Η θλίψη είναι σαν τη φωτιά. Τη βλέπεις ανήμπορος να έρχεται κατά πάνω σου και νιώθεις έρμαιο σαν τα μικρά ζωάκια στο δάσος που καίγεται.
Δεν μπορείς εύκολα να αντιδράσεις, παγώνεις, μουδιάζεις και δεν ξέρεις πώς να ξεφύγεις από τη φλόγα που έρχεται κατά πάνω σου.
Η θλίψη έρχεται στην ζωή μας όταν έχουμε βιώσει πολλαπλές απορρίψεις και απογοητεύσεις κυρίως από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Είναι μία κατάσταση που δεν μπορούμε να την εκφράσουμε και την βιώνουμε εσωτερικά με πολλούς τρόπους. Η θλίψη αυτή είναι σαν γάγγραινα η οποία δεν εκφράζεται πάντα.
Ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει με αυτή και θεωρεί τον εαυτό του «χαμηλών τόνων». Και από εκεί και μετά ανεβάζει τον πήχη κάνοντας τα πάντα για να είναι οι άλλοι ευχαριστημένοι και ξεχνάει τον εαυτό του. Αναζητά από τους γύρω του την επιβράβευση η οποία δεν έρχεται, γιατί όλοι μας είμαστε «τσιγκούνηδες» και δεν δίνουμε εύκολα τον έπαινο.
Έτσι η θλίψη «μαθαίνει» να ζει μέσα σε μας και εμείς μαζί με αυτή. Εμείς που είμαστε έξω από τη θλίψη αυτούς τους ανθρώπους εύκολα τους χαρακτηρίζουμε απαισιόδοξους, σκληρούς, εσωστρεφείς και όμως δεν είναι.
Απλώς σε πολύ μικρή ηλικία βίωσαν την αδικία και την προδοσία και δεν την άντεξε η καρδιά τους.
Η θλίψη γίνεται «σπίτι» τους και η φωτιά τους καίει και νομίζουν ότι έτσι είναι η ζωή. Γιατί νιώθουν στο έλεος του πόνου, μόνοι τους και δεν μπορούν να καταλάβουν, τι λάθος έχουν κάνει και δεν μπορούν να βιώσουν τη χαρά. Έχουν μάθει να καίγονται και να πονούν και αυτό νομίζουν ότι είναι η ζωή.
Ένα χέρι περιμένουν να τους βγάλει από τη φωτιά. Μόνο που εμείς οι άνθρωποι περιμένουμε αποτελέσματα και αρχίζουμε τις πιέσεις σε αυτά τα άτομα. Πιέσεις οι οποίες πάλι στο συναίσθημά τους «χτυπάει» και εκεί που έχουν αρχίσει να νιώθουν καλά, πάλι έρχεται η απόρριψη να τους χτυπάει την πόρτα.
Η θλίψη καλό είναι να θυμόμαστε πως είναι μία εσωτερική κατάσταση που δεν είναι εύκολο να φύγει, ανάλογα με την υποδομή που έχει.
Αγάπη, αποδοχή και κατανόηση χρειάζεται, αν έχετε τέτοια άτομα κοντά σας. Κι αν είστε άτομο που έχετε μέσα σας τη θλίψη να ξέρετε πως δεν είναι στοιχείο δικό σας, αλλά η θλίψη έγινε η «ασπίδα» σας για να μπορέσετε να ζήσετε σε αυτόν τον κόσμο.
Τον κόσμο που εύκολα θα κρίνει και θα βάλει ταμπέλα. Αγκαλιάστε την θλίψη σας και αφήστε την να σας οδηγήσει. Με συζήτηση με τον εαυτό σας ή με έναν άνθρωπο της εμπιστοσύνης σας με πολύ μικρά βήματα, θα έρθει η στιγμή που θα νιώσετε καλά.
Δωροθέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου