Ένας κόμπος γίνηκε όλο το είναι μου. Μία αναζήτηση εξόδου κινδύνου η ζωή μου. Ένα δωμάτιο σκοτεινό δίχως οξυγόνο η ψυχή μου.
Τα φτερά μου κομματιασμένα. Πληγωμένα. Τσαλαπατημένα..
Μόνο η καρδιά μου πετούσε λεύτερη ψάχνοντας ένα μέρος ερημικό να εναποθέσει το ταλαίπωρο κορμί μου.
Και κάπου εκεί, έγινε το θαύμα. Η αλλιώς, η ανατροπή! Ένα κύμα ξέβρασε πλάι μου όλα τα όνειρά μου και ως δια μαγείας.. ξύπνησα από τον λήθαργο και στάθηκα στα πόδια μου σαν παλικάρι!
Έγινα εγώ ο καπετάνιος στο καράβι μου και πέταξα στη θάλασσα όλους τους “λαθρεπιβάτες” που ρουφούσαν λαίμαργα την ενέργεια και τη νιότη μου.
Πέταξα στη θάλασσα κάθε άνθρωπο τοξικό που επέτρεπα μέχρι σήμερα να κλέβει χρόνια.. μέρες.. ώρες.. στιγμές.. από την πολύτιμη ζωή μου!
Πλέον σαλπάρω με ατσαλάκωτη ψυχή και δύο πελώρια πανιά. Πελώρια και κατάλευκα, έτοιμα να ζωγραφίσω με τα πιο ζωηρά χρώματα..το κάδρο της ευτυχίας μου.
Ένα κάδρο που εγώ θα επιλέξω τους συνοδοιπόρους μου στα απρόβλεπτα μονοπάτια της ζωής. Και δε θα μπορεί πια να κρίνει κανείς τις επιλογές μου. Κανείς!
Και το σημαντικότερο, δε θα φοβάμαι να πλεύσω σε αχαρτογράφητα νερά. Γιατί θα έχω για πυξίδα μου την καθαρή ψυχή μου. Αμόλυντη και ανάλαφρη πια, δίχως περιττά βάρη. Δίχως ανθρώπους δίπλα μου που με θέλουν ναυάγιο στο βυθό.
Θα’μαι ατρόμητη πια.
Περήφανη και ευτυχισμένη καπετάνισσα που θα αρμενίζω σε ήρεμες θάλασσες με το λευκό σκαρί μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου