Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Εγκαταλείποντας τα ιδανικά - Osho......!!!!!!!!

Γίνεται να είναι όμορφα ακόμη και τα αρνητικά συναισθήματα, όπως η δειλία κι η υποκρισία;

Αν έχεις την ιδέα ότι πρέπει να είσαι γενναίος άνθρωπος, σου φαίνεται τότε άσχημο πράγμα να είσαι δειλός. Η δειλία όμως αποτελεί γεγονός, ενώ το ιδανικό είναι απλώς ένα ιδανικό, μια φαντασία του νου.

Θυσίασε τις φαντασίες για την πραγματικότητα, άφησε κάθε ιδανικό και τότε η ζωή θα αρχίσει να γίνεται ενιαία. Όλα τα τμήματα που είχες απορρίψει αρχίζουν να επιστρέφουν στο σπίτι τους, αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια ότι έχεις καταπιέσει. Για πρώτη φορά αρχίζεις να νιώθεις ένα είδος συνοχής δεν καταρρέεις πια.

Για παράδειγμα, αν θεωρώ ότι είμαι ''καλός'' άνθρωπος, δεν θα μπορέσω να επιτρέψω στον εαυτό μου να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί συναισθήματα θυμού όταν προβάλλουν στη συνειδητότητα, διότι οι καλοί άνθρωποι απλούστατα δεν θυμώνουν.

Επομένως, για να επέλθει μια προσωπική ενότητα της συνειδητότητας, πρέπει πρώτα να πάρω τη στάση εκείνου που δεν είναι κάποιο πράγμα σταθερό ή ανθεκτικό, αλλά να θεωρώ ότι είναι ο εαυτός μου μόνο η εμπειρική, η υπάρχουσα από τη μια στιγμή στην επόμενη πραγματικότητα, η οποία προβάλλει μέσα στη συνειδητότητα.

Έτσι, κάποιες στιγμές είμαι θυμωμένος, έπειτα κάποιες στιγμές είμαι λυπημένος, έπειτα κάποιες στιγμές ζηλεύω, έπειτα κάποιες στιγμές είμαι χαρούμενος. Από τη μια στιγμή στην επόμενη, ότι συμβαίνει γίνεται αποδεκτό. Τότε γίνεσαι ένα. Κι αυτή η κατάσταση τού ενός είναι το πιο θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να καταλάβεις.

Ο Δάσκαλος πρέπει να βοηθήσει το μαθητή να αντιμετωπίσει και να ενοποιήσει εκείνες τις απορριφθείσες εμπειρικές απόψεις του εαυτού, οι οποίες τον αποτελούν κάθε στιγμή, αντί να προσπαθεί να τον βοηθήσει να ενεργοποιήσει το υποκατάστατο αντίθετό του ή εκείνο που ο μαθητής αισθάνεται ότι πρέπει να είναι, ή εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει, να μεγαλώσει ή να επιβεβαιώσει σε σχέση με τον εαυτό του.

Ο δικός μου σκοπός, ο ρόλος μου, είναι να σου αφαιρέσω όλα τα ιδανικά. Έχεις γίνει τα ιδανικά σου θα ήθελες να μεγαλώσω τα ιδανικά σου, θα ήθελες να σε στηρίξω και να σε βοηθήσω να γίνεις αυτό που θέλεις να γίνεις. Ίσως αυτό να ήταν το κίνητρό σου για να έρθεις εδώ, όμως δεν αποτελεί αυτό τη δική μου δουλειά.

Η δουλειά μου είναι ακριβώς το αντίθετο: να σε βοηθήσω να αποδεχτείς αυτό που ισχύει ήδη και να ξεχάσεις όλες σου τις φανταστικές ιδέες. Θέλω να γίνεις πιο ρεαλιστής και πραγματικός. Θέλω να σου δώσω ρίζες μέσα στη γη κι εσύ ποθείς τον ουρανό κι έχεις ξεχάσει τελείως τη γη.

Είναι πράγματι και ο ουρανός διαθέσιμος, αλλά μόνο σε εκείνους των οποίων οι ρίζες έχουν μπει βαθιά μέσα στη γη. Αν θέλει ένα δέντρο να ανέβει ψηλά στον ουρανό και να ψιθυρίζει στα σύννεφα και να παίζει με τους ανέμους και να έχει κάποια βαθιά επικοινωνία με τα αστέρια, τότε θα πρέπει το δέντρο να στείλει όλο και πιο βαθιές ρίζες μέσα στη γη. Το πρώτο πράγμα είναι να στείλει ρίζες μέσα στη γη, το δεύτερο πράγμα συμβαίνει από μόνο του. Όσο πιο βαθιά πάνε οι ρίζες, τόσο πιο ψηλά πάει το δέντρο δεν υπάρχει λόγος να κάνει κάτι άλλο.

Η προσπάθειά μου εδώ είναι να στείλω τις ρίζες σου βαθιά μέσα στο χώμα της αλήθειας. Κι η αλήθεια είναι αυτό το οποίο είσαι.

Τότε ξαφνικά θα αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα πράγματα: θα αρχίσεις να ανεβαίνεις. Τα ιδανικά για τα οποία πάντα προσπαθούσες και δεν μπόρεσες ποτέ να επιτύχεις θα αρχίσουν να συμβαίνουν από μόνα τους.

Αν μπορεί κανείς να αποδεχτεί την πραγματικότητά του έτσι όπως είναι, με την ίδια την αποδοχή αυτή εξαφανίζεται κάθε ένταση. Το άγχος, η αγωνία, η απελπισία - εξατμίζονται τα πάντα. Κι όταν δεν υπάρχει καμιά αγωνία, καμιά ένταση, καμιά τμηματικότητα, καμιά διαίρεση, καμιά σχιζοφρένεια, τότε ξαφνικά υπάρχει χαρά, τότε ξαφνικά υπάρχει αγάπη, τότε ξαφνικά υπάρχει ευσπλαχνία. 

Δεν πρόκειται για κάποια ιδανικά, πρόκειται για πολύ φυσικά φαινόμενα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφαιρέσεις τα ιδανικά, διότι τα ιδανικά αυτά λειτουργούν ως εμπόδια. Όσο πιο ιδεαλιστής είναι ένας άνθρωπος, τόσο και πιο μπλοκαρισμένος είναι.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο και αντιφατικό, την ειρήνη την βρίσκεις μόνο μέσα στη μέση του πόνου και ποτέ όταν μάχεσαι ενάντια ή αν τρέχεις να φύγεις από εκείνα που θεωρείται ότι είναι αρνητικά ή οδυνηρά.

Πράγματι, η δειλία σού δίνει πόνο, ο φόβος σού δίνει πόνο, ο θυμός σού δίνει πόνο -πρόκειται για αρνητικά συναισθήματα. Την ειρήνη όμως μπορείς να την επιτύχεις μόνο αποδεχόμενος και αφομοιώνοντας τα οδυνηρά πράγματα, όχι απορρίπτοντας τα. Αν τα απορρίπτεις, θα γίνεσαι όλο και πιο μικρός και θα έχεις όλο και πιο λίγη δύναμη. Και θα βρίσκεσαι σε συνεχή εσωτερικό πόλεμο, εμφύλιο πόλεμο, κατά τον οποίο το ένα χέρι θα μάχεται με το άλλο, κατά τον οποίο θα διασκορπίζεις την ενέργειά σου.

Ένα πολύ θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμάσαι: μόνο η βαθιά επικοινωνία με τον ψυχολογικό πόνο ανοίγει την πόρτα για την απελευθέρωση και την υπέρβασή του -μόνο η βαθιά επικοινωνία με τον ψυχολογικό πόνο.

Χρειάζεται να αποδεχτείς κάθε τι που είναι οδυνηρό΄ πρέπει να δημιουργήσεις έναν διάλογο μαζί του. Για σένα πρόκειται.

Δεν υπάρχει κανείς άλλος τρόπος για να πας πέρα από τούτο, ο μόνος τρόπος είναι να το αφομοιώσεις.

Και οι δυνατότητες είναι τεράστιες. Ο θυμός αποτελεί ενέργεια, ο φόβος αποτελεί ενέργεια, το ίδιο κι η δειλία. Όλα όσα σου συμβαίνουν έχουν μεγάλη ορμή, μεγάλη ενέργεια κρυμμένη πίσω τους. Μόλις τα αποδεχτείς, η ενέργεια αυτή γίνεται δική σου. Γίνεσαι πιο δυνατός, γίνεσαι πιο ευρύς, αρχίζεις να αποκτάς περισσότερο χώρο. Έχεις τότε έναν πιο μεγάλο εσωτερικό κόσμο.




Osho, Unio Mystica, Τόμος 1, Ομιλία #8

Εμπιστοσύνη - Osho.....!!!!!!!!!-

            
Αισθάνομαι μεγάλη την ανάγκη να εμπιστεύομαι, ιδιαίτερα θέλω να μπορέσω να εμπιστευτώ εσένα και υποφέρω που δεν το κάνω αυτό.

Οι άνθρωποι που εμπιστεύονται τον εαυτό τους μπορούν κι εμπιστεύονται τους άλλους. Οι άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανένα. Η εμπιστοσύνη προβάλλει μέσα από την εμπιστοσύνη στον εαυτό. Αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να εμπιστευτείς εμένα δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα. Αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, πώς να εμπιστευτείς την εμπιστοσύνη σου; 

Για την δική σου εμπιστοσύνη θα πρόκειται. Ίσως να εμπιστεύεσαι εμένα, αλλά για τη δική σου εμπιστοσύνη πρόκειται: εμπιστεύεσαι εμένα και δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου. Δεν είναι λοιπόν το ζήτημα εγώ, είναι ένα βαθύ ζήτημα σχετικό με τον εαυτό σου.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που δεν μπορούν να εμπιστευτούν τον εαυτό τους; Κάτι δεν πήγε κάπου καλά. Πρώτον, είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν καλή εικόνα για τον εαυτό τους είναι επικριτικοί απέναντι στον εαυτό τους. Αισθάνονται πάντοτε ένοχοι και ότι κάνουν πάντοτε λάθος. 

Είναι πάντα αμυντικοί και προσπαθούν πάντα να αποδείξουν ότι δεν κάνουν λάθος, νιώθουν όμως βαθιά μέσα τους ότι κάνουν πράγματι λάθος. Είναι οι άνθρωποι από τους οποίους έλειψε κατά ένα τρόπο το περιβάλλον της αγάπης.

Οι ψυχολόγοι λένε ότι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να εμπιστευτεί τον εαυτό του είναι επόμενο να έχει κάποιο βαθιά ριζωμένο πρόβλημα με τη μητέρα του. Η σχέση μητέρας-παιδιού κάπου δεν συνέβη όπως θα έπρεπε. 

Επειδή η μητέρα είναι ο πρώτος άνθρωπος στην εμπειρία του παιδιού αν αγαπάει το παιδί η μητέρα, το παιδί αρχίζει να αγαπάει τη μητέρα και να εμπιστεύεται τη μητέρα. Μέσω της μητέρας το παιδί αποκτά επίγνωση του κόσμου. Η μητέρα είναι το παράθυρο από όπου μπαίνει το παιδί μέσα στην ύπαρξη του κόσμου.

Σιγά-σιγά, αν υπάρχει μια όμορφη σχέση μεταξύ παιδιού και μητέρας, ανταπόκριση, βαθιά ευαισθησία, βαθιά μεταβίβαση ενέργειας, άνθισμα. . . τότε το παιδί αρχίζει να εμπιστεύεται και τους άλλους. Επειδή ξέρει πως η πρώτη εμπειρία ήταν όμορφη, δεν υπάρχει λόγος να σκεφτεί ότι η δεύτερη δεν θα είναι όμορφη. Υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύει ότι ο κόσμος είναι όμορφος.

Αν υπήρχε κατά την παιδική σου ηλικία ένα περιβάλλον βαθιάς αγάπης γύρω σου, θα γίνεις θρησκευόμενος άνθρωπος, θα προβάλει η εμπιστοσύνη. Θα εμπιστεύεσαι, η εμπιστοσύνη θα γίνει μια φυσική σου ιδιότητα. Κατά κανόνα, δεν θα δυσπιστείς απέναντι σε κανένα, εκτός κι αν προσπαθήσει κανείς πολύ να σου δημιουργήσει δυσπιστία μόνο τότε δεν θα εμπιστεύεσαι. 

Θα είναι όμως κατ΄ εξαίρεση πράγμα η δυσπιστία. Σε εξαπατάει κάποιος και προσπαθεί πολύ να καταστρέψει την εμπιστοσύνη σου. Ίσως να καταστραφεί η εμπιστοσύνη προς τον άνθρωπο εκείνο, αλλά δεν θα αρχίσεις να μην εμπιστεύεσαι όλη την ανθρωπότητα. Θα πεις, '' Είναι ένας άνθρωπος μόνον αυτός και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι. Εξ αιτίας ενός μόνο ανθρώπου, γιατί να δυσπιστώ απέναντι σε όλους; ''

Αν όμως λείπει η βασική εμπιστοσύνη και κάτι έχει πάει στραβά ανάμεσα σε σένα και τη μητέρα σου, τότε η δυσπιστία γίνεται η βασική σου ιδιότητα. Τότε κατά κανόνα, με φυσικό τρόπο, δυσπιστείς. Δεν υπάρχει ανάγκη να το αποδείξει κάποιος. Δεν έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και τότε, αν θέλει κάποιος να τον εμπιστευτείς, θα πρέπει να δουλέψει πολύ, πάρα πολύ. 

Κι ακόμη και τότε, θα τον εμπιστεύεσαι υπό όρους. Κι ακόμη και τότε, η εμπιστοσύνη εκείνη δεν θα περιλαμβάνει τα πάντα. Θα είναι πολύ μικρή΄ θα απευθύνεται μόνο σε ένα άνθρωπο. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Σε παλιές εποχές, οι άνθρωποι είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη. Η σράντα, η εμπιστοσύνη, ήταν μια απλή ιδιότητα. Δεν υπήρχε λόγος να την καλλιεργήσεις. Μάλιστα, αν ήθελε κανείς να γίνει μεγάλος σκεπτικιστής, να αμφισβητεί, τότε χρειαζόταν μεγάλη εκπαίδευση, μεγάλη διάπλαση. Οι άνθρωποι ήταν απλούστατα γεμάτοι εμπιστοσύνη, γιατί οι σχέσεις αγάπης ήταν πάρα πολύ βαθιές. Στο σύγχρονο κόσμο η αγάπη έχει εξαφανιστεί κι η εμπιστοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο από την αποκορύφωση της αγάπης, την αφρόκρεμα της αγάπης. Η αγάπη έχει εξαφανιστεί. Τα παιδιά γεννιούνται σε οικογένειες όπου ο πατέρας κι η μητέρα δεν αγαπιούνται. Γεννιούνται τα παιδιά η μητέρα δεν νοιάζεται, δεν ασχολείται με το τι θα τους συμβεί. 

Ενοχλείται μάλιστα, επειδή αποτελούν ένα είδος αναστάτωσης και αναστατώνουν τη δική της ζωή. Οι γυναίκες αποφεύγουν τα παιδιά και αν τους συμβούν παιδιά, μοιάζει σαν να πρόκειται για κάποιο δυστύχημα. Και υπάρχει μια βαθιά αρνητική στάση. Το παιδί αισθάνεται την αρνητική αυτή στάση δηλητηριάζεται ήδη από την αρχή. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί τη μητέρα.

. . . Μια φιλοσοφία δεν γεννιέται μέσα από το τίποτα. Μια φιλοσοφία προέρχεται μέσα από την ύπαρξή σου, τη βιωμένη εμπειρία σου. Αν είχε αγαπήσει βαθιά τη μητέρα τα παιδί και η μητέρα είχε ρίξει βροχή πάνω του την αγάπη της, είναι τούτο η αρχή όλης της εμπιστοσύνης για το μέλλον. Τότε το παιδί θα κάνει πιο πολλές σχέσεις αγάπης με γυναίκες, θα κάνει κι άλλες σχέσεις αγάπης με φίλους, κάποια μέρα θα μπορέσει να παραδοθεί σε ένα Δάσκαλο και, τελικά, θα μπορέσει να διαλύσει εντελώς τον εαυτό του μέσα στο θεϊκό στοιχείο. 

Αν όμως λείπει ο βασικός συνδετικός κρίκος, τότε λείπουν τα θεμέλια. Τότε προσπαθείς πολύ, αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι για εκείνον που έκανε την ερώτηση.

Αισθάνομαι μεγάλη την ανάγκη να εμπιστεύομαι... ναι, επειδή η εμπιστοσύνη είναι τροφή. Χωρίς εμπιστοσύνη, παραμένεις πεινασμένος, λιμοκτονείς. Η εμπιστοσύνη είναι η λεπτότερη τροφή για τη ζωή. Αν δεν εμπιστεύεσαι, δεν μπορείς να ζεις πραγματικά. Φοβάσαι πάντα σε περιβάλει ο θάνατος, όχι η ζωή. Όταν έχεις μέσα σου βαθιά εμπιστοσύνη, αλλάζει το όλο τοπίο. Τότε βρίσκεσαι στο σπίτι σου και δεν υπάρχει καμιά σύγκρουση. 

Τότε δεν είσαι ένας ξένος μέσα στον κόσμο. Δεν είσαι από αλλού, δεν είσαι αλλοδαπός. Ανήκεις στον κόσμο, ο κόσμος ανήκει σε σένα. Ο κόσμος είναι χαρούμενος που υπάρχεις ο κόσμος σε προστατεύει. Η αίσθηση αυτή της βαθιάς προστασίας δίνει θάρρος και δίνει θάρρος για να προχωρήσεις σε άγνωστα μονοπάτια.

Όταν η μητέρα βρίσκεται μέσα στο σπίτι, το παιδί έχει θάρρος. Το έχεις προσέξει; Μπορεί να βγει έξω στο δρόμο το παιδί, μπορεί να πάει στον κήπο και μπορεί να κάνει χίλια πράγματα. Όταν δεν βρίσκεται εκεί η μητέρα, κάθεται μέσα, φοβάται. Δεν μπορεί να βγει έξω δεν βρίσκεται εκεί η προστασία του, δεν βρίσκεται εκεί η προστατευτική ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα είναι τελείως ξένη.

Αν έχεις ζήσει παιδική ηλικία με βαθιά προσφορά αγάπης κι εμπιστοσύνης προς εσένα, σχηματίζεις μια όμορφη εικόνα για τον εαυτό σου. Κι αν ήταν πραγματικά πολύ αγαπημένοι μεταξύ τους οι γονείς σου κι ήταν ευτυχισμένοι για σένα, διότι ήσουν η κορύφωση της αγάπης τους, το κρεσέντο της αγάπης τους, η πραγμάτωση της αγάπης τους, αν ήταν βαθιά ερωτευμένοι, τότε εσύ αποτελείς το τραγούδι που γεννήθηκε μέσα από την αγάπη τους. 

Αποτελείς την απόδειξη, την ένδειξη ότι αγαπούσαν ο ένας τον άλλο. Είσαι δημιούργημά τους: νιώθουν ευτυχισμένοι για σένα, σε αποδέχονται και αποδέχονται το πώς είσαι. Ακόμη κι αν προσπαθούν να σε βοηθήσουν, προσπαθούν να σε βοηθήσουν με τρόπο γεμάτο αγάπη. Ακόμη κι αν λένε καμιά φορά, ''Μην το κάνεις αυτό,'' δεν νιώθεις πως σε προσβάλουν. Νιώθεις μάλιστα πως σε φροντίζουν.

Αλλά όταν λείπει η αγάπη και ο πατέρας κι η μητέρα λένε συνεχώς, ''Μην το κάνεις αυτό,'' και ''Κάνε το άλλο,'' σιγά-σιγά το παιδί αρχίζει να μαθαίνει ότι, ''Δεν με αποδέχονται έτσι όπως είμαι. Αν κάνω κάποια πράγματα, με αγαπάνε. Αν δεν κάνω κάποια πράγματα, δεν με αγαπάνε. Αν κάνω κάποια άλλα πράγματα, με μισούν ''.

Αρχίζει λοιπόν να συρρικνώνεται. Την καθαρή του ύπαρξη δεν την αποδέχονται και δεν την αγαπούν. Η αγάπη είναι υπό όρους΄ χάνει την εμπιστοσύνη του. Τότε δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει όμορφη εικόνα για τον εαυτό του. 

Γιατί είναι τα μάτια της μητέρας όπου καθρεφτίζεσαι για πρώτη φορά κι αν μπορείς αν δεις ότι υπάρχει εκεί ευτυχία, ευδαιμονία, ενθουσιασμός, μεγάλη έκσταση μόνο και μόνο που σε παρατηρεί, ξέρεις ότι είσαι πολύτιμος, ξέρεις ότι έχεις εγγενή αξία. Τότε είναι πολύ εύκολο να εμπιστεύεσαι, πολύ εύκολο να παραδίνεσαι, γιατί δεν φοβάσαι. Αν όμως ξέρεις ότι κάνεις λάθος, τότε προσπαθείς πάντα να αποδείξεις ότι είσαι σωστός.

Οι άνθρωποι αρχίζουν να φέρνουν αντιρρήσεις. Όλοι εκείνοι που φέρνουν αντιρρήσεις είναι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν καλή εικόνα για τον εαυτό τους. Είναι πολύ αμυντικοί, πολύ εύθικτοι. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος γεμάτος αντιρρήσεις κι εσύ πεις, '' Έκανες λάθος στο τάδε πράγμα,''πέφτει αμέσως πάνω σου, θυμώνει πολύ. 

Δεν μπορεί να δεχτεί ούτε μια μικρή φιλική παρατήρηση. Αν όμως έχει καλή εικόνα για τον εαυτό του, είναι πρόθυμος να ακούσει, είναι πρόθυμος να μάθει, είναι πρόθυμος να σεβαστεί τη γνώμη των άλλων. Ίσως να έχουν δίκιο, κι ακόμη κι αν έχουν εκείνοι δίκιο κι ο ίδιος έχει άδικο, δεν ανησυχεί, γιατί δεν έχει σημασία αυτό. Στα δικά του μάτια παραμένει καλός.

Οι άνθρωποι είναι εύθικτοι. Δεν θέλουν κριτική, δεν θέλουν να τους λέει κάποιος να κάνουν τούτο, δεν θέλουν να τους λέει κάποιος να κάνουν εκείνο. Και οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι δεν μπορούν να αφεθούν επειδή είναι πολύ ισχυροί. Είναι απλώς άρρωστοι, νευρωτικοί. Μόνο ένας ισχυρός άντρας ή γυναίκα μπορεί να παραδίνεται -οι αδύναμοι ποτέ. Γιατί αν παραδοθούν, θα νομίζουν ότι θα γίνει γνωστό σε όλο τον κόσμο πως είναι αδύναμοι.

Ξέρουν πως είναι αδύναμοι, ξέρουν πως έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας, κι έτσι δεν μπορούν να υποκλιθούν μπροστά σου. Τους είναι δύσκολο, γιατί η υπόκλιση σημαίνει πως αποδέχονται ότι είναι κατώτεροι. Μόνο ο ανώτερος άνθρωπος μπορεί να υποκλίνεται οι κατώτεροι άνθρωποι δεν μπορούν να υποκλιθούν ποτέ. 

Δεν μπορούν να σεβαστούν κανέναν, γιατί δεν σέβονται τον εαυτό τους. Δεν ξέρουν τι θα πει σεβασμός και φοβούνται πάντα να αφεθούν, γιατί αν αφεθούν, σημαίνει για κείνους αυτό πως είναι αδύναμοι.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι πως είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι, τότε πρέπει να πας προς τα πίσω. Πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα στις αναμνήσεις σου. Πρέπει να πας στο παρελθόν σου. Πρέπει να καθαρίσεις το νου σου από τις περασμένες εντυπώσεις. Θα πρέπει να έχεις έναν μεγάλο σωρό σκουπίδια από το παρελθόν σου διώξε τα. Το κλειδί για να το κάνεις αυτό είναι το εξής: να πας προς τα πίσω όχι ως μνήμη απλώς αλλά ως επαναβίωση.

Κάνε το να γίνει διαλογισμός σου. Καθημερινά, τη νύχτα, πήγαινε προς τα πίσω επί μια ώρα. Προσπάθησε να ανακαλύψεις όλα όσα συνέβησαν στην παιδική σου ηλικία. Όσο πιο βαθιά μπορέσεις να πας τόσο το καλύτερο γιατί κρύβουμε πολλά πράγματα που έχουν συμβεί, αλλά δεν τους επιτρέπουμε να ανέβουν στο επίπεδο της συνειδητότητας. 

Άσε τα να ανέβουν στην επιφάνεια. Κάνοντας έτσι κάθε μέρα, θα ανιχνεύεις όλο και πιο βαθιά. Πρώτα θα θυμηθείς κάπου που ήσουν στην ηλικία των τεσσάρων ή πέντε ετών και δεν θα μπορέσεις να πας παραπέρα. Ξαφνικά θα είσαι αντιμέτωπος με ένα Σινικό Τείχος. Προχώρησε όμως. Σιγά-σιγά, θα δεις ότι πηγαίνεις πιο βαθιά: στα τρία σου χρόνια, στα δυο.

Έχουν φτάσει άνθρωποι έως το σημείο εκείνο που γεννιόντουσαν, βγαίνοντας από τη μητρική κοιλιά. Υπήρξαν άνθρωποι που έφτασαν έως τις αναμνήσεις μέσα στην μητρική κοιλιά και υπάρχουν άνθρωποι που έφτασαν πέρα από αυτό, στην προηγούμενη ζωή όταν πέθαιναν.

Αν όμως μπορέσεις να φτάσεις στο σημείο εκείνο όπου γεννιόσουν και μπορέσεις να ξαναζήσεις εκείνη τη στιγμή, θα είναι στιγμή μεγάλης αγωνίας, πόνου. Θα νιώσεις σχεδόν σαν να γεννιέσαι ξανά. Μπορεί να φωνάξεις όπως φώναξε το παιδί για πρώτη του φορά. 

Θα νιώσεις ασφυκτικά, όπως ασφυκτικά ένιωθε και το παιδί όταν πρώτη φορά βρέθηκε έξω από τη μητρική κοιλιά - διότι για λίγα δευτερόλεπτα δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Υπήρχε μεγάλη ασφυξία : έπειτα κραύγασε και ήρθε η αναπνοή και άνοιξαν οι οδοί, άρχισαν να λειτουργούν οι πνεύμονες. Ίσως χρειαστεί να πας έως εκείνο το σημείο.

Από εκεί επιστρέφεις. Πήγαινε ξανά, έλα πίσω, κάθε νύχτα. Θα πάρει τουλάχιστον τρεις με εννέα μήνες και κάθε μέρα θα νιώθεις λιγότερο βάρος, όλο και λιγότερο βάρος και ταυτόχρονα θα προβάλει η εμπιστοσύνη, παράπλευρα. Όταν καθαρίσει το παρελθόν και έχεις δει όλα όσα έγιναν, έχεις απελευθερωθεί από τούτο. 

Αυτό είναι το κλειδί : αν αποκτήσεις επίγνωση οποιουδήποτε πράγματος που υπάρχει στη μνήμη σου, απελευθερώνεσαι από κείνο. Η επίγνωση απελευθερώνει, η έλλειψη συνειδητότητας δημιουργεί δεσμά. Τότε θα μπορέσει να υπάρξει η εμπιστοσύνη.

Οι ψυχολόγοι το βρήκαν αυτό - ότι η αγάπη είναι τροφή. Μόλις πριν από είκοσι χρόνια, αν έλεγε κάποιος ότι η αγάπη αποτελεί αδιόρατη ζωτικότητα, οι επιστήμονες θα έβαζαν τα γέλια. Θα είχαν σκεφτεί, ΄΄Είσαι ποιητής, ζεις μέσα στις ψευδαισθήσεις και τα όνειρα. Τροφή η αγάπη; Ανοησίες. Τώρα όμως οι επιστημονικοί ερευνητές λένε, ''Η αγάπη ΕΙΝΑΙ τροφή''. Όταν δίνεις τροφή σε ένα παιδί, τρέφει αυτή το σώμα του κι αν δεν του δίνεις αγάπη, τότε δεν τρέφεται η ψυχή του. Η ψυχή του παραμένει ανώριμη. 

Υπάρχουν τώρα τρόποι να μετρήσεις αν αγαπούν ή όχι ένα παιδί, αν του δίνουν τη ζεστασιά που χρειάζεται ή όχι. Μπορείς να δώσεις σε ένα παιδί όλη την τροφή που χρειάζεται, όλη την ιατρική φροντίδα που χρειάζεται, σε ένα νοσοκομείο. Απομάκρυνε μόνο τη μητέρα δώσε του γάλα, φάρμακα, φροντίδα, τα πάντα, αλλά μην το αγκαλιάζεις, μην το φιλάς, μην το αγγίζεις.

Έχουν γίνει πολλά πειράματα. Το παιδί αρχίζει σιγά-σιγά να συρρικνώνεται μέσα του. Αρρωσταίνει και στις πιο πολλές περιπτώσεις πεθαίνει, χωρίς κανένα ορατό αίτιο. ΄Η, αν επιβιώσει, επιβιώνει στο ελάχιστο: γίνεται ανόητο, ηλίθιο. Θα ζήσει, αλλά θα ζει ακριβώς στο περιθώριο. Δεν θα προχωρήσει ποτέ βαθιά μέσα στη ζωή δεν έχει καθόλου ενέργεια. Αν αγκαλιάζεις το παιδί, αν του δίνεις τη ζεστασιά του σώματός σου, είναι τούτο τροφή για το παιδί, πολύ αδιόρατη τροφή. Αυτό το αναγνωρίζουν τώρα σιγά-σιγά.

Ας σου κάνω μια πρόβλεψη: μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια, οι ψυχολόγοι θα μπορέσουν να ανακαλύψουν ότι η εμπιστοσύνη αποτελεί ανώτερη τροφή, μεγαλύτερων δυνατοτήτων - ανώτερη από την αγάπη.  Σαν την προσευχή. Η εμπιστοσύνη είναι προσευχητικότητα, αλλά είναι πολύ αδιόρατη. Μπορείς να την νιώσεις. 

Αν έχεις εμπιστοσύνη, θα δεις ξαφνικά ότι με μένα πας σε μια πιο μεγάλη περιπέτεια, η ζωή σου αρχίζει να αλλάζει αμέσως. Αν δεν έχεις εμπιστοσύνη, θα στέκεις εκεί. Μιλώ συνεχώς, σε τραβώ συνεχώς εσύ είσαι κολλημένος - κατά κάποιο τρόπο συνέχεια σου διαφεύγω. Άφησε να προβάλει η εμπιστοσύνη σου. Η εμπιστοσύνη αυτή θα αποτελέσει γέφυρα ανάμεσα σε σένα και σε μένα. Τότε οι κοινές λέξεις γίνονται φωτεινές, τότε η παρουσία μου απλώς μπορεί να είναι μια μητρική κοιλιά και μπορείς να ξαναγεννηθείς.

Οι άνθρωποι που έχουν εμπιστοσύνη επειδή φοβούνται, επειδή θέλουν κάποιον από τον οποίο να κρεμαστούν, στον οποίο να προσκολληθούν, φοβούνται και θέλουν να κρατήσουν το χέρι κάποιου, κοιτάζουν τον ουρανό και προσεύχονται στο Θεό απλώς για να νιώσουν άφοβοι. Το έχεις προσέξει; Καμιά φορά, όταν περνάς από ένα σκοτεινό δρόμο τη νύχτα, αρχίζεις να σφυρίζεις ή αρχίζεις να τραγουδάς -όχι πως πρόκειται να σε βοηθήσει αυτό. Βοηθάει όμως κατά ένα τρόπο. 

Όταν τραγουδάς, ζεσταίνεσαι. Όταν τραγουδάς, έχεις μια ασχολία ο φόβος καταπιέζεται. Όταν σφυρίζεις, αρχίζεις να νιώθεις καλά. Ξεχνάς ότι είναι σκοτεινά και ότι είναι επικίνδυνα, αλλά δεν κάνει αυτό κάποια διαφορά στην πραγματικότητα. Αν υπάρχει φόβος και κίνδυνος, αυτός εξακολουθεί και υπάρχει. Υπάρχει μάλιστα περισσότερο, γιατί τον άνθρωπο που είναι απασχολημένος με το τραγούδι μπορεί να τον ληστέψουν πιο εύκολα, επειδή θα είναι σε λιγότερη εγρήγορση. 

Θα είναι λιγότερο προσεκτικός καθώς σφυρίζει. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση γύρω του με το σφύριγμα. Αν η εμπιστοσύνη σου προβάλει μέσα από το φόβο, καλύτερα να μην την έχεις αυτή την εμπιστοσύνη. Είναι ψεύτικη. Έχω ακούσει. . .

Ο Μουλά Νασρουντίν ανέβηκε στο κάθισμα του κουρέα και ρώτησε, ΄΄Πού είναι ο κουρέας που δούλευε συνήθως στο διπλανό κάθισμα;΄΄ 
''Αα, ήταν θλιβερή η περίπτωσή του,'' είπε ο κουρέας. ''Άρχισε να γίνεται πολύ νευρικός κι απελπισμένος που η δουλειά δεν πήγαινε και τόσο καλά κι όταν μια μέρα είπε ένας πελάτης ότι δεν θέλει μασάζ, τρελάθηκε εκείνος κι έκοψε το λαιμό του πελάτη με ένα ξυράφι. Βρίσκεται τώρα στο κρατικό ψυχιατρείο. Με την ευκαιρία, εσείς, κύριε, θέλετε μασάζ;''
''Μα και βέβαια!'' είπε ο Μουλά Νασρουντίν.

Μπορεί από φόβο να λες ''μα και βέβαια'', δεν είναι όμως εμπιστοσύνη αυτό. Η εμπιστοσύνη γεννιέται μέσα από την αγάπη κι αν βλέπεις ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι, τότε πρέπει να δουλέψεις πολύ. Έχεις πολύ φορτωμένο παρελθόν, φορτωμένο λάθος. Πρέπει να το καθαρίσεις, να το κάνεις καθαρό. 




Osho, The Beloved, Τόμος 2, Ομιλία #4

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Θετική σκέψη : Ποια είναι τα στάδιά της και πώς θα την πετύχω.....!!!!!!!

Δεν είναι δυνατό να διαχωριστούν οι σκέψεις μας. Το μυαλό έχει μια δική του ζωή, και ανά πάσα στιγμή, μια σκέψη μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, ή μπορεί να μην έχει καμία συναισθηματική φόρτιση απολύτως. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να καταφέρουμε να συνδέσουμε τις σκέψεις μας με τα αποτελέσματα. 

Αν το σύμπαν μπορεί να υποστηρίξει τις προθέσεις που ωφελούν την προσωπική ανάπτυξη ενός ατόμου και την ευημερία του, τότε η δύναμη της σκέψης έχει βρει την εκπλήρωσή της και το σκοπό της. Αλλά για τους περισσότερους από εμάς, οι προθέσεις μας συχνά οδηγούν σε μη ικανοποιητικά αποτελέσματα ή στα ακριβώς αντίθετα από αυτά που θέλαμε.

Αυτό που θέλουμε από τη ζωή και αυτό που έχουμε είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το χάσμα αυτό αντιπροσωπεύει την κατάσταση του διαχωρισμού και είναι άσχημη και συγκεχυμένη φάση για αυτόν που τη συνειδητοποιεί.

Στην υλιστική κοσμοθεωρία, δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που βιώνω «εδώ και τώρα» και σε ό, τι συμβαίνει «εκεί έξω». Εκατομμύρια άνθρωποι δέχονται αυτό ως γεγονός, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει μια σοβαρή αποσύνδεση. 

Κάθε πνευματική παράδοση διδάσκει ότι συνδέονται ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος. Δεν είναι απομονωμένοι μέσα στο κεφάλι μας. Μόνο ο «διαχωρισμός» μας πείθει, ότι είμαστε μόνοι, διαιρεμένοι, κατακερματισμένοι, σε σύγχυση και έξω από τη φύση μας.

Ο σκοπός του κάθε πνευματικού δρόμου είναι να σας επανασυνδέσει με την πηγή σας, η οποία είναι η καθαρή συνείδηση. Η πηγή είναι αδιαίρετη. Είναι το όλον. Όσο θα είστε πιο κοντά στην πηγή σας, τα συμπτώματα του «διαχωρισμού» θα μειωθούν σταθερά, και εν καιρώ, θα ανακαλύψετε ότι ποτέ δεν ήσασταν μια ξεχωριστή δημιουργία από δύο διαφορετικά πράγματα. 

Θα υπάρχετε σε μια ενιαία πραγματικότητα. Ο «διαχωρισμός» μεταξύ του «εδώ» και του «εκεί έξω» θα εξαφανιστεί. Στο σημείο αυτό, η σκέψη είναι φυσική, η ζωή σας θα σας υποστηρίζει και οι προθέσεις σας θα σας οδηγούν σε θετικά μόνο αποτελέσματα.

Όσον αφορά τα στάδια της προόδου προς αυτή την κατεύθυνση, υπάρχουν πολλοί δρόμοι και διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Η έννοια του «διαχωρισμού» είναι μια εξαιρετικά ατομική κατάσταση. 

Επηρεάζει κάθε πτυχή του εαυτού σας , όπως το συναίσθημα, τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις φυσικές αντιδράσεις, την υγεία, τις σχέσεις και την κοινωνία. Αλλά παρ’ όλες αυτές τις διαφορές, ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος: να αφήσει πίσω του την κατάσταση του διαχωρισμού και να πλησιάσει την κατάσταση της ενότητας.

Τα επόμενα βήματα είναι μέσα σε αυτήν την πορεία της επανένωσης :

· Να έχεις ένα όραμα του στόχου σου.

· Να βρεις καθοδήγηση που μπορείς να εμπιστευτείς, είτε μέσω ενός προσωπικού δασκάλου, μιας ομάδας ή ακόμα και βιβλία που περιγράφουν το πνευματικό ταξίδι με ειλικρίνεια και ακρίβεια.

· Ο διαλογισμός, για να φθάσεις στα βαθύτερα επίπεδα του νου σου, να είναι καθημερινός.

· Να έχεις ένα τρόπο ζωής που να ευνοεί την ανάπτυξη της ευαισθητοποίησης, περιλαμβάνοντας χαμηλή πίεση, θετικές σχέσεις και την παντελή απουσία βίας, θυμού και φόβου από τη ζωή σου.

· Καλές συνήθειες όσον αφορά τη διατροφή, τον ύπνο και την άσκηση.

· Θεραπεία από παλιές πληγές από το παρελθόν.

· Απελευθερώνοντας παλαιές ενέργειες θυμού και φόβου.

· Συσχετίσου με άλλους ανθρώπους στο μονοπάτι σου που θα υποστηρίξουν τους στόχους σου.

· Ζήσε με σκοπό το μεγαλύτερο όραμα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ελπίζω αυτά τα στοιχεία να μη φαίνονται μυστικιστικά ή τρομακτικά, διότι γύρω από αυτά μπορεί να οικοδομηθεί μια πολύ παραγωγική και ικανοποιητική ζωή. Ισχύουν εδώ και αιώνες και θα συνεχίσουν να ισχύουν και σήμερα.
Namaste




Zizi Pateraki-Yanantin
Spiritual teacher/ Shaman
www.live-in-light.com
Image by bemquetequerobem.blogspot.com

Άφηνε το παρελθόν κάθε στιγμή.......!!!!!!!!!!

Ο θάνατος ήδη συμβαίνει. Είτε το αντιμετωπίσεις αυτό είτε όχι, είτε το κοιτάζεις είτε όχι, βρίσκεται ήδη εκεί. Είναι ακριβώς σαν την αναπνοή. Όταν γεννιέται ένα παιδί, εισπνέει. Εισπνέει για πρώτη φορά. Αυτή είναι η αρχή της ζωής. Κι όταν κάποια μέρα γεράσει, όταν πεθαίνει, θα κάνει εκπνοή.

Ο θάνατος συμβαίνει πάντα με την εκπνοή και η γέννηση με την εισπνοή. Αλλά η εκπνοή και η εισπνοή συμβαίνουν συνεχώς Με κάθε εισπνοή γεννιέσαι΄ με κάθε εκπνοή πεθαίνεις.

Το πρώτο λοιπόν πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι ο θάνατος δεν βρίσκεται κάπου στο μέλλον και σε περιμένει, όπως τον έχουν απεικονίσει πάντα. Αποτελεί μέρος της ζωής΄ είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία -όχι στο μέλλον, αλλά εδώ, τώρα.

Κατά κανόνα, σε έχουν διδάξει να θεωρείς ότι ο θάνατος είναι εναντίον της ζωής. Ο θάνατος δεν είναι εναντίον της ζωής -η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον θάνατο. Ο θάνατος αποτελεί το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο υπάρχει η ζωή. Ο θάνατος και η ζωή είναι σαν δυο φτερά: το πουλί δεν μπορεί να πετάξει με το ένα φτερό και η ύπαρξη δεν μπορεί να είναι χωρίς τον θάνατο. Το πρώτο λοιπόν πράγμα είναι η ξεκάθαρη κατανόηση τού τι εννοούμε με τη λέξη θάνατος.

Ο θάνατος είναι μια απολύτως αναγκαία διαδικασία προκειμένου να υπάρχει η ζωή. Δεν είναι ο εχθρός, είναι ο φίλος. Και δεν βρίσκεται κάπου στο μέλλον, βρίσκεται εδώ, τώρα. Δεν πρόκειται να συμβεί, συμβαίνει πάντα. Από τότε που είσαι εδώ, βρίσκεται μαζί σου. Συμβαίνει με κάθε μια εκπνοή - λίγος θάνατος, ένας μικρός θάνατος- αλλά εξαιτίας του φόβου, τον έχουμε τοποθετήσει στο μέλλον.

Ο νους προσπαθεί πάντα να αποφύγει πράγματα που δεν μπορεί να κατανοήσει και ο θάνατος είναι ένα από τα πιο ακατανόητα μυστήρια. Υπάρχουν τρία μόνο μυστήρια: η ζωή, ο θάνατος και η αγάπη. Βρίσκονται και τα τρία πέρα από τον νου.

Έτσι λοιπόν ο νους παίρνει τη ζωή ως δεδομένο΄ τότε δεν υπάρχει ανάγκη να ερευνήσεις. Είναι αυτός ένας τρόπος να το αποφεύγεις. Δεν σκέφτεσαι ποτέ, δεν διαλογίζεσαι ποτέ για τη ζωή΄ την έχεις απλώς αποδεχτεί, την έχεις πάρει ως δεδομένο. Αποτελεί ένα τεράστιο μυστήριο. Είσαι ζωντανός, αλλά μην νομίζεις ότι έχεις γνωρίσει τη ζωή.

Για το θάνατο ο νους κάνει ένα άλλο κόλπο: τον αναβάλει. Θα ήταν συνεχής η ανησυχία, αν τον αποδεχόταν εδώ και τώρα, έτσι λοιπόν ο νους τον τοποθετεί κάπου στο μέλλον -τότε δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Όταν έρθει, θα δούμε.

Και για την αγάπη ο νους έχει δημιουργήσει υποκατάστατα που δεν είναι αγάπη. Μερικές φορές την κτητικότητά σου την αποκαλείς αγάπη΄ μερικές φορές την προσκόλλησή σου την αποκαλείς αγάπη΄ μερικές φορές την κυριαρχικότητά σου την αποκαλείς αγάπη. Αυτά είναι παιγνίδια τού εγώ. Η αγάπη δεν έχει καμιά σχέση μαζί τους. Μάλιστα, εξαιτίας των παιγνιδιών αυτών, δεν είναι δυνατό να υπάρχει η αγάπη.

Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στις όχθες της ζωής και του θανάτου, κυλάει το ποτάμι της αγάπης. Και αυτό είναι δυνατό μόνο για τον άνθρωπο που δεν παίρνει τη ζωή ως δεδομένη, που προχωρεί βαθιά μέσα στην ποιότητα εκείνη που έχεις όταν είσαι ζωντανός, για τον άνθρωπο που γίνεται υπαρξιακός, αυθεντικός. 

Η αγάπη είναι για τον άνθρωπο που αποδέχεται το θάνατο εδώ και τώρα και δεν τον αναβάλει. Τότε ανάμεσα σε εκείνα τα δυο προβάλει ένα όμορφο φαινόμενο: το ποτάμι της αγάπης.

Η ζωή και ο θάνατος είναι σαν δυο όχθες. Υπάρχει η δυνατότητα να κυλήσει το ποτάμι της αγάπης, πρόκειται όμως για δυνατότητα μόνο. Θα πρέπει να την υλοποιήσεις. Υπάρχει η ζωή και ο θάνατος, την αγάπη όμως πρέπει να την υλοποιήσεις, αυτό το σκοπό έχει η ύπαρξή σου ως άνθρωπος. Αν δεν υλοποιηθεί η αγάπη, έχεις χάσει την ουσία΄ έχεις χάσει το όλο νόημα της ύπαρξής σου.




Από το Ancient Music in the Pines , #8

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ακούγοντας τη φωνή της μοναξιάς: Τί έχει να μας “πει” ;

Αν είχε χρώμα θα ήταν θολό, αν ήταν τραγούδι θα ανέδυε πόνο… Και αν είχε φωνή η μοναξιά; Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε. Ποιος θα την άκουγε και πώς κυρίως θα την έσβηνε;

Για να ακούσουμε τη φωνή της ας κατανοήσουμε την έννοια της. Όλοι αισθανόμαστε μόνοι περιστασιακά. Αυτό αντιτίθεται στην αντίληψη πολλών ότι η μοναξιά είναι ένα φορτίο που φέρουν αποκλειστικά, συγκρίνοντας τον εαυτό τους με τις ζωές όσων θεωρούν ευτυχισμένους. Σε ορισμένους διαρκεί μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι μια κατάσταση χαρακτηριζόμενη από κενότητα, θλίψη, παραίτηση, άγχος, εσωστρέφεια, χαμηλή αυτοπεποίθηση, απαισιοδοξία, εχθρικότητα.

Η μοναξιά βιώνεται όταν δεν εκπληρώνεται η ανάγκη μας για εγγύτητα. Μας επισκέπτεται όταν ζούμε μόνοι, όταν απομακρυνόμαστε ακούσια ή μη από αγαπημένα πρόσωπα. Όταν αδυνατούμε να δημιουργήσουμε νέες σχέσεις είτε λόγω των συνθηκών της καθημερινότητάς μας (λ.χ. έλλειψη ελεύθερου χρόνου), είτε εξαιτίας ελλειμματικών δεξιοτήτων επικοινωνίας δικών μας ή ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν.

Δεν περιορίζεται ωστόσο σε αυτά τα πλαίσια. «Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος, γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δε μετρά τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου. Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει.» (Γ. Ρίτσος). Επιπλέον, η ρηχή συναισθηματική υποστήριξη από τις σχέσεις που έχουμε διαμορφώσει συνιστά μοναξιά, όχι απαραίτητα οι μοναχικές στιγμές.

Έρευνες κρούουν τον κώδωνα και μιλούν για σύνδεση της μοναξιάς με κατάθλιψη και στρες εγκαθιστώντας ένα φαύλο κύκλο μεταξύ τους, με εγκαθίδρυση εξαρτήσεων, με ψυχοσωματικά συμπτώματα… Οι μοναχικοί άνθρωποι συχνά παραμελούν την υγεία τους λόγω κατάθλιψης με αποτέλεσμα η μοναξιά να σχετίζεται με εξασθένηση του ανοσοποιητικού συστήματος, με καρδιαγγειακή ή μη θνησιμότητα καθώς και με λειτουργική κατάπτωση όσων διανύουν την Τρίτη Ηλικία.

Έχει νόημα η μάχη με τη μοναξιά; Προφανώς. Δεν είναι εκ προοιμίου άνιση. Όμως η αποδοχή της σαν παροδικά αναπόφευκτη, φυσιολογική κατάσταση είναι λυτρωτική. Καιρός να αποκηρυχθεί το κοινωνικό στίγμα που περιβάλλει κάτι τόσο σύνηθες. Εξάλλου το μονοπάτι της αληθινή ζωής δεν είναι πάντοτε σπαρμένο με ροδοπέταλα. Ενίοτε χρειαζόμαστε ένα ήρεμο διάλειμμα απ’ την «πολλή συνάφεια του κόσμου». 

Αποβαίνει ευεργετικό για ενδοσκόπηση, μια ανάσα πριν τη συνέχιση της πορείας μας. Ευκαιρία για αποφόρτιση, να ασχοληθούμε με ότι αγαπάμε. Με δραστηριότητες που μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε μόνοι και μας χαρίζουν πληρότητα, διασκέδαση, καλλιέργεια, μας κάνουν να ξεχνιόμαστε, μας προβληματίζουν και μας αφυπνίζουν! Κυρίως να απολαύσουμε την μοναδική παρέα με τον εαυτό μας. Αν θεωρούμε τον εαυτό μας ευχάριστη συντροφιά, θα υπάρξουν και άλλοι που θα συμφωνήσουν…

Όταν η μοναξιά έχει μόνιμο χαρακτήρα, ας αναζητήσουμε την πηγή της. Τότε πια θα αποτελέσει εφαλτήριο αλλαγής και επανασχεδιασμού. Μας φωνάζει ότι κάτι λείπει από τη ζωή μας; Ποιες πτυχές της ύπαρξής μας και της ζωής μας εν γένει χρειάζεται να ανασυγκροτηθούν; Ποιες προσωπικές αξίες παραγκωνίσαμε και καθίσταται αναγκαίο να ξαναθυμηθούμε; Δομείται γύρω από ένα σκοπό η ύπαρξή μας; Ας το προσπαθήσουμε!

Μήπως προκειμένου να περιβάλλουμε τον εαυτό μας με ασφάλεια ορθώνουμε εσωτερικά τείχη που μας αποκόπτουν από το χτίσιμο ουσιαστικών σχέσεων εμπιστοσύνης; Και αν αναλωνόμαστε σε λάθος επιλογές ή δε χρησιμοποιούμε τα κατάλληλα «εργαλεία»; Ίσως ήρθε η στιγμή να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή και τις επικοινωνιακές μας δεξιότητες, να παράγουμε ρεαλιστικές, θετικότερες σκέψεις αναδομώντας τραυματικές παρελθοντικές εμπειρίες.

Ιδανικοί συμπαραστάτες στη μάχη αποτελούν μεταξύ άλλων εξειδικευμένοι επιστήμονες ικανοί να ανταποκριθούν στις εξατομικευμένες ιδιαιτερότητες και ανάγκες μας. Αρκεί να αφουγκραστούμε τη φωνή της μοναξιάς…





www.thedailybeast.com

Πώς να αυξήσουμε την πνευματική μας ευστροφία....!!!!!!!!

Η λέξη ευστροφία αποδίδεται ετυμολογικά ως η ιδιότητα των ατόμων να διαθέτουν ταχύτητα αντίληψης και να μπορούν να προσφέρουν λύσεις.

Συχνά συνδέεται με το να είναι κάποιος ετοιμόλογος. Ωστόσο, η ευστροφία μπορεί να παρερμηνευθεί μονομερώς ως δείκτης νοημοσύνης που αφορά στη λογική και επαγωγική σκέψη και όχι στα αποθέματα της γνώσης, της σοφίας και της εμπειρίας της πνευματικής μας ταυτότητας.

Επομένως, πώς θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την ευστροφία με βάση τις βαθιές, αιώνιες αξίες και αρετές της ανθρώπινης ύπαρξης ως συνώνυμο της πνευματικής νοημοσύνης;

Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πνευματικής επάρκειας είμαστε εύστροφοι και ετοιμόλογοι όχι διανοητικά, όχι για ζήτημα επιβίωσης, αλλά από καρδιάς και με τη στάση να επικοινωνήσουμε κάτι αληθινό προς το σύνολο.

Αντίθετα, όταν είμαστε ανεπαρκείς ως προς τα εσωτερικά αποθέματα της γαλήνης, τηςχαράς και της αγάπης, χάνουμε τον πηγαίο ρυθμό του αγνού αυθορμητισμού και αδυνατούμε να επικοινωνήσουμε.

Σε κατάσταση μίας παρορμητικής βιασύνης επιδιώκουμε σπασμωδικά να αποδείξουμε την αξία μας, να λάβουμε έπαινο ή σεβασμό, να έλκουμε την προσοχή των άλλων και να έχουμε εγγυημένα αποτελέσματα, με αφερέγγυες μεθόδους.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αυξήσουμε την πνευματική μας ευστροφία και να απολαύσουμε τα οφέλη της;

Η πνευματική ευστροφία αυξάνεται με τη σιωπή και την εφαρμογή της σε μικρές δόσεις, αλλά συγκεκριμένες στιγμές της ημέρας. Η σιωπή λειτουργεί όπως ένα δυνατό φάρμακο που έχει συμπυκνωμένη ισχύ, αλλά μέσα σε λίγο χρόνο, θεραπεύει τα πιο δυνατά μικρόβια.

Όπως για τη θεραπεία χρειάζεται το φάρμακο, λίγες γουλιές νερό και εμπιστοσύνη στο χρόνο για να δράσει από μόνο του, έτσι και για την ευστροφία χρειάζονται μόνο λίγες στιγμές σιωπής, αποδοχή της κατάστασης και η συστηματικότητα στη δράση μας.

Τότε η ευστροφία θα δρα αυτόματα οποτεδήποτε τη χρειαστούμε.






www.plus.google.com

Γνώθι σαυτόν : Βρείτε νέο νόημα ανακαλύπτοντας τον πραγματικό σας εαυτό....!!!!!

Ο Σωκράτης με την περίφημη ρήση του “γνώθι σαυτόν” μας παρότρυνε αιώνες πριν να κάνουμε κάτι που πολλοί άνθρωποι μάλλον αγνοούν και θεωρούν ότι γίνεται αυτόματα!

Το να μάθουμε τον εαυτό μας είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση μιας και χρειάζεται να τον εκπαιδεύσουμε στην τέχνη της αυτοπαρατήρησης και καθαρής αντίληψης των συναισθημάτων και των σκέψεων μας.

Στην ψυχανάλυση χρησιμοποιείται ο όρος του ελεύθερου συνειρμού για να περιγράψει εκείνη τη διαδικασία όπου ο αναλυόμενος εκφράζει στον αναλυτή του, χωρίς κανένα φιλτράρισμα την κάθε του σκέψη. Αυτό βοηθάει το άτομο να ορίσει τις βαθύτερες σκέψεις και συναισθήματα και άρα να αποκτήσει πρόσβαση σε μέρη του εαυτού που μέχρι τότε του ήταν άγνωστα.

Συχνά, λέω στους ασθενείς μου να παρατηρούν τον εαυτό τους έξω από τις συνεδρίες, έτσι ώστε να μάθουν να ακούν τι τους λέει ο εσωτερικός τους εαυτός. Πολλές φορές, έχουμε συμπτώματα γιατί δεν υπακούμε στις επιθυμίες, σκέψεις και συναισθήματά μας. Αγνοούμε την ύπαρξη ενός εαυτού μέσα μας που μπορεί να υποφέρει, να καταπιέζεται, να αιμορραγεί ψυχικά, που μπορεί να φωνάζει για βοήθεια και εμείς απλά να τον απαξιώνουμε και να τον παραβλέπουμε.

Ο καλύτερος δρόμος προς την επίγνωση του αληθινού εαυτού είναι η αναγνώριση των συναισθημάτων μας την ώρα που τα νοιώθουμε και να θέλουμε να κάνουμε κάτι με αυτά.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος νοιώθει θυμό, το πρώτο στάδιο επίγνωσης είναι η κατανόηση ότι νοιώθει θυμό, αλλά και σε ένα δεύτερο χρόνο να μπορεί να ελέγξει αυτό το θυμό και να μην πάρει τον έλεγχο του εαυτού. Τα συναισθήματα έχουν τόση δύναμη για την ανθρώπινη ύπαρξη και ψυχική ζωή που κατευθύνουν τον χαρακτήρα του ατόμου προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Τα συναισθήματα μπορεί να μας κάνουν υπερευαίσθητους, δηλαδή επειδή τα αισθανόμαστε τόσο έντονα να μην τα αντέχουμε και να μας οδηγούν σε μονοπάτια πανικού, συμπτωμάτων και απόλυτης παράδοσης σε αυτά. Από την άλλη μπορεί να έχουμε επίγνωση αλλά να μην θέλουμε να τα κατανοήσουμε και να εμβαθύνουμε δημιουργώντας ανθρώπους αδιάφορους και απαθείς.

Μερικοί από εμάς είμαστε πιο συντονισμένοι με το συναισθηματικό ψυχικό μας κόσμο, άλλοι χρειάζεται να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια. Όπως και να έχει, ο συναισθηματικός νους τρέφετε με το συμβολισμό, το μεταφορικό λόγο, τα ποιήματα, τη μουσική, τα παραμύθια, το θέατρο, την τέχνη και την καλλιέργεια της δημιουργικότητας. 

Στην ψυχοθεραπεία δίνουμε μεγάλη έμφαση στα όνειρα, μια άκρως δημιουργική διαδικασία ανεύρεσης νοήματος και αποκάλυψης του αληθινού εαυτού. Έτσι, η χαρτογράφηση και διερεύνηση του ενδοψυχικού μας κόσμου μπορεί να μας φανερώσει πτυχές του δικού μας εσωτερικού κόσμου που θα μας συνεπάρει και εν δυνάμει να μας προσφέρει μια ζωή πιο ολοκληρωμένη, πιο ισορροπημένη και σίγουρα ψυχικά πιο πλούσια.





Νόρας Κοντοστεργίου, 
Ψυχολόγου, 
ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπεύτρια
www.plus.google.com

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

4 Αυτοκαταστροφικά ψέματα που μας εμποδίζουν να αναλάβουμε πλήρως την ευθύνη της ζωής μας....!!!!!!!!

Μερικές φορές μπορείτε να σκεφτείτε ότι ίσως η ζωή σας δεν έχει πάρει την τροπή που θα θέλατε και σε αυτή τη φάση δεν είστε ευτυχισμένος. Ποιος όμως έχει την ευθύνη γι’ αυτό το αίσθημα; Ποιός σας οδήγησε να φτάσετε στο σημείο να αισθάνεστε έτσι; Ήταν ο προϊστάμενος σας στη δουλειά, ο σύντροφος σας, οι γονείς σας; Μήπως οι φίλοι ή εχθροί σας;

H αλήθεια είναι ότι επειδή εμείς οδηγούμε τη ζωή μας ο καθένας από εμάς είναι και ο ηγέτης της ζωής του. Και ένας πραγματικός ηγέτης μπορεί να πάρει την πλήρη ευθύνη της κατάστασης του. Με αυτόν τον τρόπο μπορείτε να πάρετε την πλήρη ευθύνη μόνο όταν αποδεχτείτε ότι εσείς και μόνο εσείς είστε υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει στη ζωή σας. 

Βέβαια δε θα αρχίσετε να βρίσκετε λάθη στον εαυτό σας, η ευθύνη και η κατηγορία δεν είναι το ίδιο. Το να κατηγορείτε σημαίνει ότι βρίσκετε τα λάθη ενώ η ευθύνη είναι να βρίσκετε τα σημεία που εστιάζουν λόγω προσοχής. Όταν αναλαμβάνετε την ευθύνη στην πραγματικότητα δίνετε τη δύναμη στον εαυτό σας να μετατρέψει οποιαδήποτε πτυχή της ζωής σας που χρειάζεται μια θετική και ενεργή αλλαγή.

Τώρα θα αναρωτηθείτε : τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να αναλάβουμε την ευθύνη; Η απάντηση βρίσκετε στον ηττοπαθή χαρακτήρα των σκέψεων μας. Μία ηττοπαθής σκέψη είναι σαν ένα μυρμήγκι, εάν δεν ξεφορτωθείτε το πρώτο γρήγορα θα βρείτε μια στρατιά μυρμηγκιών που θα βρείτε δύσκολο να την αντιμετωπίσετε. Συχνά πολλοί άνθρωποι λένε ψέματα στον εαυτό τους. Μερικά από τα μεγαλύτερα που έχουν και αρνητική επίδραση στον εαυτό τους είναι τα εξής:

Ψέμα 1: «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό»
Εδώ θα επαναλάβουμε το εξής: από τη στιγμή που εσείς οδηγείτε τη ζωή σας, εσείς είστε και ο ηγέτης της. Και ηγέτης είναι εκείνος που έχει δεσμευθεί να παράγει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα ακόμη και όταν αυτό θεωρείται ακατόρθωτο, δεδομένων των καταστάσεων. Με αυτόν τον τρόπο λέγοντας στον εαυτό σας ότι δεν μπορείτε να κάνετε κάτι, λέτε ψέματα και στον ηγέτη μέσα σας, σβήνοντας τη φλόγα και το πάθος της δημιουργίας.

Σκεφτείτε το εξής παράδειγμα: έχετε μία οικογενειακή επιχείρηση και τη δουλεύετε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως έκαναν και οι υπόλοιποι, έχετε πολύ ωραίες και φρέσκιες ιδέες που θα ανοίξουν τους δρόμους σε μεγαλύτερες επιχειρηματικές δραστηριότητες αλλά συνέχεια λέτε στον εαυτό σας ότι δεν μπορείτε να τις εφαρμόσετε. 

Φυσικό επόμενο είναι να χάσετε χρήματα αλλά το σημαντικότερο είναι η απώλεια της δυνατότητας να αφήσετε το εσωτερικό σας πνεύμα να εκφραστεί - η απώλεια της ευκαιρίας να κτίσετε ένα σκαλί εμπιστοσύνης προς τον εαυτό σας και να αποδείξει τα θαύματα που είναι ικανό να κάνει. Μόνο όταν θα βγείτε από τη ζώνη ασφάλειας που έχετε δημιουργήσει θα ανακαλύψετε πόσο ικανά μπορείτε να καταφέρετε τους στόχους σας.

Ψέμα 2: «Αυτός/ή είναι υπεύθυνος/η για τα προβλήματα στη ζωή μου»
Εάν μεταθέτετε την ευθύνη για οποιαδήποτε θέμα της ζωής σας στους άλλους θα παραιτηθείτε και από τη διάθεση και τη δύναμη να αλλάξετε τη ζωή σας.

Ψέμα 3: «Αυτό δεν είναι αλήθεια για εμένα»
Πολλές φορές όταν κάποιος μας κάνει μία ειλικρινή εκτίμηση όσον αφορά στοιχεία του εαυτού μας, τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε και έτσι το απορρίπτουμε. Δείτε το και αλλιώς, όπως και να έχει έτσι σας βλέπει και αυτή είναι η γνώμη του για εσάς. Είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτό πιστεύει για εσάς. Η αυτοκυριαρχία απαιτεί αυτογνωσία και η άρνηση είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο της αυτοεπίγνωσης.

Ψέμα 4: «Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου και σε όποιον αρέσω!»
Τέλεια! Ωστόσο, η αυθεντική ηγεσία έχει να κάνει με τις πράξεις που σας προτρέπουν να γίνετε ο άνθρωπος που θέλετε να είστε για εσάς και μετά για τους άλλους. Εάν έτσι είναι ο χαρακτήρας σας, τότε αφήστε τις πράξεις να ενεργήσουν και όχι τα λόγια. 

Με το να διαδίδετε αυτό που είστε, προσελκύετε την προσοχή των άλλων, αλλά όταν οι ενέργειες σας δεν είναι σύμφωνες με τις δηλώσεις σας, τότε θα έχετε πρόβλημα στον τρόπο που γίνεστε αντιληπτός.

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα αναλογιστείτε για τον αν μπορείτε ή όχι να φέρετε σε πέρας έναν στόχο ή μια επιθυμία, πριν κάνετε την περιοριστική σκέψη,“That’s impossible” («αυτό είναι αδύνατον!»), δώστε μία δεύτερη ευκαιρία στη σκέψη σας και δείτε ότι μέσα στην ίδια λέξη impossible, περιέχεται η φράση “I’m possible”!



Image by vietbao.vn

12 πράγματα που ένας πλούσιος δεν πρόκειται να σας πει ποτέ....!!!!!!

Πολλές φορές οι αληθινά πλούσιοι άνθρωποι, κρατάνε τόσο χαμηλό προφίλ που ούτε τους πιάνει το μάτι σας. Μπορεί να ζουν κυριολεκτικά δίπλα σας αλλά να μην καταλάβετε ποτέ ότι το υπόλοιπο του λογαριασμού τους μπορεί να έχει αρκετά μηδενικά. Αυτά είναι μερικά πράγματα που κάνει αλλά δεν πρόκειται να σας φανερώσει ποτέ.

- Δεν αγοράζει κάτι έτσι απλά για να υπάρχει.

– Το ότι έχει τα μέσα για να αγοράσει οτιδήποτε θέλει, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σκορπάει τα χρήματά του σε περιττές αγορές.

- Εξοφλεί την πιστωτική του κάρτα κάθε μήνα γιατί ξέρει ότι αν δεν έχει τα χρήματα να αγοράσει κάτι, τότε απλά δεν το αγοράζει.

- Δεν ξεχνά ποτέ ότι η οικονομική ελευθερία είναι στο μυαλό μας και οφείλεται κυρίως στην έλλειψη χρέους – και αυτό, είναι κάτι που είναι άσχετο από το ύψος των εισοδημάτων του.

- Κάνει υπομονή. Γιατί η υπομονή είναι αρετή. Δεν γίνεσαι πλούσιος μέσα σε μια νύχτα. Χρειάζεται σταθερή αποταμίευση σε βάθος χρόνου.

- Δεν εντυπωσιάζεται από το πολυτελές σας αυτοκίνητο, ούτε από το σπίτι σας που είναι διπλάσιο από το δικό του.

- Ζει σε ένα σχετικά απλό σπίτι και αν σας προσκαλέσει δεν θα πιείτε σαμπάνια αλλά ένα καθημερινό αλλά καλό κρασί. Στο γκαράζ του έχει ένα απλό, οικονομικό αυτοκίνητο. Αν σκεφτείτε ότι είναι τσίπης, μην του το πείτε, γιατί πολύ απλά δεν τον νοιάζει.

- Αντιλαμβάνεται ότι τα χρήματα είναι σαν ένα παιδί. Χρειάζονται κάποιον να τα φροντίζει, για να αναπτυχθούν. Για αυτό φροντίζει ιδιαίτερα τις επενδύσεις του.

- Πάντα ξοδεύει λιγότερα από όσα βγάζει. Το μότο της ζωής του είναι “καλύτερα να είσαι ένας ανώνυμος πλούσιος παρά ένας μεταμφιεσμένος φτωχός”.

- Αναγνωρίζει ότι αν δεν σχεδιάσεις προσεκτικά κάτι, είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Αυτοί που έγιναν πλούσιοι χωρίς να το έχουν προσχεδιάσει, απλά στάθηκαν εξαιρετικά τυχεροί.

- Πάντα υπερβάλει στους αποταμιευτικούς του στόχους. Η οικονομική επιτυχία απαιτεί ένα στόχο αρκετά υψηλότερο από αυτόν που μπορεί να πετύχεις.

- Ξέρει ότι ο χρόνος ευνοεί τους νέους. Για αυτό ήταν αρκετά προνοητικός ώστε να ξεκινήσει να αποταμιεύει από μικρή ηλικία ώστε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τον ανατοκισμό του κεφαλαίου.

- Γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι μακροπρόθεσμα η σκληρή δουλειά θα ισοσκελίσει κάθε εσφαλμένη οικονομική επιλογή – και φυσικά τέτοιες επιλογές θα είναι πολλές.




Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Εσωτερικός διάλογος : Εργαλείο για την αυτό-ανακάλυψη και την ενδυνάμωση του εαυτού μας.......!!!!!!!!

Ο εσωτερικός μας διάλογος είναι μια συνεχής διεργασία αναστοχασμού και ενδοσκόπησης που συμβάλλει στην επίλυση προβλημάτων, στη βιωματική γνώση, την αυτοβελτίωση και εν τέλει στην αυτογνωσία και την ενδυνάμωση. Δεν πρόκειται για κάποια μυστηριακή, απόκρυφη ή απευθυνόμενη σε λίγους διαδικασία αλλά μια από τις ανώτερες λειτουργίες της ανθρώπινης συνειδητής και ασυνείδητης σκέψης.

Ο εσωτερικός διάλογος είναι το λειτουργικό σύστημα που ενώνει τη συνειδητότητά μας με όλες τις πτυχές του εαυτού μας. Είναι μια δεξιότητα που καλλιεργείται είτε ατομικά είτε σε συνεργασία με έναν ψυχολόγο και είναι αυτή ακριβώς η αναζήτηση και αυτό-ανακάλυψη που οδηγεί συχνά στην ανάπτυξη νέων συμπεριφορών και στην επίτευξη πολύπλοκων στόχων. 

Ο διάλογος αυτός δε συμβαίνει με έναν «αυτόνομο» ξεχωριστό εαυτό αλλά με τη βιωμένη γνώση μας, τις εμπειρίες και πηγές κανόνων και προτύπων που έχουμε σωρεύσει στη μνήμη μας (short-term memory, Long-term memory).

Όταν η διεργασία ενεργοποιείται κατά τη διάρκεια συνεδριών με τον ειδικό, ο διάλογος αυτός εξελίσσεται ως μία συνειδητή πράξη ενδοσκόπησης και χρήσης όλων των βαθύτερων πηγών που ενυπάρχουν σε μας. Πέρα ωστόσο από μια τέτοια συντεταγμένη εμπειρία, ο εσωτερικός μας διάλογος συνεχίζει να λειτουργεί, χωρίς να έχουμε τη συνειδητότητα
του, όταν εργαζόμαστε, μελετάμε, επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. 

Μπορεί να λειτουργεί αρνητικά ή και θετικά. Παράδειγμα αρνητικού διαλόγου είναι εκείνου που μας εγκλωβίζει σε φαύλους κύκλους, με εμμονές και φόβους, με σκέψεις που δε μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε. Αντίθετα ένας θετικός διάλογος με τον εαυτό μας οδηγεί σε θετικά αποτελέσματα και επιτεύγματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, που βιώνονται με θετικά συναισθήματα.

Έτσι, σε αρκετές περιπτώσεις, η αποστολή ενός ειδικού είναι να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε τη συνειδητότητα πάνω στον εσωτερικό μας διάλογο, να έχουμε δηλαδή επίγνωση και αντίληψη όσων διαπραγματευόμαστε με τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού μας. 

Με αυτό τον τρόπο θα μας δοθεί η ευκαιρία να αναστοχαστούμε, να αντιμετωπίσουμε τους φαύλους κύκλους και να οδηγηθούμε σε νέες, λειτουργικές σκέψεις και συμπεριφορές. Ο ρόλος και η αποτελεσματικότητά του στην πρόληψη, ανάπτυξη και αντιμετώπιση ψυχολογικών διαταραχών, έχει μελετηθεί τα τελευταία χρόνια από ειδικούς επιστήμονες και αποτελεί σημαντική διαδικασία τόσο για τον πελάτη όσο και για τον ίδιο τον ειδικό.


Περισσότερες πληροφορίες από επιστημονικά άρθρα μπορείτε να βρείτε εδώ :
Paré, D.A., and Lysack, M. (2006) Exploring inner dialogue in counsellor education. Canadian
Journal of Counselling 40(3), 131- 144.
Dmitry Leontiev, Anastasia Salikhova (2010), Looking at Oneself as Inner Dialogue, International Journal of Dialogical Science Vol. 4, 2010.

Image by Dan Saelinger