Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που ''δεν φταίνε''. Απλώς δεν ξέρουν τη θέση τους πάνω στη γη.
Δεν έχουν στόχους, δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν ουσία. Έχουν μεγαλώσει μ’ένα στάνταρ κοινωνικό πρότυπο ''ευτυχισμένης οικογένειας'' κι αυτό πασχίζουν ν’αποκτήσουν.
Μα δεν τους είναι αρκετό, όχι βέβαια!
Γιατί κατά βάθος είναι ένα πρότυπο ζωής που δεν έφτιαξαν οι ίδιοι. To έφτιαξαν άλλοι γι’αυτούς.
Το επέλεξαν όμως κι όταν ήρθε η στιγμή, το επέλεξαν γιατί έτσι νόμισαν πως θα κερδίσουν ένα κομμάτι υστεροφημίας.
Έτσι πίστεψαν πως θα βολευτούν. Πως θα δέσουνε το πλοίο στο λιμάνι τους. Και το έκαναν!
Κι όλα τα πλοία είναι ασφαλή στα λιμάνια. Μα δεν φτιάχτηκαν γι’αυτό.
Βλέπεις οι άνθρωποι έχουν ένστικτα που τις νύχτες ξυπνάνε κι οργιάζουν. Κι αν μία σκέψη φωλιάσει στο κεφάλι τους, εύκολα δεν πεθαίνει.
Γι’αυτό και χάνονται.
Σκορπίζονται σ’εφήμερες απολαύσεις και μόλις τα φώτα σβήσουν γυρίζουν πίσω στην ασφαλή φωλίτσα τους.
Ξεπουλάνε κομμάτια του εαυτού τους για μία θέση στο παλάτι της σιγούριας. Και δεν έχουν την ευγενή αυτοπειθαρχεία να κυριαρχήσουν στους πόθους τους, όχι, παραδίνονται αδιαφορώντας για τα συντρίμμια που αφήνουνε στο πέρασμα τους.
Αδιαφορώντας για τον άλλον άνθρωπο που για λίγο τον γεμίζουν μα σε μιά στιγμή αδειάζει και μένει μόνος στα σκοτάδια. Αδιαφορώντας για τον άνθρωπο που τους περιμένει με λαχτάρα πίσω στη φωλίτσα τους και τον γεμίζουν με ψέμματα.
Αδιαφορώντας για όλους! Μαθαίνουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν τίποτα στ’ αλήθεια. Γιατί απ’αυτό είναι πλασμένοι, απ’το δικό τους Τίποτα.
Ξέρουν όμως να το καλύπτουνε καλά με όμορφα περιτυλίγματα. Μα στο τέλος, το ίδιο τους το είναι ουρλιάζει κι από μόνο του αποκαλύπτεται.
Και μένουν εκεί, με το τίποτα να τους τυλίγει.
Μην τους κατηγορείς!
Δεν ήξεραν.
Δεν ήξεραν τη θέση τους πάνω στη Γη.
Luna Punk
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου