Ο καθένας μας και μια ιστορία… Μια πορεία ζωής που περικλείει τα πάντα. Ζούμε χαρές, λύπες, ενθουσιασμούς, απογοητεύσεις, αγωνίες, προδοσίες, αγάπες, έρωτες, πόνους, φόβους, δυσκολίες… Υπάρχει άνθρωπος που δεν τα βίωσε όλα αυτά; Κι ακόμα περισσότερα ίσως;
Ποιος έζησε ζωή που δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλη του την δύναμη για να ξεπεράσει, να υπερβεί τον πόνο του, να υπερβεί τον εαυτό του; Όλοι μας λίγο ή πολύ αντιμετωπίζουμε τις ίδιες καταστάσεις, τις ίδιες δυσκολίες…
Τα προβλήματα είναι κοινά για όλους μας. Πάντα όμως νομίζουμε, την ώρα που τα ζούμε, πως μας συμβαίνει κάτι μοναδικό και δραματικό που δεν το χωράμε και δεν το αντέχουμε. Και πως οι άλλοι γύρω μας αντιμετωπίζουν μικρότερα συνήθως προβλήματα.
Ξεχνάμε πως αυτά που ζούμε τα έχουν ζήσει άλλοι πριν από εμάς και σίγουρα και πολλοί άλλοι μετά από εμάς. Τώρα θα μου πείτε ωραία η θεωρία αλλά έλα που όταν ζεις κάτι τραγικό δεν μπορείς να σκεφτείς ψύχραιμα ούτε τόσο αποστασιοποιημένα… Σωστά; Ναι έτσι είναι.
Όμως αν έχουμε στον νου μας, έστω και στο πίσω πίσω μέρος, ότι αυτό που ζούμε δεν μας το έστειλε η άδικη μοίρα μας, ούτε η κακή μας τύχη αλλά μπορεί να το δημιουργήσαμε κι εμείς οι ίδιοι με τις σκέψεις μας, τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις μας, ίσως καταφέρουμε να μην μείνουμε για...
πολύ στον πάτο του πηγαδιού, στο σκοτάδι που νιώθουμε να μας τυλίγει. Ίσως καταφέρουμε να το ξεπεράσουμε νωρίτερα αν σκεφτούμε ότι αυτό που ήρθε και μας βρήκε κάτι έχει να μας δείξει, κάποια σκοτεινή γωνιά μας να φωτίσει.
Αγκιστρωνόμαστε όμως απ΄την ιστορία μας, απ΄τον πόνο που την συνοδεύει και την αναμασάμε ξανά και ξανά λες και αυτή και μόνο μας καθορίζει. Την διηγούμαστε με κάθε ευκαιρία, όπου βρούμε πρόθυμα αυτιά να την ακούσουν.
Έχει πάντα μια ικανοποίηση το δράμα, τραβάει τα φώτα, την προσοχή, την συμπάθεια… Δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι αυτό το βάρος κι αυτή η ίδια ιστορία, που δεν θέλουμε να την αποχωριστούμε, είναι συγχρόνως τα δεσμά μας.
Τα βαρίδια στα πόδια μας που δεν μας αφήνουν να τρέξουμε μπροστά. Μας κόβει, μας τσαλακώνει τα φτερά κι άντε μετά να πετάξουμε… “Κράτα το μάθημα, πέτα την εμπειρία” είναι μια σοφή κουβέντα που πολύ μου άρεσε όταν την διάβασα πριν χρόνια. Εύκολο; Όχι… σίγουρα όχι.
Θέλει δουλειά, θέλει εκπαίδευση. Όμως γίνεται.. με προσπάθεια, με αλλαγή σκέψης, με συνειδητότητα στην κάθε μέρα… στην κάθε στιγμή που είμαστε έτοιμοι να διηγηθούμε πάλι το δράμα μας. Χρειάζεται να πάρουμε απόσταση, να το δούμε από λίγο πιο μακριά, με ουδέτερο όσο γίνεται μάτι, να ψάξουμε το μήνυμα και το δώρο πίσω από αυτό. Γιατί έγινε;
Τι το προκάλεσε; Τι έχει να μας μάθει; Από τι μας ελευθερώνει; Βλέπουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις της ζωής μας μέσα από το πρίσμα και την οπτική του νου. Έτσι νιώθουμε πίκρα, θυμό, απογοήτευση, πόνο, φόβο.
Καμμιά φορά νομίζουμε ότι πονάμε για να πονάμε… Πόσο άδικο λέμε! Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε, αν θέλουμε, πως τα πράγματα συμβαίνουν κάπως αλλιώς. Κοιτώντας πίσω σ΄αυτά που ζήσαμε, κάθε μεγάλη ή μικρή δυσκολία είχε κι ένα δώρο.
Τα τραύματά μας ήταν όλα προκλήσεις και εργαλεία για την εξέλιξή μας, αν είμαστε βέβαια έτοιμοι να το δούμε, να πάρουμε την ευθύνη μας, να μην κλαιγόμαστε σαν θύματα της ζωής. Μέσα από αυτά τα τραύματα θα δούμε ότι σκεφτήκαμε, νιώσαμε, επεξεργαστήκαμε, λειάναμε, ανακαλύψαμε και αποκαλύψαμε πλευρές του εαυτού μας…
Άρα εξελιχθήκαμε, ωριμάσαμε, κατανοήσαμε και συνειδητοποιήσαμε ποιοι είμαστε αλλά και ποιοι δεν είμαστε. Πώς θα βρίσκαμε την δύναμη μέσα μας αν δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που απαιτούσαν όλο το θάρρος και την δύναμή μας;
Πώς θα βλέπαμε το μεγαλείο μας αν δεν είχαμε την πρόκληση για να το αποκαλύψουμε; Χωρίς όλες αυτές τις προκλήσεις τι θα είχαμε μάθει για μας; Μάλλον τίποτα. Θα ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι αλλά ακατέργαστοι.
Άρα όλα αυτά που ζήσαμε έγιναν για να θεραπεύσουμε παλιά ίσως τραύματα, να αλλάξουμε ιδέες και πεποιθήσεις, να υπερβούμε λανθασμένες θέσεις και απόψεις που παγιώθηκαν μέσα μας, για να σπάσουμε τα δεσμά μας.
Πόσες φορές δεν λέμε : “Στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα”; Όλοι μας βέβαια ξέρουμε πως όλα αυτά δεν γίνονται έτσι απλά, δεν πατάμε κουμπιά, ούτε μπαίνουμε στον αυτόματο και λύνονται μόνα τους. Θέλει κόπο και προσπάθεια μεγάλη για να κατακτήσεις την νέα γνώση.
Όλα αυτά μας φέρνουν βήμα το βήμα στην αυτογνωσία μας. Να μάθουμε εμάς. Όλα είναι η μαθητεία μας, η πορεία για να ανακαλύψουμε ή να θυμηθούμε πόσο σπουδαίοι είμαστε… Με όλα τα καλά και όλα τα στραβά μας.
Να αγκαλιάσουμε κάθε πτυχή του εαυτού μας, κάθε γωνία μας που την απορρίπταμε και να δεχθούμε πως όλα είναι δικά μας κομμάτια…
Και όπως κατανοούμε εμάς να κατανοήσουμε και να αγκαλιάσουμε και τους ανθρώπους γύρω μας. Γιατί όλοι μας κουβαλάμε ένα δράμα και μια ιστορία πονεμένη.
Να υπερβούμε λοιπόν τον νου μας, ο οποίος είναι ένα σπουδαίο εργαλείο για να βιώνουμε την ζωή, για να επικοινωνούμε με τους άλλους γύρω μας και να κατανοούμε την πραγματικότητα.
Όμως ο νους κολλάει στο δράμα γιατί αυτή είναι η δουλειά του, ο νους είναι ένας υπολογιστής που θέλει να λύνει προβλήματα, τρέφεται από αυτά. Δεν είναι όμως η αλήθεια μας… Δεν είμαστε μόνο ο νους μας. Η αλήθεια είναι πως είμαστε σπουδαίοι… Όλοι μας.
Όχι μικροί, αδύναμοι ή ασήμαντοι άνθρωποι. Δεν είμαστε η ιστορία μας… Αυτή είναι απλά ένας ρόλος που μας χρησιμεύει για να δούμε τι χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Η αλήθεια μας είναι πίσω από τον ρόλο.
Ό,τι ζούμε έχει νόημα και όλα έχουν έναν σκοπό. Τίποτα δεν έρχεται τυχαία, τίποτα δεν είναι άδικο ή περιττό από όσα μας συμβαίνουν. Υπάρχει ένα σοφό παζλ που σχηματίζεται όσο ζούμε, σαν πίνακας ζωγραφικής που εμείς δημιουργούμε.
Κάθε χρώμα ομορφαίνει το έργο. Όλα τα συναισθήματα, ευχάριστα ή βαριά και δύσκολα είναι χρήσιμα… Πως θα επιλέγαμε τι θέλουμε αν δεν γνωρίζαμε τι δεν θέλουμε;
Πως θα επιλέγαμε συνειδητά και με πάθος το φως μας αν δεν γνωρίζαμε το σκοτάδι μας; Άρα η κάθε ιστορία μας είναι ένα μέσο για την αναγνώριση του εαυτού και την εξέλιξή μας.
Δεν μας βοηθάει να την θεωρούμε βάρος, σαν ένα εμπόδιο για να πάμε παρακάτω.. Αν αλλάξουμε λίγο την οπτική μας θα δούμε πόσο πιο όμορφοι, δυνατοί και σοφότεροι γίναμε μέσα από αυτήν. Φοβόμαστε; Ναι, θα πω.
Δεν ξέρουμε πως να είμαστε χωρίς τα τραύματά μας. Όμως ας είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε μπροστά. Ο,τι ζήσαμε το ζήσαμε… Αυτό μας έφερε εδώ.
Μας έκανε σοφότερους. Ας δηλώσουμε με την καρδιά μας πως θέλουμε να απολαύσουμε τον νέο μας εαυτό, απαλλαγμένο από την παλιά μας ιστορία, ελεύθερο, ανάλαφρο, γεμάτο σοφία και δύναμη. Ποιοι θα είμαστε λοιπόν χωρίς την ιστορία μας; Ας αναρωτηθούμε όλοι…
Είναι τόσο σημαντικό αυτό το βάρος που κουβαλάμε; Είναι πιο σημαντικό από το να ζούμε ανάλαφροι κι ευτυχισμένοι; Η επιλογή είναι πάντα δική μας.
Σοφίας Σήλιας
Σχετικά με το συντάκτη Πρόσφατα Άρθρα Όμορφη Ζωή Άρθρα Στην Όμορφη Ζωή είμαστε αφιερωμένοι με πάθος στο σκοπό να ενημερώνουμε τους ανθρώπους για τους δρόμους που υπάρχουν για να βελτιώσουν την ζωή τους. Στόχος μας να αποτελεί την πρώτη επιλογή για κάθε αναγνώστη που θέλει να διανύσει το ταξίδι της ζωής του όμορφα και με θετικό τρόπο. Αν θέλεις κι εσύ να συμμετέχεις στην ομάδα μας, σαν αρθρογράφος ή συνεργάτης, στείλε μας μήνυμα στο georgia@omorfizoi.gr
