Το γράμμα και ο Ιησούς Χριστός.......!!!!!!

ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ...κάτω από το μαξιλάρι ενός νεαρού παιδιού που μόλις απεβίωσε...

"Αγαπημένη μου μητέρα, εδώ και μερικές μέρες ίσα που καταφέρνω να κάθομαι στο κρεβάτι μου καθιστός μόνο για μισή ώρα ενώ τις υπόλοιπες ώρες είμαι ακινητοποιημένος. Η καρδιά μου δεν θέλει να "κτυπά" άλλο. Το πρωί ο καθηγητής είπε κάτι σαν "είναι έτοιμος". Για πιο πράγμα; Βέβαια είναι δύσκολο να πεθαίνεις νέος! 

Πρέπει να προετοιμαστώ για το γεγονός πως μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα είμαι ένας "προς μετάβαση", και δεν είμαι έτοιμος.

Οι πόνοι όλο και δυναμώνουν και μου "σκάβουν" το σώμα μου - το είναι μου, και γίνονται ανυπόφοροι, αλλά αυτό που είναι περισσότερο ανυπόφορο είναι πως δεν είμαι έτοιμος. Το χειρότερο πράγμα είναι πως , όταν κοιτάζω τον ουρανό, είναι σκοτάδι. Πέφτει η νύχτα αλλά δεν βλέπω να λάμπουν τα άστρα πάνω από το κεφάλι μου. 

Μητέρα, δεν σκέφτηκα ποτέ τον Θεό, αλλά τώρα αισθάνομαι πως υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζουμε, κάτι το μυστηριώδες, μια δύναμη μέσα στα χέρια της οποίας πέφτουμε, και στην οποία πρέπει να δώσουμε μια απάντηση.

Και ο πόνος μου είναι πως δεν γνωρίζω ποιος είναι. Εάν μπορούσα μονάχα να τον είχα γνωρίσει! Μητέρα, θυμάσαι πως εσύ, με εμάς τα παιδιά σου, βάδιζες μέσα στο δάσος , στο σκοτάδι, για να προϋπαντήσεις τον πατέρα που γύριζε από την δουλειά; Μερικές φορές τρέχαμε μπροστά από εσένα και βρισκόμαστε εντελώς μόνοι. 

Προχωρούσαμε μέσα στο σκοτάδι - τι φόβος των άγνωστων βημάτων! και τι χαρά όταν αναγνωρίζαμε πως εκείνα τα βήματα ήταν του πατέρα που μας αγαπούσε τόσο πολύ. Και τώρα, μέσα στην μοναξιά, αισθάνομαι ακόμα βήματα που δεν γνωρίζω. Γιατί δεν τα γνωρίζω; 

Μου είχες πει πως πρέπει να ντύνομαι, και πως να συμπεριφέρομαι στην κοινωνία, πως να τρώω, πως να τα καταφέρνω. Μου αφιέρωσες χρόνο και δεν κουράστηκες ποτέ να ασχολείσαι μαζί μου. Θυμάμαι πως , την νύχτα των Χριστουγέννων, πήγαινες στην εκκλησία με τα παιδιά σου.

Θυμάμαι και την βραδινή προσευχή που κάποιες φορές μου ψιθύριζες. Πάντοτε μας μίλαγες για την τιμιότητα. Όλα αυτά όμως τώρα "λιώνουν σαν το χιόνι στον ήλιο". Γιατί μας μίλησες για τόσα πράγματα και δεν μου είχες πει κάτι για τον Ιησού Χριστό; Γιατί δεν μου γνώρισες τον ήχο των βημάτων του, έτσι ώστε να καταλάβω εάν είναι εκείνος που έρχεται σε μένα αυτή την τελευταία νύχτα και μέσα στην μοναξιά του θανάτου;"

Πόσες ανησυχίες, κόποι, προσπάθειες στην ζωή για πράγματα που θεωρούμε σπουδαία, αλλά και που στο τέλος αποδεικνύονται "χωρίς ουσία".

Ιαθειην