Γενικά κάθε κίνηση και δράση που κάνουμε ή ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ (πρόσεξε το αυτό) προκαλεί κάποια αντίδραση.
Αυτή η αντίδραση οφείλεται στο ότι έχουμε προκαλέσει μια διαταραχή στο Σύμπαν και συνεπώς θα προκύψει κάποια αντίδραση η οποία θα εμφανιστεί είτε κατά την διάρκεια της ζωής μας, είτε (το πιο σύνηθες) σε κάποια επόμενη ενσάρκωση μας.
Το πότε και πως θα εκδηλωθεί αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που σίγουρα δεν τους ξέρουμε εμείς, αλλά ρυθμίζονται από συγκεκριμένη τάξη δαιμόνων.
Για παράδειγμα ο Πλούταρχος στο "Περί του βραδέως τιμωρουμένου από του θείου" περιγράφει γιατί δεν δίνεται η τιμωρία ή η ανταμοιβή άμεσα αλλά καθυστερεί. Στα κείμενα μας είναι διάχυτη η αντιμετώπιση αυτού του θέματος.
Πάρε για παράδειγμα ότι κάποιος κάνει κάποια εγκλήματα, συνεπώς προκαλεί μια διαταραχή στο Σύμπαν.
Ας υποθέσουμε ότι ήταν τα τέλεια εγκλήματα και διαφεύγει την τιμωρία επί της γης. Αυτό σημαίνει ότι την γλύτωσε; Όχι!
Γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν ξεφεύγει από την Νέμεση, άρα παρότι πέθανε, έχει αφήσει αυτές τις υποχρεώσεις ανεξόφλητες, άρα σε κάποια επόμενη ενσάρκωση θα πρέπει αφενός μεν να επανορθώσει και αφ' ετέρου να συνειδητοποιήσει ότι αυτά αποτελούν σφάλματα, ώστε να μην τα επαναλάβει.
Αλλά ακόμα και αν τιμωρηθεί με ανθρώπινα μέτρα, δεν σημαίνει ότι σε συμπαντικό επίπεδο έχει ξοφλήσει τις υποχρεώσεις του, για πολλούς λόγους.
Έτσι λοιπόν, αν φυλακίστηκε, δεν σημαίνει ότι αυτός που αδίκησε έχει "αποζημιωθεί". Σίγουρα η ανθρώπινη τιμωρία αποτελεί μέρος της τιμωρίας και του σωφρονισμού, αλλά δεν καλύπτει όλες τις πτυχές του συγκεκριμένου θέματος. Άρα έχει ακόμα "οφειλόμενα" με το Σύμπαν.
Γενικά θεώρησε ότι υπάρχει ένα ισοζύγιο καλών και κακών πράξεων, το οποίο από ενσάρκωση σε ενσάρκωση μεταβάλλεται. Σκοπός μας είναι να το μηδενίσουμε.
Απλώς να προσθέσω κάποιες σκέψεις παρόλο που το θέμα είναι τεράστιο και για να το αντιμετωπίσουμε, χρειάζεται να προσεγγίσουμε κάποια αποσπάσματα πρώτα.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε όλη τους την ζωή ταλαιπωρούνται "λες και τους έχουν καταραστεί", όπως λένε.
Επίσης, υπάρχουν φορές που μας προκύπτει αναπάντεχα μια μεγάλη συμφορά, διερωτόμαστε "γιατί να μας συμβεί εμάς αυτό" και προσπαθούμε να επιρρίψουμε σε κάποιον την αιτία, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ο αίτιος των συμφορών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, που κάποια στιγμή στο παρελθόν - είτε στην τρέχουσα ζωή μας, είτε σε προηγούμενες - προκαλέσαμε μια δράση και υφιστάμεθα τώρα τις αντιδράσεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις "ανταμοιβές" που μας έρχονται υπό μορφήν ταλέντων και επιτυχιών.
Παράδειγμα ο Μότσαρτ που σε ηλικία 3 ετών συνέγραψε ολόκληρα μουσικά κομμάτια ή οι διάφοροι επιστήμονες και φιλόσοφοι που έχουν παράξει τεράστιο έργο για την ανθρωπότητα.
Όλα αυτά δεν οφείλονται σε "θεία χάρη", ούτε βέβαια οι τιμωρίες αποτελούν "θέλημα θεού", αλλά οφείλονται αποκλειστικά σε εμάς τους ίδιους.
"Αιτίας ελομένου, θεός αναίτιος"
Ο ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ είπε... στο ιστολόγιο του ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, στην ανάρτηση ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου