Είχαν πει πως το ξενύχτι μου πάει πολύ. Ότι τη νύχτα γράφω καλά. Πάνε μήνες βέβαια που έγραψα το πρώτο μου άρθρο και από τότε γράφω πάλι τώρα. Δεν είμαι μάλλον από τους τυχερούς που έχουν τον οίστρο, την διάθεση, την ψυχολογία να γράφουν πιο συχνά και βγάζουν πράγματα από μέσα τους, να ξαλαφρώνουν.
Είναι μάλλον που έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου και κάθε φορά που θέλω να γράψω, γίνεται μια έκρηξη στο κεφάλι μου και δεν βγαίνει λέξη. Στο προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί κυρίως στην κρίση και τις επιπτώσεις της
Σήμερα θα αναφερθώ σε αυτό και πάλι, αλλά κυρίως στις σχέσεις των ανθρώπων, με την αιτία που μου ήρθε αυτός ο ''οίστρος'' να είναι ένα άρθρο μιας φίλης που διάβασα εχθές.
Εχθές λοιπόν μαζί με τον οίστρο ήρθε και η μητέρα μου που έλειπε για αρκετό καιρό εκτός Αθηνών λόγο της δουλειάς της. Μόλις την είδα έτρεξα στην αγκαλιά της και την κρατούσα σφικτά, όπως τότε που ήμουν παιδί.
Τότε που έβλεπα κάποιον εφιάλτη ή ένιωθα φόβο για κάτι και έτρεχα να κρυφτώ ανάμεσα στα χέρια της, να νιώσω ασφαλής! Εχθές λοιπόν ένιωσα την ίδια ανάγκη.
Ίσως γιατί λόγο της εργασίας της την έχω στερηθεί, ίσως γιατί απλά είχα την ανάγκη να κουρνιάσω στην αγκαλιά της, να νιώσω ότι όλα είναι εντάξει και πως τώρα είναι εδώ και δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.
Όπως τότε με τις κρίσεις πανικού, ήταν πάντα δίπλα μου και μου έλεγε πως θα περάσει και πως όλα θα πάνε καλά. Όντως, οι κρίσεις πέρασαν, (να τις ακούτε τις μαμάδες, τα ξέρουν όλα!!) αλλά τα πράγματα μια πάνε καλά και μια όχι.
Ε μη τα θες κι όλα δικά σου, θα μου πείτε! Η ζωή έχει και τα πάνω της και τα κάτω της. Συμφωνώ! Ειδικά όταν γίνονται πράγματα που δεν μπορείς να ανατρέψεις και που δεν περνά από το χέρι σου να κάνεις κάτι.
Όταν όμως μπορείς; Όταν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και δεν το κάνεις γιατί ακολουθείς το συναίσθημα και όχι την λογική; Γιατί να μην λειτουργεί αυτή η αναθεματισμένη η λογική;
Γιατί γινόμαστε μπουρδέλο μέσα μας ενώ μπορούσαμε να το αποφύγουμε; Εμ εδώ σας θέλω! Γιατί; Θέλουμε να πονάμε; Θέλουμε να ταλαιπωρούμαστε; Θέλουμε τον πανικό; Όχι φυσικά…
Έρχομαι λοιπόν τώρα να τυπώσω τις θεωρίες μου πάνω σε αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σωστές, αλλά σίγουρα είναι αυτό που νιώθω και αυτό που νομίζω εγώ ότι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις:
Είναι ο πόνος, η μοναξιά που νιώθουμε. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ ενώ έχω αρκετό κόσμο γύρω μου που με αγαπά και κυρίως με σέβεται, νιώθω τόσο μόνη πολλές φόρες. Και τότε γίνονται τα λάθη… Την στιγμή που είσαι ευάλωτος, που είσαι πεσμένος, απελπισμένος. Αχ, αυτές οι ρημάδες οι στιγμές!
Είναι οι στιγμές που έχεις ανάγκη από μια αγκαλιά, από μια συντροφιά, από μια κουβέντα και είναι οι στιγμές που τα αναζητάς από λάθος ανθρώπους και τσούπ την τρως την φόλα σου! Το ήξερες όμως γλυκούλα μου, οπότε μην κλαίγεσαι! Παρ” όλο λοιπόν που ήξερες, πήγες.
Πήγες γιατί είχες την ανάγκη ρε διάολε! Είχες την ανάγκη να μη νιώθεις πια μόνος, να νιώσεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου, έχεις την ανάγκη να περάσεις όμορφες στιγμές! Αλλά έμειναν στιγμές, χωρίς συνέχεια.
Θα μου πεις κάτι είναι και αυτό από το τίποτα. Όχι! Χίλιες φορές τίποτα! Χίλιες φόρες να έπνιγες την ανάγκη σου να δοθείς ψυχικά, σωματικά και πνευματικά στον λάθος άνθρωπο!
Οι λάθος άνθρωποι είναι μαθημένοι μόνο να κατασπαράζουν την ψυχή σου, που έχουν μάθει μόνο να παίρνουν δίχως να δίνουν, είναι μαθημένοι να παίρνουν μέχρι και την τελευταία σταγόνα συναισθήματος, αξιοπρέπειας, ανθρωπιάς και περηφάνιας που έχεις μέσα σου.
Αχ, είναι και πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί! Ή μήπως εμείς πολύ χαζοί; Χμ… δεν θα μας έλεγα χαζούς, αλλά ανθρώπους που δεν έχουν φτιάξει το μέσα τους, που δεν τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, χωρίς αυτοπεποίθηση.
Αν δεν σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου, ποιος θα το κάνει; Αν δεν τον αγαπήσεις εσύ, τότε ποιός; Δεν φταίει ο άλλος που δεν σε σέβεται, δεν φταίει που δεν μπορεί να σε αγαπήσει. Και απλά καταβροχθίζει αυτά που του προσφέρεις και φεύγει. Δεν υπάρχει κάτι να τον κρατήσει, που και να υπήρχε σιγά μη το δίναμε εκεί αν ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Γιατί καταβάθος ξέρουμε ότι δεν αξίζει μία, αλλά θέλουμε από κάπου να κρατηθούμε εκείνες τις σιχαμένες ευάλωτες στιγμές, την τύχη μου. Αλλά οοοοοοοχι δεν φταίει η τύχη σου κουκλίτσα μου και κούκλε μου, ΕΣΥ φταίς! Ναί, ναί εσύ!
Εσύ που αναλώνεσαι στον κάθε τυχάρπαστο-η, που αντί να κοιτάξεις τον εαυτό σου κάθεσαι και το παίζεις μητέρα Τερέζα για τους άλλους. Τα παράσημα μας τέλειωσαν κι αν περιμένεις και ευχαριστώ, είσαι βαθιά νυχτωμένος! Ζούμε στην εποχή του ''ότι αρπάξει ο ποπούλης μας'' γλυκά μου παιδάκια.
Οι σχέσεις των ανθρώπων όπως βλέπετε όλοι, είναι πολύ δύσκολες πια και αυτό έχει να κάνει και με την παλιοκρίση, λες και τις στιγμές της κάνει το χρήμα. Την αγκαλιά, το χρήμα. Τα συναισθήματα, το χρήμα.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που ερωτεύονται μόνο με το χρήμα και ειλικρινά τους λυπάμαι.
Σίγουρα για τους άντρες που είναι άνεργοι είναι πιο δύσκολα γιατί τους ευνουχίζει αυτό, αλλά είμαστε και εμείς ρε διάολε που δεν θα κάτσουμε να δούμε το Ε9 του άλλου. Μπατιράκι εγώ, μπατιράκι και εσύ! Θα τρώμε ηλιόσπορα στην πλατεία και θα είναι μαγικά!
Δεν είσαι ο μόνος-η που δεν έχει λεφτά και δουλειά, είμαστε πάρα πολλοί αν αυτό σε παρηγορεί. Ούτε τεμπέληδες είμαστε, να δουλέψουμε θέλουμε!
Αφού λοιπόν είμαστε άνεργοι έχουμε άπλετο χρόνο και να στέλνουμε χιλιάδες βιογραφικά, αλλά και να δουλέψουμε λίγο το μέσα μας. Θυμάσαι πότε πήγες για τελευταία φορά τον εαυτό σου βόλτα; Θυμάσαι πότε τον άκουσες;
Κάθε μέρα ουρλιάζει ''ΞΥΠΝΑ'', τον ακούς; Φτύνει αίμα από το ουρλιαχτό, αλλά εσύ κοιμάσαι, ζεις στο παραμύθι… Ε, ψιτ μαγκάκια μου ας γυρίσουμε στην πραγματικότητα και στο τώρα!
Βγάλτε βόλτα τον εαυτό σας, πηγαίνετε τον κάπου που του αρέσει πολύ, που νιώθει όμορφα και αφήστε τον να σας μιλήσει! Έχει να σας πει πολλά, έχει να σας πει τις πραγματικές του ανάγκες, αυτά που πραγματικά χρειάζεται για να είναι καλά. Σσσσσ, άκου τον….
Μη τον πνίγεις…. Δεν θέλει να γίνει ένας αριθμός και αυτός όπως τόσοι συνάνθρωποι μας που έδωσαν τέλος στην ζωή τους γιατί δεν άντεχαν άλλο. Κι αν κάποτε σε εγκαταλείψουν όλοι, μόνο εκείνος θα στέκει εκεί μαζί σου, μόνο αυτόν έχεις μανάρι μου!
Κάντε πέρα όλους εκείνους που σας χαλάνε, που σας κάνουν κακό! Κρατήστε μόνο τους αληθινούς ανθρώπους δίπλα σας. Οι δήθεν, οι σάπιοι και οι ψεύτικοι να πάνε στην ευχή της Παναγίας, έτσι γιατί είμαστε και ανώτεροι άνθρωποι!
Θα σας αφιερώσω και έναν στίχο από το ''Υπόγειο'' του Χάρη και του Πάνου που ακούω τώρα και ταιριάζει γάντι… '' Έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια, ψάξε και βρες το πριν σε κλείσει η νύχτα σ' ένα υπόγειο βαθύτερο από τούτο…''
Κάπου εδώ θα σας αφήσω. Πάω να βγάλω τον εαυτό μου βόλτα γιατί τον είχα χρόνια ξεχασμένο και κλεισμένο. Πάω να τον ακούσω, έχει πολλά να μου πει και ''πρέπει'' να τον ακούσω, για το καλό μου.
Εαυτέ μου θα σε ξαναβρώ και μόλις γίνει αυτό θα τα κάνουμε άνω κάτω όλα! (άλλη λέξη ήθελα να βάλω αλλά θα με έκοβαν τα αγαπημένα μου παιδιά στην διόρθωση, αλλά είστε τσακάλια και το πιάσατε.)
Βρείτε τους εαυτούς σας και κάντε τα όλα…….άνω κάτω! 🙂
Αγάπη και αλληλεγγύη αδέλφια!
Εις το επανιδείν….
Χριστίνα Λιόντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου