Φροντίζω να ακούω τα κύτταρά μου, επειδή μου δείχνουν πάντα προς τα πού είναι ευτυχισμένα...!!!!

Με ρώτησαν τι πτυχία έχω και μιλάω με τον τρόπο που μιλάω, για τα θέματα που μιλάω.

Και εγώ ρωτάω, τι τίτλους έχει ένας ερωτευμένος που ατενίζει με πάθος τη ζωή;

Τι τίτλους και περγαμηνές έχει αυτός που αγαπάει και αν του επιτρέπεται να αγαπάει αν δεν έχει κανένα τίτλο!

Τι χαρτιά χρειάζονται για να μιλήσεις για τη ζωή που τη βλέπεις να ξεδιπλώνεται και θες να φωνάξεις για την ομορφιά της;

Τι σπουδές πρέπει να κάνεις για να γίνεις πτυχιούχος στη ζωή;

Πόσα πτυχία χρειάζονται για να αποφασίσεις πως το κλούβιο αυγό είναι κλούβιο και να μην το φας; Αν δεν έχεις πτυχίο που να στο λέει, πρέπει να είσαι η κότα για να το ξέρεις αυτό ή τελικά θα το φας;

Ποιος πτυχιούχος θα μου εξηγήσει τι είναι ο ηλεκτρισμός;

Ποιος θα μου αποδείξει τη θερμότητα;

Τι σπουδές έχει ο ποιητής που από τους στίχους του δακρύζεις;

Ευτυχώς, δεν ζήτησα ποτέ τίτλους σπουδών από τους δασκάλους μου. Έτσι, μαθαίνω από ένα παιδί που μεγαλώνει δίπλα μου, γονατίζω με δέος στα λόγια εκείνου του φτωχού παππού που κρατάει όμως αγκαλιά την κυρά του, κυλιέμαι ακόμα στην άμμο ακούγοντας το ξέβρασμα της θάλασσας, και λατρεύω τη σιωπή στις πανσελήνους.

Δεν έχω για τίποτα γνώμη, παρά μόνο άποψη. Ό,τι έμαθα, είναι καλό για τότε που το έμαθα. Τώρα, έχω πάντα χώρο για τα καινούργια. Και όλα είναι καλοδεχούμενα. Αυτή είναι η επιτρεπτικότητά μου στην ποικιλομορφία της δημιουργίας.

Και φροντίζω να ακούω τα κύτταρά μου, επειδή μου δείχνουν πάντα προς τα πού είναι ευτυχισμένα.

Και έτσι, επιλέγω.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου "Πες μου Δάσκαλε" από τις εκδόσεις iWrite.

Dimitris Nomikos