Ένας εισαγγελέας θρύλος...!!!!

Ο γλυκούλης ευτραφής κύριος στην φωτογραφία ακούει στο όνομα Michel Claise... Είναι 66 χρόνων κι οι Βέλγοι πίνουν νερό στο όνομα του.... Είναι συγγραφέας και μάλιστα πολύ επιτυχημένος. Λατρεύει το ποδόσφαιρο και το ψάρεμα.... Εκτός όμως από συγγραφέας και ποδοσφαιρόφιλος είναι και εισαγγελέας.... Μάλιστα. 

Ένας πολύ σκληρός κι αδέκαστος εισαγγελέας που εκτός όλων των άλλων λατρεύει να εξιχνιάζει και να καταδικάζει σκάνδαλα. Είναι αδιάφθορος κι αδίστακτος.

Ένας εισαγγελέας θρύλος για την εγκυρότητα, την διαφάνεια, την συνταγματικότητα κι αυστηρότητα των αποφάσεων του. Δεν δίστασε να επιτεθεί στον Πρωθυπουργό του Βελγίου και την κυβέρνηση του κάνοντας την εξής δήλωση.... 

" Εσείς οι πολιτικοί ή δεν έχετε ιδέα τι συμβαίνει γύρω σας ή είσαστε κι εσείς οι ίδιοι βουτηγμένοι στην διαφθορά."... Παρεμβαίνει συνεχώς και διεκδικεί περισσότερα μέσα κι ελευθερίες ώστε η Δικαιοσύνη κι οι εκπρόσωποι της να μπορούν να κάνουν σωστά την δουλειά τους...... 

Έχει ξεσκεπάσει πολλά σκάνδαλα κι είναι εκείνος που μυρίστηκε το σκάνδαλο με το Qatar κι έδωσε εντολή από το καλοκαίρι οι διωκτικές αρχές να βάλουν στο κάδρο την Καϊλή και τον σύντροφο της. Έδρασε μυστικά και πολύ μεθοδικά κρύβοντας τα στοιχεία ακόμα και από την επίσημη βάση δεδομένων της Αστυνομίας των Βρυξελλών. Όπως δρουν τα αρπακτικά αφού κι ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του αρπακτικό της Δικαιοσύνης. Στην Ευρώπη είναι γνωστός ως ο "Αντόνιο Ντι Πιέτρο" του Βελγίου.... Η πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα βρεθεί έχοντας απέναντι της αυτό το πιράνχας της Δικαιοσύνης...... 

Ζήτησε να δικαστεί στην Ελλάδα από τους εδώ Βαλκάνιους δικαστές.... Οι λόγοι προφανείς.... Δυστυχώς όμως για αυτήν θα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το θηρίο της βελγικής δικαιοσύνης που δεν ξέρει από πολιτικές σκοπιμότητες.... Υπηρετεί τυφλά την δικαιοσύνη..... 

Χαμογελάει σαρδόνια όταν μυρίζεται σκάνδαλα μεγατόνων όπως αυτό με το Κατάρ...... Και δικάζει..... Αδιαφορώντας αν έχει μπροστά του τον ίδιο τον Βέλγο βασιλιά τον οποίο υποχρέωσε πριν από κάποια χρόνια να υποβληθεί σε τεστ DNA προκειμένου να αποδειχτεί ότι εκτός... 

των δύο εντός γάμου διαδόχων του είχε και μια εξωγαμη κόρη την οποία και αναγνώρισε....... Δεν θα ήθελα να ήμουν ποτέ στην θέση της Καϊλή... Δεν ξέρω ποια θα είναι η τελική έκβαση αλλά δεν θα ήθελα να βρεθώ ποτέ !!!!

Christiana Konstantinidou

Καλυψώ Κανάκη

Facebook

Από μηχανής θεός. Kώδικας ανάμνησης Ανώτερων Όντων ;

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει ή χρησιμοποιήσει την φράση «από μηχανής θεός» προκειμένου να χαρακτηρίσουμε μία κατάσταση ή ένα πρόσωπο, που συνέβη ή εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά, οπότε μας έβγαλε από μία δύσκολη θέση στην οποία είχαμε βρεθεί και... 

μας έδωσε την λύση ενός πιθανού προβλήματος ή διλήμματος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί και να μας έσωσε την ίδια μας την ζωή. 

Αλλά, μήπως υπάρχει κάτι βαθύτερο όταν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις αρχαίες τραγωδίες;

Ωστόσο, αρκετοί δεν γνωρίζουν πως προέκυψε αυτή η φράση που χρησιμοποιούμε, ενώ ελάχιστοι μπορεί να έχουν υποψιαστεί μία άλλη εκδοχή για την ερμηνεία της, αρκετά πιθανή για τους ανοιχτόμυαλους που τους αρέσει να ψάχνουν εναλλακτικές ερμηνείες, πέρα από την κοινή λογική και οπτική των πολλών.

Ας δούμε πρώτα τον όρο “από μηχανής θεός“. Κυριολεκτικά σημαίνει «ο θεός από τη μηχανή» και προέρχεται από την αρχαία ελληνική τραγωδία, όπου ζωντανά επάνω στην θεατρική σκηνή, μπροστά στους θεατές που παρακολουθούσαν και ενώ βρισκόντουσαν οι ηθοποιοί επάνω, συνέβαινε κάτι “εξωπραγματικό” που παρέβαινε στην δράση και ξάφνιαζε όσους ήταν παρόντες.

Κατά την κορύφωση του δράματος, ο τραγωδός είχε φροντίσει ώστε οι ρόλοι να οδηγηθούν σε άλυτα προβλήματα, ή σε συγκρούσεις που οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Τότε, ο σκηνοθέτης φρόντιζε να εμφανίζει αναπάντεχα στη σκηνή, με εκπληκτικό τρόπο, προφανώς με τη βοήθεια κάποιου μηχανισμού, συνήθως γερανού, την παρουσία ενός θεού. 

Ο θεός αυτός, εμφανιζόταν να κατεβαίνει από ψηλά, ίσως, με κάποια τρομερή μουσική υπόκρουση και ανάλογα εφέ της εποχής, ώστε να ξεχωρίσει ως θεϊκό πρόσωπο, αλλά και το κοινό που είχε ήδη μπει στην λογική του έργου, να πειστεί ότι αυτή η τρομερή και αναπάντεχη εμφάνιση ήταν... 

η παρέμβαση ενός θεϊκού προσώπου στο έργο. Αυτό γινόταν, όταν σύμφωνα με το σενάριο της τραγωδίας δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρχει λύση ανθρώπινη, παρά μόνο με μία ανώτερη παρέμβαση.

Μερικά τέτοια παραδείγματα θα βρούμε στην αρχαία τραγωδία του Σοφοκλή «Φιλοκτήτης», όπου παρεμβαίνει ο Ηρακλής προκειμένου να πείσει τον Φιλοκτήτη να εκστρατεύσει μαζί με τους Αχαιούς στην Τροία. 

Επίσης, το συναντούμε στην «Μήδεια», μία τραγωδία του Ευριπίδη, όπου ο θεός Ήλιος εισακούοντας την παράκληση του Χορού, αποστέλλει ένα άρμα που το σέρνουν δράκοντες, για να μεταφέρει την παιδοκτόνο Μήδεια μακριά από τον Ιάσονα. 

Ειδικά εδώ θα πρέπει να είχε πολύ μεγάλη φαντασία ο σκηνοθέτης και οι άνθρωποι πίσω από αυτόν, καθώς η παρουσία αλόγων και δρακόντων θα πρέπει να ήταν μία “υπερπαραγωγή”, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Από την άλλη, ο Αριστοφάνης διακωμωδεί και σατιρίζει τη χρήση του «από μηχανής θεού» χαρίζοντας άφθονο γέλιο στους θεατές του. Ίσως, η πιο ευρηματική σκηνή να είναι εκείνη όπου στην κωμωδία του «Νεφέλες», βάζει τον Σωκράτη να κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή σε ένα καλάθι... 

που αιωρείται ψηλά από τα σκηνικά έτσι ώστε να παίρνουν τα μυαλά του αέρα και να “πιάνει” τα ουράνια σήματα και να κατεβάζει ιδέες. Ωστόσο, κάποιοι έχουν αναρωτηθεί: Ήταν ο απο μηχανής θεός, μόνο ένα εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα ή ένας μυστικός κώδικας παρέμβασης μιας ανάμνησης στο ανθρώπινο DNA;

Υποστηρίζεται ότι οι αρχαίες τραγωδίες ήταν ένα είδος ζωντανής αλλά απλοϊκής μύησης στην οποία συμμετείχαν οι θεατές, όλων των μορφωτικών επιπέδων, γι αυτό και η περιγραφή της παράστασης σε όσους δεν την είχαν δει δεν μπορούσε να μεταφέρει την εμπειρία που βίωσαν εκείνοι που πραγματικά την είδαν. 

Μάλιστα, ο Αισχύλος κατηγορήθηκε ότι αποκάλυπτε στα έργα του, σε κάποιες τραγωδίες του, μέρος των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Μεγάλο μέρος της Ελληνικής Γραμματείας και, κυρίως, της Μυθολογίας μας, βρίθει από θεούς και άλλες οντότητες που πετούν με τα άρματά τους, όπως με τα ιπτάμενα οχήματα, στον Αισχύλο, και επεμβαίνουν ή παρεμβαίνουν στις ζωές των θνητών, κυρίως σε πολέμους και μάχες, καθορίζοντας την έκβασή τους.

Αν όλα αυτά δεν τα εκλάβουμε ως παραμυθάκια και φαντασίες των αρχαίων Ελλήνων – που κατά τα άλλα είχαν ανακαλύψει σχεδόν τα πάντα και έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στους υπόλοιπους – αλλά τα δούμε, έστω, ως μια πιθανή εναλλακτική πραγματικότητα που μπορεί να ίσχυε..., 

τότε περνάμε σε ένα άλλο επίπεδο έρευνας και υποθέσεων που, σε αρκετά σημεία της, έχει κοινά σημεία με την λεγόμενη θεωρία των “αρχαίων αστροναυτών”.

Με αυτή την οπτική ο “από μηχανής θεός” μπορεί να ήταν ένας “ζωντανός” ή πειστικός τρόπος επικοινωνίας, να θυμηθούν οι θεατές, την ανάμνηση που, ενδεχομένως, υπάρχει εντυπωμένη στο DNA τους, η οποία έπρεπε να “ξυπνήσει”:

Την παρουσία των θεών ανάμεσα στους ανθρώπους, κατά το παρελθόν, τη στιγμή που το ιπτάμενο σκάφος αυτών των όντων παρέμενε αιωρούμενο στον ουρανό ή προσγειωνόταν λίγο πιο πέρα, στον ανοιχτό χώρο.

Πιο συγκεκριμένα, ο συγγραφέας Ραίημοντ Ντραίηκ στο “Βιβλίο των Αρχαίων Αστροναυτών” αναρωτιέται αν ο από μηχανής θεός “ήταν άραγε μία ανάμνηση από την εποχή που οι θεοί – αυθεντικοί διαστημάνθρωποι – κατέβαιναν με το διαστημόπλοιό τους από το διάστημα;” 

Το πόσο πιθανό ή απίθανο είναι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να το γνωρίζουμε, απλά μπορούμε να το σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό.

diadrastika 

Image by Stefan Keller from Pixabay

Σπύρος Μακρής

https://www.diadrastika.com

Πώς να αναγνωρίσουμε με ποιον είχαμε κάνει μια συμφωνία πολύ πριν γεννηθούμε σε κάποια προηγούμενη ζωή…!!!!

«ΗΞΕΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ Ή ΔΙΣΤΑΓΜΟΙ, ΣΕ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΕΣ ΖΩΕΣ» – ΜΠΟ ΤΑΠΛΙ

Έχετε γνωρίσει κάποιον και αμέσως νιώσατε πως τον ξέρατε όλη σας την ζωή; Ταιριάζετε με τέτοιον τρόπο που απλά δεν μπορεί παρά να είναι σύμπτωση;

Οι γνωριμίες και τα ραντεβού στην σύγχρονη κοινωνία μπορεί να είναι εξαντλητικά. Από τις εφαρμογές στα κινητά έως τις ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, αυτό το ζήτημα έχει γίνει πιο περίπλοκο από ποτέ. 

Τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες μας υπενθυμίζουν τα ψέματα και την απάτη που απειλούν όποιον να ανοίξει την καρδιά του. Μπορεί να φαίνεται αδύνατο, αλλά μην ανησυχείτε, έχω καλά νέα!

Πολύ πριν ξεκινήσετε να περπατάτε στην γη βρήκατε την καθολική αδελφή ψυχή σας. Ανακαλύψατε το ένα άτομο με το οποίο προορίζεστε να ζήσετε την ζωή σας. Ανεξάρτητα από το πόσες ζωές ζήσετε και πόσες φορές η ψυχή σας περπατήσει σε αυτή την γη, υπάρχει ένα άτομο που είναι γραφτό να βρείτε.

Όταν συναντήσετε αυτό το άτομο, θα κάνει την ζωή σας πλήρη, θα γεμίσει ένα κενό στην ψυχή σας που δεν ξέρατε καν πως υπήρχε! Το άγγιγμα του/της θα σας κάνει να νιώθετε πως σας διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα αφυπνίζοντας μια ενέργεια που είχατε θαμμένη μέσα σας.

Πως θα ξέρετε ότι βρήκατε αυτό το ξεχωριστό άτομο; Προσέξτε αυτά τα σημάδια :

· Αισθάνεστε κατευθείαν άνετα και ασφάλεια.

· Ανεξάρτητα από τι αντιμετωπίζετε, αυτό το άτομο θα σας βοηθήσει να ξεχάσετε κάθε πόνο και θλίψη αντικαθιστώντας τα με συναισθήματα αγάπης.

· Η σχέση σας κάνει να νιώθετε όχι μόνο ότι βρήκατε τον καλύτερο σας φίλο αλλά και σαν να βρήκατε ένα οικογενειακό μέλος.

· Αυτό το άτομο θα δώσει ένα νέο νόημα στην ζωή σας και θα σας βοηθήσει να αναπτυχτείτε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.

· Ίσως να είχατε όνειρα πριν την συνάντηση τα οποία μοιάζουν αρκετά με την πραγματικότητα.

· Θα κατανοήσετε περισσότερο τις ευλογίες της ζωής.

· Αυτό το άτομο θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση σας, νιώθοντας έτσι περισσότερο δυνατοί και ελκυστικοί από ποτέ.

· Θα σας κάνει να έχετε περισσότερη ενέργεια και να νιώθετε πιο «ζωντανοί».

· Αναγνωρίζετε κάτι όταν κοιτάτε τα μάτια του άλλου ατόμου- μια βαθιά σχέση ανάμεσα στις ψυχές σας.

· Ο ένας μοιράζεται την χαρά του άλλου καθώς και τον πόνο.

· Δεν θα βιώσετε μόνο σωματική και συναισθηματική ευτυχία, αλλά και μια αίσθηση πνευματικής ευτυχίας.

· Αυτό το άτομο θα σας κάνει να αισθάνεστε πραγματικά ξεχωριστοί - θα αισθάνεστε επιθυμητοί, ότι σας εκτιμούν και σας αγαπούν.

· Έχετε κοινούς στόχους.

· Η σωματική επαφή σας προκαλεί πεταλούδες στο στομάχι κάνοντας σας να επιθυμείτε το άγγιγμα του/της.

· Θα ξεχάσετε πως ήταν να είστε μόνοι λες και ήσασταν με το άλλο άτομο μια ζωή.

· Είχατε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν και η ζωή σας έφερε πάλι μαζί.

·

Μαγεία Τ. – awakengr.com 

Image by Bingo Naranjo from Pixabay

https://www.diadrastika.com

Ο Σωστός Τρόπος να καθαρίσω ενεργειακά τον χώρο μου με φασκόμηλο…!!!!

Ο καθαρισμός του σπιτιού σας με φασκόμηλο μπορεί να είναι θεραπευτικός και συγχρόνως ευεργετικός για όλους όσους ζουν εκεί, είτε μετακομίζετε σε ένα νέο σπίτι είτε απλά επιθυμείτε να απομακρύνετε την αρνητική ενέργεια.

Η χρήση του αναδυόμενου καπνού για καθαρισμό είναι μια πολύ παλιά παράδοση που χρησιμοποιείται από πολλούς πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο όπως στην Αίγυπτο, Ινδία, Ρώμη, Ελλάδα και σε πολλούς άλλους. 

Το κάψιμο λευκού φασκόμηλου αποτελεί την πιο γνωστή πρακτική εξαγνισμού των Σαμάνων.

Η θεωρία πίσω από την πρακτική είναι ότι ο καπνός προσεγγίζει την αρνητική ενέργεια, συνδέεται μαζί της και καθώς εξαφανίζεται παίρνει μαζί του και την αρνητική ενέργεια. Πιστεύεται ότι η “κακή” ενέργεια απελευθερώνεται στη συνέχεια σε μια άλλη διάσταση για να αλλάξει και να μεταμορφωθεί σε κάτι πιο θετικό.

Στις σαμανικές πρακτικές, ο καπνός από φασκόμηλο πιστεύεται ότι απαλλάσσει από τα “κακά” πνεύματα, τις αρνητικές σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα και μπορεί να κρατήσει μακριά τις αρνητικές ενέργειες. Το φασκόμηλο μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσει τις αύρες, τα αυτοκίνητα, τον χώρο εργασίας σας, τα ρούχα, τα κοσμήματα και τους κρυστάλλους.

Η τελετουργία :

Βεβαιωθείτε ότι ο χώρος που καθαρίζετε είναι καλά αεριζόμενος. Κρατήστε όλες τις πόρτες των δωματίων στο σπίτι ανοιχτές, ακόμα και τα παράθυρα.

Καθαρίστε και τακτοποιήστε το χώρο που θέλετε να εξαγνίσετε. Η ακαταστασία εμποδίζει τη ροή θετικής ενέργειας και δίνει στις αρνητικές ενέργειες μέρη για να κρυφτούν.

Ορίστε την πρόθεσή σας: αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Δημιουργήστε ένα μάντρα ανάλογα με το τι επιθυμείτε να πετύχετε, για παράδειγμα “γεμίζω αυτό το σπίτι με φως, αγάπη και θετική ενέργεια, και μόνο αυτό που έχει αυτή τη δόνηση είναι ευπρόσδεκτο σε αυτόν εδώ τον χώρο”.

Πάρτε το ματσάκι ή τα ματσάκια σας από φασκόμηλο και ανάψτε την άκρη τους, μόλις ανάψει η φλόγα σβήστε την απαλά και επιτρέψτε στον καπνό να αναδυθεί. Κρατήστε το μπολ κάτω από το φασκόμηλο για να πέσει η στάχτη μέσα. Βεβαιωθείτε ότι το μπολ δεν είναι πλαστικό!

Όταν εξαγνίζετε ανθρώπους, κάντε το πρώτα τον εαυτό σας και στη συνέχεια στους άλλους μετακινώντας τον καπνό γύρω από το περίγραμμα του σώματος.

Εάν καθαρίζετε ένα σπίτι ξεκινάτε περπατώντας από την άκρη του κάθε δωματίου, βεβαιώνοντας ότι έχετε περάσει από όλες τις γωνίες. Συνεχίστε να λέτε το μάντρα σας.

Αφού έχετε ευλογήσει κάθε δωμάτιο ή τον εαυτό σας, τοποθετήστε την άκρη του φασκόμηλου σε λίγο νερό για να σταματήσετε τον καπνό.

Αν το φασκόμηλο σας έχει τελειώσει, θάψτε το υπόλειμμα στον κήπο ή σε μια γλάστρα. Εάν υπάρχει στάχτη στο μπολ σας, ξεπλύντε στον νιπτήρα.

Μπορείτε να ολοκληρώσετε την τελετουργία σας με μερικά αναμμένα ρεσώ - συνήθως λευκά - για φως, αγάπη και διαύγεια μαζί με αρωματικά στικ.

Ο καθαρισμός με φασκόμηλο πάντα αφήνει στο σπίτι μια αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης, δοκιμάστε το και δείτε αν κάνει τη διαφορά στον χώρο σας.

omorfizoi.gr

Αγγελικής Κρητικού

https://www.diadrastika.com

Αν δεν μπορείς να αγαπάς ούτε καν τον εαυτό σου, ποιος άλλος θα μπει στον κόπο ;

Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να είναι για τον εαυτό σου.

Η υγιής αγάπη για τον εαυτό αποτελεί μια μεγάλη θρησκευτική αξία. Ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του δεν θα μπορέσει να αγαπήσει και κανέναν άλλο, ποτέ.

Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να σχηματιστεί μέσα στην καρδιά σου. Αν δεν έχει σχηματιστεί για σένα τον ίδιο, δεν μπορεί να σχηματιστεί και για κανέναν άλλο, γιατί όλοι οι άλλοι βρίσκονται μακρύτερα από σένα.

Είναι σα να ρίχνεις μια πέτρα μέσα στην σιωπηλή λίμνη. Τα πρώτα κυματάκια σχηματίζονται γύρω από την πέτρα κι έπειτα απλώνονται συνεχώς ως τις πιο μακρινές ακτές. Το πρώτο κυματάκι της αγάπης πρέπει να είναι γύρω από τον εαυτό σου.

Πρέπει να αγαπά κανείς το σώμα του, πρέπει να αγαπά την ψυχή του, πρέπει να αγαπά την ολότητά του. Και είναι φυσικό αυτό αλλιώς δεν θα μπορούσες να επιβιώσεις καθόλου. Και είναι όμορφο, γιατί σε ομορφαίνει.

Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του γεμίζει χάρη, κομψότητα. Ο άνθρωπος που αγαπά τον εαυτό του είναι επόμενο να γίνει πιο σιωπηλός, πιο διαλογιστικός, πιο προσευχητικός από τον άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του.

Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το καθαρίζεις. Αν δεν αγαπάς το σπίτι σου, δεν το βάφεις, δεν το περιβάλεις με έναν όμορφο κήπο με μια λιμνούλα με λωτούς. 

Αν αγαπάς τον εαυτό σου θα δημιουργήσεις ένα κήπο γύρω σου. Θα προσπαθήσεις να αναπτύξεις τις δυνατότητές σου. Θα προσπαθήσεις να φέρεις προς τα έξω όλα όσα έχεις μέσα σου να εκφράσεις. Αν αγαπάς, θα δίνεις συνεχώς σαν βροχή στον εαυτό σου, θα τρέφεις συνεχώς τον εαυτό σου.

Κι αν αγαπάς τον εαυτό σου, θα εκπλαγείς. Θα σε αγαπούν κι οι άλλοι. Κανείς δεν αγαπάει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς να αγαπάς ούτε καν τον εαυτό σου, ποιος άλλος θα μπει στον κόπο; Κι ο άνθρωπος που δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν μπορεί να παραμείνει ουδέτερος. Να θυμάσαι, στη ζωή δεν υπάρχει ουδετερότητα.

Osho: The Secret

TANTRA YOGA EVENTS

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

https://revealedtheninthwave.blogspot.com

Δώσε -Πάρε - Πάρε -Δώσε …!!!!

Το να δίνεις και να μην παίρνεις είναι αρρωστημένο. Το να παίρνεις και να μην δίνεις είναι επίσης αρρωστημένο.

Ο φυσιολογικός άνθρωπος και δίνει και παίρνει. Όταν δίνουμε και παίρνουμε δημιουργούμε μια υγιή σχέση με τον εαυτό μας αλλά και υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, σε διαπροσωπικό, φιλικό ή ερωτικό-συντροφικό επίπεδο, και γινόμαστε πιο χαρούμενοι άνθρωποι.

Ο άνθρωπος μπορεί να δίνει ανεξάρτητα από το αν θα πάρει και ταυτόχρονα μπορεί να παίρνει ανεξάρτητα από το αν θα δώσει.

Βεβαίως σε πρακτικό επίπεδο σε στερεότυπες αλήθειες, χωρίς να εξετάζουμε βαθύτερα κίνητρα ή συμπεριφορικές αιτίες το να δίνεις είναι μια πράξη αλτρουισμού και ένωσης, ενώ το να παίρνεις είναι μια πράξη εγωισμού.

Ο ολοκληρωμένος όμως άνθρωπος περιλαμβάνει και τα δύο, και δίνει και παίρνει, όχι πια από μία ελλειμματική αλλά από μια αμιγής εσωτερική συμφωνία.

Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει την αρμονική ενοποιημένη συνύπαρξη. Τότε πια όλα αυτοματοποιούνται. Δεν ενδιαφέρει το σταγονόμετρο όταν υπάρχει ροή.

Αν όμως δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις, απομονώνεσαι, γίνεσαι δυστυχισμένος και καχύποπτα προσεκτικός.

Αν δεν είσαι διατεθειμένος να πάρεις γίνεσαι υπερήφανος, υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου και τελικά απομονώνεσαι πάλι στην θλίψη σου.

Οι ατομικές πράξεις μας μάλλον καθορίζουν και το συλλογικό πεπρωμένο μας.

https://revealedtheninthwave.blogspot.com

https://1111-blogger.blogspot.com

Όποιος σε μειώνει, σε ειρωνεύεται, απειλεί τη γαλήνη σου, ΔΕΝ είναι για σένα…!!!!

Η φυλακή μέσα σου και κυρίως η φυλακή στην οποία εσύ υποβάλλεις τον εαυτό σου, αυτή είναι κι η πιο ασφυκτική τιμωρία που σου θέτεις πριν καν το καταλάβεις καλά-καλά.

Παλεύεις μέσα σου, μα συχνά βρίσκεις τον εχθρό στο πρόσωπο του εαυτού σου, ανίκανος να πάρεις τις αποφάσεις εκείνες που καιρό γυροφέρνουν τις σκέψεις σου.

Είμαστε, λένε, οι επιλογές μας. Μα είσαι, τελικά, στ’ αλήθεια ελεύθερος να επιλέγεις αυτό που βρίσκει συμβατό δότη το μυαλό με την καρδιά σου; 

Στερεότυπα, τυπικές αποκλίσεις που δε δικαιούσαι τελικά να λάβεις, εμπόδια για χάρη μιας φιλίας, μιας συγγένειας. 

Μα τελικά όλα συνθέτουν μια εικόνα σου που κλειδώνεται, μια εικόνα σου καταπιεσμένη και στην τελική χειραγωγούμενη από ένα σωρό άλλους εξωγενείς παράγοντες εκτός απ’ τη βούλησή σου την ίδια.

Υποχρεώνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου να ανέχεται, να συμβιβάζεται, σε πείθεις πως μπορείς να αναστέλλεις το θυμό και την οργή σου, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορείς και δεν μπορούσες ποτέ.

Η ιδιοσυγκρασία σου έχει όρια κι ας μην το λάμβανες τόσο καιρό υπόψιν. Θες να είσαι καλός μα ξέχασες πως η καλοσύνη εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Θες να υποχωρείς μα είναι εμφανές μπροστά στα μάτια σου πως η ανοχή σου είναι αφορμή για χειρότερες συμπεριφορές εις βάρος σου.

Στο όνομα ενός ανομολόγητου φόβου για μοναξιά, χάρη ενός ρίσκου που δεν τόλμησες ποτέ να λάβεις, χάνεις εσένα όλο και πιο πολύ. Κι έτσι πάλι ξεχνάς πως χωρίς να είσαι πραγματικά εσύ, είσαι αχρείαστος ακόμα και για τον εαυτό σου.

Αν δεν είσαι καλά , κανείς δε φταίει. Φταις όμως που παραμένεις σε κάτι για ‘σένα τοξικό. 

Να μείνεις μόνος σου προκειμένου να δεις τη σκέψη σου να καίει από προβληματισμό. Να μείνεις μόνος σου για να φτάσεις στα όρια της αλήθειας και της αντοχής σου και να θέσεις εκείνα τα πολύτιμα κριτήρια για το ποιους δέχεσαι και ποιους όχι. Να μάθεις, λοιπόν, να διώχνεις.

Χωρίς θυμό, χωρίς φωνές, χωρίς τσακωμούς. Άπαξ κι αποφασίσεις πως δεν πληρούν τα κριτήριά σου, δεν υπάρχει και κανένας λόγος για να δουν οποιαδήποτε τσαλακωμένη σου πτυχή.

Να φεύγεις και να διώχνεις όποιον μειώνει συνειδητά την υπόστασή σου, όποιον λειτουργεί κακοπροαίρετα, μακριά από όποιον βρίσκει τη χαρά σου αφορμή για φθόνο. Να σε διαλύσουν θέλουν και στηρίζονται στην ουδετερότητα και την αδράνειά σου. Μα η μεγαλύτερη δράση είναι η αθόρυβη.

Να φεύγεις, λοιπόν, σιωπηρά για να κυνηγήσεις το ίδιο αθόρυβα όσα εσύ οριοθέτησες πως αξίζεις. 

Μην ντρέπεσαι να αλλάξεις παρέες, οι άνθρωποι αλλάζουν κι όσο ζεις, τους γνωρίζεις ακόμα. Διώξε ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα, με τους οποίους το να είσαι ο εαυτός σου έχει πάντα αυστηρό τίμημα.

Μια θεωρία λέει πως ο άνθρωπος αποδέχεται τον άλλο μέχρι εκεί που δεν τον ξεπερνά. 

Να σε κατασπαράξουν θέλανε εξ αρχής κι ας το συνειδητοποιήσαν αργότερα. Σου αξίζει, μάτια μου, να απλώνεις κάθε έκφανση του εαυτού σου αβίαστα, αποφασιστικά, συνειδητά.

Γι’ αυτό να τους διώχνεις. Ό,τι δε σε κάνει να χαμογελάς με τα πιο απλά, να το στέλνεις σε δρόμους μακρινούς απ’ τους δικούς σου.

Ό,τι σε μειώνει, ό.τι σε ειρωνεύεται, ό,τι απειλεί τη γαλήνη σου, δεν είναι για σένα. Άρχισε να γίνεσαι όντως οι επιλογές σου, μπας και διεκδικήσεις τη ζωή που σου αξίζει. 

Ούτε βήμα πίσω ούτε ίχνος συμβιβασμού για όσους δεν έχουν κερδίσει μερίδιο στα όνειρά σου!

Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου –

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

psychologik-faros

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

https://revealedtheninthwave.blogspot.com

Το τίμημα της Ύβρεως…!!!!

Ταλαίπωρε Νεοέλληνα! Διακόσια χρόνια τώρα, παλεύεις να γίνεις Ευρω-πέος! Να μοιάσεις και εσύ, επιτέλους, στα «πολιτισμένα» έθνη της Εσπερίας! Να γευθείς τον «Διαφωτισμό» τους και τα μεγάλα τους επιτεύγματα! 

Και κάθε φορά, βρίσκεσαι εσύ, μπροστά από το «ταμείο», για να πληρώσεις την αδικαίωτη μικροκαυχία της ύβρεως! Να θέλεις να γίνεις νεοβάρβαρος, όπως αυτοί! Ενώ, θα ήταν η ύψιστη τιμή, να είσαι απλά και μόνο, ο αληθινός εαυτός σου!

Ταλαίπωρε, σχιζοφρενή Νεοέλληνα! Σε βρήκαν με την φουστανέλα και με την βράκα και πριν το καταλάβεις, μέσα σε λίγα χρόνια, σου φόρεσαν φράγκικα παντελόνια και σε τύλιξαν και από πάνω, με μια αρχαία χλαμύδα! 

Σε χτύπησαν στην πλάτη και σου είπαν, ότι από εδώ και εμπρός, εσύ είσαι «Έλληνας» (λες και δεν ήσουν!) και πως δεν πρέπει να λες, πως είσαι «Ρωμιός», ή «Γραικός». Πως το μεσαιωνικό ένδοξο κράτος σου, το Βυζαντινό, είναι σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση. Πως η ορθόδοξη πίστη σου, είναι μια προκατάληψη, μια δεισιδαιμονία και πως ο νέος σου θεός, λέγεται διαφωτισμός. 

Πως είσαι κατευθείαν απόγονος του Λεωνίδα, του Περικλή και του Αγησίλαου, αλλά θα πρέπει να ξεχάσεις οπωσδήποτε τον Ηράκλειο, τον Νικηφόρο Φωκά, τον Ιωάννη Δούκα Βατάτζη και τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο! 

Και εσύ δέχθηκες να ξεχάσεις τις ένδοξες γενιές των πατέρων σου, (που τους φθονούσαν Λατίνοι και Φράγκοι), για να προσδεθείς αφύσικα στις γενιές των παππούδων σου, επειδή οι ξένοι τους θαύμαζαν και δεν αποτελούσαν για εκείνους κίνδυνο. 

Διότι ο Ρωμιός, προβάλλει ιστορικές «διεκδικήσεις» και έχει πρόσφατες μνήμες, που μετρούν από 600 έως και πριν από 90 χρόνια και καλό είναι για αυτούς, να μην υπάρχει. Έτσι, υπολογιστικά, φρόντισαν να δώσουν και στην Βλαχία το όνομα του μεσαιωνικού κράτους σου και να την πουν Ρουμανία! 

Έτσι, συστηματικά, μέσω της υποτελούς ηγετικής πολιτικής τάξης, αναθεώρησαν την ιστορία και δημιούργησαν γενιές παραμορφωμένων, πειθήνιων και ανιστόρητων Νεοελλήνων!

Εσύ, όμως, που ήσουν η φυσική συνέχεια του χρόνου, δεν κατάφερες ποτέ να μοιάσεις στους παππούδες σου, όσο και αν απαρνήθηκες τους πατέρες σου. 

Όσο και αν προσπάθησες να ξεριζώσεις τις μνήμες σου! Γιατί, πως θα μπορούσες άραγε, να υπερπηδήξεις 20 αιώνες, από τους οποίους οι τέσσερις σε μαύρη σκλαβιά; 

Έτσι, ο θαυμασμός των ξένων για αυτούς και η περιφρόνηση τους για σένα, εξαιτίας της δικής σου αδυναμίας να συγκριθείς μαζί τους και να τους μοιάσεις, σε έκαναν σταδιακά, ένα βαθιά συμπλεγματικό και με χαμηλή αυτοεκτίμηση λαό. 

Μισείς αυτό το κράτος, που το νιώθεις, πως δεν είναι δικό σου, αλλά δεν έχεις τον αυτοσεβασμό που χρειάζεται, ώστε να το αλλάξεις! Σου είπαν, πως δεν είσαι ικανός και άξιος για τίποτα. Και ας διαπρέπεις στο εξωτερικό. 

Σου είπαν, πως για όλα φταις εσύ, γιατί είσαι απροσάρμοστος στις διδαχές του ευγενούς διαφωτισμού των Άουσβιτς και των Νταχάου (και φταις για πολλά, αλλά όχι για όλα. Κυρίως δε για την επιπολαιότητα και την ευπιστία σου. Έλληνες αεί παίδες).

Η χώρα σου, δεν είναι η μάνα του πολιτισμένου κόσμου, ούτε καν η γενέτειρα της Δημοκρατίας (Χέρτσογκ), αλλά μια «Ψωροκώσταινα» ψωριασμένων πνευμάτων και φτωχοδιάβολων, τεμπέληδων και καταφερτζήδων, που θυμώνουν τους έντιμους και ηθικούς υπουργούς των Οικονομικών της ΕΕ (Νταϊσελμπλουμ-μπλουμ)!

Και σε έπεισαν! Ποιον;; Εσένα, ταλαίπωρε μου Νεοέλληνα, που είσαι ένας έκπτωτος πρίγκηπας! 

Ο ξεπεσμένος κληρονόμος ενός πνεύματος μεγάλου και οικουμενικού, που φρόντισαν να το ξεχάσεις! Τώρα δεν είσαι πλέον, ούτε Ρωμιός, αλλά δεν είσαι ούτε και «Ελληνας». 

Είσαι μια διχασμένη προσωπικότητα. Ένα σώμα με δύο ψυχές, με δύο βουλές. Κανείς δε σου μίλησε για τη σύνθεση των ψυχών σου. Σου είπαν, πως μπορείς να επιδιώξεις να γίνεις Ευρω-πέος! Όμως ούτε και αυτό, απ΄ότι φαίνεται, μπορείς να καταφέρεις! 

Όσο και αν πληρώνεις και θα πληρώσεις ακόμη ακριβά, το τίμημα της ύβρεως, απέναντι στην ιστορία σου!

Σαν το αηδόνι, που επειδή θέλησε να μπει στο σινάφι των κοράκων και των καρακαξών, τιμωρείται τελικά, με το να χάσει το γλυκό κελάηδημα του…

Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

http://peritexnisologos.blogspot.com

https://1111-blogger.blogspot.com

Ξύπνα επιτέλους …!!!!

Τι πιθανότητες έχει η ασθενική πνευματική φλόγα μέσα στην ασφυκτική συσκότιση που ολημερίς ορθώνει γύρω της ο άνθρωπος να συνεχίσει να λάμπει; Ελάχιστες… έτσι θα πρέπει ή να συμβιβαστεί με την άθλια μοίρα του θανάτου της ή να επαναστατήσει.

Κι όμως όλοι αποδεχτήκαμε το σβήσιμο της φλόγας μας∙ όλοι αποδεχτήκαμε τον επικείμενο θάνατο μας. 

Μας πως δεν εξοργίζεσαι γι’ αυτή τη μοίρα που σου επιβλήθηκε χωρίς κανείς να σε ρωτήσει; Γιατί δεν αντιστέκεσαι στις αμείλικτες δυνάμεις, στα σιδερένια γρανάζια που σε κρατούν δέσμιο στον ανελέητο αυτό τροχό της γέννησης και του θανάτου;

Άρχισε να στοχάζεσαι…

Πόσο φυσιολογικό είναι να ζεις παθητικά αναμένοντας την ώρα του θανάτου σου; Τι διαφορά θα υπήρχε σ’ αυτή την παθητική αντιμετώπιση της ζωής αν πέθαινες αυτή τη στιγμή ή σε λίγα χρόνια από τώρα;

Ένα άδειο κουφάρι, τροφή για τα σκουλήκια είναι το μέλλον σου; Το μέλλον των παιδιών σου, αυτά που διαμόρφωσες κατ’ εικόνα σου, πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικό απ’ το δικό σου μέλλον;

Μήπως εκ γενετής βολεύτηκες στη χλιαρή πίστη μιας υποτιθέμενης αθανασίας της ψυχής κι ενός ανύπαρκτου παραδείσου; 

Μιας πίστης χωρίς βάθος που μετατρέπεται κάποιες στιγμές σε ακραίο φανατισμό εναντίων των αλλόπιστων, επιτιθέμενη σε όλες τις αντίθετες ιδεολογίες, στην προσπάθεια να τις εξαλείψει, για να εμποδίσει την κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος της (…αν όλοι πιστεύουν αυτό που πιστεύεις εσύ, τότε οι πιθανότητες να είναι αλήθεια είναι μεγαλύτερες…). 

Πρόσεξε! Το ψέμα δεν αντέχει άλλο ψέμα αλλά ούτε και θέλει να ακούσει ποτέ την αλήθεια.

Ή μήπως τελικά, επειδή αυτή την ψυχή που από μικρό παιδί σου ζαλίσανε τα αυτιά να την αναγνωρίσεις, ποτέ δεν την βίωσες αληθινά, κατέληξες στο εύκολο συμπέρασμα πως τίποτα πέρα απ’ αυτό που βλέπουν τα μάτια σου δεν υπάρχει και πως όλα είναι εφήμερα; 

Μήπως από αντίδραση τελικά έγινες οπαδός του άσματος «μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία»;

Στοχάσου βαθύτερα τώρα. Αρκετά χρόνια χάλασες παίζοντας το ρόλο της ωραίας κοιμωμένης που περιμένει τον πρίγκιπα για να την αφυπνίσει. Δεν υπάρχει πρίγκιπας. 

Άνοιξε τα μάτια σου. Επιτέλους ξύπνα! Πιο εύκολα θα βρει αυτός που έμαθε να στοχάζεται τον μίτο της Αριάδνης απ’ τους υπόλοιπους που εξέπεσαν χαμηλότερα από το βάθρο της διανόησης.

Μήπως τελικά είναι αφύσικο όλοι γύρω σου να αντιμετωπίζουν το φαινόμενο του θανάτου σαν απόλυτα φυσικό;

Άσε τους άλλους στον ύπνο τους να αδιαφορούν για την τραγική τους μοίρα και ξύπνα! Εσύ που στοχάζεσαι βαθιά δεν μπορεί να μην αγανακτείς μ’ αυτό που συμβαίνει. Άφησε την απόγνωσή σου λοιπόν να γίνει ελεγχόμενη οργή που θα συμπαρασύρει όλα τα εμπόδια, που θα γκρεμίσει όλες τις επίκτητες πεποιθήσεις, όλες τις προκαταλήψεις στην έκρηξή της∙ επαναστάτησε τώρα!

Μήπως τελικά η αθανασία δεν χαρίζεται εύκολα αλλά κερδίζεται με κόπους και αγώνες, πλέοντας κόντρα στους ανάπρυμους ανέμους, με πειθαρχία, υπομονή και ασυμβίβαστη επιμονή;

Μήπως αυτό που τώρα που στοχάζεσαι θέτει αυτή την ερώτηση, μέσα στο σώμα σου που καθημερινά αλλοιώνεται, είναι ο αναλλοίωτος εκείνος παράγοντας που επαναστατεί καθώς δεν ανέχεται μια μοίρα ξένη προς αυτή που γνωρίζει πως δικαιούται;

Για σένα που σήμερα αληθινά στοχάστηκες μαζί μου, μέρα που θα περάσει πια χωρίς να έχεις απολυτρώσει το Αθάνατο από τον θάνατο, θα είναι χαμένη μέρα.

Επιτέλους ξύπνησες !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)

Αποκαλύπτοντας το εγώ…!!!!

Αν φοράς μια μάσκα για πολύ καιρό

αρχίζεις να ξεχνάς

ποιος κρύβεται πίσω απ’ αυτή.

Όταν φέρνουμε στο μυαλό μας κάποιον εγωκεντρικό τύπο, συνήθως σκεφτόμαστε ένα επηρμένο, αλαζονικό, εγωπαθές άτομο που κοιτάζει υποτιμητικά όλους τους άλλους γύρω του. Ωστόσο είναι σίγουρο πως το «εγώ» μπορεί να εμφανιστεί σε όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. 

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας έχει ένα «εγώ» που το μόνο στο οποίο διαφέρει από το εγώ του πλησίον του είναι κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες. Το «εγώ» μας δεν είναι παρά η αίσθηση του εαυτού μας, η ιδέα που έχουμε για το ποιοι είμαστε.

Για παράδειγμα, ένα άτομο που λέει : «είμαι πολύ θρησκευόμενος, συμπεριφέρομαι πάντα ευγενικά στους συνανθρώπους μου, είμαι έξυπνος, είμαι ενάρετος» λειτουργεί εξίσου εγωκεντρικά με ένα άτομο που ισχυρίζεται πως : «εγώ εργάζομαι σκληρά και δεν ανέχομαι τους τεμπέληδες» ή «εγώ πάντα πετυχαίνω τους στόχους μου γιατί είμαι πειθαρχημένος».

Και οι δύο παραπάνω τύποι ανθρώπων λειτουργούν από μια ψευδαίσθηση για την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ψευδαίσθηση την οποία όχι μόνο μαθαίνουμε να πιστεύουμε αλλά προσπαθούμε να πείσουμε και τους γύρω μας ότι είναι αληθινή, γίνεται τελικά η στενή φυλακή μας. 

Για παράδειγμα ένα άτομο που είναι δογματικά προσκολλημένο στη θρησκεία του δε θα είναι πρόθυμο να εξετάσει ιδέες ή έννοιες από άλλες θρησκείες επειδή ήδη έχει στο μυαλό του ότι αυτές οι ιδέες δεν ταιριάζουν με την εικόνα που έχει οικοδομήσει για τον εαυτό του.

Από την άλλη, αυτός που βλέπει τον εαυτό του σαν ένα σκληρά εργαζόμενο και φιλόδοξο άτομο θα πέσει σε κατάθλιψη αν ξαφνικά χάσει τη δουλειά του ή αν η εταιρεία του πτωχεύσει γιατί η πεποίθησή του γι’ αυτό που νομίζει ότι είναι αναπάντεχα θα καταρρεύσει. 

Αυτό που ονομάσαμε «εγώ» βασίζεται πάντα σε έννοιες και συστήματα πίστης και όχι σε κάτι πραγματικό ή απτό. 

Έτσι, τι συμβαίνει όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε σ' αυτό; Όταν αρχίσουμε να εναρμονιζόμαστε περισσότερο με τον αληθινό εαυτό μας, ο οποίος είναι το εσωτερικό εκείνο κομμάτι μας που μπορεί να παρατηρεί το «εγώ», όχι το ίδιο το εγώ, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτω από την επιφάνεια της ύπαρξής μας υπάρχει πάντα εκείνη η γλυκύτατη κατάσταση της ειρήνης. 

Αυτή η αΐδιος ειρήνη ξεπερνά όλες τις έννοιες και ιδέες που μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι θα πρέπει να είμαστε.

Όσο περισσότερο λοιπόν ένα άτομο έρχεται σε επαφή με την Αλήθεια του, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι όλα όσα πίστευε για τον εαυτό του, για τους άλλους ή για τη ζωή γενικότερα ήταν βασισμένα σε μια μεγάλη παραίσθηση. 

Οι πεποιθήσεις του αυτές δημιουργούσαν ισχυρότατους περιορισμούς που τον κρατούσαν φυλακισμένο σε ένα ασφυκτικά στενό και ανήλιαγο κελί. 

Πως λοιπόν θα διαπιστώσουμε τελικά αν λειτουργούμε από τον εγωκεντρισμό ή από τον αληθινό εαυτό; 

Παρακάτω παραθέτουμε κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να θέσετε στον εαυτό σας και να λάβετε μόνοι σας την απάντηση.

Νιώθω συχνά προσβεβλημένος;

Ο αληθινός εαυτός δεν μπορεί να προσβληθεί. Δεν έχει κάποια προκατάληψη για το πώς οι άλλοι άνθρωποι θα πρέπει να του συμπεριφέρονται και για το τι θα πρέπει να αποφεύγουν να του κάνουν. 

Δέχεται τα πράγματα κυριολεχτικά έτσι όπως ακριβώς είναι. Οι άνθρωποι που λειτουργούν από τον εγωισμό τους προσβάλλονται συχνά από τους άλλους όταν ο τρόπος που τους φέρονται δεν συμφωνεί με τις προκαταλήψεις τους. Συνεπώς δε μπορούν να δεχτούν τις καταστάσεις όπως τους εμφανίζονται στη ζωή.

Έχω άποψη για τα πάντα;

Το εγώ εκλιπαρεί για προσοχή. Θέλει να νιώθει σημαντικό με κάθε τρόπο. Ακόμα και λέγοντας ανοησίες. Όσο πιο εγωκεντρικό είναι ένα άτομο τόσο περισσότερο θέλει να επιβάλει τη γνώμη του για οποιοδήποτε θέμα άσχετα αν είναι ή όχι της ειδικότητάς του. 

Δεν έχει σημασία αν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω απ’ τις καλύτερες γαρνιτούρες για μια πίτσα, απ’ τα σπουδαιότερα έργα της όπερας ή τις τελευταίες ανακαλύψεις της αστροφυσικής, το ριζωμένο στο εγώ άτομο θα έχει άποψη για τα πάντα.

Έχω βάλει στον εαυτό μου πολλές ταμπέλες;

Από τη στιγμή που το εγώ βασίζεται στην πίστη σ’ αυτό για να επιβιώσει, μεταμφιέζεται με διάφορες ταμπέλες έτσι ώστε να επιβάλει τη νομιμότητά του. Ταμπέλες που μπορεί να λένε οτιδήποτε, όπως: «είμαι ντροπαλός», «είμαι αστείος», «είμαι δυνατός» ή «είμαι αδύναμος», «είμαι μορφωμένος» ή «είμαι πνευματικό άτομο», ότι τέλος πάντων μπορεί να ισχυριστεί ένα άτομο για τον εαυτό του. 

Όταν ένα άτομο ταυτίζεται με την ταμπέλα του τότε νιώθει να απειλείται από οποιονδήποτε αμφισβητεί αυτή την ταμπέλα. Φανταστείτε να πείτε σε ένα άτομο που ισχυρίζεται πως είναι πνευματικό (κανένα πραγματικά πνευματικό άτομο δε θα τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο) πως έχει σημαντικά ελαττώματα. 

Το εγώ του θα πληγωνόταν βαθύτατα κι ίσως να εξοργιζόταν μαζί σας παρότι η ψευδαίσθηση της πνευματικότητάς του θα προσπαθούσε να πνίξει αυτή την οργή. Ο αληθινός εαυτός δεν πιστεύει ποτέ πως είναι κατηγορηματικά κάτι ιδιαίτερο κι έτσι δεν μπορεί να νιώσει προσβολή επειδή κάποιος αμφισβήτησε μια ανύπαρκτη ταμπέλα.

Μήπως ασχολούμαι υπερβολικά με το τι σκέφτονται για μένα οι άλλοι;

Όταν οι άλλοι άνθρωποι δεν επικυρώνουν την πίστη μας για το ποιοι είμαστε, το εγώ νοιώθει επίσης να απειλείται. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι προσπαθούν να έχουν κοντά τους κόλακες και όχι πραγματικούς φίλους που να θέλουν το καλό τους και να τους λένε την αλήθεια. 

Αυτά τα άτομα βασίζονται στην γνώμη των άλλων για να τονώσουν την μοναδικότητά τους και την δήθεν εξαιτερικότητά τους σε κάποιους τομείς κι έτσι όταν κάποιος άλλος άνθρωπος ή κάποιο γεγονός δεν ενισχύει αυτή τους την ανάγκη τότε το εγώ τους νοιώθει απογοητευμένο γιατί αντιλαμβάνεται πως δεν είναι τόσο μοναδικό όσο ήθελε να πιστεύει. 

Ο αληθινός εαυτός, χωρίς να έχει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, δρα πάντα με απόλυτη φυσικότητα, είτε όλοι οι υπόλοιποι τον επιβραβεύουν είτε τον κατηγορούν γι’ αυτή του τη δράση.

Μήπως έχω την τάση να χαρακτηρίζω εύκολα τους συνανθρώπους μου;

Το εγώ ενισχύεται όταν κρίνει και όταν συγκρίνει. Έτσι, όπως ακριβώς οι θεατές μιας ταινίας, το εγώ κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους αλόγιστα σε καλούς ή κακούς. Και μόλις αξιολογήσει κάποιον, σχεδόν ποτέ δεν αλλάζει τη γνώμη που έχει γι’ αυτόν. Ωστόσο, όλοι κάποτε στη ζωή μας, έχουμε πράξει κάτι που κάποιος άλλος θα μπορούσε να το θεωρήσει κακό ή ακόμη και διαβολικό. 

Είναι όμως αλήθεια αυτό που θα πρέπει να μας χαρακτηρίζει για το υπόλοιπο της ζωής μας; Όταν λειτουργούμε από τον αληθινό μας εαυτό είναι ευκολοδιάκριτο ότι ο καθένας μας ενεργεί κάθε στιγμή από το επίπεδο της συνειδητότητας που βρίσκεται εκείνη ακριβώς την στιγμή και που μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες που θα του παρουσιαστούν να αναδιαμορφωθεί.

Συμπερασματικά θα καταλήξουμε ότι το να προσπαθήσουμε να ξεφορτωθούμε το εγώ μας ίσως να είναι τελικά μια μάταιη προσπάθεια. Δεν μπορούμε να το διώξουμε με τη βία παρά μόνον να αποκτήσουμε επίγνωση της ύπαρξής του και να αρχίσουμε να γελάμε μαζί του κάθε φορά που το ανακαλύπτουμε. 

Όταν θα καταφέρουμε να αρχίσουμε να το παρατηρούμε χωρίς να το κρίνουμε αυστηρά, όταν καταφέρουμε να αποκαλύπτουμε τους ύπουλους τρόπους με τους οποίους συμπεριφέρεται, τότε θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε την προσκόλλησή μας επάνω του. 

Όταν πάψουμε επιτέλους να πιστεύουμε σε οτιδήποτε το εγώ μας επιμένει πως είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τότε αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά εμείς και μόνον εμείς κατέχουμε το κλειδί που ανοίγει την καγκελένια πόρτα του στενάχωρου κελιού μας. 

Τότε γινόμαστε λίγο πιο ελεύθεροι, πιο συνειδητοί και πιο χαρούμενοι σ’ αυτόν αφιλόξενο κόσμο που ζούμε κι όχι ισοβίως κρατούμενοι από τον ίδιο μας του νου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)

Γιατί επιμένουμε σε τοξικές σχέσεις ;

Οι περισσότεροι από μας κάποια στιγμή της ζωής μας ερωτευθήκαμε έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε τελικά πολύ κατώτερος της εικόνας που είχαμε αρχικά σχηματίσει γι’ αυτόν. 

Κάποιοι από μας πήραμε το μάθημά μας και γίναμε πιο έμπειροι στην επιλογή συντρόφων, κάποιοι άλλοι εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε τις ίδιες λανθασμένες επιλογές χωρίς να μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί επιμένουμε στο ίδιο μοτίβο, στον ίδιο προβληματικό τύπο συντρόφου, ξανά και ξανά.

Μπορεί να είναι αρκετά επώδυνο να συνεχίζουμε να ζούμε με αυτόν τον τρόπο αλλά συχνά επιμένουμε να παραμένουμε σε μια ολέθρια τέτοια σχέση γιατί δεν μπορούμε να βρούμε την έξοδο διαφυγής. 

Ακόμα χειρότερα, τελειώνοντας αυτή τη σχέση ελκόμαστε από ένα νέο σύντροφο ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αλλά τελικά η κατάληξη είναι κι αυτός ο σύντροφος να μας φέρεται το ίδιο άσχημα με τον προηγούμενο.

Μπορεί οι άνδρες με τους οποίους δημιουργείτε σχέσεις να φλερτάρουν ανοιχτά κι επίμονα με άλλες γυναίκες μπροστά στα μάτια σας ή ακόμα και να σας απατούν. 

Μπορεί να καταλήγετε πάντα σε σχέσεις με ζηλιάρες και κτητικές γυναίκες που παρακολουθούν κάθε κίνησή σας και προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή σας. Μπορεί επανειλημμένα να συνδεόμαστε με έναν σύντροφο που κριτικάρει σκόπιμα οποιαδήποτε πράξη μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε μικροί κι ανεπιθύμητοι.

Γιατί λοιπόν το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Γιατί καταλήγουν να διατηρούν ή να επαναλαμβάνουν μοτίβα σχέσεων που δεν τους προσφέρουν τίποτα; Ποια ανάγκη τους καλύπτουν; Γιατί παραμένουμε με συντρόφους που μας κάνουν να αισθανόμαστε μόνο δυστυχία και μιζέρια; Γιατί δε σηκωνόμαστε να φύγουμε;

Ίσως επειδή πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Συνεχίζουμε να διατηρούμε ή να επιλέγουμε συντρόφους που μας συμπεριφέρονται σαν ποδόμακτρα γιατί δεν εκτιμούμε σωστά τον εαυτό μας και δεν πιστεύουμε ότι αξίζει να μας συμπεριφέρονται με καλύτερο τρόπο. 

Δεν κατανοούμε ότι μπορούμε να απαιτήσουμε μεγαλύτερο σεβασμό ή να αναζητήσουμε περισσότερη αγάπη γιατί έχουμε εθιστεί σ’ αυτή την άσχημη συμπεριφορά. 

Παραμένουμε με τους λάθους ανθρώπους για τον ίδιο λόγο δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε περισσότερα. 

Κι αν συγχρόνως ο φόβος της μοναξιάς που αναδύεται απ’ το υποσυνείδητό, μας τρομάζει, τότε μπορεί να παραμένουμε σε βλαβερές σχέσεις για μεγάλο διάστημα, ή για πάντα, αναισθητοποιώντας τον πόνο της τοξικής σχέσης μέσα απ’ την σιωπηλή επανάληψη των φράσεων:

«Θα μπορούσε η κατάσταση να είναι χειρότερη» ή

«Τουλάχιστον τώρα έχω κάποιον δίπλα μου».

Μερικές φορές συγχέουμε αυτόν τον τοξικό εθισμό με τον αληθινό έρωτα. Τον βαφτίζουμε μάλιστα, λανθασμένα βέβαια, αγνή κι ανιδιοτελή αγάπη. 

Τις περισσότερες φορές όμως είναι ακριβώς η έλλειψη αυτοεκτίμησης που δεν μας αφήνει να δούμε την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του κακού συντρόφου καθώς νομίζουμε πως η παρουσία του και μόνον προσδίδει αξία στη ζωή μας (αφού κάποιος δείχνει να ενδιαφέρεται για μας).

Όταν τελικά αποφασίσουμε να χωρίσουμε (ή μας χωρίζει ο άλλος αφού μας έχει τσαλακώσει την αυτοεκτίμησή μας), πολλές φορές αναζητούμε τον ίδιο τύπο ανθρώπου χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Οι επιλογές των σχέσεών μας δυστυχώς είναι πολλές φορές προδιαγραμμένες με κάποιον περίεργο τρόπο. 

Κι εμείς απελπιζόμαστε, δηλώνοντας ότι απλώς είμαστε άτυχοι στις σχέσεις μας ή πιστεύουμε ότι είναι απλώς θέμα τύχης η έλξη του ίδιου τύπου ανθρώπου αφού τελικά δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν έλεγχο πάνω στις ερωτικές έλξεις. Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια σε κάποιο βαθμό.

Δεν μπορούμε πάντα να εξηγήσουμε για ποιο λόγο ελκόμαστε από έναν άνθρωπο. Υπάρχουν όμως σίγουρα πολλά στοιχεία αυτής της έλξης που έχουν άμεση εξάρτηση από το πώς αισθανόμαστε εμείς για τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Δηλαδή από το πώς αξιολογούμε τον εαυτό μας και από το πόσο εκτιμούμε την μοναδική αυτή ζωή που μας χαρίστηκε. Σίγουρα βέβαια παίζει ρόλο και το τι εκτιμούμε στους άλλους ανθρώπους.

Σε μια πρόσφατη συζήτηση για το θέμα αυτό, μια φίλη μου ανέφερε ότι νιώθει ιδιαίτερη έλξη για τους μελαχρινούς άνδρες. Όταν την ρώτησα πως το εξηγεί, μου είπε ότι πιθανόν να συμβαίνει αυτό επειδή ο μεγάλος της ξάδελφος με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί, ήταν το αρσενικό πρότυπο γι 'αυτήν. 

Τον έβλεπε ως το αρχέτυπο του αληθινού άνδρα. Ο ξάδερφός της είχε μαύρα μαλλιά και δυνατά φυσικά χαρακτηριστικά τα οποία εκείνη πάντα θαύμαζε από μικρή στους άνδρες. Το συμπέρασμά της ήταν λοιπόν ότι επειδή θαύμαζε τον ξάδερφό της τόσο πολύ, έψαχνε τα χαρακτηριστικά του στους μελαχρινούς γεροδεμένους άνδρες κι όχι στους ξανθούς. 

Αυτό βέβαια δεν ήταν σημαντικό πρόβλημα για εκείνη αφού το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό προτίμησης δεν την περιόριζε ώστε να βρει αρκετούς υποψηφίους οι οποίοι να πληρούν και άλλα πολύ σημαντικότερα κριτήρια από το χρώμα των μαλλιών όπως : συναισθηματική ωριμότητα, ολοκληρωμένη προσωπικότητα, ευγενή συμπεριφορά, χιούμορ, διακριτικότητα κλπ. 

Σκεφτείτε όμως τι μπορεί να συμβεί αν το πρότυπό σας είναι ο τρομοκράτης και νάρκισσος συγγενής που απαιτεί την πλήρη υποταγή του συντρόφου του στις απαιτήσεις του ή η αγαπημένη θεία που ανέχεται κάθε κακοποίηση από τον άντρα της προσπαθώντας συγχρόνως να κρύψει όλες τις προσβολές και τις επιθέσεις που δέχεται από αυτόν..., 

από τον κοινωνικό περίγυρο της γιατί αυτό που θα πουν οι άλλοι είναι πιο σημαντικό από την προσωπική της ευτυχία. Οι πεποιθήσεις και οι προκαταλήψεις με τις οποίες μεγαλώσαμε έχουν εμποτίσει δυστυχώς το είναι μας. 

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε αν τα πρότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει είναι για παράδειγμα πρότυπα ανοχής στην κακομεταχείριση και υποχωρητικότητας στην απιστία; 

Έχουμε μόνο δύο επιλογές : ή αποδεχόμαστε αυτά τα πρότυπα που κουβαλάμε μέσα στα γονίδιά σας καθώς και τις συνέπειές τους ή δουλεύουμε σκληρά ώστε αποκτώντας μεγαλύτερη συνειδητότητα να τα ξεριζώσουμε πραγματοποιώντας την προσωπική μας επανάσταση.

Για να συμβεί αυτή η επανάσταση πρέπει καταρχήν να συνειδητοποιήσουμε ότι η επιλογή είναι αποκλειστικά δική μας. 

Είναι δική σου η επιλογή να μην παραμένεις με συντρόφους που δεν σε σέβονται και δεν σε αγαπάνε γι’ αυτό ακριβώς που είσαι. Μόνον τότε μπορεί η επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο των γονιδίων σου και των πεποιθήσεών σου να συμβεί – και συμβαίνει αυθόρμητα, σε μια στιγμή. 

Απλά ξυπνάς ένα πρωί και σταματάς να έλκεσαι από ανθρώπους που δεν μπορούν να σ’ αγαπήσουν. 

Τότε, αυτοί που αποτελούν τροχοπέδη στην ευτυχία σου δε θα σημαίνουν τίποτα πια για σένα. Ίσως μάλιστα να αρχίσεις να παρατηρείς τα προτερήματα τόσων άλλων ανθρώπων που μέχρι τότε, για κάποιο περίεργο λόγο, ποτέ δεν τα πρόσεχες.

Πώς λοιπόν μπορείς να φτάσεις στο σημείο αυτό; 

Πώς μπορείς συνειδητά να αρχίσεις να αλλάζεις τους μηχανισμούς έλξης; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος - να μάθεις να αγαπάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου περισσότερο. 

Όταν συμπεριφέρεσαι με αγάπη στον εαυτό σου θα κατανοήσεις ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος και καμία ανάγκη να αφήσεις οποιονδήποτε άλλον να σου συμπεριφέρεται διαφορετικά. Απλά δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος με τίποτα λιγότερο. 

Και ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να ανησυχείς για την μοναξιά. Γιατί όταν αληθινά γνωρίζεις τι αξίζεις – θα υπάρχει πάντα, μα πάντα, κάποιος ξεχωριστός άνθρωπος εκεί έξω έτοιμος να αναγνωρίσει κι αυτός την δική σου αξία.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)

Πέρασμα από την απόγνωση στην συνειδητοποίηση ....!!!!

Παρέμεινε για ένα απροσδιόριστο διάστημα σ’ αυτή την κατάσταση αναταραχής, αποπροσανατολισμού, μαυρίλας και τυφλότητας. Παρακολούθησε προσεχτικά και με υπομονή την επανάληψη των απεγνωσμένων υπαρξιακών ερωτημάτων του που ζητούσαν μια εύκολη απάντηση. 

Ανέχτηκε αυτό το συγκεχυμένο, βουβό υπόστρωμα δυσαρέσκειας μέσα του που δε σταματούσε ούτε στιγμή να τον ταλαιπωρεί, ακόμη κι όταν τα πράγματα πηγαίνανε σύμφωνα με τις προσδοκίες του, χωρίς να προσπαθήσει ποτέ... 

να το συγκαλύψει και χωρίς να επιχειρήσει να ξεφύγει από αυτό με τεχνητά μέσα (ψυχοφάρμακα ή ξέφρενη διασκέδαση). Παρόλη την κατά καιρούς εξωτερική επιτυχία, η αίσθηση του ανευχαρίστητου όλο και δυνάμωνε στο βάθος του κι απαιτούσε την αμέριστη προσοχή του.

Πίσω απ’ αυτή την αίσθηση, μια βαθιά, ακόρεστη πείνα, ένα αόριστο αίτημα εκλιπαρούσε για ικανοποίηση. Ένα παράλογο, αρχέγονο, τρομαχτικό αίτημα για κάτι το απόλυτο, το άπιαστο, το τέλειο, για κάτι που στερείται ανθρωπίνων διαστάσεων, για κάτι που δε γνωρίζει τίποτα από σχετικότητα και ανθρώπινους περιορισμούς. 

Μια φωτιά που αναλίσκει τα πάντα γύρω της, ένας απαιτητικός γνώμονας σύγκρισης που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τις ψευδαισθησιακές χαρές αυτής της ζωής.

Παρέμεινε στην απόγνωση. Μια απόγνωση που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην τρέλα ή στην αυτοκτονία καθώς συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο ότι τίποτα στον κόσμο δε μπορούσε να του σβήσει αυτή την αρχέγονη δίψα. 

Μια δίψα που δεν ανεχόταν περιορισμούς και λογικές εξηγήσεις. Μια δίψα που είχε την τάση να σπάσει όλα τα καλούπια και να απλωθεί προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Μια ενέργεια που ζητούσε απελπισμένα μια διέξοδο, μια ικανοποίηση, μιαν απάντηση. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο τυραννική, όσο περισσότερο αντιλαμβανόταν πως ό,τι άγγιζε με την ελπίδα να βρει ανταπόκριση στο βαθύτερο είναι του αποδεικνυόταν πολύ μικρό, πολύ περιορισμένο να χωρέσει μια τέτοια πλημμύρα ενέργειας.

Κι άξαφνα όλα άλλαξαν. Η περιστροφή γύρω από τον εαυτό του σταμάτησε και το είναι του απλώθηκε έτσι ώστε να αγκαλιάσει όλους τους συνανθρώπους του. Βίωσε τον μικρό εαυτό του να περιέχεται μέσα στο σύνολο. 

Η αναπνοή του βάθυνε, το στέρνο του πλάτυνε, η όρασή του έγινε πολυεδρική. Ο κόσμος άλλαξε όψη. Έπαψε να είναι ξέχωρος από το εσωτερικό του. Τον κατέκλυσε μια αίσθηση ανείπωτης πληρότητας που είχε τις ρίζες της στον ίδιο, στον βαθύτερο εαυτό του.

Τώρα πια άρχισε να συνειδητοποιεί τι ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά από τη ζωή ή καλύτερα τι ήθελε η ίδια η ζωή που περνούσε από μέσα του, από αυτόν. Από εδώ και πέρα, το επίκεντρο της ζωής του δε θα ήταν πια ο μικρός του εαυτός. Θα λάμβανε τέλος αυτή η ανόητη εγωκεντρική αυτοπεριστροφή του, θα πέθαινε αυτό το ζωώδες ένστικτο μέσα του που πάντα επέμενε «εγώ να είμαι καλά, εγώ να επιβιώσω και στάχτη να γίνουν όλοι οι άλλοι». 

Η ενέργειά του δε θα αναλωνόταν πια ανάμεσα στην επιθυμία και τον φόβο, δε θα ξοδευόταν άσκοπα στην προσπάθεια να εκμεταλλευτεί τους άλλους, να ξεχωρίσει από τους άλλους, να επιδείξει τον εαυτό του για να νιώσει αυταρέσκεια... 

από τα κοπλιμέντα τους αλλά θα διοχετευόταν εξολοκλήρου στους άλλους σε μια πράξη προσφοράς και ανιδιοτελούς δοσίματος. Έμεινε άναυδος μπροστά στην τεράστια απόσταση που τον χώριζε από τον παλιό εαυτό του.

Και τι είχε κάνει για να βρεθεί στην άλλη όχθη; Πως έγινε και πραγματοποίησε αυτό το κβαντικό άλμα που τον βοήθησε να υπερπηδήσει το κενό που χώριζε τις δυο συνειδησιακές καταστάσεις; Τίποτα περισσότερο από ένα αμείλικτο, υπομονετικό, συνεχές γκρέμισμα. 

Γκρέμισε μέσω της συνειδητής επίμονης παρατήρησης το παλιό, το ανούσιο, το βλαβερό κι έκαψε ότι άχρηστο εμπόδιζε το αρχέγονο αίτημα να αναδυθεί στην επιφάνεια. 

Εξαγνίστηκε από το παρελθόν του. Και κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό πέρα από το κάψιμο των σκουπιδιών που είχε συσσωρεύσει ο νους στο διάβα του χρόνου. 

Είχε καταφέρει να παραμείνει στις στάχτες, στο κενό, στο τίποτα παρά την αδήριτη επιθυμία του να φύγει, να απομακρυνθεί, να δραπετεύσει από αυτή την αίσθηση και να πληρώσει το κενό με όποιο άλλο σκουπίδι έβρισκε μπροστά του.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)

Ξόδεψε τον εαυτό σου σαν κερί…!!!!

Ο χρόνος τρέχει… Τι πρόκειται να κάνεις αν ζήσεις για πάντα; Δεν έχεις τελειώσει ακόμα αυτά που κάνεις; Δεν έχεις απογοητευτεί αρκετά με αυτά που κάνεις; Δεν έχεις δει τη βλακεία αυτών που κάνεις; Δεν έχεις δει τη βλακεία και την ανοησία του εγώ σου; Τι σου φέρνει εκτός από μιζέρια και δυστυχία;

Όσο μεγαλύτερο εγώ έχεις, τόσο πιο δυστυχισμένος είσαι. Δεν μπορείς να δεις ότι το εγώ λειτουργεί σαν πληγή; Σε πονάει. Κι εσύ εξακολουθείς να θέλεις αυτή την πληγή να συνεχίζεται για πάντα. Δεν θέλεις να γιατρευτείς; Το εγώ είναι αρρώστια. Το να είσαι χωρίς εγώ είναι γιατρειά. 

Εσύ όμως θέλεις να σωθείς και να παραμείνεις για πάντα. Αυτή η ιδέα είναι ένα είδος τσιγγουνιάς. Οι άλλες θρησκείες λένε: «σώσε τον εαυτό σου». Το Ζεν λέει: «ξόδεψε τον εαυτό σου, επειδή μόνο αν ξοδευτείς τελείως, μπορείς να σωθείς».

Ξόδευε! Μην συσσωρεύεις. Χαλάρωσε την προσκόλλησή σου. Μην κρατάς τα χέρια σου σφιγμένα σαν γροθιές. Άνοιξέ τα, ξόδεψε. Ξόδευε όπως το λουλούδι που απελευθερώνει το άρωμά του μέσα στους ανέμους. Ξόδευε σαν το κερί που έχει ζήσει τη νύχτα του, έχει χορέψει και τώρα δεν υπάρχει πια. 

Η βουδιστική λέξη νιρβάνα σημαίνει σβήσιμο του κεριού. Όταν έχεις ξοδευτεί τελείως, όταν έχεις ζήσει αυθεντικά κι έχεις ξοδέψει τον εαυτό σου τελείως και δεν έχει απομείνει τίποτε άλλο πέρα από το είναι σου, έχεις φτάσει στο σπίτι, επειδή η κενότητα είναι το σπίτι. Εσύ είσαι ο κόσμος. Όταν εσύ δεν υπάρχεις, έχεις φτάσει στο σπίτι.

Η Ζεν συμπεριφορά προς τη ζωή είναι το γέλιο, η χαρά, το γλέντι. Το Ζεν αποδέχεται όλα όσα υπάρχουν. Δεν αρνείται αυτό, δεν αρνείται το άλλο. Το Ζεν λέει ότι όλα είναι καλά. Ζήσε, ζήσε όσο πιο ολοκληρωτικά μπορείς.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)

Πήραμε τη ζωή μας λάθος…!!!!

«Δεν αποκλείεται οι περισσότεροι από μας

να έχουμε φάει τον λωτό της λησμοσύνης

γι’ αυτό και δεν σπαράζουμε

από το νόστο του Οδυσσέα»

Είναι εκείνες οι μοναχικές στιγμές ηρεμίας και προσήλωσης που ακούμε την εσωτερική μας φωνή να επιμένει πως η ζωή που ζούμε είναι λάθος. Είναι μια ζωή που άλλοι μας πρότειναν κι εμείς ασυνείδητα από τότε αναγκαστήκαμε να ακολουθήσαμε. 

Την ακολουθήσαμε γιατί νομίσαμε ότι έτσι θα γινόμασταν σπουδαίοι, θα αποκτούσαμε αξία και θα δίναμε νόημα στη ζωή μας. Κάποιος μας χάρισε την ζωή μας, κι εμείς αρχίσαμε να την σπαταλούμε στο βλέμμα και τα θελήματα των άλλων….

Στην προσπάθειά μας να ενταχθούμε στην κοινωνία υιοθετήσαμε μια περσόνα, ένα ψεύτικο προσωπείο, που δεν ανταποκρίνεται φυσικά σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε αλλά σ’ αυτό που θέλουμε να προβάλουμε προς την κοινωνία αυτή.

Αυτή η περσόνα του κάθε ενός από μας, διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου, εμπλουτίστηκε με γνώσεις, πτυχία, δεξιότητες και εμπειρίες κι έγινε η δεύτερη φύση μας. 

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο άνθρωπος έχει καταντήσει ένα διπολικό ον. Ο ένας πόλος είναι η αγνή του φύση, το καθαρό αδιαμόρφωτο μέρος με το οποίο γεννήθηκε και το οποίο δεν περιλαμβάνει τις μνήμες των όσων μαθαίνει στη ζωή. Ο άλλος πόλος είναι το διαμορφωμένο μέρος, η περσόνα, που αποτελείται απ’ όσα έμαθε κι από τις εύκολες λύσεις που υιοθέτησε για τη ζωή. 

Λύσεις επαγγελματικές, πολιτικές, θρησκευτικές, εθνικές ή ποδοσφαιρικές. Λύσεις κοινωνικά αποδεκτές που του δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκει σε μια σημαντική ομάδα και συνεπώς έχει κι αυτός κάποια αξία. 

Και φυσικά προσπαθεί να διατηρήσει αυτή την αξία ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τις αντίπαλες ομάδες, τους ανταγωνιστές, τους άθρησκους, τους εχθρούς της πατρίδας, τους πολιτικούς ή ποδοσφαιρικούς αντιπάλους.

Ο πρώτος πόλος έχει σχέση με το φως και την αθανασία. Είναι η σπίθα της συνείδησης που χαρίστηκε στον άνθρωπο. Είναι ένα θραύσμα αθανασίας από υπερανθρώπινες περιοχές που νοσταλγεί να γυρίσει στην Ιθάκη του. Είναι το έμβρυο που πασχίζει να γίνει παιδί και να γεννηθεί στον έξω κόσμο. 

Ο δεύτερος πόλος έχει σχέση με το σκοτάδι και τον θάνατο. Είναι ο θνητός, ο χωμάτινος, ο ψεύτικος, ο φτιασιδωμένος άνθρωπος. Είναι όλα αυτά τα σκουπίδια που συσσωρεύσαμε και έχουν δημιουργήσει μια πνιγηρή ατμόσφαιρα γύρω από το θείο έμβρυο προσπαθώντας να το θανατώσουν, προσπαθώντας να το εμποδίσουν να γεννηθεί.

Αγωνίζεται η σπίθα της συνείδησης να επιβιώσει από τη μέγγενη του σκοτεινού δακτυλίου που απειλεί να την στραγγαλίσει και να τη σβήσει. Αγωνίζεται η σπίθα να κρατηθεί, να δυναμώσει, να γίνει φωτιά. 

Το φορτίο διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με την πυκνότητα του σκοτεινού δακτυλίου του, με την ένταση και την ορμή του φωτεινού πυρήνα του και με την εσωτερική εργασία που έχει πραγματοποιήσει.

Ο βουτηγμένος στην υποκρισία και το κοινωνικό ψέμα άνθρωπος, θα συνεχίσει να αγνοεί εκείνη την προερχόμενη απ’ την αγνή του φύση φωνή που σε στιγμές χαλάρωσης του νου του θα επιμένει να τον καλεί σε έναν άλλο τρόπο ζωής που να έχει αληθινό νόημα. 

Κύριο μέλημα του θα γίνει η επιβολή σιγής σ’ αυτή τη φωνή για να αποφύγει τις τύψεις για το ανόητο ξόδεμα της ζωής του, υπεραπασχολώντας τον νου του με διάφορες χωρίς νόημα δραστηριότητες. Η εσωτερική φωνή βέβαια, που προέρχεται όπως είπαμε από το αδιαμόρφωτο και αληθινό κομμάτι του εαυτού μας, δε θα σταματήσει ποτέ να ηχεί.

Αντίθετα θα δυναμώνει όλο και περισσότερο σε μια προσπάθειά να διαλύσει την ψεύτικη περσόνα και να οδηγήσει τον άνθρωπο στο δύσβατο μονοπάτι της αυτογνωσίας. Αν αυτός εξαιτίας της ματαιοδοξίας του και της συνεχούς προσπάθειάς του να δείξει ότι είναι «κάποιος» εξακολουθεί να αδιαφορεί για το ψέμα μέσα... 

στο οποίο αναλώνει τη ζωή του, η ένταση του διπολισμού μπορεί να τον οδηγήσει τελικά στα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, φαινόμενο που το βλέπουμε όλο και περισσότερο να εντείνεται στην εποχή μας. 

Αν αντίθετα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγικότητάς του, ο πόνος που θα φέρει αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να γίνει η αρχή της πορείας του προς την ουσιαστική πνευματική του μετεξέλιξη.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την αυτογνωσία όταν παρατηρήσει αυτόν τον διπολισμό; Καταρχήν θα πρέπει να εκπαιδεύσει τον νου του να σιγεί για να καθαρίζει από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούν έναν συνεχόμενο θόρυβο με αποτέλεσμα να αποκρύπτουν την αλήθεια. Για να συμβεί αυτό οφείλει να ασκείται καθημερινά στο διαλογισμό. 

Θα πρέπει να ψάχνει μέσα του για να δει αν υπάρχει κάποιο μέρος του νου του καθαρό και αδιαμόρφωτο από σκέψεις, πεποιθήσεις, προκαταλήψεις. Τότε, ίσως αρχίσει, μόνος του πλέον, να συνειδητοποιεί ότι αυτός ο μαύρος δακτύλιος γύρω από το είναι του που επιμένει να λέει «εγώ» δεν είναι ο εαυτός του. Απλά προσποιείται ότι είναι. 

Ο πραγματικός εαυτός είναι αυτό το ψήγμα χρυσού που ασφυκτιεί στο βάθος της ύπαρξής του και κινδυνεύει να συνθλιβεί κάτω από τους πυκνούς και σκοτεινούς όγκους του εγωκεντρισμού. Έτσι θα αρχίσει να ωριμάζει πνευματικά. 

Θα αρχίσει να ασκείται στην τέχνη της αυτοπαρατήρησης που θα γίνεται όλο και πιο εξονυχιστική. 

Θα κατανοήσει ότι μόνον αυτός μπορεί να αποδομήσει τον σκοτεινό δακτύλιο που τον περιβάλλει καθώς αυτός είναι ο μοναδικός υπαίτιος της ύπαρξης του. 

Συγχρόνως θα αρχίσει να εστιάζει στο Άχρονο και να απορρίπτει το χρονικά περιορισμένο. 

Θα αρχίσει να ξεχωρίζει δηλαδή τα πρόβατα από τα ερίφια του ευαγγελίου. 

Όσο περισσότερο θα συγκεντρώνει την προσοχή του στον εσωτερικό φωτεινό πυρήνα του τόσο θα ενδυναμώνει το φως του. 

Όσο θα απορρίπτει τα απορρίμματα του σκοτεινού δακτυλίου που περιβάλλουν τον φωτεινό πυρήνα, τόσο περισσότερο φως θα ελευθερώνεται και θα ανέρχεται στην επιφάνεια.

Που τελειώνει αυτό το ταξίδι; Πότε φτάνουμε τελικά στην πολυπόθητη Ιθάκη; Όταν κάθε ίχνος μαυρίλας του σκοτεινού δακτυλίου αφομοιωθεί από το φως της συνειδητότητας. Όταν ολόκληρη η ύπαρξη μας λάμψει και πληρωθεί από το πυρ του ερεβοκτόνου θείου σπινθήρα μας. 

Τότε και μόνο τότε μπορεί ο πολεμιστής του φωτός να δηλώσει ικανοποιημένος. Τότε και μόνον τότε μπορεί να έλθει σε κοινωνία με το Απόλυτο των Απολύτων. Αυτός είναι ο Δρόμος. Αυτός είναι ο σκοπός, ο στόχος και το Τέλος. 

Η συνεχής αύξηση του φωτεινού πυρήνα και η διαρκής αποδυνάμωση του σκοτεινού δακτυλίου. 

Απαιτείται μεγάλη αυτοπειθαρχία και προσήλωση καθώς και έμπνευση αλλά και βοήθεια και στήριξη από αποφασισμένους συνοδοιπόρους του φωτός. Γι’ αυτό, θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, τουλάχιστον στα πρώτα χιλιόμετρα αυτής της πορείας να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις ενεργειακές συναλλαγές με ανθρώπους της πλάνης. 

Με τους ανθρώπους αυτούς που θυσιάζουν τον πραγματικό αλλά καταποντισμένο εαυτό τους για να ζήσουν το ψεύτικο, μ’ αυτούς που έχουν την έπαρση να κρίνουν και να κατακρίνουν οτιδήποτε είναι ανίκανοι να συλλάβουν και μ’ αυτούς που ο δήθεν εσωτερικός προβληματισμός τους δεν είναι παρά ένα μπερδεμένο κουβάρι χωρίς καν ρίζες που μοναδικό σκοπό έχει να... 

κάνει φασαρία στην επιφάνεια για να τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έχουν αξιόλογα ενδιαφέροντα και να τους κρατάει μακριά από κάθε γνήσιο προβληματισμό. 

Ο ειλικρινής αναζητητής της Αλήθειας ψάχνει συνοδοιπόρους που θα τον εμπνέουν στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής κι αν δεν μπορεί να τους βρει, παίρνει την απόφαση να βαδίσει μόνος του.

Όταν στη λήθη με βλέπεις να ολισθαίνω

όταν χαρίζομαι σ’ ότι αντιτίθεται σε Σένα

Σκούντα με !

Κέντα με !

Ράπισε με !

Μονάχα μη με λησμονείς

μέχρι να φτάσω στην Αλήθεια μου.

…κι ύστερα είδαμε τη γύμνια μας

κι αποφασίσαμε να αλλάξουμε ζωή

                          Δέλτα

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

Ξάνθη Φιλοσοφείν (giveawayoftheday.com)