Αλλά πώς γεννιέται το μίσος ? Το μίσος είναι ένα συναίσθημα το οποίο όλοι μας κατά κάποιο τρόπο το μαχόμαστε και δεν το θέλουμε. Ξέρουμε ότι είναι κάτι πολύ κακό και δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να το αναζητήσουμε μέσα μας. Καθώς είμαστε σίγουροι πως δεν το έχουμε.
Το μίσος λοιπόν εκδηλώνεται τις περισσότερες φορές ύπουλα και συνήθως εσωτερικά. Και ο τρόπος που θα εκδηλωθεί, επειδή δεν το θέλουμε στην ζωή μας, θα είναι είτε μέσα από μία ασθένεια, είτε σε καταστάσεις, είτε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.
Το μίσος είναι ένα «κτήριο» το οποίο οικοδομείται από την πολύ μικρή μας ηλικία, όταν εμείς δεν έχουμε ιδέα τι είναι το μίσος. Χτίζεται κομμάτι, κομμάτι, μέρα τη μέρα. Με κάθε μας μη εκδηλωμένο θυμό.
Μη εκδηλωμένους θυμούς έχουμε όλοι μας αμέτρητους και μέσα από διαφορετικές συνθήκες, καταστάσεις και γεγονότα. Που φυσικά εκεί πίσω στην τρυφερή μας ηλικία δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.
Ούτε της σκέψης μας, ούτε του υποσυνείδητού μας, αλλά κυρίως των πράξεων και το λέξεών μας. Κανένας δηλαδή δεν μας επιτρέπει να εκφράσουμε τυχόν αδικίες μας και δεν μας διδάσκει κανείς πως αυτόν τον θυμό, να τον εξωτερικεύουμε με υγεία και με φροντίδα προς πάσα κατεύθυνση.
Δηλαδή με φροντίδα για μας, αλλά και για το περιβάλλον μας. Καθώς ο κάθε μας θυμός είναι μία ένσταση ως προς κάτι που μας ενόχλησε.
Έτσι μικρά - μικρά συμβάντα θυμού μαζεύονται και δεν εκδηλώνονται, αλλά συσσωρεύονται και μετατρέπονται σταδιακά σε οργή. Η οργή για αρχή θα αρχίσει αν απορρυθμίζει τον μεταβολισμό μας και το ορμονικό μας σύστημα. Και αυτό αρχίζει να φαίνεται εκεί στην εφηβεία μας. Όπου όλοι οι μεγάλοι τη φοβούνται για τις εκρήξεις κάθε παιδιού που θα περάσει από το στάδιο αυτό.
Οπότε μετά την εφηβεία, αρχίζει για όλους μας το τοπίο να αλλάζει μέσα μας, με οδηγό την οργή. Η οργή ανάλογα με τον χαρακτήρα, είτε θα εκδηλωθεί με το να ξεσπάμε σε υλικά κομμάτια αλλουνού, όπως βιτρίνες καταστημάτων, σπάσιμο αυτοκινήτων, βία στα γήπεδα κλπ.
Αν δεν εκδηλωθεί έτσι η οργή μπορεί να εκδηλωθεί με ναρκωτικά, με ποτό, με ξεσπάσματα στο σώμα μας και ξεσπάσματα προς την σχέση μας. Ίσως δε, για τους εφήβους που είναι χαμηλών τόνων, να αρχίσουν τα πρώτα συμπτώματα της κατάθλιψης, δηλαδή μία μεγαλύτερη εσωστρέφεια.
Οπότε όπως και να έχουν τα πράγματα αυτή η οργή, οδηγεί την ζωή μας έτσι ώστε θα αρχίσουμε να βιώνουμε κομμάτια αδικίας από κάθε κατεύθυνση.
Η οργή μετα-τρέπει τον άνθρωπο, χωρίς να το καταλαβαίνει σε επικριτικό, εκδικητικό, κτητικό, στατικό.
Μέσα από αυτή την στατικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποδράσει, καθώς το «κλουβί» που βρίσκεται δεν το αντιλαμβάνεται, γιατί το έχει συνηθίσει από την πολύ μικρή του ηλικία και γιατί αυτό το κλουβί χτιζόταν λίγο- λίγο.
Ο άνθρωπος εγκλωβισμένος μέσα σε αυτό το κλουβί είναι επικριτικός, εκδικητικός, κτητικός και στατικός κυρίως με τον εαυτό του και δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι ακριβώς όπως όταν φοράμε τα γυαλιά μας, δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί τα έχουμε συνηθίσει. Είναι ένα αξεσουάρ που μόνο οι άλλοι το βλέπουν, ενώ εμείς όχι.
Όλο αυτό το παραπάνω κομμάτι φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με το μίσος, το οποίο δεν φαίνεται. Καθώς το μίσος φτάνει μέσα από όλες τις συλλογές θυμού και οργής να ρέει μέσα στο υγρό στοιχείο του σώματός μας και θέλει πολύ υπομονή και αγάπη για να το δούμε και να το μετασχηματίσουμε.
Κανένα επιφανειακό μέσον δεν θα με οδηγήσει να βγάλω κάθε μικρό – μικρό κομμάτι του θυμού που έχει γίνει ένα με το σώμα μου. Και φυσικά καμία άσκηση βίας δεν θα με βοηθήσει. Γιατί η επιφάνειά μου θα μοιάζει ότι άλλαξε, αλλά δεν θα αλλάξει, θα έρθει εκ’ νέου ένα «κύμμα» θυμού και θα κάνει την άμμο μου ίδια με πριν.
Έτσι το μίσος είναι ένα κομμάτι μέσα μας που έχει ανάγκη από την δική μας αναγνώριση, αγάπη, αναζήτηση και όχι κριτική και αξιολόγηση. Αλλά να περάσουμε μέσα από τον θυμό στον δρόμο της αρμονίας.
Για να περάσουμε το πρώτο που χρειάζεται είναι να αναγνωρίσουμε ότι ναι έχω μέσα μου θυμούς. Θυμούς ανεξερεύνητους, θυμούς που δεν τους έχω εκδηλώσει ποτέ, θυμούς που με οδήγησαν να αλλάξω, να χάσω, να θυσιάσω πολλά στοιχεία του εαυτού μου.
Και το να αναγνωρίσω το ότι έχω μέσα μου θυμούς, δεν με κατατάσσει σε «κακό» άνθρωπο, καθώς κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε κακός. Κι αν έφτασε σε σημεία τέτοια έφτασε μέσα από την συμπίεση θυμού.
Το να περπατάω όμως στο μονοπάτι της ζωής μου, με αμέτρητους τσιμεντόλιθους πάνω μου, θα ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να βιώσω την ελευθερία.
Αλλά πάντα θα υπάρχει είτε μέσα μου, είτε έξω μου έστω και ένα κομμάτι συρματοπλέγματος που είτε θα με κόβει και θα πονάω, είτε θα με αναγκάζει να είμαι γαντζωμένος και τελικά δεσμευμένος.
Αναζητώ λοιπόν κάθε μικρό μου θυμό που θα με οδηγήσει στην απόδραση στην παραδοχή και κάθε τέτοιο μικρό θυμό τον μεταφέρω στον Θεό, δηλαδή στον Πνευματικό μου για να περάσω στο μετα-νοώ και τελικά στο μετα-ποιώ. Δηλαδή να βιώσω ουσιαστικά και πραγματικά όχι την λέξη ελευθερία, αλλά την ουσία της έννοιάς της.
Η μεταποίηση αυτή είναι οδηγός θεραπείας και φώτισης κάθε γωνιάς της ζωής μου, του σώματός μου και τελικά όλης την πραγματικότητάς μου.
Δωροθέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου