Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

3 λάθη που κάνεις και καταστρέφεις τη ζωή σου...!!!!

Στην καθημερινότητά μας, πολλές φορές, κάνουμε κάποια λάθη που εκείνη τη στιγμή δε συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικά είναι και πόσο μπορούν να μας επηρεάσουν. Κι έτσι συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε μέχρι που μας γίνεται τρόπος ζωής. 

Αρκεί όμως να τα πάρουμε χαμπάρι και να αποφασίσουμε ότι θα σταματήσουμε να πράττουμε με αυτόν τον τρόπο, για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. 

1. Δίνεις υπερβολική σημασία στη γνώμη των άλλων 
Συνήθως ξεκινάει από πολύ απλά πράγματα, όπως το να προσαρμόσεις τα γούστα σου και το στυλ σου έτσι ώστε να γίνεσαι αρεστός/η στους άλλους, επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε σου την είπε γι΄αυτά και κατέληξες να ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι. 

Και σε πήρε η μπάλα… Προσάρμοσες όλο σου το είναι, τις συνήθειες και τις προτιμήσεις ώστε να είναι «αποδεκτές». Βαθιά μέσα σου όμως, αισθάνεσαι ευτυχισμένος; 

2. Φοβάσαι να κάνεις τη δουλειά που θες 
Αχ τι βάσανο κι αυτό… Αλλά το καταλαβαίνω! 
Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που οι γονείς κι οι συγγενείς μας πιπίλησαν το μυαλό για το ποιες είναι οι «καλές και σίγουρες» δουλειές. 

Κι έτσι θεωρήσαμε πως μόνο αν κινηθούμε επαγγελματικά προς αυτή την κατεύθυνση θα ήμασταν ασφαλείς και καταξιωμένοι. 

Πέρα όμως ότι τα πέντε-έξι επαγγέλματα αυτά, υπερκορέστηκαν πολύ γρήγορα (πόσους δικηγόρους, οικονομολόγους και γιατρούς να αντέξει αυτή η χώρα;), πολλοί έμειναν με απωθημένα. 

Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια νέα αρχή! Να το θυμάσαι αυτό! 

3. Έκανες τα όνειρά των άλλων, δικά σου 
Το τι θέλει να κάνει ο καθένας στη ζωή του είναι καθαρά και μόνο προσωπική του υπόθεση. Δεν αφορά και δεν πρέπει να αφορά, κανέναν άλλον. 

Μπορεί το όνειρο της ζωής σου να είναι να ζεις σε μία φάρμα στο πουθενά, να πάρεις ένα backpack και να γυρίσεις τον κόσμο, να παίζεις στο μετρό του Παρισιού ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. 

Μην αφήσεις κανέναν να στο στερήσει αυτό. Οι άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται, θα σταθούν δίπλα σου. Να είσαι σίγουρος! 




Σταμάτα να αναζητάς την ευτυχία, στο ίδιο μέρος που την έχασες…!!!!

Αλήθεια, εσύ πού αναζητάς την ευτυχία; Στη σχέση που τελείωσε; Στη σχέση που θα έπρεπε να έχει τελειώσει; 

Στη σχέση που αρνείσαι να τελειώσεις; 

Στη σχέση που τελείωσε ο σύντροφός σου, η σύντροφός σου και εσύ αρνείσαι να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις; Στη σχέση που εσύ προσπαθείς να σώσεις, χωρίς να δέχεσαι το τέλος της; 

Και γιατί τελικά δυσκολευόμαστε τόσο πολύ; Και γιατί άραγε αναζητάμε την ευτυχία σε σχέσεις που δεν επιλέγουμε να τελειώσουμε. Σε σχέσεις που παλεύουμε να σώσουμε ή σε σχέσεις που λαθροβιώνουν γιατί εμείς δεν παίρνουμε την απόφαση; 

Γιατί αναζητάμε την ευτυχία σε ανθρώπους που θα συμβουλεύαμε έναν φίλο μας να χωρίσει; Μήπως αναζητάμε μέσα από αυτές τις σχέσεις μας τον ρόλο μας; 

Μήπως θέλουμε να σώζουμε; Μήπως θέλουμε να συμβουλεύουμε; Μήπως γινόμαστε ψυχολόγοι του άλλου; Μήπως εμείς τελικά είμαστε αυτοί που συντηρούν τους πολλαπλούς ρόλους στη σχέση; 

Και γιατί άραγε δεν αποδεχόμαστε ότι συνεχίζοντας έτσι, στην πραγματικότητα εμείς χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας; Γιατί φοβόμαστε να πάρουμε μία απόφαση και μουδιάζουμε μπροστά στην αλλαγή; 

Είναι άραγε ο φόβος της απώλειας, ο φόβος της μοναξιάς, ο φόβος της απόρριψης και της εγκατάλειψης; Είναι ο εγωισμός μας; Μήπως είναι άραγε το αίσθημα ότι αποτύχαμε; 

Ήταν όμως τελικά αποτυχία και τι ορίζουμε ως αποτυχία; Γιατί μπορεί το λάθος και η αποτυχία να ήταν η παραμονή μας σε αυτή τη σχέση. Μπορεί το λάθος μας να ήταν ο εγκλωβισμός μας σε μία σχέση την οποία εμείς νιώθαμε ότι παλεύουμε να σώσουμε και ο άλλος είχε ήδη παρατήσει. 

Άρα, τελικά υπάρχουν πάντα πολλές οπτικές για να δούμε ένα γεγονός. 

Η σχέση όμως είναι διάδραση. Η σχέση είναι ουσιαστική επικοινωνία, σεβασμός και θαυμασμός. Η σχέση δεν χρειάζεται πειθώ. Εξάλλου, όταν προσπαθούμε να πείσουμε τον άλλον να μείνει μαζί μας, δεν είναι σχέση, μία διαδικασία marketing είναι, στην οποία εμείς μειώνουμε τον εαυτό μας. 

Να επενδύεις σε ανθρώπους και σε σχέσεις που επενδύουν και σε σένα. Να τον αγαπάς τον εαυτό σου και να διεκδικείς την ευτυχία σε ανθρώπους που προσπαθούν να σε κάνουν ευτυχισμένο, ευτυχισμένη. 




Ό,τι σου φέρνει η ζωή, έρχεται γιατί μπορείς να το ξεπεράσεις…!!!!

Διαβάζοντας βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων, αντιλήφθηκα πως όλες τους είχαν κάτι κοινό: δεν υπήρχε προσωπικότητα της οποίας η ζωή να μην είχε βιώσει δυσκολίες, να μην είχε έρθει αντιμέτωπη με τη συντριβή, πριν την καταξίωση. 

Όλοι μας, γκρινιάζουμε για τα όποια στραβά έρθουν στη ζωή μας. Όχι μόνο για τα σοβαρά, αλλά και για τα πιο απλά. Χάνουμε το λεωφορείο; 

H απογοήτευση και τα νεύρα έρχονται αμέσως. Εγκλωβισμένοι μόνο στον πόνο του σήμερα, αδυνατούμε να ζυγίσουμε το ευεργέτημα μίας δύσκολης στιγμής στη βραχυπρόθεσμη εξέλιξή μας. 

Όλα στη ζωή όμως έχουν έναν σκοπό, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να το αντιληφθείς. Η ζωή ξέρει να σε φέρνει μέσα από τις κατάλληλες καταστάσεις, ώστε να επιτρέψει στον καλύτερο εαυτό σου να αναδυθεί στην επιφάνεια και να καταπλήξει ακόμα κι εσένα τον ίδιο. 

Δεν υπάρχει δυσκολία που να μην μπορείς να ξεπεράσεις. Για να στη φέρνει στο διάβα σου η ζωή, σημαίνει πως γνωρίζει ήδη για τις αντοχές και ικανότητές σου. 

Ο άνθρωπος γίνεται σοφότερος μέσα από τις άσχημες στιγμές, διότι το ίδιο το πρόβλημα τον κινητοποιεί και τον ωθεί να ψάχνει για λύσεις. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι που σήμερα θαυμάζουμε, γνώριζαν πως δεν υπάρχει τίποτα το οποίο να έρχεται δίχως προσπάθεια, για αυτό και πείσμωναν περισσότερο στη δύσκολη στιγμή χωρίς να εγκαταλείπουν. 

Και αν εξασκηθούμε περισσότερο, τότε θα καταλάβουμε πως το φως δε χάνεται ποτέ: απλά εμείς τυφλωνόμαστε και δεν μπορούμε να το δούμε. 

Όλα στη ζωή έχουν τον άγιο σκοπό τους, όλοι οι άνθρωποι που έρχονται στο διάβα μας, κάτι έχουν να μας διδάξουν, όλες οι στιγμές γίνονται ένα πολύτιμο θησαύρισμα εμπειριών. 

Μία άρνηση για εργασία μπορεί να σε πείσει να αγωνιστείς και να βγάλεις από μέσα σου τον καλύτερό σου εαυτό, μία αποτυχία στις εξετάσεις μπορεί να σου δείξει πως δεν κρίνεται από μία ατυχία όλη σου η ζωή. 

Όλα έχουν τον άγιο σκοπό τους. Και αυτό το καταλαβαίνεις μετά από καιρό, ευχαριστώντας τη ζωή για όλα τα εμπόδια που σου έφερε. 




Δεν αξίζει κανείς και τίποτα να σου στερεί το χαμόγελο…!!!!

Να χαμογελάς. Με ακούς; Ναι, σου μιλάω. Εγώ είμαι, αυτή σου η ενοχλητική εσωτερική φωνούλα. Το ξέρω ότι σου τη σπάω και ώρες ώρες θέλεις να με εξαφανίσεις, ξεχνάς όμως καρδούλα μου ότι εγώ σε συμπληρώνω, εγώ σε κάνω αυτό που είσαι. Σε προστάζω συνεχώς και κάθε φορά που πάνε τα μάτια σου να αναβλύσουν υγρή ανθρωπιά, περιμένω να ξεσπάσεις και να το βγάλεις από μέσα σου, αλλά αμέσως μετά σε φωνάζω και σε μαλώνω που δεν χαμογελάς. 

Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες και μπλα μπλα μπλα. Το ξέρω, αγάπη μου, ότι δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, αλλά θέλω κάθε ώρα και στιγμή να χαμογελάς. 

Ξέρω ότι ίσως να προσπαθούν να στο στερήσουν, να μην σου βγαίνει, όλα να πάνε στραβά, από μέσα σου να κλαις, αλλά αν με ακούσεις και χαμογελάσεις, όλα θα φτιάξουν. 

Ναι, πίστεψέ το και κάνε το πράξη. Δεν αξίζει κανείς και τίποτα να σου στερεί το χαμόγελο, το καλύτερο στολίδι που μπορείς να φορέσεις, για αυτό αν δεν θες συνέχεια να σε ενοχλώ εγώ και η ξαδέλφη μου η συνείδηση για το ότι δεν κάνεις σωστά που δεν χαμογελάς, κάνε το μόνη σου. 

Μην σε χαραμίσεις για ακόμη μία φορά, θυμήσου ότι όταν χαμογελάς, είσαι πιο όμορφη και γιατί άραγε έχουν γράψει τόσοι συγγραφείς και ποιητές για το χαμόγελο; 

Ίσως, γιατί φανερώνει δύναμη. Είσαι δυνατή, το πιστεύω, πίστεψε το και εσύ. Γι’ αυτό σου ξανά λέω να χαμογελάς,γιατί κάποιος εκεί έξω λιώνει για κάθε σου χαμόγελο και σπάει σε κομμάτια η καρδιά του όταν σε βλέπει μελαγχολική. 

Γι’ αυτό χαμόγελα, γιατί από εκεί ξεκινάει και ο έρωτας. Μην πιστεύεις αυτά που λένε για το στομάχι, πρώτα χαμόγελο θα κοιτάξει ο ένας στον άλλον. 




Ασημίνα Σακλάκη 

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

12 χρήσιμες συμβουλές για να μαζέψεις λεφτά στην άκρη, ακόμα κι όταν δεν βγαίνεις οικονομικά…!!!!


Εξοικονόμηση χρημάτων: Πολλές νοικοκυρές αναρωτιούνται για τον τρόπο που μπορούν να κάνουν οικονομία στο νοικοκυριό τους. Δηλαδή, να καταφέρουν να βάλουν χρήματα στην άκρη, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν για κάποιο άλλο σκοπό. 

Πώς μπορείτε να το πετύχετε αυτό; Μπορείτε να ακολουθήσετε τις ιδέες από την ακόλουθη λίστα. 

Αναλυτικότερα: 

Συμβουλές για το σπίτι: Ακολουθούν δώδεκα τρόποι για να πετύχετε εξοικονόμηση χρημάτων 

– Σταματήστε να παίρνετε καφέ απ’έξω 
Όσο και να μην το πιστεύετε ή όσο κι αν θεωρείτε αμελητέα τα χρήματα που δίνετε για τον καφέ σας, είναι ένα πολύ σημαντικό έξοδο που μπορεί να σας βοηθήσει στο τέλος του μήνα να βάλετε στην άκρη ακόμα και 40 ευρώ. Μάθετε να φτιάχνετε καφέ στο γραφείο σας ή να τον παίρνετε από το σπίτι. 

– Αρχίστε να βάφετε και να φτιάχνετε μόνοι σας τα νύχια σας 
Μπορεί να σας αρέσει η περιποίηση των spa που κάνουν μανικιούρ και πεντικιούρ αλλά ήρθε η ώρα να μάθετε να το κάνετε μόνοι σας. Θα σας γλιτώσει από αρκετά χρήματα. 

– Μάθετε να μαγειρεύετε 
Δεν χρειάζεται να γίνετε και Άκης Πετρετζίκης αλλά μερικά βασικά πράγματα μπορείτε να αρχίσετε να τα φτιάχνετε στην κουζίνα σας. Έτσι δεν θα χρειάζεται να παραγγέλνετε κάθε μέρα απ’έξω. 

Συμβουλές για το σπίτι: Κι άλλοι τρόποι για να πετύχετε εξοικονόμηση χρημάτων 

– Κόψτε την καλωδιακή τηλεόραση 
Αν δεν βλέπετε κάθε μέρα ταινίες και σειρές στην καλωδιακή τηλεόραση τότε δεν σας χρειάζεται. Κόψτε τη συνδρομή και θα γλιτώσετε από πολλά έξοδα. 

– Βάζετε στην άκρη ένα ευρώ την ημέρα 
Στο τέλος του μήνα θα έχετε βάλει στην άκρη 30 ολόκληρα ευρώ και στο τέλος του χρόνου 365 ευρώ. Είναι ένα σημαντικό ποσό το οποίο μπορείτε, για παράδειγμα, να ξοδέψετε στις καλοκαιρινές σας διακοπές. 

– Πιείτε μερικά ποτά στο σπίτι πριν βγείτε έξω για ποτό Έτσι θα μείνετε στο ένα ποτό εκτός σπιτιού και δεν θα ξοδέψετε πολλά χρήματα. 

Συμβουλές για το σπίτι: Επιπλέον, τρόποι για να πετύχετε εξοικονόμηση χρημάτων 

– Πάντα να θυμάστε να σβήνετε τα φώτα από τα δωμάτια μέσα στα οποία δεν βρίσκεστε και το air condition Μπορεί να πρόκειται για μικρά έξοδα αλλά είναι σημαντικά σε βάθος χρόνου. Απλά υιοθετήστε τη συνήθεια. 

– Ψωνίζετε στις εκπτώσεις 
Στην Ελλάδα έχουμε εκπτώσεις 2 φορές το χρόνο Μπορείτε να γράφετε σε μια λίστα όλα όσα θέλετε να αγοράσετε και να περιμένετε απλά να ξεκινήσουν. 

– Κάνετε μια λίστα πριν πάτε στο σούπερ μάρκετ 
Έτσι δεν θα ξεφύγετε από αυτήν και δεν αγοράσετε περιττά πράγματα που δεν χρειάζεστε. 

Συμβουλές για το σπίτι: Οι υπόλοιποι τρόποι για να πετύχετε εξοικονόμηση χρημάτων 

– Σκεφτείτε τις μεταφορικές σας επιλογές 
Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το πού μένετε. Καλό είναι να αποφεύγετε να παίρνετε το αυτοκίνητό σας όταν μπορείτε να κάνετε και αλλιώς. Παίρνετε τα μέσα μεταφοράς όταν αυτό είναι εφικτό και γλιτώστε τα έξοδα της βενζίνης. 

– Κόψτε το κάπνισμα 
Πρόκειται για μια συνήθεια που θα κάνει καλό και στην υγεία σας. Πού να δείτε πόσο καλό θα κάνει στο πορτοφόλι σας. 

– Μετρήστε μέχρι το 100 πριν κάνετε κάποια παρορμητική αγορά 
Ρωτήστε τον εαυτό σας «Χρειάζομαι πραγματικά αυτό που θέλω να αγοράσω;» Αν η απάντηση είναι όχι τότε μετρήστε μέχρι το 100 και βρείτε κάτι άλλο να κάνετε για να το βγάλετε από το μυαλό σας. 




Αχ ρε μαμά, πόση αγάπη χωράς σε ένα τάπερ;

Από πάντα, δέσμια του μαμαδίστικου ενστίκτου σου, με ρωτούσες «πεινάς;» «έφαγες;» «σε βλέπω κομμένη». Όλες αυτές οι οισοφαγικές ερωτήσεις από τη μία μου έδιναν στα νεύρα, από την άλλη με τύλιγαν με μια γλυκιά θαλπωρή. Γιατί δεν ξέρω για τον έρωτα, αλλά η αγάπη σου περνούσε πάντα από την καρδιά, κάνοντας μια μεγάλη στάση στο στομάχι. 

Η κουζίνα σου, με τον απορροφητήρα να γουργουρίζει μονίμως ήταν πάντα το κατάφυγιό μου και ας μην στο έχω πει ποτέ. 

Από τότε που διάβαζα τα μαθήματά μου, εκεί στο τραπέζι με το καρό τραπεζομάντιλο και από πάνω το διαφανή μουσαμά και σε ένιωθα να πηγαινοέρχεσαι στην κουζίνα κάνοντας δουλειές. 

Έλυνα τις ασκήσεις μου, ενώ το γιουβέτσι που αργοψηνόταν γαργαλούσε τα ρουθούνια μου παρέα με τους ήχους που έκαναν τα καπάκια από τις κατσαρόλες σου, οι κουτάλες, και η βρύση που έπλενες τα λερωμένα ταψιά. Αυτό ήταν «σπίτι». 

Αυτή η κουζίνα σου, με όλα τα κακόγουστα μπιχλιμπίδια, τα γουρουνάκια στο ψυγείο, ένα γυάλινο καγκουρό που στο μάρσιπό του έμπαιναν χαρτοπετσέτες και κάτι κρεμάστρες-λουλουδάκια για τις πετσέτες ήταν αισθητικά ο εφιάλτης μου από τη μία και σαν το χέρι σου πάνω μου όταν είχα πυρετό, από την άλλη. 

Μεγάλωσα, μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ήρθα Αθήνα. Φοιτητική ζωή, ανέμελα χρόνια και εσύ πάντα μαζί μου, στο πλευρό μου με σήμα το τάπερ. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος αγάπης που ήξερες και που έφερνες στο dna σου από τη δική σου μάνα, και εκείνη από την δική της. 

Όλες μια φρουρά που είχαν μάθει να μπουκώνουν τα παιδιά τους με φαγητά, γιατί η θρέψη ήταν η υπέρτατη απόδειξη της αγάπης τους. Ένα συναίσθημα συμπυκνωμένο στην κλασική ερώτηση «έφαγες;» που δήλωνε «έγνοια». 

Τέσσερα χρόνια τα τάπερ ταξίδευαν στην πρωτεύουσα για να γεμίσουν το ψυγείο μου, μην και μου λείψει τίποτα, μην και τολμήσω να φάω «τις βρωμιές απ’ έξω», μην «θελήσω να φάω απ’ έξω και είναι νύχτα», μην και γίνει σεισμός, πόλεμος, πέσει ακρίδα και δεν έχω να ΦΑΩ. 

Γιατί για σένα, καλύτερα να μην είχα περάσει σε 2 μαθήματα παρά να είμαι νηστική. 

Τέσσερα χρόνια το ψυγείο μου ήταν γεμάτο από αμέτρητα τάπερ ποτισμένα με στοργή, φροντίδα και «μου λείπεις». Και όταν σου τέλειωναν κι αυτά, επιστράτευες συσκευασίες για να δημιουργήσεις νέα τάπερ. 

Κεσέδες από φέτα, κουβάδες από γιαούρτι, ή τη συσκευασία της αγαπημένης σου Φυτίνης έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους, άσε που ήταν ό,τι πρέπει για κοτόσουπες, φασολάδες, φακές… 

Και ενώ με τάιζες σαν θρεφτάρι, όποτε ερχόμουν στο χωριό, με έβρισκες πάντα «κομμένη». Έπιανες το πηγούνι μου με το χέρι σου, γυρνούσες το κεφάλι μου δεξιά αριστερά, με έκοβες από πάνω μέχρι κάτω και με κάθιζες στο τραπέζι κάνοντας «τς, τα, τς». 

Και πριν προλάβω να σου πω τα νέα μου μου έχωνες στο στόμα μια μπουκιά παστίτσιο που είχε περισσέψει από το μεσημέρι, για «να σταθώ» λίγο και μετά με άφηνες να μιλήσω. 

Και πάλι έφευγα φορτωμένη με τα άδεια τάπερ που σου είχα φέρει γεμάτα, και αυτό το γαστρονομικό αλισβερίσι μεταξύ μας τελείωσε μαζί με τις σπουδές μου. 

Και αν με ρωτήσεις τώρα, που έγινα κι εγώ μάνα, τι μου λείπει περισσότερο από σένα, θα σου πω, αυτό το ταξίδι με τα τάπερ. 

Γιατί τα τάπερ σου ήταν για μένα γράμματα που έκλειναν μέσα τους όλα αυτά που δεν μου έλεγες με λόγια συχνά, γιατί δεν ήσουν καλή στα λόγια. 

Και αν με ρωτήσεις πόση αγάπη χωράει σε ένα τάπερ, θα σου πω, όλη η αγάπη του κόσμου χωράει. Και είναι τόση πολλή, που αρκεί για να «ταΐσει» όλους τους πεινασμένους της γης. 




Φαίη Ζησοπούλου 

Μη περιμένεις από του άλλους αυτά που εσύ θα έκανες για αυτούς…!!!!

Ο χρόνος περνάει κι η ζωή τρέχει, τρέχουμε κι εμείς από πίσω της να την προλάβουμε μπας και τη φτάσουμε. 

Πολλές φορές όμως εγκαταλείπουμε στα μισά του δρόμου, ίσως και πιο νωρίς. Μένουμε στο παρελθόν και σιγά - σιγά γυρνάμε πίσω αδιαφορώντας για το παρόν και για αυτά που έρχονται. 

Αναμνήσεις και στιγμές μας εγκλωβίζουν εκεί να πορευόμαστε με αυτά. Στιγμές που σε έχουν χαράξει, στιγμές που θα ήθελες να ξαναζήσεις, να τις φέρεις πίσω και μην ξαναφύγουν ποτέ. 

Αυτά τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα μηνύματα που μάθαινε ο ένας τον άλλον, που επένδυες σε κάτι καινούργιο με τόσο ενθουσιασμό κι όρεξη κι όμως τώρα που τελείωσε και φθάρθηκε απ’ τον χρόνο και το βλέπεις πια από μακριά, ποσό ωραίο σου μοιάζει; 

Ναι, ξέρω θα έδινες πολλά για να το ξαναζήσεις το ίδιο σκηνικό, αλλά η ζωή συνεχίζεται κι εσύ μαζί της.

Κι ίσως εκεί που πίστευες ότι τα έχεις ξεχάσει όλα, ότι έχεις προχωρήσει μπροστά κι είσαι έτοιμος για καινούργιους έpωτες και καρδιοχτύπια, βλέπεις το παρελθόν σου στην απέναντι στάση λεωφορείου, σε ένα διάδρομο της σχολής, στο μπαράκι που γνωριστήκατε κι όλα έρχονται μπροστά σου σαν αυτές τις ρομαντικές ταινίες. 

Και ξαναθυμήθηκες τα παλιά κι όλα αυτά που είχες βάλει στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όσα είχες κρύψει βαθιά στην καρδιά σου. 

Όμως να σου πω κάτι; Η κάθε στιγμή, η κάθε εικόνα, η κάθε ανάμνηση που είχες, έχει το δικό της συναίσθημα, το δικό της χώρο μέσα στην καρδιά. Γι’ αυτό στη ζωή κάθε σχέση είναι μοναδική, γιατί έχει έρθει τον συγκεκριμένο χρόνο - όχι απαραίτητα τον κατάλληλο - για να σε γεμίσει με εμπειρίες και φρέσκα συναισθήματα. 

Το παρελθόν είναι για το αφήνουμε πίσω μας κι εμείς να προχωράμε μπροστά έχοντας πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας όλα αυτά. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά στη ζωή τι έρχεται με ευκολία; Πολλές φορές μένεις πίσω συνειδητά ή ασυνείδητα και κλείνεις πόρτες για το μέλλον.

Τίποτα δε σταματάει κι όσο κι αν πιστεύεις ότι δε θα ξαναβρείς τη χαρά ή ενδεχομένως την ευτυχία που σου αξίζει, πέφτεις στα πατώματα και κλαις με μαύρο δάκρυ. Να θυμάσαι ότι πάντα σε περιμένει μια καινούργια μέρα για να την εκμεταλλευτείς και να την αξιοποιήσεις. 

Οι άνθρωποι μένουν στο παρελθόν από φόβο για το μέλλον που είναι άγνωστο κι αβέβαιο, όμως αυτή δεν είναι κι η μαγεία του; 

Σίγουρα τίποτα δε δίνεται απλόχερα, ακόμα κι εάν εσύ το κάνεις απ’ την καλή σου την καρδιά, όμως έτσι είναι τα πράγματα κι εμείς θα πρέπει να αποδεχόμαστε και να προχωράμε μαζί με αυτά. 

Γέλια, κλάματα, τσακωμοί, φιλιά, αγκαλιές∙ όλα αυτά θα γεμίζουν τη ζωή σου. Θα έρχονται καινούργια συναισθήματα, νέοι άνθρωποι. Κι εάν πιστεύεις ότι έχεις πληγωθεί ή απογοητευτεί αρκετά απ’ τους γύρω σου κι ότι θες να κλειστείς στο καβούκι και μην ασχοληθείς με κανέναν, ένα θα σου πω: και πού είσαι ακόμα; 

Συχνά εμείς οι άνθρωποι κάνουμε το λάθος να περιμένουμε απ’ τους άλλους αυτά που θα κάναμε εμείς για αυτούς –κ ι εγώ ανήκω σε αυτούς δυστυχώς–, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Στο τέλος μένεις μόνος, να σκέφτεσαι τι μπορεί να έκανες λάθος κι αυτή την φορά. 

Τίποτα δεν έκανες λάθος, εντάξει ίσως και να έκανες, αλλά άνθρωποι είμαστε κι είναι φυσιολογικό ή κι αναμενόμενο να κάνουμε λάθη. 

Ζήσε τη ζωή σου με πάθος κι ένταση, ονειρέψου, κλάψε, αγάπησε, ερωτεύσου, δημιούργησε, δώσε ό,τι έχεις και δεν έχεις. Πετά τους κανόνες που σε βασανίζουν και ζήσε με τις επιθυμίες, με τα πάθη σου και τις ανασφάλειες σου, τι νομίζεις ότι είσαι ο πρώτος ή ο μόνος;

Ζήσε ελεύθερος κι άτρωτος στα άπειρα «αν» σου. 

Αποδέξου το παρελθόν και προχώρα με τα μάτια ανοιχτά και τα χεριά ορθάνοικτα να πιάσεις και να δεις ό,τι μπορείς. Στο τέλος μαζεύεις εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, χάδια, γέλια, ήχους, αστεία σκηνικά, έpωτες, ταξίδια, φιλίες, αμαρτίες και τα βάζεις όλα στην ιστορία σου. Γιατί αυτό δεν είναι η ζωή, στιγμές; 




Επιμέλεια Κειμένου Άννας Τζαβίδη : Πωλίνα Πανέρη 

Τίποτα δεν τελειώνει και τίποτα δεν είναι ατέλειωτο. Όλα είναι κύκλος...!!!!


Η ζωή έχει κάτι περίεργα μονοπάτια που σε μπερδεύουν. Σε πηγαίνουν από εδώ… σε πηγαίνουν από εκεί, για να “σε καταλήξουν” στον σκοπό σου. Όποιος είναι αυτός. Τον ξέρεις, δεν τον ξέρεις. Τον πραγματώσεις, δεν τον πραγματώσεις. Η ζωή έχει έναν περίεργο τρόπο να σου αφήνει μια αίσθηση άδειας ολοκλήρωσης, η οποία σε κάνει να νιώθεις πιο τίποτα και από το τίποτα και ταυτόχρονα πιο σημαντικός και από τα πάντα. 

Σε όλες αυτές τις αντιθέσεις της ζωής έρχονται όσα τελειώνουν και όλα τα ατελείωτα μαζί, για να φωνάξουν: “Είμαστε εδώ και ήρθαμε για να μείνουμε”. 

Βλέπεις ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να κατανοήσει πως όλες αυτές οι ανολοκλήρωτες και ολοκληρωμένες καταστάσεις που βιώνει είναι ένα και το αυτό και χρειάζεται μόνο έναν διαβήτη για να δει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι…! 

Τι; Δεν κατάλαβες σε ποιους διαβήτες αναφέρομαι; Μα σε αυτούς που κάνουν τους κύκλους και σε εκείνους που ξεκινούν τις ιστορίες. Και σε εκείνους τους διαβήτες που με βία τις τελειώνουν. 

Και για όλους αυτούς τους διαβήτες που αιώνια κάνουν κύκλους και “γράφουν” τις ζωές μας σε ένα φύλλο χαρτί, μαθαίνοντάς μας, ότι δεν μάθαμε στους προηγούμενους κύκλους. 

Δεν είναι τίποτα… μην τρομάζεις. Η ζωή είναι ωραία, απλώς έχει και αυτή τις στεναχώριες της, τις χαρές της, τις πίκρες της αλλά και τις επιτυχίες της. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ισορροπία άλλωστε στο σύμπαν. 

Αυτό μας το δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες. Μην το ξεχνάς. Μέτρον Άριστον, έλεγαν και ποια είμαι εγώ να τους αμφισβητήσω; Όλα πρέπει να τα έχουμε με μέτρο. Όλα να είναι ισορροπημένα. 

Ό,τι τελείωσε προσπάθησε να το αφήσεις να φύγει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Κράτα μια θετική σκέψη για αυτό μέσα στο σεντούκι με τους θησαυρούς της ψυχής σου και άστο να φύγει. Είναι ότι πιο υγιές μπορείς να κάνεις. 

Εμπεριέχει πόνο, μα και περισσή γνώση. Ότι είναι ατελείωτο δέξου το, έχει λόγο που είναι έτσι. Κάποιος το έφτιαξε με αυτό τον τρόπο. Να δρας πάντα με ότι καλύτερο έχεις εντός σου. Αυτό αρκεί. 




Χάρισε την απουσία σου, όταν η παρουσία σου δεν εκτιμάται…!!!!

Και έρχεται εκείνη η στιγμή. Η στιγμή της συνειδητοποίησης. Η στιγμή που διαπιστώνεις ότι ο άνθρωπος που είναι ο κόσμος σου, δε νοιάζεται για σένα ούτε στο ελάχιστο. Και θυμώνεις και τα βάζεις ξανά με τον εαυτό σου. Για τις φορές εκείνες που συμβιβάστηκες, για τις φορές που υποβίβασες τον εαυτό σου και που έκανες εκπτώσεις λαχταρώντας μερικά ψίχουλα αγάπης. 

Και προσπαθείς να μαζέψεις τον πληγωμένο σου εγωισμό, την τραυματισμένη σου αξιοπρέπεια που με τόσο μεγάλη ασέβεια περιφρονούσες. Και αρχίζεις και κλαις, και να σπας τα πάντα και τα βάζεις με τον εαυτό σου και του καταλογίζεις σκληρές κατηγορίες, όπως άχρηστος και λίγος. 

Δεν μπορείς να καταλάβεις πού έφταιξες και εισπράττεις τόση περιφρόνηση, τόση κακία και σκληρότητα. Εσύ τα πάντα περιποιημένα προσπάθησες να τα έχεις, φτιαγμένα και συγυρισμένα. 

Την καρδιά σου την τσαλάκωσες και τον εαυτό σου πάντοτε τον άφηνες με παράπονα γιατί ήθελες μόνο να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να χαμογελά. Και πάλι εσύ φταις που ο άλλος δε μιλά, πάλι εσύ φταις που τα μάτια του ανθρώπου του ανθρώπου που θες περισσότερο δεν αντικρίζεις. 

Και ξαφνικά, ξυπνάς και αποφασίζεις να σκεφτείς λογικά. Αποφασίζεις για πρώτη φορά να μην ακούσεις εκείνη την ψεύτρα καρδιά που πάντοτε σου αφήνει μία ελπίδα. Αποφασίζεις να φύγεις, σιωπηλά και αθόρυβα, χωρίς να χτυπήσεις δυνατά πόρτες και να κάνεις φασαρίες. 

Φεύγεις με ίσιο ανάστημα και με τη χαρά ότι εσύ έδωσες την αλήθεια της καρδιάς σου, δεν υποκρίθηκες και ήσουν τίμιος. Ακόμα και αν δεν πήρες τίποτα. Έτσι και αλλιώς, η αξία μας δεν κρίνεται από την αναγνώριση των άλλων, φαίνεται σε αυτά που δίνουμε στους άλλους. 

Χάρισε την απουσία σου όταν η παρουσία σου δεν εκτιμάται. Ακόμα και αν αγαπάς απελπισμένα, αφόρητα, ανέλπιδα, δυνατά, αφάνταστα. Η εκκωφαντική δύναμη της απουσίας, ηχεί περισσότερο από δέκα παρουσίες μαζί. 




Ο Θεός του Σπινόζα...!!!!


Όταν ο Αϊνστάϊν έδινε ομιλίες σε διάφορα συνέδρια σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α, η ερώτηση που έκαναν οι σπουδαστές του ήταν: 

-Πιστεύετε στον Θεό? 

Και εκείνος απαντούσε: 

-Πιστεύω στον Θεό του Σπινόζα. 

Όποιος δεν είχε διαβάσει Σπινόζα είχε ακόμα μια θολή ιδέα πάνω στο θέμα.

Ο Μπάρουχ Σπινόζα ήταν ένας Ολλανδός φιλόσοφος που θεωρούταν ένας από τους πιο μεγάλους ορθολογιστές της φιλοσοφίας του 17ου αιώνα. 

Αυτός είναι ο Θεός ή Φύση του Σπινόζα: 

Ο Θεός έλεγε: “Σταμάτα να προσεύχεσαι και να χτυπιέσαι στο στήθος! Αυτό που θέλω να κάνεις είναι να βγεις έξω στον κόσμο και να χαρείς την ζωή σου. Θέλω να ζεις, να τραγουδάς, ναι χαίρεσαι και να απολαμβάνεις όλα αυτά που έχω φτιάξει για ‘σένα 

Σταμάτα πια να πηγαίνεις σε εκείνους τους μελαγχολικούς, σκοτεινούς και κρύους ναούς που εσύ ο ίδιος κατασκεύασες και λες πως είναι το σπίτι μου.

Το σπίτι μου είναι στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις θάλασσες. 

Εκεί είναι που ζω και εκφράζω την αγάπη μου για εσένα. 

Σταμάτα να με θεωρείς υπεύθυνο για την μίζερη ζωή σου, εγώ ποτέ δεν σου είπα πως δεν υπήρχε τίποτε κακό σε ‘σένα ή ότι ήσουν αμαρτωλός, ή ότι η σεξουαλικότητα σου ήταν κάτι κακό. 

Το σεξ είναι ένα δώρο που σου έχω δώσει με το οποίο μπορείς να εκφράσεις την αγάπη, την έκσταση, την χαρά σου.

Έτσι μη με κατηγορείς για όλα αυτά που σε έκαναν να πιστεύεις

. Σταμάτα πια να διαβάζεις υποτιθέμενες αγίες γραφές που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με εμένα.

Αν δεν μπορείς να με διαβάσεις σε ένα ηλιοβασίλεμα, στην εξοχή, στο βλέμμα των φίλων σου, στα μάτια του παιδιού σου…..

Δεν θα με βρεις σε κανένα βιβλίο! 

Πίστεψε με και σταμάτα να με ρωτάς. Θα μου πεις πώς να κάνω την δουλειά μου?

Σταμάτα να με φοβάσαι τόσο.

Εγώ δεν σε κρίνω, δεν σε κριτικάρω, ούτε με ενοχοποιώ, ούτε χαλιέμαι, ούτε τιμωρώ. 

Εγώ είμαι αγνή αγάπη. 

Σταμάτα να μου ζητάς συγχώρεση, δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσω. Αν εγώ σε έφτιαξα… εγώ σε γέμισα με πάθη, με όρια, με απολαύσεις, με συναισθήματα, με ανάγκες, με ασυνέπειες, με ελεύθερη βούληση. 

Πως μπορώ να σε συγχωρήσω εάν ανταποκρίνεσαι σε κάτι που εγώ έβαλα μέσα σου? 

Πως μπορώ να σε τιμωρώ επειδή είσαι αυτό που είσαι, εάν εγώ είμαι αυτός που σε έφτιαξα?

Πιστεύεις πως θα μπορούσα να φτιάξω ένα μέρος για να καίω όλους εκείνους τους γιούς μου που συμπεριφέρονται άσχημα, για την υπόλοιπη αιωνιότητα?

Τι είδους Θεός θα το έκανε αυτό? 

Ξέχνα οποιουδήποτε τύπου εντολή, οποιουδήποτε τύπου νόμο, αυτά είναι κόλπα για να σε μεταχειρίζονται, για να σε ελέγχουν, ώστε μόνο να δημιουργούν τύψεις μέσα σου.

Σεβάσου τους όμοιους σου και μην κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες για 'σένα 

Το μόνο που σου ζητάω είναι να προσέξεις την ζωή σου, και η εγρήγορση σου να είναι ο οδηγός σου. 

Αγαπημένε μου, αυτή η ζωή δεν είναι μια δοκιμή, ούτε ένα επίπεδο, ούτε ένα βήμα στον δρόμο, ούτε μια πρόβα, ούτε ένα πρελούδιο προς τον παράδεισο. 

Αυτή η ζωή είναι το μόνο που υπάρχει εδώ και τώρα το μοναδικό που έχεις ανάγκη. 

Είσαι απόλυτα ελεύθερος για να δημιουργήσεις στην ζωή σου έναν παράδεισο ή μια κόλαση. 

Δεν θα μπορούσα να σου πω αν υπάρχει κάτι άλλο μετά από αυτή την ζωή, αλλά μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή. 

Ζήσε σαν να μην υπήρχα.

Ζήσε σαν να ήταν η μοναδική σου ευκαιρία να απολαύσεις, να αγαπήσεις, να υπάρξεις. 

Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα, λοιπόν θα έχεις αξιοποιήσει την ευκαιρία που σου έδωσα. Και αν υπάρχει, να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ρωτήσω αν συμπεριφέρθηκες καλά ή κακά, θα σε ρωτήσω, σου άρεσε?

Το διασκέδασες? Τι ήταν αυτό που απόλαυσες περισσότερο? Τι έμαθες?…. 

Σταμάτα να πιστεύεις σε ‘μένα, πιστεύω σημαίνει υποθέτω, φαντάζομαι, μαντεύω 

Εγώ δεν θέλω να πιστεύεις σε ΄μένα, θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα. 

Θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα όταν φιλάς την αγαπημένη σου, όταν ντύνεις την κορούλα σου, όταν χαϊδεύεις τον σκύλο σου, όταν κάνεις μπάνιο στην θάλασσα.

Σταμάτα να με επαινείς, τι είδους θεός εγωλάτρης νομίζεις ότι είμαι? 

Με κάνει να βαριέμαι όταν με επαινούν, με εκνευρίζει όταν μου εκφράζουν ευγνωμοσύνη.

Νιώθεις ευγνώμων?
Απόδειξε το προσέχοντας εσένα, την υγεία σου, τις σχέσεις σου, τον κόσμο 

Νιώθεις ευλογημένος, προικισμένος?
Έκφρασε την χαρά σου! Αυτός είναι ο τρόπος να με επαινείς. 

Σταμάτα να περιπλέκεις τα πράγματα και να επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος αυτά που σου έμαθαν για ΄μένα. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως είσαι εδώ, πως είσαι ζωντανός, πως αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα.

Γιατί να ψάχνεις περισσότερα θαύματα? Γιατί τόσες εξηγήσεις? 

Μην με ψάχνεις έξω, δεν θα με βρεις, ψάξε με μέσα….εκεί είμαι, παλλόμενος μέσα σου. 

“Σπινόζα” 




Από την σελίδα "φιλοσοφία σήμερα " 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020

5ο Άρθρο: «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται»...!!!!

«Άρνηση ευγνωμοσύνης για την ανταλλαγή ενέργειας». Ο 11ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Όταν πρωτοαντίκρισα την θεραπεία SRT, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό η ιδέα ότι κάποια μέρα θα ασκούσα αυτήν την θεραπεία επαγγελματικά. Άρχισα την πρακτική μου καθαρίζοντας πρώτα οικογενειακά μέλη και φίλους μου, όπως όλοι. Στην πορεία, μαγεύτηκα τόσο πολύ με τα αποτελέσματα που είδα σε εμένα, που καθάριζα τους πάντες που έτυχαν ή τύχαιναν στον δρόμο μου, αφιλοκερδώς φυσικά. 

Θεωρούσα τότε, ότι τα πνευματικά ανήκουν σε άλλη τάξη πραγμάτων (θεϊκά πλασμένη) και ήθελα να δώσω πίσω στο σύμπαν, κάτι για όλα αυτά που είχα λάβει μέχρι στιγμής και ήταν πολλά αυτά που είχα λάβει. 

Κάποια στιγμή θέλησα να παραβρεθώ σε έναν διαλογισμό που λάμβανε μέρος σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο του κέντρου, από κάποια κυρία πασίγνωστη για την διορατηκότητα της. Περίμενα πως και πως. Όταν έφτασε η μέρα και η στιγμή να μπω στην αίθουσα, ο κύριος που στεκόταν στην πόρτα μου ζήτησε το αυτονόητο κόστος εισόδου των 20 ευρώ. 

Ομολογώ ότι τότε, τα 20 ευρώ ήταν όλα όσο είχα στο όνομα μου. Αν πλήρωνα το ποσό εισόδου, για την επιστροφή μου θα έπρεπε να περπατήσω μες την νύχτα από το κέντρο της Αθήνας μέχρι τον Πειραιά. Ρώτησα που είναι οι τουαλέτες και έφυγα ντροπιασμένη. Στον δρόμο με έπιασαν τα κλάματα. 

Η ντροπή μου ήταν ολοκληρωτική, τόσο που τηλεφώνησα στον δάσκαλο μου στο Λονδίνο για να παραπονεθώ. Και αυτός, με αμέριστη ευγένεια, μου εξήγησε τον νόμο της ευγνωμοσύνης και της ανταλλαγής ενέργειας. 

«Έχεις καεί μου είπε… Δίνοντας και ξαναδίνοντας, άφησες τον εαυτό σου να αδειάσει. Τώρα που θέλεις να προχωρήσεις λίγο παρακάτω στο μονοπάτι σου, δεν έχεις καν 20 ευρώ». 

Η ευγνωμοσύνη για την ανταλλαγή ενέργειας (και αυτό σημαίνει να πληρώνεις για τις υπηρεσίες που έλαβες με καθαρή καρδιά και ένα ζεστό χαμόγελο ή να λαμβάνεις το αντίτιμο της αξίας για την υπηρεσία που πρόσφερες) είναι το πρώτο βασικό στοιχείο, για την όποια θεραπεία. Θα μου πεις, το ήξερες πάντοτε αυτό ή ακόμα καλύτερα το έκανες;

Ομολογώ ότι μεγαλώνοντας θεωρούσα το «δωρεάν» σαν ένδειξη της αξίας μου και της «μαγκιάς» μου. Είναι δυστυχώς ένα τρόπος σκέψης της κουλτούρας μας τις τελευταίες δεκαετίες, της οποίας ήμουν τυπικό μέλος. 

Ανακάλυψα όμως στην πορεία ότι τίποτα δεν είναι πραγματικά δωρεάν. Με κάποιο τρόπο, πάντα πληρώνεις, για τα πάντα με λεφτά, ενέργεια ή άλλα αγαθά. 

Μετά από αυτό το «δύσκολο μάθημα» αποφάσισα δειλά-δειλά να χρεώνω για τους καθαρισμούς που έκανα. Πολύ σύντομα εμφανίστηκαν στην ζωή μου άνθρωποι που αρνήθηκαν να δεχθούν την θεραπεία, αν δεν την πλήρωναν και ομολογώ ότι ήταν άλλης ποιότητας άνθρωποι. 

Αισθητά διαφορετικοί και με μεγάλη διαφορά. Και αφού τώρα έβλεπα τα πράγματα από άλλη σκοπιά, αναγκάστηκα να παραδεχθώ, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ότι οι άνθρωποι που δεν με πλήρωσαν, είτε δεν θεραπεύτηκαν ή δεν κατάλαβαν το θεραπευτικό όφελος που έλαβαν ή αρνήθηκαν να ομολογήσουν τις αυτονόητες βελτιώσεις. 

Δεν ήταν ότι ήθελα να με επιβεβαιώσουν γιατί το έκανα με αγάπη ούτως ή άλλως, αλλά να παραδεχθούν την διαφορά αν μη τι άλλο. 

Ακόμα και ο Χριστός πριν από κάθε «θαύμα» του, ευγνωμονούσε τον «Πατέρα» του για την θεραπεία που θα λάμβανε μέρος, πριν αυτή ακόμα γίνει. 

Είναι άξιο απορίας μερικές φορές πως εμείς οι κοινοί θνητοί, νομίζουμε ότι μπορούμε να υπερβούμε τους απλούστερους νόμους της έλξης, αλλά να έχουμε όλα τα οφέλη όλων αυτών που λειτουργούν με την στοιχειώδη καλή συμπεριφορά ή κοινή λογική. 

Προτιμώ τώρα πια, τις ξεκάθαρες ανταλλαγές και αρνούμαι να δεχθώ κάποιο αγαθό ή υπηρεσία αν δεν πληρώσω το δίκαιο ποσό. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά από σεβασμό για τη σωστή ροή ενέργειας που πάντα επανέρχεται σε εμάς. Θα ήθελα να πω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βρέθηκαν στην πορεία μου και με βοήθησαν να πάω στο επόμενο βήμα κάθε φορά. Χάρις σε όλους, δόξα το θεό, ζω μια ενδιαφέρουσα ζωή. 

«Άρνηση δεκτικότητας θετικής έκβασης». Ο 12ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Πολλοί με ρωτούν για τους λόγους που η αφθονία και η ευημερία δεν ρέουν στην ζωή τους (ή όποια άλλη θετική εξέλιξη). Ένας από τους κυριότερους λόγους πέρα από τα όποια μπλοκαρίσματα που μπορεί να υπάρχουν σχετικά με το θέμα (και που καθαρίζουμε με την SRT), βρίσκω σαν αιτία την άρνηση δεκτικότητας. 

Αυτό ΔΕΝ σημαίνει, να μην είσαι επιφυλακτικός ως προς το αποτέλεσμα που θα συμβεί και να θέλεις να δεις πρώτα τα αποτελέσματα, πριν παραδεχθείς τα οφέλη. Θα ήταν κουτό να μην ήμασταν έτσι. 

Αυτό που εννοώ με την άρνηση δεκτικότητας θετικής έκβασης είναι ότι, όταν η ζωή μας δίνει αγαθά όποιου τύπου, εμείς αρνούμαστε να τα δεχτούμε. Ακούγεται απλό ίσως, αλλά είναι πολύ κοινό φαινόμενο δυστυχώς. Κάθε φορά που το επισημάνω σε μια συνεδρία, κανείς δεν αρνείται ότι το κάνει. 

Κάποτε μια φίλη μου ζητούσε συνέχεια να την αφήσω να με διευκολύνει με κάποιο οικονομικό βάρος μου. Αρνιόμουν την βοήθεια της με την δικαιολογία ότι αν αυτή βρεθεί σε δύσκολη οικονομική κατάσταση και εγώ δεν μπορούσα να ανταπεξέρθω την κατάλληλη στιγμή, θα αισθανόμουν πολύ χάλια. Με διαβεβαίωσε ότι αν γινόταν αυτό, είχε άλλους πόρους από τους οποίους μπορούσε να αντλήσει για την δύσκολη στιγμή. 

Όταν κάποια στιγμή μετά από πολλά το επέτρεψα να γίνει, ανακάλυψα ότι αφήνοντας στη ζωή να μου δώσει (μέσω της φίλης μου), και μην είμαι τόσο περήφανη έμαθα δύο πολύ σημαντικά μαθήματα. 

Αφήνοντας στους φίλους μου να δείξουν την αγάπη τους για μένα έμπρακτα, κάλυψα την ανάγκη τους να γίνουν μέρος της ίασης μου και να νιώσουν ότι ξέρουν και μπορούν να αγαπήσουν τους φίλους τους. 

Επίσης έμαθα ότι δεν χρειάζεται να τα κάνω όλα μόνη μου, και βλέποντας την χαρά της όταν την ξεχρέωσα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι χαίρονται ίσως ποιο πολύ από εμάς με την πρόοδό μας. 

Ανοίξτε λοιπόν την καρδιά σας στην αγάπη και την επακόλουθη ευλογία που έρχεται μέσα από αυτή την διαδικασία. Αν αυτό σας κάνει να αισθανθείτε άβολα γιατί δεν θέλετε να «υποχρεωθείτε», πάντα μπορείτε να εκφράσετε την ευγνωμοσύνη σας με τον καλύτερο τρόπο που ξέρετε. 

Η αναγνώριση της προσφοράς των άλλων είναι σπάνιο και πολύ ακριβό δώρο που μπορείτε να δώσετε… Δώστε και λάβετε απλόχερα. 




Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT & SpR & GrecoDow Systems 

4ο Άρθρο: «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται»...!!!!

«Αντίληψη & Επίγνωση». Ο 9ος & 10ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Το καλοκαίρι του 2010, είχα βρεθεί αντιμέτωπη σε μια σειρά σεναρίων που κατέληγαν να φανερώνουν τη «πραγματική» εικόνα ανθρώπων του κύκλου μου. Ήταν τόσο άφθονη η εμπειρία, που την αποκάλεσα «η γιορτή της ψευδαίσθησης». 

Καθώς οι «μάσκες» πέφτανε, ανακάλυπτα πίσω τους ένα ψυχισμό τελείως διαφορετικό από τον προβαλλόμενο. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι «έτυχε» να μου αποκαλύπτονται μαζικά; Ποια πλευρά του χαρακτήρα μου ήθελαν να καθρεφτίσουν; 

Πάσχισα να κατανοήσω τον συσχετισμό που αυτό μπορεί να έχει στην ζωή μου. Μια πολύ γνωστή και ίσως όχι εύκολη αλήθεια που με χαρακτηρίζει, είναι η ντομπροσύνη. Έτσι, όσο πιο πολύ προσπαθούσα να κατανοήσω το γιατί, δεν εύρισκα λόγους. Η έρευνα μου φαινόταν εντελώς μάταιη. 

Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς κατάφερα να ταξιδέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σειρά σεμιναρίων που αφορούσαν τις θεραπείες Πνευματικής Ανταπόκρισης και Αναδόμησης (SRT & SpR). 

Είχα την τιμή όχι μόνο να εκπαιδευτώ και να πάρω το πτυχίο της δασκάλας της SpR από τον ίδιο τον Ρόμπερτ Ντέτζλερ, ιδρυτή των θεραπειών SRT & SpR, αλλά και να ξοδέψω χρόνο μαζί του και να λύσω πολλές από τις απορίες μου σχετικά με την πνευματική μου αναζήτηση και πολύ ποιο ειδικά για τα άρθρα μου 

«Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται…». Ένα πάρα πολύ εύστοχο σχόλιο του σχετικά με την αποτελεσματικότητα των θεραπειών γενικότερα, ήταν ότι: «Όλες οι θεραπείες βοηθούν κάποιον στο επίπεδο που αυτός είναι διατεθειμένος να αντικρύσει την αλήθεια του». Ξαφνικά, άρχισαν να αποκρυσταλλοποιούνται μέσα μου διάφορες απαντήσεις. 

Όταν ζούσα με την μανιοκατάθλιψη, φρόντιζα να «βγαίνω» έξω από το καβούκι μου μόνο όταν ήμουν καλά. Όταν οι άνθρωποι γύρω μου με ρώταγαν που εξαφανίστηκα τόσους μήνες, απαντούσα γελώντας «Είχα τις κλειστές μου». 

Κάποια στιγμή, μετά από κάποιο φαινομενικά μεγάλο για μένα συμβάν, έκλαιγα ακατάπαυστα για 3 μέρες. Πήρα τότε την απόφαση να μοιραστώ με την στενότερη φίλη μου το γεγονός ότι «Δεν ήμουν καλά». 

Σαν εκπαιδευμένη νοσηλεύτρια με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Χρειάζεσαι βοήθεια. Δεν μπορείς να κλαις για 3 μέρες για κάτι τέτοιο. Αυτό που περνάς είναι υπερβολή.» Και έτσι άρχισε το ταξίδι της ίασης μου. 

Μήνες μετά, αφού είχα λάβει βοήθεια και είχα μπει σε μια «σειρά», μιλούσα σε μια πρώτη ξαδέρφη μου για το θέμα, όπως άλλωστε είχα μιλήσει και σε άλλα άτομα της οικογενείας μου. Μου απάντησε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό το φωτεινό κορίτσι που ξέρω, που εμπνέει και βρίσκει λύσεις για όλους, μπορεί να ήταν τόσο τραγικά βυθισμένο στην θλίψη. 

Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω, αλλά αδυνατώ να σε φανταστώ ποτέ έτσι». Πόνεσα όταν το άκουσα. Παρόμοιες απαντήσεις είχα λάβει και από άλλους, όταν τους αποκάλυψα την αλήθεια. Απάντησαν με τα ίδια σχεδόν λόγια και μετά συμπεριφέρθηκαν σαν να μην το είχα πει ΠΟΤΕ. 

Δεν τηλεφώνησαν να δουν πως τα πάω ή αν χρειάζομαι κάτι, δεν με ρώτησαν ποτέ ξανά το οτιδήποτε για το θέμα αυτό και έκτοτε μάλιστα, αν και έχουν περάσει χρόνια, δεν αναφέρθηκαν καν σε αυτό, έστω και αναφορικά. Αισθάνθηκα ότι ήμουν πραγματικά μόνη. 

Πέρασε καιρός και κατάφερα με την βοήθεια της κλασσικής ιατρικής αρχικά και λίγο αργότερα συμπληρωματικά με τις θεραπείες SRT & SpR και με πάρα πολύ αποδοχή, συγχώρεση και συνεχή προσπάθεια για αυτογνωσία, όχι μόνο να ξεπεράσω το πρόβλημα μου και να λειτουργώ ψύχραιμα και χωρίς χάπια, αλλά να ξεπερνώ σχετικά εύκολα τις καταστάσεις και φυσικά να πραγματοποιώ πολλά από τα όνειρα μου, χωρίς να αισθάνομαι «ότι έπρεπε να φτύσω αίμα για το κάθε όνειρο». 

Όταν άκουσα την ατάκα του Ρόμπερτ Ντέτζλερ περί «αντικρίσματος της αλήθειας» αντιλήφθηκα ξεκάθαρα πλέον ότι, όσο ζούσα κρύβοντας την πραγματική μου κατάσταση, φορούσα μια μάσκα φωτεινότητας και χαράς που στην ουσία δεν επέτρεπε στους άλλους να δουν την πραγματικότητα μου. Όταν τα γεγονότα και η ροή της ζωής ανάγκασαν αυτή την μάσκα να πέσει, οι άνθρωποι δεν ανταποκρίθηκαν με την «πρέπουσα» για μένα προθυμία να με βοηθήσουν. 

Ποιος ευθύνεται όμως που εγώ δημιούργησα αυτή την εικόνα; Γιατί οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκριθούν στην «κατά βάθος κατάσταση» μου, την στιγμή που έπαιζα τόσο καλά τον ρόλο μου στο να προβάλω ένα «ευχάριστο» ψέμα; 

Θα μου πεις δεν το έκανα για να εξαπατήσω κάποιους ή για να αποκτήσω κάποια υλικά ή άλλα αγαθά. Αυτό θα ήταν απάτη. Από περηφάνια το έκανα φυσικά. Για να μην φανώ «κάπως», αλλά «κάπως αλλιώς». 

Και σας ρωτάω τώρα ειλικρινά. Ξέρετε ανθρώπους που σας παρουσιάζονται «κάπως» αλλά στην πρώτη «στραβή» ανακαλύπτετε ότι κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους; Έτσι είναι, ας μη γελιόμαστε. Ποιο είναι το ανώτερο συναίσθημα που μπορείτε να αισθανθείτε; Τους σέβεστε; Αισθάνεστε οίκτο, περιφρόνηση ή θυμό που σας έκρυβαν την αλήθεια; 

Όταν οι ίδιοι κρύβουμε την αλήθεια μας από τον εαυτό μας, στην ουσία δεν υπάρχει αντίληψη ούτε επίγνωση της πραγματικότητας μας, δύο πολύ αναγκαία στοιχεία για την ίαση που στην ουσία αποτελούν και το πρώτο βήμα της αλλαγής. Για να αλλάξεις, θα πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι υπάρχει πρόβλημα ή θέμα που χρίζει αλλαγή. 

Η αντίληψη της πραγματικής κατάστασης θα μας κινητοποιήσει στο επόμενο βήμα. Και τα βήματα της αλλαγής στην ουσία θα μας φέρουν την επίγνωση γιατί βρεθήκαμε στο σημείο που βρεθήκαμε. Αλλά αυτό σε άλλο άρθρο μας. 

Συνεχίζεται… 




Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems 

3ο Άρθρο: «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται»...!!!!

Σε προηγούμενα άρθρα μου με τίτλο «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν» – Μέρος Πρώτο & Δεύτερο αναφέρθηκα σε 5 από τους λόγους που οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν να το αλλάξουν αυτό. Φαίνεται όμως ότι οι λόγοι μη-θεραπείας είναι ατελείωτοι. 

Θα προσπαθήσω να αναφέρω τους βασικότερους, ελπίζοντας με αυτό τον τρόπο, ότι θα κινήσω αρκετά την περιέργεια σας ώστε να αρχίσετε να αναλογίζεστε, το μέρος της ευθύνης που σας αναλογεί για την όποια κατάσταση βρίσκεστε. 

«Το εγώ» : Ο 6ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Δεν θα ισχυριστώ ότι μπορώ να καλύψω ένα τόσο μεγάλο θέμα μέσα σε ένα μικρό άρθρο, πόσο μάλλον σε ένα μικρό μέρος αυτού του άρθρου. Όμως μπορώ να πω τα εξής. Όπου υπάρχει το εγώ, δεν υπάρχει φως. 

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην σύνδεση μας με την ανώτερη θεϊκή μας σοφία και καθοδήγηση, είτε είμαστε σύμβουλοι κάποιας θεραπείας ή όχι, είναι αυτή ακριβώς η μικρή αλλά «μεγάλη» λέξη. Το εγώ το αναγνωρίζουμε από την κακοφωνία του στην ψυχή μας. 

Μας κρίνει, μας ταπεινώνει, μας κάνει να αμφιβάλουμε για τον εαυτό μας και τους άλλους, μα περισσότερο από όλα, μας κρατάει πίσω εξελικτικά. 

Ζει στο παρελθόν και στο μέλλον μας. Δηλαδή, ζούμε στο εγώ κάθε φορά που εστιαζόμαστε σε όλα αυτά που θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς ή καλύτερα, σε όλα αυτά που μπορεί εμείς ή οι άλλοι πιθανά να κάνουμε στραβά στο μέλλον, κατά την δική μας αντίληψη πάντα, και κάθε φορά που κάνουμε διάφορες ενέργειες προσπαθώντας να προφτάσουμε το κακό μέσα από τον έλεγχο της ελεύθερης βούλησης των άλλων. 

Ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε αυτό τον φαύλο κύκλο, είναι να παραμένουμε στο εδώ και τώρα, στο μόνο σημείο που το εγώ σωπαίνει. Ζώντας μέσα από την ηρεμία της στιγμής και επιτρέποντας τους άλλους να προχωρούν στην δική τους πορεία, αποδίδουμε την ελευθερία στον εαυτό μας και στους άλλους και έτσι επιτρέπουμε να βιώσουν και να βιώσουμε την αγάπη. 

«Απάντηση σε προσευχή, επιθυμία ή ευχή» : Ο 7ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Ο ιδρυτής της θεραπείας SRT, Ρόμπερτ Ντέτζλερ, πίστευε αρχικά οι άνθρωποι, αφού καθαρίστηκαν από όλη την αρνητική ενέργεια, θα έφταναν κάποτε στη νιρβάνα. Προς μεγάλη του έκπληξη, ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι, «τρώγοντας, τους άνοιγε η όρεξη». Η ψυχή μονίμως φιλοδοξεί την περαιτέρω εξέλιξη της. 

Όταν διεκπεραιώσει κάποιον στόχο, τότε αυξάνει τον πήχη. Η απάντηση σε αυτή την φιλοδοξία (που ζητείτε μέσω μιας προσευχής, διαλογισμού, κτλ) μπορεί να γίνει κάποια ασθένεια ή πρόκληση στο νοητικό, συναισθηματικό ή σωματικό επίπεδο. 

Όσο μεγαλύτερη η πρόκληση, τόσο μεγαλύτερη η εξέλιξη. Ανακαλύπτω συχνά ότι άνθρωποι σε υψηλά επίπεδα πνευματικής εξέλιξης, έχουν και τις ανάλογες μεγάλες προκλήσεις. Η αρρώστια/πρόκληση γίνεται το ταχύρυθμο σεμινάριο στην εξέλιξη τους. 

Δηλαδή γίνεται το σενάριο που επιλέγουμε να παίξουμε για τα οφέλη που θα μας προσφέρει, αλλά καθώς ζούμε και πρωταγωνιστήσουμε στο ρόλο αυτό, ανακαλύπτουμε ότι ο ρόλος αυτός μπορεί να μην είναι το ευκολότερο επιχείρημα μας. 

«Χειρισμός προς όφελος μας». Ο 8ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Πολλές φορές, κάποια αρρώστια ή πρόκληση μας δίνει την ευκαιρία να έχουμε άλλα οφέλη, αρνητικά μεν, αλλά μοναδικά. Όλοι θυμόμαστε κάποια στιγμή που ισχυριστήκαμε ότι είμαστε άρρωστοι, για να μείνουμε σπίτι. Το γεγονός ότι θα είχαμε μια μέρα ησυχίας ήταν μεγαλύτερο όφελος από το χαμένο μεροκάματο. 

Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, πολλοί επιλέγουν κάποια ασθένεια/πρόκληση μόνο και μόνο γιατί τα οφέλη (το να έχουμε την προσοχή των άλλων, μια οικονομική βοήθεια που δεν θα είχαμε με άλλους τρόπους, την ευκαιρία να διαφέρουμε από τους άλλους που ζουν μία κανονική ζωή, κλπ) θα είναι μεγαλύτερα από ότι χωρίς αυτήν. 

Χρειάζεται μια σοβαρή δόση θάρρους για να κάνουμε μια αυστηρή αξιολόγηση του εαυτού μας, ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση των πράξεων μας, και να παραδεχθούμε τους λόγους που επιλέξαμε αυτούς τους χειρισμούς. 

Επιλέγοντας την αποθυματοποίηση μας, αναγκαστικά πρέπει να ζήσουμε την ζωή μας, σύμφωνα με τα τρέχων πρότυπα της κοινωνίας και να κριθούμε βάση της επιτυχίας μας στο να ανταποκριθούμε σε αυτά τα πρότυπα. Τα θύματα νομίζουν ότι θα απαλλαγούν από αυτή τη διαδικασία αξιολόγησης λόγω της αρρώστιας/πρόκλησης τους, κάτι που δεν ισχύει όμως.

Οι άνθρωποι μας αξιολογούν σύμφωνα με το πόσο πολύ μπορούμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και ειδικά (ή μόνο) κατά την διάρκεια της φουρτούνας. Το θύμα μέσα μας, παίζει ένα εκπληκτικό παιχνίδι εναντίον μας. Εμείς τι θα κάνουμε για αυτό; 

Συνεχίζεται… 




Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems 

2ο Άρθρο: «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται»...!!!!

Αποφάσισα να συνεχίσω την αναφορά μου πάνω στο θέμα «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν», γιατί πολλές φορές συναντώ τις απορίες των ανθρώπων σχετικά με τις εναλλακτικές θεραπείες. Οι θεραπείες SRT και SpR και πολλές άλλες γενικότερα μπορούν να αποφέρουν πιστεύω τα επιθυμητά αποτελέσματα όταν «δεν» υπάρχουν τα παρακάτω: 

“Ανευθυνότητα” : Ο 4ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Κάποτε ήθελα να πετύχω έναν επιχειρηματικό στόχο τόσο πολύ, που τίποτα δεν μπορούσε να με αποτρέψει από το να επιδιώκω τον στόχο αυτό με πάθος. Παρόλα αυτά, η έκβαση ήταν τελείως αποκαρδιωτική. 

Πιστός οπαδός της θεωρίας ότι «αν θέλεις να μάθεις να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να ρωτάς κάποιον που πέτυχε σε αυτό τον τομέα», έκανα ακριβώς αυτό. Απελπισμένη ρώτησα το αυτονόητο: «Γιατί όχι εγώ;» 

Ο άνθρωπος αυτός, ένας υπέροχα γλυκός και πετυχημένος επιχειρηματίας, με κοίταξε, κοντοστάθηκε άβολα, λίγο κοκκίνισε και μου απάντησε: «Δεν ξέρεις αρκετά.» Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοούσε. 

Διάβαζα τα πάντα σχετικά με την επιχειρηματική ιδέα που επιδίωκα και θέλοντας πραγματικά να βελτιώσω τον εαυτό μου, παρακολουθούσα επί έτη πολλά, σεμινάρια αυτοβελτίωσης και ηγεσίας. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, όχι μόνο όσο αφορά το συγκεκριμένο στόχο αλλά και γενικότερα. 

Τα χρόνια πέρασαν και εγώ με μεγάλο πόνο ψυχής, εγκατέλειψα αυτό το όνειρο. Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια έφτασα μπροστά στην Θεραπεία Πνευματικής Ανταπόκρισης (SRT). Με τη βοήθεια της θεραπείας και τη συνεχή επιδίωξη μου για αυτοβελτίωση, άρχισα πραγματικά να καταφέρνω...

με ευκολία πολλούς στόχους μου, βασιζόμενη στους νέους τρόπους προσέγγισης και ιδεολογίας που μου επέτρεψε η δυναμική αυτή. 

Καθώς άρχισα να αναλαμβάνω όλο και περισσότερο την ευθύνη της δικής μου πραγματικότητας, και εξετάζοντας τις αλληλεπιδράσεις που είχε η νέα δυναμική μου σε ανθρώπους και καταστάσεις, άρχισα να κατανοώ το αυτονόητο: τι σημαίνει η φράση «Δεν ξέρεις αρκετά». 

Τις περισσότερες φορές, βλέπουμε τη ζωή μέσα από μάτια που εισπράττουν την ενέργεια των άλλων (το σύνολο των σκέψεων & πράξεων τους δηλαδή), χωρίς να υπολογίζουμε και την δική μας προσφορά ενέργειας στην όλη κατάσταση. 

Με λίγα λόγια «αυτοί μας χαλάνε τη ζωή» και εμείς δεν ευθυνόμαστε πουθενά. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα πάντα, είναι μια αλληλεπίδραση. 

Ευκαιρίες υπάρχουν παντού και πάντοτε, σύμφωνα με τις ικανότητες μας. Το αν εμείς αντιληφθούμε και υπολογίσουμε σωστά τις καταστάσεις και λειτουργήσουμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της στιγμής, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. 

Εγώ πάντως ήμουν τόσο αφοσιωμένη στο πόσο «άδικο ήταν το όλο σύστημα» και στο «γιατί να είναι τα πράγματα έτσι και όχι αλλιώς (πιο ευνοϊκά για μένα δηλαδή)» που δεν άφηνα περιθώρια να δω αντικειμενικά το πώς επηρεάζω το σύνολο της κατάστασης. 

Πάρα πολλές φορές, αποφάσισα να αφήσω κάτι με το που έβλεπα τα πρώτα «γκρίζα συννεφάκια» στον ορίζοντα. Το ζητούμενο όμως μπορεί να ήταν να μείνω και να παλέψω. Καθώς άρχισα να αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί, άρχισα να λειτουργώ αλλιώς. Και αυτό είναι το βασικό στοιχείο. 

Είμαστε το σύνολο των σκέψεων, αποφάσεων και πράξεων μας. Αν δεν μας αρέσει η πραγματικότητα μας, τότε θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη να «μάθουμε» να κάνουμε κάτι διαφορετικά. 

“Πεποιθήσεις”: Ο 5ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Όταν μάθαινα να οδηγώ, ο δάσκαλος μου έλεγε: «Μην κοιτάς το δένδρο, γιατί εκεί θα πέσεις. Κοίτα τον δρόμο μπροστά σου». Οι πεποιθήσεις μας (συνειδητές ή όχι) είναι οι ταμπέλες στην πορεία μας. 

Όπου μας κατευθύνουν, εκεί πάμε. Αν πιστεύουμε ότι «δεν υπάρχουν αρκετοί άνδρες» ή ότι «όλες οι γυναίκες είναι κακές», τότε αυτό θα βρίσκουμε μονίμως μπροστά μας. Το σύμπαν ανταποδίδει το σήμα που στέλνουμε, θέλοντας πάντα να μας δικαιώσει. Κάποτε φανταζόμουν την χειρότερη πιθανή εκδοχή για την όποια κατάσταση, με το σκεπτικό ότι ήμουν ρεαλίστρια. 

Προς μεγάλη μου έκπληξη, η ζωή πάντα έφερνε τα πράματα έτσι ώστε η έκβαση, ήταν πολύ χειρότερη από την πιο δυστυχισμένη φαντασίωση μου. Το ένα δακρύβρεχτο σενάριο ακολουθούσε το άλλο, τόσο που οι φίλοι μου έλεγαν: «μα όλα σε σένα συμβαίνουν». 

Αυτός ο τελευταίος λόγος, είναι ίσως ο δυσκολότερος να αντιληφθούμε και να αλλάξουμε γιατί βασίζετε πάνω σε χιλιάδες στιγμές και συνήθειες που καθιέρωσαν την υπόσταση τους επάνω μας. 

Η πεποίθηση ότι ο πόνος είναι ο μόνος αξιόλογος τρόπος μέσα από τον οποίο μπορούμε να μάθουμε, είναι ίσως η τραγικότερη όλων των πεποιθήσεων του δυτικού πολιτισμού. Περισσότερα για το θέμα αυτό σε μελλοντικά άρθρα. 

Συνεχίζεται… 




Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems 

1ο Άρθρο: «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται»...!!!!

Αποφάσισα να αναφερθώ πάνω στο θέμα «Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται και πως μπορούν», (δανείζοντας εν μέρη τον τίτλο ενός ιδιαίτερα ωραίου βιβλίου) γιατί πολλές φορές συναντώ τις απορίες των ανθρώπων σχετικά με τις εναλλακτικές θεραπείες. Οι θεραπείες SRT και SpR (και πολλές άλλες θεραπείες πιστεύω) μπορούν να αποφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα όταν «δεν» υπάρχουν τα παρακάτω: 

Λανθάνουσες προσδοκίες: Ο 1ος λόγος που οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Βασικός παράγοντας των θεραπειών είναι η επίγνωση του «τι» επιφέρουν οι θεραπείες γενικότερα. Αν υποθέταμε ότι ο κάθε άνθρωπος σηκώνεται κάθε πρωί και πηγαίνει στο πηγάδι να φέρει νερό (γιατί αυτή είναι η δουλειά του), θα δυσκολευόταν πάρα πολύ να το κάνει αυτό σε καθημερινή βάση, αν το πόδι του ήταν «σπασμένο». 

Ενδεχομένως να μην κατάφερνε να γυρίσει πίσω με τον κουβά του γεμάτο ή με κάποια ικανοποιητική ποσότητα νερού. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με τα στοιχεία της φύσης.Κάποιες μέρες θα βρέχει και κάποιες όχι. 

Οι θεραπείες SRT και SpR μπορούν να βοηθήσουν τον κάθε άνθρωπο να θεραπεύσει το «πόδι» του, για να «μπορεί» να κάνει τις δουλειές του με περισσότερη άνεση. Δεν θα φέρει το πηγάδι σε αυτόν, ούτε θα σταματήσει τα στοιχεία της φύσης να υπάρχουν και φυσικά θα πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει στη δουλειά του. 

Είναι σημαντικό να κατανοεί κάποιος τη φύση των θεραπειών γενικότερα και να μην προσδοκεί να χτίσει την πολυκατοικία του «χωρίς προβλήματα» επειδή έκανε έναν πνευματικό καθαρισμό. 

Ανυπομονησία: Ο 2ος λόγος που οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Με την πάροδο του χρόνου, μου έγινε τελείως αντιληπτό ότι η θεραπεία αν και «πνευματική» θα έπρεπε να έχει τρόπο να καταμετρηθεί έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να αξιολογήσει την πορεία του (αν θέλει) με ένα βατό τρόπο. 

Έτσι προστέθηκε στον καθαρισμό η μελέτη «Πτυχές της ζωής», μία καταμέτρηση του ποσοστού αρνητικής ενέργειας στους τομείς της ζωής του καθενός (τα ποσοστά και σημεία διαφέρουν από άτομο σε άτομο). 

Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να καταλάβουμε και να συγκρίνουμε που βρίσκεται ο καθένας ανά πάσα στιγμή. Υπήρχαν περιπτώσεις που μου τηλεφώνησαν πελάτες για να μου πουν ότι «ξέρεις δεν είδα τόσο μεγάλη διαφορά». Καθώς κάνω την καταμέτρηση της τωρινής αρνητικής ενέργειας στις πτυχές της ζωής τους, μπορεί να ανακαλύψω ότι μέσα σε δύο μήνες, υπάρχει συνολικά 20% θετική διαφορά. 

Αν ρωτάγαμε έναν επιχειρηματία πως θα του φαινόταν μία βελτίωση της τάξεως του 20% στην επιχείρηση του σε δύο μήνες, πιθανόν να ήταν ευχαριστημένος. Όμως οι άνθρωποι, παρότι ξέρουν ότι έκαναν χρόνια για να εδραιώσουν τις συνέπειες των πράξεων και των πεποιθήσεων τους, προσδοκούν αλλαγές άμεσα. 

Ένα από τα ωραιότερα στοιχεία της θεραπείας SRT κατά την άποψη μου, είναι η κομψότητα της. Οι αλλαγές γίνονται γλυκά και με ανώδυνο τρόπο (αν και έχω δει ακαριαίες βελτιώσεις, αυτό εκφράζει ένα μικρότερο ποσοστό στο συνολικό πλαίσιο των θεραπειών). 

Αυτό σημαίνει ότι καθώς γίνονται οι αλλαγές, εμείς έχουμε τον χρόνο να τις αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τη διαδικασία του πώς φτάσαμε εκεί (και να κάνουμε τις κατάλληλες αλλαγές στην συμπεριφορά μας). 

Τεμπελιά: Ο 3ος λόγος που οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται 
Μαζί με τον καθαρισμό που συχνά αποκαλώ η «πλήρη ανακαίνιση του σπιτιού που αποκαλούμαι ψυχή», έχει αποδειχθεί εξίσου σημαντική η κατεύθυνση του πελάτη στο τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα για να βελτιώσει τη ζωή του. Πολύ συχνά προτείνω βιβλία ή άλλες ενέργειες που κρίνονται σημαντικές από τον καθαρισμό. 

Η κατεύθυνση βελτίωσης, όχι μόνο βοηθάει να επιτρέψουμε στη θεραπεία να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά και να αποκτήσουμε την επίγνωση (άρα τις κατάλληλες πεποιθήσεις και συνήθειες) που θα συντηρήσουν αυτή την «ανακαίνιση ψυχής» μελλοντικά. 

Συχνά ανακαλύπτω με λύπη, ότι οι άνθρωποι που βλέπουν μικρότερες βελτιώσεις από αυτές που θα ήθελαν, είναι αυτοί που δεν ακολούθησαν τις οδηγίες για το πώς μπορούν να βελτιώσουν την ζωή τους. Δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα κάνοντας τα ίδια πράγματα. 

Αν ξεκίναγε ένα καράβι από τον Πειραιά για Χανιά και άλλαζε την ρότα του κατά 1-2 μοίρες δεν θα έφτανε στα Χανιά, αλλά κάπου αλλού. 

Τις περισσότερες φορές μικρές αλλαγές που ίσως θεωρούμε ασήμαντες ποσοτικά, σαν και αυτές που μπορεί να επέλθουν από το διάβασμα ενός βιβλίου (αν και τα βιβλία γίνονται καθοριστικά πολλές φορές), μπορούν να αποφέρουν...

μεγάλες αλλαγές στην συνολική πορεία της διαδικασίας της θεραπείας μας. Ας κάνουμε εμείς τα απαιτούμενα πρώτα βήματα λοιπόν και ας μην περιμένουμε μόνο από το σύμπαν να «συνωμοτήσει» για να έχουμε αυτό που θέλουμε. 

Συνεχίζεται… 




Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα & Σύμβουλος Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems