«Αντίληψη & Επίγνωση». Ο 9ος & 10ος λόγος γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται
Το καλοκαίρι του 2010, είχα βρεθεί αντιμέτωπη σε μια σειρά σεναρίων που κατέληγαν να φανερώνουν τη «πραγματική» εικόνα ανθρώπων του κύκλου μου. Ήταν τόσο άφθονη η εμπειρία, που την αποκάλεσα «η γιορτή της ψευδαίσθησης».
Καθώς οι «μάσκες» πέφτανε, ανακάλυπτα πίσω τους ένα ψυχισμό τελείως διαφορετικό από τον προβαλλόμενο. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι «έτυχε» να μου αποκαλύπτονται μαζικά; Ποια πλευρά του χαρακτήρα μου ήθελαν να καθρεφτίσουν;
Πάσχισα να κατανοήσω τον συσχετισμό που αυτό μπορεί να έχει στην ζωή μου. Μια πολύ γνωστή και ίσως όχι εύκολη αλήθεια που με χαρακτηρίζει, είναι η ντομπροσύνη. Έτσι, όσο πιο πολύ προσπαθούσα να κατανοήσω το γιατί, δεν εύρισκα λόγους. Η έρευνα μου φαινόταν εντελώς μάταιη.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς κατάφερα να ταξιδέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια σειρά σεμιναρίων που αφορούσαν τις θεραπείες Πνευματικής Ανταπόκρισης και Αναδόμησης (SRT & SpR).
Είχα την τιμή όχι μόνο να εκπαιδευτώ και να πάρω το πτυχίο της δασκάλας της SpR από τον ίδιο τον Ρόμπερτ Ντέτζλερ, ιδρυτή των θεραπειών SRT & SpR, αλλά και να ξοδέψω χρόνο μαζί του και να λύσω πολλές από τις απορίες μου σχετικά με την πνευματική μου αναζήτηση και πολύ ποιο ειδικά για τα άρθρα μου
«Γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται…». Ένα πάρα πολύ εύστοχο σχόλιο του σχετικά με την αποτελεσματικότητα των θεραπειών γενικότερα, ήταν ότι: «Όλες οι θεραπείες βοηθούν κάποιον στο επίπεδο που αυτός είναι διατεθειμένος να αντικρύσει την αλήθεια του». Ξαφνικά, άρχισαν να αποκρυσταλλοποιούνται μέσα μου διάφορες απαντήσεις.
Όταν ζούσα με την μανιοκατάθλιψη, φρόντιζα να «βγαίνω» έξω από το καβούκι μου μόνο όταν ήμουν καλά. Όταν οι άνθρωποι γύρω μου με ρώταγαν που εξαφανίστηκα τόσους μήνες, απαντούσα γελώντας «Είχα τις κλειστές μου».
Κάποια στιγμή, μετά από κάποιο φαινομενικά μεγάλο για μένα συμβάν, έκλαιγα ακατάπαυστα για 3 μέρες. Πήρα τότε την απόφαση να μοιραστώ με την στενότερη φίλη μου το γεγονός ότι «Δεν ήμουν καλά».
Σαν εκπαιδευμένη νοσηλεύτρια με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: «Χρειάζεσαι βοήθεια. Δεν μπορείς να κλαις για 3 μέρες για κάτι τέτοιο. Αυτό που περνάς είναι υπερβολή.» Και έτσι άρχισε το ταξίδι της ίασης μου.
Μήνες μετά, αφού είχα λάβει βοήθεια και είχα μπει σε μια «σειρά», μιλούσα σε μια πρώτη ξαδέρφη μου για το θέμα, όπως άλλωστε είχα μιλήσει και σε άλλα άτομα της οικογενείας μου. Μου απάντησε: «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό το φωτεινό κορίτσι που ξέρω, που εμπνέει και βρίσκει λύσεις για όλους, μπορεί να ήταν τόσο τραγικά βυθισμένο στην θλίψη.
Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω, αλλά αδυνατώ να σε φανταστώ ποτέ έτσι». Πόνεσα όταν το άκουσα. Παρόμοιες απαντήσεις είχα λάβει και από άλλους, όταν τους αποκάλυψα την αλήθεια. Απάντησαν με τα ίδια σχεδόν λόγια και μετά συμπεριφέρθηκαν σαν να μην το είχα πει ΠΟΤΕ.
Δεν τηλεφώνησαν να δουν πως τα πάω ή αν χρειάζομαι κάτι, δεν με ρώτησαν ποτέ ξανά το οτιδήποτε για το θέμα αυτό και έκτοτε μάλιστα, αν και έχουν περάσει χρόνια, δεν αναφέρθηκαν καν σε αυτό, έστω και αναφορικά. Αισθάνθηκα ότι ήμουν πραγματικά μόνη.
Πέρασε καιρός και κατάφερα με την βοήθεια της κλασσικής ιατρικής αρχικά και λίγο αργότερα συμπληρωματικά με τις θεραπείες SRT & SpR και με πάρα πολύ αποδοχή, συγχώρεση και συνεχή προσπάθεια για αυτογνωσία, όχι μόνο να ξεπεράσω το πρόβλημα μου και να λειτουργώ ψύχραιμα και χωρίς χάπια, αλλά να ξεπερνώ σχετικά εύκολα τις καταστάσεις και φυσικά να πραγματοποιώ πολλά από τα όνειρα μου, χωρίς να αισθάνομαι «ότι έπρεπε να φτύσω αίμα για το κάθε όνειρο».
Όταν άκουσα την ατάκα του Ρόμπερτ Ντέτζλερ περί «αντικρίσματος της αλήθειας» αντιλήφθηκα ξεκάθαρα πλέον ότι, όσο ζούσα κρύβοντας την πραγματική μου κατάσταση, φορούσα μια μάσκα φωτεινότητας και χαράς που στην ουσία δεν επέτρεπε στους άλλους να δουν την πραγματικότητα μου. Όταν τα γεγονότα και η ροή της ζωής ανάγκασαν αυτή την μάσκα να πέσει, οι άνθρωποι δεν ανταποκρίθηκαν με την «πρέπουσα» για μένα προθυμία να με βοηθήσουν.
Ποιος ευθύνεται όμως που εγώ δημιούργησα αυτή την εικόνα; Γιατί οι άνθρωποι θα πρέπει να ανταποκριθούν στην «κατά βάθος κατάσταση» μου, την στιγμή που έπαιζα τόσο καλά τον ρόλο μου στο να προβάλω ένα «ευχάριστο» ψέμα;
Θα μου πεις δεν το έκανα για να εξαπατήσω κάποιους ή για να αποκτήσω κάποια υλικά ή άλλα αγαθά. Αυτό θα ήταν απάτη. Από περηφάνια το έκανα φυσικά. Για να μην φανώ «κάπως», αλλά «κάπως αλλιώς».
Και σας ρωτάω τώρα ειλικρινά. Ξέρετε ανθρώπους που σας παρουσιάζονται «κάπως» αλλά στην πρώτη «στραβή» ανακαλύπτετε ότι κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους; Έτσι είναι, ας μη γελιόμαστε. Ποιο είναι το ανώτερο συναίσθημα που μπορείτε να αισθανθείτε; Τους σέβεστε; Αισθάνεστε οίκτο, περιφρόνηση ή θυμό που σας έκρυβαν την αλήθεια;
Όταν οι ίδιοι κρύβουμε την αλήθεια μας από τον εαυτό μας, στην ουσία δεν υπάρχει αντίληψη ούτε επίγνωση της πραγματικότητας μας, δύο πολύ αναγκαία στοιχεία για την ίαση που στην ουσία αποτελούν και το πρώτο βήμα της αλλαγής. Για να αλλάξεις, θα πρέπει πρώτα να αποδεχθείς ότι υπάρχει πρόβλημα ή θέμα που χρίζει αλλαγή.
Η αντίληψη της πραγματικής κατάστασης θα μας κινητοποιήσει στο επόμενο βήμα. Και τα βήματα της αλλαγής στην ουσία θα μας φέρουν την επίγνωση γιατί βρεθήκαμε στο σημείο που βρεθήκαμε. Αλλά αυτό σε άλλο άρθρο μας.
Συνεχίζεται…
Ξένια Ιωαννίδου
Δασκάλα Εναλλακτικών Θεραπειών
SRT, SpR, SuperConnection & GrecoDow Systems
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου