Γιατί χρειάζεται να διδάξουμε τον ακτιβισμό και στα παιδιά μας ;

Αν θέλουμε τα παιδιά μας, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν σκεπτόμενοι και αφοσιωμένοι πολίτες, χρειάζεται να τα βοηθήσουμε να γίνουν μέρος της κοινωνικής αλλαγής. Η Caroline Paul, ομιλήτρια του Ted, μοιράζεται σε άρθρο της την άγνοια που είχε ως παιδί για το θέμα του ακτιβισμού :

«Μεγάλωσα τρομοκρατημένη από την όξινη βροχή. Η έννοια από μόνη της ήταν τρομακτική. Πόσο όξινη ήταν; Και μπορούσε να μας κάψει; Τα άγρια ζώα θα γλύτωναν από αυτή; Οι γονείς μου δεν ήταν ακτιβιστές, αλλά καλοί πολίτες, ανακύκλωναν αυτά που μπορούσαν. 

Όταν έκανα τέτοιες ερωτήσεις σε επίσημα πρόσωπα, δεν έπαιρνα ιδιαίτερες απαντήσεις πέρα από τη σημασία του να προβληματιζόμαστε ακόμα και ως παιδιά. Και ούτε οι γονείς μου γνώριζαν άλλους τρόπους δράσης. Κάπως έτσι απογοητεύτηκα από τους μεγάλους.

Κοιτώντας ξανά το παρελθόν, εύχομαι να γνώριζα ορισμένες ακτιβιστικές πρακτικές. Αλλά και ακόμα περισσότερα: Εύχομαι να είχα διδαχθεί έννοιες, όπως προνόμιο και προκατάληψη σε τρυφερότερη ηλικία, αντί να προσπαθώ αδέξια να τις καταλάβω μέχρι την ενήλικη ζωή…».

Το ζήτημα του ακτιβισμού είναι αμφιλεγόμενο. Και αυτό, διότι έχουμε μια παραμορφωμένη κυρίως εικόνα για το τι εστί ακτιβισμός. Ακτιβιστής είναι αυτός που προσπαθεί να φέρει κοινωνική αλλαγή. 

Στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για ακτιβισμό, φανταζόμαστε ανθρώπους που συλλαμβάνονται, επειδή προσπαθούν να αλλάξουν με επαναστατικό τρόπο έναν άδικο γι’ αυτούς νόμο. Ίσως να σκεφτόμαστε και νεαρούς να κατεβαίνουν σε διαμαρτυρίες, ακόμα και να μπλέκονται σε επεισόδια.

Όμως, αν και οι ακραίες μορφές ακτιβισμού υφίστανται, αποτελούν ένα μικρό μέρος μιας μεγαλύτερης έννοιας. Ο ακτιβισμός περιλαμβάνει και ήσυχες, «σιωπηλές» πράξεις, που δεν κάνουν ειδήσεις στην τηλεόραση, περιλαμβάνει κυρίως την προσωπική ευθύνη. Ευθύνη για την κοινωνία, για το περιβάλλον, για τη ζωή, για τον πλανήτη και πρωτοβουλία για βελτίωση των συνθηκών και για δικαιοσύνη.

Και οι γονείς μάλλον θα σκεφτούν ότι θα πρέπει να «αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά», πιστεύοντας ότι αν τα διδάξουμε ακτιβισμό, θα πρέπει να λάβουν την ευθύνη και αυτή θα τους στερήσει το αυθόρμητο γέλιο και την ευτυχία τους. Ή μήπως νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουν και δεν αντιλαμβάνονται; Ακόμα κι αν πιστεύετε ότι κρατάτε μακριά τα παιδιά σας από δυσάρεστες ειδήσεις, δεν το καταφέρνετε. 

Τα παιδιά ακούνε και αφουγκράζονται τα πάντα και θέλουν να καταλάβουν, θέλουν κάποιον να τους εξηγήσει. Εξάλλου, πόσο προστατευμένα νομίζετε ότι είναι από την τηλεόραση, την εξωτερική πραγματικότητα και το διαδίκτυο;

Και έχουν επίσης την πλήρη ικανότητα να αναστατώνονται από όσα αντιλαμβάνονται. Αυτό που εμείς οι ενήλικοι ονομάζουμε «κοινωνική δικαιοσύνη», εκείνα θα λένε «δίκαιο και άδικο». Οι επιστημονικές έρευνες μας δείχνουν ότι ακόμα και παιδιά 15 μηνών καταλαβαίνουν την δίκαιη και άδικη μεταχείριση: καταλαβαίνουν ποιο από τα παιδιά παίρνει περισσότερα δώρα ή λιγότερο έπαινο.

Και σίγουρα έννοιες όπως ο ρατσισμός, ο σεξισμός κλπ. Μπορεί να είναι περίπλοκες έννοιες, αλλά μπορούμε να τις απλοποιήσουμε ή να τους εξηγήσουμε ευκολότερες έννοιες, όπως το ζήτημα της ρύπανσης. Και χρειάζεται να πάμε και ένα βήμα παρακάτω• να διδάξουμε στα παιδιά πώς να πράττουν, την έννοια της προσωπικής ευθύνης ή του εθελοντισμού.

Και υπάρχουν τόσα άλλα οφέλη που μπορούν να λάβουν τα παιδιά μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ο ακτιβισμός θα τους μάθει πραγματικές κοινωνικές δεξιότητες, όπως σχεδιασμό, στρατηγική, επικοινωνία και ομαδικό πνεύμα. Ακούγοντας τις εμπεριστατωμένες συζητήσεις των ενηλίκων, διαμορφώνουν τις δικές τους απόψεις.

Και είναι σημαντική η φυσική παρουσία και η αλληλεπίδραση και όχι το διαδίκτυο. Στην εποχή που ζούμε τα 7χρονα παιδιά περνούν κατά μέσο όρο τεσσεράμισι ώρες κάθε μέρα μπροστά από οθόνες και εξελίσσονται σε εφήβους που είναι λιγότεροι κοινωνικοί, περισσότερο καταθλιπτικοί και καθόλου ενσυναισθητικοί. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε αυτές τις συνθήκες;

Photo: Author/Depositphotos

enallaktikidrasi.com

Όλα τα μάθαμε λάθος...!!!!

Από μικροί εκπαιδευτήκαμε να ακολουθούμε τα «πρέπει» και τα «θέλω» των άλλων.

Πρώτα των γονιών μας, μετά των δασκάλων, αργότερα των συντρόφων, των φίλων μας, της κοινωνίας και της πολιτείας.

Διαμορφώσαμε τις συμπεριφορές, την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μας, ανάλογα με το περιβάλλον, τις συνθήκες, τους ανθρώπους που συναναστραφήκαμε και όχι σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας αξίες και τα δικά μας θέλω.

Γιατί….

Μάθαμε για την ελευθερία από ανθρώπους που ήταν δέσμιοι των συμβάσεων σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Που δεν είχαν την δυνατότητα να δρουν κατά βούληση. Αιχμάλωτοι της ανιδιοτέλειας, της μικροπρέπειας και των συμβιβασμών, προσδοκώντας προσωπικά οφέλη.

Μάθαμε για την δικαιοσύνη από ανθρώπους που την καταπατούσαν που δεν την σέβονταν, που την χρησιμοποιούσαν από την θέση ισχύος που κατείχαν, σαν υποχείριο όργανό τους. Έτσι μάθαμε και εμείς να την αμφισβητούμε και να μην την εμπιστευόμαστε.

Μάθαμε για την δημοκρατία από ανθρώπους που δεν την υπηρέτησαν ποτέ, μόνο την επικαλούνταν. Ο ένας την τράβαγε από εδώ, ο άλλος την τράβαγε από εκεί, την έκαναν κουρελού. Και στο όνομα αυτής της ξεσκισμένης δημοκρατίας διέπρατταν τα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Μάθαμε για την αλήθεια από ανθρώπους που δεν ήταν ειλικρινείς, που έκρυβαν πράγματα πρώτα και κύρια από τον εαυτό τους και μετά από τους άλλους. Που το ψέμα ήταν κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα τους και η σκάλα αναρρίχησής τους σε αξιώματα.

Μάθαμε το δίκαιο από ανθρώπους που το έκαναν πλαστελίνη στα χέρια τους και το έπλαθαν κατά πως τους βόλευε. Του έδιναν το δικό τους σχήμα, την δική τους μορφή, το δικό τους μπόι, αυτό που τους συνέφερε. Έτσι μάθαμε ότι: «Κανείς δεν πήγε μπροστά με τον σταυρό στο χέρι», έτσι πορευτήκαμε και εμείς.

Μάθαμε για την τιμή από ανθρώπους που δεν είχαν τσίπα και φιλότιμο πάνω τους. Που απαιτούσαν την τιμή από τους άλλους και όχι από τους εαυτούς τους.

Την τιμή δεν την έβλεπαν σαν αξία. Την χλεύαζαν.

Μάθαμε για το καθήκον από ανθρώπους που αγνοούσαν την έννοια της θυσίας και της προσφοράς. Που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν την διαφορά του από το συμφέρον.

Μάθαμε για την ιδεολογία από ανθρώπους που δεν είχαν οράματα. Που δεν τους ενδιέφερε ένας καλύτερος κόσμος, ένα καλύτερο αύριο. Που σαν μοναδικό στόχο είχαν την δική τους άνοδο με οποιονδήποτε τρόπο, την δική τους επικράτηση και επιβίωση.

Μάθαμε για την επανάσταση από επαναστάτες της πορδής.

Από ανόητους φαφλατάδες που στην πρώτη δυσκολία έβαζαν την ουρά κάτω από τα σκέλια. Που μαζί με τα λάβαρα της επανάστασης είχαν έτοιμη και την τιμή πώλησής της. Που γίνονταν χειρότεροι καθεστωτικοί από εκείνους που ήθελαν να ανατρέψουν.

Μάθαμε για την ευθύνη από ανθρώπους που ελάχιστα τους ενδιέφερε η συμμετοχή, το χρέος απέναντι στον άλλον, στον γείτονα, στην κοινωνία.

Που δεν είχαν πει ποτέ: «Φταίω. Έχω και εγώ ευθύνη».

Μάθαμε για την συνείδηση από ανθρώπους που δεν είχαν ηθικά διλήμματα, που αρνούνταν να υπηρετήσουν αρχές, ανθρώπινες αξίες και το δίκαιο.

Μάθαμε για το ήθος από ανθρώπους που η αρετή ήταν άγνωστη λέξη γι αυτούς και δεν ήταν μέσα στα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Που δεν είχαν αμερόληπτη και τίμια συμπεριφορά.

Μάθαμε για τον πόνο από ανθρώπους που για να κάνουν καριέρες δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα. Καρδιά από πέτρα. Χωρίς ευαισθησίες και συναισθήματα.Που πατούσαν για να ανέβουν πάνω στην δυστυχία των άλλων, που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι είχαν προκαλέσει.

Μάθαμε την χαρά από ανθρώπους που τα έζησαν όλα μισά. Μισή ευτυχία, μισό χαμόγελο, μισή απόλαυση. Όλα μισά, μέσα στην μετριότητα. Νιώσαμε την χαρά σε λάθος πράγματα. Αναδείξαμε το σαχλό, ωραιοποιήσαμε το σάπιο και μετά αναρωτιόμαστε τι μας βρωμάει.

Ξεχνώντας αυτό που έλεγε ο Α. Αϊνστάιν «Μην πασχίζεις να γίνεις άνθρωπος επιτυχίας, αλλά άνθρωπος αξίας.» Και θα καταδειχθεί βεβαίως η γελοιότητά μας, που μάθαμε τα πάντα για τις τιμές, αλλά τίποτε για τις αξίες.

Παγιδευτήκαμε σε θεωρίες, απόψεις και ιδέες που απείχαν πολύ από μας.

Αναγκαστήκαμε να ακολουθούμε το κοπάδι, να μη διαφέρουμε, να μην αντιδρούμε.Ακόμα και τον έρωτα τον μάθαμε από ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν, που δεν συστήθηκαν μαζί του ουσιαστικά ποτέ, που τον ταύτισαν με την ανηθικότητα, με το πρόστυχο, το χυδαίο, θεωρώντας τον μέσα στην άγνοια τους ντροπή.

Οι περισσότεροι τον έμαθαν ενοχικά, φοβικά.

Κάποιο άλλοι «φτηνά».

Και λίγοι τον έζησαν πραγματικά.

Έτσι πνίξαμε το παιδί που είχαμε μέσα μας, τον δικό μας εαυτό.

Μέχρι που έρχεται μια στιγμή έστω και αργά και τα φέρνει όλα τούμπα.

Σε βγάζει από το τέλμα και κάνεις την επανάσταση σου.

Αντιστέκεσαι σε όλα αυτά.

Θέλεις πίσω αυτά που έχασες.

Αρνείσαι πια να απορρίψεις την αθωότητα, την χαρά, την ενέργεια και τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού.

Και ξυπνά το παιδί που υπάρχει ακόμα μέσα σου.

Που λαχταρά να πάρει αέρα

Να ζήσει …

Και από απλός θεατής γίνεσαι πρωταγωνιστής στο έργο της ζωής.

Εσύ πια προσπαθείς να ελέγχεις το παιχνίδι.

Γίνεσαι κύριος του εαυτού σου και τους στέλνεις όλους στον διάολο. 

Χρήστος Μπουσιούτας

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Ευτυχία είναι ένας πρωινός καφές, ένα ηλιοβασίλεμα με τα αγαπημένα σου χρώματα…!!!!

Ήρθα ξανά αγαπημένο μου πλάσμα,να σου μιλήσω για τα όμορφα.

Πάλι χάνεσαι και δε μ’αρέσει!

Συχνά σε πιάνω να σκέφτεσαι πως δεν είσαι ευτυχισμένος

και πως θα ήθελες να συμβαίνουν πράγματα στην ζωή σου που θα σου χαρίσουν την ευτυχία.

Κάνε ένα βήμα πίσω και άκου με.

Η ευτυχία σου είσαι εσύ.

Πρώτα απ’όλα να είσαι ευτυχισμένος που ξύπνησες και σήμερα (το θεωρούμε δεδομένο βλέπεις, όμως ο διπλανός σου ίσως παλεύει για να ξυπνά υγιής).

Έπειτα δες, είναι κάποια τόσο μικρά πράγματα που έχεις και δεν τους δίνεις σημασία.

Ευτυχία είναι ένας πρωινός καφές που μοσχοβολάει, ένα ηλιοβασίλεμα που είδες και είχε τα αγαπημένα σου χρώματα.

Είναι ένα βράδυ που περνούσες όμορφα και χόρεψες σα να μην σε κοιτούσε κανείς.

Ευτυχία θα πω εγώ,είναι το μαλακτικό στα ρούχα,που μυρίζει «μαμά».

Η ψυχή σου βλέπεις έχει ανάγκη απο μικρές μα δυνατές τζούρες ευτυχίας.

Χάρισε της απλόχερα ότι χρειάζεται, το αξίζεις!

Γέμισε τις μέρες σου όπως εσύ θέλεις,κάνε πράγματα που αγαπάς.

Φρόντισε οι πράξεις σου κάθε μέρα να σε κάνουν περήφανο.

Χαμόγελα σε έναν άγνωστο, φτιάξτου τη μέρα!

Δώσε νερό και φαγητό στο αδέσποτο της γειτονιάς σου,θα σου το ανταποδώσει με μια τεράστια γλυψιά (είναι το «ευχαριστώ» του).

Κάνε κάτι μικρό μα και μεγάλο ταυτόχρονα.

Είναι όμορφο συναίσθημα το βράδυ που πέφτεις για ύπνο να γυρνάς απ’την άλλη και να νιώθεις πως σήμερα ήσουν υπέροχος άνθρωπος. Ήσουν νικητής.

Και επιτέλους, σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο!

Μην επιβαρύνεις άλλο την ψυχή και το μυαλό σου χωρίς ουσία.

Μάθε να απολαμβάνεις το τώρα και άσε το τι θα συμβεί ή το «τι θα συνέβαινε αν..», δεν μας αφορά!

Για το ξεκαθάρισμα, όλα τα παραπάνω δεν είναι κανένας απο αυτούς τους «Οδηγούς Ευτυχίας : 9+1 τρόποι για να γίνεται ευτυχισμένοι.» Όχι.

Ονόμασε το «η σωτηρία της ψυχής» αν θες, και επειδή – όπως τραγουδήθηκε - είναι πολύ μεγάλο πράγμα, βρες τη σωτηρία της ψυχής σου και προχώρα.

Να θυμάσαι, ζήσε την ζωή σου σα να είναι ένα θαύμα. Όντως είναι!

Photo: Author/Depositphotos

Συγγραφέας Κατερίνα Λεβαντή

enallaktikidrasi.com

Γιατί ηγέτες και μεγιστάνες χρησιμοποιούν «ΑΡΧΑΙΑ» ΚΙΝΗΤΑ ;

Μια σειρά από κορυφαία στελέχη εξακολουθούν να παραμένουν προσκολλημένοι σε ''αρχαία'' κινητά τηλέφωνα, τα οποία έχουμε ξεχάσει από χρόνια ότι υπάρχουν.

Από τα ξεχασμένα κινητά τηλέφωνα ένα είναι αυτό που ξεχωρίζει : το Nokia 6310. Το μοντέλο αυτό, παρόλο που έχει σταματήσει να πωλείται εδώ και έξι χρόνια, είναι σύμφωνα με τους Financial Times το αγαπημένο κινητό πολλών όπως : 

ο Μάρτιν Σουλτς πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο μεγιστάνας Φίλιπ Γκριν και ο διευθύνων σύμβουλος της μεγαλύτερης εταιρείας ενδυμάτων στην Βρετανία Τζούλιαν Ντάνκερτον, όπως αναφέρει το strange.

Γιατί όμως οι παγκόσμιοι ηγέτες χρησιμοποιούν αυτή την απαρχαιωμένη τεχνολογία τη στιγμή που γύρω τους όλοι έχουν smartphone;

«Ο κυριότερος λόγος είναι ότι τα συγκεκριμένα κινητά φτιάχτηκαν για να αντέχουν. Έχουνε μεγάλη διάρκεια ζωής της μπαταρίας, δεν χακάρονται, δεν έχουν emails – δεν βομβαρδιζόμαστε με emails κάθε λεπτό – και έτσι μπορώ να είμαι καλυτερα συγκεντρωμένος» λέει ο Τζούλιαν Ντάνκερτον. 

https://voliotaki.blogspot.com

Γιατί μας το κρύβουν ; Σκοτώνει τα μικρόβια σε λιγότερο από 1 ώρα...!!!!

Έχει την δύναμη να εξολοθρεύει τα μικρόβια εντός του χρονικού διαστήματος των εξήντα (60) λεπτών!

Οι κρητικοί από πολύ παλιά με θυμάρι έτριβαν τα ούλα τους για να θεραπεύσουν την ουλίτιδα. Τα τελευταία χρόνια κλινικές μελέτες το έχουν επιβεβαιώσει, οι αντιβακτηριακές και αντισηπτικές ιδιότητες του θυμαριού είναι όντως αποτελεσματικές για την οδοντική πλάκα την ουλίτιδα και την τερηδόνα.

Κάνοντας γαργάρες με αφέψημα θυμαριού λοιπόν για την ουλίτιδα την τερηδόνα και την οδοντική πλάκα ένα δυνατό αφέψημα θυμαριού στο μπάνιο μας είναι το άριστο γιατρικό για τους ρευματισμούς έγχυμα θυμαριού για να καταπραΰνουμε τα φουσκώματα της κοιλιάς να διευκολύνουμε την εντερική λειτουργία.

Το έγχυμα του θυμαριού είναι πολύ καλό για να βοηθήσουμε και να ενισχύσουμε την πέψη, για να θεραπεύσουμε την γαστρεντερίτιδα, για τα κρυώματα της κοιλιάς, για την διάρροια, για το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου –

την γνωστή μας σπαστική κολίτιδα, για βαθιά εγκατεστημένες λοιμώξεις των πνευμόνων, για την βρογχίτιδα, για την λαρυγγίτιδα, για την φαρυγγίτιδα, για την αμυγδαλίτιδα, για τον κοκκύτη, την καταρροή, για την τόνωση του οργανισμού μας, για την εξάλειψη του άγχους, της ψυχικής και σωματικής εξάντλησης, της κατάθλιψης, της απάθειας, της αϋπνίας, για την τόνωση και βελτίωση της μνήμης. 

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Πνεύμα και Ψυχή. Η Διαφορά για την οποία ΔΕΝ μιλάει κανείς...!!!!

Στο σύμπαν υπάρχει μία αιώνια συνείδηση, πηγή άπειρης σοφίας χάρη στην οποία υφίσταται όλη η Δημιουργία και η οποία προσδίδει ενέργεια προς όλες τις κατευθύνσεις της πλάσης!

Αυτή η Συνείδηση είναι συνδεδεμένη με όλα της τα δημιουργήματα, άψυχα και έμψυχα, με τα δέντρα, τα φυτά τα ζώα αλλά και τους ανθρώπους.

Η Δύναμη αυτή αν θέλετε η οποία στήνει το πέπλο της διασύνδεσης μεταξύ των πάντων που μεταφέρει ενέργεια από και προς αυτήν και που νιώθουμε την παρουσία της μόνο και μόνο επειδή μπορούμε να αντιληφθούμε το θαύμα που λέγεται ζωή, ονομάζεται και Πνεύμα.. 

Έχει αναφερθεί έτσι από πολλές θρησκείες αλλά και από πολλούς σοφούς ανθρώπους που με το πέρασμά τους έμειναν στην ιστορία.

Το Πνεύμα υπάρχει παντού στο σύμπαν δεν εξαρτάται από την καμπυλότητα του χωροχρόνου, είναι άπειρο και αιώνιο..Το Πνεύμα είναι η ενέργεια η οποία πηγάζει μέσα από το ίδιο του το μεγαλείο.Καθώς λοιπόν η συνείδησή του είναι συνδεδεμένη με τα πάντα έτσι είναι και με τη δική μας συνείδηση..

Και όταν λοιπόν ένας άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του πνεύματος τότε αντιλαμβάνεται σχεδόν ακούσια αυτό το ζεστό συναίσθημα που όλοι μας νιώθουμε όταν σκεφτόμαστε την υπόσταση της ψυχής μας.

Η ψυχή είναι το πιο σημαντικό συστατικό της πνευματικής μας φύσης και καθορίζει το τι είμαστε και το τι θα γίνουμε στην πορεία..Όσα χρόνια και αν περάσουν τα χαρακτηριστικά και ο χαρακτήρας των ανθρώπων μπορεί να αλλάξει αλλά η ψυχή είναι η ίδια..

Η ψυχή είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε στο ταξίδι της ζωής και ενδεχομένως να συλλέγει πληροφορίες χρήσιμες για το σκοπό του Πνεύματος που αναφέραμε πιο πριν.

Η διαφορά τους είναι ότι :

Η ψυχή έχει το δικαίωμα να βιώσει το θαύμα της Δημιουργίας του Θεού, και αν θέλετε το Πνεύμα της Δημιουργίας του Θεού είναι και η Ψυχή του!

Η ανθρώπινη ψυχή σε βοηθάει να φτάσεις στην αυτοπραγμάτωση σου, να γνωρίσεις δηλαδή τον εαυτό σου και γίνεται σοφότερη και πιο καθαρή καθώς συμβαίνει αυτό!Για αυτό το λόγο και είναι το Α και το Ω της υπόστασής μας. Μας καθοδηγεί καθώς προσφέρει μία εσωτερική πυξίδα που μας κατευθύνει και φιλτράρει τις επιλογές μας μέσα από ένα πρίσμα ηθικών αξιών και ανιδιοτελούς αγάπης. 

Η ψυχή μας δίνει αυτό το διαισθητικό συναίσθημα ότι ζεις πολλά περισσότερα από ότι βιώνεις σε αυτήν την πραγματικότητα.

Για αυτό και η ψυχή που υποφέρει είναι αυτή που έχει χάσει την πνευματική της αποστολή και καθοδήγηση! Είναι η χαμένη ψυχή, το απολωλός πρόβατο αν θέλετε.

mymind.gr

diadrastika

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Η γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο...!!!!

Πολλές οι εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα 

Η γιορτή της Παναγίας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας γιορτάζεται με μεγάλη λαμπρότητα. Σε κάθε περιοχή της Ελλάδας υπάρχει ένα διαφορετικό τελετουργικό για τον εορτασμό της. 

Ακολουθούν οι πιο σημαντικές γιορτές...

Τήνος - Παναγία της Τήνου

Το προσκύνημα στην Παναγία της Τήνου είναι, ίσως, το μεγαλύτερο θρησκευτικό προσκύνημα του Ελληνισμού. Στο νησί που είναι απόλυτα ταυτισμένο με την Παναγιά του, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί, όχι μόνο από την Ελλάδα, για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, στην Εκκλησία της Μεγαλόχαρης και ν' αποθέσουν τα τάματά τους. 

Η περιφορά του επιταφίου της Παναγίας γίνεται όπως στον Επιτάφιο του Χριστού, τη Μεγάλη Παρασκευή, με τους χιλιάδες πιστούς να ακολουθούν με αναμμένα κεριά.

Το πανηγύρι διαρκεί έως τις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα δηλαδή της Παναγίας, ενώ, παράλληλα με τις εκδηλώσεις για την Κοίμηση της Θεοτόκου, στο νησί γιορτάζεται και η επέτειος της βύθισης του αντιτορπιλικού Έλλη από τους Ιταλούς, που έγινε λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος με τους Ιταλούς, τον δεκαπενταύγουστο του 1940.

Πάρος - Παναγία Εκατονταπυλιανή

Ο παλαιοχριστιανικός ναός της Εκατονταπυλιανής, βρίσκεται στην Παροικιά και είναι από τους αρχαιότερους και καλύτερα διατηρημένους χριστιανικούς ναούς. 

Σύμφωνα με την παράδοση, χτίστηκε εξαιτίας ενός τάματος της Αγίας Ελένης. Πιστοί από ολόκληρη την Ελλάδα συγκεντρώνονται εδώ τον Δεκαπενταύγουστο για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής και να πάρουν μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις. 

Μετά την καθιερωμένη περιφορά του επιταφίου, ξεκινά το μεγάλο πανηγύρι των ανθρώπων, που το γλεντάνε μέχρι τις πρωινές ώρες, με παραδοσιακή μουσική, παριανό κρασί και ντόπιους μεζέδες. Την ίδια ώρα, στο λιμανάκι της Νάουσας της Πάρου η νύχτα γίνεται μέρα, όταν δεκάδες καΐκια προσεγγίζουν την προβλήτα με αναμμένα δαδιά.

Ημαθία (Καστανιά) - Παναγία Σουμελά

Κοντά στο χωριό Καστανιά, στις πλαγιές του Βερμίου, βρίσκεται η πασίγνωστη Παναγία Σουμελά. Εκεί πηγαίνουν κάθε χρόνο αρκετοί πιστοί. 

Η εκκλησία κτίστηκε το 1951 από τους πρόσφυγες του Πόντου, στη μνήμη της ιστορικής ομώνυμης Μονής, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται στο όρος Μελά, κοντά στην Τραπεζούντα του Πόντου. Εδώ φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που είναι φιλοτεχνημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά. 

Μετά τον μέγα εσπερινό της παραμονής γίνεται η λιτάνευση της Αγίας Εικόνας και στη συνέχεια ακολουθούν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με ποντιακά συγκροτήματα, ενώ ανήμερα της Παναγίας γίνεται η περιφορά της Αγίας Εικόνας, την οποία ακολουθούν πιστοί. 

Στο αποκορύφωμα της μεγάλης γιορτής, ποντιακά συγκροτήματα από την Μακεδονία προσφέρουν μοναδικές στιγμές με παραδοσιακούς σκοπούς και πολύωρο γλέντι. 

Κοζάνη Σιάτιστα - Παναγία Μικρόκαστρου

Το έθιμο των καβαλάρηδων προσκυνητών πηγάζει από την τουρκοκρατία. Τον Δεκαπενταύγουστο όλη η περιοχή γλεντά. Αυτή τη μέρα, οι καβαλάρηδες από νωρίς το πρωί ξεκινούν με σκοπό να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας στο φερώνυμο Μοναστήρι που βρίσκεται στο Μικρόκαστρο. 

Το γλέντι συνεχίζεται στις πλατείες της Χώρας και της Γεράνειας, στην πλατεία του δημαρχείου και στις γειτονιές της Σιάτιστας.

Έβρος Φέρες - Παναγία Κοσμοσωτήρα

Το απόγευμα του Δεκαπενταύγουστου με επίκεντρο την εκκλησία της Παναγίας της Κοσμοσώτηρας τελείται μεγάλος πανηγυρικός εσπερινός. 

Από το ναό αρχίζει μια από τις πιο συγκινητικές λιτανείες της ιερής εικόνας, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις είναι πολύ καλές.

Ιωάννινα (Ζαγοροχώρια) 

Πολύ γνωστά είναι τα πανηγύρια της Παναγίας που γίνονται τον Δεκαπενταύγουστο στα Ζαγοροχώρια. Σε χωριά όπως η Βίτσα και το Τσεπέλοβο, οι εκδηλώσεις στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου διαρκούν τρεις μέρες. Τις πρώτες δύο μέρες το γλέντι είναι ανοιχτό για όλους ενώ την τρίτη, το λόγο έχουν οι ντόπιοι. 

Ιωάννινα (Παλαιόπυργος Πωγωνίου) - Κοίμηση της Θεοτόκου

Στον Παλαιόπυργο, το πανηγύρι οργανώνει Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού. Το μεσημέρι, μετά το φαγητό, το οποίο γίνεται στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, ακολουθούν τα «ντολιά», ένα έθιμο το οποίο γίνονταν και παλιά και συνεχίζεται και σήμερα. 

Κατά το έθιμο η εντολή ντολή -ντολιά δίνεται από τον «ντολή πασά» που ορίζεται κάποιος από τους μεγαλύτερους, και παίρνοντας το ποτήρι του με το κρασί θα το τσουγκρίσει με έναν παρευρισκόμενο (κάποιο ξένο καλεσμένο, τον παπά κ.α.). Θα πιεί τρία ποτήρια ή τρείς φορές και θα τα αφιερώσει κάθε φορά και σε διάφορους ζητώντας από τους οργανοπαίκτες να παίξουν ένα τραγούδι. 

Ύστερα οι υπόλοιποι με την σειρά που ορίζει ο «ντολή πασάς» αφιερώνουν τις ευχές τους όπου θέλει ο καθένας ζητώντας και από ένα τραγούδι. Το βράδυ ακολουθεί παραδοσιακό πανηγύρι με τοπικές ενδυμασίες και Πωγωνήσιους χορούς.

Καβάλα, Θάσος-Παναγία Θάσου

Μετά τη λιτάνευση της εικόνας, που συνοδεύεται από πολυμελή μπάντα, όλοι μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας για το παραδοσιακό γλέντι που ακολουθεί.

Μαγνησία Σκιάθος- Επιτάφιος Παναγίας

Στο νησί της Σκιάθου το Δεκαπενταύγουστο, χιλιάδες προσκυνητών συρρέουν από ολόκληρο το νησί.

Λέσβος Αγιάσος-Παναγία Αγιασώτισσα

Με επίκεντρο την εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, οι πιστοί απολαμβάνουν ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του ανατολικού Αιγαίου. Πολλοί από τους προσκυνητές, με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης, περπατούν 25 χιλιόμετρα για να φθάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου και διανυκτερεύουν. 

Την ημέρα της γιορτής της Παναγίας, ύστερα απ' τη καθιερωμένη λειτουργία, γίνεται η περιφορά της εικόνας γύρω από το ναό, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις φθάνουν στο αποκορύφωμά τους με τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού.

Κουφονήσια - Με τα καΐκια στην Παναγιά

Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζει η Παναγία στο εκκλησάκι της στο Κάτω Κουφονήσι. Μετά τη λειτουργία προσφέρεται φαγητό από τους κατοίκους και κατόπιν μεταφέρονται με τα καΐκια τα οποία κάνουν αγώνες για το ποιος θα περάσει τον άλλο στο Πάνω Κουφονήσι. 

Με την επιστροφή ντόπιοι και ξένοι το γλεντάνε μέχρι πρωίας στα μαγαζιά του νησιού.

Κάρπαθος - Παναγία στην Όλυμπο

Στην Όλυμπο,οι λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος που χαρακτηρίζει αυτή την συγκυρία για τον Χριστιανισμό και το αποκορύφωμα του παραδοσιακού εορτασμού είναι ο χορός που γίνεται στη μικρή πλατεία όταν ακούγεται ο Κάτω Χορός. 

Αρχικά, οι άντρες κάθονται στο τραπέζι και με ένα κομμάτι βασιλικό στο πέτο, τραγουδούν και πίνουν, με τη συνοδεία λαούτου και λίρας. Στη συνέχεια αρχίζει ο χορός, στον οποίο μπαίνουν, σιγά-σιγά, και οι γυναίκες ντυμένες με τις εκπληκτικής ομορφιάς και λαμπρότητας παραδοσιακές γιορτινές φορεσιές τους.

Πάτμος - Επιτάφιος Παναγίας

Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή, ενώ οι καμπάνες του μοναστηριού και των άλλων εκκλησιών ηχούν ασταμάτητα.

Κάσος- Κοίμηση της Θεοτόκου

Στην τοπική εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου τηρούνται, κάθε χρόνο, όλα τα πατροπαράδοτα έθιμα κατά τον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου. 

Πλήθος κόσμου φτάνει στο νησί για να γλεντήσει με τα πατροπαράδοτα έθιμα και να δοκιμάσουν κασιώτικα ντολμαδάκια και πιλάφι.

Kεφαλονιά - Παναγία η Φιδούσα

Κάθε Δεκαπενταύγουστο τα μικρά φιδάκια εμφανίζονται στο καμπαναριό και η εκκλησιαστική επιτροπή τα μεταφέρει στο προαύλιο του Iερού Nαού. 

Σύμφωνα με την παράδοση, τα φιδάκια φέρνουν καλή τύχη στο νησί και αν δεν εμφανιστούν, ο οιωνός είναι κακός, όπως έγινε, για παράδειγμα, την χρονιά των μεγάλων σεισμών, μερικές δεκαετίες πριν. 

https://www.newsbeast.gr

Τι γιορτάζουμε τον Δεκαπενταύγουστο...!!!!

Ποια είναι η μεγάλη γιορτή της εκκλησίας μας στις 15 Αυγούστου; Τι γιορτάζουμε ακριβώς; Ας δούμε στο άρθρο που ακολουθεί.

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν η Θεοτόκος έμαθε από τον Θεό για τον επικείμενο θάνατό της, ανέβηκε στο όρος των Ελαιών, έναν ορεινό όγκο στα ανατολικά της παλαιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, για να προσευχηθεί και να ετοιμαστεί.

Από εκεί ειδοποίησε τους Αποστόλους να είναι έτοιμοι για το γεγονός. Όμως επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης (του θανάτου Της) ορισμένοι Απόστολοι δεν βρίσκονταν στα Ιεροσόλυμα, λέγεται ότι μια νεφέλη τους έφερε κοντά Της.

Η Παναγία ετάφη στο μνήμα της Γεσθημανής. Τρεις μέρες μετά τον θάνατό Της, το σώμα της ανελήφθη στους ουρανούς, καθώς ο τάφος βρέθηκε άδειος.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου από όλους τους χριστιανούς.

Στις 15 Αυγούστου είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της εκκλησίας μας και η μεγαλύτερη Θεομητορική γιορτή του ορθοδόξου εορτολογίου.

Είναι μια μέρα αφιερωμένη στην Παναγία η οποία γιορτάζεται με λαμπρότητα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.

Μάλιστα, προς τιμήν της Παναγίας τηρείται αυστηρή νηστεία από 1 μέχρι 14 Αυγούστου κατά την οποία νηστεύουμε και το λάδι και για αυτό πολλοί χαρακτηρίζουν την γιορτή και ως το "Πάσχα" του καλοκαιριού. 

Επίσης, λόγω της γιορτής, στο διάστημα αυτό δεν γίνονται γάμοι από την εκκλησία μας.

Στη χώρα μας, η 15η Αυγούστου είναι μια από τις επίσημες αργίες του κράτους.

https://coolweb.gr

Να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα...!!!!

Θυμάμαι πιτσιρικάς την γιαγιά μου να λέει «κάτσε αγόρι μου να ξημερώσει πρώτα ο Θεός τη μέρα», όταν έλεγα τις δουλειές που ήθελα να κάνω την επόμενη μέρα.

«Να ξημερώσει ο Θεός την ημέρα…»

Μου έχει κολλήσει αυτή η φράση…κάθε ημέρα που ξημερώνει για ένα θνητό πλάσμα όπως εμείς, είναι ένα μεγάλο Δώρο του Θεού, του Σύμπαντος, της Δύναμης τέλος πάντων που πιστεύει ο καθένας σαν Ύψιστη και Διοικούσα Αρχή.

Ναι μεν είμαστε θνητοί, αλλά δυστυχώς το έχουμε ξεχάσει, ξεχνώντας παράλληλα και το ότι κάποια στιγμή θα έλθει η Συντέλεια του Κόσμου. Του προσωπικού μας κόσμου φυσικά, καλώς ή κακώς, κανείς από εμάς δεν είναι τόσο σημαντικός, ώστε με τον δικό του θάνατο να σβήσει και ο Κόσμος ολάκερος.

Αφήνουμε τον Χρόνο να κυλά μέσα από τα χέρια μας, αφήνουμε άπειρα απωθημένα να «στοιχειώνουν» την Ύπαρξή μας, πράγματα που αφήνουμε για ένα αβέβαιο «Αύριο», λες και έχουμε κάνει κάποιο συμβόλαιο με τον Θεό πως αυτό το Αύριο θα ξημερώσει σίγουρα για μας…

ΚΑΘΕ ημέρα που ξημερώνει είναι ένα Δώρο…

και το πολυτιμότερο Δώρο δεν είναι αυτό που βάζουμε πίσω από βιτρίνες να το καμαρώνουμε, αλλά είναι αυτό που με την χρήση του κάνουμε την ζωή μας εύκολη, όμορφη και χαρούμενη.

Πόσο μάλλον στην περίοδο της «Κρίσης» και της ένδειας που ζούμε, Κρίσης και φτώχειας όχι τόσο οικονομικής, μα, κυρίως, συναισθηματικής, ηθικής και αξιακής…

Ο Θεός θα ξημέρωσει την Ημέρα.

Το αν θα είναι «άλλη μια μέρα», ή «μια μέρα αξέχαστη», εξαρτάται από το τι θα κάνεις ΕΣΥ…

Όπως και να έχει όμως, ένας Νέος Εαυτός γεννιέται κάθε ημέρα και το «Καλημέρα» είναι οι ωδίνες του τοκετού.

Ο Ύπνος είναι ένας μικρός Θάνατος και το «Καλημέρα» όταν ξυπνώντας το πρωί ανοίγεις τα μάτια σου, σημαίνει «Καλώς ήλθες στην Ζωή».

Μια Νέα Ευκαιρία για τον καθένα μας ξημερώνει…

ας μην την αφήσουμε να πάει χαμένη.

©2004-2018 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος

nickpanagodimitropoulos

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει ελπίδα…!!!!

Εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει ελπίδα, ξαφνικά αρχίζεις και πιστεύεις πως δεν υπάρχει ελπίδα και έπειτα ζεις χωρίς να υπάρχει ελπίδα. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, μένεις στο σπίτι σου, αφήνεις τη σιωπή να σε ξεκουφαίνει, παίρνεις για παρέα τη μοναξιά σου και μαζί, δακρύζετε με τους στίχους μιας θλιμμένης μουσικής. Έπειτα, μιλάς με τις σκέψεις σου, προσπαθώντας να καταλάβεις.

Προσπαθείς. Μόνο εσύ ξέρεις, πόσο προσπαθείς αλλά δε βρίσκεις άκρη. Τότε, έρχονται να βοηθήσουν την κατάσταση οι φόβοι σου. Ξαναπιάνεις τη συζήτησή σας από την αρχή. Με άλλο σενάριο κάθε φορά, άλλη εκδοχή. 

Αλλά πάντα με μια υποβόσκουσα και ακατανόητη αγωνία, να καταφέρεις να συμπεριλάβεις, όλες τις πιθανές ερμηνείες, έτσι, για να μπορέσεις να χωρέσεις μέσα και όλα εκείνα τα ατελείωτα «αν», τα «ίσως», τα «γιατί», τα «μήπως». Ξανά και ξανά…

Μέχρι που έρχεται η στιγμή, που η σιωπή βγάζει φωνή και σου λέει «ΣΤΑΜΑΤΑ». Ωραία τα έκανες όλα αυτά, όλοι λίγο ή πολύ τα κάναμε. Και; Ως πότε; Περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου προς το καλύτερο, στην πράξη, ενώ εσύ δεν κάνεις μια αλλαγή, ούτε στην σκέψη. Από ανακυκλωμένες σκέψεις και πράξεις, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το παραγόμενο «προϊόν»;

Πολλές φορές, χειριζόμαστε τη ζωή μας σαν ταινία. Μια ταινία που έχουμε δει, ξέρουμε καλά το σενάριο και το τέλος της και εκνευριζόμαστε, όταν κάποιος αναφέρει διαφορετικά την πλοκή της. Αλήθεια τώρα, ποιος από εμάς, ξέρει το μέλλον του;

Επομένως, πώς απαιτούμε από τη ζωή, να γίνουν τα πράγματα, όπως οι ίδιοι πιστεύουμε και μάλιστα με σιγουριά περίσσεια, τόση που, όταν οι εξελίξεις είναι διαφορετικές, να πέφτουμε σε βαθιά θλίψη; 

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη βαθιά θλίψη και την εσωτερική μου διερεύνηση, σαν από μηχανής θεός, δύο διαπιστώσεις μου, στάθηκαν αρκετές, για να μου δώσουν το «φιλί της ζωής» : Για να μη στο δίνει η ζωή, κάτι ξέρει.

Είμαστε σκηνοθέτες της ζωής μας, όχι οι σεναριογράφοι. Στη ζωή να ενεργείς, να προσπαθείς και να αγωνίζεσαι, για το καλύτερο. Αν κάτι δε σου βγαίνει, παρόλη την προσπάθεια, άστο μην το ζορίζεις. Δέξου το σημάδι που σου στέλνει η ζωή, ότι σε αγαπάει. Για αυτό και σε σώζει. Από τι;

Από κάτι που εσύ θα καταλάβεις, μετά από καιρό. Αν και στην πραγματικότητα, όλοι, ενστικτωδώς, ίσως, γνωρίζουμε, ακριβώς, τι είναι αυτό. Παρόλα αυτά, αν εσύ επιμένεις, σχεδόν εμμονικά, σε κάτι, να είσαι έτοιμος να το ζήσεις και αυτό αλλά και τις επιπτώσεις του.

Όλα είναι στο μυαλό

Κατά καιρούς, αναζητούσα να εντοπίσω τον εχθρό της ζωής μου. Εκείνον που ευθύνεται για τις λάθος, τις δύσκολες, τις αρνητικές στιγμές μου. Τη μια είχε το πρόσωπο ενός γνωστού ή φίλου, την άλλη ενός πρώην συντρόφου, έπειτα κάποιου προσώπου από την οικογένειά μου και τούμπαλιν.

Ώσπου, σχεδόν απροσδόκητα, συνειδητοποίησα ότι ο εχθρός μου, ο μεγαλύτερος, ο πιο δυνατός (αλλά όχι ανίκητος) εχθρός μου, δεν είχε το πρόσωπο κάποιου άλλου αλλά ήταν το ίδιο μου, το μυαλό. Τόσα χρόνια μαζί αναρωτήθηκα και να είναι ο εχθρός μου; Αυτός; Ο ίδιος μου ο εαυτός;

Το μυαλό μας είναι οι σκέψεις μας. Οι σκέψεις μας είναι οι πράξεις μας. Οι πράξεις μας, είναι η ζωή μας. Η ζωή μας είναι στιγμές, θετικές και αρνητικές. Επομένως, η ζωή μας είναι το μυαλό μας.

Για να αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο, πρέπει το μυαλό μας να σκέφτεται το καλύτερο. Μόνο έτσι, το μυαλό μας από εχθρός, θα γίνει φίλος μας, μόνο έτσι θα μπορέσει να μας βοηθήσει και τότε θα τα καταφέρουμε. Γιατί η ελπίδα υπάρχει, ενώ ο φόβος δημιουργείται.

Νατάσα Μυλωνά - enallaktikidrasi.com

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Όταν βιώνουμε πλήρως το παρόν δεν μένουν τραύματα στην ψυχή μας...!!!!

Ο κυριότερος λόγος που αναμασάμε συνεχώς το παρελθόν και δεν μένουμε στο παρόν, είναι αυτό που στη θεραπεία Gestalt αναφέρεται σαν "εκκρεμότητες". 

Ο όρος αυτός αναφέρεται απλώς σε περιστάσεις του παρελθόντος οι οποίες δεν ολοκληρώθηκαν τότε και οι οποίες κρέμονται γύρω μας σαν φαντάσματα και μας κυνηγούν στο παρόν. Οι εμπειρίες που έχουν ολοκληρωθεί, τις οποίες έχουμε επεξεργαστεί, εξαφανίζονται χωρίς ν' αφήνουν ίχνη. Αυτό που βιώνουμε καθολικά εξαφανίζεται από τη συνείδησή μας και δεν μας ενοχλεί πλέον. Ούτε καν το θυμόμαστε. 

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίζουμε συνεχώς τις εκκρεμότητές μας, να εξορκίζουμε τους δαίμονες της ενοχής, της απόρριψης και του φόβου, έτσι ώστε να είμαστε διαθέσιμοι για το καινούριο. 

Όταν συγχωρείτε αυτά που σας πείραξαν στο παρελθόν και συγχωρείτε τον εαυτό σας ξανά και ξανά, αντιμετωπίζετε το φόβο σας, αναθεωρείτε τις ιδέες τις οποίες διατηρούσατε για τον εαυτό σας όταν ήσασταν πολύ νέοι για να γνωρίζετε πόσο τοξικές θα μπορούσαν να είναι, κάνετε δηλαδή "ένα γενικό καθάρισμα" της ψυχής σας που θα σας απελευθερώσει από το παρελθόν. 

Η "μόνιμη κατοικία του νου" μπορεί κάλλιστα να είναι οι προσδοκίες μας γι' αυτό που θα έρθει και όχι οι μνήμες του παρελθόντος. Μπορούμε να θυσιάσουμε τη ζωή στο παρόν ζώντας συνεχώς στο μέλλον. 

Όταν κάνουμε κάτι τέτοιο προτιμάμε τον κόσμο της φαντασίας από τον κόσμο της πραγματικότητας και συχνά οι φαντασιώσεις μας είναι σκοτεινές και γεμάτες άγχος. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη δημιουργική χρήση της φαντασίας, όπως όταν οραματιζόμαστε, και στο φόβο που προκαλούμε στον εαυτό μας όταν οι προσδοκίες μας αφορούν καταστροφές.

Είναι αλήθεια πως ποτέ δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για μας. Ποια είναι επομένως η εναλλακτική επιλογή στον πανικό που νιώθουμε γι' αυτό; Η απάντηση είναι να μάθουμε να εμπιστευόμαστε πως οτιδήποτε συμβαίνει είναι καλό και πως το σύμπαν δεν είναι εχθρός μας. Είναι φίλος και σύμμαχός μας. 

Είναι επίσης αλήθεια ότι μας δίνει τη δύναμη να δημιουργήσουμε το μέλλον μας από στιγμή σε στιγμή. Μας αφήνει ελεύθερους να δημιουργήσουμε είτε εφιάλτες είτε ευδαιμονία με τη σκέψη μας. Εξαρτάται από εμάς. Αμέσως μόλις αντιμετωπίσετε αυτό που δημιουργούσε έναν τοίχο φόβου εντός σας, θα νιώσετε θαυμάσια - και θ' αναρωτηθείτε γιατί βιώνατε τόσο δυναμικά και αρνητικά συναισθήματα. 

Όταν ζούμε το τώρα, όταν παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται, όταν τα βιώνουμε καθολικά, όταν δείχνουμε θέληση ν' αποδεχτούμε τον εαυτό μας και την περίστασή μας και ξεπερνάμε τις δυσκολίες μας αντί να καταφεύγουμε σε φαντασιώσεις για το παρελθόν ή το μέλλον, τότε ζούμε με πληρότητα. Αυτό είναι το "ιερό μυστήριο της στιγμής". 

*Από το βιβλίο "Γίνε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σου", Louis Proto, Εκδ. Αλκυών 

Νίκος Μπάτρας 

http://www.aytepignosi.com

Ακραία καιρικά φαινόμενα, όλο και πιο συχνά, στον ελληνικό Αύγουστο...!!!!

Αύγουστος, ο τελευταίος και πιο «βαθύς» μήνας του καλοκαιριού, ωστόσο εμφανίζει και αυτός συμπτώματα Ιανού, καθώς εκδηλώνει και «ακραία» καιρικά φαινόμενα, τα οποία μάλιστα γίνονται ολοένα συχνότερα. Ο Αύγουστος δεν είναι συνήθως ο πιο ζεστός μήνας του θέρους, τουλάχιστον στο Αιγαίο και στα παράλια, καθώς πνέουν τα ζωογόνα μελτέμια. 

Δεν λείπουν, όμως, και τα επεισόδια καύσωνα, αλλά και οι καταιγίδες. Πολύ σπάνιες είναι οι ημέρες με ψύχρα, αν και υπάρχει καταγεγραμμένη ακόμα και χιονόπτωση! Η αναδρομή στα καιρικά ρεκόρ του Αυγούστου, με τη βοήθεια της φυσικού-μετεωρολόγου Νικολέτας Ζιακοπούλου, είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Το «ρεκόρ καύσωνα» Αυγούστου κρατάει από το 1958, όταν από 18-26 Αυγούστου «έσπασαν» τα θερμόμετρα. Κορυφή η ιστορική θερμοκρασία των 47,2 βαθμών Κελσίου (°C), η οποία καταγράφηκε στις 23 Αυγούστου στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. 

«Αυτό το κύμα καύσωνα είχε μεγάλη διάρκεια και ένταση και αποδείχθηκε φονικό για εκατοντάδες ανθρώπους (αναφορές στις εφημερίδες ανεβάζουν τους νεκρούς σε 600). 

Στη Λάρισα η θερμοκρασία έφτασε τους 45 βαθμούς, στις Σέρρες τους 44° C, στη Ν. Φιλαδέλφεια τους 43,6° C, ενώ πολύ υψηλές θερμοκρασίες καταγράφηκαν και σε νησιωτικές περιοχές: Ρόδος 42° C, Μήλος 41,6° C, Χίος 41,4° C και Κύθηρα 41° C», λέει η κ. Ζιακοπούλου στην «Κ».

Ισχυρά επεισόδια αυγουστιάτικου καύσωνα καταγράφηκαν τα έτη 1993, 1994, 1998 και 1999 με τη θερμοκρασία να ξεπερνά τους 40 βαθμούς. Μάλιστα, στις 21/8/1999 η θερμοκρασία σε Αθήνα και Άργος έφτασε τους 43 βαθμούς. 

Τρεις νεκροί από θερμοπληξία καταγράφηκαν στον καύσωνα του Αυγούστου του 2006, με τη θερμοκρασία στις 21/8 να φτάνει στον Αλίαρτο τους 45° C. «Ο μοιραίος καύσωνας του 2007 (21-26 Αυγούστου) έπληξε κυρίως τη Δυτική Ελλάδα, με θερμοκρασίες 42,2 βαθμών στον Πύργο Ηλείας, 42° C στην Κόνιτσα και 42,4° C στο Άργος», τονίζει η κ. Ζιακοπούλου. 

Τον Αύγουστο του 2010, ο μέσος όρος των μέγιστων θερμοκρασιών του μήνα έφθασε στη Νέα Φιλαδέλφεια τους 36,4 βαθμούς, σχεδόν 3,5 βαθμούς πάνω από τις κανονικές τιμές.

Οσον αφορά τα μελτέμια, που αποτελούν σήμα κατατεθέν του Αυγούστου, η κ. Ζιακοπούλου θυμίζει τους πολύ ισχυρούς ανέμους, εντάσεως 7 μποφόρ, οι οποίοι οδήγησαν στη διακοπή των δοκιμαστικών προ-ολυμπιακών αγώνων στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά το 2003, λόγω υψηλού κυματισμού.

Στις 21/8/2010 ο σταθμός του Αστεροσκοπείου στην Τήνο κατέγραψε ριπή ανέμου 79 km/h, τιμή επιπέδου θύελλας 9 μποφόρ. Τον Αύγουστο του 2011, επί 13 συνεχόμενες ημέρες έπνεαν θυελλώδεις άνεμοι έντασης 7-8 μποφόρ. Επίσης, την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου του 2016 καταγράφηκαν εντάσεις ανέμου 9 μποφόρ στο Αιγαίο.

«Χαρακτηριστικό του καιρού του Αυγούστου αποτελούν και οι τοπικές καταιγίδες κυρίως τα απογεύματα στις ηπειρωτικές περιοχές. Μάλιστα, αρκετά συχνά οι καταιγίδες είναι έντονες και προκαλούν καταστροφές με ανθρώπινα θύματα», λέει η κ. Ζιακοπούλου. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τραγωδία στα Βασιλικά της Εύβοιας στις 23-24 Αυγούστου 1990 με 8 νεκρούς. Σε άλλες περιοχές ο όγκος του νερού ξεπέρασε και τους 80 τόνους/στρέμμα. 

Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών καταγράφηκαν πολλά τροχαία σε διάφορες περιοχές, μέχρι και συγκρούσεις... πλοίων στο λιμάνι της Αίγινας. Στις 29 Αυγούστου 2002 καταγράφηκε ρεκόρ βροχής 12ώρου στην Κέρκυρα με 120 τόνους νερού/στρέμμα. 

Στις 5-6 Αυγούστου 2005 στη Βόρεια Ελλάδα σημειώθηκαν μεγάλες πλημμύρες, στη Θάσο 25 αυτοκίνητα παρασύρθηκαν στη θάλασσα. Τον Αύγουστο του 2009 η Θεσσαλονίκη πλημμύρισε δύο φορές μέσα σε διάστημα 10 ημερών.

«Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο 1995, γιατί τον Δεκαπενταύγουστο, πέρα από τις πολλές βροχές σε διάφορες περιοχές της χώρας και τις πλημμύρες στον Πύργο Ηλείας (έπεσαν 110 τόνοι νερού/στρέμμα σε ένα 3ωρο), σημειώθηκαν και χιονοπτώσεις στις κορυφές των βουνών της βόρειας Πίνδου και στην κορυφή του Ολύμπου! 

Ο Αύγουστος εκείνου του χρόνου ήταν ένας από τους πιο κρύους και βροχερούς στην ιστορία του τόπου μας», σημειώνει η κ. Ζιακοπούλου.

«Ακόμα πιο φθινοπωρινό και κρύο προφίλ είχε ο Αύγουστος του 1997, ο οποίος χαρακτηρίστηκε τότε ως ο ψυχρότερος της 20ετίας. Πλήθος αδειούχων είδε τις διακοπές του να “παγώνουν” λόγω της κακοκαιρίας», συμπληρώνει. 

Στις 9 Αυγούστου έπεσε καταστροφικό χαλάζι σε μέγεθος... λεμονιού στη Θεσσαλία, ενώ στις 26 και στις 31 Αυγούστου ξεπάγιασε αυγουστιάτικα η Αλεξανδρούπολη, καθώς η θερμοκρασία έπεσε στους 7 βαθμούς Κελσίου! Κι από Αύγουστο χειμώνα... Στη Ν. Φιλαδέλφεια ο μέσος όρος των μέγιστων θερμοκρασιών του μήνα ήταν 31,7° C, σχεδόν 1,5 βαθμό κάτω από τις κανονικές τιμές, ενώ η απολύτως μέγιστη θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 36° C.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

Έντυπη έκδοση

http://www.kathimerini.gr

Αύγουστος... Ο μήνας της Παναγιάς, της Ελπίδας και των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Ο μήνας που η Ελλάδα πάντα ξεναγεννιέται...!!!!

Ο Αύγουστος , ο μήνας της Παναγιάς, βρίσκει ξανά την πατρίδα μας σε κρίσιμη ιστορική καμπή. Έχει δει πολλά αυτός ο μήνας, ένδοξα και τραγικά. Είδε, το 1913, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, να προσαρτώνται στην Ελλάδα, η Ήπειρος και η Νότια Μακεδονία. 

Είδε , το 1920, με τη συνθήκη των Σεβρών, να απελευθερώνεται ολόκληρη η Θράκη και να αποδίδεται σε Ελληνική διοίκηση η περιοχή της Σμύρνης. Είδε όμως και στα μέσα του, το 1922, να σπάει το Μικρασιατικό μέτωπο και να αρχίζει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Νεότερου Ελληνισμού.Ρίχνει ματιές και ο Αύγουστος του 2015 στα τωρινά μας, ήρεμος και χαμογελαστός. 

Κρατά τους ώριμους καρπούς της Ελληνικής γης, μας χαϊδεύει με τα μελτέμια του τους ώμους μας και ψιθυρίζει :

«Κι αυτά θα περάσουν»

Κι εμείς άνθρωποι προσωρινοί, διχασμένοι ανάμεσα στην ελπίδα και την απόγνωση, θ΄ αναζητήσουμε και φέτος τον Αύγουστο μια διέξοδο και μια παρηγοριά, τριγυρίζοντας, όσο μας επιτρέπουν οι περιστάσεις, σ΄ αυτήν την πανέμορφη γη, που μας χάρισε ο Θεός, απολαμβάνοντας τα κάλλη των βουνών και της θάλασσάς της.

Πατροπαράδοτα, τον Αύγουστο ξανασμίγουν οι οικογένειες στα πατρογονικά τους. Κάτω απ΄ τις κληματαριές, κάτω απ΄ τις ομπρέλες της παραλίας, στο χαγιάτι του σπιτιού, σκαρφαλωμένου σε μια βουνοπλαγιά, θ΄ ανάψουν οι συζητήσεις ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους για το πού βρισκόμαστε, για το τι φταίει, για το πού πάμε. 

Δεν βρίσκεται όμως εκεί η ουσία. Αυτό που αληθινά θα συντελεστεί και φέτος είναι το ξαναντάμωμα ανθρώπων και το λυτρωτικό τους συναίσθημα, πως μόνοι δεν είμαστε, πως έχουμε ανθρώπους να νοιαζόμαστε και να μας νοιάζονται, πως οι ρίζες μας είναι ζωντανές. Όσο οι καρδιές συναντιόνται, ο τόπος αυτός θα βρίσκει λύσεις.Τούτη η γη, τούτος ο ουρανός γεννάνε ελπίδα. Κι η ιστορία ετούτου του λαού γεννάει διδάγματα. 

Οι οικονομικοί δείκτες είναι φτιαγμένοι να πέφτουν και να σηκώνονται, διαρκές ζητούμενο όμως είναι η ανθρωπιά και το καθημερινό ήθος που καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας και που μας κράτησε όρθιους, όταν όλα έμοιαζαν καταδικασμένα. Το ήθος αυτού του λαού δεν διαμορφώθηκε σε ανάκτορα και αίθουσες συνεδριάσεων. 

Λαξεύτηκε πάνω στον βράχο της ανάγκης και έγινε ιστορία, που αποτυπώθηκε στα αρχαία αγάλματα και τις Βυζαντινές εικόνες. Είναι το ήθος, που αντιστάθηκε σε κατακτητές και γραικύλους και που φέτος, ξανά, σεργιανάει σ΄ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και σκορπάει αισιοδοξία και κουράγιο.

Ο Αύγουστος έχει καρδιά. Και μέσα σ΄ αυτήν , κρύβει ένα πανηγύρι. Πανηγύρι παράξενο, γιατί στήνεται γύρω από μια νεκρική κλίνη. Πάνω της η Παναγιά κοιμάται ύπνο αιώνιο. Μα ο θάνατός της είναι η ζωή του κόσμου. Εκεί, στην καρδιά του Αυγούστου, ένα φθαρτό σώμα, αφού αξιώθηκε να γεννήσει την αδιάσειστη Ελπίδα, αφήνει τον κόσμο αυτό, βρίσκει την αφθαρσία και γίνεται γέφυρα μετάβασης όλων των ανθρώπων απ΄ τη φθορά στη ζωή.

Κραυγάζει η άδεια νεκρική της κλίνη : Δεν είναι εδώ το τέλος. Δεν υπάρχει τέλος. Μαγιά είναι οι πτώσεις, μαγιά είναι ο θάνατος για νέα ξεκινήματα και νέα ανθοφορία. Μοσχοβολάει το Πάσχα του Καλοκαιριού ζωή και ελπίδα και δύναμη. Είναι ο Αύγουστος ο μήνας της Σταυρανάστασης. 

Γιατί, από τον θάνατο της Θεοτόκου γεννιέται νέα ζωή, ποτισμένη από την παρουσία το Υιού της. Παίρνει ο Αύγουστος τη ζωή αυτή, πληθαίνει τους χυμούς των καρπών, γεμίζει τις καρδιές νέα ορμή κι αφήνει τον κόσμο να πορεύεται, ήσυχος, ότι τα στενά του τωρινού δρόμου, αργά ή γρήγορα, θα βγάλουν σε κάμπο.

Θα δει πολλούς Αύγουστους ακόμη αυτός ο τόπος. Κι όλοι θα καλούν σε έξοδο και επιστροφή. Έξοδο από τα τείχη της πόλης, έξοδο από τα τείχη της αγωνίας, επιστροφή στη γη της αφθονίας, επιστροφή στους ανθρώπους, στη δύναμη του καλού τους λόγου, στην παρηγοριά της συναναστροφής τους.

Η εικόνα της Ελλάδας θα ξαναγεννιέται πάντα Αύγουστο. 

Θα αφήνει αμήχανους τους αλλοδαπούς επισκέπτες, που, όταν πάλι τον Χειμώνα θα ακούν για μια χώρα - παρία, στη μνήμη τους θα έρχεται ένας άρχοντας Ελληνικός Αύγουστος, που συνάντησαν λίγους μήνες πριν. Και μαζί μ΄ αυτόν θα θυμούνται ανθρώπους όρθιους, ζωντανούς, χαμογελαστούς, με ζωντανό το κουράγιο και την ελπίδα τους, ζωντανή και την πίστη τους στον Κύριο των μηνών, των καιρών και των αιώνων.

Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 2015

stoxos.gr 

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Νηστεία του Δεκαπενταυγούστου : Μια σημαντική περίοδος για τους πιστούς - Τι πρέπει να γνωρίζουμε...!!!!

Πρώτη Αυγούστου κάθε έτους ξεκινά η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου. Η περίοδος αυτή της νηστείας προηγείται της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και αρχικά ήταν διηρημένη σε δύο τμήματα : αυτό που προηγείτο της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και εκείνο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η νηστεία αυτή όπως επικράτησε να την τηρούμε, έχει αυστηρό χαρακτήρα. 

Εφόσον λοιπόν μπορούμε, νηστεύομε από λάδι όλες τις ημέρες.Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές, ενώ κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει καταλύουμε ψάρι.

Κατάλυση ιχθύος και μόνον έχουμε και κατά την ημέρα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αν αυτή πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή.

Η Νηστεία αυτή γίνεται προς τιμήν της Θεοτόκου, η Οποία και Εκείνη νήστευσε πριν από την Κοίμησή Της. 

Κατά την παράδοση, μόλις η Παναγία πληροφορήθηκε τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ενημέρωσε και τους Αποστόλους. 

Κατά την ημέρα της Κοίμησης επειδή δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. 

Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής και μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειο, καθώς η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.

epilekta.com

http://thesecretrealtruth.blogspot.com

Ζήστε κάθε μέρα...σαν να είναι η Τελευταία σας...!!!!

ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να είμαι ο πλουσιότερος του 

νεκροταφείου όπου θα καταλήξω. 

Για εμένα, ευζωία σημαίνει κυρίως να περιβάλλομαι από ανθρώπους που αγαπώ, να είμαι υγιής κι ευτυχισμένος (παρεμπιπτόντως κανείς δεν είναι συνέχεια χαρούμενος παρά μόνο στις ταινίες), να φτάνω κάθε μέρα λίγο πιο κοντά στην αυτοπραγμάτωση, να κάνω τη δουλειά που μου αρέσει και να έχω θετικό αντίκτυπο στον κόσμο. 

Πως μπορείτε λοιπόν, να μείνετε επικεντρωμένοι στα σημαντικά, παρά την πίεση της καθημερινότητας? 

Πρέπει να ζείτε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σας.

Κάτι που αξίζει να επαναλάβω: η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μικρή και ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει είναι μια σπουδαία πρακτική για να παραμείνετε επικεντρωμένοι στις υψηλότερες προτεραιότητές σας. 

Το να ρωτάτε τον εαυτό σας : 

«Πως θα φερόμουν σήμερα αν αυτή ήταν η τελευταία μέρα της ζωής;» δεν είναι κάποια κακόγουστη άσκηση παρακίνησης. 

Είναι ένας συνετός τρόπος να προσθέσετε ένταση και προσήλωση στη ζωή σας.

Ο Στιβ Τζομπς, CEO της Apple το έθεσε πολύ πιο εύστοχα από εμένα :

«Kανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμη και όσοι θέλουν να πάνε στον Παράδεισο δεν θέλουν να πεθάνουν. Παρ' όλα αυτά ο θάνατος είναι κοινός μας προορισμός. Κανείς δεν έχει καταφέρει να του ξεφύγει.

Κι έτσι πρέπει, γιατί κατά πάσα πιθανότητα ο θάνατος είναι η 

καλύτερη επινόηση της ζωής».

Οι περισσότεροι ζούμε παθητικά τη ζωή μας, σαν να κοιμόμαστε πίσω από το τιμόνι της. Έτσι οι μέρες γίνονται εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες και οι μήνες χρόνια. Προτού το καταλάβουμε, βρισκόμαστε στο τέλος κι αναρωτιόμαστε που πήγε όλος αυτός ο χρόνος.

Έχω μια μικρή πρόκληση για εσάς: ζήστε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σας. 

Κάθε πρωί να συνειδητοποιείτε τη θνητότητά σας και ύστερα να ρίχνεστε με ενθουσιασμό στη ζωή.

Ριψοκιδυνέψτε. Ανοίξτε την καρδιά σας λίγο περισσότερο. 

Πείτε την αλήθεια. Δείξτε σεβασμό στο δώρο της ζωής που σας δόθηκε. Αφήστε το άστρο σας να λάμψει σήμερα. Κυνηγήστε τα όνειρά σας. 

Από το βιβλίο: ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ

Robin Sharma