Πώς να προπονηθείτε στη θετική σκέψη.....!!!!!!

Η θετική σκέψη είναι το συστατικό της ευεξίας και της ευτυχίας. Αν ποτέ δεν είχατε το χρόνο να ελέγχετε τις σκέψεις σας, ήρθε η στιγμή να κάνετε μία δοκιμή. Υπολογίζεται ότι ο εγκέφαλός μας παράγει περίπου 70.000 σκέψεις την ημέρα. Συγκεκριμένα ο εγκέφαλός μας παράγει σκέψεις είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι και εάν αφιερώσουμε μόλις 10 λεπτά ελέγχοντας τις σκέψεις μας, θα εκπλαγούμε από το αρνητικοί μπορεί να είμαστε.

Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε πράγματα που μας δυσανασχετούν όπως η εργασία μία όμορφη ημέρα, αλλά και πράγματα που μας ανησυχούν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πάντα ακούμε σε έρευνες και συζητήσεις ότι προϋπόθεση της ευεξίας είναι η θετική σκέψη, όμως πόσο εύκολο είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά αφού δεν το συνειδητοποιούμε όταν συμβαίνει; 

Η απάντηση είναι να προσπαθούμε κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάτι συνειδητά να είναι θετικό. Ακόμη και σε μία αρνητική σκέψη πρέπει να προσπαθούμε να βγάζουμε τη θετική πλευρά της. Μετατρέποντας έτσι ένα μεγάλο αριθμό σκέψεων σε θετικές, συνηθίζουμε σταδιακά να σκεφτόμαστε μόνο θετικά, να είμαστε πιο αισιόδοξοι στη ζωή μας και επομένως να νιώθουμε ευεξία κάθε στιγμή.

Δείτε μερικούς τρόπους για να το καταφέρετε :

1. Μην αφήνετε καμία σκέψη να πάει χαμένη.

Ακόμη και αν διήρκεσε 10 λεπτά ή λιγότερο, αναλύστε τη και βρείτε τη θετική πλευρά που μπορεί να έχει. Είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσετε να λύνετε το πρόβλημα.

2. Ξεκινήστε τη μέρα σας με θετικές σκέψεις.

Με το που ξυπνήσετε το πρωί σκεφτείτε κάτι θετικό όπως «είμαι ευτυχισμένος με όσα έχω» και προσπαθήστε να έχετε αυτή τη σκέψη στο νου σας όλη την ημέρα. Όχι μόνο θα καταφέρετε να σκέφτεστε κάτι θετικό και να έχετε ανεβασμένη διάθεση, αλλά θα κρατάτε απασχολημένο το μυαλό σας χωρίς να υπάρχει χώρος να γεννηθούν αρνητικές σκέψεις.

3. Βοηθηθείτε μέσω ελπιδοφόρων εφαρμογών.

Στο διαδίκτυο πλέον θα βρείτε άπειρες εφαρμογές που θα σας μεταδώσουν θετική ενέργεια και θα σας βοηθήσουν να σκέφτεστε θετικά. Ακολουθήστε μία διαφορετική συμβουλή κάθε μέρα. Τέτοιες εφαρμογές είναι η «Μία ζωή χωρίς άγχος» του Louise L. Hay και το ημερολόγιο του 2013 με τίτλο «Μπορώ να το καταφέρω».

4. Μετατρέψτε μία αρνητική σε θετική σκέψη.

Όλοι μας έχουμε πάντα μία σκέψη που μας βασανίζει. Είτε αυτή αφορά τη δουλειά, είτε τα οικονομικά μας ή ακόμη και το βάρος μας. Αντί να εστιάζετε σε αυτή, καλό θα ήταν να σκέφτεστε ότι είστε ευγνώμονες για όλα όσα έχετε ήδη και ότι θα μπορούσανε να είναι χειρότερα τα πράγματα. Αυτό φυσικά δεν θα λύσει άμεσα το πρόβλημά σας, αλλά θα σας δώσει αυτοπεποίθηση και κίνητρα για να το αντιμετωπίσετε.

5. Κάνετε πράγματα που σας ευχαριστούν και σας ανεβάζουν ψυχολογικά. 

Ένας πρακτικός τρόπος είναι να δημιουργήσετε μία λίστα με όλα τα πράγματα που κάνοντάς τα νιώθετε υπέροχα. Αυτά μπορεί να είναι δραστηριότητες έκφρασης συναισθημάτων και εκτόνωσης όπως ο χορός, το τραγούδι, μία βόλτα με αγαπημένα πρόσωπα ή η δραπέτευση από την καθημερινότητα με ένα ταξίδι ή ακόμη και ένα καλό βιβλίο. 

Θα σας βοηθήσουν να απαλλαγείτε από το βάρος των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων και να αντιμετωπίζετε τη ζωή με μία πιο θετική ματιά.

http://www.psixologikosfaros.gr

Η μεταστοιχείωση των συναισθημάτων μας......!!!!!!!!

           

Αυτό είναι ένα θέμα πολύ σημαντικό επειδή τα συναισθήματά μας επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις πράξεις και τις σκέψεις μας, θα έλεγε κανείς ότι ίσως όλοι οι άνθρωποι καθοδηγούμαστε σχεδόν ολοκληρωτικά από αυτά (και αυτά ποιος ξέρει από πού προέρχονται…) και ότι ο έλεγχός τους είναι από τα ποιο δύσκολα πράγματα στον κόσμο.

Όταν λέμε περί ελέγχου των συναισθημάτων καθόλου δεν εννοούμε την καταπίεση και την βίαιη καταστολή τους, γιατί αυτά τότε συνεχίζουν να υπάρχουν με άλλη μορφή και πιθανώς βυθίζονται κάτω από το όριο της συνειδητότητας μας, αυξάνοντας ταυτόχρονα τον βαθμό της νοσηρότητας τους. 

Με αυτό τον τρόπο αυξάνει η έντασή τους, διοχετεύονται σε άλλες λειτουργίες τις οποίες παραμορφώνουν και καλύπτονται από κάποιο ψέμα που λέμε στον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς και από προσωπεία κοινωνικής υποκρισίας και καθωσπρεπισμού. Η σωστή τακτική όμως δεν είναι η απώθησή τους, αλλά η μεταστοιχείωση μέσα στο πλήρες φως της συνειδητής μας επίγνωσης.

Συνήθως όμως είμαστε ερωτευμένοι με τα συναισθήματά μας. Σε περίπτωση που είναι ευχάριστα αυτό είναι κάτι το δικαιολογημένο, όχι όμως πραγματικά λειτουργικό από πνευματική άποψη. Αλλά εμείς προσκολλούμαστε μαζοχιστικά ακόμα και στα βασανιστικά συναισθήματα. 

Την δικαιολογία την έχουμε πάντοτε έτοιμη και αντιστεκόμαστε με ασυνήθιστο σθένος σε κάθε ευκαιρία για να τα αλλάξουμε. Τα προστατεύουμε με την μεγαλύτερη επιμέλεια, ίσως γιατί ταυτίζουμε την ύπαρξή μας με αυτά.

Το να αλλάξουμε τον τρόπο που αισθανόμαστε φαντάζει ακόμα πιο τρομακτικό από το να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας. Νομίζουμε ότι θα πάψουμε να είμαστε ο εαυτός μας. Η ζωή μας δήθεν θα βυθιστεί στο χάος και θα χάσουμε ότι αγαπάμε, γιατί εμείς δεν θα το συγκρατούμε με το ενδιαφέρον μας με τα παρακάλια μας ή με τις απειλές μας.

Συνήθως κινούμαστε από εξάρτηση σε εξάρτηση ανακυκλώνοντας τα ίδια συναισθήματα και τα ίδια πάθη. Οι αντιδράσεις μας τώρα είναι ίδιες όπως και πριν από δέκα χρόνια. Μια υπνωτική εσωτερική ρουτίνα.

Και όμως έχουμε φανταστεί ποτέ ότι τα συναισθήματά μας, ο τρόπος που αισθανόμαστε για ανθρώπους και καταστάσεις δεν είναι η αληθινή ζωή, ούτε ο εαυτός μας, αλλά απλώς τα “φίλτρα” μας; Εμείς είμαστε κάτι έξω από τα συναισθήματα και έτσι μπορούμε να τα παρατηρήσουμε ή να τα χειριστούμε, σαν εξωτερικά αντικείμενα. 

Αυτό όχι μόνο δεν μας καθιστά ψυχρούς, αλλά προσδίδει μεγάλο βάθος και μεγάλη ελευθερία στον ψυχικό μας κόσμο. Η ευαισθησία μας αυξάνει, όχι όμως και η αδυναμία μας. Ο όρος “ευαισθησία” χρησιμοποιείται εδώ με την έννοια της αντιληπτικής ευαισθησίας και όχι της ευπάθειας. 

Η ελευθερία που αποκτούμε μας δίνει εύρος αντίληψης και δράσης που δεν είχαμε προηγουμένως. Η δόνησή μας “ανεβαίνει” και τα συναισθήματά μας αλλάζουν ριζικά ποιότητα.

Πως όμως μπορούμε να επιτύχουμε αυτή την αλλαγή (εφ? όσον την επιθυμούμε ειλικρινά); Νομίζω ότι αυτό γίνεται με δύο αλληλοσυμπληρούμενους τρόπους. Με την εκλογίκευση και με τον διαλογισμό.

Ο διαλογισμός σύμφωνα με τα όσα έχουμε πει έως τώρα, για τα οποία υπενθυμίζω ότι αποτελούν προσωπική γνώμη του γράφοντος, μας τοποθετεί στην θέση του παρατηρητή και επιτυγχάνουμε δύο πράγματα. 

Πρώτον να δούμε τα συναισθήματά μας, ακόμα και αυτά που κρύβονται στο υποσυνείδητό μας και δεύτερον να μην επηρεαζόμαστε πολύ από αυτά, γιατί ως παρατηρητές είμαστε αποστασιοποιημένοι και αποταυτισμένοι.

Αποκτούμε λοιπόν την αυτογνωσία των ψυχικών μας αντιδράσεων μέσω της αυτοπαρατήρησης, και τον περιορισμό της επίδρασής τους στο συνειδητό μας μέσω της αποταύτισης. Αρκεί να μην βιαστούμε να πάρουμε αποφάσεις, να προχωρήσουμε σε αντανακλαστικές αντιδράσεις, να παρασυρθούμε από τις καταστάσεις. 

Έτσι θα δώσουμε λίγο χρόνο στο πνεύμα μας ώστε να προλάβει να μπει σε κατάσταση διαλογισμού και να ανακτήσει την ελευθερία του.

Πρέπει στην κρίσιμη στιγμή που αισθανόμαστε να μας κατακλύζουν τα συναισθήματα, ακόμα και αυτά που δεν είναι έντονα, να θυμηθούμε να περάσουμε σε διαλογισμό, αν δεν βρισκόμαστε ήδη σε αυτή την κατάσταση. 

Ο συνεχόμενος διαλογισμός είναι ασφαλώς κάτι το απίστευτα δύσκολο για τους περισσότερους, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθούμε να τον θυμόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε, ιδίως όταν κινδυνεύουμε να επηρεαστούμε από κάτι είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό.

Το να “σταματήσουμε” για λίγο τον εαυτό μας από το να ενεργήσουμε, ή να σκεφτούμε παρορμητικά, δημιουργεί λίγο διαθέσιμο χρόνο ώστε εκτός από την είσοδό μας σε διαλογισμό να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε την κατάσταση με την σκέψη μας. Ερχόμαστε δηλαδή στην διαδικασία της εκλογίκευσης.

Κατά βάθος όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό, αλλά σπανίως το εφαρμόζουμε και ακόμα σπανιότερα επιμένουμε, ώστε να εδραιώσουμε τα αποτελέσματα. Ακούμε έναν κρότο και τρομάζουμε. Αντί να πανικοβληθούμε λέμε στον εαυτό μας: “Δεν ήταν παρά η εξάτμιση ενός αυτοκινήτου”. Αυτή η σκέψη μας καθησυχάζει και αποκτούμε ξανά τον έλεγχο του εαυτού μας.

Η εκλογίκευση πρέπει να εφαρμόζεται και σε πιο σύνθετα και σε πιο βαθιά προβλήματα της ψυχικής μας ζωής. Όπως οι φοβίες, το άγχος, η ζήλια, η μοχθηρότητα, οι φιλοδοξίες και ότι άλλο μπορούμε να φαντασθούμε, ακόμα και στα ευχάριστα συναισθήματα όταν αρχίζουν να υπερβαίνουν κάποιο όριο στην έντασή τους και μας κατακλύζουν. 

Έτσι η αιτία κάποιου συναισθήματος απομυθοποιείται, ανακαλύπτουμε ενδεχομένως μια λάθος τοποθέτησή μας στην ζωή, όπως π.χ. την εξάρτησή μας από την γνώμη των άλλων και αυτή η χρήση της λογικής κατευνάζει την ψυχική ταραχή. Όσο πιο συχνή, βαθιά και ειλικρινής είναι η εκλογίκευση που κάνουμε, τόσο περισσότερο απαλλάσσουμε τα συναισθήματά μας από κάθε τι νοσηρό και ανεπιθύμητο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα προκαλέσουμε μέσα μας μια διόγκωση της λογικής, γιατί η αποτελεσματική χρήση της δεν έχει καμία σχέση με την υπερλειτουργία της. 

Δεν περιπλέκουμε τα πράγματα με θεωρίες, αναλύσεις και απόκτηση εξωτερικών γνώσεων που δεν σημαίνουν τίποτα για μας. Λειτουργούμε απλά, άμεσα και αποτελεσματικά. 

Αν πούμε στον εαυτό μας : “Η ευτυχία δεν εξαρτάται από την προαγωγή που θα πάρουμε πατώντας επί πτωμάτων, αλλά από το να είμαστε εντάξει με την συνείδησή μας”, δεν έχουμε να κάνουμε με διανοητική υπερανάλυση, ή με αυτοκαταπίεση, αλλά με κάτι που το χρησιμοποιούμε σαν “πυροσβεστήρα” ο οποίος επαναφέρει την ισορροπία μέσα μας.

Σχηματοποιώντας τα πράγματα μπορούμε να πούμε ότι με την εκλογίκευση χρησιμοποιούμε την σκέψη για να ελέγξουμε το συναίσθημα. Υπερβαίνουμε το συναίσθημα με την σκέψη. Ο διαλογισμός όμως είναι η υπέρβαση της ίδιας της σκέψης, και όλων των παρακάτω φυσικά. 

Αν θέλουμε να δουλέψουμε πάνω στα συναισθήματά μας αρκεί η συνειδητή σκέψη, η λογική επεξεργασία. Αν επιθυμούμε να προχωρήσουμε πιο πάνω, αυξάνοντας επίσης την αποτελεσματικότητα και το εύρος προς τα κάτω, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον διαλογισμό.

Αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι για να πατήσουμε σε ένα επόμενο σκαλοπάτι πρέπει να έχουμε εργαστεί, και να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, για να εδραιώσουμε το προηγούμενο. 

Δεν μπορούμε να εισχωρήσουμε στον διαλογισμό χωρίς να έχουμε τακτοποιήσει τα συναισθήματά μας. Και δεν μπορούμε να τακτοποιήσουμε τα συναισθήματα αν δεν φροντίσουμε τις ανάγκες του σώματός μας, με την χρήση του μέτρου, καθώς και την ισορροπία της υλικής και κοινωνικής μας ζωής. 

Να ενταχθούμε στην κοινωνία, να έχουμε ξεκάθαρες σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, να είμαστε στην θέση μας και όχι στην θέση κάποιου άλλου και να λειτουργούμε με την μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Να παίρνουμε και να δίνουμε. Όπως είχα διαβάσει κάπου, με τον εσωτερισμό μπορεί να ασχοληθεί μόνο ο “νοικοκύρης”.

Ασκώντας έλεγχο στα συναισθήματά μας αρχίζουμε να λειτουργούμε απρόσωπα. Επαναλαμβάνουμε ότι έλεγχος δεν σημαίνει καταπίεση αλλά μάλλον καθοδήγηση και μεταστοιχείωση, και το απρόσωπο δεν σημαίνει αδιαφορία και ψυχρότητα αλλά αντικειμενικότητα, επειδή δεν παρασυρόμαστε από τις προσωπικές μας αντιδράσεις και προτιμήσεις.

Η απρόσωπη με αυτή την έννοια δράση, είναι σύμφωνη με τις ανάγκες της περίστασης, δεν υποτάσσεται στις δικές μας ιδιοτροπίες και μπορούμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας και στον εαυτό μας ουσιαστική βοήθεια.

Λειτουργώντας με αυτόν τον τρόπο θα διαπιστώσουμε ότι τα διάφορα προβλήματα οδηγούνται στην λύση τους, ή στο σημείο εκείνο όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια και η πραγματική τους αιτία. 

Έτσι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε χωρίς αμφιβολίες και πιθανολογίες, και βλέπουμε τι θα φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα για όλους, χωρίς απλώς να ικανοποιούμε τις προσωπικές μας επιθυμίες. Όσο μεγαλύτερο έλεγχο έχουμε στα συναισθήματά μας και όσο πιο απρόσωποι γινόμαστε, τόσο περισσότερο θα παρατηρούμε στην ζωή μας αυτό το φαινόμενο.

http://www.innerwork.gr

http://www.psixologikosfaros.gr

Η Δύναμη Της Συνήθειας και Πώς Να Την Αλλάξεις.....!!!!!!!!

           

Ίσως έχεις υποσχεθεί πολλές φορές στον εαυτό σου ότι θα σταματήσεις το ανούσιο τσιμπολόγημα στη δουλειά,ότι θα κόψεις το κάπνισμα ή ότι θα σταματήσεις να τρως τα νύχια σου..! Αντίστοιχα,ίσως να έχεις όλη την καλή διάθεση να υιοθετήσεις μια καλή συνήθεια όπως για παράδειγμα,

ν' αρχίσεις γυμναστική ή να ελαττώσεις το βραδινό φαγητό.

Κι ενώ έχεις πραγματικά κάθε πρόθεση να πεις «τέρμα» και ν'αρχίσεις να εφαρμόζεις το σχέδιο σου από «αύριο» ή από Δευτέρα, όταν το αύριο έρχεται βρίσκεις τον εαυτό σου να κάνει τα ίδια πράγματα όπως και την προηγούμενη μέρα.

Μπορεί να είναι πράγματι δύσκολο να σταματήσεις μια κακή συνήθεια και ν' αποκτήσεις μια καλύτερη,όμως είναι πραγματοποιήσιμο εάν εφαρμόσεις τ' ακόλουθα :

1. Δεσμεύσου και πίστεψε στις ικανότητες σου.

Δε συνειδητοποιούμε πάντα πόσο σημαντική είναι η δέσμευση για κάθε αλλαγή, ωστόσο εάν θέλουμε πραγματικά ν'αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας, η δέσμευση είναι το πρώτο, σημαντικό βήμα που θα μας οδηγήσει στο στόχο. 

Γι'αυτό δώσε στον εαυτό σου την υπόσχεση ότι θα πράξεις ότι χρειάζεται προκειμένου να επιτύχεις την αλλαγή. Προσπάθησε να θέσεις ειλικρινείς και ρεαλιστικούς στόχους κι όταν αποφασίσεις ότι πράγματι θες ν'αλλάξεις, πείσε τον εαυτό σου ότι είσαι απόλυτα ικανός να επιτύχεις. Όση περισσότερη αμφιβολία φωλιάζει μέσα μας για την ικανότητα μας ν'αλλάξουμε, τόσο πιο πολύ υπονομεύεται η κινητοποίηση και η επιμονή μας. 

Αντίθετα, όσο περισσότερο πιστεύουμε στην αυτο-αποτελεσματικότητα μας, τόσο πιο πιθανό είναι να τα καταφέρουμε. Βέβαια, είναι συχνά φυσικό ν?αμφιβάλλουμε για την ικανότητα μας ν'αλλάξουμε μια κακή συνήθεια, ιδίως εάν έχουμε προσπαθήσει κι αποτύχει στο παρελθόν. Είναι όμως σημαντικό να θυμόμαστε ότι μια αποτυχία δεν είναι απαραίτητα δείγμα ανικανότητας αλλά μάλλον λάθος προσέγγισης.

2. Κατανόησε ποιά οφέλη αποκομίζεις από την «κακή» συνήθεια.

Κάθε συμπεριφορά, ακόμα και μία που έχει αρνητικό αποτέλεσμα (όπως για παράδειγμα, υπερβολικό φαγητό-παχυσαρκία), ξεκινάει από μία θετική πρόθεση. Πάντα θέλουμε ν'αντλήσουμε ένα όφελος κι έτσι καταλήγουμε να πράττουμε αναλόγως. Για να καταλάβεις καλύτερα το μηχανισμό με τον οποίο εγκαθιδρύθηκε και διατηρείται η κακή σου συνήθεια, σκέψου :

Τι πλεονεκτήματα έχει στη ζωή μου;

Όταν έχω άγχος ή πλήττω, κατά κάποιο τρόπο, με ηρεμεί το να τρώω τροφές πλούσιες σε ζάχαρη. Είναι μια απόλαυση για μένα.

Τι μειονεκτήματα έχει;

Το υπερβολικό βάρος επηρεάζει την υγεία μου.

Κι αν άλλαζα, τι πλεονεκτήματα θα είχε η αλλαγή;

Θα έχανα βάρος, θα βελτιωνόταν η υγεία μου και η αυτοπεποίθηση μου.

Εάν άλλαζα, τι μειονεκτήματα θα είχε η αλλαγή;

Θα θυσίαζα κάτι που με χαλαρώνει και είναι μια από τις απολαύσεις της ζωής μου, δηλ. Θα έπρεπε να μην τρώω γλυκά όποτε ήθελα.

Ζυγίζοντας τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της συνήθειας σε σχέση με αυτά της αλλαγής, μπορείς ν'ανακαλύψεις, ποιές είναι οι πεποιθήσεις σου σε σχέση με τη συνήθεια σου. Μπορείς να καταλάβεις καλύτερα τι σε σταματά και τι σε ωθεί να αλλάξεις. Μετά από αυτό το βήμα, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις στο επόμενο που είναι η καλύτερη κατανόηση των καταστάσεων που ενεργοποιούν τη συνήθεια σου σε καθημερινή βάση.

3. Προσπάθησε να καταλάβεις ποιές καταστάσεις, αισθήσεις και συναισθήματα ενεργοποιούν την κακή συνήθεια.

Ρώτα τον εαυτό σου : «Τι νιώθω ακριβώς πριν αρχίσω να τσιμπολογάω;»

«Τι αίσθηση έχω στα δάκτυλα μου λίγο πριν αρχίσω να τρώω τα νύχια μου;»

Οι περισσότερες συνήθειες έχουν αυτοματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν ξέρουμε τι τις προκαλεί. Εάν όμως συνειδητοποιήσουμε το μηχανισμό με τον οποίο δουλεύει η συνήθεια μας, είμαστε σε καλύτερη θέση να την τροποποιήσουμε.

Κράτα ένα ημερολόγιο καταγραφής όλων των καταστάσεων , αισθήσεων και συναισθημάτων που βιώνεις πριν υποπέσεις στη συνήθεια σου.

Συγκεκριμένα όσον αφορά την κατάσταση: Με ποιόν ήσουν; Πού ήσουν; Τι συνέβαινε;

Σκέψεις : Τι σκέψεις σου περνούσαν από το μυαλό;

Συναισθήματα : Πώς ένιωθες λίγο πριν αρχίσεις τη συνήθεια,π.χ λίγο πριν πάρεις το επόμενο τσιγάρο; Πώς ένιωσες μετά, αφού κάπνισες;

Αισθήσεις : Τι σωματικά συμπτώματα είχες πριν κάνεις το σύνηθες; Μια σωματική αίσθηση μπορεί να λειτουργεί σαν ερέθισμα που υποκινεί τη συνήθεια, π.χ λίγο πριν αρχίσεις να τρώς τα νύχια σου ίσως να αισθάνεσαι μια ένταση ανάμεσα στα δάκτυλα σου, ή λίγο πριν αρχίσεις να τσιμπολογάς να αισθάνεσαι ανησυχία για κάτι άσχετο.

Αλλάζοντας τη συνήθεια

Αφού καταλάβεις το μηχανισμό με τον οποίο λειτουργεί η συνήθεια που θες ν'αλλάξεις, το επόμενο βήμα είναι να βρεις μια άλλη πράξη για να την αντικαταστήσει, η οποία όμως θα παράγει το ίδιο όφελος/ανταμοιβή με αυτή που θες ν'αλλάξεις. 

Για παράδειγμα εάν τρώς σοκολάτες όταν αγχώνεσαι ή όταν στεναχωριέσαι επειδή σε χαλαρώνει, προσπάθησε να βρείς εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσες να πετύχεις το ίδιο αποτέλεσμα (χαλάρωση, απόλαυση).

Με άλλα λόγια, διατηρείς το ερέθισμα και την αναταμοιβή, αλλάζοντας μόνο τη ρουτίνα.

Για να εγκαθιδρύσεις μια νέα, χρήσιμη συνήθεια,

Πολλές φορές η ρουτίνα μας παρασύρει όχι μόνο στο να διατηρούμε κακές συνήθειες αλλά και στο να αναβάλλουμε να εντάξουμε καινούριες, χρήσιμες συνήθειες. Για να μπορέσεις να δημιουργήσεις μια νέα συνήθεια

1. Αναλογίσου ποιά είναι τα εμπόδια και πώς θα τ'αντιμετωπίσεις.

Για παράδειγμα, μπορεί να θέλεις πραγματικά να κόψεις το τσιμπολόγημα στο γραφείο και ν'αρχίσεις να τρως υγιεινά. Ίσως όμως να είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πάντα διαθέσιμα μπισκότα ή άλλα παχυντικά σνακ ή επειδή όλο και κάποιος θα προτείνει να παραγγείλετε κάτι από τη διπλανή πιτσαρία. Τι μπορείς να κάνεις για ν'αντισταθείς στον πειρασμό που είναι μπροστά στα μάτια σου;

2. Βάλε την καινούρια συνήθεια που θές να υιοθετήσεις στο ενδιάμεσο της εγκαθιδρυμένης ρουτίνας σου.

Αν για παράδειγμα θές ν’ αρχίσεις τρέξιμο κάθε πρωί και η ρουτίνα σου είναι να σηκωθείς, να πλύνεις τα δόντια σου και να φτιάξεις καφέ, βάλε τη νέα συνήθεια μέσα στην ήδη υπάρχουσα ροή: Ξύπνα, βούρτσισε τα δόντια σου, πήγαινε για τρέξιμο και μετά φτιάξε τον καφέ σου.

3. Κάνε το επανειλλημένα, καθημερινά, για τουλάχιστον δύο μήνες.

Σύμφωνα με νέες έρευνες, ο μέσος χρόνος που χρειάζεται ένα άτομο για να αυτοματοποιήσει μια καινούρια συνήθεια είναι…66 μέρες! Βέβαια ανάλογα με το άτομο και τη φύση της συνήθειας, η διαμόρφωση της μπορεί να πάρει από 18 έως 254 μέρες, με τις απλές συνήθειες να εγκαθιδρύονται πιο γρήγορα από τις πιο σύνθετες. 

Γι'αυτό, για να δημιουργήσεις μια νέα συνήθεια επανάλαβε τη καθημερινά, τουλάχιστον για δύο μήνες! Μετά από αυτό το χρονικό όριο ίσως να διαπιστώσεις ότι έχει αυτοματοποιηθεί.

Μαρία Μεραμβελιωτάκη-Simon

http://www.psixologikosfaros.gr

Η Δύναμη της Συνήθειας......!!!!!!!

Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να πούμε ότι ολόκληρη η εξέλιξη της ανθρωπότητας, θετική και αρνητική, μέσα στους αιώνες οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη δύναμη των συνηθειών όλων των ανθρώπων που πέρασαν από αυτή τη Γη.

Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι οι θετικές συνήθειες δημιουργούν ευημερία, αφθονία και χαρά στην ανθρωπότητα, ενώ οι αρνητικές συνήθειες προξενούν καταστροφές, πολέμους, μίση και δυστυχία. 

Και οι θετικές και οι αρνητικές συνήθειες ενός ατόμου επηρεάζουν με τους πιο πάνω τρόπους τόσο τον ίδιο στην προσωπική του ζωή όσο και τους γύρω του και συνολικά ολόκληρη την ανθρωπότητα, λίγο έως πολύ, ανάλογα με τη θέση του ατόμου μέσα στην κοινωνική και πολιτική δομή.

Δηλαδή, η ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να δημιουργεί συνήθειες είναι όπως η τεχνολογία. Και τα δύο αυτά αγαθά έχουν δοθεί απλόχερα στον άνθρωπο και εναπόκειται στη δική του διάκριση να τα χρησιμοποιήσει θετικά ή αρνητικά για τον ίδιο και για το περιβάλλον του.

Η δύναμη της συνήθειας, λοιπόν, είναι η μία και μοναδική δύναμη που κυβερνάει την ανθρωπότητα. Το καλό με αυτόν τον “κυβερνήτη” είναι ότι έχουμε άμεση πρόσβαση σε αυτόν και μας δίνεται η δυνατότητα να τον τροποποιήσουμε ανά πάσα στιγμή κατά βούληση, αν θέλουμε, ώστε να βελτιώσουμε την εξελικτική πορεία μας στο μέλλον. 

Αυτό που είμαστε τώρα (σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά) είναι το αποτέλεσμα των μέχρι τώρα συνηθειών μας και αυτό που θα είμαστε στο μέλλον θα είναι επίσης το αποτέλεσμα των συνηθειών που θα έχουμε υιοθετήσει από σήμερα μέχρι τότε.

Η αλλαγή μίας συνήθειας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε μπορεί να γίνει βιαστικά ή βίαια, εξαναγκαστικά. Η δομή του ίδιου του εγκεφάλου μας δεν το επιτρέπει, καθώς η κάθε συνήθεια αντιστοιχεί σε μία σύναψη μεταξύ κάποιων νευρώνων του εγκεφάλου. 

Αυτές οι συνάψεις δεν καταργούνται με το “έτσι θέλω”. Με άλλα λόγια, εξαιτίας της ίδιας της φυσικής κατασκευής μας αδυνατούμε να ξεχάσουμε και να εγκαταλείψουμε μία συνήθειά μας για πάντα απλά και μόνο επειδή μας ενοχλεί και θέλουμε να τη διαγράψουμε.

Η αλλαγή μίας συνήθειας, λοιπόν, δεν γίνεται με το να ρίχνουμε γροθιά στο μαχαίρι, γιατί πολύ απλά, αν το κάνουμε αυτό, θα πονέσουμε. Συγκεκριμένα, θα διαπιστώνουμε ότι, αν και δεν το θέλουμε, επανερχόμαστε συνεχώς στην ίδια ανεπιθύμητη συνήθεια και θα μεμφόμαστε τον εαυτό μας για αυτήν την αδυναμία του, πράγμα εντελώς άδικο, αφού ο εαυτός μας υπόκειται στις συνάψεις των νευρώνων του εγκεφάλου του.

Η πιο αποδοτική μέθοδος για τη σταδιακή αλλαγή συνηθειών έχει αποδειχθεί ότι προϋποθέτει τα εξής :

Ειλικρινή ομολογία της ύπαρξης μίας αρνητικής συνήθειας: η παραδοχή του προβλήματος μας ξαλαφρώνει, απλή παρατήρηση των συνηθειών και, ει δυνατόν, καταγραφή τους σε ένα τετράδιο ή στον υπολογιστή μας, συνειδητή αποχή από οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης για εξαναγκαστική αλλαγή της συνήθειας.

Συνειδητή αποχή από την αρνητική ή θετική κριτική της συνήθειας : παραίτηση από τέτοιου είδους σκέψεις, βαθιά συγχώρεση του εαυτού για όλες ανεξαιρέτως τις συνήθειές του : συμφιλίωση με τον εαυτό, καθημερινή νοερή καλλιέργεια θετικών συνηθειών που μπορούν να λειτουργήσουν ως “αντίδοτα”, καλλιέργεια της υπομονής ή, ακόμα καλύτερα, της εγκαρτέρησης, για αποχή από τη βιασύνη και τον εσωτερικό βιασμό του εαυτού.

Αυτές οι απλές οδηγίες, όταν εφαρμόζονται, φέρνουν τη σταδιακή αλλαγή της συνήθειας με ειρηνική διαδικασία, χωρίς εσωτερικό πόλεμο, χωρίς θυμό και καημό.

Μερικά παραδείγματα αρνητικών συνηθειών, που φθείρουν και σταδιακά δηλητηριάζουν σωματικά και πνευματικά τον άνθρωπο, είναι τα εξής :

η κατάχρηση του αλκοόλ,

η χρήση ουσιών (ναρκωτικά, παραισθησιογόνα κτλ.),

η καταχρηστική χρήση ψυχοφαρμάκων και ηρεμιστικών, ως “εύκολη λύση” για κάθε αντιξοότητα της ζωής,

ο τζόγος και άλλες δραστηριότητες έντονης συναισθηματικής έξαρσης, στην οποία εθιζόμαστε,

ορισμένες σεξουαλικές συνήθειες που μας κρατούν δέσμιους καθώς ζητούν συνεχή επανάληψη,

το κουτσομπολιό και η αρνητική κριτική των άλλων,

αρνητικές ψυχικές διαθέσεις όπως η αυτολύπηση, η κατάθλιψη, η απογοήτευση, ο μηδενισμός κ.ά.,

η αυτομομφή, η αυτοκατάκριση, το “αυτομαστίγωμα”, οι ενοχές και οι τύψεις,

η τελειομανία και ο θυμός για τα λάθη που κάνουμε εμείς και οι άλλοι,

άλλοι ιδεοψυχαναγκασμοί που μας κρατούν δέσμιους και μας απομακρύνουν από τα όνειρά μας

η βιασύνη για την επίτευξη των στόχων και η άρνηση για συστηματική εργασία (μελέτη, οργάνωση κτλ.),

η ανασφάλεια, η αγωνία για το μέλλον, ο φόβος του θανάτου.

Όπως καταλαβαίνετε, η λίστα είναι ατελείωτη. Εδώ αναφέραμε μόνο μερικά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αρνητικών συνηθειών που κυριολεκτικά “χαντακώνουν” πολλές ανθρώπινες ζωές ανά τους αιώνες. 

Μπορεί κάποιες από τις πιο πάνω συνήθειες να ακούγονται πιο καταστροφικές από τις άλλες, όμως η αλήθεια είναι ότι όλες ανεξαιρέτως και η καθεμιά ξεχωριστά έχουν τη δύναμη να καταστρέψουν από μόνες τους έναν άνθρωπο.

Με τη μέθοδο που αναφέρθηκε πιο πάνω όλες αυτές οι συνήθειες μπορούν να πάψουν να κυριαρχούν στο μυαλό μας. Μπορεί να μην εξαλειφθούν ολοκληρωτικά ως τάσεις, αλλά με τη νοερή καλλιέργεια κάποιων θετικών συνηθειών και τον οραματισμό του πώς θα είναι η ζωή μας όταν θα επικρατήσουν οι θετικές συνήθειες, σταδιακά οι αρνητικές συνήθειες θα χάσουν τον πλήρη έλεγχο επάνω μας και ο νους μας θα αρχίσει αυθόρμητα και αβίαστα να δοκιμάζει και στην πράξη τις θετικές συνήθειες που οραματίστηκε στο επίπεδο της φαντασίας.

Για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία, επαναλαμβάνουμε και τονίζουμε ότι προϋποτίθεται συμφιλίωση με τον εαυτό και βαθιά συγχώρεσή του, συνειδητή αποχή από κάθε βίαιη παρέμβαση ή θυμωμένη κριτική, καθώς επίσης ουδέτερη, αποστασιοποιημένη καθημερινή καταγραφή των συμπεριφορών στις οποίες μας οδηγούν οι αρνητικές συνήθειες.

Ειδικότερα, για την καταγραφή αυτή αναφέρουμε ότι μπορεί να γίνεται σαν να γράφαμε ένα μυθιστόρημα που αφορά κάποιο φανταστικό πρόσωπο. 

Έτσι, αφενός δεν θα εμπλεκόμαστε συναισθηματικά και αφετέρου θα διεγείρεται το ενδιαφέρον μας και η καταγραφή των παρατηρήσεών μας θα γίνεται για εμάς ένα δημιουργικό παιχνίδι και δεν θα τη νιώθουμε σαν μία υποχρέωση που έχουμε αναλάβει απέναντι στον εαυτό μας. Αυτή η εργασία χρειάζεται να γίνεται σε κλίμα χαράς και όχι εξαναγκασμού, αλλιώς δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα.

http://www.psixologikosfaros.gr

Γυναίκες και Πνευματικότητα......!!!!!!!!

Σε ένα κόσμο όπου τη γυναίκα τη βλέπουν παραδοσιακά σαν τη γυναίκα κάποιου, σαν μητέρα, κόρη ή αδερφή, γιατί θα έπρεπε να διαλέξει να ακολουθήσει ένα πνευματικό μονοπάτι?

Ίσως επειδή βαθιά μέσα της, η κάθε γυναίκα λαχταρά να "είναι" κάποια από μόνη της, με πλήρη συνείδηση του εαυτού της, με αυτοπεποίθηση και έλεγχο. Όταν μιλάμε για πνευματική δύναμη, στην πραγματικότητα αναφερόμαστε στην αρχική δύναμη του εαυτού για πληρότητα και ανεξαρτησία, για την ελευθερία από το δίχτυ της κυριαρχίας και της καταπίεσης, για την ελευθερία από την ανάγκη του να υπάρχουμε για να εξυπηρετούμε κάποιον άλλο.

Για τα τελευταία τουλάχιστον δύο χιλιάδες χρόνια, οι γυναίκες δεν είχαν αξιοποιήσει πλήρως την πνευματική τους δύναμη. Αντιθέτως, η άποψη της "θηλυκότητας" είχε κυρίως συμβολικές μορφές, όπως την Παρθένο Μαρία, τις αγνές παρθένες, τις θεότητες της Γης και τις Shakti Devis. Από την άλλη πλευρά, οι γυναίκες έχουνε θέσει τη βάση και έχουν λατρευτεί για την αγνότητα και τη γονιμότητα. 

Παρόλα αυτά, έχουν αποκλειστεί από θρησκευτικές πρακτικές και τους έχει απαγορευτεί ακόμα και στις μέρες μας η είσοδος σε πολλούς θρησκευτικούς ή λατρευτικούς τόπους.

Εξυψωμένες ή κατακριμένες, αθώες ή καταδικασμένες σε θάνατο, το βασικό πρόβλημα που οι γυναίκες αντιμετώπισαν, είναι ότι δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ ως ίσες με τους άνδρες, είτε ως πνευματικοί αρχηγοί, είτε ως πνευματικοί αναζητητές. Αυτή η έλλειψη ισότητας, πηγάζει όχι μόνο στα συστήματα της κοινωνιολογίας και του πολιτισμού, αλλά πιο συγκεκριμένα στα πλαίσια της συνειδητότητας πάνω στην οποία η πνευματικότητα και η συμπεριφορά τελικά βασίζονται.

Οι γυναίκες ως Πνευματικοί Ηγέτες

Οι γυναίκες γίνονται πνευματικοί ηγέτες όταν αναγνωρίζουν πως διαθέτουν την ικανότητα, τις απαραίτητες ιδιότητες, και όταν βλέπουν τη σπουδαιότητα που βρίσκεται μέσα στον εαυτό. Οι γυναικείες ποιότητες όπως της αγάπης, της υπομονής, της συμπόνιας, της κατανόησης και της ταπεινότητας, είναι ηγετικές ποιότητες. 

Είναι επίσης απαραίτητες για πνευματική πρόοδο, λόγω του ότι χωρίς αυτές θα ήταν αδύνατο να πετύχουμε κοντινότητα με το Θεό και αυτογνωσία. Κάθε ανθρώπινο ον κατέχει αυτές τις ιδιότητες, αλλά για τις γυναίκες είναι πιο εύκολο να τις αντλήσουν με ένα φυσικό τρόπο, σε συνδυασμό με μία προφανή αίσθηση πειθαρχίας και τάξης. Ένας αληθινός ηγέτης διευθύνει με το παράδειγμά του.

Οι γυναίκες γνωρίζουν πώς να υπηρετούν και πώς να δίνουν. Συχνά η έννοια της υπηρεσίας ή του να βάζω τους άλλους μπροστά θεωρείται σημάδι αδυναμίας ή έλλειψη σθένους. Στην πραγματικότητα είναι το εντελώς αντίθετο. Η ικανότητα να υποκλίνομαι στους άλλους με αληθινή ταπεινότητα είναι το σημάδι της γενναιότητας μιας ψυχής που έχει κατακτήσει τον εγωισμό. 

Παρόλα αυτά, αυτή η ποιότητα του να δίνω στους άλλους πρέπει να είναι ισορροπημένη με άλλες ποιότητες, όπως το κουράγιο, η αποφασιστικότητα, η καθαρή σκέψη και ο αυτοσεβασμός. Πολύ συχνά, οι γυναίκες έχουν την τάση να δίνουν στους άλλους και να παραμελούν τις δικές τους πνευματικές ανάγκες. 

Αυτός είναι ένας από τους κυριότερους λόγους που οι γυναίκες εξαντλούνται και έχουν έλλειψη πνευματικής δύναμης. Το θεμέλιο για την αξίωση πνευματικής ηγεσίας, είναι μία αλλαγή στη συνειδητότητα. 

Η υπερνίκηση των τεράστιων σωματικών, θρησκευτικών και κοινωνικών εμποδίων που είχαν αποτρέψει τις γυναίκες από την πνευματική ηγεσία, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ανάπτυξη του αυτοσεβασμού. 

Η ποιότητα του αυτοσεβασμού έρχεται από τη γνώση και την εμπειρία του αιώνιου εαυτού που είναι πέρα από κοινωνική, πολιτιστική ή σωματική ταυτότητα. Ο αιώνιος εαυτός ή ψυχή είναι αγνός, γαλήνιος και πλήρης με θεϊκές και πνευματικές ποιότητες. 

Όταν οι γυναίκες αγγίζουν αυτόν τον εσωτερικό, αιώνιο πυρήνα, γεμίζουν κουράγιο να παίξουν το ρόλο για τον οποίο είναι ικανές να παίξουν.

Πνευματική δύναμη είναι μία έκφραση των έμφυτων ποιοτήτων του πνεύματος, που δεν έχουν να κάνουν με το φύλο ή τους σωματικούς περιορισμούς. Αισθήματα εξουσίας ή καταπίεσης εμφανίζονται όταν υπάρχουν αισθήματα ανωτερότητας ή κατωτερότητας. 

Αισθήματα ισότητας εκδηλώνονται όταν υπάρχει η συνειδητότητα του πνεύματος ή της ψυχής. Αυτά τα αισθήματα και οι διαθέσεις εκφράζονται στις πράξεις με θετικά αποτελέσματα. 

Οι γυναίκες απέχουν πολύ ακόμα από το να απολαμβάνουν θέσεις πνευματικής ηγεσίας και η κοινωνία ακόμη δε συμφωνεί πλήρως με την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι καλοί πνευματικοί ηγέτες. Η κοινωνία δε θα αλλάξει μέχρι κάποιος, είτε ατομικά είτε ομαδικά, σπάσει την παράδοση και θέσει ένα νέο μοντέλο ρόλου. Αυτή εν μέρει ήταν η σκέψη πίσω από το έργο του Brahma Baba, του ιδρυτή του Παγκόσμιου Πνευματικού Πανεπιστημίου Brahma Kumaris.

Sudesh Didi 

Brahma Kumaris

Ο Osho για την Γυναίκα......!!!!!!!

«Το σπάσιμο του κελύφους του παρελθόντος».

«…Οι γυναίκες πάντα μένουν σαν τα παιδιά περισσότερο από τους άνδρες.

Αυτή είναι η όμορφη πλευρά τους - η αθωότητα τους, η άγνοιά τους.

Ο άνδρας ποτέ δεν τις επέτρεπε να γνωρίζουν.

Οι γυναίκες γνωρίζουν τα ασήμαντα πράγματα - πώς να φροντίσουν το σπίτι και την κουζίνα, πώς να φροντίσουν τα παιδιά και τον άνδρα- αλλά αυτά τα πράγματα δεν μπορούν σε τίποτε να σε υπερασπίσουν…

Αυτή δεν είναι η μεγάλη γνώση, αυτή η γνώση μπορεί ανά πάσα στιγμή να αχρηστευτεί.

Γι’ αυτόν τον λόγο κάθε φορά, όταν η γυναίκα έρχεται να με ακούσει, αυτή με ακούει με περισσότερη καρδιά και με περισσότερη αγάπη.

Ενώ όταν ο άνδρας με ακούει για πρώτη φορά - είναι πολύ αντιδραστικός, επιφυλακτικός, προσεκτικός, φοβισμένος για τυχόν επίδραση, για πιθανή ζημιά αν τα λόγια μου δεν αντιστοιχούν στις γνώσεις του.

Και αν είναι πολύ πονηρός, τότε ερμηνεύει τα πάντα που λέω αναλόγως των γνώσεών του και μετά μεγαλόπρεπα δηλώνει : « Όλα αυτά τα ήξερα από πριν. Τίποτε καινούριο δεν έχω ακούσει». Αυτός είναι ο τρόπος να υπερασπιστεί το Εγώ του, να διατηρήσει το «σκληρό» κέλυφός του.

Ώσπου να σπάσετε το κέλυφος, ώσπου να αποκτήσετε την ικανότητα να εκπλήσσεστε σαν το μικρό παιδί- εσείς δεν θα έχετε την δυνατότητα να ταξιδεύετε στον χώρο που λέγεται ψυχή και η οποία είναι η πραγματική ουσία σας.

Το έχω παρατηρήσει αυτό σε όλον τον κόσμο - η γυναίκα ακούει πραγματικά και μπορείς να δεις την λάμψη της έκπληξης στα μάτια της.

Αυτή η λάμψη δεν είναι επιφανειακή, αυτή είναι ριζωμένη βαθιά μέσα στην καρδιά της.

Στην πραγματικότητα ο άνδρας είναι σε τέτοιο βαθμό λιπόψυχος, που φοβάται να ρωτάει.

Διότι η ερώτηση προδίδει την άγνοια.

Τις καλλίτερες ερωτήσεις τις κάνουν οι γυναίκες : για την αγάπη, για τον γάμο, για τα παιδιά, για τον πόνο,- πραγματικές ερωτήσεις, όχι για τον Θεό, όχι για κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, αλλά για την ίδια την Ζωή…

Μπορεί να μη φαίνονται οι ερωτήσεις τους ως μεγάλες, στην πραγματικότητα όμως οι ερωτήσεις των γυναικών είναι οι μεγαλύτερες ερωτήσεις, και ο άνθρωπος που μπορεί να τις λύσει- εισέρχεται σε έναν άλλον κόσμο.

Γιατί η ερώτηση γεννήθηκε στην γυναίκα και όχι στον άνδρα;

Διότι η γυναίκα βίωνε την ταπείνωση, ζούσε την σκλαβιά, υπέφερε από την οικονομική εξάρτηση και πέραν αυτού- αυτή ήταν συνεχώς έγκυος σε όλους τους αιώνες.

Αυτή ζούσε μέσα στον πόνο, στον πόνο και πάλι στον πόνο.

Το αναπτυσσόμενο μέσα της μωρό δεν την άφηνε να φάει- αυτή πάντα ένιωθε την αποστροφή και την τάση για εμετό.

Όταν το μωρό έφτανε στους 9 μήνες- γεννιόταν- και η γέννα είναι σχεδόν ένας θάνατος για την γυναίκα.

Δεν προλάβαινε η γυναίκα να συνέλθει από την μια γέννα, ο άνδρας της ήταν έτοιμος να την αφήσει πάλι έγκυο, λες και η μοναδική λειτουργία της γυναίκας είναι να παριστάνει το εργοστάσιο παραγωγής του πλήθους.

Και ποια είναι η λειτουργία του άνδρα;

Αυτός δεν συμμετέχει στον πόνο.

Αυτός απλά χρησιμοποιεί την γυναίκα ως αντικείμενο ικανοποίησης του πάθους του και της σεξουαλικότητάς του.

Δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου οι επιπτώσεις για την γυναίκα, ενώ συνεχώς μπουμπουνίζει το παπαγαλίστικο : «Σ’ αγαπώ».

Εάν πραγματικά αυτός την αγαπούσε, ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο πυκνοκατοικημένος.

Το ανδρικό «σ’ αγαπώ» είναι τελείως άδειο - στην ουσία αυτός της φέρεται λες και μπροστά του βρίσκεται το κτήνος.

Η γυναίκα ζει μόνιμα σε μια μόνο περίοδο- πόνος και πάλι πόνος.

Η γυναίκα πρέπει να εξεγερθεί.

Ο άνδρας- είναι το πιο φιλήδονο ζώο της γης.

Εγώ δεν μπορώ να απαιτήσω από τους σανυασιν μου να δεχτούν αυτόν τον πόνο, που τους επιβάλλουν οι άλλοι.

Οι γυναίκες χρειάζεται να επαναστατήσουν.

Και αν ο άνδρας φέρεται στην γυναίκα όπως φέρονται στο κτήνος- η γυναίκα έχει κάθε δικαίωμα να του φερθεί επίσης σαν σε κτήνος.

Έχετε ίσα δικαιώματα.

…Εάν έχετε έστω μια σταγόνα ευαισθησίας, έστω μια σταγόνα λογικής, - πρέπει να σέβεστε την γυναίκα, διότι όλοι οι ταλαντούχοι άνθρωποί σας γεννήθηκαν από την κοιλιά της.

Αυτή είναι η μητέρα όλων σας των ποιητών, όλων σας των τραγουδιστών, όλων σας των ζωγράφων, όλων σας των επιστημόνων, όλων σας των προφητών.

Δεν είναι και περίεργο και τερατώδες ότι όλοι οι πολιτισμοί υποβίβαζαν την γυναίκα κάτω του ανθρώπινου ορίου; Και αυτό το έκαναν οι ίδιοι οι γιοι της.

Οι άνθρωποι συνεχώς με ρωτούν : « Γιατί τόσες πολλές γυναίκες συμμετέχουν στο κίνημά σας;»

Και εγώ τους απαντώ : « Είναι φυσιολογικό, διότι εγώ είμαι ο πρώτος, που έδωσα στην γυναίκα ανώτερη θέση από τον άνδρα. Διότι αυτή είναι η μητέρα του Μαχαβίρα, του Βούδα, του Ιησού Χριστού και όλοι σας οφείλετε να την προσκυνάτε.»

Το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών απαιτεί όχι μόνο την ισότητα, εγώ σας λέω, ότι η ισότητα δεν αρκεί. Η γυναίκα είναι πολύ ανώτερη από τον άνδρα. Κανένας άνδρας δεν γέννησε, δεν κουβάλησε το μωρό στην κοιλιά του, δεν υπέφερε νύχτες βασανιστικές χωρίς γκρίνια, δεν γεννούσε σε συνθήκες του αβάσταχτου πόνου. 

Και όμως η γυναίκα αποδέχτηκε όλα αυτά τα πράγματα, αυτή θυσίασε τις απολαύσεις της, την άνεσή της, δέχτηκε όλα τα βάσανα, διότι η νέα γέννα , η νέα ζωή, ο νέος επισκέπτης έρχεται σ’ αυτήν…

Και αυτή κάνει κουράγιο και υπομονή, διότι ο νέος επισκέπτης μπορεί να είναι ο Γκωουτάμα Βούδας, ο Χαλίλ Γκιμπράν, ο Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι.

Η γυναίκα είναι ικανή να σιωπά και να περιμένει, να υποφέρει τον πόνο χάριν της ζωής.

Να ξέρετε, η γυναίκα πάλι θα γεννήσει έναν νέο Απεσταλμένο.

Δεν έχει σημασία ποια θα τον γεννήσει.

Σημασία έχει, ότι θα τον γεννήσει η γυναίκα.

Η γυναίκα πάλι θα τον φέρει στον κόσμο

http://7omokentroikykloiautognosias.blogspot.gr

Ο ερωτικός ψίθυρος της Ζωής.....!!!!!

Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια! Δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις τον χρόνο που τρέχει ανελέητα και έχεις ήδη μεγαλώσει. Έγινες σύζυγος και μητέρα. Η καθημερινή σου ρουτίνα είναι μονότονη κι εξαντλητική. Σηκώθηκες σήμερα νωρίς όπως κάθε μέρα, έφτιαξες το πρωινό, φρόντισες με λεπτομέρεια να μη λείπει τίποτα, ετοίμασες τα παιδιά για το σχολείο και τον άνδρα σου για τη δουλειά του. 

Η πόρτα μόλις έκλεισε. Έφυγαν όλοι τους και είσαι πλέον μόνη. Το φευγαλέο κοίταγμα στον καθρέπτη, στη διαδρομή απ’ την εξώπορτα προς τη κουζίνα, σου υπενθυμίζει πως δεν είσαι πια νέα, ούτε όμορφη. Ο χρόνος έχει σκάψει το πρόσωπό σου κι έχει χαλαρώσει το σώμα σου.

Τίποτα απ’ αυτά δεν έχει μεγάλη σημασία. Η ψυχή που κρύβεται πίσω απ’ αυτό το πρόσωπο, μέσα σ’ αυτό το σώμα, που οι σύγχρονοι φιλόσοφοι χαίρονται τόσο όταν καταφέρνουν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει, δε νιώθει πως ανήκει σε μια μεσόκοπη γυναίκα. 

Κάθεσαι τώρα, μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο που υπάρχει στην κουζίνα σου κι αρχίζεις να απομονώνεις αυτή την ψυχή, χρησιμοποιώντας τις σωματικές σου αισθήσεις, για να τονίσεις την ξεχωριστή σου ύπαρξη. Χρησιμοποιείς τόσο τις ευχάριστες σωματικές αισθήσεις, όπως η αίσθηση της πρωινής αύρας στο πρόσωπό σου, όσο και τις δυσάρεστες, όπως αυτός ο πόνος στη μέση που μέρες σε ταλαιπωρεί, για το σκοπό αυτό. 

Ο πόνος αυτός, όπως κάθε πόνος, συχνά είναι ένα κίνητρο για την αφύπνιση της συνείδησής σου. Η θέλησή σου να υπερβείς ή να αντιμετωπίσεις τον πόνο αυτό, σου δίνει την απαραίτητη ώθηση για να προσπαθήσεις, σαν αντιστάθμισμα, να απολαύσεις περισσότερο τον ήλιο, τον ουρανό, την πρωινή δροσιά και ό,τι άλλο υπάρχει γύρω σου.

Χαλαρώνοντας τώρα μπροστά στο παράθυρό σου, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την απόλυτη μοναχικότητα της πραγματικής ενδόμυχής σου ταυτότητας. Στο βάθος της συνειδήσεως σου νιώθεις πως είσαι ανεξάρτητη, τόσο από τον άντρα σου, όσο και από τα παιδιά σου. 

Καθώς τους σκέπτεσαι τώρα, απομακρύνονται όλο και πιο πολύ, λες και είναι φανταστικές δημιουργίες από ένα παιδικό σου όνειρο. Μέσα στη χαλάρωσή σου, δε ξεθωριάζουν μόνο αυτά τα πρόσωπα, αλλά και ολόκληρη η χειροπιαστή, κοσμική ζωή σου οι αξίες της, τα βάσανά της, οι ματαιοδοξίες της, οι θριαμβευτικές νίκες και οι δραματικές αποτυχίες της. 

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καμία σημασία. Η ψυχή σου, σπρωγμένη από τους σωματικούς πόνους που γενναία υπερβαίνεις, και καταπραϋμένη από μια ιδιαίτερη σωματική επίγνωση που τόσο χαίρεσαι να βιώνεις, απελευθερώνεται και με διαύγεια κοιτάζει το δρόμο έξω απ’ το σπίτι σου, τον συννεφιασμένο ουρανό, τα γυμνά κλαδιά των δέντρων, τον χλωμό υδάτινο ήλιο.

Αρχίζεις να στοχάζεσαι πως οι γυναίκες της ανθρωπότητας για δεκάδες αιώνες, περπάτησαν και έζησαν πάνω σ’ αυτό το κομμάτι γης που ατενίζεις εσύ τώρα και ξαπόστασαν κάτω από δέντρα που ήταν πρόγονοι των κλαδιών που υπάρχουν έξω από το παράθυρό σου. 

Πριν εμφανιστούν αυτές οι γυναίκες στην υδρόγειο, θηλυκά ερπετά, ατένιζαν για χιλιάδες χρόνια, με τα πονηρά αινιγματικά τους μάτια, τον ίδιο ακριβώς υδάτινο ήλιο και έσερναν τα κορμιά τους, στο ίδιο υγρό χώμα. 

Αυτή η μυστηριώδης τρεμούλα ευτυχίας που αρχίζει τώρα να συνοδεύει την ελεύθερη από βάρη ενατένιση της φύσεως, είναι ίσως ο ένας και μοναδικός στόχος της λιγόχρονης επίγειας ζωής. 

Αυτό το ρίγος, αυτός ο κραδασμός, αυτή η πλημμύρα από κάτι πιο λεπτό κι απ’ τον αέρα, που με ορμή εισέρχεται μέσα σου ξαφνικά και λιώνει να κόκκαλα σου, δεν απαιτεί καμιά θεωρία για την αιωνιότητα ή για την αρχή και το τέλος του σύμπαντος για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Είναι η ίδια του η δικαίωση. 

Είναι η ίδια η ζωή που σκύβει με εκστατική ομορφιά, επάνω από τον φλεγόμενο ήλιο ή που ξαπλώνει στο υγρό χορτάρι της ευλογημένης γης, ή που ερωτικά μας ψιθυρίζει για να μας ενθαρρύνει στην επιδίωξη αυτής της μοναχικής έκστασης, αυτής της επίγνωσης της καθαρής Ύπαρξης ή του Ανώτερου Εγώ, που οι δραστήριοι της σύγχρονης κοινωνίας θεωρούν θανάσιμο αμάρτημα.

Ναι είναι η ίδια η Ζωή, τόσο ασύγκριτα πιο πραγματική απ’ όλες τις ορθολογιστικές αφαιρέσεις που τις ονομάζουμε χρόνο και χώρο, καλό και κακό, πνεύμα και ύλη. Είναι η ίδια η Ζωή που μόνο η μοναχική ψυχή μπορεί να τη γνωρίζει, να την αγγίζει, να τη νιώσει, να την αισθανθεί στις πιο μεγάλες της, στις πιο ήρεμες, στις πιο μαγικές της απόρροιες. 

Μην αφήσεις λοιπόν κανέναν, εσύ, είτε κορίτσι είσαι, είτε αγόρι, είτε γυναίκα είτε άνδρας που ρεμβάζεις απ’ το παράθυρό σου, με τα μάτια σου καρφωμένα στον μακρινό δρόμο, να σε πείσει ότι είναι κακό να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε τέτοιους οκνηρούς ρεμβασμούς. 

Δεν είναι καθόλου κακό∙ αντιθέτως… Όλα σου τα καθήκοντα – σχολείο, σπίτι, γραφείο, ανατροφή παιδιών – όλα σου τα προβλήματα – οικονομικά, πολιτικά, συζυγικά– δεν είναι παρά μέσα που μ’ αυτά μπορείς να αγοράζεις το αναφαίρετο δικαίωμα σου να συμμετέχεις στην επιδίωξη της απερίγραπτης αυτής μοναχικής έκστασης.

Ξάνθη Φιλοσοφείν

http://nekthl.blogspot.gr

Η εκκαθάριση που αναβάλλεις......!!!!!!!

Όταν αποφασίζεις ότι πρέπει να μετακομίσεις ή ότι θέλεις να ανανεώσεις το σπίτι σου, τότε αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι έχεις μαζέψει πολλά άχρηστα ή αχρείαστα πράγματα. Αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι είναι εκπληκτικά λίγα, πράγμα που κατανοείς μόνο όταν ασχοληθείς με όλα αυτά. Συνήθως το κάνεις μόνο όταν κάτι απροσδόκητο σε αναγκάζει να βγεις από την άνεση στην οποία έχεις χρόνια βολευτεί.

Το μυστικό είναι να σκέφτεσαι αυτή την εκκαθάριση προτού το αναπάντεχο σου χτυπήσει την πόρτα και σε αναγκάσει, εν ατμό ψυχής, να τη σκεφτείς. Τι αλήθεια θα έπαιρνες μαζί σου αν ήξερες ότι σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα εδώ και ότι από αύριο θα βρισκόσουν σε ένα εντελώς νέο χώρο και χρόνο, που τίποτα δεν θα θύμιζε την τωρινή πραγματικότητα σου;

Ο λογικός νους σε πείθει ότι αυτές είναι θεωρητικές, αόριστες σκέψεις, αντίθετες με το ρεαλισμό της ζωής και όλα αυτά που έχεις ορίσει ως σημαντικά. Θα το κάνεις αργότερα, όταν θα έχεις περισσότερο χρόνο, όταν θα έχεις φροντίσει τις υποχρεώσεις σου, όταν θα έχεις την «πολυτέλεια» να ξεκουραστείς. 

Θα διαβάσεις το άρθρο αργότερα (ποτέ δηλαδή), ή θα το διαβάσεις μηχανικά και θα το κλείσεις σε κάποιο ντουλάπι του νου σου, όπως τόσα άλλα που σε βγάζουν από τις καθημερινές συνήθειες.

Ο χρόνος όμως ποτέ δεν είναι αρκετός. Τέτοιες σκέψεις (ή άρθρα) σου προκαλούν «αχρείαστη» νοητική κούραση, πιστεύεις, έτσι απορρίπτεις κάθε τι που είναι ικανό να διαταράξει το πρόγραμμα, να αμφισβητήσει το μάτριξ που τόσο προσεκτικά έχεις χτίσει (ατομικά και συλλογικά), αιώνες τώρα. 

Αλλά το απροσδόκητο είναι συνήθως αμείλικτο. Δεν το ορίζεις. Σε χτυπάει αδυσώπητα, ακριβώς τη στιγμή που δεν το περιμένεις. Σε πιάνει στον ύπνο και σου θυμίζει ότι δεν είχες την πολυτέλεια να αναβάλλεις. Ακόμα και τότε όμως, έχεις βρει τον τρόπο να συνεχίζεις να κοιμάσαι. 

Έχεις πολύ καλά εκπαιδεύσει το νου να παραμένει εστιασμένος στην πραγματικότητα που εσύ έχεις επιλέξει να βλέπεις, αποκλείοντας οτιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτήν.

Αρχίζεις να δημιουργείς σενάρια για το τι θα έπρεπε να είχε συμβεί, να επιμένεις ότι δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί, να ψάχνεις το «δίκιο» σου σύμφωνα με την πραγματικότητα που έχεις φτιάξει στο νου σου. Καταναλώνεις τεράστιες ποσότητες ενέργειας επιμένοντας να κατοικείς στο παρελθόν, αρνούμενη πεισματικά να αποδεχτείς αυτό που είναι (είτε σου αρέσει είτε όχι).

Έτσι, ο νους, με τη δική σου εντολή, φιλτράρει τις πληροφορίες σύμφωνα με τη δική σου επιλογή εστίασης. Ζεις την ίδια ακριβώς ψευδαίσθηση που ζούσες πριν αλλά από τη μεριά της άρνησης. Δεν άλλαξες οπτική, άλλαξες απλά μαγνητικό πόλο, στην ίδια ενέργεια που δημιούργησε την πολικότητα αρχικά.

Στη συνέχεια, κατηγορείς την τύχη σου, τους άλλους, το Θεό, τον εαυτό σου, για αυτό που συνέβη και δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί γιατί εσύ «γνωρίζεις πιο είναι το δίκιο ή πώς θα έπρεπε να ήταν η πραγματικότητα» και δεν ταιριάζει αυτή σου η οπτική με το βίωμα που συμβαίνει. 

Θέλεις να επαναφέρεις «την τάξη» αγνοώντας πεισματικά ότι το σύμπαν στηρίζεται στο χάος: δεν προβλέπεται αλλά δημιουργείται, δεν είναι στάσιμο αλλά εξελίσσεται και αλλάζει, ανεξάρτητα μα και με τη συμβολή σου.

Είναι δική σου ευθύνη – της συνειδητότητας – να θυμίζεις στον εκπαιδευμένο νου να μη βολεύεται, να μη προσκολλάται. Γιατί να το κάνεις; Γιατί να διαλέξεις τον δύσκολο δρόμο αφού υπάρχει ο ευκολότερος; Γιατί να πονέσεις, γιατί να φοβάσαι αφού μπορείς να αποφύγεις τον πόνο και να κοιμίζεις το φόβο; Γιατί να αναλάβεις αυτή την ευθύνη όταν μπορούν να φταίνε άλλοι, όταν την έχεις αναθέσει στο Θεό («είναι θέλημα Θεού!»).

Τίποτα δεν θα σε αναγκάσει να επιλέξεις διαφορετικά ενόσω εξακολουθείς να ορίζεις την «παντοδυναμία» του νου και να τον έχεις αναγάγει σε αφέντη. Θα συνεχίσει να σου υπαγορεύει τα ψέματα που εσύ πρόθυμα θέλεις να πιστεύεις. Θα συνεχίσεις να ισχυρίζεσαι: «ότι καλό έχω καταφέρει το έχω κάνει εγώ, ότι κακό έχω κάνει το έχει κάνει ο Θεός». Το Εγώ είναι πολύ μικρό, αδαή και φοβισμένο για να σου πει την αλήθεια:

Ότι καλό έχεις καταφέρει, το έχει κάνει ο Θεός (μέσα σου), ότι κακό έχεις κάνει το έχεις κάνει μόνος σου (το Εγώ)!

Πώς θα το εμπιστευόσουνα (το Εγώ) αν σου έλεγε κάτι τέτοιο; Πώς θα συνέχιζες να βασίζεσαι επάνω του αν αντιλαμβανόσουν τη μικρότητα του; Πώς θα πίστευες την πλάνη που ονομάζει αλήθεια, αν γνώριζες ότι είναι ψέμα; 

Πού θα βασιζόσουν αν όλος ο κόσμος σου αποδεικνυόταν μια ψευδαίσθηση την οποία έπρεπε να γκρεμίσεις; Έτσι προτιμάς να συνεχίζεις το όνειρο, να αρνείσαι να ξυπνάς στην πραγματικότητα, ελπίζοντας να μη χρειαστεί να το κάνεις.

Κάποιες φορές, βαθιά μέσα σου, νοιώθεις ότι όλα είναι μάταια. Άλλες φορές (ότι και αν έχεις κατακτήσει), εξακολουθείς να ψάχνεις απεγνωσμένα την ευτυχία και την εσωτερική ηρεμία που μόνιμα σου διαφεύγουν. 

Όταν επιστρέφεις άθελα σου στο παρελθόν διερωτάσαι τι κατάφερες, γιατί κυνηγούσες, αν άξιζε. Δεν βρίσκεις κάποια απάντηση που θα γαληνέψει την ψυχή σου.

Όταν όλες οι κατακτήσεις θα μοιάζουν μικρές και ανούσιες, όταν νιώσεις ότι είσαι ξένος σε αυτόν τον απατηλό κόσμο, όταν διαισθανθείς ότι κάτι άλλο ήρθες να κάνεις αλλά δεν το έχεις ανακαλύψει ακόμα, τότε δεν θα μπορείς πια να κοιμίζεις την αλήθεια που προσπαθεί να εμφανιστεί και εσύ την εμποδίζεις.

Τότε θα κάνεις το φόβο σύμμαχο και θα προχωρήσεις σε άγνωστες περιοχές μαζί του. Αν περιμένεις να μη φοβάσαι για να ξεκινήσεις, τότε καλύτερα να μην το κάνεις ποτέ. Ο φόβος σου θυμίζει ότι βγαίνεις από τη ζώνη άνεσης που έχεις συνηθίσει να βολεύεσαι. Είναι η ένδειξη ότι αρχίζεις να αποκτάς τον έλεγχο του εαυτού σου, είσαι πρόθυμος να σπάσεις τις συνήθειες, να πράξεις διαφορετικά.

Τότε θα έχει σημάνει η ώρα για την εκκαθάριση. Θα ανοίξεις τα ντουλάπια, την αποθήκη, το πατάρι, τη σοφίτα και θα ασχοληθείς με κάθε ένα από τα άπειρα «αντικείμενα» που έχεις πετάξει εκεί, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της διαλογής. 

Είναι επίπονη διαδικασία μα και ευχάριστη μαζί. Υπάρχει η αίσθηση της απώλειας μα και της απελευθέρωσης. Συνειδητοποιείς σταδιακά ότι είσαι ταξιδιώτης, ότι η παραμονή σου εδώ είναι προσωρινή. Αρχίζεις να κατανοείς ότι δεν χρειάζεται να πορεύεσαι με τόσα βάρη, ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, πιο ουσιαστικός, πιο απλός, πιο αληθινός.

Τώρα το σπίτι σου είναι άνετο, ανάλαφρο. Μπορείς να ανοίξεις τις πόρτες γιατί δεν φοβάσαι ότι υπάρχει κάτι που μπορούν να πάρουν, ν’ ανοίξεις τα παράθυρα γιατί δεν σε τυφλώνει το φως, ούτε σε ανεμίζει ο αέρας. 

Μπορείς να ακούς τα πουλιά, να μυρίζεσαι τα λουλούδια αφού δεν θα σε πνίγουν υποχρεώσεις συντήρησης παλιών ψευδαισθήσεων. Μπορείς να βλέπεις τους ανθρώπους στα μάτια, ν’ ακούς τη ψυχή τους χωρίς να κρύβεσαι, να επικοινωνείς με τη δική σου με ταπεινότητα… όπου να ‘ναι θα φύγεις πάλι. Θα συνεχίσεις το ταξίδι σου.

http://enallaktikimathisi.blogspot.gr

Ζωή σαν « παραμύθι » .....!!!!!!

Στα παιδικά μας χρόνια ακούγαμε αμέτρητα παραμύθια. Με τη φαντασία μας «ταξιδεύαμε» σε κόσμους «μαγικούς» κι ονειρευόμασταν να μοιάσουμε στους αγαπημένους μας ήρωες. Νεράιδες, πρίγκιπες, βασίλισσες, γενναίοι πολεμιστές, ιππότες, ερωτευμένα ζευγάρια που αγωνίζονταν για την αγάπη τους και τελικά, ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο…! 

Βασικό μοτίβο όλων - σχεδόν - των παραμυθιών είναι η πάλη του καλού με το κακό και η τελική νίκη του καλού. Ίσως, αυτό ήταν το στοιχείο που μας γοήτευε περισσότερο. Ποιος δε θυμάται άλλωστε - ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία βρίσκεται- κάποιο παιδικό παραμύθι;

Δυστυχώς, καθώς μεγαλώνουμε, τα πράγματα αλλάζουν και γίνονται πιο δύσκολα. Όταν φτάσουμε στην ενήλικη ζωή, με λύπη διαπιστώνουμε ότι ο κόσμος δεν είναι και τόσο “παραμυθένιος” όσο πιστεύαμε ότι είναι, όταν ήμασταν παιδιά. 

Η πραγματικότητα μάς “προσγειώνει” ανώμαλα δείχνοντάς μας το σκληρό της πρόσωπο. Αντιλαμβανόμαστε, πλέον, ότι στη ζωή δε θριαμβεύει πάντα το καλό και το δίκαιο, όπως συμβαίνει στον κόσμο των παραμυθιών. Αντίθετα, οι αδικίες, οι απογοητεύσεις, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι αλλοτριωμένες σχέσεις έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν είναι λίγες οι φορές, όμως, που παραβλέπουμε την αλήθεια, εθελοτυφλούμε κι αρνούμαστε να αποδεχτούμε μια παγιωμένη κατάσταση. Με άλλα λόγια, μεταφέρουμε ένα «παραμύθι» στην καθημερινότητά μας. Για ποιο λόγο άραγε - έστω και σε κάποια φάση της ζωής μας - έχουμε ανάγκη το «παραμύθι» μας;

Πιθανές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα είναι οι εξής :

· Πρώτον, όλοι «κρύβουμε» ένα «παιδί» μέσα μας.

· Δεύτερον, η αλήθεια «πονάει».

· Τρίτον, οι περισσότεροι θέλουμε να “πιαστούμε” από “κάπου”, να ελπίζουμε σε “κάτι”. Το «παραμύθι» ίσως, τελικά, είναι το “αποκούμπι” μας.

Ομολογουμένως, η ζωή είναι «μυστήριο τρένο». Εκεί που νομίζουμε ότι όλα είναι «ιδανικά» και… «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι είναι… «δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες». Έτσι είναι η ζωή! 

Μας “κερνάει” γλυκές και πικρές στιγμές, χαρές και λύπες, επιτυχίες κι αποτυχίες. Παρά τις δυσκολίες όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να “ποντάρουμε” σε ψεύτικες υποσχέσεις ή να στηριζόμαστε σε ουτοπικές καταστάσεις. Διότι η ζωή δεν απαιτεί «παραμύθια». Απαιτεί ρεαλισμό, δύναμη, προσπάθεια και αισιοδοξία!

http://www.dynamikhgynaika.gr

Γιατί η αυταγάπη είναι τόσο σημαντική.....!!!!!

Η αγάπη είναι η ισχυρότερη δύναμη του μαγνήτη σας. Η αγάπη είναι ο τούρμπο καταλύτης για όλα όσα θα θέλατε να επιτύχετε.

Σχεδόν κάθε άνθρωπος νομίζει ότι ξέρει τι είναι αγάπη, αλλά κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει. Δοκιμάστε το κι εσείς: Τι είναι αγάπη; Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να το εξηγήσετε σε ένα πλάσμα που δεν έχει ιδέα. Βλέπετε ότι δεν είναι και τόσο εύκολο; 

Μπορείτε να περιγράψετε μια καρέκλα ή ένα τραπέζι, αλλά όχι την αγάπη. Μπορείτε να μιλήσετε για την ύπαρξη της αγάπης, μπορείτε να βρείτε παραλληλισμούς ή να την προσδιορίσετε μέσα από ιστορίες, όπως ακριβώς κάνουν τόσες γενεές καλλιτεχνών και συγγραφέων. 

Ή μπορείτε να βιώσετε και να νοιώσετε τι δεν είναι αγάπη. Μέσα από τις εμπειρίες που μαζεύουμε στην πορεία της ζωής μας απεκδυόμαστε - σαν τις στρώσεις ενός κρεμμυδιού - όλες τις πεποιθήσεις που δε συνιστούν αγάπη.

Ο γλύπτης Μιχαλή Άγγελος λέγεται ότι, όταν ρωτήθηκε πως καταφέρνει να πλάθει ένα τόσο τέλειο και παραστατικό γλυπτό λιοντάρι λες και είναι ζωντανό, απάντησε : ¨Πολύ απλά, απομακρύνω ότι δε μοιάζει με λιοντάρι”.

Παρόμοια είναι και η ανακάλυψη της αγάπης. Είναι υπαρκτή, δε χρειάζεται να την ψάξετε. Δεν υπάρχει κάτι που μπορείτε να κάνετε για να πετύχετε την αγάπη ή να τη βρείτε. Μοναδικό καθήκον σας είναι να απομακρύνεστε διαρκώς από ό,τι δεν είναι αγάπη. Και όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους.

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος μέχρι τώρα στη ζωή του είχε την τάση να είναι θύμα. Οι γονείς, οι ερωτικοί σύντροφοι, η ζωή γενικότερα σπάνια του φέρθηκαν καλά. Το άτομο αυτό δεν φταίει σε τίποτα, αλλά από τις παρατηρήσεις και τις εμπειρίες αυτές αρχίζει να νοιώθει ανίσχυρο. Αυτός ο εσωτερικός συναισθηματικός κινηματογράφος τραβάει ανθρώπους που για προσωπικούς τους λόγους βρίσκουν ελκυστικά τέτοιου είδους συναισθήματα :

1. Θύτες…

…επειδή ψυχανεμίζονται εύκολη λεία. Οι θύτες έχουν την τάση να είναι τεμπέληδες. Ακολουθούν την πιο εύκολη οδό και το ανήμπορο θύμα γίνεται έρμαιο στα χέρια τους. Όποιος υπήρξε κάποτε θύμα και κατάφερε να βρει τη δύναμή του- για παράδειγμα με τη βοήθεια μιας επικοδομητικής συζήτησης – ξέρει ότι ο θύτης ξεκινά να αναζητεί γύρω του την ευκολότερη λεία…

2. Άλλα θύματα…

…επειδή υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και νιώθουν ασφάλεια. Όλοι μας ψάχνουμε την αγάπη, και το να νοιώθουμε ότι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας μεταδίδει ένα αίσθημα οικειότητας.

3. “Καλοθελητές” και παρηγορήτρες…

…και εκείνους που αισθάνονται καλύτερα όταν βλέπουν πόσο χάλια είναι ένα θύμα. Οι “καλοθελητές” ζουν όταν οι άλλοι δεν τα πάνε καλά, διαφορετικά θα έμεναν χωρίς δουλειά. Ναι, ορισμένοι είναι πράγματι καλοπροαίρετοι, αλλά άλλοι νοιώθουν ένα αίσθημα ανωτερότητας ή ακόμα και χαράς : “Όταν βλέπω ότι ο τάδε δεν είναι πολύ καλά, χαίρομαι που εγώ έχω τόσο λίγα προβλήματα”.

Κανένα από αυτά τα άτομα που προσελκύονται από το “θύμα” δεν είναι σε θέση να το βοηθήσει πραγματικά να απεκδυθεί αυτό το ρόλο. Αλλά από τη στιγμή που κάποιος συνειδητοποιήσει ποια είναι η αιτία της έλξης του μαγνήτη του, γίνεται παρατηρητής. 

Κι αν ξέρει πως αποδυναμώνεται η αιτία, τότε το θύμα γεμίζει με δύναμη και αποφασιστικότητα. Η αγάπη για τον εαυτό μαςκαι για τη ζωή μας είναι το κλειδί αυτής της μεταβολής.

Απόσπασμα από το βιβλίο Το Μυστικό Του Μαγνήτη Της Καρδιάς του Ruediger Schache

http://mybellavista.wordpress.com

Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση.....!!!!!

Επισκέπτεται κάποιος έναν σοφό και του λέει:

“Θέλω να μου διδάξεις τη σοφία σου, θέλω να γίνω σοφός. Θέλω κάθε στιγμή να μπορώ να παίρνω τη σωστή απόφαση. Τι πρέπει να κάνω για να ξέρω ποια είναι η κατάλληλη αντίδραση σε κάθε κατάσταση;”

Τότε, του λέει ο σοφός :

“Αντί να σου απαντήσω σ’ αυτό που ρωτάς, θα σου κάνω μια ερώτηση: Βγαίνουν από μια καμινάδα δύο άντρες. Το πρόσωπο του ενός είναι μουντζουρωμένο, του άλλου το πρόσωπο είναι καθαρό. Ποιός από τους δύο θα πάει να πλύνει το πρόσωπό του;”

“Ε, καλά, είναι ολοφάνερο” λέει ο άντρας, “θα πάει να πλυθεί εκείνος που το πρόσωπό του είναι βρώμικο”.

Και ο σοφός απαντάει :

“Το προφανές δεν είναι πάντοτε η κατάλληλη αντίδραση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”

Φεύγει ο άντρας, συλλογίζεται επί δεκαπέντε μέρες κι επιστρέφει ικανοποιημένος για να πει στον σοφό:

“Τι ανόητος που ήμουν ! Τώρα κατάλαβα : θα πάει να πλυθεί αυτός που το πρόσωπό του είναι καθαρό. Γιατί αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, οπότε σκέφτεται ότι και το δικό του θα είναι βρώμικο. Γι’ αυτό θα πάει να το πλύνει. 

Αντίθετα, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέπει ότι το πρόσωπο του άλλου είναι καθαρό και θεωρεί πως και το δικό του πρέπει να είναι καθαρό. Γι’ αυτό δεν θα πάει να πλυθεί.”

“Πολύ ωραία” σχολιάζει ο σοφός, “ωστόσο, η εξυπνάδα και η λογική δεν μπορούν πάντοτε να σου δώσουν μια συνετή απάντηση σχετικά με κάποια κατάσταση. Πήγαινε και ξανασκέψου το.”

Φεύγει ο άντρας και πηγαίνει στο σπίτι του για να σκεφτεί. Αφού περνούν άλλες δεκαπέντες μέρες, επιστρέφει και λέει στον σοφό:

“Τώρα ξέρω ! Και οι δύο θα πλύνουν τα πρόσωπά τους.Αυτός που έχει καθαρό πρόσωπο, βλέποντας ότι το πρόσωπο του άλλου είναι βρώμικο, νομίζει ότι και το δικό του είναι βρώμικο και γι’ αυτό πάει να πλυθεί. Από την άλλη, αυτός που έχει βρώμικο πρόσωπο, βλέποντας τον άλλο να πλένει το πρόσωπό του θα σκεφτεί ότι και το δικό του το πρόσωπο είναι βρώμικο, οπότε θα πάει κι αυτός να πλυθεί”

Ο σοφός κάνει μια παύση και μετά προσθέτει :

“Η αναλογία και η αντιστοιχία δεν σε βοηθάνε πάντοτε να φτάσεις στην σωστή απάντηση”

“Δεν καταλαβαίνω” λέει ο άντρας.

Ο σοφός τον κοιτάζει καλοσυνάτα και του λέει :

“Πως γίνεται να κατεβούν δύο άντρες από την καμινάδα και ο ένας να βγει με βρώμικο πρόσωπο ενώ ο άλλος με το πρόσωπο καθαρό;”

Τις περισσότερες φορές, για να βρεις τη σωστή απάντηση το μόνο που χρειάζεται είναι κοινή λογική. Είναι η κοινή λογική που, χωρίς αμφιβολία, μας φωνάζει από το εσωτερικό μας εγώ που είναι πιο σοφό: “χρησιμοποίησε ό,τι έχεις για να ενισχύσεις τη δυνατότητά σου να φτάσεις εκεί που θέλεις!”

Όλα αυτά που έχουμε στη διάθεσή μας, ονομάζονται βοηθήματα.

΄Οπως η ροή ενός ποταμού ακολουθεί την κοίτη πάνω στην οποία κυλάει το ποτάμι, έτσι η πορεία μιας ζωής είναι ο δρόμος απ΄όπου περνάει αυτή η ζωή . Από αυτήν την άποψη, κάθε μέσο που σου επιτρέπει να ξαναπάρεις τον δρόμο, να ανακτήσεις την πορεία σου, να ξαναβρείς το μονοπάτι ή να βρεις νέες διεξόδους μπροστά στις καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις, είναι βοήθημα.

Στη ζωή μας συναντάμε εμπόδια που δυσκολεύουν την πορεία μας. Αν θέλει κανείς να προχωρήσει, πρέπει να καθαρίσει τον δρόμο για να συνεχίσει ή να βρει άλλον δρόμο ν’ ακολουθήσει. Είναι ενδιαφέρον ότι ο όρος “recurso” (βοήθημα, μέσο επίτευξης σκοπού), συνδέεται ετυμολογικά με το ρήμα “recurrir” (καταφεύγω), ένας συσχετισμός που, στην πραγματικότητα, πολλοί δεν θα τον έκαναν εύκολα.

Το βοήθημα είναι ένα εσωτερικό ή εξωτερικό στοιχείο στο οποίο καταφεύγουμε. Πρέπει να ανασύρεις από την παρακαταθήκη σου το εργαλείο που έχεις φυλαγμένο για να πετύχεις ένα συγκεκριμένο στόχο, που μπορεί να είναι να απολαύσεις κάτι, να βρεις τη λύση σε μια δυσκολία, να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο, να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, να λύσεις ένα πρόβλημα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης Φύλλα Πορείας Ι

http://mybellavista.wordpress.com

Μια μικρή παρέκβαση : Όλα γίνονται πιο εύκολα χωρίς ενοχές....!!!!!

Υπάρχει μια λέξη που επηρεάζει σημαντικά εσάς και το μαγνήτη σας: Ενοχή! Αν νοιώθετε “ένοχος”, ανεξάρτητα από το αν νοιώθετε ενοχές απέναντι στον ίδιο σας τον εαυτό ή απέναντι στους άλλους, γίνεστε θύμα. 

Γίνεστε εξαρτημένος από τη συγχώρεση, την επανόρθωση, τη γνώμη των άλλων. Αυτά τα συναισθήματα εκπέμπει ο μαγνήτης σας και τραβάει ανθρώπους που θέλουν να παίξουν μαζί σας το παιχνίδι της ενοχής και του θύματος.

Σε ένα δημοτικό σχολείο οι δάσκαλοι έκαναν ένα πείραμα. Είπαν στα παιδιά ότι σήμερα θα παίξουν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι, το οποίο είχε σκοπό να διώξει από το κεφάλι τους μια πολύ άσχημη λέξη : “ Ενοχή ”.

Το πείραμα ήταν δομημένο σαν παιχνίδι και τα παιδιά συμμετείχαν εντυπωσιασμένα. Έπειτα μια μητέρα δήλωσε τα εξής : “ Όταν η κόρη μου η Λίζα γύρισε σπίτι, ρώτησα όπως πάντα τι κάνατε σήμερα στο σχολείο. 

Εκείνη απάντησε : “Διώξαμε από το κεφάλι μας μια πολύ άσχημη λέξη.” Ρώτησα ποια λέξη ήταν αυτή; Η Λίζα σκέφτηκε για μια στιγμή, με κοίταξε χαμογελώντας πονηρά και είπε : Την ξέχασα”.

Δεν υπάρχει ενοχή στο Σύμπαν,. Υπάρχει μόνο αίτιο και αιτιατό.Κάτι συμβαίνει και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συμβεί κάτι άλλο. Κάποιος κάνει κάτι, προκαλείται μια δράση και κάποιος άλλος αντιδρά. 

Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα και όχι μια πραγματικότητα. Είναι μια επινόηση των ανθρώπων για να μπορούν να κρίνουν ή να κατακρίνουν εύκολα, για να θέτουν νόμους στο πλαίσιο της κοινωνικής συμβίωσης και , κυρίως, για να εξουσιάζουν τους άλλους.

Όπως και το καθετί, έτσι και την έννοια της “αθωότητας” μπορεί κανείς να την παρεξηγήσει. Φυσικά οι άνθρωποι κάνουν πράξεις που έχουν άσχημο αντίκτυπο σε άλλους ανθρώπους. Δεν υπάρχει λόγος να ωραιοποιούμε τα πράγματα ή να επινοούμε δικαιολογίες για ανήθικη ή απερίσκεπτη συμπεριφορά. 

Αυτό που χρειάζεται είναι να αφαιρέσετε από μια λέξη στο κεφάλι σας, η οποία εδώ και αιώνες νοείται ως βάρος, την αρνητική επίδραση που ασκεί στο μαγνήτη σας.

Αυτό θα το καταφέρετε πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά αν το κάνετε όπως το παιδάκι στο παιχνίδι. Παριστάνετε ότι η λέξη “ενοχή” δεν υπάρχει. Αντικαταστήστε την με τη λέξη “αιτία”. Κατά τα άλλα δεν χρειάζεται να αλλάξετε τίποτα. Είναι ένα πολύ μικρό βήμα στο μυαλό σας, αλλά με μεγάλη απήχηση στη ζωή σας. Νιώστε μέσα σας τι σας κάνει να αισθάνεστε πιο ελεύθεροι και χαλαροί :

“Ο πατέρας μου φταίει γιατί πάντα έκανε….” ή......

“Ο πατέρας μου έκανε συχνά τούτο και το άλλο. Το παρατηρούσα και άρχισα να πιστεύω ότι δεν είναι καλό. Αυτή η πεποίθηση έχει τώρα καταλήξει ως αιτία στο μαγνήτη μου και προσελκύει τέτοιου είδους ανθρώπους στη ζωή μου…”

Μια ιστορία ιδωμένη κατ΄αυτόν τον τρόπο, από νέα σκοπιά, για ένα περιστατικό όπου κάτι προκαλέσατε θα μπορούσε λόγου χάρη να είναι η εξής :

“Έκανα ή έλεγα κάτι που σε έναν άλλο άνθρωπο είχε αρνητική επίδραση. Δεν ήταν πρόθεσή μου. Το λέω στο άτομο αυτό και στο τέλος κάνω κάτι για να επανορθώσω”. Το αν αυτό το άτομο το δέχεται ή όχι και το τι κάνει με την αντιπρότασή σας δεν είναι πλέον στο χέρι σας.

Κάντε ότι πιστεύετε ότι είναι σωστό. Μπορείτε μόνο να προτείνετε ότι θα επανορθώσετε, αλλά το αν ο άλλος θα το δεχτεί δεν είναι δική σας υπόθεση.

Ναι, μπορεί κάτι να σας κάνει να υποφέρετε. Ναι, μαθαίνετε από αυτό. Ναι, μπορείτε να επανορθώσετε για κάτι, αν αισθάνεστε ότι αυτό είναι το σωστό. Ναι, μπορείτε να πείτε στον άλλον ότι λυπάστε που είπατε ή κάνατε κάτι. Αλλά μέχρι εκεί μπορείτε να φτάσετε. Είστε ελεύθεροι πια. 

Αν ο άλλος θέλει να ενισχύσει κι άλλο τον πόνο του και να συνεχίσει να σας επικρίνει, είναι δική του απόφαση και όχι δική σας. Δεν είναι δική σας υποχρέωση να κάνετε τον άλλο να σας συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι μια ελεύθερη και εντελώς προσωπική απόφαση του κάθε ανθρώπου.

Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα και όχι μια πραγματικότητα. Ένα θύμα σκέφτεται την ενοχή και νοιώθει ένα βάρος. Ένας άνθρωπος που διαμορφώνει αποφασιστικά τη ζωή του, έχει στο μυαλό του το αίτιο και το αιτιατό και βρίσκει το δρόμο του.

Οι ενοχικές σκέψεις είναι ψυχοφθόρες, δημιουργούν ένα αίσθημα εξάρτησης (από τη διάθεση του άλλου) και προκαλούν κατάθλιψη.

Οι σκέψεις της αιτίας, οδηγούν τη δύναμη σε αλλαγή, συμβάλλουν στη γνώση και στην ανάπτυξη και επιφέρουν μια θετική στάση απέναντι στον εαυτό μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ruediger Schache Το Μυστικό Του Μαγνήτη Της Καρδιάς

http://mybellavista.wordpress.com