Όχι θα σου πω, δεν δοκιμάζεσαι για πρώτη φορά, ούτε είναι η τελευταία δοκιμασία αυτή που περνάς. Γιατί απλούστατα δεν έχει νόημα αυτός ο όρος που χρησιμοποιούμε.
Πες μου αλήθεια, πότε θεώρησες ότι τα πράγματα ήταν συνεχώς όπως τα ήθελες, και αν κάποτε ήταν, πόσο διάρκεια είχε αυτό; Σταμάτησες ποτέ σου για να κοιτάξεις την επόμενη μέρα έχοντας την σιγουριά πως ξέρεις το πώς θα κυλίσει και έγινε πραγματικά έτσι ποτέ;
Και κάπου εδώ έρχεται όλη η ομορφιά του θέματος!
Όταν τα πράγματα εξελίσσονται όπως τα έχουμε σχεδιάσει, και όταν δεν ταράζει κάτι το απρόοπτο τα όνειρά μας, και η έκβαση των γεγονότων έχει θετικό πρόσημο για εμάς, τότε λέμε ότι έχουμε ευχάριστες εκπλήξεις στη ζωή μας.
Αν όμως η έκβαση των γεγονότων έχει αρνητικό πρόσημο, το λέμε πρόβλημα. Όμως το πρόσημο, είναι κάτι που εμείς το βάζουμε στα γεγονότα!
Κάτι που μας δυσαρεστεί, κάποιον άλλον τον ευχαριστεί. Σε κάτι που εμείς βλέπουμε απροσπέλαστους τοίχους, για άλλον αποτελεί το πεδίο πρόκλησης μέσω του οποίου θα αποκτήσει γνώση, εμπειρία και ενδυνάμωση για τα επόμενα. Αυτό που κάνει εμένα να λυπάμαι, για άλλον είναι το στοιχείο που νιώθει ζωντανός και παραγωγικός.
Ποτέ στην ιστορία δεν είχε σημασία κάποιο γεγονός. Τη σημασία τη δίνουμε μετά εμείς, με το πρόσημο που θέλουμε και βάζουμε. Το νόημα πάντα αλλάξει ανάλογα με την οπτική που έχουμε. Η τελική κρίση, είναι στην κρίση μας.
Στο μύθο που επιλέγουμε να μας ακολουθεί και στον τρόπο που θα κάνουμε την περιγραφή. Στη βαρύτητα που θα δώσουμε στα λόγια. Στο συναίσθημα που θα τα ντύσουμε. Στη στάση που θα κρατήσουμε. Και όλα αυτά, είναι επιλογή.
Αν το θέλεις, η ανθρωπότητα πάντα περνάει μέσα από δοκιμασίες.
Ή αν το θέλεις, η ανθρωπότητα συνεχώς ωριμάζει καθώς τα γεγονότα που την επηρεάζουν ξεδιαλύνουν τα σκουπίδια που κουβαλάει ώστε να μείνει με τα καθαρότερα, τα δικαιότερα και τα αξιότερα στοιχεία που μέσα από τη διαδρομή ανακαλύπτει και αποκαλύπτει. Ποτέ άλλοτε το παρελθόν δεν ήταν τόσο ελπιδοφόρο όσο η εποχή που τώρα διανύουμε. Όμως έχει και τα περισσότερα σκουπίδια που έχουμε ποτέ μας συσσωρεύσει.
Όχι θα σου πω, δεν είναι δοκιμασία αυτό που ζούμε. Είναι ίσως μια αλλαγή, κάτι που επειδή δεν το κάναμε από μόνοι μας έρχεται η σοφία της ζωής να μας το δείξει.
Είναι ο καιρός που χρειάζεται να στραφούμε μέσα μας, για να δούμε πόσο παγκόσμιοι είμαστε, πόσο αλληλένδετοι, πόσο μικρός είναι ο πλανήτης μας που τελικά δεν έχει γειτονιές και ξέχωρα χωράφια, αλλά είναι ένα χωράφι που φιλοξενεί όλους μας.
Είναι η ώρα που ο εχθρός θα δώσει χέρι βοηθείας και ο φίλος θα δείξει ότι δεν ήταν αυτό που νομίζαμε.
Είναι η ώρα των ανθρώπων, που οφείλουμε να βάλουμε στην άκρη τις διαφορές μας, για να δείξουμε ότι οι ομοιότητές μας είναι το σοβαρότερο κίνητρο αν θέλουμε να συνεχίσουμε την κατοίκηση αυτού του πλανήτη.
Είναι η ώρα ώστε οι διασπορείς και οι έμποροι του φόβου να παραμεριστούν στο παραπέτασμα της ιστορίας, και οι διαφωτιστές να αναλάβουν να μοιράσουν το φως τους. Γιατί ο κίνδυνος ήταν, είναι και θα είναι υπαρκτός. Ο φόβος όμως είναι επιλογή! Και αν στον κίνδυνο βαδίσεις χωρίς το φόβο, τότε τραβάς για τη λύση οποιουδήποτε προβλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου