Νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς από τη Ζωή; Ότι μπορείς να την αποφύγεις; Κάνεις λάθος φίλε μου, η ζωή θα σε βρει όπου κι αν βρίσκεσαι. Όποια μάσκα, όποιο προσωπείο κι αν φοράς, αυτή θα σε βρει και θα σε ξετρυπώσει… Κι αν έχεις προσπαθήσει να της κρυφτείς αρκετές φορές, θα έρθει να σε συναντήσει αμείλικτη.
Θα φορέσει κι εκείνη το δικό της προσωπείο, θα γίνει ο πιο αμείλικτος τιμωρός και θα σε αλυσοδέσει χειροπόδαρα. Θα είναι τόσο τρομερό το σφίξιμο της που θα νομίζεις ότι δεν αναπνέεις, ότι δεν ζεις…
Τι είναι αυτό άραγε που αποφεύγεις να δεις; Τι είναι εκείνο που φοβάσαι να δεις; Όσο αντιστέκεσαι τόσο θα κονταίνουν οι αναπνοές σου, θα μικραίνουν οι στιγμές σου…
Όσο θωρακίζεσαι, όσο υψώνεις τείχη γύρω από την καρδιά σου, όσο νομίζεις ότι έτσι προστατεύεσαι, τόσο πιο αδύναμος γίνεσαι απέναντι στη Ζωή. Περιφράζεις την καρδιά σου και παγώνεις τα συναισθήματα σου πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα νιώσεις ούτε πόνο, ούτε κακία, ούτε προδοσία, ούτε εγκατάλειψη…
Και πραγματικά δεν θα νιώσεις τίποτα από αυτά. Όπως δεν θα νιώσεις ούτε τρυφερότητα, ούτε αγάπη, ούτε έρωτα… Δεν θα μπορείς να παραδοθείς στην αγκαλιά, στο χάδι, στην απόλαυση… Θα εμπλέκεσαι σε δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις προσπαθώντας να νιώσεις κάτι έντονο.
Θα κατασκευάζεις συναισθήματα με το μυαλό σου… θα κατασκευάζεις αγάπες, έρωτες, απογοητεύσεις, προδοσίες… μόνο και μόνο για να μην αφεθείς να νιώσεις πραγματικά…
Κάποιος σου είπε κάποτε ότι έτσι θα ξεπερνάς τις δυσκολίες της Ζωής… «Πρέπει να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι σκληρός… να μην αισθάνεσαι τίποτα»… έτσι σου είπε…
Ίσως όλο αυτό στο έβαλε και σε χαρτί περιτυλίγματος πνευματικότητας και σου συμπλήρωσε : «Μην ταυτίζεσαι με κανέναν, με καμία κατάσταση, με κανένα συναίσθημα…» και σου έδειξε πώς να γίνεις «απόμακρος». Πώς να κρατάς τη ζωή μακριά από εσένα…
Τόσα ήξερε, τόσα είπε… θύμα του μυαλού του ήταν κι αυτός… θύμα των φόβων του… Λαθεμένες ερμηνείες πραγματικά σπουδαίων φράσεων τον οδήγησαν κι αυτόν έξω από τη ζωή, όπως οδήγησαν και εσένα…
Κι όσο εσύ παγώνεις την καρδιά σου, το συναίσθημά σου, μετατρέποντας τον εαυτό σου στον βασιλιά των πάγων τόσο μέσα σου σιγοκαίει ένα ηφαίστειο που βρίσκεται στο υποσυνείδητό σου…
Γεμάτο θυμό και οργή πυρακτώνει τη λάβα του και όσο κι αν το «ταπώνεις» εκείνο κρυφοκαίει και περιμένει την ευκαιρία να εκραγεί… «Δεν αντέχω άλλο» φωνάζει το σώμα σου αλλά εσύ, που να το ακούσεις.
Με τόση μεγάλη οχλοβοή μέσα στο κεφάλι σου πώς να ακούσεις τα ψιθυρίσματά του… και δυστυχώς για σένα εκεί μέσα στο κεφάλι σου μόνο εσύ δεν υπάρχεις… Υπάρχουν όλοι οι άλλοι… Ακούς τις φωνές τους και νομίζεις ότι είναι οι δικές σου φωνές… τα δικά σου θέλω…
Πόσο εύκολα σε ξεγελάνε τα «μασκαρεμένα πρέπει»… Με τι ευκολία ορίζουν τη ζωή σου… Άγεσαι και φέρεσαι ανήμπορος να αντιδράσεις, καθηλωμένος σε μια φυλακή που αντί για σιδερένια κάγκελα, έχει «σκέψεις ασφαλείας»…
Κι όσο περισσότερο κλείνεσαι τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από τη ζωή… Τόσο περισσότερο την αναγκάζεις να γίνει πιο σκληρή μαζί σου…
– Μήπως έχεις εθιστεί στην ασφάλεια και βουλιάζεις μέσα στη ρουτίνα της συνήθειας;
– Μήπως έχεις εξάρτηση από τα χρήματα ή από την διευθυντική καρέκλα του «ξεχωριστού» ανθρώπου;
– Μήπως φοβάσαι την ελευθερία;… κι ας λες ότι την ψάχνεις, ότι την αναζητάς.
– Μήπως φοβάσαι το να αφεθείς, το να παραδοθείς σε μια κατάσταση σε έναν άνθρωπο και ελέγχεις πρόσωπα και καταστάσεις;
– Μήπως νιώθεις ότι εσύ είσαι υπεύθυνος για όλα και ότι πρέπει να τιμωρείσαι;
Για όλες αυτές τις περιπτώσεις και για πολλές άλλες ακόμα, η Ζωή, σου έχει στρώσει κόκκινο χαλί και εκεί που νομίζεις ότι το έχεις κάνει δικό σου, μόλις έρθει η κατάλληλη στιγμή, εκείνη, να είσαι σίγουρος, θα στο τραβήξει τόσο δυνατά που θα βρεθείς μετέωρος στο κενό, ανήμπορος να διαχειριστείς τον εαυτό σου…
Τότε, θα ξεσπάσει η οργή σου, οι φόβοι σου θα χορεύουν κλακέτες μέσα στο μυαλό σου και η υποτιθέμενη δύναμη σου θα έχει πάει περίπατο αγκαλιά με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…
Κι εκεί όπως είσαι μετέωρος στο κενό, θέλοντας και μη, θα στραφείς προς τα μέσα και θα αρχίσεις να Σε συναντάς. Η οργή σου θα αρχίσει να γκρεμίζει τα κάστρα γύρω από την καρδιά σου και τα πρώτα μη κροκοδείλια δάκρυα θα βγουν στην επιφάνεια…
Και όσο περισσότερο αληθινά γίνονται τα δάκρυά σου τόσο περισσότερο θα μαλακώνει ο πόνος σου και θα προετοιμάζει το έδαφος για να έρθει εκείνη η μαγική στιγμή που θα συναντήσεις εσένα. Που θα συναντήσεις πραγματικά εσένα κι όχι ένα έξυπνα κατασκευασμένο ανδρείκελο που θα σου δίνει την ψευδαίσθηση της εσωτερικής αναζήτησης…
Και τότε, αγκαλιά με τον εαυτό σου, θα γιατρέψεις όλες τις στιγμές που έφυγαν και θα ελευθερώσεις όλες τις όμορφες στιγμές που πρόκειται να έρθουν. Γιατί, αυτό θέλει η Ζωή από εσένα… να ζεις όμορφα, χαμογελαστά, όπως σου ταιριάζει…
Δέσποινα Παλαμάρη
pulseoflove
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου