Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος και κάθε μέρα που περνούσε πρόσθετα έναν ακόμα αβάσταχτο ζυγό στη ζωή μου. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, τρόμαξα και αναρωτήθηκα εγώ ήμουν αυτός; Μεγάλωσα όπως όλα εκείνα τα παιδιά. Τα πρώτα μου ακούσματα :
– Ο Κωστάκης είναι καλύτερος μαθητής από εσένα.
– Ο Σπύρος είναι πιο καλό παιδί από εσένα.
– Φέρε καλούς βαθμούς για να σου πάρουμε ποδήλατο.
– Μην κάνεις τατουάζ. Τι θα πει ο κόσμος;
Ένα παρελθόν γεμάτο γιατί, μη, όχι, πρόσεχε και άλλα τόσα πολλά. Κάπως έτσι έφτασα να μην μπορώ να βρω τη δική μου ταυτότητα, αφού κι εγώ ο ίδιος συνέχισα να θέτω τους ίδιους περιορισμούς με τους οποίους είχα εκπαιδευτεί.
Η μόνη διαφορά είναι πως λόγω των διαφορετικών συνθηκών που ζούσα καθημερινά, έμαθα να μου χρυσώνω το χάπι. Δηλαδή να δικαιολογούμαι πίσω από τα δικά μου πρέπει, μη, όχι, κ.τ.λ. γιατί απλά φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος.
Έγινα και γινόμουν κάθε φορά ανάλογα με την περίσταση ακριβώς αυτό που ήθελαν οι άλλοι, για να με αγαπούν, να με αποδέχονται, για να μπορώ να λέω και εγώ όπως όλοι μας ότι ανήκω κάπου.
Ζούσα μια ζωή στην οποία δεν επιτρέπονταν τα λάθη, σε μια πραγματικότητα που τώρα φαντάζει σαν εφιάλτης. Και κάθε φορά που τόλμαγε η ψυχούλα μου να πει όχι, ερχόμουν αντιμέτωπος με τις Ερινύες που δεν με άφηναν να ξαποστάσω, να βρω το δικό μου λιμάνι.
Βλέπεις, το «όχι» ή το «εγώ θέλω» είχε πάντα ένα κόστος. Ζούσα μέσα σε ένα λήθαργο, μέσα στη φυλακή που εγώ επέλεξα να ζήσω, παρότι κρατούσα τα κλειδιά για την πόρτα που με κρατούσε μακριά από τα πραγματικά μου θέλω.
Και εκεί που έλεγα τώρα ήρθε η στιγμή να σπάσω τα δεσμά μου, φοβόμουν. Φοβόμουν πως θα χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ, γιατί απλά θα ήμουν ένας άλλος για εκείνους, ένας ξένος.
Έτρεμα στην ιδέα να ζήσω μόνος αλλά στην ουσία η μοναξιά είχε γίνει η δεύτερη μου φύση. Γιατί νομίζω πως η μοναξιά που νιώθεις όταν τίποτα δεν σε γεμίζει είναι χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο.
Όσα λεφτά κι αν πάλευα να έχω, ήταν γιατί φοβόμουν μην είμαι φτωχός. Όσες σχέσεις και αν έκανα, ήταν γιατί φοβόμουν μη μείνω μόνος. Όσο και αν πάλευα, δεν νίκησα ποτέ, γιατί φοβόμουν να αντιμετωπίσω τα δικά μου πρέπει.
Και κάπου εκεί άρχισα να βλέπω πιο ξεκάθαρα. Σαν ένα πέπλο που κάλυπτε τα μάτια μου το πήρε με μιας ο άνεμος. Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος γιατί πολύ απλά έμαθα να ζω σαν σκλάβος. Τόλμησα να δω την αλήθεια, να δοκιμάσω να ζήσω για να σταματήσω να θεωρώ τα πάντα ανώφελα και μάταια.
Σήμερα είμαι τόσο ευγνώμων για όλη αυτή τη διαδρομή ανάμεσα στα αγκάθια και τα βράχια της ζωής, γιατί απλά μου έμαθαν πως ελεύθερος είναι εκείνος που βρίσκει την ομορφιά στα απλά πράγματα που τολμά να ζήσει.
Στη αγάπη, τη συντροφικότητα, τους φίλους, την οικογένεια και άλλα τόσα πολλά που όλοι έχουμε αλλά δυστυχώς τα θεωρούμε δεδομένα.
Σταμάτησα να παλεύω για τα περισσότερα και ένιωσα πως έχω όσα χρειάζομαι. Δεν φοβάμαι πια και η ζωή μου δίνει πλουσιοπάροχα ό,τι χρειάζομαι κι ακόμα περισσότερα, γιατί απλά έμαθα πώς να τα ζητάω. Γιατί απλά εγώ βλέπω με άλλο μάτι τα πράγματα.
Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος και είχα γεμίσει την ζωή μου ενοχές και φόβους. Ζούσα στη δική μου φυλακή. Τη φυλακή που το δικό μου μυαλό έπλασε. Σήμερα είμαι ελεύθερος και ζω την κάθε ημέρα με ευγνωμοσύνη.
Κι αν θες τη γνώμη μου: Σταμάτα να φοβάσαι να ζήσεις ελεύθερος, άλλωστε το μόνο που έχεις να χάσεις είναι τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα δώρα όμως αμέτρητα. Το ξέρω ότι το θες περισσότερο από τον καθένα.
Τι περιμένεις λοιπόν; Zήσε, ζήσε ελεύθερος έτσι όπως αρχικά δημιουργήθηκες να είσαι.
Συγγραφέας Γιάννης Γαλανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου