Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2021

15 πράγματα που χρειάστηκαν 60 χρόνια για να μάθω…!!!!

Ο Ντέιβ Μπάρι είναι ένας Αμερικανός συγγραφέας και αρθρογράφος βραβευμένος με Πούλιτζερ. Επίσης, είναι γνωστός για τα χιουμοριστικά αποφθέγματά του σχετικά με τα πράγματα που έχει μάθει κατά την διάρκεια της ζωής του.

Δείτε παρακάτω 15 αποφθέγματα σοφίας από τον Ντέιβ Μπέρι.

1. Ποτέ και σε καμία περίπτωση μην πάρετε υπνωτικό χάπι και καθαρτικό το ίδιο βράδυ.

2. Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο “χόμπι” και “ψυχική ασθένεια.”

3. Μην μπερδεύετε την καριέρα με την ζωή σας.

4. Ποτέ μην γλείψετε ένα μαχαίρι μπριζόλας.

5. Η πιο καταστροφική δύναμη στο σύμπαν είναι κουτσομπολιό.

6. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν χορεύετε καλά ή όχι. Απλά σηκωθείτε και χορέψτε.

7. Οι άνθρωποι που θέλουν να μοιραστούν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις μαζί σας σχεδόν ποτέ δεν θέλουν να μοιραστείτε τις δικές σας μαζί τους.

8. Αν έπρεπε να συνοψίσετε σε μια λέξη τον λόγο που η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει και δεν θα καταφέρει ποτέ να καλλιεργήσει όλες τις δυνατότητές της, η λέξη αυτή θα ήταν “συσκέψεις”.

9. Ποτέ κανένας δεν θα μπορέσει να δώσει μια πειστική απάντηση στο γιατί καθόμαστε και παρατηρούμε το φως του ήλιου το καλοκαίρι.

10. Έρχεται μια στιγμή που δεν θα πρέπει να έχετε την προσδοκία να κάνουν οι άλλοι μεγάλο θέμα τα γενέθλιά σας. Αυτή η στιγμή είναι γύρω στα 11 χρόνια σας.

11. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, τη θρησκεία, την οικονομική κατάσταση ή καταγωγή, είναι ότι βαθιά μέσα όλοι μας πιστεύουμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι οδηγοί από όσο είμαστε στην πραγματικότητα.

12. Ο άνθρωπος που είναι καλός με εσάς, αλλά ευγενικός με τον σερβιτόρο, δεν είναι καλός άνθρωπος.

13. Οι φίλοι σας, σας αγαπούν όπως και να έχει.

14. Ποτέ μην φοβηθείτε να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο. Να θυμάστε, ότι ένας μοναχικός ερασιτέχνης έχτισε μια Κιβωτό. Μια ομάδα επαγγελματιών έχτισε τον Τιτανικό.

15. Οι άντρες είναι σαν το καλό κρασί. Ξεκινούν ως σταφύλια και είναι στο χέρι των γυναικών να πατήσουν πάνω τους μέχρι να γίνουν κάτι αποδεκτό, ώστε να δειπνήσουν μαζί τους.




«Μαμά, είμαι χοντρή»…!!!!

Κάθομαι σταυροπόδι στο πάτωμα του μπάνιου μου, καθώς περιποιούμαι τα νυχάκια των ποδιών της κόρης μου. Ο εννιάχρονος γιος μου κάνει ντουζ ενώ εγώ γέρνω προς την μπανιέρα. Η τρίχρονη κόρη μου βάζει το νυχτικό της στο υπνοδωμάτιό της. 

Ο εντεκάχρονος γιος μου κυριολεκτικά «εισβάλλει» στο σπίτι μετά την προπόνηση του ποδοσφαίρου και ανεβαίνει στον πάνω όροφο ενώ παραπονιέται για πονόλαιμο και ζητά να ξαναζεστάνουμε το φαγητό για να φάει.

Ο σύζυγός μου είναι έξω. Πήγε το μίνι-βαν για σέρβις. Ο ήλιος έχει δύσει κι εμείς ετοιμαζόμαστε να ξεκουραστούμε ξανά. Μέσα στο μπέρδεμα αυτής της συνηθισμένης βραδιάς, βλέπω την εφτάχρονη κόρη μου εντελώς γυμνή, να πλένει τα δόντια της δίπλα μου. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέπτη…

Ο τρόπος που πιάνει την κοιλίτσα της και κατσουφιάζει στην όψη του προφίλ της. Την κοιτάζω για λίγο και μετά πλησιάζω.

«Τι έγινε, αγάπη μου;» ρωτάω.

«Είμαι χοντρή», μου απαντά χωρίς να διστάσει.

Νιώθω αδύναμη για μια στιγμή. «Το στομάχι μου κινείται όταν τρέχω. Θέλω να είμαι αδύνατη. Θέλω επίπεδο στομάχι».

Σώπασα. Έχω διαβάσει έρευνες, βιβλία, μπλογκ. Έχω αριστεύσει σε έρευνες σε σχέση με το φύλο, έχω ασχοληθεί με τα ΜΜΕ, έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε σχέση με την κοινωνία και τον πολιτισμό. 

Έχω συμβουλεύσει άλλες μητέρες και, ακόμη, παραδίδω μαθήματα για έφηβες. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο για να ενθαρρύνω γυναίκες και παιδιά με οικονομικά προβλήματα. Έχω αρκετές, αν όχι παραπάνω απ’ όσες γνώσεις χρειάζομαι, για να απαντήσω σε αυτό το σχόλιο. Αλλά στην πραγματικότητα είμαι πολύ αδύναμη. Δεν είναι δυνατόν. Όχι το δικό μου κορίτσι!

Ανακαλώ και επαναφέρω την αυτοκυριαρχία μου. «Είσαι φτιαγμένη τέλεια! Είσαι δυνατή και υγιής» Και είναι. Όμως αυτό δεν αρκεί.

Πασχίζω να βρω κάτι να πω. Αυτό το παιδί, η πρώτη μου κόρη για την οποία γιόρτασα μεγάλωσε γεμάτη από γυναικεία δύναμη. Της διάβαζα παραμύθια με γυναίκες πρωταγωνίστριες, επέμενα στο να παλεύει δίπλα στους αδερφούς της και ζητούσα να την αποκαλούν γενναία και δυνατή, όσο όμορφη και αξιολάτρευτη. 

Της λέω, λοιπόν, ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί: από ίσιοι και αδύνατοι ως στρογγυλοί και πλαδαροί και χιλιάδες άλλα μεταξύ αυτών. Της λέω ότι αυτό είναι που μας κάνει όμορφους.

Δεν πείστηκε.

Διώχνω όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Κλείνω την πόρτα και καθόμαστε η μία απέναντι στην άλλη, στο πάτωμα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι παραπάνω και χρειάζεται να δω μέσα από αυτό. Της εξηγώ ότι ήμουν ακριβώς όπως εκείνη όταν ήμουν κι εγώ επτά ετών. Της λέω ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει σκληρή, ψηλή και δυνατή, όπως εγώ.

Δεν είναι αρκετό γι’ αυτήν. Της θυμίζω πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει και εκείνο το γκολ που είχε βάλει στο ποδόσφαιρο. Της λέω πόσο καλή είναι στο ποδήλατο, τι καλή ισορροπία έχει με το πατίνι και πόσες ξεχωριστές φιγούρες ξέρει να κάνει με αυτό. Αναφέρω πόσο ωραία διαβάζει και γράφει και πόσο εύκολα κάνει μαθηματικές πράξεις.

«Είμαι χοντρή», ξαναλέει.

Απελπίζομαι. «Παιδί μου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου λένε όλοι όταν σε βλέπουν;». 

Αναστενάζει και μου απαντά «Ότι είμαι όμορφη». Η ομορφιά δεν με βοηθάει αυτήν τη στιγμή. Αποτυγχάνω. Την ρωτάω γιατί θεωρεί τον εαυτό της «χοντρό»

Τα γαλάζια της μάτια συναντούν τα δικά μου. Μου εξηγεί ότι οι φίλοι της την έχουν αποκαλέσει «λίγο χοντρούλα» δύο φορές, όταν μιλούσαν για τα σώματά τους, φορώντας τα μαγιό τους. Και στενοχωρήθηκε… αλλά την ίδια στιγμή ένιωσε καλά, αφού, όπως μου είπε, κατάλαβε ότι η άποψη που είχε ως τότε για το σώμα της ήταν «σχεδόν σωστή».

Σκέφτομαι κάποια άσχημα πράγματα για τους συνομήλικούς της και τις μητέρες τους και αναρωτιέμαι ποια είναι τα μηνύματα που στέλνονται. Δεν έχω πια κανένα όπλο και… 20 λεπτά αργότερα, δεν έχω και καθόλου υπομονή. Νιώθω ότι χάνω τις δυνάμεις μου μπροστά σε αυτό που η κόρη μου θεωρεί πλέον δεδομένο.

Δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο δεν αντικρίζει την τελειότητα στο είδωλό της.

Την σηκώνω όρθια και την βάζω να πατήσει στο σκαλάκι μπροστά από τον καθρέπτη. Βγάζω όλα μου τα ρούχα, ακόμη και το εσώρουχο. Καθόμαστε δίπλα-δίπλα, εντελώς γυμνές κι εκείνη γελά. Εγώ ξεκινάω να τραγουδώ ένα τραγούδι αυτοσχεδιάζοντας. 

Είναι ένα παράξενο είδος τραγουδιού… ραπ σε συνδυασμό με κάτι άλλο, ενώ οι στίχου είναι του τύπου «είμαστε τέλειοι ακριβώς όπως είμαστε, χωρίς αλλαγές».

Είναι γελοίο, καθώς αρχίζουμε να χορεύουμε και η κόρη μου γελάει με την ψυχή της. Την παίρνω στην αγκαλιά μου. Είμαστε ένα μεγαλοπρεπές, γελοίο ζευγάρι. 

Τα άλλα παιδιά μας ακούνε. Μπαίνουν μέσα στο μπάνιο, τρομαγμένα και μπερδεμένα. Πηγαίνω το κοριτσάκι μου στο δωμάτιο, εκφράζοντας με κάθε τρόπο ότι είμαστε ωραίες, γυμνές και δυνατές κοπέλες. Φοράμε και οι δύο τις πιτζάμες μας. Διαβάζουμε μαζί μια ιστορία. Η λέξη «χοντρός» δεν θα ακουστεί ξανά.

Δεν είχα ιδέα αν τα είχα καταφέρει εκείνη τη νύχτα. Δεν ήξερα αν αυτά που είπα είχαν επίδραση πάνω της, αν διόρθωσα κάτι, αν της άλλαξα γνώμη. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να συνεχίσω να εμπλουτίζω τόσο εμένα, όσο και τα παιδιά μου με αυτοπεποίθηση. 

Πρέπει να βρίσκομαι εκεί, να ρωτάω, να χτίζω αλλά και να γκρεμίζω. Να παίρνω χρόνο, να κάνω έξυπνες κινήσεις και να είμαι πάντοτε ανοιχτή. Πρέπει να έχω τη θέληση να χορέψω γυμνή μπροστά από τον καθρέπτη μου, να αντισταθώ στην όψη όσων άφησαν πέντε γέννες πάνω μου και να κοιτάζω το είδωλό μου με αγάπη.

Τότε, μαζί, με μια μικρή λάμψη στα μάτια μας, θα δούμε στον καθρέπτη το δικό μας φως, ένα φως που ακτινοβολεί.




To πρωτότυπο κείμενο έγραψε η Janell Hofmann

Την αξία κάποιου την καταλαβαίνεις όταν τον χάσεις…!!!!

Την αξία ενός ανθρώπου την καταλαβαίνεις μόνο όταν τον χάσεις απ’ τη ζωή σου. Κλισέ, χιλιοειπωμένο, χιλιοακουσμένο κι όμως τόσο αληθινό. Το 'χουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι άνθρωποι. Να μην εκτιμάμε ποτέ τίποτα στην ώρα του.

Πάντα αυτά που έχουμε τα περιφρονούμε και λίγο, τα παραβλέπουμε, ψάχνουμε χίλιους τρόπους να μειώσουμε την αξία τους και τη σημαντικότητά τους. 

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Διαφορετικά, θα ήμασταν κι εμείς σαν τους σκύλους. Χαρούμενοι με τα λίγα, πιστοί, αφοσιωμένοι και κυρίως ευγνώμονες.

Συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή μας και κυρίως στις εpωτικές μας σχέσεις. Αν το καλοσκεφτείς, είναι αστείο. Θεοποιείς ανθρώπους που δεν έχεις στη ζωή σου και κάνεις τα πάντα για να τους κατακτήσεις. Είναι η στιγμή που έχουν τη μεγαλύτερη αξία στα μάτια σου. 

Αν λοιπόν σταθείς τυχερός - ή άτυχος∙ δεν ξέρω ποιο απ’ τα δύο ισχύει τελικά - και καταφέρεις να τους κάνεις μέρος της καθημερινότητάς σου, τότε αυτομάτως σου φαίνονται κάτι κοινό, ένα με την υπόλοιπη μάζα.

Αρχίζεις, λοιπόν, τα γνωστά. Τους μειώνεις, τους φέρεσαι άσχημα, ενίοτε τους αγνοείς κιόλας. Σκέψου λίγο το εξής όμως: όταν συμπεριφέρεσαι χωρίς λόγο άσχημα σε ανθρώπους που εσύ ο ίδιος έχεις επιλέξει να έχεις κοντά σου, είναι σαν να μειώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Απαξιώνεις την επιλογή σου κι αυτό δεν είναι προς τιμή σου.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν μία αξιοπρέπεια κι όταν εσύ τους την ποδοπατάς, είναι φυσικό κι επόμενο να θίγονται. Και όπως είναι λογικό, κάποια στιγμή θα σηκώσουν κι αυτοί το ανάστημά τους, θα δουν πως δίπλα σου χάνουν την αξία τους, θα τα μαζέψουν και θα φύγουν.

Κι εκεί, φίλε μου, αρχίζει το δράμα. Γιατί όταν φεύγουν είναι που ξαναθυμάσαι πόση αξία είχαν για σένα. Ξαφνικά, τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα και βλέπεις αυτά που έβλεπες λίγο καιρό πιο πριν. 

Ξαφνικά, ο άνθρωπος που έχασες είναι και πάλι ο πιο όμορφος, ο πιο έξυπνος, ο πιο ευγενικός, ο πιο όλα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι όλα αυτά τα συνειδητοποιείς με τρόπο βίαιο, γιατί τώρα πια δεν μπορείς να του τα πεις. Εσύ ήσουν αυτός που τον έδιωξε με τον πιο άσχημο τρόπο από κοντά σου, θυμάσαι;

Τώρα σειρά έχουν οι σπασμωδικές κινήσεις. Μηνύματα, τηλέφωνα, παρακολούθηση στα social media κι εμφανίσεις στα μέρη που συχνάζατε μαζί. Τα γνωστά. 

Γιατί, μη νομίζεις, δεν είσαι ο μόνος που σκέφτηκε να τα κάνει αυτά, μπας και καταφέρει να διορθώσει τη βλακεία του. Ξέρεις κάτι, όμως; Στο βρόντο θα πάνε αυτές σου οι προσπάθειες.

Οι ίδιοι που λένε πως την αξία κάποιου την καταλαβαίνεις μόνο όταν τον χάνεις απ’ τη ζωή σου, λένε και το άλλο: άπαξ και τον χάσεις, ό, τι και να κάνεις, πίσω δεν τον ξαναφέρνεις. Κι έχουν δίκιο. Αφού δεν μπόρεσες να καταλάβεις την αξία του όταν τον είχες, σου αξίζει να τον κυνηγάς.

Φαίνεται πως για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να περάσουμε απ’ τον δύσκολο δρόμο πρώτα. 

Καλά να πάθουμε, λοιπόν. Ίσως θα πρέπει από εδώ και πέρα να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά όχι μόνο όταν διεκδικούμε κάτι, αλλά κι όταν το κατακτάμε. Να εκτιμάμε και να αγαπάμε εκείνους που επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας. Ίσως αυτό τελικά να είναι το κλειδί για την αληθινή ευτυχία.




Ελένη Κυδωνιάτη

Επειδή η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές, πρόσεχε εσύ που κρίνεις…!!!!

Μην με κρίνεις. Αγάπα με.

Δεν θα μου πεις εσύ τι είμαι και τι δεν είμαι.

Δεν θα κρίνεις εσύ αν είμαι αρκετά καλή ή όμορφη ή τι δυνατότητες έχω.

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να κρίνει το παρελθόν μου, τα λάθη μου, τα προσωπικά μου διδάγματα, την πορεία της εξέλιξης μου.

Ο κάθε ένας είναι μοναδικός. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους. Δεν περιμένω να είμαι αρεστή από τον κάθε ένα. Ούτε να είναι ευρέως κατανοητές και αποδεκτές οι επιλογές μου.

Δεν είσαι εσύ και κανένας σε θέση να μου επιβάλλει την άποψη του. Και να την εκφράσει εφόσον δεν την ζητάω.

Εσύ, ο σύντροφος μου. Εσύ, ο γονιός μου. Εσύ, ο φίλος μου. Εσύ, ο αδελφός μου. Εσύ, ο περαστικός από την ζωή μου..

Αν θέλεις να είσαι δίπλα μου, βοήθα με να ανοίξω τα φτερά μου πιο πολύ από όσο μπορώ μόνη μου.

Αν θέλεις να είσαι στην ζωή μου αγάπα με όπως είμαι και βοήθησε με να βελτιωθώ με αγάπη και λεπτούς, όμορφους χειρισμούς. Οι φωνές, οι προσβολές, η καταπίεση, η βία οποιασδήποτε μορφής δεν έφτιαξαν ποτέ κανέναν.

Αν εσύ έχεις δικά σου απωθημένα δούλεψε τα, βρες τον τρόπο. Μπορώ και να σε βοηθήσω αν θέλεις, να είμαι δίπλα σου. Αλλά μην αδειάζεις τα προβλήματα σου πάνω μου, μην αντικατοπτρίζεις τα δικά σου απωθημένα, την δική σου πραγματικότητα στο πρόσωπο μου.

Αξίζω! Όπως εσύ, όπως ο κάθε άνθρωπος.

Θέλω να ζω με αξιοπρέπεια, αγάπη και σεβασμό.

Ξέρω πως δεν περνάει πάντα από το χέρι μου, αλλά μπορώ να επιλέξω ποιους ανθρώπους θα κρατήσω κοντά μου και σε τι θέση θα τοποθετήσω τον κάθε έναν στην καρδιά μου.

Για να ζήσω και εγώ με αγάπη όπως αρμόζει σε κάθε άνθρωπο.

Και επειδή η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Πρόσεχε εσύ που κρίνεις. Διότι η ζωή θα βρει τον τρόπο να σου διδάξει πως δεν πρέπει, συνήθως προσφέροντας σου ανάλογες εμπειρίες με αυτές που εσύ έκρινες.




Μαρία Πολυμήλη

Υπάρχουν δύο δυνάμεις : Ο φόβος και η αγάπη…!!!!

«Υπάρχουν δύο βασικές κινητήριες δυνάμεις : Ο φόβος και η αγάπη.

Όταν φοβόμαστε απομακρυνόμαστε από τη ζωή. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε ανοιχτοί σε όλα αυτά που έχει να μας προσφέρει η ζωή με πάθος, ενθουσιασμό και αποδοχή.

Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, σε όλο του το μεγαλείο και με όλες μας τις ατέλειες. Αν δε μπορούμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δε μπορούμε να είμαστε εντελώς ανοιχτοί στο να αγαπήσουμε τους άλλους ή στις δυνατότητές μας να δημιουργήσουμε.

Η εξέλιξη και όλες μας οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο βασίζονται στο να είμαστε ατρόμητοι και ανοιχτόμυαλοι απέναντι σε αυτούς που αγκαλιάζουν τη ζωή». John Lennon




Απόσπαση προσοχής από ένα αρνητικό συναίσθημα μέσω της τροφής…!!!!

Η απόσπαση προσοχής είναι μια τακτική που προτιμούν πολλοί άνθρωποι ώστε να απομακρύνουν τη σκέψη τους από την όποια εμπειρία βιώνουν. Η απόσπαση της προσοχής είναι ένα τέχνασμα, και μακροπρόθεσμα η χειραγώγηση των συναισθημάτων μας με αυτόν τον τρόπο δεν μας επιτρέπει να αναπτύξουμε την ικανότητα να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι.

Απόσπαση προσοχής χρησιμοποιώντας το φαγητό

Φαντάσου ότι πέφτεις και χτυπάς άσχημα το γόνατό σου. Πώς θα αισθανόσουν αν ο φίλος σου ή ο σύντροφός σου, αντί να ανησυχήσει ή να ενδιαφερθεί για τον πόνο, το αίμα ή την αμηχανία σου, σου έδειχνε ένα ωραίο γλυκό ή σου έλεγε ότι δεν είναι τίποτα και πάμε να πάρουμε μια πίτσα;

Καταλαβαίνουμε από αυτό το παράδειγμα ότι η ένταση που μπορεί να σου έχει προκαλέσει οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα δεν πρόκειται να βρει κάποιον τρόπο να εκτονωθεί ή να εκφραστεί, αλλά απλώς προσφέρεις στον εαυτό σου την απόσπαση της προσοχής μέσω του φαγητού, ως μέσου ανακούφισης γι' αυτό που αισθάνεσαι.

Κάθε μορφή παρορμητικής συμπεριφοράς, ακόμα και του ξεσπάσματος σε φαγητό, είναι ένα είδος επικοινωνίας. Κάθε παρόμοιο ξέσπασμα θα είναι πάντα μια αφορμή για να ανακαλύψεις κρυμμένα συναισθήματα.

Αν καταφέρεις να διακρίνεις το συναίσθημα που βρίσκεται πίσω από μία συμπεριφορά και το αντιμετωπίσεις, αν προσπαθήσεις να εκφράσεις αυτό το συναίσθημα με λέξεις, θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να εκφράσει με τη σειρά του αυτό που νιώθει, και έτσι θα αισθάνεσαι λιγότερο φορτισμένος και αναγκασμένος να ξεσπάσεις.

Δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη, όμως η προσπάθεια να αντιμετωπίσεις με ενσυναίσθηση κάθε συμπεριφορά σου, έστω και τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι χάνεις τον έλεγχο, σταδιακά μπορεί να εξελιχθεί σε μία πραγματική σανίδα σωτηρίας.

Καταναλώνοντας τροφή χωρίς ενσυνειδητότητα

Αν παρατηρήσουμε τον τρόπο που τρώμε συνήθως, θα διαπιστώσουμε ότι καταναλώνουμε γρήγορα τα γεύματά μας, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο τι τρώμε. Αντίθετα, αυτό που μας απασχολεί είναι αν το φαγητό μας είναι αρκετό και κυρίως αν είναι νόστιμο.

Ακόμα και αν το μόνο που μας ενδιαφέρει έχει να κάνει με το πόσο νόστιμη μπορεί να είναι η τροφή, συχνά την τρώμε με τόσο γρήγορο ρυθμό, που κυριολεκτικά την καταβροχθίζουμε.

Όπως για παράδειγμα, παρακολουθώντας ειδήσεις ή κάποια σειρά στην τηλεόραση, είτε αυτό γίνεται αγχωτικά κατά τη διάρκεια ενός μικρού διαλείμματος στη δουλειά είτε στο γραφείο μπροστά στον υπολογιστή, με συνέπεια ακόμα και αυτή η νόστιμη ιδιότητα της τροφής να χάνεται, καθώς η προσοχή μας βρίσκεται αλλού.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι να μασάμε μηχανικά, δίχως να αντιλαμβανόμαστε την ποσότητα της τροφής που τρώμε.

Έτσι, αφού έχουμε ολοκληρώσει το γεύμα μας και καθώς η αίσθηση της απόλαυσης δεν ικανοποιήθηκε λόγω της ελλιπούς συγκέντρωσης στο φαγητό μας, στη συνέχεια αναζητούμε περισσότερη τροφή προκειμένουμε να καλύψουμε αυτή τη χαμένη απόλαυση.

Ο σύγχρονος άνθρωπος σπάνια αναλογίζεται τι είδους στοιχεία μπορεί να περιέχονται μέσα σε αυτή την τροφή και ότι αυτή η τροφή μπορεί να είναι πιο δυνατή ακόμα κι από τις σκέψεις και από τα συναισθήματα, και πιο ισχυρή ακόμα και από την ίδια τη θέληση.

Η τροφή στην οποία δεν αποδίδουμε παρά μόνο μία ενστικτώδη σημασία και όχι μία διανοητική, συνειδητή σπουδαιότητα, δεν είναι σε θέση να μας ξαναδώσει τη δύναμη και την υγεία.

Χάρη σε αυτή την τροφή μπορούμε και πάλι να δράσουμε, να μιλήσουμε, να αισθανθούμε και να σκεφτούμε. Χάρη στη δύναμη της τροφής μπορούμε να δημιουργούμε, να γράφουμε βιβλία, να συνθέτουμε συμφωνικά έργα, να αποκτούμε δύναμη, πλούτο ή δόξα.

Η τροφή που έχει προετοιμαστεί μέσα στα εργαστήρια της φύσης με απαράμιλλη «σοφία», περιέχει στοιχεία ικανά όχι μόνο να διατηρούν ή να αποκαθιστούν την ψυχική και φυσική υγεία, αλλά ακόμα και να φέρνουν τις πλέον μεγάλες αποκαλύψεις. 

Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιους τρόπους μπορεί ο καθένας μας να αποσπάσει από τις τροφές αυτά τα στοιχεία. Ο μόνος τρόπος για να το καταφέρουμε αυτό είναι η ενσυνείδητη στάση απέναντι στην τροφή.

Αν τρώμε με μηχανικό τρόπο, ασυνείδητο, καταβροχθίζοντας αμάσητα την τροφή, ενεργοποιούμε στον νου και στην καρδιά μας σκέψεις και συναισθήματα χαοτικά, και τότε ο οργανισμός υπολειτουργεί επηρεάζοντας σημαντικά την αναπνοή και την κυκλοφορία του αίματος.

Επιπλέον, η πέψη δυσχεραίνεται, καθώς δεν εκκρίνονται τα κατάλληλα πεπτικά υγρά που θα αφομοιώσουν και θα αξιοποιήσουν σωστά την τροφή την οποία επιλέξαμε να φάμε τη δεδομένη στιγμή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αρρωσταίνουν καθημερινά, χωρίς να γνωρίζουν ότι οι πόνοι και τα προβλήματα στην υγεία τους, σε μεγάλο βαθμό, προέρχονται από τον τρόπο με τον οποίο τρώνε. 

Αν κατά τη διάρκεια του γεύματος επικρατούν στιγμές έντασης, άγχος ή στρες, οι ευεργετικές επιδράσεις που μπορεί να έχει η τροφή που καταναλώνουμε σχεδόν μηδενίζονται και μπορεί να γίνουν καταστροφικές για την υγεία μας.




Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο του Διαιτολόγου - Διατροφολόγου Ευάγγελου Ζουμπανέα Αναζητώντας το μαγικό βάρος των ονείρων σου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου
Χρύσα Πράντζαλου
Τμήμα Σύνταξης της Πύλης Ψυχολογίας Psychology.gr
Επιμέλεια και συγγραφή άρθρων, μετάφραση & απόδοση ξενόγλωσσων άρθρων.
Επικοινωνία: editorial @psychology.gr
Αρθρογράφος: Χρύσα Πράντζαλου

Μετριότητα… Η νόσος που σκοτώνει τα όνειρά σου…!!!!

Όταν ήμασταν παιδιά, σε καθημερινή βάση μπορεί να δίναμε και μία διαφορετική απάντηση στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»

Αν θέσουμε σε ενήλικες αυτή την ερώτηση, δηλαδή «ποιος θέλεις να είσαι;» το πιο πιθανό είναι να εισπράξουμε ως απάντηση ένα ειρωνικό χαμόγελο, το οποίο ακολουθείται από λογικές εκφράσεις όπως… «με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν μπορώ να γίνω τίποτα άλλο απ’ αυτό που είμαι.»

Με άλλα λόγια οι περισσότεροι ενήλικες έχουν παραδοθεί. Έχουν παραιτηθεί από τις μικρές καθημερινές μάχες που πρέπει να δίνουν και δεν μπορούν καν να σκεφτούν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος εκτός από αυτόν που γνωρίζουν.

Πως μπορούν να απολαμβάνουν μια καλύτερη ζωή απ’ αυτή που βιώνουν.

Όταν κάποιος ξεκινάει την ενήλικη πλέον ζωή του δεν θέλει να ζήσει στη μετριότητα. Δεν είναι συνειδητή αυτή η επιλογή κανενός. Συμβαίνει όμως τελικά, με την πάροδο των χρόνων, σιγά σιγά μέσα από επιλογές μας, που φαίνεται να μην έχουν γυρισμό.

Εδώ με τα άρθρα μας, μιλάμε συχνά για επιχειρήσεις, για το πώς να γίνετε επιχειρηματίες, πώς να ξεκινήσετε μία επιχείρηση από το μηδέν κλπ. Ωστόσο, δεν είναι όλοι ικανοί και κατάλληλοι για να γίνουν επιχειρηματίες και δεν επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν επιχειρηματίες.

Στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για ανθρώπους με νοοτροπία υπαλλήλου. Αυτοί δηλαδή που αν αποφασίσουν να εργαστούν στη δική τους επιχείρηση, θα δυσκολευτούν πολύ και πιθανόν να μην τα καταφέρουν.

Στην πραγματικότητα, το να είσαι εργαζόμενος σε μία εταιρεία είναι η ευκολότερη δουλειά, όμως πολύ συχνά όχι ιδιαιτέρα κερδοφόρα.

Πολλές φορές οι εργαζόμενοι θέλουν να πληρώνονται περισσότερο για να έχουν καλύτερες επιδόσεις και για να παράγουν περισσότερο έργο.

Αν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, τότε είναι σα να παραδέχεστε ότι εργάζεστε σκόπιμα σε επίπεδο που είναι κάτω από τις δυνατότητές σας. Δεν κάνετε τη δουλειά όπως θα μπορούσατε ή όπως θα έπρεπε να την κάνετε.

Αυτός όμως είναι και ο λόγος που δεν πληρώνεστε περισσότερο.

Για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα, πρέπει πρώτα να αποδείξετε ότι αξίζετε περισσότερα.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί κάθε δουλειά. Πληρωνόμαστε για τα αποτελέσματα της εργασίας μας και όχι προκαταβολικά.

Αν ξεκινήσετε να δίνετε περισσότερα, τότε θα αρχίσετε να παίρνετε περισσότερα, στην καριέρα σας και στη ζωή σας.

Αν είστε επιχειρηματίας και θέλετε η επιχείρησή σας να σας βοηθήσει να υλοποιήσετε τους στόχους καριέρας σας και εισοδήματός σας, πρέπει να βοηθήσετε τους ανθρώπους που συνεργάζονται μαζί σας, να υλοποιήσουν και τους δικούς τους στόχους. Αντίστοιχα, ως εργαζόμενος αν θέλετε να βγάλετε περισσότερα χρήματα, τότε θα πρέπει να στηρίξετε την εταιρεία σας με τη δουλειά σας.

''Εάν θέλετε δέσμευση από την εταιρεία, πρέπει να δεσμευτείτε στην εταιρεία’’.

Βοηθήστε τους να πάρουν αυτό που θέλουν και θα σας βοηθήσουν να πάρετε αυτό που θέλετε.

Αυτή είναι η βασική φόρμουλα επιτυχίας στην επαγγελματική ζωή. Είναι όμως ταυτόχρονα και το κλειδί για την επιτυχία γενικά στη ζωή, καθώς το ίδιο ισχύει και για την οικογένεια και για τους φίλους σας.

Στη δουλειά σας δεν μπορείτε να περιμένετε να πάρετε μεγαλύτερα bonus, υψηλότερο εισόδημα ή να απολαμβάνετε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πρώτα ζητώντας και στη συνέχεια κάνοντας. 

Πρώτα θα πρέπει να δουλέψετε με υπευθυνότητα και στη συνέχεια να περιμένετε και σίγουρα να πάρετε όλα όσα σας αξίζουν. Όταν μπορείτε να αποδείξετε ότι αξίζετε περισσότερο, τότε όχι μόνο θα κερδίζετε περισσότερα και θα σας παρουσιάζονται περισσότερες ευκαιρίες αλλά παράλληλα θα αναλαμβάνετε επιπλέον αρμοδιότητες .

Έτσι εξελίσσεστε.
Επίσης, αν θέλετε να κερδίζετε περισσότερα, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου θα πρέπει να το αφιερώνετε για να μάθετε περισσότερα.

Πολλές εργασίες έχουν προκαθορισμένη αξία σε πολλά επαγγέλματα. Ανεξάρτητα από το πόσο καλά δουλεύετε, μερικές θέσεις εργασίας μπορούν να επιτύχουν μόνο ένα συγκεκριμένο επίπεδο αμοιβής.

Σίγουρα υπάρχει μια σειρά εντός της κλίμακας εισοδήματος στις περισσότερες θέσεις εργασίας και ναι, μπορείτε συχνά να κερδίζετε περισσότερα κάνοντας μια καλύτερη δουλειά. Ωστόσο, για να κερδίσετε πάνω από την κορυφή της κλίμακας για αυτή τη δουλειά, θα πρέπει να αυξήσετε τις γνώσεις και τις ικανότητές σας.

Ακόμα, για να προχωρήσετε σε υψηλότερο επίπεδο κερδών, πρέπει να ανεβείτε σε υψηλότερο επίπεδο ευθύνης. Αυτό σημαίνει ότι το να μάθετε περισσότερα και να τα εφαρμόσετε, εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς. Θα πρέπει να μάθετε ποια προσόντα χρειάζονται για να προχωρήσετε στο επόμενο στάδιο.

Μην ξεχνάτε ποτέ ότι η γνώση, η προσπάθεια και η ικανότητα πρέπει να έρθουν πριν από την ευκαιρία και τα κέρδη. Αυτό έτσι κι αλλιώς ισχύει για όλους σχεδόν τους κλάδους.

Πολλοί εργαζόμενοι, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό, έχουν την πεποίθηση ότι η εταιρεία τους χρωστάει κάτι. Βέβαια η εταιρεία, σας χρωστάει όλα όσα σας υποσχέθηκε όταν ξεκίνησε η συνεργασία σας, αυτόν για τον οποίο συμφωνείτε να εργαστείτε.

Η εταιρεία έχει επίσης την υποχρέωση να παρέχει τους πόρους που χρειάζεστε για να κάνετε τη δουλειά σας, με τρόπο που σας επιτρέπει να ανταποκριθείτε στις προσδοκίες της.

Ωστόσο εσείς έχετε μία υποχρέωση. Την υποχρέωση απέναντι στην εταιρία σας να κάνετε την καλύτερη δουλειά που μπορείτε.

Αυτό είναι άλλωστε και αυτό που περιμένει και ο κάθε εργοδότης από εσάς, δεν περιμένει τίποτα λιγότερο. Κάθε φορά που αμείβεστε, πιστεύει ότι έχετε καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια.

Μην ξεχνάτε ότι εφόσον δέχεστε έναν μισθό από τον εργοδότη σας, έχετε υποχρέωση απέναντι σε αυτόν. Κανένας δεν πληρώνει κάποιον τζάμπα. Έχετε υποχρέωση να κάνετε τη δουλειά για την οποία πληρώνεστε και να φροντίζετε για τα συμφέροντα του εργοδότη σας.

Έχετε επίσης μια υποχρέωση απέναντι τον εαυτό σας. Να κάνετε την καλύτερη δουλειά που μπορείτε με τον καλύτερο τρόπο.

Έχετε υποχρέωση σε οποιαδήποτε εργασία να παράγετε την αξία για την οποία επιθυμείτε να αμείβεστε.

Αν δουλεύετε διαφορετικά, αυτό θα υπονομεύσει την αυτοεκτίμησή σας και την επαγγελματική σας ανάπτυξη.

Αν δουλεύετε διαφορετικά, θα είναι σα να αποδέχεστε ότι η εκτέλεση της εργασίας σας είναι συνειδητά πολύ πιο κάτω από τις δυνατότητές σας, συνεπώς η χαμηλή αμοιβή σας είναι αποδεκτή.

Αν δουλεύετε διαφορετικά, είναι σα να αγκαλιάζετε τη μετριότητα.

Οι άνθρωποι που δεν πέφτουν ποτέ στην παγίδα της μετριότητας είναι αυτοί που συνειδητά εξελίσσονται συνεχώς μαθαίνοντας νέα πράγματα, αποκτώντας νέες δεξιότητες και ικανότητες. Είναι αυτοί που δε διστάζουν να κολυμπήσουν στα βαθιά προσπαθώντας να απαντήσουν στις προκλήσεις που τους παρουσιάζονται, όσο δύσκολες κι αν είναι και όσο κι αν αναγκάζονται να βγουν από τη ζώνη άνεσής τους. 

Είναι άνθρωποι που ρισκάρουν και δεν αρκούνται να υπάρχουν μέσα στην αβεβαιότητα, την ανασφάλεια και στην πολυπλοκότητα των καθημερινών προβλημάτων της ζωής.

Σίγουρα αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Όμως αυτοί οι άνθρωποι κάθε στιγμή της ζωής τους τη ζουν με την επίγνωση ότι αν σταματήσουν να αναπτύσσονται, να εξελίσσονται, αν παραιτηθούν, τότε θα πεθάνουν. 

Και φυσικά γνωρίζοντας ότι η ξερή γνώση δεν προσφέρει τίποτα και ότι μόνο μαζί με τη δράση θα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι το οποίο θα έχει θετικό και έντονο αντίκτυπο στην ιδία την ζωή τους και κατ’ επέκταση στην κοινωνία.

Άλλωστε…

«Μόνο εκείνοι που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά, είναι δυνατόν να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς».

Μοιράσου αυτό το άρθρο με όσους πιστεύεις ότι το χρειάζονται.




Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2021

Ένας νεαρός γιατρός προσπαθεί να ξεγελάσει έναν ηλικιωμένο.. Μια αστεία ιστορία με πολύτιμο δίδαγμα…!!!!

Ένα πολύ ηλικιωμένος αγρότης, συνταξιούχος για μεγάλο χρονικό διάστημα, βαρέθηκε να κάθεται και αποφάσισε να ανοίξει μια ιατρική κλινική. Νοίκιασε το χώρο, τον μετέτρεψε σε ιατρείο, προσέλαβε μια νοσοκόμα και κρέμασε μια πινακίδα έξω από την πόρτα που έγραφε :

“Θεραπευτείτε εδώ από οποιαδήποτε ασθένεια με 500 ευρώ. Αν δεν πετύχει η θεραπεία θα πάρετε από εμάς πίσω ως αποζημίωση 1000 ευρώ”.

Ένας νέος γιατρός, ο οποίος ήταν βέβαιος ότι ο ηλικιωμένος δεν είχε ιδέα ούτε από φάρμακα, αλλά ούτε και από θεραπείες, σκέφτηκε ότι αυτή ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να βγάλει μερικά εύκολα χρήματα.

Έτσι, πήγε στην κλινική του ηλικιωμένου “γιατρού” παριστάνοντας τον άρρωστο.

Νεαρός γιατρός : «Γιατρέ, δεν αισθάνομαι ξαφνικά καμία γεύση στο στόμα μου. Μπορείτε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε;”

Ηλικιωμένος : “Νοσοκόμα, σε παρακαλώ φέρε το κίτρινο μπουκάλι με το φάρμακο από το ντουλάπι 22 στον κύριο και ρίξε 3 σταγόνες στο στόμα του”.

Νεαρός γιατρός : “Αααχ! Αυτό είναι βενζίνη!”

Ηλικιωμένος : “Συγχαρητήρια! Αποκτήσατε και πάλι τη γεύση σας πίσω. Μας χρωστάτε 500 ευρώ”.

Ο νεαρός γιατρός φανερά ενοχλημένος του έδωσε τα χρήματα και έφυγε βιαστικός. Τις επόμενες μέρες τις πέρασε προσπαθώντας να βρει τρόπο να ξεγελάσει τον ηλικιωμένο και να πάρει πίσω τα χρήματα του.

Όταν ήταν πια έτοιμος, επέστρεψε στο “ιατρείο” του ηλικιωμένου έχοντας καταστρώσει ένα έξυπνο σχέδιο …

Νεαρός γιατρός : “Γιατρέ έχασα τη μνήμη μου, δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα”.

Ηλικιωμένος : “Νοσοκόμα, σε παρακαλώ φέρε το κίτρινο μπουκάλι με το φάρμακο από το ντουλάπι 22 στον κύριο και ρίξε 3 σταγόνες στο στόμα του”.

Νεαρός γιατρός : “Ω, όχι μην το κάνετε. Αυτό είναι βενζίνη!”

Ηλικιωμένος : “Συγχαρητήρια! Αποκτήσατε και πάλι τη μνήμη σας! Μας χρωστάτε 500 ευρώ”.

Απαρηγόρητος ο νεαρός γιατρός μια και είχε χάσει πια 1000 ευρώ, έφυγε εκνευρισμένος για να επιστρέψει και πάλι μετά από αρκετές μέρες με ένα καινούργιο, καλύτερο σχέδιο.

Νεαρός γιατρός : «Γιατρέ, έχασα την όρασή μου. Δεν βλέπω τίποτα. Βοηθήστε με!”

Ηλικιωμένος : “Λοιπόν, δυστυχώς δεν έχω κανένα φάρμακο για την πάθηση σας. Πάρτε τα 1000 ευρώ που σας χρωστάμε ως αποζημίωση”.

Νεαρός γιατρός : «Μα αυτά είναι μόνο 500 ευρώ..”

Ηλικιωμένος : “Συγχαρητήρια! Βρήκατε και πάλι την όρασή σας. Μας χρωστάτε 500 ευρώ”.

Ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: Μόνο και μόνο επειδή είστε “νέοι”, δεν σημαίνει ότι μπορείτε να ξεγελάσετε έναν ηλικιωμένο που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι!




Από dinfo

Σου λένε να μην κλαις... Σου λένε ότι είναι απλά ένα σκυλί, όχι ένα άτομο...!!!!

Σου λένε να μην κλαις.

Σου λένε ότι είναι απλά ένα σκυλί, όχι ένα άτομο.

Σου λένε ότι ο πόνος θα περάσει.

Σου λένε ότι τα ζώα δεν καταλαβαίνουν.

Σου λένε ότι το σημαντικό είναι να μην σε κάνει να υποφέρεις.

Σου λένε ότι μπορείς να πάρεις ένα καινούργιο.

Σου λένε ότι θα συμβεί.

Σου λένε ότι υπάρχουν πιο αφόρητοι πόνοι.

Αλλά δεν ξέρουν πόσες φορές έχεις κοιτάξει τον σκύλο σου στα μάτια.

Δεν ξέρουν πόσες φορές ήσουν μόνος σου με το σκύλο σου κοιτάζοντας το σκοτάδι.

Δεν ξέρουν πόσες φορές ο σκύλος σου ήταν ο μόνος που ήταν στο πλευρό σου.

Δεν ξέρουν ότι ο μόνος που δεν σε έχει κρίνει ποτέ είναι ο σκύλος σου.

Δεν ξέρουν πόσο φόβο είχες τη νύχτα που σε ξύπνησαν οι κραυγές του.

Δεν ξέρουν πόσες φορές ο σκύλος σου κοιμήθηκε κοντά σου.

Δεν ξέρουν πόσο έχεις αλλάξει από τότε που ο σκύλος σου έγινε μέρος της ζωής σου.

Δεν ξέρουν πόσες φορές τον αγκάλιασες όταν ήταν άρρωστος

Δεν ξέρουν πόσες φορές προσποιήθηκες ότι δεν βλέπεις πώς τα μαλλιά του έγιναν όλο και πιο λευκά.

Δεν ξέρουν πόσες φορές έχεις μιλήσει με το σκύλο σου, τον μόνο που σε ακούει πραγματικά.

Δεν ξέρουν ότι ήταν μόνο ο σκύλος σου που ήξερε ότι υποφέρεις.

Δεν ξέρουν πώς είναι να βλέπεις τον σκύλο σου να προσπαθεί να σε υποδεχτεί μόλις περάσεις το κατώφλι του σπιτιού σου.

Δεν ξέρουν ότι όταν τα πράγματα πήγαν στραβά, ο μόνος που δεν έφυγε από κοντά σου ήταν ο σκύλος σου.

Δεν ξέρουν ότι το σκυλί σου σε εμπιστευόταν κάθε στιγμή της ζωής του, ακόμα και την τελευταία.

Δεν ξέρουν πόσο σε έχει αγαπήσει ο σκύλος σου.

Δεν ξέρουν ότι το να κλαις για ένα σκυλί είναι ένα από τα πιο ευγενή, σημαντικά, αληθινά, καθαρά και ειλικρινή πράγματα που μπορείς να κάνεις.

Δεν ξέρουν για την τελευταία φορά που τον μετακόμισες με δυσκολία... να προσέχεις να μην τον πειράξεις.

Δεν ξέρουν τι ένιωσες όταν χάιδεψες το πρόσωπο του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του...




huelitas dog a.c

OSHO : Η διαφορά δεν βρίσκεται στις κτήσεις, η διαφορά βρίσκεται στην κτητικότητα…!!!!

Ένας βασιλιάς είχε εντυπωσιαστεί από την απλή και αθώα ζωή ενός βουδιστή μοναχού. Σιγά – σιγά, τον αποδέχτηκε ως δάσκαλό του.

Τον παρατηρούσε, ο βασιλιάς ήταν πολύ υπολογιστικός άνθρωπος, μάζευε πληροφορίες για τον χαρακτήρα του: “Υπάρχει κανένα παραθυράκι στη ζωή του;”

Όταν είχε πειστεί εντελώς – οι πληροφοριοδότες του του είπαν ότι “αυτός ο άνθρωπος δεν έχει κηλίδες στη ζωή του, είναι απολύτως καθαρός και απλός, είναι ένας άγιος, ένας βούδας”, τότε πήγε στον άνθρωπο, άγγιξε τα πόδια του και είπε : “Κύριε, σε προσκαλώ να έρθεις να ζήσεις στο παλάτι. Γιατί να ζεις εδώ;”

Κατά βάθος, αν και τον προσκαλούσε, προσδοκούσε από εκείνον να μην αποδεχθεί την πρόσκληση, να πει : “Όχι, εγώ είμαι απλός άνθρωπος, πώς μπορώ να ζήσω στο παλάτι;” Αν και τον προσκαλούσε!

Βλέπεις την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου νου; 
Τον προσκαλούσε, αν αποδεχόταν την πρόσκληση, θα χαιρόταν και ταυτόχρονα προσδοκούσε από τον άγιο ότι, αν ήταν όντως άγιος, θα έπρεπε να πει : “Όχι, εγώ είμαι απλός άνθρωπος, θα ζω κάτω από το δέντρο, αυτή είναι η απλή ζωή μου. Έχω απαρνηθεί τον κόσμο, δεν μπορώ να επιστρέψω πίσω σ’ αυτόν”.

Ο άγιος όμως ήταν αληθινός άγιος. Πρέπει να ήταν βούδας. Είπε:

“Εντάξει. Πού είναι το όχημα. Φέρε την άμαξα και θα έρθω στο παλάτι. Όταν κανείς έρχεται στο παλάτι, πρέπει να έρχεται με στυλ. Φέρε λοιπόν την άμαξα!”

Ο βασιλιάς σοκαρίστηκε πολύ : “Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι απατεώνας, πρέπει να είναι τσαρλατάνος. Φαίνεται ότι υποκρινόταν όλη αυτή την απλότητα, μόνο και μόνο για να με εξαπατήσει”.

Τώρα όμως ήταν πολύ αργά. Τον είχε προσκαλέσει και δεν μπορούσε να πάρει το λόγο του πίσω.

Όντας άνθρωπος που κρατάει το λόγο του, ένας σαμουράι, ένας πολεμιστής, ένας σπουδαίος βασιλιάς, είπε μέσα του: “Τώρα την πάτησα. Αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει τίποτα. Ούτε μια φορά δεν αρνήθηκε. Έπρεπε να αρνηθεί!”

Έτσι, έπρεπε να φέρει την άμαξα, μα δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Ο άγιος όμως ήταν πολύ χαρούμενος! Κάθισε στην άμαξα σαν βασιλιάς, κοιτάζοντας πολύ ήρεμα. Και οι άνθρωποι στους δρόμους έλεγαν : “Τι συμβαίνει; Ο γυμνός φακίρης!…”

Κι εκείνος καθόταν στ’ αλήθεια σαν αυτοκράτορας κι ο βασιλιάς φαινόταν φτωχός, συγκρινόμενος με αυτός τον άνθρωπο. Κι εκείνος ήταν τόσο χαρούμενος, τόσο πλημμυρισμένος από έκσταση! 

Και όσο πιο εκστατικός γινόταν εκείνος, τόσο πιο λυπημένος γινόταν ο βασιλιάς : “Τώρα, πώς να ξεφορτωθώ αυτόν τον άνθρωπο; Όλοι εκείνοι οι ντετέκτιβ είναι ανόητοι. Δεν μπόρεσαν να δουν ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ένα σχέδιο. Καθόταν κάτω από το δέντρο επί χρόνια, ώστε να εντυπωσιαστεί ο βασιλιάς”.

Όλες αυτές οι ιδέες ήρθαν μέσα στο κεφάλι του βασιλιά.

Ο βασιλιάς είχε ετοιμάσει το καλύτερο δωμάτιο για τον άγιο, αν ερχόταν.

Δεν πίστευε όμως πραγματικά ότι θα ερχόταν.

Βλέπεις το διχασμό του ανθρώπινου νου: Κάνεις ένα πράγμα και προσδοκείς κάτι άλλο. Αν ο άνθρωπος ήταν πονηρός, θα μπορούσε να έχει αρνηθεί. Θα μπορούσε να έχει πει, όχι.

Ο βασιλιάς είχε ετοιμάσει το καλύτερο δωμάτιο.

Ο άγιος πλησίασε στο δωμάτιο – καθόταν επί χρόνια κάτω από το δέντρο – και είπε : “Φέρε αυτό, φέρε εκείνο. Αν είναι να ζεις στο παλάτι, πρέπει να ζεις σαν βασιλιάς!”

Ο βασιλιάς βρισκόταν σε ολοένα και μεγαλύτερη σύγχυση. Ασφαλώς, εκείνος τον είχε προσκαλέσει, οπότε έφερνε ότι του ζητούσε.

Ήταν όμως βάρος στην καρδιά του βασιλιά και κάθε μέρα το βάρος μεγάλωνε, επειδή ο άγιος άρχισε να ζει σαν βασιλιάς. Για την ακρίβεια, ζούσε καλύτερα από το βασιλιά, επειδή ο βασιλιάς είχε τις δικές του έγνοιες, ενώ ο άγιος δεν είχε καμία.

Μπορούσε να κοιμάται μέρα – νύχτα. Μπορούσε να απολαμβάνει τον κήπο και την πισίνα και έπειτα ξεκουραζόταν.
Και ο βασιλιάς σκεφτόταν : “Αυτός ο άνθρωπος είναι παράσιτο!”

Μια μέρα δεν μπορούσε να τον αντέξει άλλο. Είπε στον άγιο… Ο άγιος είχε πάει στον κήπο, για τον πρωινό του περίπατο και ο βασιλιάς ήρθε και είπε :

“Θέλω να σου πω κάτι”.

Ο άγιος είπε : “Ναι, ξέρω. Ήθελες να το πεις πριν ακόμα αφήσω το δέντρο μου. Ήθελες να το πεις όταν αποδέχθηκα την πρόσκλησή σου. Γιατί περίμενες τόσο καιρό; Υπέφερες χωρίς λόγο. Μπορώ να δω ότι στεναχωριέσαι. Δεν έρχεσαι πια σ’ εμένα. Δεν κάνεις τις μεγάλες, τις μεταφυσικές, τις θρησκευτικές ερωτήσεις, που με ρωτούσες όταν ζούσα κάτω από το δέντρο. Γιατί έχασες έξι μήνες; Μπορούσες να το έχεις ρωτήσει αμέσως και τότε τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθεί διαφορετικά.

Ξέρω τι θέλεις να ρωτήσεις, αλλά ρώτησέ το!”

Ο βασιλιάς είπε : “Θέλω να σε ρωτήσω ένα πράγμα. Τώρα ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα; Εσύ ζεις με μεγαλύτερη πολυτέλεια από ό,τι ζω εγώ!

Κι εγώ πρέπει να εργάζομαι και να έχω έγνοιες κι ένα σωρό ευθύνες, ενώ εσύ δεν εργάζεσαι, δεν έχεις καμία ευθύνη. Σε ζηλεύω! Κι έχω σταματήσει να έρχομαι σ’ εσένα, επειδή δεν νομίζω ότι υπάρχει πια καμία διαφορά ανάμεσά μας. 

Εγώ ζω μέσα στα αποκτήματα, μα εσύ ζεις μέσα σε περισσότερα αποκτήματα από ό,τι εγώ. 

Κάθε μέρα απαιτείς: “Φέρε τη χρυσή άμαξα! Θέλω να πάω βόλτα στη πόλη. Φέρε αυτό και φέρε εκείνο!” Και τρως νοστιμότατο φαγητό, φοράς τα καλύτερα ρούχα. Τότε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα κι εμένα;”

Ο άγιος γέλασε και είπε: “Η ερώτηση είναι τέτοια, που μπορώ να την απαντήσω μόνο αν έρθεις μαζί μου. Ας βγούμε έξω από την πρωτεύουσα”.

Ο βασιλιάς ακολούθησε. Πέρασαν το ποτάμι και συνέχισαν.
Ο βασιλιάς ρωτούσε συνεχώς : “Τώρα, για ποιο λόγο πηγαίνουμε ακόμα πιο μακριά; Γιατί δεν απαντάς τώρα;”

Ο άγιος είπε: “Περίμενε λίγο. Ψάχνω το σωστό σημείο, για να σου απαντήσω”.

Έφτασαν στα σύνορα του βασιλείου και ο βασιλιάς είπε: “Τώρα ήρθε η ώρα. Εδώ είναι τα σύνορα”.

Ο άγιος είπε : “Αυτό έψαχνα. Τώρα εγώ δεν γυρίζω πίσω. Εσύ έρχεσαι μαζί μου ή θα επιστρέψεις πίσω;”

Ο βασιλιάς είπε : “Πώς μπορώ να έρθω μαζί σου; Εγώ έχω το βασίλειό μου, τις κτήσεις μου, τις γυναίκες και τα παιδιά μου. Πώς μπορώ να έρθω μαζί σου;”

Και ο άγιος είπε: “Τώρα βλέπεις ποια είναι η διαφορά; Εγώ όμως πηγαίνω και δεν θα κοιτάξω πίσω. Ήμουν στο παλάτι, έζησα με όλων των ειδών τα υπάρχοντα, αλλά δεν ήμουν κτητικός. Εσύ είσαι κτητικός. Αυτή είναι η διαφορά. Εγώ πηγαίνω”.

Ξεντύθηκε, γυμνώθηκε, έδωσε τα ρούχα στο βασιλιά και είπε: “Κράτησε τα ρούχα σου και γίνε πάλι χαρούμενος”.

Τώρα ο βασιλιάς κατάλαβε πως ήταν ανόητος. Αυτός ο άνθρωπος ήταν σπάνιος, ένα σπάνιο πετράδι. Έπεσε στα πόδια και του είπε: “Μη φύγεις. Γύρισε πίσω. Δεν σε έχω καταλάβει ακόμα. Σήμερα είδα τη διαφορά. Ναι, αυτή είναι η αληθινή αγιότητα”.

Ο άγιος είπε: “Εγώ μπορώ να γυρίσω πίσω, μα να θυμάσαι, εσύ θα στενοχωρηθείς και πάλι. Τώρα, άφησέ με να σε κάνω χαρούμενο. Δεν έρχομαι”.

Όσο περισσότερο επέμενε ο άγιος για να φύγει, τόσο περισσότερο επέμενε ο βασιλιάς να επιστρέψει πίσω. Ο άγιος όμως είπε: “Μια φορά είναι αρκετή. Εγώ μπορώ να έρθω, τη στιγμή όμως που θα πω ''έρχομαι'', μπορώ να δω στα μάτια σου να επιστρέφει η παλιά ιδέα : 

'‘Μπορεί να με κοροϊδεύει και πάλι. Μπορεί αυτό να είναι κόλπο. Μου δίνει τα ρούχα και λέει ότι θα φύγει, για να με εντυπωσιάσει και πάλι’. Λέει, αν έρθω, θα είσαι και πάλι λυπημένος κι εγώ δεν θέλω να σε κάνω δυστυχισμένο”.

Να θυμάσαι την διαφορά: Η διαφορά δεν βρίσκεται στις κτήσεις, η διαφορά βρίσκεται στην κτητικότητα. Απλός άνθρωπος δεν είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα, απλός άνθρωπος είναι εκείνος που δεν έχει κτητικότητα, που δεν κοιτάζει ποτέ πίσω.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΓΩ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ..........OSHO  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ




Από george

Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς κανόνες και όρια δεν είναι ένα παιδί ελεύθερο…!!!!

Τα όρια, μπορεί κανείς να μιλά για αυτά μέρες! Τα όρια αφορούν όλους μας και υπάρχουν παντού.

Χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να είμαστε λειτουργικοί, να συνεργαζόμαστε, να οργανωνόμαστε και να είμαστε αποδοτικοί. Τα όρια δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του, να αντλεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ικανοποίηση και ασφάλεια, να εξελίσσεται και να δημιουργεί.

Γιατί μέσα στην οικογένεια οι γονείς βάζουν όρια στα παιδιά και δεν τα αφήνουν να τα ανακαλύψουν μόνα τους; Γιατί επιφορτίζονται εκείνοι με το απαιτητικό αυτό έργο, που στην πράξη αποδεικνύεται αρκετά ζόρικη υπόθεση;

Μα, γιατί τα παιδιά δεν κατανοούν τη χρησιμότητα των ορίων! Δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του να αναστέλλουν τις επιθυμίες τους, να ασκούν αυτοέλεγχο, να λειτουργούν υπεύθυνα, να συμπονούν τους γύρω τους.

Εκτός αυτού, αν οι γονείς δε θέσουν όρια, τότε το παιδί αισθάνεται ανυπεράσπιστο και απροστάτευτο, αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως απειλή, συνεχώς μεταβαλλόμενο και το γονιό ως ανίσχυρο. 

Μπερδεύεται και δεν μπορεί να διαμορφώσει μια ξεκάθαρη εικόνα του άγνωστου κόσμου μέσα στον οποίο μεγαλώνει, αλλά και των προθέσεων και των συναισθημάτων των γονιών του απέναντί του.

Νιώθει δυστυχισμένο, αποθαρρυμένο, ανασφαλές και συχνά εκδηλώνει προβλήματα στη συμπεριφορά του. Ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς κανόνες και σαφή όρια δεν είναι ένα παιδί ελεύθερο. Αντίθετα, είναι ένα παιδί σκλαβωμένο σε μια ασαφή και περίπλοκη δομή, μέσα στην οποία δεν μπορεί να καλλιεργήσει το αίσθημα της υπευθυνότητας και της συνεργασίας.

Από την άλλη, το παιδί που ζει και μεγαλώνει σε ένα υπερβολικά αυστηρό περιβάλλον, βομβαρδισμένο από αυταρχικούς και υπερβολικούς κανόνες, δυσκολεύεται να αναπτύξει ενδιαφέροντα, κλίσεις και προτιμήσεις. Συχνά είναι ένα παιδί με χαμηλό αίσθημα αυτοεκτίμησης που μπορεί όμως μελλοντικά να εμφανίσει έντονα σημάδια ανυπακοής και αντίδρασης.

Πολλές μελέτες δείχνουν ότι όταν οι γονείς θέτουν σταθερά όρια, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καλύτερη προσαρμογή στην ομάδα των συνομηλίκων. Εκτός αυτού, γίνονται περισσότερο αυτόνομα.

Η συνέπεια και η σταθερότητα στην εφαρμογή των κανόνων αυτών, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκληρωμένη και υγιή ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού, καθώς και την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος. 

Τα όρια, όσο και αν ακούγεται περίεργο, είναι ένδειξη αγάπης και μέρος της φροντίδας που οι γονείς παρέχουν στα παιδιά τους.

Είναι από τα σπουδαιότερα δώρα που μπορεί να προσφέρει ένας γονιός στο παιδί του, από τα σημαντικότερα εφόδια που του δίνει για να μάθει να πορεύεται μόνο του. Κάθε γονιός προσβλέπει σε ένα ευτυχισμένο μέλλον για το παιδί του και αυτό για να επιτευχθεί προϋποθέτει την ύπαρξη ορίων.

Στις μικρότερες ηλικίες, οι γονείς συχνά οριοθετούν τα παιδιά τους για λόγους ασφαλείας, π.χ. λένε στο παιδί του ενός έτους «ΟΧΙ!» όταν πάει να πιάσει τα χάπια της γιαγιάς από το κομοδίνο ή λένε «ΜΗ» στο δίχρονο παιδί τους όταν ανεβαίνει πάνω στην καρέκλα για να σκαρφαλώσει στη βιβλιοθήκη και να πάρει ένα παιχνίδι που του γυάλισε. 

Αυτή η οριοθέτηση είναι απολύτως απαραίτητη, αφού το παιδί δεν έχει ακόμη αίσθηση του κινδύνου και μπορεί να πάθει κακό.

Στις περιπτώσεις που δεν το κάνει ο γονιός μιλάμε για παραμέληση, η οποία αποτελεί μια μορφή βίας και διώκεται ποινικά. Εκτός αυτών των παρεμβάσεων, οι γονείς από πολύ νωρίς θέτουν κανόνες που σχετίζονται με τις ώρες ύπνου και διατροφής, ενώ στην πορεία βάζουν κανόνες και για το ντύσιμο, τα παιχνίδια, τις σχέσεις με τους άλλους, τη μελέτη, τις αγορές, την τηλεόραση, τις εξόδους, κλπ.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει και ειδικά από το 2ο έτος της ζωής του και μετά, η οριοθέτηση αρχίζει να περιστρέφεται και γύρω από θέματα επιθετικής συμπεριφοράς, όπως όταν ένα παιδί θέλει το παιχνίδι που έχει ο αδερφός του και τον χτυπά για να το πάρει. Οι ανάγκες για οριοθέτηση είναι συνεχείς.

Ακόμα κι όταν ένας γονιός θεωρεί ότι έχει διευθετήσει πολύ καλά τα θέματα αυτά, την επόμενη κιόλας στιγμή θα προκύψουν νέες καταστάσεις, που πρέπει να επεξεργαστεί και να πάρει θέση. Γονείς και παιδιά βρίσκονται σε συνεχή συνδιαλλαγή, διαπραγμάτευση και κάνουν συμβιβασμούς.

Ένας πατέρας λέει: «ο μικρός τρίχρονος γιος μου επέλεξε τη χειρότερη ώρα για να κάνει μια κρίση θυμού. Καθώς περπατούσαμε στο διάδρομο ενός καταστήματος, άρπαξε ένα κουτί με καραμέλες. 

Του είπα ότι δεν μπορεί να πάρει τις καραμέλες τώρα και αν θέλει κάτι από το κατάστημα, πρέπει πρώτα να με ρωτήσει. Αντί να υπακούσει, όταν του είπα να το βάλει πίσω στη θέση του, άρχισε να κλαίει, να ουρλιάζει και να με χτυπά.

Μετά, έπεσε στο πάτωμα και ακολούθησε μια έκρηξη σε όλο της το μεγαλείο! Όλο το μαγαζί είχε γυρίσει και μας κοιτούσε! Δεν ήξερα τι να κάνω! Δε μου αρέσει καθόλου να αισθάνομαι ότι ένα δίχρονο παιδί έχει τόση δύναμη! Τι θέλει; 

Να με ρεζιλέψει; Αμάν πια! Άλλη φορά θα πάει με τη μάνα του και άμα κάνει τα ίδια, δε θα πάει ποτέ ξανά και με κανέναν!»

Τα καλά όρια χτίζουν καλές σχέσεις και οι καλές σχέσεις χτίζονται πάνω σε καλά όρια

Μια σχέση στέρεη και δυνατή, που τροφοδοτείται από το γονιό με αγάπη, αποδοχή, κατανόηση και τρυφερότητα προς το παιδί, είναι η καλύτερη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί για να βάλει όρια.

Αν η σχέση είναι δυνατή, ο θυμός από τις διενέξεις που αναπόφευκτα θα προκύψουν, θα εκτονωθεί σύντομα.

Επιβραβεύουμε τις επιθυμητές συμπεριφορές αντί να σχολιάζουμε τις μη επιθυμητές, π.χ. αντί για «Μην είσαι αφηρημένος!», λέμε «Συγκεντρώσου!» ή αντί για «Μην κρατάς τα παιχνίδια μόνο για σένα!» λέμε «Μπράβο παιδί μου, που παίζεις ωραία με την αδερφή σου! Πολύ σε χαίρομαι!». 

Πιο αναλυτικά, για να έχει αποτέλεσμα, η επιβράβευσή μας χρειάζεται να είναι:

– Άμεση: να δίνεται τη στιγμή που το παιδί εκδηλώνει την επιθυμητή συμπεριφορά και όχι πολύ αργότερα.

– Συγκεκριμένη: να περιλαμβάνει ένα ξεκάθαρο λιτό λεκτικό μήνυμα, π.χ. «Κάθεσαι πολύ ωραία δίπλα μου στο καρότσι και με βοηθάς να ψωνίσω! Σ’ευχαριστώ!».

– Ειλικρινής και απόλυτα αφιερωμένη σε αυτό που συμβαίνει: να δίνεται ενώ προσέχουμε το παιδί, π.χ. το κοιτάμε στα μάτια και στεκόμαστε στο ύψος του όταν του μιλάμε.

– Προσανατολισμένη στην αναγνώριση της προσπάθειας και όχι μόνο στην επιτυχία: να δίνεται όταν το παιδί καταφέρνει κάτι, αλλά και ενδιάμεσα, όσο δείχνει να προσπαθεί, ώστε να ενθαρρύνεται να βάλει τα δυνατά του μέχρι το τέλος.

– Σταθερή και συνεπής: να ενισχύει σε κάθε ευκαιρία το παιδί, καθημερινά και χωρίς διακυμάνσεις.

Ο τρόπος που ένας γονιός ορίζει, διατυπώνει και επικοινωνεί τα όρια, είναι πολύ σημαντικός.

1. Οι τρόποι πειθαρχίας που θα μεταχειριστεί ένας γονιός εξαρτώνται από τη δική του ιδιοσυγκρασία, καθώς και αυτή του παιδιού του. Τι ταιριάζει στον ίδιο, με ποιο τρόπο θα το κάνει, τι πιάνει στο παιδί του; Ό,τι ξέρει ο γονιός γύρω από το χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του παιδιού του είναι ιδιαίτερα χρήσιμο.

Μπορεί για ένα παιδί η στέρηση των παιχνιδιών του να είναι η μέγιστη τιμωρία, ενώ για ένα άλλο να μη σημαίνει κάτι. Ή μπορεί το να κοιτά τον τοίχο για λίγα λεπτά να είναι ό,τι χειρότερο, ενώ να μην ενοχλείται καθόλου άμα δε φάει σοκολάτα για μια μέρα.

2. Τα όρια πρέπει να συμβαδίζουν με το στάδιο ανάπτυξης του παιδιού και να προσαρμόζονται στα χαρακτηριστικά της ηλικίας του. Όσο πιο μικρό το παιδί, τόσο πιο σύντομες, ξεκάθαρες και λιτές οι εντολές του γονιού προς αυτό. 

Αν πρόκειται για βρέφος ή νήπιο που μόλις άρχισε να στέκεται στα πόδια του, ο γονιός μπορεί να στρέψει την προσοχή του σε μια άλλη δραστηριότητα.

Από την άλλη, για ένα παιδί άνω των δύο ετών, η επιβολή των ορίων είναι πιο σύνθετη διαδικασία, καθώς περιλαμβάνει διάλογο, εξηγήσεις και διαπραγματεύσεις. Συχνά το παιδί από μόνο του προκαλεί το γονιό κάνοντας ερωτήσεις, π.χ. «Γιατί μπαμπά; Δεν είναι δίκαιο!». 

Απαντήσεις τύπου «γιατί έτσι το λέω εγώ!» ή «είσαι μικρός ακόμα για να καταλάβεις» δεν έχουν αποτέλεσμα, δεδομένου ότι οι απαγορεύσεις που δεν συνοδεύονται από κάποια εξήγηση δε γίνονται κατανοητές από το παιδί, αλλά φαίνονται σαν περιορισμός. 

Κανείς δεν υπακούει απλά επειδή κάποιος του λέει ότι αυτό είναι το σωστό.

Αφήνουμε το παιδί να μας πει την άποψή του και κάνουμε ειλικρινή προσπάθεια για διάλογο. Είναι μια από τις καλύτερες επενδύσεις που μπορεί να κάνει ένας γονιός. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν και ειδικά στην εφηβεία, το παιδί που δεν του δόθηκε ουσιαστικός χρόνος και χώρος να εκφραστεί, έχει περισσότερες πιθανότητες να αποφεύγει συζητήσεις με τους γονείς.

3. Το παιδί μαθαίνει από αυτό που κάνουμε και όχι από αυτό που του λέμε. Το προσωπικό μας παράδειγμα αποτελεί «μοντέλο» προς μίμηση για το παιδί. Αν δυσκολευόμαστε να βάλουμε όρια σε εμάς πρώτα, τότε πώς θα βάλουμε στους άλλους; Τα παιδιά κατανοούν πιο εύκολα το τι είμαστε και πώς λειτουργούμε, παρά το τι λέμε.

Για παράδειγμα, τι κάνουμε εμείς οι γονείς όταν είμαστε θυμωμένοι, αγχωμένοι, απογοητευμένοι, όταν δε γίνεται το δικό μας κλπ. Τι θα σήμαινε για το παιδί του παραδείγματός μας αν ο πατέρας του άρχιζε να του φωνάζει μέσα στο κατάστημα, το χτύπαγε ή …; Πώς θα ένιωθε εκείνο μετά;

Από την άλλη, στην περίπτωση που το χάσουμε και παραφερθούμε, δεν τελείωσαν όλα. Κανένας δεν είναι τέλειος, αλλά τον τιμά περισσότερο το να το αναγνωρίζει και να παραδέχεται τα λάθη του, γιατί έτσι γίνεται καλύτερος. Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και τέλεια παιδιά…

4. Δεν είναι όλα τα θέματα το ίδιο σημαντικά. Ξεχωρίζουμε ποια είναι προς διαπραγμάτευση και ποια όχι, π.χ. είναι το ίδιο αν ο δίχρονος γιος μου χοροπηδάει στα πατώματα τις ώρες κοινής ησυχίας και αν χτυπάει την αδερφή του για να πάρει ένα παιχνίδι;

Αν η έφηβη κόρη μου θέλει να βάλει το αγαπημένο της μπλουζάκι στο πάρτι ακόμα και αν αυτό είναι βρώμικο, είναι λιγότερο σημαντικό από το να επιστρέψει αργότερα από την ώρα που έχουμε συμφωνήσει. 

Διαχωρίζω τα ζητήματα και ασχολούμαι με κάποια, όχι με όλα, γιατί αλλιώς θα κάνω κήρυγμα όλη μέρα και το παιδί μου θα γίνει σκέτος τύραννος ή θα απομονωθεί εντελώς. Η σχέση μου μαζί του θα διαταραχθεί και αυτό δεν το θέλω με τίποτα στον κόσμο.

5. Η επικοινωνία πρέπει να είναι παρούσα και συγκεκριμένη, χωρίς αναφορές στο παρελθόν, να αφορά το «Εδώ και Τώρα»: («…και την περασμένη φορά τα ίδια έκανες!»), χωρίς προφητείες για το μέλλον («…ποτέ δεν θα αλλάξεις!») και χωρίς γενικεύσεις (πάντα, ποτέ, όλοι, κανένας…).

Πώς αισθάνεται κάποιος όταν κάνει ένα λάθος στη δουλειά και ο εργοδότης του λέει «Πάλι λάθος έκανες! Αδιόρθωτος είσαι πια! Όλοι έχουν καταλάβει πώς λειτουργεί το σύστημα, αλλά εσύ ποτέ σου!»; Ματαίωση, απόρριψη, απογοήτευση, ντροπή, χαμηλή αυτοεκτίμηση, θυμό, πίκρα, παραίτηση και καμία διάθεση για περαιτέρω προσπάθεια κλπ.

Μέσα από όλα τα παραπάνω, κατανοούμε τη μεγάλη σημασία που διαδραματίζουν τα όρια στην ανάπτυξη των παιδιών. Το είδος των οικογενειακών σχέσεων, η αυτοπεποίθηση και σιγουριά του γονέα για την επιβολή ορίων σε συνδυασμό με την έμπρακτη αγάπη προς το παιδί αποτελούν τα βασικά συστατικά της επιβολής ορίων στα παιδιά.

Τα καλά όρια πλάθουν ευτυχισμένα παιδιά, ικανούς και ολοκληρωμένους ενήλικες, οι οποίοι καθώς μεγαλώνουν θα έχουν περισσότερες ευθύνες, μα και περισσότερα δικαιώματα.




Ευγενία Δουβαρά, ψυχολόγος

Έλκετε τους άλλους ανάλογα με την ακτινοβολία που εκπέμπετε…!!!!

Πηγαίνετε συχνά στον κινηματογράφο; Σας αρέσουν οι ταινίες, τα μυθιστορήματα ή τα καλά παραμύθια; Γιατί; Μια κινηματογραφική ταινία, πέρα από την κοινωνικοποίηση και την ψυχαγωγία, σας προσφέρει πάνω απ’ όλα ένα πράγμα: το συναίσθημα. Οι άνθρωποι που προτιμούν μια ερωτική κομεντί είναι διαφορετικοί από αυτούς που βλέπουν πολεμικές ταινίες.

Ένα ντοκιμαντέρ έχει διαφορετικούς θεατές από ένα παραμύθι. Κάθε ταινία απευθύνεται στο δικό της ειδικό κοινό, αφού οι θεατές έχουν ιδιαίτερες συναισθηματικές προσδοκίες.

Το περιεχόμενο του μαγνήτη σας αποτελείται κυρίως από τις πολύ προσωπικές «κινηματογραφικές σκηνές» της ζωής σας, που συνδέονται με συγκεκριμένα συναισθήματα. Ό,τι έχετε ζήσει ή θα θέλατε να ζήσετε είναι ο προσωπικός σας «συναισθηματικός κινηματογράφος». 

Οι άνθρωποι στον περίγυρο σας θα «ψυχανεμιστούν» την κινηματογραφική σας διαφήμιση και θα νιώσουν να έλκονται, να μένουν συναισθηματικά ουδέτεροι ή να απωθούνται.

Ανάλογα με το ποια συναισθήματα θέλουν οι ίδιοι να βιώσουν ή να αποφύγουν.

Το να το γνωρίζετε αυτό είναι η αρχή μιας εκ βάθρων αλλαγής της ζωής σας σε επίπεδο σχέσεων. Σας γλιτώνει από χρονοβόρα αναζήτηση και δοκιμές. Σας γλιτώνει από έξοδα, χάσιμο χρόνου και ένα σωρό απογοητεύσεις. 

Και αν ποτέ τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα θέλατε, θα σπαταλήσετε πολύ λιγότερο χρόνο κατηγορώντας τον εαυτό σας, ενώ θα αφιερώσετε περισσότερο, ουσιαστικό χρόνο για να ανασυνταχθείτε. 

Το να γνωρίζετε το περιεχόμενο του δικού σας μαγνήτη σας καθιστά έναν άνθρωπο ο οποίος συνειδητά ιεραρχεί και αποφασίζει ό,τι κι αν του τύχει. Και ο οποίος ταυτόχρονα κατανοεί όλο και καλύτερα γιατί οι άλλοι άνθρωποι πράττουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο και όχι με κάποιον άλλο.

Το τι νιώθετε και το πώς αισθάνεστε καθορίζει την ακτινοβολία σας. Ελκύει ανθρώπους που αναζητούν αυτό ακριβώς. Ο καθένας ενδεχομένως για διαφορετικούς λόγους.

Ποιον ελκύετε και γιατί
Δεν ελκύετε απαραίτητα τους ανθρώπους που σας ταιριάζουν, αλλά εκείνους που μπορεί να έχουν ανάγκη από αυτό που εκπέμπετε. Τα συστατικά στοιχεία του μαγνήτη σας που ελκύουν ή απωθούν τους άλλους ανθρώπους είναι κατά βάση τα εξής :

· Οι όμορφες και άσχημες εμπειρίες σας, καθώς και αυτές άλλων ανθρώπων από τη στιγμή που τις δέχεστε αφιλτράριστα στον εγκέφαλο σας.

· Οι προσδοκίες, οι στοχασμοί και οι φόβοι σας, καθώς και αυτοί των άλλων ανθρώπων.

· Οι επιθυμίες, οι ιδέες, οι στόχοι και οι ενδόμυχες αποφάσεις σας.

· Ο πραγματικός πυρήνας του είναι σας.

· Καθώς και μερικά άλλα συστατικά στοιχεία που θα γνωρίσετε αργότερα.

Ισχυρότερη δράση έχουν τα συστατικά εκείνα που έχετε συνειδητοποιήσει μέχρι στιγμής λιγότερο. Εάν ο πραγματικός πυρήνας του είναι σας ήταν αυτός που καθόριζε την ακτινοβολία σας, τότε θα τραβούσατε σωρηδόν τους σωστούς ανθρώπους και τα απολύτως κατάλληλα περιστατικά στη ζωή σας. Θα σας ερχόταν κατά κύριο λόγο αυτό που σας ταιριάζει.

Συχνά θα μένατε έκπληκτοι και ακόμα συχνότερα θα χαιρόσασταν. Σπάνια θα καταλαβαίνατε γιατί σας συμβαίνει κάτι, αλλά θα νιώθατε πόσο υπέροχα ταιριάζει σε εσάς και στη ζωή σας. Το να απελευθερώσετε την ακτινοβολία του μύχιου πυρήνα του είναι σας από κάθε άλλη επιρροή είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείτε να χαρίσετε στον εαυτό σας.

Ο αρσενικός και ο θηλυκός μαγνήτης
Το μυστικό της αρσενικής και της θηλυκής ακτινοβολίας είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο κλειδί που θα σας βοηθήσει να οργανωθείτε σωστά κατά την αναζήτηση συντρόφου αλλά και κατά τη διάρκεια μιας σχέσης. 

Κάθε άντρας κουβαλάει μέσα του θηλυκά στοιχεία, ενώ κάθε γυναίκα φέρει μέσα της αρσενικά στοιχεία. Ως κατεξοχήν θηλυκά στοιχεία θεωρούνται τα εξής: το συναίσθημα, η διπλωματία, η ανησυχία, η συμπόνια, το κοινωνικό ενδιαφέρον, η ικανότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, η ενσωμάτωση. 

Ως κατεξοχήν αρσενικές αρετές θεωρούνται : η λογική, ο ορθολογισμός, η κυριαρχία, η διαπραγματευτική ικανότητα, η επιβολή ισχύος, η φιλοδοξία, η λήψη αποφάσεων σε διλήμματα.

Ο άντρας και η γυναίκα πάντοτε επιζητούν ασύνειδα να γίνουν «ένα σύνολο», δηλαδή να πάρουν ει δυνατόν από τον άλλο τα στοιχεία που τους λείπουν. Δεν υπάρχει άντρας που να έχει αποκλειστικά αρσενικά χαρακτηριστικά ούτε γυναίκα που να είναι μόνο θηλυκή.

Εδώ δεν αναφερόμαστε στο κατά πόσο μια γυναίκα ή ένας άντρας εκ πρώτης όψεως μας δίνουν «οπτικά» μια ιδιαίτερα αρρενωπή ή θηλυκή εικόνα. 

Μια πολύ ισχυρότερη έλξη προέρχεται από τον «τύπο» του καθενός, δηλαδή από τις ιδιότητες που αποκτήθηκαν μέσα από τα βιώματα. Στους περισσότερους ανθρώπους η εσωτερική αναλογία των χαρακτηριστικών τους κυμαίνεται από 60/40 έως 70/30.

Τα αρσενικά και θηλυκά στοιχεία που κουβαλάτε στο μαγνήτη σας επηρεάζουν το πόσο αρσενικός ή θηλυκός είναι ο σύντροφος που ελκύετε.

Απόσπασμα από το βιβλίο ”Το Μυστικό του Μαγνήτη της Καρδιάς” Εκδόσεις Λιβάνι