Μα πως να γίνει;
Αφού έτσι είμαστε οι άνθρωποι ρε γαμώτο, καλώς ή κακός, ευτυχώς ή δυστυχώς, έτσι είμαστε οι άνθρωποι.
Οι άνθρωποι γεννιούνται μάνα μου, δεν γίνονται, γι΄ αυτό μην το κουράζεις, μην προσπαθείς να τους αλλάξεις τους ανθρώπους σου λέω, μην περιμένεις να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ήδη είναι.
Ο κάθε ένας μας έχει τα χαρακτηριστικά του, τον χαρακτήρα του, την δυναμική του και την ψυχή του, κυρίως την ψυχή του!
Κι υπάρχουν δυο λογιών κατηγόριες ανθρώπων.
Κάποιοι από εμάς λοιπόν είμαστε ευθείες γραμμές και κάποιοι άλλοι είμαστε φαύλοι κι ανούσιοι κύκλοι.
Κάποιοι τραβάμε πορεία που προχωράει μόνο μπροστά και η κάθε μέρα είναι κι ένα βήμα ακόμη, πότε μεγάλο και πότε μικρό και που κανένα σήμερα δεν είναι ακριβώς ίδιο με το χθες.
Και κάποιοι άλλοι, απλά περιστρεφόμαστε γύρω από τον άξονα των φόβων μας ή των συμφερόντων μας, γινόμαστε ένας μεγάλος, αλλά συνάμα, βαρετός και μονότονος κύκλος.
Από την μια λοιπόν, υπάρχουν οι άνθρωποι κύκλοι!
Εκείνοι δηλαδή που φοβούνται τα λάθη και μετράνε τα κόστη, που τρέμουν τις συγκρούσεις και που θυσιάζουν τα πιο δυνατά τους θέλω στους βωμούς μια βολικής, αλλά συνάμα, πρόστυχης ησυχίας. Που πνίγουν τις επιθυμίες τους στα βρομόνερα των συμβιβασμών τους, που σκοτώνουν τον εγωισμό και την αξιοπρέπεια τους χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οι ατσαλάκωτοι και καλά, με την όψη του τέλειου φορεμένη όπως όπως απ΄ έξω, μα μέσα τους τόσο πολύ ψεύτικοι, δειλοί και τελικά ανυπόφοροι, ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι εκείνοι με τα μεγάλες κουβέντες και τις ανύπαρκτες πράξεις, εκείνοι που προτιμούν το κρυφτό και το έχουν κάνει στάση ζωής.
Εκείνοι, που περιστρέφονται σαν τις χρυσόμυγες γύρω γύρω από τα σκατά και την δύσοσμη βολή τους, που λένε λόγια πολλά, γιατί ξέρουν πως δεν έχουνε κόστος, αλλά τελικά δεν τους βαστάει να κάνουν ούτε ένα βήμα μπροστά.
Και από την άλλη, υπάρχουν οι άνθρωποι ευθείες!
Είναι αυτοί που έχουν τα λάθη τους εκτεθειμένα όλα στο φως, που κοιτάζουν πάντα μπροστά, μα ποτέ δεν ξεχνούνε τα πίσω. Που τα θέλω τους είναι ασυμβίβαστα και οι επιθυμίες τους είναι αδιαπραγμάτευτες, που έχουν πάντα έτοιμο και διαθέσιμο το αντίτιμο για να πληρώσουν το τίμημα των πράξεων τους, όσο ακριβό κι αν είναι.
Αυτοί, που με βήματα είτε αργά είτε γρήγορα, τολμούν και προχωράνε μπροστά, ευθεία προς τον στόχο τους.
Είναι αυτοί που δεν φοβήθηκαν να σπάσουν τα μούτρα τους, που έσκυψαν και ευλαβικά μάζεψαν τα συντρίμμια τους, τα κόλλησαν ένα προς ένα και συνέχισαν τσαλακωμένα υπερήφανοι την πορεία τους προς το αβέβαιο άγνωστο, πάντοτε όμως μπροστά, πάντοτε ευθεία.
Αυτοί, που κάνουν ετούτο τον κόσμο λιγάκι καλύτερο, που τους κοιτάς και λες ότι υπάρχει ελπίδα, που δίνουνε νόημα στο κάθε ξημέρωμα και κάνουν τα βράδια να αντέχονται.
Έμενα οι άνθρωποι κύκλοι με ζαλίζουν, μου προκαλούν μια ναυτία, μια αηδία και μια αναγούλα ταυτόχρονα.
Εγώ αγαπώ τις ευθείες!
Αγαπώ αυτούς που ακόμη και αν βρουν ανηφόρες σφίγγουν τα δόντια, πεισμώνουν και προχωράνε. Αγαπώ τους αλήτες που τινάζουν την λάσπη μετά απ΄ την πτώση τους, σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, αφήνουν πίσω το χθες και κοιτάζουν με θάρρος την επόμενη μέρα, τα όνειρα τους, τις μάχες και τους πολέμους τους και συνεχίζουν περήφανοι κι όρθιοι…
Εσύ;
Γιώργος Καραγεώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου