Δεν προσελκύεις πάντα αυτό που είσαι, αλλά ανθρώπους που έχουν ανάγκη να συναντήσουν αυτό που είσαι…!!!!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, κανένα γεγονός και καμία συνάντηση. Έτσι σήμερα έγινε μια τέτοια συνάντηση η οποία έφερε το δώρο που έρχεται να συμπληρώσει και να δώσει άλλο ένα πρίσμα στη συζήτηση για τους καθρέφτες.

Κάποτε έγραψε ο William Feather σε σχέση με το απόφθεγμα «έλκεις ό,τι είσαι»: «Τι κι αν είσαι καλός άνθρωπος και προσελκύεις κακούς; Τι κι αν είσαι ειλικρινής και προσελκύεις ψεύτες; Τι κι αν είσαι πιστός και προσελκύεις άπιστους; 

Τι κι αν είσαι συνειδητός προς το Θείο και προσελκύεις ανθρώπους που η καρδιά τους έχει πια σκληρύνει, έχει αδειάσει από πίστη και έχει γεμίσει με αμφιβολία για τα πάντα;

Όχι, δεν προσελκύεις πάντα αυτό που είσαι, αλλά προσελκύεις ανθρώπους που είναι σε απεγνωσμένη ανάγκη να συναντήσουν αυτό που είσαι…»

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αναρωτηθείς γιατί έχεις τον «μαγνήτη», ή σκέφτεσαι ότι τραβάς προς εσένα ανθρώπους που νομίζεις ότι αντανακλούν κομμάτια που έχεις κι εσύ μέσα σου, άρα έχεις μερίδιο ευθύνης, σκέψου και αυτό:

Ίσως τελικά και να σε πλησιάζουν υποσυνείδητα γιατί έχεις μέσα σου και ακτινοβολείς στοιχεία, φως, ποιότητες και χαρακτήρα που χρειάζονται, πράγματα που τα έχουν χάσει, ή ξεχάσει κάπου στη διαδρομή. Ίσως τα πήραν κι από εκείνους κάποτε σε μια πολύ μικρή ή μεγαλύτερη ηλικία, πριν μάθουν να τα προστατεύουν.

Αυτό προφανώς και δεν σημαίνει πως θα γίνεις μάρτυρας ή χαλί για να σε πατήσουν. Όμως προσδίδει μία άλλη οπτική σ’ αυτές τις συναντήσεις. 

Το χρέος σου, εφόσον λοιπόν το αγκαλιάσεις είναι διπλό:

– Να μοιραστείς αυτά τα στοιχεία, κι αν υπάρχει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει και να καρποφορήσει,

– αλλά όπως και να ‘χει, να θυμάσαι ποιος είσαι και να παραμείνεις στο κέντρο σου. Να μη δίνεις και αφαιρείς ή στερείς κομμάτια από εσένα, αλλά να τα μοιράζεσαι.

Το να μοιραζόμαστε κάποια πράγματα δεν σημαίνει ότι τα χάνουμε. Αρκεί να μη τα ξεριζώνουμε από μέσα μας όπως ένα φυτό από τη ρίζα. 

Αν έχει καρποφορήσει, μπορούμε να κάνουμε το κομμάτι μας, και να μοιραστούμε τους σπόρους, με διάκριση προς ένα γόνιμο έδαφος όχι βράχια, κρατώντας πάντα και για εμάς για την επόμενη σπορά, συγκομιδή, και μοίρασμα.

Photo: Author/Depositphotos

Συγγραφέας Αθανάσιος Στεργίου

Ο Θανάσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Μετά από σπουδές και ένα MBA στην Αγγλία, έχει εργαστεί σε πολυεθνικές και ελληνικές επιχειρήσεις σε τομείς πωλήσεων και marketing. Από μικρή ηλικία αναζητά ένα βαθύτερο νόημα, ενώ είχε την χαρά και ευλογία να συναναστραφεί για λίγο ή περισσότερο με αρκετούς διδασκάλους. Αγαπά την φύση και τον αθλητισμό. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο και καθώς ετοιμάζει το δεύτερο, συνεχίζει σπουδές στο Life Coaching και τις εναλλακτικές θεραπείες. Όραμά του είναι ατομικά και συλλογικά, να ανακαλύψουμε το αληθινό μας ειρηνικό μονοπάτι, για πιο καθαρές σχέσεις χαράς, πληρότητας και αγάπης, τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με τους συνανθρώπους μας. Είναι μέλος της ΠΑΝΦΩΣ.

https://enallaktikidrasi.com

Ο μύθος του Ερυσίχθονα – Οι ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του “εγώ”…!!!!

Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, πολύ λίγο γνωστός, που μοιάζει να είναι το πρώτο οικολογικό μήνυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του “εγώ”.

Ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Ο Ερυσίχθων, νέος, ωραίος, δυνατός, πλούσιος και επιτυχημένος, βλασφημεί, κόβοντας το ιερό δέντρο της Δήμητρας την ώρα της γιορτής.

Οι Δρυάδες, κόρες της Θεάς, που κατοικούσαν στο δέντρο, βγαίνουν ματωμένες από τις φυλλωσιές και αλλόφρονες τρέχουν στη μητέρα τους.

Η Δήμητρα θυμώνει και βρίσκει την Πείνα.

Ήτανε τότε που μόλις είχανε αποτραβηχτεί τα νερά του Αιγαίου από την Θεσσαλία και η πεδιάδα φάνταζε ένας ξερός απέραντος τόπος γεμάτος αλάτι και μαύρα βράχια.

Η Πείνα καθόταν ξεδοντιάρα κουρελού, στην μαύρη ξεραΐλα.

Η Δήμητρα της λέει να πάει να βρει τον Ερυσίχθονα και να του δώσει ένα φιλί στο στόμα.

Η Πείνα πηγαίνει, τον βρίσκει να κοιμάται, του δίνει το φιλί και χάνεται. Εκείνος ξυπνάει κι αισθάνεται λιγούρα.

Πεινάει. Τρώει. Πεινάει κι άλλο. Ξανατρώει.

Πεινάει. Πεινάει. Πεινάει. Ακατάσχετα.

Τρώει πια ό,τι βρίσκει μπροστά του: φυτά, ζώα, τη γυναίκα του, την κόρη του - που μόλις προλαβαίνει να μεταμορφωθεί σε φοραδίτσα και τρέχει να γλιτώσει - τα ξύλα του σπιτιού του, τα πάντα. Μέχρι που πια δεν υπάρχει τίποτα γύρω του και μέσα στην μέση της ερημιάς, αγριεμένος τρώει τα κρέατά του. Τις σάρκες του.

Αυτή η ρίζα του Ερυσίχθονα – και μην ξεχνάμε ότι έρυσις σημαίνει πληγή και χθών σημαίνει Γη, δηλαδή Ερυσίχθων μπορεί και να σημαίνει πληγή της γης- αυτή η ρίζα, το αδυσώπητο “εγώ”, που επισημάνθηκε επίμονα και με πολλές παραλλαγές από τους αρχαίους Έλληνες (Προκρούστης, Θυέστης, Ατρέας, Οιδίπους), στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί.

Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίηση της εξουσίας.

Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται από τα marketing, τα advertising, τα ΜΜΕ, την κάθε υπερδύναμη.

Σ’ αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε και σαν τον Ερυσίχθωνα τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας.

Τώρα στη βραδινή πορεία μου ακούω το αχολογητό των δασών, που φέρνει με αλαφριά σκόνη τον θρήνο του κονιορτοποιημένου ρητού “το κατά φύσιν ζην εστί κατ’αρετήν”.

Αυτά θέλω να γράψω και να πετύχω να ξεφύγω από την μιζέρια και τον παραλογισμό της καινούργιας εποχής μας, χρησιμοποιώντας την ιστορική γνώση, όσο το δυνατόν λιγότερο παραποιημένη ή δικολαβική.

Αλέξης Δαμιανός – FB

ΠΙΝΑΚΑΣ: CHRISTER KARLSTAD, "BORDERLAND"

https://www.awakengr.com

Τις αποφάσεις, ας μην τις αποφεύγουμε! Θα έρθουν εκείνες να μας βρουν πάλι…!!!!

Στη ζωή συχνά έχουμε να αντιμετωπίσουμε ''την ώρα των αποφάσεων''. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα θέλαμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμάς, για να νιώσουμε πιο «ελαφροί», ανέμελοι. Έτσι, σκεπτόμενοι τα πιθανά αποτελέσματα των αποφάσεών μας, δημιουργείται μέσα μας άγχος και βιώνουμε μια κατάσταση ταραχής. 

Κι εκείνες τις στιγμές οι περισσότεροι ίσως από εμάς ..πόσο θα θέλαμε να δώσουμε το βάρος της απόφασής μας σε κάποιον άλλον!

Αν παρατηρήσουμε τις ζωές μας θα δούμε πως ίσως ξοδεύουμε πολλή ώρα για να λάβουμε μία απόφαση. Άραγε υπάρχει κάποιο μυστικό που θα μπορούσε να μας απελευθερώσει από το βάρος αυτό, όταν είναι να αποφασίσουμε;

Πάλι, αν έχουμε αποφασίσει να κινηθούμε προς κάποια κατεύθυνση, αναρωτιόμαστε αν είναι η σωστή, τι αντίκτυπο θα έχει μελλοντικά για εμάς ή και τους γύρω μας. Συνήθως μας κατακλύζει μία αγωνία και νιώθουμε αβοήθητοι μπροστά σε τέτοιες στιγμές.

Αυτές μπορεί να αφορούν τις σπουδές μας, την οικογενειακή μας κατάσταση, τη δουλειά μας, την υγεία μας ή τις σχέσεις μας.

Καθώς η καθημερινότητα μάς δίνει άπειρες ευκαιρίες για να διαλέγουμε, να αποφασίζουμε για απλά πράγματα έως πολύ σημαντικά, θα μπορούσαν να αναφερθούν κάποιες σκέψεις που ίσως μπορούν να μας ανακουφίσουν από το βάρος της διαδικασίας λήψης αποφάσεων:

Συνήθως όταν παίρνουμε μία απόφαση, σκεφτόμαστε το όφελος το δικό μας. Όμως σκεφτόμαστε την ίδια στιγμή, τι αντίκτυπο θα έχουν οι αποφάσεις μας και για τους άλλους; Θα τους πληγώσουμε, θα προκαλέσουμε δυσκολίες στις ζωή τους;

Άλλη σκέψη είναι αν αυτή η απόφαση, συνειδητά πια, θα μας κάνει καλό, δηλαδή.. πιο ευτυχισμένους, πιο ισορροπημένους ή είναι ένας τρόπος να βλάψουμε τον εαυτό μας. Παράδειγμα, αποφασίζουμε να συνεχίσουμε μία σχέση που μας δίνει πόνο, μας εξουθενώνει. Ή αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε το κάπνισμα.

Επίσης, βοηθά αυτή η απόφαση στο να επιτύχουμε και να εφαρμόζουμε εκείνες τις αρχές που μας κάνουν πιο ολοκληρωμένους, ελεύθερους από τους περιορισμούς των νοητικών μας αναταραχών; 

Αυτή η απόφαση μας επιτρέπει να βρούμε μέσα μας μια ηρεμία, μια αλήθεια.. τέτοια που μπορούμε και στους άλλους ανθρώπους μέσα τους να αναγνωρίσουμε;

Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε πως στηρίζονται σε μια ώριμη από τις εμπειρίες κοινή λογική. Ωστόσο.. κοιτάζοντας τη ζωή μας, θα δούμε πως συμβαίνουν μερικές φορές πράγματα που δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε με την κοινή λογική.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, ίσως χρειάζεται να αφεθούμε στα χέρια της ίδιας της ζωής, που έχει κι εκείνη τους δικούς της κανόνες και αρχές. Έχοντας κι αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μπορούμε να αποκτήσουμε μια σταθερότητα και ηρεμία στην καθημερινότητά μας.

Ίσως η δύσκολη καθημερινότητα και η μαγεία της ζωής πάνε χέρι-χέρι!

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

Γιάννης Ξηνταράς

https://www.o-klooun.com

11 πράγματα που κάνουμε όταν προσπαθούμε να κρύψουμε ότι πονάμε…!!!!

«Σε παρακολουθώ, να δουλεύεις μέρα και νύχτα, να πιέζεσαι τόσο πολύ που σπάνια έχεις χρόνο για να πάρεις μια ανάσα. Οι άνθρωποι το κάνουν αυτό για τρεις λόγους. Είτε είναι τρελοί, ανόητοι, είτε προσπαθούν να ξεχάσουν. Και με εσένα, ήξερα ότι ήταν το τρίτο. Και απλά δεν γνώριζα τι προσπαθούσες να ξεχάσεις» – Nicholas Sparks

11 πράγματα που κάνουμε για να ξεχάσουμε ότι πονάμε

1. Είμαστε συνεχώς απασχολημένοι

Είτε είναι εργασία, είτε ένα νέο χόμπι, αναπτύσσουμε εμμονές με οτιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μας από τον πόνο μας.

2. Ασχολούμαστε με τα προβλήματα των άλλων και όχι με τα δικά μας

Αν προσφερόμαστε συνέχεια να βοηθήσουμε στα προβλήματα των άλλων, εύκολα ξεχνάμε τα δικά μας. Και στην περίπτωση που ο ψυχικός πόνος είναι μεγάλος, επιζητούμε να παίρνουμε το ρόλο του σωτήρα και του συμβούλου για τους άλλους.

3. Ποτέ δεν αρνούμαστε όταν κάποιος μας ζητάει κάτι

Στα πάντα η απάντηση είναι «ναι». Απλά επειδή χρειαζόμαστε συνέχεια να ασχολούμαστε με κάτι, γιατί νομίζουμε ότι θα αποτρελαθούμε αν μείνουμε μόνοι με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.

4. Στρεφόμαστε στη μουσική

Ξαφνικά βρίσκουμε τόσα τραγούδια με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε, που έχουν την ικανότητα να εξηγούν και να περιγράφουν όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που νιώθουμε. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούμε μόνοι μας, δεν έχουμε κάποιες φορές το κουράγιο να εκφράσουμε μόνοι μας αυτό που νιώθουμε.

5. Αποφεύγουμε την οπτική επαφή

Και ειδικά τους ανθρώπους που μπορούν να αναγνωρίσουν από το βλέμμα μας τι νιώθουμε. Δεν θέλουμε να γνωρίζουν ότι πονάμε.

6. Όταν μας ρωτούν τι κάνουμε, δεν είμαστε ειλικρινείς

Όλα είναι καλά. Ακόμα κι αν δεν ισχύει. Είναι εύκολο να πούμε ψέματα. Είμαστε τόσο πληγωμένοι που δεν θέλουμε οι άλλοι άνθρωποι να μας κάνουν να νιώσουμε άβολα, να μας γεμίσουν ενοχές, επειδή δεν το έχουμε ξεπεράσει.

7. Προσπαθούμε να είμαστε θετικοί

Σαν να βάζουμε μια μάσκα, γιατί ίσως με αυτό τον τρόπο προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να πιστέψουν ότι είμαστε καλά. Και ίσως το πιστέψουμε κι εμείς.

8. Υπεραναλύουμε τα πάντα

Ξέρουμε ότι δεν αξίζει να βυθιστούμε και πάλι στο παρελθόν, αλλά αυτό μας στοιχειώνει. Θέλουμε να είμαστε και πάλι χαρούμενοι, αλλά πολύ συχνά ξαναπαίζουμε στο μυαλό μας όλες εκείνες τις αρνητικές κασέτες.

9. Βγαίνουμε για να μουδιάσουμε τον πόνο

Σωματικά μπορεί να είμαστε έξω και να πίνουμε χαμογελώντας, αλλά συναισθηματικά δεν βρισκόμαστε καν εκεί. Αλλά ακολουθούμε την παρέα μας, επειδή αν μείνουμε σπίτι, θα νιώθουμε και άσχημα και μόνοι. Όμως πολλές φορές συνειδητοποιούμε ότι ακόμα και σε μια γεμάτη αίθουσα νιώθουμε μόνοι.

10. Καταρρέουμε, όταν μένουμε μόνοι

Κανείς δεν θέλουμε να μας δει να κλαίμε. Αλλά κλαίμε, ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Είναι όλα εκείνα τα συναισθήματα που συσσωρεύονται και δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε.

11. Και ύστερα διακωμωδούμε την κατάσταση

Επειδή αν κάνουμε τους άλλους να γελάσουν μέσα από τον πόνο μας, αυτό θα μειώσει την ένταση. Ορισμένες φορές οι άνθρωποι που πονούν περισσότερο δείχνουν θετικοί και αστείοι στους άλλους και θέλουν να χαροποιούν τους γύρω τους. Και όλοι μας λένε ότι θα περάσει. 

Αλλά για κάποιο λόγο, εμείς νιώθουμε σαν ο χρόνος να έχει παγώσει και εμείς να έχουμε παγιδευτεί σε ένα μέρος. Όμως, αυτό θα ξεθωριάσει και αργά ή γρήγορα το χαμόγελο που θα σκάσουμε θα είναι αυθεντικό και αληθινό.

EDITORIAL TEAM

https://enallaktikidrasi.com

Μη σιωπάς στην αδικία...!!!!

Σε ένα πανεπιστήμιο. 

Ένας καθηγητής Νομικής ρώτησε έναν φοιτητή: Πώς σε λένε;

Ο φοιτητής απάντησε, οπότε ο καθηγητής τον απέβαλε χωρίς λόγο.

Ο φοιτητής προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του χωρίς αποτέλεσμα, αλλά και όλοι οι φοιτητές στην αίθουσα σιωπούν ...

Ο φοιτητής βγήκε νιώθοντας αδικημένος ..

Στη συνέχεια ξεκίνησε τη διάλεξη και ρώτησε τους φοιτητές: Γιατί θεσπίστηκαν οι νόμοι;

Ένας από τους φοιτητές είπε: Για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων. Ένας άλλος φοιτητής είπε: Για να εφαρμοστεί η πειθαρχία των ανθρώπων. 

Ένας τρίτος φοιτητής είπε: Για να μην καταπιέζουν οι ισχυροί τους αδύναμους.

Ο καθηγητής είπε: Ναι. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό.

Μια φοιτήτρια σήκωσε το χέρι της και απάντησε: Μέχρι να επιτευχθεί δικαιοσύνη.

Ο καθηγητής είπε: Ναι. Αυτή είναι η απάντηση. Για να επικρατήσει η δικαιοσύνη

Και τώρα. Ποιο είναι το νόημα της δικαιοσύνης;

Ένας φοιτητής απάντησε: Έτσι ώστε να διατηρούνται τα δικαιώματα και να μην αδικείται κανείς

Ο καθηγητής είπε: Τώρα απαντήστε άφοβα. Έκανα άδικο στον συνάδελφό σας όταν τον έβγαλα από την αίθουσα; Και είπαν όλοι: Ναι

Ο καθηγητής είπε θυμωμένος: Τότε γιατί σιωπήσατε και δεν κάνατε τίποτα ..;!

Σε τι χρησιμεύουν οι νόμοι αν δεν έχουμε το θάρρος να τους εφαρμόσουμε ;!

Εάν παραμείνετε σιωπηλοί όταν κάποιος υποβάλλεται σε αδικία και δεν υπερασπίζεστε το δίκιο, χάνετε την ανθρωπιά σας, η ανθρωπιά είναι αδιαπραγμάτευτη.

Τότε ο καθηγητής τηλεφώνησε στον φοιτητή που τον έδιωξε και του ζήτησε συγγνώμη μπροστά σε όλους τους φοιτητές, και είπε:

Αυτό είναι το μάθημά σας σήμερα και πρέπει να το πετύχετε στην κοινωνία σας όσο ζείτε.

via Katerina Michael

Maria Fasoulaki

Οι άνθρωποι παραμένουν μαζί όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες…!!!!

Μας αρέσει να πιστεύουμε πως σμίγουμε καρμικά, πως χωρίζουμε μοιραία και πως τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Και πράγματι, οι άνθρωποι συναντιούνται γιατί έπρεπε να συναντηθούν, χωρίζουν μοιραία όταν ανταλλάξουν όσα είχαν να ανταλλάξουν μεταξύ τους και είναι βέβαιο πως όλα όσα συμβαίνουν στη σχέση τους, συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μόνο που τίποτα από αυτά δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο νομίζουμε.

Οι άνθρωποι επιλέγουν τα πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες τους, όποιες κι αν είναι αυτές. Και έλκονται από άλλους ανθρώπους με παρόμοιες με τις δικές τους ανάγκες, είτε αυτό γίνεται συνειδητά είτε υποσυνείδητα. 

Έτσι, σχετιζόμαστε με εκείνους που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις, πεποιθήσεις, ιδεολογία, πίστη, ηθική, αισθητική, ακόμη και ίδια χόμπι ή ίδια πάθη με εμάς.

Αν δεν ταιριάζουμε, δεν σχετιζόμαστε, αν δεν συμφωνούμε, μοιραία απομακρυνόμαστε. Είναι οι παράλληλες ανάγκες που μας φέρνουν κοντά, οι ίδιες ανάγκες που μας κάνουν να χανόμαστε όταν/αν πάψει η παράλληλη αυτή πορεία τους.

Συχνά ωστόσο, μοιάζει να σχετιζόμαστε και με ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε και που οι ανάγκες μας διαφέρουν ουσιαστικά από τις δικές τους. 

Δημιουργούμε έτσι σχέσεις συγκρουσιακές, τοξικές, δυστυχείς, στις οποίες δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τον παραλληλισμό των αναγκών που μας έφεραν κοντά.

Και τότε όμως, είναι οι ανάγκες αντίθετων ρόλων (πχ. θύματος – θύτη, ελεγκτικού – ελεγχόμενου, παθητικού – επιθετικού κλπ.) αυτές που δρουν καθοριστικά σε μια επιλογή που μπορεί επιφανειακά να μοιάζει αταίριαστη, συμβαίνει όμως το ακριβώς αντίθετο αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά ώστε να αναγνωρίσουμε τους ρόλους αυτούς.

Όσα συμβαίνουν λοιπόν ανάμεσα στα δύο μέρη μιας σχέσης, πράγματι δεν συμβαίνουν τυχαία. 

Είτε είναι ευχάριστα αυτά είτε όχι. Είναι ερεθίσματα που τους δίνουν την ευκαιρία να αναγνωρίσουν τις ανάγκες τους και να τις ενισχύσουν ή να τις τροποποιήσουν σύμφωνα με το καθρέφτισμα που τους γίνεται μέσα από τη μορφή της σχέσης αυτής.

Κι όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες η σχέση θα υφίσταται, είτε είναι υγιής είτε όχι. Μέχρι να πάψουν να ζητούν τα ίδια πράγματα και να πάψει μοιραία να υφίσταται και η σχέση αυτή. Γιατί οι άνθρωποι παραμένουν μαζί, μόνο όσο οι ανάγκες τους παραμένουν παράλληλες. Όποιες κι αν είναι οι ανάγκες αυτές.

Συγγραφέας Στέβη Σαμέλη

Όταν αγαπάς να ζεις, να βλέπεις την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων, όταν πιστεύεις στη δύναμη της ψυχής και στην αλήθεια που πάντα κερδίζει, όταν νιώθεις πως τα πάντα είναι ένα και πως σ'αυτή την αλυσίδα όλοι κρίκοι της είμαστε, κι όταν ελπίζεις πως όλα αυτά μπορείς να τα μοιραστείς με όλους και να αλλάξεις ίσως λίγο τον κόσμο, τότε γράφεις και εργάζεσαι με κάθε τρόπο γι'αυτό.

Αναδρομέας θεραπεύτρια & Υπνοθεραπεύτρια, Life Coach, NLP Master Practitioner, Eνεργειακή θεραπεύτρια & δασκάλα (Reiki Master/Teacher), αρθρογράφος και συγγραφέας δύο ποιητικών συλλογών, η Στέβη Σαμέλη παιδιόθεν εστιάζει με αισιοδοξία και πίστη στον άνθρωπο και τις άπειρες δυνατότητές του να γίνεται καλύτερος για τον ίδιο και να συμβάλλει έτσι, σ’έναν καλύτερο κόσμο για όλους.

ΣΤΕΒΗ ΣΑΜΕΛΗ

Photo: Author/Depositphotos

https://enallaktikidrasi.com

Τα παιδιά είναι εθισμένα με τα social media γιατί δεν έχουν σωστά πρότυπα…!!!!

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή αλλιώς social media (facebook, instagram, twitter κλπ.) είναι τα μέσα που μας βοηθούν να συνομιλήσουμε με τους άλλους, να κοινωνικοποιηθούμε και να κάνουμε καινούριους φίλους από όλο τον κόσμο με εύκολο τρόπο.

Τα social media ελλοχεύουν αρκετούς κινδύνους αλλά προσφέρουν και αρκετά θετικά.

Πρώτον, όπως προανέφερα είναι ένας εύκολος τρόπος να κοινωνικοποιηθείς και να κάνεις νέους φίλους.

Δεύτερον, μέσα από τον προσωπικό σου λογαριασμό σε αυτές τις εφαρμογές μπορείς να φτιάξεις ένα image, μία εικόνα δηλαδή εντελώς διαφορετική από αυτό που πραγματικά είσαι. Μπορείς δηλαδή να κρύψεις τον πραγματικό σου εαυτό και να παρουσιάσεις με εύκολο τρόπο κάτι που θα γίνει αρεστό στους άλλους.

Τρίτον, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας ψυχαγωγούν καθώς συνδυάζουν συνομιλία με τους άλλους, εικόνες, παιχνίδια, βίντεο κλπ.

Λέμε για τους έφηβους ότι είναι «κολλημένοι» στα social media και δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο παρά μόνο με το κινητό τους. Έχουμε αναλογιστεί όμως ποτέ ότι ακόμη και εμείς οι ενήλικες είμαστε εξίσου κολλημένοι με αυτές τις εφαρμογές;

Το ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: αφού οι ενήλικες είναι (εξίσου) εθισμένοι με τα social media γιατί να μην είναι και οι έφηβοι;

Προσπαθώντας λοιπόν να κάνουμε τους έφηβους να απεξαρτηθούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενώ εμείς είμαστε «κολλημένοι» μοιάζει απλά με κακόγουστο αστείο. Είναι σαν να πηγαίνεις στον καρδιολόγο και να σου λέει κόψε το τσιγάρο και ο ίδιος να καπνίζει μπροστά σου.

Είναι άραγε ένα σωστό πρότυπο που πρέπει να το ακολουθήσουμε; Μάλλον όχι... Για να έχουμε λοιπόν μία επιτυχής απεξάρτηση από τα μέσα αυτά θα πρέπει να αναλογιστούμε τι έχουν και μας κάνουν να εθιζόμαστε τόσο εμείς οι ενήλικες όσο και οι έφηβοι.

Οι έφηβοι θεωρώ ότι είναι εθισμένοι με τα social media γιατί δεν έχουν σωστά πρότυπα. 

Δεν υπάρχει άρτια παιδεία και τα πρότυπα που υπάρχουν στα σημαντικά πλαίσια για την ανάπτυξη του παιδιού όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία γενικότερα είναι προς αποφυγή (ή τουλάχιστον δεν είναι αρκετά ελκυστικά, πειστικά).

Τα παιδιά έχουν «βαρεθεί» να αντικρίζουν ΄΄λάθος΄΄ παραδείγματα προς μίμηση και προτιμούν να στραφούν στη μικρή οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού και να «σπαταλήσουν» το χρόνο τους στο facebook, το instagram και άλλες τέτοιου είδους εφαρμογές.

Οι περισσότεροι ενήλικες και οι ''σημαντικοί άλλοι'' για την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού έχουν υπερβολικές υποχρεώσεις και καταβάλλονται από άγχος στην προσπάθειά τους να τα προλάβουν όλα με αποτέλεσμα να μένει ελάχιστος έως και καθόλου χρόνος να ασχοληθούν με τα παιδιά.

Τα παιδιά και ιδιαίτερα οι έφηβοι που βρίσκονται στο στάδιο διαμόρφωσης της ταυτότητάς τους, και αυτό που χρειάζονται είναι η επικοινωνία και η συζήτηση των προβληματισμών τους, αντικρίζοντας αυτή την απαθή στάση των ενηλίκων παύουν να ασχολούνται μαζί τους και αναζητούν «συντροφιά» και παρέα στα social media.

Αν λοιπόν διορθώσουμε κάπως αυτή τη συμπεριφορά μας και βρούμε και λίγο παραπάνω χρόνο να ασχοληθούμε με τους προβληματισμούς και τις ανάγκες των παιδιών, σίγουρα θα πάψουν να υπάρχουν και οι εξαρτήσεις ή έστω θα περιοριστούν. 

Αφιερώνοντας χρόνο στον έφηβο και προσφέροντάς του την δυνατότητα του διαλόγου μέσω της εγγύτερης επικοινωνίας και όχι της εικονικής, θα τον βοηθήσει σίγουρα να μην είναι μονομερής αλλά να μοιράζει το χρόνο του και σε άλλες δραστηριότητες και ενδιαφέροντα πέρα από την προσκόλλησή του μπροστά από μία οθόνη.

Έτσι θα ξεκολλήσουν: Θα ξεκολλήσουν αν διορθώσουμε τη σχέση μας με τα παιδιά και αν επικοινωνούμε περισσότερο με αυτά. Δεν σημαίνει ότι δε θα ξανασχοληθούν με τα social media - αυτό θα ήταν το άλλο άκρο- αλλά σίγουρα θα ξέρουν να επιλέξουν το σωστό, θα ξέρουν να προστατευτούν από πιθανούς κινδύνους και προπάντων θα έχουν μέτρο στη χρήση των μέσων αυτών.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος 

Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)

Γιάννης Ξηνταράς

https://www.o-klooun.com

Τα παιδιά επηρεάζονται βαθιά από τις σχέσεις ανάμεσα στους γονείς τους…!!!!

Ακούνε τι λένε οι γονείς μεταξύ τους και σαν μαγνητόφωνα καταγράφουν τα πάντα. Τα παιδιά παρατηρούν και καταγράφουν τη φυσική, συναισθηματική και νοητική ζωή των γονέων τους. Αυτές οι καταγραφές των σχέσεων ανάμεσα στη μητέρα και στον πατέρα τους δημιουργούν τις τάσεις του παιδιού.

Αν οι γονείς είναι επιφανειακά ευγενικοί και με σεβασμό μεταξύ τους, αλλά δεν έχουν αληθινή αγάπη, η ψυχική ανάπτυξη του παιδιού επιβραδύνεται.

Το σώμα του παιδιού δομείται όταν οι γονείς έχουν σωματική επαφή. Η ψυχή του παιδιού δομείται όταν οι γονείς έχουν επαφή με αγάπη, με τα συναισθήματα, την καρδιά και τον νου. Όταν αυτή η ανώτερη επικοινωνία δεν λαμβάνει χώρα, η ψυχή του παιδιού “αποβάλλεται”.

Είναι δυνατόν να είστε πολύ ευγενικοί και να σέβεστε το παιδί σας και να δημιουργήσετε ένα ορισμένο επίπεδο αυτοσεβασμού σ’ αυτό, αλλά ο διαρκής αυτοσεβασμός στο παιδί είναι ριζωμένος στον σεβασμό και στη γνήσια αγάπη των γονέων μεταξύ τους. 

Ένα παιδί περιμένει οι γονείς του να είναι αληθινά συγχωνευμένοι μεταξύ τους και να αγωνίζονται προς ένα όραμα• έχει ανάγκη να είναι οι γονείς του ευγενικοί. Όταν μια τέτοια σχέση υπάρχει ανάμεσα στη μητέρα και στον πατέρα, τότε συλλαμβάνεται η αληθινή ουσία του παιδιού.

-Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Σεξ, Οικογένεια και Γυναίκα στην Κοινωνία

Ιωάννης Παναγιωτόπουλος

Διδασκαλίες του Τορκόμ Σαραϊνταριάν

Οι τρεις φίλοι…!!!!·

Ήταν κάποτε τρεις φίλοι, ο ρεαλισμός, το όνειρο και η δράση. Έκατσαν να πιούν ένα κρασί να συζητήσουν. Εγώ είμαι προσγειωμένος, δεν πετάω στα σύννεφα, είπε ο ρεαλισμός. Εγώ κάνω συνεχώς πράγματα, είμαι υπέροχη, δεν στέκομαι καθόλου!!!! Είπε η δράση. Το όνειρο δεν μιλούσε. 

Εσύ τι έχεις να πεις???? Τον ρώτησαν κάπως ειρωνικά οι άλλοι δύο. Το όνειρο συνέχιζε να μην μιλάει. Τελικά μίλησε::::Εγώ κρύβομαι πίσω από εσένα δράση και σε παρακινώ να κάνεις πράγματα. Όσο για σένα ρεαλισμέ, θα σου μιλήσω αργότερα. Και τι έχεις να μου πεις?? 

Επέμενε αυτός. Πεστο τώρα!!!!! Το όνειρο πήρε μια βαθιά ανάσα:::::ωραία, θα σου πω. Είμαστε κι οι δυο απαραίτητοι ρεαλισμέ. Εσύ για να προσγειώνεις, εγώ για να απογειώνω. Πριν απαντήσει ο ρεαλισμός, χτύπησε η πόρτα. 

Ήταν η επιτυχία, ήρθε απρόσκλητη και κάθησε δίπλα στο όνειρο. Αν δεν υπήρχες εσύ, είπε στο όνειρο, εγώ δεν θα υπήρχα . Διότι όλα από ένα όνειρο ξεκινούν. Αυτό δημιούργησε τον ηλεκτρισμό, το κρασί που πίνετε, το τραπέζι που κάθεστε. Και τσούγκρισαν όλοι μαζί στην υγεία του ονείρου. 

Αφιερωμένο σε όλους τους δραστικούς ονειρευτές. Αυτοί πετυχαίνουν τα μεγάλα άλματα. Μα κι αν ακόμη ένα όνειρο αποτύχει, θα έχεις να λες πως προσπάθησες, δεν έμεινες πεζός με βάδην σημειωτόν.

Μισελ Αντζι

Το σύμπαν είναι η μοναδική πηγή των πάντων...!!!!

Όταν συνειδητοποιήσεις ότι το σύμπαν είναι η μοναδική πηγή των πάντων, τότε είναι ώρα να πανηγυρίσεις. Όποια κι αν είναι η παρούσα σου κατάσταση, μπορείς ανά πάσα στιγμή να θέσεις σε κίνηση τον νόμο τής ενεργειακής ροής στην ζωή σου και στο περιβάλλον σου απλά δίνοντας. Ό,τι κι αν συμβαίνει, πάντα υπάρχει κάτι που να μπορείς να δώσεις πρόθυμα.

Όσο "φτωχός" κι αν νομίζεις ότι είσαι, πάντα υπάρχει κάτι να προσφέρεις. Μπορείς, για παράδειγμα, να κάνεις ένα κοπλιμέντο σε κάποιον ή να βοηθήσεις έναν φίλο αφιερώνοντας του λίγο χρόνο. 

Μπορείς να παρέχεις ενθάρρυνση ή υποστήριξη σε κάποιο πρόγραμμα, να προσφέρεις αγριολούλουδα ή να δωρίσεις σε κάποιον φίλο σου ένα από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντα σου. Υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να θέσεις σε κίνηση την ενέργεια τού σύμπαντος, όποια κι αν είναι η κατάσταση σου

Αν θέλεις λοιπόν να ευημερείς, ξεκίνα αμέσως! Θέσε τα πάντα σε κίνηση, δίνοντας ροή στην ζωή σου! Δώσε άφοβα! Η προσφορά, όταν γίνεται με προθυμία και χαρά, ανοίγει διάπλατα τα κανάλια και διαλύει την στασιμότητα. 

Η προσφορά είναι ένας από τους καλύτερους και πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να τεθεί πάλι η ενέργεια τού σύμπαντος σε κίνηση. Και μην ξεχνάς να δίνεις πάντοτε στους άλλους αυτό που λαχταράς να λάβεις. 

Ναι, αυτός είναι ο αμετάβλητος νόμος τού σύμπαντος. Η προσφορά μοιάζει με την σπορά : για να θερίσεις, πρέπει πρώτα να σπείρεις.

Ξεκίνα λοιπόν τον χορό! 

Barbara Berger

Μαρία Ξυπνητού

Οι 4 κακές συνήθειες που μας κάνουν δυστυχισμένους…!!!!

«Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως», λέει το αρχαίο ελληνικό ρητό που τόσο επιτυχημένα περιγράφει τη δύναμη της συνήθειας, μιας συνήθειας που καταλήγουμε συχνά να μην μπορούμε να ελέγξουμε και να γίνεται μέρος της καθημερινότητάς μας. 

Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τείνουμε να υποτιμούμε την κατάσταση, μη συνειδητοποιώντας πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί να ασκεί πάνω μας κι επιτρέποντάς της να βάζει σιγά σιγά τα λιθαράκια για μια κακή (υποσυνείδητα κι συνειδητά) ψυχολογική κατάσταση.

Ζούμε στο παρελθόν.

Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά, το παρελθόν έχει «γραφτεί» και, όσο και να το σκέφτεσαι, δεν αλλάζει. Όταν, όμως, ζεις στο παρελθόν, δε ζεις στο τώρα. Και κάπου εδώ η ζωή περνάει από μπροστά σου και σε βρίσκει με γυρισμένη την πλάτη. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε πίσω το «χθες», αλλά αυτό είναι που πρέπει να γίνει, ώστε να ανοίξει ο χώρος για τα καλύτερα πράγματα που περιμένουν να έρθουν.

Λέμε «ναι», ενώ θέλουμε να πούμε «όχι».

Πόσες φορές σας έχει τύχει να έχει ζητηθεί η γνώμη/άδειά σας σε κάτι και, ενώ θέλετε να πείτε «όχι», τελικά λέτε «ναι», είτε για να φανείτε συγκαταβατικοί, είτε για να μην στενοχωρήσετε κάποιον; Έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Californiaέδειξε ότι όσο περισσότερο δυσκολεύεται κάποιος να πει όχι, τόσο πιο πιθανό είναι να νιώθει άγχος, εξάντληση και κατάθλιψη. Μη φοβάστε, λοιπόν, να αρνηθείτε κάτι, καθώς, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσετε να διώξετε από το μέλλον τις αρνητικές συνέπειες της καταπίεσης και της υπερβολικής δέσμευσης.

Δεν ζητάμε βοήθεια.

Κάτι η περηφάνια μας, κάτι η θέληση που έχουμε να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε την ανάγκη κανενός, μας εμποδίζουν από το να αναγνωρίσουμε ότι σε μια δεδομένη στιγμή χρειαζόμαστε τη βοήθεια ενός τρίτου. Στην πραγματικότητα, όμως, το να παραδεχόμαστε ότι δεν είμαστε παντογνώστες, μας κάνει αυθεντικούς, με αυτοπεποίθηση και φέρνει στη διάθεσή μας πολύ περισσότερους πόρους.

Αποφεύγουμε τα προβλήματα, αντί να τα λύνουμε.

Η άρνηση της ύπαρξης ενός προβλήματος και η αποφυγή του να το κοιτάξουμε «κατάματα», σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το εξαφανίσει από τη ζωή μας. Παρότι, όμως, φαντάζει ακατόρθωτο, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με το πρόβλημα, για να μπορέσουμε να βρούμε τη λύση του, αν δε θέλουμε να το διαιωνίζουμε εις τους αιώνας των αιώνων, μέχρις ότου μετατραπεί σε μια τοξική κατάσταση.

https://www.awakengr.com

Μαμά… δεν ήσουν εδώ για μένα…!!!!

Πόσα παιδιά έχουν νιώσει αυτό για τον γονιό τους, αλλά ποτέ δεν το είπαν; Ή ακόμη χειρότερα το είπαν, αλλά ποτέ δεν εισακούστηκαν;

Ποτέ δεν ήσουν εδώ για μένα... Και δεν αναφέρομαι στη φυσική σου παρουσία. Δεν ήσουν εδώ συναισθηματικά, να αφουγκραστείς τις ανάγκες μου, να ακούσεις τα αιτήματά μου, να αναλύσεις τα συναισθήματά μου, να με καθησυχάσεις στους φόβους και τις ανησυχίες μου, να μου μιλήσεις, να μου χαμογελάσεις, να με στηρίξεις, να μου δώσει συναίσθημα, να με νοιαστείς...

Κι αν το σκεφτείς, σου φαίνονται τόσο αυτονόητα όλα αυτά... όμως, όχι, ποτέ δεν ήσουν εδώ...

Δεν ήσουν εδώ για μένα και το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν μοναξιά, θλίψη, απογοήτευση και απόγνωση.

Δεν ήσουν εδώ και εγώ, ως μικρό παιδί, αναρωτιόμουν: τι μπορώ να κάνω;

Απλά να περιμένω, να προσδοκώ, να ελπίζω...

Έψαχνα κάπου να πιαστώ, αναζητούσα λίγη ασφάλεια, λίγη σταθερότητα, γιατί εσύ δεν ήσουν εδώ για μένα... και κατέληξα σε όλη μου τη ζωή να περιπλανιέμαι αναζητώντας λίγο συναίσθημα, λίγο νοιάξιμο και λίγο ενδιαφέρον...

Κι αυτό δεν είναι ένα κατηγορώ, είναι απλά μια αναγνώριση της κατάστασης, μια συνειδητοποίηση ζωής, της δικής μου χαμένης ζωής...

Δεν ήσουν εδώ για μένα και δεν κατάφερα ούτε εγώ να είμαι εδώ για μένα... να είμαι εδώ σταθερά, συμπονετικά, παρηγορητικά, υποστηρικτικά...

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc

papadopsixologos.blogspot.gr

https://www.o-klooun.com

Για μένα δεν είναι «απλά ένας σκύλος»…!!!!

Μερικές από τις πιο περήφανες στιγμές μου τις έζησα μ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο». Πολλές ώρες περάσανε με μοναδική μου συντροφιά αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» και ούτε μια φορά δεν ένιωσα ασήμαντος. Κάποιες από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές μου πάλι δίπλα μου ήταν αυτός ο «απλά ένας σκύλος». 

Σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες το ευγενικό άγγιγμα αυτού του «απλά ένας σκύλος» μου παρείχε παρηγοριά και σκοπό ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ημέρας.

Εάν κι εσύ νομίζεις ότι είναι «απλά ένας σκύλος», προφανώς καταλαβαίνεις και φράσεις, όπως «απλά ένας φίλος», «απλά ένα ηλιοβασίλεμα» ή «απλά μια υπόσχεση».

Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» έφερε στη ζωή μου την πραγματική έννοια της φιλίας, της εμπιστοσύνης και της αγνής και απλής χαράς. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» φέρνει στην επιφάνεια τη στοργή και την υπομονή που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Χάρη σ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα κάνω μεγάλες βόλτες και θα ανυπομονώ για το μέλλον.

Για μένα, και για κάποιους τύπους σαν κι εμένα, δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Ενσαρκώνει όλες μας τις ελπίδες και τα όνειρα για το μέλλον, τις αγαπημένες αναμνήσεις του παρελθόντος και την μοναδικότητα της στιγμής. 

Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» βγάζει από μέσα μου ό,τι καλό υπάρχει σε μένα και απομακρύνει τις σκέψεις μου από τον εαυτό μου και τα προβλήματα της ημέρας.

Ελπίζω ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Είναι αυτός που μου βγάζει την ανθρωπιά από μέσα μου και με κρατά μακριά από το να είμαι «απλά ένας άνδρας» ή «απλά μια γυναίκα».

Οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσεις τη φράση «απλά ένας σκύλος», χαμογέλασε, γιατί «απλά δεν καταλαβαίνουν»…

istoriesadespoton.gr

https://www.awakengr.com

Πάρε αποφάσεις σύμφωνα με τις αξίες σου, αλλιώς θα υποφέρεις...!!!!

“Όποιος υποχωρεί συνεχώς στις απαιτήσεις των άλλων, θα καταλήξει να μην έχει καθόλου αρχές και αξίες”. Αίσωπος

Αν ποτέ δεν κάτσεις να εξετάσεις και να ξεκαθαρίσεις ποιες είναι οι αξίες σου στη ζωή, το πιο πιθανόν είναι να καταλήξεις να παίρνεις αποφάσεις ανάλογα με τις διαθέσιμες πληροφορίες στη συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό μπορεί να είναι η συνταγή μελλοντικών δυσάρεστων εκπλήξεων και να το μετανιώσεις οικτρά.

Η ζωή είναι πολύπλοκη και όλοι μας αντιμετωπίζουμε περιπτώσεις που πρέπει να πάρουμε γρήγορες αποφάσεις χωρίς να έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Και μετά στη προσπάθειά μας να δικαιολογηθούμε λέμε «Δεν είχα χρόνο, δεν είχα αρκετές πληροφορίες κ.λ.π.» Αλλά αυτό που συνήθως χρειαζόμαστε είναι να έχουμε μια ξεκάθαρη άποψη, θέση και αξίες στη ζωή.

Αν δεν γνωρίζεις τι αντιπροσωπεύεις στη ζωή και προς τα πού θέλεις να πας, τότε είναι πολύ εύκολο να μπερδευτείς, να χάσεις χρόνο κάνοντας πράγματα που δεν σε εκφράζουν ή να κάνεις εξαιρέσεις που θα σε οδηγήσουν σε κατηφορικό και επικίνδυνο δρόμο. 

Υπάρχουν χιλιάδες καλοπροαίρετοι άνθρωποι, με καλά αισθήματα και αξιόλογες οικογένειες οι οποίοι σαπίζουν στην φυλακή μόνο και μόνο γιατί έκαναν λάθος και βιαστικές επαγγελματικές επιλογές που βασίστηκαν στην προχειρότητα και στις συνθήκες της στιγμής και όχι στις αξίες που πραγματικά πίστευαν.

Για αυτό προσοχή! Άσε τις αξίες σου να οδηγούν τις αποφάσεις σου.

Του Γιάννη Αραχωβίτη

https://www.awakengr.com

Το πώς κάνεις τους άλλους να νιώθουν με τον εαυτό τους, δείχνει πάρα πολλά για σένα…!!!!

Διανύοντας μια δεκαετία της ζωής μου η οποία με έχει εφοδιάσει με αρκετή εμπειρία, αξιολογώ πλέον τα άτομα που επιλέγω να μείνουν στην καθημερινότητά μου με βάση το πώς με κάνουν να αισθάνομαι κάθε φορά που συναναστρέφομαι μαζί τους. Συγκεκριμένα ο τρόπος που μας κάνει να αισθανόμαστε για τον εαυτό μας ο συνομιλητής μας δηλώνει πολλά πράγματα για το χαρακτήρα και τις αξίες του.

Αναλυτικότερα :

Όταν ένας άνθρωπος με την πρώτη ευκαιρία, μειώνει και ταπεινώνει τον συνομιλητή του, δηλώνει έλλειψη αυτοεκτίμησης ως βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Κι αυτό γιατί μειώνοντας τους άλλους, προσπαθεί να νιώσει σπουδαίος. Επίσης τα άτομα αυτά διακατέχονται από ζηλοφθονία η οποία τους αποτρέπει να χαρούν με τα επιτεύγματα των άλλων.

Όταν ένας άνθρωπος φέρεται με αγένεια και έλλειψη σεβασμού στους συνανθρώπους του, φανερώνει την ελλιπής παιδεία με την οποία έχει μεγαλώσει. Η ευγένεια και ο σεβασμός είναι τα σημαντικότερα συστατικά για υγιής διαπροσωπικές σχέσεις.

Όταν ένας άνθρωπος όσο γκρίζα κι αν είναι η καθημερινότητά του αντανακλά την αισιοδοξία και την χαρά μεταδίδοντας στους άλλους υπέροχα συναισθήματα, φανερώνει το μεγαλείο της ψυχής του.

Όταν ένας άνθρωπος χαίρεται με την χαρά μας και μας παρακινεί να ονειρευόμαστε, αξίζει περισσότερο κι από τα όνειρά μας τα ίδια. Άτομα σαν κι αυτά που με τα λόγια τους μας προτρέπουν να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, διακατέχονται από καλοσύνη μια σπάνια αρετή στις μέρες που διανύουμε.

Παραδείγματα κι άλλων συμπεριφορών που προδίδουν την προσωπικότητά του συνομιλητή μας υπάρχουν πολλά. Αυτό που πρέπει να πράξουμε μόλις αισθανθούμε τα πρώτα αρνητικά συναισθήματα, είναι να απομακρυνθούμε. Μην δώσεις ποτέ δεύτερη ευκαιρία, όταν αισθανθείς τα πρώτα σύννεφα στην ψυχή σου.

Σύννεφα που σου προκάλεσε ο συνομιλητής σου. Το μόνο που θα πετύχεις είναι να χάσεις πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου και να αναλωθείς σε καταστάσεις που μόνο κακό θα σου κάνουν στην ψυχολογία σου.

Να θυμάσαι: Το πώς κάνεις τους άλλους να νιώθουν με τον εαυτό τους δείχνει πάρα πολλά για σένα.

Μαρία Αρφαρά

https://www.awakengr.com

Ξεσκονίστε άφοβα! Οι τοξικοί άνθρωποι, βλάπτουν σοβαρά την ευτυχία μας...!!!!

Θέλετε να ξεσκονίσουμε παρέα και να το ευχαριστηθούμε με όλο μας το είναι; Θα είναι ένα ξεσκόνισμα διαφορετικό από το συνηθισμένο μα το ίδιο αποτελεσματικό. Θα αστράψουμε!

Οδηγίες ξεσκονίσματος :

Επιλέγουμε τη μέρα που θα έχουμε όρεξη για δουλειές. Βάζουμε τη μουσική εκείνη που μας φτιάχνει ακόμα περισσότερο και χορεύουμε στους ρυθμούς της.

Μόλις δημιουργήσουμε την ιδανική ατμόσφαιρα, παίρνουμε το υγρό καθαρίσματος και νοητά ψεκάζουμε όλους εκείνους που θαμπώνουν το μυαλό μας, τις σκέψεις μας, τη λάμψη και τη φρεσκάδα μας.

Ρίξτε όσους ψεκασμούς θέλετε! Μη λυπηθείτε το απορρυπαντικό, δεν κοστίζει τίποτα μπροστά στην ηρεμία σας! Ρίξτε μέχρι να νιώσετε τεράστια ανακούφιση!

Πολύ σημαντικό! Ξεσκονίστε άφοβα… Μη διστάσετε να διώξετε οποιονδήποτε σκόνισε την καρδιά σας! Εκείνοι δε σκέφτηκαν τις στιγμές που σας θάμπωναν κι αφού τους το επιτρέψατε τόσο εύκολα με την ίδια ευκολία να επαναπροσδιορίσετε.

Επαναλαμβάνετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί.

Χαμογελάστε και γελάστε δυνατά! Πείτε «είμαι σωματικά και πνευματικά υγιής! Είμαι ευτυχισμένος!»

Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την ευτυχία μας

Μα η ευτυχία δεν είναι ο σκοπός; Και ποιοι είναι υπεύθυνοι για την ευτυχία σας; Αποκλειστικά εσείς! Εμείς προκαλούμε και φτιάχνουμε την ευτυχία μας. Πώς νιώθετε; Είμαι σίγουρη πως όλοι σκεφτήκατε κατευθείαν τα άτομα που απειλούνται προς ξεσκόνισμα, για να μην πω προς εξαφάνιση. 

Είναι γύρω σας και σας ρουφούν την ενέργεια, το μεδούλι, σας παίρνουν κάθε χρώμα από πάνω σας και σας μαυρίζουν κάθε κύτταρο, έτσι ώστε να μην μπορεί να διαπεράσει καμία αχτίδα ηλίου, καμία αχτίδα λάμψης. 

Είναι οι λεγόμενοι τοξικοί άνθρωποι, αλλά επειδή κουράστηκα να ακούω συνέχεια αυτή τη λέξη, μιας και είναι της «μοδός», προτίμησα να χρησιμοποιήσω αυτή την πλατιά παρομοίωση, αυτή την αλληγορία, μια μεγάλη μεταφορά, για να το νιώσουμε περισσότερο.

Σκεφτείτε, λοιπόν, τα έπιπλά σας, τα οποία είναι του κουτιού που λένε. Τι λάμψη έχουν και πόσο όμορφα μυρίζει αυτό το καινούριο! Όταν η σκόνη έρχεται και τα καλύπτει, τα καθαρίζετε συνέχεια ειδικά στην αρχή, για να μη χαθεί αυτή η λάμψη και αυτός είναι και ο βασικός σκοπός, η διατήρησή τους. 

Με το πέρασμα όμως του χρόνου ίσως να συνηθίσετε αυτή τη σκόνη και να αναβάλλετε συνεχώς το καθάρισμα με αποτέλεσμα τα έπιπλα να χάνουν σιγά σιγά όντως τη λάμψη και την αξία τους.

Τοξικοί άνθρωποι

Το ίδιο ακριβώς παθαίνουμε και με αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύω τα χαρακτηριστικά πάνω κάτω είναι κοινά για όλους, ανεξαρτήτως φύλου. Ένα ιδιαίτερο γνώρισμά τους είναι η αύρα που εκπέμπουν. Δε σας έχει τύχει να βρίσκεστε σε μια παρέα κι ενώ περνάτε υπέροχα, γελάτε και διασκεδάζετε, να έρχεται ένα άτομο και δια μαγείας να μην έχεις μιλιά, να μην ξέρεις τι να πεις και να έχει χαλάσει τελείως η διάθεσή σου; 

Χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Η παρουσία του και μόνο φτάνει! Αν ναι, βρήκατε το κατάλληλο σημείο αναγνωρίσεως (είμαι σίγουρη πως από μέσα σου είπες πολλά ναι).

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα κεφάλαιο από μόνοι τους! Βασικά όχι κεφάλαιο, κεφάλαια, αλλά δε χρειάζεται στο παρόν άρθρο να τους αφιερώσουμε πολύ χρόνο και χώρο, απλά να πάρουμε μια μικρή γεύση για το επόμενο. 

Να πάρουμε μια μικρή γεύση για τους υπεράνω κάθε υποψίας, για εκείνους που εξωτερικά λάμπουν σαν τον χρυσό κι εσωτερικά είναι σκουριασμένα σίδερα, για εκείνες τις σκονισμένες καρδιές που κυριεύονται από ανασφάλειες, εμμονές, αισθήματα κατωτερότητας και πάθη, για εκείνους που κριτικάρουν τους άλλους καλύπτοντας τη δική τους αδιάφορη ζωή, γιατί έτσι γεμίζουν τα πνευμόνια τους με οξυγόνο.

Ας πάρουμε μια μικρή γεύση για εκείνους που πνίγονται μέσα στο «είναι» τους και κοκκινίζουν από αλλεργία στο ίδιο τους το περιβάλλον, που το δάχτυλό τους δείχνει πάντα εσένα ως υπαίτιο όλων των κακών, γιατί δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν τα λάθη τους, που σου υψώνουν τη φωνή και σε υποτιμούν για να σηκώσουν ανάστημα και να σου επιβληθούν, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να σε φτάσουν.

Η έλλειψη αγάπης

Κι ας επιστρέψουμε σε μας! Τώρα τι αξίζει; Να οργιστούμε μαζί τους; Όχι, δε νομίζω. Είναι άδικο και ανούσιο να οργιστείς με μια καρδιά που στην πραγματικότητα δεν έχει αγαπήσει και δεν έχει αγαπηθεί. Υπολείπεται σε αγάπη. 

Αυτός ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του, πώς περιμένεις ν’ αγαπήσει εσένα; Ίσως και γι’ αυτό δίνεις και ευκαιρίες, γιατί στενοχωριέσαι για τη συναισθηματική κατάντια του και εθελοτυφλείς στην υποκριτική λάμψη του.

Έτσι, λοιπόν, εσύ κι εγώ κι όλοι που επιτρέψαμε να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μας είμαστε σαν τα παλαιωμένα έπιπλα που έχασαν τη λάμψη τους δίνοντάς την σ’ αυτούς τους ανθρώπους. 

Κι όσο περισσότερο το αφήνεις τόσο περισσότερο βουλιάζεις. Χάνεις το χαμόγελό σου, την ενέργειά σου, τη διάθεση για δημιουργία, για ανάπτυξη, κάθεσαι κατσουφιασμένος και κοιμάσαι συνεχώς. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη, μονολογείς και απορείς πώς έγινες έτσι.

Σκέφτεσαι τη ζωντάνια σου, την αυτοπεποίθησή σου, την αισιοδοξία σου. Και τώρα; Τι έγινε τώρα; Πώς την πάτησες έτσι; Πώς θα λύσεις τον κόμπο στο στομάχι που σε εμποδίζει να ξεφύγεις; Γιατί όχι απλά θέλεις να φύγεις, αλλά η απόσταση να γίνει μίλια μακριά. Αλλά κάτι σε σταματά. Τι σε σταματά; Μήπως η ψευδαίσθηση της καλοσύνης;

Από την αυτοεκτίμηση στον εγωισμό

Άκου την καρδιά και τη διαίσθησή σου και σίγουρα δε θα χάσεις. Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Ηρέμησε και σκέψου τι θέλεις από τη ζωή. Αναλογίσου πόσο κοστίζει όλο αυτό την ευτυχία σου. Βάλε αρχικά τα όριά σου, συζήτησε ό,τι σε προβληματίζει και ζήτησε από αυτόν τον άνθρωπο να μην κάνει πράγματα που σε ενοχλούν είτε αυτός είναι σύντροφος, φίλος, μητέρα, πατέρας. 

Δώσε χρόνο, αλλά πρόσεξε την ποσότητα του χρόνου, ώστε να μη χάσεις όλη σου την ενέργεια. Προστάτεψε την καρδιά σου, για να μη μείνει κενή.

Αγάπα τον εαυτό σου περισσότερο, περισσότερο απ’ όλους και μη φοβάσαι να το πεις, δεν είναι εγωιστικό, είναι αξιοσέβαστο και δημιουργικό, για να μπορείς να δώσεις. 

Μην περιμένεις να το καταλάβουν όλοι, φτάνει να το καταλάβεις εσύ. Η ζωή και οι επιλογές είναι μπροστά σου και δε σου μένει παρά να ξεδιαλύνεις το τοπίο για να βλέπεις καθαρά και να ακολουθείς μονοπάτια γεμάτα φως που θα σε οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Οι άνθρωποι που σου αξίζουν είναι εκεί έξω και σε περιμένουν! Απλά πίστεψέ το!

Η δύναμή σου είσαι εσύ

Τι περιμένεις λοιπόν; Πάρε το καθαριστικό και ψέκασε ό,τι σε σκοτώνει και σε βαλτώνει. Ακολούθησε τις οδηγίες χρήσης και θα δεις τη ζωή σου να αλλάζει εκθαμβωτικά. Ο μάγος της ζωής σου είσαι εσύ και με το ραβδάκι σου και τη μαγική χρυσόσκονη μεταμόρφωσε μεμιάς τον εαυτό σου κι εξαφάνισε ό,τι σε ταλαιπωρεί. 

Αξίζει να δεις τη λάμψη και την καθαρότητα της ψυχής σου. Δεν ξέρεις τι θαύματα μπορείς να κάνεις και μην ξεχνάς πως ευγνωμονούμε γι’ αυτό. Είσαι στους τυχερούς, αν δεις την ευκαιρία! Ο δρόμος της προόδου και της ανάπτυξης είναι μπροστά σου! Αν σε άγγιξαν όλα αυτά, μην αγχώνεσαι… Σε νιώθω! Ξεσκονίστε άφοβα, λοιπόν, χωρίς ενδοιασμούς!

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου  Αναστασία Πατρώνα

Εκπαιδευτικός – φιλόλογος.

Πιστοποιημένο σεμινάριο στις μαθησιακές δυσκολίες και επιμόρφωση στη σχολική ψυχολογία. Σε εξέλιξη, πιστοποίηση στη Συμβουλευτική και τον Επαγγελματικό προσανατολισμό, καθώς και στη διεθνή πιστοποίηση ως Life Coach & Μentor.

Αρθρογράφος: Αναστασία Πατρώνα

Επικοινωνία: patronanatasa@gmail.com

https://www.psychology.gr

JORGE BUCAY : Έλα, πατέρα, πάμε ...!!!!

Πάει καιρός που ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Ανατολής ένας άντρας με τέσσερις γιους. Τη στιγμή που εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία, ο μικρότερος ήταν γύρω στα τριάντα, ενώ τ’ αδέλφια του 35, 37 και 40 χρόνων. Ο πατέρας είχε μόλις περάσει τα εξήντα, επειδή όμως την εποχή εκείνη το προσδόκιμο ζωής ήταν γύρω στα 40 χρόνια, στην ουσία ήταν ένας ηλικιωμένος με όλα τα προβλήματα της γεροντικής ηλικίας. 

Το μυαλό του, το σώμα, οι σφιγκτήρες, η ικανότητά του να τα καταφέρνει μόνος του… τίποτα δε λειτουργούσε καλά σ’ αυτόν τον άνθρωπο.

Μια μέρα ο μικρότερος γιος παντρεύεται και φεύγει από το σπίτι, οπότε δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: ο πατέρας μένει μόνος. Η μητέρα έχει πεθάνει στην τελευταία γέννα και τα μεγαλύτερα αδέλφια είναι ήδη παντρεμένα. 

Κατά συνέπεια, τώρα δεν υπάρχει κανείς για ν’ αναλάβει τον ηλικιωμένο άνθρωπο, και το χειρότερο είναι ότι, την εποχή που μιλάμε, δεν υπάρχουν οίκοι ευγηρίας ούτε λεφτά για να πληρώσουν κάποιον να τον φροντίζει.

Τα παιδιά αρχίζουν να νιώθουν ότι, παρ’όλη την αγάπη που του έχουν, ο πατέρας τους αποτελεί πρόβλημα. Δεν μπορεί κανένα από τα παιδιά να τον πάρει στο σπίτι να ζήσει μαζί του και να τον φροντίζει. Άρα, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα.

Η ουσία της ιστορίας αρχίζει όταν τα παιδιά μαζεύονται για να συζητήσουν ποιο θα είναι το μέλλον του πατέρα τους. Κάποια στιγμή σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να τον παίρνουν στο σπίτι τους με τη σειρά, αμέσως όμως καταλαβαίνουν ότι αυτή δεν είναι επαρκής λύση και, εκτός των άλλων, θα είχε σοβαρές συνέπειες στη ζωή όλων τους. 

Και τότε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, αρχίζουν να σκέφτονται ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, θα ήταν ο πατέρας τους να πεθάνει.

Παρά τον ψυχικό πόνο που τους δημιουργεί η συνειδητοποίηση αυτή, σημειώνουν αμέσως ότι δεν μπορούν να περιμένουν άπρακτοι να συμβεί το μοιραίο, καθώς ο πατέρας τους θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη σ’ αυτήν την κατάσταση. Σκέφτονται, επίσης, ότι κανένας τους δεν μπορεί ν’ αντέξει αυτήν την καθυστέρηση. 

Και τότε, μυστηριωδώς, ένας τους έχει μια ιδέα: ίσως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να περιμένουν να έρθει ο χειμώνας και ν’ αποτελειώσει αυτός τον πατέρα τους. Να γίνει, δηλαδή, όπως το φαντάζονται: να μπουν στο δάσος μαζί του, αυτός να χαθεί, και το κρύο με τους λύκους να αναλάβουν τα υπόλοιπα…

Τους θλίβει αυτή η προοπτική, ωστόσο αναγνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για το μέλλον και τη ζωή τους. Αποφασίζουν λοιπόν να φροντίζουν τον πατέρα τους εναλλάξ, αλλά μόνο μέχρι να έρθει ο χειμώνας.

Μετά την πρώτη έντονη χιονόπτωση, τα τέσσερα αδέλφια συγκεντρώνονται ξανά στο σπίτι και λένε στον πατέρα τους:

«Έλα, πατέρα, πάμε να ντυθείς γιατί θα βγούμε.»

«Θα βγούμε; Με τέτοιο χιόνι;» ρωτάει εκείνος απορημένος.

Οι γιοί του, όμως, απαντάνε:

«Ναι, ναι, έλα, πάμε.»

Ο καημένος ο πατέρας ξέρει ότι το μυαλό του δε δουλεύει καλά τελευταία, κι έτσι αναγκάζεται να υπακούσει σ’ αυτό που του λένε τα παιδιά του.

Τον ντύνουν, του φοράνε - τι ειρωνεία! - ένα ζεστό παλτό, και παίρνουν κι οι πέντε τον δρόμο για το δάσος.

Μόλις φτάνουν εκεί, αρχίζουν να ψάχνουν ένα μέρος για να τον αφήσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα. Προχωρούν στο δάσος, όλο και πιο βαθιά, ώσπου κάποια στιγμή φτάνουν σ’ ένα ξέφωτο. Αναπάντεχα, ακούνε τον πατέρα τους να λέει:

«Εδώ είναι.»

«Τι; Ποιο;» ρωτάνε έκπληκτοι οι γιοι του.

«Εδώ είναι» λέει ξανά.

Ο πατέρας ασφαλώς δεν είχε αρκετή πνευματική διαύγεια για να καταλαβαίνει τι συνέβαινε, κι εκείνοι είχαν προσέξει πολύ να μην τους ξεφύγει τίποτα… Σε τι αναφερόταν λοιπόν ο γέρος;

«Εδώ, εδώ. Αυτό εδώ είναι το μέρος…» επιμένει εκείνος, ιδρωμένος και με τα μάτια του να έχουν πεταχτεί έξω από τις κόγχες τους.

Τότε κι οι γιοι του τον ρωτάνε:

«Ποιο μέρος, πατέρα; Για τι πράγμα μιλάς;»

Κι ο γέρος τους απαντά:

«Εδώ είναι το μέρος όπου, πριν από είκοσι πέντε χρόνια, εγκατέλειψα τον πατέρα μου».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ OPERA ANIMUS

in Uncategorized,

Εικόνα: https://www.flickr.com/photos/55086148@N00/257168996

https://www.lecturesbureau.gr/

Ό,τι σου τρώει τη ζωή, μάθε να το διαγράφεις…!!!!

Σου έρχεται να τον σπάσεις. Μετά αλλάζεις γνώμη γιατί τον ακριβοπλήρωσες. Είναι ο υπολογιστής σου και με αυτόν κάνεις εκατοντάδες πράγματα καθημερινά. Τελευταία όμως υπολειτουργεί. Κολλάει συνέχεια, σου κλείνει προγράμματα κι αργεί. Αργεί σε όλα.

Σου δυσκολεύει την καθημερινότητα κι εσύ δυσανασχετείς συνέχεια. «Ως εδώ. Δεν πάει άλλο!» λες κι αποφασίζεις να κάνεις αυτό που ακόμη κι ο πιο άσχετος από τεχνολογία γνωρίζει. Reset!

Θα τον επαναφέρεις στη «ζωή» και στις αρχικές του ρυθμίσεις σώζοντας ότι μπόρεσες ν’ αποθηκεύσεις και χάνοντας όλα όσα δεν κατάφερες. Ξέρεις εξ’ αρχής πως το reset λειτουργεί, αλλά δυσκολεύεσαι να πάρεις την απόφαση.

Εξαντλείς κάθε άλλο τρόπο και μόλις δεις πως κανένας δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα, πατάς το κουμπί. Τώρα, όλα θα δουλέψουν ρολόι κι εσύ δε θα δυσφορείς καθημερινά. Τουλάχιστον, όχι για τον υπολογιστή σου.

Οτιδήποτε άλλο σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, άβολα ή σου τρώει όλη την ενέργεια, κάνοντάς σε να πιστέψεις πως έχεις φθάσει σε αδιέξοδο κι υπολειτουργείς, πρέπει κι αυτό να πάρει δρόμο, μαζί με τους ιούς του υπολογιστή σου. Πώς;

Χρειάζεται κι ο άνθρωπος reset! Σαν τους υπολογιστές κι εσύ, πρέπει να μαζέψεις όση δύναμη κι ενέργεια σου απέμεινε και ν’ ανασυνταχθείς. Να καταφέρεις να επιβιώσεις στον κόσμο αυτό πολλά χρόνια ακόμη και με υψηλές επιδόσεις.

Όταν νιώθεις πως έχεις κουραστεί ψυχολογικά, όταν τίποτα δεν είναι όπως ήθελες, όταν οι άνθρωποι δίπλα σου δεν είναι εκείνοι που νόμιζες ή όταν εσύ ο ίδιος έπαψες να είσαι ο εαυτός σου πια, τότε είναι που πρέπει να πατήσεις το κουμπί και να βρεθείς μακριά από όλους κι απ’ όλα.

Ν’ αρχίσεις να διαγράφεις σφάλματα δικά σου ή των άλλων απ’ τον «σκληρό δίσκο» και σιγά-σιγά ν’ ανασυγκροτηθείς για να συνεχίσεις.

Θέλεις την αλλαγή, αλλά η αλλαγή δε θα έρθει ποτέ αν δεν αλλάξεις κάτι ο ίδιος. Αν δεν πάψεις να φοβάσαι τις αλλαγές.

Ξεκίνα το reset σε όποιο τομέα χρειάζεται ή κάνε ολικό σε όλους και ξαναγύρνα στις «εργοστασιακές» σου, καθαρός πια από errors. Άλλαξε πόλη, δουλειά, φίλους. Κράτα μόνο ό,τι σε κάνει καλύτερο.

Διέγραψε όσους βρίσκονται στη ζωή σου και δεν ξέρουν καν για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί. Φύγε μακριά απ’ όσους σε κάνουν να νιώθεις χάλια, απλά και μόνο, για να μην παραδεχθούν πόσο χάλια χειρίστηκαν εκείνοι τις καταστάσεις.

Παραδέξου σε τι φταις εσύ και σε τι όχι και κάνε χώρο για νέες περιπέτειες. Συνδέσου με νέους ανθρώπους, απέκτησε νέες συνήθειες, δες από άλλη οπτική τα πάντα.

Δέξου ότι η ζωή έχει αποχωρισμούς κι απώλειες. Ότι οι συμπεριφορές κάποιων δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν κι ότι κάποιες καταστάσεις πρέπει πια να τις αφήσεις πίσω. Να χαθείς για λίγο, απ’ όσους δε θα σε ψάξουν ποτέ.

Κάνε την αυτοκριτική σου, αλλά μην τιμωρείς τον εαυτό σου με το να βαλτώνεις στα ίδια, ξανά και ξανά. Εκείνα που όσο κι αν προσπάθησες, ποτέ δεν άλλαξαν.

Κι ούτε και τώρα θ’ αλλάξουν. Μπορείς όμως πάντα ν’ αλλάξεις εσύ. Και θα το κάνεις!

Θα φροντίσεις τον εαυτό σου και θα σεβαστείς τις επιθυμίες σου. Θα σεβαστείς τα θέλω των άλλων και θα δεχθείς πως μπορούν αυτά τα δύο, να μη συμβαδίζουν.

Θα πάψεις να επηρεάζεσαι απ’ τις συμβουλές και τις γνώμες όλων των «καλοθελητών» και θ’ αξιολογείς τα πάντα με τη δική σου κρίση. Για τη δική σου ζωή μιλάμε!

Θα κάνεις το reset σου όπου γουστάρεις. Στο δωμάτιό σου ή στην άλλη άκρη του πλανήτη αν χρειαστεί. Μη βλέπεις την πόλη ή το σπίτι σου, σαν καταφύγιο. Το καταφύγιό σου μπορεί να χτιστεί παντού.

Μπορεί να μη χτιστεί καν. Να ‘ναι μια νέα αγκαλιά. Μια αγκαλιά που θα βρίσκεται στο νέο ξεκίνημα που μετά το reset θα κάνεις.

Ένα ξεκίνημα που κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα σε φέρει πιο κοντά στην ευτυχία, αλλά θα σ’ έχει φέρει σίγουρα πιο κοντά στον εαυτό σου.

Ποτέ δεν είναι αργά για reset και νέα ξεκινήματα. Η πιο τρομακτική στιγμή είναι πριν πατήσεις το κουμπί.

Μόλις το πατήσεις, ξεφυσάς ανακουφισμένος. Γιατί κι ο πιο άσχετος ξέρει, πως μπορείς πάντα να διαλέγεις το σημείο επαναφοράς…

Πηγή

Μαριάμ Πολυγένη

https://www.awakengr.com

Το εσωτερικό μας κενό δεν γεμίζει με αντικείμενα…!!!!

Οι εξωτερικές δράσεις και η αναζήτηση της απόλαυσης, κλ.π., είναι ασπιρίνες για να ξεχνούν οι άνθρωποι το κενό και τα προβλήματά τους και να αποφεύγουν να δουν τι συμβαίνει μέσα τους. Τα προβλήματα όμως θα παραμένουν άλυτα όσο κανείς αποφεύγει να τα αντιμετωπίσει ή αναζητά επιφανειακές λύσεις.

Οι άνθρωποι σήμερα αποφεύγουν να δουν αυτό που συμβαίνει μέσα τους και για να ξεχνιούνται, το ρίχνουν στο φαγητό, στο σεξ, στη διασκέδαση, στα σπορ, στην πολιτική, στις εκδρομές, στα χόμπι, στο ντύσιμο, στο κυνήγι του χρήματος, στο να ασχολούνται με τους άλλους, στην τηλεόραση, το ιντερνέτ, τα θεάματα, το ποτό, τα ναρκωτικά, οποιαδήποτε περίεργη απόλαυση και ότι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.

Είναι δυνατόν όμως, να λυθούν τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στο νου και την καρδιά του, αποφεύγοντας να τα δει και να τα αντιμετωπίσει; 

Ή είναι δυνατόν να βρει κανείς ικανοποίηση και ευτυχία, να γεμίσει το κενό του, καταφεύγοντας σε πράγματα έξω από αυτόν, σε υλικά αντικείμενα; Εξ άλλου τα αντικείμενα και οι απολαύσεις τους, όπως και οι ίδιες αισθήσεις υπόκεινται σε πολλούς περιορισμούς. 

Πράγματα φθαρτά και υποκείμενα σε περιορισμούς είναι αδύνατο να μας φέρουν μόνιμη ευτυχία, εσωτερική πληρότητα, ειρήνη κ.λπ.. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε και έτσι νοιώθουμε δυστυχισμένοι. 

Αλλά είναι γεγονός ότι και όταν αποκτούμε αυτό που θέλουμε πάλι δυστυχούμε, γιατί ανακαλύπτουμε ότι το συγκεκριμένο πράγμα που φανταζόμασταν ότι θα μας έκανε πλήρεις και ευτυχισμένους δεν το πραγματοποίησε.

Κανένα αντικείμενο καμία εξωτερική κατάσταση δεν εμπεριέχει ευτυχία και πληρότητα. Είναι μόνο η φαντασία του νου που προβάλει σε όλα τα εξωτερικά πράγματα και καταστάσεις ιδιότητες που δεν έχουν. 

Η πλειοψηφία των ανθρώπων ποτέ δεν έψαξε τα πράγματα λίγο βαθύτερα, να δει δηλαδή κατά πόσο όλα αυτά που έμαθε από τους γονείς το σχολείο την κοινωνία κ.λπ. σχετικά με τον εαυτό του, και τον κόσμο είναι πράγματι έτσι. 

Η άγνοια όμως είναι ο χειρότερος σύντροφος του ανθρώπου. Η λανθασμένη κατανόηση των πραγμάτων μας οδηγεί σε λανθασμένες δράσεις και πόνο.

Μπορεί προσωρινά όλες αυτές οι εξωτερικές δράσεις που κάνει, να του φέρουν μία ψευδαισθησιακή ευχαρίστηση και να ξεχνάει κανείς τις ουσιαστικές του ανάγκες. 

Γρήγορα όμως αυτές οι εσωτερικές άλυτες καταστάσεις θα ξανάρθουν στην επιφάνεια και θα αναζητούν τη λύση τους. Η αδιαφορία να κοιτάξει κανείς αυτά και να δώσει λύσεις απλά παρατείνει και αυξάνει τον πόνο και το αδιέξοδο.

Όσο αναβάλει κανείς τη μελέτη του εαυτού του και το ταξίδι προς την αληθινή του φύση, η διαφυγή από τα προβλήματα και τον πόνο αυτής της ζωής, είναι αδύνατη. 

Αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις κοιτώντας γύρω σου, πως ζούνε οι άνθρωποι και τι τους συμβαίνει. Άμα ανοίξεις την τηλεόραση ή διαβάσεις εφημερίδα, είναι εύκολο να δεις τον ανθρώπινο πόνο σε όλο του το μεγαλείο. 

Αυτό συμβαίνει σε συναισθηματικό, νοητικό και σωματικό επίπεδο. Πολύς ή λίγος πόνος, απλά διακόπτεται από μικρά διαλλείματα απόλαυσης και αδράνειας.

Παρά ταύτα, αυτό που συνεχίζει να κάνει η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι να ψάχνει να βρει ευτυχία και πληρότητα στις απολαύσεις και γενικότερα στα εξωτερικά πράγματα.

Και αυτό μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή μας ως ανθρωπότητα και μάλιστα με βήματα γοργά αφού πια έχουμε την τεχνολογία να προκαλούμε μαζικές καταστροφές και θάνατο.

elmisattva-gnosis.blogspot.gr

https://www.awakengr.com

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν είναι ο εαυτός της…!!!!

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν σταματά να περιμένει την ευτυχία από έναν άντρα ή από κάποια εξωτερική πηγή και αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού της.

Διατηρεί τον σεβασμό της σε ό,τι κάνει και με όποιον συνδέεται, γνωρίζοντας πως ο σεβασμός στην προσωπικότητά της είναι αγάπη.

Απολαμβάνει τη μοναχικότητά της με δημιουργικό τρόπο και εκπληρώνει τις επιθυμίες της.

Τολμάει να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή ως μοναδική.

Δεν κυνηγά την ευτυχία, αλλά δένεται με την κάθε στιγμή και εκείνη την ανταμείβει, επιστρέφοντας της αυτό που εκπέμπει.

Νιώθει ελεύθερη να κάνει αυτά που επιθυμεί, πιστεύοντας πως όταν χαίρεται μπορεί να μοιράζεται αληθινά. Εκτιμά τις ανάγκες της, τις σέβεται, τις ικανοποιεί χωρίς ενοχές, χωρίς λογοκρισία.

Αγκαλιάζει το ευάλωτο κομμάτι του εαυτού της, το σέβεται, το αποδέχεται. Κατανοεί τις αδυναμίες των άλλων, τις διαχωρίζει από την επιθετικότητα, την αδιαφορία, τον αρνητισμό.

Νιώθει ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για τη ζωή, ασχολείται όμως μόνο με εκείνα που μπορεί να επηρεάσει, μόνο με εκείνα που μπορεί να ζυμωθεί μαζί τους.

Εκτιμά τον εαυτό της, τολμά σε εμπειρίες, μαθαίνει από τα λάθη της. Αγαπά τα λάθη της, γιατί και αυτά της γνώρισαν τον εαυτό της.

Δεν αναλώνεται σε «γιατί», από λύπη που δεν έχει αυτά που θα ήθελε να έχει, αλλά νιώθει ευγνωμοσύνη για αυτό που είναι, για αυτά που έχει.

Δεν πληγώνει τον εαυτό της, δεν ανέχεται συμπεριφορές που την πληγώνουν.

Δεν επιτρέπει σε άλλους να την κατευθύνουν, να της υποδεικνύουν ένα τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτό που επιθυμεί, αλλά επιμένει στην δική της αλήθεια.

Αποχαιρετά ανθρώπους χωρίς θυμό ή λύπη, συνειδητοποιώντας πως η κάθε γνωριμία την έμαθε να συνδέεται πιο ουσιαστικά με τον εαυτό της και με τους άλλους.

Δεν τοποθετεί κανένα σε θρόνο, ούτε μπαίνει η ίδια, δεν εξιδανικεύει επιδιώκοντας μια φαντασιωσική ευτυχία ούτε υποτιμά εκείνους που δεν την βοηθούν να κερδίσει αυτά που έχασε, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μέσα από άλλους.

Δεν γεμίζει αρνητισμό, αλλά αντιμετωπίζει θετικά και με εμπιστοσύνη τη ζωή.

Δεν γυρεύει επιβεβαίωση, ούτε και ανταγωνίζεται κανένα.

Δεν προσπαθεί να σώσει τους άλλους, αλλά συνδέεται ισότιμα.

Είναι δεκτική σε ό,τι την ανοίγει στην ζωή, σε ό,τι σέβεται αυτό που είναι η ίδια.

Αγαπά το σώμα της, χαίρεται με την σεξουαλικότητά της.

Η πιο όμορφη ηλικία για μια γυναίκα αρχίζει όταν είναι ο εαυτός της.

difno.gr

https://www.e-genesis.gr