Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2022

Σαμποτάροντας τον εαυτό μας – Οι 3 αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές…!!!!

Σαμποτάροντας τον Εαυτό μας – Οι 3 Αυτοκαταστροφικές Συμπεριφορές !!! Ορισμένες συμπεριφορές μας μάς βλάπτουν, αλλά εμείς αδυνατούμε να το καταλάβουμε, βάζοντας έτσι συνεχώς τρικλοποδιές στον εαυτό μας. Ποιες είναι αυτές;

Υπονομεύουμε τον εαυτό μας όταν, στην προσπάθειά μας να λύσουμε ένα πρόβλημα, τελικά προκαλούμε ένα νέο ή το χειριζόμαστε με τέτοιον τρόπο που παρεμβαίνει στα μελλοντικά μας σχέδια ή αποδεικνύεται καταστροφικός για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. 

Αν και όλοι έχουμε κάποια στιγμή υιοθετήσει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, μια τέτοια συμπεριφορά, το πρόβλημα ξεκινά όταν αυτή επαναλαμβάνεται τακτικά, μέχρι που γίνεται συνήθεια. 

Το «αυτο-σαμποτάζ» είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται συστηματικά και εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, γι’ αυτό και χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για να σταματήσει. 

Στην ουσία πρόκειται για έναν λανθασμένο μηχανισμό άμυνας, για μια προσωρινή ανακούφιση, που σε βάθος χρόνου μας βλάπτει, αφού μπορεί εμείς να αρνούμαστε το πρόβλημα, αυτό όμως εξακολουθεί να υφίσταται και να διογκώνεται.

Τρεις «αυτοκαταστροφικές» συμπεριφορές

1. Η άρνηση των συναισθημάτων
Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα που μας κατακλύζουν, είναι πιθανό να υιοθετήσουμε συμπεριφορές οι οποίες, αντί να μας βοηθούν, μακροχρόνια μας βλάπτουν. 

Το να δραπετεύουμε από την πραγματικότητα μπορεί να φαντάζει επιθυμητό, αλλά τελικά μπορεί να μας βάλει σε μεγαλύτερες φασαρίες, επειδή, αρνούμενοι να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, ουσιαστικά τις αφήνουμε να διαιωνίζονται. 

Βέβαια, το να καταφύγουμε στο λεγόμενο comfort food μετά από μια δύσκολη μέρα δεν θεωρείται προβληματική συμπεριφορά αν γίνεται π.χ. 2 φορές τον μήνα. Η κατάσταση εξελίσσεται σε πρόβλημα όταν γίνεται συστηματικά ή έχει επιπτώσεις στο βάρος, την υγεία και την ψυχική μας διάθεση.

Αν το ξέσπασμα στο φαγητό καθιερωθεί ως τρόπος αντίδρασης απέναντι σε μια δύσκολη κατάσταση, τότε κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε σε αυτόν.

Επίσης, ορισμένοι άνθρωποι εστιάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό στο αρνητικό γεγονός το οποίο βιώνουν, που τελικά παγιδεύονται σε μια επώδυνη κατάσταση αρνητικών συναισθημάτων. 

Στη συνέχεια, επιλέγουν ακραίες συμπεριφορές, ελπίζοντας ότι οι σωματικές αισθήσεις που τους προκαλούν θα είναι τόσο έντονες, ώστε να τους αποσπάσουν την προσοχή και να τους βοηθήσουν να ξεχαστούν.

Μερικές φορές, ωστόσο, σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και λόγω «άγνοιας», εξαιτίας λανθασμένων πεποιθήσεων σχετικά με το ποια συμπεριφορά θεωρείται σωστή. Η λύπη, για παράδειγμα, συχνά μας οδηγεί στην απομόνωση. Αυτή την αντίδραση μπορεί να τη νιώθουμε σωστή, αλλά στην πραγματικότητα μας βλάπτει. 

Το να αποτραβιόμαστε από υγιείς καταστάσεις, όταν έχουμε κακή διάθεση, έχει ως αποτέλεσμα να την επιδεινώνουμε. Κοινό χαρακτηριστικό, πάντως, στις καταστροφικές συμπεριφορές είναι ότι νομίζουμε ότι μας βοηθούν, αλλά στην πραγματικότητα μας αποπροσανατολίζουν, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο σε έναν φαύλο κύκλο.

Δυστυχώς, συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνοι μας σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και αυτό γιατί πολλές φορές οι συνέπειες των πράξεων και αποφάσεών μας δεν είναι άμεσες. Για να αντιληφθούμε το πώς μας επηρεάζουν, πρέπει να τις προβάλουμε σε βάθος χρόνου, να δούμε αν και κατά πόσο βλάπτουν τα μελλοντικά μας σχέδια και τις σχέσεις μας.

Η στροφή στις εξαρτήσεις
Η συστηματική αποφυγή ενός ανθρώπου να αντιμετωπίσει τα αρνητικά συναισθήματά του μπορεί να τον οδηγήσει σε κάποιου είδους εξάρτηση, προκειμένου να συντηρήσει την άρνησή του για το πρόβλημα ή να μην ασχοληθεί με αυτό. 

Η εξάρτηση, είτε αυτή εκφράζεται με τη μορφή κατάχρησης ουσιών (αλκοόλ, φάρμακα, ναρκωτικά) είτε ως προσκόλληση σε ένα άτομο, αποδεικνύεται επιβλαβής σε όλα τα επίπεδα, σωματικά και ψυχικά. Πρόκειται για μια λανθασμένη επιλογή, έναν «ανθυγιεινό» τρόπο να δραπετεύουμε από τα πράγματα που μας βασανίζουν. 

Ο εθισμός είναι μια δύσκολη περίπτωση - ας μη γελιόμαστε - και χρειάζεται μεγάλη δύναμη, επιμονή και θέληση για να τον ξεπεράσουμε. Η εξάρτηση μας αποδυναμώνει, γι’ αυτό και είναι σημαντική η αναζήτηση βοήθειας από έναν ειδικό και η υποστήριξη των αγαπημένων μας προσώπων.

Σπάμε τον φαύλο κύκλο!
*Κρατάμε ένα ημερολόγιο αναφορικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τις στρεσογόνες καταστάσεις.

*Αναγνωρίζουμε τη συμπεριφορά που ακολουθούμε.

*Αποδεχόμαστε το πόσο μας βλάπτει.

*Εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αντιδρά διαφορετικά, βρίσκοντας, με τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων ή ενός ειδικού, εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως π.χ. ένα νέο χόμπι.

2. Η δύναμη της αναβλητικότητας
Η αναβολή, η χρονική απόσταση που χωρίζει τις προθέσεις μας από το να γίνουν πράξη, η δράση που δεν αναλαμβάνουμε ποτέ, είναι ο πιο κοινός τρόπος να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Και ενώ πιστεύουμε ότι η θέληση και οι λόγοι που γεννούν τους στόχους μας αρκούν για να μας κινητοποιήσουν, τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό δεν ισχύει.

Η αναβλητικότητα είναι μια παράλογη καθυστέρηση. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι ψυχολογικό και όλες οι δυσκολίες που προκύπτουν ή τα εμπόδια που βάζουμε απορρέουν από αυτό. Μπορεί το μυαλό μας να γνωρίζει και να κατανοεί το τι πρέπει να κάνουμε, ωστόσο δεν έχουμε τη διάθεση να το κάνουμε. 

Έτσι, εστιάζουμε στα βραχυπρόθεσμα οφέλη, στο να νιώσουμε καλά αυτή τη στιγμή, θυσιάζοντας τα μακροπρόθεσμα οφέλη. Μάλιστα, όταν το πρόβλημα είναι χρόνιο και χαρακτηρίζει την καθημερινότητά μας, τότε κινδυνεύουμε να θυσιάσουμε ολόκληρη τη ζωή μας.

Υπάρχουν 4 βασικοί λόγοι για τους οποίους συνήθως κωλυσιεργούμε:

Δεν θέλουμε να κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν ή μας αναστατώνουν με οποιονδήποτε τρόπο. Για παράδειγμα, αναβάλλουμε μια επίσκεψη στον γιατρό, γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε μια ενδεχομένως αρνητική κατάσταση, αλλά θέλουμε να συνεχίσουμε να νιώθουμε καλά.

Συχνά οι προθέσεις μας ή/και ο στόχος μας είναι ασαφείς ή δεν είναι αρκετά ισχυροί για να μας κινητοποιήσουν. Αυτή η δίαιτα που ξεκινάει πάντα από Δευτέρα είναι ένα κλασικό παράδειγμα αναβολής.

Η προσοχή μας αποσπάται εύκολα. Θα γράψουμε, για παράδειγμα, την επιστολή που πρέπει, αφού πρώτα απαντήσουμε στο μήνυμα της φίλης, διαβάσουμε ένα mail, τσεκάρουμε το facebook, δούμε τι καιρό θα κάνει αύριο… και ξαφνικά η μέρα πέρασε και η επιστολή δεν έχει ακόμα γραφτεί.

Αναβάλλουμε πράγματα από φόβο, επειδή λόγου χάρη νομίζουμε ότι δεν έχουμε τις δυνάμεις και τα προσόντα που απαιτούνται ή ανησυχούμε για τα αποτελέσματα μιας πιθανής ενέργειας ή πρωτοβουλίας μας. Γενικά ο φόβος -το άγχος της αποτυχίας- είναι ένας παράγοντας που μας κρατάει πίσω.

Σημαντικό στοιχείο της αναβλητικότητας είναι η λεγόμενη αυτοεξαπάτηση, τα μικρά ψέματα που λέμε στον εαυτό μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα που δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, οι δικαιολογίες που εφευρίσκουμε ή τα προβλήματα που αφήνουμε άλυτα επειδή μας βολεύουν.

Ξεκινάμε σταδιακά
*Καλό είναι να θέτουμε μικρούς και εφικτούς στόχους και όχι μακρινούς και μεγάλους. Κάνοντας ένα βήμα τη φορά, θα πάρουμε θάρρος για να συνεχίσουμε και θα φτάσουμε σταδιακά στον τελικό μας στόχο.

*Φροντίζουμε να παίρνουμε συγκεκριμένες αποφάσεις και όχι να κάνουμε γενικές δηλώσεις.

*Βρίσκουμε αυτό που μας αποσπά την προσοχή και το απομακρύνουμε.

*Βάζουμε σε πρόγραμμα τη δουλειά μας και προσπαθούμε όσο γίνεται να το τηρήσουμε.

*Επιβραβεύουμε τον εαυτό μας κάθε φορά που καταφέρνουμε να τηρήσουμε το οργανόγραμμά μας.

3. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης
Μπορεί η μετριοφροσύνη να θεωρείται αρετή και ο υπέρμετρος εγωισμός να είναι κοινωνικά κατακριτέος, ωστόσο όταν το Εγώ καταπιέζεται σε υπερβολικό βαθμό, αυτό αποτελεί δείγμα χαμηλής αυτοεκτίμησης. 

Όταν συνεχώς υποτιμούμε τον εαυτό μας, γινόμαστε οι ίδιοι τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, αφού η αρνητική εικόνα που έχουμε για εμάς τους ίδιους μας αποτρέπει από το να πάρουμε ρίσκα ή να θέσουμε υψηλούς στόχους.

Ακόμα χειρότερα, η προβολή μιας τέτοιας εικόνας αποτρέπει και τους άλλους από το να μας πάρουν στα σοβαρά, από το να μας αναθέσουν ρόλους και ευθύνες, και μας εμφανίζει λιγότερο ικανούς στην εκτέλεση καθηκόντων. 

Η διαρκής αναζήτηση έγκρισης και αποδοχής στα μάτια των άλλων δεν δείχνει πάντα πόσο εκτιμάμε τη γνώμη τους, αλλά μας κάνει να φαινόμαστε αδύναμοι και λιγότερο ικανοί.

Επίσης, η εξαρχής δήλωση της «ανικανότητάς» μας, όπως, για παράδειγμα, «Δεν θέλω να οδηγήσω. Είμαι κακή οδηγός», μας καλύπτει σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. 

Ο φόβος της έκθεσης υπάρχει και στην περίπτωση αυτή, γι’ αυτό εμείς προειδοποιούμε τους γύρω μας για την έλλειψή μας, θέλοντας να εκμηδενίσουμε τις πιθανότητες αρνητικής κριτικής ή αρνητικού αποτελέσματος.

Όμως, στις ανταγωνιστικές κοινωνίες που ζούμε, όπου η ατομικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό, καλούμαστε συχνά να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, να τον προβάλουμε όσο καλύτερα μπορούμε, προκειμένου να εξελιχθούμε. 

Ο χρόνος, όμως, που συνήθως μας δίνεται είναι ελάχιστος και μέσα στα στενά αυτά όρια πρέπει να παρουσιάσουμε τις καλύτερες και πιο δυνατές πτυχές μας, να δώσουμε τις καλές πληροφορίες που διαφορετικά δεν θα ήταν διαθέσιμες. Το να υποτιμάμε, λοιπόν, τον εαυτό μας δεν είναι δείγμα καλής συμπεριφοράς, αλλά χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Μαθήματα αυτοεκτίμησης
*Φροντίζουμε να έχουμε μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα, εστιάζοντας ισότιμα τόσο στις θετικές όσο και στις αρνητικές πλευρές του εαυτού μας.

*Καταγράφουμε τα 10 πράγματα για τα οποία είμαστε περήφανοι. Αν δεν μπορούμε μόνοι μας, ζητάμε τη βοήθεια των γύρω μας.

*Στοχεύουμε στην ενίσχυση των θετικών μας σημείων και στη βελτίωση των αρνητικών μας.




ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ, MSc, ψυχολόγοw υγείας, διευθύντρια Σπουδών του Κέντρου Εφαρμοσμένης Ψυχοθεραπείας και Συμβουλευτικής.

Όταν συγχωρείς και ξεχνάς, γίνεσαι θύμα…!!!!

Αν μπορούσα, θα πλήρωνα τους ανθρώπους με το ίδιο νόμισμα.

Δε θα έμενα μόνο σε ξεσπάσματα θυμού και σε καβγάδες, κι ύστερα, σαν να μην έγινε τίποτα, να τους χαμογελάω όπως πριν.

Θα θύμωνα για χρόνια, όχι για στιγμές. Όποιος ξεχνάει, χάνεται και χάνεται γιατί οι άνθρωποι είμαστε εκμεταλλευτές.

Τοκογλύφοι στις ζωές των άλλων εκμεταλλευόμαστε τις αδυναμίες τους και πατάμε μέχρι να αδειάσουν οι καρδιές τους. Εκεί που δε θα έχουν άλλο να δώσουν.

Αυτοί που τσαντίζονται και μετά το ξεχνάνε είναι θύματα. Ενώ εκείνοι που θυμώνουν και το κρατάνε, είναι ωραίοι τύποι, πολύ τους γουστάρω. Χωρίς περιστροφές και γιατί. Με πείραξες; Τελείωσες. Κυνικά και χωρίς συναίσθημα.

Άσπρο, μαύρο. Μου κάνεις, δε μου κάνεις. Καθάρια πράγματα, ντόμπρα.

Έτσι κρατάνε στις ζωές τους μόνο αυτούς που πραγματικά τους κάνουν. Όλους τους άλλους τους μπλοκάρουν, τους διαγράφουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Για αυτό σας λέω, εάν ήταν θέμα επιλογής, θα επέλεγα να πληρώνω τους ανθρώπους με το ίδιο νόμισμα.

Αυτούς που με πλήγωσαν θα τους πλήγωνα χωρίς να σκεφτώ τα αποτελέσματα. Αυτούς που με πόνεσαν θα τους πονούσα και θα τους έσβηνα.

Ανύπαρκτοι και ξένοι θα μου ήταν πια. Φάτσες περαστικών που συναντάς μεσημέρι Δευτέρας στην Ομόνοια που δε σε ενδιαφέρει να γνωρίσεις. Ζητιάνοι που προσπερνάς χωρίς να σε απασχολεί η ιστορία τους.

Έτσι, και τις κακές στιγμές θα ξεχνούσα και θα γέμιζα με θετικά συναισθήματα.

Θα τους έβριζα με όλη μου τη δύναμη και θα έμενα για πάντα στο θυμό μου. Δε θα τον ξεχνούσα ποτέ. Θα πέρναγαν τα χρόνια, θα πέρναγαν και οι φίλοι και ίσως να κράταγα μόνο τα νεύρα μου για εκείνους. Εκείνους όμως ποτέ.

Θα μάθαινα από τα λάθη και θα κλεινόμουν στη δική μου πραγματικότητα. Θα άλλαζα τον κόσμο όπως τα χθεσινά μου ρούχα και δε θα με ένοιαζε τίποτα. Ειλικρινά σας το λέω.

Δυο χαστούκια, πέντε έξι βλαστήμιες και έξω από την πόρτα.

Εκείνοι που θυμώνουν πολύ και ύστερα το ξεχνάνε είναι υποκριτές. Υποκριτές του εαυτού τους και των άλλων. Συμβιβασμένοι σε αστείες πραγματικότητες, αλκοολικές. Νοθευμένες φιλίες, ανακατεμένες με απωθημένα. Φωσφορικές σχέσεις, κακοί μπελάδες που τελειώνουν άδοξα με μια μικρή αφορμή και με τεράστιες αιτίες.

Για μερικές στιγμές ισοπεδώνουν τα πάντα και ύστερα τρέχουν να τα ξανακάνουν όπως πριν.

Λερώνουμε το στόμα μας και την διάθεσή μας. Ανάβουμε τσιγάρο τρέμοντας και βγάζουμε όσα κρύβαμε για καιρό μέσα μας. Βρίζουμε, βλασφημούμε, κατηγορούμε και ύστερα τα ξεχνάμε.

Συγχωρούμε τα λάθη και μετά εκείνα επαναλαμβάνονται και ξανά συγχωρούμε. Φαύλος κύκλος σε ζωή που δεν περιμένει. Μένουν οι λάθος άνθρωποι στη ζωή μας, αυτοί που μας εκνευρίζουν, που μας πληγώνουν, και στο τέλος μένουμε εμείς και η τρύπα στο νερό που έχουμε φτιάξει.

Έτσι συνεχίζει η ζωή. Με καβγάδες που έμειναν στα λόγια. Με λόγια που λέμε και ύστερα μετανιώνουμε. Με πλασματικούς θυμούς. Στιγμές πυροτεχνήματα σε ουρανό καλοκαιριού.

Με παρέες που αντάλλαξαν λόγια βαριά και ύστερα αγκαλιάζονται μελωδικά σε μια συναυλία.

Με έρωτες που έσκισαν φωτογραφίες και ύστερα τις κολλησαν με σελοτέιπ μαζί.

Με οικογένειες που κρύβουν πληγές που προσπαθούν να επουλώσουν με γάζες.

Και περνάει ο χρόνος. Με θυμούς που χάθηκαν σε δρόμους περίπλοκους.

Ενώνονται οι άνθρωποι, ξεχνάνε και δεν πληρώνουν με νομίσματα, αλλά με συναίσθημα.

Μα αν μπορούσα να διαλέξω, θα θύμωνα, θα το κραταγα για πάντα και θα τους πλήρωνα όλους με το ίδιο νόμισμα.

Όμως δεν μπορώ να διαλέξω, γαμώτο.




Η επιρροή των καιρικών συνθηκών στη διάθεσή μας…!!!!

Η επιρροή των καρικών συνθηκών στη διάθεσή μας
Ανέκαθεν, οι άνθρωποι ήθελαν να γνωρίζουν την απάντηση στα ερωτήματα αν και πώς ο καιρός έχει επιπτώσεις στη διάθεση τους. 

Για παράδειγμα, πώς η ζέστη επηρεάζει τη διάθεση; Μήπως τους κάνει πιο επιθετικούς ή ακόμα πιο βίαιους; Μήπως η βροχή κάνει τους ανθρώπους θλιβερούς; Μήπως οι χαμηλές θερμοκρασίες τους κάνουν περισσότερο να θέλουν να μπουν σε “χειμερία νάρκη” και να απομονωθούν από τους άλλους;

Ας επανεξετάσουμε το πώς ο καιρός επηρεάζει τη διάθεση και επιδρά στις ζωές μας. Μέσα από μία ευρύτερη έρευνα που έγινε τα προηγούμενα χρόνια, διεπιστώθηκε ότι οι καιρικές συνθήκες, έχουν επίδραση στη ζωή μας και με διαφορετικούς τρόπους.

Ωστόσο, μία από τις διαπιστώσεις που χρειάζεται να τονιστεί από όλη την έρευνα που έγινε, είναι ότι η επίδραση του καιρού στη διάθεσή των ανθρώπων, μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη, όσο εκείνοι μερικές φορές πιστεύουν ότι είναι. 

Ένα μεγάλο μέρος της έρευνας σε αυτόν τον τομέα έχει βρεθεί να έχει μεταβλητά, μερικές φορές, αντικρουόμενα αποτελέσματα. Έτσι, δεν θα πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους μερικά γεγονότα ως δεδομένα και γραμμικά.

Μετά τα παραπάνω, ακολουθούν διαφορετικές παρουσιάσεις μέσα από ποικίλες έρευνες , οι οποίες δείχνουν πώς ο καιρός έχει επιπτώσεις στη διάθεσή μας:

Οι υψηλότερες θερμοκρασίες μπορούν να βοηθήσουν ένα καταθλιπτικό άτομο
Ο Denissen και οι συνεργάτες του (2008), διαπίστωσαν ότι η καθημερινή επιρροή του καιρού έχει περισσότερες επιπτώσεις στην αρνητική διάθεση ενός ατόμου, αντί να συμβάλει θετικά στη διάθεση του. 

Οι υψηλότερες θερμοκρασίες “ανεβάζουν” τη χαμηλή διάθεση ενός ατόμου ενώ φαινόμενα όπως ο άνεμος ή χαμηλή ηλιοφάνεια, συνέβαλαν ώστε ένα στεναχωρημένο άτομο, να αισθάνεται ακόμη πιο λυπημένα.

Η εποχιακή συναισθηματική διαταραχή είναι αληθινή
Η εποχιακή συναισθηματική διαταραχή (seasonal affective disorder), είναι ένα πραγματικό είδος καταθλιπτικής διαταραχής (τεχνικά αναφέρεται ως καταθλιπτική διαταραχή με εποχιακό μοτίβο), όπου το μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο ενός ατόμου είναι συνδεδεμένο με μια συγκεκριμένη εποχή. 

Ενώ συνήθως σκεφτόμαστε ότι η εποχιακή καταθλιπτική διαταραχή επηρεάζει μόνο τους ανθρώπους το φθινόπωρο ή τον χειμώνα, μια μειοψηφία ανθρώπων βιώνουν πολύ έντονα τη συγκεκριμένη διαταραχή κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες.

Οι υψηλές θερμοκρασίες (και οι ακραίες βροχοπτώσεις) κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν χειρότερα.
Ο Hsiang και συνεργάτες του (2013) βρήκαν μια σύνδεση μεταξύ της ανθρώπινης επιθετικότητας και των υψηλότερων θερμοκρασιών. 

Καθώς οι θερμοκρασίες αυξήθηκαν, οι ερευνητές σημείωσαν ότι οι συγκρούσεις διακομματικών ομάδων είχαν επίσης την τάση να αυξάνονται κατά 14% (σημαντική αύξηση). Οι επιστήμονες, επίσης, βρήκαν ότι η διαπροσωπική βία αυξήθηκε κατά 4%.

Τα ευρήματα αυτά αποδείχθηκαν ότι ισχύουν όχι μόνο για τις υψηλότερες θερμοκρασίες, αλλά και για τη βροχή. Όσο πιο πολύ έβρεχε (ειδικά σε περιοχές όπου οι υψηλές βροχοπτώσεις δεν είναι αναμενόμενες), τόσο πιο επιθετικοί έδειχναν να γίνονται οι άνθρωποι. 

Ωστόσο, η έρευνα αυτή μπορούσε να αποδείξει μόνο μια συσχέτιση μεταξύ των δύο. Δεν είναι καθόλου σαφές ότι οι καιρικές συνθήκες προκαλούν αυτές τις αντιδράσεις.

Άλλες έρευνες όμως, έχουν επιβεβαιώσει αυτή τη διαπίστωση. Για παράδειγμα, η ερευνήτρια Μαίρη Κόνολυ (2013), διαπίστωσε ότι οι γυναίκες που ερωτήθηκαν σε ημέρες “με περισσότερες βροχοπτώσεις και υψηλότερες θερμοκρασίες” [ανέφεραν] στατιστικά και ουσιαστικά μειωμένα... 

επίπεδα ικανοποίησης από τη ζωή, συγχρονισμένα με τα επηρεαζόμενα αποτελέσματα. Τις ημέρες με χαμηλότερες θερμοκρασίες και χωρίς βροχή, τα ίδια υποκείμενα ανέφεραν υψηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή.

Οι αυτοκτονίες παρουσιάζουν αύξηση κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού
Ενώ η άνοιξη μπορεί να είναι η εποχή της ελπίδας για τους πολλούς, είναι η εποχή της απελπισίας για όσους έχουν κατάθλιψη. Ίσως παρασυρμένοι από την αύξηση του φωτός της ημέρας και τις υψηλότερες θερμοκρασίες, οι ερευνητές (Koskinen et al., 2002) διαπίστωσαν ότι οι εργαζόμενοι... 

σε εξωτερικούς χώρους ήταν πολύ πιο πιθανό να αυτοκτονήσουν τους ανοιξιάτικους μήνες από ό,τι κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών. Σε εργαζόμενους που μελετήθηκαν, οι οποίοι εργάζονταν σε εσωτερικούς χώρους, οι αυτοκτονίες κορυφώθηκαν το καλοκαίρι.

Μια περιεκτική μετα-ανάλυση που πραγματοποιήθηκε το 2012 (Christodoulou et al .) για την εποχικότητα της αυτοκτονίας, βρήκε μια καθολική αλήθεια : “Μελέτες τόσο από τo βόρειo όσο και από το νότιο ημισφαίριο, αναφέρουν ένα εποχικό πρότυπο για τις αυτοκτονίες. 

Έτσι, φαίνεται ότι η εποχικότητα συνδέεται με την αύξηση των αυτοκτονιών την άνοιξη και νωρίς το καλοκαίρι και μια ανάλογη μείωση παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα. 

Αυτό το φαινόμενο είναι μια σταθερή, αν όχι μια καθολική συμπεριφορά που επηρεάζει τόσο το βόρειο όσο και το νότιο ημισφαίριο”.

Μια σουηδική μελέτη (Makris et al, 2013), που εξέτασε όλες τις αυτοκτονίες στη χώρα από το 1992 ως το 2003, βρήκε μια παρόμοια εποχιακή κορύφωση για τις αυτοκτονίες την άνοιξη και το καλοκαίρι και ιδιαίτερα σε εκείνο τον πληθυσμό που λάμβανε θεραπεία με αντικαταθλιπτικά.

Ο καιρός δεν χρειάζεται να επηρεάζει τη διάθεσή
Η Κόνολυ (2008) διαπίστωσε ότι οι άνδρες, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες ανταποκρίθηκαν αλλάζοντας απλώς τα σχέδιά τους. Βρέχει; Ας μείνουμε μέσα αντί να πάμε για έναν περίπατο. Η ημέρα είναι απροσδόκητα ζεστή; Ας επωφεληθούμε από αυτήν, πηγαίνοντας στην παραλία! 

Οι γυναίκες, από την άλλη πλευρά, δεν φαίνεται τόσο πιθανό να τροποποιήσουν τις δραστηριότητές τους, οπότε μην αλλάζοντας συμπεριφορά, επηρεαζόταν περισσότερο η διάθεσή τους από τις καιρικές συνθήκες.

Ο καιρός φαίνεται να έχει μια πραγματική και μετρήσιμη επίδραση στη διάθεση πολλών ανθρώπων, αλλά εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. 

Ένα στοιχείο που αναδείχθηκε στις περισσότερες έρευνες ήταν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, όσοι ζουν σε γεωγραφικές περιοχές που βιώνουν μεγάλες περιόδους ασυνήθιστων καιρικών συνθηκών, επηρεάζονται και περισσότερο από τις καιρικές συνθήκες.




Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2022

Tο κβαντικό θαύμα: Οραματίσου αυτό που θέλεις να είσαι και θα γίνεις…!!!!

Δεν πρόκειται για μία ακόμη ατάκα του Πάολο Κοέλο, αλλά για το συμπέρασμα μιας νέας θεωρίας η οποία βασίζεται σε κανόνες της φυσικής. Ας δούμε, λοιπόν, πώς συνδυάζεται η θετική ψυχολογία με… τα υποατομικά σωματίδια.

Στη διάσημη ταινία Mέρα της Μαρμότας ο Μπιλ Μάρεϊ βρέθηκε παγιδευμένος σε μια μηχανή του χρόνου. Ήταν αναγκασμένος να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά μέχρι να καταλάβει τι πάει στραβά. Σας θυμίζει άραγε κάτι όλο αυτό; 

Κάθε μέρα ξυπνάμε την ίδια ώρα, τρώμε το ίδιο πρωινό, κάνουμε την ίδια διαδρομή για να φτάσουμε στη δουλειά μας, συναντάμε τα ίδια πρόσωπα, πηγαίνουμε στα ίδια μέρη, ασχολούμαστε με τα ίδια πράγματα, ξανά και ξανά και ξανά.

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο ζωής και συναισθημάτων.

Πόσες φορές δεν έχετε περιγράψει τον εαυτό σας με απόλυτο τρόπο, χρησιμοποιώντας δηλαδή συγκεκριμένες φράσεις; Είμαι αγχώδης, ανασφαλής, ανυπόμονη θα μπορούσε να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. 

Όταν κάνουμε συνέχεια τις ίδιες σκέψεις και έχουμε τα ίδια συναισθήματα, ορίζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με αυτά. Πώς περιμένουμε, λοιπόν, να ορίσουμε το μέλλον μας, εάν καθημερινά ζούμε στο παρελθόν; 

Όπως εξηγεί στο βιβλίο του Σπάσε τη Συνήθεια να Είσαι ο Εαυτός Σου (εκδ. Link Media) ο διάσημος συγγραφέας, ερευνητής και χειροπράκτης Τζο Ντισπένζα, απαραίτητο στοιχείο για να δούμε τη ζωή μας να αλλάζει είναι... 

να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύουμε για τη φύση της πραγματικότητας επαναπρογραμματίζοντας τον εγκέφαλό μας. Για να καταλάβουμε πώς θα γίνει αυτό, πρέπει να γνωρίσουμε πρώτα τον… κβαντικό εαυτό μας!

Εγώ και τα κβάντα

«Οι πρώτοι φυσικοί χώριζαν τον κόσμο σε ύλη και νου, ενώ οι πιο σύγχρονοι σε ύλη και ενέργεια» εξηγεί στο βιβλίο του ο δρ Τζο Ντισπένζα και προσθέτει: «Πίστευαν δηλαδή ότι κάθε μέλος των δυαδικών αυτών μοντέλων είναι ξεχωριστό από το άλλο, κάτι που δεν ισχύει! 

Παρ’ όλα αυτά η δυαδικότητα νου και ύλης αποτέλεσε τη βάση στην οποία στηρίχτηκε η αρχική κοσμοθεωρία του ανθρώπου, σύμφωνα με την οποία η πραγματικότητα είναι στην ουσία προκαθορισμένη και ο άνθρωπος δεν μπορεί να την αλλάξει με τις πράξεις του, πόσο μάλλον με τις σκέψεις του».

Τα έργα επιστημόνων-φιλοσόφων, όπως ο Ρενέ Ντεκάρτ στην αρχή και ο Ισαάκ Νεύτων στη συνέχεια, εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η πραγματικότητα λειτουργεί βάσει των αρχών της μηχανικής, παγιώνοντας, κατά το συγγραφέα, την αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάσει ελάχιστα την έκβαση των πραγμάτων. 

Περίπου 200 χρόνια αργότερα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατύπωσε την περίφημη θεωρία της σχετικότητας (Ε=mc2) με την οποία απέδειξε ότι η ύλη μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και το αντίστροφο, υπονομεύοντας τα θεμέλια των θεωριών του Ντεκάρτ και του Νεύτωνα και ανοίγοντας το δρόμο για περισσότερες έρευνες. 

«Γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι το δυαδικό καρτεσιανό και νευτώνειο μοντέλο ήταν ελλιπές ως προς το πιο βασικό επίπεδο: το υποατομικό (αναφέρεται στα σωματίδια, ηλεκτρόνια, πρωτόνια, νετρόνια και λοιπά που απαρτίζουν τα άτομα, τα οποία αποτελούν τα δομικά στοιχεία όλων των φυσικών σωμάτων).

Τα θεμελιώδη συστατικά του λεγόμενου φυσικού κόσμου είναι τα κύματα (ενέργεια) και τα σωματίδια (ύλη), ανάλογα πάντα με τη νοητική επίδραση που ασκεί ο παρατηρητής. 

Για την κατανόηση της λειτουργίας του κόσμου χρειάστηκε να εξετάσουμε τα μικρότερα συστατικά του» αναφέρεται στο βιβλίο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία γεννήθηκε η επιστήμη της κβαντικής φυσικής.

Στο κβαντικό μοντέλο τα άτομα αποτελούνται κατά 99,99999% από ενέργεια. Το υπόλοιπο, απειροελάχιστο 0,00001% είναι ύλη. Όπως εξηγεί ο συγγραφέας, οι κβαντικοί φυσικοί ανακάλυψαν ότι ο παρατηρητής μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά των σωματιδίων και της ύλης. 

Εν ολίγοις δεν είμαστε απλοί παρατηρητές του υλικού κόσμου, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να τον επηρεάσουμε. 

«Με άλλα λόγια, εάν μπορούμε να φανταστούμε ένα μελλοντικό γεγονός της ζωής μας το οποίο βασίζεται στις προσωπικές επιθυμίες μας, τότε η πραγματικότητα αυτή υπάρχει ήδη ως πιθανότητα στο κβαντικό πεδίο» επισημαίνει ο ίδιος.

Υπάρχει, δηλαδή, η ζωή που ονειρευόμαστε και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να την παρατηρήσουμε. Για να εισέλθουμε όμως στο πεδίο αυτό - που υπάρχει πέρα από το χώρο και το χρόνο - χρειάζεται να αποκτήσουμε παρόμοια υπόσταση με εκείνο. 

Θα πρέπει, λοιπόν, αρχικά να κυριαρχήσουμε σε ό,τι ο συγγραφέας αποκαλεί «μεγάλη τριάδα»: το περιβάλλον, το σώμα, το χρόνο.

Στο δρόμο προς μια νέα υπόσταση

Το πρώτο εμπόδιο στην επαφή μας με το κβαντικό πεδίο είναι το περιβάλλον μας. Η ζωή μας είναι μια ρουτίνα. Αυτό που κάνουμε κάθε μέρα είναι να αναπαράγουμε εικόνες του παρελθόντος. «Εάν επομένως το περιβάλλον μας δεν αλλάζει και εμείς αντιδρούμε διαρκώς με τον ίδιο τρόπο, τότε, σύμφωνα με το κβαντικό μοντέλο για την πραγματικότητα, δεν παράγουμε ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα;» αναρωτιέται ο συγγραφέας.

Η αλλαγή ξεκινάει από το νου μας. Η θετική σκέψη όμως δεν αρκεί για να υπερνικήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα. Το μυαλό πρέπει να συμφωνεί με το σώμα, το οποίο είναι το δεύτερο εμπόδιο για την επαφή με τον κβαντικό εαυτό μας.

Όταν κάνουμε μια ευχάριστη ή δυσάρεστη σκέψη, ο εγκέφαλός μας παράγει χημικές ουσίες οι οποίες προκαλούν τα ανάλογα συναισθήματα και «όταν αρχίζουμε να νιώθουμε σύμφωνα με τις σκέψεις μας, ξεκινάμε να σκεφτόμαστε και με βάση τα συναισθήματά μας» γράφει ο δρ Ντισπένζα. 

«Αυτός ο συνεχώς ανατροφοδοτούμενος κύκλος ονομάζεται υπόσταση. Η υπόσταση δηλώνει ότι έχουμε εξοικειωθεί με ένα δεδομένο τρόπο σκέψης και με συγκεκριμένα συναισθήματα, τα οποία έχουν γίνει μέρος της ταυτότητάς μας» διευκρινίζει.

Για παράδειγμα, καθώς πηγαίνουμε στο γραφείο, θυμόμαστε μια έντονη διαφωνία που είχαμε με ένα συνάδελφό μας. Όταν κάνουμε αυτές τις σκέψεις, ο εγκέφαλός μας απελευθερώνει χημικές ουσίες που μας οδηγούν να αισθανόμαστε έτσι ακριβώς όπως σκεφτόμαστε. Πιθανόν να νευριάσουμε.

To σώμα μας τότε στέλνει πίσω στον εγκέφαλο το μήνυμα ότι είμαστε εκνευρισμένοι. Ο εγκέφαλός μας επηρεάζεται από αυτή την αλλαγή συναισθήματος και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο. «Υποσυνείδητα ενισχύουμε το ίδιο συναίσθημα κάνοντας σκέψεις θυμού και απογοήτευσης οι οποίες μας ωθούν να νιώθουμε περισσότερο θυμωμένοι και απογοητευμένοι. 

Το αποτέλεσμα είναι τα συναισθήματά μας να ελέγχουν τώρα τη σκέψη μας και το σώμα μας να καθοδηγεί το μυαλό» αναφέρει. Το σώμα μας έχει μάθει να αισθάνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο και δεν μας επιτρέπει να ατενίσουμε το μέλλον και να προχωρήσουμε στην αλλαγή.

Για να σπάσουμε επομένως τη συνήθεια να είμαστε ο εαυτός μας, πρέπει να προγραμματίσουμε το σώμα μας σε μια καινούρια νοητική υπόσταση. Η νευροεπιστήμη έχει αποδείξει ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη νοητική μας υπόσταση αρκεί να σκεφτούμε διαφορετικά. 

Μια σειρά από πειράματα που έχουν γίνει στη διάρκεια των χρόνων δείχνουν ότι μέσα από τη νοερή πρόβα, όπως ονομάζεται η φανταστική επανάληψη μιας πράξης (π.χ. το να παίζεις πιάνο ή ακόμα και να γυμνάζεις με το νου σου τα δάχτυλα ή τους μυς), μπορούμε να αρχίσουμε ...

να σκεφτόμαστε διαφορετικά, αλλά και να αλλάξουμε το σώμα μας χωρίς να κάνουμε κάτι σε αυτό. Κατά τη νοερή πρόβα τα κυκλώματα του εγκεφάλου έχουν τη δυνατότητα να αυτοοργανωθούν από την αρχή.

Οι σκέψεις μας μπορούν να γίνουν τόσο αληθινές και ο εγκέφαλός μας να αλλάξει σε τέτοιο βαθμό λες και το γεγονός έχει πραγματοποιηθεί. Η διαφορετική σκέψη, όμως, απαιτεί από εμάς να επανεξετάσουμε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι πρότινος.

Η επιγενετική επιστήμη

Για να αλλάξουμε, είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από τα όρια του γενετικού… μύθου. Έχει ήδη αποδειχτεί από τους επιστήμονες ότι το περιβάλλον, ενεργοποιώντας συγκεκριμένα γονίδια, είναι υπαίτιο για τις πιο πολλές ασθένειες. 

«Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι περισσότερες παθήσεις σε ποσοστό μικρότερο του 5% οφείλονται σε διαταραχή κάποιου μεμονωμένου γονιδίου, ενώ το 95% περίπου σχετίζεται με τον τρόπο ζωής, το χρόνιο άγχος και τους τοξικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες» εξηγεί ο δρ Ντισπένζα. 

Θα μπορούσαμε, άραγε, αλλάζοντας την εσωτερική μας υπόσταση, να υπερνικήσουμε το στρεσογόνο περιβάλλον αποτρέποντάς το από το να ενεργοποιήσει τα συγκεκριμένα γονίδια;

Η απάντηση για τον Τζο Ντισπένζα βρίσκεται στην επιστήμη της επιγενετικής, σύμφωνα με την οποία δεν είμαστε έρμαια του γενετικού μας κώδικα, αφού οι εξωτερικοί παράγοντες επηρεάζουν καθοριστικά τα γονίδιά μας. 

Όπως λέει, «αλλάζοντας τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές μας (παραδείγματος χάρη, επιλέγοντας έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής), στέλνουμε στα κύτταρά μας καινούρια σήματα, που έχουν αποτέλεσμα μια διαφορετική γονιδιακή έκφραση, χωρίς όμως αλλαγή του γενετικού σχεδίου. 

Ενώ, λοιπόν, ο κώδικας του DNA παραμένει ίδιος, τα κύτταρα λαμβάνοντας νέες πληροφορίες ενεργοποιούνται με διαφορετικό τρόπο». Δεν μένει παρά ένα τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο μας προς την αλλαγή.

Ο χρόνος είναι τώρα

Ζούμε μια ζωή τρέφοντας προσδοκίες για το μέλλον ή αναβιώνοντας πράγματα από το παρελθόν. Αυτό μας οδηγεί να ζούμε σε διαφορετικό χρόνο από τον παρόντα. Η τρίτη τροχοπέδη, λοιπόν, στην επαφή μας με την κβαντική πραγματικότητα είναι ο χρόνος. 

Πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα στον εαυτό μας να ζήσει ένα καινούριο μέλλον στο παρόν, έτσι ώστε να βιώσει την παρούσα στιγμή τα αισθήματα ευεξίας που ένα μεταγενέστερο γεγονός μπορεί να προκαλέσει. Δεν περιμένουμε το μέλλον. Το ζούμε τώρα.

Στο επίκεντρο αυτής της προσπάθειας βρίσκεται πάντα το μυαλό μας. Για να καταφέρουμε να σπάσουμε τη συνήθεια να είμαστε ο εαυτός μας, πρέπει να βρούμε μια κατάσταση στην οποία ο χρόνος, ο χώρος και το σώμα μας δεν θα μπορούν να μας επηρεάσουν. 

Υπάρχει, όμως, κάποιος τρόπος για να έρθουμε σε επαφή με το μυαλό μας αποφεύγοντας το περιβάλλον και το σώμα μας;

Ο συγγραφέας απαντά καταφατικά και προτείνει ως λύση το διαλογισμό. Η συγκεκριμένη μέθοδος μας δίνει τη δυνατότητα να αλλάξουμε το μυαλό μας, το σώμα μας και την υπόστασή μας.

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, «με το διαλογισμό μπορούμε να εγκαταστήσουμε τον απαραίτητο νευρολογικό εξοπλισμό για μια αλλαγή». 

Μπορεί η συζήτηση περί κβαντικής πραγματικότητας να μοιάζει λίγο έξω από την πραγματικότητά μας, τα οφέλη του διαλογισμού όμως έχουν αναγνωριστεί και πέρα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Όντως υπάρχει ένα είδος διαλογισμού που έχει στόχο να μας βοηθήσει να επικεντρωθούμε στο παρόν.

Mindfulness meditation

«Ενσυνειδητότητα σημαίνει να δίνεις προσοχή στις εμπειρίες του παρόντος και με ειλικρίνεια, περιέργεια και προθυμία να βρίσκεσαι εκεί, να μαθαίνεις να εστιάζεις στο τώρα, να μη χάνεσαι στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον» εξηγεί στο ELLE η Νταϊάνα Γουίνστον, διευθύντρια εκπαίδευσης στην ενσυνειδητότητα στο Κέντρο Ενσυνειδητότητας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας. 

«Όταν το μυαλό μας ταξιδεύει στο παρελθόν ή στο μέλλον, αυτό οδηγεί σε άγχος, κατάθλιψη και κάθε άλλου είδους ανησυχίες και προβληματισμούς» διευκρινίζει.

Η λύση μπορεί να είναι ο ενσυνείδητος διαλογισμός. Ανάμεσα στα οφέλη που προσφέρει είναι η βελτίωση της σωματικής και της ψυχικής υγείας, καθώς και των νοητικών μας λειτουργιών. Έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2011 από ομάδα του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης με επικεφαλής τη δρα Σάρα Λαζάρ έδειξε ότι 8 εβδομάδες ενσυνείδητου διαλογισμού...

μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές αλλαγές σε περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη μνήμη, την αυτεπίγνωση, την ενσυναίσθηση και το στρες. 

Σύμφωνα με την Νταϊάνα Γουίνστον, «χάρη σε αυτόν οι άνθρωποι είναι πιο χαλαροί και παρόντες στη ζωή τους και λιγότερο αντιδραστικοί».




Κείμενο: Τάνια Γεωργουπλή

Οι πεποιθήσεις μας έχουν τεράστια δύναμη…!!!!

«Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που λένε ότι είναι αληθινή.
Προφανώς, συνέβη κάπου στην Αφρική.

Έξι μεταλλωρύχοι εργάζονται σε μια πολύ βαθιά σήραγγα και βγάζουν ορυκτά από τα έγκατα της γης. Ξαφνικά, μια κατολίσθηση φράζει την έξοδο της σήραγγας και τους απομονώνει από τον έξω κόσμο.

Μόλις γίνεται αυτό, με μια γρήγορη ματιά, χωρίς να πουν λέξη, εκτιμούν την κατάσταση. Είναι όλοι τους πολύ έμπειροι και καταλαβαίνουν αμέσως πως το μεγάλο πρόβλημα θα είναι το οξυγόνο. Αν κάνουν ό,τι πρέπει, τους μένουν τρεις, το πολύ τρεισήμισι ώρες αέρα.

Ο κόσμος απέξω ξέρει πως είναι εκεί εγκλωβισμένοι, μια τέτοια κατολίσθηση όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να ανοίξουν τη σήραγγα από την αρχή για να κατέβουν να τους βρουν. Θα προφτάσουν πριν τους τελειώσει ο αέρας;

Οι έμπειροι μεταλλωρύχοι αποφασίζουν πως πρέπει να εξοικονομήσουν όσο γίνεται περισσότερο οξυγόνο.

Συμφωνούν να κάνουν την ελάχιστη δυνατή σωματική δαπάνη. Σβήνουν τις λάμπες που κρατούν και ξαπλώνουν στο πάτωμα χωρίς να μιλάνε.

Βουβοί λόγω της κατάστασης και ακίνητοι μέσα στο σκοτάδι, είναι δύσκολο να υπολογίσουν το πέρασμα του χρόνου. Συμπτωματικά, ένας μόνο έχει ρολόι. Σ’ αυτόν λοιπόν απευθύνονται όλες οι ερωτήσεις: Πόση ώρα πέρασε; Πόση απομένει; Και τώρα;

Ο χρόνος αρχίζει να μακραίνει, τα δύο λεπτά τους φαίνονται μία ώρα. Η απελπισία πριν από κάθε απάντηση κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ένταση που νιώθουν. 

Ο επικεφαλής των μεταλλωρύχων συνειδητοποιεί πως αν συνεχίσουν έτσι, η αγωνία θα τους κάνει να αναπνέουν πιο γρήγορα κι αυτό μπορεί να τους σκοτώσει.

Διατάζει, λοιπόν, εκείνον που έχει το ρολόι να ελέγχει, εκείνος μόνο, το πέρασμα της ώρας. Κανένας πλέον δεν θα κάνει ερωτήσεις, θα τους ενημερώνει εκείνος κάθε μισή ώρα.

Αυτός, εκτελώντας τη διαταγή, παρακολουθεί το ρολόι του. Και μόλις περνάει η πρώτη μισή ώρα, λέει «πέρασε μισή ώρα». Ένα μουρμουρητό ακούγεται… Η αγωνία τους πλανιέται στον αέρα.

Ο κάτοχος του ρολογιού καταλαβαίνει πως, όσο περνάει η ώρα, θα είναι όλο και πιο φοβερό να τους ανακοινώνει ότι πλησιάζει το τελευταίο λεπτό. 

Χωρίς να το συζητήσει με κανέναν, αποφασίζει πως δεν τους αξίζει να βασανίζονται μέχρι να πεθάνουν. Έτσι, την επόμενη φορά που τους ανακοινώνει τη μισή ώρα, έχουν στην πραγματικότητα περάσει 45 λεπτά.

Δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβουν τη διαφορά, κι έτσι δεν αμφιβάλλει κανείς.

Αφού βλέπει ότι πέτυχε το τέχνασμα, την τρίτη ενημέρωση την κάνει μία ώρα μετά. Τους λέει: «πέρασε άλλη μισή ώρα…» Και οι πέντε πείθονται ότι έχουν περάσει παγιδευμένοι, συνολικά, μιάμιση ώρα, και σκέφτονται μάλιστα πόσο μακρύς τους φαίνεται ο χρόνος.

Έτσι συνεχίζει αυτός με το ρολόι, κάθε μία ολόκληρη ώρα να τους ενημερώνει πως έχει περάσει μόνο μισή.

Στο μεταξύ, η ομάδα που επιχειρεί το έργο της διάσωσης ξέρει σε ποιον θάλαμο έχουν παγιδευτεί, και ξέρουν, επίσης, ότι θα είναι πολύ δύσκολο να φτάσουν εκεί πριν περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες.

Φτάνουν, τελικά, μετά από τεσσερισήμισι ώρες. Το πιθανότερο είναι να βρουν τους έξι μεταλλωρύχους νεκρούς.

Βρίσκουν ζωντανούς τους πέντε.

Ένας πέθανε από ασφυξία… Εκείνος που είχε το ρολόι.

Να τι δύναμη έχουν οι πεποιθήσεις στη ζωή μας.
Να τι μπορούν να μας κάνουν οι εξαρτήσεις μας.

Κάθε φορά που κατασκευάζουμε τη βεβαιότητα ότι κάτι ανεπανόρθωτα καταστρεπτικό θα μας συμβεί —κι ας μην ξέρουμε πώς (ή και ξέροντάς το)—, αυτό που στην ουσία κάνουμε είναι ότι προκαλούμε, πάμε γυρεύοντας, βοηθάμε και σίγουρα δεν κάνουμε το παραμικρό για να μη μας συμβεί στ’ αλήθεια κάτι (έστω και λίγο) από το κακό που είχαμε προβλέψει.

Παρεμπιπτόντως, (όπως στην ιστορία), ο μηχανισμός λειτουργεί και αντίστροφα:

Όταν νομίζουμε, ή μάλλον έχουμε την πεποίθηση, ότι με κάποιον τρόπο μπορούμε να πάμε μπροστά, οι πιθανότητες να προχωρήσουμε πολλαπλασιάζονται.

Είναι φανερό πως αν η ομάδα διάσωσης είχε κάνει 12 ώρες να φτάσει, δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν ότι θα έβρισκαν ζωντανούς τους μεταλλωρύχους.

Δεν λέω πως από μόνη της η θετική στάση είναι ικανή να αποτρέψει το μοιραίο ή να αποφύγει μια τραγωδία. Αυτό που λέω είναι ότι, οι πεποιθήσεις αυτο-υποτίμησης καθορίζουν χωρίς αμφιβολία τον τρόπο που ο καθένας μας αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.»




Aπόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου “Ο δρόμος των δακρύων”, του Χόρχε Μπουκάι.

Μια ιστορία για όσους σου είπαν «δεν μπορείς», ενώ μπορούσες…!!!!

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο, τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.

Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;”

Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.

Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. 

Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. 

Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. 

Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.

Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.

Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.

Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…

Όλοι είμαστε λίγο – πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. 

Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε. Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. 

Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπόρεσα και ποτέ δε θα μπορέσω.”

Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.

Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…




Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας» του Χόρχε Μπουκάι, εκδ. Opera

Μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από τους άλλους…!!!!

Πες μου, τι είναι αυτό που περιμένεις από τους άλλους;

Να δείξουν κατανόηση στα ζόρια σου;

Έχουν τα δικά τους.

Να μπουν στη θέση σου;

Τα δικά τους παπούτσια ήδη τους πληγώνουν, δύσκολο να φορέσουν τα δικά σου.

Να συμπαρασταθούν στην ψυχή σου;

Πολεμούν τους δικούς τους δαίμονες, όπως κι εσύ θες να καθησυχάσεις τους δικούς σου.

Μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από τους άλλους.

Αυτές οι προσδοκίες σου είναι που σε απογοητεύουν.

Γιατί αν το σκεφτείς λογικά, μια χούφτα άνθρωποι είναι δίπλα σου.

Κι αυτό που σε συνδέει μ’ αυτήν τη χούφτα ανθρώπων, δεν είναι κοινωνική/ επαγγελματική/σεξουαλική συναναστροφή. Δεν έχει καμιά σχέση με τα like και τις φιλοφρονήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι σχέση εμπιστοσύνης, αγάπης και σεβασμού.

Είναι σχέση που νίκησε τον χρόνο και κέρδισε μια θέση στην καρδιά σου.

Είναι μια σχέση που άντεξε στους κραδασμούς και ξέρει τι θα πει «ευχαριστώ» και «συγγνώμη».

Είναι μια σχέση που σε κοιτάζει κατάματα, όχι για να παραμυθιάσει τις αμφιβολίες σου, αλλά για να ακουμπήσει μέσα στο βλέμμα σου τη δική της αλήθεια.

Εθιστήκαμε εμείς οι άνθρωποi στα λόγια χωρίς αντίκρισμα, εθιστήκαμε στο παιχνίδι της υπερβολής.

Ένα παιχνίδι σημείο των καιρών.

Συμβιβαστήκαμε με τους εύκολους όρους χρήσης του.

Ενθουσιαστήκαμε με την ψευδαίσθηση της σημαντικότητάς μας.

Ξεγελαστήκαμε πιστεύοντας στην αδυναμία του αντιπάλου να (μας) αντισταθεί.

Κι έτσι καταλήξαμε να ονομάζουμε φιλία το κοινωνικό αλισβερίσι, έρωτα το σεξουαλικό νταλαβέρι και αλήθεια κάθε ψέμα πασπαλισμένο με φρουφρού κι αρώματα.

Όλα αυτά δημιουργούν μια επικίνδυνη αίσθηση αυξημένων προσδοκιών, οι οποίες σκορπίζονται σαν τραπουλόχαρτα στους πέντε ανέμους, γιατί δεν έχουν ρίζα να ριζώσουν και χώμα για να πατήσουν αποφασιστικά και στέρεα πάνω του.

Προσδοκίες που στηρίζονται πάνω σε χρησιμοθηρικά ένστικτα, σε σχέδια δράσης και στοχευμένες πράξεις, δε διασφαλίζουν τη συναισθηματική ασφάλεια που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.

Γίνονται καπνός, όταν οι ανάγκες αλλάξουν, όταν τα σχέδια αποτύχουν, ή όταν αποκαλυφθεί πως ήταν άνθρακας ο θησαυρός.

Να νιώθεις μόνο τυχερός γι’ αυτήν τη χούφτα ανθρώπων που ξεροσταλιάζει στο πλευρό σου. 

Γι’ αυτούς που δε χρειάζεται να απολογηθείς για τα λάθη σου, που σου σκουπίζουν απαλά αίμα από τις πληγές σου, που δε μετράνε νίκες, αλλά χρόνια στο πλευρό σου σε κάθε μάχη σου, σε κάθε ήττα της ζωής που σε γονάτισε.

Αυτούς να εμπιστεύεσαι. Γιατί αυτή η χούφτα ανθρώπων σου έμαθε τι θα πει εμπιστοσύνη.




Γεωργία Ανδριώτου

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022

Ο πραγματικός λόγος που σε χαιρετούν οι αεροσυνοδοί όταν μπαίνεις στο αεροπλάνο…!!!!

Σίγουρα το έχεις παρατηρήσει. Όταν ταξιδεύεις στο αεροπλάνο, ανεβαίνεις τις σκάλες για να μπεις, στην πόρτα σε περιμένουν αεροσυνοδοί που σου χαμογελούν και σε καλωσορίζουν. 

Ναι φαινομενικά το κάνουν για λόγους ευγένειας και είναι πολιτική κάθε εταιρείας αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο λόγος είναι πιο σημαντικός.

Το κάνουν για να σε τσεκάρουν. Ένα άτυπο face control ώστε να καταλάβουμε τι καπνό φουμάρεις. Αν είσαι επικίνδυνος ή απλώς χρειάζεσαι βοήθεια. 

Σε περίπτωση που είσαι μεθυσμένος σε βάζουν σε λίστα με τους πιο «επικίνδυνους», ενώ αν δείχνεις ότι φοβάσαι τότε κοιτάζουν να σε προσέξουν.

Προσέχουν τι αντικείμενα κουβαλάς στα χέρια σου, αν φοβάσαι πολύ, αν έχεις κάποιο βιβλίο, κάποιο φυλαχτό και γενικότερα την παρουσία σου.

Πλέον γνωρίζεις ότι δεν είναι εκεί μόνο για να σε καλωσορίσουν αλλά πίσω από το χαμόγελό τους κρύβεται και κάτι άλλο, πιο σημαντικό.




BUZZ© RatPack.gr
RatPack.gr

Τρίτη 30 Αυγούστου 2022

Γυαλιά ηλίου: Ανατρέπονται όλα όσα ξέραμε μέχρι τώρα…!!!!

Γυαλιά ηλίου: Ανατρέπονται όλα όσα ξέραμε μέχρι τώρα.. Τα γυαλιά ηλίου μας έχουν πείσει ότι είναι κάτι άκρως απαραίτητο όσον αφορά την υγεία μας και ειδικά τα μάτια μας για την αντιμετώπιση της φωτεινότητας του ήλιου.. Σε αυτό το άρθρο θα δούμε γιατί αυτό δεν είναι αληθινό..

Θα δούμε γιατί αυτό δεν ισχύει.. Η φύση μας έχει προικίσει με όλες τις δυνατότητες ώστε να ανταποκρινόμαστε και να μπορούμε να διαβιώνουμε σε αυτό το περιβάλλον.. 

Και ένα μεγάλο όπλο μας είναι τα μάτια μας.. Η δουλειά τους δεν είναι μόνο για να μας βοηθούν να βλέπουμε.. Κάνουν και κάτι άλλο πάρα πολύ σπουδαίο τα μάτια μας..

Σκεφτείτε τα ως ΑΝΙΧΝΕΥΤΈΣ οι οποίοι ανιχνεύουν το περιβάλλον και ειδικά τη φωτεινότητα του ήλιου και στέλνουν αυτές τις πληροφορίες στον εγκέφαλο, ούτως ώστε ανάλογα με τη φωτεινότητα που υπάρχει στο περιβάλλον μας να παραχθεί η κατάλληλη ποσότητα μελανίνης και έτσι να προστατευτούμε..

Τι γίνεται τώρα με τα γυαλιά ηλίου;; Στερούν από τα μάτια μας αυτή τη δυνατότητα γιατί αλλοιώνουν τη φωτεινότητα του ήλιου και έτσι δεν μπορεί να πάει η σωστή πληροφορία στον εγκέφαλο.. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να παραχθεί η σωστή ποσότητα μελανίνης..

Μην παράγοντας λοιπόν ο οργανισμός μας την μελανίνη που χρειαζόμαστε, καταστρέφετε το δέρμα μας και αντιμετωπίζουμε πολλά και σοβαρά προβλήματα.. Είναι άκρως απαραίτητο να μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτό ακριβώς..

Αν λοιπόν εξαιρέσουμε κάποιες ειδικές περιπτώσεις όπως η οδήγηση στην οποία θα πρέπει να έχουμε πάρα πολύ καλή ορατότητα και καμία παρεμβολή, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν θα πρέπει να φοράμε γυαλιά ηλίου..

Καταλαβαίνουμε ότι αυτό που λέμε είναι εναντίον του κέρδους για κάποιες επιχειρήσεις αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το πούμε.. 

Μάλιστα τα γυαλιά ηλίου εκτός από το πρόβλημα που αναφέραμε δημιουργούν και άλλα προβλήματα, όπως όρασης… Και αναγκαζόμαστε να πάμε στον οφθαλμίατρο και μετά πάλι πίσω στα καταστήματα οπτικών.. 

Καταλαβαίνετε λοιπόν πως έτσι δημιουργείτε ένας φαύλος κύκλος που και μας καταστρέφει την υγεία , αλλά μας καταστρέφει και την τσέπη..

Και ένα τιπ για τις γυναίκες που δεν μαυρίζουν… Σκεφτείτε τι είπαμε σε αυτό το άρθρο και μην φοράτε γυαλιά κατά την διάρκεια της ηλιοθεραπείας. 

Θα δείτε εντυπωσιακά αποτελέσματα στο μαύρισμα γιατί είπαμε ότι ο εγκέφαλος θα παράγει την σωστή μελανίνη και όχι την περιορισμένη την οποία τα μάτια πίσω από τα γυαλιά ηλίου του λένε να παράξει..




Το “σε αγαπώ”, δεν περιλαμβάνει “μου ανήκεις”…!!!!

Προέρχεσαι από τη γυναίκα και μόνο και μόνο γι’αυτό, πρέπει να την σέβεσαι. Όχι να σέβεσαι τη μάνα σου μόνο, αλλά όλες τις γυναίκες που θα έρθουν στο δρόμο σου.

Το ότι είσαι πιο δυνατός, δεν σε κάνει πιο ανώτερο όν. Χρησιμοποίησε τη δύναμή σου για να την προστατέψεις και όχι για να την απειλείς ή να την χτυπάς. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα και αμέσως κατατάσσεσαι στην κατηγορία των ζώων.

(Και υποβιβάζω τα ζώα κιόλας)

Η γυναίκα – όπως και ο άντρας – έχει την επιλογή να φύγει από μία σχέση όταν δεν περνάει καλά. Δεν θα απολογηθεί και δεν μας νοιάζει ο λόγος. Για να θέλει να φύγει, πάει να πει ότι δεν κατάφερες να της δώσεις αυτά που θέλει ή τελοσπάντων, έχει τους λόγους της.

Δεν είναι στη φυλακή. Δεν είσαι δεσμοφύλακας. Δεν την έχει καταδικάσει κάποιο δικαστήριο να είναι μαζί σου για πάντα. Κάνε λοιπόν στην άκρη και άστην να πάει όπου θέλει.

Δεν είναι ιδιοκτησία σου!

Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να μπορεί να αποφασίζει για την ζωή του, χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του. Άντρας ή γυναίκα.

Όταν πλησιάζεις μια γυναίκα, να είσαι κόσμιος. Να μην είσαι σαλιάρης και επιδειξίας. Μην είσαι επίμονος, υπερόπτης και φορτικός.

Να είσαι κύριος και να εμπνέεις ασφάλεια. Να είσαι ευγενικός και να αποφύγεις να την φέρεις σε δύσκολη θέση.

Μπορεί να μην της αρέσεις. Δεν είναι υποχρεωμένη να της αρέσεις. Προχωράς το δρόμο σου και αυτή τον δικό της.

Ναι οκ, είσαι φοβερός άντρας και πολύς της πέφτεις, όμως δεν της έκανες κλικ. Τι να κάνουμε τώρα; Να την αρχίσουμε στα χαστούκια για να της αρέσεις;

Τη γυναίκα δεν την επιλέγουμε για οικιακή βοηθό. Δεν την έχουμε για να μας καθαρίζει, να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει κτλ. Την επιλέγουμε ως ισάξια οντότητα με μας και μοιραζόμαστε – με συζήτηση και λογική – τις ανάγκες μίας συμβίωσης.

Ναι, τα καταφέρνει καλύτερα σε αυτά, όμως δεν την επιλέγουμε ΜΟΝΟ για αυτά και για να βολέψουμε τον κώλο μας. Οι δουλειές του σπιτιού, λογίζονται ίδιες με τις δουλειές εκτός σπιτιού και παρόλο που δεν αμοίβονται, έχουν την ίδια βαρύτητα. Να μην πω για τις ανάγκες των παιδιών!

Οπότε φράσεις του τύπου, “σε ταΐζω”, “τίποτα δεν κάνεις”, “εγώ σκοτώνομαι και εσύ πίνεις καφέ” και άλλες τέτοιες αηδίες, καλό θα ήταν να λείπουν. Εάν δεν σας αρέσει, αλλάξτε ρόλους.

Η χορτάτη γυναίκα που σε αγαπάει, δεν θα διαννοηθεί ποτέ να σε απατήσει. Αυτό είναι νόμος. Σταμάτα λοιπόν τις ζήλειες και άστην να αναπνέει ελεύθερα.

Το “σε αγαπώ”, δεν περιλαμβάνει “μου ανήκεις”. Δεν περιλαμβάνει, κάνω ότι γουστάρω, αλλά συγχώρεσε με διότι “σε αγαπώ”. Δεν έχει, σε βρίζω σήμερα πατόκορφα, αλλά “σε αγαπώ”, απλά ήμουν πιεσμένος.

Σεβασμός γαμώ το μου.

Έλεος, είμαστε άνθρωποι.

Δώσε στη γυναίκα 10 συναισθήματα και θα σου επιστρέψει 20 – 30 πίσω. Δώσε αγάπη και θα επιστρέψει λατρεία. Μίλα της όμορφα και θα το θυμάται. Σεβάσου την και θα σε εκτιμήσει.

Άκουσε την. Νιώσε την. Ταξίδεψε μαζί της.

Θα είναι το ομορφότερο σου ταξίδι.




Μάνος Σαμοθρακής – Τριστάνος 

Εκτίμησε την μάνα σου πριν να είναι αργά…!!!!

Βλέπω στο δρόμο μανάδες με τα παιδιά τους, ηλικίες διάφορες, πότε μωρά σε καροτσάκια, ενίοτε πιτσιρίκια, άλλοτε έφηβοι και καμιά φορά βλέπω κι ενήλικους με τις μητέρες τους.

Μου αρέσει πολύ το θέαμα, δε σας κρύβω, κι έτσι τους ακολουθώ με το βλέμμα μου, τους παρατηρώ ώσπου να χαθούν απ’ το οπτικό μου πεδίο. 

Απολαμβάνω τις τρυφερές αγκαλιές που ανταλλάσσουν, τα παιχνίδια, τα χαμόγελα στα παιδικά πρόσωπα, αλλά και στα πρόσωπα των μαμάδων τους. 

Καμιά φορά συγκινούμαι, άλλες νοσταλγώ και θυμάμαι. Βλέπετε, δεν έχουμε όλοι τη μαμά μας να μας συντροφεύει σε κάθε μας βήμα.

Για κάποιους από μας η μαμά «έχει φύγει».

Αδυνατώ να σταθώ στο πόσο πολύ αλλάζει ξαφνικά η ζωή σου χάνοντας εκείνον τον άνθρωπο που σ’ αγαπάει άνευ όρων, κυρίως γιατί και μόνο η σκέψη πονάει. 

Αδυνατώ ακόμα και να περιγράψω πόσες πολλές απουσίες θα έχεις να αντιμετωπίσεις σαν χάσεις τη μητέρα σου κι αυτό γιατί κάθε φορά θα θες να μοιραστείς κάτι, θα θες να της δείξεις κάτι κι εκείνη απλά δε θα είναι εκεί. 

Όχι γιατί δεν ήθελε, όχι γιατί δεν μπόρεσε, αλλά μάλλον γιατί δεν πρόλαβε. Κι έτσι κυλά η ζωή σου. Με μια άδεια θέση σε κάθε γεγονός. Μεγάλο, μικρό δεν έχει σημασία γιατί όλα το ίδιο σε πληγώνουν. Κι αυτή είναι μια πληγή που την κουβαλάς και που πιστεύεις πως με τον χρόνο θα σταματήσει να πονάει τόσο.

Αν παύει να πονάει, δεν ξέρω να σας πω. Ξέρω να σας πω, όμως, πως σε αλλάζει. Πως σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς. Σε ευαισθητοποιεί πάρα πολύ σε θέματα που έχουν να κάνουν με την οικογένεια, με τα παιδιά, με τη μητρότητα. 

Σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πως κανείς, ποτέ δεν είναι δεδομένος. Στην αρχή, αλλάζει κι ο κόσμος γύρω σου. Τον βλέπεις πιο σκληρό, έτοιμο να σε κατασπαράξει, αλλά με το χρόνο καταλαβαίνεις πως πάντα έτσι σκληρός ήταν, απλά εσύ δεν ήσουν τόσο «εύθραυστος».

Σ’ αυτά που σε πονούν στον κόσμο θα μπουν, άθελά τους, τα παιδιά που φωνάζουν δημοσίως στη μητέρα τους ή της μιλούν άσχημα κι αυτό γιατί σκέφτεσαι ότι αυτή η μάνα πονάει, πληγώνεται και πως ίσως να ήταν έτσι και για τη δική σου, οπότε αυτομάτως γίνεσαι κουρέλι. 

Θα ακούσεις μια μάνα στο δρόμο να γλυκομιλάει στο σπλάχνο της και χωρίς να το καταλάβεις ίσως αρχίσεις να κλαις. Δεν ξέρεις πώς συγκινήθηκες τόσο και γιατί, ή ξέρεις και φοβάσαι να το παραδεχτείς. Πάντως, ό,τι συναντάς κάτι θυμίζει κι ό,τι βλέπεις κάτι σου ξυπνά.

Θα θες να πας εκεί και να αγκαλιάσεις αυτήν την άγνωστη μητέρα και να της πεις πως δε φταίει εκείνη, να της πεις πως είναι η αλαζονεία της νιότης που κάνει τα παιδιά όλου του κόσμου εριστικά κι απόλυτα. 

Θες να της εξηγήσεις πως αν όλα τα παιδιά κατανοούσαν πόσο σημαντική είναι μια μάνα, πόσο μεγάλο το κενό που αφήνει φεύγοντας, τότε κανείς δε θα άφηνε να χαθεί λεπτό μέσα σε έριδες, παρεξηγήσεις κι ασυμφωνίες. 

Δεν είναι πως εκτιμάς τον άνθρωπό σου όταν εκείνος φύγει. Είναι που οι άνθρωποι βλέπουμε τους γονείς μας αειθαλείς, ενώ δεν είναι.

Ίσως φταίει που όταν αναρωτηθήκαμε αν οι γονείς μας θα πεθάνουν εκείνοι μας απάντησαν αρνητικά για να μας καθησυχάσουν. Ίσως φταίει που στα παιδικά μας μάτια ήταν πάντα τόσο δυνατότεροι ή ικανότεροι από εμάς που δεν το χώρεσε ο νους μας πως μπορεί να πάθουν κάτι. 

Η αλήθεια, όμως, είναι πως γενικά οι ζωές μας είναι απίστευτα εύθραυστες και μικρές για να χάνουμε χρόνο σε τσακωμούς. Κι η μάνα είναι πολύ σημαντική για να την κακοκαρδίζεις.

Φυσικά, δε γίνεται να συμφωνείτε και σε όλα, δεν αποφεύγονται όλες οι διαφωνίες, αλλά είναι στο χέρι σου πόσο θα κρατήσει αυτή η αψιμαχία και σε συμβουλεύω να είναι για λίγο. Ακόμα κι αν τη χαρείς μέχρι τα βαθιά της γεράματα, όταν φύγει, θα σου λείψει μέχρι κι η χειρότερή της συνήθεια και στο λέω εκ πείρας. 

Ακόμα κι αν λες πόσο σου τη σπάει η γκρίνια της, η σκούπα το πρωί της Κυριακής πάνω στο hangover σου, η εμμονή της με το τι κάνεις, πού πας, πού είσαι και πότε θα γυρίσεις, κατά βάθος ξέρεις πως δε θα ήθελες και κάτι άλλο. 

Όλα αυτά την κάνουν τη δική σου μαμά. Για όλα αυτά να την αγαπάς περισσότερο απ’ όσο νομίζεις πως μπορείς και να μην την έχεις δεδομένη.

Εκμεταλλεύσου το χρόνο. Απόλαυσε την παρέα της. Βγάλ’ τη μια βόλτα να πιείτε έναν καφέ, να κάνετε μερικά ψώνια. Σκέψου πως τώρα είναι η σειρά σου να της δώσεις πίσω όλα όσα έκανε εκείνη για σένα όσο ήσουν παιδί - και δεν ήταν λίγα.

Κάν’ την περήφανη, κάν’ την να γελάσει, ξεκούρασέ την όσο μπορείς και πες της πολλά «σ’ ευχαριστώ» κι άλλα τόσα «σ’ αγαπώ». Κανείς δεν είναι δεδομένος, να το θυμάσαι, και περισσότερο η μάνα μας. Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι




Ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις, αργά ή γρήγορα, θα το πληρώσεις και θα το πληρωθείς…!!!!

Η ζωή έχει ένα απίστευτο σύστημα να επιστρέφει συναισθήματα, συμπεριφορές και καταστάσεις. Κάποιος μπορεί να το πει κάρμα, άλλος ειμαρμένη και κάποιος άλλος θεία δίκη! 

Δεν ξέρω τι από όλα αυτά είναι και τι αντιπροσωπεύει τον καθένα, μα το ριζικό του κάθε ανθρώπου είναι ένα και δεν γλιτώνει από αυτό. Ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις… αργά ή γρήγορα… θα το πληρώσεις και θα το πληρωθείς.

Ό,τι κάνεις ή δεν κάνεις… αργά ή γρήγορα… θα το πληρώσεις και θα το πληρωθείς

Δεν μπορείς να εξαπατάς και να μην εξαπατηθείς

Δεν μπορείς να αγαπάς και να μην αγαπηθείς

Δεν μπορείς να λες ψέμματα και να μην σου πουν και εσένα

Δεν μπορείς να βοηθάς και να μην βοηθηθείς και εσύ.

δύο χέρια κάνουν ανταλλαγή ενέργειας δούναι και λαβείν δίνω και παίρνω ένωση σουρεάλ

Όλα φαίνονται να γίνονται βάση σχεδίου, αλλά δεν είναι έτσι. Και αν είναι, το σχέδιο το φτιάχνεις εσύ, με τις συμπεριφορές σου και τις σκέψεις σου. Με τις αντιδράσεις και τα θέλω σου.

Δημιουργείς το μοντέλο της ζωής σου και έπειτα αυτό, επιστρέφεται πίσω σε σένα μεταφρασμένο σε ανθρώπους που σε αγάπησαν, σε δουλειές που έχασες, σε δόξα που κέρδισες και σε φίλους που σε «άδειασαν».

Άγνωστοι ήρθαμε και άγνωστοι θα φύγουμε. Το μυστικό είναι να έχουμε πληγώσει όσους λιγότερους μπορούμε και να έχουμε βοηθήσει όσους περισσότερους γίνεται. Αν είναι εφικτό.

Αν είμαστε στο κατάλληλο επίπεδο να το κάνουμε. Αν όχι, δεν πειράζει. Ίσως κάποια άλλη φορά. Σε κάποια άλλη ζωή.




Ηλέκτρας Αστέρη

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022

Ό,τι δεν εκτιμάς, δεν το αξίζεις, φίλε μου…!!!!

Κι όμως, η ευκαιρία στην ζωή μας δεν έρχεται κάθε μέρα. Έρχεται μια φορά και αν δεν ξέρεις πως να τη διαχειριστείς θα χαθεί. Είναι μερικοί,που πραγματικά έχουν τον άνθρωπο θησαυρό μέσα στα χέρια τους και κάνουν τα πάντα για να τον χάσουν.

Μα τα απωθημένα θες, μα η δυσπιστία, μα ο χαρακτήρας, μα η μ@λακια, κάτι από όλα τέλος πάντων. Τους έρχεται η αγάπη και τη στιβουν από δω, την ποδοπατάνε από κει, πιστεύοντας ότι θα αντέξει. Δεν θα αντέξει, σας το εγγυώμαι.

Έχοντας έναν άνθρωπο δίπλα σου, που σε αγαπάει, που σε προσέχει, που σε φροντίζει αντί να τον έχεις φυλακτό στα χέρια σου και στη καρδιά σου, του φέρεσαι μ@λακισμένα. 

Θα κ@υλαντίζεις με άλλους, γιατί θες απλά να επιβεβαιώνεσαι. Θα είσαι μαζί του και θα κοιτάς σαν ξερολούκουμο κάθε γkόμενα ή γkόμενο που περνάει. 

Θα τον θυμάσαι οπότε έχεις εσύ την ανάγκη να νιώσεις επιθυμητός /ή και δε θα έχεις καμία εκτίμηση γι αυτά που σου προσφέρει απλόχερα μέσα από την καρδιά του.

Άσε για τα σε αγαπώ που λες, θαρρώ πως γελάς μέχρι κι εσύ με τον εαυτό σου. Βρε, αυτή η λέξη είναι ιερή είναι όμορφη. Μην την λέτε σαν καραμέλα, μην την λερωνετε. 

Τη στιγμή που δεν σέβεσαι τον εαυτό σου και τα κάνεις όλα αυτά, είναι αστείο να περιμένει το έτερο ήμισυ να σεβαστείς αυτό.

Κι έρχεται η στιγμή που ενώ κυνηγάς άνθρακες, χάνεις τον θησαυρό που είχες. Και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Λυπάμαι φίλη/φίλε μου, αλλά όσο και να το χτυπάς είναι αργά.

Άπαξ και χαθεί η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια χάθηκαν όλα. Όλα θέλουν δουλειά. Η αγάπη, τα όνειρα, η εκτίμηση, ο σεβασμός.

Τι περίμενες ακριβώς; Να συνεχίσει ο άνθρωπος που σε λάτρευε, να σε λατρεύει ακόμα; Όσο και να σε αγαπάει, θα ανοίξει την πόρτα και θα φύγει. Απλά και όμορφα. Όμως χωρίς επιστροφή. Κι εσύ συνέχισε να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Γιατί κακά τα ψέμματα, το κενό στο κορμί σου θα το καλύψεις, αλλά το κενό της ψυχής σου δεν θα καλυφθεί ποτέ.

Γιατί έχασες τον άνθρωπο, που σε έβαζε πιο πάνω και από τη ζωή του. Τον θεώρησες δεδομένο και έκανες τα πάντα για τα τον χάσεις, πιστεύοντας ότι πάντα θα είναι εκεί και πάντα θα συγχωρεί την καθε ηλιθιότητα που κάνεις στο όνομα της αγάπης.

Αλλά μάθε κι αυτό…Ακόμα και η αγάπη κουράζεται καμία φορά. Τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα και ο δεδομένος πάντα λατρεύεται μετά την αποχώρηση του. 

Και τότε είναι πολύ αργά. Δεν επιστρέφει πότε κι αν κάνει το λάθος κι επιστρέψει δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. 

Τον χαρακτήρα του θα τον έχεις φτιάξει εσύ πλέον, έργο δικό σου θα είναι. Γιατί οι μ@λακίες πληρώνονται, φίλε μου και ό,τι δεν το εκτιμάς, δεν το αξίζεις!

Και μην νομίζετε ότι με μια συγνώμη θα λυθούν όλα. Από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο, λέγαν οι παλαιοί και θα συμφωνήσω. 

Γι’ αυτό να σέβεστε τους ανθρώπους σας και όταν λείπουν, όχι μόνο όταν είναι μπροστά. Να τους εκτιμάτε όταν τους έχετε, να τους αγαπάτε και να τους το δείχνετε με πράξεις, όχι με λόγια.




Λία Ευαγγελίδου