Οι λέξεις που δε λέμε : Γιατί πρέπει να εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι...!!!!

Οι λέξεις που δε λέμε….. 

Πόσες άραγε λέξεις θέλουμε να πούμε καθημερινά τις οποίες τελικά δε λέμε... 

Αν σκεφτεί ο καθένας μας σίγουρα θα βρει πολλές. Από το ευχαριστώ, το παρακαλώ και το σ’αγαπώ μέχρι καρκίνος, αυτισμός, σύνδρομο down, νοητική καθυστέρηση, ψύχωση και τόσες άλλες… Πόσο δύσκολο να αποδεχτώ ότι το παιδί μου έχει μία δυσκολία...πόσο δύσκολο να πω στους φίλους και τους συγγενείς ότι διεγνώσθηκα με καρκίνο και φοβάμαι… 

Είναι μόνο μία λέξη κι όμως σημαίνει τόσα πολλά..αλλά και τίποτα…δίνουμε νόημα στις λέξεις… κι άλλες φορές βάζουμε ταμπέλα με τις λέξεις… πόση δύναμη κρύβει μέσα της μία λέξη… πόση δύναμη της δίνουμε εμείς… 

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποδεχτώ ότι κάποιος με βοήθησε και να του πω ευχαριστώ, να αποδεχτώ τη χαρά που μου δίνει η παρουσία του άλλου στη ζωή μου και να του πω σ’αγαπώ. 

Η λέξη είναι άραγε ή τα συναισθήματα που βιώνουμε ακούγοντάς τη ή λέγοντάς τη.… όταν λέω σ’αγαπώ έρχομαι σε επαφή με τα συναισθήματα αγάπης, συνεργασίας, όταν λέω πονάω έρχομαι σε επαφή με τη μοναξιά μου…. τα αντέχω όλα αυτά;; Και φοβάμαι την έκθεση, την κριτική, το στιγματισμό από τους άλλους. 

Μιλώντας για την αδυναμία μου καταρρίπτονται οι προσδοκίες που είχα για μένα, για το παιδί μου. Πώς να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι το παιδί μου έχει μαθησιακές δυσκολίες, πώς να έρθω σε επαφή με τα συναισθήματα που βιώνω κάθε μέρα όταν βλέπω το παιδί μου με αυτισμό και δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του, όταν έχει μία χρόνια ασθένεια και δεν ξέρω την έκβασή της. 

Πώς να μετατρέψω αυτή την αγωνία και το φόβο, σε πίστη και ελπίδα; Με το να αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει τον πόνο και να του επιτρέψω να νιώσει τη χαρά. Να βιώσω τη θλίψη της απώλειας της υγείας, της σχέσης και να ζήσω με τον αυτισμό, τον καρκίνο, το χωρισμό. Και τελικά τον πόνο να τον κάνω δημιουργία. 

Η ζωή είναι στιγμές που καλούμε να τις αντέχω και να δημιουργώ άλλες καλύτερες. Να αποδεχτώ την ύπαρξη του θανάτου και να χαρώ με τη ζωή… ο θάνατος και η ζωή υπάρχουν καθημερινά μέσα από τα γεγονότα, μέσα από τα συναισθήματα και τις σκέψεις . 

Η αποδοχή, η επαφή με αυτά, η έκφρασή τους μας κάνει καλύτερους, μας μειώνει το βάρος, μας δίνει δύναμη. Γι’αυτό μίλα, μοιράσου όσα νιώθεις, όσα σκέφτεσαι, πάντα βγαίνεις κερδισμένος.. είναι απλό να πεις… ντρέπομαι… φοβάμαι… πονάω…. σ’αγαπώ…. 

Σοφία Κουφοπούλου ψυχολόγος-ψυχοδραματίστρια 

6947834889 

http://drasipsyhis.gr

https://boro.gr