Συχνά νιώθουμε ότι σπαταλάμε τη ζωή μας και την αξία μας με άτομα που μπορεί εμείς να αγαπάμε, αλλά αυτά μας αγνοούν.
Στο τέλος, καταλήγουμε να πιστέψουμε ότι οι λόγοι για τους οποίους βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή στο εδώλιο του κατηγορουμένου είναι διότι είμαστε ανεπαρκείς, διότι έχουμε πολλά ελαττώματα, ή διότι ο «τρόπος ζωής μας» διαφέρει. Ξέρετε ποιο είναι το κακό;
Στο ότι πιστεύουμε πως δεν προσαρμόζουμε τις επιθυμίες μας και τον εαυτό μας σε αυτό που οι άλλοι θέλουν και περιμένουν από εμάς να κάνουμε!
Καταλήγουμε να αμφισβητούμε κι εμείς οι ίδιοι την αξία μας, καθώς πνιγόμαστε σε μια δίνη ερωτήσεων που πρέπει να απαντήσουμε σε όλους. «Αυτή η απώλεια της αξίας», ως αποτέλεσμα της συνήθειας, ή της ρουτίνας είναι συνηθισμένη στα ζευγάρια.
Χάνουμε τη μαγεία, τη φλόγα, τις εκδηλώσεις στοργής και τρυφερότητας, καταστρέφουμε τον ίδιο τον έρωτα.
Η συχνότητα αυτού του φαινομένου δε σημαίνει ότι δεν αισθανόμαστε συναισθηματική εξαθλίωση, ότι δεν μας αγγίζει. Συχνά, οι σχέσεις υπόσχονται τα πάντα, αλλά δεν εκπληρώνεται τίποτα.
Εάν βλέπουμε ότι τα πράγματα οδηγούν σε μια τέτοια κατάσταση, είναι σημαντικό να είμαστε έτοιμοι και συνειδητοποιημένοι να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας, ώστε να αποφύγουμε οδυνηρές στιγμές, σκέψεις, εμπειρίες.
«Είναι απαραίτητο να αυτοακυρωνόμαστε σε τακτά χρονικά διαστήματα∙ να δραπετεύσουμε από τον εαυτό μας, να χαθούμε, να αισθανθούμε το σώμα μας άδειο, εξαντλημένο, βουτηγμένο στον πόνο. Να κινήσουμε το σαρκίο μας, να πιούμε, να αγγίξουμε τον πάτο της εξαθλίωσης και στο τέλος να μη θυμόμαστε τίποτα πια.
Να απουσιάσουμε από όλη εκείνη την μαγική αύρα που παρασέρνει το είναι και μετά να αδράξουμε τη ζωή. Να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Ας βουλιάξουμε σε μια πισίνα με παστέλ χρώματα, ας χοροπηδήσουμε κάτω από τον ανοιξιάτικο ουρανό, ας χαμογελάσουμε στους ανθρώπους που μας χαιρετάνε καθώς ανεβαίνουν τις σκάλες».
– Ανώνυμος –
Η οδυνηρή απώλεια της αξίας μας στα μάτια των αγαπημένων μας.
Αυτό που μας κάνει να χάνουμε την αξία μας στα μάτια εκείνων που αγαπούμε είναι, αναμφίβολα, η συνήθεια. Όλοι μας έχουμε την τάση να συνηθίζουμε αυτό που έχουμε, να μην εκτιμάμε αυτό που κάποτε λατρέψαμε στον σύντροφό μας, σε κάποιον φίλο μας, σε κάποιον οικείο μας.
Κατά συνέπεια, αγνοούμε και παραμελούμε τη φροντίδα, τη στοργή και την καθημερινή κατάκτηση. Παύουμε να χαρίζουμε χαμόγελα, όμορφες στιγμές, ηλιόλουστες μέρες, χάδια κι όμορφα λόγια, παύουμε να εκπλήσσουμε και να συναρπάζουμε τον άλλον….χάνοντας έτσι το πάν!
Με τον καιρό, πνιγόμαστε στη δίνη της ρουτίνας, σε μια ύπαρξη βαρετά υποχρεωτική, σε μια κατάφωρη και αδυσώπητη αδιαφορία. Και ξαφνικά όταν κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη θα δούμε ότι έχουμε αποκτήσει ένα πέτρινο προσωπείο, μια καρδιά γεμάτη ασχήμια, μια ψυχή φθαρμένη και μόνη, κι εμείς ακίνητοι, αδρανείς πέφτουμε σε ένα ατέλειωτο κενό.
Ίσως είμαστε ευγενείς με τους άλλους, κάνουμε καλά τη δουλειά μας, ζούμε τον ελεύθερο χρόνο μας, κάνουμε τα σπορ μας, βρισκόμαστε με τους φίλους μας, ή έχουμε κοινωνική ζωή κ.λπ.
Κι όμως, συχνά ξεχνάμε να είμαστε όπως πρέπει να είμαστε με ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Ο έρωτας πεθαίνει, πέφτει σκοτωμένος από την αδιαφορία της κακής αυτής συνήθειας: να μην εκτιμάμε την αληθινή αξία εκείνου που αγαπάμε.
Η ρουτίνα είναι η καθημερινή μας φίλη, αλλά δεν πρέπει να επισκιάζει την αξία του αγαπημένου.
Λέμε συχνά, ότι δεν ξέρουμε τι είχαμε μέχρι να το χάσουμε πραγματικά. Κι όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σίγουρα ξέρουμε τι έχουμε, απλώς δεν πιστεύουμε ότι κάποια μέρα θα το χάσουμε.
Έχουμε την πεποίθηση ότι αυτά τα ΠΡΟΣΩΠΑ θα είναι πάντοτε δίπλα μας, ότι έχουμε κάνει τα πάντα για να κερδίσουμε χρόνο μαζί τους, ότι περάσαμε δύσκολες μέρες και γεγονότα μαζί τους κι ότι, εάν κάτι πάει στραβά, με τον καιρό τα πράγματα θα φτιάξουν, όλα θα πάνε καλά.
Το θέμα είναι ότι αυτή η θαυμαστή μέρα δεν θα έρθει ποτέ, ότι τα πάντα θα συνεχίσουν να βυθίζονται σε μια καταιγίδα απόγνωσης, δυσαρέσκειας, απογοήτευσης, πνιγμένα σε ένα ακατανόητο πουθενά.
Πιθανόν να έρθει η στιγμή που ένα από τους δύο συντρόφους θα καταλήξει να σκεφτεί (ή να νιώσει) ότι αν δεν αλλάξουμε σελίδα στο βιβλίο της ζωής μας, θα πρέπει να αλλάξουμε το βιβλίο της ζωής.
Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό, διότι δεν μπορούμε σε όλη μας τη ζωή να είμαστε υποταγμένοι σε μια συναισθηματική σχέση που μας καταβροχθίζει τα σωθικά, που μας εμποδίζει να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας.
Δεν είμαστε φτιαγμένοι να υποτασσόμαστε στον άλλον∙ γι΄αυτό εάν παραμείνουμε για πολύ καιρό σε μια σχέση νεκρωμένη, που έχει ξεφτίσει κι έχει παραδοθεί στην αδιαφορία και την ανηδονία, θα κάνουμε αυτή τη σχέση έναν «ζωντανό τάφο» που θα ματώσει και θα στοιχειώσει τη συναισθηματική μας ομορφιά.
Το να είμαστε με έναν άνθρωπο σημαίνει πολύ παραπάνω πράγματα από το να τον αγαπάμε. Για να αφήσουμε την αγάπη να πάρει τον δικό της ονειρικό δρόμο, πρέπει να υπάρχει κοινό ενδιαφέρον κι αυτό να είναι προφανές.
Στην αντίθετη περίπτωση, η συναισθηματική σχέση θα γίνει ένας ανασφαλής συναισθηματικός δεσμός, μια συναισθηματική φθορά για τον σύντροφο που αγαπάει αλλά δεν μπορεί να δείξει την αγάπη και τη στοργή του. Έτσι, ο έρωτας θα μας αφήσει πίσω του, συντετριμμένους, σκυφτούς και μόνους!
Κείμενο –Απόδοση Λ.Τ. Εικόνα: Marc Little
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου