἐγκέφαλος (‘Ατζνα)
Ὁ ἐγκέφαλος (λατ. cerebrum), ὁ κύριος φορέας τῆς ἀθανάτου ψυχῆς. Ἐκεῖ ἐδράζει ἡ διάνοια καὶ ἡ λογικὴ σκέψις, μέσῳ τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος δύναται νὰ γνωρίσῃ τὴν οὐσίαν τοῦ Κόσμου, νὰ φιλοσοφήσῃ καὶ νὰ ἀνελίξῃ ἐαυτόν φθάνοντας εἰς τοὺς Θεούς. Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 6ον Τσάκρα, μεταξὺ τῶν ὀφθαλμῶν.
Λέγεται Ἄτζνα ποὺ σημαίνει “ἠγετικὴ ἀρχή” ἢ “ἐκτέλεσις”, ταιριαστὸ ὄνομα διὰ τὸ κέντρον τῆς διανοίας καὶ τῆς λογικῆς. Κέντρον τῆς Διανοήσεως, συμβολίζεται μὲ ἰῶδες χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ ἀδάμας, ὁ ἀμέθυστος, ὁ σάπφειρος, τὸ κοράλι, ὁ μαργαρίτης, ὁ γαλακτώδης κρύσταλλος, καὶ ὁ καλούμενος τουρμαλίνης.
Ἀντικατοπτρίζοντας τὸ σφαιρικὸν σχῆμα τοῦ σύμπαντος, οἱ Θεοί ἔδωσαν τῷ ἀνθρώπῳ σῶμα σφαιρικὸν, αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε κεφαλή, καὶ ἐκεῖ ἐνσωμάτωσαν τὰς δύο θεϊκὰς κυκλικὰς τροχιάς, μία κίνησιν ὀμαλῆς περιστροφῆς ἀφοῦ διαλογίζεται πάντα μὲ τὸν ἴδιον τρόπον καὶ διὰ τὰ ἴδια πράγματα καὶ μία κίνησιν πρὸς τὰ ἐμπρὸς, ἀφοῦ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ὀμοιόμορφον περιφορὰ τοῦ Ταυτοῦ.
Οὕτως ἡ κεφαλή εἶναι τὸ θεϊκὸν μέρος, αὐτὸ ποὺ ἐξουσιάζει ὅλον τὸ ὑπόλοιπον σῶμα θέτοντας τὸ εὐέλικτον αὐτὸ ὄχημα μεταφοράς εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῆς κεφαλῆς, διὰ νὰ τὸ βοηθᾷ εἰς τὴν ἐκτέλεσιν ὅλων τῶν δυνατῶν κινήσεων.
Ὁ μυελός, τὸ ἀγκυροβόλιον τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἴδια ἡ οὐσία της κι εἶναι ἐκεῖ ὅπου στερεώνονται οἱ δεσμοί τῆς ζωῆς.
Αὐτὸ τὸ μέρος τοῦ μυελοῦ ποὺ ἀποτελεῖ γόνιμον ἔδαφος διὰ τὸ θεῖον σπέρμα, ἔχει σχῆμα σφαιρικὸν διότι στεγάζεται ἐντός τῆς κεφαλῆς κάθε ὁλοκληρωμένου ἐμβίου ὄντος καὶ ὀνομάζεται ἐγκέφαλος.
Ὁ ἐγκέφαλος καλύπτεται διὰ λίαν λεπτοῦ ὀστοῦ καὶ μεσολαβεῖ ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ὁλιγοτέρα σάρξ, διότι ἡ ὀξεία αἴσθησις δὲν συνυπάρχει μὲ τὰ χονδρὰ ὀστά καὶ τὴν πυκνὴ σάρκα.
Ἒτσι ὁ ἐγκέφαλος εἶναι τὸ πλέον φρόνιμο και εὐ-αίσθητο μέρος τοῦ σώματος ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ τὸ πλέον εὐάλωτο.
Ἐπειδὴ μία ἀπὸ τὰς δύο θεϊκὰς κινήσεις εἶναι αὐτὴ πρὸς τὰ ἐμπρὸς, τὸ ἐμπρόσθιον μέρος θεωρεῖται πιὸ εὐγενές καὶ πιὸ ἠγετικό ἀπὸ τὸ ὀπίσθιον.
Εἰς τὴν σφαίραν τῆς κεφαλῆς λοιπὸν διαχωρίζεται ἡ ἐμπρόσθια πλευρά διὰ τοῦ προσώπου, καὶ αὐτὸ εἶναι προικισμένο μὲ ὄργανα ἰκανὰ νὰ ἐκφράσουν κάθε προσδοκίαν τῆς ψυχῆς. Τὸ κυριότερο ὄργανόν του εἶναι οἱ οφθαλμοί, ποὺ ὀνομάζονται “φωσφόροι”.
Ἡ ἀνόθευτη φωτιὰ, ἡ εὐρισκομένη ἐντός τοῦ σώματος εἶναι ἀδελφή τῆς ἥμερης φωτιᾶς τοῦ ἡμερησίου φωτός, καὶ ῥέει διαμέσῳ τῶν ὀφθαλμῶν λεῖα καὶ πυκνή.
Τὸ δὲ κέντρον τῶν ὀφθαλμῶν εἶναι ἰδιαιτέρως πολυπλεγμένον, οὕτως ὥστε νὰ λειτουργῇ ὡς φίλτρον, φράζοντας τὴν δίοδον εἰς τὰ συμπαγῆ ὑλικὰ καὶ ἀφήνοντας νὰ περάσῃ μόνον ἡ καθαρὴ φωτιὰ.
Εἰς τὸ φῶς τῆς ἡμέρας τὸ ρεῦμα τῆς ὁράσεως βγαίνει ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς καὶ καθὼς τὸ ὅμοιον ἔλκεται ἀπὸ τὸ ὅμοιον, συνενώνεται μὲ τὸ ἐξωτερικὸν φῶς καὶ δημιουργεῖται οὕτως ἕν σῶμα ὁμοιογενὲς οἰκεῖον δι’ ἠμᾶς, εἰς τὴν εὐθείαν τῶν ὀφθαλμῶν, ὁπουδήποτε κι ἂν εὑρίσκεται...
τὸ ἐξωτερικὸν ἀντικείμενον ἐπὶ τοῦ ὁποῖου προσκρούει τὸ ῥεῦμα αὐτὸ καὶ μεταφέρει τὰς κινήσεις ποὺ προκαλοῦνται κατὰ τὴν πρόσκρουσιν διαμέσῳ ὅλου τοῦ σώματος εἰς τὴν ψυχήν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν γέννησιν τῆς αἰσθήσεως ποὺ καλεῖται ὅρασις.
Ὅταν ἡ ἀδελφικὴ φωτιὰ χάνεται καθὼς ἐρχεται ἡ νὺξ, τὸ ῥεῦμα τῆς ὁράσεως ἀποκόπτεται, διότι καθὼς έξέρχεται ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς καὶ κατευθύνεται πρὸς κάτι ἀνόμοιον ἀλλοιώνεται καὶ τελικῶς σβήνει.
Τὸ ἄτομον δὲν βλέπει πλέον και ἔτσι ἐπέρχεται ὁ ὕπνος. Ὅταν κλείνουν τὰ βλέφαρα - οἱ προστάται τῆς ὀράσεως - ἡ δύναμις τῆς φωτιᾶς φυλακίζεται εἰς το ἐσωτερικὸν, αἱ ἐσωτερικαὶ κινήσεις διαχέονται κι ἐξομαλύνονται καὶ ἐπικρατεῖ γαλήνη.
Ἡ πλήρης γαλήνη ὀδηγεῖ εἰς ὕπνον βαθὺν μὲ ἐλάχιστα ὄνειρα, ἐάν ὡστόσο παραμείνουν κάποιαι βασικαὶ κινήσεις, τότε ἀναδύονται ποικίλαι φανταστικαὶ εἰκόναι ἀνάλογαι μὲ τὸ εἶδος τῶν κινήσεων καὶ τὴν περιοχήν ὅπου ἔχουν ἀπομείνει – εἰκόναι ποὺ ἔχουν ἀναπλασθεῖ ἐντός μας ἀλλὰ ποὺ ὅταν ξυπνήσουμε θυμόμασθε σὰν ἐξωτερικὰ γεγονότα.
Ἡ μόνη ὀντότης εἰς τὴν ὁποίαν ἀρμόζει ἡ ἀπόκτησις τοῦ νοῦ εἶναι ἡ ψυχή. Ἡ μεγαλύτερη ὠφέλεια ποὺ προσφέρουν οἱ ὀφθαλμοί εἶναι ἡ ὅρασις, διότι δίχως αὐτὴν δὲν θὰ μπορούσαν να εἰδωθοῦν καί νὰ παρατηρηθοῦν οἱ ἀστέρες, ὁ Ἥλιος καὶ ὁ οὐρανός.
Ἐνῶ τώρα ἡ παρατήρησις τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτός, τῶν μηνῶν, τῆς ἐναλλαγῆς τῶν ἐτῶν, τῶν ἰσημεριῶν καὶ τῶν τροπικῶν, ὀδήγησε εἰς τὴν ἐπινόησιν τῶν ἀριθμῶν, ἔδωσε τὴν ἔννοιαν τοῦ Χρόνου καὶ ὥθησε εἰς τὴν διερεύνησιν τῆς φύσεως τοῦ σύμπαντος.
Ἀπὸ αὐτὴν τὴν πηγήν ἀντλοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν φιλοσοφίαν, τὸ μέγιστον ἀγαθόν ποὺ ἐδώρισαν ἢ θὰ δωρίσουν ποτὲ οἱ Θεοί τοῖς θνητοῖς ἀνθρώποις.
Έβδομο ενεργειακό κέντρο: Ἡ κορυφὴ (Σαχασράρα)
Ἡ κορυφὴ (λατ. vertex), τὸ ὑψηλότερον σημεῖον τῆς κεφαλῆς. Ἐκεῖ τοποθετεῖται ἡ ἔδρα τοῦ Νοῦ, τοῦ καθαροῦ πυρὸς ποὺ περιέχει τὸ ἀνώτατον μέρος τῆς ψυχῆς. Οἱ ἄνθρωποι μὲ ἰσχυρὰν τέτοια σύνδεσι ἀπεικονίζονται μετὰ φλογεροῦ στεφάνου περὶ τῆς κεφαλῆς των, ὥσπερ ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἡλιακὸς αὐτοῦ στέφανος (ὁρατὸς κατὰ τὴν ἡλιακὴν ἔκλειψιν).
Εἰς τὴν Ἰνδικὴν θρησκείαν ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 7ον Τσάκρα, τῆς κορυφῆς τῆς κεφαλῆς. Λέγεται Σαχασράρα ποὺ σημαίνει “χιλιοπέταλος”, μία ἀκριβὴς περιγραφὴ τῆς κορώνας.
Κέντρον τοῦ οὐρανίου Νοῦ, συμβολίζεται μὲ ῥοδόχρυσον χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ διαυγὴς κρύσταλλος, ὁ ἀποφυλλίτης, ὁ χρυσοβήρυλος καὶ τὸ καλούμενον ζιρκόνιον.
Οἱ ἄνθρωποι στέκονται ὄρθιοι λόγῳ τῆς συνδέσεως τοῦ ὑψηλοτέρου σημείου τῆς κεφαλῆς των μὲ τὸν Οὐρανόν. Εἰς τὴν κορυφήν εὐρίσκεται ὁ οἶκος τοῦ πλέον θεϊκοῦ καὶ ἱεροῦ τμήματός των, ὁ Νοῦς, τὸ καθάριον πὺρ τῶν ἀστέρων ποὺ ἐμπεριέχεται εἰς τὸ ἀνώτατον μέρος τῆς ἀθανάτου Ψυχῆς.
Πρόκειται διὰ τὸ ἀείζωον πὺρ, οὐσίαν ἐκ τῆς ἀποτελεῖται ὁ Κόσμος καὶ οἱ Θεοί, διότι ὁ οὐρανός εἶναι πύρινος καὶ ὅλα ἐκ τοῦ πυρὸς προέρχονται καὶ εἰς αὐτὸ ἐπιστρέφουν.
Κάθε στιγμή ὁ κόσμος ἀνανεώνεται καθὼς μέρη του ἐκπυρώνονται ἐνῶ ἄλλα δημιουργοῦνται ἐκ νέου, “πὺρ ποὺ συμφώνως μὲ καθορισμένα μέτρα ἀνάβει καὶ μὲ καθορισμένα μέτρα σβήνει”, ὅπως μᾶς λέγει καὶ ὁ Ἡράκλειτος.
Ἡ ἀέναη αὐτὴ παλμικὴ κίνησις εἰκονοποιεῖ τὴν σπειροειδὴν κυκλικότητα ποὺ ὅλα τὰ οὐράνια σώματα ἀκολουθοῦν, εἴτε πρόκειται διὰ ἀστέρας εἴτε διὰ γαλαξίας ἢ δι’ ὁλόκληρα γαλαξιακὰ σμήνη.
Ἡ κίνησις αὐτὴ εἶναι εὔτακτη, ῥυθμικὴ καὶ ἀντικατοπτρίζει τὸν κοσμικὸν παλμόν ἢ ἐάν προτιμᾶτε τὸν κοσμικὸν χορόν.
Διὰ τοῦτον καὶ ἡ θεωρία περὶ “big-bang” δὲν εὐσταθεῖ εἰδωθεῖσα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴν φιλοσοφικὴν ὀπτικὴν αφοῦ μία τέτοια ἔκρηξις δὲν εἶναι εὔτακτη καὶ δὲν δύναται νὰ ἔχῃ εὔτακτον ἀποτέλεσμα.
Ὅμως τὸ σύμπαν εἶναι εὔτακτον καὶ ἡ τάξις, ὁ ρυθμός καὶ ἡ ἀρμονία ποὺ τὸ διέπει διαφαίνεται παντοῦ εἰς τὴν πλεγματικὴν δικτυακὴν γεωμετρίαν αὐτοῦ, εἰς τὴν σπειροειδὴν του μορφὴν καὶ εἰς τὰς κινήσεις τῶν ἀστέρων καὶ τῶν γαλαξιῶν.
Ὅπως ἐπάνω ἔτσι καὶ κάτω. Αἱ ἀναλογίαι τοῦ μακροκόσμου τηροῦνται εἰς τὸν μικρόκοσμον καὶ μία θαυμάσια εἰκόνα αὐτοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος: πλήρης, αἰώνια κινούμενος, φθαρτός ἀλλὰ καὶ ἄφθαρτος – ἓν ἀληθὲς Φυτὸν Ουράνιον, ὅπως πολὺ ὀρθῶς τὸν ὠνόμασε ὁ Πλάτων.
Βέβαια δεν είναι μόνο αυτά τα ενεργειακά κέντρα στον ανθρωπο. Έχουμε τουλάχιτον αλλά 6 τα οποία έιναι ακόμα πιο εκλεπτίσμενης ενέργειας όπου δύσκολα μπορεί να φτάσει να τα αντιλειφθει κάποιος με τον σημερινό τρόπο ζωής.
Από όπου λοιπόν και αν προέρχεται η πληροφορία, η απο την δύση ή από την ανατολή, σημασία να γνωρίζεις η να τύχει να γνωρίσεις πως υπάρχει ακόμα.
Αν δεν μπορουμε να τα κατανοήσουμε αμεσα δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν αυτά τα κανάλια, αλλα πως δεν έχουμε τα απαράιτητα εφόδια να το αντιληφθουμε σε ολη τους την πληρότητα και την σημασία.
Μόνο με προσωπικό βίωμα μπορείς να αντιληφθεις την σπουδεότητά τους και να δουλέψεις μαζί τους με απότερο σκοπό την δική σου ενδυνάμωση και ευθιγράμμιση.
© TherapyWave.eu
Έρευνα Νάσος Παπαδόπουλος | ©TherapyWave.eu
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
