Χθες το βράδυ, η φίλη μου και εγώ αποφασίσαμε να πάμε μια μικρή βόλτα στη γειτονιά. Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια πλατεία γεμάτη με παιδιά και αποφασίσαμε να κάτσουμε για λίγο και να τα παρατηρήσουμε όπως έπαιζαν. Μετά από λίγο, είδαμε ένα μικρό κορίτσι - όχι παραπάνω από 6 ετών - να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε μια μικρή σκάλα δίπλα μας.
Με πολύ μεγάλη προσπάθεια κατάφερε τελικά να φτάσει στην κορυφή της. Ήταν περήφανη για το επίτευγμα της και ακτινοβολούσε με χαρά μέχρι που άκουσε ξαφνικά μια ηλικιωμένη γυναίκα να της φωνάζει : «Τι προσπαθείς να δείξεις τώρα; Δεν χρειάζεται να καυχιέσαι.
Δεν έχεις πετύχει τίποτα. Υπάρχουν άλλοι που έχουν ανέβει πιο ψηλά από εσένα». Αμέσως το μεγάλο χαμόγελο του κοριτσιού εξαφανίστηκε από το πρόσωπο της. Φαινόταν απογοητευμένη και πληγωμένη. Προς έκπληξη μας, αυτή η γυναίκα στην πραγματικότητα ήταν η γιαγιά του κοριτσιού.
Σηκώθηκε από τον πάγκο που καθόταν, είπε στο κορίτσι ότι έφευγε, της γύρισε την πλάτη και προχώρησε χωρίς να περιμένει ούτε για μια στιγμή. Το κορίτσι αγχώθηκε.
Γρήγορα κατέβηκε από τη σκάλα και έτρεξε κλαίγοντας προς την γιαγιά της. Τότε σκέφτηκα πόσο τραυματική μπορούσε να είναι αυτή η εμπειρία για το μικρό κορίτσι. Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα και απορροφούν όλα όσα έρχονται από το περιβάλλον τους σαν σφουγγάρι, έτσι είναι φυσικό τα λόγια που ακούν να επηρεάσουν βαθιά την ψυχή τους.
Και αυτά τα λόγια συνήθως παραμένουν μαζί τους για χρόνια, προκαλώντας μεγάλη ταλαιπωρία συνήθως μέχρι να φτάσουν σε μεγάλη ηλικία ή ακόμα και μέχρι την τελευταία αναπνοή τους. Όταν ήμασταν παιδιά, πληγωνόμασταν από αυτά που μας έλεγαν.
Τώρα, ως ενήλικες ακούμε συνεχώς φωνές στο κεφάλι μας που έχουν εμφυτευτεί από άλλους - τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους, τους δασκάλους μας και ούτω καθεξής - όμως πιστεύουμε ότι είναι δικές μας. Φωνές που μας λένε ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ότι είμαστε ασήμαντοι. Ότι δεν αξίζει να μας αγαπάνε. Ότι δεν αξίζει να ζούμε.
Αυτές οι αρνητικές φωνές συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται τόσο συχνά που μας έχουν προγραμματίσει να πιστεύουμε ότι αυτό που λένε είναι στην πραγματικότητα αλήθεια. Αν ακούτε αυτές τις φωνές θα ήθελα να σας πω αυτό: είναι εντελώς βλακείες. Εσείς, όπως και κάθε άλλο άτομο στον κόσμο είστε μοναδικοί, ευφυείς και αγαπητά όντα.
Αλλά η ομορφιά, η εξυπνάδα και η αγάπη σας έχουν κατασταλεί για τόσο πολύ καιρό ώστε αισθάνεστε πως δεν υπάρχουν. Αν νιώθετε ανεπαρκείς, εμπιστευτείτε με ήμουν κι εγώ εκεί. Και ξέρω ότι είναι χάλια. Αλλά ξέρω επίσης πως υπάρχει μια διέξοδος. Πως;
Λοιπόν, η πρόθεση μου δεν είναι να μετατρέψω αυτό σε ακόμα ένα άρθρο αυτοβοήθειας, αλλά θα επισημάνω απλά πράγματα όπως ο διαλογισμός, η φροντίδα των συναισθηματικών αναγκών σας, η αποδοχή και η έκφραση των συναισθημάτων σας, η επιδίωξη των πραγματικών σας συμφερόντων και η διαμόρφωση σχέσεων που μπορούν να σας βοηθήσουν να σιωπήσετε τις αρνητικές φωνές στο κεφάλι σας και να δημιουργήσουν τον εσωτερικό χώρο...
που απαιτείται για να επανασυνδεθείτε με τον ανώτερο Εαυτό σας. Ο στόχος μου εδώ είναι απλά να σας υπενθυμίσω ότι είστε αρκετοί όπως είστε, ανεξάρτητα από το τι σας έχουν κάνει οι άλλοι να πιστεύετε.
Θέλω να σας υπενθυμίσω πως η παρουσία σας εμπλουτίζει όλη την ύπαρξη και πως έχετε εξαιρετικά σημαντικά χαρίσματα για να συμβάλλετε στον κόσμο. Θέλω να σας υπενθυμίσω ότι έχετε μια καρδιά με αγάπη που μπορεί να φωτίσει τη ζωή ενός άλλου ατόμου.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν αυτές οι αρνητικές φωνές στο κεφάλι σας, μην τις πιστέψετε. Σας λένε ψέματα, ξανά και ξανά. Αντί γι αυτό, παρατηρήστε από πού προέρχονται και απομακρύνετε τες μία προς μία.
Είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που τροφοδοτείται από την προσοχή σας και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγετε από αυτές είναι να λιμοκτονήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου