Σταματώ να ελέγχω σημαίνει Ειρήνη.....!!!!!

      
Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει σταματώ να νοιάζομαι, 
σημαίνει ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για κάποιον άλλο .

Σταματώ να ελέγχω σημαίνει να παραδεχτώ την έλλειψη δύναμης , το οποίο σημαίνει ότι το αποτέλεσμα δεν είναι στα χέρια μου.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να φροντίζω τα πάντα για τους άλλους αλλά απλά να νοιάζομαι.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να κάνω τα πάντα για τους άλλους αλλά απλά να είμαι υποστηρικτικός.

Σταματώ να ελέγχω δεν είναι να κρίνω αλλά να επιτρέπω τον άλλον να είναι αυτός που είναι.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να είμαι
υπερπροστατευτικός αλλά να επιτρέπω τον άλλο να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να αρνούμαι αλλά να αποδέχομαι.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να προσαρμόζω το κάθε τι σύμφωνα με τις επιθυμίες μου αλλά να παίρνω την κάθε μέρα όπως έρχεται.

Σταματώ να ελέγχω δεν σημαίνει να μετανιώνω για το παρελθόν αλλά να εξελίσσομαι και να ζω για το μέλλον.

Σταματώ να ελέγχω δεν είναι να λογομαχώ και να επιπλήττω
αλλά να ερευνώ τα δικά μου ελαττώματα και να τα διορθώνω.

Σταματώ να ελέγχω σημαίνει να φοβάμαι λιγότερο και να αγαπώ περισσότερο.

Σταματώ να ελέγχω σημαίνει ειρήνη.






Liora
http://sevastivola.blogspot.gr

Οι τραυματικές εμπειρίες κληροδοτούνται από τους γονείς στα παιδιά.....!!!!!

          
Κληρονομικό φαίνεται ότι είναι το ψυχικό στρες επηρεάζοντας ολόκληρες γενιές ανθρώπων, χωρίς μάλιστα να έχουν μεσολαβήσει γενετικές αλλαγές, υποστηρίζουν Ελβετοί ερευνητές σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Nature Neuroscience.

Πρόκειται για την πρώτη μελέτη που εντοπίζει τον βιολογικό μηχανισμό που σχετίζεται με τον τρόπο που οι γονείς μεταβιβάζουν στα παιδιά και τα εγγόνια τα ψυχικά τραύματα τους, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο των τελευταίων να εκδηλώσουν ψυχικές διαταραχές, όπως η κατάθλιψη, η σχιζοφρένεια και η διπολική διαταραχή.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Ιζαμπέλ Μανσουί του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, είχαν ενδείξεις ότι οι σοβαρές τραυματικές εμπειρίες μπορούν να επηρεάσουν τους απογόνους και τα ψυχοσωματικά σοκ να επιφέρουν χημικές - κυτταρικές αλλαγές, οι οποίες κληρονομούνται στις επόμενες γενιές. 

Έτσι, ένα ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη και άλλες διαταραχές της συμπεριφοράς, που κληρονομούνται στα παιδιά ή ακόμη στα παιδιά των παιδιών κ.ο.κ.

Περιπτώσεις κληροδότησης ψυχικών τραυμάτων από γενιά σε γενιά έχουν παρατηρηθεί στα παιδιά των βετεράνων του πολέμου του Βιετνάμ, στα οποία έχουν καταγραφεί υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών συγκριτικά με τον γενικό πληθυσμό. 

Επίσης, τα παιδιά των ανθρώπων που επιβίωσαν της γενοκτονίας των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη έχουν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης και αγχωδών διαταραχών.

«Υπάρχουν ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή που εμφανίζονται σε ολόκληρες οικογένειες, αλλά δεν είναι δυνατό να αναχθεί η αιτία τους σε κάποιο συγκεκριμένο κληρονομικό γονίδιο», εξηγεί η Δρ Ιζαμπέλ Μανσουί, επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας. 

Το ερώτημα μέχρι σήμερα ήταν πώς ακριβώς γίνεται η «μεταφορά» της τραυματικής εμπειρίας από γενιά σε γενιά (όχι με κάποιο γονίδιο, αλλά με επιγενετικό - χημικό τρόπο).

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η έκθεση σε υψηλά επίπεδα στρες αλλάζει την παραγωγή των microRNAs που βοηθάνε στη ρύθμιση και έκφραση των γονιδίων. Τα μόρια αυτά υπάρχουν και στο σπέρμα, οπότε πιθανότατα αυτά συνιστούν το «όχημα» μέσω του οποίου μεταβιβάζεται στο γονιμοποιημένο ωάριο το ψυχο-βιολογικό «αποτύπωμα» του τραύματος.

Με άλλα λόγια, το σπέρμα «ανταποκρίνεται» στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος (ιδίως στα στρεσογόνα) και επηρεάζεται από αυτά - πράγμα το οποίο, παρεμπιπτόντως, δείχνει την καθοριστική σημασία που έχει η υγεία του υποψήφιου πατέρα και όχι μόνο της μητέρας.




www.health.in.gr
http://www.ygeianews.gr

Υπόσχομαι....!!!!!!

           
Να ξεφορτωθώ οτιδήποτε δεν μου ταιριάζει πια. Μπορεί να είναι πεποιθήσεις ή κατάστασεις ή αντικείμενα που με βαραίνουν και δεν με εξυπηρετούν πια.

Να δημιουργώ χρόνο για να είμαι μόνος με τον εαυτό μου κάθε μέρα. Είναι προτεραιότητα μου.

Να κάνω μια ευγενική πράξη κάθε μέρα χωρίς να έχω ανάγκη να μου την αναταποδίδουν.

Να χαμογελώ επειδή το χαμόγελο μου είναι το ομορφότερο δώρο που έχω να δώσω.

Να κάνω φίλους όπου και αν πηγαίνω.

Να λέω Σ' ΑΓΑΠΩ και να μην παίρνω για δεδομένο ότι οι άλλοι το γνωρίζουν.

Να επιδοκιμάζω τον εαυτό μου σε όποια κατάσταση και αν βρίσκομαι.

Να κρατώ το κεφάλι μου ψηλά και να τιμώ τον εαυτό μου με κάθε τρόπο.

Να μην παραδίδω την δύναμη μου σε κανένα και για κανένα λόγο.

Να δημιουργώ το δικό μου μονοπάτι ζωής και να μην ακολουθώ αυτό που βρίσκω ευκολότερο.

Να παίζω, να τραγουδώ, να χορεύω και να διασκεδάζω σαν παιδί.

Να κάνω μια λίστα με ο΄τι θέλω να βιώσω στη ζωή μου και ένα - ένα να τα υλοποιώ.

Να θυμάμαι ότι έχω την δύναμη της επιλογής σε κάθε τομέα της ζωής μου.

Να πάρω την ευθύνη της ζωής μου και να σταματήσω να κατηγορώ ανθρώπους ή καταστάσεις.

Να γκρεμίσω όλα τα τείχη που έχω υψώσει για να προστατεύσω την καρδιά μου.

Και το σημαντικότερο να κάνω τα ομορφότερα και τα πιο τολμηρά όνειρα και κατά  συνέπεια να ακολουθώ την καρδιά μου και την διαίσθηση μου για να ενεργώ και να γνωρίζω ότι ο Θεός είναι μαζί μου. 



Ναnice Ellis
μεταφραση - sevasti vola
certified life coach -eft certified
theta healer - nlp practitioner
http://sevastivola.blogspot.gr

Ο έρωτας "μαγεύει" καρδιά και μυαλό.....!!!!!!!

Τα βέλη του Έρωτα είναι ικανά να μας κόψουν την ανάσα, να κάνουν την καρδιά μας να σπάσει και το μυαλό μας να πάρει... ανάποδες στροφές, υποστηρίζουν Αμερικανοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Loyola.

«Όταν ερωτευόμαστε, ο οργανισμός μας απελευθερώνει έναν χείμαρρο από χημικές ουσίες ευφορίας, οι οποίες πυροδοτούν συγκεκριμένες αντιδράσεις» εξηγεί η δρ Πατρίσια Μάμπι, από την Κλινική Σεξουαλικής Υγείας του Τμήματος Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικής Νευροεπιστήμης του πανεπιστημίου. 

«Αυτό το εσωτερικό ερωτικό "ελιξίριο" ευθύνεται για το ροδαλό χρώμα στα μάγουλά μας, για τον ιδρώτα στις παλάμες μας, για τον αγώνα ταχύτητας της καρδιάς μας» προσθέτει η ειδικός.

Στο πλαίσιο του εσωτερικού «πανηγυριού»,σύμφωνα με το Βήμα, τα επίπεδα χημικών ουσιών, όπως η ντοπαμίνη, η αδρεναλίνη και η νορεπινεφρίνη, είναι υπεύθυνα για το έντονο καρδιοχτύπι, για την ταραχή και τη γλυκιά ανησυχία που συνοδεύει την εμπειρία του έρωτα.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, μαγνητικές τομογραφίες αποδεικνύουν ότι ο έρωτας «φωτίζει» τα κέντρα απόλαυσης του εγκεφάλου. Τα ίδια σημεία του εγκεφάλου - στα οποία στην περίπτωση των ερωτοχτυπημένων αυξάνεται η ροή του αίματος - συνδέονται με ιδεοψυχαναγκαστικές συμπεριφορές.

«Ο έρωτας μειώνει τα επίπεδα σεροτονίνης, κάτι το οποίο παρατηρείται και σε άτομα που εμφανίζουν ιδεοψυχαναγκαστικές συμπεριφορές» αναφέρει από την πλευρά της η δρ Μέρι Λιν του Πανεπιστημίου Loyola.

«Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να εξηγεί γιατί όταν βρισκόμαστε στη συγκεκριμένη φάση αδυνατούμε να συγκεντρωθούμε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον σύντροφό μας - τουλάχιστον στο ξεκίνημα μιας σχέσης».

Ορισμένες αντιδράσεις του οργανισμού όμως στα βέλη του μικρού φτερωτού θεούλη ενδεχομένως να έχουν αρνητικές επιπτώσεις.

«Η φράση "ο έρωτας είναι τυφλός" ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα: στην αρχή της σχέσης μας τείνουμε να θεοποιούμε τον σύντροφό μας και μέσα από τα "ροζ γυαλιά" μας να βλέπουμε μόνο όσα θέλουμε να δούμε και όχι ολόκληρη την εικόνα του ατόμου που έχουμε πραγματικά απέναντί μας» προσθέτει η δρ Μάμπι.

«Όσοι βρίσκονται έξω από τον κύκλο του πάθους ενδεχομένως να έχουν μια πιο αντικειμενική άποψη συγκριτικά με τους πρωταγωνιστές του ειδυλλίου».

http://www.ygeianews.gr

Γιατί ζηλεύουμε στις ερωτικές μας σχέσεις ;

Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που όλοι λίγο ή πολύ έχουν βιώσει σε κάποια ερωτική τους σχέση. Πολλές φορές εκφράζεται τόσο έντονα που οδηγεί σε διαπληκτισμούς,σκηνές ακόμα και στο χωρισμό. Ωστόσο ο τρόπος εκδήλωσης της παίζει καθοριστικό ρόλο για την πορεία και την ποιότητα της σχέσης. Γιατί όμως αισθανόμαστε ζήλια όταν είμαστε ερωτευμένοι;

Ο λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε ζήλια είναι γιατί πιστεύουμε ότι απειλείται η σχέση μας από ένα τρίτο άτομο. Φυσικά θα πρέπει να διαχωρίσουμε την υγιή ζήλια από την μη υγιή. Η διαφορά έγκειται στο κατά πόσο υπάρχει ρεαλιστικός ''κίνδυνος'' και πραγματική απειλή. Είναι δικαιολογημένος ο φόβος μας ή απλά είναι ένα προβληματικό σενάριο στο μυαλό μας;

Όταν αναφερόμαστε σε υγιή ζήλια τότε σημαίνει ότι έχουμε σαφή στοιχεία που δηλώνουν ότι ο σύντροφος μας όντως ενδιαφέρεται για ένα τρίτο άτομο ή έλκεται από ένα τρίτο άτομο περισσότερο από εμάς. Όταν όμως δεν υπάρχουν απτά στοιχεία που να υποδηλώνουν τα παραπάνω και ο φόβος μας στηρίζεται σε δικές μας αρνητικές και παράλογες σκέψεις, τότε μιλάμε για μη υγιή ζήλια.

Τα κύρια συναισθήματα κάτω από τη ζήλια είναι ο φόβος και ο θυμός. Ο σύντροφος που ζηλεύει τον άλλον έχει την τάση να αισθάνεται μειονεκτικά για τον εαυτό του και δεν νιώθει ασφάλεια μέσα στη σχέση. Ο ''ζηλιάρης'' σύντροφος συχνά είναι αυτός που προκαλεί τις εντάσεις στη σχέση, είτε εκδηλώνοντας παράπονα που σιγά - σιγά κορυφώνονται και παίρνουν την μορφή επίθεσης, η οποία καταλήγει σε καυγά, είτε υιοθετώντας ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες οδηγούν σε απομάκρυνση του ζευγαριού.

Η ζήλια συνδέεται άμεσα με την έλλειψη αυτοεκτίμησης η οποία οδηγεί σε σκέψεις του τύπου ''ο σύντροφος μου πρέπει να ενδιαφέρεται και να σκέφτεται μόνο εμένα'', ''αν συναναστρέφεται με άλλες γυναίκες τότε μπορεί να βρει ενδιαφέρον σε κάποια άλλη και να τον χάσω'', ''κανένα άλλο άτομο δεν πρέπει να δείχνει ενδιαφέρον προς τον σύντροφο μου'', ''προσέχει την εμφάνιση του γιατί ψάχνει να βρει κάτι άλλο και να με αφήσει'' κτλ, οι οποίες δίνουν τροφή στην ζήλια. 

Ο σύντροφος που αισθάνεται ζήλια βιώνει έντονο άγχος και αναλώνεται σε καταστροφολογικές σκέψεις και σενάρια. Βρίσκεται σε συνεχή αμφισβήτηση και προσπαθεί να ελέγχει συνεχώς τον σύντροφό του. Δυσκολεύεται να χαλαρώσει μέσα στη σχέση και να την απολαύσει. Πολύ συχνά αισθάνεται πληγωμένος, συναίσθημα προερχόμενο από τη σκέψη και μόνο ότι μπορεί ο σύντροφός του να τον προδώσει.

Πολλοί είναι αυτοί που αφιερώνουν πολύ χρόνο στο να σχεδιάζουν πώς θα στήσουν ''παγίδες'' στον σύντροφό τους, πολλές φορές σε ακραίες μορφές, όπως το να βάζουν οδοντογλυφίδες κάτω από την πόρτα για να διαπιστώσουν εάν ο σύντροφος βγήκε από το σπίτι όσο αυτοί έλειπαν, ή αφήνοντας μια τρίχα πάνω στο τηλέφωνο για να ελέγξουν εάν δέχτηκε ή έκανε κάποιο 'κρυφό' τηλεφώνημα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως επίσης και σε περιορισμούς της ελευθερίας του συντρόφου (πού θα πάει, τι να μην φορέσει, ποιόν να μην συναναστρέφεται κ.α.) το ζευγάρι θα πρέπει να δει κάποιον ειδικό, καθώς οι συμπεριφορές αυτές είναι ιδιαιτέρως προβληματικές και δυσλειτουργικές.

Η υπερβολική ζήλια δεν είναι σημάδι αγάπης αλλά εξάρτησης! Το άτομο που ζηλεύει θα πρέπει να επικεντρωθεί και να δουλέψει τα συναισθήματα, τις σκέψεις του και να βελτιώσει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή του, λαμβάνοντας βοήθεια και καθοδήγηση από κάποιον ειδικό εάν αυτό είναι απαραίτητο.

http://www.ygeianews.gr

Όταν η "χυλόπιτα" ραγίζει κυριολεκτικά καρδιές.....!!!!!!

Ένας χωρισµός ή μια απόρριψη ερωτική ή φιλική δεν είναι ποτέ ευχάριστη. Aκόµη και στην περίπτωση που η απόφαση για το τέλος µιας σχέσης έχει ληφθεί από κοινού, είναι αναπόφευκτο να βιώσουµε πένθος για ότι χάσαµε, ακόµη και αν αυτό για το οποίο πενθούµε δεν είναι παρά η φαντασίωση µιας καλής σχέσης. Όταν η "χυλόπιτα" επιβεβαιώνεται επιστημονικά και προκαλεί όχι μόνο σωματικό αλλά και ψυχικό πόνο.

Μελέτες που πραγματοποίησαν δύο ολλανδικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απέδειξαν ότι όταν μας ακυρώνουν δεν πληγώνεται μόνο ο εγωισμός, αλλά πληγώνεται και η καρδιά μας.

Η έρευνα η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό έντυπο Psychological Science κατέστησε σαφές ότι η καρδιακή λειτουργία επιβαρύνεται από την απόρριψη αφού οι παλμοί πέφτουν κατακόρυφα.

Αναλυτικότερα το πείραμα που έγινε σε νεαρά άτομα έδειξε ότι ο εγκέφαλος επεξεργάζεται το σωματικό και ψυχικό πόνο σε συγκεκριμένες περιοχές.

Όλα ξεκίνησαν όταν τρεις κορυφαίοι καθηγητές της κλινικής ψυχολογίας από δύο πανεπιστήμια της Ολλανδίας, οι Μπρίγκτε Γκίντερ Μορ, Έβελιν Κρόνε και Μόριτς Βαν ντε Μόλεν, θέλησαν να ανακαλύψουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μας πληγώσει σωματικά ο πόνος που γεννιέται ύστερα από μια απόρριψη. Και τον εντόπισαν προκαλώντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, αρρυθμία σε όσους «έφαγαν χυλοπίτα» από άλλους φοιτητές.

Όπως υποστήριξαν οι ειδικοί «κάποιοι εθελοντές που έλαβαν μέρος στο πείραμα περιέγραψαν την εμπειρία ως αρκετά εφιαλτική, ενώ δεν δίστασαν να αποκαλύψουν ότι ένιωσαν γρήγορους παλμούς στο στήθος, ένα αδικαιολόγητο βάρος, ακόμα και καούρες».

Από την πλευρά του ο διάσημος Γάλλος ψυχίατρος, νευροεπιστήμονας Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ, συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο συναισθηματικός εγκέφαλος - από όπου προέρχονται οι ενστικτώδεις και συναισθηματικές αντιδράσεις μας- επηρεάζεται άμεσα από την καρδιά.

Όπως μάλιστα εξηγεί μεταξύ καρδιάς και εγκεφάλου υπάρχει μια συνεχής ανταλλαγή δεδομένων και πληροφοριών!. Όταν η καρδιά μας χτυπά με υγιή τρόπο, μπορεί να θεραπεύσει το άγχος, την κατάθλιψη και την ένταση.

Συγκεκριμένα σε συνθήκες μεγάλης συγκινησιακής φόρτισης ο μυελός των επινεφριδίων, που ελέγχεται από το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, εκκρίνει τις ορμόνες αδρεναλίνη (επινεφρίνη) και νοραδρεναλίνη (νορεπινεφρίνη).

Αυτές οι ουσίες με τη σειρά τους ερεθίζουν την καρδιά δημιουργώντας αρρυθμίες ή κατευθύνονται στα αιμοφόρα αγγεία προκαλώντας υψηλή αρτηριακή πίεση.

Γενικότερα η καρδιά επηρεάζεται άμεσα από την ισορροπία ή τη δυσλειτουργία του ορμονικού συστήματος - μην ξεχνάμε τις περιπτώσεις θυρεοειδούς και εμμηνόπαυσης...».

Ένα άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι οι γυναίκες, λόγω ιδιοσυγκρασίας, είναι πιο ευαίσθητες στις εκδηλώσεις των διάφορων διαταραχών των καρδιακών παλμών έπειτα από συγκινησιακή φόρτιση ή στρες»

http://www.ygeianews.gr

Τώρα είμαι έτοιμος. Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες.....!!!!!!

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ζήσεις την δική σου ζωή και όχι την ζωή των άλλων . 

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να καλωσορίσεις τον εαυτό σου σε μια ζωή όπου θα ζεις την επιθυμία της καρδιάς σου και να μην ακινητοποιείσαι από τον περιορισμένο σου νου και τον κοινωνικό προγραμματισμό .

Πιστεύω ότι , επιτέλους , μπορείς να νιώσεις την επάρκεια σου όπως και την επάρκεια των άλλων και να να σταματήσεις να υποτιμάς τον εαυτό σου όπως και να επικρίνεις τους άλλους

Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να συγχωρέσεις , να ελαφρύνεις την ενέργεια σου , να ακούγεσαι , να ξεχωρίζεις , να λάμπεις και να δίνεις το παράδειγμα και στους άλλους να κάνουν το ίδιο διότι θα θαυμάζουν το κουράγιο σου να είσαι ΕΣΥ.

Πιστεύω ότι είναι η ώρα για εκείνη την μαγική στιγμή να ζήσεις αυτό που προορίστηκες να ζήσεις και όχι αυτό που προγραμματίστηκες ή συμβιβάστηκες για να ζήσεις.

Πιστεύω σε σένα . Πιστεύω ότι τα πάντα είναι δυνατά και ότι μπορείς ΤΑ ΠΑΝΤΑ αρκεί να το πιστέψεις και να νιώσεις το κύτταρο σου να δονείται με την αξία σου και αγάπη για τον εαυτό σου....

Όταν 

Επιλέξεις να δεις μέσα σου και να ξεβολευτείς , να δράσεις , να συγχωρήσεις, να απελευθερώσεις, να αναλάβεις την ευθύνη , να νιώσεις συμπόνια , να δεις την σπουδαιότητα σου , πιστέψεις ότι είσαι αρκετά ικανός , να πάρεις την δύναμη σου πίσω και να

Επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει ο δημιουργός μιας ζωής που επιθυμείς!

Άσκηση :

Πηγαίνω στον καθρέφτη και λέω. 

Τώρα είναι η στιγμή για αλλαγές στην ζωή μου. Τώρα είμαι έτοιμος/η . Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για μένα! Τώρα ξεβολεύομαι και μπαίνω σε δράση.

Επαναλαμβάνω την άσκηση κατά την διάρκεια της ημέρας και κάθε μέρα διότι έτσι επαναπρογραμματίζω το υποσυνείδητο και αφιερώνω 5 λεπτά κάθε μέρα να γράφω τι δεν μου αρέσει στην ζωή μου και πως χρειάζεται να δράσω για να κάνω αλλαγές βήμα- βήμα. 

Γράφω προτάσεις με ότι έχω επιλέξει να κάνω για να δημιουργήσω αλλαγές στην ζωή μου.

Επιλέγω να...

Εκφράζω την πρόθεση να ...

Δεσμεύομαι να ....

Νιώθω ασφαλής να....

Επιτρέπω τον εαυτό μου να..

Είμαι έτοιμος/η να...

Σήμερα έχεις την δύναμη να επιλέξεις να είναι η Πρώτη ημέρα της νέας σου ζωής !!!! Πώς επιλέγεις να δράσεις; ΞΕΒΟΛΕΨΟΥ με κάθε τρόπο!!!!!

http://sevastivola.blogspot.gr

Για τις σχέσεις - N.Donald Walsch......!!!!

            

"Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν αντιδράς με πόνο και πλήγωμα σ' αυτό που είναι, που λέει ή που κάνει ένας άλλος.

Το πρώτο είναι να παραδεχτείς ειλικρινά στον εαυτό σου και στον άλλον ακριβώς το πώς αισθάνεσαι. Πολλοί από σας φοβόσαστε να το κάνετε αυτό, επειδή πιστεύετε πως θα σας κάνει να φανείτε "κακοί". 

Κάπου, βαθιά μέσα σας, αντιλαμβάνεστε ότι πιθανότατα είναι "γελοίο" να νιώθετε έτσι. Πιθανότατα είναι μικροπρεπές. Είστε πιο "μεγαλόφρονες". Αλλά, δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Εξακολουθείτε να νιώθετε έτσι.

Μόνον ένα πράγμα υπάρχει που μπορείτε να κάνετε: πρέπει να σεβαστείτε τα συναισθήματά σας. Γιατί "σέβομαι τα συναισθήματά μου" σημαίνει "σέβομαι τον εαυτό μου". Και πρέπει "ν' αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν". 

Πώς μπορείς ποτέ να περιμένεις να καταλάβεις και να σεβαστείς τα συναισθήματα κάποιου άλλου, αν δεν μπορείς να σεβαστείς τα συναισθήματα του ίδιου σου του εαυτού;

Η πρώτη ερώτηση σε οποιαδήποτε διαδικασία σχέσης με κάποιον άλλον είναι : ποιος είμαι τώρα και ποιος θέλω να είμαι σε σχέση μ' αυτό;

Συχνά δε θυμάσαι ποιος είσαι και δε γνωρίζεις ποιος θέλεις να είσαι, μέχρι να δοκιμάσεις κάποιους τρόπους ύπαρξης. Γι' αυτό είναι σημαντικό να σέβεσαι τα πιο αληθινά σου συναισθήματα.

Αν το πρώτο σου συναίσθημα είναι αρνητικό, πολύ απλά, το να νιώσεις το συναίσθημα είναι συχνά το μόνο που χρειάζεται για ν' απομακρυνθείς απ' αυτό. Όταν νιώσεις το θυμό, όταν νιώσεις την ταραχή, όταν νιώσεις την αηδία, όταν νιώσεις την οργή, όταν αναγνωρίσεις για δικό σου να θέλεις "ν' ανταποδώσεις το χτύπημα" τότε μόνον μπορείς ν' απαρνηθείς εκείνα τα πρώτα συναισθήματα ως "όχι αυτός που θέλεις να είσαι".

Ο δάσκαλος είναι κάποιος που έχει ζήσει πολλές τέτοιες εμπειρίες ώστε να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιες είναι οι τελικές του επιλογές. Δε χρειάζεται να "δοκιμάσει" τίποτε. Έχει ξαναφορέσει αυτά τα ρούχα και ξέρει πως δεν του πάνε. Δεν είναι "αυτός". 

Κι αφού η ζωή ενός δασκάλου είναι αφιερωμένη στη συνεχή πραγμάτωση του εαυτού, όπως γνωρίζει ότι είναι, τέτοιου είδους αταίριαστα συναισθήματα δεν τρέφονται ποτέ."

"Πολύ συχνά, κάτω από το πνεύμα της παλαιάς παρανόησης των πραγμάτων, άνθρωποι καλοπροαίρετοι και πολλοί απ' αυτούς πολύ θρήσκοι έκαναν αυτό που νόμιζαν πως θα ήταν το καλύτερο για τον άλλον στις σχέσεις τους.

Δυστυχώς, το μόνο αποτέλεσμα αυτής της τακτικής σε πολλές περιπτώσεις (στις περισσότερες περιπτώσεις) ήταν μια συνεχής κακοποίηση. Συνεχής κακομεταχείριση. Συνεχής δυσλειτουργία στη σχέση.

Τελικά το άτομο που προσπαθεί να "κάνει το σωστό" για τον άλλον, να συγχωρεί γρήγορα, να δείχνει συμπόνια, να ξεπερνάει συνεχώς κάποια προβλήματα και συμπεριφορές, γίνεται μνησίκακο, θυμωμένο και δύσπιστο, ακόμα κι απέναντι στο θεό. Γιατί πώς μπορεί ένας δίκαιος θεός να απαιτεί ένα τέτοιο αδιάκοπο πόνο, μια έλλειψη χαράς αλλά και θυσίες, ακόμα και εν ονόματι της αγάπης;

Η απάντηση είναι πως ο θεός δεν απαιτεί κάτι τέτοιο. Ο θεός ζητάει μόνο να συμπεριλάβεις και τον εαυτό σου μεταξύ εκείνων που αγαπάς.

Ο θεός πάει ακόμα πιο πέρα. Ο θεός προτείνει (συνιστά) να βάλεις τον εαυτό σου πρώτο."

"Στην πράξη, αν κοιτάξεις το τι είναι το καλύτερο στις καταστάσεις εκείνες που σε κακομεταχειρίζονται, το ελάχιστο που θα κάνεις είναι να σταματήσεις την κακομεταχείριση. Κι αυτό θα είναι καλό τόσο για σένα όσο και για κείνον που σε κακομεταχειρίζεται. Γιατί ακόμα κι ο βιαστής υφίσταται βιασμό αν του επιτραπεί να συνεχίσει να βιάζει.

Το να δέχεσαι την κακομεταχείριση δε βοηθάει αυτόν που κακομεταχειρίζεται να γιατρευτεί. Αντίθετα, του κάνει κακό. Γιατί αν ανακαλύψει πως η κακομεταχείριση είναι αποδεκτή, τότε τι έχει μάθει; Αν, όμως, ανακαλύψει πως δε γίνεται πια αποδεκτή, τότε του δίνεται η δυνατότητα να μάθει.

Επομένως, το να μεταχειρίζεσαι τους άλλους με αγάπη δε σημαίνει αναγκαστικά ότι τους επιτρέπεις να κάνουν ότι τους κατέβει.

Οι γονείς το μαθαίνουν αυτό πολύ γρήγορα με τα παιδιά. Οι ενήλικοι, όμως, δεν το μαθαίνουν τόσο γρήγορα με άλλους ενήλικους κι επομένως, ούτε τα έθνη μεταξύ τους."

"Ποτέ μην κάνεις κάτι σε μια σχέση από μια αίσθηση υποχρέωσης. Κάνε ό,τι κάνεις από μια αίσθηση της λαμπρής ευκαιρίας που σου παρέχει η σχέση σου για ν' αποφασίσεις και να είσαι αυτός που πραγματικά είσαι."

"Σιγουρέψου ότι μπαίνεις σε μια σχέση για τους "σωστούς" λόγους. (Χρησιμοποιώ τη λέξη "σωστούς" ως σχετικό όρο. Εννοώ "σωστούς" σε σχέση με τον ανώτερο σκοπό που έχεις στη ζωή σου.)

Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να δημιουργούν σχέσεις για "λάθος" λόγους: για να δώσουν ένα τέλος στη μοναξιά, να γεμίσουν ένα κενό, ν' αγαπιούνται ή να έχουν κάποιον ν' αγαπούν. 

Κι αυτοί είναι ορισμένοι από τους καλύτερους λόγους. Άλλοι το κάνουν για να γιατρέψουν το εγώ τους, για να πάρει τέλος η κατάθλιψή τους, για να βελτιώσουν τη σεξουαλική τους ζωή, για να συνέλθουν από μια προηγούμενη σχέση ή, είτε το πιστεύεις είτε όχι, για να μη νιώθουν ανία.

Κανένας από αυτούς τους λόγους δε θα λειτουργήσει, κι αν δεν αλλάξει κάτι πολύ σοβαρό στην πορεία, τότε δε θ' αλλάξει ούτε και η σχέση.

Βεβαιώσου πως η σύντροφός σου κι εσύ συμφωνείτε ως προς το σκοπό. Αν συμφωνείτε κι οι δυο σε συνειδητό επίπεδο, ότι ο σκοπός της σχέσης σας είναι να δημιουργήσετε μια ευκαιρία, όχι μια υποχρέωση, μια ευκαιρία για ανάπτυξη, για πλήρη αυτο-έκφραση, για εξύψωση της ζωής σας στο ύψιστο δυναμικό της, για τη θεραπεία κάθε πλανεμένης σκέψης ή περιορισμένης ιδέας που είχατε ποτέ για τον εαυτό σας και για τελική επανένωση με το Θεό μέσω της κοινωνίας των δύο ψυχών σας, αν δώσετε αυτό τον όρκο αντί γι' αυτούς που δίνετε, τότε η σχέση έχει αρχίσει πάνω σε μια πολύ καλή βάση. Ξεκίνησε με το σωστό πόδι. Είναι μια πολύ καλή αρχή.

-Και πάλι, όμως, δεν είναι εγγύηση επιτυχίας.

Αν θέλεις εγγυήσεις στη ζωή, τότε δε θέλεις ζωή. Θέλεις πρόβες για ένα σενάριο που έχει ήδη γραφτεί.

Η ζωή από τη φύση της δεν μπορεί να έχει εγγυήσεις, διαφορετικά όλος της ο σκοπός τορπιλίζεται.

-Κατάφερα, λοιπόν, να δώσω στη σχέση μου μια "πολύ καλή αρχή". Τι κάνω τώρα για να συνεχίσω;

Να γνωρίζεις και να καταλαβαίνεις πως θα υπάρξουν προκλήσεις και δύσκολες στιγμές. Μην προσπαθήσεις να τις αποφύγεις. Καλοδέξου τις. Με ευγνωμοσύνη. Δες τες σαν μεγάλα δώρα από το θεό, λαμπρές ευκαιρίες να κάνεις αυτό για το οποίο μπήκες στη σχέση και στη ζωή να κάνεις.

Προσπάθησε όσο μπορείς να μη βλέπεις το σύντροφό σου σαν εχθρό ή σαν αντιπολίτευση εκείνες τις στιγμές.

Ακόμα καλύτερα, επιδίωξε να μην βλέπεις κανέναν και τίποτε σαν εχθρό ή ακόμα και σαν πρόβλημα. Καλλιέργησε την τεχνική να βλέπεις όλα τα προβλήματα σαν ευκαιρίες για ν' αποφασίζεις ποιος πραγματικά είσαι.

Δε θα προσφέρεις ποτέ κακή υπηρεσία στη σχέση σου ούτε και σε κανέναν άλλον, βλέποντας περισσότερα μέσα στον άλλον απ' όσα σου δείχνει. Γιατί υπάρχουν κι άλλα. Πολύ περισσότερα. Ο φόβος τους μόνο είναι αυτό που τους εμποδίζει να σου τα δείξουν. 

Αν οι άλλοι παρατηρήσουν ότι τους βλέπεις σαν κάτι περισσότερο, τότε θα νιώσουν ασφαλείς να σου φανερώσουν αυτό που προφανώς ήδη βλέπεις.

-Οι άνθρωποι έχουν την τάση ν' ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που έχουμε γι' αυτούς.

Όχι, ακριβώς. Δε μ' αρέσει η λέξη "προσδοκίες" εδώ. Οι προσδοκίες καταστρέφουν τις σχέσεις. Ας πούμε καλύτερα, πως οι άνθρωποι έχουν την τάση να βλέπουν στον εαυτό τους αυτό που βλέπουμε σ' αυτούς. 

Όσο πιο μεγαλειώδες είναι το όραμά μας, τόσο πιο μεγαλειώδης θα είναι η προθυμία τους να προσεγγίσουν και να προβάλουν εκείνο το μέρος τους που εμείς τους έχουμε δείξει.

Αυτό μπορείς να το κάνεις με δύο τρόπους: πρώτον, θυμίζοντάς τους ποιοι είναι (πολύ δύσκολο γιατί δε θα σε πιστέψουν) και δεύτερον, με το να θυμάσαι ποιος είσαι εσύ (πολύ πιο εύκολο γιατί δε χρειάζεσαι τη δική τους πίστη, παρά μόνο τη δική σου). Όταν το δείχνεις αυτό συνέχεια, θα δεις ότι τελικά υπενθυμίζει στους άλλους ποιοι είναι γιατί θα βλέπουν τον εαυτό τους σ' εσένα.

"Το έργο της ψυχής είναι να σε ξυπνήσει. Το έργο του θεού είναι να ξυπνήσει όλους τους άλλους."

Ομάδα της Ανθρωπότητας

http://www.otan.gr

Το μυστικό της πνευματικής εξέλιξης.....!!!!!!!!

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε (όσοι βέβαια προσπαθούν και δουλεύουν με τον εαυτό τους), γιατί δεν έχουμε αποτελέσματα στην εσωτερική μας εργασία. Αποτελέσματα όμως πραγματικά και όχι αυτά που βρίσκονται στην σφαίρα της φαντασίας ή της θεωρητικής γνώσης. 

Στον δρόμο της πνευματικής εξέλιξης υπάρχει ένας ουσιώδης κανόνας, χωρίς την τήρηση του οποίου δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός. Ο κανόνας αυτός λέει : «Ο μόνος τρόπος για να εξελιχθούμε πνευματικά είναι να εργαζόμαστε επάνω στον εαυτό μας χάριν των άλλων και τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας να τα χρησιμοποιούμε για το γενικό καλό».

Διδάσκω αεί διδασκόμενος

Θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητός ο μηχανισμός λειτουργίας αυτού του νόμου. Φαντασθείτε έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθεί να δουλέψει επάνω στην οξυθυμία του ώστε να μπορέσει να την ελέγξει. Τα αποτελέσματα θα είναι μέτρια ή μηδαμινά, ο χρόνος θα κυλάει και στο τέλος, ίσως μετά από δεκαετίες ολόκληρες, θα διαπιστώσει ότι είναι ο ίδιος σχεδόν άνθρωπος όπως και πρώτα. 

Φαντασθείτε τώρα τον ίδιο άνθρωπο να κάνει την ίδια εργασία, όχι όμως μόνο για το δικό του καλό, αλλά για το καλό των παιδιών του. Έχει διαπιστώσει το πόσο η οργή του καταστρέφει την ψυχή των παιδιών του και πόσο τον ελέγχει η συνείδησή του γι αυτό. Το κίνητρό του τώρα είναι διαφορετικό. 

Θα αλλάξει τον εαυτό του και για δικό τους καλό. Ως βοήθεια έχει πλέον την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στα παιδιά του, έχει την συνείδησή του, η οποία ενδιαφέρεται πολύ για το καλό των άλλων, έχει τελικώς έναν ιερό σκοπό. Αν αφήσει την ψυχή του να εμποτιστεί με αυτά τα συναισθήματα τότε θα διαπιστώσει ότι η εργασία της αυτοτελειοποίησης καθίσταται απροσδόκητα αποτελεσματική. 

Τα αποτελέσματα εμφανίζονται ταχύτερα και το βάθος τους είναι μεγαλύτερο. Κάποιες φορές οι αλλαγές μπορεί να είναι ραγδαίες. Υπάρχει μέσα μας μια «φωνή», την οποία έχουμε θάψει πολύ βαθιά γιατί μας τρομάζει, που μας λέει: «Όχι για τον εαυτό σου, αλλά για όλους!». Η δύναμη αυτή ενεργοποιείται όταν αλλάξουμε τα κίνητρά μας.

Ας δούμε τώρα το πώς η καθημερινή μας ζωή μπορεί να αποτελέσει έναν πολύτιμο βοηθό στην εργασία με τον εαυτό μας. Έναν βοηθό που θα μας διδάξει τις κατευθύνσεις και τους στόχους αυτής της εργασίας. Γύρω μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που έχουν διάφορες ανάγκες. 

Ασφαλώς ορισμένες από αυτές είναι «ψευτοανάγκες», (αγορά κότερου, βίλας, ταξίδια, αναγνώριση, δόξα κ.λ.π.). Υπάρχουν όμως και πολλές πραγματικές ανάγκες που η μη ικανοποίησή τους προξενεί δυστυχία στους ανθρώπους. Είναι γεγονός όμως ότι αρκετές από αυτές τις ανάγκες δεν μπορούμε να ικανοποιηθούν, λόγω του εγωισμού και της ελαττωματικότητάς μας. 

Δεν φταίει ούτε η κοινωνία ούτε ο Θεός, αν εμείς δεν παίρνουμε αγάπη από την οικογένειά μας. Έχουμε δώσει αγάπη για να πάρουμε; Αν νομίζουμε ότι δώσαμε, μήπως στην πραγματικότητα δίναμε εξάρτηση και όχι αγάπη; Μήπως υπογράφαμε συμβόλαια και περιμέναμε ανταλλάγματα; 

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις των πραγματικών αναγκών, άσχετα με το ποιος είναι ο υπαίτιος για την μη ικανοποίησή τους, οι άνθρωποι χρειάζονται κάποια βοήθεια. Η βοήθεια αυτή δεν είναι να ικανοποιούμε εμείς σε μόνιμη βάση τις ανάγκες τους και έτσι να τους κακομαθαίνουμε, αλλά να τους βοηθήσουμε να κάνουν εκείνες τις αλλαγές στον εαυτό τους οι οποίες με την σειρά τους θα αλλάξουν και την ζωή τους, ώστε οι ανάγκες τους να ικανοποιηθούν.

Εδώ τώρα είναι το κλειδί της υπόθεσης. Πρέπει να δώσουμε ουσιαστική βοήθεια στους άλλους. Μπορούμε όμως να δώσουμε μόνο αυτό που έχουμε εμείς. Δεν μπορούμε να δώσουμε αυτό που δεν έχουμε. Για να το δώσουμε πρέπει να το αποκτήσουμε. Και για να το αποκτήσουμε πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας. Προσέξτε τώρα. 

Αν δούμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες και τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων του περιβάλλοντός μας, τότε θα σχηματίσουμε έναν κατάλογο με τις διάφορες βοήθειες που πρέπει να τους προσφέρουμε. Αυτό σημαίνει όμως ότι όλα αυτά πρέπει να τα αποκτήσουμε πρώτα εμείς. 

Αμέσως ο κατάλογος αυτός των αναγκαίων προσφορών στους άλλους μετατρέπεται σε κατάλογο αλλαγών που πρέπει να κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό! Γίνεται αυτομάτως, ένας κατάλογος προτερημάτων που πρέπει να αποκτήσουμε και ελαττωμάτων που πρέπει να αποβάλουμε. Η μεταμορφωτική δύναμη που διαθέτει ένας τέτοιος κατάλογος είναι εκπληκτική!

Ένας φίλος μας μπορεί να είναι υπερβολικά φιλόδοξος και αγχώδης. Για να τον βοηθήσουμε πρέπει να του δώσουμε το καλό παράδειγμα. Να είμαστε εμείς ισορροπημένοι ώστε αυτός να δει τα πλεονεκτήματα αυτού του τρόπου ζωής και να επιθυμήσει να τον ακολουθήσει. Για να το επιτύχουμε αυτό πρέπει να απαλλαγούμε από το δικό μας άγχος. Να μια εργασία για τον εαυτό μας προκειμένου να βοηθήσουμε τον άλλον.

Ένα μέλος της οικογένειάς μας έχει αναπτύξει μεγάλη κτητικότητα για μας και συμπεριφέρεται λες και είμαστε ιδιοκτησία του. Για να το βοηθήσουμε θα πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από τις αδυναμίες εκείνες, τις οποίες αυτό χρησιμοποιεί για να μας επιβάλλεται. Φόβος, ενοχές, ανασφάλειες, παθητικότητα. Να άλλη μια εργασία για τον εαυτό μας χάριν του άλλου. 

Έτσι θα μπορέσουμε να του δείξουμε τα όριά του, (πράγμα που πρώτα δεν ήμασταν σε θέση να το κάνουμε γιατί είχε βρει το «κουμπί» μας) και τελικά, με ψυχραιμία και χωρίς ακρότητες, θα μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε να απαλλαγεί από την εξάρτησή του για μας διότι δεν θα είμαστε πλέον το θύμα. Θα μπορέσουμε να τον συμβουλέψουμε χωρίς να πέφτουμε στις παγίδες που μας στήνει.

Ένας φίλος μας αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με την μητέρα του και ζητάει την συμβουλή μας. Για να μπορέσουμε να είμαστε αντικειμενικοί και να προσφέρουμε πραγματική βοήθεια, θα πρέπει να έχουμε συγχωρήσει πρώτα την δική μας μητέρα για τα ενδεχόμενα λάθη που έκανε στην ανατροφή μας και για τα ψυχικά απωθημένα που μας δημιούργησε. 

Μόνο όταν την συγχωρήσουμε θα μπορέσουμε να συμβουλέψουμε τον φίλο μας για την δική του μητέρα, γιατί δεν θα έχουμε πλέον «άχτι» την δική μας μητέρα.

Κάποτε μια γυναίκα επισκέφτηκε τον Γκάντι για να τη βοηθήσει με ένα πρόβλημα που είχε με το παιδί της. Το παιδί ήταν άρρωστο και δεν έπρεπε να τρώει ζάχαρη, έτσι η γυναίκα που δεν μπορούσε να το πείσει να την αποφεύγει, πήγε στον Γκάντι να ζητήσει τη συμβουλή του.

Ο Γκάντι την άκουσε και της είπε να ξαναέρθει σε μία εβδομάδα.

Μετά από μία βδομάδα η γυναίκα επέστρεψε με το παιδί της. Ο Γκάντι γύρισε στο μικρό και είπε :

"Να μην τρως ζάχαρη"!

Η γυναίκα παραξενεύτηκε.

Γιατί έπρεπε να περιμένει μια ολόκληρη βδομάδα, μόνο και μόνο για να πει ο Γκάντι αυτή τη φράση;

Τον ρώτησε λοιπόν.

Και ο Γκάντι απάντησε:

"Γιατί, πριν από μία βδομάδα έτρωγα κι εγώ ζάχαρη"!...

Βλέπουμε λοιπόν με αυτά τα απλά παραδείγματα, πως διάφορες ανάγκες των ανθρώπων του περιβάλλοντός μας, μάς οδηγούν σε συγκεκριμένες εργασίες επί του εαυτού μας προκειμένου να βοηθήσουμε αυτούς. Προσπαθούμε να αποκτήσουμε τις αρετές που αυτοί δεν έχουν ώστε να μπορέσουμε να τους τις προσφέρουμε. 

Αν λειτουργήσουμε έτσι σε σχέση με το περιβάλλον μας τότε θα έχουμε έναν κατάλογο με τις βελτιώσεις που πρέπει να κάνουμε στον χαρακτήρα μας. «Παραδόξως», όλες αυτές οι αλλαγές, είναι ακριβώς αυτές που χρειαζόμαστε για την εξέλιξή μας. Είναι όλα εκείνα που μας διδάσκουν οι μεγάλοι δάσκαλοι και οι διδασκαλίες τους. 

Και ακόμα πιο παράξενο είναι ότι αυτές οι αλλαγές είναι ακριβώς αυτές που έχουμε ανάγκη εμείς, στην παρούσα περίοδο της ζωής μας. Πως δημιουργείται ένας τέτοιος συντονισμός είναι πραγματικά ένα μυστήριο. Τα πάντα όμως υπάρχουν εδώ μέσα στην προσωπική μας ζωή. Δεν χρειάζεται να πάμε στο Θιβέτ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο γιατί κάποιος άνθρωπος ζητάει την βοήθειά μας. Αυτό σημαίνει ότι για να τον βοηθήσουμε πρέπει να εργαστούμε με τον εαυτό μας και να αποκτήσουμε αυτό που μας ζητάει. Αυτό που μας ζητάει είναι όμως αυτό που μας λείπει. Τελικά γίνεται αυτός βοηθός μας και πρέπει να του χρωστάμε ευγνωμοσύνη. 

Αν είμαστε τσιγκούνηδες ενδέχεται, «όλως παραδόξως», να μας ζητήσει κάποιος χρήματα. Το όφελος δεν θα είναι μόνο δικό του αλλά και δικό μας, διότι για να τον βοηθήσουμε θα πρέπει να ξεπεράσουμε την φιλαργυρία μας. Η ζωή μας δίνει συνεχώς τέτοια μαθήματα. Αν πάρουμε το μάθημά μας έχει καλώς, αν δεν το πάρουμε αυτό θα επανέλθει ισχυρότερο και πιεστικότερο. 

Αν ο τσιγκούνης του παραδείγματός μας δεν βοηθήσει οικονομικά αυτόν που έχει πραγματική ανάγκη, ίσως κάποτε, χωρίς να καταλάβει τον συσχετισμό, γίνει θύμα κλοπής. 

Τα χρήματα που δεν έδωσε οικειοθελώς θα του αφαιρεθούν βιαίως. Πάλι θα πρέπει να καταπολεμήσει την φιλαργυρία του, αλλά τώρα υπάρχει και πόνος. Μπορεί οι φίλοι του και οι συγγενείς του αγανακτισμένοι από την συμπεριφορά του να τον εγκαταλείψουν. Πάλι το ίδιο μάθημα για τρίτη φορά, αλλά με περισσότερο πόνο και περισσότερη μοναξιά.

Αν λοιπόν θέλουμε να μάθουμε τι αλλαγές πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας, τότε ας δούμε ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και των καταστάσεων του περιβάλλοντός μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ζούμε εδώ που ζούμε, ότι γνωρίζουμε αυτούς που γνωρίζουμε και ότι μας συμβαίνουν αυτά που μας συμβαίνουν. 

Βλέπουμε λοιπόν τις ανάγκες όλων αυτών και καθορίζουμε τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε μέσα μας ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Χρειάζεται κάποιος χρήματα; Πρέπει να του μάθουμε να δουλεύει. Πρώτα όμως πρέπει να έχουμε μάθει να δουλεύουμε εμείς. Αλλιώς τι θα του διδάξουμε; 

Είναι κάποιος νευρικός; Πρέπει να ηρεμήσουμε εμείς, ώστε να επιδράσουμε θετικά επάνω του κ.λ.π. Αυτό που χρειάζονται οι άλλοι είναι στην ουσία αυτό που χρειαζόμαστε και εμείς. Εργαζόμαστε στον εαυτό μας για να δώσουμε στους άλλους. Αυτό είναι το ισχυρότερο κίνητρο. Είναι η ανιδιοτέλεια και η προσφορά. Η θέλησή μας ενεργοποιείται από τον ιερό αυτό σκοπό και η «συχνότητά» μας ανεβαίνει. Αυτό είναι το «μυστικό» της επιτυχίας…

Εσωτερική Εργασία

Θετική Ενάργεια

Ο ιδανικός σύντροφος.......!!!!!!!!!

Σαν παιδιά φαντασιωνόμασταν την τέλεια σχέση.

Το βασιλόπουλο με το άσπρο άλογο ήταν η φαντασίωση κάθε κοπέλας, όπως την παρουσιάζουν τα παραμύθια του προηγούμενου αιώνα. Μετά αυτή η φαντασίωση ξεθώριασε και το βασιλόπουλο μετατράπηκε σε επιτυχημένο άντρα με κύρος, θέση και φυσικά με ένα παχυλό μισθό. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ένας γιατρός ή δικηγόρος ήταν μια κοινωνικά καταξιωμένη επιλογή.

Και τώρα τι; Το βασιλόπουλο δεν έχει πια άλογο και ο καταξιωμένος άντρας δεν έχει πια το παχυλό μισθό που είχε κάποτε και επιπλέον έχει χάσει την αναγνώριση του.

Και τώρα τι; Ποιος είναι ο ιδανικός άντρας για ένα κορίτσι αυτής της εποχής; Τι συμβουλές δίνουν άραγε οι μαμάδες στις κόρες τους και πως φαντασιώνονται τα σημερινά κορίτσια τον ιδανικό σύντροφο;

Η φαντασίωση του ιδανικού συντρόφου έχει καταρρεύσει από καιρό. Οι περισσότεροι γάμοι αργά ή γρήγορα φαίνεται να διαλύονται και ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό, τα προβλήματα στις σχέσεις φαντάζουν ανυπέρβλητα.

Ο ένας κατηγορεί τον άλλον γιατί μια ωραία μέρα δεν ανταποκρίνεται πια στις προσδοκίες του. Και κάπως έτσι λήγει ο μήνας του μέλιτος.

Γιατί έχουμε προσδοκίες από το σύντροφο μας; Γιατί πιστεύουμε ότι χρειάζεται να κάνει το ένα ή το άλλο ή ακόμα χειρότερα, οφείλει να το κάνει; Και αν δεν το κάνει έχουμε κάθε δικαιολογία για να τον χωρίσουμε; Που είναι η αγάπη τελικά; Που είναι η δική μας ευθύνη;

Διαμαρτυρόμαστε για τα στραβά του συντρόφου μας, μας έκανε αυτό, μας έκανε εκείνο ή δεν έκανε αυτό, δεν έκανε εκείνο. Εμείς που είμαστε την ώρα που κρίνουμε τις συμπεριφορές του;

Μήπως είμαστε έξω από τον εαυτό μας; Μήπως έχουμε πάρει το ρόλο του κριτή, προβάλλοντας του την δική μας ανικανότητα να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες, τις δικές μας ελλείψεις και να σταθούμε στη σχέση με την υπευθυνότητα του ενήλικα;

Γινόμαστε κριτές του άλλου γιατί έχουμε αποτύχει να νιώθουμε πλήρεις και ολόκληροι με τον εαυτό μας και προσδοκούμε από τον σύντροφο να μας σώσει, να μας λυτρώσει από την εσωτερική αποξένωση και να μας δώσει λόγο ύπαρξης.

Οι όμορφες στιγμές που έχουμε περάσει μαζί του, μας έχουν δώσει την ψευδαίσθηση ότι κοντά του επιτέλους βρήκαμε το νόημα της ζωής, η ζωή μας απόκτησε ουσία και πάλι. Και νομίζοντας ότι βρήκαμε το μαγικό βοτάνι της χαράς και της ζωής κρεμόμαστε από το σύντροφο για να μας οδηγήσει στο κήπο της Εδέμ, στο παράδεισο της ένωσης και της πληρότητας. 

Μάταια όμως κάποια στιγμή αυτή η ψευδαίσθηση καταρρέει και καταρρέει όχι γιατί ο άλλος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο ρόλο του, αλλά γιατί εμείς δεν μπορούμε να γεμίσουμε με τίποτα το αχόρταγο κενό της ύπαρξης μας. 

Προκειμένου να το καταφέρουμε προσδοκούμε όλο και περισσότερα, απαιτούμε περισσότερα, γκρινιάζουμε, φωνάζουμε και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να υποδείξουμε στον άλλον ότι ο ρόλος του είναι να μας κάνει ευτυχισμένες. Μάταια όμως. 

Εκείνος απομακρύνεται και αδιαφορεί και καταλήγουμε να αισθανόμαστε ακόμα πιο μόνοι να αναρωτιόμαστε που πήγε ο έρωτας, η χαρά και η αγάπη; Κάπως έτσι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά ο ίδιος κύκλος.

Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι χωρισμός. Ένας χωρισμός που προσωρινά θα μας δώσει την ευχαρίστηση της εκδίκησης και την απόδειξη της δύναμης μας - την ψεύτικη δύναμη του πληγωμένου εγώ -. 

Τη δύναμη που παγιδεύει, που ναρκώνει τους φόβους - αφού καταφέραμε να χωρίσουμε άρα δεν φοβόμαστε το χωρισμό, την μοναξιά, την εγκατάλειψη - για να φτάσουμε κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι είναι το ίδιο νόμισμα του φόβου, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης, από την άλλη όψη.

Χωρίζω τον άλλον και χωρίζω από τα κομμάτια του εαυτού μου που δεν μπορώ να αντέξω.

Ναι γιατί δεν μπορώ να με αντέξω. Δεν μπορώ να αντέξω το φόβο μου, την μοναξιά μου, την ερημία της ύπαρξης μου.

Γιατί με τον άλλον έχω την ψευδαίσθηση ότι δεν είμαι μόνη, αλλά φτάνει κάποια στιγμή που με τον άλλον είμαι πιο μόνη από ποτέ. Έρχεται κάποια στιγμή που ενώ ο άλλος μου δίνει αυτό που νομίζω ότι μου λείπει, η μοναξιά που βιώνω γίνεται όλο και πιο πυκνή.

Ο φόβος να μην μείνω μόνη, να μην εγκαταλειφθώ είναι τόσο μεγάλος που έχω κάνει τα πάντα για να έχω τον άλλον και καταλήγω να είμαι πιο μόνη από ποτέ, γιατί έχω χάσει κάθε σημείο αυτοαναφοράς.

Και αναρωτιέμαι ποια μοναξιά είναι χειρότερη; Αυτή που δημιουργείται από την έλλειψη του άλλου ή αυτή που βιώνω όταν είμαι με το σύντροφο, αλλά δεν έχω αίσθηση της ταυτότητας μου;

Η πρώτη μοναξιά έχει μέσα της κίνηση. Με ωθεί να μπω στη δράση, να κάνω πράγματα για να μην αισθάνομαι έτσι και αυτό αναπόφευκτα θα με φέρει σε επαφή με δραστηριότητες που μου αρέσουν, άρα και πιο κοντά στον εαυτό μου.

Η δεύτερη μοναξιά είναι παγίδα. Ένα χρυσό κλουβί που με κάνει να πιστεύω φαινομενικά ότι είμαι καλά. Αλλά δεν είμαι, γιατί δεν έχω κέντρο και δεν μπορώ να είμαι δίχως κέντρο.

Αυτό συμβαίνει στις σχέσεις! Οι σύντροφοι δεν είναι αυτοπροσδιοριζόμενοι, δεν έχουν ένα κέντρο, ένα σημείο αναφοράς. Ένα κέντρο δύναμης που να αποτελεί την πηγή της ανατροφοδότησης τους. Και όσο δεν υπάρχει κέντρο, δεν υπάρχει και σχετίζεστε. 

Δεν μπορούμε να σχετιστούμε με τον άλλον, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Δεν μπορούμε να συμπορευτούμε, απλά βαδίζουμε στο μονοπάτι του βίου μας εντελώς μηχανικά και με δανεικούς χάρτες προορισμού.

Μέχρι να καταφέρουμε να γίνουμε ολόκληροι, μέχρι να καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα κέντρο αναφοράς, ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, με τα συναισθήματα μας, με τα ελλείμματα μας και ας αναγνωρίσουμε και τον άλλον σαν άνθρωπο με τα δικά του ελλείμματα που δεν είναι υπεύθυνος να φροντίσει εμάς, αλλά το μόνο τίμιο και υγιές που μπορεί να κάνει είναι να φροντίσει τον εαυτό του.

Ας επιδεικνύουμε λοιπόν αγάπη, αποδοχή και κατανόηση σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία, σε εμάς και στον σύντροφο μας, μήπως και έτσι μπορέσουμε να αντιληφθούμε λίγο περισσότερο κάτι από την τέχνη του σχετίζεστε.

© Χρύσα Ευαγγέλου 

www.enorasis.edu.gr