Πότε άκουσες τελευταία φορά την καρδιά σου να χτυπάει στην πόρτα της λογική σου? Πότε άφησες τελευταία φορά την καρδιά σου να οδηγήσει τα βήματα σου? Πότε επέτρεψες στην καρδιά σου να κρατήσει τα γκέμια της άμαξας που σέρνεις και ονομάζεται ζωή? Πότε, πραγματικά, πες μου, πότε? Πότε κάθισες στην άκρη του δρόμου, χάμω, σ’ ένα πεζοδρόμιο ή μια πέτρα και ζήτησες από την καρδιά σου να σου δείξει το επόμενο βήμα σου?
Πότε, ε, πες μου πότε? Και όταν το έκανες, πονηρούλη, το έχεις κάνει, ε, τότε μετά τι? Τι συνέβη μετά? Την έκλεισες αυτή την πόρτα ξανά κατάμουτρα σε ότι προσπαθούσε να την περάσει… ή μήπως έδωσες την ευκαιρία να περπατήσει δίπλα σου, να οδηγήσει τα βήματα σου, να σου δείξει τον δρόμο, χμ, τις επιλογές σου?
Μαζί, ναι, βεβαίως, μαζί θα περπατήσουμε στο μονοπάτι, καλά, δρόμο, που εσύ όμως μόνος θα διαλέξεις. Γιατί εσύ μοναχός σου χαράζεις την πορεία, εμείς θα είμαστε δίπλα σου, όποια και αν είναι αυτή, πάντοτε. Και αν την άκουσες που λαχταρούσε κάτι και κάτι ψιθύριζε, τότε τι έκανες, τι?
Τι έκανες, αλήθεια, τι? Προσπάθησες λες, προσπάθησες ν’ ακούσεις, να νιώσεις, να αφεθείς, τι χαριτωμένο που ακούγεται, προσπάθησες αλήθεια, ναι είναι αλήθεια προσπάθησες αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενες.
Και έτσι σταμάτησες.
Γιατί σταμάτησες, επειδή δεν σου έγινε το χατήρι? Επειδή ζήτησες ν’ ανοίξουν μπροστά σου οι ουρανοί αλλά εκείνοι δεν άνοιξαν? Επειδή προχώρησες ένα βήμα μπροστά αλλά βρέθηκες δέκα πίσω? Ίσως επειδή προχώρησες αλλά γκρεμίστηκες? Ή τσακίστηκες? Από τις επιλογές σου?
Εμείς εκεί ήμασταν και εκεί είμαστε ακόμα. Δίπλα στις επιλογές σου σαν τα τυχαία γεγονότα, σαν τα μπαλάκια μιας τυχαίας κλήρωσης, πάντα τα σωστά, τα σύμφωνα με το δελτίο σου. Διαλέγεις πόσες φορές θέλεις τζακ-ποτ στην ζωή σου.
Αλλά, μα αφού, άκουσα την καρδιά μου, λες, και έσπασα τα μούτρα μου, έχασα την δουλειά μου, τον σύντροφο μου, τους φίλους μου, την υγεία μου. Μα αφού… Τι λυπηρό που είναι όταν ένας θεός γονατίζει και μυξοκλαίει επειδή το έσπασε το παιχνιδάκι του. Αναρωτήθηκες αν αυτή η “από καρδιάς” υπόδειξη, ήταν, την δεδομένη στιγμή η καλύτερη?
Αναρωτήθηκες ποτέ αν αυτή η “από καρδιάς” υπόδειξη, στο μέλλον μεταμορφωθεί στην μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής σου? Μήπως σου έκλεισε εσένα στα μούτρα μια πόρτα, για να ανοίξει διάπλατα μια μπαλκονόπορτα… πίσω σου?
Κι εσύ δεν γυρνάς καν να την κοιτάξεις, μόνο γονατιστός χτυπάς και χτυπάς μια πόρτα που έκλεισε, καταρριόμενος την καλύτερη σου, είναι πραγματικά αστείο, επιλογή!
Υπάρχει λοιπόν μόνο ένας τρόπος λήψης αποφάσεων, μόνο ένας τρόπος που θα σε κρατήσει στον αφρό, μια και πριν μιλάγαμε για κύμα, είναι ο δρόμος της διαίσθησης. Πάντα ήσουν σε ένα άλλο μονοπάτι, μεταξύ του λογικού και του παραλόγου, αλλά πάντοτε κρεμόσουν από τα χείλη της λογικής, γιατί άραγε γιατί? Γιατί δεν άφηνες, δεν αφήνεις, αυτή την γλυκιά τρέλα να σε οδηγήσει?
Αφού μπήκες στο δρόμο, γιατί δεν απολαμβάνεις την διαδρομή? Κάτι θα δεις, έτσι δεν είναι? Δεν μπορεί, κάτι θα δεις… Μόνο που άμα εστιάζεις πολύ κοντά, όπως μέσα από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου όταν κοιτάς την άσφαλτο θα ζαλιστείς, θα θελήσεις να σταματήσεις, να κατέβεις, να πάρεις μιαν ανάσα, λίγο οξυγόνο.
Αν όμως κοιτάς πέρα μακρυά… Τότε… Εσύ θα κινείσαι με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της επιτυχίας και όλα θα φαίνονται σταθερά, γνώριμα, εικόνες που προλαβαίνεις να κατανοήσεις, να καταλάβεις, να νιώσεις, αρκεί να κρατάς το βλέμμα σου μακρυά και όχι κοντά…
Η διαίσθηση δεν λειτουργεί κοντόφθαλμα. Το μέλλον θέλει τον χρόνο του για να δημιουργηθεί, για να υποστηρίξει την διαίσθηση σου. Ένας ολόκληρος μηχανισμός πιθανοτήτων στροβιλίζεται γύρω από την κάθε σου σκέψη και άλλοι δέκα γύρω από την κάθε σου ενέργεια. Όλοι μαζί… Ναι, θα ζαλιστείς!
Άκου και ξέχνα! Άκου και ξέχνα! Δηλαδή, νιώσε το ποίημα στην καρδούλα σου, την γλυκιά εκείνη φωνή που θα τσακίσει αν χρειαστεί στο παρόν, το τώρα, και μετά, απλά, ξέχνα την, γνωρίζοντας ότι έκανες την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Απλά ξέχασε την και αφέσου, εμπιστέψου εκείνα τα Συμπαντικά κουβάρια που θ’ αρχίσουν να ξετυλίγονται μπροστά στα πόδια σου. Άκου και ξέχνα. Αλλά ίσως όμως καλά θα έκανες να μην ακούς την – πολύ δυνατή – φωνή της λογικής των άλλων την στιγμή που θα σαστίζουν μπροστά στις επιλογές σου.
Απλά πες τους, άκουσα την καρδιά μου, γιατί, εμένα, η καρδιά μου έχει γλώσσα, την δική της γλώσσα και μου μιλάει. Και μετά, ίσως λίγο αργότερα ν’ ακούσεις και μιαν άλλη φωνή. Την φωνή της δικής σου λογικής. Μαμά μου! Αυτή και αν θα πρέπει να την αγνοήσεις.
Ωραίες συμβουλές για ένα κόσμο πλασμένο με λογική, ε; Ακόμη… να σου θυμίσω, ακόμη… Ακόμη, γιατί όταν το έγραψες δεν το κατάλαβες καλά, όταν ανοίξεις την καρδιά σου, τότε θα βρεθείς να κινείσαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Και τι υπέροχο θα συμβεί τότε? Τότε θα προ-λαβαίνεις την πραγματικότητα. Θα είσαι μπροστά από τις εξελίξεις.
Θα μπορείς από μια θέση στον ουρανό να παρατηρείς τα κουβάρια να ξετυλίγονται. Ξέρεις, όταν ένα κουβάρι κυλάει, μικραίνει συνεχώς μέχρι που χάνεται. Και γίνεται μια γραμμή, κάπως μπερδεμένη αλήθεια. Μάντεψε λοιπόν ποιανού το χέρι κρατάει την άκρη του νήματος, ώστε να σπρώξει μαλακά ή και βίαια ακόμη, γιατί όχι, να πετάξει, το κουβάρι? Πέτα το κουβάρι του Σύμπαντος μακρυά! (Κράτα όμως την άκρη, ε;)
Τι θα συμβεί αν παίρνεις τις αποφάσεις με λογικό τρόπο; Σίγουρα κατ’ αρχήν θα είσαι πολύ προβλέψιμος και άρα αξιαγάπητος. Όλοι, είτε θα συμφωνούν είτε θα διαφωνούν μαζί σου. Θα ανανεώνεις έτσι τα παλαιά πρότυπα – νατα μας πάλι- και διαρκώς θα τ’ ανασταίνεις και ανακαλείς στην ζωή σου.
Γιατί η λογική έχει συγκεκριμένα μονοπάτια που κινείται, δεν γουστάρει τους νέους δρόμους, δεν τους χαράζει, δεν τους εξερευνά. Η λογική αρκείται στην ήδη εξερευνημένη περιοχή της ζωής σου. Επίσης η λογική είναι κολλητική. Κολλάει από τον έναν στον άλλο. Και μάλιστα χωρίς καν να τον αγγίξεις ή να του μιλήσεις, με την παρατήρηση και μόνο είναι μεταδοτική. Thought-born θα λέγαμε. Μπα, κοίτα, “γέννηση σκέψης”. Χμμ….
Ενώ η καρδιά, αυτή η καρδούλα, θα σε πάει κόντρα στην λογική, θα σου πει, φύγε απ’ εδώ, το μονοπάτι αυτό είναι γνωστό, ξέρεις καλά που οδηγεί, πάρε εκείνο, ή ακόμη καλύτερα, έλα φιλαράκο να χαράξουμε μαζί ένα νέο μονοπάτι, ή γιατί όχι, έναν καινούργιο χάρτη.
Ναι, να φτιάξεις έναν χάρτη, όχι μόνο έναν δρόμο, αλλά ένα σύμπλεγμα από όλους του πιθανούς δρόμους που μπορεί να υπάρξουν, και να κινηθείς με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω του, σε μια πορεία χωρίς να κοιτάς πίσω. Με την χαρά του αγνώστου, όχι τον φόβο, την χαρά, και με την βεβαιότητα ότι το εκεί είναι αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη. Εσύ, όμως αυτή τη φορά, Εσύ.
Βλέπω έναν βάλτο και σκέφτομαι, όταν τελειώσει, κοντά υπάρχει νερό, νερό πόσιμο. Αυτή είναι η μέθοδος και όχι, δεν υπάρχουν ούτε παντού, ούτε συνέχεια βάλτοι. Αλλά όταν ανατρέπεις την λογική εξέλιξη των πραγμάτων παίρνοντας μια απόφαση μέσα από την καρδιά σου, τότε για μια στιγμή είναι πιθανόν να βρεθείς μέσα σε λάσπη.
Για όσο μόνο χρόνο χρειάζεται το Σύμπαν να ωριμάσει γύρω από την επιλογή σου αυτή. Ως τότε, χαμογέλα, δες το σαν ευκαιρία για λασπόλουτρο, για μάσκα ομορφιάς, είναι παροδικό, περνάει, μήπως έχει κι όλας περάσει?
Το Σύμπαν αγαπητέ κινείται ταχύτατα κι αυτό, μην ανησυχείς, δεν θα μείνεις μια ζωή κολλημένος στις λάσπες.
Ζητάς από το Φως να κατέβει και να σου δείξει όταν το Φως το έχεις μέσα σου και σε οδηγεί, άλλα όπως το gps θα σου πει που να πας αλλά δεν θα σου στρίψει το τιμόνι, έτσι κι εσύ θα πρέπει να κρατήσεις το τιμόνι της ζωής σου και να οδηγήσεις στην πιο όμορφη και πιο αγαπημένη σου διαδρομή, εκείνη που δεν έχεις ξανά ταξιδέψει.
(Επίπεδα, πολλά επίπεδα, και μια μέδουσα ροζ και ένα λιοντάρι και μια βεντάλια με αριθμούς και γράμματα και ένα ζευγάρι γυαλιά παρατήρησης, να στροβιλίζονται όλα μαζί, να γυρνάνε, μέχρι το τέλος του ορίζοντα να χορεύουνε και το κόκκινο πλουμιστό φίδι να σε κοιτάξει κατάματα. Ένα αστέρι της Ανατολής, με ένα βέλος καρφωμένο, σαν πύραυλος, πάλι…)
Σ’ αυτή την διαδρομή δεν υπάρχουν διόδια. Κανείς δεν θα εισπράξει αντίτιμο. Μόνο εσύ θα κερδίσεις, την εμπειρία του ταξιδιού. Διάλεξε την καρδιά σου από το μυαλό σου και έτσι θα ελευθερωθείς.
Πέτρος Χατζηαναστασίου
(δημιουργική σύλληψη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου