Όλη η ζωή είναι επιλογές - Κρισναμούρτι......!!!!!!!

Όλη η ζωή είναι επιλογές, μόνο στη μοναχικότητα δεν υπάρχει επιλογή. Επιλογή, οποιουδήποτε είδους, σημαίνει σύγκρουση. Στην επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα αντιθέσεις. Αυτές οι αντιθέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, γεννάνε σύγχυση και δυστυχία. Για να ξεφύγει κανείς από αυτή τη δυστυχία, κάνει να μοιάζουν οι θεοί, τα πιστεύω, ο εθνικισμός και η αφοσίωση σε διάφορα μοντέλα δραστηριότητας, σαν πραγματικές ανάγκες.

Ξεφεύγοντας με αυτές τις κάνεις να αποκτήσουν πολύ μεγάλη σημασία, αλλά η φυγή είναι ο δρόμος της ψευδαίσθησης και τότε εμφανίζονται ο φόβος κι η ανησυχία. 

Ο δρόμος της επιλογής είναι ο δρόμος της θλίψης όπου ο πόνος δεν έχει τέλος. Η επιλογή, η εκλογή, θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει εκείνος που επιλέγει - που είναι η συσσωρευμένη μνήμη πόνου και ευχαρίστησης- και κάθε εμπειρία επιλογής, το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει τη μνήμη, που η αντίδρασή της γίνεται σκέψη και συναίσθημα.

Η μνήμη έχει μόνο μερική σημασία, καθώς είναι φτιαγμένη για να αντιδρά μηχανικά κι αυτή η αντίδραση είναι η επιλογή.

Δεν υπάρχει ελευθερία στην επιλογή. Διαλέγεις σύμφωνα με τον τρόπο που έχεις ανατραφεί, σύμφωνα με την κοινωνική, οικονομική και θρησκευτική διαμόρφωσή σου. Η επιλογή δυναμώνει, χωρίς εξαίρεση, αυτή τη διαμόρφωση. Δεν υπάρχει φυγή από αυτή τη διαμόρφωση που μόνο γεννάει όλο και περισσότερα βάσανα.

Η επιλογή γεννάει πάντα δυστυχία. Παρακολούθησέ την και θα δεις να καραδοκεί, να απαιτεί, να επιμένει, να εκλιπαρεί και πριν το καταλάβεις, θα βρίσκεσαι πιασμένος στο δίχτυ των αναπόφευκτων υποχρεώσεων, ευθυνών και απογνώσεων που φέρνει.

Παρακολούθησε την και θα έχεις επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει. Έχε επίγνωση αυτού που συμβαίνει, δε μπορείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, μπορείς να το κουκουλώσεις, να το βάλεις στα πόδια, αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις. Είναι εκεί. 

Αν το αφήσεις ήσυχο χωρίς να παρεμβαίνεις με τις απόψεις σου και τις ελπίδες σου, τους φόβους σου και τις απελπισίες σου, με τις υστερόβουλες και πανούργες κρίσεις σου, θα ανθίσει και θα φανερώσει όλη τη δαιδαλώδη μορφή του, όλες τις λεπτές κινήσεις του - και υπάρχουν πολλές - τη φαινομενική σημασία και ηθική του, τα κρυμμένα του κίνητρα και τις κρυμμένες φαντασιώσεις του.

Αν αφήσεις εκείνο που πραγματικά συμβαίνει ήσυχο, θα σου δείξει όλα αυτά και περισσότερα. Αλλά πρέπει να έχεις μια χωρίς επιλογές επίγνωσή του, περπατώντας ήσυχα. Τότε θα δεις ότι η επιλογή, έχοντας ανθίσει, πεθαίνει και μένει η ελευθερία, όχι ότι είσαι ελεύθερος, αλλά υπάρχει ελευθερία.

Εσύ είσαι εκείνος που κάνει τις επιλογές, εσύ είσαι εκείνος που σταμάτησε να τις κάνει. Δεν υπάρχει τίποτα να επιλέξεις. Μέσα από αυτήν την χωρίς επιλογές κατάσταση ανθίζει η μοναχικότητα. Ο θάνατος της επιλογής δεν είναι ποτέ το τέλος της. Πάντοτε ανθίζει και πάντοτε είναι καινούρια. Το να πεθαίνεις για το γνωστό σημαίνει να είσαι μόνος. Κάθε επιλογή βρίσκεται στο πεδίο του γνωστού. Η δράση σε αυτό το πεδίο φέρνει πάντα θλίψη.

Τέλος της θλίψης υπάρχει στη μοναχικότητα.

Από τις “Σημειώσεις” του Τζίντου Κρισναμούρτι

O Τζίντου Κρισναμούρτι γεννήθηκε το 1895 στην Ινδία και πέθανε το 1986. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και πάντα διακήρυττε ότι δεν έχει πατρίδα. Ταξίδεψε παντού, γράφοντας βιβλία και συγγράμματα. Γίνεται ίσως ο πιο δημοφιλής σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος που όμως αρνείται την χρησιμότητα των πνευματικών δασκάλων και τάσσετε εναντίον τους.

Σε αντίθεση με κάθε άλλη πνευματική διδασκαλία, ο Κρισναμούρτι διδάσκει ότι ο άνθρωπος πρέπει μόνος του να βρει τον δρόμο και εκείνος το μόνο που του δίνει είναι τα εργαλεία. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πιστεύει ότι πρέπει να ακολουθούμε πιστά και τυφλά πνευματικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες.

Η αμφιβολία προς οτιδήποτε είναι κύριο στοιχείο της διδασκαλίας του. Τάσσεται ενάντια των παραδοσιακών τρόπων διαλογισμού που κοιμίζουν τον νου (!) και διαλαλεί συνεχώς την κρισιμότητα της παρούσας στιγμής και την απαγκίστρωση από σκέψεις του παρελθόντος του μέλλοντος χωρίς όμως ο νους να χάνει την εγρήγορση του, διδασκαλία που συμπίπτει αρκετά με αυτή του μεταγενέστερου Γερμανού Εκχαρτ Τόλε

anti-researcher.blogspot.com

http://sciencearchives.wordpress.com

http://www.psixologikosfaros.gr

Τι ΔΕΝ έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες και ήταν τόσο ΕΞΥΠΝΟΙ ;

            

Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου». 

Πολλές φορές η σύγχρονη επιστήμη έχει σκύψει στον τρόπο διατροφής και ζωής των αρχαίων και έχει μελετήσει αρχαία συγγράμματα...σε μια προσπάθεια να απαντήσει και σε ένα απλό ερώτημα πέρα από τα πολυσύνθετα. Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι; Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου». 

Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα. 

Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα, όπως διαβάζουμε στο athensmagazine. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; Ο καρκίνος , τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;» Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε. 

Ένα από αυτά … κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου. 

«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζεα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει. 

Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη». 

Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. 

«Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά – άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!» 

Η ίδια συνιστά στους καταναλωτές να καταναλώνουν τροφές που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία, διότι όλες οι βιταμίνες βρίσκονται στον φλοιό. 

«Βγάζουν το φλοιό των τροφίμων και στη συνέχεια οι βιταμίνες γίνονται συμπληρώματα διατροφής». 

Όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος αυτή ήταν ελάχιστη και μόνο όταν το άτομο ήταν υγιές. Όταν υπήρχε κάποια ασθένεια δεν καταναλωνόταν κρέας. 

Και η Πυθαγόρεια διατροφή στηρίζεται στην Ιπποκράτεια, με εξαίρεση στην κατανάλωση κρέατος, που για τον Πυθαγόρα, απαγορευόταν δια ροπάλου. 

Ιπποφαές 

Στην αρχαιότητα μεγάλη κατανάλωση είχε και ένας πορτοκαλί καρπός , το Ιπποφαές. Περιέχει 192 βιταμίνες και είναι όλες απορροφήσιμες από τον οργανισμό. 

Στις εκστρατείες του, ο Μέγας Αλέξανδρος παρατήρησε, ότι τα άρρωστα και τραυματισμένα άλογα θεραπεύονταν τρώγοντας τα φύλλα και τους καρπούς του φυτού και άρχιζε να γυαλίζει το τρίχωμα τους, από την παρατήρηση αυτή δόθηκε και η ονομασία του (ίππο – φάος = άλογο που γυαλίζει). 

Έτσι άρχισαν να το χρησιμοποιούν και οι στρατιώτες του, μαζί με τον ίδιο για να είναι πιο ισχυροί στις εκστρατείες. Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι το χρησιμοποιούσε στις εκστρατείες του και ο Τζέγκις Χαν. 

Το ιπποφαές μνημονεύεται από τον Θεόφραστο, μαθητή του Αριστοτέλη, αλλά κυρίως από τον Διοσκουρίδη τον Αναζαρβέα, πατέρα της φαρμακολογίας. 

Αναφορές στο Ιπποφαές υπάρχουν στην Θιβετιανή και κινέζικη ιατρική. Από το 1929, όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε βιοχημική ανάλυση των καρπών του φυτού, οι γνώσεις για της φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού συνεχώς αυξάνονται. Πλέον υπάρχει τεκμηριωμένη γνώση (Γερμανία, Ρωσία, Καναδάς, Κίνα, Φιλανδία, Αγγλία, Σουηδία κ.α.) για το ιπποφαές και έχουν αφιερωθεί γι αυτό 5 επιστημονικά συνέδρια. Το έλαιο του φυτού παράγεται από τους καρπούς με την μέθοδο της εκθλίψεως, χωρίς χημικά ή άλλα πρόσθετα. 

Πηγή:gkourou 

http://www.psyhealth.gr

Μην απολογείσαι, μην εξηγείς και μην γκρινιάζεις......!!!!!!!!!

Κάποιοι θεωρούν τον εαυτό τους λιγότερο άξιο από τους άλλους, ζουν στον συνεχή φόβο μην πουν ή μην κάνουν το παραμικρό λάθος στις σχέσεις τους, καταρρέουν κυριολεκτικά αν αυτό συμβεί. Βλέποντας όλα τα θετικά τους στοιχεία να σωριάζονται σαν χάρτινος πύργος, καταφεύγουν σε παράπονα, απολογίες και άπειρες εξηγήσεις για να δικαιολογηθούν, από τον φόβο ότι δεν είναι αρκετοί για να έλξουν τη συμπάθεια και την αγάπη, εκτός κι αν είναι άψογοι. 

Είναι οι άνθρωποι που τα πρωινά αντικρίζουν τη μέρα γεμάτοι κούραση και ανησυχία, φοβούνται το αύριο, το μέλλον και τις απώλειες, κάνοντας διαρκή ανασκόπηση τι είναι αυτό που δεν έκαναν σωστά και πόσο κινδυνεύουν να διασυρθούν και να εκτεθούν, πώς θα ξεφύγουν από τον εξευτελισμό, την μοναξιά και την απομόνωση.

Οι απολογίες

« Οι φίλοι σου δεν τις χρειάζονται και οι εχθροί σου, έτσι κι αλλιώς δεν θα σε πιστέψουν»

«Ο άνθρωπος στα 80% της ζωής του εκτίθεται» Γούντυ Αλλεν

Η απολογία, αν και χρήσιμη μόνο όταν κάποιος κάνει κάτι κακό και σκοπεύει να το διορθώσει, είναι μια από τις πιο διαστρεβλωμένες αντιλήψεις στις σχέσεις και είναι καλό να χρησιμοποιείται με φειδώ και λιτότητα.

Οι απολογίες, τις περισσότερες φορές δεν αφορούν κάποια κακή πράξη αλλά παραίτηση, εκχώρηση και καταπάτηση προσωπικών δικαιωμάτων, όπως είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας να είναι κάποιος όπως αυτός θέλει, εφόσον αυτό δεν προκαλεί βλάβη στους άλλους. Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που κάνουν αυτό το πράγμα συνεχώς (μήπως το κάνουμε κι εμείς…οι ίδιοι;;;), χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο ευάλωτοι γίνονται στα χέρια των άλλων.

Οι απολογούμενοι πιστεύουν ότι μια τέτοια προσαρμογή στη ζωή είναι η μόνη τους επιλογή, σαν να πιστεύουν βαθύτερα ότι δεν τους μένει τίποτε άλλο να κάνουν, σαν να μην έχουν την παραμικρή υποψία ότι μπορούν να δουν τις σχέσεις διαφορετικά.

Οι απολογίες στις διαπροσωπικές σχέσεις για οτιδήποτε δεν είναι παρά ένα - και μάλιστα κακό - δεκανίκι μια ελαττωματικής αυτοπεποίθησης, στηριγμένης στην γνώμη των άλλων. Είναι οι άνθρωποι με μειωμένη αυτοπεποίθηση που συνήθως απολογούνται από τον φόβο να μην χάσουν τους άλλους, την εκτίμηση και την παρουσία τους, καθώς μέσα από αυτούς και μόνο διαμορφώνουν την ζωή τους, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.

Οι εξηγήσεις

Οι πολλές εξηγήσεις είναι απαραίτητες οπουδήποτε αλλού εκτός από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μπορούμε για παράδειγμα να δώσουμε άπειρες εξηγήσεις μέχρι κάποιος να καταλάβει πώς να κατασκευάσει ένα όμορφο κήπο, ή να λύσει ένα μαθηματικό πρόβλημα αλλά είναι πολύ μάταιες όταν στις διαπροσωπικές σχέσεις εξηγούμε ατελείωτα γιατί δεν είναι δικό μας το λάθος. 

Αλήθεια, σκεφθήκατε ποτέ ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτό; Αν έκανες λάθος, πάει το έκανες, δεν θα ήταν άσχημα να το ξαναδείς και να το διορθώσεις για το μέλλον αλλά μέχρις εκεί. Αν η σχέση σου σε χρεώσει σε αβάστακτο βαθμό τότε υπάρχει πρόβλημα στη σχέση κι αυτό δεν οφείλεται στο λάθος σου και μόνο.

Τα παράπονα

Τα παράπονα ενοχλούν τους άλλους, τρελαίνουν αυτόν που παραπονιέται και καταστρέφουν σχέσεις εξίσου καλά με τις απολογίες και τις ατελείωτες εξηγήσεις.

Τα παράπονα είναι η φυσική συνέχεια της απολογίας και των εξηγήσεων. Κάποιος που συνηθίζει να δίνει αναλυτικές και ατέλειωτες εξηγήσεις, που απολογείται για το κάθε τι επιφυλάσσει στον εαυτό του το θλιβερό δικαίωμα να κάνει συνεχώς παράπονα, σαν να είναι ένας τρόπος προφύλαξης από αόρατες, μελλοντικές κατηγορίες. Οι άνθρωποι που παραπονιούνται έχουν συνήθως κρυφές προσδοκίες, δεν τολμούν να τις που φανερά και περιμένουν από τους άλλους να τις αντιληφθούν.

selftherapy.gr

http://www.psixologikosfaros.gr

Osho : '' Θέλω να βγάλω την τρέλα από μέσα σας ''......!!!!!!!!!!

ΕΝΑΣ ΦΙΛ-ΟΣΣΟ-ΦΟΣ - ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ 

ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ 

Η ΕΚΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ 

ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ ΠΟΛΩΝ, ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ

«Δεν γνωρίζεις την αρχή της ζωής, δεν γνωρίζεις ούτε το τέλος. Είμαστε πάντοτε στην μέση και όλοι βρίσκονται πάντοτε στα μισά τής διαδρομής. Είναι μία διαδικασία σε εξέλιξη, ένα ποτάμι που ρέει συνέχεια. Αυτή είναι η ομορφιά του, αυτή είναι η λάμψη του.»

Όταν κάποτε μου δόθηκε από την φίλη μου και δασκάλα της γιόγκα ως δώρο ένα βιβλίο τού Όσσο με τίτλο «Η κρυμμένη αρμονία» (πρόκειται για μία φιλοσοφική ανάλυση και ανάπτυξη πάνω στα διασωσμένα σπαράγματα τού Ηράκλειτου), δεν μπορούσα καν να φανταστώ περί τίνος επρόκειτο. Θεώρησα, ότι είναι απλά μία ανατολική προσέγγιση τού Ηράκλειτου από κάποιον περίεργο Ινδό γκουρού. Αρχικά αναρωτήθηκα πώς ένας θρησκευόμενος Ινδός θα μπορούσε να προσεγγίσει την καθαρή ορθολογιστική σκέψη ενός τόσο δυσκολονόητου φυσικού φιλοσόφου, όπως τού Ηράκλειτου, τού λεγόμενου και σκοτεινού.

Απ΄ την άλλη ένα γρήγορο σερφάρισμα στο internet αρχικά με γέμισε αμφιβολίες για την αξιοπιστία τού Όσσο και της διδασκαλίας του. Μεγάλη αντιφατικότητα. Μέσα απ΄ τα γνωμικά του, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, εμφανίζεται απ΄ την μία μεριά ως ένας σπουδαίος φιλόσοφος και απ΄ την άλλη ως ένας φιλοχρήματος γκουρού, που είχε φτιάξει κάποια κοινόβια πιστών με πορτοκαλί ρούχα κάπου στο Όρεγκον των Η.Π.Α. και στην Πούνα της Ινδίας, όπου κυκλοφορούσε με Rolls-Royce, που τον πηγαινοέφερναν και άλλα τέτοια. 

Όλα αυτά μου θύμιζαν κάτι από ποίμνιον με τυφλούς οπαδούς και φανατικές θρησκευτικές οργανώσεις τύπου Σάι Μπάμπα και Κορρέ παλαιοτέρων εποχών. Όμως, η μελέτη από μέρους μου τού βιβλίου του «Η κρυμμένη αρμονία» αρχικά, καθώς και κάποιων άλλων αργότερα, αποτέλεσαν για μένα μία τεράστια κι ευχάριστη έκπληξη. Η δε αρνητική του εικόνα φτιαγμένη και στημένη απ΄ τα media, ήταν αποτέλεσμα ατελείωτης λάσπης και κατηγοριών από τα εξουσιαστικά κέντρα τού πλανήτη, για έναν επικίνδυνο γι΄ αυτούς άνθρωπο.

Έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Όσσο ως ένα πραγματιστή, ρήτορα, ποιητή, φιλόσοφο και μύστη της Φύσης, όπου πρεσβεύει μία τελείως ιδιόρρυθμη και διαφορετική θέση από κάθε άλλη, απ΄ όσες έχω μελετήσει μέχρι σήμερα. Όποιος τολμήσει και μελετήσει τον Όσσο ή θα τον κλείσει γρήγορα, ή θ΄ αναγκαστεί να γκρεμίσει τον σιδερόφραχτο κόσμο φυλακή, που τον περιβάλλει και να κολυμπήσει αναγεννημένος σ΄ έναν πολύ διαφορετικό, ανασυντεθειμένο, ελεύθερο, χαρούμενο κι ερωτικό κόσμο, στον κόσμο τού Όσσο.

Όσσο : Δεν γεννήθηκε ποτέ. Δεν πέθανε ποτέ. Επισκέφθηκε μόνο τον πλανήτη Γη από τις 11 Δεκ. 1931 έως τις 19 Ιαν. 1990. (Το ιδιότυπο αναγραμμένο ρητό στον τάφο τού ανατρεπτικού Ινδού φιλοσόφου, αντικατοπτρίζει πλήρως την «αιρετική» διδασκαλία του). Το όνομα Όσσο στα Ινδικά σημαίνει «Ωκεάνιος», ή αυτός που ενώθηκε με τον ωκεανό. Το όνομα, που τού είχε δοθεί από τους γονείς του ήταν Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς. 

Η αμφισβήτηση των πάντων και η προσωπική του εμπειρία τον βοήθησαν να γίνει ένας πολύ μεγάλος σοφός, τού οποίου η ζωή έχει επηρεάσει βαθιά και ανατρέψει εκ βάθρων εκατομμύρια ανθρώπους κάθε ηλικίας, από κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα σε όλο τον πλανήτη. Ο Όσσο προσπαθεί μέσα απ΄ την οικουμενική διδασκαλία του να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου. 

Αυτός ο καινούργιος άνθρωπος, που τον έχει χαρακτηρίσει ως «Ζορμπάς ο Βούδας», είναι ικανός να χαίρεται κάθε στιγμή τις γήινες απολαύσεις τού γλεντζέ Ζορμπά τού Καζαντζάκη (τού φανταστικού προτύπου τού επικούρειου ηδονιστή ανθρώπου, που εμφανίζεται στο ομώνυμο έργο τού Καζαντζάκη κι όχι τού γνωστού Ρωμιού - Ζορμπά, που γνωρίσαμε στην ομώνυμη ταινία), αλλά και τη σιωπηλή γαλήνη ενός Γκοτάμα Βούδα.

Για τον Όσσο κάτι παρόμοιο επιχείρησε παλαιότερα ο Πυθαγόρας, όταν ένωσε εκλεκτικά τον ανατολίτη άνθρωπο με τον δυτικό, την Ανατολή με την Δύση, την ψυχή με τον νου. Μία παρόμοια αλλά και ποιο πολύπλοκη μίξη ανθρώπου πρεσβεύει και ο ίδιος: «Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος μεγάλος άνθρωπος στη δημιουργία της σύνθεσης. Εικοσιπέντε αιώνες πέρασαν από τότε και κανείς δεν το επιχείρησε ξανά. 

Σ΄ εκείνον η Ανατολή και η Δύση έγιναν ένα. Σ΄ εκείνον το αρσενικό και το θηλυκό έγιναν ένα. Το γινκ και το γιανκ έγιναν ένα. Η ψυχή και ο νους έγιναν ένα. Ήταν ένας αρνταναρισβάρ, μία ενότητα των πολικών αντιθέτων. Η διάνοια τού υψηλότερου διαμετρήματος και η διαίσθηση τού βαθύτερου διαμετρήματος. Ο Πυθαγόρας είναι κορυφή ηλιόλουστη και ταυτόχρονα σκοτεινή βαθιά κοιλάδα. Είναι τόσο σπάνιος συνδυασμός. Όμως η προσπάθεια όλης της ζωής του καταστράφηκε απ΄ τον ανόητο κόσμο, απ΄ τις μάζες των μετρίων».

Για τον Όσσο η ζωή του κάθε ανθρώπου πρέπει να μεταβληθεί σε μία συνεχόμενη γιορτή: «Δεν αποσκοπώ στο να προσηλυτίσω κανέναν από εσάς. Θέλω απλά ο καθένας να είναι ο εαυτός του. Θέλω μόνο ν΄ αλλάξω όλες τις αρνητικές στάσεις ζωής, που έχουν επιβληθεί στον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια κι έτσι να τελειώσει κάθε μορφή σκλαβιάς και ν΄ αρχίσει αυθόρμητα ο χορός, η γιορτή…».

Ο Όσσο, όπως και ο Σωκράτης, δεν έγραψε βιβλία. Μετά το θάνατό του οι μαθητές του (σαννυάσιν = μαθητές τού ήλιου - φωτός), οι οποίοι ζούσαν στα κοινόβια, που είχε δημιουργήσει εξέδωσαν περισσότερα από 600 βιβλία μεταφρασμένα σε παραπάνω από σαράντα γλώσσες, όλα βασισμένα στις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις και διαλέξεις, που είχε με αναζητητές σε διάφορα μέρη τού κόσμου. 

Οι διδασκαλίες του αποτελούν μία σύνθεση, ένα εκλεκτικό μείγμα ιδεολογιών από διάφορες φιλοσοφικές τάσεις και σχολές τού κόσμου μας, ασυμβίβαστες, ριζοσπαστικές και ολοκληρωτικά ανατρεπτικές. «Η κοινωνία σε θέλει να είσαι απλώς ένα φωτοαντίγραφό της, ποτέ ένα πρωτότυπο».

Οι εχθροί τού Όσσο, όλοι άνθρωποι τού συστήματος και τού κατεστημένου, αφού τον απείλησαν επανειλημμένα, τον λάσπωσαν αποκαλώντας τον, αναρχικό, διαβολικό, ανώμαλο, άθεο, πόρνο και ακραία επικίνδυνο για τους θεσμούς της κοινωνίας, της θρησκείας, τού έθνους και της οικογένειας. Τα λόγια του σοκάρουν κάθε «καθώς πρέπει» άνθρωπο τού κατεστημένου: «Ένας ελεύθερος άνθρωπος ανήκει μόνο στον εαυτό του και σε κανέναν άλλον. Ένας ελεύθερος άνθρωπος είναι απλώς μια ενέργεια, χωρίς όνομα, χωρίς μορφή, χωρίς φυλή, χωρίς έθνος».

Ο διωγμός του και ο ανηλεής πόλεμος, που ξέσπασε από τα θρησκευτικά και πολιτικά κέντρα των Η.Π.Α. και όχι μόνο προς το πρόσωπό του λόγω των τόσο ανατρεπτικών ιδεών του, κατέληξαν στην πιθανότατη δολοφονία του: «Τα έθνη και οι θρησκείες έχουν δημιουργηθεί από τους παπάδες και τους πολιτικούς. Από τη στιγμή, που θα τελειώσει η επιρροή τους, θα τελειώσουν επίσης και οι θρησκείες και τα έθνη».

Με την πολυτάραχη ζωή του θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο, όπου θα γράψουμε για την βιογραφία του. Στο παρόν άρθρο και στα πλαίσια της παρουσίασης κειμένων βασισμένα στην wise-therapy θεραπεία της σοφίας (βλ. Οι περί ψυχής θεωρήσεις τού ιατροφιλόσοφου Γαληνού) επιλέξαμε να παρουσιάσουμε αποσπασματικά κάποια κείμενα απ΄ την διδασκαλία τού Όσσο, μέσα απ΄ τα βιβλία του. 

Τα κείμενά του αποτελούν ένα βασικό εργαλείο για ν΄ απαλλαγεί ο κάθε άνθρωπος απ΄ τα δεσμά του, την άγνοια και τις δεισιδαιμονίες, που τόσο πολύ τον βαρύνουν: «Μόνο οι άνθρωποι, που δεν προσπάθησαν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, κουβαλάνε μαζί τους τις γνώμες των άλλων και χρειάζονται την υποστήριξη των άλλων».

Η διδασκαλία του Όσσο δεν προσηλυτίζει κανέναν και σε κανένα δόγμα, γιατί δεν είναι θρησκεία, μα ούτε και κάποιο είδος φιλοσοφίας. Αντιθέτως είναι ένα είδος εξέλιξης και απελευθέρωσης από κάθε ιδεολογία, όπως λέει ο ίδιος: «Δεν ανήκω σε κανένα κίνημα. Αυτό που κάνω ανήκει σ΄ αυτό το αιώνιο, που συμβαίνει από τότε που ο πρώτος άνθρωπος εμφανίστηκε στη γη και θα συνεχιστεί μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο. Δεν είναι ένα κίνημα, είναι η ίδια η ουσία της εξέλιξης, είναι ροή».

Ο Όσσο σε αντίθεση με όλους τους άλλους «δασκάλους» της ανθρωπότητας προέτρεπε τους ανθρώπους, που τον άκουγαν ή ζούσαν κοντά του την πλήρη ανεξαρτητοποίηση από κάθε είδους πνευματικής εξάρτησης, αλλά και απ΄ τον ίδιο: «Το καθήκον μου για την ωρίμανση σας είναι κυρίως το να σας κάνω ανεξάρτητους από εμένα. Κάθε είδος εξάρτησης είναι σκλαβιά και όποια πνευματική εξάρτηση είναι η χειρότερη από όλες. Έκανα οτιδήποτε δυνατό, για να γνωρίσετε την ατομικότητα σας, την ελευθερία σας, την απόλυτη ικανότητά σας, να ωριμάζετε χωρίς τη βοήθεια κανενός». 

Για τον Όσσο κάθε άνθρωπος γεννιέται μέσα σ΄ ένα βαριά άρρωστο περιβάλλον, στην οικογένεια και κατ΄ επέκταση στην κοινωνία. Όλα τα προβλήματα της κοινωνίας μας και των ανθρώπων ξεκινούν από εκεί. Και βέβαια εδώ τίθεται το ερώτημα: Απ΄ τους γονείς μας ποιός θα μας προστατέψει; «Κάθε παιδί από την αρχή της ζωής του, μόλις συνειδητοποιεί τις προθέσεις της κοινωνίας, των γονιών, της οικογένειας, τού εκπαιδευτικού συστήματος, τού έθνους και όλων των θρησκειών, αρχίζει να κλείνεται στον εαυτό του.

Γίνεται αμυντικό, από φόβο, επειδή έχει ν΄ αντιμετωπίσει μια τρομακτική δύναμη. Και είναι τόσο μικρό και τόσο ευάλωτο, τόσο αβοήθητο, τόσο εξαρτημένο από τους ίδιους ανθρώπους, εναντίον των οποίων πρέπει να προστατέψει τον ίδιο του τον εαυτό. Οι άνθρωποι, από τους οποίους πρέπει να προστατέψει τον εαυτό του, είναι οι άνθρωποι, που νομίζουν, ότι το αγαπούν. 

Οι προθέσεις τους είναι καλές, τους λείπει όμως η συνειδητότητα. Κοιμούνται βαθιά. Δεν ξέρουν πως είναι μαριονέτες στα χέρια μιας τυφλής δύναμης, που ονομάζεται κοινωνία, κατεστημένο».

Ο Όσσο δεν πιστεύει στην ύπαρξη θεού. Θεωρεί, ότι ο θεός είναι η μεγαλύτερη παγίδα, που έχει σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους. Ακολουθώντας τον γνωστό αφορισμό τού Ηράκλειτου, θεωρεί, ότι μόνο η άπειρη και αυτοδημιούργητη ενέργεια υπάρχει παντού στο σύμπαν : «Δεν υπάρχει θεός, διάβολος, παράδεισος, κόλαση, μόνο εσύ υπάρχεις και η ύπαρξη, η ενέργεια, άπειρη ενέργεια. Όταν είσαι μαζί της είναι μαζί σου. Η ενέργεια υπάρχει όχι επειδή υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή θεός που την ελέγχει, δεν υπάρχει κανείς. Η ενέργεια από μόνη της αρκεί, υπάρχει και έχει δική της σύμφυτη πειθαρχία».

Ο φόβος δημιουργεί τους θεούς : «Η ιδέα τού θεού σε όλες τις παλιές θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα φόβου, μια παρηγοριά. Κατά τ΄ άλλα, δεν υπάρχει ούτε εγκυρότητα, ούτε ενδείξεις, ούτε αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη τού θεού. Οι άνθρωποι, που πιστεύουν στο θεό είναι πραγματικά άνθρωποι, που δεν μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. 

Χρειάζονται ένα πατρικό πρότυπο, ένα μεγάλο μπαμπά. Έτσι η άποψή σου για το θεό δεν μπορεί να είναι σωστή, επειδή εσύ ο ίδιος δεν είσαι σωστός. Ο σωστός άνθρωπος δεν χρειάζεται θεό. Η απουσία φόβου εξαφανίζει το θεό. Κι όταν ο θεός εξαφανίζεται, τότε όλη η ύπαρξη είναι δική σου να τη χαρείς και να τη γιορτάσεις».

Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να ζει χωρίς θεό. Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι πνευματικά δούλοι: «Όταν δεν υπάρχει θεός είσαι απόλυτα ελεύθερος. Μ΄ ένα θεό, που κανονίζει τα πάντα από ψηλά δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος, παρά μια μαριονέτα, που την κρατά στα χέρια του εκείνος. 

Όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι μαριονέτες, διότι σ΄ αυτούς για όλα υπεύθυνος είναι κάποιος άλλος, ο θεός και ποτέ οι ίδιοι. Η απόλυτη ελευθερία είναι δυνατή μόνο αν δεν υπάρχει κάποιος, που ελέγχει που κυβερνά την ύπαρξη. Όμως η ελευθερία σε φοβίζει, δεν θέλεις να είσαι ελεύθερος, παρά δούλος τού θεού σου. Είναι δύσκολο να ζεις με την αλήθεια κι εύκολο να ζεις με τα ψέματα. Γι΄ αυτό άνθρωπε ορθώνεις τόσα ψέματα γύρω σου». 

Για την θρησκεία της «αγάπης» το xριστιανισμό : «Τα τελευταία 2.000 χρόνια ο χριστιανισμός έχει προκαλέσει τις μεγαλύτερες ζημιές στην ανθρωπότητα από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Έχει σφάξει κι έχει κάψει ζωντανούς ανθρώπους. Στο όνομα τού Θεού, της αλήθειας, της θρησκείας, εξαφάνισε ολόκληρους πολιτισμούς, σκότωσε και κατάσφαξε εκατομμύρια ανθρώπους, για το καλό τους και για τη σωτηρία τους. 

Και όταν ο δολοφόνος σε σκοτώνει για το καλό σου, δεν νιώθει καθόλου ένοχος. Αντίθετα, είναι πεπεισμένος ότι καλώς έπραξε, ότι υπηρέτησε την ανθρωπότητα, το θεό, όλες τις μεγάλες αξίες, την αγάπη, την αλήθεια, την ελευθερία».

Για τις προσευχές των πιστών : «Η προσευχή, είναι βασικά ένα είδος επιχείρησης. Είναι δωροδοκία τού θεού. Είναι το να ελπίζεις πως μπορείς να υποστηρίξεις το εγώ του : "Είσαι μεγαλοδύναμος, είσαι ελεήμων, είσαι παντοδύναμος...” Κι όλο αυτό το λες, επειδή εσύ είσαι τόσο αδύναμος και θέλεις να ζητάς».

Μόνο η έρευνα και η αμφισβήτηση μπορούν να μας οδηγήσουν στην αλήθεια: «Η αμφισβήτηση είναι φυσική, έμφυτη ιδιότητα τού είναι σου και είναι δοσμένη από την Φύση. Χρησιμοποίησε την, γιατί περιέχει τρομακτική δύναμη. Είναι όργανο, για την ανακάλυψη της αλήθειας. Η αμφισβήτηση δεν είναι εχθρός της αλήθειας, είναι ο μόνος της φίλος. Οι βλάκες είναι γεμάτοι πίστη κι αυτοπεποίθηση για την πίστη τους, ενώ οι ευφυείς είναι γεμάτοι αμφισβήτηση κι ερευνητικότητα».

Οι παπάδες των θρησκειών και οι πολιτικοί αποτελούν τις δύο όψεις ενός κάλπικου νομίσματος: «Οι άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν ψηλαφίζοντας μέσα στο σκοτάδι και ο παπάς κι ο πολιτικός μπορούν να τον εκμεταλλευτούν. Ο πολιτικός και ο παπάς συμφωνούν σ΄ αυτό το σημείο, ότι χρειάζονται οπαδούς. Μόνο τότε μπορούν να γίνουν κάποιοι σπουδαίοι. Και έχουν χωρίσει τις περιοχές τους. Ο πολιτικός έχει πάρει τον επίγειο κόσμο και ο παπάς τον πνευματικό. Αυτοί οι δύο έχουν κάνει σκλάβο ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έχουν καταστρέψει την ελευθερία των ανθρώπων».

«Moυ αρέσει να ενοχλώ τους ανθρώπους. Μόνο όταν τους ενοχλείς, τους κάνεις να σκέφτονται. Έχουν σταματήσει να σκέφτονται εδώ και αιώνες· κανένας δεν τους ενόχλησε.» (Απόσπασμα από μία συνέντευξη τού Όσσο).

Η Φύση είναι η μοναδική αλήθεια γύρω μας : «Μην ακούς την ηθικολογία, μην ακούς τη θρησκεία, μην ακούς τον δήθεν πολιτισμό. Δώσε προσοχή στη Φύση. Ότι είναι φυσικό, είναι σωστό, ακόμα κι αν καμιά φορά σου είναι δύσκολο και όχι άνετο κι αυτό επειδή εσύ απλά δεν μεγάλωσες ποτέ σύμφωνα με τη Φύση. Ζήσε απλά κι επίτρεψε στον εαυτό σου να είναι ενωμένος με την Φύση».

Για την εξουσία και αυτούς που την ασκούν: «Αυτοί που διψάνε για εξουσία είναι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι. Αυτοί πάσχουν από σύμπλεγμα κατωτερότητας: έχουν μια βαθιά πληγή μέσα τους. Θέλουν ν΄ αποκτήσουν εξουσία για να πείσουν τον εαυτό τους πως είναι κάτι και να πείσουν και τους γύρω, ότι δεν πρέπει να τους βλέπουν σαν απλούς ανθρώπους, παρά σαν εξαίρετους ανθρώπους». 

Οι κυβερνήσεις όλων των λαών αποτελούν ένα είδος αρρώστιας κι οι άνθρωποι είναι και οι θεματοφύλακες τού συστήματος: «Το δικαστήριό σου, οι δικαστές σου, η κυβέρνησή σου, εξαρτώνται από σένα, από τη Φύση σου. Όλες αυτές οι ανοησίες δημιουργήθηκαν εξαιτίας σου, κι αυτό γιατί είσαι πάντα έτοιμος να πολεμήσεις γι΄ αυτούς. Αν η κοινωνία γίνει στ΄ αλήθεια φυσική, η κυβέρνηση θα εξαφανιστεί. Η κυβέρνηση είναι αρρώστια».

Ο Όσσο είναι λάτρης της Ηρακλείτειας άποψης. Το «είναι» αποτελεί μία απάτη τού νου μας, που εγκλωβίζεται σε στασιμότητα. Το γίγνεσθαι είναι το μοναδικό αποτέλεσμα, που υπάρχει στην Φύση, ως ροή, ως ένα ποτάμι που συνεχώς ρέει και αλλάζει: «Αν παρατηρήσετε προσεκτικά θα δείτε ότι στον κόσμο μας δεν υπάρχουν πράγματα, τα πάντα είναι μία συνεχής εξελικτική διαδικασία. Ουσιαστικά η χρήση της λέξης “είναι” υπαρξιακά είναι λάθος, γιατί τα πάντα είναι “γίγνεσθαι”. Τίποτα δεν βρίσκεται στην κατάσταση τού “είναι”, τίποτα».

Ο Όσσο οραματιζόταν τη δημιουργία ενός ανθρώπου, που θα είχε σε αρμονικό συνδυασμό τη εμπειρία και την σοφία των μεγάλων μυστών και σοφών Ανατολής και Δύσης (στη φωτογραφία εικονίζονται Πυθαγόρας, Ηράκλειτος, Επίκουρος, Βούδας, Λάο Τσου, Πατάντζαλι) : «Ο άνθρωπος είναι τρισδιάστατο ον. Αν αρνηθείς το σώμα θα σου θυμώσει, το ίδιο η ψυχή, το ίδιο κι ο νους. Γι΄ αυτό και βλέπουμε εκατομμύρια ανθρώπους πολύ δυστυχισμένους, να ζουν μία ζωή κομματιασμένη. 

Αποδέχονται μόνο το ένα μέρος της ύπαρξής τους κι αγνοούν τα άλλα. Κι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος θα είναι επιστήμονας, ποιητής και μύστης ταυτόχρονα. Αυτή είναι η δική μου διδασκαλία».

Ένα κομμάτι της συνειδητοποίησης, που προτείνει ο Όσσο είναι το να ζει ο καθένας από εμάς στο εδώ και τώρα και όχι να παραμένει εγκλωβισμένος στο παρελθόν και στο μέλλον, δύο καταστάσεις μόνον φανταστικές: «Ο άνθρωπος έχει επινοήσει χιλιάδες τρόπους, για να ξεφεύγει από τον εαυτό του. Κι όσο χειρότερη έχει γίνει η κατάσταση τού νου του, τόσο περισσότερες καινούργιες επινοήσεις έχει κάνει, για να ξεφεύγει από τον εαυτό του. 

Τα τελευταία πενήντα χρόνια ο άνθρωπος, για να ξεφύγει από τον εαυτό του έχει δημιουργήσει τις περισσότερες εφευρέσεις από ότι ποτέ. Ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση είναι τρόποι, για να ξεφεύγει κανείς από τον εαυτό του. Οι άνθρωποι που πηγαίνουν στους ναούς, πηγαίνουν επίσης για τους ίδιους λόγους. Δεν υπάρχει καμία διαφορά, ο ναός είναι ο παλιός τρόπος για να ξεχνάς τον εαυτό σου και ο κινηματογράφος είναι ο καινούργιος τρόπος».

Ο Όσσο θεωρεί, ότι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος θα πρέπει να είναι ορθολογιστής, αλλά και μύστης, να τρέφεται σωστά (χορτοφαγία κατά βάση), να ασκείται, να είναι ειρηνικός, να απολαμβάνει ελεύθερα το σεξ και την ζωή του και κυρίως να κάνει διαλογισμό ασκώντας την ψυχή του. Διαλογισμός για τον Όσσο είναι η στιγμιαία και πλήρης απουσία κάθε σκέψης. 

Οι χιλιάδες ασυνάρτητες σκέψεις, που περνούν κάθε στιγμή απ΄ το νου τού κάθε ανθρώπου και το ψεύτικο «εγώ» του, αποτελούν αξεπέραστα εμπόδια στην πνευματική του ανάπτυξη. Ψήγματα τού διαλογισμού γνωρίσαμε κατά τα τελευταία μόνο χρόνια οι δυτικοί άνθρωποι και όχι με τον ορθό θεραπευτικό τρόπο, που προτείνουν οι δημιουργοί του ανατολικοί: «Το ενδιαφέρον μου αφορά την ανάπτυξή σου. Πρέπει ν΄ αναπτυχθείς εσωτερικά για να γίνεις ακέραιος, ολοκληρωμένος, να γίνεις πνευματικά υγιής. 

Δεν πρόκειται να σου επιβάλλω την πνευματική υγεία, παρά να ξεριζώσω από μέσα σου την τρέλα, με την οποία έχεις μεγαλώσει, άνθρωπε. Όταν αυτή βγει έξω ολοκληρωτικά και θα έχει διασκορπιστεί σαν τον άνεμο, τότε θα επέλθει η πνευματική υγεία σου, τότε θ΄ αναπτυχθείς, τότε θα μεταμορφωθείς. Κι αυτό ακριβώς είναι ο διαλογισμός».

 

Ως επίλογο ας τελειώσουμε την πρώτη αυτή γενική παρουσίαση τού σπουδαίου αυτού και τόσο ανατρεπτικού ανθρώπου, που σημάδεψε με τις διδασκαλίες του τον αιώνα μας, με τα λόγια του Αμερικανού ηθοποιού Τιμ Ρόμπινς λίγο πριν πιθανότατα δολοφονηθεί : «Είναι φανερό, πως είναι ένας άνθρωπος κύρους, διαφορετικά δεν θα αποτελούσε απειλή για κανέναν. Ο Όσσο λέει πράγματα, που κανένας άλλος δεν έχει το κουράγιο να πει. 

Οι ιδέες του δεν είναι μόνο προκλητικές, έχουν μία απήχηση αλήθειας, που κάνει τους σκεπτόμενους ανθρώπους ν΄ ανατριχιάζουν. Οι αρχές διαισθάνονται, ότι υπάρχει κάτι επικίνδυνο στο μήνυμα τού Μπαγκουάν. Αλλιώς, γιατί τον έχουν βάλει στο μάτι και τον κυνηγούν με τόσο μίσος, όπως δεν έκαναν ποτέ ούτε για ένα Φιλιππινέζο δικτάτορα, ή για έναν αρχηγό της μαφίας; Αν ο Ρόναλντ Ρήγκαν μπορούσε να κάνει ότι θέλει, αυτός ο καλοκάγαθος χορτοφάγος θα ήταν σταυρωμένος στον κήπο τού Λευκού Οίκου. 

Έχουν καταλάβει τον κίνδυνο που κρύβουν τα λόγια τού Μπαγκουάν. Περιέχουν ένα μήνυμα, που αν αφομοιωθεί σωστά, μπορεί να βοηθήσει άντρες και γυναίκες να ελευθερωθούν, οπότε η εξουσία θα χάσει τον έλεγχο, που ασκεί πάνω τους. Τίποτα δεν τρομάζει τόσο πολύ το κράτος ή τον συνεργό του, την οργανωμένη θρησκεία ή τους συνεργούς της, όσο η προοπτική ενός πληθυσμού, που σκέφτεται με το δικό του κεφάλι και ζει ελεύθερα»…

Μαυρομμάτης Βασίλειος

www.freeinquiry.gr

http://www.awakengr.com

Είναι μεγάλο το φορτίο μας ;

Πολλές φορές ακούμε τον τελευταίο καιρό να λένε οι γνωστοί και φίλοι : Σηκώνω μεγάλο σταυρό!

Ναι, περνάμε, πράγματι, πολύ δύσκολες μέρες. Και πολλοί συνάνθρωποι μας βρίσκονται σε απόγνωση. Η ζωή τους ανατράπηκε εντελώς. Τα σχέδια, τα όνειρα γίνηκαν θρύψαλα. Σαν να πέρασε ένα σαρωτικό τσουνάμι και να άφησε πίσω του μόνο ερείπια και εκατοντάδες χιλιάδων θύματα. 

Χωρίς να είναι θεωρίες συνομωσίας, υποστηρίζεται από κάποιους ότι η τεχνολογία μπορεί να προκαλέσει τεχνητούς σεισμούς και παλιρροϊκά κύματα μεγάλης έντασης. Παρόμοιο είναι το παγκόσμιο παλιρροϊκό κύματα που προκάλεσαν οι κερδοσκοπικοί οίκοι στους λαούς. Βασικός τους στόχος είναι να αυξήσουν οι άπληστοι τα κέρδη τους και μέσα από τον οικονομικό στραγγαλισμό των χωρών προσπαθούν να επιβάλουν την παγκόσμια δικτατορία τους. 

Τεχνητά δημιούργησαν - με βάση ένα καλοστημένο σχέδιο - μια οικονομική κρίση. Κάποιοι την χαρακτηρίζουν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που γίνεται όχι με τη δύναμη του πυρός, αλλά με τη δύναμη των ομολόγων και των οικονομικών δεικτών. Βασικό θύμα αυτής της παγκόσμιας κρίσης η πατρίδα μας, η οποία έχει χάσει την κυριαρχία της έχοντας εκχωρήσει εδαφικά και διοικητικά δικαιώματα σε ξένα κέντρα. Η κυβέρνηση δεν διοικεί. Απλά επιβάλει τα μέτρα που επιθυμεί, διαμέσου της τρόικας, η οικονομική μαφία των πλουσίων.

Η οικονομική κρίση άλλους λαούς τους έπληξε πολύ κι άλλους μέτρια. Πάντως παρατηρείται ένα μεγάλο πισωγύρισμα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Οι άνθρωποι σηκώνουν, άλλοι μεγάλους κι άλλοι μικρότερους, σταυρούς και πορεύονται το δικό τους δρόμο προς τον προσωπικό τους Γολγοθά. 

Θαμπωθήκαμε από τα καλογυαλισμένα μπακίρια και τα καθρεφτάκια του υλικού πολιτισμού. Πιστέψαμε ότι το υλιστικό μπούκωμα μας έκανε ανεξάρτητους και δυνατούς. Μα ζούσαμε ένα όνειρο απατηλό!

Ώσπου μας τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια και σωριαστήκαμε κάτω, άλλος μπρούμυτα, άλλος ανάσκελα κι άλλος πλάγια. Και φάγαμε μπόλικο χώμα! Η στυφή του γεύση μας μουδιάζει τα χείλια και η σκόνη μας πνίγει τα ρουθούνια. Τα μάτια είναι θολά και δεν μπορούν να διακρίνουν όσα γίνονται για εμάς - χωρίς, όμως, εμάς - μέσα στο θολό τοπίο. Τα αυτιά μας βουίζουν από τις καθημερινές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Τα χέρια μας παράλυσαν. Χάσαμε την αφή των αγαθών που αποκτήσαμε με ιδρώτα και αίμα γιατί οι οικονομικοί μαφιόζοι μας τα παίρνουν μέσα από τα νεκρά χέρια μας. Μας εγκατέλειψαν οι αισθήσεις. Χάθηκε ο κόσμος που ξέραμε.

Και τώρα, φορτωμένοι τον προσωπικό μας σταυρό πορευόμαστε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά. Για να γίνει πιο ανάλαφρο το βάδισμα θα χρησιμοποιήσουμε μια ιστορία. Αν θέλετε, πέστε το και παραμύθι. Μα να' στε σίγουροι πως θα αλαφρώσει το βάρος του σταυρού : 

[[ Ένας συνάνθρωπό μας κάθε μέρα παραπονιόταν για την κακή του τύχη και για όλα αυτά που του συνέβαιναν. Είχε φτάσει στα όρια της απελπισίας. Πολλά τα προβλήματά του. Ήταν πελαγωμένος. Έτσι θεωρούσε ότι κουβαλούσε βαρύ σταυρό στη ζωή του και δε μπορούσε πλέον να τον σηκώσει.

Ένα βράδυ, πριν κοιμηθεί, παρακάλεσε το Θεό να ελαφρύνει το φορτίο του. "Κύριε, δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν αντέχω άλλο. Ο σταυρός που κουβαλώ είναι πολύ βαρύς, ασήκωτος". Το βράδυ εκείνο εμφανίστηκε ο Κύριος στο όνειρό του. Τον οδήγησε σε μια αποθήκη και του είπε: "Παιδί μου, εάν δεν μπορείς να βαστάξεις το βάρος του σταυρού σου, τότε πήγαινε και τοποθέτησε τον μέσα σε αυτή την αποθήκη. Σου δίνω το δικαίωμα να αλλάξεις τον σταυρό σου με έναν άλλον, όποιον θέλεις."

Η αποθήκη ήταν γεμάτη σταυρούς όλων των σχημάτων, και ο καθένας είχε γραμμένο το όνομα του ιδιοκτήτη του. Μερικοί ήταν τόσο μεγάλοι ώστε να μην φαίνονται οι κορυφές τους. άλλοι ήταν μέτριοι. Ο άνθρωπος φανερά ανακουφισμένος απάντησε,: "Σ' ευχαριστώ, Κύριε μου", κι άρχισε να ψάχνει. Κάποια στιγμή διάλεξε έναν μεσαίου μεγέθους σταυρό, όμως, όταν είδε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το όνομα ενός καλού του φίλου, τον άφησε. 

Τελικά, μετά από πολλές δοκιμές και όπως ο Θεός του είχε επιτρέψει, διάλεξε το μικρότερο σταυρό που μπορούσε να βρει. "Θα ήθελα αυτόν τον σταυρό, Κύριε" ψιθύρισε ο άνθρωπός μας. "Παιδί μου, ξέρεις, αυτός είναι ο δικός σου σταυρός που μόλις έφερες εδώ μέσα!", του απάντησε ο Θεός. Πρόσεξε καλύτερα το σταυρό και με μεγάλη έκπληξη, διαπίστωσε ότι πάνω του ήταν γραμμένο το δικό του όνομα!]]

Ο σταυρός είναι προσωπικός. Ο καθένας μας έχει το δικό του σταυρό. Ο επουράνιος Πατέρας έχει φροντίσει ώστε ο σταυρός μας να είναι στα μέτρα μας. Αν είμαστε αδύναμοι, ο σταυρός μας είναι ελαφρύς. Αν είμαστε δυνατοί, τότε ίσως μας έχει ορίσει βαρύτερο σταυρό. Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε : "Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανέβη από τον σταυρό στον Ουρανό - γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό."

Είναι φυσικό να θέλουμε να αποφύγουμε τις δοκιμασίες. Ιδίως όταν ο σταυρός είναι βαρύς. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς είπε εκείνο το βράδυ της μεγάλης αγωνίας στον κήπο της Γεθσημανή: "πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο" (Ματθαίος, κστ΄, 39). Αν ο σαρκωθείς Λόγος ζήτησε να μη δοκιμάσει το βάρος του σταυρού, δεν είναι κατακριτέος όποιος από εμάς ζητάει, αντί το πικρό ποτήρι της δοκιμασίας, να γευτεί το δροσερό ποτήρι της χαράς. 

Όμως, φαίνεται ότι ποτήρια με διαφορετικές δόσεις πίκρας, είναι έτοιμα και μας περιμένουν πάνω στο δίσκο της ζωής.

Ο Ιησούς βέβαια, εκεί κάτω από την ελιά αυτή το σκοτεινή νυχτιά, αμέσως συναισθάνθηκε το μεγάλο έργο που έπρεπε να τελειώσει και είπε: "πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ' ως σύ" (Ματθαίος, κστ΄, 39). Αυτός όμως ήταν Θεός, έστω κι αν βίωνε την αδυναμία της σάρκας, την ανημποριά του ανθρώπου, που δεν έχει την επίγνωση της επικείμενης ανάστασης, όπως ο Χριστός. 

Ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα - και του αναγνωρίζεται από τον γεμάτο κατανόηση Πατέρα του - να παραπονιέται, να γκρινιάζει. Γι' αυτό ο Ν. Καζαντζάκης μέσα από ένα πρόσωπο που χρησιμοποιεί στο μυθιστόρημά του "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", απευθύνεται στο Θεό και του λέει:

[[ Γιατί είμαστε, μαθές, άνθρωποι, έχουμε ψυχή, έχουμε φωνή, θα φωνάζουμε! Κι αν κάποτε πούμε κι ένα λόγο περίσσιο, μην αγριεύεις άνθρωποι είμαστε, βασανισμένα πλάσματα, έχουμε πολλές σκοτούρες, έρχεται ώρα που η καρδιά δε βαστάει, θα σκάσει, και πετάει τον περίσσιο λόγο κι αλαφρώνει. Βαριά 'ναι η ζωή, κι αν δεν υπήρχες εσύ, Κύριε, θα πιάναμε όλοι, γυναίκες κι άντρες, χέρι χέρι, να γκρεμιστούμε, να γλυτώσουμε.]]

Και ο Θεός απλώνει το χέρι Του! Μας γεμίζει με θέληση, με θάρρος. Μας εγκαρδιώνει, μας εμπνέει. Ή στέλνει κάποιον στο δρόμο μας να γίνει ο στυλοβάτης μας, ο οδηγός άλλοτε που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα. Έναν τέτοιο παρουσιάζει και πάλι ο Κρητικός συγγραφέας στο ίδιο μυθιστόρημα να δίνει θάρρος στους ξεριζωμένους κάτοικους που έψαχναν για νέα πατρίδα :

[[Σήκωσε το σκελεθρωμένο κεφάλι ο εκατοχρονίτης παππούς, τ' ατσίνουρα ματάκια του σπίθισαν:

- Έχω δει, παιδιά μου, τρεις φορές να φυτεύονται και να ξεπατώνονται χωριά. Ξεπατώθηκαν από την πανούκλα τη μια φορά, από το σεισμό την άλλη, και τώρα να, από τον Τούρκο. Μα και τρεις φορές είδα το σπόρο του ανθρώπου να φυτρώνει, πότε στα ίδια χώματα, πότε πιο πέρα. Ένας παπάς έκανε αγιασμό, άρχιζαν οι μαστόροι να χτίζουν, πέφταμε όλοι απάνω στη γης και τη σκάβαμε, έπαιρναν τα παλικάρια τις γυναίκες, και στο χρόνο απάνω, τι χαρά ήταν εκείνη, βρε παιδιά! έβγανε αστάχυ η γης, σηκώνονταν ο καπνός πάνω από τα σπίτια, νιαούριζαν τα μωρά- ξεφύτρωνε το χωριό! Κουράγιο, μωρέ παιδιά, και πάλι θα ξεφυτρώσει!

- Γειά σου, γέρο γέρο- Πανάγο! φώναξαν οι άντρες και γέλασε το αχείλι τους? εσύ, παππούλη, έβαλες κάτω και το Χάρο. Εσύ 'σαι ο Διγενής, που λένε.

- Εγώ 'μαι, μαθές! απολογήθηκε ο γέρος με σιγουράδα. ]]

Κάποιες φορές τα προβλήματα της ζωής μας φαίνονται ακατανίκητα και απροσπέλαστα. Νομίζουμε πως δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν. Πιστεύουμε ότι ο σταυρός που σηκώνουμε είναι βαρύς. Δεν πρέπει να τα χάνουμε, να ολιγοψυχήσουμε και να αποθαρρυνθούμε.

Θα μας βοηθήσει πολύ αν κοιτάξουμε γύρω μας. Τότε θα δούμε καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες, σταυρούς τεράστιους, που οι άλλοι άνθρωποι καλούνται να σηκώσουν. Τότε θα ανακαλύψουμε ότι ο δικός μας σταυρός πολλές φορές είναι πολύ ελαφρύς σε σύγκριση με τους σταυρούς των άλλων συνανθρώπων σου. Και μόνο τότε, μπορούμε να θεωρήσουμε τον εαυτό μας πολύ πιο "τυχερό" από ότι νομίζαμε . Μη λησμονούμε εκείνον - που λέγεται - ότι παραπονιόταν πως δεν είχε παπούτσια. Ώσπου συνάντησε κάποιον που δεν είχε πόδια.

Παραπονιόμασταν σαν παρέα στη δουλειά για τις μειώσεις των μισθών, τις μεγάλες αυξήσεις στην αγορά, τα χαράτσια και τον μεγάλο φόρο. Για την προοπτική να μην πάρουμε εφάπαξ και ότι η ζωή μας και οι κόποι μας πήγαν στράφι, όταν καταντήσουμε να πάρουμε την εθνική σύνταξη των 300 ευρώ. Μέχρι που μας έπεσε ο κεραυνός! Φιλικό μας ζευγάρι είχε έναν 18-χρονο γιο, πολύ καλό μαθητή και εξαίρετο παιδί. Το περσινό καλοκαίρι έδωσε εξετάσεις και πέρασε σε πολύ καλή σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών.

Στα πρώτα μαθήματα, ήρθαν και οι πρώτες ενοχλήσεις. Άρχισαν τις ιατρικές εξετάσεις και δυστυχώς διαπιστώθηκε καρκίνος. Αντί να παρακολουθήσει ο νεαρός τα μαθήματα, άρχισε τις χημειοθεραπείες. Κι αφού βασανίστηκε ο ίδιος και η οικογένειά του για ένα δεκάμηνο, στο τέλος του φετινού καλοκαιριού έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Οι δικοί μας σταυροί, μπροστά στους σταυρούς του νέου και των γονιών του, ήταν μικρά σταυρουδάκια, που φοράμε στο λαιμό.

Σταυρουδάκια χαρακτήρισε τους μικρούς μας σταυρούς ο χαρισματικός γέροντας Παΐσιος μπροστά στο σταυρό που σήκωσε ο Χριστός: " Να, τέτοια σταυρουδάκια είναι οι δικοί μας σταυροί, σαν αυτά που κρεμούμε στον λαιμό μας και μας προστατεύουν στην ζωή μας.

Τι νομίζεις, έχουμε μεγάλο σταυρό εμείς; Μόνον ο Σταυρός του Χριστού μας ήταν πολύ βαρύς, γιατί ο Χριστός από αγάπη προς εμάς τους ανθρώπους δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει για τον εαυτό Του την θεϊκή Του δύναμη. Και στην συνέχεια σηκώνει το βάρος των σταυρών όλου του κόσμου και μας ελαφρώνει από τους πόνους των δοκιμασιών με την θεία Του βοήθεια και με την γλυκιά Του παρηγοριά."

Οι δοκιμασίες της ζωής είναι μαθήματα για την ψυχή μας. Σαν τη φωτιά στο μάλαμα, την καθαρίζουν από τα ξένα μέταλλα και την μαλακώνουν. Τότε το ενοικούν μέσα μας πνεύμα, σαν τον καλό κοσμηματοποιό, της δίνει ένα ωραίο σχήμα, της προσθέτει και το μαργαριτάρι της επιτυχίας και την κάνει ένα ωραιότατο κόσμημα.

Έτσι ο άνθρωπος γίνεται το πραγματικό κόσμημα του Κόσμου! Για να γίνει από άνθρωπος - θηρίο πραγματικός άνθρωπος απαιτείται αγώνας. Εδώ είναι τα μαρμαρένια αλώνια που θα κονταροχτυπηθεί με ότι του στέκεται εμπόδιο, με οτιδήποτε του αντιστέκεται γι' αυτό, για το οποίο είναι προορισμένος: Να νικήσει τους πειρασμούς και τις αντιστάσεις της ύλης και να πνευματοποιηθεί.

Ο Ν. Καζαντζάκης παρουσιάζει τον παπα-Φώτη, στο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", να μιλάει γι' αυτό τον αγώνα στον Μανολιό:

[[- Θα χρειαστεί πολύς αγώνας, γέροντά μου, για να μπορέσουμε να βρούμε το δίκιο μας, έλεγε ο Μανολιός αξίζει να σπαταλήσουμε τόσον καιρό για τα επίγεια;

- Αξίζει, αξίζει, Μανολιό! αποκρίθηκε ο παπα-Φώτης και το μάτι του έλαμψε. Μια φορά έλεγα κι εγώ: Γιατί να παλεύω για τα επίγεια; Τι μ' ενδιαφέρει ο κόσμος τούτος; είμαι εξόριστος τ' ουρανού και βιάζομαι να γυρίσω στην πατρίδα μου. Μα σιγά σιγά κατάλαβα κανένας δεν μπορεί να μπει στον ουρανό αν δε νικήσει πρώτα τη γης, και κανένας δεν μπορεί να νικήσει τη γης αν δεν παλεύει με λύσσα κι υπομονή και χωρίς συμβιβασμό μαζί της.

Από τη γης μονάχα μπορεί να πάρει φόρα ο άνθρωπος και να πηδήξει στον ουρανό. Παπα-Γρηγόρηδες, Λαδάδες, Αγάδες, νοικοκυραίοι, είναι δυνάμεις του κακού που μας έπεσε ο κλήρος να παλέψουμε αν ρίξουμε τ' άρματα, είμαστε χαμένοι, και κάτω στη γης κι απάνω στον ουρανό. ]]

Οι όποιες αποτυχίες στα μαθήματα σαν μαθητές ή φοιτητές, ο αποτυχημένος γάμος, η ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, μας προκαλούν πόνο και θλίψη. Οι σοβαρές ασθένειες, η περιφρόνηση, η ατιμία, η συκοφαντία, οι τρικλοποδιές από τους συναδέλφους στον εργασιακό χώρο, η απόλυση από την εργασία, η απώλεια της περιουσίας, η ζήλεια των συζύγων κ.α. είναι κάποια από τα κακά με τα οποία παλεύουμε. Είναι οι μικροί ή οι μεγάλοι μας σταυροί, αλλά από την άλλη μεριά και τα μεγάλα μαθήματα ζωής.

Αυτά γίνονται και τα εφόδια για να ξεπεράσουμε άλλες - μεγαλύτερες- δυσκολίες, που θα βρούμε σε άλλες φάσεις της ζωής μας. Κι εδώ θα αναφέρουμε μια άλλη ιστορία :

[[ Κάποτε μια ομάδα αχθοφόρων ανέλαβαν να μεταφέρουν κάποιους σταυρούς σε μια μακρινή απόσταση και να πάρουν έναν καλό μισθό. Έτσι φορτώθηκε ο καθένας από έναν σταυρό πήραν και το δρόμο που τους υπόδειξαν. Ένας απ' αυτούς παραπονιόταν με το παραμικρό και επιζητούσε να ελαφρώσει το φορτίο του. Στο δρόμο βρήκε ένα πριόνι. Έκοψε ένα μικρό κομμάτι και μίκρυνε το σταυρό του.

Μετά από λίγο έκοψε κι άλλο κομμάτι. Σε λίγο ακόμη ένα. Κι αφού κόντυνε αρκετά ελάφρωσε σημαντικά το βάρος του σταυρού του. Χαμογελαστός, γιατί οι σύντροφοι βογκούσαν από τον κόπο, προχωρούσε με ευκολία, ώσπου συνάντησαν μια χαράδρα. Οι άλλοι κατέβασαν από τον ώμο τον σταυρό τους, τον έσπρωξαν σιγά σιγά και γεφύρωσαν τη χαράδρα.

Πάτησαν στον σταυρό τους και πέρασαν στην αντικρινή πλευρά. Μετά τον έσυραν, τον φορτώθηκαν στον ώμο και τράβηξαν το δρόμο τους, ώσπου έφτασαν στο τέρμα, όπου πήραν τον μισθό τους. Ο κομμένος σταυρός του εξυπνάκια αχθοφόρου δεν έφτανε να γεφυρώσει τη χαράδρα, την οποία ποτέ δεν πέρασε κι έτσι δεν έφτασε στον προορισμό του, οπότε έμεινε χωρίς μισθό. ]]

Επομένως, πιθανόν ο μεγάλος σταυρός να μας βοηθήσει να γεφυρώσουμε τη ζωή μας! Έτσι ας έχουμε υπομονή- όση μπορούμε- κι αν είναι δυνατόν ας πούμε: "πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω" (Λουκάς, κβ΄, 42)

O σταυρός συνδέεται με κάποιου είδους θάνατο. Θάνατο μιας συνήθειας, θάνατο μιας νοοτροπίας. Και μετά το θάνατο, την ταφή του παλιού, έρχεται η ανάσταση, η ανάδυση του νέου και φωτεινού? Κάτι καινούριο προκύπτει, κάτι καλύτερο! Αφού έχει πεθάνει το κατώτερο και έχει εγερθεί από τον τάφο το ανώτερο, θα ισχύσει το "τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών" (Ματθαίος, ιγ΄, 43). Κι όπως λέει ο Απ. Παύλος :

"ούτω και η ανάστασις των νεκρών. σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία?.σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν." (Παύλος, Α΄ επιστ. προς Κορινθίους, ιε΄, 42, 44).

Ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα. Μπορεί να κάνει τη γη κόλαση, μπορεί να την κάνει και παράδεισο. Όπως λέει ο Καζαντζάκης :

[[Μωρέ, θεριό, αλήθεια, είναι ο άνθρωπος, συλλογίστηκε. Ό,τι θέλει κάνει, όποια στράτα θέλει παίρνει. Η πόρτα της Κόλασης κι η πόρτα της Παράδεισος είναι κολλητά, κι όπου θέλει μπαίνει? Ο διάολος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Κόλαση, ο άγγελος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Παράδεισο? ο άνθρωπος, όπου θέλει! ]]

Στον καθένα μας έχει ειπωθεί : "ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι" (Ματθαίος, ιστ΄, 24) Στο χέρι μας είναι η επιλογή. Όπως στο χέρι του Ηρακλή ήταν να διαλέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει, της Αρετής ή της Κακίας.

Κι ο μεγάλος δάσκαλος της ανθρωπότητας- γι ατί ο Ηρακλής ήταν ένας από τους πρόδρομους του Χριστού - διάλεξε τον πολύ δύσκολο δρόμο να γίνει υπηρέτης της ανθρωπότητας και να την απαλλάξει από πολλά δεινά. Δε λογάριασε κόπο, αντιξοότητες, κακουχίες και κινδύνους. Εκτέλεσε τους άθλους του και στο τέλος κέρδισε μια θέση στον Όλυμπο. Έγινε ισόθεος!

Στο δρόμο προς το Γολγοθά, βρέθηκε ο Σίμωνας ο Κυρηναίος, που για λίγο σήκωσε τον σταυρό του Ιησού. Οι ευαγγελιστές μας παρουσιάζουν τον Σίμωνα να αγγαρεύτηκε από τους Ρωμαίους: " Εξερχόμενοι δε εύρον άνθρωπον Κυρηναίον ονόματι Σίμωνα? τούτον ηγγάρευσαν ίνα άρη τον σταυρόν αυτού" (Ματθαίος, κζ΄, 32)

Ο Ν. Καζαντζάκης δίνει άλλη διάσταση στη βοήθεια του Σίμωνα προς τον ταλαιπωρημένο Ιησού. Στο τόσο πολύ συκοφαντημένο από την εκκλησία μυθιστόρημά του "Ο Τελευταίος Πειρασμός", παρουσιάζει τον Κυρηναίο να υπερασπίζεται τον Ιησού τη στιγμή που τον εγκατέλειψαν οι μαθητές Του. Κι ενώ οι σύντροφοι του Χριστού είχαν λουφάξει από τον φόβο, αυτός βγήκε για να τον ενθαρρύνει και μόλις σκόνταψε, πήγε μόνος του και του πήρε τον σταυρό.

Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα :

[[Ωστόσο οι μαθητές είχαν τρυπώσει στην ταβέρνα του Σίμωνα του Κυρηναίου και περίμεναν να τελέψει ο σταυρωμός, να πέσει η νύχτα να μην τους δει κανένας, και να φύγουν. Κουκουβισμένοι πίσω από τα βαρέλια, είχαν στήσει το αυτί τους έξω στο δρόμο κι αφουγκράζονταν το πλήθος που περνούσε.

Τη στιγμή εκείνη ο Σίμωνας ο Κυρηναίος έδωκε μια, άνοιξε την πόρτα της ταβέρνας και μπήκε τα ρούχα του ήταν ξεσκισμένα, το πρόσωπό του και το στήθος του όλο αίματα, και το δεξιό του μάτι πρησμένο κι έτρεχε. Βλαστημούσε και μούγκριζε πέταξε από πάνω του τα κουρέλια που του 'χαν απομείνει , βούτηξε το κεφάλι του στο μαστέλο, όπου έπλενε τα κρασοπότηρα, άρπαξε ένα πεσκίρι, σφούγγιξε το απανωκόρμι του κι όλο μούγκριζε κι έφτυνε ύστερα έβαλε το στόμα του στην κάνουλα του βαρελιού ήπιε άκουσε σαματά πίσω από τα βαρέλια, έσκυψε, είδε ένα σωρό κουβαριασμένους τους Μαθητές αγρίεψε.

- Φτου, να χαθείτε, παλιοτόμαρα! τους φώναξε έτσι, μωρέ, παρατούν τον αρχηγό τους, έτσι το σκάζουν από τον πόλεμο, παλιο-Γαλιλαίοι, παλιο-Σαμαρείτες, παλιάνθρωποι;

- Η ψυχή μας ήθελε, μωρά Σίμωνα, αποκότησε ο Πέτρος, η ψυχή μας ήθελε, ένας Θεός το ξέρει, μα το κορμί.

- Σκασμός, φαφλατά! Μωρέ, όταν η ψυχή θέλει, τι θα πει κορμί; Όλα γίνουνται ψυχή, κι η μαγκούρα που κρατάς και το ρούχο που φοράς, κι η πέτρα που πατάς, όλα, όλα! Να, κοιτάχτε, μωρέ κιοτήδες τα κρέατά μου, ολόμπλαβα! κουρέλια τα ρούχα μου, και κοντεύουν να χυθούν τα μάτια μου γιατί; α να χαθείτε, παλιομαθητάδες! γιατί, μωρέ, υπερασπίστηκα το δάσκαλό σας, τα 'βαλα μ' ένα λαό, εγώ, εγώ, ο ταβερνιάρης, ο παλιο-Κυρηναίος!

Και γιατί το 'καμα; γιατί πίστευα πως ήταν ο Μεσσίας και την άλλη μέρα θα μ' έκανε μεγάλο και τρανό; Καθόλου, μα καθόλου μα γιατί μ' έπιασε το φιλότιμο, ανάθεμά το, και δεν το μετανιώνω!

Πηγαινόρχουνταν απάνω κάτω, σκόνταφτε στα σκαμνιά, έφτυνε και βλαστημούσε.

Έφτυσε πάλι, πήγε κι άνοιξε την πόρτα και στάθηκε στο κατώφλι ασκοφυσώντας. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο, άντρες, γυναίκες, έτρεχαν, φώναζαν :

- Έρχεται, έρχεται, έρχεται ο βασιλιάς των Ιουδαίων, γιούχα!

Οι μαθητές τρύπωξαν πάλι πίσω από τα βαρέλια ο Σίμωνας στράφηκε :

- Μωρέ αφιλότιμοι, φώναξε, δε βγαίνετε έξω να τον δείτε; να σας δει κι αυτός, να παρηγορηθεί ο κακομοίρης; Ε, το λοιπόν, εγώ θα βγω και θα του γνέψω, εδώ 'μαι, ο Σίμωνας ο Κυρηναίος, παρών!

Είπε, κι έδωκε ένα σάλτο και στάθηκε στο δρόμο.

Κύματα κύματα το πλήθος περνούσε μπροστά καβαλάρηδες Ρωμαίοι πίσω ο Ιησούς φορτωμένος το σταυρό, έτρεχαν τα αίματα αποπάνω του και τα ρούχα του κρέμουνταν ξεσκλίδια δεν είχε πια ανάκαρα να περπατήσει, όλο και σκουντουφλούσε και μπροσμούρωνε να πέσει, κι όλο και τον έστηναν όρθιο και του 'διναν κλωτσιές και προχωρούσε.

Έτρεχαν πίσω του οι κουτσοί, οι στραβοί, οι σακάτες, φουρκισμένοι γιατί δεν τους είχε γιάνει, και τον βλαστημούσαν και τον χτυπούσαν με τα δεκανίκια και τα ραβδιά τους. Και κάθε τόσο κοίταγε γύρα του δε θα φανεί κανένα ς σύντροφος; τι γίνηκαν οι αγαπημένοι;

Απόξω από την ταβέρνα στράφηκε, είδε τον ταβερνιάρη να του κουνάει το χέρι χάρηκε η καρδιά του, έκαμε να κουνήσει το κεφάλι, να τον αντιχαιρετήσει, μα σκόνταψε σε μιαν πέτρα και σωριάστηκε χάμω, με το σταυρό στη ράχη μούγκρισε από τον πόνο.

Χύμηξε ο Κυρηναίος, ανασήκωσε τον Ιησού, πήρε το σταυρό, τον φορτώθηκε στις πλάτες του, στράφηκε, χαμογέλασε στον Ιησού :

- Κουράγιο, του 'πε, εδώ 'μαι εγώ, μη φοβάσαι.

Βγήκαν από την πόρτα του Δαβίδ, πήραν τον ανήφορο κόντευαν να φτάσουν στην κορυφή του Γολγοθά όλο πέτρες κι αγκάθια και κόκαλα εδώ σταύρωναν τους αντάρτες, άφηναν τους σταυρωμένους και τους έτρωγαν τα όρνια, βρωμούσε ο αγέρας ψοφίμι. Ξεφόρτωσε από πάνω του ο Κυρηναίος το σταυρό, δυο στρατιώτες άρχισαν να σκάβουν και να τον μπήγουν βαθιά στις πέτρες? ]]

Μπορεί και στο δικό μας δρόμο να βρεθεί κάποιος Σίμωνας! Όποιος κι αν είναι ο σταυρός μας, όποιος κι αν είναι ο πόνος μας, να μη ξεχνάμε ότι μετά τη μπόρα πάντοτε βγαίνει ο ήλιος. Μπορεί να παραπατούμε, μπορεί να πέφτουμε, αλλά υπάρχει πάντοτε ένας φύλακας άγγελος σταλμένος από το Θεό για να μας παραστέκει, να μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Στη "σκοτεινή νύχτα της ψυχής" δε θα είμαστε μόνοι, γιατί και σ' εμάς "ώφθη δε αυτώ άγγελος απ' ουρανού ενισχύων αυτόν" (Λουκάς, κβ΄, 43).

Ας οπλιστούμε με θάρρος αυτή τη δύσκολη εποχή, που μας βαραίνει ακόμη περισσότερο ο προσωπικός σταυρός μας. Γιατί ακολουθεί η Ανάσταση. Μπορεί λίγο να αργήσει, μα σίγουρα θα έρθει.

Ο Δημήτρης Μάρκου
Συγγραφέας και εκπαιδευτικός

http://www.psixologikosfaros.gr

Tο υποσυνείδητό σας μπορεί να κάνει τα πάντα : πως να χρησιμοποιήσετε τη δύναμή του.....!!!!!!

Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να ξέρετε για το υποσυνείδητο είναι ότι πάντοτε είναι «ενεργό». Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται σε εγρήγορση μέρα νύχτα, ανεξαρτήτως από το τι κάνετε. Το υποσυνείδητο ελέγχει το σώμα σας. Δεν μπορείτε να ακούσετε αυτή τη σιωπηλή εσωτερική διαδικασία με συνειδητή προσπάθεια. Πρέπει να ξεκινήσετε να ασχολείστε με το υποσυνείδητό σας. 

Είναι ζωτικής σημασίας να το διατηρείτε σε κατάσταση προσδοκίας μόνο θετικών γεγονότων και να υιοθετήσετε έναν τρόπο σκέψης που να βασίζεται αποκλειστικά στην πίστη, τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Η πίστη και η εμπιστοσύνη αποτελούν το θεμέλιο του υποσυνείδητου.

Ένας Ιερέας, ο οποίος έπασχε από καρκίνο του πνεύμονα, έγραψε σχετικά με τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για να μεταφέρει σκέψεις εξαιρετικής υγείας στο υποσυνείδητό του. Ο ίδιος αναφέρει τα εξής: «Δύο ή τρεις φορές την ημέρα χαλάρωνα σωματικά και ψυχολογικά και επαναλάμβανα ξανά και ξανά ότι τα πόδια μου είναι εντελώς χαλαρά. Οι μύες του στομαχιού μου είναι χαλαρωμένοι. Η καρδιά μου χτυπάει ήσυχα, η αναπνοή μου είναι ήρεμη και χαλαρή. 

Το κεφάλι μου είναι εντελώς χαλαρό, ολόκληρο το σώμα μου είναι εντελώς χαλαρό και ήρεμο. Μετά από περίπου 5 λεπτά, όταν βρισκόμουν σε κατάσταση υπνηλίας, επαναλάμβανα τη φράση ότι η τελειότητα του σχεδίου του Θεού βρίσκει την έκφρασή της σε μένα. Το υποσυνείδητό μου γέμιζε με τη σκέψη ότι έχω τέλεια υγεία. Ο εαυτός μου παρουσιάζεται πεντακάθαρος ενώπιον του Θεού». Αυτός ο ιερέας τελικά κατάφερε να θεραπεύσει τον εαυτό του.

Παρακάτω αναφέρονται κάποιες συμβουλές που θα σας βοηθήσουν να χρησιμοποιήσετε τη δύναμη του υποσυνειδήτου σας προς όφελός σας :

1. Το υποσυνείδητό σας ελέγχει όχι μόνο όλες τις διαδικασίες του σώματος, αλλά έχει και τις απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα και μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα.

2. Πριν πάτε για ύπνο, απευθύνετε στο υποσυνείδητό σας οποιοδήποτε συγκεκριμένο ερώτημα και σύντομα θα δείτε τη θαυματουργή δύναμή του να ενεργοποιείται.

3. Οτιδήποτε καταγράφεται στο υποσυνείδητό σας θα σας επηρεάσει με τη μορφή συναισθημάτων, καταστάσεων και γεγονότων. Επομένως, θα πρέπει να προσέχετε τι είδους σκέψεις και ιδέες κυριαρχούν στο μυαλό σας.

4. Όλες οι εμπειρίες προκύπτουν από ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Αν παραμένετε «κολλημένοι» σε διάφορα θέματα και προβλήματα, παρόμοια θα είναι και η αντίδραση του υποσυνειδήτου σας.

5. Όταν έχετε ένα συγκεκριμένο στόχο ή όνειρο, επαναλάβετε συνειδητά την εξής φράση: «Πιστεύω ότι η δύναμη του υποσυνειδήτου που μου έδωσε αυτήν την επιθυμία θα την κάνει πραγματικότητα».

6. Το στρες, το άγχος και ο φόβος μπορεί να διαταράξουν τον φυσικό ρυθμό της αναπνοής, του καρδιακού ρυθμού και τη λειτουργία οποιουδήποτε άλλου οργάνου του σώματος. Καλλιεργήστε στο υποσυνείδητό σας σκέψεις για την υγεία, την ειρήνη και την αρμονία και όλες οι λειτουργίες του σώματος θα επιστρέψουν στη φυσιολογική τους κατάσταση.

7. Γεμίστε το υποσυνείδητό σας με προσδοκίες για θετικές εμπειρίες και συναισθήματα και οι σκέψεις σας θα γίνουν πραγματικότητα.

8. Φανταστείτε ότι τα προβλήματά σας θα έχουν θετικά αποτελέσματα και νιώστε ενθουσιασμό για ό,τι συμβαίνει. Όλες οι σκέψεις και τα συναισθήματά σας γίνονται αποδεκτά από το υποσυνείδητό σας και στη συνέχεια τίθενται σε εφαρμογή και στη ζωή σας.

Άρθρο της Anna Le Mind

Μετάφραση / Επιμέλεια : Σωτηρία Κακαγιά

http://enallaktikidrasi.com

http://www.psixologikosfaros.gr