Η έννοια της αγάπης είναι τόσο πολύ παρανοημένη, μα τόσο πολύ, από τότε που οι άνθρωποι συνδύασαν την καρδιά τους με την αγάπη, από τότε ξεκίνησε η παρανόηση της φύσης της. Και τα τελευταία χρόνια, τα τελευταία 20 ή 30 χρόνια, τότε ειδικά άρχισε να πιέζεται προς τα κάτω η αγνότητα της ουσίας της αγάπης, άρχισε να στραγγίζει από την ουσία της, σαν το γαλοτύρι που κρεμασμένο περιμένει μέσα στο τούλι να μεταμορφωθεί σε πηχτό τυρί.
Έτσι παχιά είναι και η αγάπη σήμερα και έτσι θα είναι για λίγο καιρό, για άλλους για πολύ, κρεμασμένη να στεγνώνει μέσα σ’ ένα τούλι μιας επίσης παχιάς συνείδησης.
Έτσι ήταν πάντα η αγάπη των ανθρώπων, παχιά και χοντροκομμένη και σίγουρα αδικημένη. Ακόμη και στην αγνότερη και λεπτότερη ή μάλλον λεπτοφυέστερη μορφή της η αγάπη σας εμβολιαζόταν με μικρές δόσεις ανθρωπιάς, όχι όμως με την καλύτερη σημασία του όρου…
Η αγάπη, ως θεϊκό δώρο εμβολιαζόταν, δηλητηριαζόταν – για να γίνει σαφές, με μικρές δόσεις ανθρωπιάς. Μπορεί η ανθρωπιά για εσάς να σημαίνει την καλοσύνη, την αυταπάρνηση, αλλά όταν μιλάμε για την ανθρώπινη διάσταση της αγάπης, τότε αγαπητοί μου, τότε η ανθρωπιά, αλήθεια πανέμορφη λέξη και πλούσια ιδέα, σκιάζει.
Γιατί την αγάπη ως θεοί, ως άγγελοι, ως πνεύματα, διαλέξτε και πάρτε, την αγάπη την βιώνατε με όλη σας την ύπαρξη ταυτόχρονα, σε κάθε ένα σημείο του κορμιού σας, με κάθε ένα κύτταρο σας. Η αγάπη ως καθολικό βίωμα της ύπαρξης. Για προσπάθησε να φανταστείς πως είναι ν’ αγαπάς το παιδί σου με κάθε σου κύτταρο? Πώς αγαπάς τώρα αλήθεια, για σκέψου? Αγαπάς με την καρδιά σου.
Πόσο φτωχή λοιπόν φαίνεται να είναι αυτή η αγάπη που πηγάζει από την καρδιά μόνο σε σχέση με την Αγάπη που πηγάζει και απορροφάται ταυτόχρονα από κάθε ένα μικροσκοπικό κυτταράκι? Ποιος θα άντεχε αλήθεια τόσο πολύ αγάπη? Όσοι, λίγοι, βιώνουν την αγάπη σε αυτή την πρωταρχική μορφή της, εθίζονται σε έναν ύπνο σαν σε βαθύ ναρκωτικού, γιατί μια τέτοια αγάπη δεν περιγράφεται με λόγια αλλά βιώνεται, ναι, βιώνεται ταυτόχρονα σε κάθε ίντσα ή τετραγωνικό εκατοστό ή χιλιοστό και λιγότερο αυτού, ταυτόχρονα.
Ένα συναίσθημα αρετής, ένα συναίσθημα ακακίας, ναι αυτό είναι η αγάπη, ακακία προς τον εαυτό, τον άλλο, τον κόσμο όπως τον γνωρίζετε και όπως δεν τον θυμάστε. Α-κακία. Και τότε έρχεται η μεγάλη Ένωση γιατί όταν το κύτταρο ακτινοβολεί αγάπη απορροφά και αγάπη την ίδια στιγμή. Και έτσι έρχεται η Ένωση, όταν τα πάντα ακτινοβολούν αγάπη προς τα πάντα και ταυτόχρονα απορροφούν την αγάπη των πάντων. Όχι όμως μέσα από μια βαθιά λογική διαδικασία που εστιάζει στην καρδιά αλλά μέσα από ένα άφημα πραγματικό του νου και της, να πω καρδιάς?, μέσα από την απελευθέρωση του πνεύματος ν’ ακτινοβολήσει και ν’ απορροφηθεί.
Μέσα από το άδειασμα του χαρακτήρα, επιστρέφεις πίσω στην πρωταρχική σου μορφή και διαχωρίζεσαι από το σώμα σου, μέσα από την παραίτηση σου ανακαλύπτεις πως αναπνέεις δίχως τον αέρα και κινείσαι δίχως να χρειάζεσαι πόδια να σε στηρίξουν, ο χρόνος παύει, αδειάζει και αυτός μαζί σου, δεν περνάει πάνω σου πια αλλά μέσα σου. Είναι εσύ. Την στιγμή της απόλυτης σύνδεσης είσαι ο χρόνος και αυτό δεν σε νοιάζει καθόλου και έτσι ο χρόνος παύει να υπάρχει.
Πήρατε λοιπόν αυτό το απόλυτο αίσθημα πληρότητας και το σμικρύνατε για να χωρέσει σε ένα μόνο μικρό όργανο, έναν μυ, συγκεντρώσατε την ουσία του Θεού σε έναν μυ και μέσα απ’ αυτόν αναζητάτε την λύτρωση ή την απελευθέρωση ή την αλλαγή. Η ουσία του Θεού σ’ έναν μυ! Όχι, το πνεύμα δεν χωράει μέσα σε μερικά εκατομμύρια νουκλεόνια.
Δεν χρειάζονται φωτεινές ίνες ή χρυσές χορδές να σας συνδέουν με το πνεύμα ή με τον άλλο. Κρατήστε τα αν αυτό εξυπηρετεί αλλά δεν χρειάζονται. Οι χορδές αυτές είναι στην πραγματικότητα τόσες όσες και ότι Είναι προς ότι άλλο Είναι, μοιάζουν περισσότερο δηλαδή με μια πηχτή ενεργειακή ομίχλη παρά με χορδές ή ίνες. Είστε μέσα σ’ αυτή την ομίχλη γιατί είστε ομίχλη. Καλά, ας πούμε φως για να μην ταράζεστε. Είναι λοιπόν αδύνατο να ταξιδέψετε στο Φως…
Το πιο μακρύ σας ταξίδι θα διαρκούσε ούτε μια στιγμή, γιατί το φως είστε εσείς. Και όλη η αγάπη του σύμπαντος είστε εσείς, είναι μέσα σας, όχι μέσα στο σώμα σας αλλά μέσα στην ψυχή σας, μέσα στο πνεύμα, το δικό σας και το δικό μας και το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να το πιστέψετε, να το συνειδητοποιήσετε, ν’ αφήσετε το φυσιολογικό να εκδηλωθεί.
Ας μη μιλάμε για αγάπη λοιπόν, η αγάπη είναι το δεδομένο, είναι η ίδια η φύση του πνεύματος. Ας μιλήσουμε λίγο για τα εμπόδια αυτής, αυτά που σας σχίζουν στα δυο και σας κρατάνε έξω από εκείνην. Η αγάπη εδώ, και εσείς εκεί. Αν είναι δυνατόν… κι όμως συμβαίνει!
Όταν ξεκινάει το ταξίδι του, την περιπετιούλα του στην Γη ένας άνθρωπος, ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές. Πολύ σύντομα όμως ξεκινάει και το ψαλίδισμα των φτερών του. Και έτσι δεν επιτρέπεται στην προσωπικότητα ν’ αναπτυχθεί βάση των γονιδιακών της χαρακτηριστικών αλλά ξεκινάει η αλλοτρίωση της με επιρροές προσωπικοτήτων άλλων, με κληροδότηση των φόβων άλλων, με περιορισμούς τους περιορισμούς των άλλων.
Και έτσι κυλάει προς τα πίσω η εξέλιξη μιας ψυχής που ήρθε να κάνει μια δουλειά αλλά της βγήκε πολύ λάντζα στην πορεία… Ο ανθρώπινος χαρακτήρας, όσο πανέμορφο και ζηλευτό κι απ΄ τους θεούς ακόμα δώρο και αν είναι, τόσο μεγάλη και δυσβάσταχτη σιδερένια μπάλα αποτελεί στο μονοπάτι της “πνευματικής εξέλιξης”.
Έτσι λοιπόν συντελείται ο εμβολιασμός της καθαρής αγάπης με τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά… Ένας εμβολιασμός που δεν προστατεύει αλλά εκθέτει, ναι, εκθέτει στον κίνδυνο του να χάσει κάποιος την ανάμνηση της αγάπης του Θεού και να χάσει έτσι μαζί της και την ανάμνηση της πραγματικής ποιότητας του Είναι του. Και αυτό εξελίχθηκε σαν το πιο αγαπημένο σας παιχνίδι. Ίσως αν απαγορεύατε την χρήση της λέξης ίσως τότε να νιώθατε, χμ, στις καρδιές σας τα όρια της αγάπης, μια και η ίδια δεν ορίζεται, πόσο μάλλον, περιορίζεται…
Στην ανατριχίλα. Ναι, στην ανατριχίλα μέσα κρύβεται μια μικρή γεύση της ουσίας της. Στην ανατριχίλα από ευχαρίστηση, από δέος κρύβεται μια μικρή γεύση από την ουσία της και αν την κοιτάξεις και από την άλλη ακριβώς μεριά, στην ανατριχίλα του φόβου κρύβεται η ίδια αγάπη όπως αυτή προσδιορίζεται από την απουσία της.
Ξέρετε πως είναι να σας αγαπούν, ξέρεις πως είναι να σ’ αγαπάει ο θεός και γνώρισες πως είναι να μην σε αγαπάει ένας άνθρωπος. Και μένεις στο δεύτερο και σπας. Και γνώρισες πως είναι να σ’ αγαπάει ένας άνθρωπος και πάλι μένεις σ’ αυτό και κολλάς.
Άφησε λοιπόν τους πόρους σου ν’ ακτινοβολήσουν την αγάπη όχι του ανθρώπου αλλά του θεού και νιώσε πως είναι να εξυψώνεσαι σ’ ένα επίπεδο άλλο, εκεί που υπάρχει το φως όχι ως στόχος αλλά ως κατάσταση φυσιολογική και αέναη.
Νιώσε πως είναι να είσαι η αγάπη των άλλων, μην περιμένεις να νιώσεις την αγάπη των άλλων και απορρόφησε την -δες τώρα τι σπουδαίο θα συμβεί- εφελκύοντας την έτσι μέσα από τα δικά τους τα κύτταρα.
Την αγάπη πρέπει να την δίνετε. Έτσι μόνο θα την εισπράττετε. Αν την κρατάτε τότε μαραζώνει. Η αγάπη για τον εαυτό δεν αργεί να γίνει από εφαλτήριο, τροχοπέδη. Η αγάπη, να θυμάστε, δεν λερώνει. Δίνει ευκαιρίες και ξαφνιάσματα. Γύρω σας, μέσα σας.
Αγάπη είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να βλέπεις μέσα απ’ αυτά. Αγάπη είναι να κοιτάς τον εχθρό σου στα μάτια, να του κλείνεις πονηρά το δικό σου και να λες, δεν πειράζει, σε κατανοώ και σε δέχομαι. Αγάπη είναι δίνεις ευκαιρίες. Αγάπη είναι το φωτεινό πλαίσιο και το σκοτεινό τετράγωνο που αυτό ορίζει. Όλα ανακατεμένα, όλα ένα, σ’ έναν ρυθμό.
Επικαλείστε την αγάπη και στο όνομα αυτής συνδέεστε και σαν τα γεράκια τα εκπαιδευμένα στο πέτσινο γάντι, κάθεστε υπομονετικά και υπάκουα. Τέτοια δύναμη και τέτοιος αυτοπεριορισμός μαζί. Στο όνομα μιας αγάπης που δεν γνωρίζετε γιατί δεν της αφήνετε χώρο να διεισδύσει στις ζωές σας.
Δεν της επιτρέπετε να σας οδηγήσει μέσα από την πραγματική απογείωση που βιώνει ένας άνθρωπος ενθυμούμενος την πρωταρχική και αμόλυντη αγάπη του θεού. Μην κολλάτε σε παραδόσεις, μην κολλάτε σε υποδείξεις μην κολλάτε σε επαναλαμβανόμενα και φτωχά μοτίβα δηθενπρεπισμού αυτά είναι η λάσπη σας, αν δεν προσέξετε θα γλιστρήσετε, θα λερωθείτε.
Τραβήξτε μια γραμμή. Μια λεπτή γραμμή, αλλά αυτή την φορά μην ενώσετε τίποτα. Τραβήξτε μια γραμμή και αφήστε την να αιωρείται μπροστά σας. Είναι οι επιλογές σας. Ότι χωράει σ’ αυτή την γραμμή είναι οι επιλογές σας. Όλα τα άλλα είναι αυτά που δεν θα νιώσετε ποτέ όσο κινείστε σ’ αυτή την γραμμή. Έτσι απλά.
Σταθείτε στην άκρη του νήματος και κάντε το μετέωρο βήμα, ολοκληρώστε το, πηδήξτε με φόρα προς το αμέτρητο βάθος της ίδιας σας της ύπαρξης, βαθιά μέσα στην αγάπη του Πνεύματος. Κάντε μια μεγάλη εσωτερική βουτιά για να μπορέσετε να βγείτε έξω από τους περιορισμούς σας.
Όταν δείτε κάποιον αγκαλιάστε τον ταυτόχρονα με κάθε κύτταρο σας, όχι μόνο με τα χέρια σας, αλλά με όλο το κορμί σας, δείξτε του πόσο τον αγαπάτε, όχι με την καρδιά σας αλλά με την ψυχή σας.
Η αγάπη δεν τελειώνει γιατί απλά δεν υπάρχει άλλο απ’ αυτήν οπότε μην φοβάστε να την χαρίζετε, μην φοβάστε να την επικαλείστε, μην διστάζετε να την ζητάτε, δεν την στερείτε.
Μόνο προσέξτε, Εκείνη, όπως ήταν πριν τον ανθρώπινο εμβολιασμό της.
Τα ομορφότερα γίνονται όταν δεν τα ζητάτε. Τότε το σύμπαν γίνεται ξαφνικά γενναιόδωρο.
Πέτρος Χατζηαναστασίου
(δημιουργική σύλληψη)
Σημείωση γιατί δεν κατανόησα από το livepedia.gr:
“Νουκλεόνια: Οικογένεια στοιχειωδών σωματίων, η οποία περιλαμβάνει τα πρωτόνια και τα νετρόνια του πυρήνα. Στο εσωτερικό του, αυτά μπορούν να θεωρηθούν όχι ως δύο διαφορετικά σωμάτια, αλλά ως καταστάσεις του ίδιου σωματίου. Έτσι το πρωτόνιο μετατρέπεται σε νετρόνιο, με ταυτόχρονη παραγωγή ενός θετικού πιονίου και το νετρόνιο μετατρέπεται σε πρωτόνιο, με ταυτόχρονη παραγωγή ενός αρνητικού πιόνιου.”
