Εμπιστεύσου το σύμπαν. Κάτι θα ξέρει κι αυτό. Έχει την εμπειρία της αιωνιότητας και τη σοφία του αυτοδημιούργητου. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι. Η παρατήρηση αρκεί. Ένας σημαντικός σταθμός στην πορεία της εξασθένισης του Εγώ είναι να αντιληφθούμε ότι η ταύτιση με το σώμα, που πιστεύαμε ότι είναι δικό μας, είναι άλλη μία πλάνη. Πώς μπορεί να είναι κάτι δικό μας απ' τη στιγμή που ούτε το διαλέξαμε, ούτε το δημιουργήσαμε, αλλά ούτε και το ελέγχουμε;
Η μετάβαση από το Εγώ στην επίγνωση, ουσιαστικά είναι μια μετάβαση από την ιδέα του ελέγχου (εγώ ελέγχω κάτι) στην αλήθεια της παρατήρησης. Δεν είναι λίγοι αυτοί που, καθώς εξέρχονται από την ψευδαίσθηση του εαυτού και εισέρχονται στην πραγματικότητα του όλου, εκφράζουν την εξής απορία :
"Αν εγκαταλείψω την ιδέα του εαυτού και την ιδέα ότι εγώ ελέγχω το σώμα και τη ζωή μου, πώς θα ξέρω τι πρέπει να κάνω; Πώς θα ξέρω ότι δεν θα χάσω εντελώς τον έλεγχο της ζωής μου;"
Αυτές είναι απορίες που προέρχονται κατευθείαν από το Εγώ, το οποίο ζει στην ψευδαίσθηση (ή πιο σωστά, είναι η ψευδαίσθηση) της ιδιοκτησίας, του "δικό μου, δικό σου".
Όταν κάποιος εγκαταλείπει σιγά σιγά αυτή την πλάνη, είναι λογικό να βιώσει την ενεργοποίηση κάποιων αμυντικών μηχανισμών του Εγώ. Το Εγώ θα κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει την αίσθηση της ασφάλειας εντός των τειχών των ψευδαισθήσεών του.
Απελευθερώνομαι από το Εγώ, σημαίνει παραδίδω την ιδέα του Εγώ στο σύμπαν που το δημιούργησε. Σημαίνει γίνομαι ξανά το σύμπαν. Το αποτέλεσμα αυτής της μετάβασης είναι φυσικά άγνωστο. Και αυτό είναι που δρα ανασταλτικά στην προσπάθεια του Εγώ να... απαλλαγεί από τον εαυτό του.
Όταν δηλαδή κάποιος θέτει σαν στόχο να απαλλαγεί από την ταύτιση με τον νου του για να κερδίσει κάτι (δηλαδή για ιδιοτελείς σκοπούς), η επιθυμία αυτή είναι λογικό να του δημιουργήσει φόβο και σύγχυση, αφού το κίνητρο εμπεριέχει την επιθυμία για αναζήτηση κάποιας ασφάλειας.
Μπορείτε για λίγο να φανταστείτε πώς είναι δυνατόν να ξέρει ο νους πώς θέλει να εκφραστεί το σύμπαν μέσα από μία δημιουργία του, όπως είναι μια ανθρώπινη μορφή; Πότε έγινε ο νους ικανός να κρίνει τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του; Από πότε οι σκέψεις ανέλαβαν τον ρόλο του συμβούλου του σύμπαντος;
Αν θέλει κάποιος να μάθει ποιος είναι ο δρόμος του, ποιος είναι ο ρόλος του σ' αυτή τη ζωή, ακόμα και ποιο επάγγελμα πρέπει να ακολουθήσει, το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να αφαιρέσει από τον νου τις αρμοδιότητες του συμβούλου ζωής και να επιστρέψει ολοκληρωτικά στην πηγή του, στον πραγματικό του εαυτό.
Με άλλα λόγια, πρέπει να βρει σε ποια συχνότητα δονείται η μορφή που εμψυχώνει και να φροντίσει ώστε ο νους να μην παρεμποδίζει την έκφρασή της.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα "τι είμαι", "ποιος είμαι", "ποιος είναι ο σκοπός στη ζωή μου", "τι πρέπει να κάνω σ' αυτή τη ζωή", κ.τ.λ, δεν μπορούν να προέλθουν μέσα από τις σκέψεις. Μπορούν μόνο να αναδυθούν (και ίσως τότε μόνο να εκφραστούν συνειδητά με τη μορφή σκέψεων) όταν αρχίσει να εξασθενεί η ψευδαίσθηση που λέει "εγώ ελέγχω τη ζωή μου και η ζωή είναι κάτι που μου ανήκει".
Οι σκέψεις δεν είναι τίποτα μπροστά στη σοφία και τη νοημοσύνη ενός συστήματος που, όπως είπε και ο Ηράκλειτος, "μεταβαλλόμενο αναπαύεται", δηλαδή, που του αρκεί να Είναι καθώς εκφράζεται μέσα από τις δημιουργίες του. Ο ρόλος των σκέψεων είναι να υπηρετούν την επίγνωση και όχι να διαμορφώνουν ταυτότητες, συμπεριφορές και στάσεις ζωής.
Νίκος Μπάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου