Το ανεπιθύμητο δώρο της ζωής (δεν είσαι αυτό που χάνεις)
«Ο πόνος μας αναγκάζει να αλλάξουμε. Η αλλαγή δεν μας αρέσει και τις περισσότερες φορές τη φοβόμαστε και την πολεμάμε. Μας αρέσει να παραμένουμε σε γνώριμα μέρη ακόμα κι αν μερικές φορές τα μέρη αυτά δεν είναι υγιή για μας. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο πόνος είναι τόσο δυνατός που πρέπει να τα παρατήσουμε. Αφηνόμαστε στο παλιό κι αρχίζουμε από την αρχή. Συχνά είναι ο πόνος που βιώνουμε που μας οδηγεί, όχι μόνον σε μια διαφορετική ζωή, αλλά μια ζωή πλουσιότερη και με περισσότερος ανταμοιβές».
- Dennis Wholey
Coaching συμβουλή Νο 10
Στο κεφάλαιο αυτό θα σου ζητήσω να δεις την απώλεια σαν έναν τρόπο να δυναμώσεις την ψυχή σου. Αυτό μπορεί να φανεί παράξενο στην αρχή, αλλά η απώλεια είναι απλά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του περάσματος του χρόνου. Όπως έγραψε μια γυναίκα η οποία είχε καρκίνο και σύντομα θα έχανε ένα μέρος του σώματος της,
«Ίσως αφήνουμε πίσω μας πράγματα καθώς προχωράμε στη ζωή, έτσι ώστε άλλα χαρακτηριστικά να μπορούν ίσως να γίνουν πιο δυνατά;»
Θυμάμαι να στέκομαι στην αυλή με τον γιό μας, τον Jeff, ο οποίος είναι καταπληκτικός κηπευτής, και να μιλάω σχετικά με το πόσο δύσκολο ήταν για μένα να κλαδεύω ζωντανά φυτά και δέντρα. Ένιωθα πολύ άβολα να κόβω ένα ζωντανό κλαδί.
Ο Jeff μου θύμισε ότι δεν είχα πρόβλημα μέσα στο χειρουργείο να αφαιρώ από έναν άνθρωπο μέρη που ήταν άρρωστα ή όχι πιά χρήσιμα.
Είπα ότι μπορούσα να το κάνω επειδή βοηθούσε το άτομο να γίνει καλά, και ο γιός μου είπε ότι το ίδιο ίσχυε για εκείνον όταν κλάδευε ένα δέντρο ή ένα φυτό. Τα λόγια του με βοήθησαν να καταλάβω την ανάγκη να αφήσουμε κάποια πράγματα για να μπορέσουμε να ανθίσουμε και να επιβιώσουμε.
Ο πόνος και η απώλεια μπορούν να είναι μεγάλοι δάσκαλοι και οδηγοί. Μας βοηθούν να ορίζουμε, να θρέφουμε, και να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Όταν πεινάμε, ψάχνουμε τροφή, και η εμπειρία του πόνου ή της απώλειας μας οδηγεί να κάνουμε το ίδιο πράγμα.
Ο συναισθηματικός πόνος γίνεται καταστροφικός όταν η απώλεια αυτή καθ’ αυτή γίνεται το επίκεντρο της προσοχής μας, αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό που μας έχει ακόμα απομείνει. Και τα ζώα υφίστανται ακρωτηριασμούς και, όπως λέει ένας κτηνίατρος, «Ξυπνούν και γλύφουν το πρόσωπο του ιδιοκτήτη τους». Είναι ακόμη ικανά να αγαπούν και να αισθάνονται ολόκληρα.
Ο φόβος της απώλειας μπορεί να πονάει όσο πονάει και η ίδια η απώλεια. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η απώλεια είναι μέρος της ζωής. Είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός. Με αυτήν την προοπτική, θα έπρεπε τα γηρατειά ή ακόμη και η αναπηρία να θεωρούνται απώλεια;
Γιατί να μην τα βλέπουμε σαν σημάδια κουράγιου και σαν πηγές σοφίας; Κάποτε συνάντησα μια νέα γυναίκα η οποία γεννήθηκε χωρίς χέρια, και από αυτήν έμαθα να μην την βλέπω ως ανάπηρη αλλά ως υπερβολικά ικανή, διότι είναι ικανή να γράφει με ένα στυλό ανάμεσα στα δάκτυλα του ποδιού της.
Μόνον εσύ μπορείς να αποφασίσεις αν θέλεις να καθορίζεσαι από αυτό που έχεις χάσει ή από το ποιός πραγματικά είσαι. Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον εαυτό τους από την αρρώστια και τον πόνο τους.
Είναι ο τρόπος που έχουν να τραβάνε την προσοχή. Προτιμώ μια άλλη επιλογή. Ορίζω τον εαυτό μου όχι από τα μέρη του σώματος μου αλλά από το πνεύμα μου και την στάση μου προς τη ζωή.
Προσπαθώ να είμαι σαν τον σκύλο που γνωρίζω ο οποίος γεννήθηκε με δύο μόνον πόδια κι εν τούτοις απολαμβάνει την κάθε μέρα χοροπηδώντας γύρω-γύρω στην αυλή.
Η μόνη φορά που θα είσαι ποτέ τέλειος είναι όταν αφήσεις το σώμα σου. Απλά μην κάνεις το λάθος να παραιτηθείς επειδή η ζωή έχει πόνο. Θυμήσου, πάντα μπορείς να αρχίσεις από την αρχή και να βρεις χαρά ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Οι ασκήσεις που ακολουθούν θα σε βοηθήσουν να κινηθείς προς τον πόνο και τις απώλειες σου και να βρεις καινούριους τρόπους να θρέψεις τον εαυτό σου κι εκείνους που αγαπάς.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Dr. Bernie S. Siegel, “101 EXERCISES for the SOUL”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου