Οι δημιουργοί, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι εν γένει συνηθίζουμε να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και να παραδίδουμε στο κοινό το έργο μας, που η σύλληψή του συμβαίνει εν μέσω κρίσεων.
Τι σημαίνει Κρίση όμως τελικά; Ποιος είναι ο Κριτής και ποιος ο Κρινόμενος; Ή μήπως η ίδια η λέξη Κρίση είναι μια βολική δικαιολογία ώστε να πετάξουμε από επάνω μας την ευθύνη του εαυτού μας και να κατηγορήσουμε, πικροθρηνωδώντας, όλους τους «κακούς» – με ή χωρίς εισαγωγικά – αυτού του κόσμου για τις συμφορές που μας βρήκαν; Χμμμ!
Ή μήπως είναι μια ακόμα πιο ωραία δικαιολογία για να μαστιγώσουμε αλύπητα τον δικό μας «κακό» εαυτό; Αυτόν που δεν επιτρέπουμε να φανεί προς τα έξω;
Τον «μη καθωσπρέπει», τον άγριο, τον αδάμαστο, το θυμωμένο, το σκληρό, τον ευαίσθητο, τον τρομαγμένο, τον πληγωμένο εαυτό μας; Και μετά να τον παραχώσουμε κάτω από το χαλάκι του υποσυνείδητου, ξεχνώντας, για άλλη μια φορά την παρουσία του;
ΚΑΘΕ άνθρωπος – συγγραφέας ή μη – δημιουργεί πραγματικότητες με το λόγο και τα γραφτά του, και αυτές οι πραγματικότητες επηρεάζουν πρώτα από όλα τον ίδιο. Φυσικά, αν μιλάμε για συγγραφέα, δεν γίνεται να γράφει διαρκώς για ροζ συννεφάκια που πάνω τους χορεύουν γαλάζιοι μονόκεροι βγάζοντας από το στόμα μαλλί της γριάς και από τον ποπό τους ζαχαρωτά – αν και ένα τέτοιο μικροσύμπαν θα ήταν μια ωραία ανάπαυλα από την αγχωτική καθημερινότητα των περισσοτέρων.
Όμως ο καθένας μας φτιάχνει μικροσύμπαντα με κάθε λέξη που αποφασίζει να ξεστομίσει ή να γράψει, ακόμα κι αν αυτή απευθύνεται προς τον εαυτό του. Και για να ακριβολογήσω ΚΥΡΙΩΣ αν απευθύνεται στον εαυτό του.
Διότι απευθυνόμενοι προς τον πρωταγωνιστή της δικής μας ζωής, της δικής μας προσωπικής ιστορίας, δηλαδή τον εαυτό μας, φέρνουμε ουσιαστικά σε εμάς τους ίδιους ως πραγματικότητα τα όσα μας λέμε.
Η ουσία, είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είναι πως είμαστε οι σκέψεις μας, γιατί οι σκέψεις μας οδηγούν σε πράξεις, και όχι κατ’ ανάγκη ταυτόσημες με τις σκέψεις. Αλλά πάντως είναι άμεσα συνδεδεμένες.
Εξ’ ου και η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ είναι η πρωταρχική επίγνωση που οφείλει να έχει όχι μόνο ο συγγραφέας, αλλά ο κάθε άνθρωπος, δεδομένου ότι χρησιμοποιούμε και τον γραπτό και τον προφορικό λόγο σε κάθε μας στιγμή, ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι. Οι λέξεις έχουν δύναμη.
Να στρέφουν τις επιλογές μας προς μια κατεύθυνση. Άρα και τη ζωή μας. Η ευθύνη για το προς τα πού θα πάει η ζωή μας είναι συνυφασμένη σε μεγάλο βαθμό με το πού θέλουμε να πάει. Καθότι, αν δεν κοιτάζουμε εκεί που θέλουμε να πάμε, θα πάμε εκεί που κοιτάμε.
Καλή χρονιά να έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου