Συχνά ακούμε για το μεγάλο θαύμα που είναι η ίδια η ζωή.
Η καθημερινότητά μας, όμως, έχει βάλει σκοπό να τη διαψεύδει αυτήν τη «σοφή» διαπίστωση.
Αναλωνόμενοι στα της βιωτής, τείνουμε να χάνουμε το αξιοθαύμαστο του να είσαι ζωντανός σ’ έναν κόσμο πραγματικά θαυμαστό.
Αραιά και που το θυμόμαστε, άλλοτε βλέποντας τη γέννηση ενός μωρού και άλλοτε το θάνατο ενός κοντινού μας προσώπου.
Πάλι, όμως, μετά το ξεχνάμε.
Ο πραγματισμός των απαιτήσεων της καθημερινής ρουτίνας μας εγκλωβίζει σε μια κυνική ματιά της ζωής και χάνουμε τη μεγάλη εικόνα: Όλο αυτό που ζούμε είναι ένα ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟ πράγμα.
Η ίδια η φύση γύρω μας είναι ένα αξιοπερίεργο πράγμα, πόσο μάλλον η απίστευτη πραγματικότητα της συνειδητότητάς μας, της σκέψης μας, των επιθυμιών μας και των φόβων που μας κατατρέχουν!
Οι θρησκευτικές παραδόσεις όλων των λαών μιλάνε πάνω κάτω για το ίδιο θέμα μέσω διαφορετικών πρισμάτων κάθε φορά, που στο τέλος έχουν τόσα κοινά ώστε δύσκολα τα παραγνωρίζει κάποιος.
Μιλάνε για πνευματική ζωή και συνειδητότητα πάνω απ’ τα τετριμμένα και επίγεια. Μιλάνε για κάτι το παραπέρα με διαφορετικά μεν αφηγήματα, αλλά ίδια βάση σε σχέση με το αξιοθαύμαστο το Κόσμου.
Αν κάποιος κοιτάξει το ίδιο του το σώμα ή ένα φυτό ή ένα ζώο, με προσοχή και συγκέντρωση πάνω σ’ αυτό που έχει συνηθίσει να θεωρεί δεδομένο, αρχίζει να βλέπει τα πάντα διαφορετικά, γιατί το μέγιστο θαύμα, το θαύμα των θαυμάτων είναι η ίδια μας η ύπαρξη.
Είναι εσωτερικό βίωμα αυτή η ματιά που σε κάνει να σταματάς, να κοιτάς απλά και σε μαθαίνει να βλέπεις αυτό που δεν έβλεπες…
...και τότε οι ίδιοι οι φόβοι και οι μικρότητες υποχωρούν, κάνοντάς σε στην πράξη πιο γενναίο, πιο ορεξάτο για ζωή και πιο, καλώς εννοούμενα, περίεργο.
Οι Δυτικές κοινωνίες έχουν παταγωδώς αποτύχει σ’ αυτό. Αναλώθηκαν στα της ύλης, στα της ισχύος και στα του πλούτου. Αναλώθηκαν σε μια ψευδαίσθηση ουσιαστικά και έχουν αρρωστήσει βαριά.
Η Ανατολή ήταν πάντοτε πιο γόνιμη ως προς την δεκτικότητά της για τη βαθύτερη σημασία της ζωής και «την έψαχνε» συστηματικά.
Φυσικά και δεν μπορεί κάποιος να οδηγηθεί σε αναχωρητισμό το επόμενο πρωί, παρατώντας τα του κόσμου τούτου που μόνον μάταιος τελικά δεν είναι. Αλλά το να χάνεται μέσα στα τετριμμένα είναι εξίσου κακό με το να αιθεροβατεί στα υπερουράνια, μην αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα.
Το κλειδί βρίσκεται στη συν-αντίληψη των πραγματικών απαιτήσεων της βίας του βίου και του πνεύματος που σου κάνει νεύμα μ’ ένα απλό κελάηδισμα ενός φαινομενικά ασήμαντου πτηνού, στο κλαδί ενός «συνηθισμένου» δέντρου.
Η Ανατολή ηττήθηκε απ’ τον πραγματισμό της Δύσης, ενώ η Δύση αρρώστησε ψυχικά απ’ τον υλισμό της.
Αν κάποτε ο Ελληνισμός αντιπροσώπευε κάτι μοναδικό ήταν ακριβώς αυτή η ισορροπία μεταξύ σώματος και πνεύματος και αυτό το πρότυπο οφείλουμε να το ξαναβρούμε. Επί του παρόντος αυτό έχει χαθεί - δυστυχώς - και οι επιπτώσεις του αντικατοπτρίζονται όχι μόνον στην ίδια την Ελλάδα αλλά και στον ευρύτερο «πρώτο Κόσμο».
Να βρούμε ξανά την παιδική ματιά για τον Κόσμο, συνδυασμένη με την ωριμότητα του ενήλικα που κατανοεί και την ίδια την αξία του πραγματισμού.
Ο Έρωτας για τη ζωή αντικαταστάθηκε με τη μανία της από-λαβής, της απόλαυσης, τη στιγμή που η μέγιστη Ηδονή είναι η ίδια η θαυμαστή αλήθεια του να έχεις ζήσει σε αυτόν τον αξιοπερίεργο Κόσμο…
Το πολύτιμο τώρα αντικαταστάθηκε από τους σχεδιασμούς για το μέλλον, και συχνά με μια μεμψίμοιρη επίμονη ματιά στο παρελθόν.
Το θαύμα των θαυμάτων είναι … Εδώ … Σήμερα … Τώρα … που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές και σκεφτόμαστε.
Είναι, δε, τόσο εντυπωσιακό που μόλις το βιώσεις χάνονται οι φόβοι και οι ανησυχίες και τα πάντα παίρνουν νόημα και χρώμα ξανά μέσα στο γκρίζο που σκιάζει τη χαρά της φρέσκιας ματιάς γι’ αυτό που βιώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου