Δεν ξέρω αν γεννήθηκα σε λάθος εποχή ή σε λάθος μέρος. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω αλλά στα 32 μου επιμένω πως δεν ζω στον κόσμο που ονειρεύτηκα ή τουλάχιστον νιώθω ανίκανος να αλλάξω τον κόσμο που ζω.
Ξέρεις, είναι φορές που νιώθω ότι μου τελειώνει το οξυγόνο, που πιάνω τον εαυτό μου να «χάνεται» στον κόσμο των social media, υποτίθεται χαζεύοντας και ενώ ξέρω τι θα δω δεν ξέρω τον λόγο που το κάνω. Στην δική μου θέση άλλα τόσα εκατομμύρια άνθρωποι.
Τόσο μηχανικές, ανούσιες στιγμές και να βλέπω τον χρόνο να φεύγει και να περνά από μπροστά μου τόσο ψυχρά και άψυχα. Να γυρνά, να με κοιτάζει και να γελά ειρωνικά σαν να μου λέει – Να ξέρες μικρέ ότι αύριο θα κλαις γι’ αυτό που δεν «έζησες» σήμερα.
Αν ζύγιζες τις στιγμές ουσίας που έχασες γι’ αυτό το «τίποτα» , θα άλλαζες. Δεν φταις εσύ, αλλά χάλασαν ακόμη και ‘σένα. Εσένα που ‘λεγες ότι θα ‘σαι πάντα ονειροπόλος, ρομαντικός, ότι θα άλλαζες τον κόσμο. Τίποτα δεν είσαι και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόλαβες να γίνεις.
Έγινες κι εσύ σαν κι αυτούς που μέχρι χθες χαρακτήριζες «ρομποτικούς». Δεν ανήκεις σ’ αυτή την μάζα. ΞΥΠΝΑ.
Ονειρεύτηκα ένα άλλο κόσμο. Πιο αληθινό πιο παθιασμένο. Θέλω να χάνομαι με ρομαντικά τραγούδια όπως παλιά, να απολαμβάνω βόλτες τις Κυριακές με φίλους και όχι να είμαι κομμάτια απ' την έξοδο του Σαββάτου.
Θέλω να αγκαλιάζω τους γονείς μου και να δείχνω τα συναισθήματα μου σε όσους αγαπώ.
Θέλω να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο, να κολυμπήσω σε μακρινές θάλασσες να γνωρίσω ανθρώπους με άλλες νοοτροπίες, να αγγίξω το χώμα άλλης γης, να μάθω για ιστορίες άλλων λαών, να κλάψω από συγκίνηση, να γελάσω με αγνώστους, να αγαπήσω, να ερωτευτώ ΞΑΝΑ! ΝΑ ΖΗΣΩ!!!
Να γεμίσει το μυαλό μου από εμπειρίες και σοφία. Και το σημαντικότερο απ’ όλα, να γίνω ένα μικρός έστω αλτρουιστής. Είναι ηθική υποχρέωση όλων μας. Όχι να δίνουμε από αυτά που μας μένουν αλλά να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε. Την ευτυχία η ψυχή την νιώθει όταν δίνει κι όχι όταν παίρνει.
Το πρόβλημα μας ξέρετε δεν είναι το τι είμαστε. Είναι το τι νομίζουμε ότι είμαστε. Με λίγα λόγια η έλλειψη αυτογνωσίας. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία. Αλλά με την αντίληψη. Όσες πιο πολλές εμπειρίες επεξεργάστηκες και πήρες κάποιο μάθημα απ’ αυτές, τόση πιο πολλή σοφία απέκτησε το μυαλό σου. Τόση πιο πολλή γαλήνη νιώθει η ψυχή σου.
Αγαπάς και σέβεσαι πραγματικά τον εαυτό σου και τους γύρω σου γιατί έμαθες ποιος και τι είσαι… Ναι «τι» είσαι… Δεν γεννιέσαι για να πεθάνεις.
Είσαι ήδη πεθαμένος αν δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι μια αιώνια συμπαντική ενέργεια και όχι ένα προγραμματισμένο ρομπότ που του έμαθαν ότι για να είναι σωστός άνθρωπος ΠΡΕΠΕΙ να σπουδάσει, να βρει μια δουλειά, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, να αποταμιεύει χρήματα (Αν τα καταφέρει με τα σημερινά δεδομένα) και να ταξιδεύει μια φορά τον χρόνο.
Καλή μας μέρα. Το φως βγήκε και μπορούμε να αδράξουμε την ευκαιρία σήμερα. Να ζήσουμε πραγματικά και όχι να επιβιώνουμε. Δεν κατηγορώ κανένα.
Αντίθετα, ξεκινώ από μένα. Από μέσα μου. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει αλλά πάντα χρειαζόμαστε φωνές. Φωνές επαγρύπνησης για το τι είμαστε και γράφω για να ακούσω πρώτα την δικιά μου «φωνή»
Θέλω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς, ευαίσθητους, τρελούς, ακομπλεξάριστους. Ανθρώπους που έχουν φάει λάσπη και συνεχίζουν να χαμογελούν και αγωνίζονται με αξιοπρέπεια.
Ανθρώπους που πόνεσαν αλλά έμαθαν να συγχωρούν γιατί έμαθαν ότι η ηρεμία είναι η τροφή της ψυχής. Ανθρώπους που δεν έχουν ανάγκη από ψεύτικες πόζες ευτυχίας γιατί έχουν ανακαλύψει την ουσία σ’ ένα ήσυχο μέρος μέσα τους.
Δεν ξέρω τι και αν θα προλάβω να αλλάξω εμένα ή κάτι στον κόσμο αλλά από σήμερα αποφάσισα να γράφω. Τουλάχιστον έμαθα κάτι. Ποτέ δεν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου