Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Ο πιο γλυκός και πιστός σωματοφύλακας του ανθρώπου - 4ο Μέρος....!!!!!!!!!!

Άγγελοι αποκαλύπτουν τις τρεις δυνάμεις του ανθρώπου για τα έσχατα χρόνια που ξεκίνησαν

Τι χρειάζεται για να μπεις μέσα στο σπίτι σου; Την πόρτα απλά να ανοίξεις. Ένα κλειδί να το βάλεις στην πόρτα, να ανοίξεις και να μπεις μέσα. Αυτά τα κλειδιά είναι πολύ σημαντικά. Που είναι ασφαλισμένο ένα ολόκληρο σπίτι όταν φεύγετε; Πάνω σε ένα κλειδί. Αυτό δεν είναι; Για φανταστείτε λοιπόν τι δύναμη έχει αυτό το κλειδί, όταν το χρησιμοποιείς σωστά και πόση δύναμη έχει να έχεις πάντα το κλειδί του Τιμίου Σταυρού πάνω σου.

Είναι αυτό που θα γίνει τώρα στα έσχατα, όσοι δεν θα κάνουν σωστά το σημείο του Τιμίου Σταυρού και δεν θα ασφαλίζουν την ψυχή τους με την Θεία Κοινωνία θα υποφέρουν πάρα πολύ. Σας το είπα αυτό πολλές φορές. Τόσο πολύ θα υποφέρουν, που θα χάνονται ψυχές!

Η δύναμη τώρα του ανθρώπου για τα έσχατα χρόνια που ξεκίνησαν, είναι τρία πράγματα. Σας το είπα και άλλες φορές, όταν δείτε αυτόν τον Πάπα να τον διώχνουν και να έρχεται ο επόμενος, ξεκίνησε η διαδικασία του Ψευδοπροφήτη που θα συνοδεύεται πάντα αυτή η περίοδος με μια αλυσίδα φυσικών γεγονότων, που θα αλλάξουν την δομή της γης. 

Το ξαναλέω, θα συνοδεύεται αυτή η αλλαγή του ερχομού του Ψευδοπροφήτη με μια αλυσίδα φυσικών φαινομένων, που θα αλλάξουν την δομή της γης. Δεν θέλω να πω τι θα συμβεί για να μην πανικοβληθείτε, αλλά θέλω να σας πω, πως θα προφυλαχθείτε εσείς από αυτά τα κακά.

Το ένα είναι το σημείο του ζωοποιού Σταυρού και να το κάνετε σωστά. Θα έλθει στιγμή που όποιος δεν θα το κάνει στα τρόφιμα, θα τρώει και θα πεθαίνει! Θα τα δείτε αυτά, κοντά είναι ο καιρός. Θα δείτε όμως το ίδιο τρόφιμο να το τρώει ο άλλος που θα κάνει το σημείο του Σταυρού και δεν θα πεθαίνει. Ο ένας θα πίνει νερό με την απιστία του και θα αρρωσταίνει και ο άλλος θα σταυρώνει το ίδιο το νερό και θα μετατρέπεται σε αγιασμό!

Αλλά το μεγαλύτερο θα είναι η θεία Κοινωνία! Μέσα από την Θεία Κοινωνία θα διακρίνετε, αν αυτό που βλέπετε είναι από το Θεό ή είναι από τον διάβολο, αν είναι φυσικό ή αν είναι δαιμονικό. Μέσα από την Θεία Κοινωνία θα παίρνουν δύναμη οι άνθρωποι για να αντέξουν αυτά που θα γίνονται τότε. 

Όσοι δεν θα τα υπολογίσουν αυτά και θα τα κοροϊδέψουν, ένα μόνο θα σας πω, ότι ο ίδιος ο δαίμονας θα τους κοροϊδεύει σε τέτοιο φοβερό σημείο, που θα νιώθουν την ιαχή του, θα νιώθουν αυτό το σατανικό του γέλασμα μέσα στην ψυχή τους. Γι’ αυτό σας ικετεύω, το σημείο του Σταυρού να το κάνετε σωστά και να έρχεστε να μεταλαβαίνετε.

Και το πιο βασικό, να μην ξεχνάτε ότι είσαστε τα παιδιά του Θεού και ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας και η Μαμά σας. Τι είναι ο Θεός για σας; Πατέρας και Μάνα! Αυτό είναι που θα δίνει δύναμη στους αγγέλους να μας βοηθάνε, γιατί υπάρχουν άγγελοι των ψυχών, αλλά και άγγελοι των σπιτιών!

Μια φορά διερωτόμουν για ένα σπίτι πως φυλάγεται. Και οι άγγελοι μου αποκάλυψαν αυτό το πράγμα, ότι σε όσα σπίτια υπάρχουν προσευχές και οι άνθρωποι είναι πιστοί, ο Θεός εκτός από τους αγγέλους που σας δίνονται για να φυλάνε τις ψυχές σας, δίνονται και άγγελοι που φυλάνε τα σπίτια σας! 

Και μου έλεγε για ένα σπίτι συγκεκριμένο πόσοι άγγελοι το φυλάνε. Επίσης μας αποκάλυψε και για άλλα σπίτια που οι άγγελοι τα φυλάνε, για εκείνο, για το άλλο, για το παρ’ άλλο και εξεπλάγην από την αγάπη του Θεού, που μέσα από τους αγγέλους προστατεύει τα σπίτια μας!

Άγγελοι αποκαλύπτουν τα σύμβολα της δυστυχίας που κατεβάζουν μια ψυχή στον Άδη!

Αλλά πόσο όμως μένουν ανυπεράσπιστα τα σπίτια εκείνα που μέσα σ’ αυτό υπάρχουν δυο κακά! Ποιο είναι το πρώτο κακό; Η περιφρόνηση στο Θεό και στα θρησκευτικά καθήκοντα. Αυτή η κοροϊδία που λέμε: «Εντάξει γυναίκα, εσύ πήγαινε στην Εκκλησία προσευχήσου, παράτα με εμένα». Αυτό το κάνουν συνήθως οι άντρες. 

Είναι ο έξυπνος αυτός! Είναι ο σοφός αυτός! Είναι αυτός που λέει ότι ξέρει τα πάντα, τα του ουρανού και τα της γης! Αυτόν τον άνθρωπο τον κοροϊδεύει ο διάβολος τόσο πολύ, που γίνεται αυτό που είχε συμβεί σε κάποιον που πέθανε και παρακάλεσα την προστάτιδα μου Αγία να τον προστατεύσει και αυτόν από τα τελώνια. Κι εκείνη μου είπε ότι δεν της επετράπη από το Θεό να προστατεύσει αυτή την ψυχή, γιατί ήταν ήδη πνευματικά νεκρή από αυτήν τη γη! 

Και ήταν πνευματικά νεκρή για δυο λόγους: Πρώτον, γιατί περιφρονούσε και κορόιδευε ότι ήταν θεϊκό και δεύτερον επειδή ποτέ δεν είχε έλθει με ευλάβεια να πάρει το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού.

Επειδή τον τυραννούσαν τόσο πολύ οι δαίμονες, ικέτευε να κάνω θείες Λειτουργίες. Εγώ έχω ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό να κάνω σαρανταλείτουργα για αυτήν την ψυχή, γιατί εάν δεν προσευχηθούν οι δικοί του άνθρωποι και πολύς κόσμος, αλλά και εμείς με τις θείες Λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες θα παραδοθεί η ψυχή του πλήρως στην εξουσία του δαίμονα, στον Άδη. Ικέτευε να προσευχηθούμε πάρα πολύ! 

Να φανταστείτε ότι σφυροκοπούσαν συνέχεια στον νου μου τα λόγια που έλεγε στα παιδιά του: «Παιδιά μου, αλλάξτε ζωή, για να μην υποφέρετε αυτό που εγώ τώρα υποφέρω». Ποιοι όμως θα τα πιστέψουν αυτά;

Οι άγγελοι λοιπόν ζούνε την τραγωδία τους, όταν η ψυχή φύγει μακριά από το Θεό, μακριά από την αγκαλιά του Θεού και χρησιμοποιεί αντί τα σύμβολα της ευλογίας που ανοίγουν τις πύλες του ουρανού, τα σύμβολα της δυστυχίας που κατεβάζουν μια ψυχή στον Άδη.

Ποια είναι αυτά τα σύμβολα; Χθες τυχαία μπήκα να δω τα email μου στο internet και είδα ένα έκτακτο γεγονός στις ειδήσεις, ότι σε κάποια μέρη του κόσμου πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν με τατουάζ το 666! Το γράφουν πάνω τους!

Και έδειχνε γυναίκες, μικρά παιδιά, νέους, μεγάλους και βάζανε στα μπράτσα τους, στα πισινά τους, στα πόδια τους, στην πλάτη τους αυτό το σύμβολο! Να ξέρετε ότι αυτοί οι ίδιοι πολιτογραφήθηκαν στην εξουσία του σατανά από μόνοι τους. Αναγνωρίζουν ότι ο σατανάς είναι ο κυρίαρχος, ο κύριος τους!

Αλλά όμως χωρίς να το καταλαβαίνουν τα παιδιά υπεισέρχονται στην διαδικασία της μεταφοράς της ψυχής τους από την αγκαλιά του Θεού, στην αγκαλιά του Εωσφόρου μέσα από κάποια άλλα σύμβολα που δυστυχώς δεν τους δίνουν σημασία ούτε τα ίδια τα παιδιά, αλλά ούτε και οι γονείς. 

Ένα παράδειγμα :Ξέρετε τι γίνεται όταν φοράτε στα παιδιά φανέλες που έχουν μπροστά νεκροκεφαλές, που έχουν μορφές του Εωσφόρου, που έχουν διάφορα κακά σύμβολα; Σε μια άλλη αποκάλυψη ενός αγγέλου μας έλεγε πόσο ήδη λυπάται που με αυτές τις πράξεις οι ψυχές των παιδιών αρχίζουν και εγκλωβίζονται μέσα στα δυναστικά χέρια του Εωσφόρου! Για όλα αυτά τα παιδιά και τις χαμένες ψυχές χρειάζεται εμείς να προσευχόμαστε πάρα πολύ.

Αυτή είναι η πληγή των αγγέλων, όταν τα παιδιά που τους παραδόθηκαν για να προστατέψουν, τώρα από μόνα τους επιλέγουν την αγκαλιά του Εωσφόρου…

Όταν φωνάζετε τον άγγελο σας να σας προστατεύει σε κάθε στιγμή, τότε του δίνετε απόλυτη εξουσία να πολεμά τον Εωσφόρο και τους δαίμονες του!

Το να μιλάς για τους αγγέλους, θα είχα τόσα να σας πω, αλλά βλέπω και την ώρα να περνάει και εσάς να αδημονείτε λιγάκι και να κουράζεστε. Θα τα ξαναπούμε όμως και άλλη φορά. Εκείνο όμως που θέλω τώρα να σας παρακαλέσω είναι, από σήμερα να αγαπάτε τον άγγελο σας. 

Από σήμερα να τον βάζετε δίπλα σας και να τον φωνάζετε: «Άγιε άγγελε του Θεού, φύλαγε την ταπεινή μου την ψυχή». Από την ώρα που θα το κάνετε, δίνετε απόλυτη εξουσία στον άγγελο σας να επεμβαίνει και να πολεμά τον Εωσφόρο και τους δαίμονες.

Μια φορά είχε συμβεί ένα τέτοιο γεγονός σ’ ένα σπίτι. Μου το διηγήθηκε ένας πνευματικός, που είχε μάτια δυνατά ενόρασης γιατί λάτρευε πολύ το Θεό. Πήγε να επισκεφτεί κάποιους ευσεβείς φίλους του σ’ ένα σπίτι που τον κάλεσαν σε γεύμα. Έκαναν την προσευχή τους και κάθισαν να φάνε. Ξαφνικά αυτός ο πνευματικός έβλεπε με τα μάτια του πράγματα που δεν έβλεπαν οι άλλοι. 

Γύρω από το τραπέζι να στέκονται οι άγγελοι των ψυχών τους που τους προστάτευαν και να ευλογούν το φαγητό τους, να ευλογούν τα λόγια τους και να χαίρονται! Αλλά δεν του επιτράπηκε να εκφράσει αυτά που έβλεπε άχρι καιρού, έτσι του είπε ο άγγελος του.

Σε κάποια στιγμή λοιπόν χτύπησε το κουδούνι. Είχε έλθει απροσκάλεστος κάποιος γνωστός τους φίλους, ο οποίος όμως δεν ήταν ευσεβής και αυτό φαίνεται από το παρακάτω γεγονός. Ξέρετε τι είδε αυτός ο πνευματικός; 

Την ώρα που άνοιξαν την πόρτα για να μπει ο φίλος τους, τον έβλεπε τόσο άσχημο που ανατρίχιασε και στο πέρασμα του πήγαν να μπουν μέσα στο σπίτι και οι δαίμονες των παθών που τον ακολουθούσανε! 

Τα έχασε σε μια στιγμή και τότε ξέρετε τι είδε; Οι Άγγελοι των ψυχών που προστάτευαν τους ευσεβείς ανθρώπους, απωθούσαν τους δαίμονες να μην μπουν μέσα στο σπίτι! Τελικά τα κατάφεραν, μπήκε μονάχα αυτός ο δυστυχισμένος. Του έκανε φοβερή εντύπωση η δύναμη που έχουν οι άγγελοι να απωθούν τους δαίμονες! 

Αλλά ξέρετε και τι τους συμβούλευσε μετά; Να μην βάζουν εύκολα στο σπίτι τους τον οποιονδήποτε, αλλά να κάνουν τον σταυρό τους όταν πρόκειται να μπει κάποιος μέσα και να ζητούν την βοήθεια των αγίων και των αγγέλων, γιατί πολλές φορές στα σπίτια μας συμβαίνουν παράξενα πραγματάκια, που οφείλονται στην παρουσία δαιμόνων από κακούς ανθρώπους που μπαίνουν στα σπίτια μας.

Ανάλογα με την έκφραση του καταλάβαινε αυτός ο πνευματικός και το πάθος που είχε αυτός ο άνθρωπος. Κατάλαβε ότι ήταν ασεβής. Δεν μπορούσε να το περιγράψει. Έλεγε μονάχα αυτό που ένιωθε εκείνη την στιγμή και αυτό που έβλεπε ήταν δαίμονες να τον περιτριγυρίζουν. 

Ο ένας δαίμονας ήταν της βλασφημίας, πρέπει να ήταν βλάσφημος αυτός. Ο άλλος ήταν της ανηθικότητας, γιατί έφερε πάνω του ακάθαρτες πράξεις, που ντρεπόταν να τις διηγηθεί. Έλεγε αυτός ο πνευματικός ότι είναι φοβερό πράγμα όταν κάνεις παρέα με ανήθικους και βλάσφημους ανθρώπους.

Αλλά το πιο χειρότερο από όλα, παιδιά μου, είναι αυτό που μου το διηγήθηκε ένας άλλος φίλος μου πνευματικός, όταν ο άνθρωπος εμπλακεί χωρίς να το καταλαβαίνει και ο ίδιος σε ομολογίες του σατανά, όπως είναι οι μάγισσες, όπως είναι οι μάγοι με τα σύμβολα τους. 

Το κακό που γίνεται στην ψυχή του ανθρώπου από αυτά τα σύμβολα, δεν μπορεί ο άνθρωπος να το φανταστεί. Αυτά είναι τα κλειδιά που ανοίγουν την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου και μπαίνουν μέσα οι δαίμονες!

Θυμάστε όταν ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Χριστό να ρωτά τον δαιμονισμένο: «Ποιο είναι το όνομα σου;» Τι απάντηση του έδωσε; «Λεγεών»! Ολόκληρη λεγεώνα δαιμόνων ήταν μέσα στη ψυχή του!

Το ίδιο όμως γίνεται αντίθετα και στις ευλαβείς ψυχές, όταν ευλαβούνται και αγαπούν το Θεό. Τότε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου που δοξάζει το Θεό μαζεύονται πλήθος αγγέλων και αγίων που προστατεύουν αυτήν την ψυχή! Και βλέπεις ο ένας είναι δαιμονισμένος και ο άλλος είναι θεοφορούμενος, αγγελοφορούμενος, αγιοφορούμενος. Το καταλαβαίνετε;

Το απόκρυφο μυστικό της Φάτιμα και η αποκάλυψη της Υπερεκκλησίας των σατανικών ανθρώπων!

Γι’ αυτό σας ικετεύω, από σήμερα αλλάξτε ζωή! Αυτά που ξεκίνησαν τώρα, θα τα βλέπετε σε τέτοια μποφόρ, σε τέτοια ένταση, που εσείς δεν θα τα πιστεύετε. Θα είναι τόσο ραγδαία και εξελίξιμα όλα αυτά τα γεγονότα που ακολουθούν τον ερχομό του Ψευδοπροφήτη, ο οποίος θα προετοιμάσει την είσοδο του Αντίχριστου! 

Ο Αντίχριστος δεν θα έλθει τώρα, να το ξέρετε. Ο Αντίχριστος μονάχα για επτά χρόνια θα είναι ισχυρός στον κόσμο, αλλά τα υπόγεια και καταχθόνια έργα του, θα είναι μακροχρόνια και θα τα κάνουν οι οπαδοί του. Αυτός μόνο για επτά χρόνια θα είναι ισχυρός.

Όμως το μεγαλύτερο κακό έργο στις ψυχές, θα το κάνει αυτός που θα είναι αρχηγός Εκκλησίας και θα είναι ο Ψευδοπροφήτης. Η διαδικασία του Ψευδοπροφήτη ξεκίνησε και θα σημαδευτεί από αγανάκτηση της φύσης για τον ερχομό του, από αγανάκτηση της δημιουργίας του Θεού και όλα τώρα θα αρχίζουν να κουνιούνται, όλα θα σαλεύονται!

Θα βλέπετε παράξενα πράγματα στην γη και στον ουρανό που θα μαρτυρούν τον ερχομό του Ψευδοπροφήτη και οι άνθρωποι σαν τους παλαβούς, σαν τους κοιμισμένους θα τρέχουν δυστυχώς από πίσω. 

Θα είναι τέτοια η κατάσταση, που αυτός ο Ψευδοπροφήτης που θα έλθει, θα αναστείλει τους παλιούς πνευματικούς νόμους, θα καταργήσει την σωστή διδασκαλία της Εκκλησίας και θα κάνει καινούργιους νόμους και μέσα από την βάση της Καθολικής Εκκλησίας θα επεκτείνει την επιρροή του και σε όλες τις υπόλοιπες Εκκλησίες μέσα από το παγκόσμιο συμβούλιο των Εκκλησιών, που όλοι θα θέλουν να μπουν για να φαίνονται δήθεν ενωμένοι, αλλά θα είναι όμως πραγματικά σατανοφορούμενοι! 

Μα δεν θα είναι μόνο αυτό. Ξέρετε τι θα γίνεται; Θα επιτρέψει ο Θεός να δείξει την πονηριά του και εσείς δεν θα το καταλάβετε, γιατί πολλοί θα είναι οι ηγέτες που θα τον ακολουθήσουν.

Εδώ θα εφαρμοστεί και θα εκπληρωθεί το κρυμμένο πάρα πολύ δυνατά μυστικό της Φάτιμα! Ήταν η αποκάλυψη της Παναγίας σε κάτι παιδάκια στο χωριουδάκι Φάτιμα, που βρίσκεται στην Πορτογαλία. Τους είπε για τα επερχόμενα, αλλά τους αποκάλυψε επίσης και κάτι το οποίο δεν ήθελε μέχρι τώρα η Καθολική Εκκλησία να το δημοσιεύσει με τίποτα.

Ξέρετε ποιο ήταν το μυστικό αυτό; Αυτό τώρα θα αποκαλυφθεί, ότι ο σατανάς στα έσχατα χρόνια θα κυριαρχούσε πάνω στις ψυχές των ανθρώπων και ιδιαίτερα στους ηγέτες των κρατών, στους αρχηγούς των εθνών και θα κατάφερνε - εδώ είναι το απόλυτο μυστικό - να μπει μέχρι στην ανώτερη θέση στην Εκκλησία του Βατικανού, που άνθρωποι εκπαιδευμένοι από τον Εωσφόρο χρόνια τώρα καταλάμβαναν θέσεις κλειδιά μέσα στην καρδιά του Βατικανού, μέχρι να καταφέρουν μέσα από τα χρήματα που θα έχουν, μέσα από την εξουσία που θα έχουν, να κυριαρχήσουν παντού. 

Γιατί, θα το ξαναπώ αυτό, η Εκκλησία στηρίζεται πάνω στο θεσμό της υπακοής. Όταν ο Πάπας καταρρεύσει, θα καταρρεύσουν και οι αρχιερείς, γιατί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν υπακοή σε αυτόν, θα καταρρεύσουν και οι παπάδες, που είναι αναγκασμένοι να κάνουν υπακοή στους αρχιερείς, θα καταρρεύσει και ο κόσμος που ακολουθεί τους παπάδες. Αυτό θα γίνει.

Τώρα θα αποκαλυφθεί ότι κατάφερε ο Εωσφόρος να μπει στον πιο μεγάλο εκκλησιαστικό ηγέτη! Γι’ αυτό η φύση θα επαναστατήσει, ενώ αυτοί θα τα πηγαίνουν μια χαρά.

Θα δημιουργηθεί μια Υπερεκκλησιά, μια τέτοια μεγάλη Εκκλησία, η οποία θα αγκαλιάσει δήθεν στο όνομα του Ιησού όλους τους ανθρώπους! Θα χρησιμοποιούν το όνομα του Ιησού τόσο αφειδώς, που θα λες «βρε παιδί μου, τι ευσέβεια είναι αυτή που έχουν»! Μόνο για τον Χριστό θα μιλάνε, αλλά δεν θα εννοούν τον δικό μας Χριστό, τον Ιησού, αλλά τον Χριστό το δικό τους, τον Αντίχριστο. Το καταλαβαίνετε;

Τότε αυτοί ξέρετε τι θα κάνουν;
Θα έχουν την απόλυτη στήριξη των πολιτικών ηγετών, διότι θα βοηθήσουν να θεσμοθετηθούν μέσα στους χώρους της Εκκλησίας πράγματα που ο ίδιος ο Θεός καταδίκασε. Θα δείτε να νομιμοποιούνται επίσημα πλέον οι ομοφυλόφιλοι και να σχολιάζονται θετικά γι’ αυτούς που έχουν το θάρρος να δείχνουν την διαφορετικότητα τους! 

Θα πείσουν τον κόσμο ότι και οι γυναίκες πρέπει να γίνονται δεσποτάδες! Ναι, σωστά ακούσατε, αν και το έχουν ήδη ξεκινήσει αυτό, αλλά τώρα θα πάρει και μεγαλύτερη διάσταση!

Ξέρετε πως θα πείσουν τον κόσμο ότι πράγματι αξίζουν αυτοί σαν Εκκλησία; Θα τους δοθούν πολλά χρήματα από τους ηγέτες, για να κάνουν πολλές φιλανθρωπίες. Θα κάνουν τόσες πολλές φιλανθρωπίες που θα λένε: «Καλά, ποιους κατηγοράτε; Αυτούς που είναι φιλάνθρωποι; Αυτοί που αγαπούν τους ανθρώπους;» Είναι όμως η πονηριά τους στη μέση. Θα χρησιμοποιήσουν τόσες καλοσύνες και θα κάνουν τόσα καλά πράγματα, που θα τρελαθούν οι άλλοι.

Αυτό θα είναι το μεγάλο μυστικό τους!
Αυτή θα είναι η Υπερεκκλησία των σατανικών ανθρώπων!

Τότε θα δημιουργηθεί μεγάλο σχίσμα, η Εκκλησία θα χωρισθεί στη μέση. Δεν ξέρω τι εννοεί ο Θεός στη μέση. Λέει και για τους ορθόδοξους και τους προτεστάντες; Για τους Καθολικούς λέει σίγουρα. Φαίνεται ότι πολλοί θα τους ακολουθήσουν και τότε θα επεκταθεί ο διχασμός.

Επίλογος
«Σε όλους αυτούς τους κινδύνους, λέει ο Θεός, τώρα σας δίνω τους αγίους Μου και τους αγγέλους Μου, για να σας ανοίγουν τα μάτια και να βλέπετε αν αυτοί είναι του Θεού ή αν αυτοί είναι του Εωσφόρου. Μόνο οι άγγελοι σας θα σας βοηθούν και θα σας αποκαλύπτουν αυτό που εσείς δεν θα βλέπετε».

Γι’ αυτό σας ικετεύω, από σήμερα να επανέλθετε στην σωστή λατρεία του Θεού. Πιστέψτε το, εμπιστευτείτε το και χρησιμοποιείτε τους αγγέλους σαν την μεγάλη δύναμη σας!

Ξέρω ότι σας κούρασα, όμως για τρεις Κυριακές θα λείπω, θα είμαι κάπου αλλού, θα αντικαταστήσω ένα άλλον παπά σε μια Εκκλησία, γιατί θα λείπει εκείνος. Γι’ αυτό και σας τα είπα μαζεμένα.

Να ξέρετε ότι ξεκίνησε η διαδικασία της μεγάλης πτώσης, αλλά και του μεγάλου θεϊκού έρωτα! Από τώρα και στο εξής θα βλέπετε τρελά πράγματα, αλλά θα βλέπετε και ανθρώπους να λατρεύουν τον Θεό υπερβολικά.

Εύχομαι όλοι εσείς να είσαστε από τους ανθρώπους εκείνους, που με θεϊκό έρωτα θα λατρέψετε το Θεό και θα μπείτε μέσα στην καρδιά Του, γιατί μόνο εκεί θα ζήσετε ασφαλισμένοι.





Ο πιο γλυκός και πιστός σωματοφύλακας του ανθρώπου - 3ο Μέρος....!!!!!!!!!!

Όταν εμείς κοιμόμαστε, οι άγγελοι γονατιστοί δίπλα μας
προσεύχονται για μας στον ουράνιο Πατέρα μας

Νομίζετε όταν εσείς κοιμάστε, ότι ο άγγελος σας λείπει; Κάποτε όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς, είχα βρεθεί σε ένα σπιτάκι εδώ στη Ρόδο κοντά στον Άγιο Νικόλαο, όχι στο μεγάλο ναό του Αγίου Νικολάου, αλλά σ’ ένα άλλο μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου κοντά στην ψαροπούλα. Εκεί έμενε μια γνωστή μου οικογένεια και πήγαινα τακτικά. 

Μ’ αγαπούσαν και τους αγαπούσα και εγώ. Αυτή η οικογένεια είχε ένα πολύ μικρό παιδάκι. Μια μέρα λοιπόν που το παιδάκι ήταν στο κρεβατάκι του, του έλεγα μερικές ιστορίες για τον Άγγελο του. Ξέρετε τι γύρισε το παιδί και μου είπε; «Εγώ τον βλέπω τον άγγελο μου». 

Προσπάθησα να μην εκφράσω την έκπληξη μου, να μην την καταλάβει το παιδί, για να ακούσω περισσότερα. Το ρώτησα στη συνέχεια: «Που τον βλέπεις;» «Κάθεται εκεί στα πόδια μου», μου απάντησε με απλότητα. «Και τι σου λέει;» τον ξαναρώτησα. «Μου χαμογελά γλυκά κι εγώ του χαμογελώ», μου απάντησε. «Εσύ, τον αγαπάς;» «Πάρα πολύ! Μ’ αρέσει!»

Μου είπε τόσα πράγματα για τον άγγελο του, που πιστέψτε με, σηκώθηκα γιατί καθόμουνα ακριβώς εκεί που καθόταν ο άγγελος στα πόδια του. Κάθισα δίπλα του έχοντας το αίσθημα ότι πράγματι ο άγγελος του πάντα ήταν δίπλα και σε αυτό το παιδάκι, αλλά και σε όλους μας. 

Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι δεν τον ξαναείδε, γιατί το είχε πει και σε κάποιους άλλους. Καμιά φορά τελικά τα ωραία πράγματα μάλλον πρέπει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας.

Μου έκαναν φοβερή εντύπωση αυτά που μου είπε το μικρό αυτό παιδάκι. Ήταν η γλυκιά επιβεβαίωση αυτών που άκουγα, αυτών που ένιωθα, αυτών που έβλεπα, αυτών που μου αποκαλύπτονταν.

Θέλω να ξέρετε ότι αυτό το φτερωτό γλυκό πλασματάκι έχει τέτοια μητρική αγάπη, έχει τέτοια θεϊκή αγάπη, έχει τέτοιον έρωτα πραγματικά παρμένο μέσα από την καρδιά του Θεού Πατέρα, που τον παίρνει από κει και μας τον δίνει σ’ εμάς και μας φυλάει. Όταν εμείς λοιπόν είμαστε ξαπλωμένοι, όταν εμείς κοιμόμαστε, αυτός είναι γονατισμένος δίπλα και προσεύχεται για μας στον ουράνιο Του Πατέρα. Εξάλλου που αλλού θα μπορούσε να μιλήσει εκτός από τον Βασιλιά Θεό του;

Οι πληγές του αγγέλου μας
Δεν μπορείς να φανταστείς όμως την χαρά αυτού του γλυκού πλάσματος, όταν εσύ αποφασίζεις να προσέχεις αυτά που σκέφτεσαι, τους λογισμούς σου. Τότε ευλογούν το κεφάλι μας, για να έχουμε πάντα καλούς λογισμούς.

Πόσο θλίβονται όμως όταν λογισμοί παράξενοι, απρεπείς και άσχημοι μπαίνουν στον νου μας. Λες και πληγώνονται. Είναι σαν την μάνα που πληγώνεται όταν βλέπει το παιδί της και κάνει άσχημες χειρονομίες και λέει άσχημα πράγματα που την ντροπιάζουν. Όταν εμείς βάλουμε άσχημα πράγματα στον νου μας, σαν ντροπιασμένο απομακρύνεται το αγγελάκι από την ψυχή μας.

Αλλά η μεγαλύτερη του πληγή είναι όταν δεν προσέχουμε ακόμα και το σώμα μας. Γιατί την ώρα που εμείς ατιμάζουμε το σώμα μας με χίλια δυο λαθάκια, ξέρετε εκείνο τότε τι κάνει; Γονατίζει! Είναι από τις λίγες φορές που γονατίζει, κρύβει το κεφάλι του μέσα στα χέρια του και προσπαθεί να ενώσει τα δάκρυα τα δικά του με την λύπη του ίδιου του Θεού Πατέρα του και Τον ικετεύει να μην εγκαταλείψει το πλασματάκι που του έχει χαρίσει στα χέρια του!

Γιατί βλέπει ότι ο πόλεμος αυτός που γίνεται δεν σημαίνει ότι πάντα είναι από την ψυχή, επειδή δηλαδή μονάχα η ίδια ψυχή το θέλει, αλλά γιατί οι ίδιοι οι δαίμονες έπεισαν την ψυχή να το θέλει. Φοβούνται την κυριαρχία του σατανά πάνω σε μια ψυχή.

Γι’ αυτό και οι Άγγελοι συνέχεια προσεύχονται πολύ να μας απαλλάσσει ο Θεός Πατέρας από αυτήν την επίδραση των δαιμόνων που βρίσκονται δίπλα μας.

Οι εντολές που δίνει ο Θεός Πατέρας στον άγγελο μας
Πολλές φορές διερωτόμουν, εφ’ όσον έχουμε τον άγγελο δίπλα μας, γιατί να κάνουμε τόσα λάθη και να έχουν τέτοια δύναμη οι δαίμονες πάνω μας; 

Γιατί απλούστατα όταν ο Θεός δίνει σ’ έναν άγγελο μια ψυχή του λέει : «Θα Μου την προσέχεις και θα Μου την παραδώσεις ξανά μέσα στα ίδια Μου τα χέρια».Γι’ αυτό ο άγγελος που του δίνεται μια ψυχή δεν την εγκαταλείπει ποτέ μέχρι την ώρα που θα βγει η ψυχή από το σώμα του ανθρώπου και θα την παραδώσει ξανά στα ίδια τα χέρια του Θεού και Εκείνος θα αποφασίσει που θα πάει η ψυχή.

Ξέρετε τι εντολές δίνει ο Θεός Πατέρας στον άγγελο μας; «Σου δίνω εντολή να προστατεύεις την ψυχή αυτή, με την ίδια αγάπη που έχω Εγώ γι’ αυτήν την ψυχή, με την ίδια λατρεία που έχω Εγώ γι’ αυτήν την ψυχή, με την ίδια μητρική στοργή που έχω Εγώ γι’ αυτή την ψυχή, με την ίδια εμπιστοσύνη που έχω Εγώ σαν Πατέρας σε αυτή την ψυχή, αλλά δεν σου επιτρέπω, λέει στον άγγελο μας, να ανακατεύεσαι στις αποφάσεις αυτής της ψυχής. 

Σου χαρίζω αυτήν την ψυχή, για να της μιλάς, άγγελε Μου, συνέχεια μέσα από την συνείδηση της. Σου χαρίζω αυτήν την ψυχή για να πλημμυρίζεις την καρδιά αυτού του παιδιού με τον θεϊκό Μου έρωτα και να ξέρει ότι αυτό είναι που είναι αρεστό σ’ Εμένα. 

Σου χαρίζω αυτήν την ψυχή, για να την βοηθήσεις μέσα από τα δικά σου γλυκά ερωτόλογα, που πάντα είναι δοξολογία για Μένα και κείνη το ίδιο να κάνει. Να τα φυτεύεις στο στόμα αυτού του παιδιού που σου χαρίζω, για να Με δοξολογεί.

Όμως δεν σου επιτρέπω να επεμβαίνεις στη ζωή του, παρά μόνο καθοδηγητικά και προστατευτικά, γιατί θέλω η ψυχή που σου παραδίνω μόνη της να αποφασίσει σε ποια αγκαλιά θα μπει. 

Θέλω από μόνοι τους οι άνθρωποι να αποφασίζουν με την δική τους θέληση αν θέλουν να μπουν μέσα στην καρδιά την δικιά Μου, του Θεού και Πατέρα τους, ή μέσα στην αγκαλιά του Εωσφόρου, του δυνάστη και βορβόρου. Θέλω μόνες τους οι ψυχές να αποφασίζουν».

Γι’ αυτό οι Άγγελοι μας δεν έχουν την απόλυτη εξουσία πάνω μας. Μόνο όταν εμείς τους την δίνουμε την έχουν. Λέει ο Θεός Πατέρας στον Άγγελο: «Όταν όμως η ψυχή σε αναζητεί και σε φωνάζει, βοήθησε την. Τότε θα στέκεσαι δίπλα και θα διώχνεις τους δαίμονες. 

Εάν δεν σε αναζητήσει, αν δεν σε φωνάξει, εάν δεν θελήσει να κρατήσει το χέρι σου, τότε θα αφήνεις την ψυχή μόνη της να περνάει μέσα από εκείνους τους διαδρόμους της θλίψης για να ταπεινώνεται».

Δείτε με τι σοφία ο Θεός έδωσε τις εντολές Του στους αγγέλους. Βλέπεις ότι η αγάπη είναι κάτι που με την θέληση σου την δίνεις. Με το ζόρι θα αναγκάζεις τον άντρα σου να σ’ αγαπά; Με το ζόρι θα αναγκάζεις την γυναίκα σου να σε λατρεύει; Αν θέλει σε λατρεύει, αν δεν θέλει δεν το κάνει. Εσύ τι θα ήθελες, με το ζόρι να σε αγαπά κάποιος ή με την θέληση του; Εσείς τι λέτε; Με την θέληση του.

Επομένως το ίδιο ακριβώς ζητάει και ο Θεός, θέλει με την θέληση μας να Τον αγαπάμε και με την θέληση μας να Τον λατρεύουμε. Γι’ αυτό και δίνει πιο μεγάλη εξουσία στον άγγελο μας όταν εμείς του το ζητήσουμε. 

Όταν δεν του το ζητήσουμε προσπαθεί μονάχα με απλά μέσα να μας βοηθήσει. Με το να μας αφυπνίζει μέσα από την συνείδηση, με το να φτερουγίζει δίπλα μας και να μας λέει: «Παιδί μου, μην το κάνεις αυτό το κακό». Ή πάλι να χαίρεται γιατί νιώθουν και χαρά όταν κάνουμε ένα καλό. Αυτό το φτερούγισμα της χαράς, τι νομίζετε ότι είναι; Μονάχα δικό μας είναι; Όχι, είναι το αγγελικό φτερούγισμα της χαράς μέσα μας!

Ξέρετε τι κάνει ο άγγελος μας, όταν του ζητήσουμε βοήθεια;
Όταν οι άγγελοι δουν ότι μια ψυχή τους ζητάει βοήθεια και λέει: «Άγγελε μου, βοήθησε με», ξέρετε τι κάνουν; Βρίσκουν οι άγγελοι όλους εκείνους τους αγίους που ο καθένας έχει και από ένα χάρισμα, ένας άγιος έχει ένα χάρισμα, ο άλλος το άλλο, ο άλλος το παρ’ άλλο, τους φωνάζουν για να βοηθήσουν την ψυχή που αυτοί επιτροπεύουν και προστατεύουν. 

Γι’ αυτό και οι άγιοι λατρεύουν τους αγγέλους. Κανένας άνθρωπος ποτέ δεν κατάλαβε την αξία των αγγέλων! Ξέρετε πότε την κατάλαβαν; Όταν ανέβηκαν στον ουρανό και είδαν να τους υποδέχονται μυριάδες άγγελοι, οι άγγελοι των ψυχών μας. 

Εκεί τους αποκαλύφθηκε από το Θεό πόσο οι άγγελοι λατρεύουν την ψυχή μας, πόσο την προστατεύουν, πόσο μας αγαπάνε, πόσο μας στηρίζουν, πόσες φορές μας έχουν γλυτώσει από χίλια δυο κακά, γιατί οι άγγελοι φέρνουν τους αγίους κοντά μας. Οι άγγελοι κατεβάζουν την αγάπη του Θεού Πατέρα στην ψυχή που προστατεύουν. Όλοι οι άγιοι στον ουρανό αναγνώρισαν το μεγαλείο της λατρείας που μας έχουν οι άγγελοι.

Στον ουρανό έμαθαν ότι οι άγγελοι μας αγαπούν τόσο πολύ, όσο κανείς άλλος εδώ στη γη. Μόνο εμείς ίσως υποθετικά, ίσως νοσταλγικά, ίσως κάποιοι άνθρωποι και εμπειρικά να φωνάζουμε τον άλλον, όταν είναι δίπλα μας πιστός : «Σωστός άγγελος είναι αυτός! 

Σαν άγγελος στέκεται δίπλα μου». Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια που λέμε εμείς; Είναι αυτά που πολλές φορές νιώθει η ψυχή, αλλά δεν τα ξέρει το σώμα. Είναι αυτά που βλέπει η ψυχή, αλλά που δεν τα βλέπει το σώμα. Είναι αυτά που ζει η ψυχή, αλλά το σώμα δεν τα γνωρίζει.

Ο ενθουσιασμός των Αγγέλων
Όμως δεν πρέπει να παραλείψω να σας μιλήσω για τον ενθουσιασμό των Αγγέλων. Ξέρετε ποιος είναι; Όταν βλέπουν μια ψυχή να λατρεύει το Θεό και να αγαπά τον Βασιλιά της. Τότε σταματούν το δικό τους τραγούδι, σταματούν την δική τους υμνωδία και ακούνε την ψαλμωδία του σπλάχνου του Θεού! 

Τόσο πολύ τους ευφραίνει αυτό το τραγούδι που νομίζουν και έχουν την αίσθηση ότι είναι πιο μελωδικό και από το δικό τους το τραγούδι. Έχει τέτοια ευωδία αυτό το τραγούδι που συγκεντρώνονται και άλλοι άγγελοι άλλων ψυχών για να ακούσουν το τραγούδι αυτής της ψυχής! 

Συγκεντρώνονται από την χαρά των αγγέλων ακόμα και οι ίδιοι οι άγιοι που βλέπουν τους αγγέλους να πανηγυρίζουν τόσο πολύ για μια ψυχή.

Δεν έχετε ποτέ φανταστεί αυτά τα λόγια που είπε ο Χριστός: «Χαρά γίνεται ενώπιων των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε΄10). Δηλαδή, χαρά γίνεται στους ουρανούς, με την παρουσία αγγέλων του Θεού, για έναν αμαρτωλό που μετανοεί. Φανταστείτε τώρα για μια ψυχή που μετανιώνει και έρχεται μετά στον ουρανό τι χαρά παίρνουν οι άγγελοι!

Δείτε όμως τώρα κάτι άλλο, τον απόλυτο ενθουσιασμό των αγγέλων. Τι χαρά παίρνουν οι άγγελοι, όταν αυτή η ψυχή, όχι απλώς μετανοεί, αλλά είναι ερωτευμένη με τον ίδιο το Θεό. Το πανηγύρι αυτό δεν έχει όριο! Δεν περιγράφεται! Δεν υπάρχουν λόγια να τα γράψεις!

Γι’ αυτό και στο πανηγύρι του θεϊκού έρωτα που γίνεται μέσα σε μια ψυχή, που σηκώνει τα χέρια της στον ουρανό για να προσευχηθεί στον ουράνιο του Πατέρα, σαν το μωρό στην μάνα του, τότε μαζεύονται όχι απλώς οι άγγελοι των άλλων ψυχών, αλλά και πολλοί άγιοι που θέλουν να ακούσουν αυτό το μελωδικό τραγούδι. 

Είδες καμία φορά που λέμε: «Θα έλθει ο τάδε τραγουδιστής και θα τραγουδήσει». Τι κάνουνε τότε; Μαζεύετε πάρα πολύ κόσμος.

Το ίδιο γίνεται και εδώ, όταν γονατίζουν ψυχές ευλαβικές, που θέλω να είστε εσείς αυτές οι ευλαβικές ψυχές και όλα τα σπλάχνα του Θεού, να ξέρετε το τραγούδι της αγάπης του έρωτα που βγαίνει από την ψυχή σας συγκεντρώνει την προσοχή και την χαρά όλου του ουρανού!

Τα δάκρυα, η λύπη και ο πόνος του Αγγέλου
Το ίδιο όμως αντίθετα συγκεντρώνει την πληγή του ουρανού, όταν ένα παιδί, ένα σπλάχνου του Θεού, αρχίζει να απομακρύνεται από το Θεό, τον Πατέρα του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα, την λύπη και τον πόνο του αγγέλου. Είναι ακριβώς όπως τα δάκρυα τα δικά σας, όταν βλέπετε το παιδί σας να φεύγει από το σπίτι σας. 

Είναι όπως ο πόνος ο δικός σας που ξημεροβραδιάζεστε μέσα στην θλίψη και στα δάκρυα, όταν βλέπετε ότι το παιδί σας αντί να είναι σεμνό, έχει καταντήσει άτιμο. Όταν από φρονιμάδα που εσείς θα θέλατε να έχει, αυτό έχει αφροσύνη. Όταν από αγνότητα που είχε, τώρα απέκτησε πάρα πολύ πονηριά. 

Όταν από την καθαρότητα του σώματος που είχε, αυτό το παιδί διάλεξε την ακαθαρσία του σώματος. Όταν αντί της αγάπης και της στοργής σας, βρίσκεται μακριά και κάνει του κόσμου τα λάθη και γίνεται ηδονιστής, φιλάργυρος, ναρκομανής καταστροφέας, βιαστής. Πείτε μου, πως θα νιώθατε εσείς σαν μάνες; Μεγάλη λύπη. Ακριβώς τα ίδια πράγματα νιώθει και ο άγγελος μας.

Αλλά η χειρότερη πληγή του αγγέλου, ξέρετε ποια είναι; Όταν με αφέλεια το σπλάχνο του Θεού, αντί να χρησιμοποιεί εκείνα τα σύμβολα που ανοίγουν τις πύλες του ουρανού, καταφεύγει σε αδιέξοδα.
Συνεχίζεται.....




Ο πιο γλυκός και πιστός σωματοφύλακας του ανθρώπου - 2ο Μέρος....!!!!!!!!!!

                            Η χαρά των Αγγέλων
Γι’ αυτό και οι άγγελοι όταν δουν μια ψυχή να αγαπάει και να λατρεύει τον Ιησού και μέσα από τον Ιησού τον ίδιο το Θεό Πατέρα, τότε αναπηδούν από χαρά, αναπηδούν από ευτυχία! Αυτοί οι άγγελοι δεν παύουν να χαίρονται και να μας αγκαλιάζουν σφιχτά, όπως αγκαλιάζετε εσείς τα μωρά σας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στο Θεό, όταν έρχονται οι Άγγελοι στον ουρανό να Του πουν : «Πατέρα η ψυχή που μου έδωσες, δες τι καλά κάνει». Είναι σαν την μάνα εκείνη που λέει στους άλλους : «Δες τι κάνει η κόρη μου! Είναι καλή στα μαθήματα! Είναι ευγενική! Είναι χαρούμενη»! 

Πολλές φορές η μάνα δεν μπορεί να συγκρατήσει την ευτυχία της όταν ξέρει ότι το παιδί της είναι καλό και θέλει να την μεταδώσει και στους άλλους, πρώτα-πρώτα στους συγγενείς της, στην μαμά της, στον μπαμπά της και στους φίλους.

Το ίδιο ακριβώς γίνεται και με τον ουρανό. Με άπειρη χαρά ο Θεός Πατέρας ακούει τις διηγήσεις των Αγγέλων Του. Βέβαια λες και δεν τα ξέρει ο Ίδιος που είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Όμως η χαρά του Θεού είναι τα ακούει και από τους αγγέλους και από του Αγίους Του. 

Γι’ αυτό και τους δέχεται για να ακούσει τις ικεσίες και τις παρακλήσεις τους. Μήπως εσείς πολλές φορές δεν ξέρετε τι κάνει το παιδί σας; Τι σκέπτεται το παιδί σας; Τα αντιλαμβάνεστε γιατί οι μάνες έχουν πολύ δυνατή πνευματική και μητρική αντίληψη, ώστε να τα αντιλαμβάνονται όλα. Όμως αρέσει στην μάνα να ακούει το παιδί της να της μιλάει.

Το ίδιο λοιπόν και ο Θεός ακούει τους αγγέλους και τους αγίους Του, ακούει τις ωραίες διηγήσεις τους όταν μια ψυχή με πολύ λαχτάρα λατρεύει τον Βασιλιά της, τον Ιησού και μέσα από τον Ιησού τον ίδιο το Θεό Πατέρα. 

Και τότε ευλογείται ακόμα περισσότερο ο άγγελος για να σκεπάζει ακόμα πιο δυνατά αυτόν τον άνθρωπο και να του χαρίζει πιο πλουσιοπάροχα τις ευλογίες του Θεού, γιατί οι ευλογίες του Θεού δεν είναι απαρχής οι ίδιες μέχρι το τέλος. Όχι δεν είναι οι ίδιες.

Όταν αρχίζει την πνευματική του πορεία ο άνθρωπος με την πίστη που είναι η βάση, τότε έρχονται οι πρώτες ευλογίες, της αφοσίωσης και της υπακοής. Αυτά τα χαρίσματα εμείς σαν ψυχές δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί ζούμε με έναν υλικό τρόπο μέσα από το γήινο σώμα μας. Όμως όλες οι ψυχές, όλοι οι Άγιοι που είναι στον ουρανό, τα βλέπουν, τα καταλαβαίνουν και χαίρονται.

Και μέσα από αυτήν την πίστη που βγαίνει και φυτρώνει αυτά τα πανέμορφα λουλούδια της αφοσίωσης και της υπακοής, αναπτύσσεται μετά το μεγαλύτερο, το πιο ευώδες, το πιο εντυπωσιακό σε ομορφιά, το πιο μεγαλειώδες λουλούδι του Παραδείσου, που είναι η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. 

Για τίποτα άλλο δεν χαίρεται ο Θεός περισσότερο από μια ψυχή που απόλυτα Τον εμπιστεύεται, τότε σε αυτήν την ψυχή αρχίζει και δίνει τα πάντα. Αρχίζει και κληρονομεί αυτή η ψυχή όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και γίνεται κληρονόμος των ευλογιών του ουρανού. Επειδή αυτό γίνεται μέσα από την απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ξέρετε αυτό πως εκφράζεται;

Εκεί είναι το μυστικό. Όταν η ψυχή παραδομένη στον Βασιλιά της ζητάει να ενωθεί με τον Θεό Πατέρα μέσα από το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού, του Βασιλιά της! Την ώρα εκείνη που ο άνθρωπος μεταλαβαίνει, εσείς δεν βλέπετε αυτά που βλέπουν οι άγγελοι! 

Εσείς δεν βλέπετε αυτά που βλέπουν οι άγιοι! Εσείς δεν βλέπετε αυτά που τρομάζουν τους δαίμονες! Εσείς δεν βλέπετε αυτήν την ασπίδα που σας περιβάλει μετά από κάθε φορά που εσείς έρχεστε με αγάπη και με θεϊκό έρωτα να πάρετε το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού, αυτήν την πλούσια ευλογία, που είναι βασισμένη πάνω στον βωμό της εμπιστοσύνης.

Δεν αρκεί η πίστη στον άνθρωπο. Πίστη μεγάλη είχε και ο Πέτρος, αλλά αυτό δεν τον βοήθησε να μην αρνηθεί τον Ιησού. Γιατί η πίστη μπορεί να είναι η βάση, μπορεί να είναι τα θεμέλια, αλλά αν δεν χτίσεις και το σπίτι της εμπιστοσύνης, μέσα δεν μπαίνεις. 

Άλλο να ρίξεις τις βάσεις, τα μπετά κάτω της πίστης, και άλλο είναι να χτίσεις πάνω σε αυτήν την πίστη το σπίτι της εμπιστοσύνης, για να μπεις και να κατοικήσεις και μέσα σε αυτό να κατοικήσει ο ίδιος ο Θεός. Γιατί Του αρέσει του Θεού να κατοικεί μόνο στις ψυχές που Τον εμπιστεύονται. 

Ξέρετε γιατί; Γιατί η εμπιστοσύνη είναι το συνώνυμο της θεϊκής αναζήτησης και νοσταλγίας και είναι αυτή που αναγκάζει το Θεό να σπείρει από τον ουρανό πλούσια τον θεϊκό Του έρωτα και να γίνει ένα ο Θεός και ο άνθρωπος. Όταν γίνεται αυτό οι άγγελοι χαίρονται, πανηγυρίζουν! 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά των αγγέλων, όταν βλέπουν μέσα σε μια ψυχή, που με εντολή του Θεού παρέλαβαν στα δυο τους χέρια, να ζει ο αγαπημένος τους Βασιλιάς!

Οι Άγγελοι ευφραίνονται τόσο πολύ με τους ύμνους αγάπης μας στο Θεό, που σταματούν την δικιά τους δοξολογία, για να τους ακούσουν..!!!

Κάθε φορά που η ψυχή αποφασίζει με ταπείνωση και με αγάπη στο Θεό να προσευχηθεί, γίνεται αυτό ακριβώς που γίνεται και με εσάς τις μάνες.

Μια φορά λοιπόν είχα πάει σ’ ένα σπίτι. Άρεσε πολύ η μουσική στη μάνα και με τα τραγούδια της νανούριζε το μωρό της. Αλλά και όταν ήταν ξύπνιο συνέχιζε τα τραγούδια της και εύφραινε το παιδί της. 

Ξαφνικά λοιπόν άρχισε το μικρό παιδί της να τραγουδάει και αυτό, ξέρετε αυτό το ψέλλισμα το παιδικό. Σταμάτησε η μάνα το τραγούδι και μου λέει : «Άκου το τι ωραία που τραγουδάει»! Δεν ήταν καμιά μεγάλη χορωδία, ούτε καμιά μεγάλη μουσική, όμως το τραγούδι του μωρού της, φάνταζε τόσο γλυκό, τόσο ωραίο, που εκστατική το άκουγε από το ίδιο το παιδί της. 

Σε κάποια στιγμή με έκπληξη έβλεπα τα μάτια της να βουρκώνουν από χαρά για το μωρό της και είπα: «Αυτή είναι η μάνα που χαίρεται με το παραμικρό τραγούδι του παιδιού της»!

Ακριβώς το ίδιο γίνεται και στον ουρανό. Κάθε φορά που εμείς σωπαίνουμε, έχετε την αίσθηση ότι οι άγγελοι σωπαίνουν; Λάθος, οι άγγελοι πάντα δοξολογούν και υμνολογούν τον Βασιλιά τους, γιατί πάντα μέσα στην καρδιά τους υπάρχει μόνο ένα όνομα, ο Ιησούς, μόνο μια μορφή, του αγαπημένου τους Βασιλιά Ιησού, που ήλθε για να φανερώσει με τη σταυρική Του θυσία αυτήν την υπέρλαμπρη αγάπη του ίδιου του Θεού στο σπλάχνο Του.

Ξέρετε όμως πότε σταματούν το τραγούδι τους; Όταν δουν αυτές τις ψυχές που έχουν αναλάβει στα χέρια τους να καθοδηγήσουν στον ουρανό, να γονατίζουν και εκεί να αρχίζουν να αναπέμπουν ύμνους αγάπης στο Θεό. 

Τόσο πολύ τους ευφραίνει αυτή η προσευχή των ανθρώπων, που σταματούν το δικό τους το τραγούδι! Σταματούν την δική τους ψαλμωδία, για να ακούσουν την ψαλμωδία των παιδιών τους, γιατί σαν μάνες μας προσέχουν. Είμαστε τα παιδιά των αγγέλων, γι’ αυτό και ο Θεός θέλει να ζήσουμε αγγελική ζωή! 

Ποιά είναι η πιο μεγάλη χαρά ενός παιδιού; Όταν ξέρει ότι η μάνα του είναι γλυκιά, όταν ξέρει ότι ο πατέρας του είναι πολύ καλός. Τότε το παιδί, δεν θα θέλει να μοιάσει στην μάνα και στον πατέρα του; Ναι.

Αυτό ακριβώς είναι, να ξέρεις ότι ο ίδιος ο Θεός σου έδωσε τους πιο γλυκούς φύλακες στη ζωή σου, να σε αγκαλιάζουν, να σε φυλάνε και να σε προστατεύουν.
Συνεχίζεται.....




Ο πιο γλυκός και πιστός σωματοφύλακας του ανθρώπου - 1ο Μέρος....!!!!!!!!!!

Όλοι θέλουν να έχουν κάποιον που να τους αγαπάει πάρα πολύ. Δεν υπάρχει κανένας που να μην το θέλει. Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τα παιδιά Του. Μπορείτε εσείς να ζείτε χωρίς τα παιδιά σας; Μπορείτε να νιώσετε ευτυχία στην ζωή σας, όταν λείπουν τα παιδιά σας από την αγκαλιά σας; 

Πόση δυστυχία νιώθετε όταν ξέρετε ότι τα παιδιά σας βρίσκονται έξω από το σπίτι, σε άλλα καταγώγια, με άλλους φίλους μακριά από το σπιτικό σας, με αποτέλεσμα να μην τρώτε μαζί, να μην κοιμάστε μαζί και να μην κάθεστε όλοι μαζί να συνομιλήσετε; Τι πληγή υπάρχει μέσα στην καρδιά του γονιού; Πολύ μεγάλη.

Ακριβώς το ίδιο είναι και ο Θεός, γιατί εμείς είμαστε εικόνα δική Του. Θέλει ο Θεός μέσα από αυτά που εμείς ζούμε, να καταλάβουμε τι ζει και Εκείνος. Θέλει να νιώσουμε μέσα από αυτά που υποφέρουμε τι υποφέρει και Εκείνος.

Μερικά παραδείγματα : Πόσο υποφέρουμε όταν κάποιος δεν μας αγαπά; Πολύ. Αυτό συμβαίνει για να καταλάβουμε πόσο υποφέρει Εκείνος, όταν δεν Τον αγαπάμε.

Πόσο υποφέρουμε εμείς όταν το παιδί μας δεν έρχεται να φάει στο ίδιο τραπέζι μαζί με εμάς για να αισθανθούμε όλοι σαν οικογένεια; Πάρα πολύ. Αυτό συμβαίνει για να καταλάβουμε εμείς, πόσο υποφέρει Εκείνος όταν δεν έρχεστε εσείς να φάτε και να πιείτε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, του Γιού Του, στην κοινή τράπεζα για να γίνετε ένα μ’ Εκείνον.

Πόσο υποφέρετε όταν τα παιδιά σας το βράδυ δεν γυρνούν στο σπιτάκι τους νωρίς; Πολύ. Το ίδιο υποφέρει και Εκείνος, όταν δεν αντιλαμβάνεστε ότι η δική Του η καρδιά είναι το καλύτερο αποκούμπι, το καλύτερο μαξιλαράκι για την κάθε μια ψυχή.

Ο Θεός με πολύ λατρεία στέλνει στα βασιλόπουλα Του τους πιστούς φύλακες αγγέλους τους για να τα προστατεύουν

Βέβαια πάντα έχει αγωνία ο γονιός, που πάει το παιδί του, αν ήταν δυνατόν συνέχεια να βρίσκεται δίπλα να το παρακολουθεί. Γι’ αυτό και πάρα πολλοί γονείς έχουν δώσει και από ένα κινητό στα παιδιά τους, τουλάχιστον να ξέρουν ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται, τι γίνεται και αν συμβεί κάτι να πάρουν ένα τηλέφωνο.

Ακριβώς το ίδιο κάνει και ο Θεός, έχει την ίδια αγωνία: «Που πας; Που βρίσκεσαι; Τι κάνεις παιδί Μου; Πως ζεις;» Μόνο που Εκείνος χρησιμοποιεί όχι κοσμικά κινητά, αλλά πνευματικά κινητά. 

Μας έχει δώσει ένα κινητό να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή δίπλα μας, να μας αγαπάει με την ίδια αγάπη που μας αγαπάει και Εκείνος, να μας σκεπάζει με την ίδια στοργή που μας σκεπάζει κι Εκείνος, να μας μιλάει μέσα στο μυαλουδάκι μας με την ίδια λατρεία που θα μας μιλούσε Εκείνος. Αλλά αυτό το κινητό το αγνοούν σχεδόν όλοι. Ελάχιστοι άνθρωποι το αναγνωρίζουν. 

Ελάχιστοι άνθρωποι αποφασίζουν να του μιλήσουν. Ελάχιστοι άνθρωποι αποφασίζουν να το χρησιμοποιήσουν. Κι όμως είναι ένα κινητό τόσο γλυκό, τόσο πνευματικό, που όταν θα το μάθετε θα εκπλαγείτε και εσείς οι ίδιοι.

Είναι του καθενός ανθρώπου ο ωραιότερος σωματοφύλακας! Ο γλυκύτερος σωματοφύλακας! Ο πιο πιστός σωματοφύλακας! Έχετε δει κανέναν βασιλιά να στέλνει το παιδί του, το βασιλόπουλο του, τον πρίγκιπα του, πουθενά έξω ασυνόδευτο; Τα ακούτε εξάλλου από τις ειδήσεις, όταν βγαίνουν οι πρίγκιπες έξω, όταν βγαίνουν τα μεγάλα πρόσωπα έξω, τότε πλήθος σωματοφυλάκων τα παρακολουθούν. Συνέχεια είναι κοντά τους για να μην πάθουν τίποτα.

Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Θεός. Επειδή εμείς είμαστε τα βασιλόπουλα Του, δεν θα μας έστελνε ποτέ μόνους σε αυτή τη γη. Έβαλε τους πιο πιστούς φύλακες να σκεπάζουν τις πριγκίπισσες του, όλα τα κοριτσάκια του. 

Έβαλε τους πιο πιστούς φύλακες να φυλάνε τα βασιλόπουλα Του, όλα τα αγοράκια Του. Και αυτό το βασιλόπουλο και αυτή η πριγκίπισσα πρέπει να ξέρει, ότι πάντα υπάρχει δίπλα τους ο πιο γλυκός ΦΥΛΑΚΑΣ, ο πιο πιστός ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ, σταλμένος όχι από άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο τον Θεό!

Μέσα από την καρδιά Του ο Θεός, με τέτοια λατρεία, με τέτοια αγάπη, ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτήν την λέξη, με άπειρο θεϊκό έρωτα, τοποθέτησε τον φύλακα αυτό προστάτη δίπλα από την κάθε μια ψυχή, για να φυλά το σώμα και την ψυχή του παιδιού Του εδώ στη γη.

Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Ποιος άλλος από το γλυκύτερο πλάσμα του Θεού, που το μόνο που κάνει είναι να κοιτά στα μάτια το Θεό. Είναι τέτοια η αγάπη και η ταπείνωση τους και τέτοιος ο σεβασμός τους, που πάντα με σκυφτό κεφάλι και άπειρη λατρεία Τον δοξάζουν.

Αυτός, ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, είναι εκείνος που κρατάει μέσα στα δυο του χέρια με άπειρη αγάπη και λατρεία το σώμα και την ψυχή του σπλάχνου του Θεού. Κάθε μέρα μας παρακολουθεί, γιατί κάθε μέρα ζει δίπλα μας. 

Κάθε μέρα βρίσκεται δίπλα στην ψυχή μας. Αλλά πως; Αυτό είναι το μυστικό, γιατί εάν δεν μάθεις πως στέκεται, δεν θα μπορέσεις να τον καταλάβεις ποτέ, δεν θα μπορέσεις να τον αξιολογήσεις ποτέ.

Με πόση αγάπη εσείς οι μάνες στέκεστε κοντά στα παιδιά σας; Όταν έχουν χαρά, τα μάτια σας λάμπουν γιατί βλέπετε το παιδί σας χαρούμενο και τότε η καρδιά σας αναπηδάει από αυτό το ξεχείλισμα της ευτυχία σας. 

Το ίδιο κάνει και ο Άγγελος σας κάθε φορά που εσείς φροντίζετε να μην πληγώνετε την ψυχή σας με τα λάθη και τις αμαρτίες εκείνες που πληγώνουν τον Βασιλιά του Αγγέλου, που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. 

Αυτός ο Βασιλιάς είναι εκείνος που ζει μέσα στην καρδιά του Αγγέλου. Αυτός ο ίδιος ο Θεός είναι Εκείνος, που μέσα από τον Ιησού Χριστό ζει εν Αγίω Πνεύματι μέσα στην καρδιά του Αγγέλου. Και ο Άγγελος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χαίρεται την διαρκεί παρουσία του Βασιλιά του μέσα στην ύπαρξη του.




http://oiaggeloitoufwtos.blogspot.com

Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Είμαστε…..τίποτα....!!!!!!

Είμαστε…..τίποτα, εμείς οι άνθρωποι. Τίποτα.

Δύσκολο να το δεχτούμε όμως, κι εκεί κρύβεται η αιτία όλης της δυστυχίας μας στη ζωή.

Ότι προσπαθούμε, (μια και έτσι μας δίδαξαν στο σύστημα των ανθρώπων), πάντα κάτι να κυνηγάμε, πάντα κάτι να προσπαθούμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να πετύχουμε, ώστε να γίνουμε «κάποιοι»…. 

Κι αυτό, ώστε να «χτίσουμε» μια ανωτερότητα σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους, ή, για να βγάλουμε περισσότερα χρήματα. Κι όλα αυτά, ακριβώς επειδή είμαστε ένα τίποτα! Αρνούμαστε όμως να το δεχτούμε, (ενώ το γνωρίζουμε κατ’ ουσίαν μέσα μας), γιατί η νοοτροπία στην οποία ζούμε, είναι εντελώς διαφορετική.

Είμαστε ένα τίποτα, γιατί το μόνο που υπάρχει είναι Εκείνος. Ή, η Θεϊκή Του Ουσία, η οποία βρίσκεται Παντού. Κι ενώ δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί, παρ’ όλα αυτά, θεωρούμε πως το λένε κάποιοι «αλλοπαρμένοι», ή ότι «ισχύει μωρέ, αλλά αυτή η φράση δεν μιλάει για μένα…». 

Μας έχουμε ήδη λοιπόν αποκλείσει, από μια δημιουργημένη σκέψη, η οποία και καθοδηγεί όμως, όλη μας την ύπαρξη εδώ. Όλη μας τη ζωή. Δεν καθίσαμε ποτέ αυτό να το δούμε….

Αφού όμως υπάρχει η Θεϊκή Του Ουσία Παντού, υπάρχει περίπτωση εμείς, (όλοι μας ανεξαιρέτως), να μην είμαστε από αυτή την Ουσία;

Η Αρχική πτώση του ανθρώπου από την Αθανασία, δεν ήταν άλλη όμως, από αυτό που σήμερα, (ως άνθρωποι στις σύγχρονες κοινωνίες μας), εξακολουθούμε να κάνουμε ως το αυτονόητο. Ποιο; 

Το να μην καθοδηγούμαστε από τους Νόμους της Δημιουργίας (που βρίσκονται εντός μας), οι οποίες αβίαστα μας δηλώνουν την καταγωγή μας, το σκοπό μας, και τον τρόπο που θα έπρεπε να ζούμε, αλλά αντ’ αυτού, να προσπαθούμε (μέσα στη Δημιουργία), να «κάνουμε τα δικά μας». 

Να ταυτιζόμαστε με κάθε είδους «είδωλα», να θεσπίζουμε Νόμους ανθρώπινους, να τους υπηρετούμε, να ορίζουμε όρια κλπ, φτιάχνοντας και συμμετέχοντας, σε μία «δική μας» Δημιουργία, στην οποία βέβαια και προσπαθούμε, (όλοι μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τη δική του εμβέλεια) να γίνουμε, (ή να θεωρούμε ότι είμαστε), οι «Απόλυτοι Άρχοντες».

Και είναι τόσο απλό :
«Αρνούμενοι την Πατρική, Θεϊκή καταγωγή μας, όπως και την Ύπαρξη της, συμμετέχουμε στον «ψεύτικο» κόσμο του σήμερα, συμβάλλοντας (ο καθένας) λίγο ή πολύ, στην διαιώνιση αυτής της Προδοσίας….

Όταν, δεν αναγνωρίζουμε το Θείο στα πάντα γύρω μας, (και μέσα μας), είναι φυσικό να θεωρούμε πως το μόνο που χρειάζεται να γίνει, είναι να ενδιαφερθεί ο καθένας «για την πάρτη του». Και να, το «εγώ» και το «εσύ», και να, το «εμείς» κι «αυτοί», «εσείς», και οι «άλλοι»…

Πόσο μικροί… Πόσο μικροί ακόμα μπορούμε να γίνουμε;; Πόσο χαμηλά ακόμα μπορούμε να πέσουμε; Όμως, υπάρχει, μόνο Μία Οδός, και Μία Πορεία, η οποία είναι δυνατόν να επιτευχθεί, κι αυτό αφορά, την επιστροφή μας στο σπίτι… Που καμία σχέση δεν έχει με τα Οικήματα που χτίζουμε πατώντας επί πτωμάτων.

Γιατί ως άνθρωποι, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στον Εαυτό, δεν χρειάζεται «να κάνουμε», απολύτως καμία ενέργεια. Η ίδια η Ζωή, (το Ρεύμα της Ζωής, ο Εαυτός μας), μας καθοδηγεί στο διαγεγραμμένο Πεπρωμένο μας. 

Όσο όμως «αντιστεκόμαστε» σε αυτό, θα μπερδευόμαστε, θα ψάχνουμε, θα αγωνιούμε, θα αγωνιζόμαστε χωρίς σκοπό, και θα νιώθουμε μόνοι, και βαθιά δυστυχής, ακόμα κι αν εξωτερικά, εκπληρωθούν όλες οι επιθυμίες μας. Μέσα μας, τίποτα δεν θα μαρτυρά τη Ζωή. Τα πάντα, θα είναι ένα «βαλτώδες τοπίο», ανασφάλειας, φόβου, ανησυχίας, μιζέριας κι απογοήτευσης.

Γιατί, όσα κι αν θεωρούμε ότι πετύχαμε εδώ, τίποτα μα τίποτα από αυτά, δεν δυνάμεθα να πάρουμε μαζί μας, σε ένα λεπτό, μία ώρα, τρεις μήνες, τρία, δέκα, τριάντα, πενήντα, εκατό χρόνια, κατά την αποχώρηση μας από την υλική ζωή. Αποχώρηση για την οποία, όλοι μας από την εμφάνιση μας εδώ, έχουμε κλείσει εισιτήριο….

Όμως, είναι τόσο «λαμπερά» όλα όσα συμβαίνουν για το μάτι. Για τις αισθήσεις. Για τα θέλω…. Τόσα, που φτάνουμε να τρέχουμε συνεχώς για κάπου, που ούτε ξέρουμε για πού, ούτε και καταφέρνουμε τελικά να φτάνουμε πουθενά…

Η στροφή στον Εαυτό όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από την Αποκάλυψη με Προσωπικό, Ατομικό βίωμα, των ήδη υπαρχουσών Νόμων που διέπουν το Σύστημα μας. Νόμοι οι οποίοι λειτουργούν τέλεια, χωρίς την παραμικρή μας συμμετοχή. 

Το Ρεύμα της Ζωής κυλά, κι αν δεν «κολυμπήσουμε» μαζί του, ο πόνος μας θα γίνεται όλο και μεγαλύτερος, ή απλά, θα αλλάζει μορφή. Όμως, όταν συνειδητοποιηθεί, πως το σώμα μας πονά, (και όχι εμείς), τα συναισθήματα μας όπως και ο εγωισμός είναι που πληγώνεται, (και όχι εμείς), το μυαλό μας και οι ιδέες μας προσβάλλονται, (και όχι εμείς), τότε, αρχίζει να γίνεται εφικτό, πως η Μόνη Πραγματική αναζήτηση και Σκοπός μας στη Ζωή, είναι η «αποκάλυψη», (ανακάλυψη), του Ποιος τελικά κατοικεί σε αυτό το σώμα, Ποιος αναγνωρίζει σε αυτόν τον κόσμο τα συναισθήματα, όπως, και Ποιος είναι αυτός που μέσω του Νου, αναγνωρίζει, κατανοεί, επεκτείνει την Αντίληψη του, και έτσι «νιώθει» πως προχωράει. 

Γιατί το μόνο προχώρημα που υφιστάμεθα εδώ, είναι καθαρά Συνειδησιακό. Και όχι επιτευγμάτων, βολεμάτων, ασφάλειας, και περιουσιακών στοιχείων.

Όσοι γνωρίζουν σε αυτόν τον κόσμο «το θέατρο των σκιών», φαίνεται αρχικά πως νιώθουν μόνοι. Φαίνεται όμως, γιατί στην πορεία διαπιστώνουν, πως μόνος, νιώθει μόνο αυτός που είναι διαχωρισμένος. 

Αυτός που ψάχνει «έξω από τον εαυτό του» να αισθανθεί την πληρότητα, την ευχαρίστηση, την ικανοποίηση. Για όλους όσους συμβαδίζουν με τον Αρχιτέκτονα των Πάντων, ανήκουν στα πάντα, και Είναι τα πάντα. Δεν μπορούν, (και να ήθελαν) να νιώσουν μόνοι, κι ας έτσι φαντάζει εξωτερικά, στους αγνώμονες, και αγνοούντες την Αλήθεια οι οποίοι ζουν στη χωριστικότητα. 

Πόση πλάνη…. Πόση η πλάνη των ανθρώπων…..
Είμαστε όμως, αυτό που πιστεύουμε. Όταν λοιπόν πιστεύουμε πως είμαστε τα υλικά μας σώματα, η οικογενειακή καταγωγή μας, το πορτοφόλι μας, η θρησκεία και η πολιτική μας, δεν είμαστε εμείς. Είμαστε, ένα «χτισμένο εγώ», που δεν αναγνωρίζει σαφώς τον Πραγματικό Εαυτό του…

Ο άνθρωπος λοιπόν παρασύρθηκε, (από τα θέλγητρα της ύλης), και παίζει ακόμα το παιχνιδάκι της Εξουσίας της. Μέχρι, όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή, να πάψουν να παίζουν... Μέχρι, ένας ένας να αρχίσουν να συνειδητοποιούν, πως τα πάντα συμβαίνουν και ενεργοποιούνται στη ζωή, με μόνο σκοπό να αρχίσουν να ανακαλύπτουν Ποιος Είναι Πραγματικά, και ποια η θέση τους σε αυτόν τον κόσμο.

Γιατί οι άνθρωποι, δεν είναι από ένα προσωπικό «εγώ» που εξελίσσεται. Είναι, Μία Πνευματική Μονάδα, που μέσα από αναρίθμητες προσωπικότητες (που νομίζουν η κάθε μία πως είναι αυτό το μικρό «εγώ»), βιώνει, αναγνωρίζει, χειρίζεται τις δυνάμεις του υλικού πεδίου, εμπειριώνοντας την Ανθρώπινη αφύπνιση. Όταν, κάθε Άτομο βιώσει το παραπάνω, το παραμυθάκι γι’ αυτό, έχει λάβει την Αρχή του τέλους του…

Γιατί από τα πάντα θα περάσουμε, (και περνάμε). Δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο, ανούσιο ή σπουδαίο, άξιο ή ευτελές. Υπάρχει η απαραιτότητα των πάντων, μέσα σε ένα Σχέδιο του οποίου, αποτελούμε τα κομμάτια.

Η Συνείδηση των ανθρώπων λοιπόν δεν αλλάζει. Βαθμηδόν, επεκτείνεται. Κι επειδή επεκτείνεται, θεωρείται ότι αλλάζει, ενώ υπάρχει Μία Συνείδηση, η οποία τα περιλαμβάνει Όλα. 

Η κάθε επέκταση όμως που εκλαμβάνεται από εμάς, είναι τόση, όση η Ατομική μας προσπάθεια, όπως και η «εκμετάλλευση» από μας γι’ αυτό το σκοπό, όλων όσων προκύπτουν στη ζωή μας. Κι αυτό, μέχρι, την ολοκληρωτική αναγνώριση και βίωση, Αυτού που Είμαστε, και τη Ζώσα Ζωή ως Αυτό, περπατώντας ως Νοήμονες Υπάρξεις πάνω στη γη, μέσα σε ένα υλικό σώμα ο καθένας μας, που η ύλη μας έχει παράσχει γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. 

Ολοκληρώνοντας λοιπόν, όταν θα αποχωρήσουμε, απλά θα «κρεμάσουμε» στην κρεμάστρα το «δανικό» ρούχο, για να συνεχίσουμε σε ένα άλλο, πιο «λεπτοφυές σχέδιο», ενός άλλου όμως πεδίου, στο οποίο και θα κατοικούμε.

Όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, (αν και έτσι φαίνονται από αυτούς που είναι ακόμα μακριά…), αλλά μια Πραγματικότητα, που αργά ή γρήγορα, όλοι θα ταχτούμε να γνωρίσουμε, να βιώσουμε, και να επιβεβαιώσουμε, σαν την μόνη Αλήθεια σε αυτόν τον κόσμο. Όλα τα άλλα, είναι σενάρια του παιχνιδιού, κι απλά σκηνικά…

Δεν μένει λοιπόν, παρά ο καθένας μας, να περιμένει να δει ο ίδιος, στο απώτερο μέλλον του, (ή τώρα, αυτή τη στιγμή αν είναι ήδη έτοιμος), το τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτός που βίωσε ολοκληρωτικά μέχρι εσχάτων αυτή την πορεία, είναι ο Χριστός. Όλοι οι άλλοι, είμαστε και ανήκουμε, σε όλες τις βαθμίδες που υπάρχουν, από τον πρώτο ενσαρκωμένο άνθρωπο, μέχρι το επίπεδο Εκείνου….

Ο καθένας μας λοιπόν, εδώ, παίζει κάποιο ρόλο σε όλο αυτό. Αυτός είναι και ο «υποτιθέμενος» σκοπός του. Έρχεται όμως αβίαστα, (και σε καμία περίπτωση μέσω του μυαλού του). Έρχεται, σαν καθοδήγηση, απαλά, όμορφα, χωρίς την παραμικρή βία ή προσπάθεια, και μέσω αυτού, απλά ανθίζει…

Και το «εγώ»; Ποιο «εγώ»; Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει πως «δεν υπάρχει» το εγώ αλλά και αυτό είναι απλά μία πλάνη, μία κατασκευή που χρησιμοποιήθηκε κι αυτή για κάποιο σκοπό, τότε θα δει μία μεγαλύτερη εικόνα, από αυτή που τώρα βλέπει και ονομάζει, ζωή του…

Η ομορφιά, βρίσκεται μόνο σε αυτό που Είμαστε. Σε τίποτε άλλο αυτού του κόσμου. Γιατί μόνο αναγνωρίζοντας αυτό που Είμαστε, μπορούμε πράγματι να δούμε, και να νιώσουμε και τα πάντα Θεϊκά. 

Ειδάλλως, θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε, πως είμαστε «μια τυχαία» Δημιουργία, που ήρθε για να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται, χωρίς ποτέ να καταλήγει πουθενά… Τότε όμως, θα έχουμε περάσει, ακόμα μια ζωή, πραγματικά χαμένη…

Τέλος και ολοκληρώνοντας, όταν κάποιος θα μας πει την επόμενη φορά πως είμαστε ένα Τίποτα, ή θα δούμε κάποιος να κατηγορείται ως τέτοιος, ας δούμε λίγο: Μήπως τελικά είναι μία λύση, για να επαναφέρουμε την Ελευθερία και τον Αληθινό Εαυτό μας, Ολόκληρο Παρόν στη Ζωή μας;

Γιατί στην Πραγματική έννοια του όρου, τίποτα είμαστε ότι και να προσπαθούμε να κάνουμε εδώ, για να «δείξουμε», ή να «αποδείξουμε» ότι είμαστε κάτι. (Γιατί η Αξία μας, δεν είναι στους «ρόλους» παίζουμε στις ζωές μας. 

Δεν είμαστε λοιπόν κανένας ρόλος, όταν βιώνουμε, και γνωρίζουμε τι Είμαστε, και ως Αυτό Ζούμε...). Νιώθοντας όμως (Εσωτερικά) στο τίποτα, τότε είναι που Πραγματικά, Είμαστε τα Πάντα, και Ένα με όλα…






Τα παιχνίδια του νου....!!!!!!

Μέσα στην κατάσταση – θέση, την οποία ονομάζουμε επίπεδο του ανθρώπου, ζούμε μία κατάσταση «παράνοιας», βλέποντας τις κοινωνίες των ανθρώπων... Πουθενά ελπίδα, πουθενά παρηγοριά…. Σε μια τέτοια φάση, (συνειδητοποίηση), διαπιστώνουμε, πως μόνη λύση αποτελεί για μας, η «στροφή» στον εαυτό μας.

Και πάμε, πάμε, πάμε, ο καθένας με την προσωπική του ιστορία επιλογών, ανθρώπων και καταστάσεων, και φτάνουμε τελικά σε μια στιγμή, που ενώ είμαστε πολύ πιο πέρα από εκεί που ξεκινήσαμε, (και βλέποντας γύρω μας και τους άλλους ανθρώπους, που παραμένουν εγκλωβισμένοι εκεί που ήμασταν εμείς κάποτε), παρ’ όλα αυτά, να νιώθουμε πως δεν ανήκουμε στην ανθρωπότητα ως αυτό που βλέπουμε, (συνειδησιακά), μα ούτε και αισθανόμαστε κάτοικοι ενός κάποιου, επόμενου βασιλείου. (Ζώντας ακόμα σε αυτόν τον κόσμο). 

Είμαστε λοιπόν μετέωροι. Ανάμεσα στο ψέμα αυτού του κόσμου, και στην Αλήθεια, ενός άλλου κόσμου. Που ενώ την ζούμε εδώ, όλο το περιβάλλον τελικά είναι πράγματι εχθρικό απέναντι μας…. Γνωρίζουμε όμως καλά πως βαδίζουμε σωστά, αλλά αισθανόμαστε ταυτόχρονα, πως δεν είμαστε κάπου… Δεν είμαστε πουθενά.. Που ανήκουμε;

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί έχουμε αυτή την ανάγκη «να ταυτοποιήσουμε» τον εαυτό μας; Όμως, διαπιστώνουμε, πως δεν υπάρχουν τα ανάλογα στοιχεία για να μπορέσει να γίνει αυτή η ταυτοποίηση, (ώστε να ησυχάσουμε επιτέλους). Υπάρχουν οι κάτω, (που δεν ανήκουμε πια εκεί), και υπάρχουν και οι πάνω, (που δεν φτάσαμε ακόμα).

Καλά όλα αυτά, αλλά τελικά, Εμείς, ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ; (Με την έννοια της θέσης μέσα μας, κι όχι με την έννοια του «χώρου»). Και η διαπίστωση; Η ζωή μας όλη, ένα συνεχόμενο κυνήγι…. Ένας αγώνας, και τίποτε άλλο. Ένα παίδεμα τελικά, με μία ώθηση μέσα μας, 

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ….

Ε, λοιπόν, φτάνει! (Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε).

Να πούμε μέσα μας, πως αυτό το κυνήγι, επιβάλλεται να πάψει να μας ορίζει. ΑΡΚΕΤΑ!!!

Να καταλάβουμε, πως ποτέ δεν χρειάζεται κάπου να πάμε, κάπου να φτάσουμε, κάτι να γίνουμε, κάτι να πετύχουμε… Είμαστε αυτό ακριβώς που Είμαστε! Ο καθένας μας. Με τα στραβά του, τα κουτσά του, τα όμορφα του, τις αδυναμίες και τα ταλέντα του. Αυτά καθ’ αυτά είναι που ήρθαμε να ζήσουμε! Και όχι να γίνουν το «μέσο» για να πετύχουμε, ή να κατορθώσουμε κάτι άλλο….

Το ότι ο Θεός έκανε (λέμε) τον καθένα όπως είναι, και είναι τέλειος, δεν αποτελεί ένα παραμυθάκι για μικρά παιδιά. Είναι μια τόσο αληθινή Πραγματικότητα, που εμείς οι ενήλικοι άνθρωποι, τρέμουμε να την πιστέψουμε. Ενώ αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε…

Επειδή λοιπόν είμαστε τέλειοι, (έχοντας ο καθένας τα Ατομικά, Μοναδικά του χαρίσματα), γι’ αυτό ακριβώς, 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑΥΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ!

Γιατί ότι χαρακτηριστικά του δώσουμε, θα είναι αυτά που έχουμε απλά διαπιστώσει ότι έχουμε, και όχι όλα όσα βρίσκονται τελικά μέσα μας, με τα οποία η ίδια η φύση μας έχει προικίσει…

Αρνούμαστε δηλαδή τι; Να δεχτούμε το να μας παίζει ο Νους μας όλα αυτά τα «θανάσιμα» παιχνίδια. Και λέω θανάσιμα, γιατί οδηγούν καθημερινά στους χιλιάδες θανάτους και πόνους που βιώνουμε, και που πολλές φορές, οδηγούν ακόμα και στο να φύγουμε εντελώς από αυτό το πεδίο μόνοι, πονεμένοι, απογοητευμένοι…

Γιατί να πάψουμε να δεχόμαστε όλα αυτά τα παιχνίδια του Νου;

Γιατί κάθε φορά που βρίσκουμε πως κάτι μπορούμε να το κάνουμε καλά, πως μπορούμε πράγματι να το καταφέρουμε, μας κάνει να βρισκόμαστε στα ουράνια, και κάθε φορά που κάτι δεν ταιριάζει με ότι νιώθουμε οι ίδιοι μέσα μας, ή «δεν το έχουμε», ενώ βλέπουμε πως το έχουν κάποιοι άλλοι, κατρακυλάμε στην κόλαση….

Εμείς όμως τελικά; Που είμαστε Εμείς σε όλο αυτό, όταν συμβαίνει; Που είμαστε σε αυτά τα παιχνίδια του Νου;

Γιατί παιχνίδια του Νου, δεν είναι μόνο το να μας παρασέρνουν οι ανεξέλεγκτες σκέψεις, και άσχετες πολλές φορές μεταξύ τους, (ο λεγόμενος εσωτερικός Διάλογος). Είναι και όλες οι καθοριζόμενες απόψεις περί χτισίματος της συνείδησης μας, καθώς και ο παρασυρμός μας σε γενικότητες. Όπως οι καταστάσεις που πλέκουν σιγά-σιγά, χρόνο το χρόνο, περίτεχνα και επιδέξια, όλες αυτές τις φυλακές, στις οποίες ζούμε μέσα, χαρακτηρίζοντας τες, ζωή μας….

Γιατί, μια και η οποιαδήποτε κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, (ακόμα και ανώτερη υποτίθεται να είναι), όταν της προσδίδουμε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , τότε είναι κι αυτή μια φυλακή... Γιατί αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αυτόματα αποκλείουν όλα τα άλλα, τα οποία γίνονται αυτόματα ξένα για μας και μακρινά...

Επίσης, αφού τα χαρακτηριστικά αυτά είναι συγκεκριμένα, σημαίνει πως εμείς οι ίδιοι γινόμαστε συγκεκριμένοι, και άρα εντασσόμαστε, μέσα σε έναν ακόμα περιορισμό. Φαντάζει όμορφο για να κομπάζουμε γι’ αυτό, μα δεν παύει να είναι περιορισμός.

Αυτά όλα είναι τα παιχνίδια του Νου…. Μπορεί να μην αφορούν χαμηλής στάθμης περιορισμένες σκέψεις, αλλά και πάλι, είναι Νους…. Πιο λεπτής υφής παιχνίδια μεν, αλλά που μας εμποδίζουν, παρά μας βοηθούν στο να είμαστε Ελεύθεροι….

Γιατί, το δίχτυ της σκέψης, μας εγκλωβίζει στα χαμηλά επίπεδα, (με τον φόβο της καθημερινότητας, τις υποχρεώσεις κλπ, με τη δικαιολογία της λειτουργία της καθημερινής ζωής), αλλά επίσης, κατά τον αυτό τρόπο, μας εγκλωβίζει «εξίσου», στα ανώτερα του παιχνίδια όμως πλέον… Αλλά πάλι είναι ο Νους….

Κι αυτά λοιπόν ακόμα είναι που πρέπει να σταματήσουν. Από ποιον; Από εμάς….. Και για να σταματήσουν, πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε όλο αυτό που κάνει ο Νους μας για να μπορέσουμε να το αρνηθούμε. Να πάψουμε επιτέλους να συμμετέχουμε σε όλο αυτό το παιχνίδι του… Γιατί ενώ είναι φορέας μας, (εργαλείο), έχει φτάσει να είναι αυτός, που οδηγεί τα βήματα μας στη ζωή.

Και τι γίνεται; Για άλλη μια φορά να βρεθούμε σε μηδενική βάση. Ναι, ΜΗΔΕΝΙΚΗ..!!

Γιατί κάθε στιγμή που κατακτάμε ένα επίπεδο, και βρισκόμενοι στο επόμενο, νομίζουμε πως κάπου έχουμε φτάσει, μέχρι, να αντιληφθούμε πως χρειάζεται κι άλλο να συνεχίσουμε. Μα για το άγνωστο που μας περιμένει, δεν έχουμε καμία ένδειξη. Οπότε, με βάση το μηδέν είναι που συνεχίζουμε. (Αλλιώς μένουμε στάσιμοι).

Σε κάθε μηδενική βάση όμως μέχρι τώρα, δεν κάναμε τίποτε άλλο, από το να οδηγηθούμε τελικά εδώ…. Και το εδώ, προϋποθέτει ότι όλες τις Νοητικές καταχωρήσεις είναι που πρέπει να υπερνικήσουμε, για να είμαστε Πραγματικά πέραν... Που ενώ δεν θα έχουμε πάει πουθενά, Είμαστε πάντα εκεί... Μόνο που τώρα, ήρθε ο καιρός, όχι μόνο να το πιστέψουμε, όχι μόνο να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά και να το ζήσουμε.

Το μυαλό, όπως και η πολυπλοκότητα στη ζωή μας, μας έχει κάνει να πιστέψουμε πως χρειάζονται διεργασίες, καταστάσεις, κλιμακωτές κατανοήσεις, οδηγίες, θέματα, κλπ, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. 

Απλά κάθε φορά, (κι εκεί έγκειται η ουσία), κατακτάμε ένα επίπεδο, με την έννοια ότι απεγκλωβιζόμαστε από κάποιες αλυσίδες μας. Μετά κι άλλες, μετά κι άλλες. Όλο όμως το «κόσμημα» φεύγει, μόνο αν πάψει ΕΝΤΕΛΩΣ Ο ΝΟΥΣ. (Άσχετα αν αργότερα είναι για να χρησιμοποιείται).

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι.... 

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ..!!

Και πως τα πάντα κάθε μέρα, μας είναι εντελώς άγνωστα!!! Τότε, ενώ έχουμε μνήμη, δεν έχουμε παρελθόν. 

Με την έννοια, πως έχουμε μεν ζήσει στο παρελθόν όσα ζήσαμε, (όσων αφορούν το να ξέρουμε να κινηθούμε μέσω της πείρας μας σε αυτόν τον κόσμο για να λειτουργούμε), αλλά δεν «μεταφέρουμε όλη μας την ύπαρξη στο εκεί», (δεν φέρνουμε δηλαδή το παρελθόν μας μαζί μας εδώ, τώρα), αλλά ούτε και πηγαίνουμε στο άγνωστο μέλλον μας, (ή το φέρνουμε τώρα, εδώ μπροστά μας), προσδιορίζοντας το νομίζοντας….

Είμαστε Εδώ! Κι αυτή είναι η ουσία!

Και αφήνουμε, (μη γνωρίζοντες τίποτα), την ίδια τη ζωή να μας δείξει τα πρωτοαναγνωριζόμενα από μας κάθε φορά θαύματα της. Με τα δικά της βήματα να οδηγούμαστε. Στην κάθε στιγμή, στη κάθε μας ανάσα…

Χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς στόχους, χωρίς τίποτα από όλα αυτά... Γιατί μοναδικός Πραγματικός Στόχος, είναι η ίδια η ζωή στο ξεδίπλωμα της, και περιλαμβάνοντας μέσα της κι εμάς, (που είμαστε και υπάρχουμε εδώ), είναι που εκτελεί το Έργο της.

Γιατί την κάθε πρόοδο μας τελικά, (με την έννοια των εσωτερικών μας επιτεύξεων, που αφορούν τη Συνειδησιακή μας Εξέλιξη), δεν την οριοθετούμε εμείς, δημιουργώντας νοητικές επεξηγήσεις γ’ αυτήν, ούτε με το να προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους για τα χαρακτηριστικά της, ώστε να πειστούμε και οι ίδιοι. 

Η ίδια η πορεία μας στην κάθε στιγμή είναι που την χτίζει, και καμιά (Νοητική) εικόνα δεν μπορεί να προσδώσει την Αλήθεια γι’ αυτήν, ούτε και ποτέ, κανείς άλλος άνθρωπος.

Γι’ αυτό μας είναι αδύνατο να αντιληφθούμε το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε. Γιατί όταν το κάνουμε, με ποια κριτήρια το κάνουμε; Πάντα, με τα κριτήρια συγκρίσεων μας σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που γνωρίζουμε, ή, με τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που μας έγιναν γνωστά από βιβλία που διαβάσαμε. Άκαιρη όμως και άχρηστη αυτή μας η σύγκριση, μια και όπως ειπώθηκε, ο καθένας μας είναι Μοναδικός!

Οπότε, η μόνη σύγκριση που θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη, (κι αυτή πάλι υπό προϋποθέσεις), αφορά, το πώς ήμασταν αισθανόμενοι παλαιότερα, με το πώς νιώθουμε σήμερα. Αν η σύγκριση αυτή μας φέρνει πλούτο, τότε βαδίζουμε σαφώς ορθά. Αν όχι, μάλλον ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει κανένα εσωτερικό, Πραγματικό ταξίδι και απλά παίζουμε….

Γιατί, είμαστε Μοναδικοί και Ολοκληρωμένοι. Αυτό σημαίνει, πως κανένας δεν συγκρίνεται μαζί μας, ούτε και εμείς, είναι ποτέ δυνατόν να συγκριθούμε με κανέναν άλλον. 

Όλα αυτά, έχουν να κάνουν λοιπόν με συγκρίσεις και πρότυπα γενικότερα, δημιουργημένα από τις παραδόσεις και τις κοινωνίες. Κι αυτό, γιατί θέλουν όλοι να είμαστε ίδιοι (ή, να μας κάνουν ίδιους). 

Γιατί μόνο τότε θα πιστεύουμε ότι είμαστε και ίδιοι, και έτσι χειριζόμενοι πιο εύκολα, όπως ακριβώς και το κάνουν…. Γιατί το επιτρέπουμε; Να πως από Άτομα, γινόμαστε κοπάδι…

Η Μοναδικότητα του καθένα μας όμως, εμφανίζεται στα μάτια μας, (και βιώνεται), όταν δεν βρισκόμαστε στις συγκρίσεις. Συγκρίσεις που η πηγή τους βρίσκεται έξω από τον εαυτό μας. (Στους άλλους, στα δεδομένα της κοινωνίας, στα πρότυπα…..) Πόσο τραγικά τα λάθη μας…

Όμως, όλα κάποια στιγμή αποκαλύπτονται…. Πότε; Όταν ακούμε κάποια στιγμή, την μέσα μας Πηγή, και την ακολουθούμε. Τότε βαδίζουμε σωστά, κάνοντας ήρεμα, αβίαστα, αυτό που ήρθαμε ο καθένας μας να κάνει εδώ…

Χρειάζεται λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε πότε το μυαλό (ο Νους μας), μας δουλεύει… Εκτός αν νομίζουμε ακόμα πως είμαστε το μυαλό μας, οπότε καλά θα κάνουμε να το διαπιστώσουμε κάποια στιγμή σύντομα, αν δεν θέλουμε να παραμείνουμε φυλακισμένοι, νομίζοντας πως αυτό που ζούμε είναι ελευθερία, και πως για τα πάντα απλά, φταίνε όλοι οι άλλοι….

Είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να στραφεί ο Άνθρωπος στον εαυτό του με όλη αυτή τη «μάχη» που αντιμετωπίζει, όχι μόνο από όλο το ανθρώπινο σύστημα των κοινωνιών, όχι μόνο από το περιβάλλον των ανθρώπων γύρω του, αλλά και από τους ίδιους τους φορείς του, που κι αυτοί, έχουν συνηθίσει «δυστυχώς» να στρέφονται εναντίον του….

Γιατί άντε: Το περιβάλλον των ανθρώπων και της κοινωνίας όταν κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας το αφήνουμε έξω. Τα αποτελέσματα του όμως σε μας, όπως και τους φορείς μας με τους οποίους ζούμε όλο το εικοσιτετράωρο, δεν είναι δυνατόν να τους κλείσουμε με μια πόρτα στα μούτρα έξω και να ξεμπερδέψουμε….

Εκεί είναι που χρειάζεται να αντιληφτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι φορείς μας. Ούτε το σώμα μας το υλικό είμαστε, ούτε τα συναισθήματα μας είμαστε, ούτε και οι σκέψεις μας είμαστε. Πρέπει λοιπόν, όταν μας παρουσιάζουν τις ορέξεις τους επηρεαζόμενα από το εξωτερικό περιβάλλον, Εμείς, να βλέπουμε το τι θέση παίρνουμε ως προς αυτά.

Διότι, (κι αυτό είναι το τραγικό), επειδή οι φορείς μας είναι μαζί μας (και τους βλέπουμε να λειτουργούν όπου κι αν πάμε, ότι κι αν κάνουμε), νομίζουμε, πως εμείς είναι που πράττουμε. Λάθος! Οι φορείς μας πράττουν, έχοντας πάρει προ πολλού την Εξουσία από τα χέρια μας. Εμείς, σαν Εμείς, δεν είμαστε πουθενά.

Γι’ αυτό δεν αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι. Διασπασμένοι, και διαχωρισμένοι είμαστε, όταν κάθε φορέας μας κάνει τα δικά του. Και το μόνο που γίνεται, είναι ότι απλά «μας κουβαλά» μαζί του στα τερτίπια του…. 

Χρειάζεται λοιπόν να ενωθούμε πρώτα με τους φορείς μας, για να στρέψουμε κατόπιν την προσοχή και προς τους άλλους ανθρώπους, στο περιβάλλον, και μετά στην κοινωνία, για να ενωθούμε και «με τους πιο έξω από εμάς». Γιατί και οι φορείς μας, μη θαρρούμε πως είναι μέσα μας. Κι αυτοί ακόμα, βρίσκονται έξω από εμάς, εξαιτίας του τρόπου που λειτουργούμε…

Η Ηρεμία του Σώματος, 

η Ισορροπία των Συναισθημάτων, 

και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου, 

είναι ικανά να μας φέρουν την Ελευθερία, και τη μόνη ζωή που μας αξίζει. Τίποτε από αυτά που απλά μόνο νομίζουμε….

Αυτός είναι ο μόνος Αγώνας! 

Ένας Αγώνας όμως, μη Αγώνας!

Γιατί ενώ από την όψη του Ανθρώπου η Ηρεμία του Σώματος, η Ισορροπία των Συναισθημάτων, και η Ησυχία (Σιωπή) του Νου είναι επιτεύξεις, από την όψη της Ύπαρξης του, είναι απλά η φυσιολογική κατάσταση του Είναι του.





Ανθρώπινη σκέψη : Σκλαβιά ή Ελευθερία.....!!!!!!!

Ο εγκέφαλος υπάρχει, εξαιτίας του Νου, (και όχι το αντίθετο). Κι επειδή ακριβώς υπάρχει εξαιτίας του Νου, είναι απαραίτητο κάποια στιγμή, (εμείς οι άνθρωποι), να συνειδητοποιήσουμε, πως ο εγκέφαλος, απλά συλλαμβάνει σκέψεις. Δεν σκέφτεται ο ίδιος. Εμείς σκεφτόμαστε…… Ο εγκέφαλος συλλαμβάνει, εκπέμπει, ενοποιεί, και εξαιτίας αυτής της ενοποίησης, έχει την ικανότητα να κάνει και σύνθεση σκέψεων...

Αποτελεί λοιπόν «εργαλείο» μας, παρά, δείκτη ζωής, και «αρματωμένο αρχηγό μας», που μας επιβάλει, μας κατευθύνει, μας ορίζει, μας βασανίζει, και μας κάνει δυστυχισμένους……. Νομίζουμε λοιπόν, (οι περισσότεροι), πως οι σκέψεις που συλλαμβάνουμε αποτελούν και την αλήθεια, (την πραγματικότητα) για το οτιδήποτε. 

Κι εκεί είναι και το μεγαλύτερο λάθος μας..!! Το ότι δεν διαχωρίζουμε εμάς, από το μυαλό μας, θεωρώντας, πως αυτό είναι όλη μας η ύπαρξη…. Γιατί δεν είμαστε το μυαλό μας, αλλά έχουμε ένα μυαλό, ως ένα όργανο στο σώμα μας……

Και πως ξεκινάμε; Μα από το ίδιο το μυαλό. (Με την έννοια της συνήθης λειτουργίας της σκέψης μας). Αρχικά όμως μόνο, μια και δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί πάντα ξεκινάμε, από αυτά που ήδη έχουμε, ώστε να βρούμε ότι δεν βλέπουμε ακόμα… Το χρησιμοποιούμε λοιπόν ηθελημένα, σκεφτόμενοι, πως το ότι «δεν είμαστε το μυαλό μας», είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. 

Αυτό ως δεδομένο, για να δούμε που θα μας πάει η όλη αυτή θεώρηση. (Σε αυτό όμως έγκειται και το «ξεγέλασμα» του, μια και του δίνουμε, τι να πιστέψει). Κάτι σαν πείραμα…… Με αυτό όμως, θέτουμε σε λειτουργία, (σε εφαρμογή), μία διαδικασία, (ή, μία ικανότητα του Εαυτού, που ενώ Είμαστε, δεν γνωρίζουμε ακόμα…..), ενεργοποιώντας άλλα πράγματα για μας….. 

Αν ήξερε το μυαλό μας τι τρικ του κάνουμε, ποτέ δεν θα συμμετείχε. Έλα όμως που έτσι θα αποδειχθεί στη συνέχεια, πως ότι του δίνουμε Εμείς, αυτό και κάνει…….

Τι αναγνωρίζουμε όμως πως κάναμε ήδη; Πήραμε μία απόφαση, (έστω και ως πείραμα), όμως αυτή η πράξη της Απόφασης, είναι που έχει μεγάλη τελικά δύναμη, (και αφορά τις όποιες αλλαγές στην ύπαρξη μας), για ότι και να καταλήξουμε, και θέσουμε σε εφαρμογή, (αποφασίσουμε) για μας. Και αποτελεί και το μεγαλύτερο (ίσως) μυστικό…….

Αποφασίζοντας λοιπόν «να δούμε», αυτό που «δεν έχουμε ακόμα δει», (χωρίς να έχουμε δηλώσει τι είναι αυτό που θα δούμε), ερχόμαστε σε ασύνειδη (αρχικά) επαφή, με τη φύση του ίδιου του Δημιουργού….. Αφορά, κάτι σαν δήλωση, ώστε να μας κάνει γνωστά (αυτά τα) άλλα πράγματα που δεν γνωρίζουμε, ακόμα….

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ορίζουμε ποτέ, ούτε τι είναι ο αόρατος κόσμος, ούτε πως είναι, ούτε που πρέπει να φτάσουμε. Γιατί έτσι, (δηλώνοντας εκ των προτέρων τι θα βρούμε), δεν ανοίγεται ποτέ το αληθινό για μας. Αντίθετα, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα δεδομένα μας. Έτσι είναι, και παραμένει φυλακισμένη, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας…..

Θεωρώντας πχ πως δεν υπάρχει περίπτωση (θετικής έκβασης και) αλλαγής, οποιασδήποτε κατάστασης μας, και αλλαγές (όντως) να έρθουν, (μπροστά μας σαν σημάδια να ακολουθήσουμε άλλους δρόμους), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τις δούμε, μια και έχουμε καθορίσει πως είμαστε καταδικασμένοι……

Αντίθετα, περιμένοντας, (ή καλύτερα πιστεύοντας) σε κάτι, που ενώ δεν γνωρίζουμε υπάρχει, (απλά οι ίδιοι δεν το αναγνωρίσαμε ακόμη), αποφασίζοντας όμως πως όταν έρθει, θα γνωρίζουμε πως αυτό που ήρθε «και Είναι», όσο παράλογο, κουλό, ή εκτός λογικής βρίσκεται, αποτελεί τον μόνο τρόπο, πραγματοποίησης, και εμφάνισης του…… 

Το να πάμε στα τυφλά για να το βρούμε….. Γιατί πραγματικά «αναγνωρίζουμε» όταν ήδη έχει ενεργοποιηθεί, αυτό που Είναι. Η όλη κατάσταση στην οποία θα βρισκόμαστε θα είναι τόσο αδιαμφισβήτητη για μας, σαν την αυτονόητη θεώρηση των ανθρώπων για τον Ήλιο, που ανατέλλει κάθε πρωί….

Τότε, θα έχουμε πάει σε πελάγη εντελώς άγνωστα για μας. Όμως, αυτό που κάνουμε τελικά, είναι η «απόφαση», πως η κατάσταση μας θα αλλάξει, αναγνωρίζοντας την κίνηση του Θεού, (του Σύμπαντος, του Ανώτερου Εαυτού, της Δύναμης, όπως θέλετε πείτε το), που απαντά, στο δικό μας κάλεσμα……

Αποφασίζοντας, και πιστεύοντας λοιπόν βαθιά μέσα μας, πως είμαστε κάτι, πέρα από το μυαλό μας, αυτό το κάτι, «ξυπνά» και είναι που μας απαντά…. Αν είμαστε σιωπηλοί, (εσωτερικά από σκέψεις), και παραμένοντες αφουγκραζόμενοι…..

Αυτό που ξυπνά, πράγματι δεν είναι το μυαλό μας λοιπόν. Μόνο η Ατομική βιωμένη του κατάσταση μπορεί να αποτελεί απόδειξη, και καμία λεκτική περιγραφή του δεν μπορεί ούτε καν να το προσεγγίσει. Άλλοι το λένε βίωμα, άλλοι τάση, άλλοι (το παρουσιάζουν) πως τους μιλά…. Όλα είναι το ίδιο.

Μεταφορικά, πράγματι είναι σαν κάτι να μιλάει μέσα μας….. Ακούγοντας το, και μένοντας σε αυτό, με την πάροδο του χρόνο αναπτύσσουμε τη φωνή του, ακούγοντας όλο και πιο πολύ, και όλο και πιο καθαρά. 

Μας ωθεί, πάντα σε λύσεις, σε καταστάσεις χωρίς προβλήματα, και σε μια ζωή, με την καλύτερη τροπή, όλων των ζητημάτων της ζωής μας ούτως ώστε, να μπορούμε να είμαστε ναι, και ευτυχισμένοι, παρά την δραματική εξωτερική κατάσταση στην οποία φαντάζει να ζει όλος ο κόσμος του σήμερα.

Από αυτή τη θέση, (της εσωτερικής τάσης που μας μιλά), μπορούμε να δούμε, όλα όσα μας ωθεί να κάνουμε το σώμα μας, (για την επιβίωση του), τα συναισθήματα μας, (που επίσης είναι ενέργειες που συλλαμβάνουμε), και πως, (με ποιους τρόπους), μας θέτουν σε ευτυχία ή δυστυχία, όπως, (το πιο σημαντικό), μπορούμε να ακούμε, όλες τις σκέψεις που συλλαμβάνει το μυαλό μας…..

Από εκεί, μπορούμε να δούμε, πως αν οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε την οποιαδήποτε σκέψη, μόνη της, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε δεν μπορεί και να μας εξουσιάζει. 

Εμείς, (έχουμε τη δυνατότητα, και την ικανότητα προς ανάπτυξη,) έτσι μπορούμε, και τι θέλουμε να σκεφτόμαστε, και πόσο, και να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της κάθε έκφρασης της σκέψης μας.

Γιατί ως άνθρωποι, ότι κι αν συμβεί, σπάνια βλέπουμε αυτό που πράγματι είναι. Και τι κάνουμε συνήθως; Από ένα γεγονός, «φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια», τα οποία τα θεωρούμε και ότι συμβαίνουν, ενώ τα πάντα γίνονται μόνο στο μυαλό μας….. 

Χωρίς φυσικά να παίρνουμε χαμπάρι τη σκλαβιά της ίδιας της σκέψης μας, στην οποία είμαστε (ηθελημένα) εγκλωβισμένοι.

Ονειρεύομαι, (και οραματίζομαι) τη μέρα, που στα σχολεία μας, θα μαθαίνουν στα παιδιά, (εξελιγμένοι άνθρωποι), το «πως» να σκέφτονται. Γιατί είναι κάτι που μαθαίνεται, (και έτσι θα έπρεπε), αν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι που αυτό σήμερα είναι αδύνατο….. 

Τα παιδιά όμως, αντιλαμβανόμενα την υποκρισία, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ως προς την εκπαίδευση. Όλα είναι μία στημένη απάτη, και τίποτα το αληθινό δεν χαρακτηρίζει την παιδεία μας….

Όταν όμως από την άλλη, δεν γνωρίζουμε πως αυτό που είμαστε είναι πέρα από τη σκέψη μας, πολύ εύκολα μπορούν (κάποιοι που το γνωρίζουν), να μας παρασύρουν, (ενεργοποιώντας μας φοβικές σκέψεις), για να κάνουμε όχι μόνο αυτά που δεν θέλουμε, αλλά και ότι οι ίδιοι περιμένουν από μας….. Με αυτόν τον τρόπο υφίσταται υπέροχα δομημένη η χειραγώγηση των μαζών……

Η σκέψη είναι δύναμη. Αλλά μόνο γι’ αυτόν που αντιλαμβάνεται πως «μπορεί να αναγνωρίζει τις σκέψεις του», και γνωρίζει πως πάντα έχει επιλογή, και αυτή η επιλογή, εξαρτάται από τις αποφάσεις που παίρνει για τον ίδιο.

Τον άνθρωπο, που αναγνωρίζει τα παραπάνω, τα λειτουργεί, και τα ζει, δεν μπορεί κανείς να τον εκμεταλλευτεί, ή να τον επηρεάσει σε τίποτα.

Το μυαλό λοιπόν συλλαμβάνει. (Όπως ειπώθηκε). Συλλαμβάνει, τρισεκατομμύρια σκέψεις τη μέρα. Αυτές που θα μείνουν όμως και με τις οποίες θα ασχοληθεί, είναι αυτές που ο ίδιος, (ασυνείδητα) κρατά και συντηρεί κάθε μέρα. 

Και εξαρτώνται άμεσα, από τα συναισθήματα που έχει, που έχουν επέλθει, από την καλοπέραση, ή κακοπέραση του σώματος του. Της ύλης του σώματος του καλύτερα……. 

Από τα όποια συναισθήματα λοιπόν, έλκονται οι αντίστοιχες τους σκέψεις, που επιλέγονται και κολλάνε……. Αυτό, επαναλαμβανόμενο συνεχώς, αποκτά τέτοια δύναμη, που φτάνει να γίνεται αδύναμος ο ίδιος ο άνθρωπος απέναντι τους, με αποτέλεσμα, να είναι τόσο απορροφημένος, που να αδυνατεί να καταλάβει πως η ίδια η σύλληψη, δεν είναι μόνο το πρόβλημα, αλλά και το κλειδί για την λύση του.

Αυτό σημαίνει, πως είτε αλλάζοντας το συναίσθημα, ενεργοποιούμε και έλκουμε άλλες σκέψεις, είτε αλλάζοντας τις σκέψεις, έρχονται και κολλάνε άλλα συναισθήματα. 

Εκεί είναι που επιβάλλεται όμως, να νικήσουμε διδαχές, καθιερωμένα βαθιά ριζωμένα δεδομένα μας, όπως και πεποιθήσεις μιας ζωής, πρέπει, ή καταστάσεις του φαίνεστε, (με το τι έχουμε συνηθίσει να πιστεύουν οι άλλοι για την εικόνα που θέλουμε να έχουμε). Μύλος!!! 

Τι είναι όμως τελικά ποιο σημαντικό; Να παραμείνουμε (όπως οι άλλοι) φυλακισμένοι, ή να καταλάβουμε επιτέλους τι κάνουμε και να δώσουμε μια κλοτσιά σε όλο αυτόν τον εγκλωβισμό, τον οποίο επιβάλαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας;

Εκτός αυτού, είναι θεμιτό να γνωρίζουμε, πως αφού πάμε κόντρα στη φύση μας, δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε υγιείς και στο σώμα, (μια και νοσεί ήδη το συναίσθημα και ο νους μας), οπότε μια και δεν «ξυπνάμε», σίγουρα εμφανίζονται ασθένειες, (οι οποίες είναι και ένας τρόπος), που είτε θα ξυπνήσουμε, (γι’ αυτό και πολλοί μετά από ασθένεια αναθεώρησαν τη ζωή και τα πιστεύω τους, άλλαξαν, και ξεπέρασαν το όποιο πρόβλημα υγείας), είτε, θα τελειώσει η ζωή μας, γιατί έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος που ακολουθούμε, δεν είναι ζωή……

Το μυαλό όμως, εκτός από το ότι συλλαμβάνει, (είναι πομπός), στέλνει και σκέψεις. (Είναι και δέκτης). 

Όταν οι σκέψεις που στέλνουμε λοιπόν είναι δηλητηριώδεις, επηρεάζουμε, και όλα τα περιβάλλοντα στα οποία ερχόμαστε σε επαφή, και φυσικά, τους ανθρώπους που τα απαρτίζουν, με τους οποίους συναλλασσόμαστε... 

Και τι κάνουμε; Τους επηρεάζουμε κι αυτούς, με όλο αυτό το δηλητήριο….. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ο κόσμος μας σήμερα…. Ανταλλάσσοντας…… .δηλητήρια… Συλλαμβάνουμε τις σκέψεις που κολλάνε στα συναισθήματα που έχουμε, και ταυτόχρονα, συντηρώντας τες, τις στέλνουμε (εκπέμποντας τες) προς τα έξω… Και η κατάσταση, βοηθάμε να διαιωνίζεται….

Όταν αντίθετα, συνειδητοποιούμε πως είμαστε πέρα από τη σκέψη μας, και ενεργοποιούμε αυτό που είμαστε (και μας μιλά), όλη η ενέργεια του περίγυρου μας, αρνείται να το δεχτεί. «Δεν μπορεί εσύ να είσαι καλά, όταν βλέποντας σε, μου θυμίζεις πόσο χάλια είμαι ο ίδιος».

Αυτό σημαίνει, πως πρέπει να κάνουμε διπλό αγώνα στη ζωή μας. Πρώτα να καταφέρουμε να είμαστε όσο γίνεται περισσότερο, (ώστε να αυξήσουμε στον εαυτό μας), την Αλήθεια του Είναι μας, και ταυτόχρονα, να λειτουργούμε με όσα αναγνωρίζουμε (πλέον) και προς τα έξω, στο κάθε περιβάλλον που βρισκόμαστε.

Οι αντιρρησίες, ή αυτοί που «θρέφονται» από την εξουσία και τη χειραγώγηση, δεν θα θέλουν να μας αφήσουν να λειτουργούμε έτσι από τη μια, από την άλλη όμως, είναι «χαρά Θεού» για τους ανθρώπους που ψάχνουν τρόπους να ελευθερωθούν…. Η πάλη είναι μεγάλη, όμως με Καθοδηγητή τον εαυτό μας, τα πάντα γίνονται (με τον καιρό), όλο και πιο εύκολα.

Γιατί στην πάλη δυναμώνουμε. Το σκοτάδι έλκει το Φως! Αυτό σημαίνει πως όταν το γνωρίζουμε, θα έχουμε στη ζωή μας, πολύ σκοτάδι ακόμα γύρω μας, ………..για να το φωτίσουμε. Μέχρι, να μην υπάρχει σκοτάδι όπου κι αν πάμε…… Όχι επειδή θα εθελοτυφλούμε, μα θα «καίγεται» με την εκπομπή, (εξαιτίας του δύναμης μας).

Εκτός αυτού, από ένα σημείο και μετά καταλαβαίνουμε, πως τελικά δεν υπάρχει καμία πάλη. Όλα εμφανίζονται ως πάλη, μέχρι «να πετάξουμε» από επάνω μας όλα τα δεδομένα, (καλά – κακά), και να αντιληφθούμε πως η Αλήθεια, είναι πέρα από οτιδήποτε φτιαχτό ως κανόνα, όριο, σωστό, πρέπον, συνετό. Η ζωή απλά κυλά.

-Συλλαμβάνουμε κάτι όπως ακριβώς είναι, χωρίς να το ορίζουμε παραπέρα. Είναι αυτό που είναι, όπως ακριβώς είναι.

-Νιώθουμε αυτό που Είναι στην ουσία του, χωρίς να το χρωματίζουμε. Δεν εμπλεκόμαστε «σε σχέση» μαζί του. Το καθένα, την εργασία του…..

-Και, περιποιούμαστε ένα υλικό σώμα ως όχημα μας εδώ, χωρίς να υποκύπτουμε στις ανεξέλεγκτες ορέξεις του…. Είναι απλά, ….. το ζωάκι μας, που ημερεύουμε….

Είναι τόσο όμορφα τα πράγματα. Μα τόσο όμορφα….

Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός σε τίποτα. Όλοι οι διαχωρισμοί και οι οριοθετήσεις, είναι μόνο κατασκευάσματα της «μη φυσιολογικής» λειτουργίας και χρησιμοποίησης του μυαλού μας. Γιατί μόνο, «ο τρόπος σκέψης μας» μας χωρίζει από τα πάντα. Τίποτε άλλο….

Όταν αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, και βιώνουμε όλα τα παραπάνω, τότε είμαστε σε θέση να κατανοούμε, πολύ περισσότερα, και πολύ βαθύτερα πράγματα για τα πάντα. Μα πάνω απ’ όλα για μας τους ίδιους.

Και τότε, ο εγκέφαλος μας, είναι (κατά κάποιον τρόπο), ο «μεταφραστής», ή «μεταβιβαστής» αυτού που είμαστε, προς εμάς, (που ακόμα έχουμε ένα υλικό σώμα)….. 

Τότε, αποκτάμε την ικανότητα, να συνθέτουμε σκέψεις, και ακόμα και να δημιουργούμε, (έλκοντας), πολύ ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις. 

Τόσο δυνατές και θαυμάσιες, που αδυνατεί η οποιαδήποτε γλώσσα να τις περιγράψει. Γιατί η γλώσσα, είναι για να επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ανθρώπινα υλικά όντα. Ως Πνευματικές Υπάρξεις όμως, αλλάζουν όλα….. 

Η Εσωτερική Γλώσσα, (αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι), δεν έχει ανάγκη την εκμάθηση κανενός τρόπου επικοινωνίας, ή αλφαβήτου… Η ομιλία, (ας πούμε), είναι βαθιά αισθαντική (;;;). «Γνωρίζουμε» ακαριαία….. Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν πρέπει, μη, γιατί…. Δεν υπάρχει τίποτα…..

Ζώντας σε αυτό που είμαστε, «κατεβάζοντας το μέχρι το μυαλό μας», βρισκόμαστε σε θέση, (όσο μπορούμε), να περιγράψουμε, ή να πούμε γι’ αυτό που Είναι. 

Συνήθως παραπέμποντας σε εικόνες, αλληγορίες, παραδείγματα, (οικείων, γνωστών καταστάσεων), η ταξιδεύοντας τους άλλους με βήματα, που πρέπει να ακολουθούν, όμως μόνο αν «μπουν» οι ίδιοι…….πατώντας στις λέξεις, και υπερβαίνοντας τες…..

Αυτό που είναι, Είναι……. Είμαστε…… Φωτίζοντας «κάτι»……, (στρέφοντας του την προσοχή μας), μας εμφανίζει, (δίνει) ένα νόημα, γίνεται σύμβολο, (εικόνα), μεταβιβάζεται σε έννοια, για να μεταφερθεί από το Νου, προς τον εγκέφαλο του ανθρώπου, και να προκύψει γραπτό, ή λόγος….. 

Μέσα όμως, Είναι Όλα Μαζί, Τώρα, μόνο ως Βάθος….. Το όλο ξεδίπλωμα, είναι που δημιουργεί το χρόνο, που θα φέρει μία (υποτιθέμενη) κατάληξη σε μας…..

Επιλέγουμε λοιπόν την κάθε κόλαση ή τον παράδεισο μας. Εμείς. Όπου κι αν είμαστε. Τα πράγματα είναι αυτά που είναι. Όταν δεν είμαστε σε Αυτό, είναι η Επιλογή μας, (Απόφαση, συνειδητή ή ασυνείδητη) που προσδίδει στα πράγματα το οτιδήποτε. Όμως αποτελεί «ικανότητα» μας τελικά, και όχι εγκλωβισμό. (Όταν κατανοηθεί). 

Ας πάψουμε να εγκλωβιζόμαστε μέσα του…. (Στο να προσδίδουμε στα πάντα κατηγοριοποιήσεις, διαχωρισμούς και προσθήκες). Ο εγκλωβισμός, είναι μόνο για να «έχουμε μαγιά» του τι κάναμε, ώστε να αντιστρέψουμε τη διαδικασία, για να γίνει εργαλείο μας. Αρκετή μαγιά δεν φτιάξαμε; Πόσες αιώνες ακόμα θα ζυμώνουμε;;;