Τέτοια είναι η ζωή. Κάτι τελειώνει, κάτι αρχίζει, κάτι χάνεται, μα κάτι άλλο έρχεται…!!!

Κάτι τελειώνει, κάτι αρχίζει, κάτι χάνεται, μα κάτι άλλο έρχεται. Αυτή είναι και η φύση μας, η πραγματικότητα μας και όσοι θέλουν να το αποφύγουν, καταλήγουν αιώνια εγκλωβισμένοι. 

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραμείνουμε μέσα στην ροή των πραγμάτων, σαν το ποτάμι. Εμείς θα δημιουργήσουμε το μονοπάτι να περάσει από μέσα το νερό και καθώς το χτίζουμε ακολουθάμε. 

Όσοι το καταφέρνουν αυτό, δεν πνίγονται, δεν τους παρασέρνει το ποτάμι και έτσι προχωράς.

Κάθε φορά που βιώνουμε μια απώλεια, κάθε φορά που απογοητευόμαστε είτε από μας είτε από τους άλλους, ακόμη κι αν έχουμε χάσει την ελπίδα μας, επέρχεται η λύπη. Βιολογικά η λύπη ελαττώνει την ενέργεια και τον ενθουσιασμό για τις δραστηριότητες της ζωής και όσο βαθαίνει γίνεται... 

ένα τεράστιο μαύρο πέπλο που με την σειρά του επηρεάζει το σώμα και το μυαλό. Αυτή η εσωστρεφής απομόνωσή μας δίνει την ευκαιρία να θρηνήσουμε και όσο είμαστε μέσα στην κατάσταση του θρήνου, καθαρίζει το μυαλό μας. 

Ετοιμαζόμαστε για το καινούργιο μας ξεκίνημα.

Η απώλεια ενέργειας που έρχεται μαζί με την λύπη, μας βοηθάει να μείνουμε μέσα, να μην έχουμε επαφή με τον έξω κόσμο, να παραμείνουμε σιωπηλοί. Είμαστε κουρασμένοι, εξουθενωμένοι, χρειαζόμαστε διάλειμμα. 

Επιτρέπουμε του εαυτού μας να τσακιστεί, να λυπηθεί, να βγάλει από πάνω του τους διάφορους ρόλους που παίρνουμε καθημερινά, να αφεθεί. 

Το σώμα έχει ανάγκη να ξαποστάσει, ο νους θέλεις επαναπρογραμματισμό και κάπου εκεί κάτι γεννιέται. 

Εξάλλου τα περισσότερα εκπληκτικά κείμενα έχουν γραφτεί σε περίοδο εγκλεισμού.

Ο θυμός καταλαγιάζει με την συμπόνια και την κατανόηση. Συγχωρώ πάει να πει πως δίνω χώρο στον εαυτό μου να κατανοήσει και να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική, έτσι ώστε να νιώσω ειρήνη μέσα μου και να προχωρήσω μπροστά.

Ο φόβος χάνει την δύναμη του καθώς προχωρώ και ανακαλύπτω πως τελικά δεν ήταν τόσο όσο να με κρατήσει φυλακισμένο. 

Το άγνωστο προκαλεί περίεργα σενάρια στο μυαλό μας και όσο πιο μακριά μου κρατάω αυτό που με τρομάζει, τόσο μεγαλώνουν τα σενάρια. Γίνεται γνωστό και πραγματικό μονάχα όταν βιώσω αυτό που σκέφτομαι.

Οι καλύτερες ιστορίες είναι για εκείνους που αντίκρισαν, πάλεψαν και νίκησαν το βαθύ σκοτάδι του είναι τους. 

Είναι εκείνοι που ενώ βούλιαζαν, δεν ξέχασαν να αφήσουν τις φυσαλίδες απ’ τις αναπνοές τους για να βρουν τον δρόμο, που ενώ έβρεχε και έριχνε κεραυνούς δεν πήραν ομπρέλες, αλλά χόρεψαν στον ρυθμό του φόβου και στους μεγαλύτερους σεισμούς, βρήκαν καταφύγιο μέσα στην αλήθεια τους. 

Μέσα στο ολόμαυρο τούνελ, μπόρεσαν να δουν μια σταλιά φωτός να αχνοφαίνεται. Βλέπετε μονάχα οι θαρραλέοι έχουν την ικανότητα να βλέπουν στο σκοτάδι. 

Όταν άνθιζε ο κήπος τους, τον πότιζαν, όταν σάπιζαν τα φρούτα τους, τα πετούσαν. Δεν είναι για πολλά πολλά, γιατί να φροντίσεις εξάλλου κάτι που έχει σαπίσει; Και πολύ περισσότερο, γιατί να το φας;

Γι’ αυτούς που αναγνωρίζουν τις επιλογές τους, που η πίστη τους δεν κλονίζεται με σκόρπια λόγια και κρατάνε το κεράκι αναμμένο ακόμη κι αν έξω λυσσομανάει. 

Θέλει κουράγιο να αντιμετωπίζεις το θηρίο μέσα σου, αλλά ακόμη περισσότερο να μπορέσεις να το ημερεύεις.

Σε όλους εμάς λοιπόν που δεν κρυφτήκαμε πίσω από καλοφτιαγμένους ουρανούς και κορδέλες, που δεν μας παρέσυρε το σκηνικό μιας καμουφλαρισμένης κωμωδίας, έχω να πω :

“Κρατάτε γερά, καλύτερα να ζούμε στην πραγματικότητα, παρά σε ψευδαισθήσεις που οδηγούν σιωπηλά στο τίποτα. Όπου να’ ναι ξημερώνει και αυτό που αναζητάμε το βρήκαμε ήδη, την αλήθεια μας, εμάς!”

Ας αισθανθούμε και συναισθανθούμε! Τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα τα αναζητήσαμε στα όμορφα.

Μοιραστείτε όσα νιώθεται, να τα δίνεται να τα παίρνει ο αέρας. Το σώμα μας δεν είναι φτιαγμένο για να μαραίνεται.

Εύχομαι ο καθένας να βρει την γαλήνη μέσα του, να σπάσει τις αλυσίδες του και να ζήσει εκπληρώνοντας τον οποιοδήποτε σκοπό αναζητάει η καρδιά!

Καλές ψυχικές αναγεννήσεις…

Άρης Γεωργίου

https://filosofieszois.gr

Η τεράστια εκπαιδευτική αξία της αποτυχίας…!!!

Πριν χρόνια, ένας φίλος μου είχε διηγηθεί μια ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή, είναι όμως σίγουρα εξόχως διδακτική:

Η Χριστίνα Ωνάση αγαπούσε λέει πολύ την κόκα-κόλα! Κάθε χρόνο, επισκεπτόταν τον Σκορπιό για λίγες μέρες και κατέβαινε για jogging, στην παραλία. 

Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές λοιπόν ήθελε να πίνει το αγαπημένο της ποτό – για αυτό και ζήτησε από τους ανθρώπους της να βάζουν σε κάποιο σημείο της διαδρομής ένα τραπεζάκι, με 2-3 κουτάκια αναψυκτικού.

Την επόμενη κιόλας μέρα, η εταιρεία Κόκα-Κόλα εγκατέστησε στον παραλιακό δρόμο του νησιού από ένα επαγγελματικό ψυγείο, γεμάτο με αναψυκτικά, σε κάθε 100 μέτρα!

Ακούγοντας την πιο πάνω ιστορία, καταλαβαίνει κάποιος γιατί η Χριστίνα Ωνάση έζησε μέσα στην κατάθλιψη και οδηγήθηκε στην αυτοκτονία: 

πρώτον, γιατί είχε συνηθίσει να υλοποιείται, πολύ εύκολα και χωρίς κόπο, η οποιαδήποτε επιθυμία της, μικρή ή μεγάλη. Τι να ονειρευτείς μετά – και τι να σε κινητοποιήσει να προχωρήσεις;

Δεύτερον, διότι όταν η ζωή που σου προσφέρεται είναι γεμάτη με εύκολες, αβίαστες επιτυχίες και κατακτήσεις, σε όλα, η κάθε μικρή καθημερινή αποτυχία είναι ικανή να σε κάνει να νιώσεις άχρηστος και πελαγωμένος. 

Δεν ξέρεις πώς να την διαχειριστείς, δεν έχεις μάθει να επιβιώνεις αυτοδύναμα – και στο τέλος, απλώς διαλύεσαι.

Δείτε τώρα πως, το πιο πάνω παράδειγμα έχει εφαρμογή στην καθημερινότητα μας: σκεφτείτε μια σκηνή π.χ. όπου δύο μικρά παιδιά, άγνωστα μεταξύ τους, συναντώνται σε μια παιδική χαρά και παίζουν, στο σκάμμα με την άμμο. 

Κάποια στιγμή, διεκδικώντας το ίδιο κουβαδάκι, μπαίνουν σε διαδικασία έντασης που οδηγεί σε σωματική επαφή μεταξύ τους, σπρωξίματα και κλάματα.

Και τι κάνουν οι γονείς εκείνη την στιγμή; Σηκώνονται αγχωμένοι από το παγκάκι που κάθονται, τρέχουν στα παιδιά τους και προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα παρεμβαίνοντας, συνήθως με κάποιον από τους παρακάτω τρόπους:

– Μαλώνοντας το παιδί τους με φράσεις τύπου «άσε κάτω το κουβαδάκι, το θέλει το άλλο παιδάκι να παίξει» λέγοντας έντονα και με ύφος τα-λέω-στη-νύφη-για-να-τα-ακούσει-η-πεθερά, κάτι του τύπου «μπορείτε να παίξετε και οι δύο μαζί ήρεμα, χωρίς να μαλώνετε». Αυτού του είδους η παρέμβαση πολλές φορές οδηγεί τελικά σε προστριβή μεταξύ των γονέων!

-Παίρνοντας το παιδί τους μακριά από το σκάμμα και παρηγορώντας το, με γλυκόλογα και αγκαλιές.

Σε κάθε περίπτωση (εκτός και αν η ένταση μεταξύ των παιδιών απειλεί σοβαρά την σωματική τους ακεραιότητα), η γονική παρέμβαση είναι λάθος! 

Το γεγονός ότι τα δύο παιδιά μπαίνουν σε διαδικασία διεκδίκησης του ίδιου πράγματος, τους δίνει μοναδική ευκαιρία να αρχίσουν να μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται το συναίσθημα και την ανικανοποίητη επιθυμία τους.

Και η ζωή μας, καθημερινά, είναι γεμάτη από καταστάσεις που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε, γεμάτη από στιγμές που μας χαρίζουν άσχημα συναισθήματα: απογοήτευση, απόρριψη, θυμό, πίκρα.

Η δυνατότητα μας να διαχειριστούμε ακριβώς αυτές τις στιγμές, είναι αυτή που στο τέλος της ημέρας διαχωρίζει τον ευτυχισμένο άνθρωπο από τον δυστυχισμένο, τον χαρούμενο και ικανοποιημένο από τον μόνιμα θυμωμένο και βλοσυρό.

Η μόνη παρέμβαση λοιπόν που χρειάζεται η πιο πάνω κατάσταση, είναι η ήρεμη και νηφάλια εξήγηση προς το παιδί ότι, κάθε δικό του πρόβλημα, πρέπει το ίδιο το παιδί να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει.

Πως; αναπτύσσοντας την δική του κρίση, μαθαίνοντας να ζει χωρίς να δέχεται ή να κάνει παρεμβάσεις στην ατομική ελευθερία την δική του και των γύρω, αποδεχόμενο την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα καθενός, ανακαλύπτοντας κάθε στιγμή τις δικές του εναλλακτικές λύσεις ώστε να είναι καλά και να συνεργάζεται εποικοδομητικά, μέσα στο σύνολο.

Αυτά, δεν επιτυγχάνονται φυσικά με εντολές, με αφορισμούς ή όταν οι γονείς λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα. Επιτυγχάνονται μέσα από πολλή συζήτηση, ακούγοντας προσεκτικά το παιδί και ενθαρρύνοντας το να εκφράσει με ειλικρίνεια τους φόβους και τις ανησυχίες του. 

Και φυσικά, δίνοντας του (στην πράξη) κάθε δυνατότητα να πάρει από νωρίς τα δικά του ρίσκα, να αποφασίζει μόνο του για ότι το αφορά και να μάθει να δέχεται τις συνέπειες των πράξεων του.

Γνωρίζοντας ότι, για όλα αυτά, έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη των γονέων του και το δικαίωμα-προτροπή να κάνει πολλά λάθη, από πολύ μικρή ηλικία….

Και αν δεν με πιστεύετε εμένα, πιστέψτε τουλάχιστο τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι: «Βλέπετε, μονάχα ή ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…»

Γιάννη Κ. Γιαννούδη

fractalart , o-klooun.com

https://filosofieszois.gr

Αν θες να μείνω, φρόντισε να με κρατήσεις…!!!

Μεγαλώνω φίλε. Κι ας έχω ακόμα ψυχή μικρού παιδιού. Ενθουσιάζομαι με οτιδήποτε χιουμοριστικό, ρομαντικό, ή τρελό. Γελάω με την καρδιά μου σε ό,τι μου φαίνεται αστείο, λιώνω με χαζορομάντζα και γουστάρω να ρισκάρω και να κάνω τρέλες αν μου το βγάζεις.

Όμως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες για να με κερδίσεις και πόσο μάλλον να με κρατήσεις. Παράγοντες που μεγαλώνω και γίνονται ολοένα και πιο δύσκολοι να τους φτάσει κάποιος. Μεγαλώνω εγώ και μαζί μου και τα στάνταρ μου.

Δεν φταις εσύ. 

Εγώ φταίω. 

Εγώ εξάντλησα την υπομονή μου και τις αντοχές μου σε ανούσιες καταστάσεις. 

Εγώ με πίεσα και με έφτασα στα άκρα χωρίς λόγο. 

Εγώ με οριοθέτησα και ξεπέρασα τα ίδια μου τα όρια χωρίς κανένα αποτέλεσμα. 

Το μόνο αποτέλεσμα που πήρα ήταν να μειωθεί η υπομονή μου και να αυξηθούν τα στάνταρ μου. Δεν γουστάρω πλέον μετριότητες. Γουστάρω ξεκάθαρα λόγια, καθαρά μυαλά και αμοιβαίες σκέψεις.

Δεν μπορώ να σου αφήσω χρόνο να με μάθεις και να με πλησιάσεις. Δεν έχω ούτε την υπομονή ούτε τη θέληση. 

Μπορείς να είσαι δίπλα μου σωστός και ξεκάθαρος; Θα εκτιμηθεί. Και αν μου φερθείς καλά μία, εγώ θα σε σεβαστώ δέκα. Αλλά μη μου ζητάς ευκαιρίες και προσπάθειες ξανά και ξανά. Μου τελείωσαν αυτά. Πλέον θέλω μια απλή συνεννόηση. 

Αν την έχουμε καλώς. Θα λέμε κάτι μία φορά και θα λήγει. Όχι τα ίδια ξανά και ξανά, κουράζουν.

Αν με θες στη ζωή σου, βρες τρόπο να με κερδίσεις, και στη πορεία αν θες να μείνω, να με κρατάς. Κάθε μέρα. Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορώ να ξαναφτάσω τον εαυτό μου στα όρια του βλέπεις. 

Ούτε να επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Δεν θα ανέχομαι καταστάσεις που δεν με γεμίζουν και δεν με καλύπτουν.

Δέχεσαι τα δεδομένα που σου δόθηκαν; Μαγκιά σου, φίλε. Με κέρδισες λοιπόν. Και τώρα τι; Τώρα έχεις την απαίτηση να μείνω; Όχι, όχι. Τα είπαμε αυτά, θυμάσαι; Αν θες να μείνω βρες τρόπο να με κρατήσεις. 

Όχι με τα όμορφα λόγια, τα μεγάλα, τα έντονα. Με πράξεις. Με πράξεις όμορφες, μεγάλες και έντονες. 

Από αυτές που μιλούν πιο δυνατά από οποιαδήποτε λέξη μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος.

Δύσκολα όλα αυτά, το ξέρω. Δεν έχω την απαίτηση να τα κάνεις. Κι ως εδώ που έφτασες, αρκετό μου είναι. 

Όμως δεν μπορώ να μείνω αλλιώς. Δεν μένω πουθενά αν δεν με κρατάνε. Και εσύ λοιπόν, λες, ότι θες να με κρατήσεις. Το εκτιμώ. Το ερώτημα όμως είναι, μπορείς;

loveletters.gr

https://filosofieszois.gr

Υπάρχουν και οι δυνατοί, που επιλέγουν την μοναξιά τους, γιατί δεν έμαθαν να κάνουν εκπτώσεις στα συναισθήματά…!!!

Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι.

Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί.

Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές.

Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.

Δεν μένουνε μόνοι επειδή έχουνε κολλήσει στο παρελθόν.

Απλά κουβαλάνε μέσα τους τις αναμνήσεις τους και δεν θέλουνε να προχωρήσουνε.

Όχι από αδυναμία αλλά από αδιαφορία.

Αδιάφοροι είναι.

Βαριούνται να εξηγούνε, βαριούνται να ξαναρχίζουν.

Τους είναι πολύ εύκολο να κοιμούνται μόνοι τους ,παρά να κοιμίζουνε μέτριες αγάπες και μέτρια αισθήματα στο στήθος τους.

Τους είναι πολύ οικείο να τρώνε μόνοι τους,παρά να διασκεδάζουνε έξω με κάποιον που δεν θα ονομάσουνε ποτέ Ζωή τους.

Για αυτό αφήστε αυτούς τους περήφανους, τους ανόητους ρομαντικούς μόνους τους.

Δεν έχουνε να απολογηθούνε για την μοναξιά τους.

Κάποτε αγάπησαν, κάποτε λάτρεψαν, κάποτε πέθαναν για έναν έρωτα.

Δεν αγαπάνε κάθε μέρα και κάθε σαιζόν.

Αγαπάνε μια φορά και για πάντα.

Μην ασχολείστε με τους ανθρώπους τους μοναχικούς.

Δεν επέλεξε η μοναξιά εκείνους.

Εκείνοι την διάλεξαν,σε αντίθεση απο μία μίζερη και άνοστη ζωή.

Αφήστε τους μόνους τους.

Είναι το καλύτερο τους.

Μέσα στα σκοτάδια που άλλους τους τρομάζουν, εκείνοι φτιάχνουν τον δικό τους παράδεισο.

Η μοναξιά δεν είναι αναγκαστική για εκείνους.

Είναι λύτρωση.

Είναι απόλαυση.

Γιατί μοναξιά δεν είναι η απουσία της αγάπης από την ζωή μας.

Είναι η αρετή που μέσα από εκείνη, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε την αγάπη.

loveletters.gr

Μπέττυ Κούτσιου

https://filosofieszois.gr

Ό,τι δεν ζήσεις, ο χρόνος θα το φέρει ξανά μπροστά σου…!!!

Κλείνω τα μάτια. Μια μουσική γνώριμη μα τόσο ξένη. Σαν να τρέχω σε κάθε γωνιά του μυαλού να βρω από ποια στιγμή που πέρασε, έμεινε στο χώρο να παίζει. Κι ο δρόμος αυτός είναι τόσο ξένος μα τόσο παράξενα γνώριμος. Κι αυτός ο αέρας που χαϊδεύει το πρόσωπό μου ζεστός και φιλόξενος.

Είναι σαν να μου λέει προχώρα κι ας είναι τα μάτια κλειστά, ό,τι γνώριμο πέρασε, σε προστατεύει στο άγνωστο που πρέπει να βαδίσω. 

Και φοβάμαι, αλήθεια, φοβάμαι τα άγνωστα, τις καινούργιες αρχές όσο κι αν θέλω ακόμα μέσα μου να κρατώ στα χέρια σφιχτά ό,τι ο χρόνος μού ρήμαξε. 

Γνωστά σημάδια, ίδιες γνώριμες πληγές μα είναι κι αυτός ο καπνός σε φωτιά που αρχινά, μα τη σβήνω στο φόβο της αλλαγής.

Υπάρχει αλήθεια αρχή χωρίς αυτή τη φωτιά που ξεκινά απ’τις ανάγκες που έχουμε; Την ανάγκη να γίνει χίλια κομμάτια αυτό το φιάσκο που ζούμε; Αυτή η ανάγκη να σαμποτάρουμε τη μηχανή που γίναμε. 

Γιατί αντί για όνομα, γίναμε ένας αριθμός, μια ακόμη μονάδα που σαν μέλισσα εργάζεται απ’την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής της να μαζέψει γύρη για να ταΐσουν τη βασίλισσά τους. 

Και ποια είναι αλήθεια αυτή η βασίλισσα για τον κάθε ένα από εμάς; Ποιος δαίμονας μας κρατά δέσμιους σ αυτή την ουτοπική φυλακή;

Χρόνος. Φεύγει, περνά και στα καλά και στα κακά. Δεν υπακούει σε βασιλιάδες. Δεν εξαγοράζεται. Σου πουλάει το παραμύθι του μα στο τέλος σε χτυπά αδυσώπητα κάθε που τον θεωρείς δεδομένο. Σου φωνάζει “περνώ φίλε”. 

Και είναι αυτές οι στιγμές που δεν υπάρχει καμία διέξοδος απ’το να μπει φωτιά να κάψει ό,τι απέμεινε. Να σπάσουν πια οι σιγουριές που αυτές οι εθιστικές συνήθειες μας προσφέρουν.

Το άγνωστο θα κάνει πάντα την καρδιά μας να τρέμει και να πατά γκάζι σε όπισθεν πηγαίνοντας σε κάθε αρχή που μας σημάδεψε. Θα διψά να ζήσει ξανά, θα φωνάζει να νιώσει ξανά να κτυπά από έρωτα γι’ αυτόν που την έκλεψε. 

Θα φωνάζει και θα εκλιπαρεί να το νιώσει για ακόμα μια φορά, μα σε κάθε της όπισθεν ο χρόνος θα γελά άτιμα και σαρκαστικά πίσω της.

Τρέλα και λογική. Δυο αδέρφια χωρισμένα στη γέννα. Μεγαλωμένα σε δυο διαφορετικά σπίτια. Η τρέλα μεγάλωσε στα σκοτάδια, στον πόνο και στην απώλεια. Έμαθε να έρχεται κοντά μας κάθε που το μέσα μας αιμορραγεί και φωνάζει. 

Κι η λογική, αυτή η καλοαναθρεμμένη μικρή και εύθραυστη αδερφή της μεγάλωσε στο φως, με τους καλύτερους δασκάλους σε κάτι σαλόνια που το φως ήταν άπλετο.

Μα το αίμα τους φώναζε πάντα η μια την άλλη. Και κάθε που η τρέλα συναντούσε τη λογική μια φωτιά στον κάθε ένα από εμάς έκανε στάχτη το χρόνο. Τον ανίκητο ορφανό χρόνο. 

Που το ίδιο αίμα με αυτόν κανείς δεν βρέθηκε να έχει. Σαν να ήρθε μόνος του και τρέφεται με ότι μας κλέβει.

Δεν έχω οδηγίες όπως ούτε κι εσύ να σου δώσω γι’ αυτή την αρχή που τόσο αποζητά η ψυχή για να ανασάνει. Κάθε που θα νιώθεις αυτή τη ζεστασιά της φωτιάς που πάει να απλώσει μέσα σου, κάθε που αυτή η μυρωδιά των στιγμών φτάσει κοντά σου, άσε να τα κάνει όλα στάχτη. 

Κράτα ένα ποτήρι νερό να σβήσεις μόνο τη στιγμή που δεν θες να καεί και κράτα την στη καρδιά σου συντροφιά σ’ αυτή την άγνωστη ζωή που σε περιμένει.

Και μη φοβάσαι. Ό,τι δεν ζήσεις, σε ό,τι κλείσεις τα μάτια στο φόβο του άγνωστου, μάθε πως ο χρόνος θα στο ξαναφέρει μπροστά σου μέχρι να βρεις τη δύναμη να το αρπάξεις. 

Γιατί δεν είναι μόνο κλέφτης στιγμών. Είναι και σύμμαχος όταν πραγματικά το θέλει.

Χριστιάνα Παναγίδου

enallaktikidrasi.com

https://filosofieszois.gr

«Άτιμη φάρα ο κακός συγγενής…»

Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική για όλους μας και έρχονται στιγμές στη ζωή που οι κοντινοί μας άνθρωποι, μας προστατεύουν και μας δίνουν δύναμη να προχωρήσουμε. 

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κι εκείνοι οι συγγενείς που η καρδιά τους είναι γεμάτη φθόνο και ιδιοτέλεια και τελικά αποδεικνύονται πιο επικίνδυνοι απ’ τους ξένους ανθρώπους.

Εκείνοι στους οποίους είσαι αναγκασμένος να ξοδεύεις τη φιλοξενία και την ευγένεια σου, ενώ ξέρεις πως σε υποτιμούν και σε υπονομεύουν και περιμένουν το πρώτο σου στραβοπάτημα για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους.

Είναι οι κακοί συγγενείς που δεν σε κοιτούν στα μάτια παρά μόνο προσποιούνται και αντί για την αλήθεια, σε παραπλανούν με ψεύτικα φιλιά και καθώς πρέπει αγκαλιές, όπως μας λέει και αυτό το υπέροχο κείμενο :

«Ξένο, οικείο.

Μέλος ενός σώματος που δικό του δεν είσαι.

Διαφέρεις.

Η δική σου αλήθεια άλλη γοητεία έχει. Κάποιοι μαγεύονται, όμορφο δεν είναι;

Ξένο σώμα σε ένα σώμα που δικό σου ποτέ δεν θα γίνει.

Κανένα σημείο επαφής. Κανένα είδος επικοινωνίας.

Νιώθεις την απομόνωση. Όταν δεν σε υπολογίζουν ακόμη και στα πιο μικρά. Όχι ότι τους έχεις ανάγκη.

Ανήκεις σε σένα και σε όσους σε υποστηρίζουν.

Ξένος για εκείνους που χωρίς να το θέλεις σώμα τους ήσουν.

Γιορτές, χαρές και λείπεις. Μια αδιάφορη παρουσία στο χώρο. Δεν έχεις κάτι να τους πεις. Ένα «τι κάνεις;» σε ένα «μια χαρά, εσύ;» είναι θαρρώ αρκετό. Τι άλλο μπορείς να πεις όταν είναι απόντες και απούσες για καιρό;

Κανένα σημείο επικοινωνίας. Ξένο σώμα.

Παλιότερα σε πείραζε, νόμιζες πως φταις. Τώρα πια διόλου δεν σε νοιάζει.

Ξέρεις γιατί μιλώ; Μήπως τη λέξη θες να αναφέρω;

Για την οικογένεια μιλώ. Για τους συγγενείς. Αυτό το αναθεματισμένο αγκάθι.

Άτιμη φάρα οι κακοί συγγενείς. Κακό μεγάλο.

Υποκριτές. Το αίμα ξέρουν να πίνουν. Να τους κρατάς μακριά.

Εύκολα καταλαβαίνεις πως δεν ανήκεις όταν τα χατίρια δεν τους κάνεις και αντιδράς.

Ίδιο αίμα που εύχεσαι αίμα σου να μην ήταν.

Ξένο σώμα που η ζωή θέλει να σου φορέσει. Εύκολα όμως μπορείς να το αποχωριστείς. Χωρίς αυτό επιλέγεις να ζεις. Μακριά από την ίντριγκα και τη βρωμιά. Ποιος θα φάει πρώτος ποιον. Ποιος θα ανταγωνιστεί.

Να αδιαφορείς και μακριά τους να σαι.

Να φερθούν δεν ξέρουν. Μόνο να προσποιηθούν μπορούν.

Αηδία προκαλούν. Ψεύτικα φιλιά και καθώς πρέπει αγκαλιές.

Από αυτούς να φεύγεις μακριά.»

Kate Hilverost loveletters.gr

https://filosofieszois.gr

Μην αναζητάτε τη δικαιοσύνη στον κόσμο. Καθιερώστε την εσείς μέσα σας…!!!

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι υπάρχει αδικία στον κόσμο. Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη κι εμείς πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε.

Ο νόμος του υποσυνείδητου νου είναι απρόσωπος και εξαιρετικά δίκαιος. Το υποσυνείδητό σας αποδέχεται το αποτύπωμα των σκέψεών σας και αντιδρά ανάλογα. 

Αν σπείρετε στον κήπο σας ορχιδέες, σε λίγο καιρό θα είναι γεμάτος με ορχιδέες. Οι σπόροι αναπτύσσονται και ακολουθούν τα προστάγματα της φύσης τους. Οι σπόροι είναι οι σκέψεις σας. Είστε αυτό που σκέφτεστε ότι είστε. 

Προσελκύετε αυτά που αισθάνεστε και γίνεστε αυτά που φαντάζεστε. Αυτός είναι ο νόμος της διάνοιας. Και ο νόμος είναι απόλυτα δίκαιος.

Δεν γίνεται να σκέφτεστε το κακό και να αναμένετε το καλό. Ο νόμος είναι απόλυτα δίκαιος και μαθηματικά ακριβής. 

Οι εμπειρίες σας είναι η ακριβής αναπαραγωγή των σκέψεων και φαντασιώσεών σας. 

Μπορείτε να υπερνικήσετε και να υπερβείτε το νου της μάζας, την ανθρώπινη σκληρότητα και απληστία, αν υιοθετήσετε τις αρχές της δίκαιης πράξης και της απόλυτης δικαιοσύνης.

Η δικαιοσύνη καθιερώνεται στον δικό σας νου. Μην την αναζητάτε στον κόσμο. Δεν βρίσκεται εκεί. 

Ο Θεός είναι η απόλυτη δικαιοσύνη, η απόλυτη αρμονία, ο παράδεισος, η απεριόριστη αγάπη, η πληρότητα της χαράς, η απόλυτη τάξη, η απερίγραπτη ομορφιά, η απόλυτη σοφία και η ανώτερη δύναμη.

Όμως, ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο από το Πνεύμα μέσα σας. Ο Θεός είναι η Αρχή της Ζωής. 

Πάψτε να τον αναζητάτε. Είναι πανταχού παρών. Κι αν είναι πανταχού παρών, τότε πρέπει να βρίσκεται μέσα σας.

Η κοινή λογική σας το υποδεικνύει. Όλες αυτές οι ιδιότητες, τα χαρακτηριστικά και οι δυναμικές του Απείρου βρίσκονται μέσα σας. 

Όταν ζείτε με αυτές τις ιδιότητες και στοχάζεστε τις αλήθειες του Απείρου, ανέρχεστε πάνω από την αδικία και τη σκληρότητα του κόσμου και οικοδομείτε μια πεποίθηση που είναι αντίθετη με όλα τα ψεύτικα πιστεύω και τις λανθασμένες ιδέες.

Με άλλα λόγια, δημιουργείτε μια Θεία παρουσία που είναι απρόσβλητη, ένα είδος πνευματικού αντισώματος στο νου της μάζας. 

Ο κόσμος βρίθει από σκληρότητες και αδικίες που διαδραματίζονται μέσα σε οικογένειες, εργοστάσια και φυλακές. 

Ένας γνωστός μου γιατρός, που εργάζεται εδώ και επτά χρόνια στη έρευνα για τον καρκίνο, μελετώντας τις καταστροφικές συνέπειες της ασθένειας, αμείβεται με 55.000 δολάρια το χρόνο.

Ο αδελφός του, οδηγός νταλίκας, αμείβεται με 75.000 δολάρια το χρόνο, συν τα τυχερά. Δεν φαίνεται και πολύ δίκαιο, έτσι δεν είναι;

Κι εκείνος θυμώνει με όλα αυτά. Είναι αλήθεια πως βλέπουμε παντού ανισότητες και αδικίες. Μην ξεχνάμε και τις μητέρες μας, που έχουν δουλέψει πολύ σκληρά. 

Δεν ανήκουν σε κανένα σωματείο. Δεν παίρνουν μισθό και συχνά τα παιδιά τους τις αποφεύγουν. Κι απ΄ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, μερικές φορές φτάνουν και στο σημείο να μένουν απρόσκλητες ακόμη και στο γάμο των εγγονιών τους. 

Όταν επισκέπτομαι πολλές από αυτές τις μητέρες στους οίκους ευγηρίας, το κοινό παράπονό τους είναι: “Το παιδί μου δεν με επισκέπτεται ποτέ”.

Η δικαιοσύνη ξεκινά από το νου. Χρειάζεται να εξοικειωθείτε με τους διανοητικούς και πνευματικούς νόμους. Τότε, θα βρίσκεστε σε θέση να ελέγχετε τη δικαιοσύνη, δηλαδή να εξισορροπείτε τις ανισορροπίες. 

Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διψούν για γαλήνη, αρμονία, υγεία, αφθονία, ασφάλεια και αγάπη. 

Ο τρόπος για να βρείτε ασφάλεια, γαλήνη και χαρά είναι ο συντονισμός σας με το Άπειρο και ο ισχυρισμός ότι “Το Άπειρο Πνεύμα ρέει μέσα μου με τη μορφή της αγάπης, της γαλήνης, της δύναμης, της καθοδήγησης, της αρμονίας, της ομορφιάς και της έμπνευσης”.

Σχετίζεστε με το Άπειρο. Το πνεύμα και η ύλη είναι ένα. Η ύλη είναι η χαμηλότερη βαθμίδα του Πνεύματος και το Πνεύμα είναι η υψηλότερη βαθμίδα της ύλης. Το Άπειρο Πνεύμα δημιούργησε το σύμπαν, τους γαλαξίες του σύμπαντος. Το Άπειρο Ον βρίσκεται μέσα μας. 

Μπορεί να συλλάβουμε μια ιδέα που να αξίζει μια περιουσία. 

Μπορεί να σκεφτούμε μια ιδέα και να προσλάβουμε εκατομμύρια ανθρώπους. 

Μπορεί να έχουμε καινούριες ιδέες για την ενέργεια ή για τα μεταφορικά μέσα. 

Μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα επειδή το Άπειρο μέσα μας θα μας τα αποκαλύψει.

Πρέπει να επιμείνετε στις ιδιότητες που είναι δίκαιες : δίκαιη σκέψη, δίκιο συναίσθημα, δίκαιη ενέργεια και δίκαιοι νόμοι της ζωής. 

Πρέπει να επιμείνετε στην ανάληψη δίκαιων ενεργειών προς αυτά που είναι αξιαγάπητα, ευγενή και θεάρεστα. Επιμείνετε σε αυτές τις ιδέες κι όλα τα καλά θα είναι δικά σας.

“Γεμίστε αυτοπεποίθηση με τη δύναμη του υποσυνειδήτου” Dr. Joseph Murphy εκδόσεις Διόπτρα

enallaktikidrasi.com

BY@TRUELIFE.GR

https://www.truelife.gr

Μέχρι το Πέταγμα…!!!

Όταν η άποψη μας βασίζεται σε γνώση άλλου, άρα δεν μπορούμε να τη στηρίξουμε με εμπειρία και δικά μας λόγια είναι δανεική και δεν έχει κανένα αντίκτυπο. Είναι κενή από ενέργεια. 

Απλά θρέφουμε το παιχνίδι της διαφωνίας /συμφωνίας των εγώ, χωρίς όμως να μετακινούμαστε και χωρίς να προσφέρουμε την ενέργεια της αυθεντικότητάς μας.

Κανένας νόμος δεν ισχύει αν τον έχουμε ξεπεράσει. Οι συμπαντικοί νόμοι υπάρχουν για καθοδήγηση. 

Οι νόμοι του κάθε επιπέδου της συνείδησης καταργούνται στο επόμενο επίπεδο. Όμως ο νους αντιλαμβάνεται κενό και χάος, που δεν υπάρχουν πραγματικά, απλά βρίσκεται η πραγματικότητα έξω /πέρα από το επίπεδο αντίληψής του.

Πρέπει να εμπιστεύεσαι τη δική σου αλήθεια. Όχι επειδή είναι η μοναδική αλλά επειδή εκεί βρίσκεσαι εσύ. 

Οι υποστηρικτές και τα βάθρα σε βοηθούν απλά να τη διατηρείς. Όταν αποκτήσεις αρκετή δύναμη, θα γκρεμίσεις τα βάθρα, θα εγκαταλείψεις την ανάγκη για υποστηρικτές, θα αμφισβητήσεις ο ίδιος την αλήθεια σου για να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου και να διερευνήσεις, δημιουργώντας κι άλλα επίπεδα γνώσης.

Δεν μπορεί κανείς να σου χαρίσει αυτή τη δύναμη. 

Πρέπει να αφοσιωθείς, να πειθαρχήσεις και να παραμένεις κάθε στιγμή πιστός στον εαυτό σου. Πρέπει να ταπεινωθείς, να επιστρέψεις στην παραδοχή της άγνοιας και να αδειάσεις για να σταματήσει ο νους σου τον εσωτερικό μονόλογο που σου δηλώνει την αλήθεια, εμποδίζοντάς σε να δεις.

Οι λέξεις παραμορφωμένες και η ζωή μας βασανιστικά μοναχική, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο παρά να συνεχίζουμε την ίδια πορεία που χαράξαμε, νομίζοντας πως μετακινούμαστε, ουσιαστικά όμως παραμένοντας πνευματικά και ενεργειακά στάσιμοι.

Ιδέες χορεύουν μπροστά στην αντίληψή μας κι εμείς, ως εφηβικοί εραστές, ερωτοτροπούμε με τις πιο ελκυστικές, θεωρώντας ότι το κασέ των κατακτήσεων μας εμπλουτίζεται, προσφέροντας ουσία στην αξία μας. 

Πουθενά δεν μαρτυρείται η απατηλότητα της δράσης μας αφού όλες οι δυνάμεις, από όσους τις κατέχουν, χρησιμοποιούνται προς ίδιον όφελος, ενισχύοντας τη συνεχιζόμενη, επιλεκτική μας ύπνωση.

Όσα κι αν διαβάζεις, ακούς, κατακτάς, θέλεις ακόμα περισσότερα. 

Εύκολα παρασύρεσαι από αυτούς που σου προσφέρουν απλόχερα ο, τι ζήτησες. Ενόσω εσύ νομίζεις πως παίρνεις (και μάλιστα δωρεάν ή με το ελάχιστο αντίτιμο... ποιος μπορεί να αντισταθεί όταν οι ίδιες οι πεποιθήσεις υπαγορεύουν πειστικά το σωστό και αληθινό;) δεν αντιλαμβάνεσαι πως χαρίζεις απλόχερα και οικειοθελώς τη δύναμη της βούλησης σου, επιτρέποντας τον έλεγχο της από άλλους /άλλα, πέρα από Εσένα τον ίδιο.

Δεν υπάρχουν "δυνάμεις του σκότους" που λειτουργούν πέρα από τη δική σου βούληση. 

Δεν υπάρχει κρυμμένη αλήθεια, πέρα από αυτήν που εσύ θέλεις να αποκρύπτεις από την αντίληψή σου. 

Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που μπορεί να σου στερήσει ή να εμποδίσει τη δύναμή σου, πέρα από σένα. Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, είσαι ο χειρότερος εχθρός σου. 

Όμως συνεχίζεις - όπως πειθήνια και αυτόβουλα έμαθες - να τον διατηρείς και να τον θρέφεις μέσα σου, ακόμα πιο δυναμικά και εφηβικά πεισματικά: "μόνος μου, εγώ θα το κάνω μόνος μου. Και θα το κάνω με τον πιο ανώδυνο, αξόδευτο και γρήγορο τρόπο".

Και ο τροχός γυρίζει. Ο σκύλος συνεχίζει να κυνηγάει την ουρά του. Οι κόσμοι που δημιουργείς εξακολουθούν να σε παρασύρουν, μη γνωρίζοντας τη δική σου δημιουργία τους. 

Η ατομικότητα όμως είναι άλλο πράγμα, δεν την μαθαίνουμε σε γνώριμα σχολεία, σε υπαρκτές μεθόδους, σε μακροσκελείς αναλύσεις. 

Αφορά ταπεινότητα, την θέληση της επιστροφής στην αγνότητα, την προθυμία να ξεκινήσεις στο πρώτο σκαλοπάτι, τη θέληση να αναλάβεις τη ευθύνη που ασυνείδητα μέχρι τώρα χαρίζεις, νομίζοντας πως επιτελείς έργο.

Και επειδή ούτε να φανταστείς δεν μπορείς, πόσο η σκέψη σου είναι διαμορφωμένη από τα πολλά μάτριξ που έχεις δημιουργήσει στην πορεία, ο ίδιος πειρασμός παραμένει: "μόνος μου, θα το κάνω μόνος μου". 

Είναι η πρώτη παγίδα του εγώ, στην οποία πέφτουν οι περισσότεροι, υπό την μακρινή παραμορφωμένη ενθύμηση της ατομικότητας της ύπαρξης. Και εκεί μένουν σε βασανιστική στασιμότητα, που φαίνεται ως κίνηση.

Θα προσγειωθώ στη δική σου πραγματικότητα για όσο χρειάζεται. 

Μέχρι να μπορείς να την παρατηρείς και να την ελέγχεις εσύ ο ίδιος απ’ έξω, αμέτοχος, γαλήνιος, κυρίαρχος της βούλησής σου. Και τότε, θα συναντηθούμε στο άπειρο, στην αιωνιότητα

Το πέταγμα του πολεμιστή στον αέρα. Η τέλεια αιώρηση/ακύρωση του χρόνου/χώρου. Η τέλεια προσγείωση, την κατάλληλη στιγμή, ακριβώς στο σωστό χώρο, για λίγο, για ένα σκοπό, μέχρι να εκτοξευθεί ξανά, αλώβητος, ανίκητος, άπιαστος στο πέταγμά του.

Όλες οι σκέψεις είναι διασυνδέσεις: με πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις, χρόνο. Όταν ο νους συνδέεται, υπάρχει ανταλλαγή ενέργειας, στο βαθμό που οι σκέψεις, οι εικόνες και τα συναισθήματα είναι κρυστάλλινα. 

Και έπειτα, αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να διαχειριστείς όλη αυτή την ενέργεια, μπορείς να την κατευθύνεις. Όμως, για ποιο λόγο και προς ποιο σκοπό; Και εκεί αρχίζει άλλη μια πρόκληση εστίασης της προσοχής σου. Επειδή μπορείς. 

Επειδή αντιλαμβάνεσαι περισσότερα. Μπορείς, εφόσον το θέλεις, να δημιουργήσεις ακόμα περισσότερα μάτριξ, που μοιάζουν σαν λύτρωση, που μοιάζουν αλήθεια και γνώση, παίρνοντας τα σκήπτρα της δύναμης, που η παρόρμηση της αποκάλυψης σε σπρώχνει να κάνεις.

Η αποκάλυψη της πληροφορίας είναι πάντα πρόκληση μετακίνησης του Είναι σου. 

Πέρα από σύμβολα, ερμηνείες, εικόνες, μεθόδους, τεχνικές, που έμαθες να εμπιστεύεσαι και κάθε προηγούμενη "γνώση", εκεί, βρίσκεσαι ΕΣΥ! Και όλα βρίσκονται "στα πόδια σου", περιμένοντας τη δική σου εστιασμένη προσοχή και δράση, σε κλάσματα του γραμμικού χρόνου, που θα αλλάξουν τα πάντα. 

Γιατί, δεν έχεις ξανα-υπάρξει, ξανα-βιώσει αυτήν την μοναδική, παντοδύναμη στιγμή. Δημιουργείσαι, "από μέσα προς τα έξω", από το αιώνιο στο συγκεκριμένο, τώρα, έχοντας όλα τα προηγούμενα και τα επόμενα μέσα σου, μα δεν είσαι τίποτα απ' όλα αυτά.

Πλέον, η κάθε επιλογή σου αγγίζει και επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα. 

Η ευθύνη σου τεράστια, και το γνωρίζεις. Η διάκριση της απόφασης καθορίζει την ποιότητα του Είναι σου. Μπορείς να είσαι άρχοντας της γης και της εικονικότητας, ή να τα απαρνηθείς όλα για να παραμείνεις αιώνιος, κάτοχος της δύναμης που ενώ μπορείς, δεν έχεις λόγο να καταχραστείς.

Αυτά τα γράφω για σένα... που μπορείς να κατανοήσεις τα νοήματα των λέξεων και των εννοιών, που γνωρίζεις πως η κάθε σκέψη σου περιλαμβάνει δύναμη διασύνδεσης, πως η κάθε πρόθεσή σου μετακινεί βουνά, πως η εξάσκηση της βούλησής σου είναι η ίδια η πρόκλησή σου... πέρα από κάθε και όλους τους λαβυρίνθους και τους προγραμματισμούς. 

Η πηγή, ο σπόρος της ίδιας της ύπαρξής σου σε καλεί να δημιουργηθείς και να δημιουργήσεις. Πέρα από το θέλω σου... εκεί που το "θέλω" και το "πρέπει" συναντιούνται και αυτο-ακυρώνονται καθώς συνεχίζεις το χορό της ζωής με τέλεια πετάγματα, κίνηση και ισορροπία, ενιαίος.

Γιατί οι αιωρήσεις, οι "πτώσεις" δεν είναι πλέον προς τα "κάτω", με την παρόρμηση της έλξης που πολλές φορές δοκίμασες και έλεγξες στο παρελθόν. 

Τώρα είναι αιωρήσεις και "πτώσεις" προς τα "πάνω" και "έξω", πέρα από οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει την ασφάλεια του γνώριμου, την επιβεβαίωση του αποδεχτού, την εστίαση στο συγκεκριμένο. 

Δεν υπάρχει πλέον η "μια κατεύθυνση", ο "ένας δρόμος". Δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία και παραμορφωμένες πραγματικότητες που η συνηθισμένη νοημοσύνη ορίζει ως οδηγούς.

Όπου η πραγματικότητα και η φαντασία γίνονται ένα και όλα τα είδωλα γκρεμίζονται και όλες οι σκιές εξαφανίζονται. Μένεις μόνος, ακάλυπτος και παντοδύναμος. Μπορείς να έχεις, να είσαι, τα πάντα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκλησή σου. 

Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα, από εκεί που βρίσκεσαι, χωρίς να κουνήσεις το σώμα σου και ταυτόχρονα διαλύοντας και δημιουργώντας το κάθε στιγμή. 

Αρχικά τρομάζεις, αναγνωρίζοντας τη δύναμη πέρα από το ορατό και συλληπτό. 

Και είσαι εδώ, χωρίς αντίπαλο, χωρίς εχθρό, παρά μόνο όσους γνωρίζουν και εξασκούν ισότιμη δύναμη με τη δική σου, τους οποίους μπορείς να δεις, όπως εκείνοι εσένα.

Μέχρι να αντιληφθείς, πως δεν είναι αντίπαλοι, πως ποτέ δεν ήταν...

Χριστιάνα Σοφία

xristiana sophia 

Τα χρόνια περνούν, μεγαλώνεις. Καιρός να σταματήσεις να χαραμίζεις την ψυχή σου για λίγους και ανάξιους…!!!

Και τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.

Kάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.

Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.

Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.

Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις.

Αρκετά με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις.

Έχει έρθει η ώρα να τις βάλεις σ’ ένα κουτί και να τις κλειδώσεις εκεί.

Δεν έχεις τη θέληση πια να ξοδεύεις τον πολύτιμο εαυτό σου σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να κάθεσαι και ν’ ακούς τον πόνο τους πιστεύοντας ότι μπορεί και να τους σώσεις.

Καθένας μοναχός του πορεύεται και στη ζωή και στο θάνατο.

Δεν ήσουν ποτέ υπεύθυνος για την ευτυχία κανενός παρά μονάχα για τη δική σου, κι αν θυμάσαι τις στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος έκανες και τους άλλους γιατί αυτή είναι μια λάμψη που μπορεί να μην διαρκεί για πάντα αλλά μοιράζεται.

Κι όταν συμβαίνει αυτό τα πάντα γύρω σου φωτίζουν.

Κι έρχονται κι εκείνες οι στιγμές που θυμώνεις με τον εαυτό σου που σου πήρε τόσο καιρό να καταλάβεις πως ένα είναι το ταξίδι κι εσύ επιλέγεις τους προορισμούς και τους συνεπιβάτες σου.

Θυμώνεις που πέρασε η μισή ζωή και εσύ χαμπάρι δεν πήρες. Που δεν σου φτάνει πια ο καιρός για να τολμήσεις πράγματα που πάντα ήθελες αλλά πάντα κάτι σ’εμπόδιζε και δεν έχεις πια το περιθώριο να τα παρατήσεις όλα πίσω σου και να πάρεις μια βαλίτσα και να εξαφανιστείς.

Δεν έχεις πια την ανεμελιά της νιότης, τότε που ήσουν έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Οι κόκκοι σου τελειώνουν και εσύ τρέχεις να προλάβεις κι εύχεσαι να είχες μια δεύτερη ζωή για να προλάβεις να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες και δεν τόλμησες γιατί πάντα πίστευες ότι θα έχεις χρόνο να τα κάνεις αργότερα.

Η ζωή σου πήρε την τροπή που της έδωσες.

Είσαι οι επιλογές σου.

Γι’ αυτό κοίτα να είσαι όσο πιο επιλεκτικός μπορείς.

Ν’ ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, την πρώτη σου σκέψη, αψηφώντας τον κίνδυνο.

Μη σταματήσεις ποτέ να ψάχνεις γι’ ανεμόμυλους στην άκρη του πουθενά.

Και να θυμάσαι, ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά για να ράψεις τα φτερά σου.

https://www.citypatras.gr

Δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα, μονάχα αδύναμες επιθυμίες…!!!

Ζούμε στην εποχή που τα όνειρα σχεδόν απαγορεύονται. Και γυρεύουμε κυρίως την επιβίωση. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, μα κυρίως με κοφτές αναπνοές, μισές καρδιές και σπασμένα φτερά. Φοβόμαστε. Για αυτό συμβιβαζόμαστε. 

Σε πληκτικές εργασίες που προσφέρουν μια κάποια εξασφάλιση, σε οικογενειακές επιχειρήσεις που καθησυχάζουν τις ανασφάλειες και σε προβλέψιμες σχέσεις που φαντάζουν περισσότερο επαγγελματικές συνεργασίες.

Και τα όνειρα μας; Είναι πράγματι άπιαστα ή εμείς δε δείχνουμε διατεθειμένοι να τρέξουμε για να τα προλάβουμε; Στοχεύσαμε στο άπειρο και βυθιζόμαστε τώρα στη ματαίωση των ναρκισσιστικών μας βλέψεων ή κάπου στην πορεία συμπεράναμε πως δεν προοριστήκαμε για τη βίωση των πιο ανομολόγητων πόθων μας;

Και τώρα επιστρέφουμε για λίγο πίσω. Τι βλέπουμε; Ένα παιδί με μάτια που λαμπυρίζουν σαν τα πιο φωτεινά αστέρια του ουρανού δηλώνει εκστασιασμένο :

«Θα φτάσω το φεγγάρι».

«Πιάσε μια σκάλα καλύτερα, μπας και καταφέρεις να φτάσεις πρώτα εκείνα τα σοκολατάκια που έκρυψα στο πιο ψηλό ράφι» απαντάμε χλευαστικά, σχεδόν σαδιστικά.

«Θα γίνω παίκτης του NBA» φωνάζει όλο λαχτάρα ένα δεκάχρονο αγόρι.

«Μα καλά οι γονείς του δεν τον προσγειώνουν πριν τον συνθλίψει η σκληρή πραγματικότητα;» αναρωτιόμαστε με την αποδοκιμασία ζωγραφισμένη στο συνετό μας πρόσωπο. 

Εμείς, που όλα τα μάθαμε από ζωή, που τρέμουμε να αποχωριστούμε τις δυσλειτουργικές μας σταθερές και τις χιλιάδες εξαρτήσεις μας, που βουλιάζουμε στον καναπέ του κυνισμού γιατί κουράγιο δεν βρίσκουμε να κάνουμε ένα βήμα πέρα από τον φαύλο κύκλο μας; 

Με ποιες ακριβώς αξιώσεις γινόμαστε εμείς το τελωνείο που κόβει φόρους στα ξένα όνειρα;

Και τελικά η πραγματικότητα συνθλίβει με μαθηματική ακρίβεια μόνο τα μέτρια μυαλά και τις πλαδαρές καρδιές. Είμαστε τόσο σπουδαίοι όσο το πείσμα μας να αγγίξουμε τον ήλιο. 

Και τρέχουμε να συναντήσουμε εκείνο που υποσυνείδητα νιώθουμε πως αξίζουμε. Δεν υπάρχουν τρελά όνειρα μόνα υπέροχα τρελοί άνθρωποι που κινούν γη και ουρανό για μια μεγάλη ιδέα, που ξυπνούν εκστασιασμένοι με ένα όραμα κάθε πρωί και κοιμούνται με μια σπουδαία ελπίδα τις νύχτες. 

Και οι πόθοι αποτελούν σπόρους που φυτεύονται στην ψυχή γιατί βαθιά μέσα μας διαθέτουμε τη δύναμη να καρπωθούμε τη σοδειά μας.

«Δεν μπορείς», « Γυρεύεις χίμαιρες», «Μάταιη η προσπάθεια σου», θα ψιθυρίζουν πάντα οι δειλοί.

Και όμως. Μπορείς! Αγνόησε τις εσωτερικές αμφιβολίες και τότε οι φωνές των γύρω θα σιγάσουν. Ύστερα πήγαινε για το ένα στο δισεκατομμύριο. Γιατί να μην είσαι εσύ; 

Γιατί να μην παίξεις στο χρηματιστήριο της ζωής και την απειροελάχιστη πιθανότητα που σου αναλογεί να αγγίξεις τα αστέρια, να γίνεις αυτός που ανέκαθεν ήσουν και να τοποθετήσεις τα θεμέλια ενός κόσμου νέου, όπου οι θαρραλέοι δε θα βαφτίζονται πια αιθεροβάμονες;

Εάν πιστέψουμε στο όνειρο, τότε οι άνθρωποι δε θα βαδίζουν θλιμμένοι στους δρόμους της πόλης, δε θα φορτώνουν σε άλλους τα βαριά απωθημένα που κουβαλούν στους ώμους. 

Εκείνοι που τολμούν, συνιστούν μια κάποια απειλή για όσους ποτέ δεν άνοιξαν την πόρτα που ξεπροβάλλει πέρα από τη ζώνη ασφαλείας.

Και τώρα σε διακρίνω από μακριά: Βρίσκεσαι στην κορυφή εκείνου του βουνού. Το ήξερα πως θα τα καταφέρεις. Τα καταπράσινα δέντρα ηρεμούν το νου σου και το ξύλινο σπίτι φέρνει δάκρυα στα μάγουλα, δάκρυα κυρίως αναμνήσεων. Θυμάσαι τα λόγια του:

«Θα λαχανιάζεις στις ανηφόρες και θα τρέμεις στις κατηφόρες. Όμως πρέπει να ξεκινήσεις. Μην απαρνιέσαι τα ύψη, μην αποφεύγεις τις πτώσεις και μην κοιτάς κάτω. Αγνόησε όσους επιμένουν πως οι προσδοκίες σου είναι πιο εκλεκτές από τα κυβικά σου και συνέχισε να προχωρείς. 

Θα έρθουν μοναχικά βράδια και κρύες μέρες μα κάποτε, από την κορυφή του μαγικού σου βουνού θα αναπνεύσεις βαθιά, ξέροντας πως άξιζε κάθε γρατζουνιά της διαδρομής, κάθε πληγή του ταξιδιού. Θυμήσου αυτό που ήδη γνωρίζεις. 

Δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα, μονάχα ασθενείς επιθυμίες, που συνθλίβονται από την ατολμία των δειλών καρδιών.

Είσαι εκείνο το ένα στο δισεκατομμύριο, το ξεχωριστό γενετικό υλικό που έχει μια αποστολή να εκπληρώσει στη γη. Γίνε κύμα και ενώσου με το θρόισμα του ανέμου, μάθε να επιπλέεις στις θαλασσοταραχές και σάλπαρε αποφασιστικά προς την Ιθάκη. 

Μη ματαιώσεις την πτήση απλώς επειδή κάποτε σε έπεισαν πως δεν έχεις φτερά για να πετάξεις. Στρέψε το βλέμμα σου στο φως και γίνε ο ήλιος που ανέκαθεν ήσουν».

ΠΗΓΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΙΤΟΥΡΑ

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Οι “5 καρέκλες”: Ένα νοητικό και συναισθηματικό εργαλείο για καλύτερη επικοινωνία…!!!

Η Louise Evans δημιούργησε το μοντέλο των “5 καρεκλών”, που αναφέρεται στις 5 επιλογές που έχουμε όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις και συμπεριφορές. Αποτελείται από 5 καρέκλες, η καθεμία με το δικό της όνομα, χρώμα και ζώο. 

Οι καρέκλες λειτουργούν ως πυξίδα συμπεριφοράς για εμάς, αντικατοπτρίζοντας τις καθημερινές μας αντιδράσεις και αναγκάζοντάς μας να παρακολουθούμε τι σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε ανά πάσα στιγμή.

Στην πραγματικότητα, είναι 5 διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας και η επικοινωνία αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες της επιτυχίας ή αποτυχίας μας σε οτιδήποτε κάνουμε.

Η 1η καρέκλα, η κόκκινη, είναι η καρέκλα της επίθεσης και του τσακαλιού και συνδέεται με τον θυμό και το «Έχω δίκιο». Εκνευριζόμαστε με τους άλλους, θυμώνουμε και επιτρέπουμε σε δυσάρεστα συναισθήματα να μας κυριεύουν. Αυτή η καρέκλα δημιουργεί ένταση, καυγάδες και απομάκρυνση με τους άλλους.

Η 2η καρέκλα, η κίτρινη, είναι η καρέκλα της αυτοαμφισβήτησης και του σκαντζόχοιρου, και συνδέεται με την υποβάθμιση του εαυτού μας και το «Δεν είμαι αρκετά καλός». Κρίνουμε τον εαυτό μας πολύ αυστηρά, χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας και νιώθουμε ευάλωτοι και αδύναμοι. Αυτή η καρέκλα δημιουργεί ένταση και επίθεση προς τον εαυτό μας.

Η 3η καρέκλα, η πράσινη, είναι η καρέκλα της αναμονής/επιλογής και της σουρικάτας, και συνδέεται με τη συνειδητή σκέψη/επιλογή και το «Τι συμβαίνει εδώ;». Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, παραμένουμε ψύχραιμοι και αποστασιοποιούμαστε, ώστε να μην αντιδράσουμε αυτόματα, αλλά να ανταποκριθούμε στο οτιδήποτε συμβαίνει. Αυτή η καρέκλα δημιουργεί συνειδητή επιλογή.

Η 4η καρέκλα, η μπλε, είναι η καρέκλα της αντίληψης και του δελφινιού και συνδέεται με την αυτοεπίγνωση και το «Ξέρω ποιος είμαι και τι χρειάζομαι». Αναγνωρίζουμε την αξία μας, γνωρίζουμε τα όριά μας, συνδεόμαστε με τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Αναλαμβάνουμε αυθεντική δράση με αποφασιστικότητα, αλλά χωρίς επιθετικότητα. Αυτή η καρέκλα δημιουργεί αυτο-επίγνωση.

Η 5η καρέκλα, η μωβ, είναι η καρέκλα της σύνδεσης και της καμηλοπάρδαλης, και συνδέεται με την ενσυναίσθηση και το «Τι είναι σημαντικό για τον άλλο; Τι χρειάζεται;». Βγαίνουμε από το εγώ μας και μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Νοιαζόμαστε πραγματικά και γι’ αυτό συνδεόμαστε αυθεντικά με τους άλλους. Αυτή η καρέκλα δημιουργεί ουσιαστική σύνδεση.

Πηγή: 

Βιολέττα Ψωφάκη

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Τα 18 στάδια της σχέσης ανάμεσα σε έναν ναρκισσιστή και έναν ενσυναισθητικό…!!!

Ενσυναισθητικοί και ναρκισσιστές: Δύο πολύ διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, κι όμως, οι ενσυναισθητικοί συχνά βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια τέτοια σχέση.

Οι ενσυναισθητικοί είναι άνθρωποι εξαιρετικά ευαίσθητοι με τον κόσμο και τα συναισθήματά του και μπορούν να εσωτερικεύσουν τις συναισθηματικές εμπειρίες άλλων, σαν να ήταν δικές τους.

Οι ναρκισσιστές, από την άλλη πλευρά, είναι άνθρωποι εξαιρετικά απορροφημένοι στον εαυτό τους και έχουν την τάση να χειραγωγούν τους άλλους, ώστε να εξυπηρετούν τις δικές τους, εγωιστικές ανάγκες. 

Χρειάζονται να τους φροντίζουν και να τους θαυμάζουν. Οι λόγοι που ο ένας καταλήγει με τον άλλο είναι περίπλοκοι, αλλά συχνά σχετίζεται με το γεγονός ότι οι ναρκισσιστές είναι πληγωμένοι άνθρωποι που χρειάζονται την προσοχή των άλλων και οι ενσυναισθητικοί είναι κατευθείαν πρόθυμοι να βοηθήσουν.

Τα 18 στάδια της σχέσης ανάμεσα σε έναν ναρκισσιστή και έναν ενσυναισθητικό

1ο στάδιο: Έλξη

Ο ναρκισσιστής προσελκύει τον ενσυναισθητικό και εκεί μια σχέση ξεκινά να αναπτύσσεται. Το ενσυναισθητικό άτομο νιώθει επιβεβαίωση και ότι το χρειάζεται κάποιος• στην αρχή, νιώθει ότι εκτιμάται η φροντίδα του. 

Ξεκινά να αναπτύσσεται μια ισχυρή αίσθηση άνευ όρων έρωτα για τον ναρκισσιστή, ενώ ο τελευταίος δεν έχει την πρόθεση να ανταποδώσει αυτό τον έρωτα, ακόμα και αν φαίνεται σαν να το κάνει.

2ο στάδιο: Η ψευδαίσθηση

Καθώς η σχέση συνεχίζεται, το ενσυναισθητικό άτομο θα αρχίσει να νιώθει σαν να έχει εγκαθιδρυθεί μια αληθινή σύνδεση ανάμεσά τους και να πιστεύει ότι επιτέλους συνάντησε τον έρωτα της ζωής του. 

Το ναρκισσιστικό άτομο θα δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι είναι το τέλειο ταίρι και θα φορά εκείνη τη μάσκα ότι θέλει την ίδια ακριβώς σχέση με τον ενσυναισθητικό, ενώ ο στόχος του θα είναι να έχει τον έλεγχο.

3ο στάδιο: Η χειραγώγηση

Με τον καιρό, ο ναρκισσιστής θα θελήσει να διασπάσει την αυτοεκτίμηση του ενσυναισθητικού. Δεν θα του επιτεθεί ποτέ άμεσα, αλλά θα κάνει σχόλια που θα αμφισβητούν τις επιλογές και τις ικανότητες του ενσυναισθητικού, μέχρι τελικά ο τελευταίος να αρχίσει να αμφιβάλλει για τον εαυτό του. 

Θα νιώθει αδυναμία, αλλά και τυχερός που έχει τον ναρκισσιστή στη ζωή του, δημιουργώντας έτσι μια ανθυγιεινή εξάρτηση.

4ο στάδιο: Έλεγχος

Μόλις ο ναρκισσιστής πάρει τον έλεγχο, θα παίξει το ρόλο του θύματος και θα τρέφεται από την ανάγκη του ενσυναισθητικού για να τον φροντίζει, να είναι πάντα παρών γι’ αυτόν. Αυτό μετατρέπεται σε έναν συνεχή κύκλο χειραγώγησης.

5ο στάδιο: Αποτυχία

Ο ενσυναισθητικός θα έχει αγνές προθέσεις αγάπης και θα κάνει ό, τι μπορεί για να βοηθήσει τον ναρκισσιστή, επειδή δεν βλέπει καθαρά. Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς ο ναρκισσιστής δεν βλέπει ότι είναι πληγωμένος, ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει. Ο ενσυναισθητικός ποτέ δεν θα καταφέρει να τον γιατρέψει.

6ο στάδιο: Η παγίδα

Η σχέση φτάνει στο σημείο όπου όλα αφορούν πια τον ναρκισσιστή. Όλα γυρνούν γύρω από τις ανάγκες, τα θέλω, τις αποφάσεις του. Το ενσυναισθητικό άτομο αρχίζει να το συνειδητοποιεί αυτό με τον καιρό. 

Όμως μισεί να πληγώνει τους άλλους ή να κάνει κάποιον να τον αντιπαθήσει. Γι’ αυτό και θα συνεχίσει να ικανοποιεί τον ναρκισσιστή, ακόμα κι αν είναι δυστυχισμένος μέσα στη σχέση.

7ο στάδιο: Ο κύκλος

Όσο περισσότερα δίνει το ενσυναισθητικό άτομο, τόσο περισσότερο έλεγχο αποκτά το ναρκισσιστικό. Ο κύκλος της χειραγώγησης θα συνεχιστεί, απομυζώντας κάθε ενέργεια από τον ενσυναισθητικό• και αυτό μέχρι να φτάσει η κατάσταση στο όριο του.

8ο στάδιο: Η μεταστροφή

Το ενσυναισθητικό άτομο θα υψώσει επιτέλους τον τόνο της φωνής του, θα υπερασπιστεί τον εαυτό του. Θα νιώθει παράλληλα καταβεβλημένο, κουρασμένο και επιτέλους θα έχει δει ότι στην ουσία ποτέ δεν ικανοποιήθηκαν οι δικές του ανάγκες. Η ψευδαίσθηση της σχέσης θα καταρρεύσει και θα φανεί το πραγματικό της πρόσωπο. Ο ναρκισσιστής δεν συμπαθεί καθόλου όμως αυτή την μεταστροφή.

9ο στάδιο: Ποτέ δεν είναι αρκετό

Οι ναρκισσιστές είναι άνθρωποι που χρειάζονται συνεχώς προσοχή και θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να ικανοποιηθούν, ειδικά όσον αφορά στις σχέσεις. Το εγώ τους πάντα θα χρειάζεται κάτι παραπάνω.

10ο στάδιο: Πίσω στο 3ο στάδιο

Όταν ο ενσυναισθητικός αρχίζει να αρθρώνει και να εκφράζει όλα όσα τον ενοχλούν, ο ναρκισσιστής θα το αντιμετωπίσει, υποβιβάζοντάς τον, αποκαλώντας τον «παρανοϊκό», «τρελό», ώστε να καταφέρει να τον αποθαρρύνει και να συνεχίσει τον κύκλο χειραγώγησης.

11ο στάδιο: Ψυχολογική κακοποίηση

Ο ενσυναισθητικός αρχίζει να νιώθει ότι φταίει για όλα όσα πάνε άσχημα στη σχέση, ότι δεν είναι αρκετά καλός και άξιος να αγαπηθεί. Αποτυγχάνει να καταλάβει ότι τον χειραγωγούν. Δεν μπορεί να δει και πάλι τον έλεγχο που του επιβάλλεται. 

Σε αυτό το σημείο, ο ναρκισσιστής έχει κάνει τον ενσυναισθητικό να νιώθει ότι είναι ο κακός της υπόθεσης. Τον κατηγορεί για όσα πάνε λάθος, για να έχει το πάνω χέρι.

12ο στάδιο: Η οπισθοχώρηση

Ο ενσυναισθητικός θα κάνει ένα βήμα πίσω για να προσπαθήσει να δουλέψει όλα όσα νιώθει. Θα καταλάβει πόσο χαμένος και πληγωμένος νιώθει. Θα χρειαστεί χρόνος για να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.

13ο στάδιο: Η επούλωση

Οι ενσυναισθητικοί άνθρωποι θεωρούνται οι θεραπευτές της κοινωνίας. Έχουν τη δύναμη και την ικανότητα μέσα τους να θεραπεύσουν τους άλλους. Την ίδια ικανότητα μπορούν να βρουν και για τον εαυτό τους. Για να το κάνουν αυτό, χρειάζεται να κάνουν ορισμένες φορές πίσω, να παραιτηθούν από αυτό το έργο, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους.

14ο στάδιο: Η πραγματοποίηση

Καθώς ο ενσυναισθητικός δουλεύει για να επουλώσει τις πληγές του, συνειδητοποιεί την πικρή αλήθεια της σχέσης του. Χρειάζεται να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι αυτό που έχουν δεν είναι αυθεντικό.

15ο στάδιο: Ποιος είναι το θύμα;

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, ο ενσυναισθητικός θα αντιληφθεί επιτέλους ποιος ήταν το θύμα της σχέσης.

16ο στάδιο: Το τέλος

Όταν επίσης συνειδητοποιήσει ότι ο ναρκισσιστής δεν θα αλλάξει ποτέ, ότι δεν είναι εκείνος που θα τον βοηθήσει, έρχεται η επώδυνη αφύπνιση. Αυτή που θα τον οδηγήσει στο χωρισμό.

17ο στάδιο: Η συνέχεια

Ο ναρκισσιστής θα συνεχίσει, θα προχωρήσει, βρίσκοντας ένα άλλο θύμα, που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του.

18ο στάδιο: Η αλλαγή

Το ενσυναισθητικό άτομο έχει ακόμα πολλή δουλειά να κάνει με τον εαυτό του, αλλά αν δεν παραιτηθεί, θα βγει δυνατότερο, σοφότερο και πιο προσεκτικό. Αυτό σημαίνει ότι δυσκολότερα θα ξαναπέσει στην ίδια παγίδα.

Πηγή

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Το κακό που κάνεις μένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει…!!!

Μια γυναίκα έψησε ψωμί για την οικογένειά της, και άφησε ένα κομμάτι στο περβάζι, για όποιον πεινασμένο περνούσε.

Κάθε μέρα το έπαιρνε ένας καμπούρης και, αντί να της εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, καθώς έφευγε, πρόφερε αυτά τα λόγια: «Το κακό που κάνεις μένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει».

Αυτό συνεχίστηκε μέρα με τη μέρα. Κάποια στιγμή η γυναίκα θύμωσε και ψέλλισε: «Ούτε μια λέξη ευγνωμοσύνης, ούτε ένα ευχαριστώ». Γι’ αυτό μια μέρα αποφάσισε εξοργισμένη, να το τελειώσει μαζί του. Και τι έκανε; Πρόσθεσε δηλητήριο στο ψωμί που είχε προετοιμάσει γι’ αυτόν.

Καθώς ήταν έτοιμη να το βάλει στο περβάζι του παραθύρου, τα χέρια της έτρεμαν. «Τι κάνω;» ρώτησε τον εαυτό της. Έριξε αμέσως αυτό το ψωμί στη φωτιά και ετοίμασε ένα άλλο κι έβαλε στο περβάζι.

Όπως κάθε μέρα πέρασε ο καμπούρης, πήρε το ψωμί και είπε τα συνηθισμένα λόγια: «Το κακό που κάνεις μένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει».

Κάποια μέρα, όταν η γυναίκα έβαζε το ψωμί στο περβάζι, προσευχήθηκε για τον γιο της, που είχε φύγει μακριά για να αναζητήσει την τύχη του, ώστε να επιστρέψει σώος και αβλαβής αφού δεν είχε νέα του για μήνες.

Εκείνο το βράδυ άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα. Όταν άνοιξε, με έκπληξη είδε τον γιο της μπροστά της. Είχε γίνει αδύνατος, πεινούσε. 

Της είπε: «Μαμά είναι θαύμα που είμαι εδώ. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει, αλλά πέρασε ένας καμπούρης και του ζήτησα λίγο φαγητό. Είχε την καλοσύνη να μου δώσει ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί, λέγοντάς μου: «Αυτό τρώω κάθε μέρα. Σήμερα σου το δίνω, γιατί το χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα».

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η μητέρα χλόμιασε, θυμούμενη το δηλητηριασμένο ψωμί που είχε φτιάξει εκείνο το πρωί. Αν δεν το είχε ρίξει στη φωτιά, θα το έτρωγε ο γιος της και θα είχε πεθάνει. Τότε κατάλαβε τη σημασία των λέξεων: «Το κακό που κάνεις μένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει».

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Κάνε το καλό και μην σταματήσεις να το κάνεις, ακόμα κι αν δεν εκτιμάται εκείνη τη στιγμή.

Πηγή

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Για να δεις που θέλεις να φτάσεις, πρέπει πρώτα να δεις που στέκεσαι…!!!

Όλα στη ζωή είναι επιλογή. Μόνο δύο πράγματα υπάρχουν για τα οποία δεν έχουμε επιλογή και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Το πρώτο είναι ότι πρέπει να πεθάνουμε. Ο θάνατος είναι κάτι βέβαιο.

Το δεύτερο για το οποίο δεν έχουμε επιλογή είναι ότι μέχρι να πεθάνουμε πρέπει να ζήσουμε. Πέρα από αυτά, οτιδήποτε άλλο θεωρείτε ότι πρέπει ή είστε αναγκασμένοι να κάνετε στη ζωή είναι επιλογή.

Ό,τι κάνουμε το επιλέγουμε. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το γεγονός ότι θα πεθάνουμε ή ότι μέχρι τότε πρέπει να ζήσουμε. 

Αλλά όλα τα άλλα αποτελούν επιλογές και μπορούμε να τα αλλάξουμε. Εξετάστε όλες τις πτυχές της ζωής σας και συνειδητοποιήστε πως ό,τι κάνετε το κάνετε επειδή το επιλέγετε, όχι επειδή είστε αναγκασμένοι. 

Θυμηθείτε ότι τα μόνα δύο πράγματα για τα οποία δεν έχετε καμία επιλογή είναι ότι θα πεθάνετε και ότι μέχρι τότε πρέπει αναγκαστικά να ζήσετε. Τελεία και παύλα!

Σκεφτείτε πού βρίσκεστε στη ζωή αυτή τη στιγμή : Βρίσκεστε ακριβώς εκεί που θέλετε. Συνειδητά ή ασυνείδητα, έχετε κάνει μια επιλογή. Αν θέλετε να φτάσετε κάπου, πρέπει πρώτα να κατανοήσετε πού βρίσκεστε. 

Πολλοί λένε ψέματα στον εαυτό τους για το πού βρίσκονται και αντιμετωπίζουν την κατάσταση της ζωής τους με άρνηση. Αλλά για να καταφέρετε να προχωρήσετε, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσετε πού βρίσκεστε.

Η ζωή σας εξελίσσεται όπως θα θέλατε;

Βρίσκεστε εκεί που θα θέλατε;

Έχετε όσα θα θέλατε;

Αν η απάντηση σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω ερωτήσεις είναι «όχι», τότε σκεφτείτε τι όφελος αποκομίζετε από αυτό.

Τι ικανοποίηση αντλείτε από το να αρνείστε τον εαυτό σας, από το να είστε δυστυχισμένοι, από το να αισθάνεστε αμήχανα και πως δεν ανήκετε πουθενά;

Τι ικανοποίηση αντλείτε όταν σκέφτεστε με όρους έλλειψης και περιορισμού;

Είναι σημαντικό να υπενθυμίζετε στον εαυτό σας πως ό,τι κάνετε στη ζωή, θετικό ή αρνητικό, συνδέεται με κάποια ανταμοιβή ή κάποιο όφελος. Σκεφτείτε, λοιπόν, ποια μπορεί να είναι η δική σας ανταμοιβή.

Το πρώτο βήμα για να αλλάξετε οτιδήποτε είναι η παρατήρηση. Όταν παρατηρείτε, κάνετε το πρώτο βήμα προς την ελευθερία. Και καθώς παρατηρείτε, θα αρχίσετε να διακρίνετε τα μοτίβα της σκέψης σας.

Προτού προχωρήσετε, πρέπει να παραδεχτείτε την αλήθεια για το πού βρίσκεστε. Αν υποφέρετε, παραδεχτείτε το. Αν κάτι δεν πηγαίνει καλά, παραδεχτείτε το. Αυτή είναι η βασική αρχή των Ανώνυμων Αλκοολικών. 

Πρέπει πρώτα να παραδεχτεί κανείς ότι είναι αλκοολικός για να αρχίσει να αναρρώνει. Δείτε, λοιπόν, πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή και ύστερα αποφασίστε πού θέλετε να φτάσετε. Ανοίξτε το μυαλό σας σε νέες δυνατότητες.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Robert Anthony «Τα Μυστικά της Θετικής Σκέψης» από τις εκδόσεις Διόπτρα. Δείτε περισσότερα εδώ

enallaktikidrasi.com

BY@TRUELIFE.GR

https://www.truelife.gr

Η ζωή δεν σε ρωτάει αν θέλεις να είσαι δυνατός, σε αναγκάζει να είσαι…!!!

Ένα υπέροχο κείμενο, γραμμένο από μια μαμά που δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο, μας θύμισε πως η ζωή δεν μας ρωτά αν είμαστε δυνατές – απλά μας αναγκάζει να είμαστε!

Η σελίδα «Εθελοντές Δότες Μυελού των Οστών Σητείας-ΜΑΧΟΥ!» φιλοξένησε τη συγκεκριμένη ανάρτηση κι εμείς θελήσαμε να τη μοιραστούμε μαζί σας:

«Η ζωή δεν σε ρωτάει αν θέλεις να είσαι δυνατός, σε αναγκάζει να είσαι…

Μετά και την 2η από τις 4 δόσεις χημειοθεραπείας που πρέπει να κάνω (καρκίνος μαστού) με τα δυο φάρμακα (ΕC), κι αφού ήδη πλέον την 2η εβδομάδα με πονούσαν απίστευτα οι ρίζες των μαλλιών μου, χθες η μεγάλη μέρα του ξυρίσματος. 

Τα είχα ήδη κόψει κοντά από καρέ πρόσφατα για να προετοιμαστώ κάπως ψυχολογικά…και έχω προμηθευτεί επίσης περούκα πριν τις θεραπείες.

Αναρτώ την σημερινή μου εικόνα (και αμακιγιάριστη), για να δώσω θάρρος και σε άλλες γυναίκες εδώ μέσα, να μην το πάρουν κατάκαρδα, διότι πρόκειται ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΡΙΧΕΣ, κορίτσια! 

Οι θεραπείες προκαλούν πολύ πιο σοβαρές παρενέργειες από την τριχόπτωση και βεβαίως τις απεύχομαι σε όλες μας!

Άκουσα και για την κάσκα…δώρον άδωρο κορίτσια…η τριχόπτωση είναι αναπόφευκτη ανάλογα με το σχήμα των φαρμάκων… Και αν έχετε παιδάκια, να ξέρετε ότι αυτά έχουν ιδιαίτερες αντοχές και δυνάμεις να αντιμετωπίσουν την νέα εικόνα της μαμάς τους.

Κι έχω κι εγώ ένα αγοράκι 13 ετών, που επέδειξε μεγάλη δύναμη και με βοήθησε κιόλας στο κούρεμα ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΗΘΕΛΕ και μόνος του. Η μόνη που σοκαρίστηκε ήταν η μανούλα μου, αλλά σε 2 ώρες το ξεπέρασε 

Η δε αδερφή μου, προς μεγαλύτερη έκπληξη δική μου, κούρεψε τα μαλλιά της που είχε χρόνια ως την μέση της, εντελώς κοντά για υποστήριξη. Όπως και ο σύντροφος μου.

Τους αγαπώ όλους, γιατί δεν θα ασχοληθούμε με τρίχες! Θάρρος λοιπόν κορίτσια. Απλά θα γίνουμε πιο πολλές φαλακρές τραγουδίστριες και θα τραγουδήσουμε μαζί στο τέλος το τραγούδι της ΝΙΚΗΣ πιο δυνατά!

Πηγή: Καββαδία Νικολέττα Δικηγορικό Γραφείο».

mama365.gr

BY@TRUELIFE.GR

https://www.truelife.gr