Φαντάσου ότι ο άνθρωπος, εσύ, είσαι μια σφαίρα… Στην αρχή ήσουν μια διάφανη σφαίρα. Ότι ήσουν μέσα, ήσουν και έξω. Όμως περνώντας τα χρόνια, χτίζοντας την προσωπικότητα σου άρχισες να "χτίζεις" και την επιφάνεια της σφαίρας.
Επηρεασμένος, όπως όλοι μας άλλωστε, από προσδιορισμούς και στερεότυπα, από πρέπει και δεν πρέπει, από χειρισμούς και ελεγκτικές συμπεριφορές, ανάλογα τις σκέψεις και τις πράξεις σου, η εξωτερική επιφάνεια της σφαίρας σου, η περιφέρειά σου, άρχισε να παίρνει διάφορα χρώματα. Γινόταν πότε γκρι, πότε μαυροκίτρινο, πότε κίτρινο, πότε πορτοκαλί, πότε πνιχτό μαύρο…
Κάποιες από αυτές τις χρωματικές επιστρώσεις έφευγαν και άλλες έμεναν και πάγωναν δημιουργώντας έναν εξωτερικό φλοιό που συνέχεια άλλαζε χρώμα, πάχος και υφή. Από αυτούς τους εξωτερικούς φλοιούς χρωματίστηκε η προσωπικότητά σου. Ακόμη κι αν τώρα εσύ δεν το θες, αυτή παίρνει εξαιτίας τους διάφορα χρώματα, μέχρι και σήμερα...
Το κέντρο όμως της σφαίρας σου (η ψυχή σου) παραμένει πάντα διάφανο και καθαρό περιέχοντας όλες τις δυνατότητες που είχες όταν γεννήθηκες. Όμως εσύ, δεν μπορείς να το δεις. Τα χρώματα της επιφάνειας της σφαίρας πλάνεψαν τη ματιά σου και νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις, αυτό είσαι.
Και παρασύρεσαι από το εγώ σου και ζεις μια επιφανειακή ζωή χωρίς να πηγαίνεις τα πράγματα σε βάθος. Και επειδή νιώθεις μέσα σου ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι αυτό το βαρετό και ανούσιο πράγμα που ζεις, γαντζώνεσαι από τα χρώματα της επιφάνειας της σφαίρας σου για να δημιουργήσεις συνθήκες έντασης στη ζωή σου.
Αρπάζεσαι από το θυμό σου… πυρακτώνεσαι… νιώθεις ότι έχεις ζωή μέσα σου και αντί να τον κάνεις δημιουργικό και γόνιμο τον ανεβάζεις στο κεφάλι σου και δημιουργείς μίσος, αντιπαλότητα, ανταγωνισμό… άγονες συνθήκες ζωής…
Κι όταν κουράζεσαι από το θυμό αρπάζεσαι από τη λύπη σου και αντί να δεις την πληγή μέσα σου και να την προσεγγίσεις με αγάπη και αποδοχή κάνεις τη λύπη δυστυχία και περιφέρεσαι σαν το βασιλιά των δυστυχισμένων. Μαύρες σκέψεις γίνονται το στέμμα σου και μαύρα δάκρυα ζωγραφίζουν το σκήπτρο σου…
Ναι! Επιτέλους κάτι γίνεται… Νιώθεις ξεχωριστός…
Και μέσα σε όλο αυτό ρίχνεις και λίγο χρώμα γέλιου, έτσι για να έχεις την ψευδαίσθηση του διαφορετικού και προσπαθείς πολύ, μα πάρα πολύ, να το ενισχύσεις για να μείνει και το μετατρέπεις σταδιακά σε υστερία που παγώνει όποια ζεστασιά προσπαθεί να αναδυθεί από το κέντρο της σφαίρας σου…
Το κέντρο της σφαίρας…
Το κέντρο της σφαίρας ευτυχώς μένει ανέπαφο παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες καταστροφής που καταβάλλεις. Το μόνο που κάνεις είναι να παγώνεις την περιφέρεια σου και να στερεοποιείς τα συναισθήματά σου…
Και όπως κινείσαι στον κόσμο σου συναντάς κι άλλες σφαίρες... Κάποιες είναι το ίδιο στερεοποιημένες εξωτερικά όπως εσύ. Συγκρούονται μαζί σου και δημιουργούν δονήσεις αποστροφής.
Πως άλλωστε να μην γίνει έτσι αφού αρνείσαι να "σε δεις" σε βάθος. Κι αν δεν δεις και δεν νιώσεις εσένα πώς να δεις σε βάθος, πώς να νιώσεις κάποια άλλη σφαίρα, κάποια άλλη ψυχή που πάνω στο κύλισμά της ήρθε να σε συναντήσει;
Άλλες πάλι σφαίρες, λιγότερο στερεοποιημένες από σένα, δεν σε απωθούν όταν συναντιέστε αλλά με τη μαλακωσιά τους επιτρέπουν την επαφή, το άγγιγμα… Το τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις εξαρτάται από το πόσο μυαλό διαθέτει η περιφέρεια σας…
Αν αρχίσετε τις φοβικές σκέψεις ή θα απομακρυνθείτε σύντομα ή θα εγκλωβιστείτε σε μια αλληλοεξαρτητική επαφή που και πάλι δεν θα επιτρέπει σε καμιά σφαίρα να ξαναγίνει διάφανη και να αρχίσει να βγάζει προς τα έξω τις ποιότητες του κέντρου της… τις ποιότητες της ψυχής της…
Και σε ρωτώ, δεν σε κούρασε όλο αυτό το περιτύλιγμα; Όλο αυτό το δίχως λόγω κύλισμα; Μήπως ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό; Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσεις να νιώθεις το κέντρο σου και να αφήσεις τις δονήσεις του να σε πλημμυρίσουν;
Και να ξέρεις ότι είναι πραγματικά εύκολο να συμβεί. Είναι πραγματικά εύκολο να διαλύσεις όλα τα χρώματα από την περιφέρεια σου και να αφαιρέσεις όλες τις επιστρώσεις αρκεί να βρεις το σωστό διαλυτικό. Και σε αυτήν την περίπτωση το σωστό διαλυτικό είναι ο Διαλογισμός και η Αγάπη.
Ο διαλογισμός θα σε πάει στο βάθος σου και η αγάπη θα λιώσει όλα τα φτιασίδια και τις επιστρώσεις σου. Γιατί, όταν αρχίσεις να κατανοείς ποιος είσαι, τι είσαι θα επιλέγεις την διαφάνεια και την καθαρότητα.
Η περιπλοκότητα στην σκέψη και στην συμπεριφορά δεν θα σε αφορούν. Το πάγωμα και η περίφραξη της καρδιάς δεν θα σε αφορούν. Θα σταματήσεις να είσαι ο απόμακρος/η, αυτός που δεν ζει (απουσία ζωής) και θα αρχίσεις να γίνεσαι ο παρατηρητής (παρουσία ζωής).
Παρατηρητής των άλλων, του εαυτού σου, των συναισθημάτων σου, των σκέψεων σου… Μέσα σε όλα θα βλέπεις εσένα, θα μελετάς εσένα, θα αγγίζεις εσένα και θα προσεγγίζεις ολοένα και περισσότερο το κέντρο σου. Την καθαρή ποιότητα της ψυχής σου…
Και ξαφνικά δεν θα μπορεί να σε ελέγχει, τίποτα. Δεν θα σε κράτα ακινητοποιημένο ή τελματωμένο, τίποτα… Θα είσαι ρευστός… θα ρέεις… Θα έρχονται τα συναισθηματικά βαρομετρικά κι εσύ δεν θα χρειάζεσαι ούτε αλεξικέραυνο, ούτε ομπρέλα.
Θα κοινωνείς την ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, χωρίς φόβο και χωρίς "πάθος", με ολοκληρωτική "παρουσία" όμως. Θα απολαμβάνεις τον εαυτό σου, τις στιγμές σου και δεν θα ταυτίζεσαι με τίποτα. Κι όταν οι άλλοι θα σου πουλούν θυμό, φόβο, μυαλουδίλα, εσύ δεν θα αγοράζεις γιατί ανά πάσα στιγμή θα μπορείς να είσαι γειωμένος και κεντραρισμένος απολαμβάνοντας την γαλήνη σου.
Και καθώς θα αρχίσεις να απλώνεσαι στο κέντρο της σφαίρας σου όλα θα αλλάξουν για άλλη μια φορά. Ο χρόνος θα κυλά διαφορετικά. Παρελθόν, παρόν και μέλλον θα γίνουν ένα. Η δύναμη και η αδυναμία θα γίνουν ένα.
Ο φόβος και το θάρρος θα γίνουν ένα. Το μίσος και η συμπόνια θα γίνουν ένα. Όλα τα δίπολα θα εξαφανιστούν γιατί και τα "κουτάκια" του μυαλού σου θα έχουν εξαφανιστεί. Δεν θα υπάρχει εγώ, εσείς, εμείς αλλά ένα καθάριο και ατόφιο ΕΙΜΑΙ που θα απλώνεται στην Απεραντοσύνη
namaste
despoina palamari
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου