Το πρώτο μάθημα που πρέπει κανείς να πάρει είναι ότι η αποδοχή είναι μια βαθιά εσωτερική διαδικασία. Δηλαδή την αποδοχή της φώτισης και άλλων την καθορίζει ο ίδιος ο διακυβευτής της. Ο ίδιος δηλαδή ανοίγει την πόρτα για να εισέλθει το Φως ή την κρατά κλειστή. Μην κατηγορήσεις λοιπόν ποτέ κάποιον ότι σου στέρησε την ευκαιρία στην φώτιση μια και αυτό δεν ισχύει. Ούτε το μέρος έχει σημασία αλλά ούτε και η ώρα.
Αυτά είναι ανθρώπινα κριτήρια, ανθρώπινα μέτρα και σταθμά που δεν αφορούν τον Ουρανό, δεν αφορούν ούτε κι εσάς λοιπόν. Αν εσείς το επιθυμούσατε η διαδικασία θα ήταν ήδη ώριμη από χρόνια τώρα αλλά γίνεται μόνο όταν εσείς το επιλέξετε, μόνον τότε και φαίνεται πως ο σωστός, ο κατάλληλος χρόνος είναι τώρα.
Όμως, σε ένα άχρονο σύμπαν το τώρα είναι πολύ σχετικό, βεβαίως εσείς έχετε πάντα μια καρδιά που σας κρατάει τον ρυθμό αλλά αυτό είναι πάντα πολύ σχετικό.
Δεν χρειάζεται άγχος. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, είναι… τίποτα, έτσι, στο λέω για να μην έχεις άγχος. Αλλά πίστεψε με πολλά θα συμβούν. Πολλές εσωτερικές διεργασίες οι οποίες θ’ αρχίσουν να εκδηλώνουν τα αποτελέσματά τους μέσα στις επόμενες 21 εβδομάδες.
Ακόμη και αν πας κάπου και φύγεις και δεν έχεις “νιώσει” κάτι, όσο κρατάς την πόρτα ανοιχτή, άσε, το αεράκι έχει φρεσκάρει ο,τι έπρεπε και την έχει ανασηκώσει την παλαιά την σκόνη. Την έχει ανακατώσει και αυτό επίσης και αυτό θα φανεί στις επόμενες 21 εβδομάδες.
Αλλά τι είναι 21 εβδομάδες μπροστά στο άπειρο ή τέλος πάντων μπροστά σε μια ζωή? Μέχρι να καλημερίσεις μια Κυριακή ή ένα Σάββατο που είναι πιο αγαπητό, έχει έρθει το επόμενο.
Έλεγα όμως ότι το άγχος, η αγωνία, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος για την στιγμή εκείνη. Όταν ανοίγεις την πόρτα καλό είναι να κρατάς τα πόδια σου σταθερά και όχι να τρέμουν. Όχι γιατί θα συμβεί κάτι αλλά γιατί δεν επιτρέπεις έτσι στον εαυτό σου να ευχαριστηθεί την στιγμή όσο θα μπορούσε. Έχει κάτι το ιδιαίτερο η στιγμή?
Αν το δεις μέσα από τα μάτια και τις προσδοκίες σου, ναι, αλλά σου λέω πως η στιγμή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Αυτό που έπρεπε να συμβεί απλά συνέβη, καθόλου απροσδόκητα, πολύ μελετημένα, μεθοδευμένα θα έλεγα. Και αν ακόμη δεν γινόταν τώρα, θα γινόταν αργότερα, 2.000 χρόνια αργότερα ίσως αλλά κάποια στιγμή.
Και αν ακόμη δεν γινόταν ποτέ τότε αυτό θα ήταν ο,τι χρειάζονταν. Είναι κρίμα να χάσεις την στιγμή, όχι γιατί είναι ιδιαίτερη αυτή η στιγμή αλλά γιατί είναι ιδιαίτερη η κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή είναι πραγματικά μαγική. Κάθε στιγμή είναι ένα θαύμα, κρίμα που συχνά το ξεχνάς.
Επειδή όμως έγινε πολλή και καλή δουλειά, όχι από συνειδητούς εργάτες αλλά από μάζα αγνών καρδιών και αγνών ψυχών γι’ αυτό και η στιγμή αυτή έφτασε. Έτσι, οι πραγματικοί εργάτες δεν είναι μόνο εκείνοι που έχουν αντίληψη της “κατάστασης” και αφιερώνουν την ζωή και το έργο τους καθημερινά στην εξυπηρέτηση των τρόπων του φωτός, αυτοί είναι οι πιστοί εργάτες, οι αποτελεσματικότεροι ίσως εργάτες αλλά σίγουρα δεν είναι οι μόνοι.
Εκείνοι που έφεραν την αλλαγή είναι οι πολλοί που την νιώθουν στην καρδιά τους και δεν είχαν τρόπο να την εκφράσουν, εκείνοι που ένιωθαν την ενέργεια ν’ αλλάζει, όχι μέσα από την ίδια την φύση της ενέργειας αλλά μέσα από την αλλαγή που αυτή έφερνε στην καθημερινότητα τους και δεν είχαν τρόπο να το εξηγήσουν.
Εκείνοι που ήξεραν πως κάτι τρέχει βρε παιδάκι μου αλλά δεν είχαν την παραμικρή ιδέα του τι είναι αυτό. Αυτοί οι εργάτες, οι οποίοι στήριξαν και βάσισαν την ζωή την δική τους αλλά και των ανθρώπων που νοιάζονται στην αγάπη και στην αφιλοκέρδεια.
Εκείνοι που δώσανε γιατί τους έκανε να νιώσουν καλά, όχι γιατί περίμεναν κάτι ή γιατί ένιωσε καλά το Εγώ τους, εκείνοι τέλος, που χωρίς παρεκκινήσεις ή ένα κάρο λεφτά και εκπαιδευτικά βίντεο διαχωρίστηκαν από το ΕΓΩ τους και δημιούργησαν τόπο για να εγκατασταθεί εκεί η Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, και πιστέψτε με, όταν αγαπάς τον συνάνθρωπό, με όλα του τα χάλια, τότε αγαπάς τον ίδιο τον θεό, αγαπάς δηλαδή τον εαυτό σου.
Μέσα στα μάτια του άλλου μπορείς να παρατηρήσεις τις πιο λαμπερές αλλά και τις πιο σκοτεινές σου πλευρές, είναι εκεί για να σου δώσει την ευκαιρία να το τολμήσεις. Εκείνοι που αντιμετώπισαν τους φόβους τους και απελευθερώθηκαν απ΄ αυτούς, εκείνοι θα έχουν την προσοχή τους αδιάσπαστη για να μπορέσουν ν’ απολαύσουν το φως να λούζει τα παλαιά έπιπλα και να μην ταραχτούν από την εικόνα της σκόνης που θα φωτιστεί και θα γίνει για πρώτη φορά τόσο αντιληπτή.
Άρα όλα είναι θέμα προετοιμασίας, μιας προετοιμασίας που θα σε κάνει δυνατό να σταθείς γερά και ν’ αντιμετωπίσεις την σκόνη που θα ξεσηκωθεί. Αυτό δεν γίνεται σε μια στιγμή, γίνεται σε μια ζωή. Δεν γίνεται σ’ ένα μέρος αλλά γίνεται συνέχεια.
Θυμήσου την μύγα πόσο γρήγορα κινείται. Κινείται γιατί έχει ένα εξαιρετικά αναπτυγμένο σύστημα ματιών, όχι ένα ή δύο μάτια αλλά ένα σύμπλεγμα εκατοντάδων ματιών που δουλεύουν αρμονικά μεταξύ τους ως σύστημα. Έτσι, η παραμικρή και ταχύτατη κίνηση ανιχνεύεται όταν η πληροφορία διαβιβαστεί από το ένα μάτι στο άλλο.
Αν η μύγα είχε δυο μάτια δεν θα μπορούσε να πετάξει τόσο γρήγορα. Θα έπρεπε να πετάει αργά. Και αν πετούσε αργά οι πιθανότητας επιβίωσης της θα μειωνόντουσαν δραματικά. Και φυσικά τα φτερά της δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο μικρά αλλά θα έπρεπε να ήταν πολύ μεγαλύτερα για να μπορέσει να το κάνει αυτό.
Η μύγα τότε δεν θα διέφερε πολύ από μια πεταλούδα. Εσύ όμως εξακολουθείς να θαυμάζεις τις πεταλούδες παραβλέποντας το μεγαλείο των ματιών της μύγας. Την συνεργασία. Εξακολουθείς να θαυμάζεις δηλαδή τα ανεμόπτερα παραβλέποντας τα μαχητικά F16. Απλά γιατί είναι μικρή, μαύρη και λίγο ενοχλητική. Και αυτή ακόμα εξυπηρετεί τους σκοπούς της.
Μια κατάσταση έχει πάντα δυο μεριές από τις οποίες μπορείς να την δεις. Μπορείς να την δεις όντας μέσα σ’ αυτήν και όντας έξω απ’ αυτήν. Όταν είσαι μέσα σ’ αυτήν τότε είσαι ποτισμένος με τα ίδια εκείνα συναισθήματα που διακρίνουν την συγκεκριμένη κατάσταση και έτσι είναι αδύνατο να αντιληφθείς την ευρύτερη εικόνα.
Πρέπει να είσαι έξω απ΄ αυτή για να μπορέσεις να δεις καθαρά και να πράξεις και ανάλογα. Για να μπορέσεις να βγεις όμως έξω πρέπει να περάσεις από την φάση του μέσα. Πρέπει να γνωρίσεις πως είναι να είσαι μέσα σ’ αυτήν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, ή έστω και για ένα δευτερόλεπτο ώστε μετά να απομακρυνθείς και να διαφοροποιηθείς.
Όσο πιο γρήγορα το επιτύχεις, τόσο πιο γρήγορα θα ευτυχήσεις. Και το λέω αυτό συνειδητά διότι ακόμη και μέσα σε μια κατάσταση ευτυχίας είσαι δέσμιος αυτής, κρατώντας απόσταση από την πραγματική ευτυχία, και έτσι τελικά η ευτυχία γίνεται εξάρτηση.
Πάντα να στέκεσαι έξω από τα συναισθήματα σου και να τα κυβερνάς. Κρατάς το μυαλό σου καθαρό και αφήνεις χώρο στην καρδιά σου να σου μιλήσει και να σου δείξει τον τρόπο της επόμενης κίνησης.
Πέτρος Χατζηαναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου