Σάββατο 1 Απριλίου 2023

Τα 7 βασικά στάδια της πνευματικής εξέλιξης…!!!!

Τα 7 βασικά στάδια της πνευματικής εξέλιξης
Ακούμε πάρα πολλά για την εξεύρεση του «ολοκληρωμένου εαυτού μας» και «την αυθεντικότητα», αλλά πολλοί από εμάς δεν κατανοούμε τον τρόπο για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. 

Δεν μπορούμε να γίνουμε ξαφνικά ο καινούριος, βελτιωμένος εαυτός μας μόνο και μόνο επειδή διαβάσαμε το σωστό βιβλίο ή ακούσαμε την κατάλληλη ομιλία.

Η ολοκλήρωσή μας είναι μια δια βίου διαδικασία. Σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε και να αγκαλιάσουμε τον καινούριο μας εαυτό και να ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε να είμαστε. Στο βιβλίο μου «Remember Who You Are» περιγράφω τα 7 στάδια της αναζήτησης και της διεκδίκησης του Πνευματικού Εαυτού.

Δεδομένου ότι μία από τις αγαπημένες μου μεθόδους προσωπικής εξέλιξης είναι ο χάρτης (στην πρακτική μου όσον αφορά τη συμβουλευτική / τη ζωή μου και τις σχέσεις, έχω ανακαλύψει ότι η δομή ή το μοντέλο ενός χάρτη βοηθά πολλούς ανθρώπους να περιγράψουν τα συναισθήματά τους), θέλω να βοηθήσω κι εσάς να δημιουργήσετε τον δικό σας.

Σε αυτό το άρθρο περιγράφω περιληπτικά τα στάδια της ανακάλυψης του πνευματικού εαυτού καθώς και ερωτήσεις που θα σας βοηθήσουν να δημιουργήσετε έναν χάρτη που θα σας αποκαλύψει το σημείο που βρίσκεστε στο ταξίδι της εύρεσης του αληθινού εαυτού σας, καθώς επίσης και να ανακαλύψετε το επόμενο στάδιο που πρέπει να ακολουθήσετε.

1. Ξεχνάτε ή έχετε χάσει τη σύνδεση με τον ουσιαστικό πνευματικό σας εαυτό

Αυτό συμβαίνει όταν εισερχόμαστε στον φυσικό κόσμο κατά τη γέννησή μας. Αναπτύσσουμε μια προσωπικότητα που μας επιτρέπει να προσαρμοστούμε στις οικογενειακές και πολιτιστικές συνθήκες. Αυτός είναι ο αυθεντικός εαυτός που σπανίως θυμόμαστε, αν και κατά καιρούς αντιλαμβανόμαστε κάποιες αναλαμπές του.

Οι στιγμές απροσδόκητης χάριτος – όπως όταν ερωτευόμαστε ή ενεργούμε από ενστικτώδη βεβαιότητα και όχι από φόβο – είναι πράγματα που μας το υπενθυμίζουν. Επίσης, επανασυνδεόμαστε με την ουσία μας σε μεγάλο βαθμό όταν οι αισθήσεις μας ενεργοποιούνται από τον φυσικό κόσμο γύρω μας.

2. Η ανάμνηση είναι το κλειδί για τις περισσότερες θρησκείες του κόσμου και τις πνευματικές εμπειρίες

Μπορεί να ξεκινήσει από μια σκέψη, ένα ποίημα, ένα φωτεινό όνειρο, ένα ιδιαίτερο γεγονός όπως μια μυστικιστική εμπειρία ή οποιαδήποτε μετάβαση ή αλλαγή. Με οποιονδήποτε τρόπο κι αν γίνει η αφύπνιση, μας θυμίζει για μια στιγμή μια διαφορετική σφαίρα ύπαρξης που περιέχει τη δική της αλήθεια. Τέτοιες αποκαλύψεις συχνά σηματοδοτούν την έναρξη του ταξιδιού πίσω στην πραγματική ουσία μας.

3. Η εξερεύνηση πνευματικών ιδεών και θρησκευτικών πρακτικών μας παροτρύνει να συνειδητοποιήσουμε την ανάμνηση

Συμμετέχουμε σε παραδοσιακές και άγνωστες μορφές προσευχής ή πηγαίνουμε σε ησυχαστήρια και παρακολουθούμε σεμινάρια. Ερευνούμε την αναβίωση της πνευματικότητας μέσα από τα βιβλία ή ακόμα και μέσα από προσκυνήματα σε ιερούς τόπους – οτιδήποτε κι αν η έννοια του ιερού σημαίνει για τον καθένα μας.

4. Η εξάσκηση μας επιτρέπει να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε ιεροτελεστίες που μας κρατούν σε ευθυγράμμιση με την πνευματική μας πορεία καθημερινά.

Σε ορισμένες παραδόσεις χρησιμοποιούνται τελετές, λειτουργίες, προσευχές ή διαλογισμός σε συγκεκριμένους χώρους και χρονικές στιγμές. Κάποιες ενσωματώνουν έναν τρόπο ζωής που διαθέτει το δικό του είδος πρακτικής. Χωρίς πρακτική, οι θησαυροί που βρίσκουμε στην εξερεύνησή μας θα χάσουν το φως και τις υποσχέσεις τους. 

Με την πρακτική, το πνεύμα μπορεί να εμπλέκεται με την καθημερινότητα αλλάζοντας την αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο και τον εαυτό μας με θεμελιώδεις τρόπους.

5. Το σκοτάδι στο μονοπάτι αντανακλά τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε αναπόφευκτα καθώς η πνευματική μας εξερεύνηση στρέφεται προς τον κόσμο των συναισθημάτων και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μας.

Είναι πιθανό να νιώθουμε λύπη για όλο τον χρόνο που έχουμε χάσει κάνοντας επιλογές με γνώμονα το εγώ μας. Αυτό το σκοτάδι μπορεί επίσης να πάρει τη μορφή των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους καθώς προσπαθούμε να εκφράσουμε αυτά που ανακαλύπτουμε. 

Οι φίλοι μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα ίσως δεν μπορέσουν να μας καταλάβουν – ή μπορεί ακόμη να νιώσουν ότι απειλούνται – από αυτό που γινόμαστε καθώς αναγνωρίζουμε την αληθινή φύση μας.

6. Η διεκδίκηση είναι το στάδιο κατά το οποίο αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να βασιζόμαστε στα πράγματα που έχουν νόημα για μας

Σε αυτό το σημείο αναλαμβάνουμε τα ηνία της ζωής μας τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Δουλεύουμε πιο σκληρά για να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας. Είμαστε περισσότερο υπόλογοι για τις πράξεις μας. 

Μερικές φορές καταφέρνουμε να αμφισβητήσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας με μεγαλύτερη συμπόνια και λιγότερη επικριτική διάθεση νιώθοντας μεγαλύτερη κατανόηση για την κοινή ανθρώπινη φύση.

Στο τέλος των περισσότερων ιερών ταξιδιών, ο ταξιδιώτης επιστρέφει με μια σοφία που απέκτησε με κόπο και έχει να προσφέρει πολλά στην ιδιαίτερη πατρίδα του. 

Μπορεί να βρεθούμε στις ίδιες εξωτερικές συνθήκες στις οποίες θα κυριαρχούν η δουλειά και οι διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά θα βλέπουμε τα πάντα μέσα από μια διαφορετική οπτική.

7. Η αποδοχή αποτελεί σε μικρότερο βαθμό ένα στάδιο και σε μεγαλύτερο βαθμό μια κατάσταση που διαμορφώθηκε μέσα από όλα τα στάδια

Είναι η γνώση που έχουμε ότι ποτέ δεν «φτάνουμε» κάπου σε απόλυτο βαθμό. Είμαστε πάντα στον δρόμο. Πάντα ξεχνάμε, θυμόμαστε, εξερευνούμε, εφαρμόζουμε, ενσωματώνουμε και στη συνέχεια ξεχνάμε ξανά.

Αν το αναγνωρίσουμε αυτό, θα μάθουμε να δεχόμαστε ότι είναι αναπόφευκτο να ξανακυλήσουμε σε παλιές αντιδράσεις αλλά και στην περιορισμένη προοπτική που είχαμε στο παρελθόν. 

Αναπτύσσουμε περισσότερη υπομονή και κατανόηση, περισσότερο χιούμορ για την ανθρώπινη ευθραυστότητα και μεγαλύτερη ανοχή για το ταξίδι μας με σκοπό να βρούμε την προέλευσή μας. Εξάλλου, έτσι είναι η ζωή.

Πώς να ξεκινήσετε την αναζήτησή σας

1) Ανακαλύψτε αν η «ψυχή» είναι κάτι διαφορετικό από το «πνεύμα». Είναι σημαντικό να αποκτήσετε τον δικό σας μοναδικό ορισμό για αυτές τις βασικές έννοιες.

2) Δημιουργήστε τον δικό σας ορισμό για το πνεύμα. Δώστε έμφαση σε αυτό που έχει νόημα για εσάς.

3) Ανακαλύψτε τι σημαίνει για σας το να θυμάστε ποιός είστε. Ποιές ιδιότητες θεωρείτε ότι αποτελούν μέρος της ψυχής σας;

4) Κοιτάξτε παλιές φωτογραφίες σας όταν ήσασταν ακόμα παιδί οι οποίες αντανακλούν όσα εσείς θεωρείτε ότι αποτελούν τις βασικές σας ιδιότητες. Εντοπίστε όσα παρατηρείτε στις δραστηριότητές σας, στο σώμα ή στα μάτια σας που να σας θυμίζουν αυτές τις θεμελιώδεις πνευματικές ιδιότητες.

5) Τα γνώριμα παραμύθια που ακούγαμε στην παιδική μας ηλικία μας διδάσκουν ότι πρέπει να φύγουμε από το σπίτι μας για να βρούμε που ανήκουμε πραγματικά. Το ευτυχισμένο τέλος απαιτεί από εμάς να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας και να βρούμε τη δική μας εσωτερική αλήθεια. 

Η Ωραία Κοιμωμένη ξυπνά, ο Πινόκιο γίνεται αληθινό αγόρι και η Ντόροθι από τον Μάγο του Οζ επιστρέφει στο Κάνσας για να ανακαλύψει ότι αυτό που αναζητούσε βρισκόταν στο μέρος από το οποίο είχε φύγει.




Άρθρο της προπονήτριας ζωής και συγγραφέως Linda Carroll

Τι σημαίνει έχω προχωρήσει ως άνθρωπος; Πώς ξέρεις ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι ;

Τι σημαίνει έχω προχωρήσει ως άνθρωπος; Πώς ξέρεις ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι; Ποια στοιχεία είναι αυτά που συνθέτουν μια τέτοια προσωπικότητα; Σε ποιους τομείς χρειάζεται να επικεντρωθείς για να οδηγηθείς στο φωτεινό μονοπάτι; Ερωτήματα που με ταλαιπωρούσαν για χρόνια!

Είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω σε ένα πολύ ανοιχτόμυαλο οικογενειακό περιβάλλον παρόλο που και από τους δυο γονείς υπήρχαν πρώτου βαθμού συγγένειας κληρικοί. Ψαχνόμουν πολύ! 

Άκουσα παπάδες, φιλοσόφους, λόγιους, «διδασκάλους», δασκάλους, ψυχολόγους, γνωστικούς και καθημερινούς ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Διάβασα βιβλία, ταξίδεψα, έγραψα, πήρα αποφάσεις, έκανα λάθη, πολλά λάθη! 

Κάνοντας έναν απολογισμό κατέληξα στις παρακάτω βασικές αρχές που με βοήθησαν να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο στην ζωή μου και να «φωτίσω» την προσωπική μου διαδρομή έως το τώρα μου.

Θέλω και δεν θέλω :
Αν μπορείς να απαντήσεις με αυτοπεποίθηση και χωρίς δεύτερες σκέψεις για αυτά που θέλεις να έχεις στην ζωή σου και αυτά που δεν θέλεις τότε είσαι σε σωστό δρόμο. Τα θέλω του κάθε ανθρώπου καλύπτουν τις υλικές, ψυχικές και πνευματικές του ανάγκες. 

Αυτά που θες είναι αυτά που έχεις διαπιστώσει πως είναι ωφέλιμα για την ζωή σου και αυτά που δεν θες είναι αυτά που σου προκαλούν τα αρνητικά συναισθήματα με αποτέλεσμα να μην έχεις καθαρή κρίση. 

Απέβαλλε όσα μπορείς από τα δεν θέλω σου και συμφιλώσου με αυτά που δεν είναι στο χέρι σου να αφήσεις πίσω. Πώς; Επιλογή, απόφαση, υλοποίηση!

Όρια :
Πόσες φορές έχει τύχει να πεις δεν έπρεπε να είχα υποχωρήσει σε αυτό… Βάζοντας όρια οικοδομείς τον χώρο σου, τις θέσεις σου, τις ανάγκες σου. Αν επιτρέπεις στους άλλους να αλλάζουν το πρόγραμμά σου σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες είναι σα να τους επιτρέπεις να χτίσουν το δικό σου σπίτι με τις δικές τους προδιαγραφές.

Συναισθήματα:
Ο άνθρωπος είναι δέκτης ερεθισμάτων τα οποία του προκαλούν συναισθήματα. Αυτά που ενοχλούν και συνήθως δεν μπορεί να διαχειριστεί είναι η λύπη, η θλίψη, ο θυμός, η απογοήτευση και είναι αυτά που τον απομακρύνουν από τους στόχους του, τον κρατούν στο σκοτάδι για πολύ καιρό. 

Βίωσε τα, νιώσε τα. Αναρωτήσου τι είναι αυτό που σε κρατά κοντά τους, τι είναι αυτό που δεν σου επιτρέπει να απομακρυνθείς από αυτά. Λύσε κάθε σου απορία, δέξου πως όλα τα συναισθήματα ζουν στην ροή της ζωής και πήγαινε παρακάτω!

Πρέπει:
Χρειάζεται να επικεντρωθείς στο ερώτημα τι ορίζεις ως πρέπει στην ζωή σου. Το πρέπει ως έννοια είναι θέμα αντίληψης. Υπάρχουν πρέπει ωφέλιμα και πρέπει αναγκαστικά. Αν δεις τα πρέπει σαν προκλήσεις που βοηθούν στο χτίσιμο του χαρακτήρα, μπορείς να δυναμώσεις ώστε σε κάθε πρέπει να διακρίνεις ευκαιρίες για εξέλιξη.

Αξίες-ιδανικά:
Οι αξίες με τις οποίες επιλέγεις να ζεις την καθημερινότητά σου είναι αυτές που μπορούν να σου φωτίσουν την διαδρομή για το «παρακάτω». Ο σεβασμός, η ταπεινότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, η εμπιστοσύνη είναι αξίες που μπορούν να δυναμώσουν την ψυχή σου. 

Αν πορεύεσαι με αυτές και προσπαθείς καθημερινά με πράξεις να τις εφαρμόζεις, στην διαδρομή θα βρίσκεις πάντα τα σημάδια που χρειάζεσαι για να αισθάνεσαι την εμπιστοσύνη πως είσαι στο σωστό μονοπάτι.

Νόημα:
Η ευτυχία, η ψυχική ευεξία, η θετική διάθεση μακριά από πεποιθήσεις και προκαταλήψεις, η θεϊκή συμπαντική πίστη χωρίς δογματισμό και φανατισμό είναι στοιχεία που συνθέτουν το νόημα της ζωής. Καθένας από εμάς έχει μια πορεία, έναν σκοπό, ένα έργο να ολοκληρώσει και όλοι μαζί... 

δημιουργούμε μια αλυσίδα ενέργειας που προκαλεί δονήσεις χαμηλών ή υψηλών συχνοτήτων στην διάσταση που υπάρχουμε. Είμαστε ένα σύνολο ενεργειών που απαρτίζεται από την μοναδικότητα του καθενός.

Κριτική:
Αν η κριτική ασκείται με στόχο να επισημάνεις τυχόν ελλείψεις ή αδυναμίες στον άλλον ώστε να βελτιωθεί και να δυναμώσει τότε είναι επιθυμητή και ωφέλιμη. Η κάθε είδους προσφορά φωτίζει και ανυψώνει την ψυχή αυτού που προσφέρει αλλά και αυτού που δέχεται την προσφορά. 

Άφησε στην άκρη κριτικές που πληγώνουν και φοβίζουν τον συνάνθρωπό σου. Σημασία δεν έχει να κριτικάρεις τον υπεύθυνο για να ικανοποιήσεις το εγώ σου! Σημασία έχει να θέλεις να βοηθήσεις ώστε να βρεθεί τρόπος να αλλάξεις την προβληματική κατάσταση.

Για να βελτιστοποιήσεις το αποτέλεσμα σε όλα τα παραπάνω χρειάζεται διαρκής παρατήρηση με επιμονή και υπομονή. Να θυμάσαι πως και τα δύο είναι αρετές που τις καλλιεργείς με τον χρόνο, τις εμπειρίες και την πρόθεσή σου να γίνεις καλύτερος άνθρωπος!

Καλή επιτυχία!




Γράφει η συγγραφέας Ρίνα Σερέτη

Τι κρύβεται πίσω από ένα συναίσθημα ;

Τι μπορεί να σημαίνει ένα συναίσθημα; Πώς έχουμε την δυνατότητα μέσα απ’ αυτό το βίωμα να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει μέσα μας; Πώς μπορούμε να προβλέψουμε τι πρόκειται να εμφανιστεί στη ζωή μας, αλλά και τι συνδέεται με το κάθε συναίσθημα;

Τα συναισθήματα μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε μια πλήρη κι αναλυτική διάγνωση της εσωτερικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, κι όχι μόνο. 

Είμαστε ικανοί να δούμε, κυριολεκτικά, το παρελθόν και το μέλλον μας παρατηρώντας στο παρόν πως νιώθουμε σε σχέση με ένα φαινόμενο, μια κατάσταση αλλά κι απέναντι στις δράσεις κι αντιδράσεις των συνανθρώπων μας. 

Το ίδιο μπορούμε να πράξουμε αν παρατηρήσουμε και τις δικές μας αντί-δράσεις στις δράσεις των άλλων.

Πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι το συναίσθημα, από τι παράγεται και κατόπιν θα χρειασθεί να προσδιορίσουμε τη φύση καθενός χωριστά, ανάλογα με την στιγμή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναδύεται.

Ένα στοιχείο του συναισθήματος είναι η ενεργειακή του θερμοδυναμική κατάσταση, η θερμότητα που ακτινοβολεί πάνω στο σώμα μας την στιγμή που το βιώνουμε, ανάλογα με τη περίπτωση.

Το δεύτερο είναι, ότι το συναίσθημα δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα, είναι ένα προπέτασμα καπνού που πίσω του κρύβεται μια ολόκληρη λεγεώνα από μικρές ή μεγάλες αιτίες, ένας απέραντος κόσμος απωθημένων, επιθυμιών, προσδοκιών, εμμονών και προσκολλήσεων αλλά είναι ο κόσμος μας.

Το κυριότερο σημείο όμως, που πρέπει να ανιχνεύσουμε, είναι αυτή η σύνδεση του συναισθήματος με τον εσωτερικό «ένοχο» που το προκάλεσε. Η σκέψη μοιάζει να είναι η αφετηρία απ’ την οποία μπήκε σε κίνηση, εντούτοις η σκέψη δεν είναι η πρωταρχική αιτία, αλλά η πύλη διαμέσου της οποίας προσκολλάται στο αιθερικό μας σώμα. 

Η έδρα εκπόρευσης του συναισθήματος είναι άρρηκτα δεμένη με ένα «συμφέρον» το οποίο εν πολλοίς είναι ελάττωμα και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ με τη λέξη ελάττωμα.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα δημιουργούνται όταν κάτι μέσα μας «θίγεται». Αυτό το κάτι υπάρχει ήδη μέσα μας είτε ενεργό είτε σε λανθάνουσα κατάσταση και μόλις ενοχληθεί «ερεθίζεται», αυτή η τριβή, θα λέγαμε, παράγει την ενέργεια που αποκαλούμε συναίσθημα. 

Υπάρχουν φορές που κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι αυτή η διαδικασία ίσως να είναι αποτέλεσμα μιας «δίκαιης» αντίδρασης, εκ μέρους μας, απέναντι σε μια καταφανέστατη αδικία που κάποιος έπραξε στο πρόσωπο μας.

Αυτό όμως δεν βοηθάει στην απαλλαγή από το πρόβλημα. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον «αδικημένο» καθώς ο άνθρωπος που γνωρίζει ποιος Είναι δεν θίγεται, δεν ενοχλείται και δεν αισθάνεται αδικημένος ακριβώς επειδή Γνωρίζει. Μα αυτό, θα αναφωνήσει κάποιος, είναι θεϊκή αντίδραση και στο σημείο αυτό δε θα διαφωνήσω. 

Ποιος είπε όμως ότι δεν είμαστε θεοί; Εμείς το έχουμε ξεχάσει και μας συμφέρει να φερόμαστε ανθρώπινα ή όταν φερόμαστε ανθρώπινα μας βολεύει να παραμένουμε άνθρωποι. 

«Ε, άνθρωποι είμαστε ακόμη, δε πειράζει» λέμε, λες και πρόκειται να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να είμαστε θεοί δίχως να έχουμε κάνει τίποτε γι αυτό.

Ο Θυμός, η ζήλεια, το μίσος συνδέονται με αποκτήματα ή με ότι θεωρούμε δικά μας , από ένα πιστεύω ή μια ιδεολογία μέχρι ανθρώπους, συντρόφους , παιδιά, επειδή νομίζουμε πως η αγάπη που νιώθουμε γι όλα αυτά μας δίνει και τα κλειδιά της ψυχής τους. 

Γινόμαστε ιδιοκτήτες και κλειδοκράτορες. Όποιος θίξει το «περιουσιακό» μας στοιχείο, εγείρει αυτά τα συναισθήματα μέσα μας. Φευ όμως, δε μας ανήκει τίποτε κι όταν έρχονται στιγμές που κινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι είναι εξ αιτίας της λανθασμένης σχέσης που είχαμε μ’ αυτό, γι αυτό είναι καλό να έχουμε κατά νου τα εξής : 

Τα άψυχα αντικείμενα είναι πράγματα προς χρήση και διαχείριση, όχι για εξάρτηση κι εθισμό, οι ιδέες μας είναι είτε συμπαντικές κι ως τέτοιες δε μας ανήκουν, είτε πρόσκαιρα προϊόντα συμφέροντος, κι ως τέτοιες αύριο μπορεί να αλλάξουν.

Τα έμψυχα όντα είναι συνοδοιπόροι, ο καθένας με τη δική του ψυχή και τη δική του αποστολή, με ελεύθερη βούληση κι ελεύθερη προσωπικότητα. 

Μέσα σ’ όλα αυτά φαίνεται ότι η ανθρώπινη αγάπη γίνεται ιδιοτελής κι ανήμπορη δεν έχει τη δύναμη να αποχαιρετίσει, δε μπορεί να επιτρέψει την ελευθερία, δεν διανοείται να μην λάβει ανταμοιβή γι αυτό που προσφέρει.

Το συναίσθημα που αποκαλούμε αγάπη για όσα έχουμε, καταντάει απλά μια σφοδρή επιθυμία κατοχής κι όχι αληθινή Αγάπη. Τις περισσότερες φορές δε, πιστεύουμε έστω κι υποσυνείδητα ότι η πραγματική ταυτότητα μας εξαρτάται από αυτά τα αποκτήματα αλλά κι από την άποψη που έχουν οι άλλοι για μας.

Διαβάστε καλά τα προηγούμενα και θα διακρίνετε πόσα αγκάθια υπάρχουν καρφωμένα μέσα μας και παράγουν διαρκώς πόνο. 

Αυτός ο πόνος ενδύεται μια συναισθηματική μορφή, γιατί κι ο θυμός είναι πόνος, παρόλο που εκφράζεται επιθετικά, είναι πόνος πιθανής απώλειας. Αυτό όμως που αλυχτά κι υποφέρει δεν είμαστε Εμείς αλλά αυτό που χάνεται, αυτό που αποκολλάται οπό το αιθερικό μας σώμα και κινδυνεύει να γίνει κοσμική σκόνη. 

Φανταστείτε λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια συμπόρευσης μαζί του, αυτό κι ο μικρός μας εαυτός που είχαν γίνει ένα, να πρέπει να αποχωριστούν. Είναι σαν να μας ξεσκίζουν τις σάρκες, ένας καρκινικός όγκος χειρουργείται νοητικά και θα λυτρωθούμε μόνο αν επιτρέψουμε στον πόνο να εκδηλωθεί και να φύγει δίχως να αντιδράσουμε, γιατί αν αντιδράσουμε θα του δώσουμε το φιλί της ζωής.

Ο φόβος με τη σειρά του συνδέεται με το άγνωστο, με μια αδυναμία μας στην αντιμετώπιση μιας νέας πρόκλησης, ενώ άλλες φορές προσπαθεί έμμεσα να μας προστατέψει, κυρίως όταν απουσιάζει η λογική και γινόμαστε παράλογα παράτολμοι και ριψοκίνδυνοι. 

Ακόμη και στη τελευταία περίπτωση όμως καταδεικνύει την έλλειψη ορθολογισμού εκ μέρους μας και τότε επιστρατεύεται ο φόβος ως ένστικτο, όπως συμβαίνει και στο ζωικό βασίλειο. Άρα ο φόβος εν πολλοίς εκφράζει έλλειψη.

Όταν τα συναισθήματα αναδύονται γίνονται αόρατοι δάσκαλοι που αν τους αφουγκραστούμε θα αποκτήσουμε μια μοναδική γνώση. 

Χαράζουν υπόγειες διαδρομές κι αν τις ακολουθήσουμε θα μας οδηγήσουν ενώπιον του δικού μας Μινώταυρου. Το μυστικό είναι να γίνουμε παρατηρητές κι όχι να παραμείνουμε μαριονέτες. Στο σημείο αυτό σκεφτείτε για λίγο, τι σημαίνει η ελεύθερη βούληση και θα διαπιστώσετε ότι διαρκώς την εκχωρούμε σε πράγματα που βρίσκονται έξω από εμάς.

Η αξία του ελέγχου των συναισθημάτων είναι τεράστια, γιατί η παρατεταμένη κι υπερβολική δόση αρνητικών συναισθημάτων έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση μιας ανεπιθύμητης παραγωγής ορμονών και νευροδιαβιβαστών μέσα στον εγκέφαλο. 

Αυτές οι χημικές ουσίες μεταβάλουν την λειτουργία του οργανισμού μέσω πληροφοριών που μεταφέρουν στον εγκέφαλο, ο οποίος πολλάκις τις ερμηνεύει λανθασμένα ή κατά το δοκούν και τα αποτελέσματα είναι τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα. 

Για παράδειγμα, τα καρκινικά κύτταρα που εξαπολύει προς μια κατεύθυνση, για τη δική τη δική του λογική είναι μια αντεπίθεση σε έναν εισβολέα που απειλεί την υγεία μας. Κι όμως ναι, ο εγκέφαλος πιστεύει ότι στέλνοντας... 

τα καρκινικά κύτταρα θα προστατέψει το φυσικό μας σώμα κι επειδή τελικά δεν υπάρχει εχθρός, αυτά καταστρέφουν τα υγιή κύτταρα καθώς στο πρόσωπο τους βλέπουν έναν φανταστικό αντίπαλο.

Κάθε συναίσθημα μπορεί να μας βοηθήσει να διαγνώσουμε μέσα μας τι είναι αυτό που μας λείπει ή τι είναι αυτό που φοβόμαστε ότι θα χάσουμε, διότι απώλεια δεν είναι μόνο ένα σπίτι αλλά είναι κι η αξιοπρέπεια μας, το κύρος μας , η περηφάνια μας κι άλλα πολλά επίκτητα κι εφήμερα χαρακτηριστικά της προσωρινής προσωπικότητας μας... 

που βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση απ’ τον αληθινό μας εαυτό και δεν γνωρίζει, έχει πλήρη άγνοια του ποια είναι και φοβάται, φοβάται πολύ μήπως ταπεινωθεί αλλά ,αλίμονο, φοβάται και να εξυψωθεί γιατί αν ανέλθει στο ύψος του Πατέρα , θα χαθεί μέσα στο φως Του, κι αυτό το Τέλος δε το θέλει ο κατώτερος μας εαυτός.

Όταν αναδύεται ένα συναίσθημα, αναρωτηθείτε: Τι υπάρχει μέσα μου που η σκέψη μου ή το εξωτερικό ερέθισμα το διεγείρει; Τι θίγεται μέσα μου και θυμώνω; Είμαι Εγώ αυτό που θίγεται; Εξαρτώμαι Εγώ από την γνώμη των άλλων; 

Έχω εκχωρήσει τις αξίες μου στην επιβεβαίωση τους από τους άλλους; Έχω μια ταμπέλα που γράφει επάνω «Ακέραιος» και κάποιος με υβριστικά και ψεύτικα λόγια προσπαθεί να την ξηλώσει; Όταν Εγώ γνωρίζω ποιος είμαι δε με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, ούτε εξαρτώμαι από τέτοιες ταμπέλες. 

Οι πράξεις μου αποδεικνύουν την ποιότητα μου, αλλά ακόμη κι αυτές αφορούν εμένα και δεν συνδέονται με την κρίση των άλλων. Είμαι εγώ κι η συνείδηση μου, αρκεί να ακούω τη δική της φωνή.

Φοβάμαι! Αλλά όχι Εγώ. Τι είναι λοιπόν αυτό που ενδόμυχα φοβάται μήπως χάσει τα σκήπτρα του; Το Εγώ ή το εγώ; 

Σκάψτε βαθιά, αφουγκραστείτε καλά και θα διακρίνετε ποιος είναι ο απρόσκλητος επισκέπτης που θρονιάστηκε στη προσωπικότητα σας και παριστάνει τον οικοδεσπότη. Αυτός φοβάται αλλά αυτός είναι ένας παρείσακτος κι όταν έρθει η δοκιμασία είναι η ώρα να ξεκουμπιστεί.

Τα συναισθήματα όπως κι οι σκέψεις έχουν την ικανότητα να έλκουν τα όμοια τους, πολλές φορές είναι επικίνδυνο να βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους που βιώνουν οδύνη γιατί εύκολα μπορεί να γίνουμε κοινωνοί των δυσάρεστων συναισθημάτων τους, διότι ακόμη κι αν δεν έχουμε... 

την αιτία μέσα μας, ο συνεχόμενος συντονισμός κι η έλξη που θα δημιουργηθεί εξ αιτίας της οικειότητας αλλά κυρίως της αποδοχής, θα έχει ως αποτέλεσμα να μεταφερθεί και σε μας το «μικρόβιο» του άλλου.

Η εν-συναίσθηση είναι η ικανότητα να κατανοούμε πως νιώθουν ανά πάσα στιγμή οι συνάνθρωποι μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ταυτόχρονα να ποτίζουμε τον εαυτό μας με τα ίδια αισθήματα. 

Μπορούμε να μπούμε στα παπούτσια των άλλων αλλά μόνο για συνειδητοποιήσουμε τη θέση τους και να τους προσφέρουμε αγόγγυστα την συμπαράσταση μας κι όχι για να περιέλθουμε στη κατάσταση τους. 

Αυτό φυσικά προϋποθέτει ισχυρή θέληση και δυνατή προσωπικότητα αλλά προπάντων αυτογνωσία.

Τούτο το θέμα δεν είναι από τα εύκολα και μπορεί να εγείρει πολλή συζήτηση, καθώς οι έννοιες είναι λεπτές, αν και στην ουσία όλη η ζωή μας είναι ένα τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο ακροβατούμε κι είναι τόσο γλιστερό που απ τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να βρεθούμε στο κενό και ταυτόχρονα να μη το αντιληφθούμε.

Ωστόσο το κεφάλαιο των συναισθημάτων κι η προέλευση τους δε τελειώνει εδώ. Μπορεί να ακουστεί παράδοξο ωστόσο ακόμη και πίσω από το συναίσθημα της χαράς μπορεί να κρύβεται μια έλλειψη, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε ένα μελλοντικό κείμενο. 

Θα αφιερώσουμε ξεχωριστά άρθρα για τον φόβο και τις μάσκες του, την Αγάπη και την αγάπη, τον Έρωτα και τον έρωτα, την χαρά και την Ευδαιμονία και φυσικά τα αρνητικά συναισθήματα, του θυμού, της ζήλειας, του μίσους, της θλίψης για να πλησιάσουμε πιο κοντά, να τα γνωρίσουμε καλά, να δούμε με τι συνδέεται το καθένα και να τα απομυθοποιήσουμε όλα, γιατί όλα είναι επίκτητα κι επίπλαστα.




Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

Ο πραγματικός λόγος που ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο…!!!!

Στη δίκη του, ο Σωκράτης κατηγορήθηκε ότι δίδασκε τους νέους να «κάνουν τα πιο αδύναμα επιχειρήματα να φαίνονται ισχυρότερα» και ότι πίστευε σε είδωλα ή θεούς που δεν εγκρίνονταν από την Πολιτεία. Ωστόσο, το πραγματικό του «έγκλημα» ήταν ότι "ανέκρινε" την αθηναϊκή τάξη των "ειδικών" και αποκάλυπτε την άγνοιά τους.

Όταν ο Σωκράτης πρότεινε στο Κράτος "να τον επιχορηγήσει για το καθήκον του προς την αλήθεια", το Κράτος του έδωσε τη θανατική ποινή.

Η Απολογία είναι ένας από τους πρώτους γνωστούς διαλόγους του Πλάτωνα. Ο Σωκράτης δικάζεται με κατηγορίες για "βλασφημία και διαφθορά της αθηναϊκής νεολαίας" σε αυτό το λογοτεχνικά πλούσιο κείμενο. 

Αυτές οι κατηγορίες περιλάμβαναν τη διδασκαλία των νέων να «κάνουν τα πιο αδύναμα επιχειρήματα να φαίνονται ισχυρότερα» και την πίστη σε είδωλα ή θεούς που δεν εγκρίνονται από το Κράτος. 

Στο έργο του Αριστοφάνη "Νεφέλες", η «σοφιστεία» του Σωκράτη σατιρίζεται, σαν ο φιλόσοφος να ξεγελάει τους νέους να τον πληρώσουν, για να τους διδάξει την ανατρεπτική παιδικότητα, όπως το να "αερίζονται" αντί να διαφωνούν.

Το δυσάρεστο αποτέλεσμα που είχε αυτό και άλλα "εχθρικά" έργα τέχνης και θεάτρου, ήταν να ενισχύσουν την πεποίθηση που είχαν ήδη αρκετοί Αθηναίοι, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι, δηλαδή ότι αυτός ο 70χρονος άνδρας αποτελούσε κίνδυνο για το Κράτος και έπρεπε να δικαστεί.

Πώς όμως ο Σωκράτης έκανε μια ολόκληρη πόλη να τον λοιδωρεί; Ποιο «είδωλο» λάτρευε ο Σωκράτης και τι πονηρά πράγματα δίδαξε στους νέους της Αθήνας;

Ο Σωκράτης και το Μαντείο

Στην αρχαία Ελλάδα το Μαντείο των Δελφών ήταν ένα μέρος που επισκέπτονταν οι άνθρωποι για καθοδήγηση και σοφία. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτός ο χρησμός – μια ιερέα τον έβγαζε μέσα από ένα κύμα τοξικών αναθυμιάσεων ή ήταν απλώς ένα αίσθημα έμπνευσης που έμοιαζε με «συνείδηση». 

Σε ορισμένες μεταφράσεις της Απολογίας, αναφέρεται ως «Θεός». Σε κάθε περίπτωση, θεωρείτο ως οδηγός συμπεριφοράς και ένας αρχαίος Έλληνας δε μπορούσε να κάνει λάθος ακολουθώντας τον χρησμό.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Σωκράτης λέει ότι ο φίλος του, Χαιρεφών, που είχε πεθάνει - αλλά ο αδελφός του ήταν παρών για να καταθέσει εκ μέρους του - πήγε κάποτε στο Μαντείο για να ρωτήσει ποιος ήταν ο σοφότερος όλων στην Αθήνα. Ο Χαιρεφών είπε στον Σωκράτη, ότι το Μαντείο είπε ότι αυτός, ο Σωκράτης, ήταν ο σοφότερος και πιο γνώστης όλων στην Αθήνα.

Ο Σωκράτης ήταν μπερδεμένος, γιατί θεωρούσε τον εαυτό του εντελώς αδαή και ασύνετο. Δεδομένης αυτής της άγνοιας, τι θα μπορούσε το Μαντείο να θεωρήσει σοφό στον Σωκράτη; Αυτή η ερώτηση διέφευγε από τον Σωκράτη, οπότε ακολουθώντας την ιστορία του φίλου του, προσπάθησε να αντικρούσει αυτόν τον οιονεί Θεό - ο οποίος στην Αθήνα θεωρούνταν αδιαμφισβήτητη πηγή θεϊκής σοφίας.

Για να το κάνει αυτό, ο Σωκράτης αναζήτησε εκείνους που θεωρούνται συμβατικά σοφοί ή γνώστες και τους έκανε "να μεταδώσουν τη σοφία και τη γνώση τους" μέσα από μια σειρά ερωτήσεων. 

Αυτό που διαπίστωσε ο Σωκράτης "ανακρίνοντας" ποιητές, πολιτικούς, εμπόρους και βιοτέχνες ήταν ότι τέτοια άτομα ήταν πολύ ικανά από ορισμένες απόψεις - συγκεκριμένα, εκείνες που σχετίζονται με το συγκεκριμένο επάγγελμά τους ή την τέχνη τους - αλλά ότι, βάσει αυτής της περιορισμένης σοφίας, έφτασαν λανθασμένα να πιστέψουν ότι ήταν γνώστες από όλες τις απόψεις. 

Για να αποκαλύψει την έλλειψη κατανόησής τους, ο Σωκράτης χρειαζόταν απλώς να τους κάνει ερωτήσεις εκτός του περιορισμένου πεδίου γνώσης τους και αυτοί συνέχιζαν με σιγουριά να εκτοξεύουν ανοησίες.

Βλέποντας από τι δεν συνίσταται η σοφία, ο Σωκράτης μπορούσε να λύσει αυτό που αρχικά του φαινόταν ως παράλογο από το Μαντείο. 

Ουσιαστικά, η παραδοχή του Σωκράτη ότι "είμαστε αιώνια ανίδεοι", ήταν πραγματικά ο ορισμός του Μαντείου για τη σοφία και τη γνώση. Ωστόσο, η ανάκριση της αθηναϊκής τάξης των «ειδικών» και η αποκάλυψη της άγνοιάς τους ήταν αρκετή για να κατηγορηθεί ο Σωκράτης για διαφθορά της αθηναϊκής νεολαίας και βλασφημία.

Σωκράτης ο εμπνευστής

Δεδομένου του «θρησκευτικού καθήκοντος του Σωκράτη στην αλήθεια», δεν μπορούσε παρά να αντικρούσει τις κατηγορίες στο δικαστήριο, χρησιμοποιώντας τον ίδιο τύπο ανάκρισης (τώρα γνωστή ως σωκρατική μέθοδος) που τον οδήγησε εκεί εξαρχής. Ο ίδιος ο Σωκράτης είπε ότι το Μαντείο τον καθοδηγούσε σε όλο αυτό το καθήκον, αλλά ότι μέχρι τώρα εμφανιζόταν μόνο ως «φωνή»:

«Με έχετε ακούσει συχνά να μιλάω για χρησμό ή σημάδι που μου έρχεται… Το σημάδι είναι μια φωνή που μου έρχεται και πάντα μου απαγορεύει να κάνω κάτι που πρόκειται να κάνω, αλλά ποτέ δεν με διατάζει να κάνω τίποτα και αυτό είναι που στέκεται εμπόδιο στο να γίνω πολιτικός».

Με άλλα λόγια, η αδυναμία του να κρύψει την αυθεντικότητά του οφείλεται σε τέτοια καθοδήγηση, την οποία ο Σωκράτης συνδέει με τη θεότητα του Μαντείου των Δελφών. 

Ο αυθεντικός εαυτός του Σωκράτη – η έκφραση του «θρησκευτικού του καθήκοντος απέναντι στην αλήθεια» – είναι αυτός ενός ανθρώπου που πάντα ερευνά, ακόμα κι αν είναι επικίνδυνο.

Καθώς ο Σωκράτης συνομιλούσε με τους εισαγγελείς, τους εξόργιζε όλο και περισσότερο. Τελικά, στο τέλος της δίκης, ο Σωκράτης άρχισε να προτείνει, ειρωνικά, τιμωρίες για το «έγκλημά» του.

Στην αρχή, η τιμωρία ήταν να είναι ένα βαρύ πρόστιμο και οι φίλοι του ήταν πρόθυμοι να τον καλύψουν. Στη συνέχεια, ωστόσο, ο Σωκράτης πρότεινε στο Κράτος είτε να μειώσει το πρόστιμο, είτε να επιδοτήσει το «θρησκευτικό του καθήκον».

Και το Κράτος του επέβαλλε τη θανατική ποινή...

Με μία πρώτη ανάγνωση μοιάζει ότι, το ξεμπρόστιασμα της άγνοιας - και των κινήτρων - των ισχυρών της εποχής δεν ήταν "το κλειδί της επιτυχίας", αφού τελικά ο Σωκράτης, παραμένοντας ακέραιος μέχρι το τέλος, ήπιε το κώνειο. 

Αν αναλογιστούμε, όμως, ότι ακόμα και σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, σε ολόκληρο τον πλανήτη θαυμάζουμε τον Σωκράτη και μελετάμε τη ζωή, τη φιλοσοφία και τη μέθοδό του - ακόμα διδασκόμαστε από αυτόν - τελικά μάλλον καταλήγουμε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα...




© Παρέχεται από: sofokleousin.gr
sofokleousin.gr

Χρυσές κουβέντες…!!!!

Ο γάμος είναι απαρχή παρακμής για τον άνδρα και αφετηρία ζωής για τη γυναίκα. Πλάτων

Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος. Κωνσταντίνος Καβάφης

Να είσαι πάντα καλός με τα παιδιά σου, γιατί αυτά θα επιλέξουν τον οίκο ευγηρίας σου. Φίλις Ντίλερ

Οι γυναίκες μπορούν να συγχωρήσουν έναν άντρα που εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία, ποτέ όμως κάποιον που την έχασε. Charles Maurice de Talleyrand

Μόνο ένας στους χίλιους άντρες γίνεται αρχηγός. Οι υπόλοιποι 999 ακολουθούν γυναίκες. Groucho Marx

Άπιστος δεν είναι ο άνδρας που ερωτοτροπεί αλλά αυτός που δεν ξαναεπιστρέφει στη γυναίκα του. Διόνυσος

Υπάρχουν διάφορα μηχανήματα που διεγείρουν σεξουαλικά, ειδικά τις γυναίκες. Το καλύτερο είναι μια Mercedes-Benz 500SL. Λιν Λαβνέρ

Πως να είναι μια γυναίκα ευτυχισμένη, όταν ο άντρας επιμένει να της φέρεται σαν να ήταν ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος; Όσκαρ Ουάιλντ

Ο άντρας κλέβει το πρώτο φιλί, ικετεύει για το δεύτερο, απαιτεί το τρίτο, παίρνει το τέταρτο, δέχεται το πέμπτο και ανέχεται όλα τα υπόλοιπα. Έλεν Ρόουλαντ

Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της. Αίσωπος

Αν αποφασίσεις να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό και τον έρωτα, δεν ζεις περισσότερο καιρό. Απλώς σου φαίνεται ότι δεν περνάει ο καιρός. Κλέμεντ Φρόιντ

Κάποτε έκοψα το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου. George Best

Ατύχησα και με τις δύο μου συζύγους. Η πρώτη με άφησε και η δεύτερη όχι. Πάτρικ Μάρεϊ

Πιο πολύ πρέπει να τιμούμε όσους ανατρέφουν και διαπαιδαγωγούν καλά παιδιά, παρά αυτούς που τα γεννούν. Πλάτων

Στο σπίτι μου είμαι το αφεντικό, η γυναίκα μου είναι απλά αυτή που παίρνει τις αποφάσεις. Γούντι Άλεν

Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά. Αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες. Αυτό είναι η σχετικότητα. Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ο άνθρωπος παντρεύεται από έλλειψη γνώσης, χωρίζει από έλλειψη υπομονής και ξαναπαντρεύεται από έλλειψη μνήμης. Ανώνυμος

Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν.. Μένανδρος




by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2023

Γιατί το να πίνεις συνέχεια νερό δεν είναι καλή ιδέα;

Ξέρεις ότι η καλή ενυδάτωση είναι σημαντική για την εμφάνιση και την υγεία σου. Τα παρακάτω όμως ίσως δεν τα γνωρίζεις.

Η αφυδάτωση είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τον ανθρώπινο οργανισμό: Μπορεί να είναι ο λόγος που νιώθεις κουρασμένη και που δεν έχεις τη συνηθισμένη σου αντοχή ενώ ακόμη και η ήπια αφυδάτωση μπορεί να επηρεάσει τη διάθεση ή τη δυνατότητα συγκέντρωσής μας, σύμφωνα με έρευνα.

Από την άλλη, το νερό είναι το πιο αποτελεσματικό και οικονομικό μέσο για να εξασφαλίσεις ότι παρέχεις στον οργανισμό σου την ενυδάτωση που χρειάζεται. (Πόσο όμως νερό να πίνεις; Βρες την απάντηση στα Shape Tools!)

Γιατί το να πίνεις όλη τη μέρα νερό δεν είναι καλή ιδέα

Απ' ότι φαίνεται όμως ακόμη και η κατανάλωση νερού χρειάζεται τρόπο και μέτρο, αφού το να πίνεις τεράστιες ποσότητες πρωί, μεσημέρι και βράδυ μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενυδατώνεις τον οργανισμό σου. 

"Εάν πίνεις νερό και μετά αποβάλεις μεγάλες ποσότητες ούρων και το χρώμα τους είναι διάφανο, αυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός σου δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς τα υγρά που του προσφέρεις", εξηγεί ο David Nieman, καθηγητής Δημόσιας Υγείας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο των Απαλαχίων στις ΗΠΑ και διευθυντής στο εργαστήριο Ανθρώπινης Απόδοσης στο ερευνητικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνα. 

Σύμφωνα με τον Nieman, το σκέτο νερό έχει την τάση να "γλιστράει" στο πεπτικό σύστημα όταν δεν συνοδεύεται από τροφή ή ορισμένα θρεπτικά συστατικά. 

Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν κάποιος πίνει μεγάλες ποσότητες νερού με άδειο στομάχι. Όπως υπογραμμίζει ο ειδικός, σε αυτές τις συνθήκες δεν έχεις κανένα όφελος από το νερό που πίνεις!

Για την ακρίβεια, τα διάφανα ούρα αποτελούν μία ένδειξη "υπερ-ενυδάτωσης", σύμφωνα με τους ειδικούς από την Κλινική Κλίβελαντ. Υπάρχουν όμως και νεότερες έρευνες που επίσης υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς του Nieman ότι η μεγάλη κατανάλωση νερού δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να παραμένουμε ενυδατωμένοι.

Σε μελέτη στο American Journal of Clinical Nutrition, ερευνητές σύγκριναν τη βραχυπρόθεσμη ενυδάτωση που προσφέρουν δώδεκα διαφορετικά είδη ροφημάτων, από σκέτο νερό έως αθλητικά ροφήματα, γάλα, τσάι και μπύρα. 

Με βάση την ανάλυση των ούρων που συνέλεξαν από τους συμμετέχοντες, οι ερευνητές κατέληξαν ότι ορισμένα ροφήματα ανάμεσά τους το γάλα, το τσάι και ο χυμός πορτοκαλιού, αλλά όχι τα αθλητικά ροφήματα, ήταν πιο ενυδατικά από το σκέτο νερό.

Να αντικαταστήσουμε το νερό με άλλα ροφήματα;

Φυσικά κανείς δεν μας προτείνει να σταματήσουμε να πίνουμε νερό! Το νερό παραμένει βασική πηγή ενυδάτωσης, όπως και τα αθλητικά ροφήματα, η μπύρα, ακόμη και ο καφές, σε ένα βαθμό. Σύμφωνα όμως με τους συγγραφείς της παραπάνω μελέτης υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που επηρεάζουν το πόσο νερό συγκρατεί ο οργανισμός μας. 

Αυτά περιλαμβάνουν τη διατροφική αξία ενός ροφήματος, καθώς και την παρουσία διουρητικών παραγόντων σε αυτό, τα οποία αυξάνουν τον όγκο ούρων που αποβάλλουμε.

Αντίθετα, η κατανάλωση νερού μαζί με αμινοξέα, λιπαρά και μέταλλα φάνηκε να βοηθά το σώμα να συγκρατήσει περισσότερο νερό στους ιστούς και έτσι να διατηρήσει καλύτερη ενυδάτωση, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό μετά την άσκηση και σε περιόδους με υψηλές θερμοκρασίες.

Τι να συγκρατήσεις από τα παραπάνω

Όχι ότι θα πρέπει να πίνεις λιγότερο νερό, ούτε να το αντικαταστήσεις με άλλα ροφήματα. Η ουσία είναι ότι για να είσαι κατά το μέγιστο βαθμό ενυδατωμένη, πίνε το νερό σου με έναν αργό και σταθερό ρυθμό μέσα στη μέρα και συνδύαζέ το με μια μικρή ποσότητα τροφής.




Φωτό : istock

Αφήνω τους άλλους να με εξουσιάζουν και εγώ δεν αντιδρώ… γιατί;

Έχετε παρατηρήσει ότι συνήθως κάνετε σχέσεις με άτομα που είναι πολύ εξουσιαστικά; Ότι εσείς είστε συναισθηματικά εξαρτώμενοι από τον εκάστοτε παρτενέρ σας; Μήπως αυτή η εξάρτηση είναι πια δυσλειτουργική; Και γιατί συμπεριφέρεστε έτσι;

Μήπως έχετε παρατηρήσει ότι όταν βρίσκεστε σε μία τέτοια σχέση τότε:

• Τα συναισθήματα σας είναι έντονα και ακραία. Νιώθετε ή πολύ πληγωμένοι και αδύναμοι ή πού χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

• Συνήθως σκέφτεστε… «γιατί να μην μπορώ να πάω για έναν καφέ με έναν φίλο;» «Γιατί να μην μπορώ να κάνω αυτά που μου αρέσουν;» αλλά κανείς δεν σας έχει επιβάλλει να μην τα κάνετε;

• Πληγώνεστε αμέσως όταν ο άλλος σας πει κάτι που θεωρείτε αποδοκιμαστικό;

• Πιστεύετε ότι θα αλλάξετε τον άλλον και θα τον φέρετε «στα μέτρα σας;»

• Η αυτόεκτίμηση σας είναι σε πτώση;

• Η συναισθηματική σας κατάσταση βρίσκεται σε συνεχόμενη ένταση και εσείς στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης;

• Ονειρεύεστε ότι κάποια μέρα η ζωή σας θα φτιάξει και θα γίνει ονειρική από μόνη της;

Τότε είναι ίσως ο καιρός να ξαναπάρετε τη ζωή σας χέρια σας!

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

1. Αναγνωρίστε το γεγονός ότι έχετε «εξάρτηση» στον σύντροφό σας και δεν τολμάτε να του εκφράσετε τα συναισθήματα σας από φόβο μήπως τον χάσετε. Ζητήστε την βοήθεια ενός ειδικού αν το πρόβλημα είναι μεγάλο και σας δημιουργεί δυσφορία ή την συμβουλή ενός φίλου που εμπιστεύεστε για το πώς θα πάρετε σιγά – σιγά το κοντρόλ της ζωή σας.

2. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσετε ότι για το μόνο άτομο που είστε υπεύθυνοι για το πώς νιώθει είστε εσείς, κανείς άλλος!!! Δεν μπορείτε σε κανέναν άλλον να επιβάλλετε πως θα νιώθει κάποια συγκεκριμένη στιγμή… Το ίδιο όμως ισχύει και για εσάς!!! Μόνο εσείς είστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα σας… κανείς άλλος!

3. Αμφισβητήστε τους φόβους σας για μοναξιά, εγκατάλειψη, απαξίωση. Επειδή το σκέφτεστε δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια. Βλέπετε την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα των ακραίων συναισθημάτων, οπότε είναι σίγουρο ότι θα είναι παράλογη!

4. Όσο και να επιθυμούμε κάποιον δεν μπορεί να είναι η μοναδική ενασχόληση μας όλη την ημέρα. Καλό θα ήταν να βρίσκαμε πράγματα που μας ευχαριστούν και μας δίνουν χαρά να κάνουμε για να μην είμαστε κρεμασμένοι στο τηλέφωνο... 

ή στα χείλη του και να περιμένουμε να μας πει μια λέξη για να ενεργοποιηθούμε, αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε, ακόμα και να κοντρολάρουμε τα συναισθήματα μας και εξαρτώμαστε ολοκληρωτικά από τον άλλον!

5. Γνωρίστε κόσμο και κάντε καινούργιους φίλους. Γραφτείτε σε μία σχολή χορού, στο γυμναστήριο ή βγάλτε την ατζέντα σας και τηλεφωνήστε σε φίλους και γνωστούς που έχετε παραμελήσει και ζητήστε να συναντηθείτε για να τα πείτε. 

Έτσι θα δημιουργήσετε ένα υποστηριχτικό περιβάλλον και δεν θα νιώθετε έρμαιο των πράξεων του άλλου και της επίδρασης του επάνω σας.

6. Μάθετε να αναγνωρίζετε τα συναισθήματα σας. Όταν κρέμεστε στο τηλέφωνο και περιμένετε να σας τηλεφωνήσει ο άλλος, υποφέρετε από ανασφάλεια και όχι μόνο. Σταματήστε να πληγώνετε τον εαυτό σας! Αναγνωρίστε το πρόβλημα και ζητήστε βοήθεια για να βρείτε μία λύση.

7. Απομακρυνθείτε από αυτούς που θέλουν να σας εξουσιάζουν. Έχουν πρόβλημα τόσο αυτοί αλλά και εσείς που μένετε σε μία τόσο τοξική σχέση.

Σκεφτείτε… τι σας αξίζει πραγματικά; Να είστε δυστυχισμένοι και σε απόγνωση; Ή να είστε ισορροπημένοι και ευτυχισμένοι;

Η απάντηση είναι δική σας και απ’ αυτή θα εξαρτηθεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας!




Έφη Κεραμιδά
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Τι χρειάζεται να γνωρίζετε για να είστε ανεξάρτητοι ;

Τι χρειάζεται να γνωρίζετε για να είστε ανεξάρτητοι;
Τι γνώριζαν οι γιαγιάδες μας και κατάφεραν να επιβιώσουν σε καιρό πολέμου ή απόλυτης φτώχειας; Τι θα πρέπει να είμαστε ικανοί να κάνουμε μόνοι μας; Πως “έτρεχαν” τα σπίτια τους οι παλιές νοικοκυρές, τότε που δεν υπήρχαν μισθοί, ασφάλιση και συντάξεις και που μόνο η καλή διαχείριση των πόρων έφερνε την ευημερία; 

Το να γινόμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι είναι ένα σημαντικό εγχείρημα που θα μας κάνει να νιώθουμε πιο ελεύθεροι. Εάν προσθέσουμε και το ότι γλιτώνουμε πολλά χρήματα, τότε αξίζει εις διπλούν να μάθουμε ή μάλλον να θυμηθούμε πως είναι η ανεξάρτητη ζωή.

Εντοπίσαμε ένα ενδιαφέρον κείμενο το οποίο έχει αρχική πηγή τον ανενεργό πλέον ιστότοπο: fugazigr.wordpress.com. Σε αυτό το κείμενο λοιπόν, ο αρθρογράφος προτείνει μια σειρά από γνώσεις και πράγματα που θα έπρεπε να αποκτήσουμε ώστε να αντεπεξέλθουμε σε ένα ενδεχόμενο οικονομικό κραχ και χάος. 

Αν και αυτή η πιθανότητα δεν φαίνεται να είναι κοντά μας επί του παρόντος, ωστόσο η λίστα με αυτά που προτείνει είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ενδεχομένως να αξίζει να μάθουμε κάποια από αυτά, αν όχι όλα. Εξάλλου, ο σοφός λαός λέει «Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε».

Σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο, για να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε ένα οικονομικό κραχ ή μια παρόμοια κρίση θα πρέπει να μπορούμε:

– Να φτιάχνουμε προζύμι και ψωμί.

– Να αναγνωρίζουμε και να μαζεύουμε χόρτα.

– Να ανοίγουμε φύλλο. Σκέτες αλευρόπιτες, χορτόπιτες με κάθε είδους χόρτο που μπορεί να φαγωθεί, μακαρονόπιτες και πίτες με ό,τι να΄ναι, θα χορτάσουν πολλά στόματα.

– Να φτιάχνουμε τραχανά και χυλοπίτες. Σε τέτοιες ποσότητες που να μας βγάζουν ένα έτος. Ο τραχανάς και το σπασμένο σιτάρι μπορούν να αντικαταστήσουν το ρύζι μια χαρά, οι χυλοπίτες τα μακαρόνια.

– Να μαγειρεύουμε με ελάχιστα υλικά και να ανακυκλώνουμε τα περισσεύματα.

– Να ξέρουμε πως να κονσερβοποιούμε κάθε τροφή, να παστώνουμε και να “καπνίζουμε” κρέατα και ψάρια.

Τα παραπάνω, αν συνδυαστούν με ένα μικρό λαχανόκηπο, θα σώσουν την οικογένειά μας από την πείνα.

– Να χρησιμοποιούμε σωστά μια απλή (όχι ενεργειακή που προϋποθέτει ηλεκτρισμό) σόμπα.

– Να ανάβουμε σωστά και να μαγειρεύουμε σε φούρνο με ξύλα.

– Να φτιάχνουμε αλισίβα και τα δικά μας σαπούνια και απορρυπαντικά.

– Να φτιάχνουμε κεριά. Θα μας φωτίσουν τα βράδια και θα χρησιμοποιηθούν σαν προσανάμματα.

– Να ξέρουμε πώς πλένουμε στο χέρι τα ρούχα μας.

– Να είμαστε ικανοί να ράβουμε μόνοι τα ρούχα μας. Κρατήστε έτοιμα πατρόν που βρίσκετε σε περιοδικά από τώρα, για ρούχα που ράβονται απλά, σας ταιριάζουν και φοριούνται όλες τις εποχές. Ένα αμάνικο απλό φόρεμα θα φορεθεί το καλοκαίρι αλλά και το χειμώνα με μια μακρυμάνικη μπλούζα από μέσα.

– Να ξέρουμε να πλέκουμε ζεστά ρούχα.

– Να καθαρίζουμε πουλερικά και κυνήγι.

– Να γνωρίζουμε τα βασικά θεραπευτικά βότανα, πότε και πως συλλέγονται και πως χρησιμοποιούνται για κάθε πάθηση. Καλύτερα, να τα καλλιεργούμε μόνοι μας, ακόμα και σε γλάστρες.

– Να γνωρίζουμε τον κύκλο της βιοδυναμικής καλλιέργειας λαχανικών, από το στάδιο του σπορείου μέχρι τη συγκομιδή και την αποθήκευση νέων σπόρων.

Και συνεχίζει το κείμενο…

Καλό είναι να προμηθευτούμε συσκευές που δεν απαιτούν ηλεκτρισμό για να λειτουργήσουν καθώς και τις πρώτες ύλες για την παρασκευή των παραπάνω. 

Σίδερα κάρβουνου, λάμπες λαδιού, εργαλεία χειρός, κερί σε ικανοποιητικές για φωτισμό και φάρμακα, φυτίλια, μπλέντερ χειρός, πλάστες, γουδιά, σκάφες, κόσκινα για αλεύρι και τραχανά καθώς και βασικό εξοπλισμό για κυνήγι και ψάρεμα και ένα πολύ μεγάλο δοχείο για συλλογή βρόχινου νερού.

Μια παλιά ραπτομηχανή ή ένα καλό σετ ραπτικής, μαλλί, φερμουάρ, κουμπιά και προμήθειες υφασμάτων. Με λίγα ευρώ, θα μπορείτε να ράψετε για την οικογένειά σας και για το σπίτι σας ότι θα χρειαστείτε τα επόμενα χρόνια.

Στην αποθήκη μας, θα πρέπει να έχουμε καυστική ποτάσα ή σόδα, μαγειρική σόδα με το κιλό για άπειρες χρήσεις, βόρακα, αιθέρια έλαια, αλεύρι (ή ακόμα καλύτερα ένα χειροκίνητο μύλο και σιτάρι σε σακιά που λήγει μετά από είκοσι χρόνια), μέλι, ζάχαρη, αλάτι, λάδι, βάζα και καπάκια για κονσέρβες. 

Και σπόρους για όσους έχουν ένα κομμάτι γης. Κι αν δεν έχετε, μπορείτε να φυτέψετε σχεδόν τα πάντα σε γλάστρες, στο μπαλκόνι ή την ταράτσα. Όρεξη να υπάρχει.

Τα είδη υγιεινής μιας χρήσης των βρεφών και των γυναικών μπορούν να αντικατασταθούν από τώρα με υφασμάτινα που πλένονται και ξαναχρησιμοποιούνται. Στέγη, θέρμανση, τροφή, ρουχισμός και φάρμακα είναι όλα όσα χρειαζόμαστε.

Και καταλήγει ο συγγραφέας…

Άλλωστε, πολλά από τα παραπάνω θα μας ωφελήσουν σε καιρούς που το χρήμα δε θα έχει αξία, η ανταλλαγή και η προσφορά όμως γνώσεων, σπόρων, φαρμάκων και ρούχων θα έχουν αξία ανεκτίμητη.

Εντάξει, δεν χρειάζεται να πανικοβληθούμε και να τρέξουμε στα μαγαζιά να κάνουμε προμήθειες. Αλλά η φιλοσοφία του κειμένου θεωρούμε ότι είναι σωστή προς την κατεύθυνση της ανεξαρτητοποίησής μας όσο το δυνατόν περισσότερο από το σύστημα.




Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου…!!!!

Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου.

Μια μέρα ένας γιος πήγε να ζητήσει την συμβουλή του πατέρα του:

– Πατέρα, δεν μπορώ να το κάνω πλέον αυτό, του είπε, – αυτές οι προπονήσεις μόνο με εξουθενώνουν και τίποτα δεν αλλάζει. Δεν είναι γραφτό μου να κάνω καριέρα ποδοσφαιριστή και το όνειρό μου δεν θα γίνει πραγματικότητα.

Ο πατέρας κοίταξε με συμπόνια τον γιό του και του είπε:

– Ξέρεις παιδί μου, κάθε άνθρωπος στη ζωή έχει κάποιο όνειρο, κάποιο στόχο. Υπάρχουν εκείνοι που μας ορίζουν τι να κάνουμε επειδή αυτή είναι η δουλειά τους. Πρέπει να παλέψουμε γι’αυτό που πιστεύουμε, για αυτό που αισθανόμαστε. Σε αντίθετη περίπτωση θα διαλυθείς. Μια για πάντα.

Ο πιο εύκολος δρόμος είναι να παραιτηθείς από τα πάντα και να μην φτάσεις μέχρι το τέλος, επειδή το μονοπάτι είναι δύσβατο και δεν είμαστε μαθημένοι στις δυσκολίες. Θέλουμε τα πάντα να είναι εύκολα και να πραγματοποιούνται με την μία. 

Οι ευχές χωρίς πράξη εξαφανίζονται! Έτσι πεθαίνουν τα όνειρα μας και οι στόχοι μας χάνονται.

Σταδιακά, η ζωή μας γίνεται ρηχή χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Κάποια μέρα, προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να αρχίσουμε τα πάντα από την αρχή, περιμένουμε εκείνη την ημέρα που θα αλλάξει η ζωή μας. Αλλά πάλι συναντάμε νέα εμπόδια και απογοητευόμαστε. Έτσι καταλήγουμε στην απελπισία.

Πρέπει πάντα να θυμάσαι ένα πράγμα: ποτέ να μην παραιτείσαι από τον αγώνα, την μάχη. Δεν έχει σημασία αν έχεις χάσει μία ή δεκάδες μάχες. Η ζωή συνεχίζεται! Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου – τεμπελιά, φόβος, αμφιβολία, αναποφασιστικότητα. 

Να γίνει πολεμιστής για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, ιππότης για τους στόχους σου και στρατιώτης για τις επιθυμίες σου. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και οι δυνάμεις που έχει ο καθένας μας μέσα του ανεξάντλητες. 

Ναι υπάρχουν στιγμές ψυχικής και σωματικής κούρασης και απογοήτευσης. Αλλά αυτές δεν πρέπει να είναι το τέρμα.




Τετάρτη 29 Μαρτίου 2023

Όταν ρίχνεις άγκυρες στο παρελθόν, δεν ζεις το παρόν…!!!!

Όταν ρίχνεις άγκυρες στο παρελθόν, δεν ζεις το παρόν
Κάπου διάβασα ότι «δεν μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν έχεις το κουράγιο να χάσεις την ακτή από τα μάτια σου..» Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι. Νομίζω δηλαδή.

Όταν ρίχνεις άγκυρες στο παρελθόν, δεν ζεις το παρόν, και έτσι δεν μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον. Ναι θέλει δύναμη το ξέρω. Το παλιό είναι γνώριμο, οικείο. Έχεις δεθεί, το έχεις συνηθίσει, ίσως και αγαπήσει. Και τώρα τι; 

Το παρατάμε και βάζουμε πλώρη για ένα άγνωστο καινούργιο, που δεν ξέρουμε αν θα αγαπήσουμε εξίσου; Όχι ακριβώς. Απλά μαθαίνουμε να κλείνουμε κεφάλαια, και δοκιμάζουμε να δημιουργήσουμε πάλι νέες πραγματικότητες.

Όπως τα χωματένια κάστρα που φτιάχναμε στις παραλίες, τα χαλούσαμε και φτου κι απ’ την αρχή! Δεν μας ένοιαζε και τόσο. Γιατί κατά βάθος ξέραμε ότι το υλικό είναι πάντα το ίδιο, τα δημιουργήματα αλλάζουν μόνο. 

Ναι είναι σαν μια μετακόμιση, όταν φεύγεις από ένα σπίτι που έχεις ζήσει πολλά, νιώθεις μια μικρή θλίψη, εκεί πέρα κατοικούν αναμνήσεις. 

Όμως τίποτε δεν μένει στατικό σε όλη τη δημιουργία, τα πάντα εξελίσσονται, τα πάντα πλάθονται, αναδιαμορφώνονται συνεχώς. Και η προσαρμοστικότητά μας σε αυτούς τους ρυθμούς, μας βοηθά να προχωράμε.




Πυκνώστε τον χρόνο…!!!!

Δεν χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει στις θεωρίες του Αϊνστάιν και των επιγόνων του για να καταλάβεις τι σχετικό πράγμα είναι ο χρόνος. Πόσο απατηλή στην ουσία, η μέτρηση του με το ρολόι και το ημερολόγιο.

Τις μετρημένες δεκαετίες που μας χαρίζονται στη γη κάμποσοι τις αφήνουν να κυλούν μέσα από τα χέρια τους. Κρατιούνται σε απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά, την καταιγίδα, τρέμουν το ρίσκο, ακολουθούν με το κεφάλι κάτω την πεπατημένη. 

Ο βίος τους μια διαρκής αγωνία μην στραβοπατήσουν ή πληγωθούν. Και την πιο επιπόλαια αμυχή την βαφτίζουν τραύμα ψυχικό, ηδονίζονται να τη ξύνουν ώστε να μην επουλωθεί ποτέ, να την επιδεικνύουν, να τρέχουν σε ειδικούς και να την αναλύουν - επί χρήμασι - ατέρμονα. 

«Στα πέντε η αδιαφορία της μητέρας μου με πλήγωνε… Στα δεκαπέντε μου ο πρώτος μου έρωτας με εγκατέλειψε…».

Καθήλωση ονομάζεται αυτό, αναμάσημα. Κι άμα δεν διαθέτεις το χάρισμα του Μαρσέλ Προυστ για να τη μετατρέψεις σε σπουδαίο έργο τέχνης καταντάς απλώς ένα γερασμένο παιδί που κυνηγιέται από φαντάσματα.

Άλλοι πάλι αρπάζουν τη ζωή από τα μαλλιά. Πυκνώνουν τον χρόνο. Δεν θρηνούν αέναα τις ήττες τους. Ούτε θρονιάζονται πάνω στις δάφνες τους ώσπου να μαραθούν εκείνες εντελώς. 

Ανακατεύουν διαρκώς την τράπουλα, κουνούν τα ζάρια και τα ξαναρίχνουν, ποντάροντας ό,τι έχουν και δεν έχουν, πανηγυρίζουν με εφηβικό ενθουσιασμό πρόσκαιρες νίκες. Ολέθρια τακτική αυτή για το καζίνο ή για το αυτοσχέδιο κουμάρι. Στο τέλος φεύγεις πανί με πανί. 

Προκειμένου όμως για τη ζωή, όπως κι αν παίξεις, ό,τι προφυλάξεις κι αν λάβεις, ο όλεθρος είναι προδιαγεγραμμένος. Αδήριτος. Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. 

«Όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη» μας έκλεινε το μάτι ο ρεμπέτης Γιάννης Παπαϊωάννου. Είτε - κατά τον καινούργιο συρμό - καταλήγουν αποτεφρωμένοι σε ένα κομψό βάζο. Είτε σκορπίζονται στον άνεμο με υπόκρουση το αγαπημένο τους τραγούδι.
Η Φώφη Γεννηματά ανήκε αναμφίβολα στη δεύτερη κατηγορία. Κοιτάζοντας τις τελευταίες της δημόσιες εμφανίσεις, στη Βουλή, στην προεκλογική εκστρατεία για τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, αναρωτήθηκα τι θα έπραττε εάν γνώριζε ότι τής απομένουν ελάχιστες εβδομάδες. Η απάντησή μου προέκυψε σχεδόν ακαριαία. Τα ίδια ακριβώς. 

Θα εξακολουθούσε να κινείται όπως η ίδια είχε επιλέξει. Να αγκαλιάζει ανθρώπους, δικούς της και ξένους. Να εκπονεί σχέδια, τακτικές, στρατηγικές, Να ποτίζει με όση ικμάδα τής απέμενε τα όνειρά της. 

Τίποτα απολύτως δεν θα άλλαζε. Σάμπως να είχε στη διάθεσή της άπλετο μέλλον.

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι ο θεράπων ιατρός οφείλει να ενημερώνει τον βαρέως πάσχοντα μέχρι λεπτομέρειας. Σχετικά με την ωρολογιακή βόμβα που οσονούπω θα εκραγεί και θα τον αφανίσει. Για την αντίστροφη μέτρηση – τικ, τοκ, τικ, τοκ – προς τον θάνατο. Ώστε να κάνει, λένε, ο άρρωστος τα κουμάντα του. Να λάβει τις ύστατες αποφάσεις.

Μπούρδες.

Κανείς – μου έλεγε ένας φίλος μου, γεραρός συμβολαιογράφος – δεν έσκισε και ξανάγραψε τη διαθήκη του, δεν ανέτρεψε την τελευταία του βούληση επειδή τού είπαν ή κατάλαβε πως το τέλος ζύγωνε. Κανείς επίσης δεν άλλαξε δραματικά τον τρόπο της ζωής του. Γίνεται ο πουριτανός διονυσιαστής στο χείλος του τάφου; Ο συντηρητικός επαναστάτης; Μονάχα σε απλοϊκά σενάρια ταινιών της σειράς.

Ασε που όσο και αν προχωρήσει η επιστήμη, τα έσχατα της ζωής ημών θα καλύπτονται από ομίχλη. Από παρηγορητική – ενίοτε και ελπιδοφόρα – αβεβαιότητα. Το 1968, ο Γιάννης Ρίτσος διαγνώστηκε με καρκίνο. Χειρουργήθηκε και επέστρεψε στην εξορία. Έζησε είκοσι δύο χρόνια ακόμα.

Να ρουφάς κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Και ταυτόχρονα η πρώτη σου. Το είπε με εξαίσιο τρόπο ο Βίβιαν Λι –ως Σκάρλετ Ο’Χάρα- στο «Όσα παίρνει ο άνεμος». «Tomorrow is another day…”




Χρήστος Χωμενίδης
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Γιατί οτιδήποτε αρνητικό μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε θετικό ;

Γιατί οτιδήποτε αρνητικό μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε θετικό;

Η κριτική από τον εργοδότη, ένας διαπληκτισμός μ’ ένα φίλο, η αδιαφορία ενός συνεργάτη ή η διαφωνία με τους γονείς, τα αρνητικά συναισθήματα που δημιουργούνται σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε την αρμονία και τους επαίνους πολλών εβδομάδων και ίσως μηνών. 

Ξεχνάμε πολύ εύκολα και γρήγορα τις φορές που μας έχουν επαινέσει, συγχαρεί ή επιβραβεύσει για το ταλέντο, τη δημιουργικότητα, την υπομονή ή την ειλικρίνειά μας. 

Οι φορές όμως που μας αποκάλεσαν αργούς, ανίδεους, τεμπέληδες ή εγωιστές μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας για πάρα πολύ καιρό, ίσως χρόνια. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;

Εξ’ αιτίας της χημείας και συγκεκριμένα των ορμονών που παράγουν τα όργανά μας, οι οποίες ελέγχουν ποικίλες δραστηριότητες του οργανισμού μας.

Όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο, όταν μας κριτικάρουν, όταν φοβόμαστε, όταν βιώνουμε συνθήκες πίεσης ή όταν μας απορρίπτουν και μας μειώνουν, ο οργανισμός μας παράγει κορτιζόλη, μία ορμόνη η οποία αποτελεί μέρος του αρχέγονου μηχανισμού «μάχης ή φυγής» απέναντι στους κινδύνους και ενεργοποιεί συμπεριφορές προστασίας ή σύγκρουσης. 

Το πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το γεγονός πως ο εγκέφαλος δεν μπορεί να αναγνωρίσει κατά πόσο μία κατάσταση κινδύνου είναι αληθινή ή όχι, με αποτέλεσμα να ενεργοποιεί τον μηχανισμό αυτό κάθε φορά που αγχωνόμαστε για κάτι απλό, αυξάνοντας τα επίπεδα της κορτιζόλης. 

Η επίδραση της συγκεκριμένης ορμόνης μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από 26 ώρες και λειτουργεί σε αλληλεπίδραση με όσα αισθανόμαστε, όσο περισσότερο εστιάζουμε στο φόβο μας, τόσο μεγαλύτερη είναι η επίδρασή της.

Από την άλλη πλευρά, τα θετικά σχόλια και συναισθήματα καθώς και η αποδοχή που λαμβάνουμε δημιουργούν επίσης μία χημική αντίδραση. 

Προκαλούν την παραγωγή οξυτοκίνης, μίας ορμόνης η οποία βοηθά στη θεμελίωση μόνιμων δεσμών, γεννά συναισθήματα εμπιστοσύνης και γενναιοδωρίας, μειώνει το φόβο, αυξάνει την ικανότητά μας για επικοινωνία και συνεργασία και είναι αγχολυτική. 

Αλλά η οξυτοκίνη μεταβολίζεται πολύ γρηγορότερα από την κορτιζόλη, κι έτσι η επίδρασή της δεν είναι ούτε τόσο μεγάλη όσο της κορτιζόλης, ούτε τόσο μακροχρόνιας διάρκειας.

Αυτές οι χημικές αλληλεπιδράσεις είναι ο λόγος για τον οποίο είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να είμαστε περισσότερο συνειδητοί στην επικοινωνία και την συμπεριφορά μας. 

Συμπεριφορές που αυξάνουν τα επίπεδα κορτιζόλης, μειώνουν την κοινωνική μας νοημοσύνη και την ικανότητά μας να συνδεθούμε με τους άλλους, να επικοινωνήσουμε εποικοδομητικά και να συμπάσχουμε. 

Αντιθέτως συμπεριφορές που ευνοούν την αύξηση της οξυτοκίνης μας βοηθούν να λειτουργούμε με ευαισθησία και ενσυναίσθηση, αυξάνοντας έτσι τον δείκτη της συναισθηματικής νοημοσύνης μας.




Certified Professional Coach,

Σε τι χρειάζονται τα συναισθήματα ?

Όλα τα συναισθήματα είναι, ουσιαστικά, προτροπές για δράση, στιγμιαία σχέδια για την αντιμετώπιση της ζωής που η εξέλιξη έχει σταλάξει μέσα μας. Η ίδια η ρίζα της λέξης «συναίσθημα» (emotion, όπως αντίστοιχα στα λατινικά είναι το ρήμα motere κινώ) υπονοεί ότι η ενυπάρχει τάση για κίνηση, για δράση.

Το ότι τα συναισθήματα οδηγούν σε πράξεις γίνεται σαφές αν παρατηρήσουμε τα παιδιά ή τα ζώα. Μονάχα στους «πολιτισμένους» ενήλικες, απ’ όλο το ζωικό βασίλειο, μπορεί να συναντήσουμε αυτή τη χτυπητή «ανωμαλία», να δούμε δηλαδή συναισθήματα (θεμελιώδεις παραινέσεις για δράση) αποκομμένα από τη φυσιολογική τους αντίδραση.

Στο συναισθηματικό μας ρεπερτόριο κάθε συναίσθημα παίζει ένα μοναδικό ρόλο, όπως αποκαλύπτεται από τη διακεκριμένη βιολογική τους σύσταση. Με νέες μεθόδους διείσδυσης στο σώμα και στον εγκέφαλο, οι ερευνητές ανακαλύπτουν περισσότερες ψυχολογικές λεπτομέρειες σχετικά με το πώς κάθε συναίσθημα προετοιμάζει το σώμα για ένα εντελώς διαφορετικό είδος αντίδρασης.
• Με το θυμό το αίμα κυλάει προς τα χέρια και μας διευκολύνει να πιάσουμε ένα όπλο ή να επιτεθούμε σε κάποιον εχθρό. Οι παλμοί της καρδιάς αυξάνονται και μια έκρηξη ορμονών (όπως η αδρεναλίνη) προκαλεί μια ενέργεια τόσο έντονη που να οδηγεί σε κάποια ενεργό δραστηριότητα.

• Με το φόβο το αίμα οδεύει προς τους μεγάλους σκελετικούς μύες, για παράδειγμα στα πόδια, κάνοντας πιο εύκολο το τρέξιμο. ως εκ τούτου, το πρόσωπο «πανιάζει», καθώς το αίμα στραγγίζει απ’ αυτό (έτσι δημιουργείται η αίσθηση ότι «παγώνει το αίμα») Ταυτόχρονα το σώμα ψύχεται, έστω και στιγμιαία, αφήνοντας πιθανώς στο άτομο το χρόνο να εκτιμήσει κατά πόσο η φυγή θα ήταν η ενδεδειγμένη αντίδραση. 

Τα κυκλώματα στα συγκινησιακά κέντρα του εγκεφάλου προκαλούν μια έκκριση ορμονών που θέτουν το σώμα σε γενική επιφυλακή, κάνοντας το ευερέθιστο και έτοιμο για δράση, ενώ η προσοχή συγκεντρώνεται στην άμεση απειλή, για να εκτιμηθεί καλύτερα η προτιμητέα αντίδραση.

• Μια από τις βασικές βιολογικές μεταβολές στην ευτυχία είναι η αυξημένη δραστηριότητα σε κάποιο εγκεφαλικό κέντρο που αναχαιτίζει τα αρνητικά συναισθήματα, αυξάνοντας τη διαθέσιμη ενεργητικότητα, και που κατευνάζει αυτά που προκαλούν ανήσυχες σκέψεις. 

Ωστόσο δεν υπάρχει ιδιαίτερη μεταβολή στη βιοσωματική κατάσταση του ανθρώπου, εκτός από μια γενική ηρεμία, η οποία κάνει το σώμα να συνέρχεται γοργά από τη βιολογική αναστάτωση των ανησυχητικών συγκινήσεων. 

Αυτή η κατάσταση προσφέρει στο σώμα τις προϋποθέσεις για να ξεκουραστεί γενικά, αλλά και να οπλιστεί με την ετοιμότητα και τον ενθουσιασμό για οποιαδήποτε δραστηριότητα καθώς και να πολεμήσει για την επίτευξη μιας μεγάλης ποικιλίας στόχων.

• Η αγάπη, τα τρυφερά συναισθήματα και η σεξουαλική ικανοποίηση συνεπάγονται τη διέγερση του παρασυμπαθητικού, του βιοσωματικού αντίποδα της δραστηριοποίησης που υποκινείται από το φόβο και το θυμό και είναι γνωστή ως αντίδραση «μάχης ή φυγής». 

Το παρασυμπαθητικό πρότυπο, που αποκαλείται «αντίδραση της χαλάρωσης», είναι ένα σύνολο σωματικών αντιδράσεων που προκαλεί μια γενική κατάσταση ηρεμίας και ικανοποίησης, διευκολύνοντας τη συνεργασία.

• Το ανασήκωμα των φρυδιών από έκπληξη επιτρέπει να αποκτήσουμε μια ευρύτερη οπτική ακτίνα και αφήνει να πέσει περισσότερο φως πάνω στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Αυτό συμβάλλει στην ευρύτερη πληροφόρηση γύρω από το αναπάντεχο γεγονός, διευκολύνοντας μας να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει και να αποφασίσουμε το πιο ενδεδειγμένο σχέδιο δράσης.

• Σ’ όλο τον κόσμο μια έκφραση αηδίας φαίνεται ίδια και μεταδίδει το ίδιο ακριβώς μήνυμα. κάτι επιτίθεται στη γεύση ή στην όσφρηση μας, κυριολεκτικά ή και μεταφορικά. 

Η έκφραση του προσώπου που υποδηλώνει αηδία — το πάνω χείλος στραβώνει προς τα πλάγια και η μύτη ρυτιδιάζει ελαφρά— υπαινίσσεται μια αρχέγονη απόπειρα, όπως παρατήρησε ο Δαρβίνος, να κλείσουμε τα ρουθούνια αποφεύγοντας μια ενοχλητική οσμή, ή να φτύσουμε ένα δηλητηριώδες φαγητό.

• Μια βασική λειτουργία της λύπης είναι ότι μας βοηθάει να προσαρμοζόμαστε σε μια σημαντική απώλεια, όπως το θάνατο κάποιου πολύ κοντινού μας προσώπου, ή σε μια άλλη μεγάλη απογοήτευση. Η λύπη προκαλεί ελάττωση της ενέργειας και του ενθουσιασμού μας για τις δραστηριότητες της ζωής, ιδιαίτερα για διασκέδαση και απολαύσεις, και όσο βαθαίνει και πλησιάζει την κατάθλιψη, 

Σε τι χρειάζονται τα συναισθήματα? επιβραδύνει τη διαδικασία του μεταβολισμού του σώματος. Αυτή η εσωστρεφής απομόνωση μας δίνει την ευκαιρία να θρηνήσουμε μιαν απώλεια ή μια χαμένη ελπίδα, να συλλάβουμε τις συνέπειες της στη ζωή μας και, καθώς επανέρχεται η ενεργητικότητα μας, να σχεδιάσουμε ένα νέο ξεκίνημα. 

Αυτή η απώλεια ενέργειας πιθανότατα κράτησε τους θλιμμένους —και κατά συνέπεια ευάλωτους — προγόνους μας κοντά στις σπηλιές τους, όπου σίγουρα ήταν πιο ασφαλείς. Αυτές οι βιολογικές τάσεις για δράση διαμορφώνονται περαιτέρω από την εμπειρία μας στη ζωή και την κουλτούρα μας. Για παράδειγμα, σε όλο τον κόσμο η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου προξενεί λύπη και πόνο. 

Ο τρόπος όμως που εξωτερικεύουμε τη θλίψη μας και εκδηλώνουμε τα συναισθήματα μας -ή το πώς τα κρύβουμε από τους άλλους για να τα βιώσουμε μόνοι— διαμορφώνεται από την παιδεία, όπως συμβαίνει με τα άτομα που εμπίπτουν στην κατηγορία των «αγαπημένων προσώπων», για τα οποία πενθούμε.

Η παρατεταμένη περίοδος της εξέλιξης, κατά τη διάρκεια της οποίας σφυρηλατήθηκαν αυτές οι συναισθηματικές αντιδράσεις, υπήρξε σίγουρα μια πραγματικότητα πιο σκληρή από οποιαδήποτε έζησε ποτέ η φυλή των ανθρώπων από την αυγή της καταγεγραμμένης ιστορίας. 

Υπήρξε μια εποχή όπου πολύ λίγα νήπια αξιώνονταν να φθάσουν στην παιδική ηλικία και πολύ λίγοι ενήλικες ξεπερνούσαν τα τριάντα τους χρόνια. Ήταν η εποχή που οι εισβολείς μπορούσαν να επιτεθούν κάθε στιγμή, τότε που τα καπρίτσια της ξηρασίας ή της πλημμύρας σήμαιναν άμεσα λιμό ή επιβίωση. 

Αλλά, με την εμφάνιση της γεωργίας και τη δημιουργία των πρώτων ανθρώπινων κοινωνιών, οι πιθανότητες υπέρ της επιβίωσης άρχισαν να αυξάνονται σημαντικά. Κατά τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, όσο προόδευε το ανθρώπινο γένος, τόσο οι άγριες πιέσεις που εξασκούνταν πάνω στον πληθυσμό χαλάρωναν σταθερά. 

Αυτές οι ίδιες πιέσεις είχαν κάνει τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας τόσο ανεκτίμητες για την επιβίωση μας. Όσο αυτές εξασθενούσαν, τόσο εξασθενούσε και η αποτελεσματικότητα του συναισθηματικού μας ρεπερτορίου. 

Ενώ στα πολύ πολύ παλιά χρόνια, ο θυμός που προκαλούσε μια έντονη αντίδραση συχνά άφηνε και ευκαιρίες ή περιθώρια επιβίωσης, σήμερα ο θυμός μαζί μ’ ένα αυτόματο όπλο στα χέρια ενός δεκατριάχρονου φέρνει πολύ συχνά την καταστροφή.




Πηγή: Daniel Goleman Η συναισθηματική νοημοσύνη – Γιατί το “E Q” είναι πιο σημαντικό από το “I Q”?
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com