Έχετε παρατηρήσει, ότι τα τελευταία χρόνια οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες και οι περισσότεροι εργοδότες ψάχνουν από τους υποψήφιους εργαζόμενούς τους όχι μόνο πρακτικά προσόντα (πτυχίο, προϋπηρεσία), αλλά και υψηλά επίπεδα συναισθηματικής νοημοσύνης;
Η συναισθηματική νοημοσύνη, όπως φαίνεται πλέον, έχει περισσότερη σημασία για την ζωή μας, τόσο ως παιδιά όσο και ως ενήλικες.
Τι ακριβώς είναι, όμως, και γιατί είναι αυτή που θα βοηθήσει τα παιδιά μας να προχωρήσουν στην ζωή τους με μεγαλύτερη επιτυχία;
Ως συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται ένα σύνολο δεξιοτήτων που έχουν να κάνουν με τα κίνητρα, την επιμονή μας, το πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, την υπομονή που έχουμε, αλλά και το κατά πόσο δείχνουμε κατανόηση στα συναισθήματα των άλλων ή πόσο εύκολα μπορούμε να τα αντιληφθούμε.
Είναι γνωστό, ότι ο δείκτης νοημοσύνης ενός ανθρώπου συνδέεται με τις γνωστικές δεξιότητές του – λεκτική κατανόηση, μνήμη, ταχύτητα επεξεργασίας πληροφοριών.
Όπως εκτιμά, όμως, ο ψυχολόγος και συγγραφέας του best seller, Emotional Intelligence, Daniel Goleman – και πολλοί συμφωνούν μαζί του – δεν είναι αυτές που, αποκλειστικά, θα βοηθήσουν τα παιδιά μας να επιτύχουν στην ζωή τους. Σίγουρα, θα του παρέχουν μεγάλη βοήθεια στην ακαδημαϊκή του πορεία, αλλά θα είναι μόνο αυτή η συμβολή τους.
Για να καταφέρει ένα παιδί – ένας άνθρωπος – να φτάσει πραγματικά ψηλά στην ζωή του, να είναι, δηλαδή, ευτυχισμένος με τον εαυτό του, πρέπει να συνδυάσει τις γνωστικές του δεξιότητες με τα χαρακτηριστικά της συναισθηματικής του νοημοσύνης.
Μάλιστα, σε έρευνες που έχουν διεξαχθεί στη διάρκεια των χρόνων, έχει αποδειχθεί, ότι η συναισθηματική νοημοσύνη ή αλλιώς EQ είναι πολύ σημαντική.
Συμβάλλει θετικά στην επιτυχία μελλοντικών σχέσεων, την υγεία και την ποιότητα ζωής. Έχει, επίσης, αποδειχθεί, ότι παιδιά με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο και κάνουν λιγότερο ανθυγιεινές επιλογές (για παράδειγμα, είναι πιθανότερο να μην καπνίσουν).
Πώς «μετράμε» τη συναισθηματική νοημοσύνη;
Όπως συμβαίνει με τα σκορ του δείκτη νοημοσύνης, έτσι ακριβώς και στα σκορ της συναισθηματικής νοημοσύνης το 100 θεωρείται μέσο σκορ, το 115 άριστο και το 85 χαμηλό.
Τα ποσοστά της συναισθηματικής νοημοσύνης ανά τον κόσμο βρίσκονται σε πτώση, σύμφωνα με νέα στοιχεία και πολλοί εμπειρογνώμονες κατηγορούν γι’ αυτό το άγχος, το οποίο καθιστά πιο δύσκολη την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής.
Ένας άλλος παράγοντας που μειώνει τη συναισθηματική νοημοσύνη είναι η εξάρτησή μας από την τεχνολογία και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Πλέον, δεν χρησιμοποιούμε τις κλασικές μορφές επικοινωνίας και εξαρτόμαστε από κινητά και υπολογιστές για την επικοινωνία μας. Αποφεύγουμε την κατά πρόσωπο επαφή, η οποία είναι τόσο σημαντική για την ανάπτυξη υγιών σχέσεων, αλλά και επιτυχημένης ακαδημαϊκής και επαγγελματικής πορείας.
Το θετικό είναι, ότι σε αντίθεση με το IQ το ΕQ, μπορεί να εξελιχθεί και να βελτιωθεί.
Πώς «διδάσκουμε», λοιπόν, τη συναισθηματική νοημοσύνη;
Ένα κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης προϋπάρχει στον άνθρωπο και ένα κομμάτι της χτίζεται. «Υπάρχει μια διασταύρωση μεταξύ φύσης και γαλουχίας», λένε οι ειδικοί.
Στα σχολεία του Καναδά, για παράδειγμα, επικεντρώνουν την εκπαίδευσή τους στις κοινωνικές δεξιότητες και τον συναισθηματικό γραμματισμό, όρος που αναφέρεται στην διαχείριση των συναισθημάτων και την εκμάθηση ανταπόκρισης στα συναισθήματα των άλλων.
«Ένας πολύ δυνατός τρόπος για να αναπτύξουν τα παιδιά τη συναισθηματική τους νοημοσύνη είναι η αφήγηση παραμυθιών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις, να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους, να τα εκφράζουν, να συναναστρέφονται, να μοιράζονται και να είναι υπεύθυνα», προτείνει η Marilyn Chapman, καθηγήτρια στο παράρτημα του Πανεπιστημίου Columbia στην Βρετανία.
«Μπορεί να σας ακούγεται σαν κάτι βασικό και απλό, αλλά για τα παιδιά το να συμπεριφέρονται σωστά στην τάξη και να κάνουν φίλους είναι κάτι το οποίο πρέπει να βιώσουν και να αναπτύξουν (κανείς δεν θέλει να παίζει με το παιδί που δεν μοιράζεται τα πράγματά του, σωστά;)», τονίζει.
Και οι γονείς, όμως, παίζουν τον ρόλο τους στην ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης και, μάλιστα, από πολύ νωρίς. Σύμφωνα με την Champan, τα παιδιά μεταξύ δύο και πέντε ετών – λίγο πριν ξεκινήσουν το σχολείο, δηλαδή – χτυπούν, δαγκώνουν ή φωνάζουν, επειδή δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Αυτή είναι η ευκαιρία των γονιών για να τα βοηθήσουν να αναγνωρίσουν και να μάθουν να εκφράζουν τα όσα νιώθουν. Αυτό θα γίνει μέσω του παιχνιδιού και της ουσιαστικής ενασχόλησης μαζί τους, αλλά και της συναναστροφής με άλλα παιδιά.
Φυσικά, οι γονείς θα πρέπει να εξετάσουν και τα δικά τους επίπεδα συναισθηματικής νοημοσύνης. Έχετε πει ποτέ στο παιδί σας «Έτσι είναι η ζωή, πρέπει να το αντέξεις;» ή «Θα είσαι μια χαρά!», όταν νιώθει στεναχωρημένο;
Αν ναι, μάθετε, ότι αυτό δεν δείχνει και πολύ υψηλό επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης, αφού δεν προσπαθείτε να καταλάβετε πώς νιώθει το παιδί. Αντίθετα, του δείχνετε με αυτόν τον τρόπο πώς να κρύψει τα συναισθήματά του.
Οι ειδικοί λένε, ότι οι γονείς τείνουν να «μειώνουν» τα συναισθήματα των παιδιών τους, επειδή δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν. Πρέπει, λοιπόν, να θυμούνται, ότι τα παιδιά θα στεναχωρηθούν, θα κλάψουν, θα νευριάσουν, θα χαρούν και θα γελάσουν. Και όλα θα τα κάνουν σε μεγάλο βαθμό.
«Είναι δική τους δουλειά να μάθουν πώς θα τα διαχειριστούν και δική σας να τους διδάξετε αυτό το πώς», καταλήγουν.
todaywparent.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου